Πριν 20 χρόνια!

Ήταν το 1995. Είκοσι ακριβώς χρόνια πριν… Είχα βρεθεί να σπουδάζω στην Αγγλία, 18 χρονών κοριτσάκι και εκεί σε γνώρισα. Σε είδα από μακριά και ήσουν αυτό ακριβώς που ήθελα. Δεν ήξερα αν ήσουν Ελληνας, δεν ήξερα τίποτα γι σένα. Ήσουνα όμως δικός μου! Και αν λοιπόν με ρωτήσει κάποιος, αν πιστεύω στον έρωτα από την πρώτη ματιά, δεν μπορώ να πω όχι! Πως άλλωστε?

Ενάμισι μήνα μετά, 16 Νοεβρίου 1995, δώσαμε το πρώτο μας φιλί! Από τότε πολλά ακόμη! Από τότε ζήσαμε κι άλλα. Όχι μόνο φιλιά, όχι μόνο ρομαντζάδες και όχι όλα όμορφα και ρόδινα! Περάσαμε μαζί περιπέτειες, άγχοι, αποτυχίες, καυγάδες, κλάματα, περάσαμε μαζί όμως και επιτυχίες, νέες ανακαλύψεις, χαρές, συμφιλιώσεις, κλάματα ευτυχίας. Ζήσαμε μαζί… και μόνο που το σκέφτομαι, περνάνε μπροστά μου τόσες στιγμές. Τότε που σε καλούσα για τραπέζι και σου έφτιαχνα τονοσαλάτα και φρυγανισμένο ψωμί με μανιταρόσουπα από κονσέρβα! Τότε που αποφάσισες να μείνουμε μόνο φίλοι και το επόμενο βράδυ που τα «φτιάξαμε». Τότε που μας έδινες μόνο 6 μήνες σχέσης κι αυτό γιατί φαινόμουν σοβαρή! Το πρώτο κινέζικο που πήγαμε μαζί και προσπαθούσαμε να φάμε σούπα με τα chop sticks. Αλλά μου έρχεται στο μυαλό και τότε που καθόμασταν 2 μερόνυχτα να τελειώσεις την εργασία σου και νυστάζαμε τόσο πολύ που κάναμε τζόγκινγκ έξω στο ψοφόκρυο! Και τις πρώτες μας διακοπές μαζί στην Ερέτρια, και άλλη φορά στη Σύμη και στο Παρίσι. Και μετά θυμάμαι να τελειώνουμε τις σπουδές, και να αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε εμείς οι δύο… Και μου έρχεται η στιγμή που μου έκανες πρόταση γάμου και εγώ δέχτηκα, αλλά και εκείνο το βράδυ καιρό μετά, που είπαμε να χωρίσουμε. Πως δεν πάει άλλο… αλλά μετά αποφασίσαμε να παντρευτούμε! Θυμάμαι τη μέρα του γάμου μας. Τι όμορφη μέρα! Το γαμήλιο ταξίδι, που συνέπεσε με το Euro 2004 και τα ποδόσφαιρα που παρακολουθούσα μαζί σου! Τις αγκαλιές και τα ουρλιαχτά για την φούστα του τσολιά που είναι βαριά πριν το πάρουμε, όταν το πήραμε και μετά στο Καλλιμάρμαρο! Το πρώτο θετικό τέστ και το πρώτο μας παιδί που μας έκανε γονείς. Και το ήξερα πως θα είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου! Και τότε έγινες για μένα ακόμη πιο σημαντικός! Θυμάμαι το δεύτερο θετικό τεστ, που τελικά δεν μας έφερε μωράκι και μετά από καιρό το τρίτο θετικό τεστ που μας έφερε τη Ναταλία μετά από κλάματα στον πηγαιμό του χειρουργείου! Και είμαστε από τότε γονείς δύο παιδιών! Και πάντα εσύ θυμάμαι, αλλά ακόμη και τώρα, να με βγάζεις από τις δύσκολες φάσεις, θυμίζοντας μου ό,τι ξεχνάω πάνω στον πανικό μου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά μας και πόσες ακόμη στιγμές να θυμηθώ? Από τις χαρές μας μαζί τους. Από την ρουτίνα μας, που κάποιες φορές μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό θα είναι πια η ζωή μας. Θυμάμαι όμως και  τις όμορφες διασκεδαστικές μέρες που διαψεύδουν την κάθε μας χαζή σκέψη. Και πόσες ακόμη στιγμές!!!

