Όταν κάνεις πως δεν βλέπεις…

Όλο το Facebook γέμισε με άρθρα και σοκαριστικά σχόλια για τον τραγικό θάνατο της μικρής Άννυ. Όλοι εύχονται βασανιστικό θάνατο στον πατέρα, άλλοι και στην μάνα (που θεωρούν πως ήξερε), όλοι ανατριχιάζουν, αναγουλιάζουν, τρέμουν! Και βέβαια δεν αντιλέγω. Πολύ τραγικό και σοκαριστικό και ασυγχώρητο, βάναυσο, άδικο και πολλά άλλα που έρχονται στο μυαλό του καθένα.

Μόλις γίνεις γονιός ζεις πια για το παιδί σου. Κάνεις τα πάντα για να είναι αυτό καλά, για να είναι ευτυχισμένο. Και αν το πειράξει ή πάει να το πειράξει κάποιος, γίνεσαι λιοντάρι, ορμάς να του βγάλεις τα μάτια. Γιατί το δικό σου παιδί είναι ό, τι πιο πολύτιμο έχεις! Και φρικάρεις και μόνο στην ιδέα κάποιος να του κάνει κακό! Φρικάρεις και με την ιδέα ότι όλοι οι γονείς δεν έχουν τα ίδια μυαλά με σένα και με μένα… Μα είναι ποτέ δυνατόν? ΣΟΚ! Όλη η Ελλάδα μέσα στο σοκ!

Αλλά κατά βάθος το ξέρεις πως είναι δυνατόν! Το έχεις δει σε πιο λαιτ μορφή στο πάρκο ίσως. Εκεί που η μαμά πιάνει από το μπράτσο το παιδί για να μην πέσει καθώς του δίνει με το άλλο της χέρι ένα δυνατό μπάτσο στον ποπό του! Όταν ένας μπαμπάς δίνει μια σφαλιάρα σε ένα παιδί που σκούζει για ένα γλιφιτζούρι ή επειδή χτύπησε ένα άλλο παιδί στον παιδότοπο και η κυρία που τα προσέχει το είπε στους γονείς (και τους έκανε ρεζίλι μπροστά στην παρέα)! Ναι, το έχεις δει και έκανες πως δεν βλέπεις. Θυμάσαι?

Και το ίδιο έκανες όταν άκουγες τις φωνές του παιδιού και τις ξυλιές στο πάνω διαμέρισμα. Και μετά τα κλάματα του παιδιού. Και κάποιες φορές κράτησες και την αναπνοή σου για να ακούσεις αν ακούγεται το μικρό αυτό παιδάκι μετά από τον μεγάλο εκείνο κρότο. Και όταν ξανάκουσες τα κλάματα ανάσανες από ανακούφιση! Για μια στιγμή σκέφτηκες να πάρεις τηλέφωνο κάπου να κάνουν κάτι, αλλά τελικά σκέφτηκες πως δεν θα βρεις στο τέλος τον μπελά σου επειδή κανείς άλλος δεν κάνει τίποτα! Και έτσι έκανες πως δεν ξέρεις τίποτα. Ακόμη και όταν την επόμενη είδες στο ασανσέρ, το παιδί με μια μελανιά στο πρόσωπο. Τότε που πάλι σκέφτηκες να το πάρεις αγκαλιά και να του πεις πως θα το βοηθήσεις και να μην φοβάται τίποτα! Όμως τελικά έκανες πως δεν βλέπεις!

