Εμείς παλιά… σεβόμασταν και άλλα πολλά!

 

Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».

 

Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!

 

Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!

 

Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.

 

Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.

 

Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!

 

Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.

 

Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…

Advertisement

Πριν 20 χρόνια!

Ήταν το 1995. Είκοσι ακριβώς χρόνια πριν… Είχα βρεθεί να σπουδάζω στην Αγγλία, 18 χρονών κοριτσάκι και εκεί σε γνώρισα. Σε είδα από μακριά και ήσουν αυτό ακριβώς που ήθελα. Δεν ήξερα αν ήσουν Ελληνας, δεν ήξερα τίποτα γι σένα. Ήσουνα όμως δικός μου! Και αν λοιπόν με ρωτήσει κάποιος, αν πιστεύω στον έρωτα από την πρώτη ματιά, δεν μπορώ να πω όχι! Πως άλλωστε?

Ενάμισι μήνα μετά, 16 Νοεβρίου 1995, δώσαμε το πρώτο μας φιλί! Από τότε πολλά ακόμη! Από τότε ζήσαμε κι άλλα. Όχι μόνο φιλιά, όχι μόνο ρομαντζάδες και όχι όλα όμορφα και ρόδινα! Περάσαμε μαζί περιπέτειες, άγχοι, αποτυχίες, καυγάδες, κλάματα, περάσαμε μαζί όμως και επιτυχίες, νέες ανακαλύψεις, χαρές, συμφιλιώσεις, κλάματα ευτυχίας. Ζήσαμε μαζί… και μόνο που το σκέφτομαι, περνάνε μπροστά μου τόσες στιγμές. Τότε που σε καλούσα για τραπέζι και σου έφτιαχνα τονοσαλάτα και φρυγανισμένο ψωμί με μανιταρόσουπα από κονσέρβα! Τότε που αποφάσισες να μείνουμε μόνο φίλοι και το επόμενο βράδυ που τα «φτιάξαμε». Τότε που μας έδινες μόνο 6 μήνες σχέσης κι αυτό γιατί φαινόμουν σοβαρή! Το πρώτο κινέζικο που πήγαμε μαζί και προσπαθούσαμε να φάμε σούπα με τα chop sticks. Αλλά μου έρχεται στο μυαλό και τότε που καθόμασταν 2 μερόνυχτα να τελειώσεις την εργασία σου και νυστάζαμε τόσο πολύ που κάναμε τζόγκινγκ έξω στο ψοφόκρυο! Και τις πρώτες μας διακοπές μαζί στην Ερέτρια, και άλλη φορά στη Σύμη και στο Παρίσι. Και μετά θυμάμαι να τελειώνουμε τις σπουδές, και να αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε εμείς οι δύο… Και μου έρχεται η στιγμή που μου έκανες πρόταση γάμου και εγώ δέχτηκα, αλλά και εκείνο το βράδυ καιρό μετά, που είπαμε να χωρίσουμε. Πως δεν πάει άλλο… αλλά μετά αποφασίσαμε να παντρευτούμε! Θυμάμαι τη μέρα του γάμου μας. Τι όμορφη μέρα! Το γαμήλιο ταξίδι, που συνέπεσε με το Euro 2004 και τα ποδόσφαιρα που παρακολουθούσα μαζί σου! Τις αγκαλιές και τα ουρλιαχτά για την φούστα του τσολιά που είναι βαριά πριν το πάρουμε, όταν το πήραμε και μετά στο Καλλιμάρμαρο! Το πρώτο θετικό τέστ και το πρώτο μας παιδί που μας έκανε γονείς. Και το ήξερα πως θα είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου! Και τότε έγινες για μένα ακόμη πιο σημαντικός! Θυμάμαι το δεύτερο θετικό τεστ, που τελικά δεν μας έφερε μωράκι και μετά από καιρό το τρίτο θετικό τεστ που μας έφερε τη Ναταλία μετά από κλάματα στον πηγαιμό του χειρουργείου! Και είμαστε από τότε γονείς δύο παιδιών! Και πάντα εσύ θυμάμαι, αλλά ακόμη και τώρα, να με βγάζεις από τις δύσκολες φάσεις, θυμίζοντας μου ό,τι ξεχνάω πάνω στον πανικό μου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά μας και πόσες ακόμη στιγμές να θυμηθώ? Από τις χαρές μας μαζί τους. Από την ρουτίνα μας, που κάποιες φορές μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό θα είναι πια η ζωή μας. Θυμάμαι όμως και  τις όμορφες διασκεδαστικές μέρες που διαψεύδουν την κάθε μας χαζή σκέψη. Και πόσες ακόμη στιγμές!!!

20 χρόνια! Μαζί σου έχω ζήσει πιο πολλά χρόνια από ότι δίχως εσένα! Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου (όπως λέει και το άσμα)! Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν το βλέμμα μου δεν είχε πέσει πάνω σου… τότε! Είμαι σίγουρη για ένα πράγμα όμως και θα στο πω! Με όλα όσα έχουμε περάσει, με όλα όσα γνωρίζω για σενα και τη ζωή μας, αν πήγαινα πίσω στο χρόνο με αυτή τη γνώση και έπρεπε να διαλέξω, με το χέρι στην καρδιά, πάλι θα σε έβλεπα και θα έλεγα… «αυτός είναι δικός μου!!!»

Χρόνια μας πολλά!!! ❤ ❤

Αφιερωμένο! Τότε το ακούγαμε και το τραγουδάγαμε με μια κασέτα στην εστία. Νομίζαμε πως καταλαβαίναμε. Νομίζαμε πως το ροζ ήταν κακό χρώμα. 😉

Υ.Γ. πολλά μέλια, αλλά μέρα που είναι, μου το επιτρέπετε, έτσι?

Ενσυναίσθηση, παιδοκεντρισμός και αυταρχισμός!

Μετά από ένα άρθρο που είχα ποστάρει πριν λίγο καιρό περί παιδοκεντρισμού (μπορείτε να το δείτε εδώ), είχα διάφορα μηνύματα γονιών που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις διαφορές. Πιο πολύ εννοείται μπερδεύεται ο παιδοκεντρισμός με την ενσυναίσθηση, αλλά υπάρχει και ο αυταρχικός γονιός (που λίγο δύσκολο να μπερδευτείς), αλλά θα γράψω μερικά παραδείγματα και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω πώς θα αντιδρούσε ένας αυταρχικός γονιός, ένας παιδοκεντρικός και ένας που λειτουργεί με ενσυναίσθηση… Εδώ να εξομολογηθώ πως υπάρχουν φορές που αντιδρώ είτε αυταρχικά (ειδικά κάτι ώρες μεγάλης κούρασης), είτε παιδοκεντρικά, είτε ενσυναισθητικά. Το καλό είναι ότι το γνωρίζω όμως και ζητάω συγνώμη ή απλά τους εξηγώ την κατάσταση αργότερα (ή και τα δύο μαζί). Προσπαθώ να λειτουργώ ενσυναισθητικά. Όσο πάει, τόσο πιο εύκολο γίνεται…

Ο στόχος μας, είναι να έχουμε πάντα τα ραντάρ μας ανοιχτά ώστε να μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με ενσυναίσθηση. Έτσι τα παιδιά θα καταλάβουν πως ενδιαφερόμαστε γι αυτά, πως τα ακούμε, τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσα με μας. Προσπαθούμε να τα κρατάμε υγιή και ασφαλή, δίχως έλεγχο και αυταρχισμό και τα αφήνουμε ελεύθερα να εκφραστούν, κρατώντας όμως στο νου μας τα δικά μας όρια (δηλαδή να μην καταπατούνται τα δικά μας όρια/ελευθερία, κλπ), εφόσον όμως η ασφάλεια και η υγεία των παιδιών (σωματική και ψυχική) είναι εξασφαλισμένη. Και εκεί βέβαια πολλές φορές μπερδευόμαστε…

Το θέμα της ενσυναίσθησης βέβαια δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα δικό μου ποστ. Υπάρχουν έρευνες για την παιδική νοημοσύνη πχ. Δεν μπορείς να περιμένεις από ένα μωρό μικρότερο των 2 ετών να υπακούει πχ σε κάτι, να του βάζεις τιμωρίες ή απλά να του λες όχι για κάτι και να το θυμώνεις που το επαναλαμβάνει. Δεν μπορεί να ΜΗΝ το επαναλάβει. Δεν έχει ακόμη την ικανότητα. Αυτό έχει σχέση με την ικανότητα του λοιπόν. Άρα κάποιος αν θέλει να γνωρίζει επαρκώς τι μπορεί να κάνει και τι όχι ένα μωρό ή παιδί, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να καταλάβει, και από ποια ηλικία, τότε πρέπει να διαβάσει. Υπάρχουν επίσης πολλά βιβλία που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς. (Ψάξτε: Alice Miller «Φυλακές της παιδικής μας Ηλικίας», Izabel Filiozat «Στην καρδιά των συναισθημάτων των παιδιών», «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς» και γενικά όλα της τα βιβλία, αλλά και το «Aναθρέφοντας τα παιδιά μας αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.). Θεωρώ ανεύθυνο να μην διαβάζουμε βιβλία για το μεγάλωμα των παιδιών μας. Διαβάζουμε χίλια δυο βιβλία για το πως να φτιάξουμε ένα φαϊ, ένα πλεκτό, διαβάζουμε στο facebook χίλια δυο άσχετα και ξεχνάμε πως ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνουμε τελικά στη ζωή μας, είναι το να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας!

