Σας έχω πει πως κοιμόμαστε το βράδυ? Σας έχω πει οτι κοιμόμαστε μαζί ΚΑΙ οι τέσσερις? Σας έχω πει πόσο πολύ μας αρέσει αυτό (και στους μικρούς και στους μεγάλους)?
Στην αρχή είχαμε το κρεβατάκι της μικρής κολλημένο πάνω στο δικό μου με κατεβασμένο το κάγκελο (η μικρή βέβαια το βράδυ κατέληγε πάντα κολλημένη πάνω μου στο κρεβάτι μας) με το στήθος μου πολύ κοντά στο στόμα της. Ξυπνούσε, την έβαζα στο στήθος, ξανακοιμόμουν κι εγώ κι αυτή και δεν καταλάβαινα τίποτα! Το ίδιο είχα ζήσει και με τον Γιώργο και ήξερα καλά πόσο βολικό είναι αν και το είχα ανακαλύψει κανένα δίμηνο μετά τη γέννησή του.
- η στρωματσάδα μας!
Όταν ο Γιώργος είχε ξεκινήσει τα μπουσουλήματα, και αφού έπεσε και μια φορά από το κρεβάτι, η πρώτη μας σκέψη δεν ήταν να σηκώσουμε το κάγκελο του κρεβατιού του και να το απομακρύνουμε από μας. Απλούστατα, ξηλώσαμε το κρεβάτι και βάλαμε τα στρώματα κάτω και βρήκαμε την υγειά μας! Ήταν η πιο ωραία έκπληξη όταν κάποια στιγμή γύρω στους 7 μήνες, και ενώ βλέπαμε τηλεόραση στο σαλόνι, βλέπουμε ένα αγουροξυπνημένο μωράκι να μας κοιτάει χαμογελαστό, ξεπροβάλλοντας τι προσωπάκι του από την άκρη του καναπέ! Είχε έρθει μόνος του!
Όταν λοιπόν η Ναταλία ξεκίνησε κι αυτή τα μπουσουλητά και αφού κι αυτή δοκίμασε, με ένα πεσιματάκι να κατέβει από το κρεβάτι, ξηλώσαμε για μια ακόμη φορά τα κρεβάτια και πετάξαμε και πάλι τα στρώματα στο πάτωμα (προς μεγάλη ευχαρίστηση του Γιώργου που απέκτησε τεράστιο τραμπολίνο να χοροπηδά)!
Έτσι η Ναταλία ανεβαίνει και κατεβαίνει με ευκολία από το κρεβάτι μας, δεν φοβάται κανείς μην πέσει κάποιος από το κρεβάτι, χωράμε όλοι οι καλοί και περνάμε φίνα σαν τους τσιγγάνους (όπως λέει και η μαμά μου).
Το βράδυ κοιμόμαστε όλοι ακούγοντας ο ένας την ανάσα του άλλου (και μερικά ροχαλητά, να προσθέσω), νoιώθοντας ο ένας την ζεστασιά του άλλου, με το ένα παιδί να θηλάζει και να κουρνιάζει στην μία μου μεριά και το άλλο να κολλάει στην πλάτη μου ή να με αγκαλιάζει με το πόδι του ή να το αγκαλιάζω εγώ (όταν το μωρό έχει αποφασίσει να μου βάζει τα ποδάρια του στο πρόσωπο, οπότε γυρίζω από την άλλη), χαϊδεύοντας μέσα στον ύπνο μας τα κεφαλάκια τους και κάνοντάς τα να νιώθουν όση παραπάνω ασφάλεια μπορούν να νιώσουν μέχρι πια… να μην τη χρειάζονται!
- το κρεβατάκι του Γιώργου με τους μαλλιαρούς του φίλους
Ο Γιώργος μου (τεσσάρων πια) έχει βέβαια και το κρεβάτι του. Τελευταία θέλει να ξεκινά τον ύπνο του εκεί και να έρχεται στο κρεβάτι μας αργότερα το βράδυ. Σηκώνεται και τσουπ τσουπ τσουπ, έρχεται και ξαπλώνει ανάμεσα σε μένα και τον Μάκη!
Έχει τύχει μέσα στο βράδυ η μικρή να σκαρφαλώσει από πάνω μου και να παει να βρει τον Γιώργο για να κοιμηθεί κολλητά δίπλα του και όταν ξυπνάει και πάει να γκρινιάξει, πριν προλάβω να γυρίσω να την θηλάσω, βλέπω τον τρυφερό μου γιόκα να την χαϊδεύει μέσα στον ύπνο του! Όταν κοιμούνται μόνα τους στο κρεβάτι, συνήθως κολλάει ο ένας πάνω στον άλλον! Η ομορφότερη εικόνα στον κόσμο, τα ομορφότερα συναισθήματα που δεν πρόκειται να αλλάξω με τίποτα στον κόσμο!!! Και ναι, με τον σύζυγό μου έχουμε πολύ καλή σχέση, ευχαριστιόμαστε απέραντα τον ύπνο με τα παιδιά μας, και δεν μπορούμε να σκεφτούμε να κοιμόμαστε διαφορετικά! Η θαλπωρή του γονεϊκού κρεβατιού, τα χαμογελαστά και παιχνιδιάρικα ξυπνήματα κάθε πρωί, οι όμορφες εικόνες που έχουμε ζήσει, είναι θησαυρός! Κάποτε είχα διαβάσει κάτι που είχε γράψει ο Dr Sears (πρωτοπόρος του attachment parenting): «το καλύτερο παιδικό έπιπλο που μπορείτε να αγοράσετε, είναι ένα King Size κρεβάτι!» και βέβαια έχει τόσο μα τόσο δίκιο!
Πρόσεξα πως αρχίζουν κι άλλες μαμάδες και μπαμπάδες να σκέφτονται την στρωματσάδα ως την καλύτερη γι αυτούς λύση! Τί λέτε λοιπόν, να δημιουργήσουμε το κίνημα της στρωματσάδας? 😆
Το Blog μιας Μαμας 