Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Advertisement

Μαμά και Μπαμπάς

 

Μετά από τρία χρόνια καταφέραμε να βγούμε σ’ αυτές τις διακοπές μας στην Χαλκίδα. Αρκετές φορές, κοιμίσαμε τα μικρά και βγήκαμε έξω με τον παππού και την γιαγιά να κάνουν babysitting και βασικά με τη Ναταλία να μην ξυπνήσει ούτε μια φορά και να τρέχουμε άρον άρον στο σπίτι! Και ναι, μια από αυτές τις νύχτες πήγαμε και σε μπαράκι και γυρίσαμε πίσω στις 3+! Αυτό είχε να συμβεί 6 και κάτι χρόνια! Και ξανανιώσαμε λιγάκι νέοι!

 

Ίσως έφταιγε και η παρέα μας, που ήταν ζευγαράκι πιο νέο από μας και που ετοιμάζονται να παντρευτούν. Και ήρθε η συζήτηση για το πότε θα κάνουν παιδιά, και κατά πόσο έτοιμοι νιώθουν (ειδικά ο άντρας), κατά πόσο καλοί γονείς θα γίνουν και αν θα βαριούνται τα παιδιά τους όπως καμιά φορά βαριούνται και τα δικά μας! Χαχα! Δικές τους ερωτήσεις, δεν κάναμε ανάκριση 😉

 

Και δεν θέλαν να μας πιέσουν και πολύ -είπαν-, γιατί λογικά δεν θα θέλαμε να μιλάμε για παιδιά κλπ. Να και κάτι που σίγουρα κάποιοι δεν γνωρίζουν. Πως ποτέ μα ποτέ δεν βαριέσαι να μιλάς για παιδιά και ειδικά για τα δικά σου! Ποτέ! Ίσα ίσα που πιέζεις τον εαυτό σου να μην μιλήσει άλλο, γιατί δεν θέλεις να καταλάβουν όλοι (όσοι ακόμη δεν το έχουν καταλάβει δηλαδή), πως το βασικό σου ευχάριστο θέμα, είναι τα παιδιά, η εξυπνάδα τους, ο τρόπος που τα μεγαλώνεις, ο θηλασμός, τα σχολεία και γενικά ότι αφορά τα παιδιά!

 

Θα έρθει η ώρα που το επόμενο βήμα μετά τον γάμο σας, θα είναι να τον ολοκληρώσετε με το δημιούργημα πλασμένο από εσάς τους δύο. Ένα πλασματάκι μισό ο ένας και μισό ο άλλος σε ένα. Ένα πλασματάκι που μπορεί να ερωτευτείτε από την πρώτη ματιά, ή που μπορεί να σας πάρει μερικές μέρες για να καταλάβετε πως η ζωή σας έχει αλλάξει τελείως! Προς το καλύτερο, βεβαίως βεβαίως!

 

Μα μου αρέσει η ζωή μου αυτή τη στιγμή. Είναι γεμάτη και ξέρω πως ένα παιδί θα μου κόψει την ελευθερία που έχω…

 

Αααααχ! Πως εξηγείς σε κάποιον που δεν έχει κρατήσει ποτέ στα χέρια του το δικό του παιδί, που δεν έχει κοιτάξει στα μάτια του και που δεν έχει νιώσει την δύναμη των συναισθημάτων που θα του δώσει αυτό το παιδί, πως την ελευθερία αυτή δεν στην παίρνει το παιδί, αλλά την ανταλλάσσεις εσύ με προθυμία γιατί πλέον, αυτό το παιδί είναι πιο σημαντικό από κάθε τι άλλο. Πως ναι, υπάρχουν στιγμές που σου λείπει κάτι από την προ παιδιών εποχή, αλλά με τίποτα δεν την προτιμάς κιόλας.  Πως να το πεις δίχως να μειώσεις ταυτόχρονα αυτό που ζουν τώρα, δίχως να φανείς υπερβολικός, δίχως να νομίσουν ότι πια απλά δεν έχεις «ζωή»? Πως να πεις με λίγα λόγια, ότι καλά αυτά που έζησες πριν τα παιδιά, εμπειρίες ήταν στο κάτω κάτω και όμορφες στιγμές, αλλά το νόημα της ζωής το βρήκες όταν έκανες το δικό σου παιδί? Για πείτε?

 

Μα θα είμαι καλός πατέρας? Θα μου αρέσει να είμαι μαμά?

 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το πρώτο βασικό. Από τη στιγμή που θα γίνεις μπαμπάς και μαμά, δεν θα σε ενδιαφέρει να είσαι και τίποτα άλλο (εκτός βέβαια από σύζυγος και σύντροφος του ανθρώπου που αγαπάς)! Και ναι, αν αποφασίσεις πως θέλεις να είσαι καλός μπαμπάς και καλή μαμά, αν αφήσεις το παιδί να σε καθοδηγήσει μαζί με το ένστικτο και την αγάπη που θα έχεις γι αυτό, αν δεν ακούς κανέναν άλλον παρά μόνο αυτά, θα είσαι τέλειος μπαμπάς και τέλεια μαμά!

