Πως είστε??? Όλοι καλά εύχομαι! Εμείς έχει κάτι μέρες τώρα που έχουμε περάσει όλοι κι από κάτι. Εγώ στο λάιτ, ο Γιώργος, η Ναταλία και ο Μάκης στο πιο βαρύ τους. Πυρετούς, βήχες, μύξες, και γκρίνιες (όλα μαζί όμως, όχι ο καθένας κι από κάτι!)! Ο Μάκης μόλις έγιανε, ο Γιώργος είναι στο τσακ «είμαι-καλά» και η Ναταλία συνεχίζει. Μια μέρα έτσι, μια μέρα καλά, μια μέρα πάλι τα ίδια!
Η ξαδέρφη τους η Μαργαρίτα είναι εδώ από το Μόναχο. Περίμεναν μέρες πως και πως την Μαργαρίτα και όταν ήρθε… δεν μπορούσαν να παίξουν για να μην κολλήσουν ο ένας τον άλλον! Έκλαψαν τα δικά μου, στεναχωρέθηκε και η Μαργαριτούλα, αλλά κατά τα άλλα ήταν πολύ γενναία παιδιά! Χτες μάλιστα έπαιζαν οι μεν από μέσα από την μπαλκονόπορτα και η Μαργαρίτα απ’ έξω! Γέλασαν και έπαιξαν έτσι για τουλάχιστον μισή ωρίτσα! Σήμερα βρήκαμε άλλη λύση. Με μάσκα από το φαρμακείο! Τι να κάνουμε?
Όλος ο κόσμος άρρωστος. Πονοκέφαλος, στομαχόπονος, πυρετός, βήχας! Με λίγα λόγια, μια ίωση με απ’ όλα! Ούτε γύρος να ήταν!!!
Παρ’ όλα αυτά βέβαια, δεν πτοούμαστε! Και τα μελομακάρονά μας φτιάξαμε, και καλά περνάμε και ξεκουραζόμαστε μέσα στο σπίτι αντί να τρέχουμε από δω κι από κει. Στο σπίτι, βαρεμένα, χουζούρικα, με πολλές αγκαλίτσες, περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει τα δώρα!
Πολλές πολλές ευχές λοιπόν σε όλους, για καλά, χαρούμενα και όμορφα Χριστούγεννα! Αν δεν είστε κι εσείς καλά, περαστικά σας εύχομαι, αν είστε πολύ χάλια, σας εύχομαι γρήγορα να είστε περδίκι και να μην χάνετε την χαρά των Χριστουγέννων! Πάρτε αγκαλιά μια θερμοφόρα και χαρτομάντιλα και μοιράστε χαμόγελα και δώρα! Αν είστε καλά, ποιος στη χάρη σας! Χαρείτε και γι αυτό! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω! Φέτος η χρονιά μου έχει αρκετό τρέξιμο είναι η αλήθεια, αλλά κάθε τόσο βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, και να το το ποστ μου!
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι για τις ενοχές. Μιας και είμαστε γονείς, ειδικά εμείς οι μαμάδες, τις ενοχές τις έχουμε στην τσεπούλα μας και έτσι διάβαζα για το πως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε αυτές τις ενοχές και να τις διώχνουμε από μέσα μας γιατί σε τίποτα στην ζωή μας δεν βοηθούν! Μεγάλο θέμα θα μου πείτε.
Πάμε όμως παρακάτω γιατί άλλο είναι το θέμα μου. Μιλούσε λοιπόν και για τις ενοχές που πολλοί μπορεί να έχουμε όσον αφορά στο κατά πόσο καλά παιδιά είμαστε για τους γονείς μας τώρα που μεγάλωσαν, πόσο τους νοιαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε, πόσα ζητάνε από μας και πόσα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας, ή αισθανόμαστε από τα σχόλια, το βλέμμα, κλπ των γονιών μας, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί! Ή και από μόνοι μας σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να τους αγαπούμε περισσότερο, να μην μας την σπάει που πρέπει να τους τρέξουμε κάπου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας και τι νιώθουμε? Ενοχές!
Ειδικά εμείς στην Ελλάδα που τις περισσότερες φορές ζούμε αρκετά κοντά στους γονείς μας, που αν δεν πάμε μια Κυριακή στην μαμά που έφτιαξε φαΐ για όλη την οικογένεια, θα μας το χτυπάει, που η μαμά μας και ο μπαμπάς μας, μας προίκισαν και μας σπούδασαν και πρέπει να το ξεπληρώσουμε κάπως όλο αυτό. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι θα μένουμε όλοι μαζί γιατί μας έδωσαν το σπίτι τους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μετά από λίγο δεν θα τους αντέχουμε και θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να την κάνουμε από το σπίτι… Και τι μας κάνει εμάς αυτό όλο? Τέρατα! Παιδιά τέρατα, γιατί πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ εκτιμούμε όλο αυτό που μας δωρίστηκε και να βαρυγκωμάμε για τους ίδιους μας τους γονείς? Ενοχές λέμε ρε παιδί μου!
