Εμείς παλιά… σεβόμασταν και άλλα πολλά!

 

Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».

 

Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!

 

Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!

 

Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.

 

Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.

 

Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!

 

Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.

 

Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…

Advertisement

Μαμά, υπάρχει ο Αϊ Βασίλης?

 

Πριν μήνες λοιπόν με ρώτησε ο γιος μου καθώς πηγαίναμε κάπου με το αυτοκίνητο. Πολλές συζητήσεις κάνουμε στο δρόμο καθώς οδηγώ. Νομίζω είναι και ένα μέρος που δεν μπορείς να αποφύγεις ιδιαίτερα την συζήτηση, οπότε διάφορες ερωτήσεις γίνονται εκεί μέσα.

 

Το καλοκαίρι τον άκουσα που συζητούσε με έναν φίλο του που του έλεγε πως δεν υπάρχει ο Αϊ Βασίλης και πως η μαμά μας και ο μπαμπάς μας αγοράζουν τα δώρα. Βέβαια, αυτό το είχα πει στα παιδιά. Εννοείται πως ο Άγιος με την κόκκινη στολή έφερνε δώρα σε ΟΛΑ τα παιδιά και όχι μόνο στα «καλά» παιδιά, μιας και όλα είναι καλά! Και για να μην περιμένουν δώρα που δεν μπορούμε να τους πάρουμε αλλά και για να χαίρεται ο καθένας με το δώρο που τους πήρε, η δική μας ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: Αγοράζει η μαμά και ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία, θείος κλπ τα δώρα. Μετά, τα αφήνουμε σε ένα ήσυχο μέρος όπου περνάνε τα ξωτικά του Αϊ Βασίλη και τα παίρνουν, τα γεμίζουν μαγικές αόρατες χρυσόσκονες, τα τυλίγουν με χαρτιά της χαράς και τα φέρνουν πίσω τα Χριστούγεννα! Μια χαρά ήταν τα παιδιά με αυτό το παραμύθι. Του άρεσε, χαιρόντουσαν με το γάλα και κουλουράκια/μελομακάρονα/ κουραμπιέ που αφήναμε. Μαζί με αυτά του έγραφαν και ένα μικρό γράμμα να τον ευχαριστήσουν και πάντα μα πάντα, τους απαντούσε!

 

«Μαμάααα, υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης?»

 

Κι εκεί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπρεπε να αποφασίσω τι θα πω. Η Ναταλία δίπλα, ο Γιώργος με κοιτάει με ένα ερωτηματικό στα μάτια…

 

Εσύ τι πιστεύεις? Απάντησα…

Εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω. Άλλοι λένε πως ναι, άλλοι λένε πως είστε εσείς που τα κάνετε όλα αυτά, αλλά πως τον βγάλαμε πέρσι φωτογραφία? (τους είχα κάνει στο photoshop το εξής κόλπο αν θέλετε να το κάνετε κι εσείς). Αλλά δεν ξέρω… Μπορεί να το είχες φτιάξει κι εσύ. Αλλά πως? Γι αυτό σε ρωτάω… Ξέρω ότι στην Ελλάδα παλιά υπήρχε ένας Άγιος Βασίλης πολύ πλούσιος που βοηθούσε τον κόσμο. Αυτό μας το είπαν στο σχολείο. Αυτός όμως με τα κόκκινα που μας φέρνει τα δώρα, υπάρχει? Γιατί μας είπαν πως αυτόν τον Άγιο Βασίλη τον έφτιαξε η κόκα κόλα για διαφήμιση πριν χρόνια και πως μόνο ο άλλος ο πλούσιος υπήρξε πραγματικά. Τελικά τι είναι αλήθεια?

 

Και τότε συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πω την αλήθεια. Γιατί για να το συνεχίσω, θα σήμαινε πως έπρεπε να γεμίσω την συζήτησή μας με ψέματα. Και ούτως ή άλλως, λίγος ήταν ο καιρός που θα το πίστευε ακόμη. Λυπήθηκα μόνο τη Ναταλία, που σαν δεύτερο παιδί, όλα θα τα μαθαίνει λίγο νωρίτερα. Ήθελαν όμως και οι δύο εκείνη τη στιγμή την απάντησή. Οπότε τους είπα την αλήθεια…

 

Λοιπόν παιδάκια, άρχισα να τους λέω! Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή του χρόνου γεμάτη χαρά! Και γεμάτη ιδέες μαγικές και όμορφες. Όταν μεγαλώνεις, αυτό όλο σου περνάει. Βαριέσαι καλά καλά και να στολίσεις το σπίτι! Όμως, όταν κάνεις παιδιά, θες να ζήσουν τα Χριστούγεννα σαν μια μαγική γιορτή κι αυτά. Θες να πιστέψουν στο παραμύθι και την μαγεία των Χριστουγέννων και θες να το θυμούνται όταν μεγαλώσουν. Και ίσως κι αυτά να το κάνουν στα παιδιά τους αργότερα. Για να συμβεί όμως αυτό, μπορεί να πεις και κάποια ψεματάκια. Από αυτά που αρέσουν στα παιδιά και που μόνο χαρά φέρνουν. Όπως για παράδειγμα, πως ο Άγιος Βασίλης και τα ξωτικά του φέρνουν τα δώρα, ενώ δεν τα παίρνει κανείς και τα έχουν κρυμμένα όλα σε μια ντουλάπα η μαμά και ο μπαμπάς και μόλις κοιμηθείτε το βράδυ πριν τα Χριστούγεννα, τα στολίζουμε κάτω από το δέντρο με μεγάλη μεγάλη χαρά! Σας είπαμε αυτό το ψέμα μόνο για να χαίρεστε και δεν σας εκβιάσαμε ποτέ με τον Άγιο Βασίλη για να είστε καλά παιδιά όλο τον χρόνο όπως λένε άλλοι. Απλά μοιραστήκαμε μαζί σας τη χαρά του να πιστεύεις σε κάτι μαγικό! Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει η μαγεία αυτή των Χριστουγέννων επειδή την πιστεύετε εσείς. Και κατά μία έννοια λοιπόν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης γιατί θέλαμε να τον πιστεύουμε και τον πιστεύαμε. Και όταν γίνετε κι εσείς μαμά και μπαμπάς, ίσως υπάρχει πάλι ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα, γιατί θα είστε εσείς αυτός, για τα παιδιά σας. Καταλάβατε?  🙂

Χαμογέλασαν και μετά έκαναν και λίγο τα θυμωμένα!

Δηλαδή και το κουδουνάκι που μόνο εμείς ακούμε? Ρώτησε ο Γιώργος.

Το ακούμε κι εμείς Τζώρτζη μου ❤

Και το γάλα και το γλυκό ποιος το τρώει? Ρώτησε πάλι…

Ο μπαμπάς αγάπη μου…

Και η νεραϊδα των δοντιών? Ρώτησε η Ναταλία.

Τι πιστεύεις εσύ? Την ρώτησα.

Πως μας βάζεις ΕΣΥ το λεφτάκι!

Μάλλον έτσι θα είναι λοιπόν. Τους είπα… Όμως θέλω να σας πω κάτι.

ΔΕΝ σας έχω πει ποτέ ξανά κάποιο ψέμα! ΠΟΤΕ! Όμως αυτό ήταν κάτι που σας προκαλούσε χαρά, και είναι κάτι σαν έθιμο να το κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Γι αυτό το κάναμε κι εμείς! Θέλω να είστε σίγουροι γι αυτό! Κούνησαν το κεφάλι τους… Θα θέλετε να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση? Να βάζουμε το γάλα και τα κουλουράκια, το νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, κλπ κλπ?

ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

Εμένα δε με νοιάζει κιόλας μαμά! Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω μέχρι για όσο θέλω! Μου είπε το μικράκι μου η Ναταλία!

Μπράβο Ναταλία, αυτό θέλει πολύ μαγεία για να το καταφέρνεις! Άρα μήπως υπάρχει όντως μαγεία μέσα στις καρδούλες σας?

 

Έκανε νόημα ναι με το κεφάλι της χαμογελαστή. Εγώ βούρκωσα και ανοιγόκλεισα τα μάτια να συνεχίσω να οδηγάω και λίγο μετά φτάσαμε στον προορισμό μας. Φέτος τα Χριστούγεννα θα ξέρουμε όλοι. Θα κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον και η χαρά μας θα είναι αυτή. Ότι ξέρουμε όλοι και όμως συνεχίζουμε, γιατί απλά… έτσι μας αρέσει 🙂

Ενσυναίσθηση, παιδοκεντρισμός και αυταρχισμός!

