Χρόνια μας πολλά μαμάδες!

Την Κυριακή είναι η γιορτή της Μητέρας! Για μένα, η γιορτή αυτή, μου ξυπνάει διάφορες αναμνήσεις. Τη μέρα αυτή έμαθα πως θα γίνω μαμά. Γιόρτασα κι εγώ θυμάμαι, με δύο θετικά τεστ στο χέρι και ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη! Η γιορτή της Μητέρας έχει και λίγη πλάκα! Ξέρεις ότι τα μικρά σου κάνουν σκευωρίες, με τις δασκάλες τους, σου ετοιμάζουν πρωινό στο κρεβάτι με τον μπαμπά ενώ κάνεις οτι κοιμάσαι, η γιαγιά τα βοηθά κρυφά να σου ετοιμάσουν καρτούλες και γενικά από καμιά εβδομάδα πριν, ξεκινάς να κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις…

 

Οι μαμάδες γιορτάζουν. Είναι η μέρα μας! Και για πρώτη φορά, θα γιορτάσω την γιορτή της Μητέρας ενώ πλέον είμαι και εργαζόμενη. Εργαζόμενη σε έναν χώρο που ονειρεύτηκα χρόνια πριν και κατάφερα να δημιουργήσω στα 40 μου! Και ως μητέρα που χρόνια ήμουν «απλά» μαμά, τώρα είμαι και business woman και μαζί με την νέα μου ιδιότητα, πήγα να αποκτήσω και μια ακόμη ενοχή. Αυτή που έχουν όλες οι εργαζόμενες μαμάδες. Αλλά ευτυχώς, νωρίς κατάλαβα πως πρέπει να την αποβάλλω πριν μου κατσικωθεί…

 

Έχουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι μαμάδες. Για το κάθε μας παραμικρό λάθος, τύψεις! Για τις ώρες μακριά από τα παιδιά μας, τύψεις. Για την κάθε απογοήτευσή τους, τύψεις. Για την επίδοσή τους στο σχολείο, τύψεις. Για όσα κάναμε και μετά μάθαμε πως δεν έπρεπε, τύψεις! Πόσες τύψεις? Και γιατί?

 

Έχω κάνει λάθη. Έχω κάνει και πολλά σωστά! Έχω αφιερώσει χρόνο σε μένα. Έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο στα παιδιά μου. Τόσο, που κάποια στιγμή είχα ξεχάσει τον ίδιο μου τον εαυτό! Έχω προτιμήσει να μην βγώ έξω, αλλά να μείνω σπίτι με τα παιδιά μου που αλλιώς θα δυσκολευόντουσαν να κοιμηθούν. Έχω επίσης προτιμήσει να τα αφήσω στο ολοήμερο για να πιω καφέ με την κολλητή μου! Τους έχω μαγειρέψει πεντανόστιμα φαγητά και τους έχω ταϊσει και φαγητά απαίσια (που όμως έφαγαν τα καημένα!!!). Τους έχω μιλήσει με απέραντη ηρεμία και υπομονή, αλλά τους έχω φωνάξει τόσο που πρέπει να με έχει ακούσει όλη η γειτονιά. Τους έχω βάλει ορούς κρατώντας τα από χέρια, πόδια και κεφάλι (μη ρωτήσετε πως), τους έχω αφήσει δίχως ορό (από τύψεις για τις άλλες φορές με το κεφαλοκλείδωμα) και έχουν κάνει ακροαστικά. Τους έχω συγκρίνει μεταξύ τους (που γνώριζα πως είναι λάθος) και τους έχω πει να μην συγκρίνουν τον εαυτό τους με κανέναν άλλον γιατί είναι μοναδικά. Τους έχω δείξει τον καλό μου εαυτό, αλλά και τον κακό μου. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί… 11 χρονών ο γιος μου, 8 η κόρη μου, φαντάζεστε τι ευκαιρίες είχα για μεγάλα λάθη 😉

 

Έχω διαβάσει πολλών λογιών βιβλία που αφορούν στην σωστή γονεϊκότητα και στην θετική διαπαιδαγώγηση. Γνωρίζω το κάθε μου λάθος πως γράφεται σε μια παιδική ψυχή… Έχω λόγους να νιώθω τύψεις, ένιωθα τύψεις για πολύ καιρό. Τα παιδιά μας αξίζουν την τελειότητα και υπήρξαν φορές που δεν την προσέφερα στα παιδιά μου. Όμως, αυτή η παντοτινή τελειότητα, δεν μπορεί να προσφέρεται από νορμάλ μαμάδες. Απλά είναι αδύνατον. Δεν υπάρχει τέλεια μαμά! Πρόσφερα μόνο την αγάπη μου στα παιδιά. Αυτή είχε μέσα και όλα όσα ανάφερα πιο πάνω, αλλά η αγάπη ποτέ δεν είχε φύγει από την καρδιά μου. Και πραγματικά -θελω να- πιστεύω, πως αυτή είναι το κατακάθι στις ψυχές των παιδιών μας. Όπως και στον Ελληνικό καφέ. Ακόμα και να είχε βρωμίτσα ή κάποια ατέλεια ο πάτος του φλυτζανιού, το κατακάθι του καφέ τα καλύπτει όλα και μένει μόνο το άρωμα και η γεύση του καφέ! Η αγκαλιά μου ήταν και είναι πάντα ανοιχτή για τις χαρές τους και τα προβλήματά τους. Πιστεύω πως το ξέρουν. Έρχονται σε μένα να εκμυστηρευτούν μυστικά, να μάθουν την άποψή μου για κάτι, να πουν τον πόνο τους και να ρωτήσουν διάφορα που αφορούν στη ζωή τους. Με εμπιστεύονται και με αγαπούν. Μπορεί να τους τη σπάω συχνά, αλλά η αγάπη μου είναι δεδομένη. Και αυτό το γνωρίζουν.

 

Λιγότερες τύψεις! Αυτό θα μας ευχηθώ αυτή τη χρονιά! Λιγότερες τύψεις και περισσότερη αυτοεκτίμηση. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος της μαμάς. Ας το αναγνωρίσουμε. Η κάθε μια έχει τα δικά της. Η κάθε μια προσπαθεί με τον δικό της τρόπο και η κάθε μια είναι καλύτερη από την άλλη σε κάτι από όλα αυτά που ζητούμαστε να κάνουμε καθημερινά. Και δεν πειράζει… Την αγάπη μας ζητάνε τα παιδιά μας. Ποτέ δεν ζήτησαν κάτι άλλο άλλωστε!

