Χρόνια μας πολλά μαμάδες!

Την Κυριακή είναι η γιορτή της Μητέρας! Για μένα, η γιορτή αυτή, μου ξυπνάει διάφορες αναμνήσεις. Τη μέρα αυτή έμαθα πως θα γίνω μαμά. Γιόρτασα κι εγώ θυμάμαι, με δύο θετικά τεστ στο χέρι και ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη! Η γιορτή της Μητέρας έχει και λίγη πλάκα! Ξέρεις ότι τα μικρά σου κάνουν σκευωρίες, με τις δασκάλες τους, σου ετοιμάζουν πρωινό στο κρεβάτι με τον μπαμπά ενώ κάνεις οτι κοιμάσαι, η γιαγιά τα βοηθά κρυφά να σου ετοιμάσουν καρτούλες και γενικά από καμιά εβδομάδα πριν, ξεκινάς να κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις…

 

Οι μαμάδες γιορτάζουν. Είναι η μέρα μας! Και για πρώτη φορά, θα γιορτάσω την γιορτή της Μητέρας ενώ πλέον είμαι και εργαζόμενη. Εργαζόμενη σε έναν χώρο που ονειρεύτηκα χρόνια πριν και κατάφερα να δημιουργήσω στα 40 μου! Και ως μητέρα που χρόνια ήμουν «απλά» μαμά, τώρα είμαι και business woman και μαζί με την νέα μου ιδιότητα, πήγα να αποκτήσω και μια ακόμη ενοχή. Αυτή που έχουν όλες οι εργαζόμενες μαμάδες. Αλλά ευτυχώς, νωρίς κατάλαβα πως πρέπει να την αποβάλλω πριν μου κατσικωθεί…

 

Έχουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι μαμάδες. Για το κάθε μας παραμικρό λάθος, τύψεις! Για τις ώρες μακριά από τα παιδιά μας, τύψεις. Για την κάθε απογοήτευσή τους, τύψεις. Για την επίδοσή τους στο σχολείο, τύψεις. Για όσα κάναμε και μετά μάθαμε πως δεν έπρεπε, τύψεις! Πόσες τύψεις? Και γιατί?

 

Έχω κάνει λάθη. Έχω κάνει και πολλά σωστά! Έχω αφιερώσει χρόνο σε μένα. Έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο στα παιδιά μου. Τόσο, που κάποια στιγμή είχα ξεχάσει τον ίδιο μου τον εαυτό! Έχω προτιμήσει να μην βγώ έξω, αλλά να μείνω σπίτι με τα παιδιά μου που αλλιώς θα δυσκολευόντουσαν να κοιμηθούν. Έχω επίσης προτιμήσει να τα αφήσω στο ολοήμερο για να πιω καφέ με την κολλητή μου! Τους έχω μαγειρέψει πεντανόστιμα φαγητά και τους έχω ταϊσει και φαγητά απαίσια (που όμως έφαγαν τα καημένα!!!). Τους έχω μιλήσει με απέραντη ηρεμία και υπομονή, αλλά τους έχω φωνάξει τόσο που πρέπει να με έχει ακούσει όλη η γειτονιά. Τους έχω βάλει ορούς κρατώντας τα από χέρια, πόδια και κεφάλι (μη ρωτήσετε πως), τους έχω αφήσει δίχως ορό (από τύψεις για τις άλλες φορές με το κεφαλοκλείδωμα) και έχουν κάνει ακροαστικά. Τους έχω συγκρίνει μεταξύ τους (που γνώριζα πως είναι λάθος) και τους έχω πει να μην συγκρίνουν τον εαυτό τους με κανέναν άλλον γιατί είναι μοναδικά. Τους έχω δείξει τον καλό μου εαυτό, αλλά και τον κακό μου. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί… 11 χρονών ο γιος μου, 8 η κόρη μου, φαντάζεστε τι ευκαιρίες είχα για μεγάλα λάθη 😉

 