 

Όταν βλέπω ζευγάρια να παντρεύονται να κάνουν τα όνειρα του γάμου τους, την ευτυχία στα πρόσωπά τους εκείνη την μέρα με τα τόσα σχέδια και όνειρα που έχουν υποσχεθεί πως θα πραγματοποιήσουν μαζί, πάντα συγκινούμαι. Όχι επειδή εκείνη η στιγμή είναι τόσο συγκινητική, αλλά γιατί νομίζουν πως εκείνη την στιγμή ζουν την απόλυτη ευτυχία. Κι όμως, ακόμη τα καλύτερα είναι να έρθουν. Ξεκινάει ένα ταξίδι και ακόμη δεν το γνωρίζουν, ακόμη πιο όμορφο… Και ναι, αυτό, μου φέρνει δάκρυα στα μάτια!

 

Το δικό μου ταξίδι ξεκίνησε πριν σχεδόν 18 χρόνια με την γνωριμία μου με τον Μάκη! Δεν το ήξερα τότε. Ένας έρωτας ήταν, έγινε σχέση, μακροχρόνια σχέση και το αποκορύφωμά της (νόμιζα) πως ήταν ο γάμος. Αλλά μετά ήρθε ο Γιώργος και τότε κατάλαβα ότι οτιδήποτε είχα σχεδιάσει και ονειρευόμουν για την ζωή μου πριν τον Γιώργο, ήταν πολύ μικρό σε σύγκριση με το να είμαι απλά η μαμά του. Μετά ήρθε και η Ναταλία, επειδή θέλαμε αδερφάκι για τον Γιώργο, αλλά τελικά έπρεπε να γνωρίσουμε κι αυτό το μικρό κοριτσάκι για να ολοκληρωθεί η οικογένειά μας! Μέσα σε λίγα χρόνια, η αγάπη μας τριπλασιάστηκε, η υπομονή μας επίσης και ο εγωισμός μας μειώθηκε!

 

Διακοσμήτρια με χρήματα και πελάτες πολλούς ονειρευόμουν να γίνω. Ο Μάκης να φτιάξει την αυτοκρατορία του μέσω των κομπιούτερ και τις γλώσσες προγραμματισμού που γνωρίζει… Τώρα, θέλω να είμαι μια καλή μαμά, και ο Μάκης να μπορεί να μας προσφέρει όσα χρειαζόμαστε και ταυτόχρονα να είναι ο μπαμπάς που θα εμπνεύσει τα παιδιά του! Γιατί? Επειδή δεν έχουμε πια δική μας ζωή? Έχουμε! Σ’ αυτήν την ζωή έχουμε δύο υπέροχα πλάσματα! Όταν έχεις έναν θησαυρό δίπλα σου, γιατί να ψάχνεις να τον βρεις αλλού?

 

Και αυτό λοιπόν καλοί μου φίλοι, είναι το να είσαι μαμά και μπαμπάς! Γίνεσαι λιγότερο «ελεύθερος», αλλά μέσα σε μια στιγμή γίνεσαι πολύ πολύ «πλούσιος»! 🙂

34 κεράκια!!!

 

Τετάρτη, 27 Απριλίου! Κάποιος γιορτάζει και το βρήκααααα, είμαι εγώ!!! Ναι, κι όμως, ΠΑΛΙ έχω γενέθλια!

Τι κι αν χρειάζομαι δίαιτα, τι κι αν ξυπνάω αχτένιστη και άβαφτη, τι κι αν χρειάζομαι καφέ για να αρχίσω να σκέφτομαι κι άλλα εκτός από τα φρούτα για τα smoothies που κάνω πρωί πρωί και το άλλαγμα της πάνας της μικρής, δίπλα μου συνεχίζω να έχω ανθρώπους που μου λένε ότι είμαι όμορφη και ότι με αγαπούν και ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου! Και όχι ότι δεν πρέπει να κάνω δίαιτα (από Δευτέρα λογικά), ή δεν πρέπει να χτενιστώ και να πιω τον καφέ μου, αλλά πραγματικά… την ευτυχία την βρίσκω στο κρεβάτι μου κάθε πρωί (πολύ πρωί τελευταία) που θα ξυπνήσω και κάθε βράδυ που πάω για ύπνο! Όλοι χωράμε στην στρωματσάδα μας και αγκαλιαζόμαστε και χαχανίζουμε και τρώμε τις κλωτσιές μας μέσα στον ύπνο μας! Η ευτυχία βρίσκεται δίπλα μου! Έχω σταματήσει να την ψάχνω! Και εκεί που χαίρομαι την ζωή μου, γίνονται κι άλλα που με κάνουν να νιώθω ακόμη πιο ευτυχισμένη, πιο ολοκληρωμένη και γεμάτη!  Τι να σας πρωτοπω? Ότι έχω δυο παιδιά θαύματα τα οποία μεγαλώνουν και γίνονται φιλαράκια? Έναν άντρα που αγαπώ και συνειδητοποίησα ότι ακόμα και τώρα όταν τον βλέπω από μακριά να έρχεται από κάπου που δεν το περιμένω,το πρόσωπό μου χαμογελά!

