7 χρόνια Ναταλία!

Όπως κάθε χρόνο (όσοι με διαβάζουν καιρό, το γνωρίζουν), τον Ιανουάριο γράφω τουλάχιστον 2 νέα ποστ στο blog μου. Ο λόγος είναι οτι και τα δύο μου παιδιά, έχουν τα γενέθλια τους τον Ιανουάριο, με διαφορά εβδομάδας. Μέσα σ’αυτή την εβδομάδα έχει τα γενέθλιά του και ο καλός μου άντρας, αλλά φέτος λέω να τον «ρίξω» και να μην του αφιερώσω κάποιο ολόδικό του άρθρο. Σόρρυ, αγάπη!…

 

Έχει μια εβδομάδα λοιπόν, που το facebook μου υπενθυμίζει πώς ήμουν όσο περίμενα τη Ναταλία. Μία λέξη… Ανυπόμονη! Πολύ ανυπόμονη, μιλάμε! Και είχα δίκιο. Όλες οι έγκυες και μελλοντικές μαμάδες, στον 9ο μήνα περιμένουν πως και πως ένα και μοναδικό πράγμα. Να κοιμηθούν μπρούμητα! 😆 και να δουν το παιδί τους!

 

Η Ναταλία ήταν το δεύτερο παιδί. Αρχικά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πως θα αφήσω το πρώτο μου παιδί σπίτι, μόνο του (μόνο του = δίχως εμένα), για να πάω να γεννήσω. Δια μαγείας, με το που γεννάς, όλα γίνονται, αλλά ας μη μιλήσω γι αυτό τώρα. Γενικά, όλα είχαν να κάνουν με τον Γιώργο, ακόμη κι ας επρόκειτο να γεννήσω τη Ναταλία. Θα ζηλεύει ο Γιώργος? Θα κοιμάται τα βράδια ο Γιώργος αν κλαίει το μωρό? Πως θα καταφέρνω να μην του λείψει τίποτα? Θα αγαπάω το μωρό όσο τον Γιώργο ποτέ? Και μετά γεννιέται. Και στην αρχή, όλα αυτά ισχύουν. Σκεφτείτε ότι είχα κάνει καισαρική, αλλά στις 23 Ιανουαρίου, έφτιαχνα την τούρτα του Γιώργου, γιατί τι? Να μην φτιάξω στο παιδί τούρτα από τα χεράκια μου? Και πως θα το πάρει τέτοιο πλήγμα?

 

 

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε πως αυτό το μικροσκοπικό κοριτσάκι θα μας τρέλαινε όλους σιγά σιγά! Και από τότε, έχουν περάσει 7 ακριβώς χρόνια! Και είναι ένα τόσο σπουδαίο κορίτσι! Είναι άλλο κορίτσι στο σπίτι, και υποψιάζομαι, άλλο κορίτσι στον έξω κόσμο. Στο σπίτι μας, ακόμα μπεμπεκίζει πολλές φορές, θέλει αγκαλιές, χαδάκια, και να κοιμάται αγκαλιά με κουκλάκια. Στον έξω κόσμο, είναι δυναμική, ατρόμητη, αρχηγός και αγαπητή πολύ!

 

Είναι ώρες ώρες που την χαζεύουμε με τον Μακη και αναρωτιόμαστε από που πήρε. Και όσο κι αν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στα μάτια της, τις πόζες της, το πείσμα και τα ταλέντα της, μπορώ να πω ότι με έχει ξεπεράσει! Την βλέπω να μεγαλώνει και προσπαθώ να την φανταστώ στο μέλλον. Και δεν μπορώ να κατασταλάξω σε τι θα ήταν φοβερή. Τελικά καταλήγω σε όλα, πραγματικά! Θα μπορούσε να είναι τα πάντα και σε όλα να είναι πολύ καλή! Τρελαίνεται για τα ζώα, τα λουλούδια, τον χορό, το τραγούδι, την ζωγραφική, την ζαχαροπλαστική, μπορεί να σου επιχειρηματολογεί όπως ο καλύτερος δικηγόρος στον Άριο Πάγο και να σου φωνάζει σαν στρατηγός. Και μετά σου χαμογελά και ο ουρανός λάμπει μαζί με το πρόσωπό της! Είναι καλόκαρδη, αλλά τατόχρονα, δεν χαρίζει κάστανα. Είναι ελεύθερη και δεν την νοιάζει η γνώμη των άλλων, αν θέλει να κάνει κάτι. Είναι ένα κορίτσι που με κάνει να θέλω να της μοιάσω αυτή τη στιγμή, να θέλω να γίνω καλύτερη για να με έχει πρότυπο και που το ζηλεύω λίγο γιατί θα ήθελα να είχα λίγη από την ελευθερία της στην τότε δική μου παιδική ηλικία. Όμως, την διεκδικώ τώρα έτσι όπως με έχει μάθει και μου αρέσει!

 

Η Ναταλία είναι ένα παιδί που με έκανε να σκεφτώ πολλά για μενα. Κάποια με στεναχώρησαν, κάποια με ξύπνησαν, κάποια με απελευθέρωσαν. Και είναι ακόμη 7! Σήμερα είναι τα γενέθλια της μικρής μου κόρης! Ναταλία μου, χρόνια σου πολλά γλυκό μου κοριτσάκι. Εύχομαι εμείς εδώ, να είμαστε πάντα ένα μέρος στο οποίο μπορείς να κουρνιάσεις σαν μικρό κοριτσάκι νιώθοντας ασφάλεια. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα ‘σαι πάντα το μικρό μας. Σε αγαπάμε πολύ όλοι μας. Ήρθες και μας άλλαξες τη ζωή. Ευχαριστούμε!!! ❤

 

Advertisement

Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

Ίσως θυμάστε όσες με διαβάζετε καιρό, πως τον Ιανουάριο βαριέστε να μας εύχεστε! Παιδιά και άντρας έχουν μέσα σε μια εβδομάδα γενέθλια! 🙂

Σήμερα έχει γενέθλια η μικρή μου Ναταλία! Μεγαλώνει, αλλά όσο και να μεγαλώσει, θα είναι πάντα η μικρή μου Ναταλία. Σήμερα γίνεται 4ων! Πριν 4 χρόνια, πήγα στο νοσοκομείο της Ρόδου με σπασμένα τα νερά! Πριν 4 χρόνια την είδα στην αγκαλιά μου μετά από μια ακόμη καισαρική! Πριν από 4 χρόνια είδα την πετίτ μικρή μου με τα κόκκινα χειλάκια να με κοιτάει στα μάτια και να κοιμάται στην αγκαλιά μου!

Τέσσερα χρόνια μετά, αυτό το μικρό κοριτσάκι μας έχει αλλάξει την ζωή! Αυτό το κοριτσάκι έχει τον δικό της όλοδικο χαρακτήρα. Άλλες φορές δυναμικά, άλλες με με ανασφάλεια, διασχίζει το μονοπάτι της ζωής της. Άλλες φορές στην αγκαλιά μου και άλλες τρέχοντας μπροστά. Σχεδιάζει με τον τρόπο της τα πάντα και μην τολμήσει κανείς να της τα αλλάξει. Ούτε καν να το προσπαθήσει δηλαδή!

Απαιτεί από τους πάντες αυτό που της φαίνεται δίκαιο να απαιτήσει, και όσο κουραστικό κι αν είναι αυτό για τους γύρω της καμιά φορά (και για μένα δηλαδή), είναι αυτό που δεν θα της αλλάξω! Θέλει κάτι? Θα βρει τρόπο να το κατακτήσει. Όμως μεγάλωσε η μικρή μου Ναταλία, αρχίζει πια και εκλογικεύεται και πόσο μου αρέσει όταν στα μάτια της βλέπω την λογική και την σκέψη. Τα γρανάζια να γυρνούν και να αρχίσει να ηρεμεί το βλέμμα της, όταν καταλαβαίνει πως πρέπει να κάνει και λίγο πίσω, να σταματήσει τις φωνές και να δεχτεί μια κάποια άλλη ιδέα.

