Βοηθός Μητρότητας! Τι στο καλό είναι?

 

Διανύουμε την παγκόσμια εβδομάδα Βοηθών Μητρότητας! Βασικά αύριο τελειώνει κιόλας, αλλά με άρρωστο παιδί στο σπίτι, τι να πρωτο-προλάβω?

 

Έχει λοιπόν αρκετό καιρό που θέλω να σας μιλήσω για αυτό το επάγγελμα/δραστηριότητα που κάποιοι το γνωρίζουν ως Βοηθός Μητρότητας και κάποιοι άλλοι ως Doula! Τι στο καλό κάνουν λοιπόν αυτές οι γυναίκες? Και γιατί επέλεξα κι εγώ να το κάνω?

 

Αρχικά να πω, ότι οι Βοηθοί Μητρότητας ΔΕΝ είναι μαίες! Ναι! Μπορεί να προετοιμάζουν ψυχολογικά και γνωστικά μια γυναίκα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της για την μέρα και τις ώρες του τοκετού, μπορεί να της κρατά το χέρι και να της λέει να αναπνέει κατά τη διάρκεια του τοκετού, μπορεί να ακούγεται λιγάκι πως κάνουν παρόμοια πράγματα, αλλά ΔΕΝ είναι μαία και κάνει διαφορετικά πράγματα! Σίγουρα δεν κάνει ιατρικές πράξεις, δεν διαβάζει καρδιοτοκογράφους, δεν εκφέρει γνώμη όσον άφορα στις εξετάσεις της εγκύου και γενικά προσπαθεί να μην συμβουλεύει αλλά να αφήνει το ζευγάρι να αποφασίζει.

 

Η Βοηθός μητρότητας λοιπόν, θα γνωρίσει την έγκυο. Πολύ πιθανόν μέσα από γνωστές ή από συναντήσεις για εγκύους. Θα μιλήσει με την έγκυο, θα την ακούσει, θα της δώσει πληροφορίες, βιβλία, links στα οποία θα βρει πληροφορίες, θα της υποδείξει ομάδες ώστε να δικτυωθεί. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας σ’ αυτή την φάση, είναι να ενδυναμώσει την μέλλουσα μαμά και το ζευγάρι. Να μάθουν, να διαβάσουν, να επιλέξουν βάσει των γνώσεών τους και όλων αυτών που έχουν ονειρευτεί για την ημέρα του τοκετού και να τους δείξει πως μπορούν και έχουν το δικαίωμα της επιλογής και του σεβασμού εκείνη την ώρα και βέβαια κατά τη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας, είναι να γνωριστεί με την έγκυο, να την κάνει να νιώσει άνετα μαζί της, να κάνουν κλικ, ώστε την ημέρα του τοκετού να μπορεί να της δώσει το κουράγιο που χρειάζεται, να την νιώθει και να καταλαβαίνει τι χρειάζεται, την κάθε στιγμή.

 

 

Μια βοηθός μητρότητας λοιπόν, προετοιμάζει την έγκυο γυναίκα! Ταυτόχρονα την ακούει! Πολλές φορές οι γυναίκες φοβούνται εκείνη την στιγμή. Την ακούει! Μπορεί να μην έχει όμορφες εμπειρίες στη ζωή της που έχουν σχέση με τον πόνο. Την ακούει. Της δείχνει κατανόηση. Ίσως και την καθησυχάζει. Μπορεί να φοβάται ο σύζυγός της. Είναι εκεί και γι αυτόν. Μπορεί να έχει ένα σορό ερωτήσεις! Της δίνει απαντήσεις. Της δίνει βιβλιογραφία. Της δείχνει το μέρος για να κοιτάξει ή της λέει ερωτήσεις που θα μπορούσε να κάνει στον γυναικολόγο της. Της μιλά για πλάνο τοκετού. Της εξηγεί τι είναι και ποια είναι τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματα του μωρού της.

 

Έχει πλάκα όταν με ρωτούν πολλές έγκυες γυναίκες αν θα καταλάβουν ότι γεννάνε! Κι όμως! Πολλές γυναίκες δεν έχουν ιδέα τι θα πει τοκετός!

 

Μια βοηθός μητρότητας, θα της κάνει μασάζ στα πόδια, στην πλάτη, στην λεκάνη! Η εγκυμοσύνη μας κάνει να χρειαζόμαστε ΠΟΛΥ μασάζ! 🙂

 

Θα της δείξει στάσεις που μπορεί να ανακουφιστεί, αλλά και στάσεις που θα την ανακουφίζουν κατά την διάρκεια των συσπάσεων. Θα δείξει και στον σύντροφό της τι βοήθεια μπορεί να της προσφέρει, ώστε να μην νιώθει πως δεν μπορεί να προσφέρει σε κάτι!

 

Μια βοηθός μητρότητας θα έχει το τηλέφωνό της ανοιχτό και η έγκυος θα μπορεί να την παίρνει να την ρωτά. Θα συναντιούνται και τις τελευταίες εβδομάδες η Βοηθός Μητρότητας, θα είναι κλεισμένη πριν αλλά και μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού και θα περιμένει το τηλεφώνημα που θα την πάρει στο σπίτι της εγκύου ή στο μαιευτήριο (όπου θέλει η επίτοκος).

 

Η ίδια η γυναίκα θα αποφασίσει πότε και πως θα γίνεται το κάθε τι. Έχει τη δύναμη να αποφασίσει, και η βοηθός μητρότητας είναι εκεί για να την σεβαστεί και να την βοηθήσει να καταφέρει αυτό που θέλει (εφόσον όλα πάνε ομαλά)!

 

Θα είναι δίπλα της στον τοκετό, σιωπηλή, δίχως να παίρνει το ρόλο του συντρόφου, θα βοηθά ψυχολογικά με την παρουσία της και τις κουβέντες της, θα βοηθά με μασάζ, με κινήσεις, με μεθόδους χαλάρωσης και άλλες μη φαρμακευτικές μεθόδους, να ανταπεξέλθει η μαμά, στους πόνους της γέννας.

 

Ταυτόχρονα θα προσπαθεί να χαλαρώσει και τον σύντροφο και την οικογένεια που μπορεί να βρίσκεται εκεί. Δεν θα φεύγει από το πλάι της επιτόκου, κάτι που ξεκουράζει τον σύντροφο, τον γιατρό και την μαία. Είναι εκεί, δίχως αλλαγής βάρδιας, από την αρχή του τοκετού, μέχρι η μαμά να πάρει στα χέρια της το μωρό και να το θηλάσει.

 

 

Υπήρχαν και παλιότερα οι Ντούλες! Ήταν η μάνα, η θεία με τα πολλά παιδιά, η αδερφή, η ξαδέρφη, η φίλη! Η γέννα, ήταν ανέκαθεν γυναικεία υπόθεση. Υπήρχε η μαμή και δίπλα της η γυναίκα είχε και άλλες γυναίκες. Οι οποίες εκείνη την ώρα, βρίσκονταν εκεί απλά για να την υπηρετήσουν στην μεγάλη αυτή στιγμή (εξού και ο όρος doula)! Να της σκουπίζουν τον ιδρώτα, να της πιάνουν τα μαλλιά, να της τα χαϊδεύουν, να της λένε πόσο καλά τα καταφέρνει και να θυμάται να αναπνέει, να της τρίβουν τα χέρια, τους ώμους, την λεκάνη και την πλάτη. Να της φέρουν νέα αλλαξιά γιατί λερώθηκε, να της δίνουν νερό. Γιατί απλά γνώριζαν τι θέλει. Δίχως καμιά φορά να γνωρίζει η ίδια. Δίχως καν να τα ζητήσει! Αυτές λοιπόν οι γυναίκες, που σήμερα δεν υπάρχουν συνήθως στον τοκετό μας πια, αυτές λοιπόν, είναι οι Βοηθοί μητρότητας! Που μετά θα της δείξουν πως να βάλει το μωρό στο στήθος, πως να πιάσει σωστά το μωρό την θηλή για να ξεκινήσει να πίνει γάλα. Να την βοηθήσουν να κάνει μαλάξεις στο στήθος όταν έχει πρηστεί και πονά, να της δείξουν να κάνει μπάνιο το μωρό γιατί φοβάται, να την αφήσει να κλάψει από την κούραση, την αϋπνία και τις ορμόνες που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Και μετά, να την αφήσει να είναι πια μάνα, που ξέρει τι πρέπει να κάνει, όπως ήξερε το σώμα της να γεννήσει!