Το έχω δηλώσει  πως δεν θέλω πολλά από  τη ζωή! Ή μάλλον θέλω! Θέλω τα πιο ακριβά δώρα της ζωής! Υγεία, ευτυχία και γεράματα για όλη μου την οικογένεια! Θέλω να γεράσω στο πλάι του άντρα μου και να δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, να γίνονται ολοκληρωμένα άτομα που θα φτιάξουν με τα εφόδια που τους δίνουμε, ευτυχισμένες οικογένειες, τις οποίες θα μεγαλώνουν υγιείς κι αυτοί με τη σειρά τους! Αυτά τα θέλω!!! Αυτά τα παρακαλώ και τα εύχομαι σε κάθε ευκαιρία!!! Βέβαια το μασάζ που ζήτησα να πάω να κάνω (με χορηγία του μπαμπά μου), κι αυτό το θέλω (διαβάζει κιόλας, να μην το ακυρώσει…), και δώρο  έκπληξη από τον άντρα μου!

Ο Γιώργος μου, μου έφερε και το δώρο μου! Πήγε στο Τζάμπο με τον μπαμπά του και διάλεξε μια κουτάλα και μια πιρούνα για την μαγειρική μου είπε! Πολύ τον χάρηκα, γιατί ήταν πρώτη φορά που σκέφτηκε μόνος του τι δώρο να μου κάνει, και είχε σχέση με την καθημερινότητά μου. Κάτι που θα μπορούσα να χρειάζομαι! Και διάλεξε όλως τυχαία να είναι σετ με ένα μπολ σαλάτας που έχω! Άρα το γούστο μας, είναι παρόμοιο! χεχε!

Και μετά, δείτε τι μου έφτιαξε αντρούλης και γιόκας και πείτε μου αν έχετε δει πιο όμορφη τούρτα! Εγώ πάντως όχι! Λοιπόν, δίκιο δεν έχω να είμαι ευτυχισμένη?

 

made by my hubby and my son

 Μην μου πείτε ότι περιμένατε να δείτε 34 κεράκια στην τούρτα! Κρίση έχουμε!!!! 😆

33 Απρίληδες!

Με ένα χάδι από τον άντρα μου άνοιξα τα μάτια μου το πρωι στις 27 Απριλίου. Από την μία μεριά κολλητά πάνω μου κοιμόταν η Ναταλία μας και μέσα στην αγκαλιά μου κοιμόταν ο Γιώργος, το καλό μας το αγόρι! «Χρόνια σου πολλά, αγαπούλα!»

Ξύπνησα με κέφια! Φίλησα τον άντρα μου και τα παιδιά μου και έβαλα αυτό το τραγουδάκι να παίζει καθώς το χόρευα με τον γιόκα μου!

Πριν 33 χρόνια γεννήθηκα! Τί τυχερή να γεννηθώ σε έναν τόσο όμορφο τόπο. Σε μια οικογένεια που τόσο μας φρόντισε (ακόμα και τώρα), μας αγάπησε και μας μεγάλωσε όσο καλύτερα μπορούσε! Τί τυχερή να βρώ έναν σύντροφο που να θεωρώ κολλητό μου και να δημιουργήσω μια ζωή μαζί του! Τί τυχερή που έχω δύο υπέροχα παιδιά που μεγάλωσαν τόσο τις καρδιές μας και μας μαθαίνουν να ζούμε με νόημα! Τί τυχερή να ζω στο σπίτι μας, να έχω τον κήπο μας, να έχουμε την υγεία μας και όλα τα σημαντικά υλικά αγαθά που χρειάζεται ένας άνθρωπος!

Πιάνω αγκαλιά το αγοράκι μου και με σφίγγει δυνατά… «Σ’ αγαπάω μέχρι το διάστημα μαμά μου!»!!!

Σηκώνω την μικρή μας από το κρεβάτι και κοιταζόμαστε στα μάτια… Ένα ναζιάρικο πλατύ χαμόγελο στο μικρό της προσωπάκι δημιουργεί και στο δικό μου πρόσωπο άλλο ένα!

Να την και η μαμά μου, που μου φέρνει το δωράκι μου καθώς μπαίνει στο σπίτι… Τηλέφωνο και από τον μπαμπά μου (που λείπει ταξίδι), να μου ευχηθεί πατρικά. Και ο αδερφός μου απο Ελβετία «Wazaaaaaaaa!!!!!» Χαχα!

Όλη η μέρα περνά τόσο όμορφα. Λές και όλα λάμπουν και ανθίζουν, για να χαρώ ακόμα παραπάνω! Φέτος, στην φωτογραφία γύρω απο την τούρτα, μαζί με την μαμά και τον μπαμπά, έχει και 2 μικρά παιδάκια! Το ένα σβήνει χαρούμενο και ανυπόμονο με την μαμά του την τούρτα, το άλλο κοιτάει τα γυμνά ποδαράκια του προσπαθώντας να καταλάβει τί στο καλό είναι αυτά τα ζυμαρένια ροζουλιά πραγματάκια! Κλικ! Θα μείνει για πάντα αυτή η εικόνα!