Ας αρχίσουμε τα παραδείγματα  όμως, γιατί εμένα πάντα με βοηθούν να καταλάβω(φαντάζομαι όλους):

Πρώτο παράδειγμα. Στο σούπερ μάρκετ το παιδί μετά από μπάνιο στη θάλασσα μας ακολουθεί βαρεμένο και κουρασμένο καθώς κάνουμε τα ψώνια μας. Περνάμε από τον διάδρομο με τα μπισκότα και βλέπει ένα πακέτο μπισκοτάκια και το θέλει. Του λέμε βιαστικά πως δεν θα το πάρει και να βιαστεί να τελειώνουμε. Βάζει τα κλάματα και μας παρακαλάει να το πάρουμε.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει, αφού το θες, πάρ’ το!» (Για δύο λόγους. Για να μην κλάψει το παιδί, αλλά και επειδή είμαστε κουρασμένοι για ολόκληρη ιστορία)

Αυταρχικός γονιός:

«Άσε τις κλάψες και άσε κάτω τα μπισκότα! Πρόσεχε γιατί δεν πρόκειται να ξαναφάς μπισκότο αν συνεχίσεις να κλαις! Τι είναι αυτά τα πράγματα και μας κάνεις ρεζίλι?»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Αγάπη μου, πείνασες και κουράστηκες από τη θάλασσα ε? Και ήρθαμε στο σούπερ μάρκετ και εσύ βαριέσαι, περάσαμε και από αυτόν τον διάδρομο με όλες αυτές τις λιχουδιές που κι εγώ θα ήθελα να καταβροχθίσω. Λάθος μου. Όμως αυτά τα μπισκότα δεν θα σου κάνουν καλό τώρα. Θες να πάμε στα φρούτα να διαλέξεις ένα λαχταριστό να στο πάρω?»

Προσωπικά, αν δεν συμφωνούσε με τίποτα το παιδί, θα του έλεγα πως θα τα πάρουμε μιας και έκανα εγώ την βλακεία να περάσουμε από εκείνον τον διάδρομο πεινασμένοι (και θα του το έλεγα κιόλας). Θα είχε νιώσει πως το σεβάστηκα και πως το άκουσα. Εκεί είναι η διαφορά άλλωστε…

Άλλο περιστατικό.  Έρχεται η μαμά από τη δουλειά της πτώμα στην κούραση. Πρέπει να φτιάξει βραδινό για τα παιδιά για να τα κάνει μπάνιο και να τα κοιμίσει και τα παιδιά και μετά να χαλαρώσει λίγο. Έλα όμως που αυτά της ζητάνε εξωπραγματικά πράγματα. Δεν θέλουν το αβγό βραστό, αλλά τηγανητό. Γιατί σε εκείνο το πιάτο? Και γιατί έκοψε το μήλο μπουκίτσες και όχι φέτες? Γκρίνιααααα!!!

Παιδοκεντρικός γονιος:

«εντάξει αγάπη μου, ορίστε το τηγανητό αβγό σου!» «ποιο πιάτο θες να σου βάλω?», «μισό λεπτό και θα σου κόψω άλλο μήλο» «μα όλα στα έκανα γιατί δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα?»

Αυταρχικός γονιός:

«Αυτό έφτιαξα, αυτό φάε!» «Εεεεεε, τί είναι αυτές οι γκρίνιες μόλις μπήκα στο σπίτι? Όποιος θέλει να φάει και όποιος δεν θέλει να πάει για ύπνο ΤΩΡΑ!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Παιδιά, καταλαβαίνω ότι θέλετε χρόνο με την μαμά και γι αυτό μου ζητάτε κάτι διαφορετικό και θέλετε να σας το κάνω. Η μαμά όμως έλειπε όλη μέρα και είναι πολύ κουρασμένη. Αν φάτε αυτό που σας έφτιαξα ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό ακριβώς που θέλετε αυτή την στιγμή, ίσως έχουμε λίγο χρόνο να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο ή να σας διαβάσω κάτι πριν να κοιμηθείτε. Όπως με πεθυμήσατε κι εσείς, έτσι σας πεθύμησα κι εγώ, αλλά ο χρόνος που θέλω να περάσω μαζί σας, δεν είναι φτιάχνοντας σας διαφορετικό βραδινό, αλλά παίζοντας μαζί σας. Τι λέτε?»

Η ανάγκη του παιδιού να γεμίσει το ντεπόζιτο χρόνου με τον γονιό του, θα καλυφθεί με ομορφότερο τρόπο. Ταυτόχρονα, ο γονιός βάζει τα όρια του και δείχνει πως θέλει να σεβαστεί την ανάγκη των παιδιών, καθώς κι αυτά θα σέβονται την δική του.

Τρίτο περιστατικό… Παίζουμε επιτραπέζιο. το 8χρονο και το 5χρονο. Εκεί που το 5 χρονο είναι στο τσακ να κερδίσει, της τυχαίνει μια ζαριά που την πάει στην αρχή του παιχνιδιού! Αρχίζει και φωνάζει πως δεν πάει, πως είναι άδικο και πως κέρδισε και δεν την νοιάζει. Το 8χρονο της λέει πως έτσι είναι το παιχνίδι, αλλά το μικρό φεύγει θυμωμένο.

Παιδοκεντρικός γονιός: 

«Μεγάλε, σταμάτα να της την λες σε παρακαλώ. Εσύ θα κέρδιζες κανονικά, αλλά έλα να της πούμε πως κέρδισε γιατί είναι μικρή και δεν καταλαβαίνει!»

Αυταρχικός γονιός:

«Έλα τώρα! Κλαψουρίζεις για το τίποτα? Έτσι είναι τα παιχνίδια, μην κάνεις σαν μωρό. Αν είναι να μην ξαναπαίξουμε!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο (ο 8χρονος), το ξέρω πως παίζεται έτσι το παιχνίδι, αλλά σκέψου αν ήσουν κι εσύ μικρότερος και σου τύχαινε αυτό δεν θα σου άρεσε καθόλου. Ούτε τώρα μας αρέσει, αλλά μπορούμε να το διαχειριστούμε καλύτερα επειδή είμαστε πιο μεγάλοι. Πάμε να δούμε τώρα τη Ναταλία να της εξηγήσουμε και να της δείξουμε λίγο ενδιαφέρον.»
«Ναταλία μου, ήταν πολύ σπαστικό αυτό που έγινε στο παιχνίδι ε? Ήσουν σχεδόν νικήτρια και μετά ήρθες τελευταία και μάλιστα την αρχή του παιχνιδιού και τώρα σου φαίνεται απίθανο να κερδίσεις ε? Και αυτό σε θύμωσε γιατί πριν ήσουνα χαρούμενη και σίγουρη ότι θα κερδίσεις? Κι εγώ το έχω πάθει αυτό και μου ερχόταν κι εμένα να βάλω τα κλάματα. Είναι δύσκολο να χάνουμε, αλλά θες να πάμε να συνεχίσουμε? Υπάρχει ακόμη περίπτωση να κερδίσεις ξέρεις αν φέρεις άλλη ζαριά.» Και μετά από λίγο, συνεχίσαμε το παιχνίδι. Έφερα κι εγώ ίδια ζαριά που με πήγε στην αρχή του παιχνιδιού. Έδειξα λίγο την δυσαρέσκιά μου αλλά μετά γέλασα. Έφερε και η Ναταλία μια ζαριά που την πήγε δεύτερη και στο τέλος είπαμε πως σημασία έχει που παίξαμε και οι τρεις μαζί!

Τέταρτο περιστατικό. Τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους και εμείς είμαστε μπροστά. Φωνάζουν και τους μιλάμε λίγο μήπως και βοηθήσουμε την κατάσταση (συνήθως τα αφήνω για να τα βρουν μόνα τους εκτός κι αν ζητήσουν βοήθεια). Λέμε στον 8χρονο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είναι όντως, όπως τους λέει το η αδερφή του, αλλά επειδή τους έχουν παραβεί κι άλλη φορά θέλει να τους παραβούν και τώρα. Δεν του αρέσουν αυτά που λέμε οπότε φωνάζει «σταματα να μιλααας!!!» και θέλει να τους αφήσουμε να τα βρουν μόνοι τους.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει παιδί μου. Νομίζω πως έχεις δίκιο.» Προσπαθείς να τάξεις στο μικρότερο παιδί κάτι για να του κάνει το χατίρι και προσπαθείς να βρεις τρόπο να μην κλαίει ο μεγάλος.

Αυταρχικός γονιος:

«Για πρόσεχε πως μου μιλάς (φωνάζοντας). Είμαι ο μπαμπάς σου και πρέπει να με σέβεσαι! Τέλειωσε το παιχνίδι πάτε στο δωμάτιό σας!

