Εμείς παλιά… σεβόμασταν και άλλα πολλά!

 

Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».

 

Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!

 

Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!

 

Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.

 

Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.

 

Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!

 

Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.

 

Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…

Advertisement

Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Βόλτα στην παιδική χαρά… πού πήγε η χαρά;

Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉

Γράφει η:  Filiw Katsarou

May 28, 2014

Πηγή: www.diekdikw.gr

Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί,  να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;»  Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…

Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.

Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της.   Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.

Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.

Οι μαμάδες ευθύνονται όταν δεν τρώνε τα παιδιά

Υπάρχουν βρέφη και παιδιά που δεν τρώνε αλλά… γι αυτό ευθύνονται οι μαμάδες. Γονείς και παιδίατροι θα πρέπει να σεβαστούν τους ρυθμούς του παιδιού, επισημαίνει η διευθύντρια του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Ιπποκράτειου, παιδιοψυχίατρος, Ιωάννα Καραγιαννάκη με αφορμή ομιλία της με θέμα «Και όμως υπάρχουν παιδιά που δεν τρώνε», στην αυριανή 31η Ενημερωτική Ημερίδα που διοργανώνει τη Θεσσαλονίκη η Α΄ Παιδιατρική Κλινική του ΑΠΘ.

«Τα υγιή βρέφη έχουν την ικανότητα να »γνωρίζουν» πόσο γάλα χρειάζονται σε κάθε γεύμα, αλλά και πόσο συχνά χρειάζονται τα γεύματά τους. Είναι καθήκον της μητέρας, με τη βοήθεια του παιδιάτρου εφ΄όσον χρειάζεται, να αναγνωρίσει τα »σήματα» που εκπέμπει το βρέφος για να δηλώσει τις ανάγκες του και να ανταποκριθεί με επάρκεια. Όταν τα βρέφη πεινάνε, κλαίνε και όταν χορτάσουν σταματάνε να θηλάζουν ή να καταπίνουν» εξηγεί η κ Καραγιαννάκη.

Η μητέρα οφείλει να διατηρήσει την ψυχραιμία της και να ακολουθήσει το ρυθμό του βρέφους στην περίπτωση που οι επιθυμίες του βρέφους δεν συμπίπτουν με τις δικές της, εξασφαλίζοντας πάντα ότι το μωρό είναι υγιές. Η «κόντρα» μητέρας- βρέφους για το θέμα του φαγητού καθιστά το γεύμα πεδίο ανταγωνισμού και οδηγεί στην σοβαρή καταστρατήγηση του μεγίστου αναπτυξιακού δικαιώματος του παιδιού.

«Αν η μητέρα εξαναγκάσει το βρέφος να προσλάβει μεγαλύτερη ποσότητα ή αν προσπαθήσει να του καθορίσει διαφορετικές ώρες γευμάτων, του αρνείται το δικαίωμα να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και το πιθανότερο είναι να το κάνει νευρικό και γκρινιάρικο και »δύσκολο» στο φαγητό του. Η νευρικότητα του βρέφους θα πυροδοτήσει το άγχος της μητέρας και το αίσθημα αποτυχίας στη φροντίδα και το άγχος της μητέρας θα επανατροφοδοτήσει τη νευρικότητα του βρέφους και ούτω καθεξής. Η ήρεμη ατμόσφαιρα και το αίσθημα ασφάλειας χάνεται, το γεύμα παύει να είναι θετική δραστηριότητα και αντί για ευκαιρία να μοιραστούν θετικά συναισθήματα ανάμεσα στο βρέφος και τη μητέρα το γεύμα γίνεται πεδίο ανταγωνισμού και προσπάθεια επικράτησης του ενός έναντι του άλλου, δηλαδή μια σοβαρή καταστρατήγηση του μέγιστου αναπτυξιακού δικαιώματος του βρέφους» υπογραμμίζει η παιδοψυχίατρος.

Το πέρασμα από το γάλα στη στερεά τροφή και το τάισμα με το κουτάλι είναι ένας σημαντικός σταθμός για τα μεγαλύτερα βρέφη. «Όλα τα βρέφη δεν είναι έτοιμα να περάσουν στη στερεά τροφή στην ίδια ακριβώς ηλικία με ένα γραμμικό τρόπο. Θα πρέπει πάλι η μητέρα να σεβαστεί τον ρυθμό του βρέφους, να το περιμένει με ψυχραιμία και να αναπτύξει τεχνικές για σταδιακό και αργό πέρασμα για όσο διάστημα χρειαστεί» αναφέρει η κ. Καραγιαννάκη.

Σύμφωνα με την ίδια ο ρόλος του παιδιάτρου είναι ιδιαίτερα σημαντικός για το καθησυχασμό της μητέρας και την καθοδήγηση της σχετικά με τη διατροφή, έχοντας υπ΄ όψη του ότι αυτές οι δυσκολίες είναι δυνατόν να αποτελέσουν την αρχή για σοβαρά προβλήματα διατροφής, που είναι δυνατόν να διαρκέσουν για πολλά χρόνια με πολυεπίπεδες επιδράσεις στη ζωή του παιδιού και στη σχέση του με τη μητέρα τους (γονείς του).

Σύμφωνα με τη κ. Καραγιανάκη εκτός από τους ιδιοσυστατικούς παράγοντες δεν πρέπει να υποτιμηθεί και η ανορεξία που οφείλεται στο άγχος του βρέφους (ενδογενές ή μεταφερόμενο από τη μητέρα) αλλά και η δυσκολία στη διατροφή που είναι δυνατό να είναι σύμπτωμα ψυχοπαθολογίας ή να είναι εκδήλωση δυσμενών συνθηκών ζωής.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=368289&dt=19/11/2010#ixzz15oivF4En