Το βράδυ στο κρεβάτι, το ένα μωρουλάκι απο την μία μου μεριά, το άλλο με το που με νιώθει χώνεται στην αγκαλιά μου. Κοιτάζομαι με τον άντρα μου! «Κοίτα πόσα κατάφερα μέχρι τα 33 μου! Όλα τα έχω! Ποια καριέρα; Είμαι μαμά και τελικά αυτό είναι εκείνο που μου αρέσει παραπάνω απ’ όλα!» Σε ένα κρεβάτι, μια οικογένεια! Η μεγάλη μου και οι μικρές μου αγάπες! Μου έρχεται να βουρκώσω, αλλά όχι! Δάκρια, ακόμα και ευτυχίας, δεν θα υπάρχουν αυτή την μέρα! Μέσα σε 33 Απρίληδες, έχω κάνει τόσα όσα χρειάζομαι για να είμαι ικανοποιημένη από τη ζωή μου και γνωρίζω πως αυτό δεν το λένε πολλοί άνθρωποι! Λόγια αγάπης… Κλείνω τα μάτια μου… ευτυχία! Ευχαριστώ..!

Mother of Two!!!

 

Ποιός να μου το ‘λεγε οτι θα έγραφα το τελευταίο άρθρο ως μαμά ενός παιδιού όταν έγραφα το ποστ «39η εβδομάδα»; Το έγραψα αργά το βράδυ, το πόσταρα και την επόμενη μέρα (Κυριακή) ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα. Τελικά ήταν τα νερά που είχαν σπάσει, αλλά έσταζαν λίγο λίγο και έτσι δεν ήμουν σίγουρη… Πονάκια δεν είχα ακόμη.

Έπεισα τον άντρα μου να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Του είπα αντ’ αυτού, να πάρει μόνος του τον Γιώργο στο θέατρο (Πινόκιο) που του είχαμε υποσχεθεί. Εγώ άλλωστε είχα να φτιάξω την βαλίτσα, να κάνω ένα ντουσάκι και να περιμένω λίγο ακόμη να σιγουρευτώ οτι ξεκινάμε. Κάθε λίγο με έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτήσει τι κάνω. Όταν τελείωσε το θέατρο, ήρθαν σπίτι, είπαμε στον Γιώργο οτι φεύγουμε για να δούμε τον γιατρό και πως θα έρθει λογικά αργότερα στο νοσοκομείο. Του δώσαμε φιλάκια πολύ πολύ γλυκά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κάναμε μια προσευχή να πάνε όλα καλά, και off we went!

Στο νοσοκομείο κάποια στιγμή με έπιασαν οι πόνοι, αλλά ήταν ακόμα πολύ ήρεμοι. Όταν άρχισαν λίιιιιγο να δυναμώνουν και να τους καταγράφει και ο καρδιοτοκογράφος (αυτά γύρω στις 10 το βράδυ), τα νερά άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Η μικρή μας την έκανε την ζαβολιά της. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί και δεν είχα προγραμματίσει σε όλες τις παραλλαγές του τοκετού που είχα σκεφτεί. Έκανε κακάκια!!! Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε. Ήρθε ο γιατρος, μου είπε οτι τελικά δεν θα αποφύγουμε την καισαρική, με ετοίμασε μια νοσηλεύτρια, πήρα τηλέφωνο τον Μάκη να έρθει (είχε πάει σπίτι να ξεκουραστεί μιας και τα τελευταία νέα πριν φύγει, ήταν οτι έχουμε πολλές ώρες ακόμα να περιμένουμε) και περιμέναμε την ώρα που θα με πάνε στο χειρουργείο. Ρώτησα αν θα κάνω τουλάχιστον επισκληρίδιο σ’ αυτή την καισαρική και ο γιατρός μας είπε οτι αν και προτιμά προσωπικά την ολική αναισθησία, έχω το ελεύθερο να το συζητήσω με τον αναισθησιολόγο.

Όταν ήρθαν να με πάρουν για το χειρουργείο, ο Μάκης ακόμα δεν είχε έρθει στο νοσοκομείο. Ζήτησα να περιμένουν λίγο ακόμα, αλλά ο τραυματιοφορέας είπε οτι δεν γινόταν!!! Πως τα καταφέραμε με τον Μάκη, έτρεχε μάλλον στους διαδρόμους, και λίγο πριν περάσω την πόρτα του διαδρόμου που μπαίνει στα χειρουργεία, εμφανίστηκε. Ανακούφιση!!! Του εξήγησα με μισά λόγια οτι πάω πάλι για καισαρική. Μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε να παω να φέρω την μπουμπούκα μας. Και το φορείο πήρε τον δρόμο για το χειρουργείο και ένας λυγμός βγήκε από μέσα μου…

