Εμείς παλιά… σεβόμασταν και άλλα πολλά!

 

Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».

 

Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!

 

Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!

 

Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.

 

Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.

 

Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!

 

Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.

 

Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…

Το σχολείο -πρέπει να- είναι ευχάριστο!

 

Τελειώνει και ο Αύγουστος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το σχολείο. Κοιτάμε για σχολικές τσάντες στο ίντερνετ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θα είναι τρόλευ ή πλάτης, κοιτάμε κασετίνες και σκεφτόμαστε τη νέα σχολική χρονιά (καθώς είμαστε με μαγιό στην ξαπλώστρα)!

 

Φέτος θα ξανά ‘χω πρωτάκι μιας και η Ναταλία μεγάλωσε. Ο Γιώργος θα πάει τετάρτη και οι δυο τους θα έχουν νέους δασκάλους/δασκάλες. Λαχείο! Σε όποιο σχολείο και να πας, η δασκάλα ή δάσκαλος, είναι απλά αυτό…λαχείο! Αν έχει όρεξη και μεράκι, αν είναι ήρεμος και έχει ενσυναίσθηση, τότε το παιδί (κι εμείς), θα περάσουμε καλά. Αν όχι, τότε θα προβληματιστούμε αρκετά!

 

Αλλά ίσως τελικά να μην είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να χαλαστούμε. Να αγχωθούμε και να αγχώσουμε το παιδί. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε και να χαλάσουμε τη σχέση μας με το παιδί, ενώ ξοδέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να την χτίσουμε! Και σας το λέω εγώ που τα τελευταία 3 χρόνια παραλίγο να γίνω η μαμά που δεν ήθελα! Και ξέρετε γιατί?

 

Γιατί φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα επίσης ότι στο σχολείο υπάρχουν οι τιμωρίες, τα προσβλητικά σχόλια στους μαθητές και πολλά άλλα που καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, ειδικά όταν οι γονείς σεκοντάρουν τους δασκάλους. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Γιώργο λανθασμένα. Από τη μία του έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί/αυτοκόλλητα/μπράβο. Ότι μας ενδιαφέρει η μάθηση και η χαρά που παίρνουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη, τον πίεζα να τελειώσει όλες τις εργασίες του (ακόμη κι αν τις θεωρούσα κάποιες φορές υπερβολικά πολλές), να γράψει ωραία γράμματα (κι ας του έπαιρνε διπλάσια ώρα), να μάθει την τρίτη προπαίδεια (κι ας δεν είχε μάθει καλά την πρώτη) κι αυτό γιατί? Γιατί δεν ήθελα να του βάλει η δασκάλα τιμωρία ή να τον προσβάλλει μέσα στην τάξη μπροστά στους φίλους του. Δεν ήθελα να στιγματιστεί ως ο κακός μαθητής της τάξης και να τον ακολουθήσει αυτό και στις υπόλοιπες τάξεις, δεν ήθελα το σχολείο να του δημιουργεί άγχος και απέχθεια, ούτε να τρέχει πίσω από έναν βαθμό. Ήθελα να αγαπάει την μάθηση! Οξύμωρο ε? Έκανα λοιπόν εγώ κάτι που δεν ήθελα, για να μην το κάνει κάποιος άλλος άτσαλα στο παιδί μου. Γιατί εγώ του ζητούσα κι ένα συγνώμη μετά που τον πίεσα. Συμφωνούσα μαζί του πως αυτά που πρέπει να κάνει είναι υπερβολικά, αλλά δυστυχώς πρέπει να τα κάνει… Να νιώθετε ΠΟΛΥ τυχεροί αν η δασκάλα του παιδιού σας δεν βάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στο παιδί για το σπίτι. Η ύλη για το σπίτι θα έπρεπε βάσει υπουργείου να είναι ελάχιστη 😉

 

Και έρχομαι τώρα τρία χρόνια μετά, να καταλάβω το λάθος μου. Τώρα που θα πάει και η Ναταλία πρώτη, τώρα που είμαι έτοιμη (ελπίζω) να στηρίξω και τους δύο όταν βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι too much για τα παιδιά!

 

Ας μην γράψουν και τα 5 ρήματα σε όλους τους χρόνους. Ας μην κάνουν και στα 5 χρονική αντικατάσταση, ας μην κάνουν και τις 7 διαιρέσεις. Ας μην γράψει το Αα 80 φορές, κι ας μην διαβάσει την ανάγνωση 3εις φορές. Αν βλέπεις ότι το παιδί έχει κατανοήσει αυτό που πρέπει, ας κάνει μέρος της άσκησης προφορικά ή καθόλου από ένα σημείο και μετά. Όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει αρχίσει να ζορίζεται, πονάει το δάχτυλό του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πια από την κούραση, ας μπουν τα τετράδια μέσα στην τσάντα. Το θέμα δεν είναι να γεμίσει το τετράδιο άλλωστε, αλλά να το μυαλουδάκι τους με τις γνώσεις! Ούτε περισσότερη εργασία το ΣαββατοΚυρίακο και στις διακοπές, επειδή υπάρχει χρόνος. Ούτε να μένει μέσα στο διάλειμμα (αναφέρετο δικαίωμα του παιδιού), για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε στο σπίτι! Τα παιδιά όπως κι εμείς χρειάζονται το παιχνίδι, χρόνο βαρεμάρας αλλά και δημιουργικότητας.

 

Και μην αφήσετε το παιδί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μιλήστε εσείς με την δασκάλα/δάσκαλο και πείτε τους ότι αυτό θεωρείται καλύτερο για το παιδί σας (γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι παράλληλα παιδί και παιδί πρέπει να μείνει). Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ευχαριστιούνται, όχι με το ζόρι! Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η χαρά της μάθησης. Πάντα! Και παρ’ όλο που πολλοί πιστεύουν πως στο σχολείο κάνουν άλλοι κουμάντο στα παιδιά μας, αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει! Είμαστε οι γονείς τους και έχουμε την ευθύνη της ψυχικής τους προστασίας, μέχρι να είναι έτοιμα να κατανοούν και να διεκδικούν από μόνα τους. Αυτό δεν σταματά στα 6 τους επειδή πήγαν σχολείο.

 

Όχι, δεν λέω να πάμε κόντρα στον δάσκαλο. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που θα ακούσουν και θα συνεργαστούν με τον γονιό. Κάποιοι άλλοι ίσως όχι. Όπως και να χει, ο γονιός είναι το στήριγμα του παιδιού και το ενδυναμώνει, το βοηθά και του δείχνει τις εναλλακτικές. «Το να μην κάνεις και τις 2 φωτοτυπίες, μπορεί να έχει επίπτωση στον βαθμό. Αν εσύ έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι καλά, σε ενδιαφέρει ο βαθμός? Αν ναι, τότε πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις, αν σε ενδιαφέρει απλά το να έχεις μάθει αυτά που πρέπει, τότε ο βαθμός δεν είναι κάτι που καθρεφτίζει τις γνώσεις σου και ίσως να μην πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ;-)»

 

Όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που βάζουμε. Ακόμη θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο. Δεν έκανε ποτέ τις ασκήσεις των μαθηματικών στο σπίτι. Αυτό εκνεύριζε πολύ την καθηγήτριά μας αλλά ποτέ δεν κατάφερε να του βάλει κάτι λιγότερο από 19, γιατί απλούστατα, ότι και να τον ρωτούσε, το ήξερε. Ότι άσκηση και να του έβαζε στον πίνακα (ακόμη και κάποιες που εμείς δεν καταλαβαίναμε), την έλυνε δίχως πρόβλημα!

