Tag Archives: ύπνος

Οδηγίες ασφαλείας για κοινό ύπνο με τα παιδιά (co-sleeping)

Standard

Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές. Το κρεβάτι μας έχει φιλοξενήσει και τα δυο μας παιδιά από μωρά. Κάποια στιγμή μάλιστα, και οι τέσσερις μας κοιμόμαστε σε ένα κρεβάτι με ένα ακόμη κολλημένο δίπλα μας. Το κρεβάτι μας έχει καμουφλαριστεί σε στρωματσάδα, όταν τα μωρά ξεκινούσαν το μπουσούλημα και ήταν έτοιμα να κάνουν βουτιές από το κρεβάτι, επανήλθε και στα κανονικά του ύψη πιο μετά, και τελικά έμεινε κρεβάτι των γονιών όταν τα παιδιά μας πήγαν στο δωμάτιό τους. Μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές σ’αυτό το κρεβάτι και συχνά πυκνά ακόμα ξυπνάμε με ένα (ή δύο) παιδιά στη μέση του κρεβατιού, επειδή «είδαν ένα κακό όνειρο» το βράδυ!

 

Ο κοινός ύπνος έχει πολλά καλά για τα παιδιά, αλλά υπάρχουν κάποιοι κανόνες για να είναι ασφαλής. Σας παραθέτω λοιπόν το πολύ ωραίο άρθρο του παιδιάτρου Στέλιου Παπαβέντση και σας εύχομαι, καλούς κοινούς ύπνους! 🙂

 

cosleeping

 

Πηγή: http://pediatros-thes.gr/

Μωρά και ασφαλές co-sleeping

 

O ύπνος κοντά στους γονείς – στο ίδιο δωμάτιο – κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού ενισχύει το μητρικό θηλασμό και προστατεύει ενάντια στο Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (ΣΑΒΘ), την πιο συχνή αιτία θανάτου των βρεφών. Για αυτό, η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρία συνιστά το νεογέννητο να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών του.

 

Co-sleeping είναι ο ύπνος του μωρού στο κρεβάτι των γονιών. Αποτελεί μια συχνή πρακτική την οποία οι επαγγελματίες υγείας έως πρόσφατα αποθάρρυναν. Νεότερες έρευνες όμως δείχνουν ότι ο ύπνος μαζί με την μαμά βοηθάει στην συνέχιση του αποκλειστικού θηλασμού και δεν συσχετίζεται με το ΣΑΒΘ, εφόσον τηρούνται συγκεκριμένοι κανόνες ασφαλείας. Ο ύπνος λοιπόν στο κρεβάτι της μαμάς δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος από άλλες επιλογές, αρκεί οι γονείς να τηρούν ορισμένες προυποθέσεις ασφαλείας:

 

1. Να μην καπνίζουν. Έχει αποδειχθεί συσχέτιση ανάμεσα στον ύπνο μαζί με γονείς καπνιστές και το ΣΑΒΘ, αλλά όχι για γονείς μη καπνιστές.

2. Να μην πίνουν ποσότητες αλκοόλ (πάνω από ένα – δύο ποτά).

3. Να μη χρησιμοποιούν κατασταλτικά φάρμακα όπως αντιισταμινικά, αγχολυτικά κλπ.

4. Να μην παίρνουν ναρκωτικές ουσίες.

5. Η μητέρα να μην είναι υπερβολικά κουρασμένη, με μειωμένες αντιδράσεις.

6. Η μητέρα να θηλάζει. Το μωρό που πίνει μπιμπερό δεν πρέπει να κοιμάται μαζί με τη μητέρα του. Έχει βρεθεί ότι οι μητέρες που δεν θηλάζουν κοιμούνται με την πλάτη τους στο παιδί και αντιδρούν πολύ λιγότερο στις ανάγκες του κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αντίθετα η θηλάζουσα μητέρα κοιμάται σε μια στάση που προστατεύει το παιδί και γυρίζει συχνά προς το παιδί στον ύπνο της ώστε να το ταίσει ξαπλωτά. Ο θηλασμός προστατεύει από το ΣΑΒΘ.

7. Το μωρό να μην γεννήθηκε πρόωρο ή λιποβαρές.

8. Το μωρό να μην έχει πυρετό ή οξεία ασθένεια.

9. Να χρησιμοποιείται πλατύ κρεβάτι ενήλικα και όχι καναπές ή πολυθρόνα.

10. Το δωμάτιο να μην είναι πολύ κρύο. Να μη χρειάζεται βαρύ σκέπασμα που θα μπορούσε να ζεστάνει υπερβολικά το μωρό.

11. Το δωμάτιο να μην είναι υπερβολικά ζεστό. Θερμοκρασία 18-22 βαθμών Κελσίου είναι ιδανική.

12. Το μωρό να μη φοράει υπερβολικά πολλά ρούχα – όχι περισσότερα από όσα φορούν οι γονείς.

13. Το μωρό να τοποθετείται ανάσκελα, στη μέση του κρεβατιού, ανάμεσα στους γονείς ή με μαξιλάρια στις άκρες για να μην πέσει από το κρεβάτι.

14. Να μην έχει το παιδί από κάτω του μαξιλάρι.

15. Το στρώμα του κρεβατιού να μην είναι μαλακό, να μη βουλιάζει.

16. Να μην υπάρχουν επικίνδυνα για να παγιδευθεί το παιδί κενά ανάμεσα στο κρεβάτι και το στρώμα.

17. Να μην σκεπάζουν το μωρό ποτέ πάνω από το λαιμό. Τα σκεπάσματα να είναι στερεωμένα στα πόδια του κρεβατιού.

18. Να σκεπάζουν το μωρό με ελαφριά βρεφική κουβέρτα ή σε υπνόσακο. Έρευνες δείχνουν ότι τα μωρά που κοιμούνται με τους γονείς τους βιώνουν πιο ζεστές συνθήκες σε σύγκριση με εκείνα που κοιμούνται ξεχωριστά. Ωστόσο τα μωρά που κοιμούνται με τη μαμά τους μπορούν και διατηρούν επαρκή θερμορρύθμιση επιτυγχάνοντας ομαλή θερμοκρασία σώματος σε όλη τη διάρκεια της νύχτας.

19. Να μην κοιμάται άλλο παιδί ή κατοικίδιο στο ίδιο κρεβάτι.

20. Να μην αφήνουν το μεγαλύτερο μωρό μόνο του σε κρεβάτι ενήλικα.

 

Τέλος, υπάρχει πρόσφατα διεθνώς ένα ερευνητικό ενδιαφέρον για την πρακτική του co-bedding. Σύμφωνα με αυτήν, το μωρό κοιμάται στο δικό του κρεβατάκι, μόνο που αυτό βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι των γονιών, στο ύψος του κεφαλιού. Η κούνια του μωρού περιβάλλεται από κάγκελα, εκτός από την πλευρά προς το κρεβάτι της μαμάς, η οποία είναι χωρίς κάγκελο, ώστε να είναι συνεχόμενη με το στρώμα των γονιών. Με αυτόν τον τρόπο, γονείς και παιδί έχουν τον δικό τους χώρο, αλλά ταυτόχρονα κοιμούνται μαζί, ώστε εύκολα, σε περίπτωση που το μωρό θέλει να θηλάσει ή ξυπνάει, η μαμά να ανταποκρίνεται κατάλληλα φέρνοντάς το κοντά της και χωρίς να χρειάζεται να σηκωθεί.

Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2011

 

Advertisement

Πως πρέπει να κοιμάται ένα μωρό?

Standard

help_baby_sleep

Πηγή: http://pediatros-thes.gr/

Μέτρα για την πρόληψη του Αιφνίδιου Θανάτου Βρεφών

 

Τι είναι ο ξαφνικός θάνατος βρεφών;

Είναι όταν ένα βρέφος πεθαίνει ξαφνικά στο κρεβατάκι χωρίς προφανή αιτία. Συμβαίνει σπάνια, αλλά είναι από τις συχνότερες αιτίες θανάτου στα βρέφη. Τα αίτια είναι άγνωστα. Οι περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνουν σε μωρά 2-5 μηνών.

Τι μπορώ να κάνω για να μειώσω τον κίνδυνο για ξαφνικό θάνατο;

  • Ξαπλώστε το μωρό ανάσκελα στο κρεβατάκι. Όλες οι άλλες θέσεις στον ύπνο αυξάνουν τον κίνδυνο. Το μωρό δεν κινδυνεύει να πνιγεί αν ξαπλώνει ανάσκελα. Από τους 5-6 μήνες της ζωής και μετά μπορεί να κοιμάται σε όποια στάση θέλει.
  • Μη χρησιμοποιείτε μαξιλάρι.
  • Σκεπάστε το μωρό με λεπτή κουβέρτα ή πάρτε ειδικό υπνόσακο για μωρά.
  • Σκεπάστε μόνο μέχρι τους ώμους.
  • Τα πόδια του μωρού πρέπει μόλις να αγγίζουν το τέλος του κρεβατιού. Έτσι δε μπορεί το μωρό να μετακινηθεί κάτω από την κουβέρτα.
  • Η θερμοκρασία δωματίου  πρέπει να είναι όχι περισσότερο από 20-22 βαθμούς.
  • Το μωρό δεν πρέπει να ντύνεται υπερβολικά ζεστά.
  • Βάλτε το κρεβατάκι του μωρού στο δωμάτιό σας τους πρώτους 6 μήνες. Αν το έχετε σε άλλο δωμάτιο αυξάνει ο κίνδυνος ξαφνικού θανάτου.
  • * Μην κοιμάστε μαζί με το μωρό στο ίδιο κρεβάτι ή καναπέ.
  • Μην καπνίζετε στην εγκυμοσύνη.
  • Μην καπνίζετε όταν το μωρό γεννηθεί.
  • Θηλάστε το μωρό σας αποκλειστικά τους πρώτους 6 μήνες της ζωής.
  • Δείτε τον παιδίατρο αν το μωρό σας έχει κρύωμα ή δεν είναι καλά.