 

Γιορτάζουν οι ΜΑΜΑΔΕΣ την Κυριακή! Μεγάλη γιορτή! Η μέρα που γιορτάζει όλες μας τις όμορφες στιγμές με τα παιδιά μας, αλλά και τις άσχημες, μιας και η μητρότητα τα έχει και τα δύο…

 

Πρώτη χρονιά που η δική μου μαμά, δεν θα ευχηθεί στην μαμά της, μιας και η γιαγιά ταξίδεψε γι αλλού φέτος. Χρόνια πολλά μαμά μου! Χρόνια πολλά γιαγιάδες των παιδιών μου, χρόνια πολλά μαμάδες, χρόνια πολλά και σε μένα! Αξίζουμε όλη την αγάπη που θα μας λούσει την Κυριακή! ❤

Γιορτή της μητέρας! Χρόνια μας πολλά!

 

Είναι πάλι αυτή η όμορφη Κυριακή του χρόνου. Που έχει αρχίσει να καλοκαιριάζει, τα λουλούδια στον κήπο είναι ολάνθιστα και αρχίζουμε τις επισκέψεις στην θάλασσα δειλά δειλά! Και ξυπνάς με γέλια, πρωινό και καφέ από τα χεράκια των παιδιών με την βοήθεια του μπαμπά τους, καρτούλες, ζωγραφιές και λουλούδια!

 

Η Κυριακή αυτή που γιορτάζεις κι εσύ και η  μαμά και η γιαγιά σου! Που τα παιδιά σου, σου λένε ευχαριστώ, σε αγαπώ, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Κι εσύ χαμογελάς, παίρνεις και δίνεις φιλάκια, χάδια και αγκαλιές και δοκιμάζεις από τον καφέ που σου φτιάξανε και αναφωνείς πως είναι ο καλύτερος του κόσμου, ακόμη κι αν… δεν πίνεται!

 

Είναι η μέρα που ξέρεις πως εκατομμύρια μαμάδες χαίρονται μαζί με σένα εκείνη την ημέρα και όλες πάνω κάτω κάνουν τα ίδια! Γιατί το αξίζουμε στο κάτω κάτω! Και έχουμε λοιπόν κι εμείς μια μέρα αφιερωμένη σε όλα όσα προσφέρουμε στα παιδιά μας.

 

Φέτος είμαι διπλά χαρούμενη! Φέτος θα «μισογιορτάζει» και μια αγαπημένη μου φίλη! Φέτος θα χαίρεται που θα μπορεί να γιορτάσει κι αυτή και πως του χρόνου θα της δώσει ένα μπουκετάκι λουλούδια ένα τοσοδούλικο χεράκι (με πολύ βοήθεια από τον μπαμπά)! Για την ώρα το χεράκι αυτό βρίσκεται ακόμη μέσα στην κοιλίτσα ❤

 

Φέτος, θέλω να αφιερώσω την γιορτή της μητέρας σε όλες τις μέλλουσες μαμάδες που προσπαθούσαν καιρό για τον καρπό που βρίσκεται στην κοιλιά τους! Θέλω να την αφιερώσω και στις γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδί αλλά δεν τα καταφέρνουν και να τους πω να μην χάσουν την πίστη τους! Και στις γυναίκες που περιμένουν να υιοθετήσουν μωρό, ένα παιδί είναι δικό σας, απλά ακόμη δεν το έχετε γνωρίσει! Σας εύχομαι  η γιορτή της μητέρας που τώρα μπορεί να σας προκαλεί πόνο και πίκρα, σύντομα να σας προκαλεί μόνο γέλια και χαρές!

 

Χρόνια μας πολλά μαμάδες! Είμαστε όλες τυχερές! Να μην το ξεχνάμε, έτσι??? 😉

Μαμάαααα! Γιαγιάααααα, χρόνια πολλάαααααααα ❤

 

Και ένα βιντεάκι έτσι για να θυμηθούμε γιατί όλος αυτός ο ντόρος με τις μαμάδες 😉

Happy Mother’s Day!!!

Μαμά είναι αυτή που κάνει μεγάλα όνειρα για σένα, και μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο!

 

Δεν είχα ετοιμάσει κείμενο για την γιορτή της μητέρας από πριν! Είχαμε Eurovision night σήμερα και έτσι δεν είχα ετοιμάσει τίποτα!

 

Σήμερα λοιπόν, κέρδισε το κάτι διαφορετικό, αυτό που είχε για μια ακόμη φορά να πει κάτι, ακόμη κι αν δεν άρεσε σε πολλούς αυτό το κάτι, κέντρισε το ενδιαφέρον και τέλος υπήρξε αποδοχή που μέτρησε σε ψήφους και που έδωσε την νίκη σε αυτό το τραγούδι και στον άνθρωπο που το εκπροσωπούσε!

 

Δεν θα αναλύσω εδώ αν μου άρεσε ή αν δεν μου άρεσε. Θα σας πω όμως γιατί χάρηκα που κέρδισε. Χάρηκα λοιπόν γιατί είμαι σίγουρη πως αυτό το αγόρι που τραγουδούσε εκεί πάνω, ντυμένος γυναίκα και έχοντας το μούσι για να μην κρύβει το γεγονός ότι είναι άντρας, στην ζωή του θα ένιωσε μεγάλη απόρριψη. Ποιος ξέρει πόσοι τον κορόιδεψαν, πόσοι τον απέρριψαν και πόσοι του έκλεισαν την πόρτα επειδή ήταν αυτός που είναι! Αυτό που είχε το θάρρος να δείξει ότι είναι! Και σήμερα, δέχτηκε Πανευρωπαϊκή αποδοχή! Ένιωσε την αποδοχή! Ε, δεν μπορώ παρά να χαρώ μαζί με έναν άνθρωπο  για αυτή του τη νίκη!