 

Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, όχι απλά επιστήμονες, γιατρούς και δικηγόρους. Επιστήμονες μπορεί να γίνουν, και μάστορες και ζωγράφοι και τα πάντα κι ας έχουν γράψει το Αα και το Εε, 20 φορές αντί 96 (και ο αριθμός δεν είναι τυχαιος)!

 

Χαλαρά λοιπόν! «Να ‘χεις το νου σου, στο παιδί» που λέει και το τραγούδι. Αυτό έχει σημασία. Το σχολείο, ΠΡΕΠΕΙ να είναι ευχάριστο, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι!!!

 

 

 

Αυτόματος και φυσικός ο ρόλος της μαμάς?

 

Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…

 

Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.

 

Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.

 

Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…

 

Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!

 

 

Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!

 

Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.

 

Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

 

Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉

Κι αν τελικά σου «βγει» γκέι?

 

Πολλές οι συμπτώσεις τελευταία και το μυαλό μου τριγυρίζει στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ο ηθοποιός που πέθανε, και ο σύντροφος του επί χρόνια, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ μαζί του κατά το κράτος. Ένας άλλος εδώ στη Ρόδο ετοιμοθάνατος που η οικογένειά του, έδιωξε τον σύντροφο που πήγε να μείνουν μαζί να τον φροντίσει. Ένα άρθρο για παιδιά που μεγαλώνουν ως το αντίθετο φύλο από αυτό που γεννήθηκαν, μια δασκάλα που έμαθα πως πολύ πιθανόν είναι ομοφυλόφιλη, κλπ. Και σκέφτομαι… Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια χώρα όπως την Ελλάδα?

 

Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει πως έχει φίλους γκέι. Όλοι έχουμε έναν φίλο, αλλά κατά τα άλλα, όσο κι αν τον αγαπάμε και λέμε πως είναι καλό παιδί, στους άλλους φερόμαστε ρατσιστικά. Και εννοείται πως το παιδί μας δεν θα γίνει ποτέ! Και τόση η ωραιοπάθειά μας που αναρωτιόμαστε αν θα μας την πέσει (γιατί όλοι οι ετερόφυλοι φίλοι μας, μας γουστάρουν άλλωστε)! Και σε συζητήσεις με άλλους, θα αναρωτηθούμε για αυτό το σύμφωνο συμβίωσης που τόσο μας πειράζει (λες και τόσο μας επηρεάζει) και είμαστε σίγουροι πως ένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώσει με δύο γκέι γονείς. Αν δούμε κάποιον γκέι θα τον ψιλοκοροϊδέψουμε και στην τηλεόραση οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές ως χαζοί και ολίγον ξεφωνημένοι. Αν δεν φαίνεται, είναι κρυφογκέι (κακώς), αν το δείχνει, είναι too much (κακώς και πάλι βεβαίως βεβαίως). Αλλά δεν είμαστε ρατσιστές απέναντί τους. Όχι βέβαια! Αρκεί να μην έχουν ίσα δικαιώματα με μας…

 

Εγώ ξέρετε τι κάνω για να αποφασίσω αν κάτι είναι δίκαιο για κάποιον? Δεν βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου. Από τότε που έγινα μαμά, βάζω το παιδί μου στη θέση τους (εδώ σε θέλω!). Έτσι δεν μπορώ να το παίξω κάπως αλλιώς. Η ερώτηση λοιπόν που πετάγεται στη συγκεκριμένη φάση στο κεφάλι μου, είναι: Τί θα έκανα αν η Ναταλία ή ο Γιώργος μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλος/η?

 

Και η απάντηση? Θα στεναχωριόμουν! Δεν θα ασχοληθώ για το κατά πόσο γινόμαστε, γενιόμαστε, κλπ. Τι σημασία έχει? Θα στεναχωριόμουν! Ναι! Και ξέρετε γιατί? Γιατί θα είχε δρόμο δύσκολο μπροστά του. Και κάτι άλλο να πω εδώ. Το να σου το πει η κόρη σου, δεν σε κάνει να στεναχωρηθείς τόσο… Μόνο εγώ το σκέφτομαι έτσι? Δεν ξέρω, αλλά στον γιο, σου κάνει πιο πολύ (πόσο κολλημένη πια?)… Θα στεναχωριόμουν όμως με τον ίδιο τρόπο αν μου έλεγαν ότι έχει δυσλεξία πχ. Γιατί θα ήξερα πως θα δυσκολευτεί στα μαθητικά του τα χρόνια και πως ίσως να μην καταφέρει να κάνει κάποια πράγματα που έχει ονειρευτεί! Και αφού θα στεναχωριόμουν, μετά, όπως για κάθε τι, ψάχνω να διαβάσω πληροφορίες. Θα έψαχνα λοιπόν και πάλι, θα έβρισκα έναν ειδικό να μας βοηθήσει, θα ήμουν δίπλα στο παιδί μου και θα το δεχόμουν και θα το αγαπούσα όπως και τώρα, για ότι κι αν ήταν. Γιατί το να σου πει κάποιος ότι είναι ομοφυλόφιλος, δεν έχει αλλάξει κάτι από τον εαυτό του. Είναι ακριβώς ο ίδιος που ήταν και πριν, απλά σου έχει πει κάτι προσωπικό γι αυτόν. Θα στεναχωριόμουν επίσης, επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει πατέρας ο Γιώργος και μητέρα η Ναταλία. Πραγματικά πιστεύω πως και οι δυο τους θα μπορούσαν να γίνουν καλοί γονείς και να μάθουν αυτά που μόνο ένα παιδί σου μαθαίνει. Και θα με λυπούσε που εδώ στην Ελλάδα μιλάμε ακόμη για σύμφωνο συμβίωσης, πόσο μάλλον γάμους και υιοθεσία παιδιού! Θα έχαναν κάποια πράγματα που θα ήξερα πως τα θέλουν στη ζωή τους. Θα είχαν μπροστά τους εμπόδια, θα αντιμετώπιζαν ρατσιστικές συμπεριφορές, θα είχαν δυσκολίες νωρίς στη ζωή τους. Γι αυτό θα στεναχωριόμουν! Τίποτα άλλο! Εσείς? Το έχετε σκεφτεί? θα άλλαζε κάτι από την ψυχή του παιδιού σας, κάτι που να σας κάνει να μην το δέχεστε πια? Να μην το αγαπάτε? Να το αποκληρώσετε, απλά και μόνο επειδή θα σας είχε πει μιαν αλήθεια του? Θα ντρεπόσασταν τον κόσμο?