20 χρόνια! Μαζί σου έχω ζήσει πιο πολλά χρόνια από ότι δίχως εσένα! Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου (όπως λέει και το άσμα)! Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν το βλέμμα μου δεν είχε πέσει πάνω σου… τότε! Είμαι σίγουρη για ένα πράγμα όμως και θα στο πω! Με όλα όσα έχουμε περάσει, με όλα όσα γνωρίζω για σενα και τη ζωή μας, αν πήγαινα πίσω στο χρόνο με αυτή τη γνώση και έπρεπε να διαλέξω, με το χέρι στην καρδιά, πάλι θα σε έβλεπα και θα έλεγα… «αυτός είναι δικός μου!!!»

Χρόνια μας πολλά!!! ❤ ❤

Αφιερωμένο! Τότε το ακούγαμε και το τραγουδάγαμε με μια κασέτα στην εστία. Νομίζαμε πως καταλαβαίναμε. Νομίζαμε πως το ροζ ήταν κακό χρώμα. 😉

Υ.Γ. πολλά μέλια, αλλά μέρα που είναι, μου το επιτρέπετε, έτσι?

Advertisement

18 χρόνια!

 

Θυμάσαι που με γνώρισες την πρώτη εβδομάδα που πήγαμε για σπουδές στην Αγγλία, στο πάρτι των πρωτοετών? Και μετά τυχαία σε έβρισκα στο εστιατόριο του πανεπιστημίου? Που κάναμε παρέα και σου έφτιαχνα τοστάκια και τονοσαλάτα και στο τσακίρ κέφι, μανιταρόσουπα με το άνοιγμα μιας κονσέρβας? Και σε καλούσα για δείπνο? Και καμιά φορά περίμενα στο παράθυρό μου να σε δω να περνάς και να σου πετάξω ένα dorittos να πάρεις μαζί σου?

 

Θυμάσαι το πρώτο μας φιλί? Και το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκαμε (κοιμηθήκαμε είπα, μην πάει ο νους σας στο κακό!) μαζί και 3εις φορές είχε χτυπήσει ο συναγερμός στην εστία και έπρεπε μέσα στο κρύο να κατεβαίνουμε μέχρι να δώσουν το ΟΚ οι πυροσβέστες?

Θυμάσαι το πρώτο μας σπιτάκι? Το δεύτερο? Την αποφοίτηση?  Το διδακτορικό που ξεκίνησες? Που μετά παράτησες για μια καλή δουλειά που είχες δημιουργήσει? Το σοκ μου όταν ξύπνησα το απόγευμα και νόμιζα πως έχασα την παρουσίαση της μεταπτυχιακής μου εργασίας, ενώ είχα ήδη πάει το πρωί?

 

Θυμάσαι την πρόταση γάμου που μου έκανες στην Παλιά Πόλη, πρωτοχρονιά του 2000?

 

Θυμάσαι τον γυρισμό μας στην Ελλάδα? Το τρίτο μας σπίτι? Τον Σπούκυ τον σκύλο μας? Την Μίλυ το αδέσποτο? Και την μπουμπούκα και τον μπουκούκο, τα άλλα δύο αδέσποτα που σώσαμε?

 

Θυμάσαι που είπαμε να χωρίσουμε και την επόμενη ώρα αποφασίσαμε να παντρευτούμε? Το 2004? Θυμάσαι που μου είπες ότι είμαι μια κούκλα την ώρα που ήρθα στην εκκλησία? Θυμάσαι στο γαμήλιο ταξίδι που παρακολουθούσαμε το Euro που τελικά κερδίσε η Ελλάδα, εκείνο το καλοκαίρι? Θυμάσαι? Ήταν η χρονιά που άντρες γυναίκες έβλεπαν όλοι μαζί ποδόσφαιρο και είχαν την ίδια αγωνία. Απλά σας σπάγαμε λίγο τα νεύρα γιατί δεν ξέραμε ακριβώς τι γίνεται την κάθε στιγμή… 😉

Θυμάσαι το πρώτο μας αυτοκινητάκι? Το δεύτερο? Το τρίτο που τράκαρες την δεύτερη μέρα? Θυμάσαι που οδηγούσες και σαν τρελός ώρες ώρες και πήγαινα παντού μαζί σου για να πάθουμε ότι πάθουμε μαζί?