Και τί έγινε τελικά? Τις περισσότερες φορές δεν πεθαίνουν βέβαια αυτά τα παιδιά. Μάλιστα κάποια, κάνουν μια χαρά οικογένεια. Κάποια απλά συνεχίζουν στα δικά τους παιδιά τα ίδια που έμαθαν από τους γονείς τους (άλλωστε κι αυτά που μεγάλωσαν έτσι, τι έπαθαν? Τίποτα!). Κάποια μεγαλώνουν και μπλέκουν σε άσχημες παρέες. Μπλέκουν με ναρκωτικά, κάνουν παιδιά ανάμεσα στην μαστούρα τους και αυτό τους χαλάει την ρουτίνα. Και του φωνάζουν, το χτυπάνε, ξεχνάνε να το ταϊσουν ή ξοδεύουν τα χρήματά τους στην δόση τους και το παιδί μεγαλώνει μόνο του. Κι εσύ τι κάνεις? Ακούς, το λυπάσαι, μπορεί να ρίχνεις και δάκρυα για αυτό το παιδί και σκέφτεσαι πόσο άδικη είναι η ζωή. Αλλά πήρες τηλέφωνο να έρθουν να το πάρουν αυτό το μικράκι? Θυμώνεις και λες θα πάρεις τηλέφωνο το πρωί! Αλλά δεν παίρνεις! Και την επόμενη φορά που ακούς τα κλάματα και τις φωνές, περιμένεις να ακούσεις την κατάληξη. Για μια στιγμή σου κόβεται η ανάσα γιατί δεν ακούς τίποτα! Μετά κλάμα και υπόσχεσαι την επόμενη φορά που θα το ακούσεις θα πας πάρεις τηλέφωνο το 100! Και την επόμενη φορά πάλι τα ίδια. Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν ακούς πια κλάμα!

Εσύ που κάνεις πως δεν βλέπεις! Εσύ που ποτέ σου δεν έκανες κάτι! Μην σοκάρεσαι! Το ξέρεις πως υπάρχουν και τέρατα! Τα έχεις δει. Άλλα πιο μικρά, άλλα πιο μεγάλα, άλλα άρρωστα που και γι αυτά ποτέ κανείς δεν έκανε κάτι. Όμως τα έχεις δει και όταν κάνεις πως δεν βλέπεις, ένα παιδί πεθαίνει! Είτε πραγματικά, είτε μόνο μέσα του!

Η παιδική κακοποίηση (και η σφαλιάρες κακοποίηση είναι παρεπιπτόντως), μόνο κακό μπορεί να κάνει σε ένα παιδί. Διώκεται από τον νόμο και πρέπει να μάθουμε όλοι να κινητοποιούμαστε όταν καταλαβαίνουμε πως συμβαίνει σε κάποιο σπίτι η όταν γίνεται μπροστά μας. Φοβόμαστε πως θα μας την πουν, πως δεν θα είμαστε αρεστοί και πολλά άλλα, αλλά είναι εμείς οι μεγάλοι που οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά θα γίνουν γονείς και ο κύκλος θα συνεχίζεται. Όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, αλλά και αυτά που οι δικοί τους γονείς δεν το κάνουν. Αλλιώς φίλε μου φταις κι εσύ που κάνεις πως δεν βλέπεις… Φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ, φταίμε όλοι!

Advertisement

Στην κακοποίηση λέμε, ΟΧΙ!

 

19 Νοεμβρίου σήμερα, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης. Μια μέρα αφιερωμένη στο να θυμόμαστε τον όρκο που πρέπει να δίνουμε ώστε μην κακοποιούμε τα παιδιά όλες τις μέρες του χρόνου, όλα τα χρόνια της ζωής των παιδιών. Των δικών μας αλλά και όλου του κόσμου.

 

Κι όμως υπάρχουν ακόμη γονείς, δάσκαλοι και άσχετοι, που κακοποιούν μικρά ανθρώπινα πλάσματα. Και ο λόγος? Επειδή μπορούν  Επειδή έχουν την δύναμη και επειδή τις περισσότερες φορές οι υπόλοιποι κλείνουν τα μάτια…

 

Και τι είναι κακοποίηση? Που τραβάμε αυτή την λεπτή κόκκινη γραμμή? ΟΚ, γνωρίζουμε τα χοντρά. Γεμίζει το Facebook συχνά πυκνά με φωτογραφίες με ματωμένα ή μωλωπιασμένα παιδικά κλαμένα προσωπάκια. Εκεί είναι η γραμμή που τραβάμε? Και το σκαμπίλι? Η σφαλιάρα πίσω στο σβέρκο και το τράβηγμα από το χέρι το απότομο μαζί με μια υβριστική φράση? Ή τον δάσκαλο που ζητάει οι συμμαθητές να περάσουν με την σειρά να σφαλιαρίσουν τον συμμαθητή τους επειδή έδειρε κάποιο άλλο παιδί και πρέπει να τιμωρηθεί? Εκεί βέβαια θα μιλήσουμε θα μου πείτε, γιατί ο δάσκαλος δεν έχει το δικαίωμα! Το έχει ο γονιός? Γιατί? Επειδή ο γονιός μπορεί να κάνει ότι θέλει στο παιδί του? Και τι λέμε για την λεκτική κακοποίηση? Δεν υπάρχει άλλωστε νόμος γι αυτήν ε? Είσαι βλάκας? Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω? Είσαι ανίκανη? Δεν σε αντέχω άλλο!!! Δεν γράφω βαρβάτα παραδείγματα. Δεν θέλω. Ας σκεφτούμε όμως τι είναι η κακοποίηση. Κάνω κακό σε κάποιον άλλον. Σωστά? Και όταν πρόκειται για παιδική κακοποίηση, ποιος, πείτε μου ποιος, δίνει αυτό το δικαίωμα ακόμη και στους γονείς???

