Tag Archives: ξύλο

Τα 5 Καλύτερα Παιχνίδια Όλων των Εποχών

Standard

Πριν τα Χριστούγεννα αν θυμάμαι καλά, μίλησα με μια blogοφίλη, την Αγγελική. Μιλήσαμε για διάφορα θέματα, ένα εκ των οποίων και τα παιχνίδια. Και έτσι, μου έστειλε το λινκ ενός πολύ ωραίου άρθρου για τα 5 καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Και ξετρελάθηκα! Διαβάζουμε τόσα reviews για παιχνίδια, ρωτάμε και ξαναρωτάμε άλλες μαμάδες για να βρούμε κάποιο παιχνίδι που το παιδί θα παίξει επιτέλους και λίγο παραπάνω μαζί του αντί με την κούτα και το περιτύλιγμα, και ξεχνάμε τελικά κάποια βασικά! Και έτσι, το έδωσα στον μπαμπάκα μου να το μεταφράσει (γιατί θέλει κι αυτό τον χρόνο του), και τώρα είναι πια έτοιμο! Το άρθρο αυτό, είναι η απόδειξη πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι free! Είναι επίσης η απόδειξη πως τα παιδιά μας δεν είναι τρελά που παίζουν με τα τριγύρω των παιχνιδιών που τους παίρνουμε, ίσως όμως είμαστε εμείς που δεν βλέπουμε λίγο πιο καθαρά 😉

Πηγή:  http://www.wired.com/geekdad/2011/01/the-5-best-toys-of-all-time/all/1

Απ’ τον Jonathan Liu

Μετάφραση-προσαρμογήΧρύσανθος Θεοχάρης

Εδώ στην ιστοσελίδα του GeekDad κάνουμε παρουσιάσεις μιάς πληθώρας από προϊόντα – βιβλία, παιχνίδια, gadgets (πρωτότυπες τεχνολογικές μικροσυσκευές), λογισμικό – και γνωρίζω πως είναι αδύνατο για τους περισσότερους γονείς να αγοράσουν όλα αυτά τα υπέροχα προϊόντα που κυκλοφορούν. Αλλά ούτε και μεις εδώ μπορούμε δυστυχώς και μάλιστα καλοτυχίζουμε τον συνάδερφο εκείνο που του έστειλαν ένα ωραίο επιτραπέζιο παιχνίδι ή κάποιο φανταστικό “μαραφέτι” προκειμένου να ετοιμάσει μια παρουσίαση.(Αυτός ο συνάδερφος θα μπορούσε βέβαια να είμαι εγώ). Ενώ λοιπόν μας ευχαριστεί να σας μιλάμε για τα όμορφα πράγματα που κυκλοφορούν, ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως σαν γονείς έχουμε περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες και συχνά είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να κοντύνουμε τη λίστα των πραγμάτων που επιθυμούμε να αγοράσουμε για τα παιδιά μας.

Για να σας βοηθήσω λοιπόν, δούλεψα σκληρά και κατάφερα να περιορίσω αυτή τη λίστα σε μόλις πέντε αντικείμενα που κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται. Και τα πέντε είναι σχεδόν βέβαιο πως χωράνε άνετα σε κάθε οικογενειακό προϋπολογισμό και τα αντέχει κάθε βαλάντιο. Επίσης, είναι κατάλληλα για μικρότερα και για μεγαλύτερα παιδιά και έτσι η απόσβεση είναι άνετα εγγυημένη. Έχουν πετυχημένα δοκιμαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και απολαμβάνουν την παιδική έγκριση. Προσθέστε σ’ όλα αυτά – υπό μορφή δώρου – το ότι αυτά τα πέντε μπορούν να συνδυαστούν και να συν-χρησιμοποιηθούν για έξτρα-σούπερ-χαρά-διασκέδαση.

1. Ραβδί ή Ξύλο

Τί είναι καφέ και μυτερό; Το ξύλο

Αυτό το πολύχρηστο και εύχρηστο παιχνίδι διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται να χαρακτηριστεί κλασσικό. Οι πιθανότητες είναι πάρα πολλές οι προ-προ-παππούδες σας να έπαιζαν μ’ αυτό. Όσο για τα παιδιά σας είναι μάλλον βέβαιο πως και αυτά το έχουν ανακαλύψει και το έχουν εντάξει στο παιχνίδι τους. Τα παιχνίδια που χρησιμοποιούν το Ξύλο είναι πολλά και διάφορα, ενώ ποικίλλουν από χώρα σε χώρα.

Το Ξύλο μπορεί να λειτουργήσει σαν πολυεργαλείο – σαν σκαλιστήρι, ανακατευτήρι, σκαφτικό, μπαστούνι, για ισορροπία σε ανηφόρες και κατηφόρες, για να πηδήσουμε κάποιο ρεματάκι, να παραμερίσουμε ενοχλητικά κλαδιά και αγκάθια, σαν προέκταση του χεριού μας για να φτάσουμε κάτι καθώς και για χίλια άλλα πράγματα. Μπορεί επίσης να συνδυαστεί με μια πληθώρα παιχνιδιών και να μπορέσει έτσι να επιτελέσει ακόμη περισσότερες λειτουργίες.

Το Ξύλο έρχεται σε απίστευτα μεγάλη ποικιλία μεγεθών και σχημάτων. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη δαπάνη μπορεί κανείς να εξασφαλίσει μια μεγάλη συλλογή για κάθε γούστο και χρήση. Θα πρότεινα να αποφύγετε τα μικρότερα μεγέθη για το λόγο ότι σπάνε εύκολα και η επιδιόρθωσή τους είναι αδύνατη. Τί απαξίωση! Αλλά τουλάχιστον η κλασσική ξύλινη εκδοχή είναι βιοδιασπώμενη και έτσι δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα που το πετάς στα άχρηστα του κήπου ή το χρησιμοποιείς για προσάναμα. Τα μεγαλύτερα Ξύλα βέβαια με τις πολλές μύτες είναι ιδιαίτερα αξιοποιήσιμα σαν χέρια χιονάνθρωπου.

