Βοηθός Μητρότητας! Τι στο καλό είναι?

 

Διανύουμε την παγκόσμια εβδομάδα Βοηθών Μητρότητας! Βασικά αύριο τελειώνει κιόλας, αλλά με άρρωστο παιδί στο σπίτι, τι να πρωτο-προλάβω?

 

Έχει λοιπόν αρκετό καιρό που θέλω να σας μιλήσω για αυτό το επάγγελμα/δραστηριότητα που κάποιοι το γνωρίζουν ως Βοηθός Μητρότητας και κάποιοι άλλοι ως Doula! Τι στο καλό κάνουν λοιπόν αυτές οι γυναίκες? Και γιατί επέλεξα κι εγώ να το κάνω?

 

Αρχικά να πω, ότι οι Βοηθοί Μητρότητας ΔΕΝ είναι μαίες! Ναι! Μπορεί να προετοιμάζουν ψυχολογικά και γνωστικά μια γυναίκα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της για την μέρα και τις ώρες του τοκετού, μπορεί να της κρατά το χέρι και να της λέει να αναπνέει κατά τη διάρκεια του τοκετού, μπορεί να ακούγεται λιγάκι πως κάνουν παρόμοια πράγματα, αλλά ΔΕΝ είναι μαία και κάνει διαφορετικά πράγματα! Σίγουρα δεν κάνει ιατρικές πράξεις, δεν διαβάζει καρδιοτοκογράφους, δεν εκφέρει γνώμη όσον άφορα στις εξετάσεις της εγκύου και γενικά προσπαθεί να μην συμβουλεύει αλλά να αφήνει το ζευγάρι να αποφασίζει.

 

Η Βοηθός μητρότητας λοιπόν, θα γνωρίσει την έγκυο. Πολύ πιθανόν μέσα από γνωστές ή από συναντήσεις για εγκύους. Θα μιλήσει με την έγκυο, θα την ακούσει, θα της δώσει πληροφορίες, βιβλία, links στα οποία θα βρει πληροφορίες, θα της υποδείξει ομάδες ώστε να δικτυωθεί. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας σ’ αυτή την φάση, είναι να ενδυναμώσει την μέλλουσα μαμά και το ζευγάρι. Να μάθουν, να διαβάσουν, να επιλέξουν βάσει των γνώσεών τους και όλων αυτών που έχουν ονειρευτεί για την ημέρα του τοκετού και να τους δείξει πως μπορούν και έχουν το δικαίωμα της επιλογής και του σεβασμού εκείνη την ώρα και βέβαια κατά τη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας, είναι να γνωριστεί με την έγκυο, να την κάνει να νιώσει άνετα μαζί της, να κάνουν κλικ, ώστε την ημέρα του τοκετού να μπορεί να της δώσει το κουράγιο που χρειάζεται, να την νιώθει και να καταλαβαίνει τι χρειάζεται, την κάθε στιγμή.

 

 

Μια βοηθός μητρότητας λοιπόν, προετοιμάζει την έγκυο γυναίκα! Ταυτόχρονα την ακούει! Πολλές φορές οι γυναίκες φοβούνται εκείνη την στιγμή. Την ακούει! Μπορεί να μην έχει όμορφες εμπειρίες στη ζωή της που έχουν σχέση με τον πόνο. Την ακούει. Της δείχνει κατανόηση. Ίσως και την καθησυχάζει. Μπορεί να φοβάται ο σύζυγός της. Είναι εκεί και γι αυτόν. Μπορεί να έχει ένα σορό ερωτήσεις! Της δίνει απαντήσεις. Της δίνει βιβλιογραφία. Της δείχνει το μέρος για να κοιτάξει ή της λέει ερωτήσεις που θα μπορούσε να κάνει στον γυναικολόγο της. Της μιλά για πλάνο τοκετού. Της εξηγεί τι είναι και ποια είναι τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματα του μωρού της.

 

Έχει πλάκα όταν με ρωτούν πολλές έγκυες γυναίκες αν θα καταλάβουν ότι γεννάνε! Κι όμως! Πολλές γυναίκες δεν έχουν ιδέα τι θα πει τοκετός!

 

Μια βοηθός μητρότητας, θα της κάνει μασάζ στα πόδια, στην πλάτη, στην λεκάνη! Η εγκυμοσύνη μας κάνει να χρειαζόμαστε ΠΟΛΥ μασάζ! 🙂

 

Θα της δείξει στάσεις που μπορεί να ανακουφιστεί, αλλά και στάσεις που θα την ανακουφίζουν κατά την διάρκεια των συσπάσεων. Θα δείξει και στον σύντροφό της τι βοήθεια μπορεί να της προσφέρει, ώστε να μην νιώθει πως δεν μπορεί να προσφέρει σε κάτι!

 

Μια βοηθός μητρότητας θα έχει το τηλέφωνό της ανοιχτό και η έγκυος θα μπορεί να την παίρνει να την ρωτά. Θα συναντιούνται και τις τελευταίες εβδομάδες η Βοηθός Μητρότητας, θα είναι κλεισμένη πριν αλλά και μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού και θα περιμένει το τηλεφώνημα που θα την πάρει στο σπίτι της εγκύου ή στο μαιευτήριο (όπου θέλει η επίτοκος).

 

Η ίδια η γυναίκα θα αποφασίσει πότε και πως θα γίνεται το κάθε τι. Έχει τη δύναμη να αποφασίσει, και η βοηθός μητρότητας είναι εκεί για να την σεβαστεί και να την βοηθήσει να καταφέρει αυτό που θέλει (εφόσον όλα πάνε ομαλά)!

 

Θα είναι δίπλα της στον τοκετό, σιωπηλή, δίχως να παίρνει το ρόλο του συντρόφου, θα βοηθά ψυχολογικά με την παρουσία της και τις κουβέντες της, θα βοηθά με μασάζ, με κινήσεις, με μεθόδους χαλάρωσης και άλλες μη φαρμακευτικές μεθόδους, να ανταπεξέλθει η μαμά, στους πόνους της γέννας.

 

Ταυτόχρονα θα προσπαθεί να χαλαρώσει και τον σύντροφο και την οικογένεια που μπορεί να βρίσκεται εκεί. Δεν θα φεύγει από το πλάι της επιτόκου, κάτι που ξεκουράζει τον σύντροφο, τον γιατρό και την μαία. Είναι εκεί, δίχως αλλαγής βάρδιας, από την αρχή του τοκετού, μέχρι η μαμά να πάρει στα χέρια της το μωρό και να το θηλάσει.

 

 

Υπήρχαν και παλιότερα οι Ντούλες! Ήταν η μάνα, η θεία με τα πολλά παιδιά, η αδερφή, η ξαδέρφη, η φίλη! Η γέννα, ήταν ανέκαθεν γυναικεία υπόθεση. Υπήρχε η μαμή και δίπλα της η γυναίκα είχε και άλλες γυναίκες. Οι οποίες εκείνη την ώρα, βρίσκονταν εκεί απλά για να την υπηρετήσουν στην μεγάλη αυτή στιγμή (εξού και ο όρος doula)! Να της σκουπίζουν τον ιδρώτα, να της πιάνουν τα μαλλιά, να της τα χαϊδεύουν, να της λένε πόσο καλά τα καταφέρνει και να θυμάται να αναπνέει, να της τρίβουν τα χέρια, τους ώμους, την λεκάνη και την πλάτη. Να της φέρουν νέα αλλαξιά γιατί λερώθηκε, να της δίνουν νερό. Γιατί απλά γνώριζαν τι θέλει. Δίχως καμιά φορά να γνωρίζει η ίδια. Δίχως καν να τα ζητήσει! Αυτές λοιπόν οι γυναίκες, που σήμερα δεν υπάρχουν συνήθως στον τοκετό μας πια, αυτές λοιπόν, είναι οι Βοηθοί μητρότητας! Που μετά θα της δείξουν πως να βάλει το μωρό στο στήθος, πως να πιάσει σωστά το μωρό την θηλή για να ξεκινήσει να πίνει γάλα. Να την βοηθήσουν να κάνει μαλάξεις στο στήθος όταν έχει πρηστεί και πονά, να της δείξουν να κάνει μπάνιο το μωρό γιατί φοβάται, να την αφήσει να κλάψει από την κούραση, την αϋπνία και τις ορμόνες που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Και μετά, να την αφήσει να είναι πια μάνα, που ξέρει τι πρέπει να κάνει, όπως ήξερε το σώμα της να γεννήσει!

 

Η Βοηθός μητρότητας μπορεί να είχε ή να μην είχε την τέλεια γέννα που επιθυμούσε. Μπορεί να είναι Βοηθός Μητρότητας επειδή θέλει κι άλλες γυναίκες να έχουν την γλυκιά εμπειρία που είχε η ίδια ή να αποτρέψει άλλες γυναίκες να την «πατήσουν» όπως την πάτησε η ίδια. Μπορεί να μην έχει καν παιδιά, αλλά να σέβεται και αγαπά την γυναίκα ειδικά την ώρα που γεννά και να θέλει να της προσφέρει τις γνώσεις της για να πετύχει όλα τα παραπάνω. Είναι μια γυναίκα που έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό!

 

Το σίγουρο είναι ότι η βοηθός μητρότητας, θα σεβαστεί τις αποφάσεις της κάθε εγκύου. Δεν θα την κρίνει γι αυτές και θα μείνει κοντά της βοηθώντας την να τα καταφέρει. Θα προσπαθεί η ανάμνηση του τοκετού για την μητέρα και το μωρό να είναι μια όμορφη ανάμνηση! Και κάθε μα κάθε φορά, θα συγκινηθεί με το θαύμα της ζωής!

 

Δεν συνηθίζεται αυτό σας λέω! Η πρώτη ανάσα που θα πάρει το μωρό και θα πάρει το πραγματικό του χρώμα. Και μετά, γυρνάς και βλέπεις το βλέμμα της μαμάς! Μετά, του μπαμπά! Και για μια στιγμή, τα βλέπεις όλα λίγο θολά από την συγκίνηση! Και λες… «να σας ζήσειιιιι!» και σου λένε δακρυσμένοι ακόμη… «ευχαριστωωωω!!!!»! Αγκαλιάζεστε και λες και το εννοείς «ΕΓΩ ευχαριστώ!» Αυτό είναι η Βοηθός Μητρότητας!

 

Περισσότερες πληροφορίες για τις Βοηθούς Μητρότητας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Συλλόγου μας:

www.mitrotita.org

Ένας υπέροχος φυσικός τοκετός!