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο, καταλαβαίνω πως νευρίασες που δεν πήρα το μέρος σου. Προτιμάς να μην πάρουμε μέρος στη συζήτηση και να σας αφήσουμε να τα βγάλετε μόνοι σας άκρη? Εντάξει. Αν μας χρειαστείτε πείτε μας.»  Όταν ηρεμήσει λιγάκι… «σε παρακαλώ θα προτιμούσα να μην μου φωνάζεις με αυτόν τον τρόπο γιατί με κάνει να αισθάνομαι πως δεν με σέβεσαι. Όταν είμαστε θυμωμένοι όμως, καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να συγκρατεί κάποιος τα νεύρα του και προτιμώ να εκφράζεσαι και να λες αυτό που νιώθεις παρά να το κρατήσεις μέσα σου. Σιγά σιγά θα ήθελα κι εγώ να μην φωνάζω σε σένα, κι εσύ σε μένα. Θα τα καταφέρουμε. Που θα πάει?»

Δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να χάσει τον σεβασμό του για τον γονιό του, όταν αισθάνεται ότι ο γονιός των συναισθάνεται. Πάνω στη λύπη, στον θυμό, την απογοήτευση, την νύστα, την πείνα του, κλπ κλπ… Τα χάδια και τα σ’ αγαπώ και οι αγκαλιές, διαδέχονται η μία την άλλη. Το ίδιο μπορεί και οι φωνές. Αξίζει τον κόπο όμως το παιδί σου να μην φοβάται να εκφραστεί και να σου πει ακριβώς αυτό που νιώθει. Ακόμη και ότι είσαι άδικη και σπαστικιά! Πως θα ξέρεις άλλωστε ότι πειράχτηκε, ότι ένιωσε αδικημένος και πληγωμένος? Πως θα διορθώσεις τον τρόπο σου ή κάποιο παράπτωμά σου αν δεν σου το φωνάξει το παιδί? Είμαστε όλοι ίσοι. Θα κάνουμε τα λάθη μας (όλοι), και θα χαρούμε τα καλά μας (όλοι). Θα καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και θα συγχωρήσουμε πιο εύκολα αν μπούμε στη θέση του. Την ώρα που είμαστε κι εμείς θυμωμένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι. Με προσπάθεια και  ενσυναίσθηση, που αργότερα μαθαίνουν και τα παιδιά και μας την δείχνουν χίλιες φορές καλύτερα από ότι τους της δείξαμε εμείς! Δυσκολάκι? ΝΑΙ! Θησαυρός το μετά? Χίλιες φορές ΝΑΙΙΙΙ!!!! ❤

Το παιδί μου, θα με γηροκομήσει (not)!

 

Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω! Φέτος η χρονιά μου έχει αρκετό τρέξιμο είναι η αλήθεια, αλλά κάθε τόσο βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, και να το το ποστ μου!

 

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι για τις ενοχές. Μιας και είμαστε γονείς, ειδικά εμείς οι μαμάδες, τις ενοχές τις έχουμε στην τσεπούλα μας και έτσι διάβαζα για το πως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε αυτές τις ενοχές και να τις διώχνουμε από μέσα μας γιατί σε τίποτα στην ζωή μας δεν βοηθούν! Μεγάλο θέμα θα μου πείτε.

 

Πάμε όμως παρακάτω γιατί άλλο είναι το θέμα μου. Μιλούσε λοιπόν και για τις ενοχές που πολλοί μπορεί να έχουμε όσον αφορά στο κατά πόσο καλά παιδιά είμαστε για τους γονείς μας τώρα που μεγάλωσαν, πόσο τους νοιαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε, πόσα ζητάνε από μας και πόσα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας, ή αισθανόμαστε από τα σχόλια, το βλέμμα, κλπ των γονιών μας, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί! Ή και από μόνοι μας σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να τους αγαπούμε περισσότερο, να μην μας την σπάει που πρέπει να τους τρέξουμε κάπου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας και τι νιώθουμε? Ενοχές!

 

Ειδικά εμείς στην Ελλάδα που τις περισσότερες φορές ζούμε αρκετά κοντά στους γονείς μας, που αν δεν πάμε μια Κυριακή στην μαμά που έφτιαξε φαΐ για όλη την οικογένεια, θα μας το χτυπάει, που η μαμά μας και ο μπαμπάς μας, μας προίκισαν και μας σπούδασαν και πρέπει να το ξεπληρώσουμε κάπως όλο αυτό. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι θα μένουμε όλοι μαζί γιατί μας έδωσαν το σπίτι τους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μετά από λίγο δεν θα τους αντέχουμε και θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να την κάνουμε από το σπίτι… Και τι μας κάνει εμάς αυτό όλο? Τέρατα! Παιδιά τέρατα, γιατί πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ εκτιμούμε όλο αυτό που μας δωρίστηκε και να βαρυγκωμάμε για τους ίδιους μας τους γονείς? Ενοχές λέμε ρε παιδί μου!

 

Και τι έλεγε το βιβλίο? ‘Εδωσε μια πολύ απλή εξήγηση. Δεν θα την αναλύσω όμως πολύ… Έλεγε λοιπόν, ότι τα παιδιά δεν είναι πλασμένα να αγαπούν τόσο τους γονείς τους. Οι γονείς είναι πλασμένοι να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά είναι πλασμένα να αγαπούν επίσης κι αυτά, τα δικά τους παιδιά! Πως τα πάντα προχωρούν μπροστά και δεν επιστρέφονται! Πως ένας γονιός ανταμείφθηκε ήδη και δεν περιμένει να ανταμειφθεί από σένα. Ειδικά οι μαμάδες που κάνουν τόσα και τόσα για τα παιδιά τους αλλά και οι πατεράδες που πλέον είναι πιο συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους. Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος με μένα, χαιρόταν γι αυτό, όταν με γέννησε, ένιωσε ολοκλήρωση, αργότερα, το κάθε τι που έκανε για μένα, της προκαλούσε περηφάνια, ευχαρίστηση, χαρά. Το ότι ο πατέρας μου έπαιζε με μας, του προκαλούσε επίσης ολοκλήρωση, χαρά, του έδινε νέο νόημα στην ζωή του. Όταν πλήρωνε για τις σπουδές μου και για πόσα άλλα, το έκανε γιατί θεωρούσε πως αυτό είναι το χρέος του και το έκανε με ευχαρίστηση. Λοιπόν, η ανταμοιβή γινόταν συγχρόνως με το όταν γινόντουσαν! Δεν υπάρχει κάποιο χρέος… Αυτά όλα τα έκαναν και για τους ίδιους. Τους ευχαριστώ για όλα αυτά, τους ευχαριστώ γιατί έκαναν πολλά περισσότερα ίσως από άλλους γονείς, αλλά αυτό θεωρούσαν ότι έπρεπε να κάνουν και το έκαναν.

 

Και συνεχίζει λοιπόν το βιβλίο και λέει ότι αυτό που χρειάζονται οι γονείς μας, είναι να τους νοιαζόμαστε και να τους σεβόμαστε για όλο αυτό. Να τους αγαπήσουμε το ίδιο πολύ και να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν οι ίδιοι για μας, το να βάλουμε ίσως και τη ζωή μας στην άκρη για να τους φροντίσουμε, δεν είναι χρέος μας. Εμείς αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγάπησαν οι γονείς μας εμάς (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο), τα δικά μας παιδιά και ο τροχός συνεχίζεται και για όλα τα παραπάνω!

 

Και φτάνω στο δια ταύτα! Τι ακριβώς θα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν? Να μας γηροκομήσουν, να μας βλέπουν κάθε Κυριακή ακόμη κι αν αυτό για τα ίδια θα σημαίνει να θυσιάσουν ίσως την μοναδική ελεύθερη μέρα τους με τα δικά τους παιδιά? Θα ζητάμε όλο και περισσότερα? θα τα κάνουμε κι αυτά να αισθάνονται τύψεις?

 

Και τι ζητάμε τώρα από τα παιδιά μας? Το ίδιο? Να μας αγαπούν όσο τα αγαπάμε εμείς? Να μας καταλαβαίνουν όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς? Ε, δεν γίνεται! Είναι τεράστιο βάρος αυτό για ένα παιδί! Εγώ ελπίζω όπως όλοι ίσως οι γονείς, πως οι δεσμοί που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά μας να είναι καλά ριζωμένοι και να υπάρχει μια όμορφη σχέση μέχρι τα γεράματα μας. Θα δείξει, θα μου πείτε, τι θα γράφω στα 70 μου! χαχα!