Έχω διαβάσει πολλών λογιών βιβλία που αφορούν στην σωστή γονεϊκότητα και στην θετική διαπαιδαγώγηση. Γνωρίζω το κάθε μου λάθος πως γράφεται σε μια παιδική ψυχή… Έχω λόγους να νιώθω τύψεις, ένιωθα τύψεις για πολύ καιρό. Τα παιδιά μας αξίζουν την τελειότητα και υπήρξαν φορές που δεν την προσέφερα στα παιδιά μου. Όμως, αυτή η παντοτινή τελειότητα, δεν μπορεί να προσφέρεται από νορμάλ μαμάδες. Απλά είναι αδύνατον. Δεν υπάρχει τέλεια μαμά! Πρόσφερα μόνο την αγάπη μου στα παιδιά. Αυτή είχε μέσα και όλα όσα ανάφερα πιο πάνω, αλλά η αγάπη ποτέ δεν είχε φύγει από την καρδιά μου. Και πραγματικά -θελω να- πιστεύω, πως αυτή είναι το κατακάθι στις ψυχές των παιδιών μας. Όπως και στον Ελληνικό καφέ. Ακόμα και να είχε βρωμίτσα ή κάποια ατέλεια ο πάτος του φλυτζανιού, το κατακάθι του καφέ τα καλύπτει όλα και μένει μόνο το άρωμα και η γεύση του καφέ! Η αγκαλιά μου ήταν και είναι πάντα ανοιχτή για τις χαρές τους και τα προβλήματά τους. Πιστεύω πως το ξέρουν. Έρχονται σε μένα να εκμυστηρευτούν μυστικά, να μάθουν την άποψή μου για κάτι, να πουν τον πόνο τους και να ρωτήσουν διάφορα που αφορούν στη ζωή τους. Με εμπιστεύονται και με αγαπούν. Μπορεί να τους τη σπάω συχνά, αλλά η αγάπη μου είναι δεδομένη. Και αυτό το γνωρίζουν.

 

Λιγότερες τύψεις! Αυτό θα μας ευχηθώ αυτή τη χρονιά! Λιγότερες τύψεις και περισσότερη αυτοεκτίμηση. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος της μαμάς. Ας το αναγνωρίσουμε. Η κάθε μια έχει τα δικά της. Η κάθε μια προσπαθεί με τον δικό της τρόπο και η κάθε μια είναι καλύτερη από την άλλη σε κάτι από όλα αυτά που ζητούμαστε να κάνουμε καθημερινά. Και δεν πειράζει… Την αγάπη μας ζητάνε τα παιδιά μας. Ποτέ δεν ζήτησαν κάτι άλλο άλλωστε!

 

Γιορτάζουν οι ΜΑΜΑΔΕΣ την Κυριακή! Μεγάλη γιορτή! Η μέρα που γιορτάζει όλες μας τις όμορφες στιγμές με τα παιδιά μας, αλλά και τις άσχημες, μιας και η μητρότητα τα έχει και τα δύο…

 

Πρώτη χρονιά που η δική μου μαμά, δεν θα ευχηθεί στην μαμά της, μιας και η γιαγιά ταξίδεψε γι αλλού φέτος. Χρόνια πολλά μαμά μου! Χρόνια πολλά γιαγιάδες των παιδιών μου, χρόνια πολλά μαμάδες, χρόνια πολλά και σε μένα! Αξίζουμε όλη την αγάπη που θα μας λούσει την Κυριακή! ❤

Advertisement

Σχόλια… Διαφωνίες!

Λοιπόν, έχω ένα αγοράκι (τον Γιώργο) ο οποίος είναι 5μισυ χρονών, και ένα κοριτσάκι (την Ναταλία) 2μισυ. Κάποια πράγματα τα έμαθα  προχωρώντας με τον Γιώργο την πορεία της μητρότητας, άλλα τα ήξερα από πριν από το κάποιο διάβασμα που έκανα πριν αλλά και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Κάποια τα άλλαξα όταν κατάλαβα τι εστί να είσαι μαμά (σας έχω ξαναπεί ότι έλεγα πως θα θηλάσω 6 μήνες και πως τότε θα πάει και το παιδί στο δωμάτιό του, χαχαχαχα) και πόσο διαφορετικά βλέπεις τα πράγματα όταν υπάρχει ένα πλασματάκι στη ζωή του που αγαπάς τόοοοσο πολύ.

 

Μια φιλοσοφία για να είναι κατασταλαγμένη, πολλές φορές επιδέχεται αλλαγές εφόσον έχεις δοκιμάσει κάτι και βλέπεις οτι δεν λειτουργεί, διαβάζεις κάτι νέο και τότε συνειδητοποιείς πως όντως έχει νόημα. Έτσι λειτούργησα κι εγώ, και το ένστικτό μου με βοήθησε αρκετά μιας και πράγματα που δεν με έκαναν να νιώθω καλά, απλούστατα… δεν τα έκανα. Τις περισσότερες φορές δηλαδή, γιατί όταν δεν γνωρίζεις την εναλλακτική λύση, δεν είσαι σίγουρη.

