Εκλεισε τα πρωτα 10 χρόνια ο Γιώργος!

 

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Είμαι 10 ολόκληρα χρόνια μαμά! Ο Γιώργος έκλεισε τα πρώτα του 10 χρόνια ζωής και νομίζω πως σιγά σιγά θα μπούμε και στην εφηβεία. Αλήθεια, έρχεται πιο νωρίς πια? γιατί κάτι τέτοιο καταλαβαίνω τον τελευταίο καιρό…

 

23 Ιανουαρίου 2007. Μια μέρα μετά τα γενέθλια του Μάκη (χρόνια πολλά αγάπη! Θυμάσαι εκείνα τα γενέθλια 10 χρόνια πριν, που έσβησες τα κεράκια σου μέσα στο μαιευτήριο?), γεννήθηκε ο Γιώργος. Ο Τζώρτζ όπως τον φωνάζουμε… Ήταν μια μέρα δύσκολη, μια μέρα που ο τοκετός μου δεν πήγε κατά τίποτα όπως θα τον προτιμούσα και περίμενα. Ήταν μια μέρα που ζαλισμένη από την ολική νάρκωση, γνώρισα το μωρό μου και που λίγο μετά τον είχα συνέχεια πάνω μου και τον χάζευα. Είχα γίνει μαμά, του πιο ανοιχτομάτικου αγοριού σε όλο το μαιευτήριο!

 

Ο Γιώργος… Ο Γιώργος λοιπόν, μου έμαθε όσα δεν ήξερα μέχρι στιγμής για τη μητρότητα. Γιατί, ενώ είχα διαβάσει αρκετά πριν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, όταν τα ζεις είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά. Αν δεν κοιτάξεις στα μάτια του δικού σου παιδιού, ποτέ δεν θα μάθεις πραγματικά την αγάπη που έχεις μέσα σου για να δώσεις και πόσο ελαστική μπορείς να γίνεις. Έμαθα από τον Γιώργο ότι μέσα σε λίγες στιγμές, μπορείς να διαγράψεις κάθε φιλοσοφία που είχες στο μυαλό σου και να την παραδώσεις στον σκουπιδοτενεκέ μαζί με τον εγωισμό σου. Έμαθα πως οι κανόνες δεν υπάρχουν σε μια τέτοια σχέση και πως εφόσον μαμά και μωρό είναι καλά μαζί, τότε δεν πρέπει να ανησυχείς. Απλά ακολουθείς το παρόν και αυτό αρκεί. Όλα παίζουν, όλα αλλάζουν και όλα περνάνε…

 

Με τον Γιώργο έμαθα πως να θηλάζω, πως να κοιμάμαι με το παιδί μου και τον άντρα μου στο ίδιο κρεβάτι με ασφάλεια, πως να τον κουβαλάω σε μάρσιπο αγκαλιάς σχεδόν όλη μέρα, γιατί απλά, αν δεν το έκανα, ήταν δυστυχισμένος κι εγώ κομμάτια! Έμαθα πως να είμαι η μαμά που είμαι σήμερα!

 

Και σιγά σιγά μεγάλωνε. Έγινε μεγάλος αδερφός. Εκεί με έμαθε πως όσο και να προσπαθώ, είναι απολύτως φυσιολογικό και απολύτως ανθρώπινο, να ζηλέψει. Με έμαθε, περνώντας ο καιρός, πως κάνω λάθη. Πολλά λάθη. Με έμαθε όμως να λέω τη συγνώμη μου εύκολα σε αυτόν και την αδερφή του και πως με αγαπάνε δίχως όρους, κάτι που εγώ ήταν δύσκολο να μιμηθώ. Με έμαθε, πως δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο και πως ο καθένας κατακτά κάτι στην δική του ώρα. Και πήγε σχολείο. Και εκεί ακόμη με μαθαίνει. Με μαθαίνει πως σε κάποια πράγματα οι μαμάδες πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους δίχως καθοδήγηση και σε άλλα χρειάζεται να τα πάρουν από το χέρι. Με μαθαίνει πως δεν είναι ακόμα μικρό παιδί και πως αν του φωνάξω εγώ, μπορεί να μου φωνάξει κι αυτός και πλέον έχει πολύ καλά επιχειρήματα. Με μαθαίνει πως λίγος καιρός μένει μέχρι να αρχίσει να αμφισβητεί πολλά από αυτά που του λέω. Με μαθαίνει συνεχώς. Κάποιες φορές αργώ να τα «πιάσω» τα μαθήματα, κάποιες πάλι, «πιάνω» πουλιά στον αέρα!

 

 

10 χρονών! Ο Γιώργος είναι φιλότιμο παιδί. Τίμιο, αγαπησιάρικο παιδί (όταν ξεχνάει ότι είναι έφηβος). Του αρέσει να συζητάμε για διάφορα δύσκολα θέματα (ρατσισμό, πολέμους, κλπ), αλλά και για δικά μας ενδιαφέροντα. Το μεγάλο του ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό είναι το minecraft και η αλήθεια είναι πως αν τον άφηνα να κάτσει μπροστά στον υπολογιστή όλη μέρα, θα το έκανε… Είναι πιστός φίλος και του αρέσει να είναi cool τύπος και με το ωραίο του χιούμορ, η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνει! Έχει πολλή φαντασία και θα μπορούσε άνετα να είναι το επόμενο μεγάλο αστέρι συγγραφέας παιδικών βιβλίων φαντασίας (αν του άρεσε να γράφει και εκτός σχολείου)! Φέτος, καταλάβαμε πως έχει ταλέντο στο θέατρο και γενικά σαν να έβγαλε διάφορα νέα ταλέντα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα! Του αρέσουν πλέον τα δικά του τραγούδια που βρίσκει στο youtube και έχω να πω ότι έχει ωραίο μουσικό γούστο. είναι ξεχασιάρης, πάντα βρίσκει μια δικαιολογία όπου συνήθως δεν φταίει αυτός, αλλά όταν είναι σοβαρά τα πράγματα, θα πάρει το φταίξιμο και δεν θα πει ψέματα. Είναι πειραχτήρι, κάτι που την σπάει πολύ στην αδερφή του, αλλά την αγαπά πολύ και δεν την ζηλεύει πια, μιας και αρχίζει να καταλαβαίνει την δική του ολόδικη του δύναμη! Είναι ένα παιδί που φαίνεται πως θα γίνει ένας πολύ ενδιαφέρον νέος με τον οποίο περιμένω πως και πως να κάνουμε διαφόρων ειδών συζητήσεις, γιατί θα έχει φοβερές απόψεις! Είμαι σίγουρη! Τον Γιώργο μπορείς να τον εμπιστευτείς με το μεγαλύτερό σου μυστικό και δεν θα το πει πουθενά ποτέ! Μπορείς επίσης να του πεις ένα πρόβλημα και θα προσπαθήσει να σου βρει λύση ή θα σε παρηγορήσει με πραγματικά επιχειρήματα! Τον χαίρομαι τόσο πολύ!!! Μπορεί να είναι σπάσιμο νεύρων σχεδόν η κάθε μέρα, μέχρι να τελειώσει τα μαθήματά του, αλλά είναι ο εαυτός του και πάντα ήταν!