 

Πόσες φορές ακούγαμε αυτό το κλασσικό πια,»όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!» Και τελικά ισχύει! Ισχύει όμως one way. Το πως νιώθουμε εμείς για τα παιδιά μας! Που τα αγαπάμε τόσο ώστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για την υγεία και την ευτυχία τους! Αλλά, μέχρι εκεί! Μόλις κάνουμε ότι κάνουμε, ας χαρούμε με αυτό, ας νιώσουμε περήφανες, ας νιώσουμε όμορφα. Είναι η ανταμοιβή μας! Αυτή είναι, όχι κάτι μετά! Άντε, και το να βλέπεις το παιδί σου (αργότερα) να νιώθει την ίδια χαρά με τα δικά του παιδιά. Με την δική του οικογένεια! Και δίχως να το πιέζεις για την αγάπη και την φροντίδα που σου «χρωστά», δίχως να του προκαλείς ενοχές επειδή ζει πια την δική του ζωή τώρα που είναι η σειρά του, δίχως να του πετάς το πόσο σε έχει παραμελήσει, θα σου δείχνει απλόχερα πως όλα όσα έκανες, τα εκτιμά, τα σέβεται και του αρέσει να βρίσκεται κοντά σου.

 

Ναι ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά σκεφτείτε το! Το παιδί μου ΔΕΝ θα με γηροκομήσει? ;OXI! Θα βρεθεί σίγουρα κάποια άλλη λύση. Υπάρχουν! Δύσκολο να το σκέφτεσαι? Κι όμως! Και μη νομίζετε ότι εγώ είμαι καμιά ξεχωριστή μάνα, έτσι? Από την μέρα που ήμουν έγκυος στα παιδιά μου αλλά και μετά, το τραγούδι που τους τραγουδούσα, ήταν το παρακάτω. Το χουμε οι μαμάδες! Το παιδί ΜΑΣ, πάντα μαζί 😉

 

Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Το ελεύθερο παιδί!

Μητέρα είναι αυτός που έχει μεγάλα όνειρα για σένα, αλλά μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο ❤

 

Υπάρχει ένα τριπάκι (βασικά διάφορα υπάρχουν) στο οποίο μπορεί να πέσει κάποιος, και ίσως κατά καιρούς έχω πέσει κι εγώ. Όταν ένας γονιός μεγαλώνει (ή προσπαθεί να μεγαλώσει) το παιδί του με μια ήπια διαπαιδαγώγηση, βασικά προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά με τον δικό τους χαρακτήρα και όχι με αυτόν που θα άρεσε στους γονείς τους να έχουν, προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά ελεύθερα, παιδιά που δεν φοβούνται τους γονείς τους, παιδιά που δεν κάνουν το σωστό επειδή φοβούνται την τιμωρία, αλλά κάνουν κάποια στιγμή το σωστό αλλά επειδή θέλουν να κάνουν το σωστό,αυτός ο γονιός ακούει πολλά και διάφορα.

 

Ακούει το πόσο κακομαθαίνει τα παιδιά του. Το ότι τα αφήνει κολλημένα πάνω του, πως δεν θα ανεξαρτητοποιηθούν, πως τους κάνει κακό, πως δεν θα γνωρίζουν πως να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, πως δεν θα είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά, θα είναι μαμάκηδες, πως τα δικά τους θα τα μεγαλώσουν αλλιώς, ή τα μεγάλωσαν αλλιώς και βγήκαν σούπερ και πολλά άλλα τέτοια! Και επειδή οι περισσότεροι από μας τους γονείς, η αλήθεια είναι, μεγαλώσαμε με τον τρόπο που όλοι μάς λένε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, έχουμε και ένα μικρό ερωτηματικό ώρες ώρες στο πίσω μέρος του μυαλού μας (ειδικά στις κάποιες δυσκολίες), έχουμε την ανάγκη να δούμε τα παιδιά μας να διαψεύδουν τους φόβους των τριγύρω. Και εκεί τσουπ, σκοντάφτουμε και πέφτουμε στο τριπάκι που σας έλεγα. Και τα κάνουμε θάλασσα, γιατί ενώ γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, κάνουμε άλλα! Αυτά που μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να κάνουμε, ή κάτι στο ενδιάμεσο, ή κάτι άσχετο! Σαλάτα με λίγα λόγια!

 

Φαινομενικά λοιπόν, τα ελεύθερα παιδιά, δεν «κολλάνε»! Όταν θέλουν κάτι, θα επιμένουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους και με το δικό τους μυαλό, θα θεωρούν πως έχεις άδικο! Η επιμονή αυτή, το πείσμα και ο τσαμπουκάς τους, θα θεωρηθεί αγένεια, θα θεωρηθεί κακομάθημα του παιδιού, θα θεωρηθεί κακή διαπαιδαγώγηση. Σαν γονιός, θα ντραπείς, θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις το παιδί, θα παίξει και κανένα σχόλιο του στιλ, «λίγος χρόνος έχει μείνει μέχρι να βάλετε τις βάσεις για υπάκουα παιδιά!» και θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν κάτι περισσότερο πρέπει να κάνεις, θα μιλήσεις για τιμωρία στο παιδί, θα βάλεις τις φωνές. Γιατί κατά βάθος, θες να δουν και οι άλλοι πως τα παιδιά σου σε σέβονται! Αχ! Σε σέβονται! Γιατί άραγε μας λείπει και αποζητάμε τόσο τον σεβασμό? Και αλήθεια, νομίζουμε πως το υπάκουο παιδί αυτό κάνει? Σέβεται? Ή φοβάται? Κι εμείς μετά χαιρόμαστε μέσα στον εγωισμό μας, γιατί αν και γνωρίζουμε πως δεν είναι σεβασμός αλλά φόβος, οι άλλοι το θεωρούν σεβασμό? Τι καλά! Έχω τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!

Και μετά έρχεται και η ανεξαρτησία. Το άλλο μεγάλο θέμα για κάποιον που δεν προσπαθεί να σπρώξει το παιδί του στην ανεξαρτησία (όσο αυτό ακόμα χρειάζεται την ασφάλεια) με κάθε κόστος! Και αφήνεις το παιδί σου κολλημένο πάνω σου, για μήνες, για χρόνια. Το κοιμίζεις κοντά σου, το κουβαλάς πάνω σου σε μάρσιπο και ακούς και πάλι σχόλια. «Μα έτσι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω σου» και «λογικό είναι να μην θέλει κανέναν άλλον εκτός από εσένα, αφού έτσι το έμαθες!» και «πως θα πάει σχολείο χωρίς κλάματα?» Και τελικά έρχεται ο καιρός που το παιδί θα πάει σχολείο και το αποδεικνύει πως δεν έχει πρόβλημα, είναι κοινωνικό, τα καταφέρνει! Και παίρνεις βαθιά ανάσα γιατί το απέδειξες! Χα! Γιατί έτσι θα σταματήσουν τα σχόλια. Αλλά έρχεται το δεύτερο και ενώ ξεκινά καλά το σχολείο, ξαφνικά δείχνει να σε χρειάζεται! Να κολλάει και πάλι πάνω σου και να μην θέλει κανέναν! Και εκεί αρχίζεις και νιώθεις περίεργα! Κλωνίζεσαι! Γιατί αλήθεια? Κουράστηκες? Χρειάζεται να αποδείξεις κάτι? Τι?

 

Το παιδί μου κοντεύει 4! Το άλλο, το «μεγάλο» κοντεύει 7! Δύο υπέροχα παιδιά! Πανέξυπνα, ταλαντούχα, καλά, κοινωνικά, ανεξάρτητα, ελεύθερα! Ελεύθερα να νιώσουν όπως θέλουν, να εκφραστούν όπως νιώθουν, μέχρι να μάθουν να διαχειρίζονται και τις αντιδράσεις τους! Ανεξάρτητα όταν αισθάνονται καλά, κολλημένα πάνω στην μαμά τους και τον μπαμπά τους όταν νιώθουν πιεσμένα! Αυτό δεν ήθελα? Να νιώθουν πως η μαμά και μπαμπάς είναι και θα είναι για πάντα, το λιμάνι τους? Εκεί που όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, μπορούν να βρουν την γαλήνη και την συμπαράσταση? Αυτό δεν είναι το θέμα? Να μπορούν να αισθάνονται ελεύθερα για να διεκδικήσουν, να γελάσουν, να πετάξουν, να αποτύχουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να κολλήσουν μέσα στην αγκαλιά μας, δίχως να αισθάνονται κριτική, απογοήτευση και πως ο θαυμασμός μας έχει μειωθεί? Ακόμη και σε πισωγυρίσματα, σε αποτυχίες, σε άσχημες στιγμές! Αυτό θα πει σιγουριά!