 

Αυτό δεν ζητάμε όλοι? Ακόμη και ενήλικες καμιά φορά… Αποδοχή! Και λοιπόν, θα μας ευχηθώ μαμάδες, η αγάπη που δίνουμε στα παιδιά μας, να είναι γεμάτη ακριβώς αυτό! Αποδοχή γι αυτό ακριβώς που είναι, και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι! Όχι για αυτό που νομίζουμε ότι είναι! Για αυτό που είναι! Αυτό που είναι τώρα που είναι μικρά και χαριτωμένα και μας είναι πιο εύκολο αλλά και στο μέλλον που θα είναι μεγάλα, θα μας πάνε κόντρα και θα διαλέγουν να είναι ίσως κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς ονειρευόμασταν!

 

Happy Mother’s Day λοιπόν! Μας περιμένουν δωράκια, φιλιά, αγκαλιές και χαμογελαστά προσωπάκια 🙂

Μαμά μου, χρόνια πολλά και σε σένα από το μικρό σου παιδί ❤

Χρόνια μας πολλά Μαμάδες!!!

Έφτασε και φέτος η μέρα που η μαμάδες γιορτάζουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο τους. Η μέρα που τα παιδιά μας θα μας φέρουν χαμογελαστά ένα λουλουδάκι ή κάτι που έφτιαξαν μόνα τους και θα μας το προσφέρουν με περήφανο χαμόγελο. Κι εμείς θα τους χαρίσουμε πολλά φιλάκια και με περηφάνια κι εμείς διπλή, θα τα στολίσουμε. Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μια πολύ άσχημη. Έζησα πλάι στην κολλητή μου (επί χρόνια κολλητή), τον χειρότερο φόβο μιας μάνας. Αυτή την γιορτή και τις υπόλοιπες, η γλυκιά μου κολλητή, θα την γιορτάσει… μισή…

Διάλεξα την χειρότερη στιγμή, ίσως πείτε, να γράψω γι αυτό το τραγικό συμβάν. Μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να γράψω τίποτα άλλο στο blog. Μου φαινόταν ανούσιο, μου φαινόταν σαν να συνεχίζω δίχως ούτε καν μια αναφορά και δεν μου έβγαινε… Δεν γράφω για να σας ψυχοπλακώσω. Γιορτάζουμε σήμερα! Είμαστε μαμάδες! Να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ πως αυτό που μας κάνει μαμάδες, τα παιδιά μας, είναι ένα δώρο! Ένας θησαυρός! Όλα τα άλλα, δεν έχουν σημασία. Όλα όσα μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένες, όλα όσα μπορούν να διώξουν την μιζέρια από τη ζωή μας, τα θεωρούμε συχνά πυκνά δεδομένα. Καμιά φορά, περιμένουμε πότε θα έρθει η ώρα να κοιμηθούν, γιατί μπορεί και να μας ενοχλούν! Περιμένουμε να μεγαλώσουν για να μπορούμε να χαλαρώνουμε και λίγο. Μας θυμώνουν… Τα δώρα, δεν είναι δεδομένα λοιπόν! Ένας θησαυρός, είναι θησαυρός! Είμαστε μαμάδες γιατί έχουμε την τύχη, την τεράααααστια αυτή τύχη να μεγαλώνουμε δίπλα σε θησαυρούς. Καλές μου φίλες, σας εύχομαι χρόνια πολλά και εύχομαι μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας να θυμόμαστε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια φορά την ημέρα τον πλούτο που μας δόθηκε με αυτόν τον θησαυρό! Happy Mother’s Day!!! 🙂

Τι πρέπει να περιμένουμε από ένα φυσιολογικό τελειόμηνο νεογέννητο;

 

Διάβασα το παρακάτω άρθρο και συγκινήθηκα με την απλότητα της ίδιας της ζωής και ταυτόχρονα με τους θαυματουργούς της τρόπους.  Πως τελικά έχουν πλαστεί όλα σωστά, και αν αφήσουμε την φύση και το  ένστικτό μας, θα γίνουν όλα όπως ακριβώς έχουν σχεδιαστεί να γίνουν, απλά, φυσιολογικά και όμορφα!

 

Πηγή:  http://www.perithilasmou.gr/articles/breastfeeding-experts/396-fisiologiko-teleiomino-neogenito.html

 

Καταρχήν, ένα φυσιολογικό μωρό θα πρέπει να γεννιέται φυσιολογικά, δηλαδή κολπικά. Ναι, ξέρω ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αλλά εδώ μιλάμε για το φυσιολογικό. Θα πρέπει να γεννιόμαστε κολπικά γιατί χρειαζόμαστε τα καλά βακτηρίδια. Τα μωρά μας γεννιούνται αποστειρωμένα, χωρίς βακτηρίδια. Δεν είναι τυχαίο που ερχόμαστε στον κόσμο από την περιοχή κοντά στον πρωκτό, μια περιοχή που φιλοξενεί πολλά βακτηρίδια, τα περισσότερα από τα οποία είναι καλά και απαραίτητα για την υγεία του εντέρου και την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος. Και τα βακτηρίδια που βρίσκονται εκεί είναι τα βακτηρίδια της μητέρας, για τα οποία η ίδια έχει αναπτύξει αντισώματα αν αυτά τα βακτηρίδια δεν είναι τελικά και τόσο καλά.

Μετά, το μωρό γεννιέται και θα πρέπει να ακουμπήσει πάνω στο στήθος της μητέρας του. Το στήθος και συγκεκριμένα το σημείο ανάμεσα στα στήθη, είναι το φυσικό μέρος για το νεογέννητο μωρό (το αίμα που κυκλοφορεί στον οργανισμό μας κάθε λεπτό, διανέμεται στα πιο σημαντικά σημεία του σώματός μας. Αρκετό πηγαίνει στο συκώτι μας κάθε λεπτό, περίπου 10%, και 20% πηγαίνει στον εγκέφαλό μας. Στην νέα μαμά, 23% πηγαίνει στο στήθος της, περισσότερο απ’ ότι στον εγκέφαλό της. Το σώμα μας ξέρει ότι αυτό το σημείο είναι σημαντικό!)

Η περιοχή του στήθους είναι ζεστή. Επί αιώνες τα μωρά χρησιμοποιούσαν το σώμα της μητέρας για να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία τους. Γιατί να σταματήσουν να το κάνουν τώρα; Με όλη αυτή την κυκλοφορία του αίματος στην περιοχή, θα είναι πιο ζεστά. Το μωρό μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μητέρα του για ζεσταθεί. Τώρα λοιπόν έχουμε ένα νεογέννητο μωρό στα ζεστά. Το μωρό δεν πεινάει. Δεν έρχεται στο κόσμο πεινασμένο.

