Επιτέλους κάτι ακούγεται!!!

Έχει μήνες που είμαι ενθουσιασμένη για την εκπομπή που επιτέλους βγήκε χτες στον αέρα. Έχει καιρό που συζητάμε με μια από της δημοσιογράφους της εκπομπής γι αυτό τους το θέμα. Και είμαι περήφανη που αν και δεν ήμουν μέσα στην εκπομπή, το όνομά μου βρισκόταν στα ευχαριστήρια του τέλους! Θα έχω μια μέρα να το λέω στα παιδιά μου αν μη τι άλλο… Βοήθησα κι εγώ να ακουστεί κάτι!

Στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, χτες βράδυ, ακούστηκαν επιτέλους αυτά που εδώ και χρόνια φωνάζουμε πολλές. Άλλες από τα blog τους, άλλες από το FB. Και συνήθως καταλήγουμε να είμαστε εμείς οι γραφικές που πάλι λέμε τα ίδια και τα ίδια, ή που παραπονιόμαστε για το σύστημα, την καισαρική μας, τους αποθηλασμούς, κλπ.

Γιατί το κάνουμε αυτό αλήθεια? Μήπως επειδή οι περισσότερες εγκυμοσύνες καταλήγουν σε πρόκληση πριν την ώρα τους? Μήπως γιατί οι περισσότεροι τοκετοί με πρόκληση (το 70%) καταλήγουν τελικά σε καισαρική? Μήπως γιατί όπως είπαν και χτες στην εκπομπή, τα ποσοστά των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι τα πρώτα παγκοσμίως? Μήπως επειδή πολλές μαμάδες αλλιώς ονειρεύτηκαν την γέννα του παιδιού τους και αλλιώς την έζησαν? Μήπως επειδή ξαφνικά ξεφύτρωσαν πολλά παιδιά και με αλλεργίες και πρόβλημα στο αναπνευστικό και εντερικό τους σύστημα? Μήπως απλά επειδή παραέγινε το κακό??? Ή επειδή κάτι πρέπει να αλλάξει πια?

Συζητήσεις πάνω σε συζητήσεις και ιντερνετικοί καβγάδες για το κατά πόσο μια μαμά είναι καλύτερη επειδή γέννησε το παιδί της φυσιολογικά ή όχι, για το κατά πόσο περήφανη νιώθει για τις καισαρικές της, για το γεγονός ότι δεν ήταν κορόιδο που πίστεψε τον γιατρό της ή κατά πόσο κακό έκανε που από μόνη της ζήτησε καισαρική και για το πόσο σπασίκλες είναι αυτές που μετά από τόσα χρόνια ακόμη παραπονιούνται για την αναίτια καισαρική τους (κι ας έχουν τα παιδάκια τους μια χαρά)…

Ουφ! Να το ξαναπώ? Όλες καλές μαμάδες είμαστε, όλες είμαστε όμως σε ένα σύστημα Άλφα και εαν δεν αλλάξει αυτό, στο τέλος δεν θα υπάρχει φυσιολογικός τοκετός! Και από την λέξη και μόνο του συγκεκριμένου τοκετού, καταλαβαίνουμε τι είναι το φυσιολογικό να γίνει. Η καισαρική δεν είναι η φυσιολογική οδός για να βγει ένα μωρό. Ε, όσο να ‘ναι, μας αρέσει δεν μας αρέσει, κάποια προβλήματα θα δημιουργούνται με τον μη φυσιολογικό τρόπο ρε παιδιά!!! Και εν πάσι περιπτώσει, γιατί να κάνουμε καισαρική όταν αυτή δεν είναι αναγκαία? Βολεύει? Και εαν ναι, ποιον ακριβώς?

Για το κατά πόσο φυσιολογικός είναι ο φυσιολογικός τοκετός όπως έχουν πια τα πράγματα, θα το συζητήσουμε σε άλλο ποστ. Όσες το βιάζεστε, να σας πω απλά να κάνετε έρευνα για τον φυσιολογικό τοκετό και για τον ΦΥΣΙΚΟ τοκετό. Άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο! Σε αυτό το ποστ, θα σας αφήσω να δείτε (όσες δεν το καταφέρατε χτες βράδυ), την εκπομπή Πρωταγωνιστές. Επιτέλους κάτι ακούγεται! Είμαι ενθουσιασμένη, γιατί το πιστεύω πια, πως σιγά σιγά τα πράγματα θα αλλάξουν! Η κόρη μου, όταν έρθει η ώρα της να γίνει μαμά, δεν θα παλεύει για τα αυτονόητα. Αυτά θα τα έχουμε φέρει στην Ελλάδα… εμείς! 🙂

 

Advertisement

Ένα γράμμα στον γιατρό μου!

Η Μιρέλλα Μάνεση είχε την ιδέα να γραφτεί ένα βιβλίο που ονόμασε «Ένα γράμμα στον γιατρό μου» και κυκλοφορεί online δωρεάν για όσες θα ενδιαφερόντουσαν να το διαβάσουν/τυπώσουν.  Έστειλε πρόσκληση και μαζί με άλλες 49 μαμάδες, έγραψαν την άσχημη εμπειρία του τοκετού τους ώστε να την διαβάσει ο γυναικολόγος τους. Έγινε ομαδική δουλειά και δημιουργήθηκε ένα αριστούργημα.

Την Μιρέλλα, την γνωρίζω Facebookικα από ομάδες που έχουν σχέση με τον φυσιολογικό/φυσικό τοκετό, τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική (vbac) και τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική στο σπίτι (hvbac). Την θαυμάζω για την μαχητικότητά της, τις γνώσεις τις και το τσαγανό της! Την ζηλεύω αρκετά (με την καλή έννοια πάντα) για τον όμορφο δεύτερο τοκετό της που μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ! Εύχομαι αυτό το βιβλίο να καταφέρει να βάλει σε σκέψεις έστω και λίγους γυναικολόγους και να δώσει κουράγιο σε μαμάδες που δεν κατάφεραν να έχουν τον τοκετό που τους άξιζε, αλλά και να δώσει θάρρος και γνώσεις σε όσες πρόκειται να γίνουν για πρώτη ή για δεύτερη, τρίτη, κ.ο.κ. μαμάδες! Μπράβο Μιρέλλα! Μπράβο σε όσες ασχολήθηκαν για αυτόν τον θησαυρό! Δεν ξέρω πως κατάφερα να μην καταλάβω πως μπορούσα να στείλω κι εγώ το δικό μου γράμμα στους γιατρούς μου, αλλά μετά την συζήτηση/συνέντευξη, θα τους γράψω κι εγώ δυο λογάκια, έτσι για να μου φύγει το άχτι!

Ακολουθεί η συνέντευξή μου με την Μιρέλλα 🙂

Ε: Μιρέλλα, μπορείς μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψεις αυτό το βιβλίο?

Α: Το βιβλιο αποτελειται απο φωνες γυναικων που αντιμετωπιστηκαν ασχημα την ιεροτερη στιγμη της ζωης τους, στον τοκετο. Το πρωτο μερος αναφερεται σε ιατρικες πληροφοριες με λεπτομερη βιβλιογραφια και εχει σκοπο την ενημερωση. Το δευτερο μερος ειναι τα γραμματα των γυναικων προς το γιατρο τους και ο.τι ηθελε καθεμια να πει. Το βιβλιο κλεινει με ενα ‘δωρακι’ για καθε εγκυο ,ενα πλανο τοκετου το οποιο δινει καθε πιθανη επιλογη για ολα τα σταδια του τοκετου και μετα απο αυτον. Ετσι η εγκυος μπορει να αποφασισει πως θελει να εξελιχθουν τα γεγονοτα ,να τα συζητησει με το γιατρο της και να γνωριζει ποια ειναι τα δικαιωματα της ωστε να τα διεκδικησει.

Ε: Ποιές είναι οι δικές σου εμπειρίες τοκετού?

Α: Γέννησα το πρώτο μου παιδί με προγραμματισμένη καισαρική. Μέχρι την προηγούμενη μέρα ήξερα ότι πάμε για φυσιολογικό και ότι ο γιατρός μου με στηρίζει. Με ενημέρωσε πως εχω στενη λεκανη και το μωρο ειναι μεγαλο και ψηλα και δε θα μπορεσει να γεννηθει. Η καισαρικη ηταν υποθεση 30 λεπτων, αναρρωσα γρηγορα και ευκολα δεν μπορω να πω πως ταλαιπωρηθηκα πολυ. Αλλα μου στοιχισε ψυχολογικα παρα πολυ. Οταν εμαθα πως η αιτια της καισαρικης μου δεν στεκει καθολου ιατρικα, ενιωσα σαν να με εχουν βιασει. Η ολη διαδικασια σε συνδυασμο με τις λανθασμενες οδηγιες του προσωπικου του μαιευτηριου με δυσκολεψαν παρα πολυ με το θηλασμο. Παρολα αυτα θηλασα την κορη μου (η οποια θηλαζει ακομα 2,5 χρονια μετα) και παραλληλα τον ανηψιο μου μεχρι 6 μηνων, ο οποιος εχει 3 μερες διαφορα με την κορη μου. Στο δευτερο παιδι αποφασισα να διεκδικησω αυτα που αξιζουν και δικαιουμαστε το παιδι μου κι εγω. Επειτα απο πολυ διαβασμα και ψαξιμο , βρηκα την καταλληλη ομαδα (γιατρο και μαια) και μαζι τους και τον αντρα μου γεννησαμε το γιο μου με εναν υπεροχο φυσικο τοκετο στο σπιτι. Η εμπειρια ειναι ανεπαναληπτη και αποτελεσε μεγαλο μαθημα ζωης για την οικογενεια μου.