Και μια προειδοποίηση: το Ξύλο μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί και σαν ξίφος ή σαν ρόπαλο. Οι γονείς λοιπόν που αποφεύγουν τα παιχνίδια-όπλα θα μπορούσαν να αποφύγουν τα Ξύλα μεγάλου μεγέθους. Απ’ την άλλη μεριά όμως, πολλοί ειδήμονες συμφωνούν πως τα δημιουργικά παιδιά συνήθως βρίσκουν κάτι άλλο να υποκαταστήσει το Ξύλο για το λόγο αυτό, οπότε το “οπλο” είναι περίπου αναπόφευκτο. Η Antoinette Portis δεν είναι βέβαια γνωστή σαν ειδήμονας στον τομέα του παιδικού παιχνιδιού, αλλά έχει γράψει αυτόν τον χρήσιμο οδηγό για όσους χρειάζονται βοήθεια για τη χρήση του Ξύλου.

Συνδεδεμένος (Wired): Επιτέλους κάτι που όντως φυτρώνει στα δένδρα!

2. Κουτί

Άλλο ένα παιχνίδι με ανεξάντλητες δυνατότητες χρήσης είναι το Κουτί και μας έρχεται σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών. Χρειάζεστε αποδείξεις; Ανάλογα με τον αριθμό που διαθέτετε και τα μεγέθη, τα Κουτιά μπορούν να μετατραπούν σε έπιπλα ή σε βάση κουζίνας. Μ’ αυτά μπορείτε να μετατρέψετε τα παιδιά σας σε χαρτονένια ρομπότ ή να φτιάξετε περίτεχνες στολές Star Wars. Ένα μεγάλο Κουτί μπορεί χρησιμοποιηθεί σαν φρούριο ή σαν σπίτι και ένα μικρότερο Κουτί να χρησιμοποιηθεί για την ασφαλή φύλαξη κάποιου ξεχωριστού θησαυρού. Έχεις ένα Ξύλο; Το χρησιμοποιείς σαν κουπί και το Κουτί ως δια μαγείας μετατρέπεται σε βάρκα. Ένα ιδιαίτερα φημισμένο παιδί έχει χρησιμοποιήσει το Κουτί σαν το βασικό εξάρτημα μιας μηχανής του χρόνου, σαν πολύγραφο και σαν πολλά άλλα πράγματα.

Είσαστε ακόμη κολλημένοι και δεν μπορείτε να κατεβάσετε ιδέες; Η Antoinette Portis έχει μερικές ακόμη ιδέες στο Οδηγό Χρήσης Κουτιού. Μπορείτε βέβαια να παραγγείλετε κουτιά σε όλα τα μεγέθη απ’ το Amazon ή από άλλες πηγές. Αν δεν σας πειράζει το μεταχειρισμένο, τότε στα Σουπερμάρκετ, βιβλιοπωλεία, κέντρα ανακύκλωσης θα βρείτε άνετα τα κουτιά που ζητάτε. Στα καταστήματα που πουλούν οικιακές συσκευές θα βρείτε τα μεγάλα μεγέθη (εκεί βέβαια μπορεί να σας καταφέρουν να σας πουλήσουν κάποια συσκευή και τελικά να βγεί το κουτί πανάκριβο, αλλά αυτό είναι κάτι άλλο). Σημείωση: Αν βρεθείτε σε δύσκολη θέση, το Καλάθι της Μπουγάδας (Μπουγαδοκόφινο) είναι άλλη μια επιλογή που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αντικαταστήσει το Κουτί, παρόλο που γενικά δεν ταιράζει και τόσο προκειμένου για στολές – εκτός ίσως από χελώνα.

3. Σπάγγος

Χάρη σ’ αυτόν όλα “δένουν”

Τα παιδιά μου κυριολεκτικά λατρεύουν τον Σπάγγο. Όταν δεν μπορούν να τον βρουν, μερικές φορές χρησιμοποιούν υποκατάστατα όπως φουλάρια και κουβέρτες. Αυτό βέβαια που θέλουν και προτιμούν είναι ο Σπάγγος. Όμως θα πρέπει να τονίσω απ’ την αρχή πως ο Σπάγγος δεν είναι για μικρά παιδιά (νήπια) και για μωρά για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει κίνδυνος στραγγαλισμού. Τα παιδιά σας θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλα ώστε να καταλαβαίνουν πως δεν πρέπει να τον βάζουν γύρω απ’ το λαιμό τους. Όμως, όταν τα παιδιά σας γνωρίζουν να χρησιμοποιούν τον Σπάγγο σωστά, τότε θα το διασκεδάζουν μέχρι τρέλας!

Η πιο προφανής και αυτονόητη χρήση του σπάγγου είναι είναι το δέσιμο-ένωση διαφορετικών πραγμάτων, και αυτό είναι κάτι που τα παιδιά μου κάνουν με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον Σπάγγο να κρεμάσετε πράγματα σε πόμολα ή να δέσετε τα αδερφάκια σε καρέκλες ή να φτιάξετε λουριά για τα λούτρινα ζωάκια. Χρησιμοποιήστε τον για να συνδέσετε δύο τενεκεδάκια για τηλεφωνική σύνδεση (με την ευκαιρία, μιλήστε στα παιδιά σας για τα ηχητικά κύματα) ή δέστε τον πάνω σ’ ένα Ξύλο για να φτιάξετε καλάμι ψαρέματος. Πολλά είναι τα παιχνίδια που χρειάζονται σπάγγο για να παιχτούν σωστά. Μερικά γίνονται πολύ πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά – δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε το γιο-γιο ή να πετάξετε χαρταετό χωρίς σπάγγο και θα καταλάβετε τί εννοώ. Χρησιμοποιήστε τις ενισχυμένες μορφές Σπάγγου (τα σχοινιά με διαβαθμίσεις πάχους) για το σχοινάκι, για αναρρίχηση, για αιώρηση (στυλ Ταρζάν) και κούνια από δένδρα ή απλά για να σέρνετε διάφορα πράγματα.

Αν και μπορείτε να αγοράσετε Σπάγγο στα καταστήματα, κατά κανόνα πουλιέται σε ποσότητες μεγαλύτερες απ’ αυτές που λογικά χρειάζονται τα παιδιά σας – τα παιδιά μου συνήθως χρειάζονται πάνω κάτω γύρω στο ένα μέτρο μήκος. Μάλιστα δεν έχω ιδέα από που τον προμηθεύτηκαν. Δεν θυμάμαι να τους τον αγόρασα εγώ, πράγμα που σημαίνει πως είναι μάλλον εύκολο να τον εξασφαλίσει κανείς.