 

Το ξαναλέω. Η κόρη μου κοντεύει 4! Ο γιος μου τα 7! Στα δύσκολα έρχονται κοντά μου. Ο Γιώργος πολλές φορές και στον μπαμπά του. Συζητάει, ακούει την γνώμη μας, μας λέει τις σκέψεις του. Τις όμορφες σκέψεις του, αυτές που τον κάνουν να ντρέπεται και λίγο. Αυτές που τον προβληματίζουν! Η Ναταλία, δυναμική, όταν θέλει κάτι, θα βρει τρόπο να τα καταφέρει. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σου σπάσει τα νεύρα και θα μαλλιάσει η γλώσσα της. Θυμάμαι πως έτσι ήμουν κι εγώ! Κάπου τον έχασα αυτόν τον δυναμισμό στην πορεία. Έχω ορκιστεί να προσπαθήσω να μην της τον χάσω κι αυτής! Αυτός ο δυναμισμός της, παράλληλα με το γεγονός ότι μιλάει πολύ σωστά, μάλλον μας έχει κάνει να περιμένουμε πολλά από αυτήν. Ίσως περισσότερα από όσα πρέπει. Ίσως ξεχάσαμε και τον Γιώργο στην ηλικία της. Και τώρα τελευταία, η Ναταλία μου θύμισε πως πρέπει να θυμάμαι πως είναι ακόμη μικρή! Είναι το μωρό μου. Με χρειάζεται! Νιώθει ανασφάλεια τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησα να την πείσω πως δεν αισθάνεται έτσι. ¨οοοοχιιιιιι, είσαι ανεξάρτητη εσύ! Σε μεγάλωσα σωστά! Γιατί να μην είσαι? Να δες το αδερφό σου!» Και τελικά κατάλαβα (νομίζω)… Είσαι το μικρό μου κοριτσάκι, σε μεγάλωσα με τον τρόπο που σε μεγάλωσα, για να νιώθεις ελεύθερη να βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου, κολλημένη όπως παλιά, μέχρι να νιώσεις αρκετά έτοιμη να αντιμετωπίσεις ότι καινούργιο συμβαίνει στην ζωή σου! Γιατί θέλω να γίνεις τόσο γρήγορα ανεξάρτητη? Γιατί να μην με χρειάζεσαι?

 

Γιώργο μου, Ναταλία μου, είμαι εδώ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εύχομαι να νιώθετε ελεύθεροι να έρχεστε κοντά μας και να νιώθετε την αγάπη και τον θαυμασμό μας. Γιατί τώρα αλλά και για πάντα, σας αγαπάμε, σας θαυμάζουμε και σκεφτόμαστε μόνο τα καλύτερα και για τους δυο σας! Αυτό δεν θα το αλλάξει τίποτα! Ποτέ! Η μεγάλη μας προσδοκία, είναι να είστε αυτό που θέλετε να είστε! Συγνώμη που καμιά φορά πέφτουμε μέσα στα «τριπάκια». Κι ευχαριστούμε που μας θυμίζετε να βγούμε από κει μέσα 🙂

Το πειραματόζωο…

Όσο ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί (τον σούπερ Τζώρτζη μου), έψαχνα πολλά και διάφορα. Μερικά με έσωσαν (βλέπετε babywearing ας πούμε), άλλα ήταν λούσα παιδικά και για εγκυμονούσες, μερικά για την ανάπτυξη του μωρού, κάποια για την ψυχολογική (από τότε είχα πειστεί πχ να μην αφήνω ποτέ το μωρό να κλαίει) και κάποια για την σωματική. Διάβαζα, έβλεπα, έπαιρνα ιδέες αλλά η αλήθεια είναι ότι όσα και να διαβάσεις, αν είναι ένα απλό άρθρο που σου λέει 2-3 κουβέντες και συμβουλές, δεν σου λέει πραγματικά τι θα πρέπει να κάνεις σε όλες τις περιπτώσεις που θα σου συμβούν στην πραγματικότητα.

Στο πρώτο παιδί επίσης… πως να το πω, πως να το πω; Δοκιμάζεις, αποτυγχάνεις, δεν σου πάει, αλλάζεις στάση, διαβάζεις κάτι άλλο που σου ταιριάζει περισσότερο, δοκιμάζεις, κ.ο.κ. Δηλαδή το πρώτο παιδί είναι ολίγον τι… πειραματόζωο! Βέβαια, μπορεί να το τρελαίνεις με τις αλλαγές που κάνεις, αλλά από την άλλη, δεν είναι καλύτερο να μην συνεχίζεις κάτι που βλέπεις πως κάνει το παιδί να αντιστέκεται ή που δεν σου πάει εν τέλει; Γιατί αυτά που διάβαζες στην εγκυμοσύνη και είχες συμφωνήσει (με τον εαυτό σου και μ’ αυτόν που τα έγραφε), ήταν πριν δεις τα ματάκια του μικρού σου! Πριν κλάψει με τεράστιο παράπονο και κλαίγοντας να προσπαθεί να σε αγκαλιάσει! Πριν καταλάβεις πόοοοσο απερίγραπτα θα το αγαπάς αυτό το πλασματάκι που σου κλωτσά την κοιλιά! Με λίγα λόγια, ναι… Μόλις γεννήσεις και γίνεις μαμά, πάνε πολλά περίπατο. Όπως πχ το εξάμηνο που θα θήλαζα και θα τον άλλαζα δωμάτιο, και διάφορα άλλα παρόμοια.

Και εν τάξει, όσο ήταν μωρό, δεν τον άφηνα να κλαίει. Χαίρομαι που δεν είχα κάνει και αυτό το λάθος! Μετά άρχισε να μεγαλώνει. Να κάνει ζουζουνιές και πείσματα (όπως ακριβώς κάνει και η Ναταλία τώρα), κάπως έπρεπε να αντιδράσω. Του έλεγα ΟΧΙ! Μετά διάβασα να μην του λέω όχι παρά μόνο όταν επρόκειτο για κίνδυνο. Το άλλαξα (πόσο δύσκολο όμως να μην λες «οχι»! Αγαπημένη λέξη όταν έχεις την ηγεσία!!!). Διάβασα να  τους τραβάς αλλού το ενδιαφέρον άμα βάλουν τα κλάματα. Τώρα όμως διαβάζω να μην το κάνεις αυτό. Να συμφωνείς με το γεγονός ότι είναι στεναχωρημένα για αυτό που δεν τα αφήνεις να κάνουν, να τα πάρεις αγκαλιά και να τους πεις ότι κατάλαβες όσα νιώθει. Έτσι ξέρει το παιδί ότι σέβεσαι και τα δικά του συναισθήματα. Αυτό το έκανα στον Γιώργο από τα 2-3 του. Στην Ναταλία που το ήξερα… από την αρχή…

Στον Γιώργο είχα μάθει τα τάιμ-άουτ (time-out) που για τιμωρία βάζεις το παιδί να κάτσει κάπου για όσα λεπτά είναι και η ηλικία του. Για να το σκεφτεί καλύτερα αυτό που έκανε και για να ηρεμήσει. Το είχα φτάσει μόνο μέχρι τα 2 λεπτά. Μετά διάβασα ότι καλύτερο ίσως είναι αυτή η τακτική να γίνεται μαζί με την μαμά. Δηλαδή αντί να βάλεις τα μικρά μόνα τους κάπου, να τα πάρεις αγκαλιά και να τους πεις να πάτε να κάτσετε μαζί στον καναπέ και να διαβάσετε ένα βιβλίο πχ. Το άλλαξα. Μου φαινόταν πιο πολιτισμένο και πιο όμορφο για το παιδί.  Όταν δεν άκουγε, τον απειλούσα ότι θα πάει στην τιμωρία ή πως θα του πάρω κάποιο παιχνίδι και θα πάει ψηλά για λίγες μέρες. Απαίσιο; Κι όμως να πάρει! Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιόν λόγο δεν δούλευε κάτι μακροχρόνια. Ναι ΟΚ, ηρεμούσε για λίγο, αλλά το ίδιο και το ίδιο λάθος θα το ξανάκανε! Τι στο καλό έπρεπε να κάνω; Με ποιον τρόπο να έχω τα ηνία;

Και τώρα (νομίζω) έχω μια πιο σωστή απάντηση. Ήρθε με το που γεννήθηκε η Ναταλία και διάβασα ένα βιβλίο (Growing our Children, Growing Ourselves  για το οποίο θα σας μιλήσω σε άλλο ποστ). Καθόλου τιμωρίες, καθόλου φωνές, αφήνεις το παιδί να είναι παιδί και του λες και του ξαναλές και του ξαναματαλές για ποιον λόγο κάτι είναι σωστό ή λάθος. Δεν θα κακομάθει επειδή το αφήνεις να τρέχει μέσα στο σπίτι ή επειδή φωνάζει την ώρα που μιλάς στο τηλέφωνο. Εσένα μπορεί να σε ενοχλεί, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που το αφορά. Ο λόγος που θες να σταματήσει να κάνει χαζομάρες στο σούπερ μάρκετ είναι επειδή εσύ αισθάνεσαι άσχημα. Αυτό παιδί είναι. Χαζομάρες θα κάνει… Θα μάθει και την σωστή συμπεριφορά και τα πάντα, εφόσον άλλωστε έχει το σωστό παράδειγμα. Και εννοείται πως δεν είμαι ακόμη ο Βούδας, οπότε και μου φεύγουν και τσιρίδες και λέω και το γνωστό «Θα γίνει αυτό που λέω!», αλλά όπως μου είπε μια φίλη… Το θέμα είναι ότι μπορεί να κάνεις λάθη, αλλά εφόσον υπάρχει έστω αμυδρά κάπου στο μυαλό σου μια συγκεκριμένη προσέγγιση και φιλοσοφία, το παιδί το καταλαβαίνει ακόμη κι όταν εσύ πας ανάποδα.