 

Και έτσι, στον Γιώργο έκανα κάποια λάθη. Τα τάιμ αουτ που του έβαζα για τιμωρία, οι απειλές (που βεβαίως δεν έμεναν απειλές αν δεν άκουγε) για να του πάρω κάποιο παιχνίδι για λίγο χρόνο ή για πολλές μέρες, ποτέ δεν έπιασαν τόπο. Δυο θέματα είχε και έχει ο Γιώργος από μικρός. Το γεγονός ότι μπορεί να του μιλάμε ώρες ώρες και απλούστατα να μας αγνοεί ΤΕΛΕΙΩΣ, λες και δεν υπάρχουμε, και το γεγονός ότι αργεί πολύ (μα πολύ) να ετοιμαστεί όταν δεν έχει όρεξη! Ότι και να έχουμε κάνει και πει, αυτά τα δύο «προβλήματα» παραμένουν. Δεν είναι συνεχώς έτσι, αλλά αμα τον πιάσει… σπάει νεύρα!!!! Το άλλο λάθος που νομίζω πως έκανα, ήταν να είμαστε κάθετοι στο να μην χτυπήσει ποτέ άλλο παιδάκι. Έτσι, ο Γιώργος ακόμη κι αν τον χτυπάνε, δεν κάνει κάτι. Τώρα τελευταία με πολύ μπιρι-μπίρι άρχισε να κανονίζει μόνος του (σχεδόν, μέχρι να μην ξέρει πως να το χειριστεί το θέμα). Τώρα του λέω (μπορεί να μην συμφωνείτε), πως αν κάποιος τον χτυπάει, θα κάνει ότι μπορεί για να τον σταματήσει. Είτε να του πιάσει τα χέρια, να του φωνάξει, να το κλωτσήσει αν χρειάζεται. Πάντως να μην δέχεται από κανέναν να του συμπεριφέρεται άσχημα, ΠΟΤΕ (ούτε και από την Ναταλία)! Απλά να μην χτυπήσει ποτέ στο πρόσωπο ή να σπρώξει! Αυτά…

 

Γενικά όμως, είμαι περήφανη για το γεγονός οτι τον θήλασα μέχρι τα 2+ του χρόνια, το γεγονός οτι κοιμόμαστε μαζί και οι τέσσερις και τον αφήνω να φεύγει και να έρχεται στο κρεβάτι μας ελεύθερα, το ότι τον κουβαλούσα πάνω μου με sling οπότε γνώρισε τον κόσμο από το ύψος μας και όχι ξαπλωμένος στο καροτσάκι. Το γεγονός οτι ποτέ δεν τον χτύπησα και πολλά πολλά άλλα!

 

Πριν γεννηθεί η Ναταλία, διάβαζα πάλι. Και νέα βιβλία αλλά και παλιότερα. Ήξερα και από τον Γιώργο τι μου είχε φανεί σωστό, τι είχε πιάσει, τι όχι, διάβασα και κάποια καινούργια, συμφώνησα, διαφώνησα, αποφάσισα πως θα λειτουργήσω με δύο παιδιά πια!

 

Ο Γιώργος δεν έφυγε από το δωμάτιό μας, από μόνος του μας είχε πει οτι δεν θέλει να είμαστε με τη Ναταλία κι αυτός μόνος του! Τι πιο λογικό? Οι τιμωρίες είχαν φύγει από το λεξιλόγιό μας. Του ζήτησα μάλιστα και συγνώμη που μέχρι τότε είχα χρησιμοποιήσει κάποιες τιμωριούλες. Άλλωστε από αυτά που είχα διαβάσει, τις τιμωρίες τις βάζουμε στα παιδιά μας συνήθως για πράγματα που κάνουν τα παιδιά γιατί είναι παιδιά, τους στερούμε την παιδικότητά τους, ξεσπάμε με αυτόν τον τρόπο και τελικά, όπως συνέβη και σε μας, τα προβλήματα συνεχίζουν (εκτός αν η τιμωρία έχει σχέση με σωματική τιμωρία, οπότε και μπορεί να σταματήσουν επειδή φοβούνται). Μπορεί να εξηγήσεις σε ένα παιδί, να ξαναεξηγήσεις και να μιλάς και να ξαναμιλάς για να καταλάβουν το σωστό από το λάθος. Επιπτώσεις? Βεβαίως και υπάρχουν. Το γεγονός ότι κάτι δεν άρεσε στην μαμά, στην δασκάλα, στον φίλο τους και η αντίδρασή τους, είναι μια επίπτωση. Και θα μάθουν στο τέλος να σέβονται, όχι να φοβούνται! Έτσι οι τιμωρίες, όσο δύσκολο κι αν είναι, σταμάτησαν! Δεν λέω. Κάποιες φορές οι φωνή υψώνεται στα ύψη. Κάποιες τους βάζω να ηρεμήσουν στον καναπέ, ή απομακρύνω ένα παιχνίδι μέχρι να χαλαρώσουν λιγάκι…

