Η Μιρέλλα Μάνεση είχε την ιδέα να γραφτεί ένα βιβλίο που ονόμασε «Ένα γράμμα στον γιατρό μου» και κυκλοφορεί online δωρεάν για όσες θα ενδιαφερόντουσαν να το διαβάσουν/τυπώσουν. Έστειλε πρόσκληση και μαζί με άλλες 49 μαμάδες, έγραψαν την άσχημη εμπειρία του τοκετού τους ώστε να την διαβάσει ο γυναικολόγος τους. Έγινε ομαδική δουλειά και δημιουργήθηκε ένα αριστούργημα.
Την Μιρέλλα, την γνωρίζω Facebookικα από ομάδες που έχουν σχέση με τον φυσιολογικό/φυσικό τοκετό, τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική (vbac) και τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική στο σπίτι (hvbac). Την θαυμάζω για την μαχητικότητά της, τις γνώσεις τις και το τσαγανό της! Την ζηλεύω αρκετά (με την καλή έννοια πάντα) για τον όμορφο δεύτερο τοκετό της που μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ! Εύχομαι αυτό το βιβλίο να καταφέρει να βάλει σε σκέψεις έστω και λίγους γυναικολόγους και να δώσει κουράγιο σε μαμάδες που δεν κατάφεραν να έχουν τον τοκετό που τους άξιζε, αλλά και να δώσει θάρρος και γνώσεις σε όσες πρόκειται να γίνουν για πρώτη ή για δεύτερη, τρίτη, κ.ο.κ. μαμάδες! Μπράβο Μιρέλλα! Μπράβο σε όσες ασχολήθηκαν για αυτόν τον θησαυρό! Δεν ξέρω πως κατάφερα να μην καταλάβω πως μπορούσα να στείλω κι εγώ το δικό μου γράμμα στους γιατρούς μου, αλλά μετά την συζήτηση/συνέντευξη, θα τους γράψω κι εγώ δυο λογάκια, έτσι για να μου φύγει το άχτι!
Ακολουθεί η συνέντευξή μου με την Μιρέλλα 🙂
Ε: Μιρέλλα, μπορείς μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψεις αυτό το βιβλίο?
Α: Το βιβλιο αποτελειται απο φωνες γυναικων που αντιμετωπιστηκαν ασχημα την ιεροτερη στιγμη της ζωης τους, στον τοκετο. Το πρωτο μερος αναφερεται σε ιατρικες πληροφοριες με λεπτομερη βιβλιογραφια και εχει σκοπο την ενημερωση. Το δευτερο μερος ειναι τα γραμματα των γυναικων προς το γιατρο τους και ο.τι ηθελε καθεμια να πει. Το βιβλιο κλεινει με ενα ‘δωρακι’ για καθε εγκυο ,ενα πλανο τοκετου το οποιο δινει καθε πιθανη επιλογη για ολα τα σταδια του τοκετου και μετα απο αυτον. Ετσι η εγκυος μπορει να αποφασισει πως θελει να εξελιχθουν τα γεγονοτα ,να τα συζητησει με το γιατρο της και να γνωριζει ποια ειναι τα δικαιωματα της ωστε να τα διεκδικησει.
Ε: Ποιές είναι οι δικές σου εμπειρίες τοκετού?
Α: Γέννησα το πρώτο μου παιδί με προγραμματισμένη καισαρική. Μέχρι την προηγούμενη μέρα ήξερα ότι πάμε για φυσιολογικό και ότι ο γιατρός μου με στηρίζει. Με ενημέρωσε πως εχω στενη λεκανη και το μωρο ειναι μεγαλο και ψηλα και δε θα μπορεσει να γεννηθει. Η καισαρικη ηταν υποθεση 30 λεπτων, αναρρωσα γρηγορα και ευκολα δεν μπορω να πω πως ταλαιπωρηθηκα πολυ. Αλλα μου στοιχισε ψυχολογικα παρα πολυ. Οταν εμαθα πως η αιτια της καισαρικης μου δεν στεκει καθολου ιατρικα, ενιωσα σαν να με εχουν βιασει. Η ολη διαδικασια σε συνδυασμο με τις λανθασμενες οδηγιες του προσωπικου του μαιευτηριου με δυσκολεψαν παρα πολυ με το θηλασμο. Παρολα αυτα θηλασα την κορη μου (η οποια θηλαζει ακομα 2,5 χρονια μετα) και παραλληλα τον ανηψιο μου μεχρι 6 μηνων, ο οποιος εχει 3 μερες διαφορα με την κορη μου. Στο δευτερο παιδι αποφασισα να διεκδικησω αυτα που αξιζουν και δικαιουμαστε το παιδι μου κι εγω. Επειτα απο πολυ διαβασμα και ψαξιμο , βρηκα την καταλληλη ομαδα (γιατρο και μαια) και μαζι τους και τον αντρα μου γεννησαμε το γιο μου με εναν υπεροχο φυσικο τοκετο στο σπιτι. Η εμπειρια ειναι ανεπαναληπτη και αποτελεσε μεγαλο μαθημα ζωης για την οικογενεια μου.