 

Ο Τζώρτζης μου, το πρώτο μου παιδί, σήμερα γίνεται 10 χρονών! Μπήκαμε στις δεκάδες. Για λίγο μόνο ακόμη, θα ακροβατεί ανάμεσα το παιδί και τον έφηβο… Ονειρεύεται μια μέρα να γίνει σπουδαίος σε κάτι. Παιδί μου, συγνώμη αν δεν στο έχω δώσει ακόμη να το καταλάβεις, αλλά θα στο πω και θα στο ξαναπώ… ΕΙΣΑΙ από ΤΩΡΑ σπουδαίος!!! Ήσουν, είσαι και θα είσαι, σπουδαίος!!! Έχεις μεγάλη δύναμη μέσα σου και σε παρακολουθώ… Όσο αρχίζεις να ανεξαρτητοποιείσαι την χρησιμοποιείς όλο και περισσότερο και αυτά που καταφέρνεις μόνος σου, είναι σπουδαία!

 

Χρόνια σου πολλά αγόρι μου! Σε αγαπάμε πολύ όλοι! ❤

 

Πριν ακριβώς 8 χρόνια!

 

Πριν ακριβώς 8 χρόνια, γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί! Πριν από κείνη την μέρα, δεν ήξερα ότι η ζωή μου θα άλλαζε τόσο! Φανταστείτε (το έχω ξαναπεί), πως έλεγα ότι θα ξεκινούσα δουλειά μετά από δύο ολόκληρες εβδομάδες. Και απλά στο ενδιάμεσο της δουλειάς θα μου έφερναν το μωρό να το θηλάσω στο αυτοκίνητο και να το πάρουν πίσω!

 

Πόσο μα πόσο στον κόσμο μου ήμουν!!! Που να ξέρω 8 χρόνια και 1 μέρα πριν τι θα σήμαινε ο ερχομός του Γιώργου στη ζωή μου! Που να ήξερα ότι το να είμαι μαμά, θα ήταν πλέον το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου? Που να ήξερα ότι θα με συνέπαιρνε τόσο όλο αυτό, που πλέον για μένα θα ήταν η μοναδική δουλειά. Που αργότερα ακόμη και η επαγγελματική μου δραστηριότητα θα άλλαζε κατεύθυνση! Που να ήξερα ότι μέσα από σένα Γιώργο μου, θα μάθαινα τόσα για μένα! Που να ήξερα πως όλη μου η υπόλοιπη ζωή, θα είχε να κάνει με το μεγάλωμα σου και μετά και της αδερφής σου, πως θα προσπαθούσα για το καλύτερο στην διατροφή σας, στην ανάπτυξή σας και στην ψυχολογία σας!

 

Από την ώρα που γεννήθηκες ήσουν ένα μωρό που ήθελε να εξερευνήσει! Με μεγάλα ανοιχτά μάτια όλη την ώρα, δεν ήθελες πολύ ύπνο και καθισιό. Ήθελες να είσαι σε μια αγκαλιά που να σε παίρνει βόλτες! Και αυτό κάναμε! Αρχικά ο μπαμπάς σου και όταν ανάρρωσα από την καισαρική κι εγώ! Σε είχα δεμένο πάνω μου με ένα sling και σε είχα εκεί συνεχώς. Οπουδήποτε αλλού, δεν σου άρεσε άλλωστε! Και μεγάλωνες, μεγάλωνες. και όλο και παθαίναμε την πλάκα μας! Τόσο που όταν έμεινα έγκυος με την αδερφή σου, αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να την αγαπήσω όσο εσένα. Τόσο που ενώ πάντα ήθελα κορίτσια, τώρα πια ήθελα αγόρια. Αρκεί να σου μοιάζουν!

 

Όταν έγινες ο «μεγάλος» αδερφός, πριν 5 χρόνια, ήσουν μικρούλης αγαπούλα μου! Κι όμως γιατί νομίζαμε πως ήσουνα μεγάλος? Και συμπεριφερόσουν σαν μεγάλος. Κατανοούσες σαν μεγάλος και ζήλευες μωρό μου κι ας μην το έδειχνες! Και όταν το έδειχνες, ένιωθα πως κάνω εγώ κάτι λάθος, αλλά πως να μην ζηλέψεις? Μοιραζόσουν πια την μαμά σου με ένα μωρό! Κι όμως παρέμεινες ένα τόσο καλόκαρδο παιδί! Δέχεσαι ακόμη τα λάθη μας με αγάπη! Καταλαβαίνεις και δέχεσαι τον άλλον. Η ενσυναίσθησή σου με έχει στείλει πολλές φορές αδιάβαστη!

 

Ξέρω πως έγινες πολλές φορές το πειραματόζωο μιας και είσαι ο πρώτος. Βλέπω όμως ότι όσα λάθη και να κάναμε, παραμένεις διαμάντι! Ένα διαμάντι που λάμπει, και σαν πρίσμα αναλύει τα χρώματα του φωτός ώστε να υπάρχει κατανόηση των πραγμάτων και να μπαίνουν όλα σε μια σειρά βάσει σωστών προτεραιοτήτων!

 

 

Σήμερα έγινες 8 χρονών! Πριν από 8 χρόνια, έγινα μαμά! Μεγάλωσες! Μεγάλωσα κι εγώ! Σου μένουν μόνο 30 πόντοι για να με φτάσεις! Σου αρέσει να σε αγκαλιάζω και να σου λέω τρυφερά λόγια! Η αίσθηση του χιούμορ σου είναι τόσο καλή και πραγματικά μερικές φορές κατουριόμαστε από τα γέλια! Τα κοριτσάκια αρχίζουν να σε ερωτεύονται (και δίκιο έχουν δηλαδή) και εσύ παραμένεις γλυκός και αθώος! Και άταχτος, και ξεχασιάρης και λίγο απρόσεκτος! Αλλά, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που θα άλλαζα αν αυτό σήμαινε πως δεν θα ήσουν ο εαυτός σου!!! Σε αγαπώ και θέλω να το θυμάσαι! Ακόμη και όταν θα μπεις στην εφηβεία και ότι κάνω θα σου φταίει! Σε αγαπώ απένταντα (όπως έλεγες μικρούλης)! Κι εγώ, και ο μπαμπάς σου και η αδερφή σου, που μπορεί να σου σπάει τα νεύρα καμιά φορά αλλά σε αγαπά και σε θαυμάζει και όταν πάω να την μαλώσω για κάτι που σου έκανε, τότε την λυπάσαι και αλλάζεις γνώμη!

 

Σήμερα έγινες 8 χρονών. 10 ακόμη και θα γίνεις όπως έλεγε μια φίλη, απλά φιλοξενούμενος στο σπίτι μας. Θα φεύγεις θα έρχεσαι, θα σπουδάζεις, θα τελειώσεις, θα έχεις φτιάξει τη ζωή σου. 10 χρόνια ακόμη από τα οποία, λίγα μένουν που θα είσαι ακόμη παιδάκι! Περιμένω και το τότε με ανυπομονησία, αλλά και το τώρα το λατρεύω! Βασικά, γιατί ο κάθε χρόνος που περνάει σου πάει απερίγραπτα!!!

 

Χρόνια σου πολλά γλυκό μου αγόρι! Πολλά, καλά, ευτυχισμένα, γεμάτα αγάπη και πολύχρωμα! ❤

Χρόνια πολλά αγόρι μου!!!

Σας το είπα, δεν σας το είπα ότι είναι ο μήνας μας? Μάλιστα η αλήθεια είναι πως χτες είχε γενέθλια ο άντρας μου! Ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μου! Ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσα να έχω εγώ! Και του χρόνου, σου υπόσχομαι πως θα σου κάνω δικό σου ξεχωριστό ποστ, μιας και θα κλείνεις και τα 40! Χρόνια σου πολλά λοιπόν αγάπη μου, για χτες!

