Σχόλια… Διαφωνίες!

Λοιπόν, έχω ένα αγοράκι (τον Γιώργο) ο οποίος είναι 5μισυ χρονών, και ένα κοριτσάκι (την Ναταλία) 2μισυ. Κάποια πράγματα τα έμαθα  προχωρώντας με τον Γιώργο την πορεία της μητρότητας, άλλα τα ήξερα από πριν από το κάποιο διάβασμα που έκανα πριν αλλά και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Κάποια τα άλλαξα όταν κατάλαβα τι εστί να είσαι μαμά (σας έχω ξαναπεί ότι έλεγα πως θα θηλάσω 6 μήνες και πως τότε θα πάει και το παιδί στο δωμάτιό του, χαχαχαχα) και πόσο διαφορετικά βλέπεις τα πράγματα όταν υπάρχει ένα πλασματάκι στη ζωή του που αγαπάς τόοοοσο πολύ.

 

Μια φιλοσοφία για να είναι κατασταλαγμένη, πολλές φορές επιδέχεται αλλαγές εφόσον έχεις δοκιμάσει κάτι και βλέπεις οτι δεν λειτουργεί, διαβάζεις κάτι νέο και τότε συνειδητοποιείς πως όντως έχει νόημα. Έτσι λειτούργησα κι εγώ, και το ένστικτό μου με βοήθησε αρκετά μιας και πράγματα που δεν με έκαναν να νιώθω καλά, απλούστατα… δεν τα έκανα. Τις περισσότερες φορές δηλαδή, γιατί όταν δεν γνωρίζεις την εναλλακτική λύση, δεν είσαι σίγουρη.

 

Και έτσι, στον Γιώργο έκανα κάποια λάθη. Τα τάιμ αουτ που του έβαζα για τιμωρία, οι απειλές (που βεβαίως δεν έμεναν απειλές αν δεν άκουγε) για να του πάρω κάποιο παιχνίδι για λίγο χρόνο ή για πολλές μέρες, ποτέ δεν έπιασαν τόπο. Δυο θέματα είχε και έχει ο Γιώργος από μικρός. Το γεγονός ότι μπορεί να του μιλάμε ώρες ώρες και απλούστατα να μας αγνοεί ΤΕΛΕΙΩΣ, λες και δεν υπάρχουμε, και το γεγονός ότι αργεί πολύ (μα πολύ) να ετοιμαστεί όταν δεν έχει όρεξη! Ότι και να έχουμε κάνει και πει, αυτά τα δύο «προβλήματα» παραμένουν. Δεν είναι συνεχώς έτσι, αλλά αμα τον πιάσει… σπάει νεύρα!!!! Το άλλο λάθος που νομίζω πως έκανα, ήταν να είμαστε κάθετοι στο να μην χτυπήσει ποτέ άλλο παιδάκι. Έτσι, ο Γιώργος ακόμη κι αν τον χτυπάνε, δεν κάνει κάτι. Τώρα τελευταία με πολύ μπιρι-μπίρι άρχισε να κανονίζει μόνος του (σχεδόν, μέχρι να μην ξέρει πως να το χειριστεί το θέμα). Τώρα του λέω (μπορεί να μην συμφωνείτε), πως αν κάποιος τον χτυπάει, θα κάνει ότι μπορεί για να τον σταματήσει. Είτε να του πιάσει τα χέρια, να του φωνάξει, να το κλωτσήσει αν χρειάζεται. Πάντως να μην δέχεται από κανέναν να του συμπεριφέρεται άσχημα, ΠΟΤΕ (ούτε και από την Ναταλία)! Απλά να μην χτυπήσει ποτέ στο πρόσωπο ή να σπρώξει! Αυτά…

 

Γενικά όμως, είμαι περήφανη για το γεγονός οτι τον θήλασα μέχρι τα 2+ του χρόνια, το γεγονός οτι κοιμόμαστε μαζί και οι τέσσερις και τον αφήνω να φεύγει και να έρχεται στο κρεβάτι μας ελεύθερα, το ότι τον κουβαλούσα πάνω μου με sling οπότε γνώρισε τον κόσμο από το ύψος μας και όχι ξαπλωμένος στο καροτσάκι. Το γεγονός οτι ποτέ δεν τον χτύπησα και πολλά πολλά άλλα!