Μετά από ένα άρθρο που είχα ποστάρει πριν λίγο καιρό περί παιδοκεντρισμού (μπορείτε να το δείτε εδώ), είχα διάφορα μηνύματα γονιών που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις διαφορές. Πιο πολύ εννοείται μπερδεύεται ο παιδοκεντρισμός με την ενσυναίσθηση, αλλά υπάρχει και ο αυταρχικός γονιός (που λίγο δύσκολο να μπερδευτείς), αλλά θα γράψω μερικά παραδείγματα και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω πώς θα αντιδρούσε ένας αυταρχικός γονιός, ένας παιδοκεντρικός και ένας που λειτουργεί με ενσυναίσθηση… Εδώ να εξομολογηθώ πως υπάρχουν φορές που αντιδρώ είτε αυταρχικά (ειδικά κάτι ώρες μεγάλης κούρασης), είτε παιδοκεντρικά, είτε ενσυναισθητικά. Το καλό είναι ότι το γνωρίζω όμως και ζητάω συγνώμη ή απλά τους εξηγώ την κατάσταση αργότερα (ή και τα δύο μαζί). Προσπαθώ να λειτουργώ ενσυναισθητικά. Όσο πάει, τόσο πιο εύκολο γίνεται…

Ο στόχος μας, είναι να έχουμε πάντα τα ραντάρ μας ανοιχτά ώστε να μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με ενσυναίσθηση. Έτσι τα παιδιά θα καταλάβουν πως ενδιαφερόμαστε γι αυτά, πως τα ακούμε, τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσα με μας. Προσπαθούμε να τα κρατάμε υγιή και ασφαλή, δίχως έλεγχο και αυταρχισμό και τα αφήνουμε ελεύθερα να εκφραστούν, κρατώντας όμως στο νου μας τα δικά μας όρια (δηλαδή να μην καταπατούνται τα δικά μας όρια/ελευθερία, κλπ), εφόσον όμως η ασφάλεια και η υγεία των παιδιών (σωματική και ψυχική) είναι εξασφαλισμένη. Και εκεί βέβαια πολλές φορές μπερδευόμαστε…

Το θέμα της ενσυναίσθησης βέβαια δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα δικό μου ποστ. Υπάρχουν έρευνες για την παιδική νοημοσύνη πχ. Δεν μπορείς να περιμένεις από ένα μωρό μικρότερο των 2 ετών να υπακούει πχ σε κάτι, να του βάζεις τιμωρίες ή απλά να του λες όχι για κάτι και να το θυμώνεις που το επαναλαμβάνει. Δεν μπορεί να ΜΗΝ το επαναλάβει. Δεν έχει ακόμη την ικανότητα. Αυτό έχει σχέση με την ικανότητα του λοιπόν. Άρα κάποιος αν θέλει να γνωρίζει επαρκώς τι μπορεί να κάνει και τι όχι ένα μωρό ή παιδί, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να καταλάβει, και από ποια ηλικία, τότε πρέπει να διαβάσει. Υπάρχουν επίσης πολλά βιβλία που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς. (Ψάξτε: Alice Miller «Φυλακές της παιδικής μας Ηλικίας», Izabel Filiozat «Στην καρδιά των συναισθημάτων των παιδιών», «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς» και γενικά όλα της τα βιβλία, αλλά και το «Aναθρέφοντας τα παιδιά μας αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.). Θεωρώ ανεύθυνο να μην διαβάζουμε βιβλία για το μεγάλωμα των παιδιών μας. Διαβάζουμε χίλια δυο βιβλία για το πως να φτιάξουμε ένα φαϊ, ένα πλεκτό, διαβάζουμε στο facebook χίλια δυο άσχετα και ξεχνάμε πως ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνουμε τελικά στη ζωή μας, είναι το να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας!

Ας αρχίσουμε τα παραδείγματα  όμως, γιατί εμένα πάντα με βοηθούν να καταλάβω(φαντάζομαι όλους):

Πρώτο παράδειγμα. Στο σούπερ μάρκετ το παιδί μετά από μπάνιο στη θάλασσα μας ακολουθεί βαρεμένο και κουρασμένο καθώς κάνουμε τα ψώνια μας. Περνάμε από τον διάδρομο με τα μπισκότα και βλέπει ένα πακέτο μπισκοτάκια και το θέλει. Του λέμε βιαστικά πως δεν θα το πάρει και να βιαστεί να τελειώνουμε. Βάζει τα κλάματα και μας παρακαλάει να το πάρουμε.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει, αφού το θες, πάρ’ το!» (Για δύο λόγους. Για να μην κλάψει το παιδί, αλλά και επειδή είμαστε κουρασμένοι για ολόκληρη ιστορία)

Αυταρχικός γονιός:

«Άσε τις κλάψες και άσε κάτω τα μπισκότα! Πρόσεχε γιατί δεν πρόκειται να ξαναφάς μπισκότο αν συνεχίσεις να κλαις! Τι είναι αυτά τα πράγματα και μας κάνεις ρεζίλι?»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Αγάπη μου, πείνασες και κουράστηκες από τη θάλασσα ε? Και ήρθαμε στο σούπερ μάρκετ και εσύ βαριέσαι, περάσαμε και από αυτόν τον διάδρομο με όλες αυτές τις λιχουδιές που κι εγώ θα ήθελα να καταβροχθίσω. Λάθος μου. Όμως αυτά τα μπισκότα δεν θα σου κάνουν καλό τώρα. Θες να πάμε στα φρούτα να διαλέξεις ένα λαχταριστό να στο πάρω?»

Προσωπικά, αν δεν συμφωνούσε με τίποτα το παιδί, θα του έλεγα πως θα τα πάρουμε μιας και έκανα εγώ την βλακεία να περάσουμε από εκείνον τον διάδρομο πεινασμένοι (και θα του το έλεγα κιόλας). Θα είχε νιώσει πως το σεβάστηκα και πως το άκουσα. Εκεί είναι η διαφορά άλλωστε…

Άλλο περιστατικό.  Έρχεται η μαμά από τη δουλειά της πτώμα στην κούραση. Πρέπει να φτιάξει βραδινό για τα παιδιά για να τα κάνει μπάνιο και να τα κοιμίσει και τα παιδιά και μετά να χαλαρώσει λίγο. Έλα όμως που αυτά της ζητάνε εξωπραγματικά πράγματα. Δεν θέλουν το αβγό βραστό, αλλά τηγανητό. Γιατί σε εκείνο το πιάτο? Και γιατί έκοψε το μήλο μπουκίτσες και όχι φέτες? Γκρίνιααααα!!!

Παιδοκεντρικός γονιος:

«εντάξει αγάπη μου, ορίστε το τηγανητό αβγό σου!» «ποιο πιάτο θες να σου βάλω?», «μισό λεπτό και θα σου κόψω άλλο μήλο» «μα όλα στα έκανα γιατί δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα?»

Αυταρχικός γονιός:

«Αυτό έφτιαξα, αυτό φάε!» «Εεεεεε, τί είναι αυτές οι γκρίνιες μόλις μπήκα στο σπίτι? Όποιος θέλει να φάει και όποιος δεν θέλει να πάει για ύπνο ΤΩΡΑ!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Παιδιά, καταλαβαίνω ότι θέλετε χρόνο με την μαμά και γι αυτό μου ζητάτε κάτι διαφορετικό και θέλετε να σας το κάνω. Η μαμά όμως έλειπε όλη μέρα και είναι πολύ κουρασμένη. Αν φάτε αυτό που σας έφτιαξα ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό ακριβώς που θέλετε αυτή την στιγμή, ίσως έχουμε λίγο χρόνο να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο ή να σας διαβάσω κάτι πριν να κοιμηθείτε. Όπως με πεθυμήσατε κι εσείς, έτσι σας πεθύμησα κι εγώ, αλλά ο χρόνος που θέλω να περάσω μαζί σας, δεν είναι φτιάχνοντας σας διαφορετικό βραδινό, αλλά παίζοντας μαζί σας. Τι λέτε?»

Η ανάγκη του παιδιού να γεμίσει το ντεπόζιτο χρόνου με τον γονιό του, θα καλυφθεί με ομορφότερο τρόπο. Ταυτόχρονα, ο γονιός βάζει τα όρια του και δείχνει πως θέλει να σεβαστεί την ανάγκη των παιδιών, καθώς κι αυτά θα σέβονται την δική του.

Τρίτο περιστατικό… Παίζουμε επιτραπέζιο. το 8χρονο και το 5χρονο. Εκεί που το 5 χρονο είναι στο τσακ να κερδίσει, της τυχαίνει μια ζαριά που την πάει στην αρχή του παιχνιδιού! Αρχίζει και φωνάζει πως δεν πάει, πως είναι άδικο και πως κέρδισε και δεν την νοιάζει. Το 8χρονο της λέει πως έτσι είναι το παιχνίδι, αλλά το μικρό φεύγει θυμωμένο.

