Μια φορά κι έναν καιρό (πριν 5 χρόνια)!

Ο Γιώργος πριν 5 χρονια!

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν κόσμο μαγικό, σαν σήμερα πριν από ακριβώς 5 χρόνια, μια καλόκαρδη και πεντάμορφη βασίλισσα (δικό μου ειναι το παραμύθι, όπως θέλω το γράφω, εντάξει???), μπήκε σε ένα δωμάτιο κρύο και άγνωστο για να γεννήσει τον πρωτότοκο γιο της! Μαζί, στο πλάι της, καθόταν ο βασιλιάς της, αγχωμένος και αμήχανος, κρατώντας της όμως συνεχώς το χέρι. Μαζί ζέσταναν εκείνο το δωμάτιο από την προσμονή τους. Σε λίγο (8 ώρες μετά με καισαρική), θα γίνονταν γονείς. Κάτι που φανταζόντουσαν μήνες τώρα, αλλά με τίποτα δεν μπορούσαν να φανταστούν! 😉

Κανένα 2ωρο μετά (αν θυμάμαι καλά από την ζαλάδα της νάρκωσης), η βασιλική μαία έβαζε στην αγκαλιά της βασίλισσας Λυδίας το πριγκηπόπουλό της! Ζητοκραυγές και αλλαλαγμοί ηχούσαν -στο μυαλό της! Και τότε, με τον ορό στο ένα χέρι και το τρέμουλο στο άλλο, είδε για πρώτη φορά το μωρό της που με το χεράκι του της έδωσε τον τιμητικό τίτλο «ΜΑΜΑ»!

Την κοιτούσε με πελώρια ανοιχτά και έξυπνα μάτια, είχε μεγάλα χέρια και πατούσες, ήταν ψηλό και όμορφο και ήξερε οτι βρισκόταν εκεί ακριβώς που θα ζητούσε να βρίσκεται για πολλά ακόμη χρόνια. Στην αγκαλιά ΜΟΥ!

Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, πως ακριβώς να τον κρατήσω, τι να του πω, πως να τον καλοσορίσω στον κόσμο μας. Απλά του χάιδεψα το χεράκι και έμεινα να τον κοιτάω με ένα ζαβλακωμένο και αμήχανο χαμόγελο! Αυτό το μικρό πλασματάκι θα ζούσε πριγκηπικά! Όχι από άποψη πλούτου, αλλά από προσοχή, αγάπη, και στοργή. Αυτό, το υποσχέθηκα στο μωράκι αυτό σιωπηλά καθώς με κοιτούσε στα μάτια.

Και 5 χρόνια μετά, το πριγκηπόπουλο της ιστορίας, είναι ένας σούπερ ήρωας. Ο super George! Ένα απίθανο, πανέξυπνο, πανέμορφο και καλόκαρδο αγόρι! Που ακόμα βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά μας, που έχει μάθει να δέχεται, να αγαπά, να ζητάει, να ρωτάει, να μοιράζεται, να κλαίει, να κάνει φίλους, να …. Αποκλείεται να τα πω όλα!

Η Βασίλισσα και ο Βασιλιάς είναι τόοοοοσο περήφανοι για το πριγκηπόπουλό τους! Η ζωή μας θα ήταν τόσο διαφορετική και κενή αν δεν είχαμε   γίνει γονείς του. Ο πλούτος που υπάρχει στην ζωή μας από τη στιγμή που η Βασίλισσα έγινε ΜΑΜΑ και ο Βασιλιάς ΜΠΑΜΠΑΣ, είναι αμέτρητος και απέραντα πολύτιμος!

Τζώρτζη μου, σου εύχομαι να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι πάντα γερός για να μπορείς να χαίρεσαι την ζωή στο έπακρο και να την πιάνεις από τα κέρατα για να καταφέρνεις αυτά που ονειρεύεσαι. Να θυμάσαι πως η μαμά και ο μπαμπας δεν έχουν άλλη προσδοκία από σενα εκτός από την ευτυχία σου! Έτσι αγάπη μου, μπορείς να γίνεις οτι θες, κι εμείς θα σε θαυμάζουμε και θα σε αγαπάμε για ΠΑΝΤΑ!!!