Έκλαιγα επειδή όλα πήγαιναν τόσο ομαλά μέχρι εκέινη την ώρα. Επειδή είχα φτάσει τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να κάνω έναν φυσιολογικό τοκετό. Έκλαιγα από την αγωνία μου, μήπως και δεν έβλεπα τον άντρα μου πριν μπω για χειρουργείο. Έκλαιγα για να βγάλω την ένταση από μέσα μου… Προσπάθησα να σταματήσω να κλαίω, μπας και καταφέρω να μιλήσω στον αναισθησιολόγο. Στο χειρουργείο, ξάπλωσα σε ένα στενό κρεβάτι, μου έδεσαν το ένα χέρι απο τη μία, το άλλο από την άλλη και πάνω που προσπαθούσα να καταλάβω πια από τις 5 κοπέλες εκεί μέσα ήταν η αναισθησιολόγος, μου έβαλαν την μάσκα μπροστά στο πρόσωπό μου και μου είπαν να πάρω βαθιές ανάσες για να με πάρει ο ύπνος! Το μόνο που τους είπα εκείνη την ώρα, ήταν όταν με ξυπνήσουν να μην ξεχάσουν (όπως στον Γιώργο) να μου πουν να μου ζήσει το μωρό και ότι όλα πήγαν καλά. Και πάνω που θα έβαζα τα κλάματα σκεφτόμενη οτι τελικά όλα έγιναν όπως ακριβώς δεν ήθελα, με πήρε ο ύπνος…

Όταν ξύπνησα, το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω να λένε το όνομά μου, να λένε οτι έκανα μια κούκλα, να μου ζήσει και να ξυπνήσω. Θυμάμαι οτι ήθελα τοοοοοσο πολύ να ξανακοιμηθώ και οτι πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα. Ζήτησα παυσίπονο. Σιγά σιγά, κατάφερα να ξυπνήσω. Ο Μάκης μου έδειξε την φωτογραφία της Ναταλίας μας, αλλά μέσα στη ζαλάδα μου δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση (τι μάνα είμαι εγώ;). Λίγο μετά μου τη φέρανε…

Μα είναι τόσο τοσοδούλικα τα μωρα;;;; Η μικρή μας ήταν μια πετίτ δεσποινίδα. Μικρά μικρά χεράκια, πατουσίτσες, χειλάκια, μυτούλα, κεφαλάκι! Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου. Κοιμισμένο! Μέσα στα ροζάκια. Πραγματική κούκλα 🙂

Μόλις ξύπνησε, την έβαλα στο στήθος να θηλάσει. Εγώ λίγο πιο εύκολα τα θυμόμουν τα πράγματα. Βέβαια, εγώ τα θυμόμουν τότε που ο Γιώργος περπατούσε, ερχόταν ανέβαινε στην αγκαλιά μου, έπιανε το στήθος στο δευτερόλεπτο, έπινε και συνέχιζε το παιχνίδι του. Εδώ είχα να κάνω με ένα μωρό που το στόμα του ήταν μικροσκοπικό, ίσα που χωρούσε την θηλή στο στόμα της! Τελικά βέβαια τα καταφέραμε όπως και την πρώτη μου φορά με τον Γιώργο. Οι θηλές πόνεσαν, μάτωσαν (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), επουλώθηκαν, κάναμε και δυο μαραθώνιους θηλασμούς και όλα αυτά πριν την ημερομηνία που την περιμέναμε. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου, ενώ την περιμέναμε στις 2 Φεβρουαρίου. Λέγαμε μήπως μας κάνει το χατίρι να γεννηθεί γύρω στα γενέθλια του Μάκη και του Γιώργου (22 και 23 Ιανουαρίου αντίστοιχα). Τελικά έκανε του κεφαλιού της. Μια σωστή γυναίκα της εποχής της! 🙂

Την επόμενη μέρα ήρθε ο Γιώργος να γνωρίσει την αδερφή του. Και την πήρε αγκαλιά, τη χάιδευε, τη γλυκοκοιτούσε, της έδωσε φιλάκι, της έδωσε το δώρο της και πήρε το δικό του που το είχε διαλέξει η μπουμπούκα μας! Η πρώτη επαφή πήγε τέλεια!!! Μέσα στην αγκαλιά μου είχα 2 παιδιά. Δύο δικά μου παιδιά! ΔΥΟ!!!  Πριν 14 χρόνια, ερωτεύτηκα τον μπαμπά τους απο μακριά με την πρώτη ματια, απο κοντά τον αγάπησα και φαντάστηκα μαζί του την ζωή μου. 8μιση χρόνια μετά τον παντρέφτηκα, πριν τρία χρόνια κάναμε τον γλυκό μας Γιώργο, το καλύτερο αγόρι του κόσμου! Και τώρα γίναμε τέσσερις! Ο Μάκης, εγώ, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι! Υπάρχει πιο τέλειος συνδιασμός; Ευτυχία!!!

Τέσσερις μέρες μετά ήρθαμε σπιτάκι μας. Και ξεκινήσαμε να ζούμε τη νέα μας ζωή. Κρεβατάδες και οι τέσσερις στο ίδιο δωμάτιο. Γλυκά ξυπνήματα με αγκαλιές γεμάτες! Θηλασμούς, παιχνίδια, χαρούμενες φωνές και ύπνους!