Χαρείτε το μωρό σας

Ο ξαφνικός θάνατος είναι σπάνιος. Μην αφήνετε η ανησυχία για τον ξαφνικό θάνατο να χαλάσει τη διάθεση και τη χαρά σας για το μωρό σας. Ωστόσο, χρειάζεται για ασφάλεια να εφαρμόσετε τα πιο πάνω μέτρα.

Στέλιος Παπαβέντσης Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC 2010

* Το 2011 ο παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης, έγραψε άρθρο για τον ασφαλή ύπνο του μωρού στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς του το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ. Δεν είναι απαγορευτικός ο κοινός ύπνος, αλλά με προϋποθέσεις 😉 

Για φαντάσου λίγο…!

Standard

crying_baby

 

Λοιπόν κλείσε λίγο τα μάτια σου (να σε δω τώρα πως θα διαβάσεις τα υπόλοιπα) και φαντάσου  Φαντάσου λοιπόν πως βρίσκεσαι σε ένα ξένο μέρος στο οποίο δεν μιλάς την γλώσσα. Βασικά στους άλλους αυτά που λες  ακούγονται σαν κραυγές… σαν κλάμα! Και εκεί, έχεις έναν άνθρωπο τον οποίο τον γνωρίζεις καλά και σαν να κάπως σε καταλαβαίνει τις περισσότερες φορές. Σου δίνει σημασία όταν «μιλάς», σε παίρνει αγκαλιά, σε χαϊδεύει, σε φιλά, σε αγαπά και τον αγαπάς! Είναι όλη σου η ζωή!!!

 

Και αφού περάσει λίγος καιρός (αυτός ο καιρός εξαρτάται από τον κάθε αυτόν άνθρωπο), αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως αν τον χάσεις, την έχεις βάψει για τα καλά σ’αυτό το μέρος το δυσνόητο, το παράξενο και το καινούργιο. Σ’αυτό το μέρος που κανείς μα κανείς δεν σε καταλαβαίνει! Και ένα βράδυ, ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, αφού κάνετε τις αγκαλιές σας και τα χάδια σας, σε βάζει σε ένα μέρος όπου δεν μπορείς να βγεις  σου αφήνει ένα μικρό φωτάκι, και σε αφήνει μόνη/ο! Είναι η ώρα του ύπνου, και μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί. Στην αρχή, κάνεις λίγο υπομονή. «Που θα πάει? Θα έρθει!», σκέφτεσαι, αλλά τίποτα! Φωνάζεις λίγο, αλλά και πάλι τίποτα. Φωνάζεις ακόμη πιο δυνατά και βάζεις τα κλάματα! Πάλι κανείς!

 

Οι παλμοί σου αρχίζουν και ανεβαίνουν, νιώθεις φόβο, τρόμο και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο μεγάλος σου φόβος γίνεται πραγματικότητα! «Πάει, χάθηκα! Τι θα απογίνω???» Η καρδιά σου πάει να σπάσει! Η πίεση ανεβαίνει στα ύψη και η φωνή σου -είσαι πια σίγουρη ότι- ακούγεται σε όλη την γη! Οι ορμόνες στο σώμα σου κάνουν πάρτι, είσαι σίγουρη πως χάνεσαι. Απόγνωση!

 

Εξαρτάται λοιπόν από το τι έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης σας, μπορεί να έρθει μέσα στο δωμάτιο μετά από «αιώνες», όπως σου φάνηκαν. Μπορεί να σε πιάσει αγκαλιά, να σου μιλήσει ήρεμα, μπορεί απλά να σου μιλήσει ήρεμα προσπαθώντας να χώσει κάτι μέσα στα χέρια σου για παρηγοριά, ενώ εσύ προσπαθείς να γραπώσεις το δάχτυλό του, ή να σου βάλει κάτι πλαστικό στο στόμα για να πιπιλίσεις  Μπορεί και να μην έρθει καθόλου! Μετά, ξαναφεύγει! Σε πιάνει τρέλα! «Μα αφού κατάλαβε πως είμαι χάλια, πως τον έχω ανάγκη, γιατί φεύγει πάλι/ γιατί δεν έρχεται???»

 

Σου έρχεται εμετός από το κλάμα, μπορεί και να κάνεις. Συνεχίζεις το κλάμα και αρχίζεις να κουράζεσαι, ώσπου ώρα μετά, με λυγμούς εσωτερικούς, σε παίρνει ο ύπνος και βλέπεις εφιάλτες!

 

Την άλλη μέρα, όλα σαν να μην έγινε τίποτα! Μπερδεύεσαι στην αρχή, αλλά λες, ΟΚ, πάει, πέρασε! Και τότε, έρχεται το βράδυ! Και οι αγκαλιές και τα φιλιά και μετά… ξανά το ίδιο! Δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, κλαις  ουρλιάζεις από θυμό και απόγνωση, μόνο που το ξέρεις, τελικά δεν θα έρθει. Σου παίρνει λιγότερη ώρα αυτό το βράδυ και τελικά πάλι με κλάματα κοιμάσαι. Και το άλλο βράδυ λιγότερη ώρα, και το παράλλο ακόμη λιγότερο, μέχρι που τελικά το έχεις μάθει το κόλπο. Όσο και να θες να κλάψεις, δεν υπάρχει λόγος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, καμιά διαφορά δεν έχει… Όχι δεν ανεξαρτητοποιήθηκες! Η ανάγκη παραμένει… Γραπώνεις με όλη σου την δύναμη αυτή την κουβερτούλα που σου έδωσαν και δεν την αφήνεις! Είναι το μόνο πράγμα που έχεις συντροφιά. Την ανάγκη που είχες από τον άνθρωπό σου, αναγκαστικά θα την βρεις από αυτό το ύφασμα. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να την αφήσεις! Ίσως να την κουβαλάς μαζί σου παντού ή τελικά μπορεί να βρεις άλλο τρόπο να ηρεμείς. Να τρίβεις τα πόδια σου κάτω από το πάπλωμα, το ένα με το άλλο, να χαϊδεύεις μόνη σου τα μαλλιά σου ή το αφτί σου. Βρίσκει ο άνθρωπος τρόπους…

 

Περνάνε τα χρόνια και κάποιοι λένε ότι δεν σου έμεινε κάτι από αυτό! Πάει, το ξέχασες. Δεν θες καν να κοιμάσαι παρέα τους, ακόμη κι ας το ζητήσουν! Είσαι ανεξάρτητη! Δεν θυμάσαι τίποτα πολύ πιθανόν από εκείνα τα βράδια, όμως συνέβησαν! Αν έμεινε κάτι από τότε, κανείς δεν το γνωρίζει, ούτε καν εσύ. Ακόμα και σήμερα που τρίβεις τα πόδια σου, το ένα με το άλλο, για να κοιμηθείς το βράδυ, το θεωρείς… τίποτα! Κι όμως, το πέρασες. Ναι, επιβίωσες. Δεν χάθηκες, δεν πέθανες! Ένιωσες όμως την απόγνωση, την εγκατάλειψη, τον φόβο! Δεν καταλάβαινες τον λόγο. Κατάλαβες πως το κλάμα, δεν προκαλεί το ενδιαφέρον των άλλων. Γιατί? Γιατί ήσουν απλά ένα μωρό και οι γονείς σου αποφάσισαν να σε μάθουν να κοιμάσαι μόνο σου. Το διάβασαν σε κάποιο βιβλίο, σε κάποιο φόρουμ, τους το είπε κάποιος δικός τους. Πείστηκαν πως ήταν για καλό. Για το δικό σου? Για το δικό τους? Δεν έμαθες ποτέ. Έπρεπε να μάθεις να κοιμάσαι μόνη σου. Κι έτσι λοιπόν… έμαθες…

 