Κάθε είδος του ζωικού βασιλείου έχει ενστικτώδεις συμπεριφορές οι οποίες επιτρέπουν στα μικρά του να μεγαλώσουν και να διαιωνίσουν το είδος. Τα μωρά μας έρχονται στον κόσμο έχοντας ανάγκη από προστασία. Προστασία από ασθένειες κι από εχθρούς. Ναι, εχθρούς. Τα μωρά μας δεν ξέρουν αν έρχονται στον κόσμο μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια του 21^ου αιώνα. Αυτό που ξέρουν είναι το ίδιο με το αν γεννιόταν στον 2^ο αιώνα μέσα σε μια σπηλιά, περιτριγυρισμένα από τίγρεις. Η ενστικτώδης συμπεριφορά μας θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να προστατευτούμε. Τα μωρά βρίσκουν προστασία και από τις ασθένειες και από τις «τίγρεις», στο στήθος της μητέρας τους.

Τελικά, δίνουμε στο μωρό μερικά καλά βακτηρίδια όταν γεννιούνται κολπικά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την προστασία από τις ασθένειες. Το επόμενο βήμα είναι το πρωτόγαλα.

Ένα νεογέννητο μωρό που βρίσκεται πάνω στο στήθος της μητέρας του θα σηκώσει λίγο το κεφάλι του, θα γλείψει τα χέρια του και θ’ αρχίσει να γλιστράει προς τη θηλή. Τα μωρά δείχνουν προτίμηση στις χρωματικές αντιθέσεις (άσπρο-μαύρο) και στους κύκλους περισσότερο από τα άλλα σχήματα. Σκεφτείτε το…υπάρχει ένας σκούρος κύκλος πολύ κοντά του.

Ο ιδρώτας της μαμάς μυρίζει όπως το αμνιακό υγρό, κι αυτή η μυρωδιά βρίσκεται ακόμη πάνω στο μωρό (αφού δεν του έχουν κάνει μπάνιο ακόμα!) και το μωρό ακολουθεί αυτή τη μυρωδιά. Οι εκκρίσεις από τους αδένες της θηλαίας άλω μυρίζουν παρόμοια και βοηθούν το μωρό να πάει προς το στήθος και να πάρει το πρωτόγαλα, το οποίο θα θρέψει τα καλά βακτηρίδια και θα το προστατέψει από τις αρρώστιες. Και το πρωτόγαλα δεν είναι πολύ γιατί το μωρό δεν έρχεται στον κόσμο πεινασμένο και γιατί το μητρικό γάλα δεν είναι φαγητό!

Μιλάμε για τα φυσιολογικά μωρά. Ο θηλασμός είναι το φυσιολογικό. Είναι αυτό που θα πρέπει να κάνουν τα μωρά. Είτε βρισκόμαστε στο 209 είτε στο 2009, τα μωρά κάνουν το ίδιο πράγμα: προσπαθούν να βρουν το στήθος. Ο θηλασμός δεν είναι το μαγικό φίλτρο. Δεν είναι το «καλύτερο». Είναι το φυσιολογικό. Απλώς φυσιολογικό. Σχεδιασμένο για τις ανάγκες του αδύναμου μωρού του ανθρώπου. Και τίποτα άλλο που σχεδιάζεται για να το αντικαταστήσει, δεν είναι φυσιολογικό.

Το πρωτόγαλα επίσης ενεργοποιεί κάποια στοιχεία στο έντερο του μωρού, τα οποία κάνουν το θύμο αδένα να μεγαλώσει. Ο αδένας αυτός είναι μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος. Η ανάπτυξή του είναι πολύ σημαντική. Μητρικό γάλα = μεγάλος θύμος αδένας, ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Το πρωτόγαλα επίσης έχει μεγάλες ποσότητες από κάτι που λέγεται Εκκριτική Ανοσοσφαιρίνη Α (SIgA). Αυτή παράγεται τις πρώτες μέρες της ζωής του μωρού και προσφέρει προστασία ειδικά για την μαμά. Κάποια κύτταρα στο έντερο της μητέρας «παρακολουθούν» τι μπαίνει μέσα στον οργανισμό της και αν υπάρχει κάποιο μολυσμένο κύτταρο, ένα ειδικό στοιχείο του εντέρου της μητέρας κατευθύνεται προς το στήθος της και το βοηθάει να παράγει SIgA για να προστατευτεί το μωρό. Εάν η μαμά και το μωρό είναι μαζί, τότε και το μωρό προστατεύεται απ’ αυτό που  θα μπορούσε να βλάψει και τους δυο.

Και οι «τίγρεις»; Τι γίνεται μ’ αυτές; Ορίστε την «τίγρη» όπως θέλετε εσείς. Αλλά εάν ήσασταν μωρά χωρίς καμία ικανότητα να προστατευτείτε, το να μείνετε κοντά στη μητέρα σας είναι το λογικό. Τα μωρά αναγνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα νεροχύτη και στο στήθος της μητέρας τους. Όταν τα μωρά αποχωρίζονται τις μητέρες τους, αναπτύσσουν τη συμπεριφορά της απελπισίας – απόσυρσης. Η απελπισία έρχεται όταν είναι μόνα τους, αποχωρισμένα. Τα μωρά μόνο φωνητικά μπορούν να εκφράσουν την απελπισία τους και το φόβο τους να μην γίνουν φαγητό για τις τίγρεις. Όταν τα παίρνουμε αγκαλιά, σταματάνε να κλαίνε. Είναι προστατευμένα, ζεστά και ασφαλή. Αν αυτό το απελπισμένο κλάμα δεν βρει ανταπόκριση, αποσύρονται. Κρυώνουν, απελευθερώνονται τεράστιες ποσότητες από ορμόνες του στρες, πέφτουν οι ρυθμοί της καρδιάς τους και ησυχάζουν. Αυτό δεν είναι ένα καλό μωρό. Αυτό είναι ένα μωρό που έχει φτάσει πέρα από την απελπισία. Τα φυσιολογικά μωρά θέλουν να βρίσκονται στην αγκαλιά συνέχεια.