Και έκατσα και είπα στον Γιώργο μου. «Αγάπη μου, η μαμά θέλει να σου πει πως αποφάσισε πως δεν θα σου ξαναβάλει τιμωρία (αυτό το τήρησα), θα προσπαθήσει να μην φωνάζει πολύ (και όταν το κάνω του ζητάω συγνώμη) και κάποια στιγμή μπορεί και να καταφέρει να μην φωνάζει –σχεδόν- καθόλου. Πως έτσι πιστεύει πως θα είναι καλύτερα τα πράγματα αρκεί να καταλάβει πως αυτό δεν σημαίνει πως θα μπορεί να κάνει ότι θέλει. Πως σιγά σιγά θα δει πως θα κάνει το σωστό επειδή του αρέσει και επειδή καταλαβαίνει πως είναι όμορφο να είμαστε σωστοί, όχι επειδή αλλιώς θα έχει επιπτώσεις, αλλά επειδή θα σέβεται και τους άλλους, όπως εμείς σεβόμαστε αυτόν… Πως θέλω να με βοηθήσει γιατί θα είναι δύσκολο και πως θέλω να ξέρει πως ότι κάνω το κάνω γιατί θέλω όταν μεγαλώσει να γίνει ένας πολύ καλός άνθρωπος. Και το μικρό μου πειραματόζωο το δέχτηκε, πήρα την άδεια του και ξεκίνησα! 😉

Η Ναταλία απολαμβάνει όλα αυτά από νωρίτερα. Πολύ πιο ελεύθερη κάνει ότι θελει (σχεδόν, έτσι; Μην τρελαθούμε και τελείως!), κι αν δείτε τους μπογιατισμένους μου τοίχους και έπιπλα, θα το πιστέψετε! Όταν κλαίει της μιλάω για αυτά που νιώθει δίχως να της αλλάζω συζήτηση, την αφήνω πολύ παραπάνω να κάνει αυτά που θέλει και δεν την τιμωρώ βέβαια.

Μακάρι να ήξερα και από την αρχή με τον Γιώργο κάποια πράγματα… Νιώθω τύψεις πολλές φορές. Από την άλλη ελπίζω να μην έχει χαθεί η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει αυτή την αλλαγή και να νιώσει κι αυτός ελεύθερος, να είναι ο εαυτός του δίχως να φοβάται πως θα κριθεί ή τιμωρηθεί…

Κάτι συζητούσαμε τις προάλλες, ούτε καν θυμάμαι τι. Αυτό που θυμάμαι ήταν μια κουβέντα του Γιώργου. Κάτι για γονείς βέβαια και μου είπε… Τι σαν εσάς που δεν μας μαλώνετε, και δεν μας βάζετε τιμωρία ή δεν μας χτυπάτε; Άρα τα βλέπει! Τα ακούει! Ή τότε που από τα νεύρα μου ξεστόμισα με ευκολία το κλασσικό «σταμάτα Γιώργο γιατί θα φας ξύλο!!!» και όταν το άκουγα έλεγα από μέσα μου «ελπίζω να μην το άκουσε τώρα» και γύρισε ο Γιώργος με ένα ύφος σαν να κοιτάει κάποιον τρελό και μου απαντά «μαμά τι λες; αφού εσείς δεν μας δέρνετε!!!» και του είπα πως πάνω στα νεύρα τους οι μεγάλοι λένε πολλές χαζομάρες τελικά!

Πειραματόζωα τα πρώτα μας παιδιά, ίσως και τα δεύτερα… Ίσως και τα τρίτα! Όσο ζω μαθαίνω δε λένε; Τι λάθη θα κάνουμε; Μου λέτε; Πόσα και πόσο μεγάλα; Ένα πράγμα μόνο εύχομαι και προσεύχομαι. Ότι λάθη και να είναι αυτά, να μην είναι τέτοια ώστε να τους κλείσουν μονοπάτια που θα έπαιρναν αλλά από χαμηλή αυτοπεποίθησή/κόμπλεξ/φόβο δεν τολμούν να τα πάρουν… Δηλαδή να μην τα χαντακώσω… Να μην τα πληγώσω… Αυτή την στερνή μας γνώση δεν γινόταν να την είχαμε τώρα;

Καλή μας χρονία!!! 2012!!!

 

Η αλλαγή του χρόνου φέτος με βρήκε με χαρτομάντιλα από το ένα χέρι και το οτριβίν από το άλλο! Τη Ναταλία στην ανάρρωση από πυρετούλη μιας μέρας και αλλεργικά (μάλλον στα μάλλινα χαλιά της πεθεράς μου) σπυράκια τριγύρω στο σώμα της (αρχικά φοβηθήκαμε και για οστρακιά μιας και είχε περάσει και ο Γιώργος πρόσφατα). Παρ’ όλα αυτά, ανοίξαμε τα δώρα μας, είδαμε βεγγαλικά στον ουρανό, γελάσαμε, φάγαμε (μέτρο δεν έχουμε να πάρει με το φαϊ?), ήπιαμε, καπνίσαμε (αχ, την έχω πατήσει!), κοιμηθήκαμε αργαααααα, και την επόμενη μέρα, πρώτο μηνιά κι αρχη χρονιά, συνεχίσαμε να περνάμε καλά!

Το βραδάκι είπαμε να αφήσουμε στην γιαγιά και τον παππού τα μικρά και να πάμε για καφεδάκι στην Παραλία της Χαλκίδας και αφού κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε τραπέζι και κάτσαμε να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα, χτύπησε το τηλέφωνο και τα μαζέψαμε να φύγουμε γιατί η μικρή μας έκλαιγε απαρηγόρητα. Τουλάχιστον το μισό μου μοκατσίνο το είχα τελειώσει! Δεν πειράζει… Περάσαμε ωραία και όταν γυρίσαμε. Παίξαμε παντομίμα όλοι μαζί, ξανά γέλια, χορός και λίγο μετά, τα χαρτομάντιλα και το οτριβίν πήγαν στα χέρια του Μάκη και ο Γιώργος ζεστός, αρνιόταν πεισματικά να βάλει θερμόμετρο γιατί έτσι θα ήταν πια ολοφάνερο πως είχε αρρωστήσει κι αυτός με τη σειρά του!!! Τέλεια!!!

Κι όμως! Τι να μας νοιάξει? Κάνουμε αγκαλιά με τον Μάκη και τρέχουν κι αυτά να γίνουν ένα μέσα στην αγκαλιά μας! Κάνουν χαρούλες μεταξύ τους και παίζουν χαρούμενα με τα νέα τους παιχνίδια. Φοράνε πυτζαμούλες με Αγιους Βασίληδες και μοιράζουν τα δώρα με σκουφάκια Χριστουγεννιάτικα. Υπάρχουν στην ζωή μας και όσο κι αν είναι ώρες ώρες κολλημένα πάνω μας (βγάζουν δόντια, έχουν συνάχι, θέλουν ΜΟΝΟ την μαμά ακόμη κι όταν προσπαθεί να φάει, ξυπνάνε τον μπαμπά για να παίξουν μόλις πάει για ύπνο, κλπ κλπ), δίνουν νόημα σε μια πρωτοχρονιά που φαινομενικά δεν έχει «βγει» και πολύ καλά. Στις διακοπές που βρεθήκαμε να είμαστε όλη μέρα κλεισμένοι σε ένα σπίτι (εκτός της μιας ώρας που προσπαθήσαμε να βγούμε μόνοι μας)!

Και γι αυτά τα παιδάκια το επόμενο έτος θέλω λοιπόν:

-να μην φωνάζω στον Γιώργο όσο κάνω πολλές φορές όταν είμαι κουρασμένη

-να κόψω το τσιγάρο (που εδώ και μερικούς μήνες από ένα στην πλάκα έγινε μισό πακέτο την μέρα)

-να χάσω ΠΟΛΛΑ κιλά ώστε να μπορώ να χαίρομαι πολλά παραπάνω πράγματα με τα μικρά χωρίς να σκέφτομαι το πως σκέφτομαι το πως φαίνομαι

-να παίζω παραπάνω με τα μικρά

-να διαβάζω παραπάνω βιβλία

-να χρησιμοποιώ πολύ λιγότερο το κομπιούτερ τις ώρες που είναι ξύπνια τα μικρά

-να συνεχίσω capoeira (και να μην νιώθω τύψεις ότι αφήνω μόνη την Ναταλία στους δικούς μου)

-να μην ξεσπάω στον Μάκη (που δίχως αυτόν θα τα είχα παίξει)

Η λίστα αν κάτσω και σκεφτώ θα μεγαλώσει πολύ, αλλά νομίζω πως τα πιο σημαντικά είναι αυτά. Πόσα να κάνω σε έναν χρόνο ρε παιδιά?