Τελευταία ακούω και ξανα-ακούω γονείς που συνεχίζουν την τακτική του Cry It Out (CIO), και χτες έκλεισα τα μάτια μου και μπήκα στην θέση ενός μωρού. Αλήθεια το έχετε κάνει ποτέ κι εσείς? Είναι πολύ γραφικό το κείμενο μου, αλλά ίσως χρειάζεται και κάτι τέτοιο για να καταλάβουμε. Το ξέρω πως είναι δύσκολο κομμάτι ο ύπνος των παιδιών. Ειδικά όταν οι γονείς (και οι δύο) δουλεύουν την άλλη μέρα. Εμείς τον ήσυχο ύπνο, τον λύσαμε με τον κοινό ύπνο. Θηλασμός και κοινός ύπνος. Και πάλι, είναι κουραστικό. Μπορεί να έκανα εναμισι και βάλε χρόνο να κοιμηθώ συνεχόμενες ώρες (στο κάθε παιδί), ΑΛΛΑ δεν μπορούσα να θυσιάσω έστω και 2-3-5 βράδια της ψυχικής ηρεμίας των παιδιών μου, για να είμαι εγώ καλύτερα! Θα πιω περισσότερους καφέδες μέσα στην μέρα, αλλά αυτό είναι δικό μου θέμα! Πάντα υπάρχουν τρόποι! Το γεγονός ότι δεν μπορεί να μιλήσει ένα μωρό να σας πει τι αισθάνεται, ή το γεγονός ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό, δεν είναι λόγος να περάσει κάτι τέτοιο, αλλά είναι και ο βασικός λόγος που τα βιβλία συστήνουν αυτή την ηλικία για να εκπαιδεύσεις ένα μωρό να κοιμάται μόνο του! Στοιχίζει μια τέτοια εκπαίδευση. Στοιχίζει την εμπιστοσύνη του μωρού σας προς εσάς, το δέσιμο που έχετε, την ψυχική του γαλήνη για εκείνα και για πολλά ακόμη βράδια που απλά σιωπά. Δεν αξίζει τον κόπο. Πραγματικά δεν τον αξίζει. Πολλές μου λέτε ότι είστε μόνες σας! Πάρτε μια κοπέλα να σας το κρατήσει λίγο και πάτε κοιμηθείτε λιγάκι μεσημεριάτικα τις μέρες που νιώθετε πως δεν αντέχετε άλλο! Πάρτε την κολλητή σας! Πείτε στον άντρα σας να πάρει ένα ρεπό. Πάτε σε ένα πολύ μικρό σπιτάκι να ζήσετε για να τα βγάζετε πέρα μόνο με έναν μισθό. Με ένα δωμάτιο, δεν σας χρειάζεται άλλο αν κοιμάστε μαζί. Θηλάστε! Κόψτε τα έξω, τα ρούχα, κλπ! Υπάρχουν λύσεις. Είναι θέμα προτεραιοτήτων!!! 😉

 

Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα του CIO, δείτε και άλλα μου άρθρα στα οποία υπάρχουν λινκς από έρευνες και στοιχεία για όσα περιγράφω πιο πάνω:

https://mamalydia.wordpress.com/2012/09/13/giati-ta-mora-den-prepei-na-klaine-oti-kai-na-lene/

https://mamalydia.wordpress.com/2012/05/27/vrefi-klamma-stress-diarkeias/

https://mamalydia.wordpress.com/2012/01/09/pos-na-mathoume-ta-paidia-na-koimountai-my-way/

 

Γιατί τα μωρά ΔΕΝ πρέπει να κλαίνε… ότι και να λένε!

Standard

Μέσα σε δύο μέρες ίδια εφημερίδα είχε άρθρο για τον λόγο που πρέπει να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε το ένα και το άλλο απλά μας επιτρέπει να αφήσουμε (λιγο) το μωρό να κλαίει! Και βεβαίως όλα αυτά από μια έρευνα που διεξήχθη στην Μελβούρνη και τα συμπεράσματά της ήταν ακριβώς αυτά! Παρατηρήστε παρακαλώ τις φωτογραφίες που έχουν αυτά τα άρθρα (μωρό που κοιμάται πάνω στην μαμά του γαλήνιο, και μπαμπάς δίπλα από ένα γαληνεμένο κοιμισμένο μωρό (πολύ πιθανόν στο γονεϊκό κρεβάτι μιας και δεν βλέπω κάγκελα κούνιας). Τυχαίο? Δε νομίζω…)!

Και εννοείται ότι θα έγραφα κάτι για αυτήν την έρευνα, μιας και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πόσο εναντίον είμαι στο να αφήνεις τα παιδιά να κοιμούνται κλαίγοντας! Όταν ακούω για κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν μπορώ να κρατήσω στο στόμα μου κλειστό… 🙂

Και ενώ έχω ψάξει τριγύρω για αυτήν την έρευνα στα Αγγλικά, δεν βρίσκω κάτι περισσότερο από κάτι κείμενα σαν αυτό στο οποίο βέβαια αν δείτε, τα λεπτά που περιμένεις να γυρίσεις στο παιδί, ξεκινούν από 10 την πρώτη μέρα, 20 την επόμενη κ.ο.κ. και όχι στα 2λεπτα που γράφουν τα Ελληνικά. Οπότε, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως ακριβώς έγινε αυτή η έρευνα. Ήταν άραγε μια καταγραφή? Έμαθαν στις μαμάδες αυτών των 365 παιδιών το σύστημα αυτό του κοιμίσματος, το κατέγραψαν μαζί με τις αντιδράσεις των μωρών και μετά κάθε τόσο κατέγραφαν μέσω ερωτήσεων προς την μητέρα πως πάνε? Και στα 6 τους, τους κάναν τι είδους έρευνα (στα παιδιά και τους γονείς αυτή τη φορά). Τους ρώτησαν τι σχέση έχουν με τα παιδιά τους? Πόσο κοινωνικά είναι στο σχολείο και κατά πόσο έκλαιγαν κατά την προσαρμογή?

Και για την κορτιζόλη (ορμόνη που εκκρίνει ο οργανισμός όταν στρεσάρεται) που έχουν ανεβασμένη τα μωρά κατά την διάρκεια αυτής της μεθόδου τι λέει αυτή η έρευνα? Και για το γεγονός ότι αυτή η ορμόνη παραμένει σταθερά ανεβασμένη ακόμα και όταν αυτά έχουν σταματήσει να κλαίνε μετά από μέρες?  (pediatros-thes.gr)

Ή για το γεγονός ότι εγκεφαλικές βλάβες που δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνουν αργότερα συμβαίνουν πάλι κατά την διάρκεια του κλάματος ενός μωρού που αφήνεται να κλαίει για να «μάθει» να κοιμάται μόνο του? (http://news.bbc.co.ukhttp://www.biologicalpsychiatryjournal.comhttp://phy.ucsf.edu/~houde/coleman/chugani.pdf)?

Και εντάξει, ας πούμε ότι δεχόμαστε το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνοντας δεν έπαθαν και τίποτα σοβαρό… Ας υποθέσουμε ότι όλα πήγαν καλά και οι όποιες πληγές επουλώθηκαν μέχρι αυτά να γίνουν 6. Θέλετε πραγματικά να πιστέψω πως δεν έχουν σημασία όταν αυτές δημιουργήθηκαν επειδή τελικά το παιδί τις ξεπέρασε? Δηλαδή με τι κριτήρια μετράμε την ζωή τελικά? Την ζωή και την ψυχολογία ενός μωρού? Το οποίο για 2, 5, 10, 20 λεπτά και βάλε, ένιωθε πως έχει εγκαταλειφθεί από την μαμά του? Οι παλμοί του και η αρτηριακή πίεση είχε φτάσει στο ζενίθ και κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το κλάμα του δεν έχει σημασία? Επειδή ΊΣΩΣ κάποια στιγμή το ξεπεράσει, είμαστε ΟΚ? Sorry αλλά δεν θα με πείσετε! Μπορεί κάποια πράγματα το παιδί να μην τα θυμάται, γιατί ως γνωστό από τα 3 και μετά αποκτούμε πραγματικές αναμνήσεις, μπορεί ως ενήλικας να μην μπορούμε ποτέ να καταλάβουμε τους λόγους που κάποια πράγματα μας προβληματίζουν, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει πως δεν συνέβη και τίποτα. (Διαβάστε κι αυτό το ωραίο αρθράκι αν τα Αγγλικά σας είναι καλά: http://www.the-mule.com/2011/12/crying-it-out-damage-we-can-measure.html).

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι όταν κάνουμε παιδιά, θα κουραστούμε να τα μεγαλώσουμε, θα μείνουμε ξάγρυπνοι, για κάποιον καιρό μπορεί και να μην έχουμε τον πολύτιμο χρόνο μόνο για μας? Μα πάνω απ’ όλα, πότε θα καταλάβουμε πως τα μωρά μας είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, που όταν κλαίμε θέλουμε ένα χάδι, μια παρηγοριά και κάποιον δίπλα μας, ακόμη κι αν ΕΜΕΙΣ (σε αντίθεση με τα μωρά) είμαστε ικανοί να καταλάβουμε πως αν κάποιος τελικά δεν έρθει, δεν σημαίνει πως μείναμε μόνοι μας για πάντα! Ε? Πότε?

