Ευχές και σκέψεις!!!

 

Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα. Πρώτη φορά που τα παιδιά πήγαν μόνα τους για κάλαντα (στη γειτονιά). Μεγαλώνουν! Γύρισαν μετά από λίγο με ένα καλό κομπόδεμα. Σκέφτηκα να πάω κι εγώ 😆

Πάει λοιπόν και το 2016. Είχε τα ωραία του, είχε τα άσχημά του, είχε τα δύσκολα, τα γελαστά, όπως κάθε χρόνος που περνάει. Έτσι θα ξεκινήσει και ο νέος χρόνος. Με γέλια, με δώρα, με χαμόγελα και τραγούδια, πολύ ωραίο φαϊ και οικογένεια μαζεμένη. Θα ευχηθούμε όλοι μας να συνεχίσει όμορφο το νέο έτος και τελικά θα έρθει η επόμενη μέρα και σιγά σιγά η ρουτίνα.

Γράφω σ’ αυτό εδώ το blog από το 2008. Όταν το ξεκίνησα ήταν το πρώτο ή το δεύτερο μαμαδοblog στην Ελλάδα. Ξεκίνησα να γράφω για θηλασμούς, τοκετούς, διατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών. Μίλησα από τις πρώτες για το attachment parenting και προσπάθησα να μεγαλώσω τα παιδιά μου με αυτές τις αρχές από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν. Μέσα από το blog και αργότερα μέσα από τις μαμαδο-ομάδες του facebook, γνωρίστηκα και με άλλες μαμάδες που μεγάλωναν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο. Μαθαίναμε η μία από την άλλη, συγκρίναμε τον εαυτό μας η μία με την άλλη (πρώτο λάθος) και κάποιες φορές και τα παιδιά μας επίσης (μέγιστο λάθος). Και όλο και προσπαθούσαμε να τα πάμε καλύτερα!

Και τα παιδιά μας μεγάλωναν και μεγαλώνουν. Και η κάθε πρωτοχρονιά μας μεγάλωνε και μας μεγαλώνει. Και συνεχίζουμε όλες οι μαμάδες να βρίσκουμε η μια την άλλη στο facebook και σε άλλες ομάδες. Οι ίδιες πια γνωριζόμαστε καλά, στον τομέα της μητρότητας. Έχουμε ανοίξει και τις καρδιές μας σε πολλές περιπτώσεις, εμείς που ακολουθήσαμε τις αρχές αυτές του attachment parenting και αργότερα της ενσυναίσθησης στα παιδιά μας. Και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, άρχισαν άλλες ερωτήσεις στις πιο «κλειστές» παρέες για μαμάδες. «Με τα νεύρα, τι κάνουμε ρε κορίτσια?», «Πολλά νεύρα και φωνές! Γιατί έτσι? Τι να κάνω?», κλπ… Όχι νεύρα των παιδιών. Δικά μας νεύρα. Από το πουθενά. Νεύρα…

Στις αρχές/κανόνες αυτού του μεγαλώματος υπάρχει ένας κανόνας που συνήθως δεν προσέχουμε και πολύ, υποψιάζομαι… Αυτός του να κρατάς ισορροπίες στον γάμο και στον εαυτό σου. Και ΟΚ, οι περισσότερες είμαστε προσεκτικές όσων αφορά τον γάμο, αλλά που χρόνος και που όρεξη για να ισορροπήσουμε μέσα σε όλα αυτά και τον εαυτό μας? Και εκεί έρχεται αυτό το κλισέ που παρερμηνεύεται τόσο πολύ: «Όταν η μαμά είναι καλά, τότε είναι και το παιδί!». Αυτό το κλισέ που στις ομάδες τις μαμαδίστικες παίζει τόσο μα τόσο πολύ, αλλά συνήθως παρερμηνεύεται, γιατί αυτό νομίζουμε πως σημαίνει ότι η μαμά θα είναι καλά αν αμελεί ή/και παραμελεί τα παιδιά της. Και πως γίνεται να είναι καλά η μαμά αν το μωρό κλαίει, την θέλει, αλλά αυτή έχει πάει για καφέ με φίλες? Πόσο μάλλον όταν το παρατραβά και το αφήνει να κλαίει για να κοιμηθεί γιατί αλλιώς είναι κουρασμένη το πρωί, κλπ, κλπ.

Δεν δεχόμαστε να συμβεί ποτέ κάτι τόσο εγωιστικό εκ μέρους μας με τη δικαιολογία του να είναι καλά η μαμά. Και έτσι ξεχνάμε τον εαυτό μας. Στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε σωστά μιας και το παιδί μόνο αυτό αξίζει, ξεχνάμε την προσωπικότητα μας. Ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ΜΟΝΟ μαμάδες και πως έχουμε όντως και άλλες ανάγκες. Μετά από θηλασμούς, babywearing, co sleeping, να είμαστε εκεί κάθε που θα κλάψει το παιδί, να του δείξουμε ότι είμαστε εκεί για να καλύψουμε τις ανάγκες του (βιολογικές και ψυχικές), πότε να πάμε για κεραμική, για καφέ, για ψώνια, για να φτιάξουμε το μαλλί? Και ποιός θα κρατήσει τα παιδιά? Αφού εμάς θέλουν βασικά πιο πολύ. Εμείς τους λέμε τα σωστά πράγματα μόλις κλάψουν. Μόλις ξυπνήσουν αν δεν δουν εμάς, στραβώνουν και μετά βγάζουν τη πίστη σ’αυτούς που τα κρατάνε και αν δεν έχουν κοιμηθεί, τότε θέλουν στήθος ή την αγκαλιά μας για να τα πάρει ο ύπνος! Σωστά?