Παιδοκεντρικός γονιός: 

«Μεγάλε, σταμάτα να της την λες σε παρακαλώ. Εσύ θα κέρδιζες κανονικά, αλλά έλα να της πούμε πως κέρδισε γιατί είναι μικρή και δεν καταλαβαίνει!»

Αυταρχικός γονιός:

«Έλα τώρα! Κλαψουρίζεις για το τίποτα? Έτσι είναι τα παιχνίδια, μην κάνεις σαν μωρό. Αν είναι να μην ξαναπαίξουμε!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο (ο 8χρονος), το ξέρω πως παίζεται έτσι το παιχνίδι, αλλά σκέψου αν ήσουν κι εσύ μικρότερος και σου τύχαινε αυτό δεν θα σου άρεσε καθόλου. Ούτε τώρα μας αρέσει, αλλά μπορούμε να το διαχειριστούμε καλύτερα επειδή είμαστε πιο μεγάλοι. Πάμε να δούμε τώρα τη Ναταλία να της εξηγήσουμε και να της δείξουμε λίγο ενδιαφέρον.»
«Ναταλία μου, ήταν πολύ σπαστικό αυτό που έγινε στο παιχνίδι ε? Ήσουν σχεδόν νικήτρια και μετά ήρθες τελευταία και μάλιστα την αρχή του παιχνιδιού και τώρα σου φαίνεται απίθανο να κερδίσεις ε? Και αυτό σε θύμωσε γιατί πριν ήσουνα χαρούμενη και σίγουρη ότι θα κερδίσεις? Κι εγώ το έχω πάθει αυτό και μου ερχόταν κι εμένα να βάλω τα κλάματα. Είναι δύσκολο να χάνουμε, αλλά θες να πάμε να συνεχίσουμε? Υπάρχει ακόμη περίπτωση να κερδίσεις ξέρεις αν φέρεις άλλη ζαριά.» Και μετά από λίγο, συνεχίσαμε το παιχνίδι. Έφερα κι εγώ ίδια ζαριά που με πήγε στην αρχή του παιχνιδιού. Έδειξα λίγο την δυσαρέσκιά μου αλλά μετά γέλασα. Έφερε και η Ναταλία μια ζαριά που την πήγε δεύτερη και στο τέλος είπαμε πως σημασία έχει που παίξαμε και οι τρεις μαζί!

Τέταρτο περιστατικό. Τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους και εμείς είμαστε μπροστά. Φωνάζουν και τους μιλάμε λίγο μήπως και βοηθήσουμε την κατάσταση (συνήθως τα αφήνω για να τα βρουν μόνα τους εκτός κι αν ζητήσουν βοήθεια). Λέμε στον 8χρονο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είναι όντως, όπως τους λέει το η αδερφή του, αλλά επειδή τους έχουν παραβεί κι άλλη φορά θέλει να τους παραβούν και τώρα. Δεν του αρέσουν αυτά που λέμε οπότε φωνάζει «σταματα να μιλααας!!!» και θέλει να τους αφήσουμε να τα βρουν μόνοι τους.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει παιδί μου. Νομίζω πως έχεις δίκιο.» Προσπαθείς να τάξεις στο μικρότερο παιδί κάτι για να του κάνει το χατίρι και προσπαθείς να βρεις τρόπο να μην κλαίει ο μεγάλος.

Αυταρχικός γονιος:

«Για πρόσεχε πως μου μιλάς (φωνάζοντας). Είμαι ο μπαμπάς σου και πρέπει να με σέβεσαι! Τέλειωσε το παιχνίδι πάτε στο δωμάτιό σας!

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο, καταλαβαίνω πως νευρίασες που δεν πήρα το μέρος σου. Προτιμάς να μην πάρουμε μέρος στη συζήτηση και να σας αφήσουμε να τα βγάλετε μόνοι σας άκρη? Εντάξει. Αν μας χρειαστείτε πείτε μας.»  Όταν ηρεμήσει λιγάκι… «σε παρακαλώ θα προτιμούσα να μην μου φωνάζεις με αυτόν τον τρόπο γιατί με κάνει να αισθάνομαι πως δεν με σέβεσαι. Όταν είμαστε θυμωμένοι όμως, καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να συγκρατεί κάποιος τα νεύρα του και προτιμώ να εκφράζεσαι και να λες αυτό που νιώθεις παρά να το κρατήσεις μέσα σου. Σιγά σιγά θα ήθελα κι εγώ να μην φωνάζω σε σένα, κι εσύ σε μένα. Θα τα καταφέρουμε. Που θα πάει?»

Δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να χάσει τον σεβασμό του για τον γονιό του, όταν αισθάνεται ότι ο γονιός των συναισθάνεται. Πάνω στη λύπη, στον θυμό, την απογοήτευση, την νύστα, την πείνα του, κλπ κλπ… Τα χάδια και τα σ’ αγαπώ και οι αγκαλιές, διαδέχονται η μία την άλλη. Το ίδιο μπορεί και οι φωνές. Αξίζει τον κόπο όμως το παιδί σου να μην φοβάται να εκφραστεί και να σου πει ακριβώς αυτό που νιώθει. Ακόμη και ότι είσαι άδικη και σπαστικιά! Πως θα ξέρεις άλλωστε ότι πειράχτηκε, ότι ένιωσε αδικημένος και πληγωμένος? Πως θα διορθώσεις τον τρόπο σου ή κάποιο παράπτωμά σου αν δεν σου το φωνάξει το παιδί? Είμαστε όλοι ίσοι. Θα κάνουμε τα λάθη μας (όλοι), και θα χαρούμε τα καλά μας (όλοι). Θα καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και θα συγχωρήσουμε πιο εύκολα αν μπούμε στη θέση του. Την ώρα που είμαστε κι εμείς θυμωμένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι. Με προσπάθεια και  ενσυναίσθηση, που αργότερα μαθαίνουν και τα παιδιά και μας την δείχνουν χίλιες φορές καλύτερα από ότι τους της δείξαμε εμείς! Δυσκολάκι? ΝΑΙ! Θησαυρός το μετά? Χίλιες φορές ΝΑΙΙΙΙ!!!! ❤

Βόλτα στην παιδική χαρά… πού πήγε η χαρά;

Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉

Γράφει η:  Filiw Katsarou

May 28, 2014

Πηγή: www.diekdikw.gr

Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί,  να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;»  Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…

Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.

Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της.   Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.

Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.

ΠρωτΑπριλιά!!!

ΠρωτΑπριλιά αύριο! Μην σας πιάσουν κορόιδα ε? Λοιπόν είπα να σας πω μερικές ιδέες για να κάνετε πλάκα στα μικρά σας! Ανάλογα την ηλικία τους, ανάλογα τον χαρακτήρα τους, επιλέξτε αυτήν που θα το κάνει να γελάσει περισσότερο!

 

Μια από τις πρώτες που έκανα στον Γιώργο. Βάλτε 1-2 σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής στο γάλα και όταν θα είναι μπροστά σας, βάλτε σε ένα ποτήρι και δείτε την φατσούλα του μόλις το δει!

 

 

 

Κάντε του αβγά μάτια να φάει! Αλλά όχι με αβγό! Απλώστε λίγο γιαούρτι στο πιάτο και βάλτε πάνω… μισό κομμάτι από κομπόστα ροδάκινο. Μοιάζει ακριβώς με το τηγανητό αβγό! 😉

 

 

 

Παγώστε του από το βράδυ τα δημητριακά με το γάλα και το πρωί βάλτε το στο τραπέζι και πείτε του να φάει το πρωινό του!

 

 

 

 

Βάλτε στα πράγματα του ψυγείου ματάκια! Μόλις τα δουν τα μικρά θα τους φανεί πολύ αστείο!

 

 

 

Αν τα παιδιά σας κοιμούνται βαριά, τότε όταν έχουν κοιμηθεί, αλλάξτε τους κρεβάτι και βάλτε το ένα στο κρεβάτι του άλλου! Θα ξεκινήσει με γέλιο η μέρα από την πρώτη στιγμή!

 

 

 

 

Αυτό μου άρεσε πολύ! Γράψτε σε ένα χαρτί και κολλήστε το στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου το εξής: «Κορνάρετε, χαιρετήστε και φωνάξτε «Γεια σου ….(όνομα του παιδιού σας). Δεν έχει δει αυτό το χαρτί! Καλή πρωτΑπριλιά!» Το παιδί θα αναρωτιέται τι στο καλό συμβαίνει στον δρόμο για το σχολείο! χαχα

 

 

 

Τα επόμενα δύο θα τα κάνω στον Γιώργο και την Ναταλία αύριο! Για το πρωί θα ξεκινήσουμε με αυτό: Βάζουμε χαρτί υγείας μέσα στα παπούτσια τους, οπότε μόλις πάνε να τα βάλουν δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν τους κάνουν!

