Τσιπς λαχανικών και φρούτων!

Τα τσιπς μας αρέσουν πολύ! Σε όλους αρέσουν, σωστά? Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι και πολύ υγιεινά, οπότε τα αποφεύγουμε. Σωστά? Λάθος! Με αυτά που φτιάξαμε χτες, δεν υπάρχει πρόβλημα να φας όσα θες!

Αφού ήταν λίγο άρρωστοι κάποιοι από το σπίτι μας, χτες που ήταν 28η Οκτώβρη, μείναμε σπίτι να χαλαρώσουμε. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω δοκιμές.

Πρώτα λοιπόν ξεκίνησα τα τσιπς μήλου! Έβαλα τον φούρνο να προθερμαστεί στους 100 βαθμούς στον αέρα. Με το ειδικό εργαλείο (μαντολίνο) έκοψα λεπτές φετούλες δίχως να βγάλω την φλούδα και τα κουκούτσια (αυτά βγήκαν μόνα τους και σε πολλές φετούλες, αφήνουν στο κέντρο ένα σχήμα σαν αστεράκι). Άπλωσα όλες τις φέτες σε λαδόκολλα σε δύο λαμαρίνες (1 μήλο ανα λαμαρίνα υπολογίστε). Έβαλα αλάρμ στον φούρνο στην μια ώρα και τα έβαλα να ψηθούν. Στη μια ώρα, τα ξεκόλλησα από τη λαδόκολλα πολύ προσεκτικά (γιατί κόβονται εύκολα μιας και είναι λεπτά) και τα γύρισα από την άλλη. Τα άφησα άλλη μία ώρα. Όταν τα βγαζουμε από τον φούρνο, είναι ακόμη λίγο μαλακά, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά γίνονται τσιπς τραγανιστά και νοστιμότατα! Αν θέλατε, μπορούσατε να βάλετε και λίγο κανελίτσα πριν το ψήσιμο, αλλά δεν ήθελα να αλλάξει το χρώμα τους για πρώτη φορα 😉 Τα βάζουμε σε αεροστεγές μέρος εκτός ψυγείου, αλλιώς θα μαλακώσουν!

Μετά, είπα να κάνω και τσιπς γλυκοπατάτας. Είχα και κόκκινες γλυκοπατάτες, αλλά και λευκές. Πήρα μια μέτρια από το κάθε χρώμα και σε εκείνη την φάση το μαντολίνο μου χάλασε, οπότε έκοψα τις πατάτες με ένα καλό μαχαίρι πολύ πολύ λεπτές φέτες. Τοποθέτησα τις φέτες σε ένα μπολ και πρόσθεσα περίπου 2 κουταλίες τις σούπας ελαιόλαδο, αλλά μπορείτε να βάλετε και κάποιο άλλο λίπος (όπως πχ κλαριφιέ, λίπος πάπιας, κλπ). Μπορείτε να προσθέσετε και άλλα μυρωδικά αν θέλετε. Εγώ δεν έβαλα. Έβαλα λαδόκολλα στις λαμαρίνες μου (δύο και πάλι) και έβαλα τον φούρνο στους 135 βαθμούς. Έβαλα μια μια φέτα στη λαδόκολλα και γενικά όταν αποξηραίνουμε φρούτα και λαχανικά, δεν πρέπει να πάει η μια φέτα πάνω από την άλλη, γιατί εκεί που ακουμπιούνται, θα παραμείνουν μαλακά. Έβαλα φυσικό θαλασσινό αλάτι αλλά όχι πολύ, γιατί μετά μπορεί να σας βγουν αλμυρά. Μπορείτε και στο τέλος να δοκιμάσετε και να προσθέσετε κι άλλο όσο είναι ζεστά. Τα έβαλα στον φούρνο και έβαλα αλάρμ στα 20 λεπτά, όπου τα έβγαλα και τα γύρισα από την άλλη. Να ψηθεί δηλαδή και το πάνω και το κάτω ομοιόμορφα. Τα έβαλα για άλλα 20-25 λεπτά έτοιμα. Τραγανές λαχταριστές αλμυρές γλυκοπατάτες!

