The great London 2012… NOT!

Μόλις τελείωσε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων – London 2012. Την αγάπη μου για την Αγγλία, δεν ξέρω αν σας την έχω εκμυστηρευτεί! Την Αγγλία την θεωρώ κάτι σαν δεύτερη πατρίδα. Εκεί σπούδασα, γνώρισα τον Μάκη, έμεινα για 6 χρόνια και πέρασα πανέμορφες στιγμές. Την αγαπώ, δεν το κρύβω… Αλλά βλέποντας την σημερινή τελετή αν και με κάποια πράγματα χαμογέλασα (και γέλασα με τον Mr. Bean), είχα μια απογοήτευση.

 

Δεν ξέρω για ποιόν ακριβώς λόγο. Για τα λίγα πράγματα που είχαν να δείξουν? Γιατί? Αυτά είχαν να περηφανευτούν, αυτά ανέδειξαν… Και όχι, δεν είμαι καμιά «Ελληνάρα» που πάντα βρίσκω το καλό σε μας και το άσχημο στους άλλους, αλλά στους δικούς μας, είχαμε έναν πολιτισμό σπουδαίο να δείξουμε και το κάναμε και μάλιστα καλαίσθητα. Και ναι, όταν είχαμε τους δικούς μας Ελληνικούς Ολυμπιακούς, ήμουν γεμάτη περηφάνια και συγκίνηση μιας και ήμουν ακόμη νέα και το γεγονός ότι ξοδεύαμε τα λεφτά που ψάχνουμε τώρα, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό… Και το Πεκίνο είχε πολλά να δείξει, αλλά αρνήθηκα να κοιτάξω το εντυπωσιακό τους άνοιγμα, γιατί τότε γνώριζα το ότι κάποιοι, ή μάλλον οι περισσότεροι στην Κίνα, έχτισαν όλον αυτόν τον εντυπωσιασμό από την πείνα και την εκμετάλλευση ανθρώπων, πολύ πιθανόν και παιδιών!

 

Και τώρα, στα πρόθυρα ίσως και χρεωκοπίας της Ελλάδας, της χώρας που ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, την χώρας που δίδαξε και έμαθε άλλους λαούς πως να είναι λαοί, νάσου ακόμη και μια ακόμη Ολυμπιάδα σε μια χώρα που ίσως σε λίγα χρόνια βρεθεί επίσης μπροστά σε οικονομικό αδιέξοδο. Με τα πλουμιστά και εντυπωσιακά της κι αυτή στην έναρξη των Ολυμπιακών της, μια φτιαχτή εικόνα, μια γιορτή για κάτι που πλέον δεν υφίσταται.

 

Και στα παιδιά μου πλέον τι μπορώ να δείξω από όλο αυτό το πανηγύρι (πολύ βαριά λέξη?)? Και τι να πω δίχως να ψεύδομαι, δίχως να αποκρύπτω? Τους αθλητές μας? Τους άλλους αθλητές? Που κάνουν τι? Σέβονται ο ένας τον άλλον και αγωνίζονται ακολουθώντας τους όρκους που έδωσαν πριν λίγο? Για ευγενή άμιλλα και αγώνα δίχως ντοπάρισμα? Και ποιο από αυτά ισχύει? Και γιατί να θαυμάσουν έναν τέτοιο αθλητή? Ή ελπίζουμε ακόμη ότι κάποιοι δεν ντοπάρονται? Seriously??? Να τους δείξω τους special Olympics, ναι! Αλλά γιατί να τους δείξω μια βιτρίνα που δεν έχει πλέον κάτι να διδάξει?