Ντρέπεται τους αγνώστους, δεν της αρέσει να κλαίει μπροστά στους άλλους και προτιμά τα προβλήματά της και τα παράπονά της, να τα συζητά με μένα. Είμαι ακόμη γι αυτήν, ο άνθρωπος που νιώθει σίγουρη. Σίγουρη να κλάψει, σίγουρη να μιλήσει, σίγουρη ακόμη και για να χτυπήσει πάνω στα νεύρα της τις φορές που δεν καταφέρνει να κρατηθεί! Θα νιώσει και με άλλους σίγουρη όσο περνά ο καιρός. Δεν θα με χρειάζεται σε λίγο καιρό. Θα μεγαλώσει κι άλλο! Ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα!

Ναταλία, θέλω να θυμάσαι κάτι! Κοριτσάκι μου, σε θαυμάζω! Σε πολλά πράγματα, θα ήθελα να είμαι όπως είσαι εσύ! Θέλω να θυμάσαι πως είσαι υπέροχη! Σε κοιτάω να χορεύεις και πραγματικά εκείνη την ώρα πιστεύω πως είμαι θεατής μιας ταλαντούχας ύπαρξης! Με δέος κοιτάω τον τρόπο που μιλάς, ζωγραφίζεις, τραγουδάς και χορεύεις! Είναι απίθανο το πως μέσα σε 4 μόλις χρόνια είσαι αυτό που είσαι!

Χρόνια πολλά μικρό μου κοριτσάκι! Σε αγαπώ πολύ! Όλοι σε αγαπάμε μωρό μου! Όλοι! ❤

Παει και το καλοκαίριιιιι!!!

 

Αύριο ξεκινάνε τα σχολεία! Για μένα το καλοκαίρι μόνο τότε τελειώνει (Καλά μην τρελαθούμε, Ρόδο μένω, μπάνια κάνουμε και αργότερα), άρα σήμερα είναι η τελευταία μέρα του! Σήμερα αφού περάσαμε την πρώτη ώρα της ημέρας μας στους γιατρούς από τους οποίους έπρεπε να περάσει ο Γιώργος και γυρίσαμε σπίτι θα περάσουμε μια χαλαρή μέρα σαν όλες τις άλλες του καλοκαιριού.

 

Το απογευματάκι θα πάμε σε παιδότοπο και νωρίς το βραδάκι θα πέσουν στα κρεβατάκια τους για να αρχίσουμε σιγά σιγά να συνηθίζουμε το νέο ωράριο (αν και δεν συνηθίζεται στους μεγάλους, κάτι γίνεται με τα μικρά)! Και αύριο Αγιασμός! Τα αυριανά θα σας τα γράψω σε νέο ποστ, φωτογραφίες κλπ! Ε, τι? Μόνη μου θα χαίρομαι? 😉

 

Σκέφτομαι λοιπόν το καλοκαίρι που πέρασε και κάνω έναν απολογισμό! Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι!

 

Αν και περιμέναμε πως ίσως ο Γιώργος χάσει κανένα δοντάκι, τελικά όλα τα διαμαντάκια του συνεχίζουν να στολίζουν το χαμόγελό του. Φέτος όμως έμαθε να κολυμπά δίχως μπρατσάκια! Είχα πει ότι θα τον βάλω κολύμβηση αλλά τελικά δεν τα κατάφερα με τα σούρτα φέρτα μας. Θα πάμε του χρόνου. Τα κατάφερε όμως, και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού πηδούσε από τον βατήρα της πισίνας και κολυμπούσε πάλι μέχρι την άκρη της πισίνας για να επαναλάβει την διαδικασία τόσες φορές ώστε να μην αντέχει άλλες! Η Ναταλία ξεφοβήθηκε το νερό και έβαζε και την φατσούλα της μέσα!

 

Φέτος το καλοκαίρι τα ξαδερφάκια έπαιζαν πολύ πιο όμορφα χωρίς πολλούς καβγάδες. Ο Γιώργος και η Ναταλία έριξαν αρκετούς καβγάδες έπεσαν και μερικές σφαλιαρίτσες, ο Γιώργος άρχισε να την πειράζει λίγο περισσότερο, αλλά τα βρίσκουν και πιο γρήγορα και αγαπιούνται όλο και πιο πολύ! Η Ναταλία έμαθε να βάζει νερό στο κρασί της και ο Γιώργος να επιμένει για το δίκιο του και τους λόγους που θα πρέπει να είναι αυτός ο «αρχηγός» της παρέας. Να το παίζει λίγο περισσότερο αντράκι και η Ναταλία λίγο πιο πολύ μπαλαρίνα!

 

Το καλοκαίρι ο Γιώργος έμαθε να ψιλοδιαβάζει, να θέλει να γράψει λέξεις, να έχει καλύτερο χιούμορ και να μην θέλει πια να τον φιλάω και πολύ πολύ. Και ΑΝ αυτό συμβεί, σκουπίζει αμέσως το μαλακό του μαγουλάκι! Πότε θα αρχίσει να τραβιέται και από τις αγκαλιές άραγε? Η Ναταλία βέβαια θέλει πολλά φιλάκια και πολλά χαδάκια και πολλές αγκαλίτσες, πολλά τσιμπιδάκια, και πολλά κοριτσίστικα που μας τρελαίνουν ώρες ώρες!

 

Η Ναταλία μας δείχνει πόσο έτοιμη είναι κι αυτή να πάει τουλάχιστον κάποιες μέρες την εβδομάδα σε παιδικό σταθμό και πόση χάρη έχει στις κινήσεις της όταν χορεύει, που πραγματικά αναρωτιέμαι από που τα έχει μάθει όλα αυτά! Ωρίμασε και το μικρό μας, και άρχισε να συζητάει πιο πολύ για να μας πείσει για την γνώμη της, ενώ έμαθε να κρατάει τα βαρβάτα νεύρα της! Είναι τόσο όμορφο να τα ακούμε να καταστρώνουν και τα δύο μαζί σχέδια, να συζητάνε για διάφορα θεματάκια, να παίρνουν ο ένας το μέρος του άλλου!

 

Περάσαμε όμορφα και φέτος. Πήγαμε διακοπές σε τριγύρω ξενοδοχειάκια στην Ρόδο για ΣΚ, πήγαμε θάλασσες, πήγαμε διακοπές στην Χαλκίδα αλλά και Σκύρο να παντρέψουμε τον μικρό αδερφό του Μάκη (οποίος έχει τελικά μεγαλώσει) , είδαμε πως από δω και πέρα μπορούμε να καθόμαστε στην παραλία λίγο πιο χαλαροί και να παίζουν τα παιδιά δίχως να εξαφανίζονται στον ορίζοντα, δίχως να θέλουν ντε και καλά να πάνε στα βαθιά μόνα τους, κλπ! Εννοείται πως συνεχώς τα επιβλέπουμε, αλλά έχει αρχίσει και μια μικροχαλάρωση. Ο καθένας μας έχει την σειρά του στην χαλάρωση, ενώ ο άλλος έχει τα μάτια του 14!

 

Αυτό το καλοκαίρι, φτιάχτηκε και το δωμάτιο των παιδιών. Θα σας βάλω κι από αυτό φωτογραφίες όταν τελειώσουν και όλες οι μικρολεπτομέρειες. Αλλά το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά ευχαριστιούνται τον χώρο τους, θεματάκια δεν είχαμε στην αλλαγή και πλέον κοιμόμαστε μόνο 2 στο κρεβάτι μας και τα μικρά στα δικά τους κρεβατάκια! Μεγάλη αλλαγή αν σκεφτούμε πως εδώ και 6μιση χρόνια έχουμε τουλάχιστον 1 παιδί στο κρεβάτι μας! 😉

 

Αυτό το καλοκαίρι έβαλα το μεγάλο στοίχημα να μην φωνάζω στα παιδιά και έχω ηρεμήσει πολύ! Όλα είναι στο μυαλό τελικά! Αρκεί να το καταλάβεις!…

 

Το καλοκαίρι αυτό πέρασε! Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι, γεμάτο γέλια, χαρούμενες στιγμές, γεμάτες στιγμές, γεμάτο παιδικές και γονεϊκές αναμνήσεις! Ήταν το καλοκαίρι που όταν τελείωνε, το αγοράκι μου το μεγάλο θα ξεκινούσε δημοτικό και που το μικρό μου κοριτσάκι θα ξεκινούσε παιδικό. Που με λίγα λόγια, μετά από 6μιση χρόνια, θα υπάρχουν ώρες στο σπίτι που θα είμαι τελείως μόνη! Και ήρθε ο Σεπτέμβρης!