Και πότε κυνηγάνε οι τίγρεις; Τη νύχτα. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα για τα μωρά μας το να κοιμούνται τη νύχτα. Μπορεί να φαγωθούν. Θα πρέπει να ξυπνούν και να βεβαιώνονται ότι ο φύλακά τους είναι εκεί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος. Κοιμούνται καλύτερα τη μέρα. (Σκεφτείτε τη δική μας αντίδραση στις δικές μας «τίγρεις» – τα προβλήματα ύπνου είναι ένα μεγάλο μέρος του στρες, της κατάθλιψης, του άγχους).

Όλοι κοιμούνται κάποτε με τα μωρά τους, από επιλογή ή όχι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Όλοι το κάνουμε. Μερικές φορές λόγω των συγκυριών, άλλες φορές επειδή το θέλουμε. Μερικές φορές τα μωρά γκρινιάζουν, εμείς είμαστε πολύ κουρασμένοι και αυτό μοιάζει να είναι φυσιολογικό. Άρα, τα φυσιολογικά μωρά θηλάζουν, μένουν στο στήθος, θέλουν αγκαλιά και κοιμούνται καλύτερα όταν είναι με τους γονείς τους. Εμένα μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό αυτό. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα μωρό που είναι φυσιολογικό και σε ένα που δεν είναι. Ασφαλής ύπνος σημαίνει ότι οι γονείς είναι νηφάλιοι, κοιμούνται στο κρεβάτι κι όχι σε καναπέ ή σε πολυθρόνα, δεν καπνίζουν, θηλάζουν, είναι φυσιολογικοί. Αν οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές, τότε ο ύπνος με το μωρό δεν είναι ασφαλής.

Αυτή η επαφή στο στήθος βοηθάει επίσης την ανάπτυξη του εγκεφάλου. Τα μωρά μας έχουν τόσα εγκεφαλικά κύτταρα όσα θα έχουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, στην 28^η εβδομάδα της κύησης. Είναι μια ζούγκλα κυττάρων που περιμένουν να ενωθούν. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι παράγουμε πολλά και μετά ξεφορτωνόμαστε αυτά που δεν χρησιμοποιούμε. Έχουμε περίπου 8 θηλές, μια ουρά και τρίχες στα χέρια όταν βρισκόμαστε ακόμα στη μήτρα. Αν όλα πάνε καλά, δεν τα έχουμε όλα αυτά όταν γεννιόμαστε. Έτσι, καθώς κουρνιάζετε δίπλα στο μωρό σας, αυτό δημιουργεί εγκεφαλικές συνδέσεις ευτυχισμένο και ξεφορτώνεται όλα εκείνα τα κύτταρα που δεν του χρειάζονται. Ο θηλασμός είναι συνάψεις εγκεφαλικών κυττάρων. Όχι φαγητό.

Γιατί επιμένω μ’ αυτό; Γιατί οι περισσότερες γυναίκες δεν πιστεύουν ότι το σώμα τους, που δημιούργησε αυτό το υπέροχο μωρό, είναι ικανό να θρέψει αυτό το ίδιο μωρό και δίνουν συμπλήρωμα όλο και περισσότερο με ξένο γάλα που σχεδιάστηκε για να είναι «τροφή». Γιατί δεν εμπιστευόμαστε το σώμα μας μετά τον τοκετό; Δεν ξέρω. Αλλά ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι γυναίκες δίνουν ξένο γάλα «επειδή δεν του φτάνει το δικό μου». Φυσικά και του φτάνει. Τα μωρά δεν χρειάζονται φαγητό συνέχεια, χρειάζονται να είναι μαζί σου συνέχεια, αυτή είναι η απόλυτη ικανοποίηση για ένα μωρό.

Το μωρό στο στήθος αναπτύσσει το ανοσοποιητικό του σύστημα, ενεργοποιεί τον θύμο αδένα, είναι ζεστό, αισθάνεται ασφαλές, κοιμάται καλύτερα, δημιουργεί εγκεφαλικές συνάψεις και επί τη ευκαιρία, τρώει κιόλας. Τα μωρά δεν «πεινάνε» όλη την ώρα – απλώς ακολουθούν τα ένστικτά τους. Τα ένστικτα που μας επιτρέπουν να επιβιώσουμε και να διαιωνίσουμε το είδος μας.

 

Πηγή:  Jenny Peelen Thomas, MD, IBCLC, FAAP, FABM –http://www.drjen4kids.com/soap%20box/normal_%20newborn.htm

Μετάφραση: Βίκυ Φαρδογιάννη

Η απόγνωση ενός μωρού!

 

Ένα κείμενο που χαίρομαι τόσο που έχει γραφτεί! Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα στα παιδικά μαιευτήρια και οι μαμάδες να το θυμούνται όταν τις συμβουλεύουν να αφήσουν το μωρό τους να κλαίει για να μάθει… Έχω κάνει και στα δύο παιδιά (παρά τις προσπάθειες μου για φυσιολογικό τοκετό ΚΑΙ στα δυο) καισαρική με ολική αναισθησία. Μέχρι να συνέλθω και να μου φέρουν τα μωρά δίπλα μου, γνωρίζω οτι μπορεί να έχουν περάσει αυτή την άσχημη εμπειρία και η σκέψη αυτή πολλές φορές με κάνει κομμάτια. Από τη στιγμή που μου τα φέρουν δίπλα μου όμως, και για όσο καιρό/χρόνια χρειαστεί, τα παιδιά δεν κλαίνε μόνα τους αβοήθητα και όσο χρειάζονται αγκαλιά και «χεράκια», βρίσκονται ακριβώς εκεί. Ελπίζω λοιπόν κατά κάποιον τρόπο, να έχω καλύψει λίγο αυτό το κενό από τις πρώτες ώρες της ζωής τους… Διαβάστε!

Πηγή:  http://www.childit.gr/v2/index.php/childitnews/376-2011-03-03-03-45-05

 

Ας φανταστούμε ένα φυσιολογικό νεογέννητο που μόλις βγήκε από την κοιλιά της μάνας του και την αποχωρίζεται μεταξύ άλλων για να ζυγιστεί, να πλυθεί κάτω από τη βρύση και να ντυθεί. Η επιστήμη πλέον γνωρίζει τι συμβαίνει στη νέα αυτή ύπαρξη κατά τις κρίσιμες πρώτες της στιγμές.