Και αφού τέλειωσα με τα τσίπς γλυκοπατάτας, είπα αφού είχα πολλές μπανάνες, να κάνω τσιπς μπανάνας! Έκοψα λεπτές φέτες μπανάνας (4-5 μπανάνες), άλειψα λάδι καρύδας στις λαδόκολλες από δύο και πάλι λαμαρίνες (δεν αξίζει να κάνεις μόνο μια, και αν είχα κι άλλη θα έβαζα), έβαλα και πάλι τις φέτες ώστε να μην ακουμπά η μία την άλλη και άλειψα και από πάνω τις μπανάνες. Τις έβαλα στους 100 βαθμούς και πάλι και έβαλα για 2-2μισι ώρες γυρνώντας πλευρά ανά μισή ώρα. Όταν τις βγάζουμε από το φούρνο είναι λίγο μαλακές ακόμη. Σε λίγο όμως γίνονται τραγανές. Αν θέλετε να μην αλλάξουν καθόλου χρώμα, πρέπει να τις αλείψετε με λίγο χυμό λεμόνι πριν μπουν στον φούρνο.

Όπως βλέπετε, όλα τα τσίπς πρέπει να μπουν σε αεροστεγές μέρος. Εγώ επέλεξα τα βαζάκια fido. Τα παιδιά ξετρελάθηκαν με όλα τα τσιπς, αλλά δεν ξέρω αν θα ξανάκανα μπανάνες, μιας και βγαίνουν λίγες και παίρνουν αρκετή ώρα για να γίνουν. Τα μήλα ήταν πολύ πιο εύκολα, ακόμη κι αν πήραν κι αυτά 2 ωρίτσες για να γίνουν. Και τα τσίπς γλυκοπατάτας (που γίνονται και με απλές πατάτες εννοείται), ήταν επίσης γρήγορα και νοστιμότατα! Αυτά θα τα κάνω συχνά 😉

Δοκιμάστε τα κι εσείς! Κι αν κάνετε με κάποιο άλλο λαχανικό (πχ πατζάρι, κολοκύθα ή καρότο) ή άλλο φρούτο (πχ αχλάδι ή κάτι άλλο που δεν έχω σκεφτεί καν), πείτε μου πως σας φάνηκε! Και βέβαια, αν δοκιμάσετε αυτά που σας λέω, πείτε μου πως σας φάνηκαν! Καλά μαγειρέματα λοιπόν!

Υ.Γ. Υπάρχει να ξέρετε και ειδικό «φουρνάκι» που λέγεται αποξηραντήρας, αλλά δεν έχω καταφέρει να αγοράσω ακόμη έναν τέτοιο, αλλά πιστεύω πως ίσως τελικά να μην βολεύει τόσο ένας μικρός. Οι μεγάλοι βέβαια είναι ακριβοί. Οπότε χρησιμοποιώ τον φούρνο μου 😉

Η υπόθεση homeschooling…

Λίγοι πρέπει να είναι αυτοί που ΔΕΝ έχουν διαβάσει τις τελευταίες μέρες, ένα άρθρο που τριγυρίζει το Ελληνικό ίντερνετ, για μια μαμά που αμφισβήτησε το Ελληνικό σύστημα Παιδείας και κάνει homeschooling στο παιδί της. Μετά την σύσταση που της έγινε και αφού πήρε την απόφαση να το πολεμήσει για όλους όσους θα ήθελαν αλλά δεν τολμούν μια τέτοια κίνηση, αντί να γίνει δίκη και να το πάει όσο πιο πάνω γίνεται, όπου και τελικά αναγκαστικά θα έβρισκε το δίκιο της, βγήκε απόφαση από τον εισαγγελέα, να της πάρουν το παιδί αν δεν το γράψει σε κάποιο σχολείο άμεσα!!! Και όλα αυτά ΧΩΡΙΣ να γίνει δίκη!!! Το άρθρο θα το διαβάσετε και εδώ!