 

Υπέρ του αθλητισμού είμαι. Του αθλητισμού, όμως. Όχι της διαφήμισης, της νίκης με βοηθήματα απαγορευμένα και την νίκη της καλύτερης χημικής φόρμουλας…

 

Μπορεί να μου πείτε ότι τα ισοπεδώνω όλα. Ίσως είναι αλήθεια. Όμως, London 2012, ειδικά την στιγμή που στις διακοπές μας, στο μπαλκόνι συζητάμε που θα μπορούσαμε να μεταναστεύσουμε σε περίπτωση που δεν βγαίνουμε πια, δεν μπορώ να γιορτάσω με μια ψεύτικη εικόνα από κάποιους που ξοδεύουν χρήματα που θα τους λείψουν στο μέλλον, για κάποιους οι οποίοι δεν είναι τελικά τόσο ημίθεοι όσο κάποτε πιστεύαμε. Να με συγχωρείτε λοιπόν…

Σχόλια… Διαφωνίες!

Λοιπόν, έχω ένα αγοράκι (τον Γιώργο) ο οποίος είναι 5μισυ χρονών, και ένα κοριτσάκι (την Ναταλία) 2μισυ. Κάποια πράγματα τα έμαθα  προχωρώντας με τον Γιώργο την πορεία της μητρότητας, άλλα τα ήξερα από πριν από το κάποιο διάβασμα που έκανα πριν αλλά και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Κάποια τα άλλαξα όταν κατάλαβα τι εστί να είσαι μαμά (σας έχω ξαναπεί ότι έλεγα πως θα θηλάσω 6 μήνες και πως τότε θα πάει και το παιδί στο δωμάτιό του, χαχαχαχα) και πόσο διαφορετικά βλέπεις τα πράγματα όταν υπάρχει ένα πλασματάκι στη ζωή του που αγαπάς τόοοοσο πολύ.

 

Μια φιλοσοφία για να είναι κατασταλαγμένη, πολλές φορές επιδέχεται αλλαγές εφόσον έχεις δοκιμάσει κάτι και βλέπεις οτι δεν λειτουργεί, διαβάζεις κάτι νέο και τότε συνειδητοποιείς πως όντως έχει νόημα. Έτσι λειτούργησα κι εγώ, και το ένστικτό μου με βοήθησε αρκετά μιας και πράγματα που δεν με έκαναν να νιώθω καλά, απλούστατα… δεν τα έκανα. Τις περισσότερες φορές δηλαδή, γιατί όταν δεν γνωρίζεις την εναλλακτική λύση, δεν είσαι σίγουρη.

 

Και έτσι, στον Γιώργο έκανα κάποια λάθη. Τα τάιμ αουτ που του έβαζα για τιμωρία, οι απειλές (που βεβαίως δεν έμεναν απειλές αν δεν άκουγε) για να του πάρω κάποιο παιχνίδι για λίγο χρόνο ή για πολλές μέρες, ποτέ δεν έπιασαν τόπο. Δυο θέματα είχε και έχει ο Γιώργος από μικρός. Το γεγονός ότι μπορεί να του μιλάμε ώρες ώρες και απλούστατα να μας αγνοεί ΤΕΛΕΙΩΣ, λες και δεν υπάρχουμε, και το γεγονός ότι αργεί πολύ (μα πολύ) να ετοιμαστεί όταν δεν έχει όρεξη! Ότι και να έχουμε κάνει και πει, αυτά τα δύο «προβλήματα» παραμένουν. Δεν είναι συνεχώς έτσι, αλλά αμα τον πιάσει… σπάει νεύρα!!!! Το άλλο λάθος που νομίζω πως έκανα, ήταν να είμαστε κάθετοι στο να μην χτυπήσει ποτέ άλλο παιδάκι. Έτσι, ο Γιώργος ακόμη κι αν τον χτυπάνε, δεν κάνει κάτι. Τώρα τελευταία με πολύ μπιρι-μπίρι άρχισε να κανονίζει μόνος του (σχεδόν, μέχρι να μην ξέρει πως να το χειριστεί το θέμα). Τώρα του λέω (μπορεί να μην συμφωνείτε), πως αν κάποιος τον χτυπάει, θα κάνει ότι μπορεί για να τον σταματήσει. Είτε να του πιάσει τα χέρια, να του φωνάξει, να το κλωτσήσει αν χρειάζεται. Πάντως να μην δέχεται από κανέναν να του συμπεριφέρεται άσχημα, ΠΟΤΕ (ούτε και από την Ναταλία)! Απλά να μην χτυπήσει ποτέ στο πρόσωπο ή να σπρώξει! Αυτά…