 

Το Πάσχα, όπως τα περισσότερα από τότε που ήρθαμε Ρόδο, πηγαίνουμε στην Χαλκίδα να τα περάσουμε! Γιορτάζουμε οικογενειακά με την οικογένεια του άντρα μου και σιγά σιγά αυτή η οικογένεια έχει μεγαλώσει, μιας και όλα τα αδέρφια έχουν παντρευτεί και αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται γονείς. Φέτος, είχαμε ένα νέο ανηψούδι στην παρέα (την Άρτεμις) και ένα στον δρόμο. Το περιμέναμε να έρθει στις 10 Μαΐου όπου κι εγώ θα είχα έτοιμο βαλιτσάκι για να ανέβω Αθήνα να παρευρεθώ στον τοκετό τους ως βοηθός μητρότητας. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν γυναικολόγο και να πάνε σε μια γυναικολόγο στην Αθήνα, γνωστή για τους φυσικούς τοκετούς που βοηθά τους γονείς να κάνουν! Είχαμε κι ένα άγχος μήπως δεν προλάβω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ! 🙂

 

Από το Μ. Σάββατο ξεκίνησαν κάποιες ενδείξεις ότι μπορεί και να έρθει πιο νωρίς το μωρό. Την Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του κουνιάδου και της συννυφάδας (Τίμος & Μαρία) η οποία είχε πλέον πονάκια. Τα γράφαμε σε ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έγινε δύο χαρτάκια και στο τρίτο πήραμε την γυναικολόγο να δούμε πότε θα πάμε προς Αθήνα. Άλλοι μέσα στην αγωνία, άλλοι μέσα στην τρελή χαρά (μέσα σ’αυτούς κι εγώ που δεν πίστευα την τύχη μου!), άλλοι σε φυσιολογική χαρά-αγωνία, και η Μαρία στους πόνους αλλά χαλαρή και χαρούμενη αν και δεν πίστευε ότι θα γεννήσει!

 

Στις 5 είμασταν στην εθνική και πηγαίναμε Αθήνα. Εκεί, σε ένα όμορφο, χαρούμενο και γεμάτο χρώματα σαλόνι ιατρείου, ανάμεσα σε μπάλες τοκετού, μαξιλάρια, χαλιά, στρωματάκια και μουσική, ξεκίνησε το ομορφότερο ταξίδι τοκετού. Είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας ακόμη, αλλά η γυναικολόγος, άνοιξε το ιατρείο της κι εμείς μείναμε εκεί για να περάσουμε το υπόλοιπο Πάσχα γεννώντας! Κάπου εκεί γύρω νομίζω άρχισε και η Μαρία να πιστεύει πως θα γεννήσει πια!

 

 

Εδώ να σας εξηγήσω ένα πράγμα… Τα παιδιά, είχαν μέχρι λίγο καιρό πριν άλλο γιατρό. Εγώ τους μιλούσα για τον φυσιολογικό τοκετό, τον φυσικό/δίχως παρεμβάσεις τοκετό, τον θηλασμό μετά κλπ. Άκουγαν, συμφωνούσαν, προσπάθησαν να μιλήσουν και με τον γιατρό τους ο οποίος συμφωνούσε μαζί τους σε θεωρητικό επίπεδο. Μέχρι εκεί. Σε κάτι μαθήματα ενημερωτικά, η Μαρία έπεσε σε μια μαία υπέρμαχο του φυσικού τοκετού. Ήταν μου είπε, σαν να άκουγε εμένα! Και μετά είδαν και την εκπομπή του Θεοδωράκη (Πρωταγωνιστές) για τις καισαρικές στην Ελλάδα και πια πείστηκαν πως είναι σκούρα τα πράγματα για φυσικό τοκετό με τον γιατρό τους. Έτσι επέλεξαν την γυναικολόγο τους, όπου την γνώριζα από κοπέλες που έχουν κάνει μαζί της φυσικό (τελείως όμως) τοκετό! Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δεν το γνώριζαν ακριβώς, ούτε κι εγώ βέβαια πρακτικά. Μόνο σε όσα είχα διαβάσει. Πάμε λοιπόν παρακάτω…

 

 

Η ώρα περνούσε και οι πόνοι και η διαστολή, παρέμεναν στα ίδια επίπεδα. Δεν προχωρούσε το θέμα. Η Μαρία κουραζόταν και νομίζω είχε αρχίσει να αναρωτιέται πώς στο καλό είχε μπλέξει σε μια τέτοια ιστορία και δεν είχε πάει για επισκληρίδιο να ηρεμήσει. Το έβλεπα στο βλέμμα της! Με τον Τίμο και την γιατρό, προσπαθούσαμε με διάφορα να την κάνουμε να νιώσει λίγο καλύτερα. Τελικά πήγαμε μια βόλτα στα περίχωρα. Κάτσαμε έξω, μιλήσαμε, πέρασε λίγη ώρα. Δοκιμάσαμε πολλά και διάφορα. Πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχαν ξανακούσει τα παιδιά, πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχα ξανακάνει εγώ σε κάποια έγκυο κατά την διάρκεια του τοκετού της. Κοιμήθηκαν λίγο, η Μαρία όσο μπορούσε, και τότε μέσα στην κούραση και τους πόνους, ξεκίνησαν οι δυνατοί πόνοι. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως η Μαρία σταμάτησε να τους φοβάται. Τότε που παραδόθηκε πια στον τοκετό και αφέθηκε στην όλη διαδικασία. Ήταν τότε που άρχισε να εμπιστεύεται τον εαυτό της ακόμη κι αν δεν το είχε καταλάβει ακόμη και η ίδια. Δεν ζήτησε να φύγουμε στο μαιευτήριο, ακόμη κι ας μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή για να ζητήσει τελικά επισκληρίδιο. Παρέμεινε εκεί να πονά και να της δίνουμε κουράγιο εμείς οι τρεις!

 

 

Στις 3.00 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο μαιευτήριο γιατί το μωρό είχε γυρίσει σωστά και ερχόταν! Στο μαιευτήριο ήμουν κι εγώ μέσα στην αίθουσα τοκετού, ο Τίμος και η γυναικολόγος. Μετά ήρθε και μαία και μέσα σε μια ώρα το μωρό ήταν πολύ κοντά. Ο φωτισμός παρέμενε χαμηλός. Ούτε ωκυτοκίνη χρειάστηκε, ούτε επισκληρίδιος. Πείσμα χρειάστηκε, μεγάλη δύναμη και χάδια, βλέμματα αγάπης, κι άλλο πείσμα, κι άλλη δύναμη και τότε, 4.55 π.μ. ένα μωρό βρέθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και μας γέμισε δάκρυα στα μάτια! Ένα δωμάτιο γέμισε χαρά και φυσική ωκυτοκίνη! Το χαμόγελο ήταν μόνιμα κολλημένο στα πρόσωπα μας. Μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, μια μαμά και ένας μπαμπάς!

 

Ο λώρος παρέμεινε ενωμένος με το μωρό μέχρι που ξεκίνησαν οι συσπάσεις για να βγει κι αυτός, με το μωρό στην αγκαλιά της μαμάς του να ψάχνει το στήθος της! Όλοι καλά! Όλοι χαρούμενοι!

 

Έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Ναταλία, αλλά αυτός ο τοκετός ήταν ο πρώτος που έζησα. Σαν βοηθός μητρότητας, σαν κουνιάδα, σαν συννυφάδα, σαν φίλη που πλέον μας ενώνει και κάτι τόσο μεγάλο! Θες η κούραση, οι ορμόνες, η ωκυτοκίνη που και σε μας ήταν πια ανεβασμένη, όλη μέρα δάκρυα συγκίνησης ανέβαιναν στα μάτια μου!

 

 

Ένα είναι το σίγουρο! Άλλο τα μάτια του λαγού κι άλλο της κουκουβάγιας! Αν η Μαρία είχε συνεχίσει στον προηγούμενο γιατρό της, θα είχε μπει για καισαρική ώρες πριν! Το μωρό κοιτούσε προς τον αφαλό της Μαρίας και όχι προς την σπονδυλική της στήλη. Είχαν σπάσει τα νερά πολύ πιθανόν από την προηγούμενη μέρα και ώρες μετά από πονάκια, δεν είχε κάνει διαστολή. Θα της έλεγε ένα «ο τοκετός δεν προχωρά» θα της είχε βάλει ορό και ωκυτοκίνη από την αρχή και οι πόνοι δεν θα ήταν ανεκτοί οπότε θα είχε ζητήσει επισκληρίδιο. Επισκληρίδιος πριν να φτάσει σε διαστολή στα 5-6 εκατοστά, είναι σίγουρο ότι σχεδόν σταματάει τον τοκετό. Οι κινήσεις της Μαρίας εννοείται πως δεν θα ήταν άνετες. Θα ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με τον καρδιοτοκογράφο συνεχώς δεμένο στην κοιλιά της, τον ορό στο χέρι και έτσι ούτε το μωρό θα άλλαζε θέση. Όλα θα ήταν διαφορετικά! Όπως είχε γίνει και στην δική μου περίπτωση όπου κατέληξε σε καισαρική με λίγα λόγια! Κι όμως, ο φυσικός τοκετός δίχως παρεμβάσεις, έσωσε την κατάσταση. Ελεύθερες κινήσεις, φυσικοί πόνοι, χαμηλός φωτισμός, λίγος ύπνος, αλλαγές θέσης, μασάζ, ντους, και άλλα πολλά, πολύ υπομονή και όλα ήρθαν όπως έπρεπε, όπως γίνονταν χιλιάδες χρόνια πριν και οι γυναίκες γεννούσαν τα παιδιά τους. Παρέα με άλλες γυναίκες, μαμάδες, γιαγιάδες και μαμές, με μαντζούνια ίσως, αλλά γεννούσαν. Ναι, το να έχεις και τον γυναικολόγο δίπλα σου, βοηθά. Νιώθεις σιγουριά, αλλά έναν γυναικολόγο όπως αυτήν την γυναικολόγο. Που σε αφήνει να γεννήσεις και έχει τον ρόλο της μαμής βασικά (με γνώσεις γυναικολόγου), που δείχνει εμπιστοσύνη στην γυναίκα και στο σώμα που είναι έτοιμο να γεννήσει. Που αφήνει την φύση να προχωρήσει και κάνει πίσω για να να δει το θαύμα της γέννησης.

 

 

Στον γυρισμό για το σπίτι με ρώτησε ο Μάκης τι θα ‘δινα να είχα κι εγώ έναν τέτοιο τοκετό! Η απάντηση: Πολλά!

Δεν ήξερα, και δεν τα κατάφερα! Αλλά καθόλου δεν ζήλεψα! Το έζησα μαζί τους! Μου έκαναν την τιμή να είμαι κοντά τους και να το ζήσω όλο αυτό, μου έκαναν την τιμή να με εμπιστευτούν και τα καταφέραμε όλοι να ζήσουν τον τοκετό που ήθελαν. Η Μαρία, γενναία και δυνατή μου έδειξε πως μπορεί να γεννήσει μια γυναίκα, ο Τίμος πως μπορεί κάποιος έξω από το μαιευτήριο να είναι πραγματικά εκεί για την γυναίκα του (γιατί μέσα στο μαιευτήριο ο σύζυγος δεν έχει χώρο να κάνει πολλά), και η γυναικολόγος, πως ένας γιατρός μπορεί να είναι σαν μάνα στον τοκετό, πως μπορεί να σέβεται την γέννα, το μωρό και όλους όσους είναι γύρω, πως μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, και μου χάρισαν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.

 

«Ευτυχώς που ήσουν κι εσύ εκεί, γιατί δεν θα την είχα βγάλει καθαρή!» μου είπε ο Τίμος!