 

 

 

Και για το μεσημέρι θα χαρούν πολύ που με το φαγητό τους θα τους βάλω και ένα ποτήρι χυμό! Μόνο που δεν θα είναι χυμός αλλά… ζελέ! Αυτή την στιγμή πήζουν στο ψυγείο κρυμμένα πίσω από τις μαρμελάδες  😉

 

 

 

Και ένα για τον μπαμπά που θεωρεί τα τηλεκοντρόλ δικά του, απλά βάλτε λίγο σελοτέιπ μπροστά από τον πομπό υπέρυθρης (στο ματάκι δηλαδή) του τηλεκοντρόλ και αφήστε τον να αφρίζει! 😆

 

 

 

Καλή σας πρωτΑπριλιά! Και να θυμάστε! Όταν κάνετε σε κάποιον πλάκα, ΣΙΓΟΥΡΑ θα θέλει να σας κάνει μετά κι αυτός! Άρα προσοχή! 😉

Δύο παιδιά ή ένα?

 

Πριν κάνω παιδιά, έλεγα πάντα πως θα ήθελα να κάνω τρία! Πριν κάνω παιδιά έλεγα πολλά και διάφορα διαφορετικά από αυτά που λέω τώρα βέβαια! Ο άντρας μου μεγάλωσε με άλλα τρία αδέρφια κι εγώ με έναν αδερφό μεγαλύτερό μου (2 χρόνια). Το να κάνουμε τρία παιδιά φαινόταν μια πολλή καλή ιδέα για μένα.

 

Και μετά έγινα μαμά! Του Γιώργου μου. Άλλαξε όλος ο κόσμος μου. Όλα όσα είχα φανταστεί, γι αυτό το παιδί, τα άλλαζα. Για να φανταστείτε, είχα βρει μια δουλειά και τους είχα πει ότι είμαι έγκυος και ότι θα μπορώ να ξεκινήσω 2 με 3εις εβδομάδες μετά που θα γεννούσα. Θα το κρατούσε η πεθερά μου είχα σκεφτεί, μέχρι να είναι σε ηλικία να πάει παιδικό! Το σκέφτομαι και γελάω, πραγματικά!

 

Όταν λοιπόν γέννησα, ένα ήταν ξεκάθαρο! Ότι θα το μεγάλωνα εγώ, θα το θήλαζα, θα το είχα κοντά μου μέρα νύχτα και ότι βλέψεις επαγγελματικές είχα εγώ αλλά και οι γονείς μου (που πλήρωσαν πτυχία και μεταπτυχιακά), θα περίμεναν όσο χρειαζόταν, γιατί είχα γίνει πια μαμά. Είχα ένα παιδί και ήμουν υπεύθυνη εγώ και ο άντρας μου για να το μεγαλώσουμε όπως θα θέλαμε. Συνειδητά, αποφασίσαμε να κάνουμε ότι χρειαστεί ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύω εγώ. Τα πτυχία μπήκαν στο ντουλάπι και αποδέχτηκα τον όρο full time mom, με μεγάλη μου χαρά!

 

Και το ένα παιδί, ήταν παιδί που δεν καθόταν ποτέ από βρέφος, ούτε σε ρηλάξ, ούτε σε πάρκο, ούτε σε τίποτα. Ήθελε αγκαλιά, περπάτημα, σκαρφαλώματα, πολλούς θηλασμούς, προσοχή, φροντίδα και αγάπη! Και όταν πλησίαζε τα 3 (λίγες μέρες πριν δηλαδή), ήρθε και η αδερφή του! Η Ναταλία μας 🙂

 

Κάποια στιγμή θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει πως τα δύο παιδιά, δεν διπλασιάζουν τον χρόνο και τις δουλειές που πρέπει να αφιερώνεις γι αυτά, αλλά τον πολλαπλασιάζουν. Και είχε δίκιο! Αλλά ήμουν σίγουρη πως ήθελα και ένα δεύτερο παιδί. Αρχικά για να μεγαλώνει ο Γιώργος με ένα ακόμη αδερφάκι. Για να μην τον «κακομάθουμε» όπως καμιά φορά συμβαίνει με τα μοναχοπαίδια (αν και τελικά αυτό έχει να κάνει με τους γονείς και μόνο με αυτούς), αλλά βασικά γιατί ήθελα στη ζωή του να έχει έναν συνοδοιπόρο, έναν άνθρωπο με τον οποίο έχει μεγαλώσει και μοιραστεί παρόμοιες εμπειρίες. Έναν άνθρωπο με τον οποίο θα ξέρει πάντα πως θα μπορεί να είναι ο εαυτός του, με τον οποίο θα τους δένει μια αγάπη και στον οποίο θα μπορεί να στηριχτεί, να θυμάται, να γελάει, όταν πια εμείς θα έχουμε φύγει….  Αργότερα και για μας κατάλαβα!

 

Η Ναταλία ήταν κι αυτή ένα μωρό που ζητούσε να θηλάσει σχεδόν όλη την ώρα, καθόταν βέβαια και λίγο περισσότερο στο λίκνο και μάλιστα κοιμήθηκε μία ή δύο φορές μόνη της καθώς έπαιζα με τον Γιώργο! Μετά ήταν κι αυτή μια ζουζούνα όπως ο αδερφός της, αλλά ακόμη πιο πεισματάρα.

 

Είχαμε ζήλιες, όχι κάτι φοβερό αλλά τις είχαμε. Ένιωθα τρομερές τύψεις, γιατί σήμαινε πως δεν κάνω καλά την δουλειά μου σαν μαμά.

 

Είχαμε και έχουμε τσακωμούς. Ξεσπάσματα του στιλ, μόνο τη Ναταλία δεν θυμώνετε ποτέ (ακόμη κι ας το κάνουμε και μάλιστα επιδεικτικά καμιά φορά για να το δει και ο Γιώργος) αλλά ο Γιώργος είναι 7 και η Ναταλία 4. Πως δίνεις σε ένα εφτάχρονο παιδί να καταλάβει πως άλλα περιμένεις από αυτό και άλλα από ένα παιδί 3 χρόνια μικρότερο? Στα μάτια τους, η αδικία είναι μεγάλη!

 

Θυμάμαι στην αρχή, όταν ακόμα ήταν μωρό η Ναταλία, που λογάκια αγάπης πολλά και τρυφερά δεν της έλεγα μπροστά στον Γιώργο. Τον έπιανα με το μάτι μου να με κοιτά με παράπονο. Κι ας του έλεγα κι αυτού μετά, του είχε μείνει το γεγονός ότι η μαμά αγαπάει πιο πολύ την μικρή! Περίμενα τα βραδινά ξυπνήματά της για να την λούσω με τρυφερά λογάκια και χάδια. Την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν!

 

Αλλά δεν γίνεται τελικά. Όσο και να έχεις χωριστεί στην μέση, όσο κι αν προσπαθείς να μην είσαι διαιτητής, κάποιες φορές θα γίνεις, ότι και να λένε τα βιβλία. Και τότε θα είσαι άδικος με το ένα παιδί στα δικά του μάτια. Μπορεί και στα δικά σου όταν το σκεφτείς μετά. Όσο κι αν προσπαθήσεις, θα τα παίξεις. Θα φωνάξεις! Θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω, θα κουραστείς και θα ψάχνεις ώρες ώρες να δεις που στο καλό έκανες λάθος κι αν θα ήταν καλύτερα απλά να είχες μια καριέρα και να τα έβλεπες λίγο το μεσημέρι και λίγο το βράδυ πριν κοιμηθούν! Θα φτάσεις σε σημείο να αναρωτιέσαι τι στο καλό κόμπλεξ μπορεί να τους έχεις δημιουργήσει και τι θα λένε στον ψυχαναλυτή τους 20 χρόνια από τώρα! Ξαφνικά, όσο κι αν το πίστευες πριν. Απλούστατα, δεν είσαι τέλεια!

 

Και μετά αρχίζουν και μεγαλώνουν. Και τα βλέπεις που όλο και περισσότερη ώρα παίζουν όμορφα δίχως καβγάδες. Που αγκαλιάζονται και γελάνε και που στα καλά τους θα σου πουν πόσο αγαπάνε ο ένας τον άλλον! Που αρχίζεις κι εσύ να βρίσκεις και τον εαυτό σου, αυτόν που είχες πριν τον ρόλο της μαμάς, έστω και για λίγη ώρα την ημέρα. Που μπορείς ακόμη και βιβλίο να διαβάσεις καθώς αυτά απασχολούνται το ένα με το άλλο (μέχρι να μαλώσουν πάλι)!