Σαν χτες λοιπόν, είχαμε πάει στο Έλενα να γεννήσω τον Γιώργο! Το πρώτο μου παιδί! Τελικά γέννησα πριν 7 χρόνια σαν σήμερα! 7 ολόκληρα χρόνια! Δεν ήξερα τότε τι ακριβώς σημαίνει το να είσαι μαμά, αλλά το κατάλαβα μόλις έγινα! Ο ανοιχτομάτης μου, μου έδειξε πως όσα σχέδια και να κάνεις πριν να γίνεις μαμά, όσα υπόσχεσαι πως θα κάνεις ή δεν θα κάνεις, πολύ πολύ πιθανόν να αλλάξουν μόλις νιώσεις αυτή την απέραντη αγάπη που έχουν οι μαμάδες για τα παιδιά τους! Όταν καταλάβεις πως δεν είσαι πια όπως πριν, πως δεν ζεις γι αυτά που ζούσες πριν, αλλά βασικά, ζεις για τα παιδιά σου!

Αυτά αγόρι μου, αλλά κι άλλα πολλά μου δίδαξες από τις πρώτες μόνο μέρες που ήρθες κοντά μας! Και από τότε και μέχρι τώρα, μου έχεις διδάξει τόσα μα τόσα πολλά! Δεν θα μπορούσα να ζητήσω για ένα καλύτερο αγόρι! Είσαι τρυφερός, ευγενικός, κοινωνικός, ευαίσθητος, έξυπνος, πεισματάρης, ακούς τους άλλους και καταλαβαίνεις, έχεις ενσυναίσθηση, τόση που αναρωτιέμαι αν έχεις έρθει στον κόσμο αυτό για να τον αλλάξεις! Μπαίνεις στη θέση των άλλων και όταν βλέπεις την αδικία, θέλεις να την αλλάξεις! Το όνειρό σου, είναι να γίνεις επιστήμονας και να δημιουργήσεις κάτι το οποίο θα κάνεις τους πάντες ίσους, όλοι να έχουν φαϊ, όλοι να έχουν επιλογές, να είναι ελεύθεροι!  Και είσαι μόνο 7!

Σου εύχομαι αγόρι μου καλό, να καταφέρεις να κρατήσεις αυτά σου τα όνειρα ζωντανά ακόμη κι όταν θα έχεις μεγαλώσεις. Σου εύχομαι να τα καταφέρεις! Σου εύχομαι στην ζωή σου να είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος, ευτυχισμένος και αγαπημένος! Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου! Σε αγαπάμε πολύ! Και σε ευχαριστούμε αγορι μου! Σε ευχαριστούμε για όλα! ❤

Παει και το καλοκαίριιιιι!!!

 

Αύριο ξεκινάνε τα σχολεία! Για μένα το καλοκαίρι μόνο τότε τελειώνει (Καλά μην τρελαθούμε, Ρόδο μένω, μπάνια κάνουμε και αργότερα), άρα σήμερα είναι η τελευταία μέρα του! Σήμερα αφού περάσαμε την πρώτη ώρα της ημέρας μας στους γιατρούς από τους οποίους έπρεπε να περάσει ο Γιώργος και γυρίσαμε σπίτι θα περάσουμε μια χαλαρή μέρα σαν όλες τις άλλες του καλοκαιριού.

 

Το απογευματάκι θα πάμε σε παιδότοπο και νωρίς το βραδάκι θα πέσουν στα κρεβατάκια τους για να αρχίσουμε σιγά σιγά να συνηθίζουμε το νέο ωράριο (αν και δεν συνηθίζεται στους μεγάλους, κάτι γίνεται με τα μικρά)! Και αύριο Αγιασμός! Τα αυριανά θα σας τα γράψω σε νέο ποστ, φωτογραφίες κλπ! Ε, τι? Μόνη μου θα χαίρομαι? 😉

 

Σκέφτομαι λοιπόν το καλοκαίρι που πέρασε και κάνω έναν απολογισμό! Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι!

 

Αν και περιμέναμε πως ίσως ο Γιώργος χάσει κανένα δοντάκι, τελικά όλα τα διαμαντάκια του συνεχίζουν να στολίζουν το χαμόγελό του. Φέτος όμως έμαθε να κολυμπά δίχως μπρατσάκια! Είχα πει ότι θα τον βάλω κολύμβηση αλλά τελικά δεν τα κατάφερα με τα σούρτα φέρτα μας. Θα πάμε του χρόνου. Τα κατάφερε όμως, και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού πηδούσε από τον βατήρα της πισίνας και κολυμπούσε πάλι μέχρι την άκρη της πισίνας για να επαναλάβει την διαδικασία τόσες φορές ώστε να μην αντέχει άλλες! Η Ναταλία ξεφοβήθηκε το νερό και έβαζε και την φατσούλα της μέσα!

 

Φέτος το καλοκαίρι τα ξαδερφάκια έπαιζαν πολύ πιο όμορφα χωρίς πολλούς καβγάδες. Ο Γιώργος και η Ναταλία έριξαν αρκετούς καβγάδες έπεσαν και μερικές σφαλιαρίτσες, ο Γιώργος άρχισε να την πειράζει λίγο περισσότερο, αλλά τα βρίσκουν και πιο γρήγορα και αγαπιούνται όλο και πιο πολύ! Η Ναταλία έμαθε να βάζει νερό στο κρασί της και ο Γιώργος να επιμένει για το δίκιο του και τους λόγους που θα πρέπει να είναι αυτός ο «αρχηγός» της παρέας. Να το παίζει λίγο περισσότερο αντράκι και η Ναταλία λίγο πιο πολύ μπαλαρίνα!

 

Το καλοκαίρι ο Γιώργος έμαθε να ψιλοδιαβάζει, να θέλει να γράψει λέξεις, να έχει καλύτερο χιούμορ και να μην θέλει πια να τον φιλάω και πολύ πολύ. Και ΑΝ αυτό συμβεί, σκουπίζει αμέσως το μαλακό του μαγουλάκι! Πότε θα αρχίσει να τραβιέται και από τις αγκαλιές άραγε? Η Ναταλία βέβαια θέλει πολλά φιλάκια και πολλά χαδάκια και πολλές αγκαλίτσες, πολλά τσιμπιδάκια, και πολλά κοριτσίστικα που μας τρελαίνουν ώρες ώρες!

 

Η Ναταλία μας δείχνει πόσο έτοιμη είναι κι αυτή να πάει τουλάχιστον κάποιες μέρες την εβδομάδα σε παιδικό σταθμό και πόση χάρη έχει στις κινήσεις της όταν χορεύει, που πραγματικά αναρωτιέμαι από που τα έχει μάθει όλα αυτά! Ωρίμασε και το μικρό μας, και άρχισε να συζητάει πιο πολύ για να μας πείσει για την γνώμη της, ενώ έμαθε να κρατάει τα βαρβάτα νεύρα της! Είναι τόσο όμορφο να τα ακούμε να καταστρώνουν και τα δύο μαζί σχέδια, να συζητάνε για διάφορα θεματάκια, να παίρνουν ο ένας το μέρος του άλλου!