 

Θυμάσαι που σε μια γιορτή της μητέρας έκανα το τεστ και βγήκε θετικό? Και κοιταζόμασταν όλη μέρα με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη? Θυμάσαι που από τότε ηρέμησες σαν οδηγός?

 

Θυμάσαι την μέρα που έγινα μαμά? Την μέρα που έγινες μπαμπάς? Θυμάσαι που φορούσες πάντα κόκκινη μπλούζα για να σε βλέπει το μωρό μας? Θυμάσαι πως τα είχα παίξει με τον θηλασμό τις πρώτες μέρες και μου έλεγες μπράβο και μου έδινες κουράγιο? Και μετά έγινες κι εσύ γνώστης και υπέρμαχος του θηλασμού, του babywearing, του co-sleeping? Θυμάσαι που έκλαιγα με τις ώρες επειδή δεν είχες κόψει το τσιγάρο στ’ αλήθεια, και εγώ ήμουν τρείς μέρες λεχώνα?

 

Θυμάσαι που σε έδιωχνα απο το κρεβάτι επειδή ροχάλιζες και δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ ή ξυπνούσες το μωρό? Θυμάσαι πόσο άλλαξε η ζωή μας με το μωρό? Πόσο δεθήκαμε οι δυο μας? Πόσο όλες οι προτεραιτότητες μας είχαν αλλάξει?

 

Θυμάσαι πόσο δύσκολο ήταν για σένα να έρθουμε Ρόδο, κι όμως ήρθαμε και δεν την πήρες στραβά αλλά άρχισε να σου αρέσει? Θυμάσαι που έκανα πάλι τεστ και βγήκε ξανά θετικό? Θυμάσαι την φάτσα μας όταν μας είπε ο γιατρός ότι ήταν κορίτσι? Θυμάσαι που μου είπες, πήγαινε να κάνεις το κοριτσάκι μας, καθώς πήγαινα κλαίγοντας στο χειρουργείο για να κάνω άλλη μια καισαρική? Θυμάσαι που άρχισες να φοράς πάλι κόκκινα μπλουζάκια? Θυμάσαι που έκανες πιο πολύ παρέα στον Τζώρτζ μας εκείνο τον καιρό για να μην ζηλεύει? Θυμάσαι που κοιμόμασταν 4εις στο ίδιο κρεβάτι? Θυμάσαι τι χαρούμενες φατσούλες ή κοιμισμένες έχουμε δει στο κρεβάτι μας? Εκεί που μόνο τα πόδια μας μπορούσαμε να ενώσουμε πια?

 

Θυμάσαι που συγκινήθηκα στην πρώτη γιορτούλα του Γιώργου? Στην δεύτερη? Στην τρίτη, κλπ? Θυμάσαι τους καβγάδες μας? Θυμάσαι τους λόγους? Όχι? Ούτε κι εγώ! Θυμάσαι όμως τα μέηλς που σου στέλνω κάθε λίγο για να σου πω τα παράπονά μου?

 

Θυμάσαι την πρώτη τούρτα του παιδιού μας? Την δεύτερη? Την τρίτη? Και από κει και πέρα, θυμάσαι που σε κάθε γενέθλια έχω να κάνω 3εις τούρτες? Μια για σένα, μια τον Γιώργο και μια για τη Ναταλία? Θυμάσαι που έλεγες πως στα γενέθλια σου δεν ήθελες παιδικά καπελάκια και παιδικά πάρτι και τώρα είσαι μέσα σ’ αυτά που δεν ήθελες, αλλά είσαι με ένα μεγάλο χαμόγελο περηφάνιας?