«Ευχαριστούμε για όλα» μου είπε η Μαρία!

«Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σου» μου είπε η γυναικολόγος!

Εγώ ευχαριστώ! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! 🙂

Επιτέλους κάτι ακούγεται!!!

Έχει μήνες που είμαι ενθουσιασμένη για την εκπομπή που επιτέλους βγήκε χτες στον αέρα. Έχει καιρό που συζητάμε με μια από της δημοσιογράφους της εκπομπής γι αυτό τους το θέμα. Και είμαι περήφανη που αν και δεν ήμουν μέσα στην εκπομπή, το όνομά μου βρισκόταν στα ευχαριστήρια του τέλους! Θα έχω μια μέρα να το λέω στα παιδιά μου αν μη τι άλλο… Βοήθησα κι εγώ να ακουστεί κάτι!

Στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη, χτες βράδυ, ακούστηκαν επιτέλους αυτά που εδώ και χρόνια φωνάζουμε πολλές. Άλλες από τα blog τους, άλλες από το FB. Και συνήθως καταλήγουμε να είμαστε εμείς οι γραφικές που πάλι λέμε τα ίδια και τα ίδια, ή που παραπονιόμαστε για το σύστημα, την καισαρική μας, τους αποθηλασμούς, κλπ.

Γιατί το κάνουμε αυτό αλήθεια? Μήπως επειδή οι περισσότερες εγκυμοσύνες καταλήγουν σε πρόκληση πριν την ώρα τους? Μήπως γιατί οι περισσότεροι τοκετοί με πρόκληση (το 70%) καταλήγουν τελικά σε καισαρική? Μήπως γιατί όπως είπαν και χτες στην εκπομπή, τα ποσοστά των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι τα πρώτα παγκοσμίως? Μήπως επειδή πολλές μαμάδες αλλιώς ονειρεύτηκαν την γέννα του παιδιού τους και αλλιώς την έζησαν? Μήπως επειδή ξαφνικά ξεφύτρωσαν πολλά παιδιά και με αλλεργίες και πρόβλημα στο αναπνευστικό και εντερικό τους σύστημα? Μήπως απλά επειδή παραέγινε το κακό??? Ή επειδή κάτι πρέπει να αλλάξει πια?

Συζητήσεις πάνω σε συζητήσεις και ιντερνετικοί καβγάδες για το κατά πόσο μια μαμά είναι καλύτερη επειδή γέννησε το παιδί της φυσιολογικά ή όχι, για το κατά πόσο περήφανη νιώθει για τις καισαρικές της, για το γεγονός ότι δεν ήταν κορόιδο που πίστεψε τον γιατρό της ή κατά πόσο κακό έκανε που από μόνη της ζήτησε καισαρική και για το πόσο σπασίκλες είναι αυτές που μετά από τόσα χρόνια ακόμη παραπονιούνται για την αναίτια καισαρική τους (κι ας έχουν τα παιδάκια τους μια χαρά)…

Ουφ! Να το ξαναπώ? Όλες καλές μαμάδες είμαστε, όλες είμαστε όμως σε ένα σύστημα Άλφα και εαν δεν αλλάξει αυτό, στο τέλος δεν θα υπάρχει φυσιολογικός τοκετός! Και από την λέξη και μόνο του συγκεκριμένου τοκετού, καταλαβαίνουμε τι είναι το φυσιολογικό να γίνει. Η καισαρική δεν είναι η φυσιολογική οδός για να βγει ένα μωρό. Ε, όσο να ‘ναι, μας αρέσει δεν μας αρέσει, κάποια προβλήματα θα δημιουργούνται με τον μη φυσιολογικό τρόπο ρε παιδιά!!! Και εν πάσι περιπτώσει, γιατί να κάνουμε καισαρική όταν αυτή δεν είναι αναγκαία? Βολεύει? Και εαν ναι, ποιον ακριβώς?

Για το κατά πόσο φυσιολογικός είναι ο φυσιολογικός τοκετός όπως έχουν πια τα πράγματα, θα το συζητήσουμε σε άλλο ποστ. Όσες το βιάζεστε, να σας πω απλά να κάνετε έρευνα για τον φυσιολογικό τοκετό και για τον ΦΥΣΙΚΟ τοκετό. Άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο! Σε αυτό το ποστ, θα σας αφήσω να δείτε (όσες δεν το καταφέρατε χτες βράδυ), την εκπομπή Πρωταγωνιστές. Επιτέλους κάτι ακούγεται! Είμαι ενθουσιασμένη, γιατί το πιστεύω πια, πως σιγά σιγά τα πράγματα θα αλλάξουν! Η κόρη μου, όταν έρθει η ώρα της να γίνει μαμά, δεν θα παλεύει για τα αυτονόητα. Αυτά θα τα έχουμε φέρει στην Ελλάδα… εμείς! 🙂

 

Οι γυναικολόγοι αλλάζουν τον ορισμό του τοκετού «στην ώρα του»

Πηγή: news247.gr

 

 

Οι Αμερικανοί μαιευτήρες-γυναικολόγοι προωθούν την αλλαγή του ορισμού της γέννησης που γίνεται «στην ώρα της», προκειμένου να διακρίνουν μεταξύ διαφορετικών περιπτώσεων, ανάλογα με την ακριβή διάρκεια της εγκυμοσύνης.

 

Ένα μωρό που γεννιέται μεταξύ της 37ης και της 39ης εβδομάδας της κύησης, θα θεωρείται πια «πρόωρα κανονικό». Έως τώρα «κανονική» θεωρείτο γενικά η γέννα μεταξύ της 37ης και της 42ης εβδομάδας της κύησης, χωρίς να γίνεται κάποια περαιτέρω διάκριση.

Η ειδική επιτροπή μαιευτικής πρακτικής του Αμερικανικού Κολλεγίου Μαιευτήρων και Γυναικολόγων, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, εισηγείται τις αλλαγές με το σκεπτικό ότι, σύμφωνα με πολυετή εμπειρία, «έχει πλέον αναγνωριστεί ότι τα νεογέννητα μεταξύ της 37ης και της 42ης εβδομάδας δεν είναι όλα ίδια», όπως δήλωσε ο πρόεδρος της επιτροπής δρ Τζέφρι Έκερ, γυναικολόγος του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης.

Τα μωρά που γεννιούνται μεταξύ της 39ης και της 41ης εβδομάδας θα θεωρούνται πλέον ότι γεννήθηκαν «απολύτως στην ώρα» τους, όσα γεννήθηκαν μεταξύ της 41ης και της 42ης εβδομάδας, θα θεωρούνται «καθυστερημένα κανονικά», ενώ οι γεννήσεις μετά την 42η εβδομάδα θα θεωρούνται «μετά την ώρα τους». Σχετική ανακοίνωση έγινε και στο μαιευτικό-γυναικολογικό περιοδικό «Obstetrics and Gynecology».

Όλο και περισσότερες έρευνες κατά τα τελευταία χρόνια έχουν διαπιστώσει ότι τα μωρά που γεννιούνται πριν την 39η εβδομάδα, δεν είναι το ίδιο ανεπτυγμένα με αυτά που γεννιούνται αργότερα. Μεταξύ άλλων, τα τελευταία εμφανίζουν λιγότερα προβλήματα αναπνοής, ακοής και μάθησης.

Ο εγκέφαλος του εμβρύου μεγαλώνει περίπου κατά το ένα τρίτο μεταξύ της 35ης και της 39ης εβδομάδας της κύησης, ενώ ένα στρώμα λίπους που κρατά ζεστό το σώμα του, προστίθεται κατά τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης.

Η νέα ταξινόμηση των τοκετών ελπίζεται ότι θα μειώσει τον αριθμό των εγκύων που καταφεύγουν σε καισαρική για να γεννήσουν, παρ’ όλο που δεν υπάρχουν ιατρικοί λόγοι για κάτι τέτοιο. Το Κολλέγιο των Αμερικανών γυναικολόγων συστήνει να μη γίνονται καισαρικές πριν την 39η εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Εννοείται ότι εξαίρεση πρέπει να γίνεται, όταν ιατρικοί λόγοι επιβάλλουν ένα πρόωρο τοκετό με ή χωρίς καισαρική.

(Πηγή:ΑΠΕ)

Οι καισαρικές μας!

Δεν θα σας εξιστορήσω τις καισαρικές μου πάλι, το έχω κάνει και για τις δύο σε παλιότερα άρθρα μου. Εδώ κι εδώ αν θέλετε να τις θυμηθείτε, αλλά θα σας πω για τις καισαρικές γενικά και για το πόσο εύκολο είναι ένας γιατρός να σας καταφέρει να γεννήσετε με μια καισαρικούλα!

 

Καταρχάς, ας πούμε πως το ποσοστό των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι το ψηλότερο στον κόσμο, με ποσοστά 40% σε δημόσια μαιευτήρια και έως 65% σε ιδιωτικά, ΧΩΡΙΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ. Ποσοστά δηλαδή, πολύ πιο πάνω από το ποσοστό 15% που θεωρείται από την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι καλύπτει ιατρικές ανάγκες. (Συστάσεις ΟΗΕ για μείωση των καισαρικών στην Ελλάδα)

 

Τι συμβαίνει? Ας πούμε λιγάκι πως ένας τοκετός μπορεί να χρειάζεται πολύ περισσότερη ώρα από μια καισαρική τομή. Ειδικά εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις, οι οποίες γίνονται υποτίθεται για το καλό του φυσιολογικού και γρήγορου τοκετού, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά, γίνονται ενώ οι γιατροί γνωρίζουν ότι μετά από κάποιες παρεμβάσεις, ο τοκετός προχωρά σε μια καισαρική! Και βέβαια, αυτές οι παρεμβάσεις ξεκινούν πριν από τον τοκετό.

 

Περιμένοντας στο τέλος της εγκυμοσύνης η μανούλα να γεννήσει το μωράκι της, να το δει να το χαρεί, να ελαφρύνει και πάλι λίγο, πολλές φορές αγχώνεται. Φτάνει η προθεσμία και κοντεύει στις 40 εβδομάδες! Ας μείνουμε λοιπόν και λίγο εδώ. οι 40 εβδομάδες και η ημερομηνία που σας έχει δώσει ο γιατρός σας, δεν είναι ημερομηνία λήξης, αλλά Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού! ΠΙΘΑΝΗ. Άρα μπορεί να γεννηθεί νωρίτερα, μπορεί και αργότερα. Και αυτό δεν είναι κακό. Το μωρό αποφασίζει πότε είναι έτοιμο να βγει και όταν το αποφασίσει, βγαίνει! Πολύ απλά! Όταν το αποφασίσει ο γιατρός, πολύ συχνά, πάνε στραβά τα πράγματα και καταλήγουμε σε μια καισαρική! Η καισαρική, έχει σώσει ζωές μαμάδων και μωρών, όταν λοιπόν είναι αναγκαία, εννοείται πως είναι μια λύση ζωής. Όταν όμως δεν είναι, πρέπει να θυμόμαστε πως πρόκειται για μια εγχείρηση, η οποία έχει μεγαλύτερο ρίσκο και μεγαλύτερες πιθανότητες επιπλοκών από ότι ο φυσικός τοκετός. Και για την μαμά και για τον θηλασμό, αλλά και για το μωρό, το οποίο πολλά προβλήματα -πιθανόν- θα τα βγάλει αργότερα. Τόσο αργότερα που κανείς δεν αναφέρει πια την καισαρική (δερματικά θέματα, άσθμα, αλλεργίες, άγχος, κλπ)! (C-Section Babies 5 Times More Likely To Develop Allergies και C-Section May Raise Child’s Risk of Allergies, Asthma: Study)

 

Στο εξωτερικό, περιμένουν μέχρι και τις 42 εβδομάδες και πολλές φορές και τις 43εις για να ξεκινήσουν κάποιου είδους πρόκληση. Περιμένουν το μωρό να ετοιμαστεί. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό άλλωστε!