Ε: Πως σου ήρθε να γράψεις αυτό το βιβλίο?

Α: Αφοτου γεννησα το πρωτο μου παιδι και αρχισα να ενημερωνομαι για το θεμα των τοκετων, ανακαλυψα πως ειμαι κλασικη περιπτωση ελληνιδας επιτοκου. Συγκεκριμενα ειμαι μια απτις 6 στις 10 περιπου. Εκανα καιρο για να το χωνεψω και να το δεχτω. Μεσω των ομαδων vbac και hvbac του facebook ειδα οτι μεταξυ των γυναικων υπαρχει μια πολυ μεγαλη αλληλεγγυη και αλληλουποστηριξη σε τετοιο βαθμο που καθεμια μας να αποτελει πηγη δυναμης για την αλλη. Καθε φορα που προκειται να γεννησει καποια κοπελα απτην ομαδα , ειναι σαν να γενναμε ολες…ετσι σκεφτηκα αυτη τη δυναμη να την κανουμε αξιοποιησουμε με καποιον τροπο Η ιδεα ηταν τελειως της στιγμης. Χωρις καν να την αναλυσω στο μυαλο μου εγραψα μια αναρτηση στις 15-1-13 οντας εγκυος »ειχα μια ιδεα που μαρεσε ετσι φευγαλεα που τη σκεφτηκα αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι πραγματοποιησιμη.. να φτιαχναμε ενα βιβλιο , κατι σαν τα λευκωματα που ειχαμε στο σχολειο, και να γραφαμε η καθεμια απο ενα κειμενο , το οποιο να αναφερεται στον πρωην γιατρο της , που της εκανε την αναιτια καισαρικη.. να ελεγε η καθεμια τι νιωθει και οσα θα ηθελε να του πει. κι επειτα να το στελναμε σε ολους αυτους τους γιατρους. να δουν οτι δεν ειναι απλα μια τρελη πελατισσα που δεν ξερει τι της γινεται , αλλα πολλες γυναικες που εμαθαν επιτελους τα δικαιωματα τους και ποσο τους στοιχισε αυτο..» και καπως ετσι ξεκινησαμε…

Ε: Πιστεύεις οτι θα το διαβάσει ο γυναικολόγος σου?

Α: Δεν εχω ιδεα αλλα θελω να πιστευω πως απο περιεργεια θα το κοιταξει.

Ε: Ποια αντίδραση πιστεύεις πως θα έχει ένας γυναικολόγος όταν διαβάσει αυτό το βιβλίο?

Α: Εχω σκεφτει τα παντα…απο απαξιωση, θυμο, ειρωνια μεχρι θαυμασμο , αυτοαξιολογηση και αναθεωρηση.. Σιγουρα θα υπαρξουν ποικιλες αντιδρασεις.

Ε: Ποια αντίδραση θα ήθελες να έχει ο κάθε γυναικολόγος που θα το διαβάσει?

Α: Θα ηθελα να αναλογιστει το μεριδιο της ευθυνης του και να φερει στο μυαλο του ολα αυτα τα μωρουδισια προσωπα που τον πρωτοαντικρυσαν. Θεωρω ευλογια να βοηθας μια μητερα να φερει στον κοσμο το παιδι της και να εισαι τα πρωτα χερια που θα το κρατησουν και τα πρωτα ματια που θα δει. Κακα τα ψεμματα ,καποιοι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Ο γιατρος που κανει καισαρικες για να ξεμπερδευει και να γεμιζει τις τσεπες του δε θα νιωσει τιποτα, το ξερουμε αυτο. Αυτος ομως που εκανε οτι του εμαθαν (σ’ αυτην την περιπτωση ειναι και παρα πολλες μαιες) ισως σκεφτει αν αυτα που εμαθε ειναι τελικα σωστα, ή εστω ανθρωπινα. Ολοι οι επαγγελματιες περιγεννητικης φροντιδας θα μπορουσαν ισως να ευαισθητοποιηθουν με το θεμα του θηλασμου, στο οποιο υπαρχει τεραστια παραπληροφορηση.

Ε: Πως ένιωσες διαβάζοντας τα γράμματα που σου έστελναν όλες αυτές οι μαμάδες?

Α: Εχω διαβασει παρα πολλες φορες τα γραμματα. Καθε φορα μου βγαζουν το ιδιο συναισθημα.. στενοχωρια και αγανακτιση. Στην αρχη με παιρνει παντα απο κατω και θυμωνω πολυ αλλα πολυ γρηγορα επικεντρωνομαι στο στοχο μας. Την ενημερωση των νεων μαμαδων και την προσπαθεια για αλλαγη της ελληνικης βιομηχανιας τοκετων. Τελικα νιωθω υπερηφανη για ολες μας. Αυτο που μου κανει παντα μεγαλη εντυπωση ειναι πως αναμεσα στις μαμαδες που εγραψαν γραμμα υπαρχουν μαιες και βοηθοι μητροτητας υπερμαχοι του φυσικου τοκετου. Και σκεφτομαι…αν δεν μπορεσαν αυτες να γεννησουν οπως ηθελαν πως να το κανουμε εμεις που δεν εχουμε τις γνωσεις τους και εμπιστευομαστε τυφλα το γιατρο μας..?

Το δικό μου γράμμα στον γιατρό #1 και #2!

Όταν έμεινα πρώτη φορά έγκυος, είχα την εντύπωση πως το να γεννήσει μια έγκυος, είναι πράμα φυσικό. Δεν χρειάζεται μεγάλη γνώση, δεν χρειάζεται μεγάλη τέχνη, χρειάζεται απλά να πας… και να γεννήσεις! Όπως έκαναν όλες οι γυναίκες πριν από μένα. Όπως έκανε η γιαγιά μου, η μαμά μου, έ… έτσι θα έκανα κι εγώ!

Δεν μου έδειξες πως είσαι άνθρωπος που δεν θα έπρεπε να σε εμπιστευτώ. Ίσα ίσα μεγάλος γιατρός, έμπειρος, σε δημόσιο μαιευτήριο με γέννες πολλές! Όλα ήταν καλά στην υγεία μου αλλά και του μωρού. Δεν είχα ανησυχήσει σε κάτι και απλά σου ζήτησα να μην χρησιμοποιήσουμε επισκληρίδιο γιατί ήθελα να την ζήσω αυτή την εμπειρία στο έπακρο! Συμφώνησες!

Είχα κλείσει τις 40 εβδομάδες και 40+1 έφτασα στο μαιευτήριο να με δεις για να μου πεις να κάνω βόλτες αν και δεν ήμουν έτοιμη, για να δούμε αν θα γίνει κάτι και αν δεν γινόταν, θα έμπαινα για πρόκληση. Δεν ήξερα τι εστί πρόκληση, ούτε μου είπες. Ήξερα ότι όλες έτσι γεννάνε. Πάνε, κάνουν πρόκληση και γεννάνε όλο χαρά! Ήθελα να δω το μωρό που με κλωτσούσε τόσο καιρό. Το μωρό που θα με έκανε μαμά. Και την επόμενη μέρα μπήκα τελικά για πρόκληση. Μία μέρα μετά τα γενέθλια του άντρα μου. Είχε και πλάκα νόμιζα! Έκανα αμάν για να αφήσετε τον άντρα μου να έρθει στο δωμάτιο μου, απέναντι από τον χώρο που μία μία έμπαινε για να γεννήσει, με ανοιχτή την πόρτα. Είχα αρχίσει να μην νιώθω καλά. Να κρυώνω, να με πιάνει ο φόβος, και στα ενδιάμεσα να μπαίνουν μαθητευόμενοι γιατροί και μαίες να με εξετάζουν για να μου πουν πως δεν γίνεται τίποτα! Διπλή δόση ωκυτοκίνης και τίποτα! Άκουγα να φωνάζουν γιατροί σε μαμάδες να σπρώξουν, άλλες να βογκάνε, άλλες να κλαίνε κι εγώ προσπαθούσα να μην βγάλω άχνα. Να είμαι δυνατή, να μην κουνιέμαι από την θέση μου γιατί δεν έπιανε ο καρδιοτοκογράφος και εκεί ανάσκελα στο κρεβάτι του πόνου, ντροπιασμένη, να περιμένω απλά να έρθει ένα μωρό που δεν έλεγε να κουνηθεί! Και μετά από 8 ώρες ατελείωτων πόνων δίχως παύση, δεν άντεξα και ζήτησα επισκληρίδιο! Είχε έρθει το τέλος της βάρδια σου! Είχες κάνει 7 καισαρικές εκείνη την μέρα μιας και φαίνεται οι γυναίκες πια δεν ξέρουν να γεννήσουν. Και έτσι η δικαιολογία ήταν πως δεν υπήρχε το σετάκι για να μου βάλετε επισκληρίδιο! Όχι δεν θα έπαιρνα το ρίσκο να γίνει κάποιο λάθος στην σπονδυλική μου στήλη με το άλλο σετάκι. Αν και η μαία το είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί θα έχανε τη δουλειά της, το ήξερα κι από πριν ότι αυτά ήταν απλά κουραφέξαλα! Μπήκα για καισαρική! Δεν τράβηξα τον ορό από το χέρι μου να σηκωθώ να φύγω. Ένιωθα άρρωστη, αδύναμη και αδικημένη. Που να βρω το κουράγιο? Ναι το ξέρω πως αν του το έλεγα, ο άντρας μου θα με σήκωνε να φύγουμε, αλλά που να βρω το κουράγιο??? Ξύπνησα σε κάτι σαν αποθηκούλα. Κανείς δεν μου ευχήθηκε για το μωρό μου. Νόμιζα πως κάτι του είχε συμβεί και δεν μου το έλεγαν, κι εγώ μισοξύπνια μισοκοιμισμένη φοβόμουν να ρωτήσω, γιατί τι θα έκανα αν μου έλεγαν ότι δεν ζούσε? Όταν πια με πήραν στο δωμάτιο, δεν θυμόμουν πότε μου έδωσαν το παιδί! Το είδα στο βίντεο για να θυμηθώ την στιγμή που αντίκρισα πρώτη φορά το παιδί μου! Κι εσύ ήρθες, πήρες τα χρήματα σου και περήφανα μου είπες ότι όλα πήγαν καλά! Κι εγώ προσπάθησα να κάνω ότι το πίστεψα και να φαίνομαι δυνατή σε όλους, γιατί στο κάτω κάτω, είχα πια το παιδί μου δίπλα και το θήλαζα. Τουλάχιστον αυτό το είχα καταφέρει! Με πρόδωσες γιατρέ #1! Επειδή είχες σχολάσει! Επειδή δεν σε ένοιαζε! Πολύ απλά! 