Η μικρή έχει συνηθίσει την ζωή εκτός κοιλιάς. Ευτυχώς δίχως κολικούς μέχρι στιγμής. Έχει φτιάξει το προγραμματάκι της και κοιμάται καλά τα βράδια (ξυπνάει 1-2 φορές), κοιτάει καλά καλά με τα μάλλον γαλανά της μάτια το Γιώργο και απο 20 ημερών ξεκίνησε τα «αγκου». Στηρίζει σχετικά καλά το κεφαλάκι της και έχει αρχίσει να κάνει και ξύπνια μερικά αυθόρμητα ακόμη χαμογελάκια. Περιμένω πως και πως τα συνειδητά χαμόγελα για να χαμογελά στον αδερφό της! Είναι πολύ ήσυχη και καλή κόρη! Έχουμε αρχίσει να την λατρεύουμε κι αυτήν! Σε κερδίζει η ζουζούνα 😉

Ο Γιώργος συνεχίζει να είναι ο καλύτερος αδερφός του κόσμου. Είναι γλυκός μαζί της και μας λέει πόσο γλυκιά είναι η μπουμπούκα μας! Την παίρνει και αγκαλίτσα και δεν προσπαθεί να τραβηξει την προσοχή μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές! Είναι υπομονετικός και κατανοεί μια χαρά την κατάσταση! Ευτυχώς που είναι τόσο καλός ο γιος μου! Τον ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη του!!!

Έχουμε φτιάξει την νέα μας ρουτίνα και τα πάμε πολύ καλά! Το βράδι, αφού έχουμε βάλει τα μικρά για ύπνο, τα κοιτάζουμε καλά καλά, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαζογελάμε ο ένας στον άλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χαζογελούσαμε την μέρα που είχα κάνει θετικό τέστ στο Γιώργο!  Και η ερώτηση που κρύβεται πίσω απο το χαζο χαμόγελό μας, «εμείς τώρα είμαστε γονείς 2 παιδιών;»

Ναι! Είμαστε! Ο Θεός άκουσε την προσευχή μας. Μπορεί τα πράγματα να ήρθαν διαφορετικά από ότι τα ήθελα, αλλά όλα πήγαν καλά! Έχουμε δυο υπέροχα παιδιά, δύο κουκλιά, αγαπιόμαστε όλοι, είμαστε καλά και μπορούμε να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, and that’s the end of the story!!! 🙂

Γιατί να στείλω το παιδί μου…

…στον παιδικό σταθμό;;;

Σε φιλικό μπλόγκ είδα ένα παρόμοιο άρθρο και είπα να γράψω κι εγώ τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω οτι το παιδί μου σ’ αυτή την φάση της ζωής του ΔΕΝ χρειάζεται να πάει σε παιδικό σταθμό!

Πολλοί μου λένε – λένε γενικά ή λένε ακόμα και στους παππούδες προσπαθώντας να τους πείσουν και να σώσουν τον Γιώργο μας από τη βαρετή ζωή του με την οικογένεια – πως πρέπει να τον στείλουμε σε παιδικό σταθμό. Και όχι τίποτα, αλλά πολλές φορές έχω μπει στο τρυπάκι να πρέπει να δικαιολογήσω το γεγονός οτι δεν τον στέλνω σε παιδικό σταθμό από τώρα. Γιατί όμως να πάει το παιδί μου, μόλις 2 χρονών και 10 μηνών, σε παιδικό σταθμό; Το σκεπτικό μου ή, αν θέλετε, τα επιχειρήματα ή τα στοιχεία που με οδήγησαν να ΜΗΝ επιλέξω τη λύση του παιδικού σταθμού είναι τα παρακάτω:

–Είναι κοινωνικότατος! Οπότε αυτό το επιχείρημα δεν μας πιάνει.  Μόλις δει παιδί ή μεγάλο θα τους χαμογελάσει και θα τους μιλήσει δίχως να του πούμε εμείς κάτι. Θα τους πει το όνομά του, θα τους ρωτήσει τί κάνουν, θα τους ζητήσει να παίξουν μαζί. Και μάλιστα οι αντιδράσεις πολλών συνομηλίκων ή λίγο μεγαλύτερων παιδιών που πιθανόν έχουν «κοινωνικοποιηθεί» σε κάποιον παιδικό σταθμό, είναι κατά κανόνα είτε αμήχανες είτε ψυχρές. Δεν του μιλούν, δεν ξέρουν τί να απαντήσουν και δεν λένε τίποτα. Κοιτάζονται ή κοιτάζουν τους γονείς τους και περιμένουν να τους πουν τί να κάνουν…