 

Θα ήταν εύκολο για το παιδί σας να σας το εκμυστηρευτεί αυτό? Πως μιλάτε για άλλους ομοφυλόφιλους άραγε? Αν σας ρωτήσει για αυτά τα ζευγάρια πως τους μιλάτε γι αυτά? Θα σκεφτόταν ότι με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε τώρα και γι αυτό και άρα θα το κρατούσε μυστικό για πάντα?

 

Με τα παιδιά έχουμε μιλήσει κάποια στιγμή. Κάτι είδαν, με ρώτησαν και τους απάντησα πως όντως υπάρχουν γυναίκες που αγαπάνε γυναίκες και άντρες που αγαπούν άντρες. Τους ρώτησα πως τους φαίνεται. Μου είπαν πως είναι περίεργο. Και τους εξήγησα πως όπως εμείς θεωρούμε κάτι τέτοιο περίεργο, έτσι σκέφτονται κι αυτοί για το να αγαπήσουν κάποιον του άλλου φύλου. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο τότε.

 

Και χτες (οι συμπτώσεις που έλεγα), με ρώτησε η Ναταλία ξανά.

– Μαμά, αλήθεια υπάρχουν άντρες που αγαπούν άντρες και γυναίκες που αγαπούν γυναίκες και θέλουν να τους παντρευτούν?

– Αλήθεια, είναι Ναταλία ναι… Γιατί ρωτάς?

– Γιατί σκεφτόμουν πως αν είναι δύο γυναίκες παντρεμένες, τότε μπορεί αν είναι και οι δύο έγκυες την ίδια ώρα και έχουν και οι δύο τους από δύο παιδιά η κάθε μια στην κοιλιά τους, τότε μπορούν να κάνουν τέσσερα παιδιά όλα ταυτόχρονα!

 

Τα παιδιά δέχονται τα πάντα, πριν τους πεις να μην τα δεχτούν! Δεν είχε θέμα να αγαπιούνται και να παντρεύονται δύο γυναίκες μεταξύ τους και το θεωρούσε και πολύ φυσικό να κάνουν και παιδιά μαζί.

 

Ο γιος μου μου είπε ότι αν ένας φίλος του του έλεγε πως του αρέσουν τα αγόρια, θα σκεφτόταν «κοίτα να δεις! Δεν το ήξερα!» και μετά μου είπε θα αναρωτιόταν αν θα άρεσε στον φίλο του. Του είπα πως αν μια φίλη μου μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλη και μου έλεγε πως της αρέσω, θα της έλεγα πως μπορεί να με κολακεύει κάτι τέτοιο, αλλά πως εμένα μου αρέσουν οι άντρες. Και θα τέλειωνε εκεί η συζήτηση αυτή. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να μου το έλεγε ένας φίλος μου. Αν προσπαθούσε να με πείσει για κάτι που δεν θέλω, Θα έπρεπε να δω πως θα το αντιμετωπίσω, όπως και με οποιονδήποτε άλλον…

 

Νομίζω πως τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να τα βλέπουμε απλά. Εμείς οι ίδιοι τα δυσκολεύουμε για κάποιους. Οι άνθρωποι που διαφέρουν από τους περισσότερους, αυτό που θέλουν είναι ίσα δικαιώματα. Ο λόγος που δεν τους τα δίνουμε, συνήθως είναι επειδή έχουμε τα ενήλικα ταμπού μας…

 

Σκεφτείτε λοιπόν. Αν το παιδί σας τελικά «βγει» γκέι, τι θα θέλατε γι αυτό? Και έτσι σιγά σιγά αλλάζουμε τον κόσμο, γιατί όλοι παιδιά κάποιου είμαστε 😉

Αυτά τα κερδίσαμε!

 

Καταλαβαίνω πως αρκετοί που με διαβάζουν, δεν έχουν ακόμη παιδιά ή μόλις έκαναν ή απλά τα παιδιά τους είναι ακόμη μικρούλια. Επίσης συζητάω με πολλούς φρέσκους γονείς ή έγκυες μαμάδες και θέλουν να μάθουν πολλά και διάφορα. Και πολλά από αυτά, είναι για το μέλλον, ώστε να κανονίσουν από την αρχή πως θα μάθουν τα παιδιά τους.

 

Δεν ντρέπομαι να πω πως τα παιδιά μας κοιμόντουσαν μαζί μας για πολύ καιρό. Κάποια φάση και οι τέσσερις μαζί στην στρωματσάδα μας. Δεν ντρέπομαι να πω πως η μικρή μας σπάνια ΔΕΝ θα καταλήξει στο κρεβάτι μας μέχρι το πρωί και καμιά φορά και ο γιος μου επίσης! Και πάντα στο μυαλό μου με χαμόγελο το σκέφτομαι η αλήθεια.

 

Δεν ντρέπομαι να πω πως τα παιδιά μου όπως κάποιες φορές μπορεί να τους φωνάξω, έτσι θα μου φωνάξουν κι αυτά ξεκαθαρίζοντας και απαιτώντας κάποιο δικαίωμα τους. Δεν ντρέπομαι να πω ότι τα παιδιά μου τα μεγαλώνω να αντιδρούν στην άδικη εξουσία κι ας αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνω αντιεξουσιαστές!

 

Κι όταν αντιδρούν όντως, αυτό μου δείχνει πως δεν φοβούνται. Δεν φοβούνται ότι θα τα πούμε μωρά, ότι θα τα βάλω τιμωρία επειδή συμπεριφέρθηκαν με τρόπο «ανάρμοστο». Ότι δεν φοβούνται να μου πουν «μαμάαα, σταμάτα! Με έπρηξες!» γιατί αυτό ακριβώς έχει συμβεί. Ούτε φοβούνται να μου πουν πως έχουν διαφορετική άποψη από μένα. Γιατί να ντραπώ λοιπόν?

 

Όταν κλαίνε, δεν τους λέω να μην κλαίνε. Ότι είναι μεγάλα για κλάματα. Όταν λένε ότι φοβούνται, δεν τα κοροϊδεύω. Όταν ντρέπονται, τα αφήνω να βρουν καταφύγιο σε μένα. Όταν έχουν ένα πρόβλημα, το συζητάμε. Όταν θέλουν ακόμη την μαμά και τον μπαμπά, τους έχουν. Όμως ακούνε. Βλέπουν, αισθάνονται και καταλαβαίνουν ότι τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσους με μας. Ίσους σε δικαιώματα, και γνωρίζουν πως στις γνώσεις όχι ακόμη. Αυτό όμως δεν τα κάνει κατώτερα από μας. Τους δίνουμε την επιλογή όταν τα αφορά κάτι. Τους συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που θα άρεσε να μας συμπεριφέρονται κι εμάς οι άλλοι. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να υποστείς πείσματα, φωνές, κλάματα (για τον μπαμπά του σπιτιού μιλάω 😆 ) και άγχος. Πρέπει να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, να μάθουμε να ζητάμε συγνώμη, να παμε κόντρα με το κατεστημένο και να θυμόμαστε ότι αυτό που μας νοιάζει βασικά, δεν είναι το τι νομίζουν οι άλλοι για μας, αλλά το ίδιο μας το παιδί!