 

Πριν γεννηθεί η Ναταλία, διάβαζα πάλι. Και νέα βιβλία αλλά και παλιότερα. Ήξερα και από τον Γιώργο τι μου είχε φανεί σωστό, τι είχε πιάσει, τι όχι, διάβασα και κάποια καινούργια, συμφώνησα, διαφώνησα, αποφάσισα πως θα λειτουργήσω με δύο παιδιά πια!

 

Ο Γιώργος δεν έφυγε από το δωμάτιό μας, από μόνος του μας είχε πει οτι δεν θέλει να είμαστε με τη Ναταλία κι αυτός μόνος του! Τι πιο λογικό? Οι τιμωρίες είχαν φύγει από το λεξιλόγιό μας. Του ζήτησα μάλιστα και συγνώμη που μέχρι τότε είχα χρησιμοποιήσει κάποιες τιμωριούλες. Άλλωστε από αυτά που είχα διαβάσει, τις τιμωρίες τις βάζουμε στα παιδιά μας συνήθως για πράγματα που κάνουν τα παιδιά γιατί είναι παιδιά, τους στερούμε την παιδικότητά τους, ξεσπάμε με αυτόν τον τρόπο και τελικά, όπως συνέβη και σε μας, τα προβλήματα συνεχίζουν (εκτός αν η τιμωρία έχει σχέση με σωματική τιμωρία, οπότε και μπορεί να σταματήσουν επειδή φοβούνται). Μπορεί να εξηγήσεις σε ένα παιδί, να ξαναεξηγήσεις και να μιλάς και να ξαναμιλάς για να καταλάβουν το σωστό από το λάθος. Επιπτώσεις? Βεβαίως και υπάρχουν. Το γεγονός ότι κάτι δεν άρεσε στην μαμά, στην δασκάλα, στον φίλο τους και η αντίδρασή τους, είναι μια επίπτωση. Και θα μάθουν στο τέλος να σέβονται, όχι να φοβούνται! Έτσι οι τιμωρίες, όσο δύσκολο κι αν είναι, σταμάτησαν! Δεν λέω. Κάποιες φορές οι φωνή υψώνεται στα ύψη. Κάποιες τους βάζω να ηρεμήσουν στον καναπέ, ή απομακρύνω ένα παιχνίδι μέχρι να χαλαρώσουν λιγάκι…

 

Να λοιπόν μια διαφορά των δύο παιδιών μου. Η Ναταλία δεν γνωρίζει τι εστί τιμωρία και προσπαθώ όσο γίνεται να μην της «σβήσω» τον δυναμισμό που έχει, αν και πολλές φορές είναι απαιτητική. Δεν μπορείς να της αλλάξεις γνώμη για κάτι, ούτε να την κάνεις να ξεχαστεί με κάτι άλλο. Έχει άποψη και προσπαθεί να την περάσει!  Την θηλάζω ακόμη, την είχα κι αυτήν ώρες στα sling, ποτέ δεν την έχω χτυπήσει επίσης. Βέβαια δεν είχε όλη την προσοχή όπως έχουν τα πρώτα, έμαθε να παίζει μόνη της αρκετή ώρα και να κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να κάνει αυτό που θέλει. Η Ναταλία λοιπόν, καμιά φορά χτυπά τον Γιώργο και αυτός δεν κάνει κάτι σπουδαίο. Μπορεί να φωνάξει, να της κρατήσει τα χέρια, να κλάψει, μετά να αρχίσει και η Ναταλία τις στριγκλιές. Τους δείχνω πως πρέπει να λειτουργούν και συζητώ μαζί τους. Τους εξηγώ πως ΔΕΝ χτυπάμε ο ένας τον άλλον, η μικρή άρχισε σιγά σιγά να συγκρατεί τον εαυτό της πιο πολύ από ότι πριν, ο Γιώργος έμαθε να φεύγει και να της λέει πως δεν του αρέσει αυτό! Σε καλό δρόμο είμαστε! Παίζουν μαζί αρκετή ώρα, ΑΛΛΑ μαλώνουν κιολας. Και όταν μαλώνουν τους αφήνω να τα βρουν (εκτός κι αν πέφτουν σφαλιάρες).