 

Πάει το καλοκαίρι! Από μικρή τρελαινόμουν για τον Σεπτέμβρη και γενικά τις αλλαγές της εποχής. Δεν έχει αλλάξει αυτό! Αυτή η προσμονή για τα όσα θα έρθουν, για όλα τα όμορφα, συνεχίζει! Νέα εποχή θα χαραχτεί, νέες αναμνήσεις, νέες εμπειρίες! Καλώς να έρθουν! Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι! Πάει το καλοκαίρι! Πάμε για το Φθινόπωρο! Καλή αρχή αύριοοοοοοο 🙂

Χρόνια πολλά μπαμπάδες!!!

 

Τρίτη Κυριακή του Ιούνη! Γιορτάζετε μπαμπάδες! Χρόνια σας πολλά! Χρόνια πολλά στον δικό μου μπαμπά και χρόνια πολλά στον αντρούλη μου. Τον μπαμπά των παιδιών μου 🙂

 

Μπορεί να σας μουρμουράμε, μπορεί να σας κάνουμε να νιώθετε ότι δεν κάνετε την δουλειά σας όσο καλά την κάνουμε εμείς (την δουλειά μας), αλλά η αλήθεια είναι ότι δίχως εσάς ο κόσμος των μικρών μας θα ήταν μισός. Και ο δικός μας σίγουρα χειρότερος. Η αλήθεια επίσης είναι πως ενώ σας την λέμε καμιά φορά στο στιλ «από σενα το πήρε αυτό!», από μέσα μας χαμογελάμε και είμαστε περήφανες ακριβώς γι αυτόν τον λόγο! Γιατί, για να σας αγαπήσαμε και να σας επιλέξαμε να γίνεται μπαμπάδες των παιδιών μας, αυτό ήταν και το ζητούμενο… Να πάρουν πολλά από σας 🙂

 

 

Ο Γιώργος και η Ναταλία λοιπόν μπαμπά Μάκη, μου έδωσαν μια λίστα με τα πράγματα που τους αρέσουν σε σενα! Enjoy it!

 

Ερώτηση: Τι σας αρέσει στον μπαμπά?

 

Ναταλία:

-που κοιμάμαι δίπλα στον μπαμπά και την μαμά

-που παίζουμε μαζί

-που μου βάζει τα ρούχα μου καμιά φορά

-που παίζουμε μαζί σκουλήκια (ένα επιτραπέζιο)

-που μου διαβάζει το μικρό βιβλιαράκι

-που δεν ανάβει τα φώτα (σορρυ Μάκη, δεν κατάλαβα τι εννοούσε…)

-που μου φτιάχνει milk shake

-που χορεύουμε μαζί

 

Γιώργος:

-όταν τον βοηθάω να μαγειρεύει καλαμαράκια

-όταν μου κάνει μια πολύ ζεστή αγκαλιά

-όταν ξαπλώνω πάνω του το πρωί

-όταν κατεβάζουμε έργα και παιχνίδια στο κομπιούτερ και καθόμαστε μαζί στον καναπέ

-όταν παίζουμε bayblade (ένα παιχνίδι του με σβούρες)

-όταν μου διαβάζει βιβλίο

-μόλις του λέμε κάτι, τις περισσότερες φορές το δέχεται

-όταν ηρεμεί και έχει ξεκουραστεί, μας δείχνει πολύ την αγάπη του και μας δίνει αγκαλιές και φιλάκια

-μας λέει ωραία πράγματα

-μόλις χτυπήσουμε τρέχει αμέσως

-μου αρέσει που μου είπε οτι είμαι ευγενικό παιδί

-έχει καλό χαρακτήρα: συμπεριφέρεται καλά στους ανθρώπους, μας λέει καλά λόγια και μας βοηθά όταν τον χρειαστούμε.

-δεν μου αρέσει όταν καμιά φορά βιάζεται να μας μαλώσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο μπαμπάς των παιδιών μου, είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου γι αυτά! Χρόνια πολλά μπαμπά Μάκη! Έκανα την καλύτερη επιλογή 🙂

 

Αυτό εδώ το… σήμερα!

 

Σήμερα το πρωί, είδα μια φωτογραφία στο facebook και ένιωσα… μμμ… δεν ξέρω πως ακριβώς! Ήταν μια φρεσκομαμά, με ένα μωράκι κοιμισμένο μέσα στο σλινγκ της. Ένα τόσο δα κεφαλάκι χωμένο και κρυμμένο στο στήθος της, γυμνά ποδαράκια τοσοδούλικα ξεπρόβαλαν από το σλινγκ, και η μαμά περήφανη στη φωτογραφία. Μια όμορφη εικόνα ομολογώ. Νομίζω πως πήγα να ζηλέψω (αν δεν ζήλεψα στιγμιαία) λίγο, γιατί σκέφτηκα πως πολύ πιθανόν δεν θα ξαναζήσω αυτή την περίοδο.

 

Ο Γιώργος έχει γίνει ένα αγοράκι σχεδόν 6μιση χρονών. Πλέον του ζητάω την άδεια για να τον φιλήσω κι αυτός με αφήνει «αλλά μόνο στα μαλλιά, εντάξει?»! Ευτυχώς είναι κάποιες ώρες λιγάκι αγκαλίτσας ακόμη. Έχει ψηλώσει, έχει αρχίσει να διαβάζει από μόνος του, ενδιαφέρεται για επιστημονικά πράγματα και μας ρωτά, έχει αρχίσει να παίζει και να ζητάει να χρόνο πιο πολύ με τον μπαμπά του παρά εμένα. Θέλει να κάνει το δικό του και επιμένει γι αυτό, κάνει όλο και πιο πολλά επικίνδυνα πράγματα, αλλά συνεχίζει να είναι ένα ευαίσθητο παιδί που σκέφτεται πολύ τους άλλους! Φτάνει η αρχή του καλοκαιριού και μετά από το καλοκαιράκι, θα γίνει ένα πρωτάκι στο δημοτικό. Μεγάλωσε!

 

Η Ναταλία, είναι ένα κοριτσάκι σχεδόν 3μιση χρονών. Ξέρει πολύ καλά τι της αρέσει και τι όχι. Κάθε πρωί επιλέγει τα ρούχα της, και κάθε μεσημέρι, και απόγευμα και βράδυ! Όταν της την πεις για κάτι λίγο απότομα  την πιάνει το παράπονο γιατί δεν έπρεπε να της το πεις με τέτοιον τρόπο. Την έθιξες! Μας έχει μάθει κατά κάποιον τρόπο να μιλάμε με ευγένεια για τα πάντα, ακόμη κι αν η ίδια νομίζει πως είναι η βασίλισσα Ελισάβετ ώρες ώρες και ξεχνάει τις πολλές ευγένειες και αρχίζει τις… διαταγές! Είναι πραγματικό θηλυκό αυτό το κορίτσι! Με τις πόζες της, της κινήσεις της. Παλεύει με τον παρορμητισμό της τελευταία. Όταν θυμώσει, κρατιέται να μην χτυπήσει, κάτι που έκανε συχνά όταν ήταν μικρότερη. Έχει μάθει να μοιράζεται και όταν της συμβεί μια «αδικία» ξεσπάει με πολύ συναίσθημα δίχως να χάνει την λογική της! Της αρέσουν τα χάδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές, όταν όμως η ίδια έχει όρεξη!