 

Περάσαμε όμορφα και φέτος. Πήγαμε διακοπές σε τριγύρω ξενοδοχειάκια στην Ρόδο για ΣΚ, πήγαμε θάλασσες, πήγαμε διακοπές στην Χαλκίδα αλλά και Σκύρο να παντρέψουμε τον μικρό αδερφό του Μάκη (οποίος έχει τελικά μεγαλώσει) , είδαμε πως από δω και πέρα μπορούμε να καθόμαστε στην παραλία λίγο πιο χαλαροί και να παίζουν τα παιδιά δίχως να εξαφανίζονται στον ορίζοντα, δίχως να θέλουν ντε και καλά να πάνε στα βαθιά μόνα τους, κλπ! Εννοείται πως συνεχώς τα επιβλέπουμε, αλλά έχει αρχίσει και μια μικροχαλάρωση. Ο καθένας μας έχει την σειρά του στην χαλάρωση, ενώ ο άλλος έχει τα μάτια του 14!

 

Αυτό το καλοκαίρι, φτιάχτηκε και το δωμάτιο των παιδιών. Θα σας βάλω κι από αυτό φωτογραφίες όταν τελειώσουν και όλες οι μικρολεπτομέρειες. Αλλά το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά ευχαριστιούνται τον χώρο τους, θεματάκια δεν είχαμε στην αλλαγή και πλέον κοιμόμαστε μόνο 2 στο κρεβάτι μας και τα μικρά στα δικά τους κρεβατάκια! Μεγάλη αλλαγή αν σκεφτούμε πως εδώ και 6μιση χρόνια έχουμε τουλάχιστον 1 παιδί στο κρεβάτι μας! 😉

 

Αυτό το καλοκαίρι έβαλα το μεγάλο στοίχημα να μην φωνάζω στα παιδιά και έχω ηρεμήσει πολύ! Όλα είναι στο μυαλό τελικά! Αρκεί να το καταλάβεις!…

 

Το καλοκαίρι αυτό πέρασε! Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι, γεμάτο γέλια, χαρούμενες στιγμές, γεμάτες στιγμές, γεμάτο παιδικές και γονεϊκές αναμνήσεις! Ήταν το καλοκαίρι που όταν τελείωνε, το αγοράκι μου το μεγάλο θα ξεκινούσε δημοτικό και που το μικρό μου κοριτσάκι θα ξεκινούσε παιδικό. Που με λίγα λόγια, μετά από 6μιση χρόνια, θα υπάρχουν ώρες στο σπίτι που θα είμαι τελείως μόνη! Και ήρθε ο Σεπτέμβρης!

 

Πάει το καλοκαίρι! Από μικρή τρελαινόμουν για τον Σεπτέμβρη και γενικά τις αλλαγές της εποχής. Δεν έχει αλλάξει αυτό! Αυτή η προσμονή για τα όσα θα έρθουν, για όλα τα όμορφα, συνεχίζει! Νέα εποχή θα χαραχτεί, νέες αναμνήσεις, νέες εμπειρίες! Καλώς να έρθουν! Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι! Πάει το καλοκαίρι! Πάμε για το Φθινόπωρο! Καλή αρχή αύριοοοοοοο 🙂

Χρόνια πολλά μπαμπάδες!!!

 

Τρίτη Κυριακή του Ιούνη! Γιορτάζετε μπαμπάδες! Χρόνια σας πολλά! Χρόνια πολλά στον δικό μου μπαμπά και χρόνια πολλά στον αντρούλη μου. Τον μπαμπά των παιδιών μου 🙂

 

Μπορεί να σας μουρμουράμε, μπορεί να σας κάνουμε να νιώθετε ότι δεν κάνετε την δουλειά σας όσο καλά την κάνουμε εμείς (την δουλειά μας), αλλά η αλήθεια είναι ότι δίχως εσάς ο κόσμος των μικρών μας θα ήταν μισός. Και ο δικός μας σίγουρα χειρότερος. Η αλήθεια επίσης είναι πως ενώ σας την λέμε καμιά φορά στο στιλ «από σενα το πήρε αυτό!», από μέσα μας χαμογελάμε και είμαστε περήφανες ακριβώς γι αυτόν τον λόγο! Γιατί, για να σας αγαπήσαμε και να σας επιλέξαμε να γίνεται μπαμπάδες των παιδιών μας, αυτό ήταν και το ζητούμενο… Να πάρουν πολλά από σας 🙂

 

 

Ο Γιώργος και η Ναταλία λοιπόν μπαμπά Μάκη, μου έδωσαν μια λίστα με τα πράγματα που τους αρέσουν σε σενα! Enjoy it!

 

Ερώτηση: Τι σας αρέσει στον μπαμπά?

 

Ναταλία:

-που κοιμάμαι δίπλα στον μπαμπά και την μαμά

-που παίζουμε μαζί

-που μου βάζει τα ρούχα μου καμιά φορά

-που παίζουμε μαζί σκουλήκια (ένα επιτραπέζιο)

-που μου διαβάζει το μικρό βιβλιαράκι

-που δεν ανάβει τα φώτα (σορρυ Μάκη, δεν κατάλαβα τι εννοούσε…)

-που μου φτιάχνει milk shake

-που χορεύουμε μαζί

 

Γιώργος:

-όταν τον βοηθάω να μαγειρεύει καλαμαράκια

-όταν μου κάνει μια πολύ ζεστή αγκαλιά

-όταν ξαπλώνω πάνω του το πρωί

-όταν κατεβάζουμε έργα και παιχνίδια στο κομπιούτερ και καθόμαστε μαζί στον καναπέ

-όταν παίζουμε bayblade (ένα παιχνίδι του με σβούρες)

-όταν μου διαβάζει βιβλίο

-μόλις του λέμε κάτι, τις περισσότερες φορές το δέχεται

-όταν ηρεμεί και έχει ξεκουραστεί, μας δείχνει πολύ την αγάπη του και μας δίνει αγκαλιές και φιλάκια

-μας λέει ωραία πράγματα

-μόλις χτυπήσουμε τρέχει αμέσως

-μου αρέσει που μου είπε οτι είμαι ευγενικό παιδί

-έχει καλό χαρακτήρα: συμπεριφέρεται καλά στους ανθρώπους, μας λέει καλά λόγια και μας βοηθά όταν τον χρειαστούμε.

-δεν μου αρέσει όταν καμιά φορά βιάζεται να μας μαλώσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο μπαμπάς των παιδιών μου, είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου γι αυτά! Χρόνια πολλά μπαμπά Μάκη! Έκανα την καλύτερη επιλογή 🙂

 

Αυτό εδώ το… σήμερα!

 

Σήμερα το πρωί, είδα μια φωτογραφία στο facebook και ένιωσα… μμμ… δεν ξέρω πως ακριβώς! Ήταν μια φρεσκομαμά, με ένα μωράκι κοιμισμένο μέσα στο σλινγκ της. Ένα τόσο δα κεφαλάκι χωμένο και κρυμμένο στο στήθος της, γυμνά ποδαράκια τοσοδούλικα ξεπρόβαλαν από το σλινγκ, και η μαμά περήφανη στη φωτογραφία. Μια όμορφη εικόνα ομολογώ. Νομίζω πως πήγα να ζηλέψω (αν δεν ζήλεψα στιγμιαία) λίγο, γιατί σκέφτηκα πως πολύ πιθανόν δεν θα ξαναζήσω αυτή την περίοδο.