Ε: Πως σου ήρθε να γράψεις αυτό το βιβλίο?
Α: Αφοτου γεννησα το πρωτο μου παιδι και αρχισα να ενημερωνομαι για το θεμα των τοκετων, ανακαλυψα πως ειμαι κλασικη περιπτωση ελληνιδας επιτοκου. Συγκεκριμενα ειμαι μια απτις 6 στις 10 περιπου. Εκανα καιρο για να το χωνεψω και να το δεχτω. Μεσω των ομαδων vbac και hvbac του facebook ειδα οτι μεταξυ των γυναικων υπαρχει μια πολυ μεγαλη αλληλεγγυη και αλληλουποστηριξη σε τετοιο βαθμο που καθεμια μας να αποτελει πηγη δυναμης για την αλλη. Καθε φορα που προκειται να γεννησει καποια κοπελα απτην ομαδα , ειναι σαν να γενναμε ολες…ετσι σκεφτηκα αυτη τη δυναμη να την κανουμε αξιοποιησουμε με καποιον τροπο Η ιδεα ηταν τελειως της στιγμης. Χωρις καν να την αναλυσω στο μυαλο μου εγραψα μια αναρτηση στις 15-1-13 οντας εγκυος »ειχα μια ιδεα που μαρεσε ετσι φευγαλεα που τη σκεφτηκα αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι πραγματοποιησιμη.. να φτιαχναμε ενα βιβλιο , κατι σαν τα λευκωματα που ειχαμε στο σχολειο, και να γραφαμε η καθεμια απο ενα κειμενο , το οποιο να αναφερεται στον πρωην γιατρο της , που της εκανε την αναιτια καισαρικη.. να ελεγε η καθεμια τι νιωθει και οσα θα ηθελε να του πει. κι επειτα να το στελναμε σε ολους αυτους τους γιατρους. να δουν οτι δεν ειναι απλα μια τρελη πελατισσα που δεν ξερει τι της γινεται , αλλα πολλες γυναικες που εμαθαν επιτελους τα δικαιωματα τους και ποσο τους στοιχισε αυτο..» και καπως ετσι ξεκινησαμε…
Ε: Πιστεύεις οτι θα το διαβάσει ο γυναικολόγος σου?
Α: Δεν εχω ιδεα αλλα θελω να πιστευω πως απο περιεργεια θα το κοιταξει.
Ε: Ποια αντίδραση πιστεύεις πως θα έχει ένας γυναικολόγος όταν διαβάσει αυτό το βιβλίο?
Α: Εχω σκεφτει τα παντα…απο απαξιωση, θυμο, ειρωνια μεχρι θαυμασμο , αυτοαξιολογηση και αναθεωρηση.. Σιγουρα θα υπαρξουν ποικιλες αντιδρασεις.
Ε: Ποια αντίδραση θα ήθελες να έχει ο κάθε γυναικολόγος που θα το διαβάσει?
Α: Θα ηθελα να αναλογιστει το μεριδιο της ευθυνης του και να φερει στο μυαλο του ολα αυτα τα μωρουδισια προσωπα που τον πρωτοαντικρυσαν. Θεωρω ευλογια να βοηθας μια μητερα να φερει στον κοσμο το παιδι της και να εισαι τα πρωτα χερια που θα το κρατησουν και τα πρωτα ματια που θα δει. Κακα τα ψεμματα ,καποιοι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Ο γιατρος που κανει καισαρικες για να ξεμπερδευει και να γεμιζει τις τσεπες του δε θα νιωσει τιποτα, το ξερουμε αυτο. Αυτος ομως που εκανε οτι του εμαθαν (σ’ αυτην την περιπτωση ειναι και παρα πολλες μαιες) ισως σκεφτει αν αυτα που εμαθε ειναι τελικα σωστα, ή εστω ανθρωπινα. Ολοι οι επαγγελματιες περιγεννητικης φροντιδας θα μπορουσαν ισως να ευαισθητοποιηθουν με το θεμα του θηλασμου, στο οποιο υπαρχει τεραστια παραπληροφορηση.
