Το Πάσχα, όπως τα περισσότερα από τότε που ήρθαμε Ρόδο, πηγαίνουμε στην Χαλκίδα να τα περάσουμε! Γιορτάζουμε οικογενειακά με την οικογένεια του άντρα μου και σιγά σιγά αυτή η οικογένεια έχει μεγαλώσει, μιας και όλα τα αδέρφια έχουν παντρευτεί και αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται γονείς. Φέτος, είχαμε ένα νέο ανηψούδι στην παρέα (την Άρτεμις) και ένα στον δρόμο. Το περιμέναμε να έρθει στις 10 Μαΐου όπου κι εγώ θα είχα έτοιμο βαλιτσάκι για να ανέβω Αθήνα να παρευρεθώ στον τοκετό τους ως βοηθός μητρότητας. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν γυναικολόγο και να πάνε σε μια γυναικολόγο στην Αθήνα, γνωστή για τους φυσικούς τοκετούς που βοηθά τους γονείς να κάνουν! Είχαμε κι ένα άγχος μήπως δεν προλάβω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ! 🙂
Από το Μ. Σάββατο ξεκίνησαν κάποιες ενδείξεις ότι μπορεί και να έρθει πιο νωρίς το μωρό. Την Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του κουνιάδου και της συννυφάδας (Τίμος & Μαρία) η οποία είχε πλέον πονάκια. Τα γράφαμε σε ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έγινε δύο χαρτάκια και στο τρίτο πήραμε την γυναικολόγο να δούμε πότε θα πάμε προς Αθήνα. Άλλοι μέσα στην αγωνία, άλλοι μέσα στην τρελή χαρά (μέσα σ’αυτούς κι εγώ που δεν πίστευα την τύχη μου!), άλλοι σε φυσιολογική χαρά-αγωνία, και η Μαρία στους πόνους αλλά χαλαρή και χαρούμενη αν και δεν πίστευε ότι θα γεννήσει!
Στις 5 είμασταν στην εθνική και πηγαίναμε Αθήνα. Εκεί, σε ένα όμορφο, χαρούμενο και γεμάτο χρώματα σαλόνι ιατρείου, ανάμεσα σε μπάλες τοκετού, μαξιλάρια, χαλιά, στρωματάκια και μουσική, ξεκίνησε το ομορφότερο ταξίδι τοκετού. Είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας ακόμη, αλλά η γυναικολόγος, άνοιξε το ιατρείο της κι εμείς μείναμε εκεί για να περάσουμε το υπόλοιπο Πάσχα γεννώντας! Κάπου εκεί γύρω νομίζω άρχισε και η Μαρία να πιστεύει πως θα γεννήσει πια!
Εδώ να σας εξηγήσω ένα πράγμα… Τα παιδιά, είχαν μέχρι λίγο καιρό πριν άλλο γιατρό. Εγώ τους μιλούσα για τον φυσιολογικό τοκετό, τον φυσικό/δίχως παρεμβάσεις τοκετό, τον θηλασμό μετά κλπ. Άκουγαν, συμφωνούσαν, προσπάθησαν να μιλήσουν και με τον γιατρό τους ο οποίος συμφωνούσε μαζί τους σε θεωρητικό επίπεδο. Μέχρι εκεί. Σε κάτι μαθήματα ενημερωτικά, η Μαρία έπεσε σε μια μαία υπέρμαχο του φυσικού τοκετού. Ήταν μου είπε, σαν να άκουγε εμένα! Και μετά είδαν και την εκπομπή του Θεοδωράκη (Πρωταγωνιστές) για τις καισαρικές στην Ελλάδα και πια πείστηκαν πως είναι σκούρα τα πράγματα για φυσικό τοκετό με τον γιατρό τους. Έτσι επέλεξαν την γυναικολόγο τους, όπου την γνώριζα από κοπέλες που έχουν κάνει μαζί της φυσικό (τελείως όμως) τοκετό! Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δεν το γνώριζαν ακριβώς, ούτε κι εγώ βέβαια πρακτικά. Μόνο σε όσα είχα διαβάσει. Πάμε λοιπόν παρακάτω…