 

Οπότε, όταν είδα αυτή την φωτογραφία σήμερα, σκέφτηκα πόσα πράγματα δεν θα ξαναζήσω! Την πρώτη στιγμή που τα αντικρίζεις και που μυστικά τους δίνεις την υπόσχεση πως θα τα αγαπάς πάντα, ότι και να συμβεί! Τα μικρά τοσοδούλικα πατουσάκια που χώνεις στο χέρι σου στην αρχή και μετά από λίγους μήνες, βρίσκουν εύκολα τον δρόμο προς το κεφάλι σου (συχνά και το στόμα σου) την ώρα που θηλάζεις μικρά πλασματάκια! Πλασματάκια που τοποθετείς μέσα στο σλινγκ και κάνεις ότι θες ακούγοντας την αναπνοή τους, βλέποντας τα ματάκια τους γλαρωμένα και μετά κοιμισμένα μέσα στην αγκαλιά σου και θαυμάζεις τις πελώριες βλεφαρίδες τους και την σαλιωμένη σου μπλούζα μόλις ξυπνήσουν από τον όμορφο υπνάκο τους! Τα πρώτα τους λογάκια, βηματάκια, και το άδειο σπίτι γιατί έχεις βάλει όλα τα μπιμπελό και έπιπλα στην άκρη για να έχουν άπλα να εξερευνήσουν δίχως να φοβάσαι ότι θα χτυπήσουν! Ακόμη και την περίοδο που είναι κολλημένα πάνω σου, όταν δεν νιώθουν ασφάλεια να είναι μακριά σου ή επειδή βγάζουν δοντάκια (ναι, ακόμη κι ας δεν έχει περάσει παρά κανένας χρόνος μόνο που ένιωθα να πνίγομαι ώρες ώρες από αυτό)! Ακόμη και την εγκυμοσύνη θυμάμαι ευχάριστα αν και με τόσους εμετούς και ζαλάδες που είχα και στις δύο, τα άγρυπνα βράδια που δεν μπορούσα να βολευτώ και που πονούσα τόσο την μέση μου, είχα πείσει τους άλλους να μου τα θυμίσουν σε περίπτωση που σκεφτόμουν και για τρίτο παιδί κάποια στιγμή! Όχι δεν έχω αλλάξει γνώμη! Είμαι γεμάτη με δύο παιδιά, δεν θα προσπαθούσα για τρίτο σε καμία περίπτωση πιστεύω!

 

Κι όμως, καταλαβαίνω τώρα, πως όλα αυτά πέρασαν! Τα μωρούλικά μου, δεν είναι πια μωρούλικα. Είναι παιδάκια! Όλα αυτά που έζησα μαζί τους όσο ήταν ακόμη μωρά και μετά μικροσκοπικά πλασματάκια, πάει, πέρασαν! Και τα αναπολώ και όταν βλέπω μια μαμά που βρίσκεται σ’αυτή την περίοδο κοιτάζω με χαμόγελο! Σκέφτομαι πόσο όμορφα πράγματα έχει να ζήσει μπροστά της. Και πόσο καμιά φορά δεν θα το καταλαβαίνει, γιατί υπάρχει και η κούραση στην μέση…

 

Δεν ζηλεύω που τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει! Θέλω να πιστεύω πως τα πήγαμε καλά σε όλες τις στιγμές που πέρασαν. Και τα πάμε καλά και τώρα! Δεν μπορεί κανείς να εκφράσει πραγματικά την αγάπη αυτή που νιώθει για τα παιδιά του, τον θαυμασμό και την περηφάνια, την συγκίνηση…! Σήμερα ο Γιώργος μου έφερε το ποίημα που θα πει στην γιορτή του σχολείου. Το διαβάζαμε στο αυτοκίνητο και βούρκωνα, και ουφ ουφ! «Πλάκα κάνεις μαμά?» με ρώτησε! «Εγώ δεν συγκινήθηκα όταν μας το διάβασε η δασκάλα!». Ναι αλλά εγώ συγκινήθηκα! Η Ναταλία τον αγκάλιασε λες και καταλάβαινε! Μεγαλώνουν!

 

Και θα έλεγα the best is yet to come, αλλά δεν θα το πω! Γιατί the best is now! Ναι και μετά, και πιο μετά και πολύ μετά, αλλά και ΤΩΡΑ! Γιατί σήμερα έγραφα σε χαρτάκι μηνυματάκι στον Γιώργο να το δει μόλις ξυπνήσει και να το διαβάσει σιγά σιγά περήφανος που μπορεί να διαβάσει λίγο! Σήμερα πήγα και τον πήρα από το σχολείο και συνειδητοποίησα πως μεγάλωσε κι άλλο! Και η Ναταλία σήμερα χάρηκε που στο ραδιόφωνο έβαλε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια (το «μία η άνοιξη») που τώρα έχει γίνει και δικό της, και έτρεξε χαρούμενη στο σαλόνι να το χορέψουμε μαζί! Σήμερα με γαργαλούσαν και τα δύο και πηδούσαν πάνω μου για να με κάνουν πίτα! Σήμερα μου κάναν αστεία για να γελάσω γιατί χαίρονται κι αυτά όταν τα καταφέρνουν να με κάνουν να γελάω όσο χαίρομαι κι εγώ να τα κάνω να γελάνε!

 

Ναιιιι, περιμένω και φαντάζομαι τι όμορφα που θα είναι όταν θα μεγαλώσουν! Να συζητάμε και να επιχειρηματολογούμε για διάφορα θέματα. Να διαφωνούμε και να μας αλλάζουν μυαλά αναγνωρίζοντας το δίκιο τους! Να μας εκπλήσσουν με την εξυπνάδα τους, το ταλέντο τους, την ευρηματικότητά και την προσωπικότητά τους! Περιμένω να δω τι άντρας και τι γυναίκα θα γίνουν, με μεγάλη ανυπομονησία, δεν το κρύβω! ΑΛΛΑ, κι αυτό εδώ το ΣΗΜΕΡΑ, δεν… παίζεται!!!! 🙂

Νομίζω αποθηλάζουμε…!

Η Ναταλία μεγαλώνει. Μπορεί να μην βλέπουμε καθημερινά μεγάλα επιτεύγματα όπως σχεδόν στα νεογέννητα, αλλά μεγαλώνει γρήγορα. Προσπαθεί να φτάσει την Ελένη, την καλύτερή της φίλη, την Μαργαρίτα την ξαδερφούλα της που έχει πεθυμήσει (και οι δυο την περνάνε 1-1μιση χρόνο). Ακόμα και τον Γιώργο προσπαθεί να φτάσει! Στην γρηγοράδα, στα τόσα πράγματα που μπορεί εκείνος, ο μεγάλος της αδερφός που τόσο τον θαυμάζει και που έχουν αρχίσει να παίζουν τόσο καλύτερα μαζί! Περιμένει να μεγαλώσουν τα μαλλιά της, να ψηλώσει, να γράφει (αν και κάνει ότι γράφει δημιουργώντας μικρά σχεδιάκια στο χαρτί, να πάει σχολείο και να κάνει φίλες πολλές που θα τις λένε Γκουρλισφ, Λισιφ, Πιπιφ και άλλα ονόματα που βγάζει από το μυαλό της (μερικές είναι μάλιστα ήδη φίλες της!)!