 

Η Βοηθός μητρότητας μπορεί να είχε ή να μην είχε την τέλεια γέννα που επιθυμούσε. Μπορεί να είναι Βοηθός Μητρότητας επειδή θέλει κι άλλες γυναίκες να έχουν την γλυκιά εμπειρία που είχε η ίδια ή να αποτρέψει άλλες γυναίκες να την «πατήσουν» όπως την πάτησε η ίδια. Μπορεί να μην έχει καν παιδιά, αλλά να σέβεται και αγαπά την γυναίκα ειδικά την ώρα που γεννά και να θέλει να της προσφέρει τις γνώσεις της για να πετύχει όλα τα παραπάνω. Είναι μια γυναίκα που έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό!

 

Το σίγουρο είναι ότι η βοηθός μητρότητας, θα σεβαστεί τις αποφάσεις της κάθε εγκύου. Δεν θα την κρίνει γι αυτές και θα μείνει κοντά της βοηθώντας την να τα καταφέρει. Θα προσπαθεί η ανάμνηση του τοκετού για την μητέρα και το μωρό να είναι μια όμορφη ανάμνηση! Και κάθε μα κάθε φορά, θα συγκινηθεί με το θαύμα της ζωής!

 

Δεν συνηθίζεται αυτό σας λέω! Η πρώτη ανάσα που θα πάρει το μωρό και θα πάρει το πραγματικό του χρώμα. Και μετά, γυρνάς και βλέπεις το βλέμμα της μαμάς! Μετά, του μπαμπά! Και για μια στιγμή, τα βλέπεις όλα λίγο θολά από την συγκίνηση! Και λες… «να σας ζήσειιιιι!» και σου λένε δακρυσμένοι ακόμη… «ευχαριστωωωω!!!!»! Αγκαλιάζεστε και λες και το εννοείς «ΕΓΩ ευχαριστώ!» Αυτό είναι η Βοηθός Μητρότητας!

 

Περισσότερες πληροφορίες για τις Βοηθούς Μητρότητας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Συλλόγου μας:

www.mitrotita.org

Φυσιολογικός ή φυσικός τοκετός?

 

Αλήθεια, γνωρίζετε πως ο φυσιολογικός τοκετός έχει διαφορές από τον φυσικό τοκετό? Έτσι όπως πλέον γεννιέται ένα μωρό στο μαιευτήριο, ο φυσιολογικός τοκετός είναι πολύ διαφορετικός από έναν φυσικό τοκετό. Όπως γεννούσαν παλιά οι γυναίκες. Γνωρίζετε τις διαφορές τους?

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είσαι έγκυος στις 40 εβδομάδες. Ένας φυσιολογικός τοκετός λοιπόν, μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα ή αργότερα από τις 40 εβδομάδες. Συνήθως λοιπόν τα τελευταία χρόνια, αν κλείσεις τις 40 εβδομάδες και δεν έχει ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του, κλείνεις ραντεβού με τον γιατρό και σου χορηγεί τεχνητή ωκυτοκίνη για να ξεκινήσουν οι πόνοι και ο τοκετός. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό (γύρω στο 70%), μετά από πολλές ώρες τεχνητών ωδίνων, να μην προχωράει ο τοκετός, οπότε και να καταλήξεις σε καισαρική τομή.

 

Σενάριο 1: Ας πάρουμε την περίπτωση που ξεκίνησαν τα πονάκια μόνα τους. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, ο γιατρός συνήθως σε συμβουλεύει να πας στο μαιευτήριο όταν οι πόνοι έχουν φτάσει στο 10λεπτο (δηλαδή η κάθε σύσπαση έρχεται ανα 10 λεπτά). Πολλές γυναίκες έχουν άγχος και πάνε νωρίτερα, άλλες πάνε λίγο αργότερα. Μέχρι στιγμής οι πόνοι είναι ανεκτοί, η μαμά κάνει και χιούμορ και περιμένει πως και πως να δει το μωρό της, που πλέον γνωρίζει πως είναι καθ’ οδόν!

 

Φτάνει στο μαιευτήριο και εκεί την εξετάζουν για να δουν την διαστολή της. Η κάθε κολπική εξέταση (που γίνεται αρκετά συχνά), προβάλλει και ένα ρίσκο μόλυνσης της μήτρας. Από τη στιγμή που της «σπάσουν» -τεχνητά και πάλι- τα νερά, ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο. Είναι ακόμη νωρίς για μεγάλη διαστολή, οπότε έχει δρόμο μπροστά της. Μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο 2, μπορεί και στο 3! Σε κάποιες (λίγες) περιπτώσεις, την αφήνουν ακόμη στο δωμάτιο της για λίγο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ξεκινά η συνηθισμένη διαδικασία. Κλύσμα, ξύρισμα της ηβικής χώρας, ορό στο χέρι και τεχνητή ωκυτοκίνη, «σπάσιμο» των νερών και μόνιμο καρδιοτοκογράφο. Σ’ αυτή την περίπτωση, η έγκυος πλέον δεν έχει ελευθερία κινήσεων, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι ανάσκελα ή στο πλάι και ενώ οι πόνοι μέχρι στιγμής ήταν ανεκτοί, πλέον έχουν αρχίσει να πυκνώνουν και είναι πιο δυνατοί και η διάρκειά τους στο λεπτό. Μοιάζουν σαν να είναι πόνοι λίγο πριν την γέννηση του μωρού, αλλά η διαστολή ακολουθεί αργά. Μπορεί να είναι ακόμη στα 2 εκατοστά και η μαμά ίσως να χρειαστεί ώρες μέχρι να γεννήσει.

 

 

Οι στάσεις που κανονικά θα μπορούσε να πάρει η μαμά νιώθοντας το σώμα της, δεν είναι πλέον εφικτές και έτσι δεν βοηθά το μωρό να κατέβει και να προχωρήσει ο τοκετός. Η τεχνητή ωκυτοκίνη δημιουργεί δυνατές συσπάσεις στην μήτρα και η επίτοκος δεν αντέχει πια, οπότε ζητάει επισκληρίδιο. Η επισκληρίδιος αναισθησία, αν μπει πριν η έγκυος να έχει κάνει διαστολή γύρω στα 6 εκ. καθυστερεί πολύ τον τοκετό. Η έγκυος πλέον δεν πολυ-νιώθει τις συσπάσεις, μπορεί ακόμη και να διαβάζει περιοδικό, το μυαλό της μπορεί να είναι και αλλού και όχι συγκεντρωμένο στην διαδικασία του τοκετού, μπορεί άνετα πια να περιμένει ώρες, αρκεί να έχει την ίδια υπομονή και ο γιατρός. Κάθε τόσο, μια μαία, νοσηλεύτρια, γιατρός, εκπαιδευόμενος, κλπ, θα έρθει, θα σε ρωτήσει κάτι, θα σου κάνει κολπική εξέταση, το μυαλό της γυναίκας δεν είναι εκεί που θα έπρεπε. Ούτε το σώμα της…

 

Πολύ λίγες γυναίκες μπορούν να αντέξουν τους τεχνητούς πόνους δίχως επισκληρίδιο αναισθησία. Πολλοί γιατροί την συστήνουν άλλωστε. Γιατί να έχουν μια μαμά να κοιλοπονά και να φωνάζει, αν μπορούν με ένα φάρμακο να είναι όλοι χαλαροί? Κι όμως, η επισκληρίδιος είναι φάρμακο. Ένα φάρμακο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που πονά να μην αισθάνεται πια πόνο, αλλά την βγάζει και από την διαδικασία και την συγκέντρωση του τοκετού.  Μια γυναίκα για να γεννήσει, χρειάζεται χαμηλό φωτισμό, συγκέντρωση και να είναι παρούσα με όλο της το είναι σ’αυτό που της συμβαίνει.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν, ακόμη και με όσα συμβαίνουν γύρω από την επίτοκο, ο τοκετός συνεχίζεται ομαλά και κάποια στιγμή η μαμά έχει φτάσει την τέλεια διαστολή και η μαία την καθοδηγεί στο να σπρώξει και να γεννηθεί το μωρό.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, ο τοκετός συνεχίζει δίχως να γίνεται μεγάλη διαφορά και κάποια στιγμή ο καρδιοτοκογράφος, δείχνει χαμηλούς παλμούς το μωρού. Το μωρό, έχει κουραστεί. Καισαρική!