Ε: Πως ένιωσες διαβάζοντας τα γράμματα που σου έστελναν όλες αυτές οι μαμάδες?
Α: Εχω διαβασει παρα πολλες φορες τα γραμματα. Καθε φορα μου βγαζουν το ιδιο συναισθημα.. στενοχωρια και αγανακτιση. Στην αρχη με παιρνει παντα απο κατω και θυμωνω πολυ αλλα πολυ γρηγορα επικεντρωνομαι στο στοχο μας. Την ενημερωση των νεων μαμαδων και την προσπαθεια για αλλαγη της ελληνικης βιομηχανιας τοκετων. Τελικα νιωθω υπερηφανη για ολες μας. Αυτο που μου κανει παντα μεγαλη εντυπωση ειναι πως αναμεσα στις μαμαδες που εγραψαν γραμμα υπαρχουν μαιες και βοηθοι μητροτητας υπερμαχοι του φυσικου τοκετου. Και σκεφτομαι…αν δεν μπορεσαν αυτες να γεννησουν οπως ηθελαν πως να το κανουμε εμεις που δεν εχουμε τις γνωσεις τους και εμπιστευομαστε τυφλα το γιατρο μας..?
Το δικό μου γράμμα στον γιατρό #1 και #2!
Όταν έμεινα πρώτη φορά έγκυος, είχα την εντύπωση πως το να γεννήσει μια έγκυος, είναι πράμα φυσικό. Δεν χρειάζεται μεγάλη γνώση, δεν χρειάζεται μεγάλη τέχνη, χρειάζεται απλά να πας… και να γεννήσεις! Όπως έκαναν όλες οι γυναίκες πριν από μένα. Όπως έκανε η γιαγιά μου, η μαμά μου, έ… έτσι θα έκανα κι εγώ!
Δεν μου έδειξες πως είσαι άνθρωπος που δεν θα έπρεπε να σε εμπιστευτώ. Ίσα ίσα μεγάλος γιατρός, έμπειρος, σε δημόσιο μαιευτήριο με γέννες πολλές! Όλα ήταν καλά στην υγεία μου αλλά και του μωρού. Δεν είχα ανησυχήσει σε κάτι και απλά σου ζήτησα να μην χρησιμοποιήσουμε επισκληρίδιο γιατί ήθελα να την ζήσω αυτή την εμπειρία στο έπακρο! Συμφώνησες!
Είχα κλείσει τις 40 εβδομάδες και 40+1 έφτασα στο μαιευτήριο να με δεις για να μου πεις να κάνω βόλτες αν και δεν ήμουν έτοιμη, για να δούμε αν θα γίνει κάτι και αν δεν γινόταν, θα έμπαινα για πρόκληση. Δεν ήξερα τι εστί πρόκληση, ούτε μου είπες. Ήξερα ότι όλες έτσι γεννάνε. Πάνε, κάνουν πρόκληση και γεννάνε όλο χαρά! Ήθελα να δω το μωρό που με κλωτσούσε τόσο καιρό. Το μωρό που θα με έκανε μαμά. Και την επόμενη μέρα μπήκα τελικά για πρόκληση. Μία μέρα μετά τα γενέθλια του άντρα μου. Είχε και πλάκα νόμιζα! Έκανα αμάν για να αφήσετε τον άντρα μου να έρθει στο δωμάτιο μου, απέναντι από τον χώρο που μία μία έμπαινε για να γεννήσει, με ανοιχτή την πόρτα. Είχα αρχίσει να μην νιώθω καλά. Να κρυώνω, να με πιάνει ο φόβος, και στα ενδιάμεσα να μπαίνουν μαθητευόμενοι γιατροί και μαίες να με εξετάζουν για να μου πουν πως δεν γίνεται τίποτα! Διπλή δόση ωκυτοκίνης και τίποτα! Άκουγα να φωνάζουν γιατροί σε μαμάδες να