 

Στην Ελλάδα, φοβάσαι να πας στον γυναικολόγο εκεί κοντά στις 40 εβδομάδες, γιατί θα σου κάνει κολπική εξέταση να εξετάσει τον τράχηλο και αναρωτιέσαι αν σου έβαλε κάποιο τζελ ή υπόθετο, ή αν έκανε δακτυλική αποκόλληση υμένων ώστε να ξεκινήσει ο τοκετός! Γιατί τόση βιασύνη? Πόσο δύσκολο να περιμένουμε?

 

Και μετά από λίγες μέρες μετά την εξέταση, ξεκινάνε τα πονάκια, σπάνε τα νερά (αν είσαι τυχερή). Ή σου λέει, πάμε για πρόκληση. Άλλωστε το μωρό μεγάλωσε όσο χρειάζεται. Έτοιμο είναι! Γιατί να περιμένουμε κι άλλο? Κι αν πάει κάτι στραβά? Το παίρνεις εσύ το ρίσκο? Εγώ δεν το παίρνω! Και ντιν ντιν ντιν! Καμπανάκια βαράνε στο κεφάλι της εγκύου! Γιατί 9 μήνες το έχει στην κοιλιά της το μωρό! Να το χάσει τώρα? 2 φορές την ίδια ερώτηση μου έκαναν! Και 2 φορές δεν πήρα το ρίσκο!

 

Έχει ισχιακή προβολή το μωρό (πόδια κάτω). Σιγά μην αλλάξει στάση τώρα στις 38 εβδομάδες! Δεν έχει χώρο!

Έχει περιτύλιξη λώρου! Δεν θα μπορεί να γεννηθεί!

Υπάρχει κίνδυνος αν μείνει περισσότερο από 40 εβδομάδες το μωρό στην κοιλιά! Πάμε για πρόκληση!

Έχεις προηγηθείσα καισαρική, μόνο καισαρικές μπορείς να κάνεις πια!

Έχεις ζάχαρο, έχεις μικρή λεκάνη, έχεις πίεση, έχεις έχεις έχεις! Παίρνεις το ρίσκο?

 

Και καμία δεν το παίρνει και πολύ σωστά κάνει! Γιατί δεν παίρνεις ρίσκο εκείνη την ώρα! Δεν παίζεις με την ζωή του μωρού! Κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά που σου αραδιάζει ο γιατρός είναι αλήθεια ή όχι. Ή απλά, ο γιατρός δεν σου έχει εξηγήσει πως μπορείς να περιμένεις. Ζητάς και μόνη σου πρόκληση, αλλά δεν σου λέει τους κινδύνους!

 

Και πας για πρόκληση! Και πόσο χαίρομαι όταν τελικά μια μαμά καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά μετά από πρόκληση! Αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες δεν τα καταφέρνουν. Γιατί όσο πρόκληση και να βάλεις σε έναν οργανισμό που δεν είναι έτοιμος να γεννήσει, απλά θα πονάει, θα πονάει και δεν θα αντέξει για πολύ! Κι αν είσαι τυχερή, θα σου βάλουν επισκληρίδιο, γιατί οι πόνοι αυτοί δεν αντέχονται! Δεν είναι οι φυσικοί πόνοι που έχουν σχεδιαστεί να τους αντέχει μια γυναίκα! Όταν όμως βάλεις επισκληρίδιο, δεν νιώθεις το σώμα σου, αλλά και να το ένιωθες, έτσι ξαπλωμένη που σε έχουν ανάσκελα, πως θα γεννήσεις? Πως θα βοηθήσεις με το σώμα σου και με την βαρύτητα να προχωρήσει ο τοκετός?

 

Πρέπει να πάμε για καισαρική θα σου πουν. Κι εκείνη την ώρα αν πεις κάτι, θα σου πουν και για τους παλμούς του μωρού. Μπορεί να είναι και αλήθεια, μιας και έχει ταλαιπωρηθεί. Δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί άλλωστε… Παίρνεις το ρίσκο? Όχι βέβαια!

 

Αν είσαι και πάλι «τυχερή», θα κάνεις καισαρική με επισκληρίδιο. Θα δεις το μωρό σου μόλις γεννηθεί! Θα ζήσεις αυτή την μαγική στιγμή, όσο στραβά και να πήγαν τα πράγματα. Αν είσαι όπως εγώ, θα σε κοιμίσουν και θα χάσεις την εμπειρία αυτή! Θα δεις το μωρό σου όταν ξυπνήσεις και καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου!

 

Από τη στιγμή που θα στο φέρουν κοντά σου, απλά θα ζεις στον παράδεισο! Θα πονάς βέβαια, αλλά το μωρό σου θα είναι καλά, εσένα θα σου περάσει αν δεν κάνεις καμιά επιπλοκή, και θα πας σπίτι με το μωρό σε 4-5 μέρες. Μπορεί να μην τα καταφέρεις με τον θηλασμό, γιατί άργησε το γάλα να κατέβει, επειδή το μωρό μπορεί να ήταν ληθαργικό από την αναισθησία, αλλά το μωρό σου είναι καλά και αυτό έχει σημασία!

 

Αυτό έχει σημασία! Πάντα! Αλλά αν είχε γεννηθεί φυσιολογικά, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα! Το μωρό θα ήταν έτοιμο στην ώρα ΤΟΥ να γεννηθεί, θα γεννιόταν πιο εύκολα, εσύ δεν θα πονούσες τόσο μετά, θα θήλαζε πιο εύκολα και αργότερα, δεν θα πάθαινε αναπνευστικές λοιμώξεις όπως πολλά παιδιά πλέον, ούτε θα είχε πολύ πιθανόν δερματικά θεματάκια ή αλλεργίες. Και προπάντων, θα είχες ζήσει κι εσύ και το μωρό σου τον τοκετό που σας αξίζει! Και μόνο στην ψυχολογία της μαμάς και του μωρού, ένας φυσιολογικός τοκετός, είναι τεράστιο δώρο!

 

Το μόνο που με παρηγορεί εμένα, είναι το γεγονός ότι κατάφερα να θηλάσω για πολύ καιρό τα παιδιά μου! Και πάλι πέρασαν τα δερματικά τους, τις αλλεργίες τους και τα αναπνευστικά τους! Θα μου πείτε, μπορεί να μην φταίει η καισαρική τους! Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρη πως φταίει! Και παρ’ όλο τον θηλασμό πάλι έχουν τα θεματάκια τους. Αναρωτιέμαι αν ΔΕΝ θήλαζα, πόσο περισσότερα θα είχαν, ή πόσο βαριά!

 

Ναι, δεν έχουν όλα τα παιδιά της καισαρικής τέτοια προβλήματα, αλλά πολλά έχουν! Γιατί? Επειδή βολεύουν οι καισαρικές? Και έτσι απλά θα το αφήσουμε αυτό? Μήπως θα έπρεπε να ζητάμε από τους γιατρούς μας περισσότερο σεβασμό? Ας ξεκινήσουμε έστω με το «δεν κάνω πρόκληση! Δεν μπαίνω νωρίτερα να γεννήσω!» Μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος. Κι αυτά που θα σας πει, να σας τα υπογράψει σε ένα χαρτί! Ζητάτε τα πάντα γραπτά και με υπογραφή! Μήπως θα κωλώσει? Κι ας πάτε και για δεύτερη γνώμη αν χρειαστεί!

 

Μύγα σε τσίμπησε? Θα μου πείτε… Ξέρετε τι γίνεται? Πας να γεννήσεις όμορφα, σου βγαίνει αλλιώς και όλοι σου λένε να μην στεναχωριέσαι, το μωρό σου έχεις στην αγκαλιά σου και είναι καλά! Τι το ψάχνεις? Και προσπαθείς να το ξεχάσεις! Και νιώθεις και τύψεις που δεν ήξερες ή που δεν μπορούσες να πεις και τίποτα εκείνη την ώρα, γιατί είσαι αδύναμη. Και δεν θες να το συνεχίσεις το θέμα, γιατί δεν θα βρεις το δίκιο σου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά σου, αλλά το αγκαθάκι δεν φεύγει και αρχίζεις να βρίσκεις το κουράγιο να ψάχνεις, και όσο ψάχνεις τόσο πιο κορόιδο νιώθεις. Και αρχίζεις να θυμώνεις, και θυμώνεις και θυμώνεις και τελικά μιλάς! Και αν έχεις μπλογκ, γράφεις κιολας!

 

Μελλοντικές μανούλες, δεν σας τα λέω αυτά για να σας τρομάξω. Για να σας υποψιάσω τα λέω! Διαβάστε τριγύρω, ενημερωθείτε και αποφασίστε! Μακάρι να το είχα κάνει κι εγώ πριν τις γέννες μου, αλλά δεν το έκανα. Αυτό το μετανιώνω τώρα, αλλά μου το έχω συγχωρήσει. Δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να γνωρίζω! Πολύ απλά! Δεν ήξερα! Για αυτό προσπαθώ εσείς να γνωρίσετε, γιατί εύχομαι όλες οι μαμάδες και όλα τα μωράκια, να έχουν ονειρεμένους τοκετούς! Με πολλές ευχές λοιπόν, κλείνω!

 

 

http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=39&aid=48494#.UkXkUIbz-y8

http://www.medicalnewstoday.com/articles/256915.php

http://health.usnews.com/health-news/news/articles/2013/02/25/c-section-may-raise-childs-risk-of-allergies-asthma-study

Τι πρέπει να περιμένουμε από ένα φυσιολογικό τελειόμηνο νεογέννητο;

 

Διάβασα το παρακάτω άρθρο και συγκινήθηκα με την απλότητα της ίδιας της ζωής και ταυτόχρονα με τους θαυματουργούς της τρόπους.  Πως τελικά έχουν πλαστεί όλα σωστά, και αν αφήσουμε την φύση και το  ένστικτό μας, θα γίνουν όλα όπως ακριβώς έχουν σχεδιαστεί να γίνουν, απλά, φυσιολογικά και όμορφα!