4. Χαρτονένιος Σωλήνας

Α! Ο Χαρτονένιος Σωλήνας! Θυμίζει το παιχνιδάκι που υπάρχει στον πάτο του κουτιού των Cracker Jacks – προσφέρεται δωρεάν με τα ρολλό κουζίνας και διάφορα άλλα προϊόντα, αλλά θα πρέπει να περιμένεις μέχρι να τελειώσει ολόκληρο το ρολλό για να κάνεις δικό σου το Σωλήνα. (Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τα παιδιά μου, τα οποία προτιμούν το μικρό μέγεθος, τελειώνουν το ρολλό της τουαλέτας τόσο γρήγορα). Το μικρό και το μεσαίο μέγεθος είναι τα πιο συνηθισμένα. Τα μεγάλα μεγέθη, όπως π.χ. τα ρολλά με χαρτί περιτυλίγματος, βρίσκονται πιο δύσκολα – είχα ένα ρολλό με Χριστουγεννιάτικο χαρτί περιτυλίγματος που χρειάστηκαν τρία χρόνια να τελειώσει και να πάρουμε το Σωλήνα του. Υπάρχουν και τα ιδιαίτερα μεγάλα μεγέθη που συνοδεύουν τα μεγάλα πόστερ/αφίσσες, και ακόμη μεγαλύτερα που συνήθως τα βρίσκει κανείς στα καταστήματα χαλιών, τα οποία βέβαια δεν έχουν καμιά σχέση με τα παιχνίδια που συζητάμε.

Τα παιδιά μου κόλλησαν στο Σωλήνα το παρατσούκλι ο “Κατασκοπευτήρας” απ’ την πιο συνηθισμένη χρήση του στο σπίτι μας, αυτή του τηλεσκόπιου. (Ή δένοντας δύο μαζί για να γίνουν κυάλια). Αν είσαστε αρκετά τυχεροί να βρείτε ένα Σωλήνα μεγάλου μεγέθους, η καλύτερη χρήση θα ήταν μάλλον σαν ρόπαλο για να το χτυπάτε πάνω σε αντικείμενα. Συμφωνώ πως το Ξύλο είναι επίσης ωραίο για ρόπαλο, αλλά το καλό με το Σωλήνα είναι ότι κατά κανόνα με τα χτυπήματά του δεν προκαλείται κάποια μόνιμη βλάβη. Είναι δηλαδή κάτι σαν τα παιδικά παιχνίδια-όπλα από αφρολέξ. Όπως και να ‘χει το πράμα, μάλλον δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να τους διαθέσετε ένα Σωλήνα ή δύο ώστε να εξοικειωθούν με τη χρήση και τις δυνατότητές που τους δίνει.

5. Χώμα

Όταν ήμουν μικρό παιδί ένα απ’ τα πράγματα στα οποία έδειχνα ιδιαίτερη προτίμηση για παιχνίδι ήταν το Χώμα. Βέβαια, από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να ενδιαφέρομαι για την καθαριότητα και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι προσωπικά δεν είμαι πλέον και τόσο οπαδός του Χώματος – και το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους γονείς (ιδιαίτερα για ανθρώπους σαν και μένα που ζουν “εντός”, δηλαδή σε διαμερίσματα). Δεν μπορείς όμως να αμφισβητήσεις την επιτυχία σ’ όποια μορφή και αν τη συναντήσεις. Το Χώμα είχε δηλώσει παρόν και είχε επιβάλει την παρουσία του πριν από όλα τα άλλα παιχνίδια που αναφέρονται στο άρθρο αυτό – και απ’ ό,τι φαίνεται δεν δείχνει καμιά διάθεση ή τάση να αποσυρθεί. Δεν υπάρχει περίπτωση ή τρόπος να απαλλαγούμε απ’ αυτό, οπότε καλά θα κάνουμε να μάθουμε να συμβιώσουμε μαζί του.

Πρώτα πρώτα, το παιχνίδι με το Χώμα κάνει καλό, μας λένε οι ειδικοί. Κατά κάποιον τρόπο το Χώμα θεωρείται και “φαγώσιμο” – με την έννοια ότι δεν είναι επικίνδυνο αν φαγωθεί. Το ίδιο ισχύει και για πλαστελίνες και κραγιόνια. Κάποιες μελέτες που έχουν γίνει έδειξαν πως τα παιδιά που παίζουν με το Χώμα διαθέτουν πιο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα απ’ τα παιδιά που δεν παίζουν. Έτσι, ακόμη και αν αυτό σημαίνει περισσότερα πλυσίματα (το Χώμα έχει όντως κακό όνομα για τους λεκέδες που αφήνει), ίσως αξίζει τη θυσία να αφήνετε τα παιδιά σας να παίζουν μ’ αυτό ή να τους το προμηθεύετε αν μένετε σε διαμέρισμα.Τί μπορούμε λοιπόν να κάνουμε με το Χώμα; Είναι ό,τι καλύτερο για σκάψιμο, μάζεμα σε μικρούς και μεγαλύτερους σωρούς και “λοφάκια”! Στην πισινή αυλή μας έχουμε αρκετά παιχνίδια εξωτερικών χώρων, όμως τα παιδιά μας περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους στην αυλή παίζοντας με τα Χώματα. Με τη βοήθεια ενός Ξύλου μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για μεγάλης κλίμακας εφήμερη τέχνη (δεν σας έλεγα πως το Ξύλο είναι πολυδιάστατο εργαλείο με ανεξάντλητες δυνατότητες;). Το Χώμα είναι καταπληκτική επιφάνεια για απίθανο παιχνίδι με αυτοκινητάκια και φορτηγάκια! Χρειάζεστε μήπως κάτι πιο γλοιώδες, κάτι που να φέρνει ακαταστασία κττ.; Δεν έχετε λοιπόν παρά να προσθέσετε λίγο νεράκι και στο πι και φι έχετε τη Λάσπη!

