Τελειώνει και ο Αύγουστος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το σχολείο. Κοιτάμε για σχολικές τσάντες στο ίντερνετ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θα είναι τρόλευ ή πλάτης, κοιτάμε κασετίνες και σκεφτόμαστε τη νέα σχολική χρονιά (καθώς είμαστε με μαγιό στην ξαπλώστρα)!
Φέτος θα ξανά ‘χω πρωτάκι μιας και η Ναταλία μεγάλωσε. Ο Γιώργος θα πάει τετάρτη και οι δυο τους θα έχουν νέους δασκάλους/δασκάλες. Λαχείο! Σε όποιο σχολείο και να πας, η δασκάλα ή δάσκαλος, είναι απλά αυτό…λαχείο! Αν έχει όρεξη και μεράκι, αν είναι ήρεμος και έχει ενσυναίσθηση, τότε το παιδί (κι εμείς), θα περάσουμε καλά. Αν όχι, τότε θα προβληματιστούμε αρκετά!
Αλλά ίσως τελικά να μην είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να χαλαστούμε. Να αγχωθούμε και να αγχώσουμε το παιδί. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε και να χαλάσουμε τη σχέση μας με το παιδί, ενώ ξοδέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να την χτίσουμε! Και σας το λέω εγώ που τα τελευταία 3 χρόνια παραλίγο να γίνω η μαμά που δεν ήθελα! Και ξέρετε γιατί?
Γιατί φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα επίσης ότι στο σχολείο υπάρχουν οι τιμωρίες, τα προσβλητικά σχόλια στους μαθητές και πολλά άλλα που καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, ειδικά όταν οι γονείς σεκοντάρουν τους δασκάλους. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Γιώργο λανθασμένα. Από τη μία του έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί/αυτοκόλλητα/μπράβο. Ότι μας ενδιαφέρει η μάθηση και η χαρά που παίρνουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη, τον πίεζα να τελειώσει όλες τις εργασίες του (ακόμη κι αν τις θεωρούσα κάποιες φορές υπερβολικά πολλές), να γράψει ωραία γράμματα (κι ας του έπαιρνε διπλάσια ώρα), να μάθει την τρίτη προπαίδεια (κι ας δεν είχε μάθει καλά την πρώτη) κι αυτό γιατί? Γιατί δεν ήθελα να του βάλει η δασκάλα τιμωρία ή να τον προσβάλλει μέσα στην τάξη μπροστά στους φίλους του. Δεν ήθελα να στιγματιστεί ως ο κακός μαθητής της τάξης και να τον ακολουθήσει αυτό και στις υπόλοιπες τάξεις, δεν ήθελα το σχολείο να του δημιουργεί άγχος και απέχθεια, ούτε να τρέχει πίσω από έναν βαθμό. Ήθελα να αγαπάει την μάθηση! Οξύμωρο ε? Έκανα λοιπόν εγώ κάτι που δεν ήθελα, για να μην το κάνει κάποιος άλλος άτσαλα στο παιδί μου. Γιατί εγώ του ζητούσα κι ένα συγνώμη μετά που τον πίεσα. Συμφωνούσα μαζί του πως αυτά που πρέπει να κάνει είναι υπερβολικά, αλλά δυστυχώς πρέπει να τα κάνει… Να νιώθετε ΠΟΛΥ τυχεροί αν η δασκάλα του παιδιού σας δεν βάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στο παιδί για το σπίτι. Η ύλη για το σπίτι θα έπρεπε βάσει υπουργείου να είναι ελάχιστη 😉
Και έρχομαι τώρα τρία χρόνια μετά, να καταλάβω το λάθος μου. Τώρα που θα πάει και η Ναταλία πρώτη, τώρα που είμαι έτοιμη (ελπίζω) να στηρίξω και τους δύο όταν βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι too much για τα παιδιά!