Ο Γιώργος 5 χρονών σήμερα με τον κολλητό του!

Advertisement

Χρόνια πολλά Ναταλία μου!!!

our little birthday girl!!!

 

Λοιπόν περνάνε τόσο γρήγορα τα χρόνια και είμαι σίγουρη πως όσο κλισέ κι αν είναι αυτή η φράση, άλλο τόσο θα την καταλάβετε όσες είστε μαμάδες! Που την μία μέρα έχεις στα χέρια σου ένα θετικό τεστ, την άλλη πας στο μαιευτήριο με μια αγωνία και χαρά ταυτόχρονα για να γεννήσεις και την άλλη το μωρό σου γίνεται 2 χρονών!

 

Η Ναταλία μου έπρεπε να το ξέρω από την μέρα που γεννήθηκε, οτι τα πράγματα θα τα κάνει όπως ακριβώς θέλει! Είναι ένα τόσα δα μικρό πλασματάκι και μας κάνει, όλους οικογενειακώς, να χορεύουμε τον χορό της! Θέλει να της διαβάσεις βιβλίο και της λές ναι? Όοοοοχι δεν είναι αυτό αρκετό. Πρέπει να κάτσεις ακριβώς εκεί που το έχει σκεφτεί και ονειρευτεί, να κάτσει κι αυτή ακριβώς εκεί που θέλει και μετά να αρχίσεις να διαβάζεις! Θέλει το νερό της αλλά στο συγκεκριμένο ποτήρι, το λουλουδάκι που θα της ζωγραφίσεις με συγκεκριμένο χρώμα (αναλλόγως με την περίσταση πάντα! Όχι κάθε φορά τα ίδια!). Αυτό που θέλει, το διεκδικεί και το καταφέρνει! Και έτσι λοιπόν κι εμείς, την αφήνουμε να διεκδικεί γιατί… τι καλύτερο να μεγαλώσει και να είναι ένα δυναμικό τυραννάκι κοριτσάκι?

 

Η Ναταλία μου που λέτε, μιλάει τόσο όμορφα! Τα λέει όλα! Δε μασσάει τίποτα! Τα λέει όπως να ‘ναι! Και όλοι την καταλαβαίνουμε! Ακούει μια φράση και το επόμενο λεπτό την επαναλαμβάνει και δεν επαναλαμβάνει μόνο την φράση αλλά και τον τόνο της φωνής και τον τρόπο που το είπες. Και συν αυτού, προσθέτει και τις δικές της απερίγραπτες εκφράσεις και γίνεται ένα αγαπησιάρικο καρτούν! Πραγματικά! Είναι το καρτούν μας 🙂

 

Η Ναταλία μας άμα την ρωτήσεις πόσο χρονών είναι σήμερα, σου λέει «δύο» και δείχνει όσο δάχτυλα ξεπηδήσουν από την μικρή της γροθιά. Και μετά σε κοιτάει χαρούμενη και σου λέει «θα βήχιω και κεάκια εγώ!!!» (μετάφραση: θα σβήσω και κεράκια εγώ)! Και δεν μπορείς να μην γελάσεις και να μην την σφίξεις στην αγκαλιά σου και να της κάνεις σβουριχτά φιλάκια! Απλά δεν γίνεται!!! Ακόμα και τις μέρες (σαν αυτές τις τελευταίες ένα πράμα) που αν με δει να κάτσω, ζητάει γάλα και δεν μπορώ ούτε μια στιγμή να ηρεμήσω…

 

Την κοιτάζουμε και αναρωτιόμαστε πότε μεγάλωσε τόσο, πότε έμαθε τόσα πράγματα και πότε μας τρέλανε όλους! Ακόμα και ο Γιώργος είναι ξετρελαμένος με τη Ναταλία και της το λέει τόσο συχνά!!! Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες τα ατελείωτα κατορθώματα της και τους λόγους για τους οποίους είμαι σίγουρη πως έχω το καλύτερο κοριτσάκι του κόσμου, αλλά δε θα το κάνω (έχω τρόπους, χαχα!). Θα αρκεστώ στα παραπάνω και στο να της ευχηθώ…