Δε χωράει αμφιβολία ότι το Χώμα είναι παιχνίδι για εξωτερικούς χώρους – παρόλες τις προσπάθειες των παιδιών να το εισαγάγουν και στους εσωτερικούς. Αν επιμένουν, τότε σίγουρα θα θέλετε να προμηθευτείτε και τα απαραίτητα εξαρτήματα Σκούπα και Φαράσι. Όσο το Χώμα διατηρείται μέσα στους προβλεπόμενους χώρους, όλοι θα είναι σούπερ ευχαριστημένοι.

Κι έτσι λοιπόν, στα γενέθλια του Γιώργου, το δικό μου δώρο σ’αυτόν ήταν μια κούτα μέσα στην οποία είχα τοποθετήσει όμορφα και ωραία, ένα ξύλινο ραβδί, ρολό κουζίνας, σπάγκο, αλουμινόχαρτο, χαρτοταινία και μονωτική ταινία και ένα κομμάτι από-αυτό-το-πλαστικό-με-τις-φουσκαλίτσες. Θα μου πείτε ότι ήταν λίγο διαφορετικά από αυτά που γράφει το άρθρο. Κάτω από το άρθρο αυτό όμως, είχε κι άλλες ιδέες στα σχόλια των αναγνωστών. Κλασικές ιδέες ήταν το αλουμινόχαρτο, κουτί με χαρτομάντιλα για τα μικρότερα που ξετρελαίνονται να το αδειάζουν (δωράκι για την Ναταλία),  το τσικι-τσικι πλαστικό που σας ανέφερα και άλλα διάφορα. Το νερό ήταν μέσα στα top 10 εννοείται!!!

Advertisement

Mύθοι και πραγματικότητες για την σωματική τιμωρία

Standard

Χάρηκα πραγματικά όταν «έπεσα» πάνω σ’αυτό το site  γιατί κατάλαβα ότι αρχίζει να μεγαλώνει και να πληθαίνει το κίνημα που θέλει τους γονείς να μην χτυπούν (έστω και λίγο) τα παιδιά τους! Όπως θα γνωρίζετε ίσως, με  βρίσκει απολύτως αντίθετη η σωματική ή οποιουδήποτε είδους βία. Με αυτήν τα παιδιά «ακούνε» τους γονείς τους μόνο και μόνο από φόβο και όχι απο σεβασμό. Δεν μαθαίνουν το σωστό, απλά φοβούνται να κάνουν κάτι που θέλουν επειδή ξέρουν οτι θα φάνε ξύλο! Τελευταία διαβάζω ένα βιβλίο για το οποίο θα σας μιλήσω όταν τελειώσω. Σ’αυτό διαβάζω οτι ούτε οι τιμωρίες, ουτε οι φωνές θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά αντίθετα πολύ πολύ συζήτηση και συζήτηση και συζήτηση! Δύσκολο! 

Έχει χρόνια που έχω βάλει στοίχημα να μην χτυπήσω ποτέ τα παιδιά μου και μέχρι στιγμής το κερδίζω! Θα μου πείτε… καμιά φορά έτσι μόνο καταλαβαίνουν! Διαβάστε παρακάτω για να δείτε αν αυτό είναι αλήθεια! Ένα ΠΟΛΥ καλογραμμένο άρθρο που βρήκα εδω

«Πονάει στα αλήθεια;»


Ναι! Σύμφωνα με το Άρθρο 12 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ, τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους σε θέματα που τα αφορούν και αυτές πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Τα παιδιά έχουν αρχίσει να μας λένε πόσο πολύ τα πονάει η σωματική τιμωρία. Και ο Paulo Sιrgio Pinheiro εξηγεί στην έκθεσή του που κατέθεσε στη Γενική συνέλευση του ΟΗΕ τον Οκτώβριο 2006:
Σε όλη τη διαδικασία διεξαγωγής της μελέτης, τα παιδιά εξέφρασαν συστηματικά την επείγουσα ανάγκη να σταματήσει όλη αυτή η βία. Τα παιδιά βεβαιώνουν για τον πόνο -όχι μόνο σωματικό αλλά και ψυχικό- που τους προξενεί αυτή η βία, σε συνδυασμό με την αποδοχή ή ακόμα και με την έγκρισή της από τους ενήλικες.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να αποδεχτούν ότι αυτή είναι πραγματικά μια επείγουσα ανάγκη, παρόλο που δεν είναι καινούργια. Τα παιδιά υφίστανται βία από τα χέρια των ενηλίκων εδώ και αιώνες χωρίς να φαίνονται ή να ακούγονται. Αλλά τώρα που η κλίμακα και η επίδραση της βίας σε βάρος των παιδιών γίνεται ορατή, δεν μπορούν να περιμένουν άλλο για την αποτελεσματική προστασία στην οποία έχουν απόλυτο δικαίωμα»
Υπάρχει ένας σπουδαίος ερευνητικός τόμος για τις επιπτώσεις της σωματικής τιμωρίας και πειστικά επιβεβαιώνει την πιθανή ζημιά που προκαλεί τόσο βραχυχρόνια όσο και μακροχρόνια. «Η σωματική τιμωρία από τους γονείς και οι σχετικές με αυτήν συμπεριφορές και εμπειρίες των παιδιών», είναι μια ανάλυση 88 ερευνητικών μελετών που δημοσιεύτηκε το 2002 και αναμφισβήτητα επιβεβαιώνει τους κινδύνους. Ενώ τα ευρήματα δεν μας εκπλήττουν, κατά κάποιο τρόπο δεν είναι ούτε απαραίτητα. Δεν θα αναζητούσαμε έρευνα των αποτελεσμάτων των επιπτώσεων της βιαιοπραγίας σε βάρος γυναικών ή ηλικιωμένων για να δικαιολογήσουμε την απαγόρευση: Πρόκειται για ένα ζήτημα θεμελιωδών δικαιωμάτων.