Ας μην γράψουν και τα 5 ρήματα σε όλους τους χρόνους. Ας μην κάνουν και στα 5 χρονική αντικατάσταση, ας μην κάνουν και τις 7 διαιρέσεις. Ας μην γράψει το Αα 80 φορές, κι ας μην διαβάσει την ανάγνωση 3εις φορές. Αν βλέπεις ότι το παιδί έχει κατανοήσει αυτό που πρέπει, ας κάνει μέρος της άσκησης προφορικά ή καθόλου από ένα σημείο και μετά. Όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει αρχίσει να ζορίζεται, πονάει το δάχτυλό του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πια από την κούραση, ας μπουν τα τετράδια μέσα στην τσάντα. Το θέμα δεν είναι να γεμίσει το τετράδιο άλλωστε, αλλά να το μυαλουδάκι τους με τις γνώσεις! Ούτε περισσότερη εργασία το ΣαββατοΚυρίακο και στις διακοπές, επειδή υπάρχει χρόνος. Ούτε να μένει μέσα στο διάλειμμα (αναφέρετο δικαίωμα του παιδιού), για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε στο σπίτι! Τα παιδιά όπως κι εμείς χρειάζονται το παιχνίδι, χρόνο βαρεμάρας αλλά και δημιουργικότητας.
Και μην αφήσετε το παιδί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μιλήστε εσείς με την δασκάλα/δάσκαλο και πείτε τους ότι αυτό θεωρείται καλύτερο για το παιδί σας (γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι παράλληλα παιδί και παιδί πρέπει να μείνει). Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ευχαριστιούνται, όχι με το ζόρι! Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η χαρά της μάθησης. Πάντα! Και παρ’ όλο που πολλοί πιστεύουν πως στο σχολείο κάνουν άλλοι κουμάντο στα παιδιά μας, αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει! Είμαστε οι γονείς τους και έχουμε την ευθύνη της ψυχικής τους προστασίας, μέχρι να είναι έτοιμα να κατανοούν και να διεκδικούν από μόνα τους. Αυτό δεν σταματά στα 6 τους επειδή πήγαν σχολείο.
Όχι, δεν λέω να πάμε κόντρα στον δάσκαλο. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που θα ακούσουν και θα συνεργαστούν με τον γονιό. Κάποιοι άλλοι ίσως όχι. Όπως και να χει, ο γονιός είναι το στήριγμα του παιδιού και το ενδυναμώνει, το βοηθά και του δείχνει τις εναλλακτικές. «Το να μην κάνεις και τις 2 φωτοτυπίες, μπορεί να έχει επίπτωση στον βαθμό. Αν εσύ έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι καλά, σε ενδιαφέρει ο βαθμός? Αν ναι, τότε πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις, αν σε ενδιαφέρει απλά το να έχεις μάθει αυτά που πρέπει, τότε ο βαθμός δεν είναι κάτι που καθρεφτίζει τις γνώσεις σου και ίσως να μην πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ;-)»
Όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που βάζουμε. Ακόμη θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο. Δεν έκανε ποτέ τις ασκήσεις των μαθηματικών στο σπίτι. Αυτό εκνεύριζε πολύ την καθηγήτριά μας αλλά ποτέ δεν κατάφερε να του βάλει κάτι λιγότερο από 19, γιατί απλούστατα, ότι και να τον ρωτούσε, το ήξερε. Ότι άσκηση και να του έβαζε στον πίνακα (ακόμη και κάποιες που εμείς δεν καταλαβαίναμε), την έλυνε δίχως πρόβλημα!
Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, όχι απλά επιστήμονες, γιατρούς και δικηγόρους. Επιστήμονες μπορεί να γίνουν, και μάστορες και ζωγράφοι και τα πάντα κι ας έχουν γράψει το Αα και το Εε, 20 φορές αντί 96 (και ο αριθμός δεν είναι τυχαιος)!
Χαλαρά λοιπόν! «Να ‘χεις το νου σου, στο παιδί» που λέει και το τραγούδι. Αυτό έχει σημασία. Το σχολείο, ΠΡΕΠΕΙ να είναι ευχάριστο, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι!!!
Το Blog μιας Μαμας 