 

Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι καλά τα πας. Ότι αξίζει τον κόπο. Ότι ο ένας είναι όντως θησαυρός για τον άλλον, αλλά βασικά και τα δύο, ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου για σενα. Και σκέφτεσαι τελικά πως ΑΞΙΖΕΙ! Αξίζει πραγματικά, όσο δύσκολα και να τα βρίσκεις ώρες ώρες, όσο κι αν νιώθεις τύψεις πολύ συχνά, όσο κι αν για κάποιον καιρό υπάρχεις σχεδόν μόνο ως μαμά!

 

Δύσκολη η δουλειά της μαμάς ενός παιδιού! Ακόμη πιο δύσκολη η δουλειά της με δύο παιδιά! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολη με τρία ή με περισσότερα παιδιά. Το δικό μου όριο είναι πια τα δύο! Ο θησαυρός μου είναι αυτά τα δύο παιδιά! Είμαι τόσο μα τόσο περήφανη γι αυτά και χαίρομαι που έχω την δυνατότητα να τα μεγαλώνω εγώ.

 

Πολλοί με ρωτάνε αν θα πρέπει να κάνουν κι άλλο παιδί ή να μείνουν στο ένα. Δεν μπορώ να απαντήσω αυτή την ερώτηση παρά μόνο για μένα. Και είναι σίγουρο για μένα, πως δίχως τη Ναταλία και τον Γιώργο, η οικογένειά μας δεν θα ήταν ολοκληρωμένη! Τα δύο αυτά παιδιά μου δίδαξαν πολλά πράγματα. Το πιο σημαντικό, ήταν ότι στο ένα ήμουν σίγουρη πως είμαι καλή μαμά. Στο δεύτερο άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να με δουλεύω ακόμη περισσότερο, μέχρι να φτάσω πάλι στο σημείο να πω ότι ναι, είμαι καλή μαμά! Δεν είμαι τέλεια! Δεν θα μπορούσα άλλωστε, όσο κι αν το έχω προσπαθήσει στο παρελθόν. Δεν θα φτάσω ποτέ στο τέλειο κι ας νόμιζα ότι μπορούσα, ΑΛΛΑ αυτό που είμαι τώρα, είναι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μου! Κι αυτό που είμαι τώρα, τους το προσφέρω απλόχερα, δίχως τσιγκουνιές αλλά με πολύ αγάπη!

 

Δύο παιδιά ή ένα λοιπόν? Για μένα, σίγουρα ΔΥΟ! Και πιο συγκεκριμένα, ο Γιώργος και η Ναταλία 🙂

«Είσαι μαμά στο σπίτι? Μα ΤΙ κάνεις όλη μέρα?»

Διάβασα στο blog του Matt Wolsh το παρακάτω άρθρο, το οποίο δεν άντεξα να μην μεταφράσω γιατί πολύ μου άρεσε!!! Έχει γράψει αρκετά καλά κατά καιρούς! Συμφωνώ βέβαια με το άρθρο του όσο δεν πάει! Είμαι σίγουρη ότι θα αρέσει σε πολλές μαμάδες!

Όπως είπε αυτολεξεί και ο άντρας μου όταν του το διάβασα «είναι αξιοθαύμαστο πόσο καθαρά βλέπουν τα πράγματα μερικοί άνθρωποι..» 

Ο Matt, είναι εκτός από blogger, και ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά βασικά μπαμπάς διδύμων. Το άρθρο θα το βρείτε εδώ στα Αγγλικά.

Πηγή: http://themattwalshblog.com/2013/10/09/youre-a-stay-at-home-mom-what-do-you-do-all-day/

Μετάφραση: Λυδία Θεοχάρη (mamalydia)

 

Μου συνέβη 2 φορές μέσα σε μια εβδομάδα, και ήταν και οι δύο από γυναίκες. Οποιοσδήποτε θα έπρεπε να έχει λίγο περισσότερο τακτ απ’ αυτό, αλλά οι γυναίκες –ειδικά οι γυναίκες-  θα έπρεπε, να πάρει, να ξέρουν καλύτερα.

 

Την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουν στο φαρμακείο και με πλησίασε μια χαρωπή  γυναίκα.

 

«Ματ! Πως τα πάνε τα μικρά σου?»

 

«Τέλεια! Τα πάνε μια χαρά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.»

 

«Χαίρομαι που τ’ ακούω. Και η γυναίκα σου?  Έχει γυρίσει στη δουλειά ή ακόμη?»

 

«Ε, βασικά δουλεύει σκληρά στο σπίτι, προσέχοντας τα παιδιά. Αλλά όχι δεν έχει πάει πίσω στον εργασιακό χώρο, αν αυτό εννοείς.»

 

«Τέλεια περνάει! Πρέπει να είναι ωραία!»

 

«Τέλεια? Είναι πολύ σκληρή δουλειά. Έχει γερή ανταμοιβή? Ναι. Αλλά περνάει τέλεια? Όχι πάντα.»

 

Και σ’ αυτή την περίπτωση δεν της την είπα και πολύ άγρια. Ήμουν μόνο λίγο αυθάδης και υπομονευτικά καταδεκτικός.

 

Το επόμενο επεισόδιο συνέβη σήμερα σε ένα καφέ. Ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο. Μια φιλική ανταλλαγή ειδήσεων, για το πώς πάνε τα πράγματα με τα μωρά. Η συζήτηση γρήγορα εκτροχιάστηκε όταν η γυναίκα μου πέταξε ένα:

 

«Και λοιπόν, η γυναίκα σου θα μείνει στο σπίτι μόνιμα?»

 

«Μόνιμα? Ε, στο άμεσο μέλλον, θα μεγαλώνει τα παιδιά full time, ναι!»

 

«Ναι, εμένα είναι 14 τώρα. Αλλά είχα και την καριέρα μου όλα τα χρόνια. Δεν μπορώ να με φανταστώ στο σπίτι. Θα ήμουν τόσο νευρόσπαστη. [Γελάει] Μα ΤΙ κάνει όλη μέρα?»

 

«Α, απλά, τα πάντα. Εσύ τι κάνεις όλη μέρα?»

 

«…Εγώ? Χα! ΔΟΥΛΕΥΩ!»

 

«Η γυναίκα μου δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει. Εντωμεταξύ, είναι μέρα μεσημέρι και είμαστε και οι δύο σε ένα καφέ. Είμαι σίγουρος πως και η γυναίκα μου θα τρελαινόταν για λίγο χρόνο να κάτσει να πει έναν καφέ. Είναι καλά να μπορείς να κάνεις ένα διάλλειμα, σωστά?

 

Η συζήτηση τέλειωσε λιγότερο φιλικά από όσο ξεκίνησε.

 

Κοιτάξτε, δεν κάθομαι να κριτικάρω τις γυναίκες που δουλεύουν εκτός σπιτιού. Καταλαβαίνω ότι πολλές είναι αναγκασμένες να το κάνουν γιατί είναι single μαμάδες, ή απλά γιατί ένας μισθός δεν φτάνει για τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Ή απλά το επέλεξαν, γιατί αυτό θέλουν να κάνουν. Μια χαρά. Επίσης γνωρίζω πως οι περισσότερες «business women” δεν είναι τόσο αγενείς, με αυτάρεσκο τουπέ, όσο οι δύο που γνώρισα πρόσφατα.

 

Αλλά δεν θα αρχίσω τις ψαλμωδίες τώρα. Αυτό που θέλω να κάνω, είναι να κλωτσήσω την στραβή υλιστική μας κοινωνία στο καλάμι και να πω, «ΞΥΠΝΑ, ΔΙΑΟΛΕ!»

 

Αυτή η συζήτηση δεν θα έπρεπε να είναι καν απαραίτητη. Δεν θα έπρεπε να εξηγώ τον λόγο που είναι παρανοϊκό το οποιοσδήποτε –πόσο μάλλον άλλες γυναίκες- να εκφράζεται με περιφρόνηση και εχθρικότητα για τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι. Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο ρηχοί? Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο μπερδεμένοι? Είμαστε στ’ αλήθεια ο πρώτος πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας που έχει αποτύχει να κατανοήσει την σοβαρότητα και την λαμπρότητα της μητρότητας? Οι παγανιστές ανύψωσαν την Μητρότητα και την ανήγαγαν σε Θεότητα. Εμείς πήραμε την αντίθετη κατεύθυνση. Της συμπεριφερόμαστε σαν μια ασθένεια ή σαν εμπόδιο.