 

Θυμάσαι όλες αυτές τις στιγμές και χιλιάδες ακόμη που δεν γράφω? Θυμάσαι τους λόγους που σου είχα πει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου? Θυμάσαι που ο έρωτας έγινε αγάπη? Θυμάσαι που όταν σε βλέπω ξέρω τι θες να πεις? Θυμάσαι που τα μαλλιά σου έχουν ασπρίσει? Θυμάσαι πως μου αρέσουν οι άντρες με άσπρα μαλλιά? 😉

 

Θυμάσαι ότι η αγαπημένη μας επέτειος είναι σήμερα? Θυμάσαι που ήμουν 18 όταν σε γνώρισα? Όταν γίναμε ζευγάρι? Και τώρα είμαι 36 κι εσύ 38? Θυμάσαι πόσο σε αγαπούσα τότε? Τώρα σε αγαπώ 18 φορές περισσότερο! Ίσως και περισσότερο! Θυμάσαι που ήμουν κοριτσάκι και τώρα γυναίκα και μαμά 2 παιδιών? Θυμάσαι που αυτό ήθελα πάντα? Θυμάσαι που στο είχα πει ότι θα είσαι σούπερ μπαμπάς? Και τελικά είσαι? Θυμάσαι που δεν ξέραμε πως η ζωή μας θα είναι πια καλύτερη επειδή είμαστε 4εις?

 

Το ξέρεις ότι τίποτα από αυτά δεν θα άλλαζα? Όλα τα ίδια θα τα έκανα? Ακόμη κι αυτά που δεν μου άρεσαν γιατί αυτά μας έχουν φέρει εδώ που είμαστε τώρα! Θυμάσαι που μου είπες πως κανένα 6μηνο την βλέπεις την σχέση μας να κρατάει, κι αυτό γιατί ήμουν σοβαρή? Θυμάσαι και αυτό που λένε, όταν εσύ κάνεις σχέδια, γελάει και ο Θεός? Ε, αυτό!!! 😛 ΕΥΤΥΧΩΣ!!! ❤

Επέτειος γάμου!!!

 

Λοιπόν σήμερα έγινε το πρωτοφανές (μετά το πρόσφατο hint που του το θύμισα δηλαδή), και μου θύμισε ο Μάκης την σημερινή επέτειο γάμου μας! Χαχα! Δηλαδή ακόμα προσπαθούσα να ξυπνήσω, οπότε έχω την δικαιολογία πως δεν πρόλαβα να σκεφτώ ούτε καν ότι είχα ξυπνήσει…

 

Ναι, έχουμε επέτειο γάμου! Είμαστε παντρεμένοι 8 χρόνια. Πριν 8 χρόνια τέτοια ώρα είχαμε είδη στίσει τους καλεσμένους μας και λίγο μετά φεύγαμε για την εκκλησία. Είχα άγχος μην σκοντάψω στην εκκλησία, καθώς πηγαίνω στον Μάκη και είχα ένα χαμόγελο που κολλούσε στα δόντια (είχε στεγνώσει το στόμα μου) και εκεί που προχωρούσα προς τον Μάκη, έβλεπα γύρω μου μόνο άτομα τα οποία δεν γνώριζα μέχρι που ξαφνικά είδα μπροστά, την κολλητή μου να χαμογελάει και πιο δίπλα τον Μάκη να με κοιτάει με ένα επίσης αγχωμένο αλλά ταυτόχρονα αγαπησιάρικο χαμόγελο. Όταν έφτασα κοντά του και μου έδωσε την ανθοδέσμη και ένα φιλί στο μάγουλο, μου είπε οτι είμαι μια κούκλα (χιχι) και ξεκινήσαμε να παντρεφτούμε! Το άγχος μου, είχε κάνει φτερά!

 

Πάντα λέμε «τι να μας πει αυτή η επέτειος μπροστά στην άλλη, σ’αυτή που μετράμε χρόνια μαζί… 16 παρακαλώ!», αλλά η αλήθεια είναι πως κι αυτή η επέτειος έχει την δική της χάρη. Μπορεί να μην είναι τόσα χρόνια όσο της άλλης, αλλά είναι η επέτειος της μέρας που αποφασίσαμε να ζήσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας μαζί! Να είμαστε και με τα δύο πόδια σ’αυτή την σχέση και να γίνουμε οικογένεια!

