Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Advertisement

Το ελεύθερο παιδί!

Μητέρα είναι αυτός που έχει μεγάλα όνειρα για σένα, αλλά μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο ❤

 

Υπάρχει ένα τριπάκι (βασικά διάφορα υπάρχουν) στο οποίο μπορεί να πέσει κάποιος, και ίσως κατά καιρούς έχω πέσει κι εγώ. Όταν ένας γονιός μεγαλώνει (ή προσπαθεί να μεγαλώσει) το παιδί του με μια ήπια διαπαιδαγώγηση, βασικά προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά με τον δικό τους χαρακτήρα και όχι με αυτόν που θα άρεσε στους γονείς τους να έχουν, προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά ελεύθερα, παιδιά που δεν φοβούνται τους γονείς τους, παιδιά που δεν κάνουν το σωστό επειδή φοβούνται την τιμωρία, αλλά κάνουν κάποια στιγμή το σωστό αλλά επειδή θέλουν να κάνουν το σωστό,αυτός ο γονιός ακούει πολλά και διάφορα.

 

Ακούει το πόσο κακομαθαίνει τα παιδιά του. Το ότι τα αφήνει κολλημένα πάνω του, πως δεν θα ανεξαρτητοποιηθούν, πως τους κάνει κακό, πως δεν θα γνωρίζουν πως να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, πως δεν θα είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά, θα είναι μαμάκηδες, πως τα δικά τους θα τα μεγαλώσουν αλλιώς, ή τα μεγάλωσαν αλλιώς και βγήκαν σούπερ και πολλά άλλα τέτοια! Και επειδή οι περισσότεροι από μας τους γονείς, η αλήθεια είναι, μεγαλώσαμε με τον τρόπο που όλοι μάς λένε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, έχουμε και ένα μικρό ερωτηματικό ώρες ώρες στο πίσω μέρος του μυαλού μας (ειδικά στις κάποιες δυσκολίες), έχουμε την ανάγκη να δούμε τα παιδιά μας να διαψεύδουν τους φόβους των τριγύρω. Και εκεί τσουπ, σκοντάφτουμε και πέφτουμε στο τριπάκι που σας έλεγα. Και τα κάνουμε θάλασσα, γιατί ενώ γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, κάνουμε άλλα! Αυτά που μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να κάνουμε, ή κάτι στο ενδιάμεσο, ή κάτι άσχετο! Σαλάτα με λίγα λόγια!

 

Φαινομενικά λοιπόν, τα ελεύθερα παιδιά, δεν «κολλάνε»! Όταν θέλουν κάτι, θα επιμένουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους και με το δικό τους μυαλό, θα θεωρούν πως έχεις άδικο! Η επιμονή αυτή, το πείσμα και ο τσαμπουκάς τους, θα θεωρηθεί αγένεια, θα θεωρηθεί κακομάθημα του παιδιού, θα θεωρηθεί κακή διαπαιδαγώγηση. Σαν γονιός, θα ντραπείς, θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις το παιδί, θα παίξει και κανένα σχόλιο του στιλ, «λίγος χρόνος έχει μείνει μέχρι να βάλετε τις βάσεις για υπάκουα παιδιά!» και θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν κάτι περισσότερο πρέπει να κάνεις, θα μιλήσεις για τιμωρία στο παιδί, θα βάλεις τις φωνές. Γιατί κατά βάθος, θες να δουν και οι άλλοι πως τα παιδιά σου σε σέβονται! Αχ! Σε σέβονται! Γιατί άραγε μας λείπει και αποζητάμε τόσο τον σεβασμό? Και αλήθεια, νομίζουμε πως το υπάκουο παιδί αυτό κάνει? Σέβεται? Ή φοβάται? Κι εμείς μετά χαιρόμαστε μέσα στον εγωισμό μας, γιατί αν και γνωρίζουμε πως δεν είναι σεβασμός αλλά φόβος, οι άλλοι το θεωρούν σεβασμό? Τι καλά! Έχω τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!

Και μετά έρχεται και η ανεξαρτησία. Το άλλο μεγάλο θέμα για κάποιον που δεν προσπαθεί να σπρώξει το παιδί του στην ανεξαρτησία (όσο αυτό ακόμα χρειάζεται την ασφάλεια) με κάθε κόστος! Και αφήνεις το παιδί σου κολλημένο πάνω σου, για μήνες, για χρόνια. Το κοιμίζεις κοντά σου, το κουβαλάς πάνω σου σε μάρσιπο και ακούς και πάλι σχόλια. «Μα έτσι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω σου» και «λογικό είναι να μην θέλει κανέναν άλλον εκτός από εσένα, αφού έτσι το έμαθες!» και «πως θα πάει σχολείο χωρίς κλάματα?» Και τελικά έρχεται ο καιρός που το παιδί θα πάει σχολείο και το αποδεικνύει πως δεν έχει πρόβλημα, είναι κοινωνικό, τα καταφέρνει! Και παίρνεις βαθιά ανάσα γιατί το απέδειξες! Χα! Γιατί έτσι θα σταματήσουν τα σχόλια. Αλλά έρχεται το δεύτερο και ενώ ξεκινά καλά το σχολείο, ξαφνικά δείχνει να σε χρειάζεται! Να κολλάει και πάλι πάνω σου και να μην θέλει κανέναν! Και εκεί αρχίζεις και νιώθεις περίεργα! Κλωνίζεσαι! Γιατί αλήθεια? Κουράστηκες? Χρειάζεται να αποδείξεις κάτι? Τι?