Στο δεύτερο παιδί, είχα ψιλοδιαβάσει! Βρήκα γιατρό να κάνει φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική (vbac) και θα το προσπαθούσαμε. Για γέννα στο σπίτι δεν το σκέφτηκα και πολύ εδώ στο νησί. Ήμουν φοβισμένη… Όλα και σ’αυτόν τον τοκετό πήγαιναν περίφημα! Και στις 38 εβδομάδες ήρθα γιατρέ #2 να με εξετάσεις! Και μόλις πριν λίγες μέρες (3μιση χρόνια μετά) συνειδητοποίησα και έμαθα, πως στην εξέταση αυτή, βάζεις πάντα και μισό υποθετάκι για πρόκληση τοκετού! Μπορεί και να δεχόμουν ρε γιατρέ μου! Αλλά κρυφά? Γιατί κρυφά να προκαλείς κάτι στο σώμα μου??? 

Την δεύτερη μέρα της εξέτασης, ξύπνησα με σπασμένα νερά. Είχα ξετρελαθεί από την χαρά μου! Η τύχη ήταν με το μέρος μου! Ετοίμασα την βαλίτσα μου, έκανα το ντουσάκι μου, φίλησα το αγοράκι μου, και έφυγα με τον μπαμπά του να πάμε να γεννήσουμε την αδερφούλα του! Τα πονάκια είχαν ξεκινήσει και ήταν τόσο πιο γλυκά από την προηγούμενη φορά. Είχαμε συζητήσει γιατρέ, θυμάσαι? Plan A, plan B, plan C! Όλες οι εκδοχές. Μέχρι και την περίπτωση ξανά καισαρικής, να βάλουμε επισκληρίδιο. Αυτή τη φορά να δω το μωρό μου να γεννιέται! Μαγική στιγμή, στιγμή που θα έμενε στο μυαλό μου για πάντα! Έστω να καταφέρω αυτό γιατρέ, ναι? Και συμφώνησες! Θυμάσαι??? Εγώ θυμάμαι!

Κεχρωσμένο αμνιακό υγρό (ειχε κάνει κακά η Ναταλία μέσα στον σάκο)! Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί! Και πάλι όταν με ρώτησες, είπα όχι. Δεν ρισκάρω γιατρέ μου να κάνει αναρρόφηση το μωρό μου και να πρέπει να φύγει Αθήνα για να το κάνουν καλά! Και βουρ για καισαρική! Γιατρέ να περιμένουμε να έρθει ο άντρας μου! Και να τρέχει να με βρει ο καημένος λίγο πριν περάσω την πόρτα του χειρουργείου, γιατί 10 λεπτά δεν μπορούσες να περιμένεις. Ήθελες να πας σπίτι να κοιμηθείς! 

Να μιλήσεις με τον αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο! Μου είχες πει! Εγώ με λιγμούς! Ούτε καν να με καθησυχάσεις! Τρεις κοπέλες στο χειρουργείο μου έδεναν τα χέρια σαν να με ετοιμάζανε για σταύρωση, κι εσύ μου έβαζες το μπενταντιν στην κοιλιά και κρατούσες το νυστέρι. Και ήρθε η μάσκα για να αναπνεύσω και να κοιμηθώ! Ποιος ήταν ο αναισθησιολόγος? Αυτή η γυναίκα από πάνω μου? Και γιατί δεν μου το έλεγες γιατρέ? Πάλι ολική νάρκωση? Πάλι δεν θα είμαι εκεί στην γέννηση της μικρής μου? Γιατρέεεεε, γιατί μου την έφερες έτσι πισώπλατα??? Παραδώθηκα για άλλη μια φορά! Είσαι ευάλωτη σε τέτοια παράδοση, μετά από τέτοια μεταχείριση! Μάζεψα τους λιγμούς μου και σου είπα τουλάχιστον να μου ευχηθείτε την ώρα που θα ξυπνάω! Και πήρα βαθιές ανάσες να μην σκέφτομαι και πριν βάλω πάλι τα κλάματα, κοιμήθηκα! Και δεν έχω πάει ακόμη σε γυναικολόγο άλλο γιατρέ από τότε! Δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευθώ κάποιον! Γιατρέ #2, μπορεί η καισαρική αυτή να μην ήταν αναίτια. Άντε να το πιστέψω! Ήταν όμως αναίτια η αναισθησία σου! Είχαμε μιλήσει. Σου είχα εξομολογηθεί την ελπίδα μου και απλά αποφάσισες να μην ενδιαφερθείς! Συγχαρητήρια! Με έκανες για δεύτερη φορά σμπαράλια! 

Γιατρέ #1 και #2 δυστυχώς, δεν γνωρίζετε το μεγαλείο της γέννας! Είναι κρίμα! Θα μπορούσατε να είστε μέρος αυτού, αλλά είστε απέναντι! Εγώ μπορεί να μην το έζησα, αλλά το γνωρίζω! Και θα το γνωρίσω σε άλλες μαμάδες. Θα τις ακούσω, θα τις αφουγκραστώ και θα τις βοηθήσω να νιώσουν όμορφα όποια κι αν είναι η γέννα τους τελικά! Όμως οι γυναίκες σιγά σιγά ξυπνάνε! Ζητάνε, θέλουν και κάποια στιγμή θα απαιτήσουν σεβασμό κι εγώ θα βοηθήσω σ’ αυτό! Σε σας μόνο αυτό θέλω να πω! Είσασταν πλήρης απογοήτευση!!!

Κι επειδή είμαι σίγουρη πως ούτε καν με θυμάστε, να σας πω και το όνομά μου!
Λυδία Θεοχάρη

Οι γυναικολόγοι αλλάζουν τον ορισμό του τοκετού «στην ώρα του»

Πηγή: news247.gr

 

 

Οι Αμερικανοί μαιευτήρες-γυναικολόγοι προωθούν την αλλαγή του ορισμού της γέννησης που γίνεται «στην ώρα της», προκειμένου να διακρίνουν μεταξύ διαφορετικών περιπτώσεων, ανάλογα με την ακριβή διάρκεια της εγκυμοσύνης.

 

Ένα μωρό που γεννιέται μεταξύ της 37ης και της 39ης εβδομάδας της κύησης, θα θεωρείται πια «πρόωρα κανονικό». Έως τώρα «κανονική» θεωρείτο γενικά η γέννα μεταξύ της 37ης και της 42ης εβδομάδας της κύησης, χωρίς να γίνεται κάποια περαιτέρω διάκριση.

Η ειδική επιτροπή μαιευτικής πρακτικής του Αμερικανικού Κολλεγίου Μαιευτήρων και Γυναικολόγων, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, εισηγείται τις αλλαγές με το σκεπτικό ότι, σύμφωνα με πολυετή εμπειρία, «έχει πλέον αναγνωριστεί ότι τα νεογέννητα μεταξύ της 37ης και της 42ης εβδομάδας δεν είναι όλα ίδια», όπως δήλωσε ο πρόεδρος της επιτροπής δρ Τζέφρι Έκερ, γυναικολόγος του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης.

Τα μωρά που γεννιούνται μεταξύ της 39ης και της 41ης εβδομάδας θα θεωρούνται πλέον ότι γεννήθηκαν «απολύτως στην ώρα» τους, όσα γεννήθηκαν μεταξύ της 41ης και της 42ης εβδομάδας, θα θεωρούνται «καθυστερημένα κανονικά», ενώ οι γεννήσεις μετά την 42η εβδομάδα θα θεωρούνται «μετά την ώρα τους». Σχετική ανακοίνωση έγινε και στο μαιευτικό-γυναικολογικό περιοδικό «Obstetrics and Gynecology».

Όλο και περισσότερες έρευνες κατά τα τελευταία χρόνια έχουν διαπιστώσει ότι τα μωρά που γεννιούνται πριν την 39η εβδομάδα, δεν είναι το ίδιο ανεπτυγμένα με αυτά που γεννιούνται αργότερα. Μεταξύ άλλων, τα τελευταία εμφανίζουν λιγότερα προβλήματα αναπνοής, ακοής και μάθησης.