Την μαμά αυτή, την είχα γνωρίσει πεταχτά σε μια ομιλία περί σχολείων στην Αθήνα. Στο Teacher Tom in Athens που είχα καταφέρει να πάω. Την είχα θαυμάσει για αυτό της το βήμα και είχα σκεφτεί πως θα πρέπει να την στηρίξουμε στον αγώνα της. Εγώ μπορεί να μην έκανα homeschooling. Μπορεί και να ‘κανα όμως. Δεν ξέρω. Αυτό που φαντάζομαι θα μου άρεσε να κάνω, αν ήταν ανοιχτή η νομοθεσία του homeschooling, όπως και είναι σε όλες τις χώρες τις ΕΕ, θα ήταν μια αρχή και αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο, παρέα με άλλους γονείς. Kάποιοι γονείς ίσως είχαν τις γνώσεις να διδάξουν κάποια μαθήματα, κάποιοι άλλοι, θα είχαν χώρο στον οποίο θα μπορούσαν να κάνουν μάθημα μια ομάδα παιδιών. Τα μαθήματα που δεν θα γινόταν να διδάξουμε εμείς, θα πληρώναμε μαζί δασκάλους να τα διδάξουν. Οι εκπαιδευτικοί, θα ακολουθούσαν μια ελευθεριακή και δημοκρατική βάση για να κάνουν μάθημα. Τα μαθήματα θα ήταν βιωματικά όσο γίνεται, και πολλές φορές έξω από τους τοίχους. Οι δάσκαλοι και οι μαθητές μεταξύ τους, θα μιλούσαν στον ενικό και θα είχαν φιλική σχέση, και τις αποφάσεις θα τις έπαιρναν όλοι μαζί σε συνελεύσεις όπου η ψήφος του ενός μετράει όσο και του άλλου. Θα μάθαιναν διασκεδαστικά και κανείς δεν θα φοβόταν το σχολείο! Αυτό το έχω ονειρευτεί πολλές πολλές φορές!

Και αυτή λοιπόν η μαμά, αφού ονειρεύτηκε κάτι διαφορετικό, αποφάσισε να μην κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά να το εφαρμόσει. Δεν δήλωσε διεύθυνση εξωτερικού όπως κάνουν πολλοί για να μην έχουν θέμα με το κράτος. Είπε από την αρχή την αλήθεια. Και δίδαξε το παιδί της καλά και όμορφα, μόνη της, βάζοντάς το σε εξωσχολικές δραστηριότητες για την κοινωνικοποίησή του με άλλα παιδιά και άλλους κανόνες. Και της ήρθε η σύσταση από το κράτος. Και συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε καλά. Και περίμενε την δίκη. Αν την έχανε, θα πήγαινε όσο πιο ψηλά μπορούσε να το πάει, ώστε βάσει ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να μην μπορούν να της αρνηθούν το δικαίωμα να επιλέγει για την μόρφωση του παιδιού της. Αλλά η δίκη δεν ήρθε. Ήρθε ο εκβιασμός! «Αν δεν κάνεις αυτό που σου λέμε, θα σου πάρουμε το παιδί!» Ύστατος εκβιασμός για μια μάνα! Και πάλι, δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει! Εδώ χειροκροτώ!!!

Αυτό βέβαια που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που λένε «και καλά της κάνουν!». Και θα ήθελα να ρωτήσω. Όταν ακούτε εσείς (που τα λέτε αυτά), ότι κάποιος γείτονας δίνει και καμιά σφαλιαρίτσα στο απέναντι διαμέρισμα, ή βλέπετε ένα χαστούκι στο δρόμο, κάνετε κάτι εκείνη την ώρα? Παίρνετε το 100 να έρθει να πάρει το παιδί από τους γονείς του και λέτε «καλά κάνουν!»? Γιατί κι εκείνοι τον νόμο, ξέρετε, καταπατούν! Όταν ακούτε μέσα από μια τάξη δημοτικού άγριες φωνές και προσβλητικές κουβέντες, τιμωρίες του προηγούμενου αιώνα, κλπ, έχει πάει κάποιος δάσκαλος να καλέσει τον σχολικό σύμβουλο για να σώσει τα παιδιά αυτής της τάξης?

Πως γίνεται πείτε μου, να «καλά της κάνουν»? Ένα παιδί να φύγει από την μητέρα του, απλά και μόνο επειδή κάνει κάτι για το οποίο δεν συμφωνείτε και δεν θα κάνατε εσείς? Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πάνω από το σύνταγμα? Και όταν το δικό της καταπατείται, απλά λέμε καλά της κάνουν? Το παιδί το σκέφτηκε κανείς? Η τιμωρία θα πέσει και σε αυτό! Και γιατί? Επειδή κάνει homeschooling? Κάτι που κάνουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο και που πολλά από αυτά πάνε μετά στα καλύτερα πανεπιστήμια γιατί τα γουστάρουν? Καλά της κάνουν γιατί? Επειδή δεν κρύφτηκε? Επειδή ήθελε να αναγκάσει το κράτος να δει κάτι δεν δέχεται αλλιώς να κοιτάξει και να ερευνήσει? Καλά της κάνουν γιατί? Επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει το σχολείο? Τους εκπαιδευτικούς? Το σύστημα? Δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι θεωρούμε πως όλα αυτά είναι ΟΚ?