 

Πηγή:  http://www.perithilasmou.gr/articles/breastfeeding-experts/396-fisiologiko-teleiomino-neogenito.html

 

Καταρχήν, ένα φυσιολογικό μωρό θα πρέπει να γεννιέται φυσιολογικά, δηλαδή κολπικά. Ναι, ξέρω ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αλλά εδώ μιλάμε για το φυσιολογικό. Θα πρέπει να γεννιόμαστε κολπικά γιατί χρειαζόμαστε τα καλά βακτηρίδια. Τα μωρά μας γεννιούνται αποστειρωμένα, χωρίς βακτηρίδια. Δεν είναι τυχαίο που ερχόμαστε στον κόσμο από την περιοχή κοντά στον πρωκτό, μια περιοχή που φιλοξενεί πολλά βακτηρίδια, τα περισσότερα από τα οποία είναι καλά και απαραίτητα για την υγεία του εντέρου και την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος. Και τα βακτηρίδια που βρίσκονται εκεί είναι τα βακτηρίδια της μητέρας, για τα οποία η ίδια έχει αναπτύξει αντισώματα αν αυτά τα βακτηρίδια δεν είναι τελικά και τόσο καλά.

Μετά, το μωρό γεννιέται και θα πρέπει να ακουμπήσει πάνω στο στήθος της μητέρας του. Το στήθος και συγκεκριμένα το σημείο ανάμεσα στα στήθη, είναι το φυσικό μέρος για το νεογέννητο μωρό (το αίμα που κυκλοφορεί στον οργανισμό μας κάθε λεπτό, διανέμεται στα πιο σημαντικά σημεία του σώματός μας. Αρκετό πηγαίνει στο συκώτι μας κάθε λεπτό, περίπου 10%, και 20% πηγαίνει στον εγκέφαλό μας. Στην νέα μαμά, 23% πηγαίνει στο στήθος της, περισσότερο απ’ ότι στον εγκέφαλό της. Το σώμα μας ξέρει ότι αυτό το σημείο είναι σημαντικό!)

Η περιοχή του στήθους είναι ζεστή. Επί αιώνες τα μωρά χρησιμοποιούσαν το σώμα της μητέρας για να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία τους. Γιατί να σταματήσουν να το κάνουν τώρα; Με όλη αυτή την κυκλοφορία του αίματος στην περιοχή, θα είναι πιο ζεστά. Το μωρό μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μητέρα του για ζεσταθεί. Τώρα λοιπόν έχουμε ένα νεογέννητο μωρό στα ζεστά. Το μωρό δεν πεινάει. Δεν έρχεται στο κόσμο πεινασμένο.

Κάθε είδος του ζωικού βασιλείου έχει ενστικτώδεις συμπεριφορές οι οποίες επιτρέπουν στα μικρά του να μεγαλώσουν και να διαιωνίσουν το είδος. Τα μωρά μας έρχονται στον κόσμο έχοντας ανάγκη από προστασία. Προστασία από ασθένειες κι από εχθρούς. Ναι, εχθρούς. Τα μωρά μας δεν ξέρουν αν έρχονται στον κόσμο μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια του 21^ου αιώνα. Αυτό που ξέρουν είναι το ίδιο με το αν γεννιόταν στον 2^ο αιώνα μέσα σε μια σπηλιά, περιτριγυρισμένα από τίγρεις. Η ενστικτώδης συμπεριφορά μας θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να προστατευτούμε. Τα μωρά βρίσκουν προστασία και από τις ασθένειες και από τις «τίγρεις», στο στήθος της μητέρας τους.

Τελικά, δίνουμε στο μωρό μερικά καλά βακτηρίδια όταν γεννιούνται κολπικά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την προστασία από τις ασθένειες. Το επόμενο βήμα είναι το πρωτόγαλα.

Ένα νεογέννητο μωρό που βρίσκεται πάνω στο στήθος της μητέρας του θα σηκώσει λίγο το κεφάλι του, θα γλείψει τα χέρια του και θ’ αρχίσει να γλιστράει προς τη θηλή. Τα μωρά δείχνουν προτίμηση στις χρωματικές αντιθέσεις (άσπρο-μαύρο) και στους κύκλους περισσότερο από τα άλλα σχήματα. Σκεφτείτε το…υπάρχει ένας σκούρος κύκλος πολύ κοντά του.

Ο ιδρώτας της μαμάς μυρίζει όπως το αμνιακό υγρό, κι αυτή η μυρωδιά βρίσκεται ακόμη πάνω στο μωρό (αφού δεν του έχουν κάνει μπάνιο ακόμα!) και το μωρό ακολουθεί αυτή τη μυρωδιά. Οι εκκρίσεις από τους αδένες της θηλαίας άλω μυρίζουν παρόμοια και βοηθούν το μωρό να πάει προς το στήθος και να πάρει το πρωτόγαλα, το οποίο θα θρέψει τα καλά βακτηρίδια και θα το προστατέψει από τις αρρώστιες. Και το πρωτόγαλα δεν είναι πολύ γιατί το μωρό δεν έρχεται στον κόσμο πεινασμένο και γιατί το μητρικό γάλα δεν είναι φαγητό!

Μιλάμε για τα φυσιολογικά μωρά. Ο θηλασμός είναι το φυσιολογικό. Είναι αυτό που θα πρέπει να κάνουν τα μωρά. Είτε βρισκόμαστε στο 209 είτε στο 2009, τα μωρά κάνουν το ίδιο πράγμα: προσπαθούν να βρουν το στήθος. Ο θηλασμός δεν είναι το μαγικό φίλτρο. Δεν είναι το «καλύτερο». Είναι το φυσιολογικό. Απλώς φυσιολογικό. Σχεδιασμένο για τις ανάγκες του αδύναμου μωρού του ανθρώπου. Και τίποτα άλλο που σχεδιάζεται για να το αντικαταστήσει, δεν είναι φυσιολογικό.

Το πρωτόγαλα επίσης ενεργοποιεί κάποια στοιχεία στο έντερο του μωρού, τα οποία κάνουν το θύμο αδένα να μεγαλώσει. Ο αδένας αυτός είναι μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος. Η ανάπτυξή του είναι πολύ σημαντική. Μητρικό γάλα = μεγάλος θύμος αδένας, ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Το πρωτόγαλα επίσης έχει μεγάλες ποσότητες από κάτι που λέγεται Εκκριτική Ανοσοσφαιρίνη Α (SIgA). Αυτή παράγεται τις πρώτες μέρες της ζωής του μωρού και προσφέρει προστασία ειδικά για την μαμά. Κάποια κύτταρα στο έντερο της μητέρας «παρακολουθούν» τι μπαίνει μέσα στον οργανισμό της και αν υπάρχει κάποιο μολυσμένο κύτταρο, ένα ειδικό στοιχείο του εντέρου της μητέρας κατευθύνεται προς το στήθος της και το βοηθάει να παράγει SIgA για να προστατευτεί το μωρό. Εάν η μαμά και το μωρό είναι μαζί, τότε και το μωρό προστατεύεται απ’ αυτό που  θα μπορούσε να βλάψει και τους δυο.

Και οι «τίγρεις»; Τι γίνεται μ’ αυτές; Ορίστε την «τίγρη» όπως θέλετε εσείς. Αλλά εάν ήσασταν μωρά χωρίς καμία ικανότητα να προστατευτείτε, το να μείνετε κοντά στη μητέρα σας είναι το λογικό. Τα μωρά αναγνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα νεροχύτη και στο στήθος της μητέρας τους. Όταν τα μωρά αποχωρίζονται τις μητέρες τους, αναπτύσσουν τη συμπεριφορά της απελπισίας – απόσυρσης. Η απελπισία έρχεται όταν είναι μόνα τους, αποχωρισμένα. Τα μωρά μόνο φωνητικά μπορούν να εκφράσουν την απελπισία τους και το φόβο τους να μην γίνουν φαγητό για τις τίγρεις. Όταν τα παίρνουμε αγκαλιά, σταματάνε να κλαίνε. Είναι προστατευμένα, ζεστά και ασφαλή. Αν αυτό το απελπισμένο κλάμα δεν βρει ανταπόκριση, αποσύρονται. Κρυώνουν, απελευθερώνονται τεράστιες ποσότητες από ορμόνες του στρες, πέφτουν οι ρυθμοί της καρδιάς τους και ησυχάζουν. Αυτό δεν είναι ένα καλό μωρό. Αυτό είναι ένα μωρό που έχει φτάσει πέρα από την απελπισία. Τα φυσιολογικά μωρά θέλουν να βρίσκονται στην αγκαλιά συνέχεια.

Και πότε κυνηγάνε οι τίγρεις; Τη νύχτα. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα για τα μωρά μας το να κοιμούνται τη νύχτα. Μπορεί να φαγωθούν. Θα πρέπει να ξυπνούν και να βεβαιώνονται ότι ο φύλακά τους είναι εκεί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος. Κοιμούνται καλύτερα τη μέρα. (Σκεφτείτε τη δική μας αντίδραση στις δικές μας «τίγρεις» – τα προβλήματα ύπνου είναι ένα μεγάλο μέρος του στρες, της κατάθλιψης, του άγχους).

Όλοι κοιμούνται κάποτε με τα μωρά τους, από επιλογή ή όχι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Όλοι το κάνουμε. Μερικές φορές λόγω των συγκυριών, άλλες φορές επειδή το θέλουμε. Μερικές φορές τα μωρά γκρινιάζουν, εμείς είμαστε πολύ κουρασμένοι και αυτό μοιάζει να είναι φυσιολογικό. Άρα, τα φυσιολογικά μωρά θηλάζουν, μένουν στο στήθος, θέλουν αγκαλιά και κοιμούνται καλύτερα όταν είναι με τους γονείς τους. Εμένα μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό αυτό. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα μωρό που είναι φυσιολογικό και σε ένα που δεν είναι. Ασφαλής ύπνος σημαίνει ότι οι γονείς είναι νηφάλιοι, κοιμούνται στο κρεβάτι κι όχι σε καναπέ ή σε πολυθρόνα, δεν καπνίζουν, θηλάζουν, είναι φυσιολογικοί. Αν οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές, τότε ο ύπνος με το μωρό δεν είναι ασφαλής.

Αυτή η επαφή στο στήθος βοηθάει επίσης την ανάπτυξη του εγκεφάλου. Τα μωρά μας έχουν τόσα εγκεφαλικά κύτταρα όσα θα έχουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, στην 28^η εβδομάδα της κύησης. Είναι μια ζούγκλα κυττάρων που περιμένουν να ενωθούν. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι παράγουμε πολλά και μετά ξεφορτωνόμαστε αυτά που δεν χρησιμοποιούμε. Έχουμε περίπου 8 θηλές, μια ουρά και τρίχες στα χέρια όταν βρισκόμαστε ακόμα στη μήτρα. Αν όλα πάνε καλά, δεν τα έχουμε όλα αυτά όταν γεννιόμαστε. Έτσι, καθώς κουρνιάζετε δίπλα στο μωρό σας, αυτό δημιουργεί εγκεφαλικές συνδέσεις ευτυχισμένο και ξεφορτώνεται όλα εκείνα τα κύτταρα που δεν του χρειάζονται. Ο θηλασμός είναι συνάψεις εγκεφαλικών κυττάρων. Όχι φαγητό.