Ο εγκέφαλος του εμβρύου μεγαλώνει περίπου κατά το ένα τρίτο μεταξύ της 35ης και της 39ης εβδομάδας της κύησης, ενώ ένα στρώμα λίπους που κρατά ζεστό το σώμα του, προστίθεται κατά τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης.

Η νέα ταξινόμηση των τοκετών ελπίζεται ότι θα μειώσει τον αριθμό των εγκύων που καταφεύγουν σε καισαρική για να γεννήσουν, παρ’ όλο που δεν υπάρχουν ιατρικοί λόγοι για κάτι τέτοιο. Το Κολλέγιο των Αμερικανών γυναικολόγων συστήνει να μη γίνονται καισαρικές πριν την 39η εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Εννοείται ότι εξαίρεση πρέπει να γίνεται, όταν ιατρικοί λόγοι επιβάλλουν ένα πρόωρο τοκετό με ή χωρίς καισαρική.

(Πηγή:ΑΠΕ)

Οι καισαρικές μας!

Δεν θα σας εξιστορήσω τις καισαρικές μου πάλι, το έχω κάνει και για τις δύο σε παλιότερα άρθρα μου. Εδώ κι εδώ αν θέλετε να τις θυμηθείτε, αλλά θα σας πω για τις καισαρικές γενικά και για το πόσο εύκολο είναι ένας γιατρός να σας καταφέρει να γεννήσετε με μια καισαρικούλα!

 

Καταρχάς, ας πούμε πως το ποσοστό των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι το ψηλότερο στον κόσμο, με ποσοστά 40% σε δημόσια μαιευτήρια και έως 65% σε ιδιωτικά, ΧΩΡΙΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ. Ποσοστά δηλαδή, πολύ πιο πάνω από το ποσοστό 15% που θεωρείται από την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι καλύπτει ιατρικές ανάγκες. (Συστάσεις ΟΗΕ για μείωση των καισαρικών στην Ελλάδα)

 

Τι συμβαίνει? Ας πούμε λιγάκι πως ένας τοκετός μπορεί να χρειάζεται πολύ περισσότερη ώρα από μια καισαρική τομή. Ειδικά εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις, οι οποίες γίνονται υποτίθεται για το καλό του φυσιολογικού και γρήγορου τοκετού, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά, γίνονται ενώ οι γιατροί γνωρίζουν ότι μετά από κάποιες παρεμβάσεις, ο τοκετός προχωρά σε μια καισαρική! Και βέβαια, αυτές οι παρεμβάσεις ξεκινούν πριν από τον τοκετό.

 

Περιμένοντας στο τέλος της εγκυμοσύνης η μανούλα να γεννήσει το μωράκι της, να το δει να το χαρεί, να ελαφρύνει και πάλι λίγο, πολλές φορές αγχώνεται. Φτάνει η προθεσμία και κοντεύει στις 40 εβδομάδες! Ας μείνουμε λοιπόν και λίγο εδώ. οι 40 εβδομάδες και η ημερομηνία που σας έχει δώσει ο γιατρός σας, δεν είναι ημερομηνία λήξης, αλλά Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού! ΠΙΘΑΝΗ. Άρα μπορεί να γεννηθεί νωρίτερα, μπορεί και αργότερα. Και αυτό δεν είναι κακό. Το μωρό αποφασίζει πότε είναι έτοιμο να βγει και όταν το αποφασίσει, βγαίνει! Πολύ απλά! Όταν το αποφασίσει ο γιατρός, πολύ συχνά, πάνε στραβά τα πράγματα και καταλήγουμε σε μια καισαρική! Η καισαρική, έχει σώσει ζωές μαμάδων και μωρών, όταν λοιπόν είναι αναγκαία, εννοείται πως είναι μια λύση ζωής. Όταν όμως δεν είναι, πρέπει να θυμόμαστε πως πρόκειται για μια εγχείρηση, η οποία έχει μεγαλύτερο ρίσκο και μεγαλύτερες πιθανότητες επιπλοκών από ότι ο φυσικός τοκετός. Και για την μαμά και για τον θηλασμό, αλλά και για το μωρό, το οποίο πολλά προβλήματα -πιθανόν- θα τα βγάλει αργότερα. Τόσο αργότερα που κανείς δεν αναφέρει πια την καισαρική (δερματικά θέματα, άσθμα, αλλεργίες, άγχος, κλπ)! (C-Section Babies 5 Times More Likely To Develop Allergies και C-Section May Raise Child’s Risk of Allergies, Asthma: Study)

 

Στο εξωτερικό, περιμένουν μέχρι και τις 42 εβδομάδες και πολλές φορές και τις 43εις για να ξεκινήσουν κάποιου είδους πρόκληση. Περιμένουν το μωρό να ετοιμαστεί. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό άλλωστε!

 

Στην Ελλάδα, φοβάσαι να πας στον γυναικολόγο εκεί κοντά στις 40 εβδομάδες, γιατί θα σου κάνει κολπική εξέταση να εξετάσει τον τράχηλο και αναρωτιέσαι αν σου έβαλε κάποιο τζελ ή υπόθετο, ή αν έκανε δακτυλική αποκόλληση υμένων ώστε να ξεκινήσει ο τοκετός! Γιατί τόση βιασύνη? Πόσο δύσκολο να περιμένουμε?

 

Και μετά από λίγες μέρες μετά την εξέταση, ξεκινάνε τα πονάκια, σπάνε τα νερά (αν είσαι τυχερή). Ή σου λέει, πάμε για πρόκληση. Άλλωστε το μωρό μεγάλωσε όσο χρειάζεται. Έτοιμο είναι! Γιατί να περιμένουμε κι άλλο? Κι αν πάει κάτι στραβά? Το παίρνεις εσύ το ρίσκο? Εγώ δεν το παίρνω! Και ντιν ντιν ντιν! Καμπανάκια βαράνε στο κεφάλι της εγκύου! Γιατί 9 μήνες το έχει στην κοιλιά της το μωρό! Να το χάσει τώρα? 2 φορές την ίδια ερώτηση μου έκαναν! Και 2 φορές δεν πήρα το ρίσκο!

 

Έχει ισχιακή προβολή το μωρό (πόδια κάτω). Σιγά μην αλλάξει στάση τώρα στις 38 εβδομάδες! Δεν έχει χώρο!

Έχει περιτύλιξη λώρου! Δεν θα μπορεί να γεννηθεί!

Υπάρχει κίνδυνος αν μείνει περισσότερο από 40 εβδομάδες το μωρό στην κοιλιά! Πάμε για πρόκληση!

Έχεις προηγηθείσα καισαρική, μόνο καισαρικές μπορείς να κάνεις πια!

Έχεις ζάχαρο, έχεις μικρή λεκάνη, έχεις πίεση, έχεις έχεις έχεις! Παίρνεις το ρίσκο?

 

Και καμία δεν το παίρνει και πολύ σωστά κάνει! Γιατί δεν παίρνεις ρίσκο εκείνη την ώρα! Δεν παίζεις με την ζωή του μωρού! Κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά που σου αραδιάζει ο γιατρός είναι αλήθεια ή όχι. Ή απλά, ο γιατρός δεν σου έχει εξηγήσει πως μπορείς να περιμένεις. Ζητάς και μόνη σου πρόκληση, αλλά δεν σου λέει τους κινδύνους!

 

Και πας για πρόκληση! Και πόσο χαίρομαι όταν τελικά μια μαμά καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά μετά από πρόκληση! Αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες δεν τα καταφέρνουν. Γιατί όσο πρόκληση και να βάλεις σε έναν οργανισμό που δεν είναι έτοιμος να γεννήσει, απλά θα πονάει, θα πονάει και δεν θα αντέξει για πολύ! Κι αν είσαι τυχερή, θα σου βάλουν επισκληρίδιο, γιατί οι πόνοι αυτοί δεν αντέχονται! Δεν είναι οι φυσικοί πόνοι που έχουν σχεδιαστεί να τους αντέχει μια γυναίκα! Όταν όμως βάλεις επισκληρίδιο, δεν νιώθεις το σώμα σου, αλλά και να το ένιωθες, έτσι ξαπλωμένη που σε έχουν ανάσκελα, πως θα γεννήσεις? Πως θα βοηθήσεις με το σώμα σου και με την βαρύτητα να προχωρήσει ο τοκετός?

 

Πρέπει να πάμε για καισαρική θα σου πουν. Κι εκείνη την ώρα αν πεις κάτι, θα σου πουν και για τους παλμούς του μωρού. Μπορεί να είναι και αλήθεια, μιας και έχει ταλαιπωρηθεί. Δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί άλλωστε… Παίρνεις το ρίσκο? Όχι βέβαια!

 

Αν είσαι και πάλι «τυχερή», θα κάνεις καισαρική με επισκληρίδιο. Θα δεις το μωρό σου μόλις γεννηθεί! Θα ζήσεις αυτή την μαγική στιγμή, όσο στραβά και να πήγαν τα πράγματα. Αν είσαι όπως εγώ, θα σε κοιμίσουν και θα χάσεις την εμπειρία αυτή! Θα δεις το μωρό σου όταν ξυπνήσεις και καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου!