σπρώξουν, άλλες να βογκάνε, άλλες να κλαίνε κι εγώ προσπαθούσα να μην βγάλω άχνα. Να είμαι δυνατή, να μην κουνιέμαι από την θέση μου γιατί δεν έπιανε ο καρδιοτοκογράφος και εκεί ανάσκελα στο κρεβάτι του πόνου, ντροπιασμένη, να περιμένω απλά να έρθει ένα μωρό που δεν έλεγε να κουνηθεί! Και μετά από 8 ώρες ατελείωτων πόνων δίχως παύση, δεν άντεξα και ζήτησα επισκληρίδιο! Είχε έρθει το τέλος της βάρδια σου! Είχες κάνει 7 καισαρικές εκείνη την μέρα μιας και φαίνεται οι γυναίκες πια δεν ξέρουν να γεννήσουν. Και έτσι η δικαιολογία ήταν πως δεν υπήρχε το σετάκι για να μου βάλετε επισκληρίδιο! Όχι δεν θα έπαιρνα το ρίσκο να γίνει κάποιο λάθος στην σπονδυλική μου στήλη με το άλλο σετάκι. Αν και η μαία το είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί θα έχανε τη δουλειά της, το ήξερα κι από πριν ότι αυτά ήταν απλά κουραφέξαλα! Μπήκα για καισαρική! Δεν τράβηξα τον ορό από το χέρι μου να σηκωθώ να φύγω. Ένιωθα άρρωστη, αδύναμη και αδικημένη. Που να βρω το κουράγιο? Ναι το ξέρω πως αν του το έλεγα, ο άντρας μου θα με σήκωνε να φύγουμε, αλλά που να βρω το κουράγιο??? Ξύπνησα σε κάτι σαν αποθηκούλα. Κανείς δεν μου ευχήθηκε για το μωρό μου. Νόμιζα πως κάτι του είχε συμβεί και δεν μου το έλεγαν, κι εγώ μισοξύπνια μισοκοιμισμένη φοβόμουν να ρωτήσω, γιατί τι θα έκανα αν μου έλεγαν ότι δεν ζούσε? Όταν πια με πήραν στο δωμάτιο, δεν θυμόμουν πότε μου έδωσαν το παιδί! Το είδα στο βίντεο για να θυμηθώ την στιγμή που αντίκρισα πρώτη φορά το παιδί μου! Κι εσύ ήρθες, πήρες τα χρήματα σου και περήφανα μου είπες ότι όλα πήγαν καλά! Κι εγώ προσπάθησα να κάνω ότι το πίστεψα και να φαίνομαι δυνατή σε όλους, γιατί στο κάτω κάτω, είχα πια το παιδί μου δίπλα και το θήλαζα. Τουλάχιστον αυτό το είχα καταφέρει! Με πρόδωσες γιατρέ #1! Επειδή είχες σχολάσει! Επειδή δεν σε ένοιαζε! Πολύ απλά!
Στο δεύτερο παιδί, είχα ψιλοδιαβάσει! Βρήκα γιατρό να κάνει φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική (vbac) και θα το προσπαθούσαμε. Για γέννα στο σπίτι δεν το σκέφτηκα και πολύ εδώ στο νησί. Ήμουν φοβισμένη… Όλα και σ’αυτόν τον τοκετό πήγαιναν περίφημα! Και στις 38 εβδομάδες ήρθα γιατρέ #2 να με εξετάσεις! Και μόλις πριν λίγες μέρες (3μιση χρόνια μετά) συνειδητοποίησα και έμαθα, πως στην εξέταση αυτή, βάζεις πάντα και μισό υποθετάκι για πρόκληση τοκετού! Μπορεί και να δεχόμουν ρε γιατρέ μου! Αλλά κρυφά? Γιατί κρυφά να προκαλείς κάτι στο σώμα μου???