 

Αυτό μου είχε κάνει εντύπωση όταν το διάβασα αλλά είναι σωστό. Σκεφτείτε το. Πόσες φορές νιώσαμε αδικημένοι από τους γονείς μας? Πως πάντα παίρνουν το μέρος του αδερφού/αδερφή μας και πάντα αδικούν εμάς? Έτσι ήταν ή αυτό μας μένει τελικά? Όσο δίκαιος και να είναι ο γονιός, το ένα από τα δύο παιδιά θα νιώσει αδικημένο εκείνη την ώρα και θα το θυμάται. Και αν μάλιστα ο ένας τιμωρηθεί, τότε αυτό που του μένει, είναι να την φέρει κάποια στιγμή -όταν βρει την ευκαιρία- στον αδερφό του! Και ναι, μπορεί να μαλώσουν και να πουν άσχημα πράγματα ο ένας στον άλλον, αλλά θα τα βρουν μεταξύ τους σε λίγα λεπτάκια και μάλιστα δεν θα τους μείνει κάποιο αίσθημα αδικίας. Μπορεί ο γονιός αν δεν αντέχει τις φωνές, να πάει να ρωτήσει από τον καθένα τι συμβαίνει και μετά να τους ρωτήσει πως μπορεί να βρεθεί μια λύση. Συνήθως κάτι θα βρεθεί. Αν δεν μπορούν να μοιραστούν ένα παιχνίδι, απλά το παίρνω μέχρι να αποφασίσουν ότι μπορούν… Και πάλι παρέμβαση είναι, αλλά κάποια στιγμή δεν αντέχεις και κάνεις τελικά κάτι. ‘Οπως και κάποια σχόλια που μπορεί να κάνω. Πχ «Ναταλία, ο Γιώργος κλαίει επειδή τον χτύπησες! Δεν έπρεπε! Μήπως να του κάνεις αγκαλίτσα και να του πεις συγνώμη?», «Γιώργο σωστό ήταν να της χαλάσεις το παιχνίδι που έφτιαχνε τόσην ώρα? Μήπως να την βοηθήσεις να το ξαναφτιάξει? Ε, σόρρυ κιολας, άνθρωπος είμαι…

 

Και εννοείται πως έχω τύψεις για πολλά που έχω κάνει ή που δεν έχω κάνει ή που συνεχίζω να κάνω! Και βέβαια αναρωτιέμαι αν πράττω σωστά και αν δημιουργώ σωστούς μελλοντικούς ενήλικες. Τα παιδιά μου, η αλήθεια είναι, τα βλέπω μια χαρά. Είναι παιδιά, έξυπνα, χαρούμενα,  με την δική τους προσωπικότητα, ευαίσθητα, δυναμικά, λένε την γνώμη τους δίχως να φοβούνται, εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους και είναι τα υπέροχα δικά μου παιδιά. Και βέβαια έχουν τα μειονεκτήματά τους το καθένα. Δεν έχω βάλει στοίχημα με κανέναν να μεγαλώσω τέλεια παιδιά! Ή έχω?