 

Πολλοί γονείς λοιπόν σε συναντήσεις και συζητήσεις, αναρωτιούνται πως θα μάθουν τα παιδιά τους από μωρά να κοιμούνται πχ μόνα τους (ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να δοκιμάσουν την μέθοδο CIO ). Πως δεν θα κάνουν παιδιά που να τους να αντιμιλούν και άρα δεν θα είναι τόσο «χαλαροί» θεωρητικά. Πως θα τα μάθουν να πίνουν με πρόγραμμα το γάλα τους και αργότερα το φαϊ τους και θα τα πηγαίνουν για ύπνο συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα, ακόμη κι ας δε νυστάζουν για να μην κάνουν ότι θέλουν αυτά, πως θα πρέπει να τα βάζουν και καμιά τιμωρία αλλιώς θα γίνουν ανεξέλεγκτα, κλπ κλπ…

 

Δύο πράγματα θα πω (νομίζω δηλαδή, στη συνέχεια μπορεί να βγουν κι άλλα).

 

Γινόμαστε γονείς και αλλάζει όλος ο κόσμος μας. Η ρουτίνα μας, ο ύπνος μας, η κούρασή μας, οι αντοχές μας, η υπομονή μας, η αγάπη που είχαμε μέσα μας. Μην το πολεμάτε. Αγκαλιάστε το. Είναι μέρος των παιδιών μας κι αυτό. Να μας αλλάξουν τα πάντα, να τα δούμε όλα αλλιώς, να μάθουμε, να γίνουμε ο καλύτερός μας εαυτός.

 

Δεν τα κάνω όλα αυτά τυχαία. Η αυστηρή μέθοδος δοκιμάστηκε χρόνια. Βλέπουμε την κοινωνία… και δυστυχώς καταλαβαίνουμε… δεν πέτυχε… Δοκιμάζω κι εγώ και άλλοι πολλοί, μια «νέα» μέθοδο. Που μεγαλώνει ανθρώπους με ενσυναίσθηση, αγάπη για τους γύρω και το περιβάλλον. Αγάπη και για τον εαυτό τους, τόση ώστε να μπορούν να αγαπούν και το δίκιο του άλλου και να είναι πρόθυμοι να το διεκδικήσουν. Και το δικό τους και του άλλου. Ανθρώπους ελεύθερους συναισθηματικά. Και έτσι σιγά σιγά πραγματικά πιστεύω θα αλλάξει ο κόσμος. Μόνο έτσι. Αλλιώς δεν γίνεται. Διαβάστε κι εσείς. Μην κάνετε αυτό που σας λέω, αλλά διαβάστε πριν κάνετε αυτό που σας έμαθαν οι γονείς σας.

 

Σκεφτείτε κι αυτό για να καταλάβετε τι σχέση θα θέλατε με το παιδί σας. Αν κάποια μέρα το παιδί σας κάνει κάτι λάθος (γιατί για τα όμορφα είναι εύκολο), κάτι άσχημο (που δεν το εύχομαι) θα τρέξει να το κρύψει από σας, ή θα τρέξει να σας το πει? Δίχως να φοβάται ότι θα φάει απόρριψη? Δίχως να φοβάται ότι θα χάσετε τον θαυμασμό σας και την αγάπη σας γι αυτόν/ή? Εύχομαι το δεύτερο! Και άρα θα έχετε μεγαλώσει ένα παιδί που ήξερε πως πάντα το δέχεστε και το αποδέχεστε γι αυτό που είναι και η αγάπη σας δεν έχει σχέση με τα κατορθώματα του, ότι το θεωρείτε ίσο, σπουδαίο και άξιο, δίχως να προβάλλετε πάνω του τα δικά σας θέλω. Δίχως αυταρχισμό. Γίνεται αυτό με τιμωρίες? Με την υποτίμηση του εαυτού τους σε κάτι κατώτερο από εσάς? Με το να τους δείχνουμε πως η συμπεριφορά τους δεν μας αρέσει και μόνο αν αλλάξουν τα δεχόμαστε?

 

Και να που τελικά ήταν τέσσερα πράγματα!

Και το πέμπτο  τελευταίο που θέλω να σας πω. Αυτά τα πράγματα που μπορεί να σας φαίνονται περίεργα, πρωτάκουστα, απαγορευτικά, κουραστικά, κλπ. Αυτά τα πράγματα λοιπόν, δεν τα κάναμε τυχαία, ούτε μετανιώνουμε για κάτι. Δεν μας βγήκαν καθόλου αυτόματα, γιατί αλλιώς είχαμε μάθει. Το ότι  τα παιδιά μας έχουν την συμπεριφορά που έχουν και τις συνήθειες που έχουν, μπορεί να μας ξεβολεύει συχνά, μπορεί να μας φέρνει σε δύσκολη θέση (γιατί κάποιος άλλος θα δει ένα παιδί που αντιμιλά, εγώ θα δω ένα παιδί ελεύθερο να πει τη γνώμη του και που δεν με φοβάται και που είμαι τόσο περήφανη γι αυτό), αλλά είναι μέρος της συνειδητής μας προσπάθειας. Είναι απόδειξη πως ίσως κάτι κάνουμε σωστά. Και για να καταλήξω (επιτέλους), αυτά όλα λοιπόν είναι μια νίκη. Αυτά… τα κερδίσαμε! 😉

Όταν κάνεις πως δεν βλέπεις…

Όλο το Facebook γέμισε με άρθρα και σοκαριστικά σχόλια για τον τραγικό θάνατο της μικρής Άννυ. Όλοι εύχονται βασανιστικό θάνατο στον πατέρα, άλλοι και στην μάνα (που θεωρούν πως ήξερε), όλοι ανατριχιάζουν, αναγουλιάζουν, τρέμουν! Και βέβαια δεν αντιλέγω. Πολύ τραγικό και σοκαριστικό και ασυγχώρητο, βάναυσο, άδικο και πολλά άλλα που έρχονται στο μυαλό του καθένα.

Μόλις γίνεις γονιός ζεις πια για το παιδί σου. Κάνεις τα πάντα για να είναι αυτό καλά, για να είναι ευτυχισμένο. Και αν το πειράξει ή πάει να το πειράξει κάποιος, γίνεσαι λιοντάρι, ορμάς να του βγάλεις τα μάτια. Γιατί το δικό σου παιδί είναι ό, τι πιο πολύτιμο έχεις! Και φρικάρεις και μόνο στην ιδέα κάποιος να του κάνει κακό! Φρικάρεις και με την ιδέα ότι όλοι οι γονείς δεν έχουν τα ίδια μυαλά με σένα και με μένα… Μα είναι ποτέ δυνατόν? ΣΟΚ! Όλη η Ελλάδα μέσα στο σοκ!

