…στον παιδικό σταθμό;;;
Σε φιλικό μπλόγκ είδα ένα παρόμοιο άρθρο και είπα να γράψω κι εγώ τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω οτι το παιδί μου σ’ αυτή την φάση της ζωής του ΔΕΝ χρειάζεται να πάει σε παιδικό σταθμό!
Πολλοί μου λένε – λένε γενικά ή λένε ακόμα και στους παππούδες προσπαθώντας να τους πείσουν και να σώσουν τον Γιώργο μας από τη βαρετή ζωή του με την οικογένεια – πως πρέπει να τον στείλουμε σε παιδικό σταθμό. Και όχι τίποτα, αλλά πολλές φορές έχω μπει στο τρυπάκι να πρέπει να δικαιολογήσω το γεγονός οτι δεν τον στέλνω σε παιδικό σταθμό από τώρα. Γιατί όμως να πάει το παιδί μου, μόλις 2 χρονών και 10 μηνών, σε παιδικό σταθμό; Το σκεπτικό μου ή, αν θέλετε, τα επιχειρήματα ή τα στοιχεία που με οδήγησαν να ΜΗΝ επιλέξω τη λύση του παιδικού σταθμού είναι τα παρακάτω:
–Είναι κοινωνικότατος! Οπότε αυτό το επιχείρημα δεν μας πιάνει. Μόλις δει παιδί ή μεγάλο θα τους χαμογελάσει και θα τους μιλήσει δίχως να του πούμε εμείς κάτι. Θα τους πει το όνομά του, θα τους ρωτήσει τί κάνουν, θα τους ζητήσει να παίξουν μαζί. Και μάλιστα οι αντιδράσεις πολλών συνομηλίκων ή λίγο μεγαλύτερων παιδιών που πιθανόν έχουν «κοινωνικοποιηθεί» σε κάποιον παιδικό σταθμό, είναι κατά κανόνα είτε αμήχανες είτε ψυχρές. Δεν του μιλούν, δεν ξέρουν τί να απαντήσουν και δεν λένε τίποτα. Κοιτάζονται ή κοιτάζουν τους γονείς τους και περιμένουν να τους πουν τί να κάνουν…
–Έχει την φύση ζωντανή για να μάθει! Γιατί να βλέπει από βιβλία και φωτογραφίες αυτά που μπορεί να δει στον μεγάλο κήπο μας; Γιατί να φυτέψ
ει λίγες φακές σε ένα κεσεδάκι (που το έχουμε κάνει κι αυτό) αντί να φυτέψει και μαρούλια, και δέντρα, να φορέσει τις γαλότσες του, να τσαπίσει με τον παππού, να μάθει να σκαρφαλώνει στα δέντρα, να ελίσσεται επιδέξια γύρω και κάτω απ’ τα διαφόρων μεγεθών δέντρα και θάμνους, να ποτίσει και να δεί τα σαλιγκάρια πάνω στα φυτά, τις πασχαλίτσες και τις πεταλούδες τριγύρω, τα σκουληκάκια και τα άλλα ζωϊφια μέσα στο χώμα, τα μπουμπούκια να ανοίγουν και μετά να γίνονται ρόδια; Γιατί θα μάθει περισσότερα στον παιδικό; Ίσως είναι περιττό να προσθέσω πως όλα αυτά που μαθαίνει απ’ την επαφή του με τη ζωντανή φύση πλαισιώνονται και ενισχύονται από μια μεγάλη για την ηλικία του συλλογή βιβλίων, απο πηγές του διαδυκτίου κλπ. κλπ. – κάτι που είμαι σίγουρη πως ισχύει για τα περισσότερα σύγχρονα σπίτια.