 

Γενικά όμως, είμαι περήφανη για το γεγονός οτι τον θήλασα μέχρι τα 2+ του χρόνια, το γεγονός οτι κοιμόμαστε μαζί και οι τέσσερις και τον αφήνω να φεύγει και να έρχεται στο κρεβάτι μας ελεύθερα, το ότι τον κουβαλούσα πάνω μου με sling οπότε γνώρισε τον κόσμο από το ύψος μας και όχι ξαπλωμένος στο καροτσάκι. Το γεγονός οτι ποτέ δεν τον χτύπησα και πολλά πολλά άλλα!

 

Πριν γεννηθεί η Ναταλία, διάβαζα πάλι. Και νέα βιβλία αλλά και παλιότερα. Ήξερα και από τον Γιώργο τι μου είχε φανεί σωστό, τι είχε πιάσει, τι όχι, διάβασα και κάποια καινούργια, συμφώνησα, διαφώνησα, αποφάσισα πως θα λειτουργήσω με δύο παιδιά πια!

 

Ο Γιώργος δεν έφυγε από το δωμάτιό μας, από μόνος του μας είχε πει οτι δεν θέλει να είμαστε με τη Ναταλία κι αυτός μόνος του! Τι πιο λογικό? Οι τιμωρίες είχαν φύγει από το λεξιλόγιό μας. Του ζήτησα μάλιστα και συγνώμη που μέχρι τότε είχα χρησιμοποιήσει κάποιες τιμωριούλες. Άλλωστε από αυτά που είχα διαβάσει, τις τιμωρίες τις βάζουμε στα παιδιά μας συνήθως για πράγματα που κάνουν τα παιδιά γιατί είναι παιδιά, τους στερούμε την παιδικότητά τους, ξεσπάμε με αυτόν τον τρόπο και τελικά, όπως συνέβη και σε μας, τα προβλήματα συνεχίζουν (εκτός αν η τιμωρία έχει σχέση με σωματική τιμωρία, οπότε και μπορεί να σταματήσουν επειδή φοβούνται). Μπορεί να εξηγήσεις σε ένα παιδί, να ξαναεξηγήσεις και να μιλάς και να ξαναμιλάς για να καταλάβουν το σωστό από το λάθος. Επιπτώσεις? Βεβαίως και υπάρχουν. Το γεγονός ότι κάτι δεν άρεσε στην μαμά, στην δασκάλα, στον φίλο τους και η αντίδρασή τους, είναι μια επίπτωση. Και θα μάθουν στο τέλος να σέβονται, όχι να φοβούνται! Έτσι οι τιμωρίες, όσο δύσκολο κι αν είναι, σταμάτησαν! Δεν λέω. Κάποιες φορές οι φωνή υψώνεται στα ύψη. Κάποιες τους βάζω να ηρεμήσουν στον καναπέ, ή απομακρύνω ένα παιχνίδι μέχρι να χαλαρώσουν λιγάκι…

 