 

Πόσο μα ΠΟΣΟ με χαλάει όμως ένα πράγμα! Να σου την λένε ακόμη και δικά σου άτομα για τις τακτικές που χρησιμοποιείς. Να σου λένε πως είσαι λάθος, πως κι αυτοί μεγάλωσαν παιδιά, πως τα μειονεκτήματά των παιδιών σου πολύ πιθανόν να προέρχονται από τον τρόπο που τα μεγαλώνεις και πως ίσως να τους δημιουργείς προβλήματα ή ακόμη και να τους κάνεις και κακό! Και ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν σκέφτονται πως αυτός ο τρόπος που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, ίσως (λέω ΙΣΩΣ) και να είναι ο λόγος για όλα τα άλλα θετικά που έχουν! (Βέβαια, εσένα κατά βάθος σου μένει το ερωτηματικό του κατά πόσο φταις για αυτά τα μείον που σου λένε για το παιδί σου…)…

 

Γιατί όταν μεγαλώνεις με λίιιιγο διαφορετικό τρόπο τα παιδιά σου, όλοι περιμένουν πως πρέπει να είναι όλα τέλεια και πως αν βρουν κάποιο ψεγάδι, σημαίνει ότι όλα τα κάνεις στραβά? Και πως σίγουρα γι αυτά θα φταίει ο κοινός ύπνος, ή που θηλάζεις ακόμη, ή που θηλάζεις μπροστά στον 5χρονο γιο σου, κλπ κλπ.! Και το μεγαλύτερο σπάσιμο από όλα βέβαια είναι… Γιατί εγώ επηρεάζομαι και θυμώνω τόσο και αρχίζω και νιώθω και άλλες τύψεις? Γιατί μου μπαίνουν ψύλλοι στα αφτιά και μπαίνω στη διαδικασία να αμφισβητήσω τον εαυτό μου, κάποιες φορές μάλιστα ακόμη και να μαλώσω τα παιδιά γιατί αλλιώς πάλι θα τα ακούσω? Πως κλείνεις τελείως τα αφτιά σου, αφού η καρδία σου σου λέει πως αυτό που κάνεις… είναι αυτό που θεωρείς σωστό?

mamalydia η τέλεια? Όχι βέβαια!

 

Σήμερα γράφτηκε ένα σχόλιο στο blog μου και με έβαλε σε σκέψεις… Ήταν από μια, φαντάζομαι αρκετά κουρασμένη, μαμά διδύμων η οποία ισχυριζόταν ότι με τα άρθρα μου και τον τρόπο που διατυμπανίζω το γεγονός ότι είμαι μια τέλεια μαμά, γεμίζω τύψεις και κακοχαρακτηρίζω τις μαμάδες που δεν ακολουθούν την ίδια τακτική με μένα, γεγονός που τις κάνει… μη τέλειες ή ακόμη και «κακές» μαμάδες!

Μμμμ… Στην αρχή στεναχωρήθηκα λίγο, αλλά σκέφτηκα ότι αν αυτή η μαμά περνούσε μια από αυτές τις άσχημες μέρες που περνάμε όλες οι μαμάδες κατά καιρούς, και μάλιστα εις διπλούν μιας και έχει δίδυμα, τότε και λίγα μπορεί να είπε προσπαθώντας να βγάλει από πάνω της τα νεύρα και την ένταση!

Εντάξει, η αλήθεια είναι οτι σε ένα blog (τουλάχιστον στο δικό μου που δεν έχει την μορφή ημερολογίου), δεν κάθεσαι να γράφεις όλα όσα σου πάνε στραβά. Συνήθως μένουν τα όμορφα, και γι αυτά γράφεις ίσως γιατί αυτά θες να τα θυμάσαι και να τα διαβάζεις τις μέρες που δεν τα θυμάσαι με ευκολία ( 😉 ), αλλά εκεί που δεν αντέχω άλλο, τα γράφω! Ζητάω λύτρωση μέσα από ένα ποστ στο οποίο πάντα έρχεστε και σχολιάζετε για  να μου δώσετε θάρρος… Έτσι λοιπόν, ίσως στους έξω να φαίνεται οτι η ζωή μου είναι γλυκιά σαν το μελι, δίχως δυσκολίες, δίχως προβλήματα, καβγάδες, με τις καλύτερες οικονομικές αποδοχές (μιας και δεν δουλεύω), τα καλύτερα παιδιά, κ.ο.κ.