 

Προσωπικά δεν αντέχω ούτε στις ειδήσεις ούτε καν σε έργο να βλέπω παιδική κακοποίηση. Με πιάνει μια αγριάδα. Αν μπορούσα να μπω μέσα στην τηλεόραση και να πιάσω στις σφαλιάρες τον δράστη, να πάρω αγκαλιά το θύμα και να του πω πόσο πολύ αξίζει και να μην αφήνει κανέναν να τον πείσει για το αντίθετο, πραγματικά θα το έκανα! Και επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μου μένει ένας θυμός. Έχουν υπάρξει όμως και φορές που ήμουν μπροστά σε κάποιου είδους κακοποίησης. Σε σούπερ μάρκετ, εκεί που τα παιδιά κάποιες φορές ξεσαλώνουν και δεν μπορείς να τα μαζέψεις? Ε, εκεί, να βλέπω την μαμά να βρίζει το παιδί της, να του δίνει σφαλιάρα στο κεφάλι και να συνεχίζει τα ψώνια της ατάραχη καθώς αυτό πλάνταζε στο κλάμα. Θέλετε να με ρωτήσετε τι έκανα εγώ? ΤΙΠΟΤΑ! Αφού κατάφερα να κλείσω το στόμα μου και να σκεφτώ ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή μου, ειδικά εφόσον είδα πως κανείς δεν αντέδρασε, είχε φύγει η μάνα… Και αν μιλήσεις, θα καταλάβει κανείς τίποτα? Ήταν η πρώτη μου σκέψη… Και μετά, αφού έφυγαν, σκέφτηκα πως ίσως καταλάβαινε το παιδί. Ότι δεν του αξίζει αυτό που του συμβαίνει, πως κάποιος είδε την αδικία… Αλλά μετά, τι? Και πραγματικά, δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι πρέπει να κάνει κάποιος σε μια τέτοια συμπεριφορά. Και λυπάμαι…

 

Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των παιδιών. Κατά της σεξουαλικής κακοποίησης, της σωματικής αλλά και της λεκτικής. Βγάλαμε κάποτε το συμπέρασμα, πως για να μάθουμε κάποιον να κάνει καλά πράγματα, πρέπει πρώτα να τον κάνουμε να νιώθει άσχημα! Πως μας μπήκε αυτή η ιδέα? Σκεφτείτε τον εαυτό σας λιγάκι. Όταν κάποιος σας συμπεριφέρεται άδικα, προσβλητικά ή κακοποιώντας σας, έχετε μετά την όρεξη να συνεργαστείτε?  😉

 

Στην κακοποίηση λοιπόν, λέμε… ΟΧΙ! Και πάλι ΟΧΙ!!!

Τι στοιχίζει ένα χρυσό μετάλλιο???

Σήμερα αποφάσισα να ανοίξω να διαβάσω ένα άρθρο που κυκλοφορεί στο Facebook αυτές τις μέρες! ήξερα τι με περίμενε αλλά είπα, θα είναι παρατραβηγμένο. Οπότε έψαξα στο youtube αλλά και online να δω αν είναι αληθινό και… μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα…

 

Πολλές παιδικές ψυχές! Αυτό στοιχίζει ένα χρυσό μετάλλιο σε κάποιες χώρες! Στην Κίνα τουλάχιστον! Και έχει τόσα και τόσα βίντεο. Είναι γνωστό και κανείς δεν κάνει κάτι γι αυτό? Ας απαγορεύσουν την Κίνα να στέλνει αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες εφόσον ο τρόπος που τους προπονούν είναι μια σκέτη ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ των παιδιών!