Να λοιπόν μια διαφορά των δύο παιδιών μου. Η Ναταλία δεν γνωρίζει τι εστί τιμωρία και προσπαθώ όσο γίνεται να μην της «σβήσω» τον δυναμισμό που έχει, αν και πολλές φορές είναι απαιτητική. Δεν μπορείς να της αλλάξεις γνώμη για κάτι, ούτε να την κάνεις να ξεχαστεί με κάτι άλλο. Έχει άποψη και προσπαθεί να την περάσει!  Την θηλάζω ακόμη, την είχα κι αυτήν ώρες στα sling, ποτέ δεν την έχω χτυπήσει επίσης. Βέβαια δεν είχε όλη την προσοχή όπως έχουν τα πρώτα, έμαθε να παίζει μόνη της αρκετή ώρα και να κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να κάνει αυτό που θέλει. Η Ναταλία λοιπόν, καμιά φορά χτυπά τον Γιώργο και αυτός δεν κάνει κάτι σπουδαίο. Μπορεί να φωνάξει, να της κρατήσει τα χέρια, να κλάψει, μετά να αρχίσει και η Ναταλία τις στριγκλιές. Τους δείχνω πως πρέπει να λειτουργούν και συζητώ μαζί τους. Τους εξηγώ πως ΔΕΝ χτυπάμε ο ένας τον άλλον, η μικρή άρχισε σιγά σιγά να συγκρατεί τον εαυτό της πιο πολύ από ότι πριν, ο Γιώργος έμαθε να φεύγει και να της λέει πως δεν του αρέσει αυτό! Σε καλό δρόμο είμαστε! Παίζουν μαζί αρκετή ώρα, ΑΛΛΑ μαλώνουν κιολας. Και όταν μαλώνουν τους αφήνω να τα βρουν (εκτός κι αν πέφτουν σφαλιάρες).

 

Αυτό μου είχε κάνει εντύπωση όταν το διάβασα αλλά είναι σωστό. Σκεφτείτε το. Πόσες φορές νιώσαμε αδικημένοι από τους γονείς μας? Πως πάντα παίρνουν το μέρος του αδερφού/αδερφή μας και πάντα αδικούν εμάς? Έτσι ήταν ή αυτό μας μένει τελικά? Όσο δίκαιος και να είναι ο γονιός, το ένα από τα δύο παιδιά θα νιώσει αδικημένο εκείνη την ώρα και θα το θυμάται. Και αν μάλιστα ο ένας τιμωρηθεί, τότε αυτό που του μένει, είναι να την φέρει κάποια στιγμή -όταν βρει την ευκαιρία- στον αδερφό του! Και ναι, μπορεί να μαλώσουν και να πουν άσχημα πράγματα ο ένας στον άλλον, αλλά θα τα βρουν μεταξύ τους σε λίγα λεπτάκια και μάλιστα δεν θα τους μείνει κάποιο αίσθημα αδικίας. Μπορεί ο γονιός αν δεν αντέχει τις φωνές, να πάει να ρωτήσει από τον καθένα τι συμβαίνει και μετά να τους ρωτήσει πως μπορεί να βρεθεί μια λύση. Συνήθως κάτι θα βρεθεί. Αν δεν μπορούν να μοιραστούν ένα παιχνίδι, απλά το παίρνω μέχρι να αποφασίσουν ότι μπορούν… Και πάλι παρέμβαση είναι, αλλά κάποια στιγμή δεν αντέχεις και κάνεις τελικά κάτι. ‘Οπως και κάποια σχόλια που μπορεί να κάνω. Πχ «Ναταλία, ο Γιώργος κλαίει επειδή τον χτύπησες! Δεν έπρεπε! Μήπως να του κάνεις αγκαλίτσα και να του πεις συγνώμη?», «Γιώργο σωστό ήταν να της χαλάσεις το παιχνίδι που έφτιαχνε τόσην ώρα? Μήπως να την βοηθήσεις να το ξαναφτιάξει? Ε, σόρρυ κιολας, άνθρωπος είμαι…

 

Και εννοείται πως έχω τύψεις για πολλά που έχω κάνει ή που δεν έχω κάνει ή που συνεχίζω να κάνω! Και βέβαια αναρωτιέμαι αν πράττω σωστά και αν δημιουργώ σωστούς μελλοντικούς ενήλικες. Τα παιδιά μου, η αλήθεια είναι, τα βλέπω μια χαρά. Είναι παιδιά, έξυπνα, χαρούμενα,  με την δική τους προσωπικότητα, ευαίσθητα, δυναμικά, λένε την γνώμη τους δίχως να φοβούνται, εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους και είναι τα υπέροχα δικά μου παιδιά. Και βέβαια έχουν τα μειονεκτήματά τους το καθένα. Δεν έχω βάλει στοίχημα με κανέναν να μεγαλώσω τέλεια παιδιά! Ή έχω?