 

Να λοιπόν μια διαφορά των δύο παιδιών μου. Η Ναταλία δεν γνωρίζει τι εστί τιμωρία και προσπαθώ όσο γίνεται να μην της «σβήσω» τον δυναμισμό που έχει, αν και πολλές φορές είναι απαιτητική. Δεν μπορείς να της αλλάξεις γνώμη για κάτι, ούτε να την κάνεις να ξεχαστεί με κάτι άλλο. Έχει άποψη και προσπαθεί να την περάσει!  Την θηλάζω ακόμη, την είχα κι αυτήν ώρες στα sling, ποτέ δεν την έχω χτυπήσει επίσης. Βέβαια δεν είχε όλη την προσοχή όπως έχουν τα πρώτα, έμαθε να παίζει μόνη της αρκετή ώρα και να κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να κάνει αυτό που θέλει. Η Ναταλία λοιπόν, καμιά φορά χτυπά τον Γιώργο και αυτός δεν κάνει κάτι σπουδαίο. Μπορεί να φωνάξει, να της κρατήσει τα χέρια, να κλάψει, μετά να αρχίσει και η Ναταλία τις στριγκλιές. Τους δείχνω πως πρέπει να λειτουργούν και συζητώ μαζί τους. Τους εξηγώ πως ΔΕΝ χτυπάμε ο ένας τον άλλον, η μικρή άρχισε σιγά σιγά να συγκρατεί τον εαυτό της πιο πολύ από ότι πριν, ο Γιώργος έμαθε να φεύγει και να της λέει πως δεν του αρέσει αυτό! Σε καλό δρόμο είμαστε! Παίζουν μαζί αρκετή ώρα, ΑΛΛΑ μαλώνουν κιολας. Και όταν μαλώνουν τους αφήνω να τα βρουν (εκτός κι αν πέφτουν σφαλιάρες).

 

Αυτό μου είχε κάνει εντύπωση όταν το διάβασα αλλά είναι σωστό. Σκεφτείτε το. Πόσες φορές νιώσαμε αδικημένοι από τους γονείς μας? Πως πάντα παίρνουν το μέρος του αδερφού/αδερφή μας και πάντα αδικούν εμάς? Έτσι ήταν ή αυτό μας μένει τελικά? Όσο δίκαιος και να είναι ο γονιός, το ένα από τα δύο παιδιά θα νιώσει αδικημένο εκείνη την ώρα και θα το θυμάται. Και αν μάλιστα ο ένας τιμωρηθεί, τότε αυτό που του μένει, είναι να την φέρει κάποια στιγμή -όταν βρει την ευκαιρία- στον αδερφό του! Και ναι, μπορεί να μαλώσουν και να πουν άσχημα πράγματα ο ένας στον άλλον, αλλά θα τα βρουν μεταξύ τους σε λίγα λεπτάκια και μάλιστα δεν θα τους μείνει κάποιο αίσθημα αδικίας. Μπορεί ο γονιός αν δεν αντέχει τις φωνές, να πάει να ρωτήσει από τον καθένα τι συμβαίνει και μετά να τους ρωτήσει πως μπορεί να βρεθεί μια λύση. Συνήθως κάτι θα βρεθεί. Αν δεν μπορούν να μοιραστούν ένα παιχνίδι, απλά το παίρνω μέχρι να αποφασίσουν ότι μπορούν… Και πάλι παρέμβαση είναι, αλλά κάποια στιγμή δεν αντέχεις και κάνεις τελικά κάτι. ‘Οπως και κάποια σχόλια που μπορεί να κάνω. Πχ «Ναταλία, ο Γιώργος κλαίει επειδή τον χτύπησες! Δεν έπρεπε! Μήπως να του κάνεις αγκαλίτσα και να του πεις συγνώμη?», «Γιώργο σωστό ήταν να της χαλάσεις το παιχνίδι που έφτιαχνε τόσην ώρα? Μήπως να την βοηθήσεις να το ξαναφτιάξει? Ε, σόρρυ κιολας, άνθρωπος είμαι…

 