Και μη μου αρχίσετε για την ελιτίστικη παιδεία, κλπ κλπ! Αυτό υπάρχει από την στιγμή που υπάρχουν και τα ιδιωτικά σχολεία! Κανείς δεν έκανε κάτι γι αυτό! Το homeschooling αναλόγως τον τρόπο, μπορεί να στοιχίζει από λίγα εως πολλά. Το ίδιο και τα φροντιστήρια, και τα ιδιωτικά (από το κατώτερο εως το καλύτερο). Αν κάποιος έχει το δικαίωμα να πάρει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, γιατί να μην έχει το δικαίωμα να μην του κάνει τα μαθήματα όπως αυτός θεωρεί πως είναι καλύτερο για τα παιδιά του? Είναι εντάξει να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο την μισή μέρα και μετά την άλλη μισή να διαβάζει σπίτι και να πηγαίνει φροντιστήρια ή να φέρνει στο σπίτι ιδιαίτερα, για να τα καταλάβει? Είναι βασικά, σαν να λέμε ότι το σχολείο στο σπίτι είναι το καλύτερο για τα παιδιά, αλλά δεν αφήνουμε να το κάνετε, γιατί δεν θα μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε σε τέτοιο. Οπότε το απαγορεύουμε! Ντόινγκ!!!

Μετά πιάνουμε το θέμα των νεοναζί, κλπ. Και άντε μετά ο καθένας θα κάνει σχολεία που θα μπορεί να διδάξει ότι θέλει στα παιδιά! Ισχύει αυτό. Αν δεν υπάρχει έλεγχος βέβαια! Μα εννοείται πως σε ένα κράτος όπου υπάρχει ο θεσμός του homeschooling, υπάρχει και κρατικός έλεγχος. Όπου τα παιδιά εξετάζονται για να εξακριβώσουν ότι το παιδί έχει μάθει αυτά που χρειάζεται σε κάθε σχολική χρονιά να μάθει! Τα υπόλοιπα, δεν χρειάζονται homeschooling για να τα μάθουν τα παιδιά. Η κόρη του αρχηγού του ναζιστικού/φασιστικού κόμματος Ελλάδος, δεν έμαθε αυτά που έμαθε επειδή πήγε σχολείο στο σπίτι της. Απλά επειδή είχε πατέρα αυτόν που έχει! Ξεκάθαρα πράγματα! Ότι και να λέει ο δάσκαλος στο σχολείο, το παιδί θα μάθει και θα πιστέψει αυτά που του λέει ο γονιός. Καλώς ή κακώς…

Και τέλος πιάνουμε την κοινωνικοποίηση των παιδιών! Τα παιδιά μας κοινωνικοποιούνται ΜΟΝΟ στο σχολείο? Δηλαδή, αν πηγαίνει εξωσχολικές δραστηριότητες με άλλα παιδιά, άλλους κανόνες και άλλους δασκάλους, δεν κοινωνικοποιείται? Στην παιδική χαρά, δεν κοινωνικοποιείται? Μα τι λέτε? Εκτός αν εννοούμε ότι δεν ιδρυματοποιείται. Να κάνει ότι του λένε, να δέχεται κανόνες που δεν του αρέσουν και δεν είναι σωστοί γι αυτό, επειδή θα τιμωρηθεί.  Να μην μπορεί να αρνηθεί και να συζητήσει, να πρέπει να είναι ένα στρατιωτάκι σε πολλές περιπτώσεις σχολείων. Κοινωνικοποίηση?