 

Πόσο μα ΠΟΣΟ με χαλάει όμως ένα πράγμα! Να σου την λένε ακόμη και δικά σου άτομα για τις τακτικές που χρησιμοποιείς. Να σου λένε πως είσαι λάθος, πως κι αυτοί μεγάλωσαν παιδιά, πως τα μειονεκτήματά των παιδιών σου πολύ πιθανόν να προέρχονται από τον τρόπο που τα μεγαλώνεις και πως ίσως να τους δημιουργείς προβλήματα ή ακόμη και να τους κάνεις και κακό! Και ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν σκέφτονται πως αυτός ο τρόπος που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, ίσως (λέω ΙΣΩΣ) και να είναι ο λόγος για όλα τα άλλα θετικά που έχουν! (Βέβαια, εσένα κατά βάθος σου μένει το ερωτηματικό του κατά πόσο φταις για αυτά τα μείον που σου λένε για το παιδί σου…)…

 

Γιατί όταν μεγαλώνεις με λίιιιγο διαφορετικό τρόπο τα παιδιά σου, όλοι περιμένουν πως πρέπει να είναι όλα τέλεια και πως αν βρουν κάποιο ψεγάδι, σημαίνει ότι όλα τα κάνεις στραβά? Και πως σίγουρα γι αυτά θα φταίει ο κοινός ύπνος, ή που θηλάζεις ακόμη, ή που θηλάζεις μπροστά στον 5χρονο γιο σου, κλπ κλπ.! Και το μεγαλύτερο σπάσιμο από όλα βέβαια είναι… Γιατί εγώ επηρεάζομαι και θυμώνω τόσο και αρχίζω και νιώθω και άλλες τύψεις? Γιατί μου μπαίνουν ψύλλοι στα αφτιά και μπαίνω στη διαδικασία να αμφισβητήσω τον εαυτό μου, κάποιες φορές μάλιστα ακόμη και να μαλώσω τα παιδιά γιατί αλλιώς πάλι θα τα ακούσω? Πως κλείνεις τελείως τα αφτιά σου, αφού η καρδία σου σου λέει πως αυτό που κάνεις… είναι αυτό που θεωρείς σωστό?

«Δεν έχω γάλα!» Είναι έτσι;

Πηγή: http://pediatros-thes.gr

 

«Δεν έχω γάλα». Αυτή η φράση θα ειπωθεί σχεδόν από κάθε μητέρα που θηλάζει, κάποια στιγμή στην πορεία της γαλουχίας. Πρόκειται για μια σκέψη που θα ταλαιπωρήσει κάθε λεχώνα μία ή και αρκετές φορές. Έρευνες δείχνουν ότι η πιθανότητα η μητέρα να μην έχει πραγματικά γάλα για να θρέψει το μωρό της είναι πολύ μικρή. Στην μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων, πρόκειται για ψευδή εντύπωση της μητέρας, εντύπωση που δημιουργείται από λανθασμένη ενημέρωση, λανθασμένες αντιλήψεις, ψυχολογική πίεση από τους επαγγελματίες υγείας ή το συγγενικό περιβάλλον, ανασφάλεια, μειωμένη αυτοπεποίθηση ή εμπόδια που της επιβλήθηκαν στο θηλασμό. Σε λίγες περιπτώσεις μόνο υπάρχει πραγματική μείωση στην παραγωγή μητρικού γάλακτος, αλλά και τότε η λύση δεν είναι λιγότερος, αλλά περισσότερος, συχνότερος θηλασμός, η λύση δεν είναι περισσότερο «συμπλήρωμα» ξένου γάλακτος – που αφαιρεί από τη παραγωγή γάλακτος της μαμάς -, αλλά λιγότερο και καθόλου «συμπλήρωμα». Αναλυτικότερα:

 

«Το στήθος μου είναι πολύ μικρό». Το μέγεθος του στήθους δεν επηρεάζει την ικανότητα του αδένα να παράγει γάλα στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, αλλά αντανακλά μόνο την ποσότητα λίπους που περιέχει. Δηλαδή, γυναίκες με μικρό μέγεθος στήθους μπορεί να έχουν την ίδια ικανότητα παραγωγής γάλακτος με εκείνες με μεγάλο στήθος. Άλλοτε, η διαφορά είναι στην αποθηκευτική ικανότητα του μαστού: Υπάρχουν γυναίκες που καλύπτουν τις ανάγκες του μωρού τους με σχετικά συχνό θηλασμό και άλλες που καλύπτουν τις ανάγκες με σχετικά αραιότερα μεσοδιαστήματα ταισμάτων. Όλες όμως, εάν θηλάσουν κατά απαίτηση του μωρού τους και όχι σύμφωνα με αυθαίρετα ωράρια, θα του δώσουν την ποσότητα γάλακτος που χρειάζεται. Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις γυναικών που έχουν παθολογικά μικρό μαστό ο οποίος δεν μεγαλώνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γαλουχίας και δεν μπορεί να καλύψει 100% τις ανάγκες του παιδιού.

 

«Το μωρό θηλάζει πολύ συχνά, βρίσκεται συνέχεια στο στήθος». Πώς αντιλαμβανόμαστε τον πολύ συχνό θηλασμό; Υποκειμενικά, ανάλογα με το τι πιστεύουμε ότι είναι φυσιολογικό για ένα μωρό. Μια μαμά νομίζει πως θηλάζει υπερβολικά συχνά το μωρό της ανά δύο συνήθως ώρες, γιατί είχε πάντα την εντύπωση ότι τα νεογέννητα ξυπνούν για να φάνε κάθε τρεις με τέσσερις ώρες. Μια άλλη μητέρα ενημερώθηκε σωστά και έχει ρεαλιστικές προσδοκίες. Θηλάζει κάποιες φορές και συνεχόμενα, κάθε μισή με μία ώρα, αλλά δεν το θεωρεί κάτι «ανώμαλο», παθολογικό. Ακόμα κι αν πραγματικά δεν υπάρχει ακόμα αρκετό μητρικό γάλα και το μωρό απαιτεί συνέχεια θηλασμό για να το αυξήσει, αν το αφήσουμε θα το πετύχει, εφόσον η τεχνική του θηλασμού είναι καλή και το μωρό αδειάζει το στήθος.

 

«Το γάλα μου φαίνεται να τελειώνει το απόγευμα». Είναι φυσιολογικό να έχουμε περισσότερους θηλασμούς το απόγευμα προς το βράδυ. Επίσης τις ώρες αυτές τα βρέφη έχουν περισσότερα πονάκια από κολικούς και είναι πιο ανήσυχα και ευερέθιστα από την κούραση που αθροίζεται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η ανησυχία του μωρού δεν σχετίζεται συνήθως με χαμηλή παροχή γάλακτος.

 

«Το μωρό μου κλαίει συνέχεια». Η πείνα δεν είναι το μόνο αίτιο κλάματος. Μήπως ζεσταίνεται; Μήπως κρυώνει; Μήπως απλά θέλει επαφή και αγκαλιά; Μήπως έχει λερωμένη πάνα; Υπάρχουν ακόμα τα δύσκολα μωρά από ταμπεραμέντο και μωρά που κλαίνε επειδή πάσχουν από κολικούς ή από κάποια πάθηση και πρέπει να τα εξετάσει ο παιδίατρος. Τέλος, τα μωρά συχνά διαισθάνονται την προσπάθειά μας να επιβάλλουμε ωράρια και περιορισμούς στο θηλασμό, με αποτέλεσμα να γκρινιάζουν αντιδραστικά περισσότερο. Εάν ως άμεση απάντηση δώσουμε απρόσκοπτα το στήθος, η γκρίνια θα σταματήσει. Ο θηλασμός είναι θετική, μαγική εμπειρία και, ακόμα και μωρά λίγων εβδομάδων αντιλαμβάνονται τυχόν αρνητικά συναισθήματα και δυσφορία της μητέρας.