Η ώρα περνούσε και οι πόνοι και η διαστολή, παρέμεναν στα ίδια επίπεδα. Δεν προχωρούσε το θέμα. Η Μαρία κουραζόταν και νομίζω είχε αρχίσει να αναρωτιέται πώς στο καλό είχε μπλέξει σε μια τέτοια ιστορία και δεν είχε πάει για επισκληρίδιο να ηρεμήσει. Το έβλεπα στο βλέμμα της! Με τον Τίμο και την γιατρό, προσπαθούσαμε με διάφορα να την κάνουμε να νιώσει λίγο καλύτερα. Τελικά πήγαμε μια βόλτα στα περίχωρα. Κάτσαμε έξω, μιλήσαμε, πέρασε λίγη ώρα. Δοκιμάσαμε πολλά και διάφορα. Πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχαν ξανακούσει τα παιδιά, πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχα ξανακάνει εγώ σε κάποια έγκυο κατά την διάρκεια του τοκετού της. Κοιμήθηκαν λίγο, η Μαρία όσο μπορούσε, και τότε μέσα στην κούραση και τους πόνους, ξεκίνησαν οι δυνατοί πόνοι. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως η Μαρία σταμάτησε να τους φοβάται. Τότε που παραδόθηκε πια στον τοκετό και αφέθηκε στην όλη διαδικασία. Ήταν τότε που άρχισε να εμπιστεύεται τον εαυτό της ακόμη κι αν δεν το είχε καταλάβει ακόμη και η ίδια. Δεν ζήτησε να φύγουμε στο μαιευτήριο, ακόμη κι ας μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή για να ζητήσει τελικά επισκληρίδιο. Παρέμεινε εκεί να πονά και να της δίνουμε κουράγιο εμείς οι τρεις!
Στις 3.00 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο μαιευτήριο γιατί το μωρό είχε γυρίσει σωστά και ερχόταν! Στο μαιευτήριο ήμουν κι εγώ μέσα στην αίθουσα τοκετού, ο Τίμος και η γυναικολόγος. Μετά ήρθε και μαία και μέσα σε μια ώρα το μωρό ήταν πολύ κοντά. Ο φωτισμός παρέμενε χαμηλός. Ούτε ωκυτοκίνη χρειάστηκε, ούτε επισκληρίδιος. Πείσμα χρειάστηκε, μεγάλη δύναμη και χάδια, βλέμματα αγάπης, κι άλλο πείσμα, κι άλλη δύναμη και τότε, 4.55 π.μ. ένα μωρό βρέθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και μας γέμισε δάκρυα στα μάτια! Ένα δωμάτιο γέμισε χαρά και φυσική ωκυτοκίνη! Το χαμόγελο ήταν μόνιμα κολλημένο στα πρόσωπα μας. Μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, μια μαμά και ένας μπαμπάς!
Ο λώρος παρέμεινε ενωμένος με το μωρό μέχρι που ξεκίνησαν οι συσπάσεις για να βγει κι αυτός, με το μωρό στην αγκαλιά της μαμάς του να ψάχνει το στήθος της! Όλοι καλά! Όλοι χαρούμενοι!
Έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Ναταλία, αλλά αυτός ο τοκετός ήταν ο πρώτος που έζησα. Σαν βοηθός μητρότητας, σαν κουνιάδα, σαν συννυφάδα, σαν φίλη που πλέον μας ενώνει και κάτι τόσο μεγάλο! Θες η κούραση, οι ορμόνες, η ωκυτοκίνη που και σε μας ήταν πια ανεβασμένη, όλη μέρα δάκρυα συγκίνησης ανέβαιναν στα μάτια μου!