Σε πρώτη φάση το μωρό που κρατιέται μακριά από τη μητέρα του διαμαρτύρεται και κλαίει. Όσοι έχουν γνώση αυτών των στιγμών θα σας πουν ότι στην πραγματικότητα τσιρίζει.
Τι συμβαίνει στο σώμα του;
Το συμπαθητικό νευρικό του σύστημα ανάβει κόκκινο συναγερμό. Ξαφνικά η αρτηριακή του πίεση ανεβαίνει στα ύψη, η αναπνοή του γίνεται άρρυθμη, συσπάται ολόκληρο και βρίσκεται σε αναταραχή. Έχει ταχυκαρδία, υπερβολική εγρήγορση, σύσπαση των μυών του και οξύ κλάμα.
Ο οργανισμός του κατακλύζεται από τις ορμόνες του στρες. Αυτές χύνονται σε δεκαπλάσια ποσότητα στο αίμα του, με κίνδυνο μεταβολικών διαταραχών, υποθερμίας και μειωμένης γλυκόζης του αίματος. Μία από αυτές τις ορμόνες, η κορτιζόλη, μπορεί σε επίμονα υψηλά επίπεδα να μειώσει τα αντισώματά του, την άμυνά του γενικότερα απέναντι σε μικρόβια και να προκαλέσει ευαισθησία σε σωματικές και ψυχικές αρρώστιες.

Υγιείς μηχανισμοί που προάγουν την σωστή αύξηση, την ανάπτυξη, την ωρίμανση των οργάνων του κλείνουν. Η κατεξοχήν ορμόνη της γέννας, η ωκυτοκίνη ή και ορμόνη της αγάπης, εξαφανίζεται. Έντονο στρες διαταράσσει το μεταβολισμό του ασβεστίου, έναν κρίσιμο μηχανισμό ενάντια στο θάνατο των κυττάρων.

Έχει επίσης ως συνέπεια μόνιμες αλλαγές σε υποδοχείς του νευρικού συστήματος, αυξάνοντας την πιθανότητα για διαταραχές ύπνου, συμπεριφοράς, υπερκινητικότητα, κατάθλιψη και άλλες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Πως θα μπορούσε να αισθάνεται ένα νεογέννητο που στερείται τη μάνα του; Δυστυχώς είναι δύσκολο να μας το επιβεβαιώσει το ίδιο. Ωστόσο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ερευνητών, όταν ένα μωρό αφεθεί μακριά από τη γνώριμη ανθρώπινη επαφή, από τη μόνη μυρωδιά που έχει έως τώρα γνωρίσει, βιώνει ίσως εμπειρίες που το ίδιο θα μπορούσε με λόγια να περιγράψει ως:

«Σπάω σε χίλια κομμάτια..»

«Πέφτω στο κενό για πάντα..»

«Βρίσκομαι στο χείλος του θανάτου..»

«Νιώθω ανύπαρκτος..»

«Χάνω κάθε ελπίδα πως θα βρω ξανά ό,τι έχασα..»

Το μικρό στη ουσία αναγκάζεται να συμπεράνει ότι δεν είναι άξιο για αγάπη. Αν σταματήσει τελικά το κλάμα είναι γιατί έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για βοήθεια.

Ο εξωτερικός παρατηρητής διαπιστώνει ότι το νεογέννητο σιγά – σιγά σταματάει να κλαίει. Κάπου-κάπου κάνει κάποιες έντονες ανάσες λυγμών. Μπορεί να έχει ανοιχτά τα ματάκια του και στυλωμένα στο κενό. Τι να συμβαίνει τώρα μέσα του;

Όταν ένα μωρό κουραστεί από το χωρίς αποτέλεσμα κλάμα περνάει στην επόμενη φάση. Παραιτείται, αποσύρεται, αποσυνδέεται από την πραγματικότητα. Υιοθετεί μια παθητική κατάσταση απόγνωσης, απάθειας. Κλείνει τα παράθυρα και μαζεύεται στον ατελώς καθοριζόμενο εαυτό του. ‘Πεθαίνει’ λίγο με σκοπό να επιβιώσει. Στο σώμα του ο μεταβολισμός του μειώνεται δραματικά, η θερμοκρασία του πέφτει, οι χτύποι της καρδιάς γίνονται αργοί.

Το ενεργοποιημένο παρασυμπαθητικό του σύστημα κατεβάζει την πίεσή του και έρχεται ως σωτήρας. Ενδογενή οπιοειδή – ορμόνες του εγκεφάλου με αναλγητική δράση – ανεβαίνουν στα ύψη στο αίμα του για να το μουδιάσουν. Δημιουργούνται χαοτικές βιοχημικές αλλαγές. Μια τοξική νευροχημεία για τον ευαίσθητο, αναπτυσσόμενο εγκέφαλό του.

Άνθρωποι που εκφράζουν μια ανικανότητα να αγαπήσουν τον εαυτό τους ή τους άλλους και άλλοι με παρανοϊκές προσωπικότητες έχουν μελετηθεί στην σύγχρονη ψυχιατρική. Σχεδόν πάντα ανιχνεύονται παράγοντες κινδύνου γύρω από τη στιγμή της γέννησής τους ή κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους. Σε άλλες μελέτες ανακαλύπτεται ότι νέοι ενήλικες με βίαιη, εγκληματική συμπεριφορά συχνά είχαν επιπλοκές στον τοκετό με πρόωρη απομάκρυνση από τη μητέρα τους.