 

Τους ανθρώπους αυτούς που αφοσιώνονται ολοκληρωτικά σ’ αυτή την κουραστική, δίχως ευχαριστίες, και τόσο εξαιρετικά σπουδαία δουλειά του να μεγαλώνεις παιδιά, θα έπρεπε να τους κάνουμε άγαλμα! Θα έπρεπε να τους βλέπουμε με ευλάβεια και να τους θαυμάζουμε με τον ίδιο τρόπο που θαυμάζουμε τους μεγάλους επιστήμονες ή τους ήρωες πολέμου. Αυτές οι γυναίκες κάνουν κάτι υπέροχο και περίπλοκο, απαιτητικό και τρομακτικό, επίπονο, χαρωπό και απαραίτητο. Ότι και να είναι αυτό που ΚΑΝΟΥΝ, κάνουν ΚΑΤΙ, και από το πόσο καλά το κάνουν, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ  ο πολιτισμός μας. Ποιος άλλος μπορεί να πει το ίδιο? Ποια άλλη δουλειά «κουβαλάει» τόση σπουδαιότητα?

 

Είναι αλήθεια – το να είσαι μαμά δεν είναι «δουλειά». Δουλειά είναι κάτι το οποίο κάνεις μέρος της μέρας σου και μετά σταματάς να το κάνεις. Πληρώνεσαι. Μπορείς να είσαι μέλος σε συνδικαλιστικά σωματεία , είσαι ασφαλισμένος και έχεις ώρα διαλλείματος. Είχα πολλές δουλειές. Δεν ήταν κάτι φοβερό ή μυστηριώδες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουμε «αγιάσει» το εργασιακό περιβάλλον. Από πού μας ήρθε αυτή η ιδέα? Από το Κουμουνιστικό Μανιφέστο? Το να έχεις μια δουλειά είναι απαραίτητο για κάποιους -είναι για μένα- αλλά δεν είναι απελευθερωτικό ή ενδυναμωτικό. Όποια και να είναι η δουλειά σου – ουδείς αναντικατάστατος. Είσαι ένας αριθμός. Ένας υπολογισμός. Είσαι ένας υπηρέτης. Μπορείς να αντικατασταθείς και θα αντικατασταθείς τελικά. Είμαι σκληρός? Όχι, είμαι κάποιος που έχει μια δουλειά. Είμαι πραγματιστής.

 

Αν η μητέρα σου αποφάσιζε μια μέρα να παραιτηθεί από τον ρόλο της αυτό, ζωές ολόκληρες θα έρχονταν τα πάνω κάτω. Η κοινωνία θα υπέφερε τρομερά. Οι κυματισμοί αυτής της τραγωδίας θα ήταν αισθητοί για γενιές. Αν αποφάσιζε να παραιτηθεί από προγραμματιστής, θα έβρισκαν άλλον μέσα σε τέσσερις μέρες και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το ίδιο ισχύει και για σένα και για μένα. Η ελευθερία και η δύναμή μας, βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας, όχι στο γραφείο. Αλλά είμαστε σαν ζόμπυ, οπότε δε λέμε να το καταλάβουμε.

 

Ναι, η γυναίκα μου είναι ΑΠΛΑ μαμά. ΑΠΛΑ. Φέρνει ΑΠΛΑ την ζωή στο σύμπαν, και ΑΠΛΑ αναθρέφει, πλάθει και μεγαλώνει αυτή τη ζωή. ΑΠΛΑ μανατζάρει και κουμαντάρει και συντηρεί της δουλειές του σπιτικού μας, καθώς ταυτόχρονα φροντίζει τα παιδιά τα οποία ΑΠΛΑ βασίζονται για τα πάντα σ’ αυτήν. ΑΠΛΑ διδάσκει στα δίδυμά μας πώς να είναι ανθρώπινα πλάσματα και καθώς θα μεγαλώνουν ΑΠΛΑ θα τα προπονεί για όλα.  Από θέματα ηθικής μέχρι καλούς τρόπους, από την Αλφαβήτα μέχρι την υγιεινή τους, κλπ. Είναι ΑΠΛΑ  τα πνευματικά μου θεμέλια και ο βράχος πάνω στον οποίο έχει χτιστεί η οικογένειά μας. Είναι ΑΠΛΑ τα πάντα για τους πάντες. Και η κοινωνία ΑΠΛΑ θα καταγκρεμιζόταν  αν αυτή και οι υπόλοιπες συμμαμάδες της, αποτύχαιναν σε οποιοδήποτε από αυτά που υπογράμμισα πιο πάνω.

 

Ναι, είναι απλά μητέρα. Στο στιλ του να κοιτάξουμε τον ήλιο και να πούμε,

 

«κοίτα, είναι απλά ο ήλιος.»

 

Εννοείται πως δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να είναι στο σπίτι full time. Αλλά,  άλλο είναι απλά να αναγνωρίσεις  αυτό το γεγονός και άλλο το να το αναγάγεις και ως το ιδανικό. Όταν λες ότι είναι το ιδανικό, στην ουσία λες πως τα παιδιά ΙΔΑΝΙΚΑ θα έπρεπε να περνάνε ΛΙΓΟΤΕΡΟ χρόνο με την μητέρα τους. Κι αυτό είναι τρέλα. Σκέτη τρέλα. Ούτε ιδανικό είναι, ούτε φυσιολογικό. Όσο περισσότερο καιρό μπορεί μια μητέρα να μεγαλώσει τα παιδιά της, τόσο το καλύτερο. Τόσο το καλύτερο γι αυτά, για την ψυχή τους, τόσο το καλύτερο για την κοινωνία, τόσο το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Τελεία και παύλα!

 

Και τέλος, πολύ πιθανόν να είναι αλήθεια πως οι μαμάδες στο σπίτι, έχουν και περιόδους απραξίας. Πολλοί που δουλεύουν εκτός σπιτιού έχουν επίσης περιόδους απραξίας. Για να λέμε και την αλήθεια, υπάρχουν και πολλές, πολλές δουλειές που βασικά πιο πολύ καιρό, έχουν περιόδους απραξίας, με μικρές εκρήξεις βαρβάτης δουλειάς μοιρασμένη στο εργασιακό δυναμικό. Αλλά όπως και να ‘χει δεν ψάχνομαι για καβγά για το ποιος είναι «απασχολημένος» πιο πολύ ώρα. Μου φαίνεται πως εκτιμούμε τον χρόνο μας τόσο λίγο, που φτάσαμε να μετράμε την αξία βάσει του πόσο λίγος –χρόνος- μας μένει. Με άλλα λόγια, έχουμε εξιδανικεύσει το «είμαι απασχολημένος» και το ανταλλάξαμε με το «είμαι σημαντικός» . Μπορείς να είσαι απασχολημένος αλλά ασήμαντος, όπως επίσης μπορείς να είσαι σημαντικός, αλλά όχι απασχολημένος. Δεν έχει καμία σημασία. Νομίζω πως κανείς μας δεν είναι τελικά όσο απασχολημένος νομίζει πως είναι και βασικά, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε πραγματικά, είναι περισσότερο από όσο θα έπρεπε να είμαστε.

 

Ο άνθρωπος σήμερα έχει πάρει γενικά πολύ στραβά κάποια θέματα. Αλλά, σε τελική ανάλυση, και όταν ολόκληρος ο πολιτισμός μας θα έχει καταρρεύσει, αυτό που θα μετανιώνουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, είναι ο τρόπος που συμπεριφερθήκαμε στις μαμάδες και τα παιδιά.

Γιατί δεν δίνω δεκάρα ΣΤΑ παιδιά των φαναριών!

Δεν δίνω μόνο δεκάρα για τα παιδιά των φαναριών, ραγίζει η καρδιά μου που τα βλέπω, αλλά έχει χρόνια που πήρα την απόφαση να μην ξαναδώσω δεκάρα στα μικρά τους ικετευτικά χεράκια!

 

Πριν γεννήσω τον Γιώργο, έμενα Χαλκίδα με τον άντρα μου. Σας το έχω αναφέρει παλιότερα. Τότε, όπως όλοι ειδικά οι προ παιδιών άνθρωποι, βγαίναμε κι εμείς αρκετά συχνά. Ε, λοιπόν, ακόμη θυμάμαι ένα πολύ ευγενικό ξανθό γαλανομάτικο αγοράκι, γύρω στα 5-6 θα ήταν. Όπως φανταζόμουν ότι θα ήταν και ο δικός μου γιος, όταν κάποια στιγμή έκανα παιδί (γαλανομάτης μπαμπάς, όνειρα βλέπετε…). Πουλούσε χαρτομάντιλα!

 

«Θα θέλατε να πάρετε χαρτομάντιλα παρακαλώ?» ρωτούσε!