 

«Δε βλέπω καθόλου σταγόνες γάλακτος στο στήθος μου όταν θηλάζω». Αυτό ποικίλει από γυναίκα σε γυναίκα και δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι για την παραγωγή της. Δηλαδή η παρουσία σταγόνων γάλακτος στην αριστερή θηλή όταν το μωρό θηλάζει το δεξί στήθος είναι καλό σημάδι όταν υπάρχει, όμως η απουσία τους δεν είναι αναγκαστικά κακό σημάδι.

 

«Δε νιώθω ποτέ το γάλα μου να «κατεβαίνει» όταν θηλάζω». Κάποιες μητέρες αισθάνονται το αντανακλαστικό έκθλιψης του γάλακτος, δηλαδή το γάλα τους να «κατεβαίνει» προς το παιδί, είτε ως κάψιμο, είτε ως γέμισμα του στήθους ή και ως πόνους στη μήτρα. Κάποιες όχι. Δεν σημαίνει τίποτα για την παραγωγή τους.

 

«Όταν του δίνουμε ξένο γάλα με το μπουκάλι, το πίνει με λαχτάρα». Το μπιμπερό λειτουργεί πολύ διαφορετικά από τη ρόγα του στήθους. Όταν μπαίνει στο στόμα του παιδιού το γεμίζει με γάλα. Η ροή του είναι ελεύθερη και ο τρόπος λήψης από το παιδί παθητικός. Εκείνο υποχρεώνεται να καταπιεί. Η κατάποση φέρνει κι άλλο γάλα στο στόμα του παιδιού. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται, δίνοντας την εντύπωση ότι το μωρό «καταβροχθίζει πεινασμένο το περιεχόμενο του μπουκαλιού» μέσα σε λίγα λεπτά. Έπειτα ίσως το βρέφος κοιμάται για πολλή ώρα «γαλήνια». Οι γονείς συμπεραίνουν λανθασμένα ότι το μωρό πραγματικά δεν έπαιρνε αρκετό γάλα από το στήθος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το μικρό κουράστηκε από τη γρήγορη ροή του μπουκαλιού και προσπαθεί να χωνέψει με δυσκολία το περιεχόμενό του. Θα κάνει περισσότερες ερυγές και κινήσεις δυσφορίας. Στην πορεία οι γονείς θα προσφέρουν ολοένα περισσότερα μπουκάλια στο παιδί. Αυτό τελικά θα προκαλέσει πραγματική μείωση στην παροχή γάλακτος από τη μητέρα και τελικά την πρόωρη διακοπή του θηλασμού.

 

«Τελευταία νιώθω το στήθος μου πιο μαλακό». Συμβαίνει σχεδόν πάντα έπειτα από τη διόγκωση στήθους των πρώτων ημερών. Περίπου κατά τις 3-6 εβδομάδες από τη γέννηση του παιδιού επέρχεται ένας συντονισμός ανάμεσα στη ζήτηση του μωρού και την παραγωγή γάλακτος της μητέρας. Το μόνο που δείχνει είναι ότι η παραγωγή γάλακτος άρχισε να συντονίζεται με τις ανάγκες του παιδιού. Το στήθος παίρνει το μήνυμα να φτιάχνει τόσο γάλα όσο ακριβώς χρειάζεται, χωρίς αναίτια πρηξίματα.