Βρέφη που μαθαίνουν να σιωπούν κλεισμένα σε τοίχους υψηλού εσωτερικού άγχους που διαρκεί

Standard

Την άποψη μου για το θέμα του ύπνου και του κλάματος τους μωρού σας την έχω πει. Πλέον έρευνες γίνονται συνεχώς για να δείξουν πως δεν είναι μόνο θέμα ψυχολογίας του μωρού αλλά και σωματικής ακεραιότητας. Ψυχολόγοι εκτιμούν πως το να αφήνεις ένα μωρό να κλαίει, δημιουργεί πρόβλημα στο ίδιο σε στρεσογόνες καταστάσεις αργότερα, αλλά και χαλάει τον δεσμό του με την μητέρα και την εμπιστοσύνη που έχει σ’αυτήν (δείτε εδώ και εδώ). Επιστήμονες μας λένε πόσα και πόσα συμβαίνουν στο μωρό κατά την διάρκεια του κλάματος του και όταν η μητέρα δεν πάει να το παρηγορήσει. Μια νέα έρευνα δείχνει πως ακόμη και όταν οι γονείς πιστεύουν πως το παιδί πλέον δεν στρεσάρεται μιας και δεν κλαίει πια, είναι λάθος. Το παιδί έχει το ίδιο στρες, απλά… έπαψε να το δείχνει!

Πηγή: http://pediatros-thes.gr

Τα βρέφη που αφήνονται να κλαίνε παραμένουν δυστυχή μέρες μετά καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες παραμένουν ψηλά

Μην γελιέστε. Τα βρέφη συνεχίζουν να είναι δυστυχισμένα ώρες μετά από κλάμα καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά, αλλά απλά παραμένουν «ήσυχα», σύμφωνα με νέα έρευνα.

Πρόκειται για στιγμές αγαλλίασης για πολλούς γονείς, όταν ένα βρέφος που έως τώρα έκλαιγε τελικά «μαθαίνει» να πέφτει για ύπνο και να παραμένει εκεί χωρίς να βγάζει ήχο.

Αλλά οι μητέρες και οι γονείς δεν θα πρέπει να μουδιάζουν σε μια εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, επειδή το παιδί τους στην πραγματικότητα είναι πιθανό να είναι ακόμα αναστατωμένο.

Έρευνα κατέδειξε ότι τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά σε βρέφη που κλαίνε, ακόμα και ημέρες ολόκληρες αφότου έχουν φαινομενικά «μάθει» να «ηρεμούν» από μόνα τους.

Με άλλα λόγια, το παιδί είναι ακόμα δυστυχισμένο αλλά απλά έχει μάθει να παραμένει σιωπηλό και να μην το εκφράζει.

Η έρευνα αυτή έρχεται να ανάψει την διαμάχη σχετικά με τα υπέρ και τα κατά της τεχνικής του ελεγχόμενου κλάματος – το να αφήνεις βρέφη που δεν ησυχάζουν να ησυχάσουν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο.

Οπαδοί της ρουτίνας, όπως η ειδική στην παιδική φροντίδα Gina Ford, υποστηρίζουν ότι εάν τα βρέφη κλαίνε κατά την διάρκεια ωρών που υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμούνται, τότε δεν θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε και να τα παίρνουμε αγκαλιά.

Άλλοι πάλι, όπως η ειδικός στην παιδική φροντίδα Sheila Kitzinger, λένε ότι οι μητέρες θα πρέπει να καθοδηγούνται από το ένστικτό τουςκαι όχι από «προληπτικές ρουτίνες».

Πολλά από τα βρέφη, που είχαν ηλικία μεταξύ τεσσάρων μηνών και δέκα μηνών, είχαν πρόβλημα να μπουν σε μια ρουτίνα ή να καθησυχαστούν χωρίς εξωτερική παρέμβαση και παρηγοριά από τους γονείς τους. Κατά την διάρκεια της έρευνας τοποθετήθηκαν στο κρεβάτι τους και αφέθηκαν να καθησυχαστούν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο, και υπολογίσθηκε η διάρκεια του κλάματός τους. Οι μητέρες τους παρέμειναν στο δωμάτιο αρκετά κοντά ώστε να ακούνε το κλάμα τους αλλά δεν τους επιτράπηκε να πάνε στα παιδιά τους. Μετρήθηκαν τα επίπεδα κορτιζόλης και στις γυναίκες και στα βρέφη κατά την πρώτη νύχτα της έρευνας και κατά την τρίτη.

Μέχρι την τρίτη νύχτα, τα βρέφη έκλαιγαν λιγότερο πριν πέσουν για ύπνο. Ωστόσο, τα επίπεδά τους στο αίμα σε κοριζόλη παρέμεναν υψηλά, σύμφωνα με την αναφορά του περιοδικού Early Human Development. Σε αντίθεση, οι μητέρες ξεκίνησαν την πρώτη νύχτα με υψηλά επίπεδα κορτιζόλης, αλλά έως την τρίτη μέρα τα επίπεδα αυτά είχαν πέσει στο σώμα τους, υποδεικνύοντας ότι είχαν χαλαρώσει επειδή το βρέφος τους σταμάτησε να κλαίει.

Η Wendy Middlemiss, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, λέει: «Παρόλο που τα βρέφη δεν επέδειξαν κανένα σημάδι στην συμπεριφορά τους ότι βίωναν στρες και ανησυχία κατά την μετάβαση στον ύπνο, συνέχισαν να βιώνουν πολύ υψηλές συγκεντρώσεις ορμονών του στρες.»

«Συνολικά, η εξωτερική έκφραση στρες στα μωρά εξαλείφθηκε με την «εκπαίδευση ύπνου». Ωστόσο, το στρες παρέμενε εκεί και συνεχιζόταν, δηλαδή τα βρέφη δεν «μάθαιναν» πώς να διαχειρίζονται εσωτερικά τέτοιες εμπειρίες μη ανταπόκρισης και ανησυχίας, αλλά συνέχιζαν να βιώνουν άγχος χωρίς να το δείχνουν».

Οι ίδιοι ερευνητές πρόκειται να επεκτείνουν το θέμα με διενέργεια μεγαλύτερης έρευνας, ώστε να δουν αν και πότε τελικά πέφτουν τα επίπεδα της ορμόνης του στρες με τον χρόνο, ενόσω τα βρέφη μαθαίνουν να ανταπεξέρχονται στον μοναχικό ύπνο.

Η Siobhan Freegard υποστηρίζει: «Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιείται το ελεγχόμενο κλάμα – αλλά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Εάν έχεις άδεια μητρότητας στο πρώτο παιδί και μπορείς να ξαπλώσεις όμορφα και να θηλάσεις το μωρό σου στο κρεβάτι, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικά από το να είσαι μια μητέρα χωρίς σύντροφο που πρέπει και να δουλέψει γιατί αλλιώς κανείς δεν θα έχει φαγητό.»

«Πολλές μητέρες έχουν λάβει οδηγίες και συμβουλές να εφαρμόσουν το ελεγχόμενο κλάμα, αλλά τους προκάλεσε μεγαλύτερο στρες από το να παίρνουν το μωρό τους αγκαλιά έως ότου το παιδί ωριμάζει φυσικά με τον καιρό. Αλλά υπάρχουν και μητέρες που βρήκαν ότι το ελεγχόμενο κλάμα ήταν κάτι βραχύ, οξύ και επιτυχημένο».

Πηγή: Fiona Macrae, www.dailymail.co.uk, 24/05/2012

Σχολιασμός:

Η αρχή της ανθρώπινης ζωής είναι η πιο σημαντική και κρίσιμη περίοδος. Στον εύθραυστο και αναπτυσσόμενο καινούργιο οργανισμό γίνεται μια μάχη κάθε στιγμή ανάμεσα σε δύο συστήματα, δύο φιλοσοφίες, δύο κατευθύνσεις λειτουργίας του μυαλού και του σώματος: το σύστημα των ορμονών του άγχους και της απομόνωσης, όπως η κορτιζόλη, και το σύστημα των ορμονών της αγάπης, της σύνδεσης και της χαλάρωσης, όπως η ωκυτοκίνη. Το ποιο σύστημα κερδίζει θα κρίνει τα πάντα στα χρόνια που θα έρθουν, στην διάρκεια της ζωής αυτού του ανθρώπου, ακόμα και τον τρόπο που λειτουργεί και αισθάνεται στα 80 του.

Και μια ερώτηση/ διαπίστωση: Το πόσο παθολογική είναι η αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου για την βρεφική ηλικία φαίνεται από το γεγονός ότι τέτοιου είδους μελέτες μπορούν να γίνονται κανονικά και να εγκρίνονται από επιτροπές Ηθικής. Πως μπορεί κανείς να επιτρέπει να υφίστανται ανθρώπινα βρέφη τέτοιο «πείραμα»; Δυστυχώς πρέπει να γίνουν και άλλες πολλές παρεμφερείς έρευνες πάνω σε πολλά δυστυχή βρέφη ώστε τελικά να απαγορευτούν και να προκύψει επίσημη επιστημονική σύσταση ενάντια στην εφαρμογή τέτοιων πρακτικών από τους γονείς στην πραγματική ζωή.

Το κλάμα είναι η πρώτη φωνή και επικοινωνία του μικρού ανθρώπου. Αν το φιμώσουμε και το στρέψουμε προς τα μέσα, είναι πιθανό να μην κοιμόμαστε καθόλου ήσυχοι κάπου μακριά στο μέλλον.

Μετάφραση/ Σχολιασμός: Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2012

Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται (my way)!