Γιατί επιμένω μ’ αυτό; Γιατί οι περισσότερες γυναίκες δεν πιστεύουν ότι το σώμα τους, που δημιούργησε αυτό το υπέροχο μωρό, είναι ικανό να θρέψει αυτό το ίδιο μωρό και δίνουν συμπλήρωμα όλο και περισσότερο με ξένο γάλα που σχεδιάστηκε για να είναι «τροφή». Γιατί δεν εμπιστευόμαστε το σώμα μας μετά τον τοκετό; Δεν ξέρω. Αλλά ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι γυναίκες δίνουν ξένο γάλα «επειδή δεν του φτάνει το δικό μου». Φυσικά και του φτάνει. Τα μωρά δεν χρειάζονται φαγητό συνέχεια, χρειάζονται να είναι μαζί σου συνέχεια, αυτή είναι η απόλυτη ικανοποίηση για ένα μωρό.

Το μωρό στο στήθος αναπτύσσει το ανοσοποιητικό του σύστημα, ενεργοποιεί τον θύμο αδένα, είναι ζεστό, αισθάνεται ασφαλές, κοιμάται καλύτερα, δημιουργεί εγκεφαλικές συνάψεις και επί τη ευκαιρία, τρώει κιόλας. Τα μωρά δεν «πεινάνε» όλη την ώρα – απλώς ακολουθούν τα ένστικτά τους. Τα ένστικτα που μας επιτρέπουν να επιβιώσουμε και να διαιωνίσουμε το είδος μας.

 

Πηγή:  Jenny Peelen Thomas, MD, IBCLC, FAAP, FABM –http://www.drjen4kids.com/soap%20box/normal_%20newborn.htm

Μετάφραση: Βίκυ Φαρδογιάννη

Aναχρονιστικές φυλακές μεσαιωνικών μαιευτηρίων

 

Ο κύριος λόγος που η επιλογή μου ήταν να ΜΗΝ γεννήσω σε ιδιωτική κλινική, ήταν το γεγονός οτι μόνο σε δημόσιο μαιευτήριο μπορούσα να έχω το μωρό δίπλα μου όλη την ώρα. Σε ιδιωτικό μαιευτήριο (με εξαίρεση το ΙΑΣΩ που έχει αρχίσει να δίνει την επιλογή του rooming in και εκτός μονόκλινου δωματίου), μπορείς να έχεις το μωρό σου στο ίδιο δωμάτιο αν πάρεις μονόκλινο. Αυτό στοιχίζει βέβαια πάρα πολλά, και ήταν μια πολυτέλεια την οποία δεν είχα. Ήμουν σίγουρη για 2 όμως πράγματα:

1. Ήθελα το μωρό δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και για όλες τις ώρες και λεπτά

2. Ήθελα μονόκλινο έτσι ώστε ο άντρας μου να μπορεί να κοιμάται εκεί το βράδυ και να συνηθίζουμε μαζί το ωράριο και τα βραδινά «χούγια» του μωρού. Να συνηθίζουμε το ίδιο το μωρό μας μαζί!

Και τα δύο αυτά, οικονομικά μας έβγαιναν μόνο σε δημόσιο μαιευτήριο. Κάτι λιγότερο δεν το δεχόμουν, ειδικά όσον αφορούσε το rooming-in. Τα χρωματιστά δωμάτια, το χαμογελαστό προσωπικό, το πιο νόστιμο ίσως φαγητό, κλπ, δεν μου έλεγαν τίποτα. Όλα αυτά ήταν φτιαγμένα για την δική μου αναπαυτικότερη διαμονή, όμως εγώ δεν ενδιαφερόμουν τόσο  γι αυτήν. Όπως και να έχει, είναι 3-4 μέρες που περνάνε. Για το μωρό μου όμως, είναι οι πρώτες του ώρες στη ζωή. Οι πρώτες εμπειρίες του σ’αυτόν τον «τρομακτικό» κόσμο. Μετά από την ασφάλεια της κοιλιάς μου, εκεί που με νιώθει και με ακούει συνεχώς, βγαίνει σε έναν κόσμο με πολύ κουραστικό φως, που νιώθει να πεινάει, να κρυώνει, να πονά, εκεί που με χρειάζεται παραπάνω επειδή δεν καταλαβαίνει τι μπορεί να συμβαίνει, εκεί είπα κι εγώ, θα είμαι κοντά του, να με νιώθει εκεί και να αισθάνεται την ασφάλεια της μαμάς.

Και να που τελικά είχα δίκιο. Που μετά από καιρό, όλα όσα σκεφτόμουν, τα λένε και αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα από μένα. Εύχομαι σύντομα να υπάρχουν στην Ελλάδα περισσότερα μαιευτήρια φιλικά προς τα βρέφη. Ο σεβασμός μας να υπάρχει όχι μόνο στους μεγάλους που έχουν φωνή, αλλά και στα βρέφη που μπορεί να μην μιλούν, είναι όμως πολύ περισσότερο  σημαντικά από οποιονδήποτε μεγάλο και «τρανό»!

 

Πηγή:  http://www.childit.gr/v2/index.php/childitnews/387-anaxronistikes-fylakes-meseonikon-maieutirion

 

Ο θάλαμος νεογέννητων συνιστά μια αναχρονιστική φυλακή, ένα απαίσιο μέρος που θα έπρεπε να μην υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Ένα δωμάτιο για στοίβαγμα ευαίσθητων ανθρώπινων ψυχών.

Ένα από τα πιο λυπηρά, καταθλιπτικά, απάνθρωπα μέρη του κόσμου είναι η φυλακή για νεογέννητα σε μεσαιωνικά μαιευτήρια. Ένας θάλαμος γεμάτος μωρά στοιβαγμένα στα κρεβατάκια τους το ένα δίπλα στο άλλο σαν από αόρατο αυτιστικό χέρι, απόλυτα μόνα, ξεκομμένα ξαφνικά από το άλλο τους μισό – τη μαμά τους. Να κλαίνε ομαδικά από άγχος και απόγνωση, να πιπιλίζουν με το ζόρι μπιμπερό που έχουν τους έχει στερεωθεί καταναγκαστικά στο στόμα τους, να κοιμούνται αποξενωμένα από τον κόσμο και παραιτημένα.

Ας παραμερίσουμε τα ωραία ρουχαλάκια με τα αρκουδάκια που ευχαριστούν τους συγγενείς και απομονώνουν το κακόμοιρο μικρό. Ας εξετάσουμε βαθύτερα αυτήν την μεσαιωνική πρακτική, που συνεχίζει κραταιά στα νοσοκομεία της χώρας μας.

Τα μωρά γεννιούνται. Κάποια δεν οσμίζονται καν τη μάνα τους για ώρες ή μέρες από την στιγμή της γέννησης. Μπαίνουν πλυμένα, ντυμένα και τυλιγμένα με κουβέρτα στο κουνάκι τους. Κάποιες φορές και δύο μαζί στο ίδιο κρεβατάκι, «προς εξοικονόμηση χώρου». Θα περάσουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος των πρώτων κρίσιμων ημερών της ζωής τους.

Θα κλαίνε για ώρα, με τη μαία να έρχεται καθυστερημένα ή καθόλου για να τα παρηγορήσει. Θα κλαίνε ομαδικά, γεμάτα άγχος το ένα από το κλάμα του άλλου. Θα είναι στερημένα από τις βασικές τους αισθήσεις για την ηλικία τους: χωρίς μπούσουλα από τις μυρωδιές της μαμάς, τις μόνες οικείες, από τη φωνή της. Θα είναι περιορισμένα σαν έναν μεγάλο άνθρωπο που του έκλεισαν τα μάτια. Θα τους λείπει το συνεχές άγγιγμα, το χάδι, η σωματική επαφή, οι χτύποι της καρδιάς της μάνας τους. Θα κλαίνε πεινασμένα περιμένοντας μάταια άμεση ανταπόκριση από το περιβάλλον τους, γιατί δεν έφτασε ακόμα η ώρα για τα τρίωρα ταΐσματα. Θα μαθαίνουν πώς να συνηθίζουν σε υποκατάστατα του αυθεντικού: πιπίλα και μπιμπερό αντί για θηλή της μαμάς. Σαν τον έφηβο που δε βρίσκει επαφή με την πραγματικότητα και καταφεύγει σε υποκατάστατά της ναρκωτικά. Κάποιες μαίες θα τα βάζουν πλαγιαστά και θα στερεώνουν ένα μπουκάλι στο στόμα τους, για να πιπιλίζουν αενάως τη δυστυχία τους, για να μουδιάζουν και να μη μπορούν να κλάψουν. Όλα θα ταΐζονται ταυτόχρονα, προς ευκολία της νοσοκόμας. Εκείνη ξέρει, η μαμά όχι. Το προσωπικό του μαιευτηρίου έχει την ευθύνη των πρώτων ημερών της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι η οικογένεια.

Σε μαιευτήρια του εξωτερικού τέτοια δωμάτια έχουν καταργηθεί προ πολλού. Όλα τα νεογέννητα απολαμβάνουν το αυτονόητο, την συνδιαμονή με τη μητέρα τους (rooming in). Από την πρώτη στιγμή η μητέρα μαθαίνει να αφουγκράζεται την ανάσα του παιδιού της. Το νιώθει πλάι της, διστακτική αρχικά στις κινήσεις της, έπειτα, με την ενθάρρυνση του προσωπικού, πιο σίγουρη για την αγκαλιά της. Μαθαίνει να διαβάζει τα σημάδια, τη γλώσσα του δικού της παιδιού. Χτίζει τον ισχυρό σύνδεσμο που θα διαρκέσει μια ζωή. Το rooming in εφαρμόζεται ως απαραίτητο κομμάτι μιας Φιλικής προς τα Βρέφη πολιτικής και ως μέτρο για την προάσπιση του μητρικού θηλασμού, σύμφωνα με τα Δέκα Βήματα της UNICEF για Φιλικά προς τα Βρέφη νοσοκομεία.

Γιατί, παρά τον καταιγισμό επιστημονικών δεδομένων που μιλούν για έκδηλη ζημιά, πολλά ελληνικά μαιευτήρια δεν αλλάζουν πολιτική; Ως ένα βαθμό γιατί οι επαγγελματίες υγείας δε γνωρίζουν τα καινούργια δεδομένα, πράγμα βέβαια δύσκολο αλλά όμως αληθινό! Κάποιοι έχουν μείνει σε μια παλιά ιατρική που βασίζεται στην παράδοση, όπως έκαναν μάγοι της φυλής στους προιστορικούς χρόνους. «Έτσι κάνουμε γιατί έτσι μάθαμε!». Αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή και δεν έχουν μάθει να λειτουργούν με βάση τις επιταγές των νεότερων επιστημονικών αποδείξεων. Από την άλλη μεριά, κάθε αλλαγή είναι δύσκολη. Οι διοικήσεις των μαιευτηρίων πρέπει να σχεδιάσουν καινούργιες πολιτικές, να βεβαιώσουν την εφαρμογή τους, να εκπαιδεύουν τακτικά το προσωπικό τους στα καινούργια δεδομένα. Ο θάλαμος νεογεννήτων συνιστά ευκολία για ένα ιδιωτικό μαιευτήριο. Απαιτεί λιγότερο προσωπικό και σχετικά ανεκπαίδευτο. Αντίθετα, χρειάζονται περισσότερες και έμπειρες μαίες ώστε να καθοδηγούν τη μητέρα που έχει το μωρό δίπλα της και προσπαθεί να το φροντίσει, να το θηλάσει για πρώτη φορά. Οι διοικήσεις των ιδιωτικών μαιευτηρίων θα κάνουν διστακτικά τέτοιες αλλαγές εάν δεν αναγκαστούν από την Πολιτεία.