Και εννοείται πως έχω τύψεις για πολλά που έχω κάνει ή που δεν έχω κάνει ή που συνεχίζω να κάνω! Και βέβαια αναρωτιέμαι αν πράττω σωστά και αν δημιουργώ σωστούς μελλοντικούς ενήλικες. Τα παιδιά μου, η αλήθεια είναι, τα βλέπω μια χαρά. Είναι παιδιά, έξυπνα, χαρούμενα,  με την δική τους προσωπικότητα, ευαίσθητα, δυναμικά, λένε την γνώμη τους δίχως να φοβούνται, εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους και είναι τα υπέροχα δικά μου παιδιά. Και βέβαια έχουν τα μειονεκτήματά τους το καθένα. Δεν έχω βάλει στοίχημα με κανέναν να μεγαλώσω τέλεια παιδιά! Ή έχω?

 

Πόσο μα ΠΟΣΟ με χαλάει όμως ένα πράγμα! Να σου την λένε ακόμη και δικά σου άτομα για τις τακτικές που χρησιμοποιείς. Να σου λένε πως είσαι λάθος, πως κι αυτοί μεγάλωσαν παιδιά, πως τα μειονεκτήματά των παιδιών σου πολύ πιθανόν να προέρχονται από τον τρόπο που τα μεγαλώνεις και πως ίσως να τους δημιουργείς προβλήματα ή ακόμη και να τους κάνεις και κακό! Και ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν σκέφτονται πως αυτός ο τρόπος που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, ίσως (λέω ΙΣΩΣ) και να είναι ο λόγος για όλα τα άλλα θετικά που έχουν! (Βέβαια, εσένα κατά βάθος σου μένει το ερωτηματικό του κατά πόσο φταις για αυτά τα μείον που σου λένε για το παιδί σου…)…

 

Γιατί όταν μεγαλώνεις με λίιιιγο διαφορετικό τρόπο τα παιδιά σου, όλοι περιμένουν πως πρέπει να είναι όλα τέλεια και πως αν βρουν κάποιο ψεγάδι, σημαίνει ότι όλα τα κάνεις στραβά? Και πως σίγουρα γι αυτά θα φταίει ο κοινός ύπνος, ή που θηλάζεις ακόμη, ή που θηλάζεις μπροστά στον 5χρονο γιο σου, κλπ κλπ.! Και το μεγαλύτερο σπάσιμο από όλα βέβαια είναι… Γιατί εγώ επηρεάζομαι και θυμώνω τόσο και αρχίζω και νιώθω και άλλες τύψεις? Γιατί μου μπαίνουν ψύλλοι στα αφτιά και μπαίνω στη διαδικασία να αμφισβητήσω τον εαυτό μου, κάποιες φορές μάλιστα ακόμη και να μαλώσω τα παιδιά γιατί αλλιώς πάλι θα τα ακούσω? Πως κλείνεις τελείως τα αφτιά σου, αφού η καρδία σου σου λέει πως αυτό που κάνεις… είναι αυτό που θεωρείς σωστό?

Αυτές οι μέρες!!!

 

Μια στις τόσες, υπάρχουν και «αυτές οι μέρες»… Αυτές οι μέρες λοιπόν περνάνε και λες, να πάνε στον αγύριστο. Αυτές τις μέρες δοκιμάζεσαι, και αν το θυμάσαι αυτό κατά την διάρκεια της μέρας το βλέπεις λίγο πιο θετικά. Αν το ξεχάσεις, χάνεις τον έλεγχο. Εγώ βρίσκομαι συνήθως κάπου στο ενδιάμεσο αυτές τις δύσκολες μέρες.