Το σίγουρο όμως είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα στη ζωή μου, μου αρέσουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είναι! Δεν είμαι σίγουρη τι να ευχηθώ εκτός από τα κλασσικά μα απολύτως απαραίτητα για την ευτυχία μας. Υγεία, πολλή αγάπη και χρόνο με τα παιδιά μας. Η κάθε μια μας εύχομαι να είναι χαρούμενη ότι και να της συμβαίνει, ακόμα κι όταν τα σχέδια μας αλλάζουν και νομίζουμε πως χαλάνε. Πότε άλλωστε από τότε που κάναμε παιδιά, πάνε ακριβώς όπως τα προγραμματίσαμε.

Σε μια συζήτηση που είχα, δεν μπορούσε να καταλάβει ένας ελεύθερος φίλος μου το πως γίνεται να σου αρέσει (όντως) να μην μπορείς να κάνεις όλα όσα σου άρεσαν πριν, να μην μπορείς να φας με ησυχία, να ακούσεις ήρεμα μουσική και να διαβάσεις ένα βιβλίο χωρίς να έχεις το μυαλό σου ΚΑΙ στα παιδιά, πως μπορείς να αντέχεις την φασαρία, πως στις διακοπές δεν μπορείς να φανταστείς να πας μόνος σου αλλά θέλεις να πας με τα παιδιά σου (άρα η σχέση με τον άντρα σου δεν τα πάει πια καλά). Δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο ένας άνθρωπος με ενδιαφέροντα θα ήθελε να έχει παιδιά! Και όσο και να του εξηγούσα κάποια στιγμή, κατάλαβα… Αν δεν έχεις δικά σου παιδιά, απλά όντως… δεν μπορείς να καταλάβεις!!! Και όταν το καταλάβεις, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αξία!

Εύχομαι λοιπόν το 2012 να θυμόμαστε τι έχει αξία! Καλή σας χρονία 🙂

Ηθική και Τρόποι

8 Τρόποι να μεγαλώσετε το παιδί σας με Ήθος και Τρόπους

Πηγή: http://askdrsears.com/html/6/t120100.asp

 

Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

Ανατρέφω ήθικό παιδί σημαίνει διδάσκω το παιδί μου πώς να ζει με βάση τον Χρυσό Κανόνα. Αλλά για να μπορέσει το παιδί σου «να κάνει στους άλλους αυτά που θέλει οι άλλοι να κάνουν σ’ αυτό», θα πρέπει πρώτα να μάθει να αισθάνεται συμπόνια για τους άλλους και να μπορεί να σκέφτεται τις συνέπειες μιας πράξης πριν την εκτελέσει και να εκτιμά τα αποτελέσματα που θα έχει η ενέργειά του στον ίδιο και στους άλλους. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία του να είναι κανείς ηθικό άτομο.

1. Αναθρέψτε παιδιά που νoιάζονται

Η ανατροφή των στενών δεσμών (attachment parenting) απο μόνη της είναι το πρώτο μάθημα ηθικής για το παιδί σας. Οι γονείς είναι οι πρώτοι ηθικοδιδάσκαλοι του παιδιού. Οι δικές μας παρατηρήσεις καθώς και μεγάλος αριθμός μελετών οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα μωρά που ανατράφηκαν με στενούς δεσμούς έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να γίνουν παιδιά και ενήλικες με σωστό κώδικα ηθικών αξιών. To ιδιαίτερο εκείνο ποιοτικό στοιχείο που ξεχωρίζει τα παιδιά αυτά  απ’ τα υπόλοιπα που μεγάλωσαν με άλλες πιο κλασσικές μεθόδους ανατροφής είναι η ευαισθησία τους. Θεωρούμε την ευαισθησία ως μια θεμελιώδους σπουδαιότητας αρετή. Φυτέψτε την στη ζωή του παιδιού σας και παρακολουθήστε πώς απ’ αυτήν βλαστάνουν άλλες αρετές, όπως αυτο-κυριαρχία, ευσπλαχνία, συμπόνια, τιμιότητα. Ιδού και ο τρόπος να μεγαλώσετε (και να καμαρώσετε) ένα παιδί με ευαισθησίες (σ.τ.μ., ένα παιδί που δεν θα το χαρακτηρίζει η αναισθησία). Όταν ένα παιδί περνάει τα πρώτα χρόνια της ζωής του με ένα πρόσωπο φροντίδας που τον/την χαρακτηρίζει η ευαισθησία, τότε το νήπιο αυτό αναπτύσσει μια εσωτερική αίσθηση του ορθού και του καλώς έχειν, δηλαδή της ευημερίας. Με λίγα λόγια, αισθάνεται όμορφα. Καθώς βρίσκεται συνεχώς στο ρόλο του αποδέκτη μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον φροντίδας και ευαίσθητης ανταπόκρισης, στην καρδιά του νηπίου φυτρώνει και ριζώνει η αίσθηση εμπιστοσύνης και, σταδιακά, της ευαισθησίας. Κάνει δηλαδή τις αρετές αυτές δικές του, μέρος της ψυχοσύνθεσής του. Δεν είναι κάποια πράγματα που το νήπιο έχει ή διαθέτει, αλλά κάτι που το παιδί είναι – ένα παιδί που μπορεί και δείχνει ευαισθησία, ένα παιδί που μπορεί και εμπιστεύεται. ´Εχει μάθει πως είναι καλό να βοηθάς και να βαστάς ένα άτομο που βρίσκεται στη θέση του αδύνατου. Διαθέτει την ικανότητα να προσφέρει φροντίδα και μπορεί να αισθάνεται αυτό που αισθάνεται ο άλλος. Και σίγουρα θα είναι σε θέση να σκέφτεται τί αντίκτυπο θά έχουν οι δικές του ενέργειες στον άλλο ή στους άλλους.
Ο εσωτερικός αυτός κώδικας συμπεριφοράς ριζώνει βαθειά στο είναι των παιδιών που μεγαλώνουν με την ανατροφή των στενών δεσμών. Σαν αποτέλεσμα, αναπτύσσουν μια σωστή και υγιή αίσθηση της ενοχής και μπορούν έτσι να αισθάνονται το λάθος που διέπραξαν – σε σωστή και πραγματική αντιστοιχία με την πράξη τους. Για ένα παιδί μεγαλωμένο με υγιείς και στενούς δεσμούς το ψέμα αποτελεί παραβίαση της σχέσης εμπιστοσύνης. ´Οταν διαπράξει ολίσθημα/σφάλμα υπάρχει διατάραξη στην εσωτερική του ευημερίας, γι’ αυτό κάνει προσπάθεια να διατηρήσει και να αποκαταστήσει την αίσθηση ηθικής ισορροπίας. Αυτό το παιδί μπορεί αληθινά να κάνει τα σωστά πράγματα  προς τους άλλους για τον απλούστατο λόγο ότι άλλοι έχουν κάνει τα σωστά πράγματα γι’ αυτό.
Το παιδί που έχει ανατραφεί χωρίς στενούς δεσμούς και υγιείς ευαισθησίες, γίνεται ένα παιδί που θα το χαρακτηρίζαμε «αναίσθητο». Δεν διαθέτει πλαίσιο αναφοράς για τον τρόπο που πρέπει να φέρεται. Μη διαθέτοντας εσωτερικό καθηδηγητικό σύστημα, αναπόφευκτα οι αξίες του αλλάζουν με βάση τα γούστα της στιγμής. Μια διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που νοιάζονται και εκείνα που δεν νοιάζονται είναι η ικανότητα να αισθάνονται μεταμέλεια, τα απασχολεί δηλαδή ο αντίκτυπος που έχουν οι ενέργειές τους πάνω στους άλλους. Οι εγκληματολόγοι έχουν εντοπίσει το σημαντικότερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τόσο τα παιδιά που έχουν ανατραφεί χωρίς στενούς δεσμούς όσο και τους ψυχοπαθητικούς ενήλικες, και αυτό είναι η αδυναμία τους απ’ τη μια να αισθανθούν τύψεις και μεταμέλεια και απ’ την άλλη να μπουν στη θέση του άλλου – που είναι οι δύο οψεις του ίδιου νομίσματος – με αποτέλεσμα να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και της συμπεριφοράς τους γενικότερα. Μια ομάδα παιδιών ηλικίας περίπου πέντε χρόνων παίζουν. Ξαφνικά ένα απ’ αυτά πέφτει, γδέρνεται λίγο στο γόνατο και βάζει τα κλάμματα. Ένα παιδάκι μεγαλωμένο με στενούς δεσμούς θα προσπαθήσει να το καθησυχάσει, θα του πει «λυπάμαι του πονάς» και θα δείξει την επιθυμία του να του συμπαρασταθεί. Ένα παιδάκι μεγαλωμένο χωρίς στενούς δεσμούς είναι πολύ πιθανό να του πει ένα «άντε βρε κλαψιάρη»!