Όσο λοιπόν εμείς πασχίζουμε να πετύχουμε το στοιχειώδες, να φέρουμε τα φυσιολογικά μωρά πίσω στη μητέρα τους, οι οικογένειες χωρών του δυτικού κόσμου απολαμβάνουν περιγεννητική φροντίδα που έχει προχωρήσει σε επίπεδο επόμενο από εκείνο του απλού rooming-in. Η επιστήμη σήμερα μάς δείχνει ότι το μωρό δεν πρέπει να βρίσκεται δίπλα στη μαμά του, ντυμένο στο κρεβατάκι του, αλλά γυμνό επάνω στη μαμά του – και στο μπαμπά του κάποιες στιγμές, αγκαλιά όσο γίνεται, από τη γέννηση. Αντί να περιορίζεται μέσα στην κούνια-κλουβί, το μωρό από τα πρώτα λεπτά οφελείται τα μέγιστα σε κάθε τομέα εάν βρεθεί σε συνεχή και άμεση σωματική επαφή, δέρμα με δέρμα με τους δικούς του. Επιπρόσθετα, οι περιορισμοί στην επαφή με τους γονείς σε χώρο και χρόνο είναι ακόμα περισσότερο επιζήμιοι σε άρρωστα μωρά και σε γεννήσεις με προβλήματα. Αν στη χώρα μας η παραμικρή παρεκτροπή από το φυσιολογικό για ένα νεογέννητο σημαίνει συχνά νομοτελειακά απομάκρυνση από τη μητέρα του και τοποθέτηση σε θερμοκοιτίδα, με τη μαμά να μην επιτρέπεται να το χαϊδέψει ούτε για μια στιγμή επί ημέρες, στο εξωτερικό και σε παρόμοια περιστατικά γιατροί και μαίες πασχίζουν να φέρουν το άρρωστο μωρό σε ακόμα πιο στενή επαφή με τη μητέρα του. Κάθε ιατρική παρέμβαση εκεί σε νεογέννητο δεν επιτρέπεται να απομονώνει το παιδί μακριά από τη μάνα του για περισσότερο από μία ώρα.

Προς το παρόν το –μερικό κι αυτό- rooming in αποτελεί προνόμιο ελάχιστων Ελληνίδων που πληρώνουν περισσότερα χρήματα ώστε να βρεθούν στο μαιευτήριο σε μονόκλινο δωμάτιο. Με αυτόν τον τρόπο η υγεία, κάτι που αφορά όλα τα παιδιά, εκφυλίζεται μέσα από κοινωνικοοικονομικές διακρίσεις και η σύγχρονη τάση να αποτελεί ο θηλασμός προνόμιο των ανώτερων τάξεων ενισχύεται. Η ψυχική υγεία ενός μωρού δε μπορεί να είναι προνόμιο πολυτελείας για οικογένειες που έχουν να πληρώσουν.

Το μωρό ανήκει στη μητέρα του. Έχει δικαίωμα να βρίσκεται κοντά – ακόμα καλύτερα, πάνω, αγκαλιά – στη μητέρα του. Ας το αφήσουμε γυμνό, σκεπασμένο μόνο από πάνω με μια κουβερτούλα, κοιλιά με κοιλιά στη μαμά του και ας δώσουμε την ευκαιρία στη φύση να κάνει τα υπόλοιπα.

Το κείμενο αυτό συνιστάται να διαβαστεί μετά την ανάγνωση των άρθρων «Η ψυχική υγεία των βρεφών» και «Η απόγνωση ενός μωρού»

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC

http://www.pediatros-thes.gr

Γέννησε εν υπνώσει ένα αγοράκι

Με υπνωτισμό αντί για αναισθησία Κ. ΤΣΑΒΑΛΟΣ | Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Πηγη: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=324844&dt=10/04/2010

Αντί για επισκληρίδιο προτίμησε την… ύπνωση μια 30χρονη Βρετανίδα η οποία γέννησε σε πισίνα τοκετού ένα υγιέστατο αγοράκι, χωρίς να αισθανθεί τον παραμικρό πόνο. «Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτική. Πίστευα ότι θα χρειαστώ όλα τα αναισθητικά του κόσμου, αλλά τελικά έμεινα έκπληκτη όταν δεν χρειάστηκα κανένα. Εκλαιγα από τον πόνο, αλλά όταν ξεκίνησα την υπνοθεραπεία αισθάνθηκα τόσο χαλαρή , ώστε όταν άρχισαν οι συσπάσειςδεν πονούσα καθόλου» είπε η Λουίζ Γουόκερ.

Η νεαρή Βρετανίδα υποβλήθηκε στην ύπνωση από τον υπνοθεραπευτή Πολ Χέιζελ ενώ βρισκόταν σε μια πισίνα τοκετού και γέννησε ύστερα από τέσσερις ώρες.

Ο κ. Χέιζελ, ιδιοκτήτης της Κλινικής Υπνοθεραπείας, της ζήτησε να θυμηθεί κάποια στιγμή στη ζωή της όταν ένιωθε πολύ ευτυχισμένη και εκείνη σκέφτηκε τον γάμο με τον σύζυγό της Γκάρεθ Γουόκερ, έναν 28χρονο αστυνομικό.

«Η Λουίζ πόναγε επειδή είχαν αρχίσει οι ωδίνες, αλλά την υπνώτισα μέσα σε λίγα λεπτά. Καταλάβαινε όλα όσα συνέβαιναν, αλλά εγώ απευθυνόμουν στο υποσυνείδητό της» είπε ο υπνοθεραπευτής. Η μέθοδος διαχείρισης των πόνων του τοκετού που έχει αναπτύξει δεν είναι φθηνή. Κάθε συνεδρία ύπνωσης πριν από τη γέννα μπορεί να κοστίσει ως και 300 ευρώ, ενώ η παρουσία ενός ειδικού υπνοθεραπευτή δίπλα στην επίτοκο την ώρα του τοκετού κοστίζει περίπου 700-800 ευρώ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γυναίκα γεννάει σε ύπνωση στη Βρετανία. Η υπνοθεραπεία έχει κερδίσει πολλούς πιστούς, ανάμεσά τους γυναίκες οι οποίες, φοβούμενες τις ωδίνες του τοκετού, επιλέγουν όλο και πιο εναλλακτικές μεθόδους.

«Σας λέω ειλικρινά ότι δεν πόνεσα καθόλου. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτε. Ηταν το πιο φυσιολογικό συναίσθημα του κόσμου. Θυμάμαι αμυδρά να νιώθω την κόρη μου να σπρώχνει και να ξεπροβάλει από τη λεκάνη μου» λέει η 33χρονη Βικτόρια Πάροτ, μητέρα της νεογέννητης Μάρθας , η οποία ήλθε στον κόσμο ύστερα από «υπνοτοκετό», όπως ονομάζουν την τεχνική οι υπνοθεραπευτές.

Η υπνοθεραπεία χρησιμοποιείται σήμερα ως φάρμακο για μια ευρεία γκάμα προβλημάτων, όπως στην αντιμετώπιση του στρες και των κρίσεων πανικού, στις φοβίες, στις διατροφικές διαταραχές, στις διαταραχές ύπνου, στις κεφαλαλγίες, στις ψυχοσεξουαλικές δυσλειτουργίες, στην παχυσαρκία, στη διακοπή του καπνίσματος, στις δερματικές παθήσεις που οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια και στον αλκοολισμό.

«Ο βελονισμός και η ύπνωση μπορεί να είναι ωφέλιμοι για τη διαχείριση του πόνου στη διάρκεια του τοκετού. Ωστόσοο αριθ μός των γυναικών που έχουν μελετηθεί είναι μικρός, ενώ από τις λοιπές συμπληρωματικές θεραπείες ελάχιστες έχουν υποβληθεί στις δέουσες επιστημονικές μελέτες» λέει η δρ Κάρολιν Σμιθ από το Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας στην Αυστραλία. Η ερευνητική ομάδα της κυρίας Σμιθ έχει κάνει μια ανασκόπηση των πιο πρόσφατων στοιχείων για τις εναλλακτικές θεραπείες και για τον ρόλο τους στη μείωση του πόνου του τοκετού. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι οι 729 γυναίκες που είχαν διδαχθεί τεχνικές αυτοΰπνωσης είχαν λιγότερες πιθανότητες να χρειασθούν αναισθητικά φάρμακα κατά τη διάρκεια του τοκετού. Με την αυτοΰπνωση οι γυναίκες είχαν επίσης υψηλότερα ποσοστά φυσιολογικών τοκετών.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=324844&dt=10/04/2010#ixzz0lUSBPxfB

Ξεπεράστε τα Προβλήματα του Τοκετού

 Πηγή: http://www.medicinenet.com/script/main/art.asp?articlekey=106935

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

 

HealthDay News

Οι νέες μαμάδες έχουν τόσο πολύ επικεντρωμένο το ενδιαφέρον τους στο νεογέννητό τους που ουσιαστικά ξεχνούν τη φοβερή δοκιμασία της όλης διαδικασίας του τοκετού. Το πόσο γρήγορα βέβαια το σώμα τους θα ξεπεράσει τα προβλήματα και θα καταφέρει να συνέλθει αποτελεί ένα σοβαρό θέμα και είναι το ζητούμενο. Το Ίδρυμα Nemours αναφέρεται στα προβλήματα που είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσει μια νεόγεννη, όπως:

• Ευαίσθητα και φουσκωμένα στήθη.
  • Δυσκοιλιότητα κατά τις πρώτες μέρες.
  • Πόνοι ή ακόμη και ράψιμο στην περίπτωση που υπήρξε σκίσιμο ή αν έγινε επισιοτομή.
  • Αιμορροϊδες.
  • Ακράτεια.
  • Ξανάμματα ή και το αντίθετο, περιόδους με σύγκρυα ή ρίγη.
  • Πόνοι καθώς η μήτρα συνεχίζει να συσπάται για μερικές μέρες.
  • Αιμοραγίες ή κολπικά εκκρίματα.
  • Αρχικό χάσιμο βάρους ισοδύναμο με το βάρος του μωρού, του πλακούντα και του αμνιακού υγρού. Μην περιμένετε βέβαια να χάσετε πολύ περιττό βάρος άμεσα.

Diana Kohnle

Mother of Two!!!