Ένα μωράκι, γεννημένο πριν μια ώρα, τυλιγμένο σε κουβέρτα, στο κρεβατάκι του, στο θάλαμο νεογέννητων, μακριά από τη μητέρα του. Είναι ‘ήσυχο’, με μάτια ανοιχτά χωρίς να κοιτάζουν πουθενά, ακίνητο. Οι περισσότεροι – συγγενείς, μπαμπάς – κοιτάζουν το μωράκι και λένε από μέσα τους με αγαλλίαση: «Τι όμορφο και ήρεμο που είναι!». Την επόμενη φορά που θα δείτε ένα μωράκι σαν κι αυτό, μην σκεφτείτε τι γλυκό που είναι. Αναλογιστείτε όσα πέρασε, πόση ώρα έκλαψε αναζητώντας μάταια τη μαμά του, για να οδηγηθεί τελικά στην καταστροφικά ήρεμη απόγνωση που εσείς τώρα παρατηρείτε. Βάλτε στο μυαλό σας την εικόνα του λίγες στιγμές πριν, όταν η έκφραση του προσώπου του είχε αλλοιωθεί από το απεγνωσμένο κλάμα και θυμηθείτε τι προκάλεσε το άγχος στο σώμα του. Το μωρό αντέδρασε στην απομάκρυνση από ό,τι γνώριμο σε αυτό με μια τυπική αντίδραση δύο σταδίων, διαμαρτυρίας – απελπισίας. Η πρώτη του εμπειρία από τη ζωή ήταν ένα τεράστιο αναίτιο στρες, όταν θα μπορούσε να είναι μόνο αγάπη..

Πόσο μάλλον που η επιστήμη σήμερα γνωρίζει τι πρέπει να γίνει: Το νεογέννητο κλαίει για δύο δευτερόλεπτα. Τυλίγεται σε πετσέτα, σκουπίζεται γρήγορα. Με μια στεγνή πετσέτα στην πλάτη του ξαπλώνει μπρούμυτα στο στήθος της μάνας του. Αμέσως ηρεμεί. Ζεσταίνεται από τη ζέστη της, θυμάται τη μυρωδιά της, την ίδια που οσφριζόταν και μέσα στην κοιλιά της. Ψάχνει τη θηλή, έρπει προς αυτήν. Την πιπιλίζει. Μένει εκεί για μία με δύο ώρες χωρίς καμία παρεμβολή. Έπειτα κοιμάται, όχι τον ύπνο που κάνει κανείς εξαντλημένος μετά από ένα ατύχημα αλλά εκείνον τον γλυκό, λίγο μετά από πολύ ευτυχισμένες στιγμές. Και όταν ξυπνήσει, θα έχει πάλι το γνωστό χάδι..

Στις λίγες περιπτώσεις που η εμπειρία του τοκετού ήταν πραγματικά τραυματική, το μωρό γεννήθηκε με ιατρικά προβλήματα και επιβάλλεται να μείνει μακριά από τη μάνα του, μητέρα και προσωπικό υγείας πρέπει να εργαστούν ακόμα πιο σκληρά κατά τις πρώτες κρίσιμες ώρες και ημέρες, ώστε να φτιάξουν ξανά ένα περιβάλλον όσο το δυνατόν γεμάτο ωκυτοκίνη και προλακτίνη, προσφέροντας στη δυάδα την ευκαιρία να νιώσει την αγάπη που θα διαρκέσει για μια ζωή, να «συνδεθεί» για πάντα. Σε καμία άλλη περίπτωση δεν είναι πιο σημαντική η συνεχής επαφή του νεογέννητου με τη μητέρα του και ο θηλασμός από την περίπτωση της γέννας με επιπλοκές.

Κρίσιμες δεν είναι μόνο οι πρώτες στιγμές της ζωής αλλά και όλος ο πρώτος χρόνος του βρέφους σας.
Θέλετε να το ‘μάθετε’ να κοιμάται μόνο του; Κουραστήκατε από τις κραυγές του στη μέση της νύχτας για τάισμα ή αγκαλιά; Πασχίζετε να αποκτήσετε ένα ήσυχο μωρό όπως εκείνο της αδερφής σας; Θέλετε να το μάθετε να παρηγορείται από μόνο του; Σκέφτεστε να το αφήνετε να κλαίει για να μην το «κακομάθετε» ή για να δυναμώσουν (!) τα πνευμόνια του; Μπορείτε πράγματι να το ‘εκπαιδεύσετε’ στο μοναχικό ύπνο, στην απομόνωση και στην απόγνωση. Θα είναι όμως μια βραχυπρόθεσμη ανταμοιβή. Το μωρό σας απλά εξαντλήθηκε από το μάταιο κάλεσμά του για φροντίδα. Θα περάσετε ίσως πιο «ήσυχο» πρώτο χρόνο μαζί του. Ωστόσο, δεκαπέντε χρόνια αργότερα είναι πιθανό να έχετε δυνατό πονοκέφαλο και να αναρωτιέστε τι πήγε στραβά και το παιδί σας σάς έχει αποκλείσει από τον κόσμο του.

Κάθε φορά που το μικρούλι σας αποζητάει την αγκαλιά σας, την παρουσία σας, το στήθος σας κι εσείς νιώθετε να μη μπορείτε άλλο από την κούραση και την προσπάθεια, παρηγορηθείτε με την εξής σκέψη: θα ανταμειφθείτε με πολλές ήσυχες νύχτες ως αποτέλεσμα των υπερπολύτιμων προσπαθειών σας κατά τον πρώτο του χρόνο. Θα υπάρξει απτή ανταπόδοση για κάθε έξτρα προσπάθεια που καταβάλλετε τώρα για το μωρό σας.

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC

http://www.pediatros-thes.gr

«Τηλεφωνική» αγκαλιά μητέρας σε κόρη

Ακόμη και η μέσω τηλεφώνου συνομιλία είναι για το παιδί ανακουφιστική όσο και μια αγκαλιά

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

 

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=331339&dt=13/05/2010

 

ΛΟΝΔΙΝΟ Είναι καλό να μιλά η μητέρα στο παιδί, έστω και από απόσταση. Επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ακόμη και μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ μητέρας και κόρης είναι εξίσου ανακουφιστική με μια αγκαλιά για το παιδί.

Και αυτό διότι η φωνή της μητέρας αυξάνει τα επίπεδα της «ορμόνης της αγάπης» οξυτοκίνης.

Η συγκεκριμένη ορμόνη έχει βρεθεί ότι βοηθά στο δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι εκλύεται στην κυκλοφορία του αίματος όταν τα μωρά θηλάζουν ή όταν ένα ζευγάρι αγκαλιάζεται. Τώρα όμως ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν- Μάντισον ανακάλυψαν, όπως αναφέρουν στην επιθεώρηση «Ρroceedings of the Νational Αcademy of Sciences», ότι ακόμη και μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ μητέρας και κόρης μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα οξυτοκίνης.