Αλλά κατά βάθος το ξέρεις πως είναι δυνατόν! Το έχεις δει σε πιο λαιτ μορφή στο πάρκο ίσως. Εκεί που η μαμά πιάνει από το μπράτσο το παιδί για να μην πέσει καθώς του δίνει με το άλλο της χέρι ένα δυνατό μπάτσο στον ποπό του! Όταν ένας μπαμπάς δίνει μια σφαλιάρα σε ένα παιδί που σκούζει για ένα γλιφιτζούρι ή επειδή χτύπησε ένα άλλο παιδί στον παιδότοπο και η κυρία που τα προσέχει το είπε στους γονείς (και τους έκανε ρεζίλι μπροστά στην παρέα)! Ναι, το έχεις δει και έκανες πως δεν βλέπεις. Θυμάσαι?

Και το ίδιο έκανες όταν άκουγες τις φωνές του παιδιού και τις ξυλιές στο πάνω διαμέρισμα. Και μετά τα κλάματα του παιδιού. Και κάποιες φορές κράτησες και την αναπνοή σου για να ακούσεις αν ακούγεται το μικρό αυτό παιδάκι μετά από τον μεγάλο εκείνο κρότο. Και όταν ξανάκουσες τα κλάματα ανάσανες από ανακούφιση! Για μια στιγμή σκέφτηκες να πάρεις τηλέφωνο κάπου να κάνουν κάτι, αλλά τελικά σκέφτηκες πως δεν θα βρεις στο τέλος τον μπελά σου επειδή κανείς άλλος δεν κάνει τίποτα! Και έτσι έκανες πως δεν ξέρεις τίποτα. Ακόμη και όταν την επόμενη είδες στο ασανσέρ, το παιδί με μια μελανιά στο πρόσωπο. Τότε που πάλι σκέφτηκες να το πάρεις αγκαλιά και να του πεις πως θα το βοηθήσεις και να μην φοβάται τίποτα! Όμως τελικά έκανες πως δεν βλέπεις!

Και τί έγινε τελικά? Τις περισσότερες φορές δεν πεθαίνουν βέβαια αυτά τα παιδιά. Μάλιστα κάποια, κάνουν μια χαρά οικογένεια. Κάποια απλά συνεχίζουν στα δικά τους παιδιά τα ίδια που έμαθαν από τους γονείς τους (άλλωστε κι αυτά που μεγάλωσαν έτσι, τι έπαθαν? Τίποτα!). Κάποια μεγαλώνουν και μπλέκουν σε άσχημες παρέες. Μπλέκουν με ναρκωτικά, κάνουν παιδιά ανάμεσα στην μαστούρα τους και αυτό τους χαλάει την ρουτίνα. Και του φωνάζουν, το χτυπάνε, ξεχνάνε να το ταϊσουν ή ξοδεύουν τα χρήματά τους στην δόση τους και το παιδί μεγαλώνει μόνο του. Κι εσύ τι κάνεις? Ακούς, το λυπάσαι, μπορεί να ρίχνεις και δάκρυα για αυτό το παιδί και σκέφτεσαι πόσο άδικη είναι η ζωή. Αλλά πήρες τηλέφωνο να έρθουν να το πάρουν αυτό το μικράκι? Θυμώνεις και λες θα πάρεις τηλέφωνο το πρωί! Αλλά δεν παίρνεις! Και την επόμενη φορά που ακούς τα κλάματα και τις φωνές, περιμένεις να ακούσεις την κατάληξη. Για μια στιγμή σου κόβεται η ανάσα γιατί δεν ακούς τίποτα! Μετά κλάμα και υπόσχεσαι την επόμενη φορά που θα το ακούσεις θα πας πάρεις τηλέφωνο το 100! Και την επόμενη φορά πάλι τα ίδια. Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν ακούς πια κλάμα!

Εσύ που κάνεις πως δεν βλέπεις! Εσύ που ποτέ σου δεν έκανες κάτι! Μην σοκάρεσαι! Το ξέρεις πως υπάρχουν και τέρατα! Τα έχεις δει. Άλλα πιο μικρά, άλλα πιο μεγάλα, άλλα άρρωστα που και γι αυτά ποτέ κανείς δεν έκανε κάτι. Όμως τα έχεις δει και όταν κάνεις πως δεν βλέπεις, ένα παιδί πεθαίνει! Είτε πραγματικά, είτε μόνο μέσα του!

Η παιδική κακοποίηση (και η σφαλιάρες κακοποίηση είναι παρεπιπτόντως), μόνο κακό μπορεί να κάνει σε ένα παιδί. Διώκεται από τον νόμο και πρέπει να μάθουμε όλοι να κινητοποιούμαστε όταν καταλαβαίνουμε πως συμβαίνει σε κάποιο σπίτι η όταν γίνεται μπροστά μας. Φοβόμαστε πως θα μας την πουν, πως δεν θα είμαστε αρεστοί και πολλά άλλα, αλλά είναι εμείς οι μεγάλοι που οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά θα γίνουν γονείς και ο κύκλος θα συνεχίζεται. Όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, αλλά και αυτά που οι δικοί τους γονείς δεν το κάνουν. Αλλιώς φίλε μου φταις κι εσύ που κάνεις πως δεν βλέπεις… Φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ, φταίμε όλοι!

Το παιδί μου, θα με γηροκομήσει (not)!

 

Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω! Φέτος η χρονιά μου έχει αρκετό τρέξιμο είναι η αλήθεια, αλλά κάθε τόσο βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, και να το το ποστ μου!

 

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι για τις ενοχές. Μιας και είμαστε γονείς, ειδικά εμείς οι μαμάδες, τις ενοχές τις έχουμε στην τσεπούλα μας και έτσι διάβαζα για το πως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε αυτές τις ενοχές και να τις διώχνουμε από μέσα μας γιατί σε τίποτα στην ζωή μας δεν βοηθούν! Μεγάλο θέμα θα μου πείτε.

 

Πάμε όμως παρακάτω γιατί άλλο είναι το θέμα μου. Μιλούσε λοιπόν και για τις ενοχές που πολλοί μπορεί να έχουμε όσον αφορά στο κατά πόσο καλά παιδιά είμαστε για τους γονείς μας τώρα που μεγάλωσαν, πόσο τους νοιαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε, πόσα ζητάνε από μας και πόσα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας, ή αισθανόμαστε από τα σχόλια, το βλέμμα, κλπ των γονιών μας, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί! Ή και από μόνοι μας σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να τους αγαπούμε περισσότερο, να μην μας την σπάει που πρέπει να τους τρέξουμε κάπου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας και τι νιώθουμε? Ενοχές!

 

Ειδικά εμείς στην Ελλάδα που τις περισσότερες φορές ζούμε αρκετά κοντά στους γονείς μας, που αν δεν πάμε μια Κυριακή στην μαμά που έφτιαξε φαΐ για όλη την οικογένεια, θα μας το χτυπάει, που η μαμά μας και ο μπαμπάς μας, μας προίκισαν και μας σπούδασαν και πρέπει να το ξεπληρώσουμε κάπως όλο αυτό. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι θα μένουμε όλοι μαζί γιατί μας έδωσαν το σπίτι τους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μετά από λίγο δεν θα τους αντέχουμε και θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να την κάνουμε από το σπίτι… Και τι μας κάνει εμάς αυτό όλο? Τέρατα! Παιδιά τέρατα, γιατί πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ εκτιμούμε όλο αυτό που μας δωρίστηκε και να βαρυγκωμάμε για τους ίδιους μας τους γονείς? Ενοχές λέμε ρε παιδί μου!

 

Και τι έλεγε το βιβλίο? ‘Εδωσε μια πολύ απλή εξήγηση. Δεν θα την αναλύσω όμως πολύ… Έλεγε λοιπόν, ότι τα παιδιά δεν είναι πλασμένα να αγαπούν τόσο τους γονείς τους. Οι γονείς είναι πλασμένοι να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά είναι πλασμένα να αγαπούν επίσης κι αυτά, τα δικά τους παιδιά! Πως τα πάντα προχωρούν μπροστά και δεν επιστρέφονται! Πως ένας γονιός ανταμείφθηκε ήδη και δεν περιμένει να ανταμειφθεί από σένα. Ειδικά οι μαμάδες που κάνουν τόσα και τόσα για τα παιδιά τους αλλά και οι πατεράδες που πλέον είναι πιο συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους. Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος με μένα, χαιρόταν γι αυτό, όταν με γέννησε, ένιωσε ολοκλήρωση, αργότερα, το κάθε τι που έκανε για μένα, της προκαλούσε περηφάνια, ευχαρίστηση, χαρά. Το ότι ο πατέρας μου έπαιζε με μας, του προκαλούσε επίσης ολοκλήρωση, χαρά, του έδινε νέο νόημα στην ζωή του. Όταν πλήρωνε για τις σπουδές μου και για πόσα άλλα, το έκανε γιατί θεωρούσε πως αυτό είναι το χρέος του και το έκανε με ευχαρίστηση. Λοιπόν, η ανταμοιβή γινόταν συγχρόνως με το όταν γινόντουσαν! Δεν υπάρχει κάποιο χρέος… Αυτά όλα τα έκαναν και για τους ίδιους. Τους ευχαριστώ για όλα αυτά, τους ευχαριστώ γιατί έκαναν πολλά περισσότερα ίσως από άλλους γονείς, αλλά αυτό θεωρούσαν ότι έπρεπε να κάνουν και το έκαναν.

 

Και συνεχίζει λοιπόν το βιβλίο και λέει ότι αυτό που χρειάζονται οι γονείς μας, είναι να τους νοιαζόμαστε και να τους σεβόμαστε για όλο αυτό. Να τους αγαπήσουμε το ίδιο πολύ και να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν οι ίδιοι για μας, το να βάλουμε ίσως και τη ζωή μας στην άκρη για να τους φροντίσουμε, δεν είναι χρέος μας. Εμείς αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγάπησαν οι γονείς μας εμάς (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο), τα δικά μας παιδιά και ο τροχός συνεχίζεται και για όλα τα παραπάνω!

 

Και φτάνω στο δια ταύτα! Τι ακριβώς θα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν? Να μας γηροκομήσουν, να μας βλέπουν κάθε Κυριακή ακόμη κι αν αυτό για τα ίδια θα σημαίνει να θυσιάσουν ίσως την μοναδική ελεύθερη μέρα τους με τα δικά τους παιδιά? Θα ζητάμε όλο και περισσότερα? θα τα κάνουμε κι αυτά να αισθάνονται τύψεις?

 

Και τι ζητάμε τώρα από τα παιδιά μας? Το ίδιο? Να μας αγαπούν όσο τα αγαπάμε εμείς? Να μας καταλαβαίνουν όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς? Ε, δεν γίνεται! Είναι τεράστιο βάρος αυτό για ένα παιδί! Εγώ ελπίζω όπως όλοι ίσως οι γονείς, πως οι δεσμοί που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά μας να είναι καλά ριζωμένοι και να υπάρχει μια όμορφη σχέση μέχρι τα γεράματα μας. Θα δείξει, θα μου πείτε, τι θα γράφω στα 70 μου! χαχα!

 

Πόσες φορές ακούγαμε αυτό το κλασσικό πια,»όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!» Και τελικά ισχύει! Ισχύει όμως one way. Το πως νιώθουμε εμείς για τα παιδιά μας! Που τα αγαπάμε τόσο ώστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για την υγεία και την ευτυχία τους! Αλλά, μέχρι εκεί! Μόλις κάνουμε ότι κάνουμε, ας χαρούμε με αυτό, ας νιώσουμε περήφανες, ας νιώσουμε όμορφα. Είναι η ανταμοιβή μας! Αυτή είναι, όχι κάτι μετά! Άντε, και το να βλέπεις το παιδί σου (αργότερα) να νιώθει την ίδια χαρά με τα δικά του παιδιά. Με την δική του οικογένεια! Και δίχως να το πιέζεις για την αγάπη και την φροντίδα που σου «χρωστά», δίχως να του προκαλείς ενοχές επειδή ζει πια την δική του ζωή τώρα που είναι η σειρά του, δίχως να του πετάς το πόσο σε έχει παραμελήσει, θα σου δείχνει απλόχερα πως όλα όσα έκανες, τα εκτιμά, τα σέβεται και του αρέσει να βρίσκεται κοντά σου.

 

Ναι ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά σκεφτείτε το! Το παιδί μου ΔΕΝ θα με γηροκομήσει? ;OXI! Θα βρεθεί σίγουρα κάποια άλλη λύση. Υπάρχουν! Δύσκολο να το σκέφτεσαι? Κι όμως! Και μη νομίζετε ότι εγώ είμαι καμιά ξεχωριστή μάνα, έτσι? Από την μέρα που ήμουν έγκυος στα παιδιά μου αλλά και μετά, το τραγούδι που τους τραγουδούσα, ήταν το παρακάτω. Το χουμε οι μαμάδες! Το παιδί ΜΑΣ, πάντα μαζί 😉

 

Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Μιλήστε με τη δασκάλα του παιδιού σας!

 

Θυμάστε ένα προηγούμενο ποστ που είχα κάνει περί σχολείων και αλλαγής προς μια κατεύθυνση προς το καλύτερο για τα παιδιά μας? Ήταν και το έναυσμα της δημιουργίας ενός νέου γκρουπ στο FB, το οποίο αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να το βρείτε εδώ και ήταν και η αρχή του να με κάνει να σκεφτώ λίγο έξω από το κουτί! Με τόσες συζητήσεις που γίνονται εκεί, κάτι θα έπιανα! Το μόνο σίγουρο ήταν αυτό.

 

Είμαστε μακριά από μια αλλαγή μεγάλη στο σχολείο του γιου μου. Αυτό έπρεπε να το εμπεδώσω και να το χωνέψω μιας και στην αρχή ήμουν έτοιμη να πατήσω το γκάζι και να ξεκινήσω τις αλλαγές, αλλά αυτό τελικά είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει βήμα βήμα. Ξεκινάω σιγά σιγά λοιπόν, και ευελπιστώ το ταξίδι να μην είναι παρόμοιο με του Οδυσσέα για την Ιθάκη (ή να το εύχομαι που λέει και ο ποιητής?)!

 

Δευτέρα δημοτικού λοιπόν ο Γιώργος φέτος. Έρχεται την Τρίτη από το σχολείο με τις πρώτες εργασίες του για το σπίτι. Ε, για πρώτη φορά, μετά το καλοκαίρι, ακόμη κι εμένα μου φάνηκαν πολλές. Να γράψουν την ΑλφαΒήτα και δίπλα από το κάθε γράμμα και μία λέξη που να ξεκινά από το αντίστοιχο γράμμα, αντιγραφή 2 προτασούλες επί 2 φορές συν κάτι λέξεις από δίπλα, αυτό όλο ορθογραφία, κάτι άλλες λέξεις να τις βάλει σε σειρά και συλλαβιστά, ανάγνωση και στα μαθηματικά κάτι εύκολες βέβαια ασκήσεις! Τσίνησε ο Γιώργος, τσίνησα κι εγώ, κάναμε 3εις ώρες παρά κάτι να τελειώσουμε, ενδιάμεσα βέβαια είχαμε και κλάματα, ότι πονάει το δάχτυλό του, ότι τον πιέζω κι εγώ. Τελικά έκανε στροφές το μυαλό μου και του έδωσα την επιλογή να γράψει 1 φορά την αντιγραφή και να δούμε μαζί προφορικά την ορθογραφία. Μετά συζητήσαμε και του είπα πως στην περίπτωση που πάρει χειρότερο σχόλιο/βαθμό, είναι θέμα της δασκάλας και μπορεί να το κάνει, αλλά θα πρέπει να μην τον ενδιαφέρει την στιγμή που γνωρίζει το μάθημα και την στιγμή που ήταν επιλογή του. Το δέχτηκε. Συζητήσαμε επίσης και του είπα βέβαια ότι θα μιλήσω κι εγώ με την δασκάλα του την επόμενη όταν θα πάω να τον πάρω από το σχολείο, αλλά πως τιμωρία δεν έχει δικαίωμα να τον βάλει η δασκάλα του για κάτι τέτοιο (φοβόταν μήπως του πει να μην βγει στο διάλειμμα και να κάτσει μέσα να γράψει την υπόλοιπη αντιγραφή, όπως έκανε η δασκάλα της Α’ τάξης σε κάποια παιδιά).

 

Του έδωσα να καταλάβει πως το να μην κάνει κάτι από τις ασκήσεις που τους έχει βάλει η δασκάλα, ή ακόμη και όλες, δεν σημαίνει πως δεν θα έχει μάθει τα ζητούμενα, απλά εμείς θα έχουμε βρει έναν άλλον τρόπο να τα μάθουμε, αν ο συγκεκριμένος του φαίνεται βαρετός. Πως με αυτόν τον τρόπο, θα δείξουμε και στην ίδια την δασκάλα πως όχι μόνο δεν τεμπελιάζει στο σπίτι αλλά πως οι φωτοτυπίες και οι ασκήσεις αυτές δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μάθει. Πως μπορεί παρ’ όλα αυτά να μην παίρνει τον έπαινο που θα ήθελε ή θα του άρεσε στο τετράδιο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει, γιατί αυτό που θέλουμε στο κάτω κάτω, είναι να αγαπάμε να μαθαίνουμε και όχι να αγαπάμε το μπράβο και το αυτοκόλλητο! Συμφώνησε και κατάλαβε. Μου τόνισε και ο ίδιος ότι δεν φοβάται την δασκάλα και πως κι αυτή ένας άνθρωπος είναι, σαν κι αυτόν. Είναι ίσοι! Μπράβο Γιώργο! Έχεις δίπλα σου τους γονείς σου, αμέσως ξεφοβήθηκες αγόρι μου! 😉

 

Την άλλη μέρα πήγα στην δασκάλα του πιο φοβισμένη από τον Γιώργο. Φοβόμουν μην προσβληθεί από κάτι που θα πω, μήπως με αντιπαθήσει και το κατά πόσο κάτι τέτοιο θα επηρέαζε την σχέση της με τον Γιώργο. Της ζήτησα να μιλήσουμε λιγάκι και με ευχαρίστηση το έκανε. Ξεκίνησα με το «σήμερα ο Γιώργος όπως είδατε, δεν είχε γράψει την αντιγραφή του 2 φορές…» (αργότερα στο σπίτι είδα ότι του είχε γράψει από κάτω «Γιώργο μου, αυτό το είχαμε 2 φορές» εκτίμησα τον τρόπο της και το γεγονός ότι δεν τον πρόσβαλε). Και έτσι ξεκίνησα να της λέω τα παραπάνω. Πως εφόσον ζορίζεται το παιδί, θα ήθελα να συνεργαστούμε ώστε να γνωρίζει στην ουσία ότι δεν είναι από αδιαφορία που μπορεί να μην κάνει κάτι, αλλά από ενδιαφέρον, γιατί πραγματικά του αρέσει να μαθαίνει και δεν θέλω να το χάσει αυτό. Ότι τα ζητούμενα της φωτοτυπίας θα του τα δείχνω εγώ με όποιον τρόπο καταλάβω πως του φαίνεται διασκεδαστικός, όταν επιλέξει να μην τα κάνει με τον τρόπο που επέλεξε η δασκάλα του και πως σε λίγο θα δει και η ίδια πως είναι φιλότιμος, πως δεν θα το κάνει από βαρεμάρα και πως θα ήθελα να γνωρίζω ότι είναι ΟΚ με όλο αυτό και να γνωρίζει και τους λόγους από μένα την ίδια! Τόνισα επίσης πως δεν θα ήθελα να υπάρχουν επιτιμητικά σχόλια στο παιδί, επειδή δεν τα έχει κάνει, αλλά κατά τα άλλα το τί είδους αυτοκόλλητο και σχόλιο θα βάλει (Μπράβο/Άριστα/Πολύ καλά/κ.ο.κ), είναι στην κρίση της και πως έχουμε συζητήσει και γι αυτό με τον Γιώργο και είναι επιλογή του να το χάνει κάποιες φορές!