«Γιατί είναι τόσο δύσκολο να σταματήσουμε να χτυπάμε τα παιδιά;»


Διότι πολλοί ενήλικες ακόμα συγχέουν αυτό που μπορούν με αυτό που πρέπει να κάνουν. Αν οι ενήλικες, περιλαμβανομένων των πολιτικών, έβρισκαν αυτό το θέμα εύκολο, θα είχαμε δεχτεί εδώ και πολύ καιρό ότι τα παιδιά έχουν, όπως και εμείς οι υπόλοιποι, ακριβώς το ίδιο δικαίωμα σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της σωματικής τους ακεραιότητας και ίσης προστασίας από το νόμο. Στην πραγματικότητα θα ήταν πιθανό να δεχτούμε ότι τα παιδιά που ξεκινούν πολύ μικρά και πολύ ευαίσθητα, έχουν το δικαίωμα μεγαλύτερης προστασίας από ό,τι οι ενήλικες.
Είναι δύσκολο για τους ενήλικες να εγκαταλείψουν αυτό που ακόμα θεωρούν «δικαίωμά τους» να χτυπάνε και να πονάνε τα παιδιά στο όνομα της «πειθαρχίας» ή του ελέγχου. Αυτή η δυσκολία φαίνεται πως πηγάζει από προσωπική εμπειρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν φάει ξύλο από τους γονείς τους όταν ήταν μικροί. Οι περισσότεροι γονείς έχουν χτυπήσει τα δικά τους παιδιά. Κανένας από εμάς δεν θέλει να σκέφτεται άσχημα για τους γονείς του ή για τη δική μας γονική ευθύνη και αυτό κάνει προκλητικό για πολλούς ανθρώπους, περιλαμβανομένων των πολιτικών και αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και ακόμα αυτών που εργάζονται για την προστασία των παιδιών, το να θεωρούν τη σωματική τιμωρία ως το θεμελιώδες θέμα ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι θέμα ευθύνης – οι γονείς ενεργούσαν σύμφωνα με τις κοινωνικές προσδοκίες – αλλά ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε σε θετικές, μη βίαιες σχέσεις με τα παιδιά.
Στοχεύοντας στην εξάλειψη της σωματικής τιμωρίας, απλώς επεκτείνουμε στα παιδιά την πλήρη προστασία από την κακοποίηση και άλλες σκληρές ή απάνθρωπες μορφές τιμωρίας τις οποίες, ως ενήλικες, θεωρούμε δεδομένες για τους εαυτούς μας.

«Αν οι γονείς αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χρήση σωματικής τιμωρίας, δεν θα είναι τα παιδιά κακομαθημένα και απείθαρχα;»


Όχι. Η πραγματική πειθαρχία δεν βασίζεται στη δύναμη. Αναπτύσσεται μέσα από την κατανόηση, τον αμοιβαίο σεβασμό και την ανοχή. Τα μωρά ξεκινάνε εντελώς εξαρτημένα και καθώς μεγαλώνουν, βασίζονται στους ενήλικες – ιδιαίτερα στους γονείς τους – να τα καθοδηγήσουν και να τα υποστηρίξουν προς την ωριμότητα με αυτοπειθαρχία. Η σωματική τιμωρία δεν λέει στα παιδιά τίποτα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται.
Αντίθετα, το ξύλο στα παιδιά είναι μάθημα κακής συμπεριφοράς. Διδάσκει τα παιδιά ότι οι γονείς τους, τους οποίους ελπίζουμε ότι αγαπούν και σέβονται, βρίσκουν αποδεκτή τη χρήση της βίας για τη λύση προβλημάτων ή συγκρούσεων. Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που κάνουν οι γονείς τους, όχι μόνο από όσα τους λένε. Η σωματική τιμωρία και άλλες ταπεινωτικές μορφές τιμωρίας δεν είναι υποκατάστατο των θετικών μορφών πειθαρχίας οι οποίες όχι μόνο δεν κακομαθαίνουν τα παιδιά, αλλά είναι σχεδιασμένες να διασφαλίσουν ότι τα μαθαίνουν να σκέφτονται για τους άλλους και για τις συνέπειες των πράξεών τους.
Τα κράτη έχουν υποχρέωση να υποστηρίζουν τη θετική γονική φροντίδα και η σύσταση της Επιτροπής των Υπουργών για την πολιτική υποστήριξης της θετικής γονικής μέριμνας τους δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές να το κάνουν.

«Με χτυπούσαν όταν ήμουν παιδί και αυτό δεν μου έκανε καθόλου κακό. Στην πραγματικότητα, δεν θα ήμουν εδώ που βρίσκομαι σήμερα αν οι γονείς μου δεν με τιμωρούσαν σωματικά.»


Πώς το ξέρετε αυτό; Κανένας από εμάς δεν ξέρει πώς θα είμαστε αν οι γονείς μας δε μας χτυπούσαν ή δε μας ταπείνωναν ποτέ. Πόσοι άνθρωποι, όταν λένε ότι δεν τους έκανε καθόλου κακό, δεν αρνούνται τον πόνο που ένοιωσαν όταν οι πιο κοντινοί τους ενήλικες νόμιζαν ότι μπορούν να τους διδάξουν μόνο προκαλώντας τους πόνο; Οι άνθρωποι συνήθως αρχίζουν να χτυπάνε τα παιδιά τους επειδή και τους ίδιους τους χτυπούσαν όταν ήταν παιδιά, παρόλο που, σύμφωνα με την έρευνα, συνήθως, αισθάνονται ενοχές εκ των υστέρων. Αλλά συνεχίζουν να χτυπάνε τα παιδιά τους ιδιαίτερα όταν έχουν φτάσει στα όριά τους. Είναι άσκοπο να κατηγορούμε τις προηγούμενες γενεές για το ξύλο σε βάρος των παιδιών, διότι ενεργούσαν σύμφωνα με τη διαδεδομένη κουλτούρα της εποχής. Αλλά οι καιροί αλλάζουν και οι κοινωνίες προχωρούν. Η αναγνώριση των παιδιών ως υποκειμένων δικαιωμάτων απαιτεί δράση για να τεθεί ένα τέλος στη νομιμοποίηση και την κοινωνική αποδοχή της βίας σε βάρος των παιδιών, ακριβώς όπως οι κοινωνίες έχουν προχωρήσει στο τέλος της αποδοχής της βίας κατά των γυναικών.

«Οι γονείς έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως νομίζουν. Πρέπει να αμφισβητούμε μόνο τις ακραίες περιπτώσεις, όπως είναι η παιδική κακοποίηση.»


Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν σταματάνε στην είσοδο του σπιτιού σου. Τα παιδιά έχουν το ίδιο δικαίωμα με τα άλλα μέλη της οικογένειας για προστασία από το ξύλο και δεν είναι πιο παρεμβατικό να επιμένουμε ότι ο νόμος πρέπει προστατεύει τα παιδιά στο σπίτι από το να επιμένουμε ότι οι άντρες πρέπει να σταματήσουν να χτυπάνε τις γυναίκες τους. Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ έχει εισάγει την ιδέα της «γονικής ευθύνης», με το καλό των παιδιών να είναι η βασική έγνοια των γονέων. Τα παιδιά δεν αποτελούν ιδιοκτησία των γονιών τους.

«Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο χτύπημα ενός παιδιού και σε ένα σκαμπίλι με αγάπη.»


Οι διαφορές είναι άσχετες για το νόμο! Το ένα πονάει φυσικά περισσότερο από το άλλο αλλά και τα δυο είναι μια συνέχεια βίας και επίσης και τα δυο παραβιάζουν το ίσο δικαίωμα των παιδιών στον σεβασμό. Οι κοινωνίες δεν θέτουν όρια ούτε προσπαθούν να δικαιολογήσουν οποιοδήποτε επίπεδο βίας όταν αμφισβητούν τη βία εναντίον των γυναικών ή εναντίον των ηλικιωμένων. Επομένως γιατί πρέπει να το κάνουμε όταν πρόκειται για τα παιδιά; Και οι κίνδυνοι οποιασδήποτε σύνδεσης ανάμεσα στο να αγαπάς και να πονάς τους ανθρώπους πρέπει να είναι προφανείς. Ένα «σκαμπίλι με αγάπη» είναι μια αντίθεση του χειρίστου είδους. Αυτός ο φαινομενικά ακίνδυνος όρος είναι ένα πέπλο πίσω από το οποίο μπορούν να κρυφτούν οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων.

«Η απαγόρευση της φυσικής τιμωρίας απλώς θα οδηγήσει στη μεταχείριση των παιδιών με πιο φρικτούς τρόπους – στη συναισθηματική κακοποίηση, την ταπείνωση ή το κλείδωμά τους.»


Τα παιδιά έχουν δικαίωμα προστασίας όχι μόνο από τη σωματική τιμωρία, αλλά επίσης και από άλλους τύπους απάνθρωπης ή ταπεινωτικής συμπεριφοράς ή μεταχείρισης. Η νομική μεταρρύθμιση πρέπει να συνδεθεί με την αύξηση της ευαισθητοποίησης και την προώθηση θετικών, μη βίαιων σχέσεων με τα παιδιά. Οι γονείς επιθυμούν να έχουν τα παιδιά τους το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα στη ζωή. Οι γονείς που χτυπάνε τα παιδιά τους δεν αισθάνονται καλά για αυτό – γενικά αισθάνονται στεναχωρημένοι και ένοχοι. Συνεπώς, οι περισσότεροι από αυτούς καλωσορίζουν τις συμβουλές για το πώς να εμποδίσουν και να λύσουν συγκρούσεις με τα παιδιά τους. Οι πολιτικές θετικής γονικής φροντίδας βοηθάνε τους γονείς να δώσουν τη δυνατότητα στα παιδιά τους να κατανοούν, να αποδέχονται και να σέβονται τους κανόνες (πειθαρχία) χωρίς να χρησιμοποιούν κανενός είδους βία, είτε φυσική είτε συναισθηματική. Η απομάκρυνση από το ξύλο και την ταπείνωση των παιδιών και η αντιμετώπισή τους ως άτομα που έχουν δικαιώματα μαζί με τους υπολοίπους από εμάς, βελτιώνει την οικογενειακή ζωή του καθενός.

«Γιατί να ανακατέψουμε το νόμο; Γιατί απλά να μην εκπαιδεύσουμε τους γονείς να απομακρυνθούν από τη χρήση σωματικής τιμωρίας;»


Η κατάργηση τα χρειάζεται και τα δυο. Δεν είναι θέμα επιλογής: Τα ανθρώπινα δικαιώματα υπαγορεύουν ότι τα παιδιά έχουν τουλάχιστο την ίδια νομική προστασία όπως οι ενήλικες – στην οικογένεια και παντού αλλού – τώρα. Ο ίδιος ο νόμος είναι ένα ισχυρό εκπαιδευτικό εργαλείο και βέβαια, η μεταρρύθμιση του νόμου που απαγορεύει τη σωματική τιμωρία πρέπει να συνδέεται με εκπαίδευση του κοινού και των γονέων. Μια απαγόρευση θα παρακινήσει τους γονείς να εξετάσουν θετικούς τρόπους εκπαίδευσης των παιδιών τους και θα παρακινήσει τους επαγγελματίες, τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ να παράσχουν πόρους και να προσφέρουν αυτή την εκπαίδευση. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι προετοιμασμένο να βοηθήσει τους γονείς και τους επαγγελματίες σε αυτή την προκλητική αποστολή.

«Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μιας επίσημης απαγόρευσης της σωματικής τιμωρίας»


Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων εξαρτώνται γενικά από το πόσο αδέξια εκφράζονται οι ερωτήσεις και πόσες πληροφορίες έχουν αυτοί που τις απαντούν. Αν ο κόσμος είναι πλήρως ενημερωμένος για το θέμα, την υπάρχουσα ανεπάρκεια της προστασίας των παιδιών και τοv σκοπό της απαγόρευσης μπορεί να την υποστηρίξουν. Αλλά έτσι κι αλλιώς, σε αυτό το θέμα όπως και σε άλλα -βία εναντίον των γυναικών, φυλετικές διακρίσεις- οι πολιτικοί πρέπει να ηγούνται, όχι να ακολουθούν την κοινή γνώμη, παραθέτοντας τις απόλυτες υποχρεώσεις τους στα ανθρώπινα δικαιώματα για να διασφαλίσουν ότι ο νόμος παρέχει στα παιδιά, όπως και στους ενήλικες, πλήρη προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς τους. Σχεδόν όλα τα κράτη μέλη που έχουν απαγορεύσει όλες τις μορφές σωματικής τιμωρίας, το έχουν κάνει πριν την αποδοχή της κοινής γνώμης, αλλά στη συνέχεια, γρήγορα η κοινή γνώμη άλλαξε υποστηρίζοντας τη νομοθετική αλλαγή. Σε λίγα χρόνια θα κοιτάμε το παρελθόν με απορία για τον καιρό που ήταν νόμιμο και αποδεκτό το να χτυπάμε τα παιδιά.