Σήμερα η Ναταλία είχε την δεύτερη της μέρα με γαστρεντερίτιδα η οποία κατά τον γιατρό μας πάντα, θα περάσει αύριο γιατί αυτή η ίωση κρατάει 3 μέρες! Βέβαια, όταν είσαι η μαμά ενός 8μηνου μωρού, περιττό να σας πω πόσο πολλές φαίνονται αυτές οι τρείς μέρες! Εγώ είμαι στα πρόθυρα κρυώματος και προσπαθώ να μην κυλήσω τελείως, αλλά παρ’ όλα αυτά ο λαιμός γαργαλάει (καθόλου δεν γελάω βέβαια), τα αυτιά έχουν φαγούρα, φταρνίζομαι και είναι μπουκωμένη η μύτη μου! Ξυπνήσαμε σχετικά καλά από ένα βράδυ άσχημο (κάθε τόσο ξυπνούσε κλαίγοντας γιατί πονούσε την κοιλίτσα της). Απύρετη σχεδόν (37.5.. μπροστά στο 39άρι το βραδυνό, τιιιιποταααα). Έπαιξε με τον Γιώργο στο κρεβάτι και μετά άρχισε την γκρίνια, έκανε κακάκια και ηρέμησε. Σηκωθήκαμε, έφτιαξα πρωινό, ήρθε και η μητέρα μου για παρεούλα, και ξεκίνησε η πρωινή γκρίνια για τον ύπνο της μικρής μου. Ο παππούς παρέλαβε τον εγγονό για να έχει ησυχία το σπίτι και πήρα την μικρή για θηλασμό/ύπνο. Και εκεί που γλάρωσε, αποφάσισε να ψάξει για κανένα παιχνίδι. Και βρήκε ένα στο κωμοδίνο (του Γιώργου τα παιχνίδια της φαίνονται τόσο μα τόσο ελκυστικά). Με τα πολλά το έπιασε, έπαιξε λίγο και τελικά, κανενα 40λεπτο μετά, την κοίμησα. Βγήκα με τόσην όρεξη για έναν καφέ, αλλά είπα να αδειάσω πρώτα το πλυντήριο πιάτων. Και όταν το έκανα αυτό, εννοείται πως έπρεπε να το γεμίσω. Και αφού το γέμισα και είχε αδειάσει ο νεροχύτης, είπα να αδειάσω το νερό από τις χελωνίτσες και μετά να τον πλύνω κιόλας γιατί αλλιώς σιχαίνομαι μετά. Και αφού οι πάγκοι ήταν καθαροί, να μην βγάλω τα φιλετάκια ψαριού να τα στρώσω στο ταψί με τα διάφορά τους να τα έχω έτοιμα στο ψυγείο για μετά; Γιατί ποιός ξέρει αν θα έχει γκρίνια η μικρή και αν θα με αφήσει να κάνω τη δουλειά μου; Και μετά, έφτιαξα το καφεδάκι μου σε μεγάλο ποτήρι, έβαλα και κάμποσα παγάκια, έκατσα στην πολυθρόνα, άνοιξα το λαπτοπ, ήπια μια λαχταριστή γουλιά καφέ και… σηκώθηκα να φέρω την Ναταλία που είχε ξυπνήσει! Α, και γι αυτό το λόγο ξεχνάω να πατήσω το κουμπί του λαπτοπ για να κλείσει, καλέ μου άντρα. Επειδή ζω με την ελπίδα οτι θα ξαναγυρίσω σύντομα να συνεχίσω…

Είπα στον πατέρα μου να φέρει τον Γιώργο. Ποιός ο λόγος να κάθεται κάτω αφού ήταν ξύπνια η μικρή μας; Ήρθε το παλικαράκι μου, έπαιξε με την αδερφή του, της έκανε χαρούλες, αλλά η Ναταλία σήμερα ήθελε χεράκια. Όταν με έχανε από το οπτικό της πεδίο, έκλαιγε. Έτσι τα χεράκια αυτά κουράστηκαν να την κρατούν. Η γκρίνια όμως γκρίνια… Να φάει δεν ήθελε, να πιει γάλα, ούτε… Νερό, χυμό μήλου, μπαααα… Την πήγα για ύπνο και πάλι, αλλά αυτή φορά και όπως κάθε μεσημέρι, με τον Γιώργο μαζί. Του βάζω παιδικά με πολύ χαμηλό ηχο (Ουράνιο Τοξο, κλπ) και κάποια στιγμή τον παίρνει κι αυτόν ο ύπνος. Όχι όμως και σήμερα! Σήμερα ο Μορφέας την έκανε από αυτό το σπίτι. Πήγε για μπάνιο; Με τέτοιο αέρα όμως; Ποιός ξέρει; Η Ναταλίτσα προσπάθησε να κοιμηθεί βέβαια. Την πρώτη φορά με χίλια ζόρια! Μετά… άρχισε να σφίγγεται και να κανει κακά της!!! Oh my GOD!!! Την άλλαξα και είπα στον Γιώργο να μην αρχίσει τα χαρούμενα χαδάκια, φιλάκια κλπ γιατί πρώτον, έτσι όπως πάει θα κολλήσει κι αυτός, αλλά και επειδή θέλω να την ξανακοιμήσω… Ναι σιγά! Τριάμιση είναι! Έκανε ακριβώς αυτό γιατί αυτό κανει άλλωστε πάντα!