–Έχει την φύση ζωντανή για να μάθει! Γιατί να βλέπει από βιβλία και φωτογραφίες αυτά που μπορεί να δει στον μεγάλο κήπο μας; Γιατί να φυτέψει λίγες φακές σε ένα κεσεδάκι (που το έχουμε κάνει κι αυτό) αντί να φυτέψει και μαρούλια, και δέντρα, να φορέσει τις γαλότσες του, να τσαπίσει με τον παππού, να μάθει να σκαρφαλώνει στα δέντρα, να ελίσσεται επιδέξια γύρω και κάτω απ’ τα διαφόρων μεγεθών δέντρα και θάμνους, να ποτίσει και να δεί τα σαλιγκάρια πάνω στα φυτά, τις πασχαλίτσες και τις πεταλούδες τριγύρω, τα σκουληκάκια και τα άλλα ζωϊφια μέσα στο χώμα, τα μπουμπούκια να ανοίγουν και μετά να γίνονται ρόδια; Γιατί θα μάθει περισσότερα στον παιδικό; Ίσως είναι περιττό να προσθέσω πως όλα αυτά που μαθαίνει απ’ την επαφή του με τη ζωντανή φύση πλαισιώνονται και ενισχύονται από μια μεγάλη για την ηλικία του συλλογή βιβλίων, απο πηγές του διαδυκτίου κλπ. κλπ. – κάτι που είμαι σίγουρη πως ισχύει για τα περισσότερα σύγχρονα σπίτια.

–Δουλεύω από το σπίτι! Η δουλειά μου είναι τέτοια που μπορώ ένα μεγάλο μέρος της να το κάνω από το σπίτι και όταν πρέπει να βγώ εκτός, κανονίζω για αυτές τις λίγες ώρες να κρατήσουν το Γιώργο οι γονείς μου. Δεν υπάρχει λοιπόν ΑΝΑΓΚΗ για παιδικό σταθμό κι εγώ θεωρώ πως αυτή η ρύθμιση λειτουργεί στην περίπτωσή μας σαν ένας παιδικός σταθμός. Ανάγκη ενδεχομένως να υπάρχει στην περίπτωση που δουλεύουν και οι δύο γονείς εκτός σπιτιού. Του χρόνου που θα έχει μεγαλώσει ο Γιώργος περισσότερο και οι γονείς μου θα είναι λίγο δύσκολο να κρατάνε ΚΑΙ τον Γιώργο ΚΑΙ την μικρή που περιμένει στην κοιλιά μου για λίγους ακόμα μήνες, πολύ πιθανόν να τον στείλω σε παιδικό γιατί τότε θα είναι αναγκαίο…

–Έχει ένα σωρό δραστηριότητες! Χειροτεχνίες, μάθημα φωνητικής γραμμάτων, εκμάθηση της αγγλικής, τραγούδια, χορός, διάβασμα βιβλίων, βόλτες έξω σε διάφορα ενδιαφέροντα μέρη, επισκέψεις στη βιβλιοθήκη, ελεύθερη ώρα, κλπ. κλπ… Πραγματικά δεν πιστεύω να του λείπει κάτι από δραστηριότητες που ταιριάζουν σε ένα παιδί της ηλικίας του.

–Έχει φίλους! Έχουμε κι εμείς τους κολλητούς μας και δημιουργούμε κι άλλους στην πορεία. Θα δημιουργήσει πολύ περισσότερους όταν έρθει η ώρα του. Άλλωστε, έρευνες έχουν δείξει οτι ένα παιδί χρειάζεται παρέα για να παίξει ίση με την ηλικία του (τα ενός χρόνου παίζουν καλύτερα με 1 παιδάκι, τα δίχρονα με 2 παιδάκια, κ.ο.κ).

–Είναι σχετικά πειθαρχημένο παιδί! Αλλά και να μην ήταν, γιατί να το πειθαρχήσουν κάποιοι άλλοι αντί για μένα;  Θα έρθει και εκείνη η ώρα, αλλά τώρα που ακόμα ψάχνει τον λόγο σε κάθε τι, προτιμώ να το πειθαρχήσω εγώ με τον τρόπο που θέλω και πιστεύω καλύτερο παρά κάποια κοπέλα που σίγουρα δεν θα διαθέτει όλη την υπομονή που διαθέτω εγώ για το παιδί μου ή όλη την ώρα που διαθέτω εγώ για να του εξηγήσω τον λόγο που τον πειθαρχώ. Το να μπαίνει σε μια σειρά και να περιμένει, το να ακούει έναν δάσκαλο και να κάνει ησυχία, και όλα όσα κάνουν σε ένα σχολείο, αργά ή γρήγορα θα τα μάθει όταν με το καλό πάει κι αυτός…

–Δεν μοιράζεται τον χρόνο μου με άλλα 10-20 παιδάκια! Σε λίγο καιρό αναρωτιέμαι πως στο καλό θα μπορώ να του προσφέρω αυτά που μέχρι στιγμής μπορώ μια και θα υπάρχει ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια μας. Φαντάζομαι λοιπόν πόσο λιγότερο χρόνο μπορούν να του προσφέρουν οι δασκάλες του παιδικού σταθμού που έχουν να κάνουν το λιγότερο με 10 παιδάκια η κάθε μια. Ο Γιώργος είναι στη φάση «τι είναι αυτό;», «τι είναι εκέινο;», και κάθε φορά του εξηγώ όσο καλύτερα μπορώ. Στον παιδικό αναρωτιέμαι αν θα (μπορούν να) κάνουν το ίδιο…