Όχι φιλενάδες μου! Εννοείται πως δεν έχω την τέλεια ζωή (ποιός την έχει άλλωστε?), ούτε τον τέλειο άντρα, παιδιά (εννοείται πως είναι πολύ κοντά στην τελειότητα αλλά δεν την έχουν αγγιξει ακόμη! χαχα), ούτε τα οικονομικά μας είναι φοβερά, με πιάνουν τα διαόλια μου κι εμένα κάποιες μέρες, και νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω οτι ΔΕΝ είμαι τελεια!!! Ούτε θα ήθελα βέβαια και νομίζω πως δεν έχω διατυμπανίσει ποτέ κάτι τέτοιο.

Έχω επιλέξει συγκεκριμένο τρόπο ζωής, συγκεκριμένη φιλοσοφία μεγαλώματος των παιδιών μου και πιστεύω πως είναι η πιο σωστή. ΑΝ δεν το πίστευα, δεν θα την είχα επιλέξει. Λογικό δεν είναι; Όλοι μας ζούμε με τον τρόπο που ζούμε γιατί πιστεύουμε πως κάνουμε το σωστό.  Δεν άφησα τα πράγματα στην τύχη ακούγοντας τις συμβουλές του οποιοδήποτε, μελέτησα πριν ακόμα μείνω έγκυος και πολύ περισσότερο μετά την εγκυμοσύνη και ακόμη μελετώ για αυτά που θα έρθουν στο μέλλον για να ξέρω πώς να αντιδράσω, πώς να συμπεριφερθώ, κλπ. Και επειδή έβλεπα ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος που θα ήθελε να μάθει αυτές τις πληροφορίες, άρχισα να τις κάνω αναρτήσεις σ’ αυτό εδώ το blog. Δεν το κάνω για να μου χαϊδεύουν τα αυτιά κάποιοι για το πόσο καλή μαμά είμαι. Ναι! Χαίρομαι όταν μου το λένε, αλλά δεν νομίζω κανείς να σκέφτηκε ότι είμαι τέλεια!

Υπάρχουν μέρες που το βράδυ ξαπλωμένη πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ότι δεν έπαιξα σχεδόν καθόλου με τον Γιώργο, πως απλά του φώναζα να σταματήσει να τσιμπάει τη Ναταλία ή να ηρεμήσει λιγάκι, πως δεν κάναμε βόλτα, δεν του διάβασα βιβλίο, δεν κάναμε καμιά χειροτεχνία, πως τον «πάρκαρα» στο dvd γιατί είχα δουλειά ή ήμουν κουρασμένη ή η Ναταλία με ήθελε όλη την ώρα κλπ. Έχει μέρες που λέω «μα γιατί να μην τα αφήνω να κλαίνε μπας και κάνω ένα μπάνιο σαν άνθρωπος κι εγώ?» ή «γιατί επέλεξα να μην τους λέω ψέματα μιας και θα ήταν τόσο εύκολο κάποιες φορές?». Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου τόσες και τόσες φορές να μην βάζω καμιά τιμωρία στον Γιώργο. Απλά να τα συζητάμε όλα. Να κάνω τον Κινέζο όταν κάνει κάτι άσχημο στη Ναταλία, αλλά και πάλι κάτι θα πω (έστω ένα «επ Γιώργο!»), θα τον απειλήσω με τιμωρία… Θα μου βγει να πάρει, δεν θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Και μετά παραγγέλνω το επόμενο βιβλίο (που αν βγει καλό θα σας το προτείνω), για να δω πρακτικές συμβουλές για το τι κάνουμε σε τέτοια περιστατικά. Δεν έχω πάντα το κουράγιο, ούτε τις γνώσεις σε όλα. Δεν είμαι τέλεια!

