Aντίλογος στην τακτική των “Τάιμ-άουτ”

 

Πηγή:  http://www.naturalchild.org/guest/peter_haiman.html

Του Δρ. Peter Haiman

Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

 

Πριν αρκετό καιρό – 30 / 11 / 2008 – είχα αναρτήσει ένα άρθρο με τίτλο Time-outs (Τάιμ-άουτ) και πώς να τα χρησιμοποιήσετε αποτελεσματικά (12 ως 24 μηνών). Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου το παρακάτω άρθρο που αμφισβητεί την πρακτική των “τάιμ-άουτ”. Διαβάστε το και σχολιάστε το. Όπως πάντα, οι συζήτηση που ακολουθεί οδηγεί σε χρήσιμη ανταλλαγή απόψεων.

 

Επί αρκετές γενιές οι γονείς αναζήτησαν έγκυρους και βάσιμους τρόπους διαχείρισης και αντιμετώπισης της κακής παιδικής συμπεριφοράς Η πιο πρόσφατη και περισσότερο αποδεκτή απ΄το ευρύ κοινό τεχνική επιβολής πειθαρχίας είναι η γνωστή ως “Τάιμ-άουτ” (time-out) . Όμως, παρόλον ότι το τάιμ-αουτ είναι συγκριτικά καλύτερο απ΄ τις ξυλιές στα πισινά, δεν είναι πάντως ο κατάλληλότερος τρόπος για τους γονείς να αντιμετωπίσουν τις κακές συμπεριφορές των παιδιών τους. Επιπλέον η χρήση των τάιμ-αουτ μπορεί αργότερα να δημιουργήσει (άλλα) προβλήματα συμπεριφοράς στα παιδιά. Τα προβλήματα αυτά θα μπορούσαν να επηρεάσουν την αίσθηση ευημερίας του παιδιού καθώς και να προκαλέσουν ένταση στη σχέση μεταξύ γονιών και παιδιού.

 

Η παιδική συμπεριφορά αποτελεί σύμπτωμα

 
Η συμπεριφορά των παιδιών έχει μια επαρκώς αιτιολογημένη βάση και αιτία. Καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ το πώς αισθάνονται για την κατάσταση που βρίσκονται σε μια δεδομένη στιγμή και κατά πόσο καλύπτονται οι σωματικές και ψυχοκοινωνικές τους ανάγκες. Αν μια ή περισσότερες ανάγκες τους δεν ικανοποιούνται, τα παιδιά σύντομα θα αρχίσουν να δυσανασχετούν. Τα παιδιά κλαίνε ή φωνάζουν όταν νοιώθουν άβολα και δυσάρεστα. Το κλάμα ενός μωρού ή ενός νηπίου αποτελεί αναγγελία συναισθημάτων απογοήτευσης και απόγνωσης. Οι φωνές τους έχουν μετεξελιχθεί και λειτουργούν ως μηχανισμός επιβίωσης. Προσελκύουν το ενδιαφέρον και την προσοχή των γονιών. Ο σκοπός μιας “φωνής” είναι να εξασφαλισθεί η μορφή και η ποιότητα της γονικής αγάπης και φροντίδας που θα προσφέρει την κάλυψη των άμεσων αναγκών πράγμα που θα εδραιώσει αισθήματα ασφάλειας στο παιδί. Οι αταξίες μεγαλύτερων παιδιών και εφήβων είναι κραυγή βοήθειας που ενημερώνει ότι οι ανάγκες τους μένουν ανικανοποίητες. Οι φωνές και οι αταξίες των παιδιών και των εφήβων κατά κάποιον τρόπο μοιάζουν με πονόλαιμο, βουλωμένη μύτη, μυαλγία, πυρετό. Όλα έχουν τα αίτιά τους. Ένας γιατρός γνωρίζει ότι άπαξ και ο ιός ή το βακτήριο που προκαλεί το σωματικό σύμπτωμα εξουδετερωθεί, τότε και τα προβληματικά συμπτώματα θα σταματήσουν. Παρομοίως, όταν οι γονείς κάνουν τη σωστή διάγνωση και κάνουν τις σωστές θεραπευτικές ενέργειες που θα αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των παιδιών και των εφήβων, τότε και τα συμπτώματα που λέγονται κλάματα, φωνές και αταξίες θα εξαφανιστούν.
Το δυσάρεστο συναίσθημα που προκαλείται απ’ την μη ικανοποίηση των σημαντικών αναγκών του ανθρώπου παραμένει πιεστικό και ισχύει σε όλα τα στάδια της ζωής του. Ιδιαίτερα όμως τα παιδιά, όταν οι ανάγκες τους μένουν ανικανοποίητες, μπορούν να αναστατωθούν και γίνουν πολύ απαιτητικά. Τα έντονα πολλές φορές ξεσπάσματά τους έχουν την αφετηρία τους, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, στο γεγονός ότι είναι εξαρτημένα άτομα. Αντίθετα με τους περισσότερους ενήλικες, τα παιδιά δεν διαθέτουν την ικανότητα να ικανοποιήσουν μόνα τους τις ανάγκες τους. Σωματικά είναι ανίκανα να εκτελέσουν αυτά που χρειάζονται για να φροντίσουν τον εαυτό τους. Επίσης, από τη φύση τους έχουν έντονες συναισθηματικές ανάγκες και είναι ευάλωτα και εύτρωτα. Αντίθετα πάλι με τους περισσότερους ενήλικες, τα νεαρά παιδιά έχουν αδυναμία να ανεχθούν την απογοήτευση που φέρνει η μη ικανοποίηση των επιθυμιών τους. Μαζί με όλα αυτά, τα μωρά, τα νήπια καθώς και πολλά απ’ τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ποιές είναι κάθε φορά οι συγκεκριμένες ανάγκες τους που δεν ικανοποιήθηκαν και νοιώθουν συγχισμένα. Σαν αποτέλεσμα τα περισσότερα μικρά παιδιά δεν είναι σε θέση να πουν στους γονείς τους τί είναι εκείνο που τα ενοχλεί και ποιός είναι ο λόγος που δεν μπορούν από μόνα τους να φροντίσουν για την ικανοποίηση των αναγκών τους.