Την δεύτερη μέρα της εξέτασης, ξύπνησα με σπασμένα νερά. Είχα ξετρελαθεί από την χαρά μου! Η τύχη ήταν με το μέρος μου! Ετοίμασα την βαλίτσα μου, έκανα το ντουσάκι μου, φίλησα το αγοράκι μου, και έφυγα με τον μπαμπά του να πάμε να γεννήσουμε την αδερφούλα του! Τα πονάκια είχαν ξεκινήσει και ήταν τόσο πιο γλυκά από την προηγούμενη φορά. Είχαμε συζητήσει γιατρέ, θυμάσαι? Plan A, plan B, plan C! Όλες οι εκδοχές. Μέχρι και την περίπτωση ξανά καισαρικής, να βάλουμε επισκληρίδιο. Αυτή τη φορά να δω το μωρό μου να γεννιέται! Μαγική στιγμή, στιγμή που θα έμενε στο μυαλό μου για πάντα! Έστω να καταφέρω αυτό γιατρέ, ναι? Και συμφώνησες! Θυμάσαι??? Εγώ θυμάμαι!
Κεχρωσμένο αμνιακό υγρό (ειχε κάνει κακά η Ναταλία μέσα στον σάκο)! Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί! Και πάλι όταν με ρώτησες, είπα όχι. Δεν ρισκάρω γιατρέ μου να κάνει αναρρόφηση το μωρό μου και να πρέπει να φύγει Αθήνα για να το κάνουν καλά! Και βουρ για καισαρική! Γιατρέ να περιμένουμε να έρθει ο άντρας μου! Και να τρέχει να με βρει ο καημένος λίγο πριν περάσω την πόρτα του χειρουργείου, γιατί 10 λεπτά δεν μπορούσες να περιμένεις. Ήθελες να πας σπίτι να κοιμηθείς!
Να μιλήσεις με τον αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο! Μου είχες πει! Εγώ με λιγμούς! Ούτε καν να με καθησυχάσεις! Τρεις κοπέλες στο χειρουργείο μου έδεναν τα χέρια σαν να με ετοιμάζανε για σταύρωση, κι εσύ μου έβαζες το μπενταντιν στην κοιλιά και κρατούσες το νυστέρι. Και ήρθε η μάσκα για να αναπνεύσω και να κοιμηθώ! Ποιος ήταν ο αναισθησιολόγος? Αυτή η γυναίκα από πάνω μου? Και γιατί δεν μου το έλεγες γιατρέ? Πάλι ολική νάρκωση? Πάλι δεν θα είμαι εκεί στην γέννηση της μικρής μου? Γιατρέεεεε, γιατί μου την έφερες έτσι πισώπλατα??? Παραδώθηκα για άλλη μια φορά! Είσαι ευάλωτη σε τέτοια παράδοση, μετά από τέτοια μεταχείριση! Μάζεψα τους λιγμούς μου και σου είπα τουλάχιστον να μου ευχηθείτε την ώρα που θα ξυπνάω! Και πήρα βαθιές ανάσες να μην σκέφτομαι και πριν βάλω πάλι τα κλάματα, κοιμήθηκα! Και δεν έχω πάει ακόμη σε γυναικολόγο άλλο γιατρέ από τότε! Δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευθώ κάποιον! Γιατρέ #2, μπορεί η καισαρική αυτή να μην ήταν αναίτια. Άντε να το πιστέψω! Ήταν όμως αναίτια η αναισθησία σου! Είχαμε μιλήσει. Σου είχα εξομολογηθεί την ελπίδα μου και απλά αποφάσισες να μην ενδιαφερθείς! Συγχαρητήρια! Με έκανες για δεύτερη φορά σμπαράλια!
Γιατρέ #1 και #2 δυστυχώς, δεν γνωρίζετε το μεγαλείο της γέννας! Είναι κρίμα! Θα μπορούσατε να είστε μέρος αυτού, αλλά είστε απέναντι! Εγώ μπορεί να μην το έζησα, αλλά το γνωρίζω! Και θα το γνωρίσω σε άλλες μαμάδες. Θα τις ακούσω, θα τις αφουγκραστώ και θα τις βοηθήσω να νιώσουν όμορφα όποια κι αν είναι η γέννα τους τελικά! Όμως οι γυναίκες σιγά σιγά ξυπνάνε! Ζητάνε, θέλουν και κάποια στιγμή θα απαιτήσουν σεβασμό κι εγώ θα βοηθήσω σ’ αυτό! Σε σας μόνο αυτό θέλω να πω! Είσασταν πλήρης απογοήτευση!!!
Κι επειδή είμαι σίγουρη πως ούτε καν με θυμάστε, να σας πω και το όνομά μου!
Λυδία Θεοχάρη
Το Blog μιας Μαμας 