Δεν είδα να συζητιέται το θετικό στην υπόθεση homeschooling. Τα παιδιά, μαθαίνουν επειδή θέλουν να μάθουν. Την περίοδο που θέλουν να μάθουν, αυτό που θέλουν να μάθουν. Και τότε… Τότε το μαθαίνουν πολύ γρήγορα! Γιατί τα παιδιά από την φύση τους θέλουν την γνώση. Την τραβούν σαν σφουγγάρι, όταν είναι η ώρα τους να μάθουν και όταν τους έχει τραβήξει το ενδιαφέρον με κάποιον τρόπο αυτή η γνώση (εδώ σε θέλω δάσκαλε! Το μεγάλο στοίχημα!). Επίσης, δεν φοβούνται το σχολείο. Δεν φοβούνται την ώρα που θα κάνουν λάθος, το σχόλιο που θα ακούσουν από την δασκάλα ή την τιμωρία που θα τους βάλει επειδή για 4η ημέρα δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα το δεύτερο 2ωρο που κάθεται σε μια καρέκλα και βαριέται που ζει! Δεν μαθαίνει παπαγαλία. Μαθαίνει και θυμάται! Τα παιδιά με μαθησιακές και μη, μαθαίνουν (το καθένα) με τον δικό τους τρόπο και αν αυτό τους προσφέρει ένα σχολείο δεν μένουν πίσω, ούτε δυσκολεύονται. Πολλά τα θετικά. Έχει κι άλλα, σκεφτείτε τα! Μη γυρίζουμε το κεφάλι μόνο στα αρνητικά…

Δεν ξέρω τι ακριβώς θα έκανα αν ήταν νόμιμο το homeschooling στην Ελλάδα. Ιδέες υπάρχουν, αλλά το τι ακριβώς θα έκανα, δεν το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι η μισή Ελλάδα έμαθε για το homeschooling από την συγκεκριμένη μαμά. Ξέρω επίσης πως μπορεί να μην βρίσκεται το κράτος στην καταλληλότερη φάση για τέτοιες αλλαγές, αλλά πότε ακριβώς θα είναι αυτή η καταλληλότερη φάση για να ασχοληθούμε με αυτό το δικαίωμα? Επίσης, καταλαβαίνω πως αυτή η επίθεση, είναι άδικη. Ακόμη και να ήμουν κάθετη και αντίθετη στον θεσμό αυτό, δεν θα μπορούσα να μην είμαι δίπλα στην μαμά αυτή, γιατί αυτή τη στιγμή της αφαιρούν το δικαίωμα να δικαστεί! Στην δημοκρατική Ελλάδα, έπεσε βέτο, εκβιασμός, κι εμείς θα κάτσουμε να πούμε «καλά της έκαναν»? Όχι βέβαια! Εγώ είμαι μαζί της λοιπόν! #handsoffGreekmom!!!

Γιατί σταμάτησα την κόρη μου από το προνήπιο!

Πέρσι η Ναταλία ξεκίνησε κι αυτή με σχετική χαρά το προνήπιο. Είχε θεωρητικά την επιλογή ανάμεσα σε δύο νήπια. Το ένα της είχα εξηγήσει, μπορεί να μην μας κληρώσει, το άλλο (που πήγαινε και ο αδερφός της παλιότερα, αλλά ήξερε και την κυρία) μας παίρνει σίγουρα. Διάλεξε το άλλο!

την προηγούμενη χρονιά στον παιδικό σταθμό υπήρχαν πολλές φορές που δεν ήθελε να πάει και άλλες ακόμη περισσότερες που ήθελε να μένω κάτω. Είχε έναν χώρο εξωτερικό με τραπέζια και έπαιρνα τον καφέ μου και το βιβλίο μου, έκανα και κουβέντα με τους αγαπημένους ιδιοκτήτες, πέρασε ο χρόνος… Περίμενα λοιπόν να δω πρώτη μέρα στο προνήπιο πως θα πάει. Όλα καλά έδειχναν…

Στην αρχή όλα φαινόντουσαν ΟΚ. Από τη δεύτερη εβδομάδα, ξεκινήσαμε με κλάματα. Την πρώτη φορά γιατί είχε κάτι ξεχάσει να μου πει και ήθελε να έρθει να μου το πει πριν φύγω και την έφερε η δασκάλα. Την δεύτερη προσπάθησε να έρθει μόνη της και η δασκάλα της θύμωσε και την έβαλε να κάτσει να ηρεμήσει. Και συνεχίστηκε. Συνήθως έκλαιγε αφού είχα φύγει.