 

Η απάντηση της δασκάλας του με εξέπληξε θετικά και την ευχαριστώ γι αυτό! Μου είπε ότι βεβαίως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, και πως εγώ είμαι αυτή που θα αποφασίσει τι θα κάνει το παιδί και αν αυτά που βάζει η ίδια δεν νομίζω πως θα το βοηθήσουν ή θα το βαρύνουν, είμαι ελεύθερη να διαλέξω κάτι άλλο. «Εσείς αποφασίζετε για το παιδί σας! Αυτά που βάζω εγώ, είναι αυτά που πιστεύω πως είναι καλά να κάνει στο παιδί στο σπίτι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά. Εσείς μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με το παιδί σας!» μου είπε! Μπορεί να μου πέταξε το μπαλάκι, αλλά το προτιμούσα αυτό το μπαλάκι είναι η αλήθεια 😉

 

Για μένα αυτό ήταν μια μικρή νίκη! Ένα μεγάαααλο βάρος έφυγε από τους ώμους μου και είμαι ελεύθερη να δουλέψω με τον Γιώργο όπως θα επιλέξουμε όταν το επιλέγει και ο ίδιος! Μέχρι στιγμής, τις ασκήσεις που έδωσε η δασκάλα τις κάνει και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, η δασκάλα μέχρι στιγμής δεν έδωσε ξανά τόση δουλειά για το σπίτι 😉

 

Γιατί σας τα γράφω αυτά? Για έναν πολύ απλό λόγο! Επειδή, μέχρι να καταφέρουμε να αλλάξουμε πραγματικά τον τρόπο που διδάσκονται τα παιδιά, όσο έχουμε εμείς το βάρος να τα διδάξουμε εκτός από τα μαθήματα αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους μάθησης και αγάπης της μάθησης, μπορούμε να τους μάθουμε επίσης, ότι είμαστε δίπλα τους στις επιλογές τους, να τους δείξουμε επίσης πως υπάρχουν κι άλλες επιλογές και να μιλήσουμε με την δασκάλα/ δάσκαλο του παιδιού μας! Γιατί και με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά γίνεται αλλαγή. Αφού εμείς ως γονείς έχουμε το δικαίωμα να δουλέψουμε διαφορετικά με τα παιδιά μας στο σπίτι, μια εγώ, μια εσύ σε ένα άλλο σχολείο, μια εσύ στο παρ’ άλλο, σιγά σιγά θα γίνουμε δυο και τρεις και τέσσερις στην ίδια τάξη και κάποια στιγμή θα το πιάσουν το νόημα, θα κάνουν και μια δοκιμή από το ίδιο το σχολείο κάτι να αλλάξουν! Λίγο λίγο, κάτι θα αλλάξει! Και μη μου πείτε όχι! 😉

 

Προς το παρών πάντως, μαμά και γιος συνεχίζουμε χαλαροί και ήρεμοι 🙂

Βόλτα μόνο με το ένα παιδί!

 

Διαβάζουμε κατά καιρούς, πόσο σημαντικό είναι να αφιερώνεις χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Είναι σημαντικό για το παιδί να έχει την αμέριστη προσοχή του γονιού τους, δίχως να μπαίνει στη μέση το άλλο ή τα άλλα αδερφάκια. Μέσα στο σπίτι, αυτό δεν μπορεί να γίνει συχνά, ειδικά τώρα το καλοκαίρι που κανένα τους δεν βρίσκεται στο σχολείο.

 

Μια ωραία ιδέα λοιπόν, είναι να κανονίσετε ραντεβού και να πάτε έξω βόλτα με το ένα παιδί. Τι θα κάνει το άλλο? Θα πάει ραντεβού με τον μπαμπά! Έτσι λοιπόν έκανα κι εγώ.

 

Ένα Σάββατο, πήγε ο μπαμπάς βόλτα με τον Γιώργο μόνοι τους κι εγώ πήγα με τη Ναταλία.

 

 

Την πήρα για window shopping, αγοράσαμε κάτι ρουχαλάκια και οι δυο μας, μετά πήγαμε και σε ένα μέρος με μπιζού και πήραμε κι από κει κάτι και μετά πήγαμε για καφέ. Παράγγειλε φυσικό χυμό πορτοκαλάδας και πήρα κι εγώ το ίδιο. Μιλήσαμε, είδαμε τα ψώνια μας και βγάλαμε φωτογραφίες. Λέγαμε διάφορα και το μυαλό μας ήταν εκεί. Μόνο εκεί! Γελάσαμε, περάσαμε όμορφα και κάθε τόσο μου έλεγε πόσο με αγαπάει! Προσπαθούσε να κάτσει κι αυτή σταυροπόδι και χαιρόταν που κάναμε πράγματα που κάνουν και οι μεγάλοι και που είμασταν μόνες μας!

 

 

Τα αγόρια πήγαν σε ένα μαγαζί πρώτα, μετά πήγαν βόλτα στην Παλιά Πόλη όπου και τελικά βρεθήκαμε όλοι μαζί χαρούμενοι και ανανεωμένοι να πούμε τα νέα μας σε ένα εστιατόριο τρώγοντας και μετά τελειώσαμε την μέρα σε παιδική χαρά με τα παιδιά να παίζουν κι εμείς να πίνουμε καφέ στο παγκάκι και να τα λέμε!

 

 

Ένα άλλο Σάββατο πριν καμιά εβδομάδα, κάναμε το αντίστροφο. Πήρε ο Μάκης την Ναταλία κι εγώ τον Γιώργο. Θέλανε και τα δύο να πάνε στο ενυδρείο, οπότε κανονίσαμε το πρόγραμμα για να μην πάμε την ίδια ώρα. Πήγε πρώτα ο Μάκης με τη Ναταλία και μετά πήγαν για καφέ σε ένα παραλιακό όμορφο μέρος και μετά βολτούλα. Τα είπανε κι αυτοί, τα είπα κι εγώ με τον Γιώργο, που πρώτα πήγαμε σε ένα κατάστημα να πάρω ένα βιβλίο και να δούμε και κανένα βιβλιαράκι για τα παιδιά και μετά πήγαμε σε διπλανή καφετέρια να πιούμε κάτι παίζοντας τάβλι. Ο Γιώργος μου είπε και κάποια παραπονάκια του, μιλήσαμε αρκετά, γελάσαμε επίσης αρκετά και φύγαμε για το ενυδρείο. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, είδαμε τα ψάρια, διαβάσαμε γι αυτά και μετά βρεθήκαμε όλοι μαζί και πήγαμε σε παιδική χαρά, όπου πάλι εμείς πίναμε το καφεδάκι μας και συζητούσαμε την μέρα και τα μικρά έπαιξαν και κάθε τόσο ερχόντουσαν για κανένα κουλουράκι που είχαμε πάρει από τον απέναντι φούρνο!

 

 

 

Πραγματικά, ήμουν έκπληκτη με το πόσο πιο εύκολα κάνεις κάτι με το ένα μόνο παιδί. Πόσο ευχάριστα και χαλαρά περνάει η ώρα και πόσο τον χαίρονται τα παιδιά τον χρόνο που αφιερώνεις ΜΟΝΟ σε εκείνα. Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση που βρέθηκα και πέρασα χρόνο με τον έναν και τον άλλον ξεχωριστά, αλλά και που ο μπαμπάς τους εκείνη την ώρα έκανε το ίδιο επίσης.

 

Δοκιμάστε το! Ακόμη και με ένα παιδί, πάρτε το για καφέ μαζί σας, για κάτι που θα κάνετε μαζί που συνήθως κάνουν οι μεγάλοι ή ρωτήστε το που θα θέλατε να πάτε και θα σας πει αυτό. Και την άλλη φορά, ας πάει με τον άλλον γονιό 😉 Κι αν έχετε περισσότερα από δύο παιδιά, πάλι θα βρείτε τον τρόπο. Είμαι σίγουρη! Με λίγη καλή θέληση, όλα γίνονται! Τα παιδιά θα υπερεκτιμήσουν τον χρόνο σας. Να είστε σίγουροι 😉