2. Κάντε  ηθικούς συσχετισμούς

Το νήπιο των στενών δεσμών ξεκινάει την πορεία της ηθικής του ανάπτυξης με δυο ποιοτικά στοιχεία θεμελιώδους αξίας – την ευαισθησία και την εμπιστοσύνη. Αυτές οι «αφετηριακές αρετές» κάνουν το έργο των γονιών ευκολότερο καθόσον μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν σαν βάση και αφετηρία για να διδάξουν το παιδί της προσχολικής ηλικίας τα ναι και τα όχι της ζωής. Ο γονιός με ηθικές αξίες κατάλληλα εκθέτει στο παιδί τί είναι σωστό, τί είναι λάθος και πώς περιμένει απ’ αυτό να ενεργήσει. Το παιδί εμπιστεύεται το γονιό και δέχεται τις οδηγίες του σαν να είναι Ευαγγέλιο. Αν ο Μπαμπάς πει πως είναι κακό να χτυπάμε τους άλλους, είναι κακό, τελεία και παύλα! Αν η Μαμά πει πως το να παρηγορούμε ένα παιδάκι που πονάει είναι καλό, τότε είναι καλό, τελεία και παύλα. Οι γονείς είναι οι ηθικές αυθεντίες στις οποίες έχει απόλυτη εμπιστοσύνη.  Τα πρώτα έξη χρόνια αποτελούν ιδανικό παράθυρο ευκαιριών με το παιδί να δέχεται ασυζητητί τις αξίες και τις αρετές που ζούν στην πράξη και παρουσιάζουν με λόγια οι γονείς του. Σκεφτείτε τί γίνεται όταν το παιδί μέσα στα πρώτα χρόνια της ζωής του παίρνει σε καθημερινή βάση και από ένα «μάθημα ηθικής». Για παράδειγμα, η Λίτσα πονάει το δαχτυλάκι της. «Έλα να τη βοηθήσουμε να νοιώσει καλύτερα». Ο γιός σας παίρνει τη μπάλα του φίλου του. «O Νίκος αισθάνεται άσχημα που του πήρες την αγαπημένη του μπάλα». Ή, «Πώς θα ένοιωθες αν ο Νίκος σου έπαιρνε τη μπάλα σου;» Αρχικά το παιδί πιστεύει ότι μια συμπεριφορά είναι καλή ή κακή απλά και μόνο επειδή του το λέτε εσείς ή ίσως και επειδή σκέφτεται τις συνέπειες. Γύρω στα πέντε όμως το παιδί σας αρχίζει να εσωτερικεύει τις αξίες σας: ό,τι είναι σωστό για σας, γίνεται σωστό και για το ίδιο. Οι αξίες σας, είτε ενάρετες είτε όχι, γίνονται κομμάτι του παιδιού σας, μέρος του εαυτού του. Από τα επτά μέχρι τα δέκα το παιδί σταδιακά μπαίνει στην ηλικία της ηθικής σκέψης. Εδώ το παιδί αρχίζει να ενεργεί σωστά επειδή αυτό είναι το σωστό. Στην ηλικία των επτά τα περισσότερα παιδιά έχουν αναπτύξει την αντίληψη του «τί είναι κανονικό ή συνηθισμένο». Και αν οι αρχές της ευαισθησίας, της φροντίδας, της ευγένειας και της συμπόνιας αποτελούσαν τρόπο ζωής και σταθερή οικογενειακή πρακτική, τότε αυτές γίνονται οι νόρμες, τα πρότυπα, βάσει των οποίων λειτουργεί το παιδί. Αυτά που οι γονείς παίρνουν στα σοβαρά, αυτά τα ίδια παίρνει στα σοβαρά και το παιδί. Μέχρις αυτό το σημείο θεωρεί τους γονείς του αλάθητους και έτσι μπαίνει στη μέση παιδική ηλικία με «ενσωματωμένες» τις αξίες τους. Ο δρόμος του όμως αναπόφευκτα διασταυρώνεται με παιδιά που έχουν διαφορετικές νόρμες, διαφορετικά πρότυπα ζωής. Παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτια με αναισθησία, που η βιαιότητα ήταν μια συχνή πραγματικότητα, που οι σχέσεις γονιών και παιδιών ήταν χαλαρές ή απόμακρες. Εδώ είναι που λάμπει το παιδί που μεγάλωσε με στενούς γονικούς και ηθικούς δεσμούς. Έχοντας ανατραφεί με έναν ηθικό κώδικα που έχει γίνει μέρος του εαυτού του, βλέπει τις εναλλακτικές αξίες που συναντά σαν κάτι το παράξενο. «Αναστατώνουν» την αίσθηση εσωτερικής ευημερίας που διαθέτει. Γίνεται επιλεκτικός σε θέματα ηθικής – επιλέγει τις αξίες εκείνες που συνεισφέρουν στην προσωπική αίσθηση ευημερίας και απορρίπτει τις υπόλοιπες.

Τί γίνεται με το παιδί χωρίς υγιείς βάσεις; Το παιδί που ανατράφηκε σε σπίτι όπου οι αρετές δεν συζητούνται ούτε διδάσκονται, μπαίνει στη μέση παιδική ηλικία σαν ένα πλοίο χωρίς πηδάλιο ή άγκυρα. Παραδέρνει λοιπόν σε μια θάλασσα αβεβαιότητας, εύκολο θύμα στις κάθε είδους επιδράσεις που θα βρεθούν στο δρόμο του. Μη έχοντας σύστημα αναφοράς να το χρησιμοποιήσει σαν πρότυπο και βάση σύγκρισης, υιοθετεί τις αξίες των άλλων ή μετατοπίζεται και αλλάζει συνέχεια με βάση του τί κρίνει βολικό κατά περίπτωση στην προσπάθειά του να λύσει τα προβλήματα της στιγμής. Το παιδί αυτό παρασύρεται προς ένα ηθικό σχετικισμό, σύμφωνα με τον οποίο για λίγα πράγματα ισχύει το άσπρο-μαύρο ή το σωστό-λάθος και οι περισσότερες λύσεις θα πρέπει να αναζητούνται στις διάφορες αποχρώσεις του γκρίζου. Το παιδί συνεπώς επιλέγει το δρόμο της ελάχιστης αντίστασης ή αυτόν που εκφράζεται απ’ την πιο μεγάλη λαϊκή προτίμηση. Το παιδί αυτό βρίσκεται σε επικίνδυνη περιοχή για το λόγο ότι στερείται στενών οικογενειακών δεσμών – στερείται γονιών που να διαθέτουν υγιή ηθικά θεμέλια και βάσεις.

… Συνεχίζεται …

Μετά τη γέννηση του μωρού

Από την Diana Kohnle (HealthDay News) 

Πηγή : http://www.medicinenet.com/script/main/art.asp?articlekey=99822 

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

 

Η γέννηση ενός μωρού – κοριτσιού ή αγοριού – είναι δυνατόν να έχει αντίκτυπο σ’ όλους τους τομείς της ζωής ενός ζευγαριού. Και ενώ είναι αλήθεια πως ένα μωρό μπορεί να φέρει το μπαμπά και τη μαμά πιο κοντά,  απ’την άλλη ή ένταση, οι γονικές υποχρεώσεις και τα καθήκοντα καθώς και ο ανεπαρκής ύπνος είναι δυνατό να αποτελέσουν πρόκληση για πολλά ζευγάρια.  

 

Η Αμερικανική Ακαδημία Οικογενειακών Γιατρών δίνει τις παρακάτω συμβουλές προκειμένου να βοηθήσει τα ζευγάρια να διατηρήσουν τη σχέση τους θετική και ποιοτική μετά τη γέννηση ενός μωρού: 

• Μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε μεταξύ σας συχνά και ειλικρινά. Να βρίσκετε πάντα χρόνο να τα λέτε.
• Να λέτε στον/την σύντροφό σας τί σας ενοχλεί. Καταβάλετε προσπάθεια να βρίσκετε τις λύσεις το συντομότερο δυνατό.
• Μην ρίχνετε ευθύνες στον/στην σύντροφό σας και ούτε να τον/την κατηγορείτε. Να λέτε όμως ξεκάθαρα αυτό που αισθάνεστε.
• Να βρίσκετε ευκαιρίες να έχετε χρόνο οι δυο σας, π.χ. όταν το μωρό κοιμάται.
• Όταν συζητάτε θέματα να επικεντρώνεστε σε πράγματα που είναι σημαντικά και όχι σε μικροπράγματα.
• Φτιάξτε ένα κατάλογο με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις του καθενός σας. Φροντίστε η κατανομή να είναι δίκαιη.
• Βοηθήστε τον/την σύντροφό σας να αποφορτίζεται απ’ την ένταση της ημέρας – ιδιαίτερα όταν η μέρα ήταν ιδιαίτερα απαιτητική.

 

Όσες από σας γνωρίζετε καλά αγγλικά και θέλετε να διαβάσετε κάτι περισσότερο για το θέμα αυτό, πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο και θα σας οδηγήσει σ’ ένα άρθρο με τίτλο Kids Can Make a Beautiful Marriage Ugly (Τα Παιδιά Μπορούν να Κάνουν έναν Όμορφο Γάμο Άσχημο). Το άρθρο αναλύει τα ευρήματα της έρευνας που έγινε και στην οποία βασίζεται και η σύντομη εκδοχή της σημερινής μας ανάρτησης.

 

 http://www.medicinenet.com/script/main/art.asp?articlekey=99338