Πάντα στον πληθυντικό, πάντα με ένα αγνό χαμόγελο, πάντα ευγενικό και τόσο γλυκό. Το έπιανα στη συζήτηση. Από που είναι, αν πάει σχολείο, που είναι η μαμά του και ο μπαμπάς του. Δεν μου είπε ποτέ ολοκληρωμένη απάντηση. Η τσάντες μου είχαν γεμίσει χαρτομάντιλα και όποτε ερχόταν να με ρωτήσει αν ήθελα, πάντα λύγιζα και αγόραζα. Και το κοιτούσα με λύπηση και ταυτόχρονη τρυφερότητα καθώς έφευγε…

 

Μια μέρα, οδηγούσα κοντά στον δρόμο της παραλίας της Χαλκίδας. Μπροστά μου, ένα αγροτικό που οδηγούσε ένας μελαχρινός κύριος. Γύφτος? Τσιγγάνος? Δεν ξέρω! Και τότε, σταμάτησε μπροστά μου, ένα τσούρμο παιδιά πήγαν να πηδήξουν στην καρότσα του και αυτός τους απάντησε:

«Όχι ακόμη! Πάτε για άλλη μια γύρα. Θα περάσω να σας πάρω σε καμιά ώρα!»

Σοκαρίστηκα!!! Όχι ότι δεν το ήξερα! Το ήξερα, αλλά το έβλεπα μπροστά μου! Ήμουν μάρτυρας μιας καλοστημένης δουλειάς. Μιας καλοστημένης δουλειάς εις βάρος παιδιών! Από το σοκ μου, ούτε πινακίδες κατέγραψα! Προσπάθησα να την θυμάμαι, αλλά δεν τα κατάφερα! Αναρωτήθηκα αν εγώ το είδα τόσο εύκολα, γιατί το κράτος δεν το έχει δει ποτέ και γιατί δεν κάνει κάτι γι αυτά τα μικρά παιδιά! Θύμωσα και πήρα την απόφασή μου! Ποτέ πια δεν θα ξαναδώσω ούτε μια δεκάρα στα παιδιά αυτά!

 

Την επόμενη φορά που είδα το παιδάκι αυτό το γλυκό, του εξήγησα όμορφα ότι δεν θα του ξαναδώσω χρήματα, γιατί αν δεν δίνει κανείς μας, τότε δεν θα χρειάζεται να κάνει αυτό που κάνει! Έκλαιγα μέσα μου… Αναρωτιέμαι αν το κατάλαβε ή αν ένιωσε πως το προδίδω…

 

Φέτος, στην Χαλκίδα  πάλι, έπινα το καφεδάκι μου παρέα με τον Μάκη και τσουπ, ένα καστανόξανθο μακριμάλλικο κοριτσάκι με καστανοπράσινα ματάκια και όμορφα ρουχαλάκια, πουλούσε και πάλι χαρτομάντιλα. Του χαμογέλασα και του είπα πως δεν θα πάρω. Του χάιδεψα τα μαλλιά και φεύγοντας, του έπεσε ένα σκουπιδάκι από την τσέπη, το σήκωσε και το πήρε στα σκουπίδια να το πετάξει. Βούρκωσα! Ένα κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα. Σαν το δικό μου, αντί να παίζει στις κούνιες, δούλευε επειδή είμαστε τελικά ρατσιστές, μιας και πουλάει και πιο πολλά από όσο τα μελαχρινά και άπλυτα γυφτάκια! Τα καστανόξανθα παιδιά, τα βλέπουμε πιο δικά μας. Τα γυφτάκια τα έχουμε και λίγο χεσμένα (σορρυ για τα Γαλλικά μου, αλλά αλήθεια δεν είναι?)!

 

Και χτες πάλι, έξω από μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ στη Ρόδο πια, δύο αγοράκια περίμεναν να πάρουν τα καροτσάκια στο αυτοκίνητο για να τους μείνει το ευρώ να το πάρουν! Και γύρισα στο ένα και το ρώτησα:

«Γιατί δεν είσαι σχολείο αγόρι μου?»

«Γιατί δεν πάω!» μου απάντησε

«Γι αυτό δεν σου δίνω λεφτά να ξέρεις. Γιατί αν κανείς δεν σου δίνει, θα ήσουν σχολείο τώρα!» και μπήκα μέσα…

 

Έχει τύχει σε μεγάλους να δώσω ελεημοσύνη. Το αν είναι ψεύτες, αν δεν τα χρειάζονται πραγματικά ή αν θα πάρουν την δόση τους ή δεν ξέρω γω τι άλλο, είναι δική τους δουλειά! Ίσως δίνω για να νιώσω κι εγώ καλύτερα! Ξέρετε, ανώτερη και διάφορα τέτοια, ή επειδή νιώθω ένα τσίμπημα εκείνη την ώρα. Στα παιδιά το τσίμπημα γίνεται μαχαιριά, ναι το ομολογώ ότι ακόμη και τώρα είναι μεγαλύτερη όταν πρόκειται για ένα καλοπλυμένο παιδί που μοιάζει με τα δικά μου… Ίσως γιατί παραμένει κάποιο ρατσιστικό στοιχείο μέσα μου, ίσως όμως επειδή αναρωτιέμαι αν το έχουν κλέψει από την μαμά του, ή αν το πούλησαν οι γονείς του για να ζήσουν τα άλλα αδερφάκια τους, ή άλλα σενάρια πάντα τραγικά… Και ναι, πάντα αναρωτιέμαι αν τρώνε ξύλο ή αν τα κακομεταχειρίζονται αν δεν γυρίσουν με αρκετά χρήματα πίσω, αλλά δεν αγοράζω ΤΙΠΟΤΑ! Και σας καλώ να κάνετε το ίδιο! Γιατί, αν κανείς μας δεν δίνει ΠΟΤΕ χρήματα στα παιδιά των «φαναριών», τότε αυτά τα παιδιά δεν θα είναι πλέον εκμεταλλεύσιμα. Τότε δεν θα υπάρχει πλέον το εμπόριο αυτών των παιδιών, τότε ίσως, ΙΣΩΣ να μπορούν να ζήσουν κι αυτά μια κάποια παιδική ηλικία!

 

Πρόσφατα βγήκε νομοθεσία η οποία λέει πως αν δεις κάποιους που ζητάνε ελεημοσύνη και έχουν μαζί τους κουταβάκια που πολύ πιθανόν να είναι ναρκωμένα ή ποτισμένα με αλκοόλ για να είναι ήρεμα, μπορείς να ζητήσεις να στο δώσουν να κάνεις εξετάσεις, ώστε να το πάρουν μακριά τους, σε κάποιο φιλοζωικό σύλλογο! Και πολύ καλά έκαναν! Και έγινε βούκινο, και το μάθαμε όλοι και στο FB και παντού! Για τα παιδιά αυτά όμως? Δεν υπάρχει κάτι??? Αναρωτιέμαι…

 

Αφού λοιπόν το κράτος αδυνατεί να κάνει κάτι γι αυτά τα παιδιά και να μαζέψει όλους αυτούς τους έμπορους των παιδικών ψυχών, όσο κι αν αυτό με θυμώνει, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, σας παρακαλώ, ας μην δίνουμε δεκάρα ΣΤΑ παιδιά αυτά, για να τους αποδείξουμε πως δίνουμε πολύ περισσότερο από μια δεκάρα ΓΙΑ αυτά!!!

Ταμπέλες στα παιδιά!

Πολλοί αναφέρονται στα μονοζυγωτικά δίδυμα και στα δίδυμα γενικότερα για να πείσουν πως ένα μωρό γεννιέται και όχι δημιουργείται όσον αφορά τον χαρακτήρα του. Ακόμη κι αν η εμβρυική ζωή του μωρού θεωρήσουμε πως συμβάλλει στον χαρακτήρα του μέσω των ορμονών που παίρνει από την μητέρα του κατά την περίοδο κύησης (κατά πόσο δηλαδή η μητέρα είναι ήρεμη, γεμάτη τρυφερά συναισθήματα ή άγχος, λύπη, κλπ την περίοδο της εγκυμοσύνης), και πάλι στα δίδυμα υποθέτουμε πως θα είχαν παρόμοιο αν όχι ίδιο χαρακτήρα.

Ίδιο DNA, ίδιοι γονείς, ίδια περίοδο εγκυμοσύνης, αλλά και ίδια περίοδο βρεφικής ηλικίας, κι όμως έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Άλλα είναι πιο ώριμα, άλλα πιο δραστήρια, άλλα πιο ντροπαλά, κ.ο.κ. Και αναρωτιέμαι τον λόγο πολλές φορές. Όχι! Δεν έχω δίδυμα, άρα περιμένω και την γνώμη των μαμάδων που έχουν. Έχω παρατηρήσει όμως κάτι!

