Η αλλαγή του χρόνου φέτος με βρήκε με χαρτομάντιλα από το ένα χέρι και το οτριβίν από το άλλο! Τη Ναταλία στην ανάρρωση από πυρετούλη μιας μέρας και αλλεργικά (μάλλον στα μάλλινα χαλιά της πεθεράς μου) σπυράκια τριγύρω στο σώμα της (αρχικά φοβηθήκαμε και για οστρακιά μιας και είχε περάσει και ο Γιώργος πρόσφατα). Παρ’ όλα αυτά, ανοίξαμε τα δώρα μας, είδαμε βεγγαλικά στον ουρανό, γελάσαμε, φάγαμε (μέτρο δεν έχουμε να πάρει με το φαϊ?), ήπιαμε, καπνίσαμε (αχ, την έχω πατήσει!), κοιμηθήκαμε αργαααααα, και την επόμενη μέρα, πρώτο μηνιά κι αρχη χρονιά, συνεχίσαμε να περνάμε καλά!
Το βραδάκι είπαμε να αφήσουμε στην γιαγιά και τον παππού τα μικρά και να πάμε για καφεδάκι στην Παραλία της Χαλκίδας και αφού κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε τραπέζι και κάτσαμε να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα, χτύπησε το τηλέφωνο και τα μαζέψαμε να φύγουμε γιατί η μικρή μας έκλαιγε απαρηγόρητα. Τουλάχιστον το μισό μου μοκατσίνο το είχα τελειώσει! Δεν πειράζει… Περάσαμε ωραία και όταν γυρίσαμε. Παίξαμε παντομίμα όλοι μαζί, ξανά γέλια, χορός και λίγο μετά, τα χαρτομάντιλα και το οτριβίν πήγαν στα χέρια του Μάκη και ο Γιώργος ζεστός, αρνιόταν πεισματικά να βάλει θερμόμετρο γιατί έτσι θα ήταν πια ολοφάνερο πως είχε αρρωστήσει κι αυτός με τη σειρά του!!! Τέλεια!!!
Κι όμως! Τι να μας νοιάξει? Κάνουμε αγκαλιά με τον Μάκη και τρέχουν κι αυτά να γίνουν ένα μέσα στην αγκαλιά μας! Κάνουν χαρούλες μεταξύ τους και παίζουν χαρούμενα με τα νέα τους παιχνίδια. Φοράνε πυτζαμούλες με Αγιους Βασίληδες και μοιράζουν τα δώρα με σκουφάκια Χριστουγεννιάτικα. Υπάρχουν στην ζωή μας και όσο κι αν είναι ώρες ώρες κολλημένα πάνω μας (βγάζουν δόντια, έχουν συνάχι, θέλουν ΜΟΝΟ την μαμά ακόμη κι όταν προσπαθεί να φάει, ξυπνάνε τον μπαμπά για να παίξουν μόλις πάει για ύπνο, κλπ κλπ), δίνουν νόημα σε μια πρωτοχρονιά που φαινομενικά δεν έχει «βγει» και πολύ καλά. Στις διακοπές που βρεθήκαμε να είμαστε όλη μέρα κλεισμένοι σε ένα σπίτι (εκτός της μιας ώρας που προσπαθήσαμε να βγούμε μόνοι μας)!
Και γι αυτά τα παιδάκια το επόμενο έτος θέλω λοιπόν:
-να μην φωνάζω στον Γιώργο όσο κάνω πολλές φορές όταν είμαι κουρασμένη
-να κόψω το τσιγάρο (που εδώ και μερικούς μήνες από ένα στην πλάκα έγινε μισό πακέτο την μέρα)
-να χάσω ΠΟΛΛΑ κιλά ώστε να μπορώ να χαίρομαι πολλά παραπάνω πράγματα με τα μικρά χωρίς να σκέφτομαι το πως σκέφτομαι το πως φαίνομαι
-να παίζω παραπάνω με τα μικρά
-να διαβάζω παραπάνω βιβλία
-να χρησιμοποιώ πολύ λιγότερο το κομπιούτερ τις ώρες που είναι ξύπνια τα μικρά
-να συνεχίσω capoeira (και να μην νιώθω τύψεις ότι αφήνω μόνη την Ναταλία στους δικούς μου)
-να μην ξεσπάω στον Μάκη (που δίχως αυτόν θα τα είχα παίξει)
Η λίστα αν κάτσω και σκεφτώ θα μεγαλώσει πολύ, αλλά νομίζω πως τα πιο σημαντικά είναι αυτά. Πόσα να κάνω σε έναν χρόνο ρε παιδιά?
Το σίγουρο όμως είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα στη ζωή μου, μου αρέσουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είναι! Δεν είμαι σίγουρη τι να ευχηθώ εκτός από τα κλασσικά μα απολύτως απαραίτητα για την ευτυχία μας. Υγεία, πολλή αγάπη και χρόνο με τα παιδιά μας. Η κάθε μια μας εύχομαι να είναι χαρούμενη ότι και να της συμβαίνει, ακόμα κι όταν τα σχέδια μας αλλάζουν και νομίζουμε πως χαλάνε. Πότε άλλωστε από τότε που κάναμε παιδιά, πάνε ακριβώς όπως τα προγραμματίσαμε.
Σε μια συζήτηση που είχα, δεν μπορούσε να καταλάβει ένας ελεύθερος φίλος μου το πως γίνεται να σου αρέσει (όντως) να μην μπορείς να κάνεις όλα όσα σου άρεσαν πριν, να μην μπορείς να φας με ησυχία, να ακούσεις ήρεμα μουσική και να διαβάσεις ένα βιβλίο χωρίς να έχεις το μυαλό σου ΚΑΙ στα παιδιά, πως μπορείς να αντέχεις την φασαρία, πως στις διακοπές δεν μπορείς να φανταστείς να πας μόνος σου αλλά θέλεις να πας με τα παιδιά σου (άρα η σχέση με τον άντρα σου δεν τα πάει πια καλά). Δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο ένας άνθρωπος με ενδιαφέροντα θα ήθελε να έχει παιδιά! Και όσο και να του εξηγούσα κάποια στιγμή, κατάλαβα… Αν δεν έχεις δικά σου παιδιά, απλά όντως… δεν μπορείς να καταλάβεις!!! Και όταν το καταλάβεις, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αξία!
Εύχομαι λοιπόν το 2012 να θυμόμαστε τι έχει αξία! Καλή σας χρονία 🙂
Το Blog μιας Μαμας 