Οι επιστήμονες εξέτασαν τα επίπεδα της ορμόνης σε μικρά κορίτσια ηλικίας από επτά ως 12 ετών αφότου εκείνα είχαν βιώσει μια στρεσογόνο εμπειρία (διάβαζαν μεγαλόφωνα μπροστά σε αγνώστους). Μετά το γεγονός αυτό που προκαλούσε άγχος μια αγκαλιά της μητέρας προς την κόρη φάνηκε να αυξάνει τα επίπεδα της «ορμόνης της αγάπης». Το ίδιο όμως συνέβη και όταν η επαφή μεταξύ μητέρας και παιδιού ήταν απλώς τηλεφωνική.

Παράλληλα σε ορισμένα κορίτσια της μελέτης δεν επετράπη να έχουν καμία επαφή με τη μητέρα τους μετά τη στρεσογόνο εμπειρία τους. Οπως φάνηκε, σε αυτά τα παιδιά τα επίπεδα οξυτοκίνης παρέμειναν χαμηλά, ενώ τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης «χτυπούσαν κόκκινο». Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, δείχνει πόσο σημαντικό είναι το να δίνει προσοχή η μητέρα στο παιδί, ακόμη και εάν η επαφή που έχουν είναι απλώς μια τηλεφωνική επικοινωνία.

Είναι η πρώτη φορά που μελέτη δείχνει ότι και μόνο μια συνομιλία χωρίς σωματική επαφή μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα οξυτοκίνης. Το νέο εύρημα εκτιμάται ότι θα βοηθήσει στην κατανόηση περιπτώσεων παιδιών που ζουν σε ιδρύματα στα πρώτα χρόνια της ζωής τους με αποτέλεσμα να έχουν πρόβλημα στην ανάπτυξη σχέσεων όταν πλέον ενηλικιωθούν. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα παιδιά που δεν έχουν επαφή με τους γονείς τους κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους, επειδή ως ένα βαθμό δεν μπορούν να παραγάγουν οξυτοκίνη ως απόκριση σε ερεθίσματα τα οποία στους υπόλοιπους ανθρώπους προκαλούν έκλυση της ορμόνης.

Before I was a Mom

Before I was a Mom,
I never tripped over toys
or forgot words to a lullaby.
I didn’t worry whether or not
my plants were poisonous.
I never thought about immunizations.

Before I was a Mom,
I had never been puked on.
Pooped on.
Chewed on.
Peed on.
I had complete control of my mind
and my thoughts.
I slept all night.

Before I was a Mom,
I never held down a screaming child
so doctors could do tests.
Or give shots.
I never looked into teary eyes and cried.
I never got gloriously happy over a simple grin.
I never sat up late hours at night
watching a baby sleep.

Before I was a Mom,
I never held a sleeping baby just because
I didn’t want to put her down.
I never felt my heart break into a million pieces
when I couldn’t stop the hurt.!
I never knew that something so small
could affect my life so much.
I never knew that I could love someone so much.
I never knew I would love being a Mom.

Before I was a Mom,
I didn’t know the feeling of
having my heart outside my body..
I didn’t know how special it could feel
to feed a hungry baby.
I didn’t know that bond
between a mother and her child.
I didn’t know that something so small
could make me feel so important and happy.

Before I was a Mom,
I had never gotten up in the middle of the night
every 10 minutes to make sure all was okay.
I had never known the warmth,
the joy,
the love,
the heartache,
the wonderment
or the satisfaction of being a Mom.
I didn’t know I was capable of feeling so much,
before I was a Mom .

Ποίημα…

I Took His Hand and Followed
Mrs. Roy L. Peifer

My dishes went unwashed today,

I didn’t make the bed,

I took his hand and followed

Where his eager footsteps led.

 

Oh yes, we went adventuring,

My little son and I…

Exploring all the great outdoors

Beneath the summer sky

 

We waded in a crystal stream,

We wandered through a wood…

My kitchen wasn’t swept today

But life was gay and good.

 

We found a cool, sun-dappled glade

And now my small son knows

How Mother Bunny hides her nest,

Where jack-in-the-pulpit grows.

 

We watched a robin feed her young,

We climbed a sunlit hill…

Saw cloud-sheep scamper through the sky,

We plucked a daffodil.

 

That my house was neglected,

That I didn’t brush the stairs,

In twenty years, no one on earth

Will know, or even care.

 

But that I’ve helped my little boy

To noble manhood grow,

In twenty years, the whole wide world

May look and see and know.

Οτι φταίνε οι ορμόνες τις εγκυμοσύνης είναι σίγουρο. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός οτι συγκινούμαι κάθε φορά που το διαβάζω…

Θα με συγχωρήσετε που είναι στα Αγγλικά, αλλά το να το μεταφράσω δεν έχει νόημα.

Γιορτή της Μάνας, Μητέρας, Μαμάς!

 

Άργησα αλλά δεν πειράζει, σωστά; Σάββατο βράδυ είδα στην τηλεόραση οτι την Κυριακή γιορτάζω (μαζί με όλες τις υπόλοιπες μαμάδες βέβαια). Το είχα ξεχάσει!

 

Έχω πάντα στο μυαλό μου οτι η Γιορτή της Μητέρας είναι στις 14 Μαϊου, επειδή 14 Μαϊου του 2006 το τέστ βγήκε θετικό και 9 μήνες μετά πήρα δικαιωματικά από τα χεράκια του γιού μου τον τίτλο της μαμάς! 🙂

 

Να χαιρόμαστε τα παιδιά μας και πάνω απ’ ολα τον υπέροχο ρόλο μας ως μαμάδες! Να είμαστε καλά να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανθίζουν! 🙂

 

Σήμερα ο γιόκας μου παρέα με τον μπαμπά του με ξύπνησαν με ένα μικρό μπουκετάκι από τα ομορφότερα λουλούδια του κήπου μας. Μετά μου έφτιαξαν καφεδάκι και βολτάραμε στη θάλασσα με φίλους. Φάγαμε μια απίθανη μακαρονάδα και στόλισα μια όμορφη πύλινη γλάστρα με κίτρινες μαργαρίτες στο μπαλκόνι του σπιτιού, δώρο από σύζυγο και γιο για την καλύτερη μαμά του κόσμου τους!

 

Εσείς πως περάσατε; Για πείτε!

 

Και πάλι, χρόνια μας πολλά!!!