 

 

Τα Τάιμ-άουτ

 
Όταν χρησιμοποιούνται τα τάιμ-άουτ, οι γονείς πρώτα απαιτούν σταθερά απ’ το παιδί τους να σταματήσει να συμπεριφέρεται άτακτα και να ηρεμήσει. Στη συνέχεια απαιτούν απ’ αυτό να πάει σε ένα δωμάτιο και να καθήσει κάπου μόνο του, μακριά απ’ τους γονείς του, συμβουλεύοντάς το να μη βγει από κει παρά μόνο αφού αυτοί διαπιστώσουν πως είναι σε θέση να ελέγξει τη συμπεριφορά του. Με το να του επιβληθεί τάιμ-άουτ ουσιαστικά μεγαλώνει ο χρόνος που το παιδί θα πρέπει υπομείνει τη δυσάρεστη συνέπεια της ανικανοποίητης ανάγκης του, η οποία είναι και η αιτία της κακής του συμπεριφοράς. Συνεπώς οι φυσιολογικές και λογικές ανάγκες του που παραμένουν ανικανοποίητες επιδεινώνουν τα αισθήματα απόγνωσης που νοιώθει όσο διαρκεί το τάιμ-άουτ. Τα μικρά παιδιά νοιώθουν αξάρτηση απ’ τους γονείς τους, θέλουν να βρίσκονται μαζί τους, τους αγαπούν και τους χρειάζονται.
Εκείνο που παροξύνει αυτή τη διαρκώς επιδεινούμενη δυσάρεστη κατάσταση απογοήτευσης είναι το γεγονός ότι το παιδί θα πρέπει να βρίσκεται μόνο του μακρυά απ’ τους γονείς στους οποίους στηρίζεται και απ’ τους οποίους περιμένει να ικανοποιήσουν την ανάγκη που έχουν. Αυτό το μέτρο της απομάκρυνσης απ’ την κύρια πηγή ανακούφισης, ασφάλειας και αίσθησης ευημερίας, το οποίο επιβάλλεται στο παιδί, επαυξάνει σημαντικά τη δυστυχία του παιδιού. Ταυτόχρονα, η μοναξιά του τάιμ-άουτ είναι πιθανό να προκαλέσει πρόσθετα ανησυχητικά συναισθήματα τα οποία το παιδί καλείται να υπομείνει. Όχι σπάνια, οδυνηρά και δυσάρεστα συναισθήματα όπως φόβος και ανησυχία αναπτύσσονται. Ένα αναστατωμένο παιδάκι που είναι υποχρεωμένο να κάτσει ήσυχα και μάλιστα μόνο του στο τάιμ-άουτ πολύ συχνά αισθάνεται θυμωμένο. Και ναι μεν δεν τολμάει να εκφράσει το θυμό του όταν υφίσταται το τάιμ-άουτ, όμως συχνά τον εξωτερικεύει με το να θυμώνει και να γίνεται απείθαρχο κάποια στιγμή μετά την αποδέσμευσή του απ’ το τάιμ-άουτ. Η τακτική του να αποχωρίζεται το παιδί απ’ τους γονείς λόγω του τάιμ-άουτ μπορεί η ίδια να γίνει αιτία για μελλοντική κακή συμπεριφορά με το σκεπτικό ότι η μοναξιά του τάιμ-άουτ μεγεθύνει τις απογοητεύσεις που αισθάνεται ένα παιδί που ήδη νοιώθει απογοητευμένο.
Τα διαπροσωπικά διλήμματα και συγκρούσεις λύνονται καλύτερα όταν το κάθε άτομο έχει αρκετές ευκαιρίες να εκφραστεί και να ακουστεί απ’ την άλλη πλευρά. Ο παραδειγματισμός, η πρωτοβουλία και η εφαρμογή στην πράξη της διαδικασίας του ανοιχτού  και ελεύθερου διαλόγου είναι πράγματα απαραίτητα για να μπορέσει ένα παιδί να μάθει τον υγιή τρόπο επίλυσης των προβλημάτων. Είναι η μέθοδος των τάιμ-άουτ πρόσφορη και κατάλληλη μέσα στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας; Η προσφορά βοήθειας προς τα παιδιά για να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε συνδυασμό με την υπομονή των γονιών είναι στοιχεία απαραίτητα αν πραγματικά θέλουμε να αναπτύξουν την ικανότητα να εκφράζουν τα συνασθήματά τους και τις ανάγκες τους με λόγια και όχι με ενέργειες (“ξεδίνοντας” δηλαδή με τρόπους κατά κανόνα αρνητικούς). 

 

Μακροχρόνιες επιπτώσεις απ’ τα συχνά τάιμ-άουτ

 
Για ένα παιδί που είναι ανικανοποίητο και νοιώθει άβολα και δυσάρεστα, το τάιμ-άουτ του επιβάλει σιωπή και του δημιουργεί την αίσθηση ότι οι γονείς του το απορρίπτουν. Όταν ατακτεί και του επιβάλλεται τάιμ-άουτ αισθάνεται πληγωμένο. Το πλήγωμα αυτό συνδυασμένο με την απόγνωση που το οδήγησε να ατακτήσει γεννάει οργή. Και πρακτικές πειθαρχίας σαν το τάιμ-άουτ που πληγώνουν και προκαλούν οργή μπορούν να κάνουν ζημιά στο παιδί. Μια σοβαρή συνέπεια που μπορεί να προκαλέσει η τακτική επιβολή του τάιμ-άουτ κατά την παιδική ηλικία είναι να δώσει στο παιδί τό “μάθημα” ότι θα πρέπει να καταπνίγει, να “μποτιλιάρει”, τα όχι και τόσο “καθωσπρέπει” συναιθήματά του. Καθώς αναστατωμένα υπομένουν ένα τάιμ-άουτ και όντας σε αδυναμία να εξωτερικεύσουν αρνητικά ή και καταστροφικά ακόμη συναισθήματα, τα παιδιά έχουν ανάγκη να σταματήσουν τα οδυνηρά αυτά συναισθήματα που βρίσκονται ενεργοποιημένα μέσα τους. Για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή τα παιδιά μαθαίνουν να αγνοούν ηθελημένα τα οδυνηρά και φορτισμένα με οργή συναισθήματά τους και να επιλέγουν να εστιάσουν την προσοχή τους σε “άλλα των άλλων”! Μαθαίνουν δηλαδή να απωθούν τα δυσάρεστα συναισθήματά τους. Στη συνέχεια της διαδρομής όμως προκύπτουν διάφορες συνήθειες νευρικής φύσεως, όπως το να τρώνε τα νύχια τους, να τραβούν τα μαλλιά τους, να γρατσουνιούνται, να τραβούν τα ρούχα τους, να τσιμπιούνται, και πολλές άλλες παρόμοιες συμπεριφορές. Ο σκοπός των συμπεριφορών αυτών είναι να αποδιώξουν τα δυσάρεστα συναισθήματα που κουβαλούν και – λες και προσπαθούν να επαληθεύσουν την κριτική των γονιών τους – να τιμωρήσουν τον εαυτό τους. Όλοι αυτοί οι αμυντικοί μηχανισμοί εξυπηρετούν την ανάγκη να γίνει εκτόνωση του θυμού και να ξεχαστούν τα δυσάρεστα συναισθήματα. Το αποτέλεσμα είναι η άγνοια ή η αδυναμία αναγνώρισης των πραγματικών συναισθημάτων να αποτελεί συχνά χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής ενός ανθρώπου. Κάτι τέτοιο περιορίζει την αυτογνωσία του και είναι πιθανό να έχει αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα ζωής του για όλη την μετέπειτα ζωή του.