Σκέψεις πάνω στο χτύπημα των παιδιών

Standard

Από τον Don Fisher

Πηγή: http://www.naturalchild.org/guest/don_fisher.html

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης


[Ένα ακόμη άρθρο για τον τρόπο ανατροφής των παιδιών. Είναι πολύ σημαντικό το θέμα και αξίζει τον κόπο. Μάλλον θα ακολουθήσουν και άλλα, μέσα στα πλαίσια του πνεύματος πολυφωνίας που αποτελεί σταθερή πολιτική του blog. Πιστεύω πως όσα περισσότερα διαβάσουμε τόσο καλύτερα θα είμαστε προετοιμασμένοι για το υψηλό λειτούργημα της ανατροφής των θησαυρών μας]


Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά που έχω μεγαλώσει δύο υπέροχες ανθρώπινες υπάρξεις που τώρα είναι στα τριάντα τους. Μερικές φορές αυτό έγινε κάτω από αντίξοες συνθήκες και χαμηλό εισόδημα, μέσα από απόπειρες καλοθελητών να παρέμβουν στις μεθόδους και τη φιλοσοφία ανατροφής που εφάρμοζα και σε πείσμα του γεγονότος ότι εγώ μεγάλωσα με πολύ σκληρές μεθόδους ανατροφής. Με περηφάνια δηλώνω πως δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγω σε οποιασδήποτε μορφής σωματική τιμωρία. Μάλιστα, καθώς ασκούσα το λειτούργημα της ανατροφής των δυο παιδιών μου έκανα τη διαπίστωση ότι όσο λιγότερο προσέφευγα στη χρήση οποιασδήποτε μορφής τιμωρίας και όσο περισσότερο προτιμούσα να τα καθοδηγώ με υπομονή και στοργή, τόσο καλύτερη γινόταν η συμπεριφορά τους και τόσο περισσότερο δένονταν με μένα και φέρονταν καλύτερα προς τους άλλους.
Ο κάθε γονιός έχει να επιτελέσει ένα ενδιαφέρον και συχνά αντικρουόμενο καθήκον: Απ’ τη μια μεριά θα πρέπει να φροντίσει ώστε το παιδί του να είναι ασφαλές. Απ’ την άλλη όμως θα πρέπει – κατά “παράδοξο” τρόπο – να το αφήσει να εξερευνήσει τον γεμάτο προκλήσεις αλλά και συχνά γεμάτο κινδύνους κόσμο που το περιβάλλει. Αν (χρησιμοποιώντας τιμωρίες) δημιουργήσω σύγχυση στο παιδί κάνοντας τον εαυτό μου μέρος του κινδύνου, τότε δεν θα μπορέσω να είμαι καλός και αποτελεσματικός σαν δάσκαλος, καθηδηγητής και προστάτης του παιδιού μου. Αν περάσω στο παιδί μου το μάθημα ότι ο κόσμος μαζί και οι γονείς και τα ενήλικα άτομα φροντίδας είναι επικίνδυνα πρόσωπα, τότε ουσιαστικά διδάσκω το παιδί μου πως το να είσαι ο ίδιος επικίνδυνος αποτελεί τρόπο επιβίωσης. Ή, πράγμα πολύ λυπηρό, θα διδάξω στο παιδί μου ότι η παθητικότητα και η συμμόρφωση είναι ακριβώς ό,τι του χρειάζεται για να επιβιώσει. Και το παιδί μεγαλώνει και γίνεται είτε ένα ακριβές αντίγραφο του εαυτού μου είτε κάτι το διαφορετικό από αντίδραση σε μένα. Και στις δυο περιπτώσεις όμως έχω κάνει το παιδί μου έναν/μία σακάτη (μεταφορικά) και έχω περιορίσει τους ορίζοντές του, άσχετα πόσο υπέροχα υπάκουο δείχνει να είναι.
Σε τελική ανάλυση, ο κόσμος που θα μας προκύψει θα είναι αυτός που πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε. Αν δηλαδή πιστεύουμε ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να υποτάσσονται στη σκληρή εξουσία και ότι κατά βάση είναι κακά (κακή πάστα, “πονηρά”) και θα πρέπει να τα έχουμε υπό έλεγχο, τότε θα μας προκύψει ένας κόσμος ανθρώπων που θα συμπεριφέρονται με τρόπο που αντιστοιχεί σ’ αυτό τό πρότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Εκεί όμως που οι οικογένειες ανατρέφουν τα παιδιά τους με αγάπη και γλυκύτητα, που δεν τους “κοτσάρουν” αρνητικούς χαρακτηρισμούς και “επίθετα”, που δεν τα χτυπούν, δεν τα τσιμπούν, δεν τα δέρνουν, εκεί έχουμε παιδιά που τρέφουν εμπιστοσύνη στην ικανότητά τους να τα καταφέρουν και να πετύχουν μέσα σ’ ένα κόσμο που τον βλέπουν γεμάτο συναρπαστικές επιλογές και εμπειρίες που φέρνουν την ατομική ολοκλήρωση.
Οποιοδήποτε σκεπτόμενο άτομο προσέξει ή εστιάσει την προσοχή του στις αντιλήψεις και το σύστημα αξιών των ανθρώπων που βρίσκονται στις φυλακές ή που είναι αποδέκτες υπηρεσιών των ποικίλων ψυχιατρικών ιδρυμάτων ή οργανισμών κοινωνικής πρόνοιας, θα αντιληφθεί γρήγορα πού βρίσκεται η ουσία του θέματος – τί “παίζεται” με άλλα λόγια. Οι φυλακές μας είναι γεμάτες από άτομα που πιστεύουν ότι για να επιβιώσεις στον κόσμο θα πρέπει να είσαι επικίνδυνος. Και τα συστήματα ψυχικής υγιεινής και ανθρωπιστικών υπηρεσιών είναι γεμάτα από εκείνους που έχουν την παθητικότητα και τη συμμόρφωση σαν τη μοναδική τους μέθοδο αντιμετώπισης των διαφόρων καταστάσεων της ζωής. Οι ερευνητές για χρόνια προσπαθούσαν μάταια να βρούν βίαιους παραβάτες που βρίσκονται στις φυλακές, οι οποίοι να ΜΗΝ είχαν φάει ξύλο ή άλλες τιμωρίες κατά την παιδική τους ηλικία. Μη βρίσκοντας τέτοιες περιπτώσεις, έπαψαν να τις αναζητούν! Αν είσαι γονιός που χτυπάς το παιδί σου, σκέψου πώς μεγάλωσες εσύ και τί μπορεί να φορτώνεις στό παιδί που χτυπάς – πως είναι πιθανό και αυτό να κάνει το ίδιο στα παιδιά του και εκείνα με τη σειρά τους στα δικά τους. Πρόκειται για σκληρή κληρονομιά που προσωπικά πιστεύω πως εν καιρώ μπορεί να καταστρέψει τον πλανήτη μας.
Το παιδί που μεγάλωσε με αγάπη και φροντίδα – απ’ το οποίο περιμένω να δει τον κόσμο με δυναμισμό και να διερευνήσει το σύμπαν από μόνο του στοχαστικά και τολμηρά – αυτό είναι το παιδί που θα ήθελα να πάρει τα ηνία από μένα όταν έρθει η ώρα του!

