Λοιπόν, λέω να κάνω μια εξομολόγηση… Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, γιατί εγώ μπορεί να τα γράφω αυτά στο blog μου, αλλά πραγματικά δεν γνωρίζω πόσοι τα διαβάζετε, ποιοι είστε, πως με χαρακτηρίζετε ή αν τύχει και με δείτε στο δρόμο, αν θα με γνωρίζετε. Εγώ γράφω για την ζωή μου, αλλά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζω πολλά για την δική σας. Είναι λίγο περίεργο αυτό, αλλά το βασικά περίεργο, είναι ότι αισθάνομαι και μια ευθύνη. Εγώ αποφάσισα να γράψω, εσείς με διαβάζετε και βγάζετε κάποια συμπεράσματα. Αυτά λοιπόν τα συμπεράσματα, θέλω να είναι όσο πιο πραγματικά γίνεται. Δεν είμαι καμιά τέλεια μαμά. Ίσα ίσα που τελευταία μόνο αυτό δεν νιώθω, αλλά σημασία έχει (λένε), η προσπάθεια!
Ναι, δεν έδειρα ποτέ τα παιδιά μου, δεν τα έχω αφήσει να κλαίνε μόνα τους εκτός από όταν μου το ζητάνε, προσπαθώ να τους δίνω καλές τροφές, να μην τους αγοράζω χαζά παιχνίδια, να τα βοηθώ να αποκτούν ελευθερία, ΑΛΛΑ, τελευταία νιώθω, πως όταν με πιάσουν τα νεύρα μου (αχ αυτά τα νεύρα), ειδικά όταν είμαι στις δύσκολες μέρες (ξέρετε εσείς μαμάδες), δεν μπορώ να σταματήσω το στόμα μου! Μπορώ δηλαδή, γιατί εκεί που δεν με παίρνει το σταματώ, αλλά στα παιδιά μου με παίρνει φαίνεται (κακώς που το νιώθω έτσι) και δεν το σταματώ όσο θα ήθελα…
Και έχουν υπάρξει φορές που θα κάνω συγκρίσεις μεταξύ των δύο αδερφιών, που θα μιλήσω λίγο ειρωνικά (και δεν το πιάνουν και ρωτάνε και τι εννοώ και εκεί ευτυχώς το σώζω), που θα φωνάξω, που θα πω να με αφήσουν για λίγο στην ησυχία μου, που θα συνεχίσω να τους μιλάω και ενώ το μυαλό μου μου λέει να σταματήσω γιατί τα έχω σκατώσει ήδη, το συναίσθημα μου λέει να τα χώσω! Και έχουν υπάρξει αρκετές φορές μέσα στον τελευταίο χρόνο, που τα έχω χώσει. Στο 3χρονο κοριτσάκι μου και στο 6χρονο αγοράκι μου! Που μετά ξέρουν ότι θα τους ζητήσω συγνώμη και θα το δεχτούν. Λες και το κεφάλι μου θα κάνει μπαμ, και εκεί που νομίζεις ότι θα βάλεις τα κλάματα, απλά βάζεις τις φωνές…
Και να σου τα νέα άρθρα και οι νέες έρευνες που δείχνουν την νέα γενιά γονιών να μην κακοποιεί τα παιδιά του πια σωματικά με ξύλο, αλλά οι φωνές δίνουν και παίρνουν. Η νέα μορφή κακοποίησης λένε είναι! Ναι, αλλά εγώ είχα ορκιστεί πως τα παιδιά μου δεν θα κακοποιηθούν από εμάς με κανέναν τρόπο, οπότε τώρα? Τι γίνεται? Και από την μία διαβάζω σε διάφορες ομάδες μαμάδες που ποστάρουν κάτι του στίλ «αχ, είμαι τόσο στεναχωρημένη! Σήμερα πρώτη φορά φώναξα στο 2χρονο παιδάκι μου!» και η πρώτη μου σκέψη είναι, καλά μας δουλεύεις? ΠΡΩΤΗ φορά??? ΠΡΩΤΗ??? Η δεύτερη σκέψη είναι ένα χαιρέκακο Join the club! Και η τρίτη, «μακάρι να ήμουν κι εγώ έτσι!»