Standard

Βλέποντας (από τα στατιστικά του blog) ότι πολλές μαμάδες καθημερινά βλέπουν ένα πόστ  μου του 2008 το οποίο είναι γραμμένο από μια φίλη μου η οποία τότε μου το είχε στείλει γιατί παραπονιόμουν για την κούραση που είχα (ο Γιώργος ήταν ακόμη βρέφος), αποφάσισα να γράψω ένα άλλο γιατί με εκείνο δεν είμαι απολύτως σύμφωνη. Τότε μόλις είχα ξεκινήσει και δεν είχα κατασταλαγμένη άποψη σε πολλά στα οποία σήμερα έχω. Έτσι, γράφω κι εγώ την δική μου εμπειρία μιας και πολλές μας τρώει το θέμα του ύπνου τελικά!

Λοιπόν, να μπω στο ψητό. Πώς έμαθα τα παιδιά μου να κοιμούνται? Με κανέναν απολύτως τρόπο! Oh yes! Μπορεί να δοκίμασα μια φορά την παραπάνω μέθοδο και μια άλλη φορά την τακτική της Νταντάς πρώτων βοηθειών (που αφήνει το παιδί στο κρεβάτι και το πάει και το ξαναπάει στο κρεβάτι του μέχρι που το παίρνει και καλά απόφαση το παιδί και μένει εκεί… Τζώρτζη μου, συγνώμη αγόρι μου που έβαλα την δική μου ανάγκη πάνω από τη δική σου και σε έκανα πειραματόζωο έστω και μόνο γι αυτές τις δύο φορές! Βλέπεις όμως, μετά κατάλαβα ότι το κλάμα σου δεν ήταν ψεύτικο και πως πραγματικά είχες ανάγκη την μαμά για να κοιμάσαι. Και γιατί όχι δηλαδή? Κι εμένα η καλύτερή μου δεν είναι όταν κάποιος μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να κοιμηθώ? Δεν προτιμώ να κοιμάμαι με παρέα παρά μόνη μου? Εσύ για ποιον λόγο να προτιμάς κάτι διαφορετικό? Και όντως καλές μου φιλενάδες, έτσι είναι…

Εγώ το πήρα απόφαση που λέτε και δεν ξαναδοκίμασα προγράμματα, συμβουλές και θαυματουργά «ματζούνια» ύπνου. Από τη στιγμή που έγινα μαμά, είμαι μαμά και την μέρα και την νύχτα. Κι αν αυτό σημαίνει πως για να κοιμηθούν τα μικρά πρέπει να ξοδεύω κάποιον χρόνο παραπάνω, ας είναι! Η μικρή θηλάζει ακόμη. Την θηλάζω ξαπλωτά και μόλις κοιμηθεί, την αφήνω στο κρεβάτι της (αυτό το κολλητά στο δικό μας εννοώ). Αν θέλει και ο Γιώργος να κοιμηθεί την ίδια ώρα, με παίρνει αγκαλιά από πίσω καθώς εγώ είμαι γυρισμένη προς την Ναταλία. Η συμφωνία είναι μόλις κοιμηθεί η Ναταλία, να γυρίσω να του κάνω αγκαλιά, χαδάκι και φιλάκι και όποτε το κάνω και ο Γιώργος ήδη κοιμάται, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο προσωπάκι του. Αν δεν έχει κοιμηθεί ακόμη, του χαϊδεύω λιγάκι τα μαλλιά του, τα φρυδάκια του και γλαρώνει μέσα σε δευτερόλεπτα! Άλλες φορές βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έχει κοιμηθεί βέβαια και με παππούδες, κλπ. Δεν είμαστε μόνο εμείς που μπορούμε να τον κοιμίσουμε. Γιατί να το κόψουμε αυτό, ερωτώ? Και η μόνη δυσκολία που έχω βρει μέχρι στιγμής, που κάποιες φορές μου την σπάει, δεν είναι άλλη από αυτή που θέλω να βγω και πρέπει να έχω γυρίσει μέχρι την ώρα που είναι να τα κοιμίσουμε ή να τα κοιμίσουμε και να βγούμε (κάτι που είναι και πάλι πρόβλημα γιατί η Ναταλία ακόμη ξυπνάει καμιά φορά και θέλει να θηλάσει για να ξανακοιμηθεί). Ναι είναι σπαστικό αυτό, το γνωρίζω, ΑΛΛΑ όπως είπα. Μαμά είμαι! Γονείς είμαστε! Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα βολικά και όλα όπως πριν… και επίσης, όλα αυτά δεν θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη. Ο Γιώργος δεν θέλει τόσες πολλές αγκαλιές μέσα στη μέρα. Κάποτε αναρωτιόμουν αν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω μου και το έκανε. Κάποια στιγμή θα θέλω να τον αγκαλιάσω και δεν θα με αφήνει, κάποια στιγμή θα πεθυμούμε τον καιρό που ξαπλώναμε όλοι μαζί αγκαλιά και κοιμόμασταν παρέα, αλλά δεν θα συγκινείται και κανείς άλλος εκτός από μας. Το ίδιο και η Ναταλία και οποιοδήποτε παιδί δηλαδή (όχι μόνο τα δικά μου παιδιά)…

Τί θέλω να πω? Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τα παιδιά μας για να κάνουν κάτι αντίθετο από αυτό που έχουν ανάγκη, ειδικά εφόσον κάποια στιγμή θα το μάθουν από μόνα τους. Κανένα παιδί δεν έμεινε να κοιμάται με τους γονείς του για πάντα, ούτε και να χρειάζεται κάποιον να τον κοιμίζει για πάντα. Αργά ή γρήγορα γίνονται όλα. Αυτό που φοβόμαστε βέβαια όλοι, είναι ότι πολύ πιθανόν να γίνει η πρώτη εναλλακτική. Δηλαδή, αργά. Και εμείς βιαζόμαστε για όλα πια. Απλά το φιλοσόφησα και αφήνω τα πράγματα να πάρουν την πορεία τους, δίχως να βιάζω κάτι. Εφόσον κοιμόμαστε όλοι καλά και το ευχαριστιόμαστε όλοι, ποιος ο λόγος να αναγκαστώ να περάσω μέρες κλαίγοντας επειδή κάνω ο μωρό μου να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί, με νεύρα λόγο της κούρασης, μιας και ο μωρό θα είναι μέσα στα νεύρα και εν τέλει να του δημιουργήσω άγχος το οποίο μπορεί να του μείνει για δεν ξέρω κι εγώ για πόσο?

Έτσι, με λίγα λόγια… Πως να μάθουμε να παιδιά μας να κοιμούνται? Ποιος ήταν και είναι ο δικός μου τρόπος? Δεν τα μαθαίνω! Με μαθαίνουν αυτά 😉

Υ.Γ. Με το να κοιμίζω τα μικρά μου στο κρεβάτι μας, με το να θηλάζω για να τα κοιμίσω και μετά να τα αφήνω να παραμείνουν μαζί μας στο κρεβάτι μας, ή να μένω μαζί τους με αγκαλιές και χάδια μέχρι να τα πάρει ο ύπνος, με βοήθησε να κοιμάμαι πολλές παραπάνω ώρες από ότι αν τα είχα σε ξεχωριστό κρεβάτι ή να πηγαινοέρχομαι μέσα στο βράδυ για να τα ηρεμήσω ή/και να τα πάρω στο δικό τους δωμάτιο για να μην συνηθίσουν και κακομάθουν στο δικό μας.

Υ.Γ. 2 Για να προλάβω κάποιους που συνήθως ρωτάνε το ίδιο, να πω πως με τον άντρα μου, δεν είναι απαραίτητο να βρεθούμε στο δικό μας κρεβάτι. Υπάρχουν κι άλλα μέρη στο σπίτι για να βρεθεί ένα ζευγάρι. Εννοείται πως η σχέση συνεχίζεται, δεν παύουμε να είμαστε γυναίκες επειδή γίναμε και μαμάδες και έχουμε τον προσωπικό μας χρόνο μιας και όταν κοιμίζουμε τα παιδιά,  δεν  παραμένουμε στο κρεβάτι κι εμείς (εκτός αν θέλουμε να κοιμηθούμε δηλαδή). Τα παιδιά συνήθως κοιμούνται στις 9, κι εμείς στις 1-2. Αν θες, όλα γίνονται 😉

Υ.Γ.3 Το να βλέπεις τα παιδιά σου να κοιμούνται μέσα στη νύχτα, το να ακούς την αναπνοή τους και να νιώθεις αφάνταστη ασφάλεια (ακόμα και όταν είναι άρρωστα). Το να ξυπνάς μαζί τους και να χουχουλιάζουν και να γελάνε πρωί πρωί… Πόσο μεγαλύτερη αξία έχει, και πόσες περισσότερες όμορφες αναμνήσεις θα έχουμε κι εμείς κι αυτά, από το να είχα απλά την ευκολία του ύπνου!!!