 

Το βράδυ εκείνης της μέρας χορεύαμε το τραγούδι μας, που όποτε ακούμε από τότε, πάντα κοιταζόμαστε και το τραγουδάμε ο ένας στον άλλον. Αν είμαστε σπίτι, πιανόμαστε να χορέψουμε και τότε …2 πλέον μικρά χαρούμενα ανθρωπάκια, έρχονται τρέχοντας για να τα πάρουμε πάνω μας να το χορέψουμε όλοι μαζί αγκαλιά! 🙂

 

Στο αφιερώνω και πάλι αγάπη μου!

Γιορτή του Πατέρα και Επέτειος μαζι!…

μπαμπας και παιδιά "αγανακτισμένα"

 

Σήμερα, 19 Ιουνίου, είναι οι γιορτή των μπαμπάδων. Χρόνια σας πολλά μπαμπάδες! Γιορτάζει ο μπαμπάς μου (χρόνια πολλά πάδρους), αλλά γιορτάζει και ένας άλλος πολύ σούπερ μπαμπάς. Ο μπαμπάκας των δικών μου παιδιών! Ο άντρας μου! Και δεν γιορτάζει μόνο αυτός σήμερα (τουλάχιστον στην δική μας οικογένεια), αλλά κι εγώ, κι εμείς οι δυο μαζί δηλαδή, γιατί έχουμε επέτειο! Κλείνουμε 7 χρόνια παντρεμένοι (βέβαια μπροστά στα  16 χρόνια που είμαστε μαζί, μοιάζει με λίγο…)! Πριν 7 χρόνια παντρευόμασταν στον κήπο μιας εκκλησίας στην Χαλκίδα και αν και υπήρχε στα σχέδια μας, κανείς δεν σκεφτόταν εκείνη την ώρα πόσο καλός μπαμπάς θα γινόταν ο άντρας μου! Εγώ κάποια στιγμή το είχα σκεφτεί και του έιχα γράψει και ένα ποίημα, αλλά ήταν όλα μια υπόθεση. Και να που σήμερα γιορτάζουμε την επέτειό μας, δίπλα μας την γιορτάζουν μαζί μας δυο μικρά προσωπάκια που αγαπούν τον μπαμπά τους απερίγραπτα! Τον κοιτούν στα μάτια και βλέπουν όλον τον κόσμο. Έρχεται από την δουλειά και τα μάτια τους αστράφτουν από χαρά καθώς η μικρή μας τρέχει με ανοιχτά χεράκια για να την πάρει αγκαλιά και ο Τζώρτζης μας τρέχει να κρυφτεί για να ψάξει ο Μάκης να τον βρεί και αφού δεν θα τον βρίσκει, να ξεφυτρώσει ένα κεφαλάκι με χαμόγελο μέχρι τα αφτιά από την κρυψώνα του!

Και γιατί είναι καλός μπαμπάς ο αντρούλης μου? Γιατί τα αγαπά τόσο πολύ! Γιατί είναι μπαμπάς-μπαμπάς! Ξέρετε τώρα, που θα τους δώσει παγωτό ενώ σε λίγο είναι να φάμε «αλλά σιγά, τι θα γίνει αν φάμε λίγο αργότερα!», που θα τα βάλει να παίξουν με τα χώματα που τα είδε τόσο χαρούμενα, ακόμα κι ας μόλις τα είχα ντύσει με τα καθαρά τους, ή που θα τα αφήσει να γίνουν μούσκεμα κι ας φυσάει και είναι χειμώνας γιατί είχαν ξετρελαθεί με το νερό, που θα τους παίρνει σκατολοϊδάκια όσες φορές κι αν έχω πει οτι δεν πρέπει, που δεν μπορεί να πει «τέλος, κοιμόμαστε τώρα!» αλλά συνεχίζει να απαντά την κάθε ερώτηση και έκκληση για παιχνίδι, που θα τους μάθει τον λόγο που δεν πατάμε το μυρμήγκι, αλλά τον λόγο που θα πατήσει τον οποιοδήποτε σαν μυρμήγκι αν πάει να τους κάνει κακό, που θα τους μάθει οτι όταν θυμώνει, θυμώνει αλλά την επόμενη στιγμή η φωνή του θα έχει καλμάρει, που θα τα πάρει στους αγανακτισμένους για να μάθουν να αγανακτούν όταν έρχεται η ώρα και να πολεμούν για το δίκιο ακόμα και των άλλων, που αφήνει την μαμά τους να «αδειάζει» πάνω του για να μην αδειάσει πάνω στα παιδιά μας! Και μπορώ να γράφω για ώρες. Δεν θα το κάνω… Το ξέρει ότι τον θεωρώ θαυμάσιο πατέρα και πως καλύτερό του δεν θα ήθελα να είχα στο πλευρό μου! Και σ’αυτό θα συμφωνήσουν με τα χίλια και τα δύο μας παιδιά και αυτό και μόνο είναι αρκετό από μόνο του!!!