Ναι έχω κουραστεί, ξέχασα να φροντίζω και τον εαυτό μου αρκετά για να μην βρεθώ εδώ που είμαι και τώρα εδώ και κάποιους μήνες με ψάχνω. Με ασκήσεις ηρεμίας, με καλούς φίλους που με βοηθούν, με το να κοιτάξω λίγο περισσότερο κι εμένα (ε, με λίγες τύψεις παρέα κλασικά) και αρχίζω να χαλαρώνω. Βασικά αρχίζω να είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω!
Και αντίπροχτες, διάβασα ένα άρθρο μιας άλλης blogger σε ένα άλλο μέρος της γης που βίωνε το ίδιο πράγμα! Διάβαζα την συνέντευξή της και έλεγε ότι μια μέρα, ενώ περίμενε να έρθει ένας μάστορας στο σπίτι, αυτή είχε φορτώσει τόσο πολύ που άρχισε να γκαρίζει στα παιδιά της. Και εκεί πάνω στο κρεσέντο της, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ο μάστορας την έβλεπε από το παράθυρο. Και ντράπηκε! Γιατί όπως είπε, μπροστά στον κόσμο, μπορούσε να κοντρολάρει τον εαυτό της, να είναι ήρεμη και να μην φωνάζει στα παιδιά, αλλά στο σπίτι της, εκεί που δεν είχε καθόλου κοινό, ξεσπούσε τον θυμό της άφοβα. Άφοβα από οποιονδήποτε χαρακτηρισμό! Και τότε σαν τούβλο στο κεφάλι, συνειδητοποίησε κάτι που την ταρακούνησε τόσο ώστε να πάρει μια μεγάλη απόφαση! Ότι είχε κοινό! Και εκείνο το κοινό την χαρακτήριζε επίσης. Ήταν τα παιδιά της. Το κοινό για το οποίο θα έκανε οτιδήποτε στην ζωή της, το κοινό για το οποίο ήθελε να ισχύουν οι καλοί χαρακτηρισμοί που της έδιναν οι άλλοι. Και ποια ήταν η απόφασή της? Να βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό της, και να μην ξαναφωνάξει, ούτε να μιλήσει άσχημα στα παιδιά της για 365 μέρες! Oh yes! Και μάλιστα άνοιξε ένα blog για να ξεκινήσει ημερολόγιο καταγραφής αυτών των ημερών. Το συζήτησε με τα παιδιά της και τους ζήτησε βοήθεια! Και μπορεί να είχε και καλές μέρες και κακές στην αρχή, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, τόσο καλύτερα τα πήγαινε!