Ένα είναι το σίγουρο! Άλλο τα μάτια του λαγού κι άλλο της κουκουβάγιας! Αν η Μαρία είχε συνεχίσει στον προηγούμενο γιατρό της, θα είχε μπει για καισαρική ώρες πριν! Το μωρό κοιτούσε προς τον αφαλό της Μαρίας και όχι προς την σπονδυλική της στήλη. Είχαν σπάσει τα νερά πολύ πιθανόν από την προηγούμενη μέρα και ώρες μετά από πονάκια, δεν είχε κάνει διαστολή. Θα της έλεγε ένα «ο τοκετός δεν προχωρά» θα της είχε βάλει ορό και ωκυτοκίνη από την αρχή και οι πόνοι δεν θα ήταν ανεκτοί οπότε θα είχε ζητήσει επισκληρίδιο. Επισκληρίδιος πριν να φτάσει σε διαστολή στα 5-6 εκατοστά, είναι σίγουρο ότι σχεδόν σταματάει τον τοκετό. Οι κινήσεις της Μαρίας εννοείται πως δεν θα ήταν άνετες. Θα ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με τον καρδιοτοκογράφο συνεχώς δεμένο στην κοιλιά της, τον ορό στο χέρι και έτσι ούτε το μωρό θα άλλαζε θέση. Όλα θα ήταν διαφορετικά! Όπως είχε γίνει και στην δική μου περίπτωση όπου κατέληξε σε καισαρική με λίγα λόγια! Κι όμως, ο φυσικός τοκετός δίχως παρεμβάσεις, έσωσε την κατάσταση. Ελεύθερες κινήσεις, φυσικοί πόνοι, χαμηλός φωτισμός, λίγος ύπνος, αλλαγές θέσης, μασάζ, ντους, και άλλα πολλά, πολύ υπομονή και όλα ήρθαν όπως έπρεπε, όπως γίνονταν χιλιάδες χρόνια πριν και οι γυναίκες γεννούσαν τα παιδιά τους. Παρέα με άλλες γυναίκες, μαμάδες, γιαγιάδες και μαμές, με μαντζούνια ίσως, αλλά γεννούσαν. Ναι, το να έχεις και τον γυναικολόγο δίπλα σου, βοηθά. Νιώθεις σιγουριά, αλλά έναν γυναικολόγο όπως αυτήν την γυναικολόγο. Που σε αφήνει να γεννήσεις και έχει τον ρόλο της μαμής βασικά (με γνώσεις γυναικολόγου), που δείχνει εμπιστοσύνη στην γυναίκα και στο σώμα που είναι έτοιμο να γεννήσει. Που αφήνει την φύση να προχωρήσει και κάνει πίσω για να να δει το θαύμα της γέννησης.
Στον γυρισμό για το σπίτι με ρώτησε ο Μάκης τι θα ‘δινα να είχα κι εγώ έναν τέτοιο τοκετό! Η απάντηση: Πολλά!
Δεν ήξερα, και δεν τα κατάφερα! Αλλά καθόλου δεν ζήλεψα! Το έζησα μαζί τους! Μου έκαναν την τιμή να είμαι κοντά τους και να το ζήσω όλο αυτό, μου έκαναν την τιμή να με εμπιστευτούν και τα καταφέραμε όλοι να ζήσουν τον τοκετό που ήθελαν. Η Μαρία, γενναία και δυνατή μου έδειξε πως μπορεί να γεννήσει μια γυναίκα, ο Τίμος πως μπορεί κάποιος έξω από το μαιευτήριο να είναι πραγματικά εκεί για την γυναίκα του (γιατί μέσα στο μαιευτήριο ο σύζυγος δεν έχει χώρο να κάνει πολλά), και η γυναικολόγος, πως ένας γιατρός μπορεί να είναι σαν μάνα στον τοκετό, πως μπορεί να σέβεται την γέννα, το μωρό και όλους όσους είναι γύρω, πως μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, και μου χάρισαν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.
«Ευτυχώς που ήσουν κι εσύ εκεί, γιατί δεν θα την είχα βγάλει καθαρή!» μου είπε ο Τίμος!
«Ευχαριστούμε για όλα» μου είπε η Μαρία!
«Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σου» μου είπε η γυναικολόγος!
Εγώ ευχαριστώ! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! 🙂
Το Blog μιας Μαμας 