Έχω να χρησιμοποιήσω κάποιον μάρσιπο ΠΟΛΥ καιρό και πόσο μου λείπουν αυτές οι βόλτες που η Ναταλία βρίσκεται σε απόσταση φιλιού, όπως λέει και η φίλη μου η Στέλλα! Πριν λίγο καιρό μου έκανε το χατίρι να μπει στο Mei Tai στην πλάτη όταν πηγαίναμε πεζοπορίες μέσα σε δασάκια, πλέον δεν νομίζω ότι θα μου κάνει το χατίρι. Τώρα τρέχει, παίζει, γελάει και όταν κουραστεί θέλει αγκαλιά, μάρσιπο όμως όχι! Είναι ένα κεφάλαιο που το ευχαριστήθηκα, το λάτρεψα, με έβγαλε ασπροπρόσωπη, κοίμισα εκεί μέσα και τα δύο μου παιδιά, τα γαλήνεψα, τα θήλασα και τα έκανα να νιώσουν ασφαλή! Αλλά είναι ένα κεφάλαιο που έχω αποδεχθεί από καιρό, πως έχει κλείσει! Τα έχω κλείσει σε μια ντουλάπα και κάποια μέρα θα τους τα δώσω να τα χρησιμοποιήσουν στα δικά τους παιδιά 🙂

Και εδώ και 4 βράδια που λέτε, η Ναταλία δεν έχει θηλάσει για να κοιμηθεί! Είχε μείνει αυτός ο ένας μοναδικός θηλασμός. Κάποια στιγμή εγώ αναγκάστηκα να κόψω τους υπόλοιπους. Εκεί που είχαμε μείνει σε 3εις μόνο (πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό), η Ναταλία αποφάσισε πως ήθελε και στα ενδιάμεσα και όποτε με έβλεπε να κάθομαι! Ήταν σχεδόν τριών χρονών και ενώ ο Γιώργος το είχε κόψει στα 2 χρόνια και 2 μήνες, η Ναταλία έδειχνε πως δεν θα τον έκοβε ΠΟΤΕ! Είχα κουραστεί η αλήθεια. Δεν το περίμενα κάτι τέτοιο. Εκτός από το ότι ήθελε να θηλάζει συνέχεια, αυτό σήμαινε πως ήθελε κι εγώ να είμαι μαζί της συνέχεια. Είχα πια τα νεύρα μου και ο θηλασμός δεν ήταν για μένα κάτι ευχάριστο κάθε φορά, αλλά κάτι σαν αγγαρεία… Ναι, καλώς ή κακώς, έτσι είχα αρχίσει να νιώθω. Αφού κάποιες μέρες, απλά δεν καθόμουν πουθενά για να μην βρει την ευκαιρία να με βρει καθιστή και θέλει πάλι να θηλάσει! Και έτσι, το πήρα απόφαση και έκατσα και της μίλησα!

Τι της είπα? Πως είχε δύο επιλογές. Ή που θα σταματούσε να θηλάζει τελείως γιατί η μαμά έχει κουραστεί πολύ και δεν μπορεί πια, ή που θα θήλαζε ΜΟΝΟ το βράδυ και την ώρα που πηγαίναμε για ύπνο (όχι όταν ξυπνούσε όμως). Αν δεχόταν το δεύτερο, τότε θα μπορούσε να θηλάζει για όσο καιρό αυτή ήθελε! Και επειδή δεν είναι χαζή, διάλεξε το δεύτερο 😉

Την πρώτη μέρα της θύμιζα την συμφωνία μας και αν και δεν της άρεσε πολύ, την δεχόταν. Το βράδυ όλα καλά, μέχρι το πρώτο ξύπνημα όπου έκλαιγε μέχρι που το πήρε απόφαση ότι μόνο αγκαλιές και χαδάκια μπορούσα να της δώσω. Ω, ναι! Εννοείται πως ένιωθα τύψεις, εννοείται πως ήμουν έτοιμη να σηκώσω την μπλούζα μου και να της δώσω γάλα, αλλά κρατήθηκα. Κρατήθηκα και το δεύτερο βράδυ… Και μετά τα δύο αυτά βράδια, απλά έπαιρνε το χέρι μου και το τύλιγε γύρω από την μικρή της μεσούλα και ξανακοιμόταν. Άρχισε κιολας να μην ξυπνά τόσες φορές τα βράδια. Κάποιες νύχτες μάλιστα δεν ξυπνάει καθόλου!

Και έτσι μείναμε στον έναν θηλασμό το βράδυ, για όσο ήθελε όπως της το υποσχέθηκα! Για όσο ήθελε! Και έσβησε τα 3 της κεράκια και έγινε ακόμη πιο μεγάλη! Και πριν 4 βράδια, μου ζήτησε να μην πάμε στο κρεβάτι να κοιμηθεί αλλά να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου στην πολυθρόνα. Στην αρχή δεν δέχτηκα γιατί αν ξεκινούσαμε θηλασμούς στην πολυθρόνα, θα άρχιζε -φοβόμουν- να θυμάται τους θηλασμούς τους μεσημεριανούς και μέσα στην μέρα. Μετά όμως και αφού επέμενε, της έκανα την πρόταση να κοιμηθούμε στο κρεβάτι με γάλα ή στην πολυθρόνα δίχως γάλα. Διάλεξε την πολυθρόνα!!! Δεν το περίμενα! Το δεύτερο βράδυ, πάλι ήθελε να κοιμηθεί στον καναπέ, χωρίς γάλα. Τρίτο βράδυ, στο κρεβάτι μας και πάλι δίχως γάλα και απόψε πάλι το ίδιο! Βέβαια η ώρα που παίρνει σε ένα παιδί να ηρεμήσει και να κοιμηθεί δίχως να πίνει γάλα, είναι τουλάχιστον η τριπλή! Χτες με πήρε κι εμένα ο ύπνος μαζί της (από τις 9!!!)!

Νομίζω πως αποθηλάζουμε λοιπόν. Εκτός κι αν αλλάξει γνώμη η Ναταλία, νομίζω πως αποθηλάζουμε! Χτες το βράδυ της έλεγα πόσο έχει μεγαλώσει, πόσο θυμάμαι που ήταν μωράκι και την θήλαζα όλη την ώρα και πως μεγάλωσε και τήρησε την συμφωνία μας και έπινε τον τελευταίο καιρό γάλα μόνο το βράδυ. Πόσο όμορφα ήταν που την θήλαζα και πόσο θα τα σκέφτομαι και θα χαμογελάω γιατί της έδωσα το καλύτερο γαλατάκι του κόσμου και πως όταν μεγαλώσει θα κάνει κι αυτή (το καλό που της θέλω) το ίδιο στα δικά της παιδάκια! Και χαμογελούσε και μου έκανε αγκαλίτσα και φιλάκι και μου είπε «μαμά σε αγαπώ πολύ! Είσαι η καλύτερη μαμά μου του κόσμου!!!» Και έπιασε το χέρι μου, το τύλιξε γύρω από την μικρή της μεσούλα και γύρισε από την άλλη να κοιμηθεί καθώς την χάιδευα την πλατούλα. Και αυτό μου ήταν αρκετό!

Τρία χρόνια, 1 μήνα και 5 μέρες! Τόσο κράτησε αυτό το ταξίδι όπως πάνε τα πράγματα… Τόσο την θήλασα την μικρή μου Ναταλία. Από την πρώτη μέρα που μου φαινόταν μια σταλίτσα, στην συνέχεια που άρχιζε να παχαίνει και να γίνεται παχουλό μωρό, τόσο που η μητέρα μου έλεγε πως θα την παχύνω, και μετά που άρχισε να δείχνει τον δυναμισμό της, αλλά το στήθος μου γι αυτή ήταν ο χώρος που ένιωθε ότι μπορεί να χωθεί και να ηρεμήσει, να συνεχίσει να είναι μικρή, εκεί που μου έσκαγε τα χαμόγελά της και μου προσπαθούσε να κάνουμε ολόκληρη συζήτηση, εκεί που με χάιδευε κι αυτή δείχνοντας μου ευγνωμοσύνη. Και όλο και μεγάλωνε και μου δήλωσε πως δεν θα σταματήσει ακόμα το γάλα μου, γιατί δεν έχει ακόμη παιδάκια (!!!), πως το γάλα μου έχει γεύση φράουλα, πως είναι το πιο ωραίο γάλα. Και έγινε πια μεγάλη και τώρα, νομίζω αποθηλάζουμε…!