Βελάκια με φώτα νέον στράφηκαν και αναβόσβηναν προς το μέρος μου όταν το διάβασα! Στην αρχή έκλεισα τα μάτια μου και έκανα πως δεν τα έβλεπα. Αλλά τα έβλεπα και με κλειστά τα μάτια! Γιατί βρισκόντουσαν και μέσα στο μυαλό μου και παντού! Και ήθελα να το βάλω κι εγώ το στοίχημα, αλλά με έπιασε φόβος! Κι αν το βάλω το στοίχημα αλλά δεν τα καταφέρω? Και αν το έχω πει κι εγώ στα παιδιά μου και δουν ότι δεν τα καταφέρνω? Αλλά δεν άντεξα και τους το είπα. Τους είπα ότι διάβασα αυτό το blog και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ. Μου είπαν πως θα τα κατάφερνα και πως δεν τους φωνάζω και τόσο πολύ… Τους είπα ότι θα χρειαστώ βοήθεια. Πως αν βλέπουν πως πάω να θυμώσω πολύ, θα μου λένε το συνθηματικό «Πορτοκαλί Ρινόκερος» (όπως και της blogger) και τους είπα κι εγώ, πως όταν φτάνω στα όρια μου και τους το λέω, πως είμαι έτοιμη να φωνάξω, πως τα αγαπώ και δεν θέλω να το κάνω, αλλά χρειάζομαι την βοήθειά τους, να προσπαθούν να μου την δίνουν. Και το δέχτηκαν κι αυτό…
Προχτές λοιπόν, έβαλα αυτό το στοίχημα. Την υπόλοιπη μέρα, το τήρησα. Χτες, ήταν πιο δύσκολη μέρα. Ήρθε ο αδερφός μου με την οικογένειά του εδώ και ξέρετε πως παθαίνουν ένα αμόκ τα παιδιά όταν έχουν φιλοξενούμενους, πόσο μάλλον και την αγαπημένη τους ξαδερφούλα! Ξέρετε, που τους μιλάτε και είναι λες και είσαι αόρατος και δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Και που ενώ νιώθεις το κεφάλι σου να γεμίζει φωνές, εσύ συνεχίζεις να μιλάς ήρεμα… Αυτό! Αλλά και πάλι, φωνή δυνατή δεν βγήκε από το στόμα μου! Σήμερα όμως μπορεί να μην φώναξα, αλλά κάτι σπόνδες και άσχημα σχόλια τα έκανα! Ωπ, είπα! Κομμένα κι αυτά! Κι αυτά βλαβερά είναι! Και τότε συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο στοίχημα έβαλα… Μήπως να το πάρω πίσω? Ναι το σκέφτηκα!
Αλλά βρήκα την λύση! ΔΕΝ ήθελα να το γράψω στο blog. Όχι με τίποτα δεν ήθελα! Δεν ξέρω πόσοι με διαβάζετε, αλλά και τρεις και πέντε να είστε, αν το διαβάσετε, αυτό θα σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να το πάρω πίσω εύκολα. Θα πρέπει να προσπαθήσω κι άλλο! Γιατί, είναι όπως την δίαιτα. Αν πεις οτι κάνεις, δεν μπορείς να σαβουριάσεις μπροστά σ’αυτούς που το ξέρουν! Σε κρατάει κάτι περισσότερο… Σε κρατάει, σου δίνει κι άλλη δύναμη. Μήπως όμως τελικά αυτό χρειάζομαι? Κι άλλη δύναμη?
Και το πήρα απόφαση λοιπόν. Να σας το γράψω! Και έτσι λοιπόν, αυτή τη φορά θα γράψω κάτι εδώ πέρα, για να πάρω δύναμη από εσάς. Να γράφω κάθε τόσο πως τα πάω (ίσως ανά εβδομάδα? Το σκέφτομαι…), να μου δίνεται κι εσείς κουράγιο, λύσεις… Και να γίνω η μαμά που θέλω για τα παιδιά μου! Για να είναι οι χαρακτηρισμοί οι δικοί τους, αυτοί που θα με κάνουν περήφανη να ακούσω κάποια στιγμή. Λοιπόν φίλοι και φίλες… Ξεκινάω! Στοίχημα πως θα τα καταφέρω να μην φωνάζω στα παιδιά μου, αλλά και να μην λείπει η τρυφερότητα από τα σχόλια μου? Στοίχημα πως δεν θα με πάρουν με ζουρλομανδύα διακοπές σε ένα όμορφο μέρος? Πάει?
Και να βρούμε και ένα όνομα για το στοίχημα αυτό? Κάτι συμβολικό? Για πείτε ιδέες για τίτλο τη κάθε εβδομάδας!
Βαθιές αναπνοές, θετική σκέψη και βουτιά στα δύσκολα! 🙂
Το Blog μιας Μαμας 