 

 Πώς να μεγαλώσετε ένα παιδί με καλή συμπεριφορά (καλοαναθρεμένο)

 
Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσετε το παιδί σας να αναπτύξει καλή συμπεριφορά και αυτοπειθαρχία είναι να καλύπτετε τις φυσιολογικές και απαραίτητες για την ηλικία του ανάγκες και ενστικτώδεις παρορμήσεις, να του δείχνετε πώς να βιώνει τις ανθρωπιστικές αξίες μέσα απ’ τις καθημερινές σας οικογενειακές διαδικασίες και σχέσεις, με τον τρόπο που ζήτε αλλά και με άλλους παραστατικούς τρόπους, και τέλος να του δίνετε ευκαιρίες να έχει εμπειρίες και ευκαιρίες  που εμπεδώνουν και ενισχύουν αυτές τις αξίες. Τα παιδιά παρουσιάζουν άστατη συμπεριφορά και είναι “χαλασμένα” και κακομαθημένα όταν οι γονείς τους δεν ικανοποιούν τις φυσιολογικές και λογικές ανάγκες τους με συνεπή και σωστό τρόπο.
Ποιές είναι οι βασικές και φυσιολογικές ανάγκες της παιδικής ηλικίας; Όταν ένα παιδί έχει καλή σωματική υγεία, τρέφεται σωστά, ασκείται ικανοποιητικά και δεν είναι κουρασμένο, τότε μπορούμε να πούμε πως οι υλικές-σωματικές ανάγκες του παιδιού αυτού καλύπτονται. Ένα παιδί που δέχεται αρκετή και συνεχή χορταστική προσοχή, στοργή και αναγνώριση απ’ τους γονείς και άλλους ενήλικους και παιδιά – τα άτομα δηλαδή με τα οποία είναι συναισθηματικά δεμένο – τότε οι κοινωνικές και συναισθηματικές του ανάγκες θεωρούνται ικανοποιημένες. Και αν η φυσιολογική του περιέργεια, η εξερευνητική του φύση και διάθεση και όλα τα άλλα έμφυτα ενδιαφέροντά του έχουν πληθώρα ευκαιριών σε σταθερή βάση ώστε να μπορέσουν να ξεδιπλωθούν και να αναπτυχθούν, τότε και οι διανοητικές ανάγκες αυτού του παιδιού θα βρίσκουν την ικανοποίησή τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον που τα υποστηρίζει και τα εμπνέει αισθήματα εμπιστοσύνης και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον απολαμβάνουν ευκαιρίες που τα δίνει τη δυνατότητα να γίνονται σταδιακά όλο και περισσότερο ανεξάρτητα και αυτόνομα, να κάνουν επιλογές και να έχουν ουσιαστική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, τότε η φυσιολογική τους ανάγκη να έχουν κάποιο έλεγχο της προσωπικής τους ζωής και να τους “πέφτει λόγος” όσον αφορά τα δικά τους θέματα βρίσκει σωστή και αναλογική ανταπόκριση. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό οι γονείς ή οι υποψήφιοι γονείς να αποκτήσουν σωστή ενημέρωση για τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα καθενός απ’ τα πρώτα στάδια ανάπτυξης ενός ανθρώπου ώστε να γνωρίζουν τί να περιμένουν απ’ το παιδί τους. Είναι επίσης σημαντικό να αναγνωρίσουν έναν φαρμακερό και επικίνδυνο μύθο που επιμένει να κάνει τη ζημιά του στη σημερινή κοινωνία – το μύθο που λέει πως η πλήρης ικανοποίηση όλων των αναγκών ενός παιδιού χαλάει το παιδί. Η υπεύθυνη επιστημονική έρευνα πάνω στο θέμα αυτό επιμένει πως ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό. Το σωστά πειθαρχημένο παιδί το συναντούμε εκεί που οι γονείς σωστά και κατάλληλα ικανοποιούν όλες τις ανάγκες της παιδικής και της εφηβηκής ηλικίας.

 

Ο Δρ. Peter Haiman είναι σύμβουλος παιδικής ανατροφής για 30 χρόνια. Δημιούργησε και διηύθυνε ένα κέντρο γονιών και παιδιού στο Κλήβελαντ του Οχάιο, το οποίο κέρδισε παναμερικανική αναγνώριση. Ήταν επίσης πρόεδρος του Τμήματος Παιδικής Ανάπτυξης και Πρώτης Παιδικής Ηλικίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας.

Τα παιδιά “πρέπει να κοιμούνται με τους γονείς μέχρι τα πέντε τους”

Πηγή:  http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article1083020.ece

Συγγραφέας:  Sian Griffiths

Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

 

 

Η Margot Sunderland, διευθύντρια εκπαίδευσης στο Λονδρέζικο Κέντρο Ψυχικής Υγείας του Παιδιού, λέει πως η πρακτική που είναι γνωστή ως συγκοίμηση ή συν-κοίμηση ή ακόμα και παρακοίμηση (αγγλικά co-sleeping) επιδρά στα παιδιά με τέτοιο τρόπο που έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται ήρεμοι και υγιείς ενήλικες. Η Sunderland που είναι συγγραφέας 20 βιβλίων διατυπώνει τις συμβουλές της στο βιβλίο Η Επιστήμη της Ανατροφής των Παιδιών που θα κυκλοφορήσει κατά το τέλος του καλοκαιριού.

Είναι τόσο σίγουρη για τα συμπεράσματα των ερευνών της, τα οποία βασίζονται σε 800 επιστημονικές μελέτες, ώστε προτείνει να δοθεί άμεσα ενημερωτικό υλικό στους ιατρικούς επισκέπτες προκειμένου να κατατοπίσουν τους γονείς σχετικά με την συγκοίμηση.
“Οι μελέτες αυτές θα πρέπει να διανεμηθούν ευρέως σε γονείς”, λέει η Sunderland. “Δείχνω πλήρη κατανόηση προς τους γκουρού της ανατροφής – γιατί θα ‘πρεπε να κατέχουν το αντικείμενο; Πανάθεμά τους, το 95% των πληροφοριών είναι τόσο καινούργιο που θα ‘πρεπε να το γνωρίζουν ήδη. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως μελέτη που να λέει πως είναι καλό να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει.”

Υποστηρίζει ότι η συνήθισμένη πρακτική στην Αγγλία να μαθαίνουν τα παιδιά να κοιμούνται μόνα τους λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη γέννησή τους είναι βλαβερή διότι ο χωρισμός απ’ τους γονείς προκαλεί αύξηση στη ροή των ορμονών του στρες όπως η κορτιζόλη. Τα ευρήματά της βασίζονται σε προόδους της επιστημονικής γνώσης που σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 20 χρόνια και αναφέρονται στον τρόπο ανάπτυξης του παιδικού εγκεφάλου καθώς και σε μελέτες που έγιναν με χρήση ηλεκτρομαγνητικών σαρωτών με στόχο να εξακριβωθεί ο τρόπος αντίδρασής τους σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Για παράδειγμα, μια νευρολογική μελέτη που πραγματοποιήθηκε πριν τρία χρόνια κατέδειξε ότι ένα παιδί που αποχωρίζεται από έναν γονιό παρουσιάζει την ίδια εγκεφαλική δραστηριότητα με ένα παιδί που αντιμετωπίζει σωματικό πόνο.

Η Sunderland πιστεύει επιπλέον ότι η σημερινή πρακτική είναι βασισμένη σε κοινωνικές τάσεις και αντιλήψεις που είναι αναχρονιστικές και οφείλουν να εγκαταλειφθούν. “Υπάρχει ένα ταμπού σ’ αυτή τη χώρα (σ.τ.μ.: δηλ. την Αγγλία) σχετικά με τα παιδιά που κοιμούνται με τους γονείς τους”, δήλωσε. “Αυτό που κάνω σ’ αυτό το βιβλίο είναι να παρουσιάσω τις επιστημονικές θέσεις. Μελέτες που έγιναν σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνουν ότι η συν-κοίμηση μέχρι την ηλικία των πέντε αποτελεί επένδυση για το παιδί. Τα παιδιά είναι δυνατόν να παρουσιάσουν αγωνία/άγχος αποχωρισμού μέχρι και την ηλικία των πέντε ή και πέρα απ’ αυτή την ηλικία και αυτό είναι κάτι που μπορεί να έχει επίδραση στη κατοπινή ζωή τους. Αυτό ελέγχεται και καλμάρεται με την συν-κοίμηση”. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι και σωματικά/οργανικά. Η Sunderland παραθέτει στοιχεία από μια μελέτη που διαπίστωσε ότι ένα περίπου 70% των γυναικών, που κατά την παιδική τους ηλικία δεν απολάμβαναν συμπαράσταση και παρηγοριά όταν έκλαιγαν, ανέπτυξαν προβλήματα του πεπτικού συστήματος σαν ενήλικες.

Το βιβλίο της Sunderland την φέρνει σε αντιπαράθεση με γκουρού της ανατροφής σαν την Gina Ford που διαβάζεται ευρύτατα και οι συμβουλές της εφαρμόζονται από χιλιάδες ανθρώπων. Η Ford είναι υπέρμαχος της άποψης ότι πρέπει να καθορίζονται προγράμματα ύπνου για τα μωρά όταν ακόμη είναι πολύ μικρά και να κοιμούνται σε δικά τους κρεβατάκια “μακριά απ’ το υπόλοιπο σπίτι” [“away from the rest of the house”] και να μαθαίνουν να κοιμούνται χωρίς τη βοήθεια ενηλίκων [“without the assistance of adults”]. Στο βιβλίο της Πλήρης Οδηγός για Ικανοποιημένα Μωρά και Νήπια γράφει πως οι γονείς χρειάζονται και αυτοί το δικό τους χρόνο: “Η συν-κοίμηση … στις περισσότερες περιπτώσεις έχει σαν αποτέλεσμα οι γονείς να κοιμούνται ο καθένας σε διαφορετικό δωμάτιο” και οι μαμάδες να είναι εξουθενωμένες – μια κατάσταση δηλαδή που “ασκεί φοβερή πίεση σ’ ολόκληρη την οικογένεια”.

Η Annette Mountford, γενική διευθύντρια μιας οργάνωσης για την ανατροφή με την επωνυμία Οικογενειακοί Δεσμοί επιβεβαίωσε το γεγονός ότι στην Αγγλία η επικρατούσα πρακτική στην παιδική ανατροφή ήταν να ενθαρρύνονται τα παιδιά από πολύ μικρά να κοιμούνται σε λίκνο ή κρεβατάκι είτε στο δωμάτιο των γονιών τους είτε σε δικό τους δωμάτιο. “Οι γονείς χρειάζονται χώρο για τον εαυτό τους”, είπε. “Και σίγουρα προκύπτουν συγκεκριμένα ωφέλη όταν ενθαρρύνουμε τα παιδιά να έχουν τη δική τους σειρά σε θέματα ύπνου αλλά και το δικό τους προσωπικό χώρο.”
Η Sunderland λέει πως η πρακτική της μετακόμισης των παιδιών σε δικό τους ξεχωριστό κρεβάτι όταν είναι ακόμη μόλις μερικών εβδομάδων έχει αποδειχθεί πως προκαλεί αύξηση στην έκκριση της ορμόνης κορτιζόλης. Μελέτες που έγιναν για παιδιά κάτω των πέντε χρόνων έχουν δείξει ότι πάνω απ’ το 90% των παιδιών δείχνουν ανεβασμένη κορτιζόλη όταν πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό, ενώ σε ένα ποσοστό 75% των παιδιών η κορτιζόλη πέφτει μόλις αυτά επιστρέψουν στο σπίτι. Ο καθηγητής Jaak Panksepp, ειδικός νευρολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, ο οποίος έγραψε και τον πρόλογο του βιβλίου, δήλωσε ότι τα επιχειρήματα της Sunderland αποτελούν “μια συνεκτική και λογική αλληλουχία ιδεών που είναι εναρμονισμένες με την επιστήμη της νευρολογίας. Μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από σύνεση θα αγκαλιάσει τις απόψεις της με θέρμη”.

Η Sunderland υποστηρίζει ότι η τακτική του να βάζουμε τα παιδιά να κοιμούνται μόνα τους αποτελεί ένα παράδοξο ή ακόμη και αλλόκοτο δυτικό φαινόμενο που πιθανόν να προκαλέσει αύξηση των πιθανοτήτων για περιστατικά θανάτου κατά τη διάρκεια του ύπνου, το γνωστό Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι το παιδί χάνει την ηρεμιστική ενέργεια και δράση που ασκεί στην αναπνοή και τη λειτουργία της καρδιάς του η παρουσία της παρακοιμώμενης μητέρας του. “Στην Αγγλία πεθαίνουν απ’ το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου 500 παιδιά το χρόνο”, γράφει η Sunderland. “Στην Κίνα, όπου η συν-κοίμηση θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη, το Σύνδρομο αυτό είναι τόσο σπάνιο που δεν έχει καν επίσημο επιστημονικό όρο”.

Καλή Αρχήηηηη!!!!!

 

Θέλω να ευχηθώ σε όλες τις μανούλες που με διαβάζουν, καλή αρχή στα παιδάκια τους! Καλή αρχή στη νέα σχολική χρονιά! Καλή αρχή στο σχολείο (προνήπιο, νήπιο ή δημοτικό). Η συγκίνησή σας είναι σίγουρα μεγάλη και η περηφάνια σας ακόμα μεγαλύτερη!!! 🙂 Καλή αρχή στα μεγαλύτερα παιδιά που ξεκίνησαν σε άλλη τάξη φέτος και θα μάθουν τόσα όμορφα καινούργια πράγματα! Καλή αρχή στις μανούλες που αρχίζουν και φέτος το τρέξιμο με τον ερχομό των νέων δραστηριοτήτων των παιδιών τους αλλά και με τα διαβάσματα!!! ΚΑΛΗ ΑΡΧΗΗΗΗΗ!!!!!!

Ο Γιώργος ξεκίνησε φέτος πρώτη φορά δραστηριότητα εκτός σπιτιού. Προνήπιο θα παει του χρόνου, οπότε τον έγραψα στον στίβο και ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν θα πάει και κάπου αλλού φέτος. Πήγαμε λοιπόν την Δευτέρα το απόγευμα μαζί με τον μπαμπά του. Είχε δύο ακόμα παιδάκια στο γκρουπάκι του (το ένα 4,5 και το άλλο 6,5. Η Νεφέλη και ο Σταύρος, αντίστοιχα). Τον βλέπαμε από μακριά να κάνει όλα όσα τους έλεγε η δασκάλα και να τα καταφέρνει για μια ολόκληρη ώρα. Κουράστηκε αλλά τα έκανε όλα σωστά, άκουγε, συνεργαζόταν, προσπαθούσε! Ήθελα να φωνάζω  ΜΠΡΑΑΑΑΒΟΟΟΟΟ, όλη την ώρα, αλλά αρκεστηκα να χασκογελάω και να του χαμογελώ κάνοντας την χειραψία «μπράβο» με τον αντίχειρα πάνω, όποτε κοιτούσε (σπάνια), προς το μέρος μας! Όποιος μας έβλεπε εκείνη την ώρα ήταν σίγουρο οτι θα έβλεπε πόσο περήφανοι και χαρούμενοι ήμασταν! Καλά όταν πάει πρώτη μέρα σχολείο, τι ακριβώς θα πάθουμε???

  Καλή σας αρχή μικρούλια μας!!!! 🙂

Αυτές οι μέρες!!!

 

Μια στις τόσες, υπάρχουν και «αυτές οι μέρες»… Αυτές οι μέρες λοιπόν περνάνε και λες, να πάνε στον αγύριστο. Αυτές τις μέρες δοκιμάζεσαι, και αν το θυμάσαι αυτό κατά την διάρκεια της μέρας το βλέπεις λίγο πιο θετικά. Αν το ξεχάσεις, χάνεις τον έλεγχο. Εγώ βρίσκομαι συνήθως κάπου στο ενδιάμεσο αυτές τις δύσκολες μέρες.

Σήμερα η Ναταλία είχε την δεύτερη της μέρα με γαστρεντερίτιδα η οποία κατά τον γιατρό μας πάντα, θα περάσει αύριο γιατί αυτή η ίωση κρατάει 3 μέρες! Βέβαια, όταν είσαι η μαμά ενός 8μηνου μωρού, περιττό να σας πω πόσο πολλές φαίνονται αυτές οι τρείς μέρες! Εγώ είμαι στα πρόθυρα κρυώματος και προσπαθώ να μην κυλήσω τελείως, αλλά παρ’ όλα αυτά ο λαιμός γαργαλάει (καθόλου δεν γελάω βέβαια), τα αυτιά έχουν φαγούρα, φταρνίζομαι και είναι μπουκωμένη η μύτη μου! Ξυπνήσαμε σχετικά καλά από ένα βράδυ άσχημο (κάθε τόσο ξυπνούσε κλαίγοντας γιατί πονούσε την κοιλίτσα της). Απύρετη σχεδόν (37.5.. μπροστά στο 39άρι το βραδυνό, τιιιιποταααα). Έπαιξε με τον Γιώργο στο κρεβάτι και μετά άρχισε την γκρίνια, έκανε κακάκια και ηρέμησε. Σηκωθήκαμε, έφτιαξα πρωινό, ήρθε και η μητέρα μου για παρεούλα, και ξεκίνησε η πρωινή γκρίνια για τον ύπνο της μικρής μου. Ο παππούς παρέλαβε τον εγγονό για να έχει ησυχία το σπίτι και πήρα την μικρή για θηλασμό/ύπνο. Και εκεί που γλάρωσε, αποφάσισε να ψάξει για κανένα παιχνίδι. Και βρήκε ένα στο κωμοδίνο (του Γιώργου τα παιχνίδια της φαίνονται τόσο μα τόσο ελκυστικά). Με τα πολλά το έπιασε, έπαιξε λίγο και τελικά, κανενα 40λεπτο μετά, την κοίμησα. Βγήκα με τόσην όρεξη για έναν καφέ, αλλά είπα να αδειάσω πρώτα το πλυντήριο πιάτων. Και όταν το έκανα αυτό, εννοείται πως έπρεπε να το γεμίσω. Και αφού το γέμισα και είχε αδειάσει ο νεροχύτης, είπα να αδειάσω το νερό από τις χελωνίτσες και μετά να τον πλύνω κιόλας γιατί αλλιώς σιχαίνομαι μετά. Και αφού οι πάγκοι ήταν καθαροί, να μην βγάλω τα φιλετάκια ψαριού να τα στρώσω στο ταψί με τα διάφορά τους να τα έχω έτοιμα στο ψυγείο για μετά; Γιατί ποιός ξέρει αν θα έχει γκρίνια η μικρή και αν θα με αφήσει να κάνω τη δουλειά μου; Και μετά, έφτιαξα το καφεδάκι μου σε μεγάλο ποτήρι, έβαλα και κάμποσα παγάκια, έκατσα στην πολυθρόνα, άνοιξα το λαπτοπ, ήπια μια λαχταριστή γουλιά καφέ και… σηκώθηκα να φέρω την Ναταλία που είχε ξυπνήσει! Α, και γι αυτό το λόγο ξεχνάω να πατήσω το κουμπί του λαπτοπ για να κλείσει, καλέ μου άντρα. Επειδή ζω με την ελπίδα οτι θα ξαναγυρίσω σύντομα να συνεχίσω…

Είπα στον πατέρα μου να φέρει τον Γιώργο. Ποιός ο λόγος να κάθεται κάτω αφού ήταν ξύπνια η μικρή μας; Ήρθε το παλικαράκι μου, έπαιξε με την αδερφή του, της έκανε χαρούλες, αλλά η Ναταλία σήμερα ήθελε χεράκια. Όταν με έχανε από το οπτικό της πεδίο, έκλαιγε. Έτσι τα χεράκια αυτά κουράστηκαν να την κρατούν. Η γκρίνια όμως γκρίνια… Να φάει δεν ήθελε, να πιει γάλα, ούτε… Νερό, χυμό μήλου, μπαααα… Την πήγα για ύπνο και πάλι, αλλά αυτή φορά και όπως κάθε μεσημέρι, με τον Γιώργο μαζί. Του βάζω παιδικά με πολύ χαμηλό ηχο (Ουράνιο Τοξο, κλπ) και κάποια στιγμή τον παίρνει κι αυτόν ο ύπνος. Όχι όμως και σήμερα! Σήμερα ο Μορφέας την έκανε από αυτό το σπίτι. Πήγε για μπάνιο; Με τέτοιο αέρα όμως; Ποιός ξέρει; Η Ναταλίτσα προσπάθησε να κοιμηθεί βέβαια. Την πρώτη φορά με χίλια ζόρια! Μετά… άρχισε να σφίγγεται και να κανει κακά της!!! Oh my GOD!!! Την άλλαξα και είπα στον Γιώργο να μην αρχίσει τα χαρούμενα χαδάκια, φιλάκια κλπ γιατί πρώτον, έτσι όπως πάει θα κολλήσει κι αυτός, αλλά και επειδή θέλω να την ξανακοιμήσω… Ναι σιγά! Τριάμιση είναι! Έκανε ακριβώς αυτό γιατί αυτό κανει άλλωστε πάντα!

«Γιώργο!!!! Την επόμενη φορά που θα την ξυπνήσεις, θα βγείς από το δωμάτιο να κοιμηθείς στο δικό σου!» Οπότε, στην αρχή, ένας Γιώργος άρχισε να βλέπει και πάλι τα παιδικά του ήσυχος ήσυχος κι εγώ άρχισα να αισθάνομαι τύψεις. Άπλωσα το χέρι μου καθώς θήλαζα την μικρή για να τον χαιδέψω και αυτός ήρθε χαρούμενος και χοροπηδώντας προς το μέρος μου κάνοντας την γλαρωμένη Ναταλία να τον κοιτάξει χαρούμενα!!! Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν εμότικον που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, αλλά το ξεπέρασα όταν τελικά η μικρή μου κατάφερε να ξανακοιμηθεί… Και έτοιμη ήμουν να κοιμηθώ κι εγώ όταν άκουσα κάτι να σέρνεται με θόρυβο, στο πάτωμα! Ο Γιώργος αποφάσισε να μετακινήσει τον ανεμιστήρα και να γελάει με τα νοήματα που του έκανα για να σταματήσει!!! Η μικρή, ξύπνησε!!! Εμότικον χαρακίρι!!! Αν πω οτι εκέινη την ώρα δεν ζήλεψα τις μαμάδες που αρχίζουν να δέρνουν τα παιδιά τους, ψέματα θα πω! Πραγματικά δεν ξέρω πως δεν έχασα τον έλεγχο! Μέσα στην κούραση, μέσα στην γκρίνια, λες «Αααααααχ, επιτέλους ξεκούρασηηηηη!!!» και κάποιος στην χαλάει! Το σπλάχνο σου! Δεν άντεξα να μην τον διώξω από το δωμάτιο! Του είπα να πάει στο σαλόνι και να έρθει οταν έχω κοιμήσει την Ναταλία. Κάτι που βεβαίως δεν του άρεσε, οπότε κάθε λίγο και λιγάκι ερχόταν και έκανε μια μικροφασαρία… Θεέ μου, δώσε μου δύναμη! ΤΩΡΑ!!! Του θύμωσα και άρχισε να κλαίει και νάτες πάλι οι τύψεις! Το μωρό μου κλαίει επειδή δεν μπορώ να κοιμήσω την Ναταλία και έχω νεύρα; «Ελα εδω αγάπη μου!», χαδάκια, φιλάκια και εξήγηση για τον λόγο που η μαμά έχει νεύρα και του θύμωσε! «Σε αγαπάω μαμά μου!»

Ειμαι απαίσια μαμάαααααα!!!!!

Κάποια στιγμή το έπιασα το υπονοούμενο. Δεν θα κοιμόμασταν! Σηκωθήκαμε να κάνουμε κάτι άλλο να αλλάξει ο ήχος της γκρίνιας! Πήρα τηλέφωνο τον αντρούλη να του πω να έρθει στην ώρα του απο την δουλειά γιατί αλλιώς θα κλατάρωωωωω! 7 η ώρα ραντεβού για να δούμε για τα Αγγλικά του Γιώργου στο φροντιστήριο (υπενθύμηση)…

Οι γονείς μου έλειπαν ή κοιμόντουσαν. Η γκρίνια συνεχιζόταν αλλά κατά τα άλλα έβαλα φαϊ στον Τζώρτζη, έπαιξαν και λίγο μεταξύ τους και μετά συνεχίστηκε η γκρίνια. Η Ναταλία συνέχισε να κάνει κακά, δεν ήθελε τίποτα αλλά τα ήθελε όλα, στρίγγλιζε αν δεν την είχα αγκαλιά, αλλά δεν με ήθελε κιόλας, και πως να με θέλει. Αφού δεν ήμουν ήρεμη!!! Και ο αντρούλης όταν έρθει, θα τα ακούσει! Σήμερα βρήκε να μην μου κάνει το χατίρι; 6.20!!! Ήρθε, και ήμουν έτοιμη να του ορμήσω από τα νεύρα μου! Όταν δεν μπορείς να τα βγάλεις στα παιδιά σου, τα βγάζεις στον άντρα σου! Και νιώθεις τύψεις γιατί κι αυτός δουλειά ήταν, αλλά, ΑΛΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΕΣ;;;;;;;;;;;; Πόσο σημαντικότερο ήταν αυτό που έκανες από την ανάγκη που σε είχα;;;;;; Και ένα εμότικον που σπάει πιάτα στο κεφάλι του άντρα της και δίνει μπουνιές, πάνω κάτω θα ήταν ότι πρέπει (παρ’ ολες τις τύψεις βέβαια, άλλο το ένα, άλλο το άλλο!)…

Ετοιμαζόμαστε μέσα στο άγχος και τα νεύρα και φεύγουμε και ευτυχώς μέχρι να φτάσουμε… ηρεμούμε! Και γιατί πηγαμε; Για να μας πει η κοπέλα, οτι ο Γιώργος είναι μικρός και πως αν ξεκινήσει φέτος, θα κάνει το ίδιο βιβλίο για 3 χρόνια και θα το βαρεθεί και ίσως να μην είναι η καλύτερη ιδέα. Γιατί βρε κοπέλα μου δεν μου το είπες δηλαδή αυτό όταν σου είπα την ηλικία του; Γιατί έπρεπε να κουβαλήσω το μωρό, τον μικρό, τον άντρα (θα τον γράφαμε υποτίθεται σήμερα και είχαμε χαρεί κιόλας), για να μας πεις οτι ειναι μικρός; Μήπως θες να τα ακούσεις κι εσύ σήμερα;;;;

Στον γυρισμό η Ναταλία βάζει τα κλάμματα σχεδόν, ο Γιώργος έτοιμος να κοιμηθεί! Στο σπίτι η Ναταλία και ο Γιώργος αλλάζουν γνώμη! Ποιός να κοιμηθεί;;;; όοοοοοοοχι, απλά θα γκρινιάζουμε ή θα κλαίμε! Βάζουμε απαλά τραγουδάκια αφού αλλάζω και ταΐζω τον Γιώργο καθώς ο Μάκης απασχολεί την Ναταλία και αφού δοκιμάζω να κοιμίσω την ζουζουνίτσα με απόλυτη αποτυχία, την δίνω στον μπαμπά της ο οποίος αποτυγχάνει παταγωδώς επίσης! Εμότικον που τραγουδά «Για δε μ΄αφήνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο όοοοολοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πιααααααα!» και μετά παίρνει τις βαλίτσες του και φευγει! Βάζω το σλινγκ, παίρνω την μπουμπουκίτσα μου, την βάζω μέσα, βγαίνω στην αυλή, της καλύπτω το πρόσωπο (είναι και κουτσομπολίτσα!), και κουνιέμαι πέρα δώθε…. Παραδόθηκε! Ο Μορφέας μάλλον γύρισε από την ολοήμερη!!! Μπήκα στο σπίτι, την άφησα στο κρεβάτι της και ήρθα στο σαλόνι με το χαμόγελο του ήρωα. Στον καναπέ κοιμόταν ΚΑΙ ο Γιώργος!!!! 10 η ώρα! Εμότικον που ευχαριστεί τον Θεό!!!

Τι ήταν αυτό; Με ρωτάει ο Μάκης… Τι πάθανε σήμερα;

Καλέ μου άντρα, αυτό που έζησες εσύ ήταν τόοοοοσο λίγο σε σύγκριση με αυτό που έζησα έγω! Αφού δεν έδειρα τον Γιώργο ή δεν του είπα οτι θα τον δείρω αν δεν κάτσει φρόνιμος, αφού δεν άφησα την Ναταλία να κλάψει και να μη με νοιάζει (ας κοιμηθεί πχ μόνης της), δεν θα το κάνω ποτέ! Μείνε ήσυχος! Όταν σε ξαναπάρω όμως τηλέφωνο, να έρθεις στην ώρα σου!!!!

Το συγνώμη ήταν ανάμεσα σ’αυτά που είπε για να δικαιολογηθεί!

ΟΥΦ! Τα έχασα πάλι λίγο σήμερα. Το αδίκησα το μικρό μου το αγοράκι. Είναι μικρός και όμως περιμένω να συμπεριφέρεται σαν μεγάλος ώρες ώρες γιατί αυτό έχω ανάγκη εκείνη την στιγμή. Δεν το κάνει και θυμώνω! Είμαι άδικη μαζι του… Κι αυτός μετά με αγκαλιάζει και μου λέει οτι κατάλαβε όταν δικαιολογούμαι και μου λέει οτι με αγαπά! Ουφ! Τι να κάνω; Είναι και οι μαμάδες άνθρωποι όμως, δεν είναι; Κι αυτά απ’ την άλλη, τι φταίνε; Εμότικον που αυτομαστιγώνεται!!!

Είναι μερικές μέρες… «Αυτες οι μέρες», να φύγουνε! Να πανε αλλου!!!!

Το φαΐ της Ναταλίας!

 

Η Ναταλία μας έχει μεγαλώσει!!! Μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα ξεκινήσει το μπουσούλημα. Σε λίγες μέρες κλέινει 8  (ακόμα δεν το πιστεύω!) μήνες ζωής!

Εδώ και δύο μήνες λοιπόν έχει ξεκινήσει να τρώει. Σας είχα γράψει για το Baby-Led Weaning (ΒLW) παλιότερα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η Ναταλία το φαγάκι της. Το πρώτο της φαγάκι, φέτες βρασμένης γλυκοπατάτας.  Παρά το δικό μου άγχος κάθε φορά που έχωνε μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα της, τα πήγε μια χαρά. Όποτε καταφέρνει να μπουκωθεί, φτήνει την ποσότητα που δεν μπορεί να καταφέρει! Μέχρι να το πάρω χαμπάρι με έπιανε ένα άγχος, αλλά τώρα έχω ηρεμήσει (κάπως)! Το πάτωμα γίνεται χάλια, το καρεκλάκι επίσης και η Ναταλία το ευχαριστιέται. Θα γράψω λεπτομέρειες για το δικό μας BLW με φωτογραφίες της 😉

Τρώει μόνη της όσο μπορεί και μετά μαζεύω τα μικρά κομματάκια και τα λιώνω με το πιρούνι και της τα δίνω με το κουταλάκι, αφήνοντας την να κρατάει κι αυτή το τρισχαριτωμένο κουταλάκι απο το σετ που απέκτησα από το mariaevita.gr.  Δείτε το εδώ! Είναι τα καλύτερα μαχαιροπίρουνα για να μάθουν τα παιδιά να τρώνε μόνα τους (το επόμενο βήμα δηλαδή του BLW), μιας και τα μωρά τα πιάνουν με τον τρόπο που πιάνουν όλα τα υπόλοιπα πράγματα (με όλη την παλάμη). Έχουν σχεδιαστεί να κρατιούνται με αυτόν τον τρόπο, οπότε τα κουκλιά μας τα καταφέρνουν καλύτερα μ’ αυτα! Τα Toddler μαχαιροπίρουνα είναι κατασκευασμένα στην Δανία και είναι BPA kai PVC free. Έχουν βραβευτεί με

Βραβείο Formland Σκανδιναβικού Design -2009

Βραβείο Red Dot Design Award – 2010

Εμείς έχουμε το φούξια και πολύ μας αρέσει!!! Δεν είναι υπέροχα;

Μέχρι στιγμής έχει φάει:

γλυκοπατάτα

καρότο

πατάτα

κολοκύθα κόκκινη

κολοκυθάκι

αβοκάντο

μπανάνα

αχλάδι

ροδάκινο

νεκταρίνι

πεπόνι

δαμάσκηνο

ρύζι

μακαρόνια βίδες

κοτόπουλο

ρυζογκοφρέτες

ψωμί

και η λίστα θα μεγαλώνει κάθε 2 μέρες!  Ξετρελάθηκε με το φαΐ το κοριτσάκι μου! 🙂

Ταχεία διάγνωση του αυτισμού με εγκεφαλικό τεστ

 

Πηγή:  http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_11/08/2010_350307

Η διάγνωση του αυτισμού στο κοντινό μέλλον μπορεί να γίνεται μέσα σε μόλις 15 λεπτά χάρη σε ένα νέο φθηνό τεστ ανάλυσης του εγκεφάλου μέσω μαγνητικής τομογραφίας, που για πρώτη φορά ανέπτυξαν βρετανοί επιστήμονες. Η μέθοδος -που θα αντικαταστήσει για πρώτη φορά τα σημερινά ψυχολογικά κυρίως διαγνωστικά τεστ της προσωπικότητας με ένα πιο αντικειμενικό βιολογικό τεστ- είναι πιθανό να είναι έτοιμη για γενική χρήση σε δύο χρόνια, από κανονικούς τομογράφους που θα χρησιμοποιούν ειδικό λογισμικό. Το τεστ μπορεί να γλυτώσει τους ασθενείς και τους οικογένειές τους από πολλά χρόνια ταλαιπωρίας, καθώς η συγκεκριμένη διαταραχή συχνά δεν διαγιγνώσκεται ακόμα και μετά από δεκαετίες.

Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του King’s College του Λονδίνου, υπό την δρα Κριστίν Έκερ του Τμήματος Νευροαναπτυξιακών Επιστημών, όπως αναφέρουν σε σχετική έρευνα που παρουσίασαν στο περιοδικό νευροεπιστήμης «Journal of Neuroscience», σύμφωνα με τα πρακτορεία Ρόιτερ και Γαλλικό και τη βρετανική «Ιντεπέντεντ», χρησιμοποίησαν ειδικό λογισμικό αναγνώρισης ανεπαίσθητων δομικών μεταβολών στην φαιά ουσία του εγκεφάλου των αυτιστικών (κυρίως στις περιοχές εκείνες που συνδέονται με τη γλώσσα και την κοινωνική συμπεριφορά), πετυχαίνοντας έτσι να εντοπίσουν έγκαιρα τα αυτιστικά άτομα σε ποσοστό 90%. Η τεχνική αυτή μπορεί να οδηγήσει στην υιοθέτησή της για τον πρόωρο έλεγχο των παιδιών.

Ο αυτισμός, που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα διαταραχών, πλήττει περίπου έξι έως επτά άτομα στα χίλια και προκαλείται από ανωμαλίες στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, οι οποίες σε ένα βαθμό έχουν γενετική αιτιολογία. Μεταξύ άλλων, οδηγεί σε δυσκολία ανάγνωσης, αδυναμία έκφρασης συναισθημάτων, κοινωνικής και σωματικής επαφής, προβλήματα προσαρμογής κ.α., με συνέπεια την απομόνωση του πάσχοντος.

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι από ήπια έως σοβαρά, όμως εκτιμάται ότι περίπου οι μισοί άνθρωποι που έχουν αυτισμό, δεν έχουν την κατάλληλη διάγνωση. Αν και η πάθηση θεωρείται ότι δεν θεραπεύεται, μια έγκαιρη διάγνωσή της επιτρέπει την πρόωρη έναρξη θεραπείας και μπορεί να βοηθήσει αρκετά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του αυτιστικού.

Οι βρετανοί επιστήμονες επί τρία χρόνια σύγκριναν 20 εγκεφάλους αυτιστικών με ισάριθμους εγκεφάλους υγιών ατόμων ηλικίας 20 – 68 ετών. Με τον τρόπο αυτό, προγραμμάτισαν το λογισμικό του υπολογιστή να διακρίνει τρισδιάστατα εγκεφαλικά «μοτίβα» που εμφανίζονται μόνο στους αυτιστικούς, χρησιμοποιώντας παρόμοιες τεχνικές με αυτές που αξιοποιούνται για τη δημιουργία λογισμικού αναγνώρισης προσώπων και γραφικών χαρακτήρων.

Οι διαφορές του αυτιστικού από τον φυσιολογικό εγκέφαλο είναι πολύ μικρές για να γίνουν ορατές από το ανθρώπινο μάτι, ακόμα κι ενός ειδικού, όμως το λογισμικό μπορεί να τις εντοπίσει. Το πρόγραμμα δίνει απάντηση αν όντως υπάρχει αυτισμός σε εξέλιξη και πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Η έρευνα, προς το παρόν, ανέλυσε εγκεφάλους μόνο ανδρών (επειδή διεθνώς οι άρρενες αυτιστικοί υπερτερούν των γυναικών σε αναλογία τέσσερις προς μια), όμως νεότερες μελέτες ήδη προγραμματίζονται από την ίδια ερευνητική ομάδα, τόσο σε γυναίκες όσο και παιδιά με τη διαταραχή.

Η νέα τεχνική, που θεωρείται χαμηλού κόστους και δεν απαιτεί την αγορά νέου ειδικού εξοπλισμού, παρά μόνο την ανανέωση του λογισμικού στους μαγνητικούς τομογράφους, είναι δυνατό να εισαχθεί στο βρετανικό σύστημα υγείας μετά από περίπου δύο χρόνια. Σύμφωνα με την Έκερ, η τρέχουσα μέθοδος διάγνωσης του αυτισμού είναι ακριβή, χρονοβόρα, αγχώνει τον ασθενή και την οικογένειά του και είναι εφικτή σε λίγα μόνο διαγνωστικά κέντρα που έχουν την αναγκαία εμπειρία, με τελική συνέπεια σήμερα να υπάρχουν άνθρωποι 50 και 60 ετών με αυτισμό, οι οποίοι όμως δεν έχουν διαγνωστεί ότι πάσχουν.