 

Ποιός να μου το ‘λεγε οτι θα έγραφα το τελευταίο άρθρο ως μαμά ενός παιδιού όταν έγραφα το ποστ «39η εβδομάδα»; Το έγραψα αργά το βράδυ, το πόσταρα και την επόμενη μέρα (Κυριακή) ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα. Τελικά ήταν τα νερά που είχαν σπάσει, αλλά έσταζαν λίγο λίγο και έτσι δεν ήμουν σίγουρη… Πονάκια δεν είχα ακόμη.

Έπεισα τον άντρα μου να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Του είπα αντ’ αυτού, να πάρει μόνος του τον Γιώργο στο θέατρο (Πινόκιο) που του είχαμε υποσχεθεί. Εγώ άλλωστε είχα να φτιάξω την βαλίτσα, να κάνω ένα ντουσάκι και να περιμένω λίγο ακόμη να σιγουρευτώ οτι ξεκινάμε. Κάθε λίγο με έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτήσει τι κάνω. Όταν τελείωσε το θέατρο, ήρθαν σπίτι, είπαμε στον Γιώργο οτι φεύγουμε για να δούμε τον γιατρό και πως θα έρθει λογικά αργότερα στο νοσοκομείο. Του δώσαμε φιλάκια πολύ πολύ γλυκά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κάναμε μια προσευχή να πάνε όλα καλά, και off we went!

Στο νοσοκομείο κάποια στιγμή με έπιασαν οι πόνοι, αλλά ήταν ακόμα πολύ ήρεμοι. Όταν άρχισαν λίιιιιγο να δυναμώνουν και να τους καταγράφει και ο καρδιοτοκογράφος (αυτά γύρω στις 10 το βράδυ), τα νερά άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Η μικρή μας την έκανε την ζαβολιά της. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί και δεν είχα προγραμματίσει σε όλες τις παραλλαγές του τοκετού που είχα σκεφτεί. Έκανε κακάκια!!! Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε. Ήρθε ο γιατρος, μου είπε οτι τελικά δεν θα αποφύγουμε την καισαρική, με ετοίμασε μια νοσηλεύτρια, πήρα τηλέφωνο τον Μάκη να έρθει (είχε πάει σπίτι να ξεκουραστεί μιας και τα τελευταία νέα πριν φύγει, ήταν οτι έχουμε πολλές ώρες ακόμα να περιμένουμε) και περιμέναμε την ώρα που θα με πάνε στο χειρουργείο. Ρώτησα αν θα κάνω τουλάχιστον επισκληρίδιο σ’ αυτή την καισαρική και ο γιατρός μας είπε οτι αν και προτιμά προσωπικά την ολική αναισθησία, έχω το ελεύθερο να το συζητήσω με τον αναισθησιολόγο.

Όταν ήρθαν να με πάρουν για το χειρουργείο, ο Μάκης ακόμα δεν είχε έρθει στο νοσοκομείο. Ζήτησα να περιμένουν λίγο ακόμα, αλλά ο τραυματιοφορέας είπε οτι δεν γινόταν!!! Πως τα καταφέραμε με τον Μάκη, έτρεχε μάλλον στους διαδρόμους, και λίγο πριν περάσω την πόρτα του διαδρόμου που μπαίνει στα χειρουργεία, εμφανίστηκε. Ανακούφιση!!! Του εξήγησα με μισά λόγια οτι πάω πάλι για καισαρική. Μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε να παω να φέρω την μπουμπούκα μας. Και το φορείο πήρε τον δρόμο για το χειρουργείο και ένας λυγμός βγήκε από μέσα μου…

Έκλαιγα επειδή όλα πήγαιναν τόσο ομαλά μέχρι εκέινη την ώρα. Επειδή είχα φτάσει τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να κάνω έναν φυσιολογικό τοκετό. Έκλαιγα από την αγωνία μου, μήπως και δεν έβλεπα τον άντρα μου πριν μπω για χειρουργείο. Έκλαιγα για να βγάλω την ένταση από μέσα μου… Προσπάθησα να σταματήσω να κλαίω, μπας και καταφέρω να μιλήσω στον αναισθησιολόγο. Στο χειρουργείο, ξάπλωσα σε ένα στενό κρεβάτι, μου έδεσαν το ένα χέρι απο τη μία, το άλλο από την άλλη και πάνω που προσπαθούσα να καταλάβω πια από τις 5 κοπέλες εκεί μέσα ήταν η αναισθησιολόγος, μου έβαλαν την μάσκα μπροστά στο πρόσωπό μου και μου είπαν να πάρω βαθιές ανάσες για να με πάρει ο ύπνος! Το μόνο που τους είπα εκείνη την ώρα, ήταν όταν με ξυπνήσουν να μην ξεχάσουν (όπως στον Γιώργο) να μου πουν να μου ζήσει το μωρό και ότι όλα πήγαν καλά. Και πάνω που θα έβαζα τα κλάματα σκεφτόμενη οτι τελικά όλα έγιναν όπως ακριβώς δεν ήθελα, με πήρε ο ύπνος…

Όταν ξύπνησα, το μόνο που θυμάμαι είναι να ακούω να λένε το όνομά μου, να λένε οτι έκανα μια κούκλα, να μου ζήσει και να ξυπνήσω. Θυμάμαι οτι ήθελα τοοοοοσο πολύ να ξανακοιμηθώ και οτι πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα. Ζήτησα παυσίπονο. Σιγά σιγά, κατάφερα να ξυπνήσω. Ο Μάκης μου έδειξε την φωτογραφία της Ναταλίας μας, αλλά μέσα στη ζαλάδα μου δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση (τι μάνα είμαι εγώ;). Λίγο μετά μου τη φέρανε…

Μα είναι τόσο τοσοδούλικα τα μωρα;;;; Η μικρή μας ήταν μια πετίτ δεσποινίδα. Μικρά μικρά χεράκια, πατουσίτσες, χειλάκια, μυτούλα, κεφαλάκι! Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου. Κοιμισμένο! Μέσα στα ροζάκια. Πραγματική κούκλα 🙂

Μόλις ξύπνησε, την έβαλα στο στήθος να θηλάσει. Εγώ λίγο πιο εύκολα τα θυμόμουν τα πράγματα. Βέβαια, εγώ τα θυμόμουν τότε που ο Γιώργος περπατούσε, ερχόταν ανέβαινε στην αγκαλιά μου, έπιανε το στήθος στο δευτερόλεπτο, έπινε και συνέχιζε το παιχνίδι του. Εδώ είχα να κάνω με ένα μωρό που το στόμα του ήταν μικροσκοπικό, ίσα που χωρούσε την θηλή στο στόμα της! Τελικά βέβαια τα καταφέραμε όπως και την πρώτη μου φορά με τον Γιώργο. Οι θηλές πόνεσαν, μάτωσαν (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), επουλώθηκαν, κάναμε και δυο μαραθώνιους θηλασμούς και όλα αυτά πριν την ημερομηνία που την περιμέναμε. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου, ενώ την περιμέναμε στις 2 Φεβρουαρίου. Λέγαμε μήπως μας κάνει το χατίρι να γεννηθεί γύρω στα γενέθλια του Μάκη και του Γιώργου (22 και 23 Ιανουαρίου αντίστοιχα). Τελικά έκανε του κεφαλιού της. Μια σωστή γυναίκα της εποχής της! 🙂

Την επόμενη μέρα ήρθε ο Γιώργος να γνωρίσει την αδερφή του. Και την πήρε αγκαλιά, τη χάιδευε, τη γλυκοκοιτούσε, της έδωσε φιλάκι, της έδωσε το δώρο της και πήρε το δικό του που το είχε διαλέξει η μπουμπούκα μας! Η πρώτη επαφή πήγε τέλεια!!! Μέσα στην αγκαλιά μου είχα 2 παιδιά. Δύο δικά μου παιδιά! ΔΥΟ!!!  Πριν 14 χρόνια, ερωτεύτηκα τον μπαμπά τους απο μακριά με την πρώτη ματια, απο κοντά τον αγάπησα και φαντάστηκα μαζί του την ζωή μου. 8μιση χρόνια μετά τον παντρέφτηκα, πριν τρία χρόνια κάναμε τον γλυκό μας Γιώργο, το καλύτερο αγόρι του κόσμου! Και τώρα γίναμε τέσσερις! Ο Μάκης, εγώ, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι! Υπάρχει πιο τέλειος συνδιασμός; Ευτυχία!!!

Τέσσερις μέρες μετά ήρθαμε σπιτάκι μας. Και ξεκινήσαμε να ζούμε τη νέα μας ζωή. Κρεβατάδες και οι τέσσερις στο ίδιο δωμάτιο. Γλυκά ξυπνήματα με αγκαλιές γεμάτες! Θηλασμούς, παιχνίδια, χαρούμενες φωνές και ύπνους!

Η μικρή έχει συνηθίσει την ζωή εκτός κοιλιάς. Ευτυχώς δίχως κολικούς μέχρι στιγμής. Έχει φτιάξει το προγραμματάκι της και κοιμάται καλά τα βράδια (ξυπνάει 1-2 φορές), κοιτάει καλά καλά με τα μάλλον γαλανά της μάτια το Γιώργο και απο 20 ημερών ξεκίνησε τα «αγκου». Στηρίζει σχετικά καλά το κεφαλάκι της και έχει αρχίσει να κάνει και ξύπνια μερικά αυθόρμητα ακόμη χαμογελάκια. Περιμένω πως και πως τα συνειδητά χαμόγελα για να χαμογελά στον αδερφό της! Είναι πολύ ήσυχη και καλή κόρη! Έχουμε αρχίσει να την λατρεύουμε κι αυτήν! Σε κερδίζει η ζουζούνα 😉

Ο Γιώργος συνεχίζει να είναι ο καλύτερος αδερφός του κόσμου. Είναι γλυκός μαζί της και μας λέει πόσο γλυκιά είναι η μπουμπούκα μας! Την παίρνει και αγκαλίτσα και δεν προσπαθεί να τραβηξει την προσοχή μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές! Είναι υπομονετικός και κατανοεί μια χαρά την κατάσταση! Ευτυχώς που είναι τόσο καλός ο γιος μου! Τον ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη του!!!

Έχουμε φτιάξει την νέα μας ρουτίνα και τα πάμε πολύ καλά! Το βράδι, αφού έχουμε βάλει τα μικρά για ύπνο, τα κοιτάζουμε καλά καλά, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαζογελάμε ο ένας στον άλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χαζογελούσαμε την μέρα που είχα κάνει θετικό τέστ στο Γιώργο!  Και η ερώτηση που κρύβεται πίσω απο το χαζο χαμόγελό μας, «εμείς τώρα είμαστε γονείς 2 παιδιών;»

Ναι! Είμαστε! Ο Θεός άκουσε την προσευχή μας. Μπορεί τα πράγματα να ήρθαν διαφορετικά από ότι τα ήθελα, αλλά όλα πήγαν καλά! Έχουμε δυο υπέροχα παιδιά, δύο κουκλιά, αγαπιόμαστε όλοι, είμαστε καλά και μπορούμε να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, and that’s the end of the story!!! 🙂