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε παιχνίδια στο σχολείο της. Την ώρα που την έπαιρνα δηλαδή, κουβαλούσε κάτι μαζί της. Είτε από τον κήπο, είτε παιχνίδι που θα άφηνε εκεί για λίγο καιρό. Κάτι να δείξει μόλις μπει στην τάξη για να ξεχαστεί. Είχε αδειάσει το σπίτι μας σιγά σιγά. Όλο κάτι έψαχνα να βρω! Και τα καταφέραμε έτσι για λίγο καιρό! Σταμάτησε να κλαίει… Και μετά ήρθε ο Νοέμβρης. Και ξανάρχισε. Και έκλαιγε το βράδυ και έκανα ώωωωρες να την κοιμίσω γιατί ήξερε πως αν κοιμηθεί, μετά θα έρθει η μέρα και θα πρέπει να πάει σχολείο! Φοβόταν ένα αγοράκι που την πείραζε μου έλεγε, στο διάλειμμα! Και κόλλησε με τον μικρό Γιωργάκη. Και κλάμαααα! Και συζητήσεις, πάνω στις συζητήσεις και τι να κάνει, και τι να πει, και πως να συμπεριφερθεί. Και κάθε μέρα το ίδιο. Πηγαίναμε στο σχολείο και την έβλεπα μαραζωμένη από τον καθρέφτη. Μια φορά την είδα να βάζει σιγανά τα κλάματα και να παίρνει μια βαθιά ανάσα να τα σταματήσει. Σιωπηλά. Άρα δεν ήθελε να το κάνει για να την βλέπω όπως λέγανε άλλοι…

Κάναμε και άλλα κόλπα. Χαιρετιόμασταν απ έξω, γιατί είχα καταλάβει πως δεν της αρέσουν ο αποχαιρετισμοί. Πήγαινα μαζί της μέσα στην τάξη να πάει να κάτσει στο τραπεζάκι που ήθελε, να ξεκινήσει μια δραστηριότητα και μετά να φύγω. Όλα κρατούσαν για λίγο και μετά πάλι είχαμε το ίδιο θέμα.

Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Λέω, άντε τώρα θα τελειώσουν και οι πρόβες της γιορτής που βαριόταν, θα πάμε διακοπές, θα ξεχαστεί λιγάκι. Όταν άρχισαν να τελειώνουν οι διακοπές, άρχισαν μαζί και τα κλάματα την ώρα του ύπνου, γιατί θα πάει πάλι σχολείο! Κι εγώ κολλημένη. Το παιδί, που πρέπει να πάει προνήπιο! Κι αυτή να μου δείχνει ότι χρειάζεται ακόμη εμένα…

Ήρθε λοιπόν και η μέρα που έβαλε τα κλάματα την ώρα που την άφηνα και δεν σταματούσε να μπει μέσα. Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να φύγω καθώς κλαίει. Προσπάθησε και η ίδια να κρατήσει τα δάκρυά της για να μην χωριστούμε καθώς έκλαιγε, αλλά με ήθελε κι άλλο. Και η νηπιαγωγός μετά από κάποια ώρα, μου είπε ότι πρέπει να φύγω ΤΩΡΑ γιατί δεν θα σταματήσει ποτέ! Και την φίλησα, της είπα ότι η μαμά πρέπει να φύγει και πως πρέπει να σταματήσει να κλαίει, πως την αγαπώ και πως θα έρθω να την πάρω στην ώρα μου. Η δασκάλα την τράβηξε, η Ναταλία άπλωσε το χέρι της και με φώναξε και όλο μου το είναι ήθελε να την πιάσει αγκαλιά και την πάρω να φύγουμε, αλλά γύρισα, της είπα «αγάπη μου, δεν γίνεται να μείνω άλλο!» και έφυγα! Σταμάτησε να κλαίει μετά από λίγο. Μέχρι δηλαδή να βγω και να πάω γύρω στο παράθυρο να ακούσω, είχε σταματήσει. Όμως αυτός ο αποχωρισμός. Αυτός θα της έμενε! Πήγα στο αυτοκίνητο και έκλαιγα. Την είχα προδώσει! Αυτό ένιωθα! Ότι μόλις την είχα προδώσει!