–Δουλεύω από το σπίτι! Η δουλειά μου είναι τέτοια που μπορώ ένα μεγάλο μέρος της να το κάνω από το σπίτι και όταν πρέπει να βγώ εκτός, κανονίζω για αυτές τις λίγες ώρες να κρατήσουν το Γιώργο οι γονείς μου. Δεν υπάρχει λοιπόν ΑΝΑΓΚΗ για παιδικό σταθμό κι εγώ θεωρώ πως αυτή η ρύθμιση λειτουργεί στην περίπτωσή μας σαν ένας παιδικός σταθμός. Ανάγκη ενδεχομένως να υπάρχει στην περίπτωση που δουλεύουν και οι δύο γονείς εκτός σπιτιού. Του χρόνου που θα έχει μεγαλώσει ο Γιώργος περισσότερο και οι γονείς μου θα είναι λίγο δύσκολο να κρατάνε ΚΑΙ τον Γιώργο ΚΑΙ την μικρή που περιμένει στην κοιλιά μου για λίγους ακόμα μήνες, πολύ πιθανόν να τον στείλω σε παιδικό γιατί τότε θα είναι αναγκαίο…
–Έχει ένα σωρό δραστηριότητες! Χειροτεχνίες, μάθημα φωνητικής γραμμάτων, εκμάθηση της αγγλικής, τραγούδια, χορός, διάβασμα βιβλίων, βόλτες έξω σε διάφορα ενδιαφέροντα μέρη, επισκέψεις στη βιβλιοθήκη, ελεύθερη ώρα, κλπ. κλπ… Πραγματικά δεν πιστεύω να του λείπει κάτι από δραστηριότητες που ταιριάζουν σε ένα παιδί της ηλικίας του.
–Έχει φίλους! Έχουμε κι εμείς τους κολλητούς μας και δημιουργούμε κι άλλους στην πορεία. Θα δημιουργήσει πολύ περισσότερους όταν έρθει η ώρα του. Άλλωστε, έρευνες έχουν δείξει οτι ένα παιδί χρειάζεται παρέα για να παίξει ίση με την ηλικία του (τα ενός χρόνου παίζουν καλύτερα με 1 παιδάκι, τα δίχρονα με 2 παιδάκια, κ.ο.κ).
–Είναι σχετικά πειθαρχημένο παιδί! Αλλά και να μην ήταν, γιατί να το πειθαρχήσουν κάποιοι άλλοι αντί για μένα; Θα έρθει και εκείνη η ώρα, αλλά τώρα που ακόμα ψάχνει τον λόγο σε κάθε τι, προτιμώ να το πειθαρχήσω εγώ με τον τρόπο που θέλω και πιστεύω καλύτερο παρά κάποια κοπέλα που σίγουρα δεν θα διαθέτει όλη την υπομονή που διαθέτω εγώ για το παιδί μου ή όλη την ώρα που διαθέτω εγώ για να του εξηγήσω τον λόγο που τον πειθαρχώ. Το να μπαίνει σε μια σειρά και να περιμένει, το να ακούει έναν δάσκαλο και να κάνει ησυχία, και όλα όσα κάνουν σε ένα σχολείο, αργά ή γρήγορα θα τα μάθει όταν με το καλό πάει κι αυτός…
–Δεν μοιράζεται τον χρόνο μου με άλλα 10-20 παιδάκια! Σε λίγο καιρό αναρωτιέμαι πως στο καλό θα μπορώ να του προσφέρω αυτά που μέχρι στιγμής μπορώ μια και θα υπάρχει ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια μας. Φαντάζομαι λοιπόν πόσο λιγότερο χρόνο μπορούν να του προσφέρουν οι δασκάλες του παιδικού σταθμού που έχουν να κάνουν το λιγότερο με 10 παιδάκια η κάθε μια. Ο Γιώργος είναι στη φάση «τι είναι αυτό;», «τι είναι εκέινο;», και κάθε φορά του εξηγώ όσο καλύτερα μπορώ. Στον παιδικό αναρωτιέμαι αν θα (μπορούν να) κάνουν το ίδιο…
–Δεν ακούει καθημερινά την κάθε χαζομάρα! Σε έναν παιδικό θα ακούει σίγουρα πολύ όμορφα πράγματα. Σύμφωνοι! Τί παραμύθια όμως τους διαβάζουν; Πως τους τα εξηγούν; Το κάθε παιδάκι εκεί μέσα τί λέει; Βρίζει; Χρησιμοποιεί «πλούσιο» λεξιλόγιο; Σπρώχνει και λέει οτι του κατέβει στο κεφάλι ή που του έμαθαν οι γονείς του; Δεν σνομπάρω τον άλλο κόσμο, αλλά γιατί να εκθέσω το παιδί μου στην κάθε χαζομάρα σ’αυτή την ηλικία που η κριτική σκέψη δεν υπάρχει; Γιατί μετά να προσπαθώ να του κόψω τις άσχημες συνήθειες που απέκτησε στον παιδικό σταθμό; Σίγουρα σε μεγαλύτερη ηλικία θα είναι ευκολότερο να του εξηγήσω τους λόγους που δεν πρέπει να κάνει κάτι ή τους λόγους που κάτι είναι χαζομάρα ή απλά δεν ισχύει. Για την ώρα (πείτε με προστατευτική), με τον ίδιο τρόπο που φιλτράρω τα προγράμματα που βλέπει, φιλτράρω και τις «παρέες» που κάνει 😉
–Είμαστε ΚΑΙ του ποσοτικού χρόνου! Όταν ένας γονιός αφιερώνει ποιοτικό χρόνο στο παιδί του, του κάνει ένα από τα ωραιότερα δώρα! Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ένα παιδί, από νεογέννητο μέχρι μεγάλη ηλικία (ακόμα και όταν είναι και ο ίδιος γονιός). Όταν εκτός από ποιοτικό χρόνο μπορεί να του προσφέρει και ποσοτικό, δηλαδή να μην λείπει ή έστω να λείπει από το σπίτι όσο γίνεται λιγότερο και να τον προσέχει ο ίδιος, δεν είναι ακόμη καλύτερο; Γιατί εφόσον μπορώ να του προσφέρω όλο μου σχεδόν το χρόνο και κάποιες ώρες της ημέρας να είναι πιο «ποιοτικός», γιατί να επιλέξω ΜΟΝΟ τον ποιοτικό χρόνο; Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που κουραζόμαστε. Αφήνουμε λοιπόν το παιδί στους παππούδες και αφιερώνουμε χρόνο για μας. Ώς ζευγάρι και ώς άτομα. Έτσι δεν με έχει κουράσει το παιδί και η φροντίδα του. Μου αρέσει που είμαστε τόσο δεμένοι. Ταυτόχρονα όμως το παιδί είναι αρκετά ανεξάρτητο και άνετο για την ηλικία του. Μου αρέσει που περνάω χρόνο με το παιδί μου γιατί ο χρόνος φεύγει τόοοοοοσο γρήγορα! Μεγαλώνει γρήγορα το αγοράκι μου και δεν τον προλαβαίνω! Θέλω ποσοτικό χρόνο μαζί του 🙂 
Δεν θέλω να υποβαθμίσω ή ακόμη και να μηδενίσω τη σημασία των παιδικών σταθμών! Προς Θεού! Αν δεν υπήρχαν κι αυτοί θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα στις περιπτώσεις εκείνες που δουλεύουν και οι δυο γονείς έξω απ’ το σπίτι! Και την σήμερον ημέραν αν δεν δουλεύουν και οι δύο γονείς, υπάρχει οικονομικό στένεμα. Αυτό το στένεμα επιλέξαμε με τον σύζυγό μου με τον οποίο ευτυχώς είμαστε απόλυτα σύμφωνοι σ’αυτό το θέμα. Τα πρώτα χρόνια και για όσο μπορούμε επιλέγω μερικής απασχόλησης δουλειά που την βγάζω κατά μεγάλο ποσοστό από το σπίτι, και έτσι μπορούμε να δώσουμε στο παιδί αυτά που θέλουμε και μπορούμε. Και μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει. Δεν μπορούν όλοι ή δεν έχουν την τύχη αυτή όλοι – να μπορούν δηλαδή να διεκπεραιώνουν τη δουλειά τους από το σπίτι και να έχουν και δυο συνεργάσιμους παππούδες – οπότε ο παιδικός είναι απαραίτητος. Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι οτι είναι προτιμότερος από το σπίτι ακόμη και όταν υπάρχει η άνεση και η δυνατότητα! Όσο και να τρέχουν τα επιχειρήματα, δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το χωράει ο νους μου οτι ένα ξένο περιβάλλον μπορεί να κάνει καλύτερο το παιδί μου από την θαλπωρή του σπιτιού μας και την αγκαλιά της οικογένειας του! Και έτσι λοιπόν, για την ώρα τουλάχιστον… γιατί να στείλω το παιδί μου στον παιδικό σταθμό;
(εγώ εδώ έχω βάλει αριστερά, τουμερικ, καφέ, αλάτι χοντρό, ζάχαρι και χυμό στο ποτήρι, στα μπουκαλάκια, νερό, στο κέντρο αριστερά λάδι και χαρουπόμελο, στα τρία ποτηράκια ξύδι, και στο δεξι μικρό ταπεράκι, σόδα. Βάζω κι άλλα κάθε φορά)
Το Blog μιας Μαμας 