 

«Βάζω το θήλαστρο και δε βγαίνει ούτε σταγόνα από το στήθος». Η εκάστοτε ποσότητα γάλακτος που βγαίνει με το θήλαστρο δεν είναι αντιπροσωπευτική της πραγματικής ποσότητας που υπάρχει μέσα στο στήθος. Αν δεν βγαίνει γάλα με το θήλαστρο, το πρόβλημα συνήθως βρίσκεται είτε στο ίδιο το θήλαστρο (ακατάλληλο) είτε στην έλλειψη εξοικείωσης της μητέρας με αυτό. Σωστές οδηγίες για την χρησιμοποίησή του, σε συνδυασμό με τακτική χρήση του για μερικές ημέρες, έχουν σηνήθως ως αποτέλεσμα να αυξάνεται το γάλα που βγαίνει με αυτό.

 

«Το μωρό μου έτρωγε στο στήθος για πάνω από μισή ώρα. Τελευταία ξεκολλάει από αυτό μέσα σε μερικά λεπτά». Αυτό συνήθως σημαίνει ότι, μετά τις πρώτες 4-6 εβδομάδες που η γαλουχία εγκαθίσταται, το μικρό είναι πλέον πολύ αποτελεσματικό και παίρνει όσο γάλα θέλει σε λίγο χρόνο. Σκεφτείτε τα πρώτα μαθήματα χορού: στην αρχή μαθαίναμε τα βήματα και χορεύαμε αργά, με συνεχή λάθη. Μερικές εβδομάδες αργότερα όλα έρχονται φυσικά και αυτοματοποιημένα, χορεύουμε με τον παρτενέρ μας γρήγορα και άνετα. Μετά τους πρώτους μήνες της ζωής μπορεί να σημαίνει ότι το μικρό έχει μεγαλώσει, θέλει να παίξει, να κάνει και άλλα πράγματα στη ζωή του εκτός από το να τρώει. Η προσοχή του αποσπάται εύκολα με τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, είναι βιαστικό, δε προλαβαίνει, τα θέλει όλα, να γεμίσει την κοιλίτσα του και να παίξει ταυτόχρονα.

 

«Το μωρό μου από εχθές τρώει πιο συχνά και για περισσότερη ώρα». Μήπως έχει έκρηξη αύξησης; Μήπως διψάει γιατί είναι καλοκαίρι; Μήπως θέλει περισσότερη παρηγοριά γιατί είναι άρρωστο; Μήπως βγάζει δοντάκια; Τα μωρά δεν τρώνε τις ίδιες ποσότητες κάθε φορά ή κάθε μέρα. Τα παραπάνω είναι ορισμένοι μόνο λόγοι που το μωρό μας μπορεί να τρώει περισσότερο για ένα χρονικό διάστημα. Αν «ακολουθήσουμε» την όρεξή του, απαντήσουμε με περισσότερο θηλασμό και το αφήσουμε εκείνο να καθορίσει τις ανάγκες του χωρίς να καταφεύγουμε αυθαίρετα σε ρολόγια, τότε δε θα φτάσουμε ποτέ σε πραγματικά μειωμένη παραγωγή μητρικού γάλακτος.

 

«Το μωρό μου συνεχίζει να τρώει συχνά τη νύχτα». Ο νυχτερινός θηλασμός είναι αρχικά αναγκαίο βήμα για την εδραίωσή του. Έπειτα και καθόλο τον πρώτο χρόνο της ζωής, δύο στα τρία μωρά που θηλάζουν θέλουν στήθος και τη νύχτα. Ο νυχτερινός θηλασμός ενισχύει τη διάρκεια της γαλουχίας και είναι μια φυσιολογική κατάσταση, η οποία εξαρτάται από τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού. Πολλές φορές οι μητέρες διακόπτουν αναίτια το θηλασμό ή δίνουν ξένο γάλα, μόνο για να διαπιστώσουν με απογοήτευση ότι τα νυχτερινά ξυπνήματα συνεχίζονται αμείωτα. Η καλύτερη τακτική στο θέμα αυτό, όπως και σε άλλα, είναι να εστιάσουμε στο δικό μας παιδί και να αποφεύγουμε συγκρίσεις με άλλα παιδιά.

 

Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2010