–Δεν ακούει καθημερινά την κάθε χαζομάρα! Σε έναν παιδικό θα ακούει σίγουρα πολύ όμορφα πράγματα. Σύμφωνοι! Τί παραμύθια όμως τους διαβάζουν; Πως τους τα εξηγούν; Το κάθε παιδάκι εκεί μέσα τί λέει; Βρίζει; Χρησιμοποιεί «πλούσιο» λεξιλόγιο; Σπρώχνει και λέει οτι του κατέβει στο κεφάλι ή που του έμαθαν οι γονείς του; Δεν σνομπάρω τον άλλο κόσμο, αλλά γιατί να εκθέσω το παιδί μου στην κάθε χαζομάρα σ’αυτή την ηλικία που η κριτική σκέψη δεν υπάρχει; Γιατί μετά να προσπαθώ να του κόψω τις άσχημες συνήθειες που απέκτησε στον παιδικό σταθμό; Σίγουρα σε μεγαλύτερη ηλικία θα είναι ευκολότερο να του εξηγήσω τους λόγους που δεν πρέπει να κάνει κάτι ή τους λόγους που κάτι είναι χαζομάρα ή απλά δεν ισχύει. Για την ώρα (πείτε με προστατευτική), με τον ίδιο τρόπο που φιλτράρω τα προγράμματα που βλέπει, φιλτράρω και τις «παρέες» που κάνει 😉

–Είμαστε ΚΑΙ του ποσοτικού χρόνου! Όταν ένας γονιός αφιερώνει ποιοτικό χρόνο στο παιδί του, του κάνει ένα από τα ωραιότερα δώρα! Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ένα παιδί, από νεογέννητο μέχρι μεγάλη ηλικία (ακόμα και όταν είναι και ο ίδιος γονιός). Όταν εκτός από ποιοτικό χρόνο μπορεί να του προσφέρει και ποσοτικό, δηλαδή να μην λείπει ή έστω να λείπει από το σπίτι όσο γίνεται λιγότερο και να τον προσέχει ο ίδιος, δεν είναι ακόμη καλύτερο; Γιατί εφόσον μπορώ να του προσφέρω όλο μου σχεδόν το χρόνο και κάποιες ώρες της ημέρας να είναι πιο «ποιοτικός», γιατί να επιλέξω ΜΟΝΟ τον ποιοτικό χρόνο; Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που κουραζόμαστε. Αφήνουμε λοιπόν το παιδί στους παππούδες και αφιερώνουμε χρόνο για μας. Ώς ζευγάρι και ώς άτομα. Έτσι δεν με έχει κουράσει το παιδί και η φροντίδα του. Μου αρέσει που είμαστε τόσο δεμένοι. Ταυτόχρονα όμως το παιδί είναι αρκετά ανεξάρτητο και άνετο για την ηλικία του. Μου αρέσει που περνάω χρόνο με το παιδί μου γιατί ο χρόνος φεύγει τόοοοοοσο γρήγορα! Μεγαλώνει γρήγορα το αγοράκι μου και δεν τον προλαβαίνω! Θέλω ποσοτικό χρόνο μαζί του 🙂

Δεν θέλω να υποβαθμίσω ή ακόμη και να μηδενίσω τη σημασία των παιδικών σταθμών! Προς Θεού! Αν δεν υπήρχαν κι αυτοί θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα στις περιπτώσεις εκείνες που δουλεύουν και οι δυο γονείς έξω απ’ το σπίτι! Και την σήμερον ημέραν αν δεν δουλεύουν και οι δύο γονείς, υπάρχει οικονομικό στένεμα. Αυτό το στένεμα επιλέξαμε με τον σύζυγό μου με τον οποίο ευτυχώς είμαστε απόλυτα σύμφωνοι σ’αυτό το θέμα. Τα πρώτα χρόνια και για όσο μπορούμε επιλέγω μερικής απασχόλησης δουλειά που την βγάζω κατά μεγάλο ποσοστό από το σπίτι, και έτσι μπορούμε να δώσουμε στο παιδί αυτά που θέλουμε και μπορούμε. Και μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει. Δεν μπορούν όλοι ή δεν έχουν την τύχη αυτή όλοι – να μπορούν δηλαδή να διεκπεραιώνουν τη δουλειά τους από το σπίτι και να έχουν και δυο συνεργάσιμους παππούδες  – οπότε ο παιδικός είναι απαραίτητος. Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι οτι είναι προτιμότερος από το σπίτι ακόμη και όταν υπάρχει η άνεση και η δυνατότητα! Όσο και να τρέχουν τα επιχειρήματα, δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το χωράει ο νους μου οτι ένα ξένο περιβάλλον μπορεί να κάνει καλύτερο το παιδί μου από την θαλπωρή του σπιτιού μας και την αγκαλιά της οικογένειας του! Και έτσι λοιπόν, για την ώρα τουλάχιστον… γιατί να στείλω το παιδί μου στον παιδικό σταθμό;