Μύθοι περί βρεφικού ύπνου

Standard

 

Μα πόσα λάθη θα μας λένε διάφοροι παιδίατροι και για ποιόν λόγο δίνουν λανθασμένες οδηγίες για τον θηλασμό ή την ανάπτυξη του παιδιού σε σχέση με τον θηλασμό? Στο παρακάτω άρθρο του γιατρού Στέλιου Παπαβέντση (ο οποίος γράφει πάντα απλά και σωστότατα), θα διαβάσετε για μια από τις πολλές περιπτώσεις που οι παιδίατροι λένε άλλα κι άλλα, αγχώνουν την μητέρα η οποία θηλάζει και τελικά σταματάει τον θηλασμό μιας και αυτός θα είναι και ο «μοναδικός» τροπος κατά τον παιδίατρο να επανέλθει στα φυσιολογικά πλαίσια το παιδί!!! Πόσο μα πόσο θυμώνω!!! 8ωρο συνεχόμενο ύπνο ακόμα δεν έχω ζήσει από κανένα μου παιδί. Βέβαια ο Γιώργος ξυπνάει, πίνει λίγο νερό, ή απλά μας βλέπει και ξανακοιμάται!…

 

 

Πηγή: http://pediatros-thes.gr/?p=409

 

Η Μαίρη έφερε το μικρό της στους επτά μήνες για την καθιερωμένη επίσκεψη ρουτίνας. Συζητήσαμε για όλα τα θέματα και φτάσαμε στο θέμα του ύπνου.

«Γιατρέ, μου είχαν πει κάτι στο μαιευτήριο που τώρα που το σκέφτομαι με προβληματίζει..»

«Πείτε μου ακριβώς..»

«Να, πριν βγούμε από το μαιευτήριο ο παιδίατρος εκεί μάζεψε όλες τις μητέρες για κάποιες οδηγίες. Στο θέμα του ύπνου μας είχε πει ότι το μωρό θα πρέπει να κοιμάται χωρίς διακοπή οκτώ ώρες κάθε βράδυ, διαφορετικά κάτι συμβαίνει, είναι παθολογικό και θέλει ψάξιμο. Η αλήθεια είναι ότι ο μικρός μου δεν έχει κοιμηθεί ποτέ έως τώρα μονοκόμματα για παραπάνω από 3-4 ώρες. Μήπως το παιδί μου έχει κάποιο πρόβλημα;»

Αισθάνθηκα αποσβολωμένος. Πως μπορεί να λέγονται τόσο ανακριβή πράγματα προς τους γονείς; Πως είναι δυνατόν συνάδελφοι να μην έχουν καμία απολύτως ιδέα σχετικά με την ομαλή φυσιολογία ενός βρέφους; Οποιοσδήποτε έχει μωρά ή έχει ακούσει για μωρά γνωρίζει ότι τα περισσότερα από αυτά δεν κοιμούνται βαθιά για πολύ χρόνο και ότι ξυπνούν εύκολα, πόσο μάλλον τα νεογέννητα, πόσο μάλλον κάποιος που υποτίθεται ότι «σπούδασε» τη βρεφική φυσιολογία. Ή μήπως και αυτές οι οδηγίες είναι εσκεμμένες; Το να πεις σε μια μητέρα που θηλάζει το νεογέννητό της ότι το μωρό της θα έπρεπε να κοιμάται το βράδυ για τουλάχιστον οκτώ ώρες χωρίς ξύπνημα αποτελεί σίγουρα προειδοποίηση που αντιμάχεται το θηλασμό. Το τάισμα την νύχτα είναι όχι μόνο φυσιολογική κατάσταση κατά τον πρώτο καιρό, αλλά και απαραίτητη για την εδραίωση της γαλουχίας. Έπειτα τα μωρά έχουν κύκλους ύπνου 2-4 ωρών με ενδιάμεσα ξυπνήματα, ξοδεύοντας πολύ λίγο από τον χρόνο αυτό σε βαθύ ύπνο – nonREM. Στην πορεία υπάρχουν και τα ξυπνήματα της νύχτας λόγω κολικών, λόγω κένωσης, λόγω έκφυσης των δοντιών, λόγω πόνου, κρυωμάτων, άγχους αποχωρισμού από τους γονείς κλπ.

Είναι απίστευτο να δίνονται οδηγίες τόσο άσχετες με την πραγματικότητα της γονεικής από υποτιθέμενους ειδικούς που κατευθύνουν ομαδικά νέους γονείς στο άγνωστο και δύσκολο ταξίδι της ανατροφής των παιδιών.

Στέλιος Παπαβέντσης ΜRCPCH DCH IBCLC 2010

Το κίνημα της… στρωματσάδας!!!

Standard

 

Σας έχω πει πως κοιμόμαστε το βράδυ? Σας έχω πει οτι κοιμόμαστε μαζί ΚΑΙ οι τέσσερις? Σας έχω πει πόσο πολύ μας αρέσει αυτό (και στους μικρούς και στους μεγάλους)?

Στην αρχή είχαμε το κρεβατάκι της μικρής κολλημένο πάνω στο δικό μου με κατεβασμένο το κάγκελο (η μικρή βέβαια το βράδυ κατέληγε πάντα κολλημένη πάνω μου στο κρεβάτι μας) με το στήθος μου πολύ κοντά στο στόμα της. Ξυπνούσε, την έβαζα στο στήθος, ξανακοιμόμουν κι εγώ κι αυτή και δεν καταλάβαινα τίποτα! Το ίδιο είχα ζήσει και με τον Γιώργο και ήξερα καλά πόσο βολικό είναι αν και το είχα ανακαλύψει κανένα δίμηνο μετά τη γέννησή του.

 

η στρωματσάδα μας!

Όταν ο Γιώργος είχε ξεκινήσει τα μπουσουλήματα, και αφού έπεσε και μια φορά από το κρεβάτι, η πρώτη μας σκέψη δεν ήταν να σηκώσουμε το κάγκελο του κρεβατιού του και να το απομακρύνουμε από μας. Απλούστατα, ξηλώσαμε το κρεβάτι και βάλαμε τα στρώματα κάτω και βρήκαμε την υγειά μας! Ήταν η πιο ωραία έκπληξη όταν κάποια στιγμή γύρω στους 7 μήνες, και ενώ βλέπαμε τηλεόραση στο σαλόνι, βλέπουμε ένα αγουροξυπνημένο μωράκι να μας κοιτάει χαμογελαστό, ξεπροβάλλοντας τι  προσωπάκι του από την άκρη του καναπέ! Είχε έρθει μόνος του!

Όταν λοιπόν η Ναταλία ξεκίνησε κι αυτή τα μπουσουλητά και αφού κι αυτή δοκίμασε, με ένα πεσιματάκι να κατέβει από το κρεβάτι, ξηλώσαμε για μια ακόμη φορά τα κρεβάτια και πετάξαμε και πάλι τα στρώματα στο πάτωμα (προς μεγάλη ευχαρίστηση του Γιώργου που απέκτησε τεράστιο τραμπολίνο να χοροπηδά)!

Έτσι η Ναταλία ανεβαίνει και κατεβαίνει με ευκολία από το κρεβάτι μας, δεν φοβάται κανείς μην πέσει κάποιος από το κρεβάτι, χωράμε όλοι οι καλοί και περνάμε φίνα σαν τους τσιγγάνους (όπως λέει και η μαμά μου).

Το βράδυ κοιμόμαστε όλοι ακούγοντας ο ένας την ανάσα του άλλου (και μερικά ροχαλητά, να προσθέσω), νoιώθοντας ο ένας την ζεστασιά του άλλου, με το ένα παιδί να θηλάζει και να κουρνιάζει στην μία μου μεριά και το άλλο να κολλάει στην πλάτη μου ή να με αγκαλιάζει με το πόδι του ή να το αγκαλιάζω εγώ (όταν το μωρό έχει αποφασίσει να μου βάζει τα ποδάρια του στο πρόσωπο, οπότε γυρίζω από την άλλη), χαϊδεύοντας μέσα στον ύπνο μας τα κεφαλάκια τους και κάνοντάς τα να νιώθουν όση παραπάνω ασφάλεια μπορούν να νιώσουν μέχρι πια… να μην τη χρειάζονται!

 

το κρεβατάκι του Γιώργου με τους μαλλιαρούς του φίλους

 

Ο Γιώργος μου (τεσσάρων πια) έχει βέβαια και το κρεβάτι του. Τελευταία θέλει να ξεκινά τον ύπνο του εκεί και να έρχεται στο κρεβάτι μας αργότερα το βράδυ. Σηκώνεται και τσουπ τσουπ τσουπ, έρχεται και ξαπλώνει ανάμεσα σε μένα και τον Μάκη!