 

Από τη στιγμή που θα στο φέρουν κοντά σου, απλά θα ζεις στον παράδεισο! Θα πονάς βέβαια, αλλά το μωρό σου θα είναι καλά, εσένα θα σου περάσει αν δεν κάνεις καμιά επιπλοκή, και θα πας σπίτι με το μωρό σε 4-5 μέρες. Μπορεί να μην τα καταφέρεις με τον θηλασμό, γιατί άργησε το γάλα να κατέβει, επειδή το μωρό μπορεί να ήταν ληθαργικό από την αναισθησία, αλλά το μωρό σου είναι καλά και αυτό έχει σημασία!

 

Αυτό έχει σημασία! Πάντα! Αλλά αν είχε γεννηθεί φυσιολογικά, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα! Το μωρό θα ήταν έτοιμο στην ώρα ΤΟΥ να γεννηθεί, θα γεννιόταν πιο εύκολα, εσύ δεν θα πονούσες τόσο μετά, θα θήλαζε πιο εύκολα και αργότερα, δεν θα πάθαινε αναπνευστικές λοιμώξεις όπως πολλά παιδιά πλέον, ούτε θα είχε πολύ πιθανόν δερματικά θεματάκια ή αλλεργίες. Και προπάντων, θα είχες ζήσει κι εσύ και το μωρό σου τον τοκετό που σας αξίζει! Και μόνο στην ψυχολογία της μαμάς και του μωρού, ένας φυσιολογικός τοκετός, είναι τεράστιο δώρο!

 

Το μόνο που με παρηγορεί εμένα, είναι το γεγονός ότι κατάφερα να θηλάσω για πολύ καιρό τα παιδιά μου! Και πάλι πέρασαν τα δερματικά τους, τις αλλεργίες τους και τα αναπνευστικά τους! Θα μου πείτε, μπορεί να μην φταίει η καισαρική τους! Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρη πως φταίει! Και παρ’ όλο τον θηλασμό πάλι έχουν τα θεματάκια τους. Αναρωτιέμαι αν ΔΕΝ θήλαζα, πόσο περισσότερα θα είχαν, ή πόσο βαριά!

 

Ναι, δεν έχουν όλα τα παιδιά της καισαρικής τέτοια προβλήματα, αλλά πολλά έχουν! Γιατί? Επειδή βολεύουν οι καισαρικές? Και έτσι απλά θα το αφήσουμε αυτό? Μήπως θα έπρεπε να ζητάμε από τους γιατρούς μας περισσότερο σεβασμό? Ας ξεκινήσουμε έστω με το «δεν κάνω πρόκληση! Δεν μπαίνω νωρίτερα να γεννήσω!» Μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος. Κι αυτά που θα σας πει, να σας τα υπογράψει σε ένα χαρτί! Ζητάτε τα πάντα γραπτά και με υπογραφή! Μήπως θα κωλώσει? Κι ας πάτε και για δεύτερη γνώμη αν χρειαστεί!

 

Μύγα σε τσίμπησε? Θα μου πείτε… Ξέρετε τι γίνεται? Πας να γεννήσεις όμορφα, σου βγαίνει αλλιώς και όλοι σου λένε να μην στεναχωριέσαι, το μωρό σου έχεις στην αγκαλιά σου και είναι καλά! Τι το ψάχνεις? Και προσπαθείς να το ξεχάσεις! Και νιώθεις και τύψεις που δεν ήξερες ή που δεν μπορούσες να πεις και τίποτα εκείνη την ώρα, γιατί είσαι αδύναμη. Και δεν θες να το συνεχίσεις το θέμα, γιατί δεν θα βρεις το δίκιο σου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά σου, αλλά το αγκαθάκι δεν φεύγει και αρχίζεις να βρίσκεις το κουράγιο να ψάχνεις, και όσο ψάχνεις τόσο πιο κορόιδο νιώθεις. Και αρχίζεις να θυμώνεις, και θυμώνεις και θυμώνεις και τελικά μιλάς! Και αν έχεις μπλογκ, γράφεις κιολας!

 

Μελλοντικές μανούλες, δεν σας τα λέω αυτά για να σας τρομάξω. Για να σας υποψιάσω τα λέω! Διαβάστε τριγύρω, ενημερωθείτε και αποφασίστε! Μακάρι να το είχα κάνει κι εγώ πριν τις γέννες μου, αλλά δεν το έκανα. Αυτό το μετανιώνω τώρα, αλλά μου το έχω συγχωρήσει. Δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να γνωρίζω! Πολύ απλά! Δεν ήξερα! Για αυτό προσπαθώ εσείς να γνωρίσετε, γιατί εύχομαι όλες οι μαμάδες και όλα τα μωράκια, να έχουν ονειρεμένους τοκετούς! Με πολλές ευχές λοιπόν, κλείνω!

 

 

http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=39&aid=48494#.UkXkUIbz-y8

http://www.medicalnewstoday.com/articles/256915.php

http://health.usnews.com/health-news/news/articles/2013/02/25/c-section-may-raise-childs-risk-of-allergies-asthma-study

Να πως σταματάμε τις – άνευ λόγου – καισαρικές!

Λοιπόν, σήμερα διάβασα το άρθρο της Ολίβιας που μπορείτε κι εσείς να διαβάσετε εδώ και κατάλαβα τι πρέπει να κανουν όλες όσες δεν είναι ευχαριστημένες με αυτά που τους λέει ο γιατρός τους ή ακόμη χειρότερα, όταν καταλαβαίνουν ότι το πάει κάπου εσκεμμένα  κάπου που ενώ έχουν συνεννοηθεί, αυτός κάνει τουμπεκί με λίγο εκφοβισμό…

Κάτι που εγώ ας πούμε δεν έκανα. Γιατί δεν είχα επιλογές, γιατί ίσως φοβόμουν, γιατί φοβόντουσαν και οι άλλοι γύρω μου, γιατί κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Μια δεύτερη γνώμη!!! Αυτό! Μια δεύτερη καλή γνώμη και μια τρίτη αν χρειαστεί! Μέχρι να είστε σίγουρες ότι είστε ευχαριστημένες με την απάντηση! Είναι εύκολο? Όχι! Έχεις όμως ηρεμία μετά? Ναι!

Η Ολίβια στις 40 εβδομάδες + 1 μέρα εγκυμοσύνης, επέλεξε να αλλάξει γιατρό, γιατί κατάλαβε ότι θα άρχιζε να χρησιμοποιεί το ισχυρό όπλο του φόβου για να την βάλει για καισαρική ενώ είχαν συμφωνήσει εφόσον όλα πηγαίνουν καλά, να πάει για φυσιολογικό τοκετό μετά την πρώτη καισαρική της (vbac). Γιατί ναι, γίνεται κι αυτό, κι ας λένε οι περισσότεροι πως έχει πιθανότητες να πάει άσχημα το πράγμα. Όμως αν ο γιατρός γνωρίζει, όταν δεν υπάρχουν λόγοι για καισαρική (εκτός του ότι η πρώτη ήταν καισαρική), εφόσον η τομή δεν ήταν κάθετη (που πλέον δεν γίνεται κάθετα), και εάν όλα πάνε καλά με το μωρό στην κοιλιά, γίνεται και παρά γίνεται φυσιολογικότατος τοκετός μετά από καισαρική. Οι γιατροί όμως θέλουν? Όχι! Γιατί? Γιατί όταν πας για vbac δεν πρέπει να σου βάλουν φάρμακα για να τον επισπεύσουν, πρέπει να έρθει μόνος του και να προχωρήσει μόνος του, πρέπει να σε παρακολουθούν σωστά, δεν πρέπει να μπει επισκληρίδιος ώστε η μαμά να καταλαβαίνει τους πόνους και σε περίπτωση που αισθανθεί διαφορετικό πόνο δυνατό και μόνιμο να δουν αν η μήτρα είναι ΟΚ, και τέλος αν χρειαστεί (σπάνια) να σε βάλουν για καισαρική. Και όλα αυτά δεν βολεύουν τόσο όσο μια προγραμματισμένη καισαρική που παίρνει 20 λεπτά, σωστά?

Και έτσι η Ολίβια έκανε αυτό που της είπε το ένστικτό της. Πήρε μια δεύτερη γνώμη και ήταν αυτή που ήθελε! Και μια χαρά λοιπόν θα περιμένει όσο χρειαστεί για να αποφασίσει το μικρό αγοράκι που κουβαλάει μέσα στο ζεστό υγρό στην κοιλιά της, πως ήρθε η ώρα να πάρει την πρώτη του ανάσα στην αγκαλιά της μαμάς του! Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.