Ο Super George και η Super Nat!

 

Λοιπόν ξέρετε τι αρέσει πάρα πολύ στον Γιώργο και -τελευταία- στην Ναταλία? Να τους λέω ιστορίες που βγάζω από το μυαλό μου και οι ήρωες βεβαίως βεβαίως, είναι οι ίδιοι αλλά με σούπερ δυνάμεις! Η σούπερ σούπερ δύναμή τους που τους έχω πει πως την έχουν και στα αλήθεια, είναι βέβαια αυτή της σούπερ εξυπνάδας τους! Οι υπόλοιπες τους υπενθυμίζω κάθε λίγο και λιγάκι, πως υπάρχουν μόνο στις ιστορίες αυτές (μην αποφασίσουν να πετάξουν από κανένα ψηλό μπαλκόνι κι έχουμε άλλα).

 

Ο super George λοιπόν και η super Nat είδαν τους κακούς που πετούσαν όλα τα σκουπίδια μέσα στη θάλασσα και ψέκαζαν βρωμιές στον Αμαζόνιο (εξηγείς και τι είναι ο Αμαζόνιος), και άρχισε το νερό να βρωμάει και τα ψάρια να μην ξέρουν που να κρυφτούν, κλπ κλπ. Και ξεκίνησαν οι δυο τους λοιπόν να χρησιμοποιούν τις σούπερ δυνάμεις τους για να χαλάσουν τον μηχανισμό των κακών και να σώσουν το περιβάλλον, κλπ κλπ! Ή που έσωσαν το παιδάκι που έτρεξε από την μαμά του και τον μπαμπά του και παραλίγο να το πατήσει το αυτοκίνητο ή οτιδήποτε θέλω να μάθουν ή να αποφεύγουν να κάνουν!  Και αν το κάνουν ή θέλουν να το θυμηθούν τους λέω «δεν θυμάσαι που ο super George είχε δει εκέινους τους κακούς που έκαναν αυτό? Ε, μην τρελαθούμε τώρα που θα το κάνουμε κι εμείς!»

 

Ω, ναι! Μια χαρά πιανει σας λέω! Και όταν βαριέται, ή πάμε κάπου με το αυτοκίνητο και δεν θέλει να κοιμηθεί (ή εγώ δεν θέλω να κοιμηθεί), μια ιστορία των super ηρώων μου, κάνει εύκολα την δουλειά. Καταστρώνω την ιστορία καθώς την λέω. Καμιά φορά σταματάω μισό λεπτό για να σκεφτώ κάτι και από την αγωνία τους φωνάζουν να συνεχίσω! Χαχα! 😆 Περιμένετε βρε την δόλια την μάνα! Δεν είμαι Φώσκολος!!!

 

Ο super George και η super Nat είναι ήρωες, πετάνε, γίνονται αόρατοι, αναλόγως το τι χρειάζεται να κάνουν μου λέει και ο Γιώργος ποια δύναμη είναι καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε, η μαμά τους και ο μπαμπάς τους ΔΕΝ το γνωρίζουν (αν και νομίζω πως απλά κάνουν τουμπεκί…)  και τα δύο παιδιά σώζουν άλλα παιδιά, ζώα (μιας και μπορούν να συζητήσουν μαζί τους), ή σώζουν και όλο το σύμπαν αν χρειαστεί!

 

Όταν περιμένουμε κάπου την σειρά μας, μια μικρή ιστοριούλα είναι ότι πρέπει, το ίδιο και όταν απλά θέλω να ηρεμήσουν ή να κάτσουν στο τραπέζι στο εστιατόριο. Μπορώ να τις έχω πάντα μαζί μου, ακόμα και μέσα στη θάλασσα! Τα παιδιά χαίρονται πολύ και νιώθουν πολύ περήφανα για τους ήρωες αυτούς και με λίγα λόγια, δοκιμάστε το κι εσείς και πείτε μου πως τους φάνηκε!

 

Σημείωση: Στη Ναταλία λέω πιο απλές ιστοριούλες όταν είναι μόνη της (πχ το κουνελάκι που ερχόταν στον κήπο να φάει τα καρότα που είχε φυτέψει η Ναταλία , αλλά δεν του άρεσε και πολύ για να λέμε και την αλήθεια, που έπρεπε να τα παίρνει κρυφά. Το έπιασε στα πράσα λοιπόν η Ναταλία και του είπε ότι θα του αφήνει 2 καρότα κάθε μέρα κάτω από το δέντρο. Και έτσι για παράδειγμα με την συγκεκριμένη ιστορία, μαθαίνει το μικρό μου κοριτσάκι να αγαπάει τα ζωάκια και να μοιράζεται 😉 )

 

Εσείς λέτε δικές σας ιστορίες στα παιδάκια σας? Πως τους φαίνονται?

Χρόνια πολλά Ναταλία μου!!!

our little birthday girl!!!

 

Λοιπόν περνάνε τόσο γρήγορα τα χρόνια και είμαι σίγουρη πως όσο κλισέ κι αν είναι αυτή η φράση, άλλο τόσο θα την καταλάβετε όσες είστε μαμάδες! Που την μία μέρα έχεις στα χέρια σου ένα θετικό τεστ, την άλλη πας στο μαιευτήριο με μια αγωνία και χαρά ταυτόχρονα για να γεννήσεις και την άλλη το μωρό σου γίνεται 2 χρονών!

 

Η Ναταλία μου έπρεπε να το ξέρω από την μέρα που γεννήθηκε, οτι τα πράγματα θα τα κάνει όπως ακριβώς θέλει! Είναι ένα τόσα δα μικρό πλασματάκι και μας κάνει, όλους οικογενειακώς, να χορεύουμε τον χορό της! Θέλει να της διαβάσεις βιβλίο και της λές ναι? Όοοοοχι δεν είναι αυτό αρκετό. Πρέπει να κάτσεις ακριβώς εκεί που το έχει σκεφτεί και ονειρευτεί, να κάτσει κι αυτή ακριβώς εκεί που θέλει και μετά να αρχίσεις να διαβάζεις! Θέλει το νερό της αλλά στο συγκεκριμένο ποτήρι, το λουλουδάκι που θα της ζωγραφίσεις με συγκεκριμένο χρώμα (αναλλόγως με την περίσταση πάντα! Όχι κάθε φορά τα ίδια!). Αυτό που θέλει, το διεκδικεί και το καταφέρνει! Και έτσι λοιπόν κι εμείς, την αφήνουμε να διεκδικεί γιατί… τι καλύτερο να μεγαλώσει και να είναι ένα δυναμικό τυραννάκι κοριτσάκι?

 

Η Ναταλία μου που λέτε, μιλάει τόσο όμορφα! Τα λέει όλα! Δε μασσάει τίποτα! Τα λέει όπως να ‘ναι! Και όλοι την καταλαβαίνουμε! Ακούει μια φράση και το επόμενο λεπτό την επαναλαμβάνει και δεν επαναλαμβάνει μόνο την φράση αλλά και τον τόνο της φωνής και τον τρόπο που το είπες. Και συν αυτού, προσθέτει και τις δικές της απερίγραπτες εκφράσεις και γίνεται ένα αγαπησιάρικο καρτούν! Πραγματικά! Είναι το καρτούν μας 🙂

 

Η Ναταλία μας άμα την ρωτήσεις πόσο χρονών είναι σήμερα, σου λέει «δύο» και δείχνει όσο δάχτυλα ξεπηδήσουν από την μικρή της γροθιά. Και μετά σε κοιτάει χαρούμενη και σου λέει «θα βήχιω και κεάκια εγώ!!!» (μετάφραση: θα σβήσω και κεράκια εγώ)! Και δεν μπορείς να μην γελάσεις και να μην την σφίξεις στην αγκαλιά σου και να της κάνεις σβουριχτά φιλάκια! Απλά δεν γίνεται!!! Ακόμα και τις μέρες (σαν αυτές τις τελευταίες ένα πράμα) που αν με δει να κάτσω, ζητάει γάλα και δεν μπορώ ούτε μια στιγμή να ηρεμήσω…

