Και τότε ξέρεις πως ξεκινά μια συζήτηση ίδια με πολλές άλλες. Μια συζήτηση που για κάποιον λόγο φέρνει τις μαμάδες που θήλασαν ή θηλάζουν, αντιμέτωπες με αυτές που δεν θήλασαν! Πολύ πιθανόν να έχετε δει μια ωραιότατη τέτοια συζήτηση, που καταλήγει σε προσβολές ή άσχημα σχόλια και πολλές θυμωμένες μαμάδες! Γιατί?
Καμία μα καμία μαμά δεν θα δεχτεί να την μειώσει κάποιος. Όλες μα όλες οι μαμάδες θέλουν να πιστεύουν πως είναι και προσπαθούν πραγματικά να είναι, καλές μαμάδες. Αν όχι οι καλύτερες, αν όχι τέλειες (μιας και δυστυχώς δεν γίνεται), τουλάχιστον καλές μαμάδες. οπότε αν βρεθεί στο διάβα μας, μια μαμά που προσπαθεί να το μειώσει αυτό, γινόμαστε Τούρκοι!!! Αν μάλιστα μας υποδεικνύει πως πέσαμε θύματα σε λάθος συμβουλές παιδιάτρου, σίγουρα θα τα πάρουμε ακόμη πιο πολύ στο κρανίο! Ποια το λέει αυτό? Και τι νομίζει ότι είναι? Με περνάει για χαζή? Λογικό ε? Κι αν όντως έχει δίκιο?
Θα έχετε δει κάτι «τρελές» τριγύρω, κάτι Κασσιανές ίσως, κάτι Μαμαφρικιά, Κάτι Κλαίρες, κάτι Λυδίες και άλλες πολλές, να κάνουν ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις σε φόρουμ και ομάδες του Facebook. Γραφικές τις λένε. Καμιά φορά και πωρωμένες ή και φανατικές. Τις κατηγορούν ότι φέρνουν κάποιες μαμάδες σε δύσκολη θέση ή πάντα ρωτάνε αυτές τις άσχετες ερωτήσεις για τα μωρά και τις ίδιες. Αφού ρωτά η γυναίκα πως να αποθηλάσει, γιατί εσείς την ρωτάτε τον λόγο? Για να την μειώσετε? Γιατί αν δεν θηλάζει δεν θα είναι καλή μάνα? Πρέπει να θηλάζει δηλαδή μέχρι το παιδί να είναι νήπιο για να την αφήσετε ήσυχη? Κι αφού σου λέει ότι δεν είχε γάλα γιατί επιμένεις? Την βγάζεις ψεύτρα?
Λοιπόν θα σας πω μια μικρή ιστορία. Την έχω ξαναπεί, αλλά θα την πω και πάλι. όταν λοιπόν γέννησα τον Γιώργο, ήθελα να θηλάσω. Δεν ήξερα πολλά, παρά μόνο το ότι ήθελα να θηλάσω και το γεγονός ότι πολλές φορές είναι δύσκολο. Είχα διαβάσει ότι μπορεί να πονάει στην αρχή και κάτι πολύ λίγα. Θα θήλαζα 6 μήνες και μετά θα σταματούσα. Όταν γύρισα σπίτι με πονεμένες θηλές, έψαχνα για λύση. Την βρήκα στο ίντερνετ και από μια μαμά που είχε θηλάσει κι αυτή τα παιδιά της. Όταν ο Γιώργος ήταν στο στήθος μου κολλημένος για ώρες του Θεού, τότε που πήρα την απόφαση ότι θα σταματήσω τον θηλασμό στους 3εις μήνες γιατί αλλιώς θα τρελαινόμουν και όταν η παιδίατρος, μου είπε να πάρω μια συγκεκριμένη φόρμουλα να έχω σπίτι σε περίπτωση που ξυπνήσω μια μέρα και δεν έχω γάλα, έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα πάλι μαμάδες που είχαν θηλάσει και μια Αγλαΐα που ποτέ δεν είχα ξαναδεί, οι οποίες με ρωτούσαν τι ακριβώς συμβαίνει, βρήκα την λύση. Τα ίδια είχαν περάσει κι αυτές! Και όταν τα κακά του Γιώργου είχαν πράσινο χρώμα και η παιδίατρος μου είπε να κόψω τα πράσινα λαχανικά, ή όταν είχε πονάκια ο Γιώργος, ή όταν έκλαιγε στο στήθος και θύμωνε κι εγώ πελαγωμένη ήθελα να βάλω τα κλάματα μαζί του, εκεί που αναρωτιόμουν αν έχω γάλα και αν χορταίνει το μωρό μου, το μονάκριβο αγοράκι μου και το πιο πολύτιμο πράγμα που είχα μέχρι τότε στην ζωή μου, ήξερα πως δεν θα ρωτούσα την παιδίατρο αλλά αυτές τις μαμάδες και την Αγλαΐα, γιατί προφανώς δεν ήξερε η παιδίατρος και επίσης δεν θα αποθήλαζα μέχρι να το ήθελα ΕΓΩ! Και όταν τους έλεγα ότι θα αποθηλάσω στους 6 μήνες, μιας και το γάλα από όσο ξέρω δεν έχει και τίποτα φοβερό από κει και πέρα, απλά μου έδωσαν κάποια λινκ να διαβάσω. Και τότε ακόμη, κουρασμένη από τα ξενύχτια, έλεγα ρε κορίτσια, δεν νομίζω να μπορέσω παραπάνω. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μου είπε καμία τίποτα. Μόνο μια Αγλαΐα μου είπε, «όταν φτάσεις μέχρι τους 6 μήνες, θα δεις ότι δεν θα βρίσκεις λόγο να αποθηλάσεις ;-)» Έτσι με το wink από δίπλα. Το θυμάμαι σαν να μου το είπε χτες. Όταν λοιπόν έφτασα τους 6 μήνες, δεν υπήρχε κανείς λόγος να αποθηλάσω. Τον θηλασμό τον είχαμε για παιχνιδάκι με τον Γιώργο. Είχα μάθει άλλωστε τόσα πολλά για το μητρικό γάλα που πρόσφερα στον Γιώργο, είχα μάθει και όλα τα οφέλη του θηλασμού για την μαμά, είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ και έτσι ακολούθησα κι εγώ την σύσταση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (6 μήνες αποκλειστικός θηλασμός, 2 χρόνια μαζί με τροφές και όσο θέλεις από κει κι έπειτα). Και αποθήλασα στα 2 χρόνια και 2 μήνες (και μια εβδομάδα)! Και τώρα, 2 χρόνια και 8 μήνες, θηλάζω τη Ναταλία!
Είχα όμως ξεκινήσει ένα blog, αυτό εδώ το blog. Είχα νιώσει τόσο προδομένη από τους γιατρούς. Την παιδίατρο που δεν ήξερε τι της γινόταν ή που ήξερε αλλά προτιμούσε τις μίζες από τις μάρκες γάλακτος, τον γυναικολόγο που στις 40 μέρες τις επανεξέτασης με ρώτησε γιατί θηλάζω ακόμα και που γενικώς όλες μας αν δεν το έχουμε ψάξει ή αν δεν το ψάξουμε όταν ο παιδίατρος μας πει πολύ εύκολα να δώσουμε ξένο γάλα, πέφτουμε θύματά τους. Γιατί άλλωστε θα έπρεπε να ΜΗΝ εμπιστεύομαι τον γιατρό μου. Και γιατί αυτός δεν κοιτάει το συμφέρον του παιδιού μου? Και από αυτό το blog λοιπόν, αποφάσισα να βοηθήσω όσες περισσότερες μαμάδες μπορούν και θέλουν να θηλάσουν! Έγινα κι εγώ λοιπόν μια από αυτές τις γραφικές που όταν μια μαμά με ρωτά πως να αποθηλάσει, την ρωτάω γιατί θέλει να αποθηλάσει. Και μπορεί να είναι λόγω αντιβίωσης που πρέπει να πάρει και ο γιατρός δεν γνωρίζει, οπότε της λέει να κόψει τον θηλασμό αντί να της βρει συμβατή με αυτόν. Ή επειδή έχει μαστίτιδα ή πληγωμένες θηλές, ή επειδή το μωρό δεν κοιμάται, ή επειδή δεν φτάνει στο μωρό το γάλα. Τα οποία δεν είναι λόγος αποθηλασμού βεβαίως! Ή όταν μου λέει μια μαμά πως δεν είχε γάλα, την ρωτάω τι ακριβώς έκανε, και τις λέω πια λάθη είχαν γίνει και πως όταν με το καλό θα θελήσει να θηλάσει επόμενο μωρό θα είμαι εδώ να την βοηθήσω! Και είμαι 😉
Και όχι δεν είμαι καλύτερη μαμά από αυτές. Είμαι μια μαμά που δεν δέχεται μια απάντηση όταν δεν μου κάνει ή όταν δεν μου αρέσει, ακόμη κι αν είναι από γιατρό, οπότε και το ψάχνω. Δεν έχουν όλες τον χρόνο ή δεν το κάνουν όλες αυτό. Και δεν θα έπρεπε στο κάτω κάτω να είναι αναγκασμένες να το κάνουν! Δεν είναι χειρότερες μαμάδες από μένα, απλά τις θεωρώ θύματα των γιατρών και του συστήματος και προσπαθώ να το πω σε όσες περισσότερες μπορούν για να το ξέρουν όσες πρόκειται να γίνουν μαμάδες ή όσες πρόκειται να ξαναγίνουν μαμάδες ή όσες είναι στην αρχή του θηλασμού ή προς το τέλος ή θέλουν να κάνουν επαναγαλακτισμό (γιατί γίνεται κι αυτό αν τελικά με τις λάθος συμβουλές μειωθεί ή κοπεί το γάλα). Όταν μου στέλνουν μήνυμα πως τα κατάφεραν τελικά, είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη!