 

Ναταλία μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα τόσο δυναμική, να μην τα παρατάς και να βρίσκεις τρόπους να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, όπως ακριβώς κάνεις και τώρα! Σου εύχομαι να βρίσκεις χαρά τόσο εύκολα όσο και τώρα. Να είσαι πάντα γερή και να έχεις ανθρώπους γύρω σου που να σε αγαπούν, όπως έχεις και τώρα! Χρόνια σου πολλά μικρό μου γλυκό και καρτουνίστικο κοριτσάκι μου! Ναι αγάπη μου, ΕΙΣΑΙ 2!!! 🙂

 

καρτουνίστικο χιούμορ!

4 χρόνια blogger, 4 χρόνια mamalydia!

happy birthday blogακι μου!!! 🙂

Λίγο πριν τα πρώτα γενέθλια του Γιώργου, πριν 4 χρόνια δηλαδή, ξεκίνησα δειλά δειλά να γράφω σ’ αυτό εδώ το blog (όλα τα ωραία γεννιούνται Ιανουάριο μου φαίνεται: Ο Γιώργος μου, η Ναταλία και ο άντρας μου! Τυχαίο?). Από μικρή μου άρεσε να γράφω, είχα ήδη γράψει και το ημερολόγιο της εγκυμοσύνης μου, είχα μπει σε μια ροτα γραψίματος. Μου άρεσε… Ταυτόχρονα, νέα μαμά, αρχάρια σε όλα και χωρίς να εμπιστεύομαι τα πάντα σε κάποιον παιδίατρο, έψαχνα συνεχώς για θηλασμό, διατροφή, ψυχολογική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού και κάθε τόσο σε συζητήσεις με άλλες μαμάδες, έτρεχα να βρω κάποιο άρθρο για να τους δώσω  να διαβάσουν, έγραφα τις ίδιες και ίδιες συμβουλές θηλασμού, διατροφής, κλπ. Και έτσι, το ξεκίνημα του blog μου, έγινε για να έχω κάπου μαζεμένες όλες τις πληροφορίες που έβρισκα, για να δίνω απλά ένα λινκ και για να υπάρχουν ώστε αν κάποια άλλη μαμά ψάχνει παρόμοια θέματα, να τα βρεί κάπως, μαζεμένα. Δεν υπήρχαν και πολλά μαμαδοblogs τότε, ίσως 1-2 μόνο και μιας και δεν είχα γνώσεις να ανοίξω σελίδα, άνοιξα blog 😉 Και από τότε, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων στο ίντερνετ, που γι αυτούς, το όνομά μου είναι… mamalydia!

Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ακόμα και ψυχοθεραπεία για μένα, hobby, και μέρος όπου σιγουρεύομαι κι από άλλες μαμάδες ότι είμαστε πολλές με την ίδια τρέλα (εννοώ τα ίδια μυαλά…)!

Σίγουρα ΠΟΤΕ δεν με είχα φανταστεί ως blogger και πρόσφατα με είπε ο άντρας μου και μου έκανε εντύπωση να φανταστείτε! Δεν είχα ούτε στα όνειρά μου σκεφτεί πως θα με διαβάζουν τόσες μαμάδες, πως θα είχα followers (καλέ μην ακολουθείτε, κι εγώ δεν ξέρω που παω, χαχα!), πως θα είχα τόσες συγκινήσεις μέσα από δω, πως θα μοιραζόμουν τόσα και τόσα μαζί σας κι εσείς μαζί μου, πως θα είχα πολλές φορές ρόλο συμβουλάτορα, πως θα βοηθούσα τόσες μαμάδες να θηλάσουν ή έστω να μην νιώσουν τύψεις για το γεγονός οτι ΔΕΝ θήλασαν, οτι κοιμούνται με τα παιδιά τους. Πως θα είχα μπει σε εφημερίδα, πως θα θύμωνα με την κριτική κάποιων που μας θεωρούν no life και πως ζούμε μέσα από τα παιδιά μας αντί να τα αφήσουμε να μεγαλώσουν, πως μετά από τόσον καιρό δεν θα τα είχα παρατήσει και θα έγραφα ακόμη!

