Βλέποντας (από τα στατιστικά του blog) ότι πολλές μαμάδες καθημερινά βλέπουν ένα πόστ μου του 2008 το οποίο είναι γραμμένο από μια φίλη μου η οποία τότε μου το είχε στείλει γιατί παραπονιόμουν για την κούραση που είχα (ο Γιώργος ήταν ακόμη βρέφος), αποφάσισα να γράψω ένα άλλο γιατί με εκείνο δεν είμαι απολύτως σύμφωνη. Τότε μόλις είχα ξεκινήσει και δεν είχα κατασταλαγμένη άποψη σε πολλά στα οποία σήμερα έχω. Έτσι, γράφω κι εγώ την δική μου εμπειρία μιας και πολλές μας τρώει το θέμα του ύπνου τελικά!
Λοιπόν, να μπω στο ψητό. Πώς έμαθα τα παιδιά μου να κοιμούνται? Με κανέναν απολύτως τρόπο! Oh yes! Μπορεί να δοκίμασα μια φορά την παραπάνω μέθοδο και μια άλλη φορά την τακτική της Νταντάς πρώτων βοηθειών (που αφήνει το παιδί στο κρεβάτι και το πάει και το ξαναπάει στο κρεβάτι του μέχρι που το παίρνει και καλά απόφαση το παιδί και μένει εκεί… Τζώρτζη μου, συγνώμη αγόρι μου που έβαλα την δική μου ανάγκη πάνω από τη δική σου και σε έκανα πειραματόζωο έστω και μόνο γι αυτές τις δύο φορές! Βλέπεις όμως, μετά κατάλαβα ότι το κλάμα σου δεν ήταν ψεύτικο και πως πραγματικά είχες ανάγκη την μαμά για να κοιμάσαι. Και γιατί όχι δηλαδή? Κι εμένα η καλύτερή μου δεν είναι όταν κάποιος μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να κοιμηθώ? Δεν προτιμώ να κοιμάμαι με παρέα παρά μόνη μου? Εσύ για ποιον λόγο να προτιμάς κάτι διαφορετικό? Και όντως καλές μου φιλενάδες, έτσι είναι…
Εγώ το πήρα απόφαση που λέτε και δεν ξαναδοκίμασα προγράμματα, συμβουλές και θαυματουργά «ματζούνια» ύπνου. Από τη στιγμή που έγινα μαμά, είμαι μαμά και την μέρα και την νύχτα. Κι αν αυτό σημαίνει πως για να κοιμηθούν τα μικρά πρέπει να ξοδεύω κάποιον χρόνο παραπάνω, ας είναι! Η μικρή θηλάζει ακόμη. Την θηλάζω ξαπλωτά και μόλις κοιμηθεί, την αφήνω στο κρεβάτι της (αυτό το κολλητά στο δικό μας εννοώ). Αν θέλει και ο Γιώργος να κοιμηθεί την ίδια ώρα, με παίρνει αγκαλιά από πίσω καθώς εγώ είμαι γυρισμένη προς την Ναταλία. Η συμφωνία είναι μόλις κοιμηθεί η Ναταλία, να γυρίσω να του κάνω αγκαλιά, χαδάκι και φιλάκι και όποτε το κάνω και ο Γιώργος ήδη κοιμάται, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο προσωπάκι του. Αν δεν έχει κοιμηθεί ακόμη, του χαϊδεύω λιγάκι τα μαλλιά του, τα φρυδάκια του και γλαρώνει μέσα σε δευτερόλεπτα! Άλλες φορές βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έχει κοιμηθεί βέβαια και με παππούδες, κλπ. Δεν είμαστε μόνο εμείς που μπορούμε να τον κοιμίσουμε. Γιατί να το κόψουμε αυτό, ερωτώ? Και η μόνη δυσκολία που έχω βρει μέχρι στιγμής, που κάποιες φορές μου την σπάει, δεν είναι άλλη από αυτή που θέλω να βγω και πρέπει να έχω γυρίσει μέχρι την ώρα που είναι να τα κοιμίσουμε ή να τα κοιμίσουμε και να βγούμε (κάτι που είναι και πάλι πρόβλημα γιατί η Ναταλία ακόμη ξυπνάει καμιά φορά και θέλει να θηλάσει για να ξανακοιμηθεί). Ναι είναι σπαστικό αυτό, το γνωρίζω, ΑΛΛΑ όπως είπα. Μαμά είμαι! Γονείς είμαστε! Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα βολικά και όλα όπως πριν… και επίσης, όλα αυτά δεν θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη. Ο Γιώργος δεν θέλει τόσες πολλές αγκαλιές μέσα στη μέρα. Κάποτε αναρωτιόμουν αν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω μου και το έκανε. Κάποια στιγμή θα θέλω να τον αγκαλιάσω και δεν θα με αφήνει, κάποια στιγμή θα πεθυμούμε τον καιρό που ξαπλώναμε όλοι μαζί αγκαλιά και κοιμόμασταν παρέα, αλλά δεν θα συγκινείται και κανείς άλλος εκτός από μας. Το ίδιο και η Ναταλία και οποιοδήποτε παιδί δηλαδή (όχι μόνο τα δικά μου παιδιά)…
Τί θέλω να πω? Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τα παιδιά μας για να κάνουν κάτι αντίθετο από αυτό που έχουν ανάγκη, ειδικά εφόσον κάποια στιγμή θα το μάθουν από μόνα τους. Κανένα παιδί δεν έμεινε να κοιμάται με τους γονείς του για πάντα, ούτε και να χρειάζεται κάποιον να τον κοιμίζει για πάντα. Αργά ή γρήγορα γίνονται όλα. Αυτό που φοβόμαστε βέβαια όλοι, είναι ότι πολύ πιθανόν να γίνει η πρώτη εναλλακτική. Δηλαδή, αργά. Και εμείς βιαζόμαστε για όλα πια. Απλά το φιλοσόφησα και αφήνω τα πράγματα να πάρουν την πορεία τους, δίχως να βιάζω κάτι. Εφόσον κοιμόμαστε όλοι καλά και το ευχαριστιόμαστε όλοι, ποιος ο λόγος να αναγκαστώ να περάσω μέρες κλαίγοντας επειδή κάνω ο μωρό μου να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί, με νεύρα λόγο της κούρασης, μιας και ο μωρό θα είναι μέσα στα νεύρα και εν τέλει να του δημιουργήσω άγχος το οποίο μπορεί να του μείνει για δεν ξέρω κι εγώ για πόσο?
Έτσι, με λίγα λόγια… Πως να μάθουμε να παιδιά μας να κοιμούνται? Ποιος ήταν και είναι ο δικός μου τρόπος? Δεν τα μαθαίνω! Με μαθαίνουν αυτά 😉
Υ.Γ. Με το να κοιμίζω τα μικρά μου στο κρεβάτι μας, με το να θηλάζω για να τα κοιμίσω και μετά να τα αφήνω να παραμείνουν μαζί μας στο κρεβάτι μας, ή να μένω μαζί τους με αγκαλιές και χάδια μέχρι να τα πάρει ο ύπνος, με βοήθησε να κοιμάμαι πολλές παραπάνω ώρες από ότι αν τα είχα σε ξεχωριστό κρεβάτι ή να πηγαινοέρχομαι μέσα στο βράδυ για να τα ηρεμήσω ή/και να τα πάρω στο δικό τους δωμάτιο για να μην συνηθίσουν και κακομάθουν στο δικό μας.
Υ.Γ. 2 Για να προλάβω κάποιους που συνήθως ρωτάνε το ίδιο, να πω πως με τον άντρα μου, δεν είναι απαραίτητο να βρεθούμε στο δικό μας κρεβάτι. Υπάρχουν κι άλλα μέρη στο σπίτι για να βρεθεί ένα ζευγάρι. Εννοείται πως η σχέση συνεχίζεται, δεν παύουμε να είμαστε γυναίκες επειδή γίναμε και μαμάδες και έχουμε τον προσωπικό μας χρόνο μιας και όταν κοιμίζουμε τα παιδιά, δεν παραμένουμε στο κρεβάτι κι εμείς (εκτός αν θέλουμε να κοιμηθούμε δηλαδή). Τα παιδιά συνήθως κοιμούνται στις 9, κι εμείς στις 1-2. Αν θες, όλα γίνονται 😉
Υ.Γ.3 Το να βλέπεις τα παιδιά σου να κοιμούνται μέσα στη νύχτα, το να ακούς την αναπνοή τους και να νιώθεις αφάνταστη ασφάλεια (ακόμα και όταν είναι άρρωστα). Το να ξυπνάς μαζί τους και να χουχουλιάζουν και να γελάνε πρωί πρωί… Πόσο μεγαλύτερη αξία έχει, και πόσες περισσότερες όμορφες αναμνήσεις θα έχουμε κι εμείς κι αυτά, από το να είχα απλά την ευκολία του ύπνου!!!
Το Blog μιας Μαμας 