Και σκέφτομαι λοιπόν στην πρώτη μου καισαρική τι θα έπρεπε να κάνω? Γιατί μετά από τόσα χρόνια, 5μιση από την πρώτη καισαρική και 2μιση από την δεύτερη, να νιώθω τόσο άσχημα? Να νιώθω τύψεις και θυμό!… Γιατί, ΟΚ, μπορεί ορισμένες γυναίκες να μην τις πειράζει το πως θα γεννήσουν, αρκεί να γεννήσουν ένα γερό παιδί, και τότε είσαι μια χαρά. Αλλά ορισμένες γυναίκες, όπως εμένα ας πούμε  τις πειράζει πειράζει. Ήμουν από αυτές τις τρελές που ούτε καν επισκληρίδιο δεν ήθελα να βάλω, ήθελα εγώ και ο άντρας μου, να ζήσουμε στο έπακρο αυτή την εμπειρία. Έψαξα γιατρό συστημένο από φίλη και δημόσιο μαιευτήριο για να έχω το μωρό δίπλα μου σε μονόκλινο να μπορώ να είμαι τα βράδια με τον άντρα μου και να θηλάζω το μωρό μας αποκλειστικά. Στην Χαλκίδα όπου έμενα τότε, δεν ήξερα κάποιον γιατρό, οπότε εμπιστεύτηκα τον συστημένο που καλός μας φαινόταν, μεγάλη εμπειρία, υποδιευθυντής μαιευτικής. Και ΟΚ, δεν ήταν και ο πιο ομιλητικός, ούτε ο πιο ευγενικός, αλλά πείρα είχε και μια χαρά θα πήγαιναν όλα. Και στις 40+1 που είχα φτάσει κι εγώ όπως η Ολίβια σήμερα, μπήκα στο μαιευτήριο για να δούμε αν θα γεννούσα μέχρι την επόμενη, μιας και «αν μου σπάγαν τα νερά, θα έπρεπε να έρθω γρήγορα και ξάπλα στο αυτοκίνητο με την περιτύλιξη που είχε το μωρό» και ένα άγχος λοιπόν σε πιάνει. Σε πιάνει το άγχος που το μωρό δε λέει να βγει, μιας και δεν σου λένε ότι κανονικά μέχρι τις 42 εβδομάδες μπορεί να πάρει να βγει… Γιατί δεν στο λένε? Γιατί πρέπει να το ψάχνεις εσύ? Γιατί να γίνεσαι εσύ αντιπαθητικός, ο τύπος που ξέρουν οι γιατροί και στην λένε να μην διαβάζεις πολλά γιατί δεν ξέρεις εσύ. Εμείς σπουδάσαμε τόσα χρόνια! Και έτσι κάναμε εισαγωγή και την επόμενη μπήκε και ο ορός στο χέρι για πρόκληση. Ε, θα βγει  που θα πάει? Έλεγα? Γιατί όμως δεν είχα διαβάσει πως όταν δεν είναι έτοιμος ο τράχηλος, ακόμη και η πρόκληση δεν κάνει και πολλά και μάλιστα καταλήγει σε πολλές περιπτώσεις σε καισαρική? Γιατί δεν το λένε? Γιατί απλά σου λένε πως δεν κάνεις τελικά διαστολή και ποτέ δεν θα κάνεις όπως πάει και συμβαίνει σε κάποιες γυναίκες? Και μετά από 8 ώρες τεχνιτών πόνων (που σημαίνει πόνοι σαν τους τελευταίους την ώρα που γεννάς. Ενός λεπτού διαρκείας και δίχως σχεδόν κενό μεταξύ τους), δεν δέχονται να σου βάλουν επισκληρίδιο, όπως έκαναν και σε μένα? Με επισκληρίδιο γιατρέ θα αντέξω όσο πάρει… Θα πάρει πολλές ώρες, γιατί να το περάσεις αυτό? Επειδή είναι το όνειρό μου γιατρέ! Οπότε συνεννόηση με τον αναισθησιολόγο και «δεν έχουμε το σετάκι που χρειάζεσαι για να σου κάνουμε επισκληρίδιο, και αν πάει κάτι στραβά με την σπονδυλική σου στήλη, παίρνεις εσύ την ευθύνη?» Ε, όχι! Δεν παίρνω την ευθύνη να μην μπορώ να ξαναπερπατήσω. Μαμά θέλω να γίνω, αλλά όχι κι έτσι! Οπότε καισαρική, καισαρική εγώ που δεν είχα ξαναμπεί σε χειρουργείο, που πάντα φοβόμουν την ολική αναισθησία. Με λίγα λόγια ο χειρότερος εφιάλτης μου. Να πονάω, να θέλω να μου βάλουν ακόμη και ευθανασία, να προσπαθώ να δείχνω στον Μάκη ότι όλα καλά, γιατί αν του έδειχνα πόσο χάλια ένιωθα θα τα έκανε όλα λίμπα! Και τελικά χειρουργείο εγώ, και ο Μάκης έπαιζε κικ μπόξινγκ με τις πινακίδες έξω στο πάρκινγκ από τα νεύρα του. Όλα ΟΚ από κει και πέρα, το μωρό καλά, μου το έδωσαν αλλά δεν θυμάμαι τίποτα γιατί μόλις είχα συνέλθει και από κει και πέρα μέσα στις αγκαλιές μέχρι και τώρα… Με ένα παράπονο, με μια βρισιά έτοιμη να εκτοξευθεί και με όλους να λένε, να χαίρεσαι που όλα πήγαν καλά! Μα δεν πήγαν…

Γιατί δέχθηκα να κάνω πρόκληση? Γιατί δεν έπιασα την άλλη αναισθησιολόγο να την ρωτήσω για επισκληρίδιο? Γιατί δεν έδειξα πόσο μα πόσο εκείνη την στιγμή γινόταν πάνω μου κάτι το οποίο ΔΕΝ ήθελα?

Και στο δεύτερο, στη Ναταλία, στη Ρόδο πια, βρήκα τον μοναδικό από όσο ήξερα γιατρό που θα μπορούσε να κάνει vbac. Σε δημόσιο, πάλι για μονόκλινο και θηλασμό, κλπ κλπ. Είχα διαβάσει περισσότερα. Ο γιατρός μου έδειξε πόσο υπερ είναι, και μου έλεγε και μου ξαναέλεγε πως την τελευταία στιγμή θα γνωρίζουμε… Αλλά μέχρι τις 40 εβδομάδες θα περίμενε, μιας και στις 42 εβδομάδες είχε χάσει κάποτε ένα μωρό επειδή επέμενε η μαμά, και δεν θέλουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Να ο πρώτος φόβος. Δεν μου είχε αρέσει, αλλά απλά παρακαλούσα να έρθει το μωρό γρηγορότερα και όχι όπως ο Γιώργος! Οπότε είχα βγάλει Plan A, plan B, plan C, κλπ κλπ… Αν όλα πήγαιναν όλα καλά, φυσιολογικό τοκετό, αν φτάναμε κοντά στις 40 εβδομάδες, να με πείραζε λίγο μπας και ξεκινήσει ο τοκετός, και αν δεν έπιανε ούτε κι αυτό να μου έκανε πρώτα πρόκληση, να ξεκινούσαν πρώτα οι πόνοι και αν έβλεπε πως όλα πήγαιναν γρήγορα να κάναμε φυσιολογικό, αν όχι επισκληρίδιο και καισαρική, αλλά αυτή την φορά θα ήμουν ξύπνια στην γέννα μου! Ναι? Ναι!

Και τι χαρά, στις 38 εβδομάδες σπάσαν τα νερά. Ευτυχία μεγάλη! Πηγαίναμε προς το plan A. Είμασταν πολύ κοντά. Ούτε πρόκληση, ούτε τίποτα. Θα περιμέναμε να ξεκινήσουν και να κυλήσουν όλα ομαλά και όμορφα. Και τότε ήρθε κάτι που δεν το περίμενα. Η Ναταλία έκανε κακά της μέσα στην κοιλιά μου. Όταν είδα τα νερά να αλλάζουν χρώμα, κατάλαβα τι θα μου έλεγε ο γιατρός. Είχαμε φτάσει πλέον στο plan C μέσα σε λίγα λεπτά. Ο γιατρός είπε πως κάτι την ζορίζει, κι αφού την ζορίζει κάτι τώρα που οι συσπάσεις είναι τόσο χαλαρές, θα την ζόριζε ακόμη περισσότερο την ώρα του τοκετού. Και τότε, αν έκανε πάλι κακά και έκανε αναρρόφηση, τότε θα έπρεπε να την στείλουμε στο Παίδων. Παίρνεις την ευθύνη? Όχι ρε γιατρέ, έτσι όπως τα λες, δεν  την παίρνω την ευθύνη! Τα κατάφερες και με φόβισες και αφού αυτή την στιγμή δεν έχω επιλογή, όχι δεν την παίρνω την ευθύνη. Και δεν έχω και ίντερνετ να διαβάσω. Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί να πάρει! Το μόνο! Και μέσα σε λίγη ώρα, ήρθαν να με πάρουν στο χειρουργείο, ενώ τους είχα πει να μου πουν να πάρω τον άντρα μου να έρθει, αυτοί αποφάσισαν να με πάρουν εκείνη την στιγμή. Και έτσι να παίρνω τηλέφωνο τον Μάκη, να προσπαθεί να πείσει τον τρίχρονο γιο μας πως πρέπει να κοιμηθεί δίχως αγκαλίτσα από μας, αλλά από την γιαγιά ή τον παππού, και να τρέχει να προλάβει να με φτάσει πριν μπω στο χειρουργείο. Ο γιατρός μου είχε πει πως προτιμά ολική νάρκωση, αλλά αν θέλω να το συζητήσω στο χειρουργείο με τον αναισθησιολόγο, να με έχουν πιάσει πιο δυνατοί πόνοι  και να έχω την αγωνία αν θα προλάβω να χαιρετήσω τον Μάκη (μιας και έχω μια φοβία με τις ολικές αναισθησίες)! Και να με παίρνουν με το φορείο στο χειρουργείο, να τους παρακαλάω να πάνε πιο αργά, και το τελευταίο δευτερόλεπτο ξαφνικά εμφανίζεται ο Μάκης και με πιάνουν τα κλάματα. Μια ο φόβος, μια η αγωνία να δω τον άντρα μου, μια η απογοήτευσή μου για την όλη φάση και να μην μου αρέσει να κλαίω μπροστά σε κόσμο. Να προσπαθώ να επανέλθω σε μια φυσιολογική κατάσταση για να καταφέρω να βρω τον αναισθησιολόγο στο χειρουργείο αλλά εκεί ήταν μόνο ο γιατρός μου και τρεις γυναίκες. Η κάθε μια μου έκανε και κάποια ερώτηση, μου λέγαν διάφορα για να ηρεμήσω και βεβαίως περίμενα τον αναισθησιολόγο. Που τελικά ήταν μια από αυτές τις γυναίκες και κάποια στιγμή όταν ο γυναικολόγος άρχισε να μου βάζει μπενταντίν στην κοιλιά, μου ζήτησε να αναπνεύσω βαθιά στην μάσκα. Και εγώ δεν είπα τίποτα. Τι θα άλλαζε είπα? Εκείνη την ώρα ήταν όλα έτοιμα! Δεν θέλαν να περιμένουν άλλο, το μωρό να είναι καλά και εγώ να κάνω ολόκληρη ιστορία το τελευταίο δευτερόλεπτο? Ναι να πάρει! Έπρεπε! Αλλά εγώ δεν μπορούσα να βγάλω λέξη από το στόμα μου. Ήταν ένας λιγμός! Θα έβαζα τα κλάματα πάλι και τι θα γινόταν? Θα μου έλεγαν μια μπούρδα πάλι και θα τους έλεγα εντάξει, δίκιο έχετε και όχι  δεν την παίρνω την ευθύνη! Και ναι! Σημασία έχει να γεννηθεί καλά το μωρό, και όλα τα μετά (τα οποία έκανα). Αλλά έτσι συνεχίζεται βρε μαμάδες και εγκυούλες αυτή η κατάσταση! Γιατί προς το τέλος μπορείς να αλλάξεις γιατρό και να βρεις αυτόν που θα σου πει αυτά που θες, αυτά που ξέρεις ότι είναι σωστά και ότι ο γιατρός σου σου λέει άλλα για να φοβηθείς και λιγάκι και να είσαι καλό παιδί που θα σου πει τι θα κάνει και θα δεχτείς…!