«Γιώργο!!!! Την επόμενη φορά που θα την ξυπνήσεις, θα βγείς από το δωμάτιο να κοιμηθείς στο δικό σου!» Οπότε, στην αρχή, ένας Γιώργος άρχισε να βλέπει και πάλι τα παιδικά του ήσυχος ήσυχος κι εγώ άρχισα να αισθάνομαι τύψεις. Άπλωσα το χέρι μου καθώς θήλαζα την μικρή για να τον χαιδέψω και αυτός ήρθε χαρούμενος και χοροπηδώντας προς το μέρος μου κάνοντας την γλαρωμένη Ναταλία να τον κοιτάξει χαρούμενα!!! Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν εμότικον που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, αλλά το ξεπέρασα όταν τελικά η μικρή μου κατάφερε να ξανακοιμηθεί… Και έτοιμη ήμουν να κοιμηθώ κι εγώ όταν άκουσα κάτι να σέρνεται με θόρυβο, στο πάτωμα! Ο Γιώργος αποφάσισε να μετακινήσει τον ανεμιστήρα και να γελάει με τα νοήματα που του έκανα για να σταματήσει!!! Η μικρή, ξύπνησε!!! Εμότικον χαρακίρι!!! Αν πω οτι εκέινη την ώρα δεν ζήλεψα τις μαμάδες που αρχίζουν να δέρνουν τα παιδιά τους, ψέματα θα πω! Πραγματικά δεν ξέρω πως δεν έχασα τον έλεγχο! Μέσα στην κούραση, μέσα στην γκρίνια, λες «Αααααααχ, επιτέλους ξεκούρασηηηηη!!!» και κάποιος στην χαλάει! Το σπλάχνο σου! Δεν άντεξα να μην τον διώξω από το δωμάτιο! Του είπα να πάει στο σαλόνι και να έρθει οταν έχω κοιμήσει την Ναταλία. Κάτι που βεβαίως δεν του άρεσε, οπότε κάθε λίγο και λιγάκι ερχόταν και έκανε μια μικροφασαρία… Θεέ μου, δώσε μου δύναμη! ΤΩΡΑ!!! Του θύμωσα και άρχισε να κλαίει και νάτες πάλι οι τύψεις! Το μωρό μου κλαίει επειδή δεν μπορώ να κοιμήσω την Ναταλία και έχω νεύρα; «Ελα εδω αγάπη μου!», χαδάκια, φιλάκια και εξήγηση για τον λόγο που η μαμά έχει νεύρα και του θύμωσε! «Σε αγαπάω μαμά μου!»

Ειμαι απαίσια μαμάαααααα!!!!!

Κάποια στιγμή το έπιασα το υπονοούμενο. Δεν θα κοιμόμασταν! Σηκωθήκαμε να κάνουμε κάτι άλλο να αλλάξει ο ήχος της γκρίνιας! Πήρα τηλέφωνο τον αντρούλη να του πω να έρθει στην ώρα του απο την δουλειά γιατί αλλιώς θα κλατάρωωωωω! 7 η ώρα ραντεβού για να δούμε για τα Αγγλικά του Γιώργου στο φροντιστήριο (υπενθύμηση)…

Οι γονείς μου έλειπαν ή κοιμόντουσαν. Η γκρίνια συνεχιζόταν αλλά κατά τα άλλα έβαλα φαϊ στον Τζώρτζη, έπαιξαν και λίγο μεταξύ τους και μετά συνεχίστηκε η γκρίνια. Η Ναταλία συνέχισε να κάνει κακά, δεν ήθελε τίποτα αλλά τα ήθελε όλα, στρίγγλιζε αν δεν την είχα αγκαλιά, αλλά δεν με ήθελε κιόλας, και πως να με θέλει. Αφού δεν ήμουν ήρεμη!!! Και ο αντρούλης όταν έρθει, θα τα ακούσει! Σήμερα βρήκε να μην μου κάνει το χατίρι; 6.20!!! Ήρθε, και ήμουν έτοιμη να του ορμήσω από τα νεύρα μου! Όταν δεν μπορείς να τα βγάλεις στα παιδιά σου, τα βγάζεις στον άντρα σου! Και νιώθεις τύψεις γιατί κι αυτός δουλειά ήταν, αλλά, ΑΛΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΕΣ;;;;;;;;;;;; Πόσο σημαντικότερο ήταν αυτό που έκανες από την ανάγκη που σε είχα;;;;;; Και ένα εμότικον που σπάει πιάτα στο κεφάλι του άντρα της και δίνει μπουνιές, πάνω κάτω θα ήταν ότι πρέπει (παρ’ ολες τις τύψεις βέβαια, άλλο το ένα, άλλο το άλλο!)…