 

Δεν ξέρω τι πιστεύεται εσείς, αλλά δεν μπορείτε να αρνηθείτε το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά δεν ευχαριστιούνται αυτό που τους ζητούν να κάνουν! Η προπόνηση, οποιαδήποτε προπόνηση είναι σκληρή, αλλά αυτό δεν πρόκειται για σκληρή προπόνηση, αλλά για εκμετάλλευση και κακοποίηση!!! Έβλεπα το βίντεο και έκλαιγα. Ήθελα να ήμουν εκεί να τα πάρω αγκαλιά να τα παρηγορήσω και να σπάσω στο ξύλο τον προπονητή τους!

 

Γιατί, γιατί? Ένα χρυσό μετάλλιο έχει φτάσει να αξίζει παραπάνω από μια παιδική ψυχή, από ένα ανθρώπινο σώμα! Βιάζουν αυτά τα παιδιά, ενήλικες ντοπάρονται γνωρίζοντας πως καταστρέφουν την υγεία τους, για ένα μετάλλιο! Από πότε οι άνθρωποι γίναμε τόσο μα τόσο… υλιστές (έσβησα και ξανάσβησα διάφορες υβριστικές λέξεις…)??? Ναι, ναι  το γνωρίζω ότι στις περισσότερες χώρες υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τα παιδιά από μια τέτοια εγκληματική πρακτική, αλλά εκεί που δεν υπάρχουν, εκεί λοιπόν θα έπρεπε να τους απαγορεύεται να παίρνουν μέρος σε παγκόσμιους αθλητικούς διαγωνισμούς, εφόσον γνωρίζει ο κόσμος τι συμβαίνει στα παρασκήνια. Και όχι μόνο αυτό. Θα έπρεπε να γίνεται χαμός! Σάλος για να αναγκάσουν τις χώρες αυτές να σταματήσουν γενικά αυτές τις πρακτικές! Κάνουμε πόλεμο για το πετρέλαιο, για τα σύνορα μιας χώρας, αλλά όταν πρόκειται για το μέλλον τις ανθρωπότητας, τα παιδιά, σιωπούμε…

Γιατί???

Παιδικά καλλιστεία και γονείς με… κόμπλεξ!

Τελευταία κυκλοφόρησε ένα συγκλονιστικό βίντεο (το οποίο δεν υπάρχει πλέον στο youtube)  με μια μητέρα που κάνει botox στην 8χρονη κόρη της, για να εξαφανίσει τις «γραμμές» στο προσωπάκι της μικρούλας! Της έκανε επίσης και αποτρίχωση. Όλα αυτά, για να πάρει μέρος σε παιδικά καλλιστεία (τα οποία μας έλεγε, είναι αρκετά σκληρά). Βέβαια όταν μαθεύτηκε αυτό, έγινε ένας ντόρος παγκοσμίως και τελικά η μητέρα έχασε την κηδεμονία της κόρης της. Και γιατί όλα αυτά? Για αυτά τα απαίσια καλλιστεία που γίνονται στην Αμερική και θυμίζουν -κατά τη γνώμη μου- πασαρέλα παιδικής πορνείας!!!

Έχετε δεί ποτέ αυτά τα καλλιστεία? Δείτε μερικές φωτογραφίες και θα καταλάβετε! Μικρά κοριτσάκια από 2 χρονών ξεκινούν να χάνουν την αθωότητα τους και αποκτούν μια ψεύτικη σεξουαλικότητα, μια ανώμαλη εικόνα. Πρόσωπο μεγάλης σχεδόν γυναίκας σε σώμα μωρού. Σέξυ κίνηση, μαλλιά με τεράστειο όγκο, ψεύτικο χρώμα, extentions, μπούκλες και μεγαλίστικα χτενίσματα, περιβάλλουν προσωπάκια τα οποία δεν έχουν σχέση με τα πρόσωπα των μικρών κοριτσιών. Ψεύτικες βλεφαρίδες, μεικ απ, μασελάκια με ψεύτικα δόντια για να καλύπτουν τα χαριτωμένα φαφούτικα χαμόγελα, βάψιμο βαρύ, τουαλέτες και ρούχα πανάκριβα γεμάτα φουφούλες και στρας! Ψεύτικα χαμόγελα, μικρομέγαλα πλάσματα σε μια σκηνή να κουνιούνται πέρα δώθε και να παίρνουν βαθμό «ομορφιάς». Κοριτσάκια που βιώνουν την απογοήτευση και την αρνητική βαθμολογία για την εμφάνισή τους, για το αν συμπεριφέρθηκαν σαν γυναίκες ή σαν παιδιά της ηλικίας τους, που βιώνουν την άρνηση, τον αρνητικό σχολιασμό ακόμη και της μητέρας τους, οι οποίες τις διορθώνουν με ένα ακόμη botox, με περισσότερη δουλειά έτσι ώστε να θυμούνται την χορογραφία τους ακόμα καλύτερα την επόμενη φορά!!!