Και τι έλεγε το βιβλίο? ‘Εδωσε μια πολύ απλή εξήγηση. Δεν θα την αναλύσω όμως πολύ… Έλεγε λοιπόν, ότι τα παιδιά δεν είναι πλασμένα να αγαπούν τόσο τους γονείς τους. Οι γονείς είναι πλασμένοι να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά είναι πλασμένα να αγαπούν επίσης κι αυτά, τα δικά τους παιδιά! Πως τα πάντα προχωρούν μπροστά και δεν επιστρέφονται! Πως ένας γονιός ανταμείφθηκε ήδη και δεν περιμένει να ανταμειφθεί από σένα. Ειδικά οι μαμάδες που κάνουν τόσα και τόσα για τα παιδιά τους αλλά και οι πατεράδες που πλέον είναι πιο συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους. Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος με μένα, χαιρόταν γι αυτό, όταν με γέννησε, ένιωσε ολοκλήρωση, αργότερα, το κάθε τι που έκανε για μένα, της προκαλούσε περηφάνια, ευχαρίστηση, χαρά. Το ότι ο πατέρας μου έπαιζε με μας, του προκαλούσε επίσης ολοκλήρωση, χαρά, του έδινε νέο νόημα στην ζωή του. Όταν πλήρωνε για τις σπουδές μου και για πόσα άλλα, το έκανε γιατί θεωρούσε πως αυτό είναι το χρέος του και το έκανε με ευχαρίστηση. Λοιπόν, η ανταμοιβή γινόταν συγχρόνως με το όταν γινόντουσαν! Δεν υπάρχει κάποιο χρέος… Αυτά όλα τα έκαναν και για τους ίδιους. Τους ευχαριστώ για όλα αυτά, τους ευχαριστώ γιατί έκαναν πολλά περισσότερα ίσως από άλλους γονείς, αλλά αυτό θεωρούσαν ότι έπρεπε να κάνουν και το έκαναν.
Και συνεχίζει λοιπόν το βιβλίο και λέει ότι αυτό που χρειάζονται οι γονείς μας, είναι να τους νοιαζόμαστε και να τους σεβόμαστε για όλο αυτό. Να τους αγαπήσουμε το ίδιο πολύ και να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν οι ίδιοι για μας, το να βάλουμε ίσως και τη ζωή μας στην άκρη για να τους φροντίσουμε, δεν είναι χρέος μας. Εμείς αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγάπησαν οι γονείς μας εμάς (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο), τα δικά μας παιδιά και ο τροχός συνεχίζεται και για όλα τα παραπάνω!
Και φτάνω στο δια ταύτα! Τι ακριβώς θα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν? Να μας γηροκομήσουν, να μας βλέπουν κάθε Κυριακή ακόμη κι αν αυτό για τα ίδια θα σημαίνει να θυσιάσουν ίσως την μοναδική ελεύθερη μέρα τους με τα δικά τους παιδιά? Θα ζητάμε όλο και περισσότερα? θα τα κάνουμε κι αυτά να αισθάνονται τύψεις?
Και τι ζητάμε τώρα από τα παιδιά μας? Το ίδιο? Να μας αγαπούν όσο τα αγαπάμε εμείς? Να μας καταλαβαίνουν όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς? Ε, δεν γίνεται! Είναι τεράστιο βάρος αυτό για ένα παιδί! Εγώ ελπίζω όπως όλοι ίσως οι γονείς, πως οι δεσμοί που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά μας να είναι καλά ριζωμένοι και να υπάρχει μια όμορφη σχέση μέχρι τα γεράματα μας. Θα δείξει, θα μου πείτε, τι θα γράφω στα 70 μου! χαχα!
Πόσες φορές ακούγαμε αυτό το κλασσικό πια,»όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!» Και τελικά ισχύει! Ισχύει όμως one way. Το πως νιώθουμε εμείς για τα παιδιά μας! Που τα αγαπάμε τόσο ώστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για την υγεία και την ευτυχία τους! Αλλά, μέχρι εκεί! Μόλις κάνουμε ότι κάνουμε, ας χαρούμε με αυτό, ας νιώσουμε περήφανες, ας νιώσουμε όμορφα. Είναι η ανταμοιβή μας! Αυτή είναι, όχι κάτι μετά! Άντε, και το να βλέπεις το παιδί σου (αργότερα) να νιώθει την ίδια χαρά με τα δικά του παιδιά. Με την δική του οικογένεια! Και δίχως να το πιέζεις για την αγάπη και την φροντίδα που σου «χρωστά», δίχως να του προκαλείς ενοχές επειδή ζει πια την δική του ζωή τώρα που είναι η σειρά του, δίχως να του πετάς το πόσο σε έχει παραμελήσει, θα σου δείχνει απλόχερα πως όλα όσα έκανες, τα εκτιμά, τα σέβεται και του αρέσει να βρίσκεται κοντά σου.
Ναι ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά σκεφτείτε το! Το παιδί μου ΔΕΝ θα με γηροκομήσει? ;OXI! Θα βρεθεί σίγουρα κάποια άλλη λύση. Υπάρχουν! Δύσκολο να το σκέφτεσαι? Κι όμως! Και μη νομίζετε ότι εγώ είμαι καμιά ξεχωριστή μάνα, έτσι? Από την μέρα που ήμουν έγκυος στα παιδιά μου αλλά και μετά, το τραγούδι που τους τραγουδούσα, ήταν το παρακάτω. Το χουμε οι μαμάδες! Το παιδί ΜΑΣ, πάντα μαζί 😉
Το Blog μιας Μαμας 