 

Την κοιτάζουμε και αναρωτιόμαστε πότε μεγάλωσε τόσο, πότε έμαθε τόσα πράγματα και πότε μας τρέλανε όλους! Ακόμα και ο Γιώργος είναι ξετρελαμένος με τη Ναταλία και της το λέει τόσο συχνά!!! Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες τα ατελείωτα κατορθώματα της και τους λόγους για τους οποίους είμαι σίγουρη πως έχω το καλύτερο κοριτσάκι του κόσμου, αλλά δε θα το κάνω (έχω τρόπους, χαχα!). Θα αρκεστώ στα παραπάνω και στο να της ευχηθώ…

 

Ναταλία μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δυναμική, να μην τα παρατάς και να βρίσκεις τρόπους να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, όπως ακριβώς κάνεις και τώρα! Σου εύχομαι να βρίσκεις χαρά τόσο εύκολα όσο και τώρα. Να είσαι πάντα γερή και να έχεις ανθρώπους γύρω σου που να σε αγαπούν, όπως έχεις και τώρα! Χρόνια σου πολλά μικρό μου γλυκό και καρτουνίστικο κοριτσάκι μου! Ναι αγάπη μου, ΕΙΣΑΙ 2!!! 🙂

 

καρτουνίστικο χιούμορ!

Χαζομαμά!

 

Δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά πραγματικά δεν το περίμενα να χαζέψουμε με το δεύτερο μωράκι μας! Αρχίσαμε όμως, και νομίζω πως τώρα δεν υπάρχει γυρισμός… Ακόμα και ο Γιώργος τρέφει τόσο τρυφερά συναισθήματα για την μικρή του αδερφή, την χαιδεύει απαλά στο κεφαλάκι, της χαιδεύει με το δάχτυλο το μαγουλάκι, κοιτάει τα μικρά της χεράκια και ποδαράκια, της μιλάει και της λέει να μην κλαίει όταν αρχίσει να γκρινιάζει (μέχρι να προλάβω να πάω να την πιάσω)!

Η Ναταλία από την άλλη, μας χαριζει χαμόγελα. Τι γλυκά χαμόγελα!!! Απίστευτα! Από αυτά που κλείνουν και τα ματάκια! Τόσο πλατιά και λαμπερά ! Αυθόρμητα γελάμε κι εμείς μαζί μαζί της. Τόση χαρά από ένα χαμόγελο; Τι θα γινει όταν αρχίσει τα γέλια;

Στηρίζει το κεφαλάκι της και μας κοιτάει καλά καλά. Βέβαια, όταν ο Γιώργος είναι δίπλα της, δεν έχει μάτια για άλλους. Μόνο γι αυτόν! Της φαίνεται τόσο σπέσιαλ! Μα πώς καταλαβαίνει οτι είναι κι αυτός παιδι και πως θα γίνουν καλοί φίλοι σε πολύ λίγο καιρό;

Μας μιλάει κιόλας. Έχει ξετρελαθεί στα «αγκού», και τα «Ααααααα!», κοιτάει τα ζωάκια και τα πράγματα που της έχω δέσει στο λίκνο της. Βέβαια, δε μένει και πολύ ξαπλωμένη. Προτιμά (όπως και ο Γιώργος άλλωστε) τις αγκαλιές της μαμάς και του μπαμπά της και τις βόλτες γύρω στο σπίτι! Τα παιδιά μου έχουν ασπαστεί από την πρώτη μέρα της ζωής τους το attachment parenting. Εγώ απλά αναρωτιέμαι που και αν υπάρχουν όντως παιδιά που ξαπλώνουν με τις ώρες και κοιτάζουν το ταβάνι. Από την άλλη, σκεφτόμουν πως αν η Ναταλία μας έβγαινε τέτοιο παιδί, θα την άφηνα ξάπλα γιατί θα «βόλευε» και θα ένιωθα τύψεις μετά που δεν την έχω αρκετά μέσα στο σλίνγκ να μαθαίνει τον κόσμο μας…

Η Ναταλία μας, μας κοιτά με τα γαλάζια της ματάκια, είναι μια γλύκα, έχουμε ξετρελαθεί μαζί της, είναι μια μικρη και ζουζουνίστικη προσωπικότητα και προβλέπεται να πάθουμε όλοι μας την πλάκα μας μαζί της. Πόσο τυχεροί μπορεί να είμαστε; Είχαμε ένα καταπληκτικό παιδί και ο Θεός μας χάρισε άλλο ένα και ξαφνικά έγινα χαζομαμά… εις διπλουν!  Τι ευτυχία 🙂

Mother of Two!!!

 

Ποιός να μου το ‘λεγε οτι θα έγραφα το τελευταίο άρθρο ως μαμά ενός παιδιού όταν έγραφα το ποστ «39η εβδομάδα»; Το έγραψα αργά το βράδυ, το πόσταρα και την επόμενη μέρα (Κυριακή) ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα. Τελικά ήταν τα νερά που είχαν σπάσει, αλλά έσταζαν λίγο λίγο και έτσι δεν ήμουν σίγουρη… Πονάκια δεν είχα ακόμη.

Έπεισα τον άντρα μου να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Του είπα αντ’ αυτού, να πάρει μόνος του τον Γιώργο στο θέατρο (Πινόκιο) που του είχαμε υποσχεθεί. Εγώ άλλωστε είχα να φτιάξω την βαλίτσα, να κάνω ένα ντουσάκι και να περιμένω λίγο ακόμη να σιγουρευτώ οτι ξεκινάμε. Κάθε λίγο με έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτήσει τι κάνω. Όταν τελείωσε το θέατρο, ήρθαν σπίτι, είπαμε στον Γιώργο οτι φεύγουμε για να δούμε τον γιατρό και πως θα έρθει λογικά αργότερα στο νοσοκομείο. Του δώσαμε φιλάκια πολύ πολύ γλυκά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κάναμε μια προσευχή να πάνε όλα καλά, και off we went!

Στο νοσοκομείο κάποια στιγμή με έπιασαν οι πόνοι, αλλά ήταν ακόμα πολύ ήρεμοι. Όταν άρχισαν λίιιιιγο να δυναμώνουν και να τους καταγράφει και ο καρδιοτοκογράφος (αυτά γύρω στις 10 το βράδυ), τα νερά άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Η μικρή μας την έκανε την ζαβολιά της. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί και δεν είχα προγραμματίσει σε όλες τις παραλλαγές του τοκετού που είχα σκεφτεί. Έκανε κακάκια!!! Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε. Ήρθε ο γιατρος, μου είπε οτι τελικά δεν θα αποφύγουμε την καισαρική, με ετοίμασε μια νοσηλεύτρια, πήρα τηλέφωνο τον Μάκη να έρθει (είχε πάει σπίτι να ξεκουραστεί μιας και τα τελευταία νέα πριν φύγει, ήταν οτι έχουμε πολλές ώρες ακόμα να περιμένουμε) και περιμέναμε την ώρα που θα με πάνε στο χειρουργείο. Ρώτησα αν θα κάνω τουλάχιστον επισκληρίδιο σ’ αυτή την καισαρική και ο γιατρός μας είπε οτι αν και προτιμά προσωπικά την ολική αναισθησία, έχω το ελεύθερο να το συζητήσω με τον αναισθησιολόγο.