Άλλες φορές φορές, το μωρό κάνει κακά στην κοιλιά της μαμάς του. Ζορίστηκε… Καισαρική!

Τις περισσότερες φορές βέβαια, εφόσον ο τοκετός έχει όντως ξεκινήσει μόνος του, το μωρό γεννιέται κολπικά (δηλαδή, φυσιολογικός τοκετός). Ήταν έτοιμο να γεννηθεί και παρ΄όλες τις παρεμβάσεις, κατάφερε να γεννηθεί!

 

Στις προγραμματισμένες προκλήσεις, τότε δηλαδή που το μωρό δεν έχει ακόμη αποφασίσει να ξεκινήσει τον τοκετό οι περιπτώσεις της καισαρικης, είναι ακόμη πιο συχνές. Το μωρό, δεν ήταν ακόμη έτοιμο να έρθει στον κόσμο, ο τράχηλος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τοκετό, οπότε πολλές περιπτώσεις πρόκλησης, καταλήγουν δυστυχώς σε καισαρική…

 

Σενάριο 2: Και ερχόμαστε τώρα στον φυσικό τοκετό…

 

Πολλοί γυναικολόγοι δεν έχουν δει ποτέ τους φυσικό τοκετό. Τους είναι άγνωστος και αν προσπαθήσεις να τον συζητήσεις μαζί τους, τους φαίνεται απίθανο να μπορεί να συμβεί. Ίσως και επικίνδυνο! Πολλοί θα συμφωνήσουν με την έγκυο γυναίκα για κάποια πράγματα τα οποία ζητάει, κάποιοι θα τα ξεχάσουν την ώρα του τοκετού, κάποιοι θα σου κάνουν το χατίρι σε λίγα από αυτά.

 

Μια γυναίκα λοιπόν που θέλει έναν φυσικό τοκετό, θα περιμένει να ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του. Είτε στις 38, είτε στις 39, 40, 41 εβδομάδες. Μπορεί και στις 42! Θα μείνει στο σπίτι της για τις περισσότερες ωδίνες. Κάποιες μόνες τους, κάποιες με μαία που γνωρίζει από φυσικούς τοκετούς, κάποιες με μια βοηθό μητρότητας. Επιλογές για να νιώθει η ίδια ασφάλεια.

 

Οι ωκυτοκίνη που ρέει στο σώμα της, η ορμόνη που ξεκίνησε τον τοκετό, αυτή που μόνο το σώμα της παράγει, δεν εστιάζει μόνο σε συσπάσεις στην μήτρα. Η φυσική ωκυτοκίνη, είναι μια ορμόνη που εκκρίνει το σώμα μας κατά την διάρκεια ακόμη και της σεξουαλικής πράξης. Είναι μια ορμόνη συνυφασμένη με όμορφα και χαρούμενα συναισθήματα. Ευφορία, χαρά και συσπάσεις ταυτόχρονα είναι εκεί κατά την διάρκεια του φυσικού τοκετού. Ο εγκέφαλός της επιτόκου, στέλνει μήνυμα στο σώμα να εκκρίνει και ενδορφίνες. Φυσικό παυσίπονο 😉 Έξυπνη η φύση ε?

 

Η γυναίκα μπορεί να περπατάει μέσα στο σπίτι της, να φάει και να πιει για να έχει δυνάμεις. Να ξαπλώσει, να κουνηθεί, να πάρει ότι στάση της λέει το σώμα της ώστε να ανακουφιστεί. Και με αυτές τις στάσεις, το μωρό κατεβαίνει πιο εύκολα. Η μαμά μπορεί να μείνει λίγο μόνη της ή με την παρέα της επιλογής της, συγκεντρωμένη στο τι συμβαίνει και η ώρα θα περνάει.

 

 

Κάποιες γυναίκες επιλέγουν τον τοκετό στο σπίτι. Οι περισσότερες με μαία και βοηθό μητρότητας. Ίσως και γυναικολόγο. Εκεί η διαδικασία συνεχίζεται ομαλά, μέχρι που η μητέρα πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει. Τότε πια έρχεται και το μωρό. Το οποίο μπαίνει στο στήθος της μαμάς του αμέσως (κάτι που βοηθά στο να γεννηθεί και ο πλακούντας γρήγορα) και ξεκινά ένα ταξίδι όμορφα και φυσικά!

 

Πολλές πάλι, επιλέγουν να πάνε την τελευταία στιγμή στο μαιευτήριο, όπου πια ούτε κλύσμα χρειάζεται τις περισσότερες φορές ούτε τεχνητή ωκυτοκίνη (αν και πολλές φορές βάζουν τον ορό με το φάρμακο, έτσι από συνήθεια). Η γυναίκα δεν θα χρειαστεί πλέον ούτε επισκληρίδιο. Μπαίνει ο καρδιοτοκογράφος, αλλά η επίτοκος είναι πια στο τελευταίο στάδιο και η γέννηση του μωρού της είναι πολύ κοντά. Μητέρα και βρέφος έχουν καταφέρει τις λιγότερες παρεμβάσεις! Κάποιοι γυναικολόγοι θα αφήσουν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του για αρκετή ώρα πριν το πάρουν για να το εξετάσουν και συνήθως αυτές οι μαμάδες θα απαιτήσουν να τους φέρουν το μωρό σύντομα μετά τον τοκετό για να το ζεστάνουν skin to skin αντί στην θερμοκοιτίδα. Εκεί που το μωρό ζεσταίνεται και έρχεται στην σωστή θερμοκρασία πολύ πιο γρήγορα από ότι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα.

 

 

Με λίγα λόγια: Ο φυσιολογικός τοκετός, είναι μεν κολπικός τοκετός, αλλά πλέον οι παρεμβάσεις είναι πολλές και αυτό σημαίνει τουλάχιστον μια εμπειρία γεμάτη αχρείαστες τεχνικές, οι οποίες έχουν κόστος ψυχολογικό (ίσως και σωματικό) για την μαμά και το μωρό. Το γεγονός βέβαια ότι η μητέρα έχει το μωρό της αγκαλιά, τα διώχνει όλα αυτά από το μυαλό, αλλά έχουν συμβεί. Η επίτοκος αισθάνεται αδύναμη, δεν έχει γνώμη, και πιστεύει πως είναι μια ασθενής που οι άλλοι θα της ξεγεννήσουν το μωρό. Και όντως της το δίνουν και γι αυτήν, από εκείνη την στιγμή και πέρα ξεκινάει το ταξίδι της μητρότητας. Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα της επιλογής. Έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο που θα γεννήσει, ώστε η εμπειρία ΟΛΟΥ του τοκετού, από την στιγμή έναρξης μέχρι που θα πάρει το μωρό της αγκαλιά, να είναι αξέχαστος και όμορφος. Το γεγονός ότι γέννησε ένα υγιές μωρό, δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Είναι το πιο σημαντικό, αλλά και η όλη διαδικασία έχει αξία. Και για την μητέρα, αλλά και για το μωρό.

 

Ο φυσικός τοκετός, είναι ο τοκετός όπως τον ορίζει η φύση. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ένας τοκετός και μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει ανάγκη, να υπάρχουν ιατρικές παρεμβάσεις. Είναι ένας τοκετός όπου η ανάμνησή του σου φέρνει χαρά, περηφάνια και δύναμη στο νου. Είναι μια εμπειρία που σε κάνει να νιώθεις δυνατή, γιατί κατάφερες αυτό που είσαι φτιαγμένη να καταφέρεις. Με σεβασμό για την γέννα, με σεβασμό για το μωρό που γεννιέται, με σεβασμό στην γυναίκα που γεννά, με σεβασμό στη φύση. Γιατί αν τα κατάφερες σε αυτό το δύσκολο κομμάτι, τι δεν μπορείς να καταφέρεις?

 

Έχω μια αισιοδοξία και μια χαρά, γιατί βλέπω ότι σιγά σιγά θα αλλάξουν τα δεδομένα. Οι γυναίκες θα το κάνουν αυτό. Διαβάζουν πολύ περισσότερο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους και γνωρίζουν περισσότερα πράγματα, οπότε συζητάνε με τον γιατρό τους. Οι πληροφορίες στο ίντερνετ είναι πολλές και βρίσκουν την άκρη. Δεν φοβούνται μάλιστα να αλλάξουν γιατρό όταν καταλάβουν πως ο γιατρός δεν θα σεβαστεί τις επιθυμίες τους. Και κάποια μαιευτήρια, αρχίζουν να παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δίνουν την αίσθηση ενός τοκετού στον χώρο τους, με την ασφάλεια του ιατρικού εξοπλισμού σε παραδίπλα χώρο.  Γυναικολόγοι υπέρ του τοκετού ακόμη και στο σπίτι ή έστω στο μαιευτήριο αλλά με συνθήκες ενός φυσικού τοκετού. Δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξη! Αλλάζουν τα πράγματα ανά τον κόσμο, αλλάζουν σιγά σιγά και στην χώρα μας! Χαίρομαι! 🙂

 

 

Ένας υπέροχος φυσικός τοκετός!

 

Το Πάσχα, όπως τα περισσότερα από τότε που ήρθαμε Ρόδο, πηγαίνουμε στην Χαλκίδα να τα περάσουμε! Γιορτάζουμε οικογενειακά με την οικογένεια του άντρα μου και σιγά σιγά αυτή η οικογένεια έχει μεγαλώσει, μιας και όλα τα αδέρφια έχουν παντρευτεί και αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται γονείς. Φέτος, είχαμε ένα νέο ανηψούδι στην παρέα (την Άρτεμις) και ένα στον δρόμο. Το περιμέναμε να έρθει στις 10 Μαΐου όπου κι εγώ θα είχα έτοιμο βαλιτσάκι για να ανέβω Αθήνα να παρευρεθώ στον τοκετό τους ως βοηθός μητρότητας. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν γυναικολόγο και να πάνε σε μια γυναικολόγο στην Αθήνα, γνωστή για τους φυσικούς τοκετούς που βοηθά τους γονείς να κάνουν! Είχαμε κι ένα άγχος μήπως δεν προλάβω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ! 🙂

 

Από το Μ. Σάββατο ξεκίνησαν κάποιες ενδείξεις ότι μπορεί και να έρθει πιο νωρίς το μωρό. Την Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του κουνιάδου και της συννυφάδας (Τίμος & Μαρία) η οποία είχε πλέον πονάκια. Τα γράφαμε σε ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έγινε δύο χαρτάκια και στο τρίτο πήραμε την γυναικολόγο να δούμε πότε θα πάμε προς Αθήνα. Άλλοι μέσα στην αγωνία, άλλοι μέσα στην τρελή χαρά (μέσα σ’αυτούς κι εγώ που δεν πίστευα την τύχη μου!), άλλοι σε φυσιολογική χαρά-αγωνία, και η Μαρία στους πόνους αλλά χαλαρή και χαρούμενη αν και δεν πίστευε ότι θα γεννήσει!

 

Στις 5 είμασταν στην εθνική και πηγαίναμε Αθήνα. Εκεί, σε ένα όμορφο, χαρούμενο και γεμάτο χρώματα σαλόνι ιατρείου, ανάμεσα σε μπάλες τοκετού, μαξιλάρια, χαλιά, στρωματάκια και μουσική, ξεκίνησε το ομορφότερο ταξίδι τοκετού. Είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας ακόμη, αλλά η γυναικολόγος, άνοιξε το ιατρείο της κι εμείς μείναμε εκεί για να περάσουμε το υπόλοιπο Πάσχα γεννώντας! Κάπου εκεί γύρω νομίζω άρχισε και η Μαρία να πιστεύει πως θα γεννήσει πια!

 

 

Εδώ να σας εξηγήσω ένα πράγμα… Τα παιδιά, είχαν μέχρι λίγο καιρό πριν άλλο γιατρό. Εγώ τους μιλούσα για τον φυσιολογικό τοκετό, τον φυσικό/δίχως παρεμβάσεις τοκετό, τον θηλασμό μετά κλπ. Άκουγαν, συμφωνούσαν, προσπάθησαν να μιλήσουν και με τον γιατρό τους ο οποίος συμφωνούσε μαζί τους σε θεωρητικό επίπεδο. Μέχρι εκεί. Σε κάτι μαθήματα ενημερωτικά, η Μαρία έπεσε σε μια μαία υπέρμαχο του φυσικού τοκετού. Ήταν μου είπε, σαν να άκουγε εμένα! Και μετά είδαν και την εκπομπή του Θεοδωράκη (Πρωταγωνιστές) για τις καισαρικές στην Ελλάδα και πια πείστηκαν πως είναι σκούρα τα πράγματα για φυσικό τοκετό με τον γιατρό τους. Έτσι επέλεξαν την γυναικολόγο τους, όπου την γνώριζα από κοπέλες που έχουν κάνει μαζί της φυσικό (τελείως όμως) τοκετό! Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δεν το γνώριζαν ακριβώς, ούτε κι εγώ βέβαια πρακτικά. Μόνο σε όσα είχα διαβάσει. Πάμε λοιπόν παρακάτω…

 

 

Η ώρα περνούσε και οι πόνοι και η διαστολή, παρέμεναν στα ίδια επίπεδα. Δεν προχωρούσε το θέμα. Η Μαρία κουραζόταν και νομίζω είχε αρχίσει να αναρωτιέται πώς στο καλό είχε μπλέξει σε μια τέτοια ιστορία και δεν είχε πάει για επισκληρίδιο να ηρεμήσει. Το έβλεπα στο βλέμμα της! Με τον Τίμο και την γιατρό, προσπαθούσαμε με διάφορα να την κάνουμε να νιώσει λίγο καλύτερα. Τελικά πήγαμε μια βόλτα στα περίχωρα. Κάτσαμε έξω, μιλήσαμε, πέρασε λίγη ώρα. Δοκιμάσαμε πολλά και διάφορα. Πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχαν ξανακούσει τα παιδιά, πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχα ξανακάνει εγώ σε κάποια έγκυο κατά την διάρκεια του τοκετού της. Κοιμήθηκαν λίγο, η Μαρία όσο μπορούσε, και τότε μέσα στην κούραση και τους πόνους, ξεκίνησαν οι δυνατοί πόνοι. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως η Μαρία σταμάτησε να τους φοβάται. Τότε που παραδόθηκε πια στον τοκετό και αφέθηκε στην όλη διαδικασία. Ήταν τότε που άρχισε να εμπιστεύεται τον εαυτό της ακόμη κι αν δεν το είχε καταλάβει ακόμη και η ίδια. Δεν ζήτησε να φύγουμε στο μαιευτήριο, ακόμη κι ας μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή για να ζητήσει τελικά επισκληρίδιο. Παρέμεινε εκεί να πονά και να της δίνουμε κουράγιο εμείς οι τρεις!

 

 

Στις 3.00 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο μαιευτήριο γιατί το μωρό είχε γυρίσει σωστά και ερχόταν! Στο μαιευτήριο ήμουν κι εγώ μέσα στην αίθουσα τοκετού, ο Τίμος και η γυναικολόγος. Μετά ήρθε και μαία και μέσα σε μια ώρα το μωρό ήταν πολύ κοντά. Ο φωτισμός παρέμενε χαμηλός. Ούτε ωκυτοκίνη χρειάστηκε, ούτε επισκληρίδιος. Πείσμα χρειάστηκε, μεγάλη δύναμη και χάδια, βλέμματα αγάπης, κι άλλο πείσμα, κι άλλη δύναμη και τότε, 4.55 π.μ. ένα μωρό βρέθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και μας γέμισε δάκρυα στα μάτια! Ένα δωμάτιο γέμισε χαρά και φυσική ωκυτοκίνη! Το χαμόγελο ήταν μόνιμα κολλημένο στα πρόσωπα μας. Μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, μια μαμά και ένας μπαμπάς!

 

Ο λώρος παρέμεινε ενωμένος με το μωρό μέχρι που ξεκίνησαν οι συσπάσεις για να βγει κι αυτός, με το μωρό στην αγκαλιά της μαμάς του να ψάχνει το στήθος της! Όλοι καλά! Όλοι χαρούμενοι!

 

Έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Ναταλία, αλλά αυτός ο τοκετός ήταν ο πρώτος που έζησα. Σαν βοηθός μητρότητας, σαν κουνιάδα, σαν συννυφάδα, σαν φίλη που πλέον μας ενώνει και κάτι τόσο μεγάλο! Θες η κούραση, οι ορμόνες, η ωκυτοκίνη που και σε μας ήταν πια ανεβασμένη, όλη μέρα δάκρυα συγκίνησης ανέβαιναν στα μάτια μου!

 

 

Ένα είναι το σίγουρο! Άλλο τα μάτια του λαγού κι άλλο της κουκουβάγιας! Αν η Μαρία είχε συνεχίσει στον προηγούμενο γιατρό της, θα είχε μπει για καισαρική ώρες πριν! Το μωρό κοιτούσε προς τον αφαλό της Μαρίας και όχι προς την σπονδυλική της στήλη. Είχαν σπάσει τα νερά πολύ πιθανόν από την προηγούμενη μέρα και ώρες μετά από πονάκια, δεν είχε κάνει διαστολή. Θα της έλεγε ένα «ο τοκετός δεν προχωρά» θα της είχε βάλει ορό και ωκυτοκίνη από την αρχή και οι πόνοι δεν θα ήταν ανεκτοί οπότε θα είχε ζητήσει επισκληρίδιο. Επισκληρίδιος πριν να φτάσει σε διαστολή στα 5-6 εκατοστά, είναι σίγουρο ότι σχεδόν σταματάει τον τοκετό. Οι κινήσεις της Μαρίας εννοείται πως δεν θα ήταν άνετες. Θα ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με τον καρδιοτοκογράφο συνεχώς δεμένο στην κοιλιά της, τον ορό στο χέρι και έτσι ούτε το μωρό θα άλλαζε θέση. Όλα θα ήταν διαφορετικά! Όπως είχε γίνει και στην δική μου περίπτωση όπου κατέληξε σε καισαρική με λίγα λόγια! Κι όμως, ο φυσικός τοκετός δίχως παρεμβάσεις, έσωσε την κατάσταση. Ελεύθερες κινήσεις, φυσικοί πόνοι, χαμηλός φωτισμός, λίγος ύπνος, αλλαγές θέσης, μασάζ, ντους, και άλλα πολλά, πολύ υπομονή και όλα ήρθαν όπως έπρεπε, όπως γίνονταν χιλιάδες χρόνια πριν και οι γυναίκες γεννούσαν τα παιδιά τους. Παρέα με άλλες γυναίκες, μαμάδες, γιαγιάδες και μαμές, με μαντζούνια ίσως, αλλά γεννούσαν. Ναι, το να έχεις και τον γυναικολόγο δίπλα σου, βοηθά. Νιώθεις σιγουριά, αλλά έναν γυναικολόγο όπως αυτήν την γυναικολόγο. Που σε αφήνει να γεννήσεις και έχει τον ρόλο της μαμής βασικά (με γνώσεις γυναικολόγου), που δείχνει εμπιστοσύνη στην γυναίκα και στο σώμα που είναι έτοιμο να γεννήσει. Που αφήνει την φύση να προχωρήσει και κάνει πίσω για να να δει το θαύμα της γέννησης.

 

 

Στον γυρισμό για το σπίτι με ρώτησε ο Μάκης τι θα ‘δινα να είχα κι εγώ έναν τέτοιο τοκετό! Η απάντηση: Πολλά!

Δεν ήξερα, και δεν τα κατάφερα! Αλλά καθόλου δεν ζήλεψα! Το έζησα μαζί τους! Μου έκαναν την τιμή να είμαι κοντά τους και να το ζήσω όλο αυτό, μου έκαναν την τιμή να με εμπιστευτούν και τα καταφέραμε όλοι να ζήσουν τον τοκετό που ήθελαν. Η Μαρία, γενναία και δυνατή μου έδειξε πως μπορεί να γεννήσει μια γυναίκα, ο Τίμος πως μπορεί κάποιος έξω από το μαιευτήριο να είναι πραγματικά εκεί για την γυναίκα του (γιατί μέσα στο μαιευτήριο ο σύζυγος δεν έχει χώρο να κάνει πολλά), και η γυναικολόγος, πως ένας γιατρός μπορεί να είναι σαν μάνα στον τοκετό, πως μπορεί να σέβεται την γέννα, το μωρό και όλους όσους είναι γύρω, πως μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, και μου χάρισαν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.

 

«Ευτυχώς που ήσουν κι εσύ εκεί, γιατί δεν θα την είχα βγάλει καθαρή!» μου είπε ο Τίμος!

«Ευχαριστούμε για όλα» μου είπε η Μαρία!

«Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σου» μου είπε η γυναικολόγος!

Εγώ ευχαριστώ! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! 🙂

Επιτέλους κάτι ακούγεται!!!

Έχει μήνες που είμαι ενθουσιασμένη για την εκπομπή που επιτέλους βγήκε χτες στον αέρα. Έχει καιρό που συζητάμε με μια από της δημοσιογράφους της εκπομπής γι αυτό τους το θέμα. Και είμαι περήφανη που αν και δεν ήμουν μέσα στην εκπομπή, το όνομά μου βρισκόταν στα ευχαριστήρια του τέλους! Θα έχω μια μέρα να το λέω στα παιδιά μου αν μη τι άλλο… Βοήθησα κι εγώ να ακουστεί κάτι!

Στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, χτες βράδυ, ακούστηκαν επιτέλους αυτά που εδώ και χρόνια φωνάζουμε πολλές. Άλλες από τα blog τους, άλλες από το FB. Και συνήθως καταλήγουμε να είμαστε εμείς οι γραφικές που πάλι λέμε τα ίδια και τα ίδια, ή που παραπονιόμαστε για το σύστημα, την καισαρική μας, τους αποθηλασμούς, κλπ.

Γιατί το κάνουμε αυτό αλήθεια? Μήπως επειδή οι περισσότερες εγκυμοσύνες καταλήγουν σε πρόκληση πριν την ώρα τους? Μήπως γιατί οι περισσότεροι τοκετοί με πρόκληση (το 70%) καταλήγουν τελικά σε καισαρική? Μήπως γιατί όπως είπαν και χτες στην εκπομπή, τα ποσοστά των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι τα πρώτα παγκοσμίως? Μήπως επειδή πολλές μαμάδες αλλιώς ονειρεύτηκαν την γέννα του παιδιού τους και αλλιώς την έζησαν? Μήπως επειδή ξαφνικά ξεφύτρωσαν πολλά παιδιά και με αλλεργίες και πρόβλημα στο αναπνευστικό και εντερικό τους σύστημα? Μήπως απλά επειδή παραέγινε το κακό??? Ή επειδή κάτι πρέπει να αλλάξει πια?

Συζητήσεις πάνω σε συζητήσεις και ιντερνετικοί καβγάδες για το κατά πόσο μια μαμά είναι καλύτερη επειδή γέννησε το παιδί της φυσιολογικά ή όχι, για το κατά πόσο περήφανη νιώθει για τις καισαρικές της, για το γεγονός ότι δεν ήταν κορόιδο που πίστεψε τον γιατρό της ή κατά πόσο κακό έκανε που από μόνη της ζήτησε καισαρική και για το πόσο σπασίκλες είναι αυτές που μετά από τόσα χρόνια ακόμη παραπονιούνται για την αναίτια καισαρική τους (κι ας έχουν τα παιδάκια τους μια χαρά)…

Ουφ! Να το ξαναπώ? Όλες καλές μαμάδες είμαστε, όλες είμαστε όμως σε ένα σύστημα Άλφα και εαν δεν αλλάξει αυτό, στο τέλος δεν θα υπάρχει φυσιολογικός τοκετός! Και από την λέξη και μόνο του συγκεκριμένου τοκετού, καταλαβαίνουμε τι είναι το φυσιολογικό να γίνει. Η καισαρική δεν είναι η φυσιολογική οδός για να βγει ένα μωρό. Ε, όσο να ‘ναι, μας αρέσει δεν μας αρέσει, κάποια προβλήματα θα δημιουργούνται με τον μη φυσιολογικό τρόπο ρε παιδιά!!! Και εν πάσι περιπτώσει, γιατί να κάνουμε καισαρική όταν αυτή δεν είναι αναγκαία? Βολεύει? Και εαν ναι, ποιον ακριβώς?

Για το κατά πόσο φυσιολογικός είναι ο φυσιολογικός τοκετός όπως έχουν πια τα πράγματα, θα το συζητήσουμε σε άλλο ποστ. Όσες το βιάζεστε, να σας πω απλά να κάνετε έρευνα για τον φυσιολογικό τοκετό και για τον ΦΥΣΙΚΟ τοκετό. Άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο! Σε αυτό το ποστ, θα σας αφήσω να δείτε (όσες δεν το καταφέρατε χτες βράδυ), την εκπομπή Πρωταγωνιστές. Επιτέλους κάτι ακούγεται! Είμαι ενθουσιασμένη, γιατί το πιστεύω πια, πως σιγά σιγά τα πράγματα θα αλλάξουν! Η κόρη μου, όταν έρθει η ώρα της να γίνει μαμά, δεν θα παλεύει για τα αυτονόητα. Αυτά θα τα έχουμε φέρει στην Ελλάδα… εμείς! 🙂

 

Ένα γράμμα στον γιατρό μου!

Η Μιρέλλα Μάνεση είχε την ιδέα να γραφτεί ένα βιβλίο που ονόμασε «Ένα γράμμα στον γιατρό μου» και κυκλοφορεί online δωρεάν για όσες θα ενδιαφερόντουσαν να το διαβάσουν/τυπώσουν.  Έστειλε πρόσκληση και μαζί με άλλες 49 μαμάδες, έγραψαν την άσχημη εμπειρία του τοκετού τους ώστε να την διαβάσει ο γυναικολόγος τους. Έγινε ομαδική δουλειά και δημιουργήθηκε ένα αριστούργημα.

Την Μιρέλλα, την γνωρίζω Facebookικα από ομάδες που έχουν σχέση με τον φυσιολογικό/φυσικό τοκετό, τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική (vbac) και τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική στο σπίτι (hvbac). Την θαυμάζω για την μαχητικότητά της, τις γνώσεις τις και το τσαγανό της! Την ζηλεύω αρκετά (με την καλή έννοια πάντα) για τον όμορφο δεύτερο τοκετό της που μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ! Εύχομαι αυτό το βιβλίο να καταφέρει να βάλει σε σκέψεις έστω και λίγους γυναικολόγους και να δώσει κουράγιο σε μαμάδες που δεν κατάφεραν να έχουν τον τοκετό που τους άξιζε, αλλά και να δώσει θάρρος και γνώσεις σε όσες πρόκειται να γίνουν για πρώτη ή για δεύτερη, τρίτη, κ.ο.κ. μαμάδες! Μπράβο Μιρέλλα! Μπράβο σε όσες ασχολήθηκαν για αυτόν τον θησαυρό! Δεν ξέρω πως κατάφερα να μην καταλάβω πως μπορούσα να στείλω κι εγώ το δικό μου γράμμα στους γιατρούς μου, αλλά μετά την συζήτηση/συνέντευξη, θα τους γράψω κι εγώ δυο λογάκια, έτσι για να μου φύγει το άχτι!

Ακολουθεί η συνέντευξή μου με την Μιρέλλα 🙂

Ε: Μιρέλλα, μπορείς μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψεις αυτό το βιβλίο?

Α: Το βιβλιο αποτελειται απο φωνες γυναικων που αντιμετωπιστηκαν ασχημα την ιεροτερη στιγμη της ζωης τους, στον τοκετο. Το πρωτο μερος αναφερεται σε ιατρικες πληροφοριες με λεπτομερη βιβλιογραφια και εχει σκοπο την ενημερωση. Το δευτερο μερος ειναι τα γραμματα των γυναικων προς το γιατρο τους και ο.τι ηθελε καθεμια να πει. Το βιβλιο κλεινει με ενα ‘δωρακι’ για καθε εγκυο ,ενα πλανο τοκετου το οποιο δινει καθε πιθανη επιλογη για ολα τα σταδια του τοκετου και μετα απο αυτον. Ετσι η εγκυος μπορει να αποφασισει πως θελει να εξελιχθουν τα γεγονοτα ,να τα συζητησει με το γιατρο της και να γνωριζει ποια ειναι τα δικαιωματα της ωστε να τα διεκδικησει.

Ε: Ποιές είναι οι δικές σου εμπειρίες τοκετού?

Α: Γέννησα το πρώτο μου παιδί με προγραμματισμένη καισαρική. Μέχρι την προηγούμενη μέρα ήξερα ότι πάμε για φυσιολογικό και ότι ο γιατρός μου με στηρίζει. Με ενημέρωσε πως εχω στενη λεκανη και το μωρο ειναι μεγαλο και ψηλα και δε θα μπορεσει να γεννηθει. Η καισαρικη ηταν υποθεση 30 λεπτων, αναρρωσα γρηγορα και ευκολα δεν μπορω να πω πως ταλαιπωρηθηκα πολυ. Αλλα μου στοιχισε ψυχολογικα παρα πολυ. Οταν εμαθα πως η αιτια της καισαρικης μου δεν στεκει καθολου ιατρικα, ενιωσα σαν να με εχουν βιασει. Η ολη διαδικασια σε συνδυασμο με τις λανθασμενες οδηγιες του προσωπικου του μαιευτηριου με δυσκολεψαν παρα πολυ με το θηλασμο. Παρολα αυτα θηλασα την κορη μου (η οποια θηλαζει ακομα 2,5 χρονια μετα) και παραλληλα τον ανηψιο μου μεχρι 6 μηνων, ο οποιος εχει 3 μερες διαφορα με την κορη μου. Στο δευτερο παιδι αποφασισα να διεκδικησω αυτα που αξιζουν και δικαιουμαστε το παιδι μου κι εγω. Επειτα απο πολυ διαβασμα και ψαξιμο , βρηκα την καταλληλη ομαδα (γιατρο και μαια) και μαζι τους και τον αντρα μου γεννησαμε το γιο μου με εναν υπεροχο φυσικο τοκετο στο σπιτι. Η εμπειρια ειναι ανεπαναληπτη και αποτελεσε μεγαλο μαθημα ζωης για την οικογενεια μου.

Ε: Πως σου ήρθε να γράψεις αυτό το βιβλίο?

Α: Αφοτου γεννησα το πρωτο μου παιδι και αρχισα να ενημερωνομαι για το θεμα των τοκετων, ανακαλυψα πως ειμαι κλασικη περιπτωση ελληνιδας επιτοκου. Συγκεκριμενα ειμαι μια απτις 6 στις 10 περιπου. Εκανα καιρο για να το χωνεψω και να το δεχτω. Μεσω των ομαδων vbac και hvbac του facebook ειδα οτι μεταξυ των γυναικων υπαρχει μια πολυ μεγαλη αλληλεγγυη και αλληλουποστηριξη σε τετοιο βαθμο που καθεμια μας να αποτελει πηγη δυναμης για την αλλη. Καθε φορα που προκειται να γεννησει καποια κοπελα απτην ομαδα , ειναι σαν να γενναμε ολες…ετσι σκεφτηκα αυτη τη δυναμη να την κανουμε αξιοποιησουμε με καποιον τροπο Η ιδεα ηταν τελειως της στιγμης. Χωρις καν να την αναλυσω στο μυαλο μου εγραψα μια αναρτηση στις 15-1-13 οντας εγκυος »ειχα μια ιδεα που μαρεσε ετσι φευγαλεα που τη σκεφτηκα αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι πραγματοποιησιμη.. να φτιαχναμε ενα βιβλιο , κατι σαν τα λευκωματα που ειχαμε στο σχολειο, και να γραφαμε η καθεμια απο ενα κειμενο , το οποιο να αναφερεται στον πρωην γιατρο της , που της εκανε την αναιτια καισαρικη.. να ελεγε η καθεμια τι νιωθει και οσα θα ηθελε να του πει. κι επειτα να το στελναμε σε ολους αυτους τους γιατρους. να δουν οτι δεν ειναι απλα μια τρελη πελατισσα που δεν ξερει τι της γινεται , αλλα πολλες γυναικες που εμαθαν επιτελους τα δικαιωματα τους και ποσο τους στοιχισε αυτο..» και καπως ετσι ξεκινησαμε…

Ε: Πιστεύεις οτι θα το διαβάσει ο γυναικολόγος σου?

Α: Δεν εχω ιδεα αλλα θελω να πιστευω πως απο περιεργεια θα το κοιταξει.

Ε: Ποια αντίδραση πιστεύεις πως θα έχει ένας γυναικολόγος όταν διαβάσει αυτό το βιβλίο?

Α: Εχω σκεφτει τα παντα…απο απαξιωση, θυμο, ειρωνια μεχρι θαυμασμο , αυτοαξιολογηση και αναθεωρηση.. Σιγουρα θα υπαρξουν ποικιλες αντιδρασεις.

Ε: Ποια αντίδραση θα ήθελες να έχει ο κάθε γυναικολόγος που θα το διαβάσει?

Α: Θα ηθελα να αναλογιστει το μεριδιο της ευθυνης του και να φερει στο μυαλο του ολα αυτα τα μωρουδισια προσωπα που τον πρωτοαντικρυσαν. Θεωρω ευλογια να βοηθας μια μητερα να φερει στον κοσμο το παιδι της και να εισαι τα πρωτα χερια που θα το κρατησουν και τα πρωτα ματια που θα δει. Κακα τα ψεμματα ,καποιοι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Ο γιατρος που κανει καισαρικες για να ξεμπερδευει και να γεμιζει τις τσεπες του δε θα νιωσει τιποτα, το ξερουμε αυτο. Αυτος ομως που εκανε οτι του εμαθαν (σ’ αυτην την περιπτωση ειναι και παρα πολλες μαιες) ισως σκεφτει αν αυτα που εμαθε ειναι τελικα σωστα, ή εστω ανθρωπινα. Ολοι οι επαγγελματιες περιγεννητικης φροντιδας θα μπορουσαν ισως να ευαισθητοποιηθουν με το θεμα του θηλασμου, στο οποιο υπαρχει τεραστια παραπληροφορηση.

Ε: Πως ένιωσες διαβάζοντας τα γράμματα που σου έστελναν όλες αυτές οι μαμάδες?

Α: Εχω διαβασει παρα πολλες φορες τα γραμματα. Καθε φορα μου βγαζουν το ιδιο συναισθημα.. στενοχωρια και αγανακτιση. Στην αρχη με παιρνει παντα απο κατω και θυμωνω πολυ αλλα πολυ γρηγορα επικεντρωνομαι στο στοχο μας. Την ενημερωση των νεων μαμαδων και την προσπαθεια για αλλαγη της ελληνικης βιομηχανιας τοκετων. Τελικα νιωθω υπερηφανη για ολες μας. Αυτο που μου κανει παντα μεγαλη εντυπωση ειναι πως αναμεσα στις μαμαδες που εγραψαν γραμμα υπαρχουν μαιες και βοηθοι μητροτητας υπερμαχοι του φυσικου τοκετου. Και σκεφτομαι…αν δεν μπορεσαν αυτες να γεννησουν οπως ηθελαν πως να το κανουμε εμεις που δεν εχουμε τις γνωσεις τους και εμπιστευομαστε τυφλα το γιατρο μας..?

Το δικό μου γράμμα στον γιατρό #1 και #2!

Όταν έμεινα πρώτη φορά έγκυος, είχα την εντύπωση πως το να γεννήσει μια έγκυος, είναι πράμα φυσικό. Δεν χρειάζεται μεγάλη γνώση, δεν χρειάζεται μεγάλη τέχνη, χρειάζεται απλά να πας… και να γεννήσεις! Όπως έκαναν όλες οι γυναίκες πριν από μένα. Όπως έκανε η γιαγιά μου, η μαμά μου, έ… έτσι θα έκανα κι εγώ!

Δεν μου έδειξες πως είσαι άνθρωπος που δεν θα έπρεπε να σε εμπιστευτώ. Ίσα ίσα μεγάλος γιατρός, έμπειρος, σε δημόσιο μαιευτήριο με γέννες πολλές! Όλα ήταν καλά στην υγεία μου αλλά και του μωρού. Δεν είχα ανησυχήσει σε κάτι και απλά σου ζήτησα να μην χρησιμοποιήσουμε επισκληρίδιο γιατί ήθελα να την ζήσω αυτή την εμπειρία στο έπακρο! Συμφώνησες!

Είχα κλείσει τις 40 εβδομάδες και 40+1 έφτασα στο μαιευτήριο να με δεις για να μου πεις να κάνω βόλτες αν και δεν ήμουν έτοιμη, για να δούμε αν θα γίνει κάτι και αν δεν γινόταν, θα έμπαινα για πρόκληση. Δεν ήξερα τι εστί πρόκληση, ούτε μου είπες. Ήξερα ότι όλες έτσι γεννάνε. Πάνε, κάνουν πρόκληση και γεννάνε όλο χαρά! Ήθελα να δω το μωρό που με κλωτσούσε τόσο καιρό. Το μωρό που θα με έκανε μαμά. Και την επόμενη μέρα μπήκα τελικά για πρόκληση. Μία μέρα μετά τα γενέθλια του άντρα μου. Είχε και πλάκα νόμιζα! Έκανα αμάν για να αφήσετε τον άντρα μου να έρθει στο δωμάτιο μου, απέναντι από τον χώρο που μία μία έμπαινε για να γεννήσει, με ανοιχτή την πόρτα. Είχα αρχίσει να μην νιώθω καλά. Να κρυώνω, να με πιάνει ο φόβος, και στα ενδιάμεσα να μπαίνουν μαθητευόμενοι γιατροί και μαίες να με εξετάζουν για να μου πουν πως δεν γίνεται τίποτα! Διπλή δόση ωκυτοκίνης και τίποτα! Άκουγα να φωνάζουν γιατροί σε μαμάδες να σπρώξουν, άλλες να βογκάνε, άλλες να κλαίνε κι εγώ προσπαθούσα να μην βγάλω άχνα. Να είμαι δυνατή, να μην κουνιέμαι από την θέση μου γιατί δεν έπιανε ο καρδιοτοκογράφος και εκεί ανάσκελα στο κρεβάτι του πόνου, ντροπιασμένη, να περιμένω απλά να έρθει ένα μωρό που δεν έλεγε να κουνηθεί! Και μετά από 8 ώρες ατελείωτων πόνων δίχως παύση, δεν άντεξα και ζήτησα επισκληρίδιο! Είχε έρθει το τέλος της βάρδια σου! Είχες κάνει 7 καισαρικές εκείνη την μέρα μιας και φαίνεται οι γυναίκες πια δεν ξέρουν να γεννήσουν. Και έτσι η δικαιολογία ήταν πως δεν υπήρχε το σετάκι για να μου βάλετε επισκληρίδιο! Όχι δεν θα έπαιρνα το ρίσκο να γίνει κάποιο λάθος στην σπονδυλική μου στήλη με το άλλο σετάκι. Αν και η μαία το είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί θα έχανε τη δουλειά της, το ήξερα κι από πριν ότι αυτά ήταν απλά κουραφέξαλα! Μπήκα για καισαρική! Δεν τράβηξα τον ορό από το χέρι μου να σηκωθώ να φύγω. Ένιωθα άρρωστη, αδύναμη και αδικημένη. Που να βρω το κουράγιο? Ναι το ξέρω πως αν του το έλεγα, ο άντρας μου θα με σήκωνε να φύγουμε, αλλά που να βρω το κουράγιο??? Ξύπνησα σε κάτι σαν αποθηκούλα. Κανείς δεν μου ευχήθηκε για το μωρό μου. Νόμιζα πως κάτι του είχε συμβεί και δεν μου το έλεγαν, κι εγώ μισοξύπνια μισοκοιμισμένη φοβόμουν να ρωτήσω, γιατί τι θα έκανα αν μου έλεγαν ότι δεν ζούσε? Όταν πια με πήραν στο δωμάτιο, δεν θυμόμουν πότε μου έδωσαν το παιδί! Το είδα στο βίντεο για να θυμηθώ την στιγμή που αντίκρισα πρώτη φορά το παιδί μου! Κι εσύ ήρθες, πήρες τα χρήματα σου και περήφανα μου είπες ότι όλα πήγαν καλά! Κι εγώ προσπάθησα να κάνω ότι το πίστεψα και να φαίνομαι δυνατή σε όλους, γιατί στο κάτω κάτω, είχα πια το παιδί μου δίπλα και το θήλαζα. Τουλάχιστον αυτό το είχα καταφέρει! Με πρόδωσες γιατρέ #1! Επειδή είχες σχολάσει! Επειδή δεν σε ένοιαζε! Πολύ απλά! 

Στο δεύτερο παιδί, είχα ψιλοδιαβάσει! Βρήκα γιατρό να κάνει φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική (vbac) και θα το προσπαθούσαμε. Για γέννα στο σπίτι δεν το σκέφτηκα και πολύ εδώ στο νησί. Ήμουν φοβισμένη… Όλα και σ’αυτόν τον τοκετό πήγαιναν περίφημα! Και στις 38 εβδομάδες ήρθα γιατρέ #2 να με εξετάσεις! Και μόλις πριν λίγες μέρες (3μιση χρόνια μετά) συνειδητοποίησα και έμαθα, πως στην εξέταση αυτή, βάζεις πάντα και μισό υποθετάκι για πρόκληση τοκετού! Μπορεί και να δεχόμουν ρε γιατρέ μου! Αλλά κρυφά? Γιατί κρυφά να προκαλείς κάτι στο σώμα μου??? 

Την δεύτερη μέρα της εξέτασης, ξύπνησα με σπασμένα νερά. Είχα ξετρελαθεί από την χαρά μου! Η τύχη ήταν με το μέρος μου! Ετοίμασα την βαλίτσα μου, έκανα το ντουσάκι μου, φίλησα το αγοράκι μου, και έφυγα με τον μπαμπά του να πάμε να γεννήσουμε την αδερφούλα του! Τα πονάκια είχαν ξεκινήσει και ήταν τόσο πιο γλυκά από την προηγούμενη φορά. Είχαμε συζητήσει γιατρέ, θυμάσαι? Plan A, plan B, plan C! Όλες οι εκδοχές. Μέχρι και την περίπτωση ξανά καισαρικής, να βάλουμε επισκληρίδιο. Αυτή τη φορά να δω το μωρό μου να γεννιέται! Μαγική στιγμή, στιγμή που θα έμενε στο μυαλό μου για πάντα! Έστω να καταφέρω αυτό γιατρέ, ναι? Και συμφώνησες! Θυμάσαι??? Εγώ θυμάμαι!

Κεχρωσμένο αμνιακό υγρό (ειχε κάνει κακά η Ναταλία μέσα στον σάκο)! Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί! Και πάλι όταν με ρώτησες, είπα όχι. Δεν ρισκάρω γιατρέ μου να κάνει αναρρόφηση το μωρό μου και να πρέπει να φύγει Αθήνα για να το κάνουν καλά! Και βουρ για καισαρική! Γιατρέ να περιμένουμε να έρθει ο άντρας μου! Και να τρέχει να με βρει ο καημένος λίγο πριν περάσω την πόρτα του χειρουργείου, γιατί 10 λεπτά δεν μπορούσες να περιμένεις. Ήθελες να πας σπίτι να κοιμηθείς! 

Να μιλήσεις με τον αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο! Μου είχες πει! Εγώ με λιγμούς! Ούτε καν να με καθησυχάσεις! Τρεις κοπέλες στο χειρουργείο μου έδεναν τα χέρια σαν να με ετοιμάζανε για σταύρωση, κι εσύ μου έβαζες το μπενταντιν στην κοιλιά και κρατούσες το νυστέρι. Και ήρθε η μάσκα για να αναπνεύσω και να κοιμηθώ! Ποιος ήταν ο αναισθησιολόγος? Αυτή η γυναίκα από πάνω μου? Και γιατί δεν μου το έλεγες γιατρέ? Πάλι ολική νάρκωση? Πάλι δεν θα είμαι εκεί στην γέννηση της μικρής μου? Γιατρέεεεε, γιατί μου την έφερες έτσι πισώπλατα??? Παραδώθηκα για άλλη μια φορά! Είσαι ευάλωτη σε τέτοια παράδοση, μετά από τέτοια μεταχείριση! Μάζεψα τους λιγμούς μου και σου είπα τουλάχιστον να μου ευχηθείτε την ώρα που θα ξυπνάω! Και πήρα βαθιές ανάσες να μην σκέφτομαι και πριν βάλω πάλι τα κλάματα, κοιμήθηκα! Και δεν έχω πάει ακόμη σε γυναικολόγο άλλο γιατρέ από τότε! Δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευθώ κάποιον! Γιατρέ #2, μπορεί η καισαρική αυτή να μην ήταν αναίτια. Άντε να το πιστέψω! Ήταν όμως αναίτια η αναισθησία σου! Είχαμε μιλήσει. Σου είχα εξομολογηθεί την ελπίδα μου και απλά αποφάσισες να μην ενδιαφερθείς! Συγχαρητήρια! Με έκανες για δεύτερη φορά σμπαράλια! 

Γιατρέ #1 και #2 δυστυχώς, δεν γνωρίζετε το μεγαλείο της γέννας! Είναι κρίμα! Θα μπορούσατε να είστε μέρος αυτού, αλλά είστε απέναντι! Εγώ μπορεί να μην το έζησα, αλλά το γνωρίζω! Και θα το γνωρίσω σε άλλες μαμάδες. Θα τις ακούσω, θα τις αφουγκραστώ και θα τις βοηθήσω να νιώσουν όμορφα όποια κι αν είναι η γέννα τους τελικά! Όμως οι γυναίκες σιγά σιγά ξυπνάνε! Ζητάνε, θέλουν και κάποια στιγμή θα απαιτήσουν σεβασμό κι εγώ θα βοηθήσω σ’ αυτό! Σε σας μόνο αυτό θέλω να πω! Είσασταν πλήρης απογοήτευση!!!

Κι επειδή είμαι σίγουρη πως ούτε καν με θυμάστε, να σας πω και το όνομά μου!
Λυδία Θεοχάρη