Να σας πω κάτι? Πάντα είχα ένα κόμπλεξ. Κόμπλεξ ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνη, όμορφη, ότι δεν τα καταφέρνω καλά, ότι δεν γράφω αρκετά καλά, κλπ. Βασικά μάλλον για πολλά κόμπλεξ με βλέπω να είχα… Βέβαια πάντα τα κατάφερνα σε ότι έκανα, αλλά αυτό δεν μου άλλαζε την γνώμη. Μέχρι που γέννησα! Εκεί δεν μπορούσα να μην τα καταφέρω. Μια μαμά πρέπει να τα καταφέρει με τα παιδιά της και να είναι μια καλή μαμά. Δεν έχει πρόβα η μητρότητα! Μια μαμά πρέπει να πιστέψει ότι τα πάντα που χρειάζεται, βρίσκονται στο ένστικτό της, μαζί με την βοήθεια του ίντερνετ και του ένστικτου που αποκτά από την αγάπη της για τα παιδιά της, έχει ότι χρειάζεται. Και ψάχνοντας, έβρισκα. Μέσα μου, ήξερα αν το κάθε τι είναι σωστό ή λάθος, αν πρέπει να το δοκιμάσω, αν μου ταιριάζει, αν μου φαίνεται καλό για το παιδί μου. Και η αυτοεκτίμησή μου άρχισε να ανεβαίνει. Παράλληλα γνώρισα τόσο όμορφους ανθρώπους εδώ μέσα. Έδειχναν να με εμπιστεύονται για την κρίση μου, άρχισα να με εμπιστεύομαι κι εγώ πιο πολύ!

Μέσα σε 4 χρόνια, μεγάλωσα! Έμαθα, έγινα μαμά 2 παιδιών, σας γνώρισα ακόμη καλύτερα και πόσο χαίρομαι που μέσα από δω έκανα πολύτιμες γνωριμίες. Θυμάμαι στην αρχή του blog, έβλεπα τα άρθρα που διάβαζαν μαμάδες και τις λέξεις που έβαλαν στο google και τις έβγαλε σε μένα. Ήμουν τόσο χαρούμενη όταν έβλεπα ότι έψαχναν για κάτι και έβρισκαν την απάντηση στο blog. Ότι μετά πατούσαν και σε άλλα παρόμοια θέματα και άρα ενδιαφέρονταν να μάθουν κι άλλα! Και πάντα σκεφτόμουν ότι ίσως να βοήθησα κάποια μαμά να θηλάσει το μωρό της. Ότι κάπου, υπάρχει κάποιο μωράκι που πήρε αυτό το δώρο από τη μαμά του και ένα λιθαράκι κάπου ίσως να είχα βάλει κι εγώ! Και αργότερα άρχισαν κάποιες φορές να μου στέλνουν μήνυμα ή να αφήνουν σχόλια στο blog και να με ευχαριστούν γιατί είχαν διαβάσει κάποιο άρθρο και από κει πήραν θάρρος να συνεχίσουν! Τι συγκίνηση είναι αυτή! Πραγματικά! Έχει θολώσει άπειρες φορές αυτή η οθόνη καθώς διαβάζω σχόλιά σας 🙂

Έχω πάρει μηνύματα από μαμάδες σε άσχημη κατάσταση, μιλάμε και ανταλλάσσουμε μηνύματα και ελπίζω λίγο να βοηθώ. Όχι δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά δεν με γνωρίζουν και μπορούν να «αδειάσουν» σε μια άλλη μαμά που σίγουρα κάτι καταλαβαίνει με τις φρίκες τους! Και καθώς εγώ νομίζω πως μπορεί να βοηθώ κάποιον, όλες εσείς με βοηθήσατε να χτίσω τον εαυτό μου και να νιώσω σιγουριά. Να νιώσω οτι μπορεί και να μην είμαι χαζή, ότι δεν έχει σημασία αν είμαι όμορφη γιατί δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει, και να πιστεύω πως είμαι μια καλή μαμά, ή έστω ενδιαφέρομαι να γίνω μια καλή μαμά! