Κι αν τελικά σου «βγει» γκέι?

 

Πολλές οι συμπτώσεις τελευταία και το μυαλό μου τριγυρίζει στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ο ηθοποιός που πέθανε, και ο σύντροφος του επί χρόνια, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ μαζί του κατά το κράτος. Ένας άλλος εδώ στη Ρόδο ετοιμοθάνατος που η οικογένειά του, έδιωξε τον σύντροφο που πήγε να μείνουν μαζί να τον φροντίσει. Ένα άρθρο για παιδιά που μεγαλώνουν ως το αντίθετο φύλο από αυτό που γεννήθηκαν, μια δασκάλα που έμαθα πως πολύ πιθανόν είναι ομοφυλόφιλη, κλπ. Και σκέφτομαι… Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια χώρα όπως την Ελλάδα?

 

Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει πως έχει φίλους γκέι. Όλοι έχουμε έναν φίλο, αλλά κατά τα άλλα, όσο κι αν τον αγαπάμε και λέμε πως είναι καλό παιδί, στους άλλους φερόμαστε ρατσιστικά. Και εννοείται πως το παιδί μας δεν θα γίνει ποτέ! Και τόση η ωραιοπάθειά μας που αναρωτιόμαστε αν θα μας την πέσει (γιατί όλοι οι ετερόφυλοι φίλοι μας, μας γουστάρουν άλλωστε)! Και σε συζητήσεις με άλλους, θα αναρωτηθούμε για αυτό το σύμφωνο συμβίωσης που τόσο μας πειράζει (λες και τόσο μας επηρεάζει) και είμαστε σίγουροι πως ένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώσει με δύο γκέι γονείς. Αν δούμε κάποιον γκέι θα τον ψιλοκοροϊδέψουμε και στην τηλεόραση οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές ως χαζοί και ολίγον ξεφωνημένοι. Αν δεν φαίνεται, είναι κρυφογκέι (κακώς), αν το δείχνει, είναι too much (κακώς και πάλι βεβαίως βεβαίως). Αλλά δεν είμαστε ρατσιστές απέναντί τους. Όχι βέβαια! Αρκεί να μην έχουν ίσα δικαιώματα με μας…

 

Εγώ ξέρετε τι κάνω για να αποφασίσω αν κάτι είναι δίκαιο για κάποιον? Δεν βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου. Από τότε που έγινα μαμά, βάζω το παιδί μου στη θέση τους (εδώ σε θέλω!). Έτσι δεν μπορώ να το παίξω κάπως αλλιώς. Η ερώτηση λοιπόν που πετάγεται στη συγκεκριμένη φάση στο κεφάλι μου, είναι: Τί θα έκανα αν η Ναταλία ή ο Γιώργος μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλος/η?

 

Και η απάντηση? Θα στεναχωριόμουν! Δεν θα ασχοληθώ για το κατά πόσο γινόμαστε, γενιόμαστε, κλπ. Τι σημασία έχει? Θα στεναχωριόμουν! Ναι! Και ξέρετε γιατί? Γιατί θα είχε δρόμο δύσκολο μπροστά του. Και κάτι άλλο να πω εδώ. Το να σου το πει η κόρη σου, δεν σε κάνει να στεναχωρηθείς τόσο… Μόνο εγώ το σκέφτομαι έτσι? Δεν ξέρω, αλλά στον γιο, σου κάνει πιο πολύ (πόσο κολλημένη πια?)… Θα στεναχωριόμουν όμως με τον ίδιο τρόπο αν μου έλεγαν ότι έχει δυσλεξία πχ. Γιατί θα ήξερα πως θα δυσκολευτεί στα μαθητικά του τα χρόνια και πως ίσως να μην καταφέρει να κάνει κάποια πράγματα που έχει ονειρευτεί! Και αφού θα στεναχωριόμουν, μετά, όπως για κάθε τι, ψάχνω να διαβάσω πληροφορίες. Θα έψαχνα λοιπόν και πάλι, θα έβρισκα έναν ειδικό να μας βοηθήσει, θα ήμουν δίπλα στο παιδί μου και θα το δεχόμουν και θα το αγαπούσα όπως και τώρα, για ότι κι αν ήταν. Γιατί το να σου πει κάποιος ότι είναι ομοφυλόφιλος, δεν έχει αλλάξει κάτι από τον εαυτό του. Είναι ακριβώς ο ίδιος που ήταν και πριν, απλά σου έχει πει κάτι προσωπικό γι αυτόν. Θα στεναχωριόμουν επίσης, επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει πατέρας ο Γιώργος και μητέρα η Ναταλία. Πραγματικά πιστεύω πως και οι δυο τους θα μπορούσαν να γίνουν καλοί γονείς και να μάθουν αυτά που μόνο ένα παιδί σου μαθαίνει. Και θα με λυπούσε που εδώ στην Ελλάδα μιλάμε ακόμη για σύμφωνο συμβίωσης, πόσο μάλλον γάμους και υιοθεσία παιδιού! Θα έχαναν κάποια πράγματα που θα ήξερα πως τα θέλουν στη ζωή τους. Θα είχαν μπροστά τους εμπόδια, θα αντιμετώπιζαν ρατσιστικές συμπεριφορές, θα είχαν δυσκολίες νωρίς στη ζωή τους. Γι αυτό θα στεναχωριόμουν! Τίποτα άλλο! Εσείς? Το έχετε σκεφτεί? θα άλλαζε κάτι από την ψυχή του παιδιού σας, κάτι που να σας κάνει να μην το δέχεστε πια? Να μην το αγαπάτε? Να το αποκληρώσετε, απλά και μόνο επειδή θα σας είχε πει μιαν αλήθεια του? Θα ντρεπόσασταν τον κόσμο?

 

Θα ήταν εύκολο για το παιδί σας να σας το εκμυστηρευτεί αυτό? Πως μιλάτε για άλλους ομοφυλόφιλους άραγε? Αν σας ρωτήσει για αυτά τα ζευγάρια πως τους μιλάτε γι αυτά? Θα σκεφτόταν ότι με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε τώρα και γι αυτό και άρα θα το κρατούσε μυστικό για πάντα?

 

Με τα παιδιά έχουμε μιλήσει κάποια στιγμή. Κάτι είδαν, με ρώτησαν και τους απάντησα πως όντως υπάρχουν γυναίκες που αγαπάνε γυναίκες και άντρες που αγαπούν άντρες. Τους ρώτησα πως τους φαίνεται. Μου είπαν πως είναι περίεργο. Και τους εξήγησα πως όπως εμείς θεωρούμε κάτι τέτοιο περίεργο, έτσι σκέφτονται κι αυτοί για το να αγαπήσουν κάποιον του άλλου φύλου. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο τότε.

 

Και χτες (οι συμπτώσεις που έλεγα), με ρώτησε η Ναταλία ξανά.

– Μαμά, αλήθεια υπάρχουν άντρες που αγαπούν άντρες και γυναίκες που αγαπούν γυναίκες και θέλουν να τους παντρευτούν?

– Αλήθεια, είναι Ναταλία ναι… Γιατί ρωτάς?

– Γιατί σκεφτόμουν πως αν είναι δύο γυναίκες παντρεμένες, τότε μπορεί αν είναι και οι δύο έγκυες την ίδια ώρα και έχουν και οι δύο τους από δύο παιδιά η κάθε μια στην κοιλιά τους, τότε μπορούν να κάνουν τέσσερα παιδιά όλα ταυτόχρονα!

 

Τα παιδιά δέχονται τα πάντα, πριν τους πεις να μην τα δεχτούν! Δεν είχε θέμα να αγαπιούνται και να παντρεύονται δύο γυναίκες μεταξύ τους και το θεωρούσε και πολύ φυσικό να κάνουν και παιδιά μαζί.

 

Ο γιος μου μου είπε ότι αν ένας φίλος του του έλεγε πως του αρέσουν τα αγόρια, θα σκεφτόταν «κοίτα να δεις! Δεν το ήξερα!» και μετά μου είπε θα αναρωτιόταν αν θα άρεσε στον φίλο του. Του είπα πως αν μια φίλη μου μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλη και μου έλεγε πως της αρέσω, θα της έλεγα πως μπορεί να με κολακεύει κάτι τέτοιο, αλλά πως εμένα μου αρέσουν οι άντρες. Και θα τέλειωνε εκεί η συζήτηση αυτή. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να μου το έλεγε ένας φίλος μου. Αν προσπαθούσε να με πείσει για κάτι που δεν θέλω, Θα έπρεπε να δω πως θα το αντιμετωπίσω, όπως και με οποιονδήποτε άλλον…

 

Νομίζω πως τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να τα βλέπουμε απλά. Εμείς οι ίδιοι τα δυσκολεύουμε για κάποιους. Οι άνθρωποι που διαφέρουν από τους περισσότερους, αυτό που θέλουν είναι ίσα δικαιώματα. Ο λόγος που δεν τους τα δίνουμε, συνήθως είναι επειδή έχουμε τα ενήλικα ταμπού μας…

 

Σκεφτείτε λοιπόν. Αν το παιδί σας τελικά «βγει» γκέι, τι θα θέλατε γι αυτό? Και έτσι σιγά σιγά αλλάζουμε τον κόσμο, γιατί όλοι παιδιά κάποιου είμαστε 😉

Advertisement

Ζήλια ψώρα!!!

 

 

 

Διάφορες αφορμές τον τελευταίο καιρό με οδήγησαν να γράψω κάτι γι αυτό το πράσινο μικρό και «κακό» ανθρωπάκι που λέγεται… ζήλια!

Μια φίλη μου γέννησε το δεύτερό της μωρό. Όταν γύρισε σπίτι, ο μεγάλος της γιος ήταν με πυρετό και μύξες. Από φόβο, τον έδωσε στη γιαγιά (την οποία υπεραγαπά), μέχρι να αναρρώσει. Αποτέλεσμα; Όταν γύρισε ο μεγάλος σπίτι, να έχει γίνει ένα αγρίμι, να δέρνει το μωρό και την μαμά του, να κλαίει με το παραμικρό, να κατουριέται πάνω του, να θέλει να κοιμηθεί στο δωμάτιο των γονιών του, να φωνάζει, να ξυπνά το μωρό και πολλά άλλα και όλα, την ίδια μέρα!!! Στο μυαλό του, η μαμά του δεν το ήθελα πια. Τον είχε παρατήσει στην γιαγιά γιατί τωρα πια, αγαπούσε περισσότερο το μωρό. Αυτό το μωρό και όλοι τους, θα το πλήρωναν αυτό! Η μαμά κατάλαβε το λάθος της, προσπαθεί ακόμα να διορθώσει αυτό το λάθος, αλλά θα πάρει καιρό…

Μια άλλη φίλη μου, για να μη ζηλέψει ο μεγάλος της γιος, «κακολογούσε» το μωρό. Που είναι χαζό και δεν καταλαβαίνει, που είναι άταχτο και κακούλα που τον «χτυπάει» (τα άγαρμπα χαδάκια των μωρών) και άλλα διάφορα. Όσο μεγάλωνε το μωρό και άρχισε να καταλαβαινει, αυτά τα σχόλια δεν σταμάτησαν οπότε άρχισε να τα πιστεύει κιόλας, να ζηλεύει τον μεγάλο της αδερφό και να τον χτυπά (αφού στο κάτω κάτω είμαι κακό κοριτσάκι, ας το δείξουμε!), να κάνει αταξίες και να ζητάει την αγκαλιά της μαμάς της, την οποία όταν λαμβάνει, την απολαμβάνει τόσο μα τόσο πολύ!

Ήμουν κι εγώ δεύτερο παιδί. Ο αδερφός μου, δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, δεν με ζήλεψε ποτέ, όπως μου λένε οι γονείς μου. Με έπαιζε και με έκανε να γελάω, δεν με έδερνε (ξύλο παίζαμε από το δημοτικό και μετά), και περνούσαμε πολλές δημιουργικές ώρες μαζί. Εγώ τον θαύμαζα και τον θεωρούσα ό,τι εξυπνότερο, ό,τι καλύτερο, ό,τι θα ήθελα να ήμουν κι εγώ! Και ζήλευα! Δεν ζήλευα τον αδερφό μου, ζήλευα όλα όσα πίστευαν οι γονείς μου για τον αδερφό μου, όσα έκαναν οι γονείς μου για τον αδερφό μου, και ένιωθα τύψεις! Για να τον ζηλεύω, δεν ήμουν καλό κορίτσι… Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσω στους γονείς μου, να τους παραπονεθώ, αλλά το γυρνούσαν στο αστείο και δεν δεχόντουσαν ότι έχω δίκιο. Ήμουν το ζηλιαρόγατο και έπρεπε να σταματήσω να είμαι! Δεν έπρεπε να ζηλεύω τον αδερφό μου, έπρεπε να τον αγαπώ… Βέβαια ίσως να μην θεωρούσαν πραγματικό το πρόβλημά μου. Να έβλεπαν ένα κοριτσάκι που κάθε λίγο και λιγάκι τους παραπονιόταν ότι ζηλεύει, και ηρεμούσε όταν αστειευόντουσαν μαζί της, μέχρι την επόμενη φορά…

Πόσο τελικά μπορεί η δική μας συμπεριφορά να χαρακτηρίσει ένα παιδί, να του δημιουργήσει κόμπλεξ, να του χαράξει μονοπάτια για την υπόλοιπη ζωή του; Είμαι σίγουρη (και οι ψυχαναλυτές με υποστηρίζουν από όσα βιβλία ψυχολογίας έχω διαβάσει) ότι τα παιδικά χρόνια είναι αυτά που μας καθορίζουν. Αυτά που δημιουργούν τον χαρακτήρα, τις φοβίες, τα γούστα μας πολύ πιθανόν. Πολλά, θα μου πείτε, είναι και στο DNA. Μπορεί. Πολλά όμως τα «ανάβουμε» και τα «σβήνουμε» εμείς όταν τα παιδιά μας είναι ακόμα πλαστελίνη στα χέρια μας.

Είναι καλό να μην περιμένουμε από τα παιδιά μας τα ίδια πράγματα. Είναι ορθό ορθότατο να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και να βλέπουμε τα ατού του ενός και του άλλου παιδιού δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρέπει όμως να αφουγκραζόμαστε και το κατά πόσο κάποιο παιδί θέλει να νιώσει «άξιο» και σε κάτι που μπορεί να είναι κατώτερο από το αδερφάκι του. Κατά πόσο θα ήθελε να μοιάσει στον μεγάλο ή μικρό αδερφό του σε κάτι που εμείς το έχουμε «ξεγράψει». Πρέπει να δίνουμε την πρωτιά και στο δεύτερο ή τρίτο (ή τέταρτο και βάλε) παιδί γιατί το έχει ανάγκη. Πρέπει να δείχνουμε στο πρώτο πως δεν έχει να φοβάται τίποτα με τον ερχομό των επόμενων παιδιών, πρέπει να κρατάμε ισορροπίες. Πρέπει να αφήνουμε το παιδί να ζηλεύει αν αυτό νιώθει. Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και πρέπει να το δεχτούμε. Το παιδί δεν σημαίνει ότι είναι κακό επειδή αισθάνεται ζήλια. Πρέπει να του το πούμε αυτό ξεκάθαρα. Έχει δικαίωμα να ζηλεύει, και μάλιστα αν συμβαίνει αυτό πολύ πιθανόν να φταίει κάτι που εμείς κάναμε λάθος. Αν αισθάνεται ζήλια, υποφέρει. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε εμείς χειρότερα με το να του λέμε οτι δεν θα έπρεπε να ζηλεύει γιατί εμείς τα κάνουμε όλα καλά! Θα κάνουμε λάθη, είναι σίγουρο αυτό. Μακάρι τα λάθη μας όμως να μην χαράξουν μονοπάτια που βγάζουν σε κακοτοπιές…

Ο γιόκας μου, τον τελευταίο καιρό, συμπεριφέρεται λίγο άγαρμπα στην μικρή μας. Της ζουλάει τα μαγουλάκια ή την κρατάει πιο σφιχτά αγκαλιά, την φιλάει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει, και η μικρή τσινάει. Γκρινιάζει και δε θέλει πολλές φορές. Προσπαθώ να μην του λέω κάτι εκτός κι  αν η μικρή πραγματικά είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Προσπαθώ να δείξω άλλο τρόπο στο Γιώργο να εκφράζει την αγάπη του προς αυτή και αφού το κάνει του δίνω αυτοκόλλητο. Του λέω διάφορα και συζητάω μαζί του και προσπαθώ να τον «ψαρέψω» για να καταλάβω τι τον πειράζει με τη Ναταλία. Πραγματικά, δεν τη ζηλεύει σε πολλά πράγματα, της δίνει ό,τι δικό του παιχνίδι θέλει η μικρή, της μιλάει γλυκά, την αγαπάει πολύ και φαίνεται με τον τρόπο που την κοιτάει, αλλά χτες μου ήρθε! Προσπαθεί να την κάνει να τον θέλει παραπάνω από οποιονδήποτε άλλον. Να την κάνει να γελάει παραπάνω από ότι με τους άλλους. Μέχρι στιγμής, η μικρή θέλει εμένα, τον μπαμπά της, τον παππού και την γιαγιά, να την πάρουν αγκαλιά και να την πάνε εκεί που δείχνει το μικρό της χεράκι. Ο Γιώργος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν αν έχει κέφια και τί της αρέσει τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά ο Γιώργος μου δεν το έχει καταλάβει αυτό ακόμα, έτσι η Ναταλία πολλές φορές απλά δεν τον θέλει, κι αυτός προσπαθεί άγαρμπα. Θέλει να γίνει ο «Θεός» της, όπως του λέγαμε πως θα είναι, βλέπει πως δεν είναι, και προσπαθεί ακόμα περισσότερο… Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή αυτό θα γίνει πραγματικότητα και όλα θα είναι καλύτερα, αλλά ο καημένος τώρα στεναχωριέται. Όποτε καταφέρει να την κάνει να γελάσει, είναι τόσο χαρούμενος κι αυτός και η μικρή!  Σήμερα τον ρώτησα αν είναι όντως αυτό το πρόβλημα, και αμέσως είπε πως ΝΑΙ, αυτό είναι! Του είπα ότι θα τα καταφέρει σύντομα να είναι ο πρώτος και καλύτερος για τη Ναταλία. Ότι θα βρει τον τρόπο σιγά σιγά. Τώρα, ελπίζω να ηρεμήσει λιγάκι μαζί της κι εμείς θα τον βοηθήσουμε σ’ αυτό!

Ζήλια! Το μικρό πράσινο ανθρωπάκι που όλοι ξέρουμε πόσο άσχημα μας κάνει να αισθανόμαστε! Όταν όμως κάποιος μας πει ότι έχουμε το δικαίωμα κάποιες φορές, να αισθανόμαστε έτσι, τότε το πράσινο ανθρωπάκι γίνεται λίιιιιγο πιο μικρό… Λίιιιιγο πιο άκακο…. Σαν να ανοίγει το χρώμα του λιγάκι! Καλά, αν τα γράφεις κιόλας σε ένα μπλογκ, το πράσινο μικρό ανθρωπάκι, γίνεται σχεδόν άσπρο! 😉

Εσείς, ζηλεύετε; Ζηλεύατε; Τα παιδιά σας, έχουν ζηλέψει; Τι κάνετε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Before I was a Mom

Before I was a Mom,
I never tripped over toys
or forgot words to a lullaby.
I didn’t worry whether or not
my plants were poisonous.
I never thought about immunizations.

Before I was a Mom,
I had never been puked on.
Pooped on.
Chewed on.
Peed on.
I had complete control of my mind
and my thoughts.
I slept all night.

Before I was a Mom,
I never held down a screaming child
so doctors could do tests.
Or give shots.
I never looked into teary eyes and cried.
I never got gloriously happy over a simple grin.
I never sat up late hours at night
watching a baby sleep.

Before I was a Mom,
I never held a sleeping baby just because
I didn’t want to put her down.
I never felt my heart break into a million pieces
when I couldn’t stop the hurt.!
I never knew that something so small
could affect my life so much.
I never knew that I could love someone so much.
I never knew I would love being a Mom.

Before I was a Mom,
I didn’t know the feeling of
having my heart outside my body..
I didn’t know how special it could feel
to feed a hungry baby.
I didn’t know that bond
between a mother and her child.
I didn’t know that something so small
could make me feel so important and happy.

Before I was a Mom,
I had never gotten up in the middle of the night
every 10 minutes to make sure all was okay.
I had never known the warmth,
the joy,
the love,
the heartache,
the wonderment
or the satisfaction of being a Mom.
I didn’t know I was capable of feeling so much,
before I was a Mom .

Συναισθηματική Εξάντληση της Μαμάς και Πώς να την Προλάβετε

 

Πηγή:  http://www.askdrsears.com/html/10/t107600.asp?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_term=&utm_content=&utm_campaign=news&

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Ο αγγλικός όρος είναι burnout και στην κυριολεξία σημαίνει στέρεμα, εξάντληση αποθεμάτων. Είναι αυτό που λέμε «έμεινε από καύσιμα». Μια μαμά αισθάνεται burnout,  δηλαδή συναισθηματική εξάντληση, όταν έχει ζήσει για αρκετό διάστημα χωρίς τις σωστές ισορροπίες. Όταν δίνει συνέχεια, όταν καταναλώνει συνεχώς ενέργεια, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα φτάσει στο σημείο να ξεμείνει από δυνάμεις, να της εξαντληθούν τα αποθέματα και να μην μπορεί να δώσει τίποτε. Το βρέφος όμως ή το νήπιο εξακολουθεί να χρειάζεται τη μαμά και η μαμά πρέπει να συνεχίσει νατο παλεύει και να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που προκύπτουν. Αναμφίβολα οι μαμάδες μπορεί να φτάσουν να γίνουν δυστυχισμένες, να δυσανασχετούν, να μνησικακούν και πάνω απ’όλα να κουραστούν. Κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει τα πράγματα σε σημείο να αμφισβητηθεί η ικανότητα της μαμάς να φροντίσει σωστά το μωρό ή και με την ίδια τη μαμά να ρίχνει ευθύνες στον εαυτό της για το γεγονός ότι δεν απολαμβάνει το λειτούργημα της μητρότητας.

Οι γυναίκες που έχουν όλα τα κίνητρα και το μεράκι να είναι καλές μητέρες είναι αυτές που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν στο «στέρεμα». Θα πρέπει να είσαι αφιερωμένη στο έργο της μητρότητας και να εργάζεσαι σκληρά για να φτάσεις να «στερέψεις». Το στέρεμα είναι μια απ’ τις παρενέργειες ή παράπλευρες συνέπειες της φυσικής ανατροφής και των στενών δεσμών μεταξύ γονιών και παιδιών, ιδιαίτερα μάλιστα όταν υπάρχει στην οικογένεια μωρό υψηλών απαιτήσεων και αναγκών.

Η συναισθηματική εξάντληση ή στέρεμα συμβαίνει όταν οι μαμάδες, οι μπαμπάδες και τα μωρά έχουν χάσει τις ισορροπίες και έμειναν στην κατάσταση αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα. Συνήθως το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο στυλ ανατροφής (attachment parenting) καθαυτό. Πιστεύουμε πως στο attachment parenting λειτουργεί ο νόμος της απαίτησης και της προσφοράς. Tο παιδί δηλαδή μπορεί να απαιτεί αλλά οι γονείς μέσα απ’ την ανταπόκριση στις απαιτήσεις του μωρού αντλούν και τις δυνάμεις και τα μέσα που τους είναι απαραίτητα να επιβιώσουν και να ευημερήσουν και οι ίδιοι. Η προσφορά αγάπης και η ύφανση στενών δεσμών με το μωρό μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο του βάλσαμου πάνω στις συναισθηματικές πληγές που κουβαλούν οι γονείς των οποίων οι σχέσεις με τους δικούς τους γονείς δεν ήταν στενοί. Είναι δυνατόν όμως κάποιοι συγκεκριμένοι παράγοντες να επενεργήσουν συνδυαστικά με τέτοιο τρόπο που τελικά η ζυγαριά να γείρει προς την πλευρά του «στερέματος» και να γίνει η ζημιά. Σαν τέτοιους παράγοντες θα πρέπει να αναφέρουμε τους εξής: μωρό αυξημένων αναγκών, περιβάλλον μη-υποστηρικτικό μέχρι αρνητικό, προκλήσεις στην προσωπική ζωή της μαμάς ή του μπαμπά που λειτουργούν ανταγωνιστικά, εξωτερικές πιέσεις ή τέλος εξωπραγματικές προσδοκίες. (Γι’ αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να γίνει ιδιαίτερη ανάλυση, αλλά προς το παρόν αυτά τα λίγα: Υπάρχουν γυναίκες που ακόμα και στο διάστημα που έχουν μωρά εξακολουθούν να βάζουν πολύ ψηλά τον πήχη και επιδιώκουν στα μάτια των τρίτων να έχουν το «τέλειο» μωρό και το «τέλειο» νοικοκυριό και το «τέλειο» σώμα κλπ. κλπ. Και επειδή αυτή η «τελειότητα» είναι ακατόρθωτη, εκείνες είτε νοιώθουν τύψεις, είτε χρεώνουν την «αποτυχία» τους στους «άλλους» με δυσάρεστες οπωσδήποτε συνέπειες).

Οι σημερινές γυναίκες θα πρέπει να τα καταφέρνουν σε όλους τους τομείς: να κρατούν το σπίτι τους τέλειο, να αναθρέψουν έξυπνα και δημιουργικά παιδιά, να προσφέρουν στους συζύγους τους συντροφικότητα και σεξ και να έχουν μια πετυχημένη και ενδιαφέρουσα προσωπική και επαγγελματική ζωή. Όταν μια νέα μαμά προσπαθήσει να αναπαραγάγει στη ζωή της το ιδεατό πρότυπο της Σουπερμαμάς (Supermom) το σίγουρο είναι πως την περιμένουν προβλήματα. Το να μάθεις να είσαι η μαμά του μωρού σου είναι από μόνο του κάτι περισσότερο από εργασία πλήρους απασχόλησης. Όταν στην πλάτη της πέφτουν επιπλέον ένα σωρό άλλες απαιτήσεις, όταν πρέπει να τα κάνει όλα αυτά και ο χρόνος που της απομένει για να φροντίσει τον εαυτό της ελαχιστοποιείται, τότε κινδυνεύει σοβαρά να «στερέψει».

Το να αισθάνεται μια νέα μαμά (και μπαμπάς) κουρασμένη είναι κάτι το φυσικό και αναπόφευκτο. Είναι επίσης βέβαιο πως θα υπάρξουν μέρες που θα αναρωτιέται κατά πόσον είναι κατάλληλη για το ρόλο της μαμάς! Απ’ την άλλη μεριά όμως θα πρέπει να τονιστεί με έμφαση πως το «στέγνωμα» ή συναισθηματική εξάντληση δεν είναι καθόλου αναπόφευκτη συνέπεια ούτε απαραίτητο στοιχείο της μητρότητας. Ορίστε και μερικές συμβουλές για το πώς θα μπορέσετε να επιβιώσετε και να ευημερήσετε σαν μητέρα – και ταυτόχρονα να γλυτώσετε την επιδρομή του «στεγνώματος». 

Κάνε ό,τι μπορείς να χτίσεις τη σχέση σου με το μωρό σου πάνω σε καλές βάσεις

Ο αποχωρισμός σου απ’ το μωρό αμέσως μετά τον τοκετό ή ακόμη και τα αρχικά προβλήματα θηλασμού αποτελούν σίγουρα ένα κακό ξεκίνημα στην προσπάθειά σου να είσαι μια καλή μαμά. Αν το διαβάζεις αυτό πριν γεννήσεις το μωρό σου, αφιέρωσε λίγο χρόνο να σχεδιάσεις προσεκτικά τα του τοκετού καθώς και τις πρώτες μέρες της ζωής του μωρού σου. Παρακολούθησε κάποια σειρά μαθημάτων ανώδυνου τοκετού και πήγαινε στις συναντήσεις του Συνδέσμου Θηλασμού (La Leche League) να κατατοπιστείς πάνω σε θέματα θηλασμού. Αν το διαβάζεις αφού έχεις ήδη γεννήσει και νοιώθεις ακόμη τις συναισθηματικές συνέπειες των όχι και τόσο τέλειων εμπειριών που συνοδεύουν την αρχή της σχέσης σου με το μωρό σου, είναι καιρός να ξεκολλήσεις! Πες στον εαυτό σου πως έκανες το καλύτερο που μπορούσες σύμφωνα μ’ αυτά που ήξερες και κάτω απ’ τις συγκεκριμένες συνθήκες. Τώρα επικέντρωσε τις προσπάθειές σου στο χτίσιμο της ειδικής σχέσης που αρχίζεις να δημιουργείς με το μωρό σου. 

Αγνόησε τους αρνητικούς συμβουλάτορες

 Πολλοί θα προσφερθούν να σε συμβουλέψουν πώς να παίξεις σωστά το ρόλο της μητέρας. Η επίμονη προσπάθειά τους να σε πείσουν ότι αυτά που κάνεις είναι λάθος μπορεί να κλονίσει την αυτοπεποίθησή σου. Μην ανοίγεις συζητήσεις μαζί τους. Μην αφιερώνεις πολύ χρόνο και σκέψη στις απόψεις τους. Υπενθύμισε τον εαυτό σου ότι η επιλογή σου να αναθρέψεις το παιδί σου με τη μέθοδο των στενών φυσικών δεσμών (attachment parenting) είναι βασισμένη σε στέρεη λογική και υγιείς αρχές και πως εσύ είσαι η ειδικός σε ό,τι αφορά το παιδί σου.

Βάλε και τον μπαμπά στο παιχνίδι

 Δεν έχω ποτέ συναντήσει περίπτωση μητέρας με συναισθηματική εξάντληση σε οικογένεια που και ο μπαμπάς έχει ενεργή συμμετοχή στη φροντίδα των παιδιών και δείχνει τρυφερό ενδιαφέρον για τη νέα μανούλα. Μερικοί μπαμπάδες τα πάνε καλά σ’ αυτό απ’ την πρώτη αρχή. Άλλοι πάλι χρειάζονται ενθάρρυνση και λίγο σπρωξιματάκι. Η μαμάδες μπορούν να βοηθήσουν τους άνδρες τους διατυπώνοντας τις ανάγκες τους με σαφή μεν αλλά ήρεμο τρόπο. Οι άνδρες δεν μπορούν να μαντέψουν τί ακριβώς θέλουν απ’ αυτούς οι γυναίκες, γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι άνδρες δεν διαισθάνονται τις ανάγκες των άλλων με τον τρόπο που μπορούν οι γυναίκες. Είτε πρόκειται για τα πιατικά που περιμένουν στο νεροχύτη είτε για το μωρό που κλαίει και χρειάζεται προσοχή, οι μαμάδες πρέπει το ζητήσουν για να γίνει. Αν μια μαμά έχει πρόβλημα να ζητήσει τη βοήθεια, αυτό είναι το κόκκινο σημαιάκι που δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά και πως ενδεχομένως η συμβουλευτική παρέμβαση είναι απαραίτητη. Πιθανόν να έχει «κλίση» προς την τελειομανία και να πιστεύει πως μόνο αυτή μπορεί να κάνει τα πράγματα σωστά. Ή πάλι μπορεί να υπάρχει θέμα κατάθλιψης και ορμονών μετά τη γέννα και να μην είναι ακόμη σε θέση να γνωστοποιεί τις ανάγκες της. 

Μην παίζεις ρόλο επόπτη όταν ο μπαμπάς περιποιείται το μωρό

Ο Μπαμπάς πρέπει να μάθει από μόνος του πώς να ηρεμεί το μωρό που κλαίει και πώς να παίζει μαζί του όταν είναι χαρούμενο. Αν η Μαμά είναι πάντα παρούσα, εποπτεύοντας κάθε ρέψιμο, χάδι και γαργάλημα, ο Μπαμπάς δεν θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση σαν φροντιστής του μωρού. Καλύτερα να χρησιμοποιήσεις την ευκαιρία αυτή για κάτι δικό σου. Κάνε έναν περίπατο, πήγαινε για ψώνια, κάτσε σε μια απόμερη γωνιά του σπιτιού και διάβασε ένα βιβλίο. Ο Μπαμπάς θα τα πάει μια χαρά!

Ο Μπαμπάς και η Μαμά πρέπει να συνεργάζονται για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του μωρού και της οικογένειας. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στην περίπτωση που έχουν ένα μωρό δύστροπο ή με ιδιαίτερες ανάγκες. Αν η Μαμά αναλάβει αποκλειστικά την παιδική φροντίδα, ο Μπαμπάς θα είναι πολύ απρόθυμος να ασχοληθεί με το απαιτητικό μωρό. Αν η Μαμά ξοδεύει όλη της την ενέργεια στο μωρό, ο Μπαμπάς μπορεί να δυσανασχετήσει νοιώθοντας παραγκωνισμένος. Μπορεί να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά ή σε άλλες δραστηριότητες εκτός οικογένειας. Τότε η Μαμά «στεγνώνει», οι δυνάμεις της στερεύουν, ο γάμος παραπαίει και η σχέση του μωρού και με τους δύο γονείς βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο.

Βιβλίο για τα συναισθήματα του παιδιού

Πριν λίγες μέρες τελείωσα ένα υπέροχο βιβλίο με τίτλο «Στην Καρδιά Των Συναισθημάτων Του Παιδιού» της Isabelle Filliozat.

Το βρήκα καταπληκτικό και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! Πραγματεύεται τα παιδικά συναισθήματα και έχει σαν κεντρικό του μήνυμα πως η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι να αποδεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε τα συναισθήματά τους (ακόμη και όταν πρόκειται για αρνητικά ή «άσχημα», όπως τα νεύρα και η ζήλεια) και όχι να προσπαθούμε να τα καταπιέσουμε ή να τα σβήσουμε με κάποιο τρόπο. Μπορεί μια ενέργεια που προκαλείται από ένα συναίσθημα να είναι λανθασμένη, όμως το συναίσθημα είναι συναίσθημα και αν εμείς καταφέρουμε να δημιουργήσουμε στο παιδί μας τύψεις ή ντροπή ή φόβο για τα συναισθήματά του, τότε απλά θα πάψει να τα αναγνωρίζει και να τα εκφράζει, με αποτέλεσμα να του δημιουργήσουμε προβλήματα για αργότερα. Μας συστήνει λοιπόν να αγκαλιάζουμε τα συναισθήματα των παιδιών μας και να τα διαβεβαιώνουμε ότι ακόμα και όταν έχουν άσχημα συναισθήματα, εμείς συνεχίζουμε να τα αγαπάμε. Ότι κι εμείς έχουμε άσχημα συναισθήματα αλλά ότι αυτό δεν είναι κακό. Μας δίνει, τέλος, πρακτικές συμβουλές να τα βοηθήσουμε να τα εκφράσουν καλύτερα, μιας και τα συναισθήματα είναι ένα υγιές μέσο έκφρασης και εκτόνωσης.

 

Η συγγραφέας είναι διάσημη ψυχοθεραπεύτρια και μητέρα δύο παιδιών. Επί είκοσι χρόνια συνεργάζεται με γονείς και παιδιά στο δρόμο τους προς την ελευθερία των συναισθημάτων της ψυχής και την ευτυχία τους.  

 

Μου άρεσε που χρησιμοποιεί πραγματικά παραδείγματα και εξηγεί τους τρόπους με τους οποίους θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα. Είναι οπαδός του θηλασμού, του attachment parenting και του co-bedding, οπότε με βρήκε σύμφωνη σε πολλά πράγματα. Είδα και κάποια πράγματα τα οποία δεν τα είχα πολυσκεφτεί και πιθανό να λειτουργούσα λάθος. Άλλαξα γνώμη για πολλά πραγματάκια ενώ για κάποια άλλα σχημάτισα πιο ξεκάθαρη άποψη. Γενικά πιστεύω οτι έμαθα πολλά πράγματα διαβάζοντάς το 😉

 

Το οπισθόφυλλο, εκτός κάποιων άλλων πραγμάτων, γράφει και αυτό:

Ένα μωρό κλαίει επειδή έχει κάποια ανάγκη ή επειδή προσπαθεί να σας πει κάτι. Ίσως σας λέει πόσο φοβήθηκε κατά τον τοκετό, πόσο θυμωμένο είναι επειδή δεν το θηλάζετε… Ίσως σας μιλάει για τον πόνο του, επειδή νιώθει οτι ο πατέρας του δεν το αποδέχεται… Ίσως υποφέρει επειδή διαισθάνεται οτι η μαμά του πονάει για κάποιο λόγο… Αισθάνεται πάρα πολλά πράγματα και, για να μην τα κρατήσει μέσα του, νιώθει την ανάγκη να τα αποβάλει με τα δάκρυα…