Όταν ήρθαν να με πάρουν για το χειρουργείο, ο Μάκης ακόμα δεν είχε έρθει στο νοσοκομείο. Ζήτησα να περιμένουν λίγο ακόμα, αλλά ο τραυματιοφορέας είπε οτι δεν γινόταν!!! Πως τα καταφέραμε με τον Μάκη, έτρεχε μάλλον στους διαδρόμους, και λίγο πριν περάσω την πόρτα του διαδρόμου που μπαίνει στα χειρουργεία, εμφανίστηκε. Ανακούφιση!!! Του εξήγησα με μισά λόγια οτι πάω πάλι για καισαρική. Μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε να παω να φέρω την μπουμπούκα μας. Και το φορείο πήρε τον δρόμο για το χειρουργείο και ένας λυγμός βγήκε από μέσα μου…

Έκλαιγα επειδή όλα πήγαιναν τόσο ομαλά μέχρι εκέινη την ώρα. Επειδή είχα φτάσει τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να κάνω έναν φυσιολογικό τοκετό. Έκλαιγα από την αγωνία μου, μήπως και δεν έβλεπα τον άντρα μου πριν μπω για χειρουργείο. Έκλαιγα για να βγάλω την ένταση από μέσα μου… Προσπάθησα να σταματήσω να κλαίω, μπας και καταφέρω να μιλήσω στον αναισθησιολόγο. Στο χειρουργείο, ξάπλωσα σε ένα στενό κρεβάτι, μου έδεσαν το ένα χέρι απο τη μία, το άλλο από την άλλη και πάνω που προσπαθούσα να καταλάβω πια από τις 5 κοπέλες εκεί μέσα ήταν η αναισθησιολόγος, μου έβαλαν την μάσκα μπροστά στο πρόσωπό μου και μου είπαν να πάρω βαθιές ανάσες για να με πάρει ο ύπνος! Το μόνο που τους είπα εκείνη την ώρα, ήταν όταν με ξυπνήσουν να μην ξεχάσουν (όπως στον Γιώργο) να μου πουν να μου ζήσει το μωρό και ότι όλα πήγαν καλά. Και πάνω που θα έβαζα τα κλάματα σκεφτόμενη οτι τελικά όλα έγιναν όπως ακριβώς δεν ήθελα, με πήρε ο ύπνος…

Όταν ξύπνησα, το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω να λένε το όνομά μου, να λένε οτι έκανα μια κούκλα, να μου ζήσει και να ξυπνήσω. Θυμάμαι οτι ήθελα τοοοοοσο πολύ να ξανακοιμηθώ και οτι πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα. Ζήτησα παυσίπονο. Σιγά σιγά, κατάφερα να ξυπνήσω. Ο Μάκης μου έδειξε την φωτογραφία της Ναταλίας μας, αλλά μέσα στη ζαλάδα μου δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση (τι μάνα είμαι εγώ;). Λίγο μετά μου τη φέρανε…

Μα είναι τόσο τοσοδούλικα τα μωρα;;;; Η μικρή μας ήταν μια πετίτ δεσποινίδα. Μικρά μικρά χεράκια, πατουσίτσες, χειλάκια, μυτούλα, κεφαλάκι! Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου. Κοιμισμένο! Μέσα στα ροζάκια. Πραγματική κούκλα 🙂

Μόλις ξύπνησε, την έβαλα στο στήθος να θηλάσει. Εγώ λίγο πιο εύκολα τα θυμόμουν τα πράγματα. Βέβαια, εγώ τα θυμόμουν τότε που ο Γιώργος περπατούσε, ερχόταν ανέβαινε στην αγκαλιά μου, έπιανε το στήθος στο δευτερόλεπτο, έπινε και συνέχιζε το παιχνίδι του. Εδώ είχα να κάνω με ένα μωρό που το στόμα του ήταν μικροσκοπικό, ίσα που χωρούσε την θηλή στο στόμα της! Τελικά βέβαια τα καταφέραμε όπως και την πρώτη μου φορά με τον Γιώργο. Οι θηλές πόνεσαν, μάτωσαν (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), επουλώθηκαν, κάναμε και δυο μαραθώνιους θηλασμούς και όλα αυτά πριν την ημερομηνία που την περιμέναμε. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου, ενώ την περιμέναμε στις 2 Φεβρουαρίου. Λέγαμε μήπως μας κάνει το χατίρι να γεννηθεί γύρω στα γενέθλια του Μάκη και του Γιώργου (22 και 23 Ιανουαρίου αντίστοιχα). Τελικά έκανε του κεφαλιού της. Μια σωστή γυναίκα της εποχής της! 🙂

Την επόμενη μέρα ήρθε ο Γιώργος να γνωρίσει την αδερφή του. Και την πήρε αγκαλιά, τη χάιδευε, τη γλυκοκοιτούσε, της έδωσε φιλάκι, της έδωσε το δώρο της και πήρε το δικό του που το είχε διαλέξει η μπουμπούκα μας! Η πρώτη επαφή πήγε τέλεια!!! Μέσα στην αγκαλιά μου είχα 2 παιδιά. Δύο δικά μου παιδιά! ΔΥΟ!!!  Πριν 14 χρόνια, ερωτεύτηκα τον μπαμπά τους απο μακριά με την πρώτη ματια, απο κοντά τον αγάπησα και φαντάστηκα μαζί του την ζωή μου. 8μιση χρόνια μετά τον παντρέφτηκα, πριν τρία χρόνια κάναμε τον γλυκό μας Γιώργο, το καλύτερο αγόρι του κόσμου! Και τώρα γίναμε τέσσερις! Ο Μάκης, εγώ, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι! Υπάρχει πιο τέλειος συνδιασμός; Ευτυχία!!!

Τέσσερις μέρες μετά ήρθαμε σπιτάκι μας. Και ξεκινήσαμε να ζούμε τη νέα μας ζωή. Κρεβατάδες και οι τέσσερις στο ίδιο δωμάτιο. Γλυκά ξυπνήματα με αγκαλιές γεμάτες! Θηλασμούς, παιχνίδια, χαρούμενες φωνές και ύπνους!

Η μικρή έχει συνηθίσει την ζωή εκτός κοιλιάς. Ευτυχώς δίχως κολικούς μέχρι στιγμής. Έχει φτιάξει το προγραμματάκι της και κοιμάται καλά τα βράδια (ξυπνάει 1-2 φορές), κοιτάει καλά καλά με τα μάλλον γαλανά της μάτια το Γιώργο και απο 20 ημερών ξεκίνησε τα «αγκου». Στηρίζει σχετικά καλά το κεφαλάκι της και έχει αρχίσει να κάνει και ξύπνια μερικά αυθόρμητα ακόμη χαμογελάκια. Περιμένω πως και πως τα συνειδητά χαμόγελα για να χαμογελά στον αδερφό της! Είναι πολύ ήσυχη και καλή κόρη! Έχουμε αρχίσει να την λατρεύουμε κι αυτήν! Σε κερδίζει η ζουζούνα 😉

Ο Γιώργος συνεχίζει να είναι ο καλύτερος αδερφός του κόσμου. Είναι γλυκός μαζί της και μας λέει πόσο γλυκιά είναι η μπουμπούκα μας! Την παίρνει και αγκαλίτσα και δεν προσπαθεί να τραβηξει την προσοχή μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές! Είναι υπομονετικός και κατανοεί μια χαρά την κατάσταση! Ευτυχώς που είναι τόσο καλός ο γιος μου! Τον ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη του!!!

Έχουμε φτιάξει την νέα μας ρουτίνα και τα πάμε πολύ καλά! Το βράδι, αφού έχουμε βάλει τα μικρά για ύπνο, τα κοιτάζουμε καλά καλά, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαζογελάμε ο ένας στον άλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χαζογελούσαμε την μέρα που είχα κάνει θετικό τέστ στο Γιώργο!  Και η ερώτηση που κρύβεται πίσω απο το χαζο χαμόγελό μας, «εμείς τώρα είμαστε γονείς 2 παιδιών;»

Ναι! Είμαστε! Ο Θεός άκουσε την προσευχή μας. Μπορεί τα πράγματα να ήρθαν διαφορετικά από ότι τα ήθελα, αλλά όλα πήγαν καλά! Έχουμε δυο υπέροχα παιδιά, δύο κουκλιά, αγαπιόμαστε όλοι, είμαστε καλά και μπορούμε να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, and that’s the end of the story!!! 🙂