 

Ο Γιώργος έχει γίνει ένα αγοράκι σχεδόν 6μιση χρονών. Πλέον του ζητάω την άδεια για να τον φιλήσω κι αυτός με αφήνει «αλλά μόνο στα μαλλιά, εντάξει?»! Ευτυχώς είναι κάποιες ώρες λιγάκι αγκαλίτσας ακόμη. Έχει ψηλώσει, έχει αρχίσει να διαβάζει από μόνος του, ενδιαφέρεται για επιστημονικά πράγματα και μας ρωτά, έχει αρχίσει να παίζει και να ζητάει να χρόνο πιο πολύ με τον μπαμπά του παρά εμένα. Θέλει να κάνει το δικό του και επιμένει γι αυτό, κάνει όλο και πιο πολλά επικίνδυνα πράγματα, αλλά συνεχίζει να είναι ένα ευαίσθητο παιδί που σκέφτεται πολύ τους άλλους! Φτάνει η αρχή του καλοκαιριού και μετά από το καλοκαιράκι, θα γίνει ένα πρωτάκι στο δημοτικό. Μεγάλωσε!

 

Η Ναταλία, είναι ένα κοριτσάκι σχεδόν 3μιση χρονών. Ξέρει πολύ καλά τι της αρέσει και τι όχι. Κάθε πρωί επιλέγει τα ρούχα της, και κάθε μεσημέρι, και απόγευμα και βράδυ! Όταν της την πεις για κάτι λίγο απότομα  την πιάνει το παράπονο γιατί δεν έπρεπε να της το πεις με τέτοιον τρόπο. Την έθιξες! Μας έχει μάθει κατά κάποιον τρόπο να μιλάμε με ευγένεια για τα πάντα, ακόμη κι αν η ίδια νομίζει πως είναι η βασίλισσα Ελισάβετ ώρες ώρες και ξεχνάει τις πολλές ευγένειες και αρχίζει τις… διαταγές! Είναι πραγματικό θηλυκό αυτό το κορίτσι! Με τις πόζες της, της κινήσεις της. Παλεύει με τον παρορμητισμό της τελευταία. Όταν θυμώσει, κρατιέται να μην χτυπήσει, κάτι που έκανε συχνά όταν ήταν μικρότερη. Έχει μάθει να μοιράζεται και όταν της συμβεί μια «αδικία» ξεσπάει με πολύ συναίσθημα δίχως να χάνει την λογική της! Της αρέσουν τα χάδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές, όταν όμως η ίδια έχει όρεξη!

 

Οπότε, όταν είδα αυτή την φωτογραφία σήμερα, σκέφτηκα πόσα πράγματα δεν θα ξαναζήσω! Την πρώτη στιγμή που τα αντικρίζεις και που μυστικά τους δίνεις την υπόσχεση πως θα τα αγαπάς πάντα, ότι και να συμβεί! Τα μικρά τοσοδούλικα πατουσάκια που χώνεις στο χέρι σου στην αρχή και μετά από λίγους μήνες, βρίσκουν εύκολα τον δρόμο προς το κεφάλι σου (συχνά και το στόμα σου) την ώρα που θηλάζεις μικρά πλασματάκια! Πλασματάκια που τοποθετείς μέσα στο σλινγκ και κάνεις ότι θες ακούγοντας την αναπνοή τους, βλέποντας τα ματάκια τους γλαρωμένα και μετά κοιμισμένα μέσα στην αγκαλιά σου και θαυμάζεις τις πελώριες βλεφαρίδες τους και την σαλιωμένη σου μπλούζα μόλις ξυπνήσουν από τον όμορφο υπνάκο τους! Τα πρώτα τους λογάκια, βηματάκια, και το άδειο σπίτι γιατί έχεις βάλει όλα τα μπιμπελό και έπιπλα στην άκρη για να έχουν άπλα να εξερευνήσουν δίχως να φοβάσαι ότι θα χτυπήσουν! Ακόμη και την περίοδο που είναι κολλημένα πάνω σου, όταν δεν νιώθουν ασφάλεια να είναι μακριά σου ή επειδή βγάζουν δοντάκια (ναι, ακόμη κι ας δεν έχει περάσει παρά κανένας χρόνος μόνο που ένιωθα να πνίγομαι ώρες ώρες από αυτό)! Ακόμη και την εγκυμοσύνη θυμάμαι ευχάριστα αν και με τόσους εμετούς και ζαλάδες που είχα και στις δύο, τα άγρυπνα βράδια που δεν μπορούσα να βολευτώ και που πονούσα τόσο την μέση μου, είχα πείσει τους άλλους να μου τα θυμίσουν σε περίπτωση που σκεφτόμουν και για τρίτο παιδί κάποια στιγμή! Όχι δεν έχω αλλάξει γνώμη! Είμαι γεμάτη με δύο παιδιά, δεν θα προσπαθούσα για τρίτο σε καμία περίπτωση πιστεύω!

 

Κι όμως, καταλαβαίνω τώρα, πως όλα αυτά πέρασαν! Τα μωρούλικά μου, δεν είναι πια μωρούλικα. Είναι παιδάκια! Όλα αυτά που έζησα μαζί τους όσο ήταν ακόμη μωρά και μετά μικροσκοπικά πλασματάκια, πάει, πέρασαν! Και τα αναπολώ και όταν βλέπω μια μαμά που βρίσκεται σ’αυτή την περίοδο κοιτάζω με χαμόγελο! Σκέφτομαι πόσο όμορφα πράγματα έχει να ζήσει μπροστά της. Και πόσο καμιά φορά δεν θα το καταλαβαίνει, γιατί υπάρχει και η κούραση στην μέση…

 

Δεν ζηλεύω που τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει! Θέλω να πιστεύω πως τα πήγαμε καλά σε όλες τις στιγμές που πέρασαν. Και τα πάμε καλά και τώρα! Δεν μπορεί κανείς να εκφράσει πραγματικά την αγάπη αυτή που νιώθει για τα παιδιά του, τον θαυμασμό και την περηφάνια, την συγκίνηση…! Σήμερα ο Γιώργος μου έφερε το ποίημα που θα πει στην γιορτή του σχολείου. Το διαβάζαμε στο αυτοκίνητο και βούρκωνα, και ουφ ουφ! «Πλάκα κάνεις μαμά?» με ρώτησε! «Εγώ δεν συγκινήθηκα όταν μας το διάβασε η δασκάλα!». Ναι αλλά εγώ συγκινήθηκα! Η Ναταλία τον αγκάλιασε λες και καταλάβαινε! Μεγαλώνουν!

 

Και θα έλεγα the best is yet to come, αλλά δεν θα το πω! Γιατί the best is now! Ναι και μετά, και πιο μετά και πολύ μετά, αλλά και ΤΩΡΑ! Γιατί σήμερα έγραφα σε χαρτάκι μηνυματάκι στον Γιώργο να το δει μόλις ξυπνήσει και να το διαβάσει σιγά σιγά περήφανος που μπορεί να διαβάσει λίγο! Σήμερα πήγα και τον πήρα από το σχολείο και συνειδητοποίησα πως μεγάλωσε κι άλλο! Και η Ναταλία σήμερα χάρηκε που στο ραδιόφωνο έβαλε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια (το «μία η άνοιξη») που τώρα έχει γίνει και δικό της, και έτρεξε χαρούμενη στο σαλόνι να το χορέψουμε μαζί! Σήμερα με γαργαλούσαν και τα δύο και πηδούσαν πάνω μου για να με κάνουν πίτα! Σήμερα μου κάναν αστεία για να γελάσω γιατί χαίρονται κι αυτά όταν τα καταφέρνουν να με κάνουν να γελάω όσο χαίρομαι κι εγώ να τα κάνω να γελάνε!