Πάω με το ένστικτό μου. Διάβασα και αποφάσισα να πάω με το ένστικτο της μάνας και με τις αποδείξεις που μου δίνουν επιστήμονες (να’ ναι καλά και ο άντρας μου που με εμπιστεύτηκε σε όλα). Δεν φταίω εγώ αν υπάρχουν αποδείξεις για το ότι ο θηλασμός είναι το καλύτερο που υπάρχει για το μωρό, ότι σπάνια συμβαίνει η μαμά να μην έχει γάλα πραγματικά, αλλά φταίει το σύστημα, για το ότι το να αφήσεις το μωρό σου να κλαίει δημιουργεί βλάβες στο ίδιο το μωρό και στον δεσμό του με την μαμά, για το ότι το babywearing βοηθά το μωρό να μάθει περισσότερα και να είναι πιο ήρεμο και για το ότι το co-sleeping (συνκοίμισμα ή κοινός ύπνος) είναι σε πολλά καλύτερος από τον ξεχωριστό (εφόσον τηρούνται οι κανόνες).  Εγώ απλά τα γράφω στο blog μου γιατί βάσει αυτών των γνώσεων προχωρώ. Είναι σαν να γράφω πως  το να μην καπνίζεις είναι καλύτερο, ότι το να καπνίζεις σου δημιουργεί βλάβες, και κάποιος επειδή καπνίζει, να θιχτεί! Αν προσπαθούσε τόσο καιρό να αγνοήσει όλα όσα λέγονται για το τσιγάρο, δεν είναι δικό μου θέμα. Ούτε το να τα γράφω σημαίνει οτι είμαι καλύτερη. Είναι πιστεύω επιλογές. Επιλέγω να διαβάζω για το attachment parenting γραμμένο από έναν παιδίατρο και πατέρα 8 παιδιών, ο οποίος μου λέει να ακολουθώ την φύση μου. Δεν επιλέγω Dr Spock ο οποίος βγήκε πριν χρόνια και ζήτησε συγνώμη για τις πρακτικές που ξεκίνησε (cry-it-out) και του οποίου το παιδί είχε πολλά προβλήματα. Δεν επιλέγω την Gina Ford που ξεκίνησε την νέα μόδα του controlled crying (λες και το μωρό γνωρίζει αν κλαίει για μια ώρα ή για μισή), μιας και δεν έχει παιδιά και είναι μια απλή μαία που γνωρίζει από παιδιά μόνο από τις λίγες μέρες που μένουν στο μαιευτήριο! Επιλογή μου… Δεν θέλω να κρίνω καμία μαμά, δεν θέλω να το παίξω καλύτερη. Μπορεί κατά καιρούς να κατακρίνω τακτικές, όχι όμως τις ίδιες τις μαμάδες!

Όλες οι μαμάδες αγαπάμε τα παιδιά μας. Με όλη μας την ψυχή! Όλες προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο. Αυτό που πιστεύουμε εμείς καλύτερο. Κάποιες μέρες τα καταφέρνουμε, κάποιες άλλες πάλι… όχι! Νομίζω πως το κυριότερο είναι να είμαστε εμείς με καθαρή συνείδηση στο ότι προσπαθούμε για το καλύτερο. Μόνο αυτό μας κρατάει σώες εκείνες τις δύσκολες μέρες που μας έρχεταινα μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να φύγουμε! Να πάμε σε ένα σπα, να χαλαρώσουμε, να δουν όλοι τι εστί μαμά… Δεν το κάνουμε ποτέ γιατί αυτές οι μέρες φεύγουν τσακ μπάμ και έρχεται το παιδί μας και μας παίρνει αγκαλιά και μας λέει με τα πιο γλυκά μάτια να μας κοιτάζουν «μαμάαααα, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, ΚΑΙ η πιο όμορφη ΚΑΙ η πιο τέλεια!!!» και ναι, εκείνη την ώρα μόνο, βεβαίως, είμαι η καλύτερη, η ομορφότερη και η πιο τέλεια!