Οι περισσότερες καισαρικές στην χώρα μας είναι άνευ λόγου! Είναι βολικές και εύκολες! Δεν είναι ακίνδυνες. Όπως σε κάθε χειρουργείο τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά, ακόμη και μετά από καισαρική οι περιπτώσεις να πάνε στραβά τα πράγματα σε φυσιολογικό τοκετό, δεν είναι περισσότερες από αυτές που γίνονται σε καισαρική, ειδικά αν είναι δεύτερη ή τρίτη καισαρική! Έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά καισαρικής εδώ στην Ελλάδα. Και πολλές από αυτές με ολική αναισθησία. Ακόμη χειρότερα! Γιατί? Ίσως επειδή οι γιατροί ξέρουν πως να τα λένε και μας έχουν του χεριού τους. Ίσως επειδή παίζουν με λέξεις όπως «παίρνεις την ευθύνη» για το παιδί, για την υγεία σου. Ίσως επειδή συνήθως γίνονται με μια μαμά έτοιμη να γεννήσει, μέσα σε πόνους που θέλει να τελειώσουν όλα γρήγορα και γονείς που περιμένουν πως και πως να δουν το μωρό τους. Ίσως επειδή δεν έχουμε όλοι το κουράγιο να πούμε, «μεγάλε, δεν μου τα λες καλά! Μπορείς να μου γράψεις με μια τζίφρα όλα όσα μου λες για να τα έχω και για αργότερα που δεν θα είμαι ευάλωτη? Και να σου πω, πάω μια βόλτα να ρωτήσω και άλλον γιατρό πριν με βάλεις στο κρεβάτι και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα παρά να σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου για να μην πάρω εγώ την ευθύνη!»

Σήμερα λοιπόν, που διάβασα το ποστ της Ολίβιας (Δώστου Ολίβια και μ’ ένα πόνο!), ένιωσα ένα τσιμπηματάκι και ένα γιατί βγήκε από μέσα μου. Γιατί εγώ δεν έκανα κάτι? Είπα όμως να γράψω κάτι γι αυτό. Ένιωσα όμως και μια ευχαρίστηση γιατί την Ολίβια την διαβάζουν τόσες και τόσες μαμάδες. Και πολλές θα δουν το παράδειγμά της. Ίσως την αντιγράψουν. Και αν γίνει αυτό, έτσι σταματάμε τις άνευ λόγου καισαρικές! Γιατί, μια έφυγε από τον γιατρό της, αν φύγει κι άλλη, κι άλλη και καταλάβουν οι γιατροί ότι ξυπνάμε σιγά σιγά θα αρχίσουν κι αυτοί να είναι πιο σωστοί! Έχουμε δικαιώματα! Ας το θυμόμαστε αυτό πάντα!!! 😉

Τεστ προβλέπει την ανάγκη για καισαρική

Πηγή:  http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_30/08/2010_352976

Ένα νέο σουηδο-βρετανικό τεστ άρχισε να δοκιμάζεται σε ευρωπαϊκά νοσοκομεία, το οποίο μπορεί να προβλέψει έγκαιρα ποιες έγκυες θα γεννήσουν φυσιολογικά και ποιες θα πρέπει να καταφύγουν σε καισαρική τομή. Το τεστ μπορεί να απαλλάξει πολλές γυναίκες από περιττή ταλαιπωρία στη μαιευτική κλινική, καθώς για ώρες προσπαθούν να γεννήσουν κολπικά, αλλά τελικά αναγκάζονται να κάνουν καισαρική επέμβαση.

Το τεστ, σύμφωνα με το BBC, αναπτύχθηκε από τη σουηδική εταιρία Obstecare με βάση έρευνες Βρετανών ερευνητών του πανεπιστημίου του Λίβερπουλ. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όταν υπάρχουν υψηλά επίπεδα γαλακτικού οξέος στο αμνιακό υγρό, είναι απίθανο η έγκυος να γεννήσει φυσιολογικά. Ανάλογα με το επίπεδο του γαλακτικού οξέος, αποφασίζεται έγκαιρα η πραγματοποίηση της καισαρικής.

Οι παρατεταμένοι πόνοι της γέννας, που τελικά καταλήγει σε καισαρική, θεωρούνται μια οδυνηρή εμπειρία. Οι παρατεταμένες ωδίνες του τοκετού συμβαίνουν κατά μέσο όρο σε 10% των γεννήσεων, κυρίως κατά τη γέννηση του πρώτου παιδιού. Δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο γι αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από τη χορήγηση της ορμόνης ωκυτοκίνης, που βοηθά τη μήτρα να κάνει συσπάσεις, όμως δεν ανταποκρίνονται όλες οι γυναίκες σε αυτή την ορμόνη.

Οι μελέτες έδειξαν ότι η μήτρα παράγει γαλακτικό οξύ, όπως κάνουν οι υπόλοιποι μύες του σώματος, όταν «εργάζονται» σκληρά. Όταν όμως το γαλακτικό οξύ αυξηθεί πάνω από ένα επίπεδο, τότε αρχίζει να εμποδίζει τις συσπάσεις της μήτρας, γι αυτό πλέον ενδείκνυται η πραγματοποίηση καισαρικής.

Σύμφωνα με την Obstecare, το τεστ -που ήδη δοκιμάζεται σε κλινικές της Σουηδίας, της Νορβηγίας και του Βελγίου- θα βοηθήσει τους γιατρούς να προσδιορίσουν πότε μία γυναίκα μπορεί να γεννήσει φυσιολογικά και πότε όχι.

Mother of Two!!!

 

Ποιός να μου το ‘λεγε οτι θα έγραφα το τελευταίο άρθρο ως μαμά ενός παιδιού όταν έγραφα το ποστ «39η εβδομάδα»; Το έγραψα αργά το βράδυ, το πόσταρα και την επόμενη μέρα (Κυριακή) ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα. Τελικά ήταν τα νερά που είχαν σπάσει, αλλά έσταζαν λίγο λίγο και έτσι δεν ήμουν σίγουρη… Πονάκια δεν είχα ακόμη.

Έπεισα τον άντρα μου να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Του είπα αντ’ αυτού, να πάρει μόνος του τον Γιώργο στο θέατρο (Πινόκιο) που του είχαμε υποσχεθεί. Εγώ άλλωστε είχα να φτιάξω την βαλίτσα, να κάνω ένα ντουσάκι και να περιμένω λίγο ακόμη να σιγουρευτώ οτι ξεκινάμε. Κάθε λίγο με έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτήσει τι κάνω. Όταν τελείωσε το θέατρο, ήρθαν σπίτι, είπαμε στον Γιώργο οτι φεύγουμε για να δούμε τον γιατρό και πως θα έρθει λογικά αργότερα στο νοσοκομείο. Του δώσαμε φιλάκια πολύ πολύ γλυκά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κάναμε μια προσευχή να πάνε όλα καλά, και off we went!