Ετοιμαζόμαστε μέσα στο άγχος και τα νεύρα και φεύγουμε και ευτυχώς μέχρι να φτάσουμε… ηρεμούμε! Και γιατί πηγαμε; Για να μας πει η κοπέλα, οτι ο Γιώργος είναι μικρός και πως αν ξεκινήσει φέτος, θα κάνει το ίδιο βιβλίο για 3 χρόνια και θα το βαρεθεί και ίσως να μην είναι η καλύτερη ιδέα. Γιατί βρε κοπέλα μου δεν μου το είπες δηλαδή αυτό όταν σου είπα την ηλικία του; Γιατί έπρεπε να κουβαλήσω το μωρό, τον μικρό, τον άντρα (θα τον γράφαμε υποτίθεται σήμερα και είχαμε χαρεί κιόλας), για να μας πεις οτι ειναι μικρός; Μήπως θες να τα ακούσεις κι εσύ σήμερα;;;;

Στον γυρισμό η Ναταλία βάζει τα κλάμματα σχεδόν, ο Γιώργος έτοιμος να κοιμηθεί! Στο σπίτι η Ναταλία και ο Γιώργος αλλάζουν γνώμη! Ποιός να κοιμηθεί;;;; όοοοοοοοχι, απλά θα γκρινιάζουμε ή θα κλαίμε! Βάζουμε απαλά τραγουδάκια αφού αλλάζω και ταΐζω τον Γιώργο καθώς ο Μάκης απασχολεί την Ναταλία και αφού δοκιμάζω να κοιμίσω την ζουζουνίτσα με απόλυτη αποτυχία, την δίνω στον μπαμπά της ο οποίος αποτυγχάνει παταγωδώς επίσης! Εμότικον που τραγουδά «Για δε μ΄αφήνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο όοοοολοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πιααααααα!» και μετά παίρνει τις βαλίτσες του και φευγει! Βάζω το σλινγκ, παίρνω την μπουμπουκίτσα μου, την βάζω μέσα, βγαίνω στην αυλή, της καλύπτω το πρόσωπο (είναι και κουτσομπολίτσα!), και κουνιέμαι πέρα δώθε…. Παραδόθηκε! Ο Μορφέας μάλλον γύρισε από την ολοήμερη!!! Μπήκα στο σπίτι, την άφησα στο κρεβάτι της και ήρθα στο σαλόνι με το χαμόγελο του ήρωα. Στον καναπέ κοιμόταν ΚΑΙ ο Γιώργος!!!! 10 η ώρα! Εμότικον που ευχαριστεί τον Θεό!!!

Τι ήταν αυτό; Με ρωτάει ο Μάκης… Τι πάθανε σήμερα;

Καλέ μου άντρα, αυτό που έζησες εσύ ήταν τόοοοοσο λίγο σε σύγκριση με αυτό που έζησα έγω! Αφού δεν έδειρα τον Γιώργο ή δεν του είπα οτι θα τον δείρω αν δεν κάτσει φρόνιμος, αφού δεν άφησα την Ναταλία να κλάψει και να μη με νοιάζει (ας κοιμηθεί πχ μόνης της), δεν θα το κάνω ποτέ! Μείνε ήσυχος! Όταν σε ξαναπάρω όμως τηλέφωνο, να έρθεις στην ώρα σου!!!!

Το συγνώμη ήταν ανάμεσα σ’αυτά που είπε για να δικαιολογηθεί!

ΟΥΦ! Τα έχασα πάλι λίγο σήμερα. Το αδίκησα το μικρό μου το αγοράκι. Είναι μικρός και όμως περιμένω να συμπεριφέρεται σαν μεγάλος ώρες ώρες γιατί αυτό έχω ανάγκη εκείνη την στιγμή. Δεν το κάνει και θυμώνω! Είμαι άδικη μαζι του… Κι αυτός μετά με αγκαλιάζει και μου λέει οτι κατάλαβε όταν δικαιολογούμαι και μου λέει οτι με αγαπά! Ουφ! Τι να κάνω; Είναι και οι μαμάδες άνθρωποι όμως, δεν είναι; Κι αυτά απ’ την άλλη, τι φταίνε; Εμότικον που αυτομαστιγώνεται!!!

Είναι μερικές μέρες… «Αυτες οι μέρες», να φύγουνε! Να πανε αλλου!!!!