 

Το παιδί μου κοντεύει 4! Το άλλο, το «μεγάλο» κοντεύει 7! Δύο υπέροχα παιδιά! Πανέξυπνα, ταλαντούχα, καλά, κοινωνικά, ανεξάρτητα, ελεύθερα! Ελεύθερα να νιώσουν όπως θέλουν, να εκφραστούν όπως νιώθουν, μέχρι να μάθουν να διαχειρίζονται και τις αντιδράσεις τους! Ανεξάρτητα όταν αισθάνονται καλά, κολλημένα πάνω στην μαμά τους και τον μπαμπά τους όταν νιώθουν πιεσμένα! Αυτό δεν ήθελα? Να νιώθουν πως η μαμά και μπαμπάς είναι και θα είναι για πάντα, το λιμάνι τους? Εκεί που όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, μπορούν να βρουν την γαλήνη και την συμπαράσταση? Αυτό δεν είναι το θέμα? Να μπορούν να αισθάνονται ελεύθερα για να διεκδικήσουν, να γελάσουν, να πετάξουν, να αποτύχουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να κολλήσουν μέσα στην αγκαλιά μας, δίχως να αισθάνονται κριτική, απογοήτευση και πως ο θαυμασμός μας έχει μειωθεί? Ακόμη και σε πισωγυρίσματα, σε αποτυχίες, σε άσχημες στιγμές! Αυτό θα πει σιγουριά!

 

Το ξαναλέω. Η κόρη μου κοντεύει 4! Ο γιος μου τα 7! Στα δύσκολα έρχονται κοντά μου. Ο Γιώργος πολλές φορές και στον μπαμπά του. Συζητάει, ακούει την γνώμη μας, μας λέει τις σκέψεις του. Τις όμορφες σκέψεις του, αυτές που τον κάνουν να ντρέπεται και λίγο. Αυτές που τον προβληματίζουν! Η Ναταλία, δυναμική, όταν θέλει κάτι, θα βρει τρόπο να τα καταφέρει. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σου σπάσει τα νεύρα και θα μαλλιάσει η γλώσσα της. Θυμάμαι πως έτσι ήμουν κι εγώ! Κάπου τον έχασα αυτόν τον δυναμισμό στην πορεία. Έχω ορκιστεί να προσπαθήσω να μην της τον χάσω κι αυτής! Αυτός ο δυναμισμός της, παράλληλα με το γεγονός ότι μιλάει πολύ σωστά, μάλλον μας έχει κάνει να περιμένουμε πολλά από αυτήν. Ίσως περισσότερα από όσα πρέπει. Ίσως ξεχάσαμε και τον Γιώργο στην ηλικία της. Και τώρα τελευταία, η Ναταλία μου θύμισε πως πρέπει να θυμάμαι πως είναι ακόμη μικρή! Είναι το μωρό μου. Με χρειάζεται! Νιώθει ανασφάλεια τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησα να την πείσω πως δεν αισθάνεται έτσι. ¨οοοοχιιιιιι, είσαι ανεξάρτητη εσύ! Σε μεγάλωσα σωστά! Γιατί να μην είσαι? Να δες το αδερφό σου!» Και τελικά κατάλαβα (νομίζω)… Είσαι το μικρό μου κοριτσάκι, σε μεγάλωσα με τον τρόπο που σε μεγάλωσα, για να νιώθεις ελεύθερη να βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου, κολλημένη όπως παλιά, μέχρι να νιώσεις αρκετά έτοιμη να αντιμετωπίσεις ότι καινούργιο συμβαίνει στην ζωή σου! Γιατί θέλω να γίνεις τόσο γρήγορα ανεξάρτητη? Γιατί να μην με χρειάζεσαι?

 

Γιώργο μου, Ναταλία μου, είμαι εδώ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εύχομαι να νιώθετε ελεύθεροι να έρχεστε κοντά μας και να νιώθετε την αγάπη και τον θαυμασμό μας. Γιατί τώρα αλλά και για πάντα, σας αγαπάμε, σας θαυμάζουμε και σκεφτόμαστε μόνο τα καλύτερα και για τους δυο σας! Αυτό δεν θα το αλλάξει τίποτα! Ποτέ! Η μεγάλη μας προσδοκία, είναι να είστε αυτό που θέλετε να είστε! Συγνώμη που καμιά φορά πέφτουμε μέσα στα «τριπάκια». Κι ευχαριστούμε που μας θυμίζετε να βγούμε από κει μέσα 🙂