Στο νοσοκομείο κάποια στιγμή με έπιασαν οι πόνοι, αλλά ήταν ακόμα πολύ ήρεμοι. Όταν άρχισαν λίιιιιγο να δυναμώνουν και να τους καταγράφει και ο καρδιοτοκογράφος (αυτά γύρω στις 10 το βράδυ), τα νερά άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Η μικρή μας την έκανε την ζαβολιά της. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί και δεν είχα προγραμματίσει σε όλες τις παραλλαγές του τοκετού που είχα σκεφτεί. Έκανε κακάκια!!! Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε. Ήρθε ο γιατρος, μου είπε οτι τελικά δεν θα αποφύγουμε την καισαρική, με ετοίμασε μια νοσηλεύτρια, πήρα τηλέφωνο τον Μάκη να έρθει (είχε πάει σπίτι να ξεκουραστεί μιας και τα τελευταία νέα πριν φύγει, ήταν οτι έχουμε πολλές ώρες ακόμα να περιμένουμε) και περιμέναμε την ώρα που θα με πάνε στο χειρουργείο. Ρώτησα αν θα κάνω τουλάχιστον επισκληρίδιο σ’ αυτή την καισαρική και ο γιατρός μας είπε οτι αν και προτιμά προσωπικά την ολική αναισθησία, έχω το ελεύθερο να το συζητήσω με τον αναισθησιολόγο.

Όταν ήρθαν να με πάρουν για το χειρουργείο, ο Μάκης ακόμα δεν είχε έρθει στο νοσοκομείο. Ζήτησα να περιμένουν λίγο ακόμα, αλλά ο τραυματιοφορέας είπε οτι δεν γινόταν!!! Πως τα καταφέραμε με τον Μάκη, έτρεχε μάλλον στους διαδρόμους, και λίγο πριν περάσω την πόρτα του διαδρόμου που μπαίνει στα χειρουργεία, εμφανίστηκε. Ανακούφιση!!! Του εξήγησα με μισά λόγια οτι πάω πάλι για καισαρική. Μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε να παω να φέρω την μπουμπούκα μας. Και το φορείο πήρε τον δρόμο για το χειρουργείο και ένας λυγμός βγήκε από μέσα μου…

Έκλαιγα επειδή όλα πήγαιναν τόσο ομαλά μέχρι εκέινη την ώρα. Επειδή είχα φτάσει τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να κάνω έναν φυσιολογικό τοκετό. Έκλαιγα από την αγωνία μου, μήπως και δεν έβλεπα τον άντρα μου πριν μπω για χειρουργείο. Έκλαιγα για να βγάλω την ένταση από μέσα μου… Προσπάθησα να σταματήσω να κλαίω, μπας και καταφέρω να μιλήσω στον αναισθησιολόγο. Στο χειρουργείο, ξάπλωσα σε ένα στενό κρεβάτι, μου έδεσαν το ένα χέρι απο τη μία, το άλλο από την άλλη και πάνω που προσπαθούσα να καταλάβω πια από τις 5 κοπέλες εκεί μέσα ήταν η αναισθησιολόγος, μου έβαλαν την μάσκα μπροστά στο πρόσωπό μου και μου είπαν να πάρω βαθιές ανάσες για να με πάρει ο ύπνος! Το μόνο που τους είπα εκείνη την ώρα, ήταν όταν με ξυπνήσουν να μην ξεχάσουν (όπως στον Γιώργο) να μου πουν να μου ζήσει το μωρό και ότι όλα πήγαν καλά. Και πάνω που θα έβαζα τα κλάματα σκεφτόμενη οτι τελικά όλα έγιναν όπως ακριβώς δεν ήθελα, με πήρε ο ύπνος…

Όταν ξύπνησα, το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω να λένε το όνομά μου, να λένε οτι έκανα μια κούκλα, να μου ζήσει και να ξυπνήσω. Θυμάμαι οτι ήθελα τοοοοοσο πολύ να ξανακοιμηθώ και οτι πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα. Ζήτησα παυσίπονο. Σιγά σιγά, κατάφερα να ξυπνήσω. Ο Μάκης μου έδειξε την φωτογραφία της Ναταλίας μας, αλλά μέσα στη ζαλάδα μου δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση (τι μάνα είμαι εγώ;). Λίγο μετά μου τη φέρανε…

Μα είναι τόσο τοσοδούλικα τα μωρα;;;; Η μικρή μας ήταν μια πετίτ δεσποινίδα. Μικρά μικρά χεράκια, πατουσίτσες, χειλάκια, μυτούλα, κεφαλάκι! Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου. Κοιμισμένο! Μέσα στα ροζάκια. Πραγματική κούκλα 🙂

Μόλις ξύπνησε, την έβαλα στο στήθος να θηλάσει. Εγώ λίγο πιο εύκολα τα θυμόμουν τα πράγματα. Βέβαια, εγώ τα θυμόμουν τότε που ο Γιώργος περπατούσε, ερχόταν ανέβαινε στην αγκαλιά μου, έπιανε το στήθος στο δευτερόλεπτο, έπινε και συνέχιζε το παιχνίδι του. Εδώ είχα να κάνω με ένα μωρό που το στόμα του ήταν μικροσκοπικό, ίσα που χωρούσε την θηλή στο στόμα της! Τελικά βέβαια τα καταφέραμε όπως και την πρώτη μου φορά με τον Γιώργο. Οι θηλές πόνεσαν, μάτωσαν (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), επουλώθηκαν, κάναμε και δυο μαραθώνιους θηλασμούς και όλα αυτά πριν την ημερομηνία που την περιμέναμε. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου, ενώ την περιμέναμε στις 2 Φεβρουαρίου. Λέγαμε μήπως μας κάνει το χατίρι να γεννηθεί γύρω στα γενέθλια του Μάκη και του Γιώργου (22 και 23 Ιανουαρίου αντίστοιχα). Τελικά έκανε του κεφαλιού της. Μια σωστή γυναίκα της εποχής της! 🙂

Την επόμενη μέρα ήρθε ο Γιώργος να γνωρίσει την αδερφή του. Και την πήρε αγκαλιά, τη χάιδευε, τη γλυκοκοιτούσε, της έδωσε φιλάκι, της έδωσε το δώρο της και πήρε το δικό του που το είχε διαλέξει η μπουμπούκα μας! Η πρώτη επαφή πήγε τέλεια!!! Μέσα στην αγκαλιά μου είχα 2 παιδιά. Δύο δικά μου παιδιά! ΔΥΟ!!!  Πριν 14 χρόνια, ερωτεύτηκα τον μπαμπά τους απο μακριά με την πρώτη ματια, απο κοντά τον αγάπησα και φαντάστηκα μαζί του την ζωή μου. 8μιση χρόνια μετά τον παντρέφτηκα, πριν τρία χρόνια κάναμε τον γλυκό μας Γιώργο, το καλύτερο αγόρι του κόσμου! Και τώρα γίναμε τέσσερις! Ο Μάκης, εγώ, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι! Υπάρχει πιο τέλειος συνδιασμός; Ευτυχία!!!

Τέσσερις μέρες μετά ήρθαμε σπιτάκι μας. Και ξεκινήσαμε να ζούμε τη νέα μας ζωή. Κρεβατάδες και οι τέσσερις στο ίδιο δωμάτιο. Γλυκά ξυπνήματα με αγκαλιές γεμάτες! Θηλασμούς, παιχνίδια, χαρούμενες φωνές και ύπνους!

Η μικρή έχει συνηθίσει την ζωή εκτός κοιλιάς. Ευτυχώς δίχως κολικούς μέχρι στιγμής. Έχει φτιάξει το προγραμματάκι της και κοιμάται καλά τα βράδια (ξυπνάει 1-2 φορές), κοιτάει καλά καλά με τα μάλλον γαλανά της μάτια το Γιώργο και απο 20 ημερών ξεκίνησε τα «αγκου». Στηρίζει σχετικά καλά το κεφαλάκι της και έχει αρχίσει να κάνει και ξύπνια μερικά αυθόρμητα ακόμη χαμογελάκια. Περιμένω πως και πως τα συνειδητά χαμόγελα για να χαμογελά στον αδερφό της! Είναι πολύ ήσυχη και καλή κόρη! Έχουμε αρχίσει να την λατρεύουμε κι αυτήν! Σε κερδίζει η ζουζούνα 😉

Ο Γιώργος συνεχίζει να είναι ο καλύτερος αδερφός του κόσμου. Είναι γλυκός μαζί της και μας λέει πόσο γλυκιά είναι η μπουμπούκα μας! Την παίρνει και αγκαλίτσα και δεν προσπαθεί να τραβηξει την προσοχή μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές! Είναι υπομονετικός και κατανοεί μια χαρά την κατάσταση! Ευτυχώς που είναι τόσο καλός ο γιος μου! Τον ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη του!!!

Έχουμε φτιάξει την νέα μας ρουτίνα και τα πάμε πολύ καλά! Το βράδι, αφού έχουμε βάλει τα μικρά για ύπνο, τα κοιτάζουμε καλά καλά, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαζογελάμε ο ένας στον άλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χαζογελούσαμε την μέρα που είχα κάνει θετικό τέστ στο Γιώργο!  Και η ερώτηση που κρύβεται πίσω απο το χαζο χαμόγελό μας, «εμείς τώρα είμαστε γονείς 2 παιδιών;»

Ναι! Είμαστε! Ο Θεός άκουσε την προσευχή μας. Μπορεί τα πράγματα να ήρθαν διαφορετικά από ότι τα ήθελα, αλλά όλα πήγαν καλά! Έχουμε δυο υπέροχα παιδιά, δύο κουκλιά, αγαπιόμαστε όλοι, είμαστε καλά και μπορούμε να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, and that’s the end of the story!!! 🙂