Προσωπικό σημείωμα του συγγραφέα
Είμαι στα 63 μου και έχω ζήσει τη ζωή μου ακολουθώντας με συνέπεια και αποφασιστικότητα πορεία που είχε στόχο την προστασία των παιδιών. Από βίαια κακοποιημέννο παιδί έφτασα να γίνω προστάτης των παιδιών και γονιός που επίμονα αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει σωματικές μορφές τιμωρίας/πειθαρχίας στα παιδιά του. Κάνοντας μια αναδρομή στη ζωή μου θεωρώ πως η πορεία αυτή ήρθε σαν μια φυσική και λογική ακολουθία.
Έχω εργαστεί με συναισθηματικά ασθενείς έφηβους, έχω διδάξει για θέματα ανατροφής και έχω επίσης κάνει μαθήματα σε οικογένειες υποψήφιες για το ρόλο του ανάδοχου και υποψήφιες για υιοθεσία. Θέματα όπως στενοί δεσμοί αγάπης και θεραπευτική πειθαρχία έχουν πάντα κεντρική θέση στη διασκαλία μου. Τα δικά μου παιδιά είναι τώρα στα τριάντα τους, στη δική μου όμως σκέψη είναι ακόμη τα μωρά μου. Είναι παιδιά γεμάτα καλοσύνη και αγάπη, αξιόλογα, με έφεση προς την περιπέτεια. Αντιμετώπισαν τις δυσκολίες τους στη ζωή και τις ξεπέρασαν με τρόπους που με κάνουν να τα θαυμάζω. Το μόνο πράγμα όμως που θα δεχόμουν να πιστωθεί στα υπέρ μου είναι το ότι ποτέ δε χρειάστηκε να ατενίσουν το παρελθόν τους με φόβο όταν εστίαζαν τα εξεταστικά τους βλέμματα στον τρόπο ανάπτυξης της παιδικής τους ηλικίας.
Καθώς πλησιάζω στη συνταξιοδότησή μου η πρόθεσή μου είναι να επικεντρωθώ – έξω πια απ’ τη σφαίρα επιρροής της Πολιτείας – σε περισσότερο αποτελεσματικούς τρόπους που θα με βοηθήσουν να πείσω γονείς και άλλα άτομα παιδικής φροντίδας να μην κάνουν στα παιδιά αυτά που έγιναν τότε σε μένα….

Σημείωση από mamalydia : Όσο κι αν προσπάθησα να βάλω κάποια φωτογραφία που δείχνει γονιό να δέρνει το παιδί του, δεν τα κατάφερα! Υπάρχουν πολλές, αλλά μου δημιουργούσε αίσθημα ενοχής και μόνο που θα είχα μια τέτοια εικόνα στο μπλόγκ μου (όσο ακραίο κι αν σας φαίνεται αυτό, τόοοοοσο πολύ εναντίον της σωματικής τιμωρίας είμαι!). Επέλεξα την συγκεκριμένη για να καταλάβουμε πως η βία δημιουργεί μόνο βία τελικά και όχι διόρθωση συμπεριφοράς. Και το παιδί της φωτογραφίας, σ’ αυτή την ηλικία χτυπάει την κούκλα του, αργότερα τον συμμαθητή του, μετά το παιδί του και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί…

To ξύλο μειώνει την εξυπνάδα των παιδιών!

Standard

 

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_28/09/2009_299504

Hμερομηνία :  28-09-09

 

Ένα χτύπημα με την παλάμη στα μαλακά του παιδιού, ενδέχεται να προκαλέσει κάτι πολύ περισσότερο από δάκρυα. Μπορεί να μειώσει το IQ, σύμφωνα με τον Αυστραλό κοινωνιολόγο, κ. Μάρι Στράους, ο οποίος μελέτησε την επίδραση του ξύλου στα παιδιά επί 40 χρόνια.

Έχοντας ως δείγμα 800 παιδιά, ηλικίας μεταξύ 2 και 4 χρόνων, μελέτησε επί 4 χρόνια την επίδραση του ξύλου και συμπέρανε ότι εκείνα που έτρωγαν ξύλο είχαν IQ πέντε βαθμούς χαμηλότερο από εκείνα που δεν υποβαλλόταν σ’ αυτήν την μέθοδο επιβολής πειθαρχίας.

Σε παιδιά ηλικίας μεταξύ 5 και 9 χρόνων, που πήραν μέρος στην ίδια έρευνα, διαπιστώθηκε ότι το ξύλο μείωνε το IQ τους κατά 2,8 βαθμούς.

Ο κ. Στράους επισημαίνει ότι το αποτέλεσμα της έρευνάς του έχει μεγάλη σημασία για τη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών όλου του κόσμου.

Αλλά και η ψυχολόγος, δρ. Τζούντιθ Κέννεντι, από το Σίδνεϊ, υποστηρίζει ότι ενώ ένα ελαφρό χτύπημα στα οπίσθια, αραιά και που, δεν πρόκειται να έχει τραυματική επίδραση στο παιδί, το συχνό ξύλο, σίγουρα έχει βλαβερή επίδραση, επηρεάζοντας ακόμη και τη συμπεριφορά του.

http://www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