Η απάντηση την μαμάδων είναι οτι αρέσει στις κόρες τους! Αλήθεια? Εγώ αυτό που ξέρω είναι οτι τα παιδιά αυτό που ζητούν από τους γονείς τους, είναι απόλυτη αποδοχή! Γι αυτό που είναι! Χωρίς επιδιορθώσεις, χωρίς βαθμούς, χωρίς προσπάθεια! Θα κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν την αποδοχή των γονιών τους. Θα χαμογελάνε ενώ θέλουν να κλάψουν, θα χορεύουν ενώ θέλουν να κουρνιάσουν στην αγκαλιά της μαμάς τους από κούραση. Θα κάνουν τα πάντα!!!

Άλλες μαμάδες λένε ότι το κάνουν για να αποκτήσουν οι μικρούλες αυτές, αυτοπεποίθηση! Αλήθεια? Από πότε η αυτοπεποίθηση γεννιέται από την απόρριψη? Γιατί μην κρυβόμαστε! Δεν κερδίζουν πάντα αυτά τα κοριτσάκια…

Άλλες πάλι για να μαζέψουν χρήματα για τις σπουδές τους! Και δηλαδή βάζεις το παιδί σου σε μια τέτοια σκληρή διαδικασία για να μαζέψει χρήματα για σπουδές? Γιατί δεν κάνει ο γονιός μια ακόμη δουλειά γι αυτόν τον σκοπό?

Και τι μπορεί να μάθει από όλο αυτό το κάθε κοριτσάκι που λαμβάνει μέρος, και κάποιες φορές νικά αλλά σίγουρα κάποιες άλλες χάνει? Πραγματικά, τι μπορεί να μάθει? Πως ο πραγματικός της εαυτός δεν κερδίζει? Πως πρέπει να είσαι ψεύτικος για να γίνει αυτό? Πως στην ζωή μετράει… το τι? Τι κόμπλεξ μπορεί να έχει ένα παιδί που μεγαλώνοντας βίωσε μια μαμά που το ετοίμαζε παθιασμένα για αυτά τα καλλιστεία, που σχολίαζε αρνητικά τα άλλα κορίτσια βάσει της εξωτερικής τους εμφάνισης, ή ακόμα χειρότερα, μπορεί να τα σχολίαζε θετικότερα από το ίδιο της το παιδί, ελπίζοντας την επόμενη φορά να είναι έτσι και η δικιά της κόρη? Που τη θύμωνε όταν δεν είχε όρεξη να πάρει μέρος, που την έβαζε να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ψεύτικα χαμόγελα, την χορογραφία, και την έφτιαχνε με τις ώρες ώστε να μην έχει καμία σχέση με την κόρη της (την οποία θα έπρεπε να βλέπει σαν την ομορφότερη όλου του κόσμου)? Κι όμως, πολλές από τις μαμάδες αυτές, ήταν παλιά σε τέτοια καλλιστεία! Οπότε η ιστορία επαναλαμβάνεται… δυστυχώς… Ίσως αυτή τη φορά, μέσα από τις κόρες τους, βγουν νικήτριες… κρίμα!

   

Μπορώ να μιλάω με τις ώρες (αρνητικά) για όλον αυτόν τον θεσμό που δημιουργεί 5 δισεκατομμύρια τζίρο στην Αμερική, αλλά δεν θα το κάνω. Λυπάμαι πολύ αυτά τα μικρά κοριτσάκια! Εύχομαι μόνο κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η κακοποίηση και οι γονείς να βάλουν μυαλό. Μια μαμά σε ένα βίντεο περί αυτών των καλλιστείων, είπε το απόλυτα γελοίο «αν δεν συμφωνείτε με αυτά τα καλλιστεία, σημαίνει απλά ότι έχετε άσχημο παιδί!!!»… I simply…, rest my case!