 

Ναιιιι, περιμένω και φαντάζομαι τι όμορφα που θα είναι όταν θα μεγαλώσουν! Να συζητάμε και να επιχειρηματολογούμε για διάφορα θέματα. Να διαφωνούμε και να μας αλλάζουν μυαλά αναγνωρίζοντας το δίκιο τους! Να μας εκπλήσσουν με την εξυπνάδα τους, το ταλέντο τους, την ευρηματικότητά και την προσωπικότητά τους! Περιμένω να δω τι άντρας και τι γυναίκα θα γίνουν, με μεγάλη ανυπομονησία, δεν το κρύβω! ΑΛΛΑ, κι αυτό εδώ το ΣΗΜΕΡΑ, δεν… παίζεται!!!! 🙂

Ο Super George και η Super Nat!

 

Λοιπόν ξέρετε τι αρέσει πάρα πολύ στον Γιώργο και -τελευταία- στην Ναταλία? Να τους λέω ιστορίες που βγάζω από το μυαλό μου και οι ήρωες βεβαίως βεβαίως, είναι οι ίδιοι αλλά με σούπερ δυνάμεις! Η σούπερ σούπερ δύναμή τους που τους έχω πει πως την έχουν και στα αλήθεια, είναι βέβαια αυτή της σούπερ εξυπνάδας τους! Οι υπόλοιπες τους υπενθυμίζω κάθε λίγο και λιγάκι, πως υπάρχουν μόνο στις ιστορίες αυτές (μην αποφασίσουν να πετάξουν από κανένα ψηλό μπαλκόνι κι έχουμε άλλα).

 

Ο super George λοιπόν και η super Nat είδαν τους κακούς που πετούσαν όλα τα σκουπίδια μέσα στη θάλασσα και ψέκαζαν βρωμιές στον Αμαζόνιο (εξηγείς και τι είναι ο Αμαζόνιος), και άρχισε το νερό να βρωμάει και τα ψάρια να μην ξέρουν που να κρυφτούν, κλπ κλπ. Και ξεκίνησαν οι δυο τους λοιπόν να χρησιμοποιούν τις σούπερ δυνάμεις τους για να χαλάσουν τον μηχανισμό των κακών και να σώσουν το περιβάλλον, κλπ κλπ! Ή που έσωσαν το παιδάκι που έτρεξε από την μαμά του και τον μπαμπά του και παραλίγο να το πατήσει το αυτοκίνητο ή οτιδήποτε θέλω να μάθουν ή να αποφεύγουν να κάνουν!  Και αν το κάνουν ή θέλουν να το θυμηθούν τους λέω «δεν θυμάσαι που ο super George είχε δει εκέινους τους κακούς που έκαναν αυτό? Ε, μην τρελαθούμε τώρα που θα το κάνουμε κι εμείς!»

 

Ω, ναι! Μια χαρά πιανει σας λέω! Και όταν βαριέται, ή πάμε κάπου με το αυτοκίνητο και δεν θέλει να κοιμηθεί (ή εγώ δεν θέλω να κοιμηθεί), μια ιστορία των super ηρώων μου, κάνει εύκολα την δουλειά. Καταστρώνω την ιστορία καθώς την λέω. Καμιά φορά σταματάω μισό λεπτό για να σκεφτώ κάτι και από την αγωνία τους φωνάζουν να συνεχίσω! Χαχα! 😆 Περιμένετε βρε την δόλια την μάνα! Δεν είμαι Φώσκολος!!!

 

Ο super George και η super Nat είναι ήρωες, πετάνε, γίνονται αόρατοι, αναλόγως το τι χρειάζεται να κάνουν μου λέει και ο Γιώργος ποια δύναμη είναι καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε, η μαμά τους και ο μπαμπάς τους ΔΕΝ το γνωρίζουν (αν και νομίζω πως απλά κάνουν τουμπεκί…)  και τα δύο παιδιά σώζουν άλλα παιδιά, ζώα (μιας και μπορούν να συζητήσουν μαζί τους), ή σώζουν και όλο το σύμπαν αν χρειαστεί!

 

Όταν περιμένουμε κάπου την σειρά μας, μια μικρή ιστοριούλα είναι ότι πρέπει, το ίδιο και όταν απλά θέλω να ηρεμήσουν ή να κάτσουν στο τραπέζι στο εστιατόριο. Μπορώ να τις έχω πάντα μαζί μου, ακόμα και μέσα στη θάλασσα! Τα παιδιά χαίρονται πολύ και νιώθουν πολύ περήφανα για τους ήρωες αυτούς και με λίγα λόγια, δοκιμάστε το κι εσείς και πείτε μου πως τους φάνηκε!

 

Σημείωση: Στη Ναταλία λέω πιο απλές ιστοριούλες όταν είναι μόνη της (πχ το κουνελάκι που ερχόταν στον κήπο να φάει τα καρότα που είχε φυτέψει η Ναταλία , αλλά δεν του άρεσε και πολύ για να λέμε και την αλήθεια, που έπρεπε να τα παίρνει κρυφά. Το έπιασε στα πράσα λοιπόν η Ναταλία και του είπε ότι θα του αφήνει 2 καρότα κάθε μέρα κάτω από το δέντρο. Και έτσι για παράδειγμα με την συγκεκριμένη ιστορία, μαθαίνει το μικρό μου κοριτσάκι να αγαπάει τα ζωάκια και να μοιράζεται 😉 )

 

Εσείς λέτε δικές σας ιστορίες στα παιδάκια σας? Πως τους φαίνονται?

Μια φορά κι έναν καιρό (πριν 5 χρόνια)!

Ο Γιώργος πριν 5 χρονια!

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν κόσμο μαγικό, σαν σήμερα πριν από ακριβώς 5 χρόνια, μια καλόκαρδη και πεντάμορφη βασίλισσα (δικό μου ειναι το παραμύθι, όπως θέλω το γράφω, εντάξει???), μπήκε σε ένα δωμάτιο κρύο και άγνωστο για να γεννήσει τον πρωτότοκο γιο της! Μαζί, στο πλάι της, καθόταν ο βασιλιάς της, αγχωμένος και αμήχανος, κρατώντας της όμως συνεχώς το χέρι. Μαζί ζέσταναν εκείνο το δωμάτιο από την προσμονή τους. Σε λίγο (8 ώρες μετά με καισαρική), θα γίνονταν γονείς. Κάτι που φανταζόντουσαν μήνες τώρα, αλλά με τίποτα δεν μπορούσαν να φανταστούν! 😉

Κανένα 2ωρο μετά (αν θυμάμαι καλά από την ζαλάδα της νάρκωσης), η βασιλική μαία έβαζε στην αγκαλιά της βασίλισσας Λυδίας το πριγκηπόπουλό της! Ζητοκραυγές και αλλαλαγμοί ηχούσαν -στο μυαλό της! Και τότε, με τον ορό στο ένα χέρι και το τρέμουλο στο άλλο, είδε για πρώτη φορά το μωρό της που με το χεράκι του της έδωσε τον τιμητικό τίτλο «ΜΑΜΑ»!

Την κοιτούσε με πελώρια ανοιχτά και έξυπνα μάτια, είχε μεγάλα χέρια και πατούσες, ήταν ψηλό και όμορφο και ήξερε οτι βρισκόταν εκεί ακριβώς που θα ζητούσε να βρίσκεται για πολλά ακόμη χρόνια. Στην αγκαλιά ΜΟΥ!

Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, πως ακριβώς να τον κρατήσω, τι να του πω, πως να τον καλοσορίσω στον κόσμο μας. Απλά του χάιδεψα το χεράκι και έμεινα να τον κοιτάω με ένα ζαβλακωμένο και αμήχανο χαμόγελο! Αυτό το μικρό πλασματάκι θα ζούσε πριγκηπικά! Όχι από άποψη πλούτου, αλλά από προσοχή, αγάπη, και στοργή. Αυτό, το υποσχέθηκα στο μωράκι αυτό σιωπηλά καθώς με κοιτούσε στα μάτια.

Και 5 χρόνια μετά, το πριγκηπόπουλο της ιστορίας, είναι ένας σούπερ ήρωας. Ο super George! Ένα απίθανο, πανέξυπνο, πανέμορφο και καλόκαρδο αγόρι! Που ακόμα βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά μας, που έχει μάθει να δέχεται, να αγαπά, να ζητάει, να ρωτάει, να μοιράζεται, να κλαίει, να κάνει φίλους, να …. Αποκλείεται να τα πω όλα!

Η Βασίλισσα και ο Βασιλιάς είναι τόοοοοσο περήφανοι για το πριγκηπόπουλό τους! Η ζωή μας θα ήταν τόσο διαφορετική και κενή αν δεν είχαμε   γίνει γονείς του. Ο πλούτος που υπάρχει στην ζωή μας από τη στιγμή που η Βασίλισσα έγινε ΜΑΜΑ και ο Βασιλιάς ΜΠΑΜΠΑΣ, είναι αμέτρητος και απέραντα πολύτιμος!

Τζώρτζη μου, σου εύχομαι να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι πάντα γερός για να μπορείς να χαίρεσαι την ζωή στο έπακρο και να την πιάνεις από τα κέρατα για να καταφέρνεις αυτά που ονειρεύεσαι. Να θυμάσαι πως η μαμά και ο μπαμπας δεν έχουν άλλη προσδοκία από σενα εκτός από την ευτυχία σου! Έτσι αγάπη μου, μπορείς να γίνεις οτι θες, κι εμείς θα σε θαυμάζουμε και θα σε αγαπάμε για ΠΑΝΤΑ!!!

Ο Γιώργος 5 χρονών σήμερα με τον κολλητό του!

Το πρώτο του ποίημα!!!

Όπως όλες οι μαμάδες, έτσι κι εγώ, θέλουμε που και που να κοκορευόμαστε για τα παιδάκια μας! Να λέμε τα κατορθώματά τους, το πόσο τέλεια είναι, κλπ, κλπ… Λοιπόν, εδώ θα κοκορευτώ κι εγώ για το πρώτο ποίημα του γιόκα μου! Ο Γιώργος είναι σχεδόν 4,5 χρονών (oh yes, μεγάλωσε!!!) και του αρέσει να πηγαίνει για εξευρενήσεις με τον μπαμπά του ή και όλοι μας μαζί. Διαλέγουμε μια διαδρομή, ένα μέρος που δεν έχουμε ξαναπάει, και βλέπουμε που θα μας βγάλει! Έχουμε βρεί έτσι πολύ όμορφα μέρη τα οποία ονομάζουμε πάντα με ένα δικό μας όνομα. Έτσι, βρήκαν με τον μπαμπά του ένα καρνάγιο στη Χαλκίδα και είπαν να του βγάλουν ένα όνομα, αλλά προϋπόθεση να υπάρχει και η λέξη «καράβι/α» μέσα στην ονομασία αυτή… Άρχισε λοιπόν ο Γιώργος να λέει, και ο Μάκης με ανοιχτό το στόμα κατέγραψε το -κατ εμάς- πρώτο του ποίημα! Και εγώ σας το γράφω εδώ, επειδή -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; – έχω φουσκώσει από περηφάνια!!! 🙂

Το καρνάγιο στην Χαλκίδα

«Θάλασσα σιωπηλή

Καράβια απλωμένα σε μια κούπα

και τα πράγματα μαύρα…»

Mother of Two!!!

 

Ποιός να μου το ‘λεγε οτι θα έγραφα το τελευταίο άρθρο ως μαμά ενός παιδιού όταν έγραφα το ποστ «39η εβδομάδα»; Το έγραψα αργά το βράδυ, το πόσταρα και την επόμενη μέρα (Κυριακή) ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα. Τελικά ήταν τα νερά που είχαν σπάσει, αλλά έσταζαν λίγο λίγο και έτσι δεν ήμουν σίγουρη… Πονάκια δεν είχα ακόμη.

Έπεισα τον άντρα μου να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Του είπα αντ’ αυτού, να πάρει μόνος του τον Γιώργο στο θέατρο (Πινόκιο) που του είχαμε υποσχεθεί. Εγώ άλλωστε είχα να φτιάξω την βαλίτσα, να κάνω ένα ντουσάκι και να περιμένω λίγο ακόμη να σιγουρευτώ οτι ξεκινάμε. Κάθε λίγο με έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτήσει τι κάνω. Όταν τελείωσε το θέατρο, ήρθαν σπίτι, είπαμε στον Γιώργο οτι φεύγουμε για να δούμε τον γιατρό και πως θα έρθει λογικά αργότερα στο νοσοκομείο. Του δώσαμε φιλάκια πολύ πολύ γλυκά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κάναμε μια προσευχή να πάνε όλα καλά, και off we went!

Στο νοσοκομείο κάποια στιγμή με έπιασαν οι πόνοι, αλλά ήταν ακόμα πολύ ήρεμοι. Όταν άρχισαν λίιιιιγο να δυναμώνουν και να τους καταγράφει και ο καρδιοτοκογράφος (αυτά γύρω στις 10 το βράδυ), τα νερά άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Η μικρή μας την έκανε την ζαβολιά της. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί και δεν είχα προγραμματίσει σε όλες τις παραλλαγές του τοκετού που είχα σκεφτεί. Έκανε κακάκια!!! Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε. Ήρθε ο γιατρος, μου είπε οτι τελικά δεν θα αποφύγουμε την καισαρική, με ετοίμασε μια νοσηλεύτρια, πήρα τηλέφωνο τον Μάκη να έρθει (είχε πάει σπίτι να ξεκουραστεί μιας και τα τελευταία νέα πριν φύγει, ήταν οτι έχουμε πολλές ώρες ακόμα να περιμένουμε) και περιμέναμε την ώρα που θα με πάνε στο χειρουργείο. Ρώτησα αν θα κάνω τουλάχιστον επισκληρίδιο σ’ αυτή την καισαρική και ο γιατρός μας είπε οτι αν και προτιμά προσωπικά την ολική αναισθησία, έχω το ελεύθερο να το συζητήσω με τον αναισθησιολόγο.