Έχει τύχει μέσα στο βράδυ η μικρή να σκαρφαλώσει από πάνω μου και να παει να βρει τον Γιώργο για να κοιμηθεί κολλητά δίπλα του και όταν ξυπνάει και πάει να γκρινιάξει, πριν προλάβω να γυρίσω να την θηλάσω, βλέπω τον τρυφερό μου γιόκα να την χαϊδεύει μέσα στον ύπνο του! Όταν κοιμούνται μόνα τους στο κρεβάτι, συνήθως κολλάει ο ένας πάνω στον άλλον! Η ομορφότερη εικόνα στον κόσμο, τα ομορφότερα συναισθήματα που δεν πρόκειται να αλλάξω με τίποτα στον κόσμο!!! Και ναι, με τον σύζυγό μου έχουμε πολύ καλή σχέση, ευχαριστιόμαστε απέραντα τον ύπνο με τα παιδιά μας, και δεν μπορούμε να σκεφτούμε να κοιμόμαστε διαφορετικά! Η θαλπωρή του γονεϊκού κρεβατιού, τα χαμογελαστά και παιχνιδιάρικα ξυπνήματα κάθε πρωί, οι όμορφες εικόνες που έχουμε ζήσει, είναι θησαυρός! Κάποτε είχα διαβάσει κάτι που είχε γράψει ο Dr Sears (πρωτοπόρος του attachment parenting): «το καλύτερο παιδικό έπιπλο που μπορείτε να αγοράσετε, είναι ένα King Size κρεβάτι!» και βέβαια έχει τόσο μα τόσο δίκιο!

 

 

Πρόσεξα πως αρχίζουν κι άλλες μαμάδες και μπαμπάδες να σκέφτονται την στρωματσάδα ως την καλύτερη γι αυτούς λύση! Τί λέτε λοιπόν, να δημιουργήσουμε το κίνημα της στρωματσάδας? 😆

Τα στοιχεία δεν υποστηρίζουν τη μέθοδο “Cry it Out”

Standard

 

Πηγή:  http://www.associatedcontent.com/article/19237/a_factbased_case_against_letting_your.html

     Τίτλος πρωτοτύπου: A Fact-Based Case Against Letting Your Baby «Cry It Out»

Από την Dinah Laurel
Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης


“Οι γονείς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όταν αφήνουν τα μωρά τους να κλαίνε χωρίς κάποια αναγκαιότητα αυτό προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη στα μωρά γιατί αλλάζει το νευρικό τους σύστημα και τα κάνει εύαίσθητα στις τραυματικές εμπειρίες που πιθανόν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον”.

Dr. Michael Commons, Τομέας Ψυχιατρικής, Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

 

 

Μόλις διάβασα ένα άκρως ανησυχητικό άρθρο  σχετικά με τη μέθοδο Cry it out (άστο να κλάψει / άστο να ξεθυμάνει κλαίγοντας μέχρι να το πάρει ο ύπνος). Δεν επιθυμώ βέβαια να ξεκινήσω δημόσια αντιπαράθεση με το άτομο αυτό που δείχνει μάλλον καλοπροαίρετο, φοβάμαι όμως πως έχει ελλειπή ενημέρωση πάνω στο θέμα. Γνωρίζω ότι η μητέρα μου και η γιαγιά μου είχαν δασκαλευτεί απ’ τις παλιότερες γυναίκες να αφήνουν το μωρό να κλαίει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Θα ήθελα όμως εδώ να παρουσιάσω κάποια στοιχεία σχετικά με τις βιολογικές/σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις που σημειώνονται σε ένα μωρό που αφήνεται μόνο του να κλάψει μέχρι να το πάρει ο ύπνος (σ.τ.μ., προφανώς σε κάποιο άλλο “δικό” του δωμάτιο). Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι σωστό, ότι “δουλειά ενός μωρού είναι να κλαίει”, κι όμως ακριβώς αυτό είναι που τόσο κατάφωρα τολμάει να δηλώσει αυτό το άρθρο. Η δουλειά ενός μωρού είναι να είναι μωρό … και αυτό συμπεριλαμβάνει το να στέλνει μηνύματα με το κλάμμα του ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Αυτή είναι η μοναδική φωνή που διαθέτει, και εσύ σαν γονιός έχεις την ευθύνη να παρέχεις λύσεις στα προβλήματα του μωρού.

Κανένας δεν ισχυρίζεται πως ένας καλός γονιός ποτέ δεν θα αφήσει το μωρό του να κλάψει. Τα μωρά κλαίνε πολύ. Ισχύει όμως πάντα η αλήθεια ότι το κλάμμα είναι το μοναδικό τους μέσο επικοινωνίας. Και ισχύει επίσης ότι ο γονιός δεν θα πρέπει ποτέ να εγκαταλείπει την προσπάθεια να βρει λύση στο ότιδήποτε απασχολεί το μωρό του που το κάνει να κλαίει. Η ιδέα να τοποθετούνται τα μωρά σε ένα μεγάλο λίκνο μέσα στο δικό τους δωμάτιο και να περνούν εκεί τη νύχτα μονάχα τους είναι μια καθαρά μοντέρνα δυτική επινόηση. Το ίδιο ισχύει και για την ιδέα ότι τα μωρά θα πρέπει με κάποιο τρόπο να “εκπαιδευτούν” να αποκοιμούνται από μόνα τους και να μένουν κοιμισμένα για 8-10 ώρες. Όταν ο γιατρός ρωτάει αν το μωρό σας κοιμάται όλη τη νύχτα δεν εννοεί 8 συνεχόμενες ώρες. Τα μωρά έχουν διαφορετικά πρότυπα/προγράμματα ύπνου απ’ τους ενήλικες. Το να προσπαθούμε πιεστικά να φέρουμε το μωρό σε κάποιας μορφής “βαθύ ύπνο” ή σε κάποια “ανεξαρτησία” ή “αυτοτέλεια” δεν εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μωρού – μάλλον τα συμφερότερα συμφέροντα του στερημένου από ύπνο γονιού εξυπηρετεί που προσπαθεί κι αυτός να ξεκλέψει λίγο ύπνο. (Το μεγάλωμα των παιδιών, καλές μου, δεν έχει “συντόμια”.)

Το γεγονός παραμένει ότι το “Άστο να Κλάψει Μέχρι να Ξεθυμάνει” δεν έχει την αποτελεσματικότητα που οι υποστηρικτές της μεθόδου Ferber πιστεύουν πως έχει. Γιατί το μωρό δεν διαθέτει τις απαραίτητες λειτουργίες που θα το βοηθήσουν να κάνει το υστερικό κλάμμα, να αποβάλει το όποιο πρόβλημά έχει απ’ το σύστημά του και να αυτο-νανουριστεί  μέχρι να το πάρει τελικά ο ύπνος. Όχι! Το μωρό απλούστατα κλαίει μέχρις εξάντλησης και μέχρι να πάρει το ξεκάθαρο μήνυμα  πως τα πρόσωπα φροντίδας δεν πρόκειται να συγκινηθούν και να έρθουν να το βοηθήσουν. Στο μεταξύ όμως η πίεση του αίματός του και οι σφυγμοί της καρδιάς του έχουν άσκοπα εκτοξευτεί στα ύψη για το λόγο ότι κανένας δεν ευαισθητοποιήθηκε να το παρηγορήσει. Τα μωρά έχουν ανάγκη από άγγιγμα και σωματική επαφή, κατά κύριο λόγο απ’ τη μαμά τους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Dr. Ferber, ο βασιλιάς της μεθόδου “Άστο να Κλάψει Μέχρι να Ξεθυμάνει” έχει εν τω μεταξύ αναθεωρήσει τις φημισμένες εργασίες του για να συμπεριλάβει και μια πρόσθετη εναλλακτική μέθοδο. Μάλιστα! Ο εφευρέτης του “Φερμπερισμού” (Ferber-ization), της εκμάθησης κοιμίσματος με τη μέθοδο “Cry it Out”, συνειδητοποίησε τελικά πως κάπου έκανε λάθος.

Μια πρόσφατη μελέτη του Χάρβαρντ δείχνει ότι τα παιδιά που αφήνονται να κλαίνε μοναχά τους μέχρι να τα πάρει τελικά ο ύπνος υφίστανται μια μακράς διάρκειας βλάβη στο νευρικό τους σύστημα. Σαν συνέπεια, τα παιδιά αυτά γίνονται πιο ευαίσθητα σε μετα-τραυματικές ανωμαλίες λόγω άγχους, ανησυχίας και κρίσεων πανικού. Το να ανταποκριθείτε στις εκκλήσεις-συνθήματα του παιδιού σας όταν κλαίει, δεν χαλάει το παιδί και ούτε σημαίνει πως δεν θα μάθει να κοιμάται βαθειά από μόνο του. Στην πραγματικότητα, το παιδί που το καθησυχάζουν και το περιποιούνται θα γίνει πιο ανεξάρτητο και θα απολαμβάνει πιο υγιεινό ύπνο αργότερα για τον απλούστατο λόγο ότι γνωρίζει και αισθάνεται πως υπάρχει γι’ αυτό ένα αξιόπιστο σύστημα υποστήριξης που το περιμένει μόλις χορτάσει τον ύπνο του. Ο Dr. Sears, ο παγκόσμια γνωστός αυτός παιδίατρος, έχει πολλές μελέτες στο ενεργητικό του πάνω στο θέμα αυτό. Οι μαμάδες θα βρουν τις απόψεις του για το θέμα καθώς και τη γενικότερη φιλοσοφία του για την ανατροφή των στενών δεσμών (Attachment Parenting) σαν τις πιο συνεπείς και πιο ταιριαστές με όσα τους λένε τα δικά τους  φυσικά ένστικτα.