Άντρα μου, χρόνια μας πολλά! Να είμαστε γεροί και αγαπημένοι και μαζί να γίνουμε χούφταλα μέσα στην τρελή περηφάνια για ότι θα έχουν διαλέξει να κάνουν τα παιδιά μας! Χρόνια σου πολλά και για την γιορτή του πατέρα! Είσαι by far ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου!!! 🙂

15 χρόνια!

Ένας από τους αγαπημένους μου πίνακες!

Από τα 18 μου! Ναι! Από τότε συμπορευόμαστε, μαθαίνουμε τη ζωή, τη ζούμε, τη χαιρόμαστε, τη δημιουργούμε! Την ίδια μέρα που πήρα το κλειδί για το δωμάτιο της εστίας, το πήρες κι εσύ και λίγο μετά γνωριστήκαμε. Την ίδια μέρα που γνώρισα τον μελλοντικό άντρα μου ήσουν εκεί, γιατί ήσουν… εσύ. Την ίδια μέρα που πήρα το πτυχίο μου, το πήρες κι εσύ και είμασταν μαζί να το γιορτάσουμε. Την πρώτη μέρα που πήρα το δίπλωμα αυτοκινήτου ήσουν εκεί και όταν πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, ήσουν εκεί, γιατί ήταν το δικό μας πρώτο αυτοκίνητο. Την πρώτη και τελευταία πρόταση γάμου μου την έκανες εσύ! Την πρώτη μετακόμιση, τον πρώτο σκύλο, την πρώτη αποτυχία, την πρώτη επιτυχία, όλα όσα θα έκανα μόνη μου από τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι των γονιών μου, τα κάναμε μαζί. Την αγωνία του γάμου την χάσαμε και οι δύο όταν πιαστήκαμε χέρι στο προάυλιο της εκκλησίας και γίναμε αντρόγυνο.  Τη μέρα που έγινα ΜαμάΛυδία, εσύ έγινες ΜπαμπάςΜάκης και πριν την δεύτερη καισαρική, το δικό σου φιλί μου έδωσε κουράγιο!

Μαζί, 15 χρόνια σαν σήμερα. 16 Νοεμβρίου, η αγαπημένη μας επέτειος! Η αγάπη πολύ πιο βαθειά. Η ρουτίνα μπορεί να μην μας αφήνει κάποιες μέρες να πούμε γλυκόλογα, ή ακόμα και να συζητήσουμε κάτι σοβαρό εκτός από τα καθημερινά, ή μπορεί να φτάνει μόνο για τα παράπονα μου που τα ακούς εσύ γιατί ποιός άλλος μπορεί να τα δεχτεί καλύτερα από σένα; Η αγάπη όμως πολύ πιο βαθειά! Εσύ, ο σύντροφός μου, ο άντρας μου, ο άνθρωπος με τον οποίο φαντάζομαι και ελπίζω να μοιραστώ  την ίδια μέρα για πολλές πολλές πολλές ακόμη στιγμές. Που παρακαλώ να γεράσω στο πλάι του και να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να φτιάχνουν την δική τους οικογένεια. Χρόνια μας πολλά αγάπη μου! 15 χρόνια μαζί! Από τα καλύτερα που έχω ζήσει και φαντάσου… the best is yet to come! 😉