Όταν ήρθαν να με πάρουν για το χειρουργείο, ο Μάκης ακόμα δεν είχε έρθει στο νοσοκομείο. Ζήτησα να περιμένουν λίγο ακόμα, αλλά ο τραυματιοφορέας είπε οτι δεν γινόταν!!! Πως τα καταφέραμε με τον Μάκη, έτρεχε μάλλον στους διαδρόμους, και λίγο πριν περάσω την πόρτα του διαδρόμου που μπαίνει στα χειρουργεία, εμφανίστηκε. Ανακούφιση!!! Του εξήγησα με μισά λόγια οτι πάω πάλι για καισαρική. Μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε να παω να φέρω την μπουμπούκα μας. Και το φορείο πήρε τον δρόμο για το χειρουργείο και ένας λυγμός βγήκε από μέσα μου…

Έκλαιγα επειδή όλα πήγαιναν τόσο ομαλά μέχρι εκέινη την ώρα. Επειδή είχα φτάσει τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να κάνω έναν φυσιολογικό τοκετό. Έκλαιγα από την αγωνία μου, μήπως και δεν έβλεπα τον άντρα μου πριν μπω για χειρουργείο. Έκλαιγα για να βγάλω την ένταση από μέσα μου… Προσπάθησα να σταματήσω να κλαίω, μπας και καταφέρω να μιλήσω στον αναισθησιολόγο. Στο χειρουργείο, ξάπλωσα σε ένα στενό κρεβάτι, μου έδεσαν το ένα χέρι απο τη μία, το άλλο από την άλλη και πάνω που προσπαθούσα να καταλάβω πια από τις 5 κοπέλες εκεί μέσα ήταν η αναισθησιολόγος, μου έβαλαν την μάσκα μπροστά στο πρόσωπό μου και μου είπαν να πάρω βαθιές ανάσες για να με πάρει ο ύπνος! Το μόνο που τους είπα εκείνη την ώρα, ήταν όταν με ξυπνήσουν να μην ξεχάσουν (όπως στον Γιώργο) να μου πουν να μου ζήσει το μωρό και ότι όλα πήγαν καλά. Και πάνω που θα έβαζα τα κλάματα σκεφτόμενη οτι τελικά όλα έγιναν όπως ακριβώς δεν ήθελα, με πήρε ο ύπνος…

Όταν ξύπνησα, το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω να λένε το όνομά μου, να λένε οτι έκανα μια κούκλα, να μου ζήσει και να ξυπνήσω. Θυμάμαι οτι ήθελα τοοοοοσο πολύ να ξανακοιμηθώ και οτι πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα. Ζήτησα παυσίπονο. Σιγά σιγά, κατάφερα να ξυπνήσω. Ο Μάκης μου έδειξε την φωτογραφία της Ναταλίας μας, αλλά μέσα στη ζαλάδα μου δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση (τι μάνα είμαι εγώ;). Λίγο μετά μου τη φέρανε…

Μα είναι τόσο τοσοδούλικα τα μωρα;;;; Η μικρή μας ήταν μια πετίτ δεσποινίδα. Μικρά μικρά χεράκια, πατουσίτσες, χειλάκια, μυτούλα, κεφαλάκι! Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου. Κοιμισμένο! Μέσα στα ροζάκια. Πραγματική κούκλα 🙂

Μόλις ξύπνησε, την έβαλα στο στήθος να θηλάσει. Εγώ λίγο πιο εύκολα τα θυμόμουν τα πράγματα. Βέβαια, εγώ τα θυμόμουν τότε που ο Γιώργος περπατούσε, ερχόταν ανέβαινε στην αγκαλιά μου, έπιανε το στήθος στο δευτερόλεπτο, έπινε και συνέχιζε το παιχνίδι του. Εδώ είχα να κάνω με ένα μωρό που το στόμα του ήταν μικροσκοπικό, ίσα που χωρούσε την θηλή στο στόμα της! Τελικά βέβαια τα καταφέραμε όπως και την πρώτη μου φορά με τον Γιώργο. Οι θηλές πόνεσαν, μάτωσαν (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), επουλώθηκαν, κάναμε και δυο μαραθώνιους θηλασμούς και όλα αυτά πριν την ημερομηνία που την περιμέναμε. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου, ενώ την περιμέναμε στις 2 Φεβρουαρίου. Λέγαμε μήπως μας κάνει το χατίρι να γεννηθεί γύρω στα γενέθλια του Μάκη και του Γιώργου (22 και 23 Ιανουαρίου αντίστοιχα). Τελικά έκανε του κεφαλιού της. Μια σωστή γυναίκα της εποχής της! 🙂

Την επόμενη μέρα ήρθε ο Γιώργος να γνωρίσει την αδερφή του. Και την πήρε αγκαλιά, τη χάιδευε, τη γλυκοκοιτούσε, της έδωσε φιλάκι, της έδωσε το δώρο της και πήρε το δικό του που το είχε διαλέξει η μπουμπούκα μας! Η πρώτη επαφή πήγε τέλεια!!! Μέσα στην αγκαλιά μου είχα 2 παιδιά. Δύο δικά μου παιδιά! ΔΥΟ!!!  Πριν 14 χρόνια, ερωτεύτηκα τον μπαμπά τους απο μακριά με την πρώτη ματια, απο κοντά τον αγάπησα και φαντάστηκα μαζί του την ζωή μου. 8μιση χρόνια μετά τον παντρέφτηκα, πριν τρία χρόνια κάναμε τον γλυκό μας Γιώργο, το καλύτερο αγόρι του κόσμου! Και τώρα γίναμε τέσσερις! Ο Μάκης, εγώ, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι! Υπάρχει πιο τέλειος συνδιασμός; Ευτυχία!!!

Τέσσερις μέρες μετά ήρθαμε σπιτάκι μας. Και ξεκινήσαμε να ζούμε τη νέα μας ζωή. Κρεβατάδες και οι τέσσερις στο ίδιο δωμάτιο. Γλυκά ξυπνήματα με αγκαλιές γεμάτες! Θηλασμούς, παιχνίδια, χαρούμενες φωνές και ύπνους!

Η μικρή έχει συνηθίσει την ζωή εκτός κοιλιάς. Ευτυχώς δίχως κολικούς μέχρι στιγμής. Έχει φτιάξει το προγραμματάκι της και κοιμάται καλά τα βράδια (ξυπνάει 1-2 φορές), κοιτάει καλά καλά με τα μάλλον γαλανά της μάτια το Γιώργο και απο 20 ημερών ξεκίνησε τα «αγκου». Στηρίζει σχετικά καλά το κεφαλάκι της και έχει αρχίσει να κάνει και ξύπνια μερικά αυθόρμητα ακόμη χαμογελάκια. Περιμένω πως και πως τα συνειδητά χαμόγελα για να χαμογελά στον αδερφό της! Είναι πολύ ήσυχη και καλή κόρη! Έχουμε αρχίσει να την λατρεύουμε κι αυτήν! Σε κερδίζει η ζουζούνα 😉

Ο Γιώργος συνεχίζει να είναι ο καλύτερος αδερφός του κόσμου. Είναι γλυκός μαζί της και μας λέει πόσο γλυκιά είναι η μπουμπούκα μας! Την παίρνει και αγκαλίτσα και δεν προσπαθεί να τραβηξει την προσοχή μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές! Είναι υπομονετικός και κατανοεί μια χαρά την κατάσταση! Ευτυχώς που είναι τόσο καλός ο γιος μου! Τον ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη του!!!

Έχουμε φτιάξει την νέα μας ρουτίνα και τα πάμε πολύ καλά! Το βράδι, αφού έχουμε βάλει τα μικρά για ύπνο, τα κοιτάζουμε καλά καλά, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαζογελάμε ο ένας στον άλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χαζογελούσαμε την μέρα που είχα κάνει θετικό τέστ στο Γιώργο!  Και η ερώτηση που κρύβεται πίσω απο το χαζο χαμόγελό μας, «εμείς τώρα είμαστε γονείς 2 παιδιών;»

Ναι! Είμαστε! Ο Θεός άκουσε την προσευχή μας. Μπορεί τα πράγματα να ήρθαν διαφορετικά από ότι τα ήθελα, αλλά όλα πήγαν καλά! Έχουμε δυο υπέροχα παιδιά, δύο κουκλιά, αγαπιόμαστε όλοι, είμαστε καλά και μπορούμε να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, and that’s the end of the story!!! 🙂