Όπως κι εγώ που έχω δύο διαφορετικής ηλικίας και φύλου παιδιά, τα ξεχωρίζω σε κάποια θέματα που έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, αδυναμίες, δυνάμεις, κλπ, έτσι ξεχωρίζουν και οι μαμάδες των διδύμων τα μικρά τους. Και βέβαια το θεωρώ άκρως φυσιολογικό. Ειδικά όταν για παράδειγμα το ένα από τα δύο έμεινε στην ΜΕΝΝ περισσότερο καιρό. Εκεί ίσως παίζει πάντα μια περισσότερη υπερπροστασία στο μικρό αυτό ζουζούνι, ακόμη κι αν τελικά δεν του έχει μείνει κανένα θεματάκι!

Αυτό όμως που θεωρώ ίσως λίγο άδικο στα διδυμάκια, είναι η διαφοροποίηση που κάνουν καμιά φορά (συχνά πυκνά το ακούμε κιόλας), στο «μεγάλο» και στο «μικρό»! Δηλαδή πιο έτυχε να βγει πρώτο από τα δύο! Και έτσι ξαφνικά, μπαίνει μια ταμπελίτσα στο ένα και στο άλλο. Το μεγάλο, θα μεγαλώσει έχοντας μεγαλύτερες ευθύνες, θα περιμένουν υποσυνείδητα οι γονείς τους να συμπεριφέρεται σαν ο πιο μεγάλος, και το μικρό, θα μεγαλώσει με τις ευκολίες ή τις δυσκολίες του μικρότερου παιδιού, ακόμη κι αν η διαφορά τους είναι μόνο μερικά λεπτά! Σκεφτείτε το…

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, μια σκέψη κάνω, αλλά σήμερα το είδα για άλλη μια φορά μπροστά μου. Στην παιδική χαρά, μια μαμά με δύο διδυμάκια που έτυχε και πιάσαμε μια λίγων λεπτών συζήτηση και μου είπε πως ο «μεγάλος» και ο «μικρός», μπλα μπλά! Και όντως, ο μεγάλος ήταν πιο γενναίος στην παιδική χαρά, έμοιαζε όντως η συμπεριφορά του σαν πιο μεγάλου παιδιού και ο μικρός, ήταν σαν μωρό. Το πρόσεχαν πιο πολύ, ήταν πιο μωρουδίστικη η συμπεριφορά του! Ακόμη και ο άντρας μου έκανε σχόλιο για το «μικρός» και «μεγάλος»! Ήταν ξεκάθαρο πως η ταμπελίτσες είχαν ευοδώσει! Τα μικράκια αυτά, είχαν πιστέψει και εκπλήρωναν τον ρόλο τους! Δύο ίδια αγοράκια, ίδιας ηλικίας παρά μερικά λεπτά, είχαν δύο διαφορετικούς ρόλους!

Ναι, θα συμφωνήσω πως το κάθε παιδί διαμορφώνει τον χαρακτήρα του! Πιστεύω στην ελεύθερη διαμόρφωση χαρακτήρα, όσο αυτό είναι εφικτό. Πολύ δύσκολο να μην διορθώσεις, να μην δείξεις, να μην προσδιορίσεις, αλλά όσο γίνεται, πιστεύω πως δίχως πολλά πολλά όχι, δίχως τιμωρίες, δίχως φωνές, δίχως βαρβάτα όρια, το παιδί εκδηλώνει τον χαρακτήρα του ελεύθερα! Και λοιπόν θα καταλήξω τελικά στο εξής.

Μια μόνο ταμπελίτσα, (μικρός, μεγάλος, δυνατός, χαζός, όμορφος, ντροπιάρης, κακός, κλπ), πόσο μάλλον πολλές, ανοίγουν/κλείνουν μονοπάτια και διαμορφώνουν χαρακτήρα σε ένα παιδί, το οποίο μπορεί να ήταν διαφορετικό αν το αφήναμε ελεύθερο! Αν δεν μπορούμε να ΜΗΝ βάλουμε ταμπελίτσα στα μικρά μας, ας προσέχουμε πολύ τι είδους ταμπελίτσα θα είναι αυτή! Ακόμη και καλή να είναι, για το παιδί μπορεί να είναι βάρος! Να πρέπει να την φτάσει για να μην μας απογοητεύσει ή να παλεύει να την σβήσει γιατί απλά είναι too much…

Food for though… 😉

Υ.Γ. Τα λέω για να τα ακούω κι εγώ!

Πρώτη μέρα στο σχολείο! 2013-2014

Ένα περίεργο πράγμα όμως κι αυτό!? Την κάθε μέρα την ζεις, δεν περνάει τόσο γρήγορα! Κάποιες μέρες ποιο γρήγορα από τις άλλες, κάποιες μέρες πιο αργά. Τον χρόνο τον θυμάσαι. 365 μέρες συνολικά και όλες πάνω κάτω τις καταλαβαίνεις επίσης. Πως γίνεται λοιπόν ΤΑ χρόνια να περνάνε τόσο γρήγορα???

Το πρώτο μου μωρό έγινε πρωτάκι! Πήγε πρώτη μέρα σήμερα με την σάκα του στο σχολείο, πήρε τα βιβλία του και τα έφερε με χαρά στο σπίτι που ξαναμύρισε σχολείο, έκατσε στην τάξη, έμαθε τους κανόνες του σχολείου (όπως πχ το ότι δεν βάζουν τα πόδια τους πάνω στο θρανίο και ότι δεν ενοχλούν -συνέχεια- τον διπλανό τους (μεταξύ μας τώρα, το συνέχεια νομίζω πως ήταν προσθήκη του Γιώργου)), η ομάδα του κέρδισε τους αγώνες στην γυμναστική και στις 11.30, όταν χτύπησε το κουδούνι για να σχολάσουν, βγήκε έξω ενθουσιασμένος και με αγκάλιασε με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Ούτε καν θυμήθηκε να σκουπίσει το φιλί που του έδωσα στο μάγουλο! Το αγοράκι μου! Ξύπνησε ενθουσιασμένος, «μεγάλη μέρα σήμερα!» μας έλεγε!

«Μεγάλη μέρα» στο σεκόντο και η Ναταλία μας! Το δεύτερο μωρό μας, που σήμερα πήγε πρώτη μέρα παιδικό! Σε δύο κατ’ ακρίβεια για να αποφασίσει σε ποιον τελικά θα πάει από Δευτέρα! Και αποφάσισε να πάει σ’αυτόν που είχε πάει στην ίδια ηλικία και ο αδερφός της. Ξέγνοιαστος παιδικός σταθμός, γεμάτος χρώματα, ξυποληταρία, μουσική και χαρούμενα παιχνίδια! Δίχως κλάματα όπως και ο αδερφός της τότε, χάθηκε στην τάξη και βρήκε να κάνει αυτό που της άρεσε για την λίγη ώρα που την άφησα μόνη της σήμερα!

Δύο χαρούμενα παιδιά παρέδωσα σήμερα στα σχολεία τους. Δύο καλά, χαρούμενα παιδιά γεμάτα αυτοπεποίθηση και φαντασία! Δύο παιδιά έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο, να τον κάνουν καλύτερο. Δύο παιδιά γεμάτα όνειρα για το μέλλον!

Δασκάλες των παιδιών μου, αυτά τα δύο παιδιά που σας εμπιστεύομαι, είναι το φως της ζωής μου. Της δικής μου και του μπαμπά τους! Γι αυτά τα παιδιά έχουμε ξοδέψει ώρες μελέτης, ώρες συζήτησης, μα πάνω απ’ όλα δίνουμε δίχως όρια, όλη μας την αγάπη και αφοσίωση. Αυτά τα ματάκια που θα σας κοιτάνε και θα είστε σαν την μαμά τους, μιας και η μαμά δεν θα είναι εκεί, θα σας εμπιστευτούν και θα σας πιστέψουν. Θα μάθουν από σας, θα σας αγαπήσουν και από σας θα μάθουν να αγαπούν το σχολείο. Όπως και όλα τα παιδιά, όλων των μαμάδων και μπαμπάδων. Μπορεί το σχολείο να μην είναι όπως θα θέλατε να είναι, να δυσκολεύεστε και να θυμώνετε που κι εσείς αλλιώς τα περιμένατε αλλά αλλιώς πρέπει να δουλέψετε, ΑΛΛΑ, αυτά τα παιδιά που σας εμπιστεύομαι εγώ σήμερα, είναι οι αγάπες μου! Σας παρακαλώ πολύ, …να το θυμάστε! 😉

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια! Από τα πιο μικρά, ως τα πιο μεγάλα! Καλή σχολική χρονιά στους δασκάλους τους! Καλή σχολική χρονιά και σε μας! 🙂