 

“Όταν αυτό που προσφέρουμε στα παιδιά μας πηγάζει από αγάπη και ευχαρίστηση, τότε είναι θετικό… Όταν αυτό που τους προσφέρουμε το κάνουμε επειδή μας έχουν εξουθενώσει ή επειδή αισθανόμαστε ενοχές, τότε πρόκειται για κάτι αρνητικό (που τα “χαλάει”)”
– Απάντηση του Dr. William Sears σ’ εκείνους που ισχυρίζονται ότι η το Attachment Parenting “χαλάει” τα παιδιά.

Τα παιδιά “πρέπει να κοιμούνται με τους γονείς μέχρι τα πέντε τους”

Standard

Πηγή:  http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article1083020.ece

Συγγραφέας:  Sian Griffiths

Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

 

 

Η Margot Sunderland, διευθύντρια εκπαίδευσης στο Λονδρέζικο Κέντρο Ψυχικής Υγείας του Παιδιού, λέει πως η πρακτική που είναι γνωστή ως συγκοίμηση ή συν-κοίμηση ή ακόμα και παρακοίμηση (αγγλικά co-sleeping) επιδρά στα παιδιά με τέτοιο τρόπο που έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται ήρεμοι και υγιείς ενήλικες. Η Sunderland που είναι συγγραφέας 20 βιβλίων διατυπώνει τις συμβουλές της στο βιβλίο Η Επιστήμη της Ανατροφής των Παιδιών που θα κυκλοφορήσει κατά το τέλος του καλοκαιριού.

Είναι τόσο σίγουρη για τα συμπεράσματα των ερευνών της, τα οποία βασίζονται σε 800 επιστημονικές μελέτες, ώστε προτείνει να δοθεί άμεσα ενημερωτικό υλικό στους ιατρικούς επισκέπτες προκειμένου να κατατοπίσουν τους γονείς σχετικά με την συγκοίμηση.
“Οι μελέτες αυτές θα πρέπει να διανεμηθούν ευρέως σε γονείς”, λέει η Sunderland. “Δείχνω πλήρη κατανόηση προς τους γκουρού της ανατροφής – γιατί θα ‘πρεπε να κατέχουν το αντικείμενο; Πανάθεμά τους, το 95% των πληροφοριών είναι τόσο καινούργιο που θα ‘πρεπε να το γνωρίζουν ήδη. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως μελέτη που να λέει πως είναι καλό να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει.”

Υποστηρίζει ότι η συνήθισμένη πρακτική στην Αγγλία να μαθαίνουν τα παιδιά να κοιμούνται μόνα τους λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη γέννησή τους είναι βλαβερή διότι ο χωρισμός απ’ τους γονείς προκαλεί αύξηση στη ροή των ορμονών του στρες όπως η κορτιζόλη. Τα ευρήματά της βασίζονται σε προόδους της επιστημονικής γνώσης που σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 20 χρόνια και αναφέρονται στον τρόπο ανάπτυξης του παιδικού εγκεφάλου καθώς και σε μελέτες που έγιναν με χρήση ηλεκτρομαγνητικών σαρωτών με στόχο να εξακριβωθεί ο τρόπος αντίδρασής τους σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Για παράδειγμα, μια νευρολογική μελέτη που πραγματοποιήθηκε πριν τρία χρόνια κατέδειξε ότι ένα παιδί που αποχωρίζεται από έναν γονιό παρουσιάζει την ίδια εγκεφαλική δραστηριότητα με ένα παιδί που αντιμετωπίζει σωματικό πόνο.

Η Sunderland πιστεύει επιπλέον ότι η σημερινή πρακτική είναι βασισμένη σε κοινωνικές τάσεις και αντιλήψεις που είναι αναχρονιστικές και οφείλουν να εγκαταλειφθούν. “Υπάρχει ένα ταμπού σ’ αυτή τη χώρα (σ.τ.μ.: δηλ. την Αγγλία) σχετικά με τα παιδιά που κοιμούνται με τους γονείς τους”, δήλωσε. “Αυτό που κάνω σ’ αυτό το βιβλίο είναι να παρουσιάσω τις επιστημονικές θέσεις. Μελέτες που έγιναν σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνουν ότι η συν-κοίμηση μέχρι την ηλικία των πέντε αποτελεί επένδυση για το παιδί. Τα παιδιά είναι δυνατόν να παρουσιάσουν αγωνία/άγχος αποχωρισμού μέχρι και την ηλικία των πέντε ή και πέρα απ’ αυτή την ηλικία και αυτό είναι κάτι που μπορεί να έχει επίδραση στη κατοπινή ζωή τους. Αυτό ελέγχεται και καλμάρεται με την συν-κοίμηση”. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι και σωματικά/οργανικά. Η Sunderland παραθέτει στοιχεία από μια μελέτη που διαπίστωσε ότι ένα περίπου 70% των γυναικών, που κατά την παιδική τους ηλικία δεν απολάμβαναν συμπαράσταση και παρηγοριά όταν έκλαιγαν, ανέπτυξαν προβλήματα του πεπτικού συστήματος σαν ενήλικες.

Το βιβλίο της Sunderland την φέρνει σε αντιπαράθεση με γκουρού της ανατροφής σαν την Gina Ford που διαβάζεται ευρύτατα και οι συμβουλές της εφαρμόζονται από χιλιάδες ανθρώπων. Η Ford είναι υπέρμαχος της άποψης ότι πρέπει να καθορίζονται προγράμματα ύπνου για τα μωρά όταν ακόμη είναι πολύ μικρά και να κοιμούνται σε δικά τους κρεβατάκια “μακριά απ’ το υπόλοιπο σπίτι” [“away from the rest of the house”] και να μαθαίνουν να κοιμούνται χωρίς τη βοήθεια ενηλίκων [“without the assistance of adults”]. Στο βιβλίο της Πλήρης Οδηγός για Ικανοποιημένα Μωρά και Νήπια γράφει πως οι γονείς χρειάζονται και αυτοί το δικό τους χρόνο: “Η συν-κοίμηση … στις περισσότερες περιπτώσεις έχει σαν αποτέλεσμα οι γονείς να κοιμούνται ο καθένας σε διαφορετικό δωμάτιο” και οι μαμάδες να είναι εξουθενωμένες – μια κατάσταση δηλαδή που “ασκεί φοβερή πίεση σ’ ολόκληρη την οικογένεια”.

Η Annette Mountford, γενική διευθύντρια μιας οργάνωσης για την ανατροφή με την επωνυμία Οικογενειακοί Δεσμοί επιβεβαίωσε το γεγονός ότι στην Αγγλία η επικρατούσα πρακτική στην παιδική ανατροφή ήταν να ενθαρρύνονται τα παιδιά από πολύ μικρά να κοιμούνται σε λίκνο ή κρεβατάκι είτε στο δωμάτιο των γονιών τους είτε σε δικό τους δωμάτιο. “Οι γονείς χρειάζονται χώρο για τον εαυτό τους”, είπε. “Και σίγουρα προκύπτουν συγκεκριμένα ωφέλη όταν ενθαρρύνουμε τα παιδιά να έχουν τη δική τους σειρά σε θέματα ύπνου αλλά και το δικό τους προσωπικό χώρο.”
Η Sunderland λέει πως η πρακτική της μετακόμισης των παιδιών σε δικό τους ξεχωριστό κρεβάτι όταν είναι ακόμη μόλις μερικών εβδομάδων έχει αποδειχθεί πως προκαλεί αύξηση στην έκκριση της ορμόνης κορτιζόλης. Μελέτες που έγιναν για παιδιά κάτω των πέντε χρόνων έχουν δείξει ότι πάνω απ’ το 90% των παιδιών δείχνουν ανεβασμένη κορτιζόλη όταν πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό, ενώ σε ένα ποσοστό 75% των παιδιών η κορτιζόλη πέφτει μόλις αυτά επιστρέψουν στο σπίτι. Ο καθηγητής Jaak Panksepp, ειδικός νευρολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, ο οποίος έγραψε και τον πρόλογο του βιβλίου, δήλωσε ότι τα επιχειρήματα της Sunderland αποτελούν “μια συνεκτική και λογική αλληλουχία ιδεών που είναι εναρμονισμένες με την επιστήμη της νευρολογίας. Μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από σύνεση θα αγκαλιάσει τις απόψεις της με θέρμη”.

Η Sunderland υποστηρίζει ότι η τακτική του να βάζουμε τα παιδιά να κοιμούνται μόνα τους αποτελεί ένα παράδοξο ή ακόμη και αλλόκοτο δυτικό φαινόμενο που πιθανόν να προκαλέσει αύξηση των πιθανοτήτων για περιστατικά θανάτου κατά τη διάρκεια του ύπνου, το γνωστό Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι το παιδί χάνει την ηρεμιστική ενέργεια και δράση που ασκεί στην αναπνοή και τη λειτουργία της καρδιάς του η παρουσία της παρακοιμώμενης μητέρας του. “Στην Αγγλία πεθαίνουν απ’ το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου 500 παιδιά το χρόνο”, γράφει η Sunderland. “Στην Κίνα, όπου η συν-κοίμηση θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη, το Σύνδρομο αυτό είναι τόσο σπάνιο που δεν έχει καν επίσημο επιστημονικό όρο”.