Στο σπίτι κάθε μέρα πολλά νεύρα μαζί μου. Εγώ νεύρα μαζί της κι αυτή μετά ακόμη πιο πολλά. Το βράδυ έκανε ώρες να κοιμηθεί. Το πρωί μαραζωμένη… Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Το παιδί μου φώναζε πως με χρειαζόταν κι εγώ είχα κολλήσει στο πώς θα συνηθίσει το προνήπιο. Σχολική φοβία μου είχαν πει. Κατά 90% την έχει ο γονιός και την περνάει στο παιδί. Εγώ πρέπει να χαλαρώσω! Ίσως είναι πολύ έξυπνη και ξέρει πως με αυτό τον τρόπο θα περάσει το δικό της. Μου είπαν. Μα ποια σχολική φοβία να έχω? Και ποιο δικό της να περάσει τόσους μήνες που έρχεται σχολείο και κλαίει?

Άρχισα να βρίσκω δικαιολογίες να την κρατάω σπίτι. Μία γιατί έβηχε, γιατί είχε μύξα, κλπ κλπ. Άρχισε κι αυτή να μου λέει πως όλο το βράδυ έβηχε, ή ότι είναι λίγο αρρωστούλα… Ένα απόγευμα, κάτι έγινε, μου είχε σπάσει τα νεύρα! Ήταν στην τσίτα κι εγώ πόσο να προσέχω να μην την τσιτώσω κι άλλο? Μπήκα στο μπάνιο και έκλαιγα! Για μια ώρα έκλαιγα! Και σας διαβεβαιώ πως κλαίω πολύ σπάνια! Ξέρετε, αυτό το λυτρωτικό κλάμα… Συνομιλούσα με τον εαυτό μου, σκεφτόμουν την κατάσταση και αναρωτιόμουν για ποιον λόγο πρέπει να την υποχρεώσω να κάνει κάτι το οποίο στο κάτω κάτω της γραφής, ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό. Και τότε το πήρα απόφαση! Θα την ρωτούσα αν θέλει να σταματήσει για 2 εβδομάδες το σχολείο και μετά θα την ξαναρωτούσα αν θέλει να ξαναπάει προνήπιο γενικά!

Έτσι έγινε. Ήθελε εννοείται να σταματήσει για 2 εβδομάδες και αφού μιλήσαμε και της εξήγησα πως το προνήπιο δεν είναι υποχρεωτικό αλλά την επόμενη χρονιά το νήπιο είναι, αποφάσισε πως δεν θέλει να ξαναπάει προνήπιο, αλλά θα θέλει να πηγαίνει νήπιο του χρόνου! Σταματήσαμε λοιπόν. Και σιγά σιγά σταμάτησαν τα νεύρα και οι ώρες οι ατελείωτες για να πάει για ύπνο. Το πρωινό μαράζωμα ήταν πια τρυφερές αγκαλιές στο κρεβάτι και όλο τον χρόνο μέχρι το καλοκαίρι, είχε χρόνο μαζί μου, μόνη της. Και αυτός ο χρόνος, ήταν το φάρμακο!

Φέτος, είχα ένα άγχος. Η ίδια δεν είχε καθόλου! Άλλωστε θα πήγαινε σχολείο στο ίδιο με τον αδερφό της. «Μαμά, αφού θα ξέρω ότι στον πάνω όροφο θα είναι ο αδερφός μου! Γιατί να φοβάμαι?»!!!

Και τα πάει μια χαρά από τότε στο σχολείο. Χτες την κράτησα στο σπίτι γιατί έβηχε κι αυτή κι εγώ, όλο το βράδυ. στεναχωρέθηκε και μου είπε όταν έφυγε ο αδερφός της πως ζηλεύει γιατί αυτός πήγε σχολείο! Σήμερα της είπα πως σκεφτόμουν να την αφήσω άλλη μια μέρα και έβαλε τα κλάματα! Υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι ένα παιδί περνάει καλά στο σχολείο?

Κάθε πρωί τα χαιρετάω καθώς φεύγουν με τον μπαμπά τους, τους στέλνω φιλάκια και τους κάνω καρδούλα με τα δάχτυλα μου. Με χαιρετάνε κι αυτά και η Ναταλία μου ζωγραφίζει μια καρδούλα στο παράθυρό της, πάντα χαμογελαστή! Την άκουσα, την εμπιστεύτηκα και ΕΥΤΥΧΩΣ αποφάσισα να σταματήσω να την προδίδω! Και τελικά, (όπως πάντα όταν ακούς τα παιδιά σου), όλα πήγαν καλά! Να λοιπόν γιατί σταμάτησα την κόρη μου από το προνήπιο, κάτι το οποίο δεν θα μετανιώσω ποτέ! 😉