Λάθος! Το έκανα το λάθος αυτό και το ξέρω καλά! Δεν μετανιώνω, αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνουν όλοι για να το μάθουν, γιατί στοιχίζει λιγάκι. Στοιχίζει στην δική μας ψυχολογία! Όταν λοιπόν κλάψει το παιδί, υπάρχει και μπαμπάς, υπάρχει ίσως και γιαγιά και παππούς. Ο καθένας θα πρέπει να μάθει το μωρό/παιδί και να μάθει να το φροντίζει. Όταν κλαίει, όταν ξυπνάει, όταν πεινάει, όταν νυστάζει. Ο καθένας με τον τρόπο του, εφόσον είναι ήπιος και σέβεται το παιδί, ο καθένας θα βρει πως μπορεί να φροντίσει το παιδί. Δεν γίνεται μόνο η μαμά. Γιατί, θα μου πείτε? Γιατί η μαμά καταπιέζει λίγο λιγο, σιγά σιγά, τα δικά της θέλω. Και όταν αυτά φτάσουν να καταπιέζονται για πολύ καιρό, τότε σκάει!

Μην με παρεξηγείσετε! Εννοείται πως δεν μπορεί η ζωή να συνεχιστεί όπως πριν. Εννοειται πως δεν συζητώ για πρακτικές που δεν σέβονται το παιδί και τις ανάγκες του. Εννοείται πως τα θέλω του μωρού γίνονται προτεραιτότητα για κάποιον καιρό, ΑΛΛΑ με ισορροπία όπως λέει και ο κανόνας του attachment parenting. Πρέπει να θυμάσαι ότι πριν να γίνεις μαμά, ήσουν και κάποια και αυτή την κάποια, πρέπει να την φροντίζεις που και που. Επίσης, πρέπει να θυμάσαι πως τα δικά σου θέλω δεν πρέπει να είναι τα μόνα που για λίγο δεν βρίσκουν αντίκρισμα. Δεν είναι μόνο δικό μας το παιδί άλλωστε. Ας μην κοιμηθεί ένα μεσημεράκι ο σύζυγος και ας κρατήσει το μωρό με κολικούς για να πας μια βόλτα. Όχι επειδή έφτασες στο ΑΜΗΝ. Πριν το φτάσεις…

Σκέφτομαι καιρό να γράψω αυτό το ποστ. Είδα πολλές μαμάδες όμως να φτάνουν στα όρια τους. Άλλες με νεύρα, άλλες με κόπωση, άλλες με ψυχοθεραπείες, με τύψεις και κλάματα. Γιατί? Γιατί δίνουμε όλο μας τον εαυτό? ΚΑΙ από που θα τον ζητήσουμε μετά? Δίνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας και το αξίζουν, αξίζουν όλη μας την αγάπη, την φροντίδα, την ενσυναίσθηση. Αξίζουν τα πάντα, αλλά αν δώσουμε και την τελευταία μας σταγόνα, ξεμένουμε εμείς από ενέργεια. Ξέρουμε ότι οι άδειες μπαταρίες στα παιδιά μας, όταν οι βιολογικές και ψυχικές τους ανάγκες δεν είναι στο φουλ, κάνουν εκρήξεις θυμού (τα λεγόμενα tandrums). Guess what! Κι εμείς το ίδιο! Ξαφνικά θυμώνουμε με το παραμικρό, με τους πάντες και τα πάντα και ξεσπάμε στα παιδιά!

Όχι δεν λέω ότι το να μεγαλώνεις τα παιδιά με τις αρχές του attachment parenting και της ενσυναίσθησης σου κλέβει τον εαυτό σου και μετά ψάχνεσαι να τον βρεις. Λέω πως πρέπει να έχουμε ενσυναίσθηση και για τον ίδιο μας τον εαυτό και να τον φροντίζουμε. Να παραμένουμε ο εαυτός μας και όσο μπορούμε να βρίσκουμε λίγο χρόνο για εμάς τις μαμάδες που καθημερινά ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Λέω να παραδώσουμε την σκυτάλη και στον σύζυγο, και στους παππούδες ή σε κάποιον φροντιστή που εμπιστευόμαστε. Να βρίσκουμε λίγο χρόνο που μας αφήνει να ζούμε το ΤΩΡΑ, δίχως να σκεφτόμαστε τίποτα άλλο! Και αν γυρίσουμε πίσω και μας πουν ότι το μωρό έκλαιγε ή το παιδί μας έψαχνε, να μην νιώσουμε τύψεις, αλλά να χαμογελάσουμε. Θα την βρουν και οι άλλοι την άκρη. Θα την βρουν όπως την βρήκαμε κι εμείς. Να χαμογελάσουμε, και να πάμε να πάρουμε αγκαλιά τα μικρά μας, τα οποία θα μάθουν σιγά σιγά πως και η μαμά έχει ανάγκες και φροντίζει να τις καλύπτει για να μπορεί μετά να καλύψει και των παιδιών!

Burn out mamas το λένε. Λοιπόν, όχι! Μην ξεχνάμε τον εαυτό μας. Άντρες, μην ξεχνάτε την γυναίκα που αγαπήσατε. Δεν είναι μόνο μαμά πια, θέλει λίγο χρόνο δικό της για να το θυμάται.

Σας εύχομαι ένα υπέροχο 2017! Με πολλή ενσυναίσθηση. Για τους γύρω μας αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό Είμαστε πολλοί σημαντικοί για να αφήσουμε καμμένη την μπαταρία! Μην ξεχνάτε τον εαυτό σας μαμάδες! Μεγαλώνοντας και αγαπώντας τα παιδιά σας, βρείτε την χαρά που έρχεται όταν μεγαλώνετε και αγαπάτε τον εαυτό σας! Δεν είναι εγωιστικό, είναι υποχρεωτικό!!!

Καλή χρονιάαααααα ❤