Όχι δεν είμαστε καλύτερες μάνες! Είμαστε μάνες όμως που γνωρίζουν για τον θηλασμό και το πόσο δεν αρέσει σε πολλούς. Είμαστε μάνες που ξοδεύουμε αρκετό χρόνο για να μάθουμε και άλλες μάνες να θηλάζουν, έτσι ώστε κάποια στιγμή να γίνουμε τόσες πολλές που οι κόρες μας θα τον θεωρούν πια δεδομένο τον θηλασμό. Κι αν κάνουμε τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις, είναι γιατί τα λάθη και οι λανθασμένες οδηγίες θηλασμού είναι τόσο μα τόσο γνωστές πια. Είναι ένα γνωστό ποιηματάκι, τόσο θλιβερό και τόσο πονηρό. Ούτε χειρότερες βέβαια μάνες είμαστε. Όχι δεν βαριόμαστε να αποθηλάσουμε, ούτε θηλάζουμε επειδή δεν μπορούμε να κόψουμε τον λώρο, ούτε προσπαθούμε να κάνουμε μαμούχαλα παιδιά, ούτε είναι ωραίο να σκέφτεσαι πριν να πεις ότι θηλάζεις ακόμη το παιδί σου γιατί τα σαγόνια πέφτουν μέχρι το πάτωμα. Ακόμη κι εγώ, δεν κάθομαι να το διαλαλώ, γιατί ενώ μια μαμά δεν θα ρωτήσει μια άλλη που δεν θηλάζει, γιατί δίνει ακόμη γάλα στο παιδί της, εμένα θα με ρωτήσει! Άρα αν υπάρχει πίεση, πολλές φορές την νιώθουμε κι εμείς, επειδή θηλάζουμε ΑΚΟΜΑ, ίσως και μέχρι να πάει το παιδί φαντάρος ή να παντρευτεί (κλασικές ερωτήσεις), ή μας βάζουν στην θέση την απολογητική, γιατί δεν σταματάμε να ηρεμήσουμε πια, ότι ήπιε ήπιε το παιδί και ώχου μωρέ, κι εσύ απ’ αυτές είσαι? Εγώ αυτό το θεωρώ ακραίο και άλλα ωραία τα οποία δεν πρέπει να τα εκλάβουμε ως προσβολές αλλά ως απλή συζήτηση…
Δεν είμαστε γραφικές, είμαστε η κάθε μια μας τόσο διαφορετική. Άλλες δουλεύουν, άλλες όχι, άλλες είναι σοβαρές, άλλες οξύθυμες, άλλες πιο χαβαλετζούδες και άλλες πιο ήρεμες. Έχουμε ένα μοναδικό κοινό. Την αγάπη μας στον θηλασμό και τα νεύρα μας για την καταπάτηση του. Όχι δεν είμαστε καλύτερες μάνες. Τον θηλασμό προσπαθούμε να διαδώσουμε, γιατί μόνο από μάνα σε μάνα μπορεί να γίνει τελικά αυτό, όπως άλλωστε γινόταν και παλιότερα. ‘Οποια θέλει να θηλάσει, θα θηλάσει, όποια δεν θέλει ή δεν αντέχει, δικαίωμα της! Το να θέλει και να μην ξέρει είναι αυτό που προσπαθούμε να αφανίσουμε! Καμία όρεξη για κόντρα, καμία όρεξη για ανταγωνισμό. Μόνο όρεξη για θηλασμό 😉
Υ.Γ. Όταν είχα ξεκινήσει αυτό εδώ το blog, εκτός από κάποια forums στα οποία είχα βρει κι εγώ λύσεις και πολλά σαιτ του εξωτερικού, λίγες ήταν οι πληροφορίες και η βοήθεια που μπορούσες να βρεις εύκολα. Είμαι τρισευτυχισμένη λοιπόν, γιατί βλέπω πως μέσα σε λίγα χρόνια, όλες αυτές οι μαμάδες που αγαπούν τον θηλασμό, έχουν κάνει πολλή δουλειά, τόση που ακόμη και οι μαμάδες που δεν θέλουν να θηλάσουν τελικά, μπορούν να δώσουν βασικές συμβουλές σε μαμάδες που θέλουν και μάλιστα να είναι και σωστές συμβουλές! Κι εγώ αυτό το θεωρώ μεγάλη νίκη για όλες μα όλες τις μαμάδες 😉
Σήμερα γράφτηκε ένα σχόλιο στο blog μου και με έβαλε σε σκέψεις… Ήταν από μια, φαντάζομαι αρκετά κουρασμένη, μαμά διδύμων η οποία ισχυριζόταν ότι με τα άρθρα μου και τον τρόπο που διατυμπανίζω το γεγονός ότι είμαι μια τέλεια μαμά, γεμίζω τύψεις και κακοχαρακτηρίζω τις μαμάδες που δεν ακολουθούν την ίδια τακτική με μένα, γεγονός που τις κάνει… μη τέλειες ή ακόμη και «κακές» μαμάδες!
Το Blog μιας Μαμας 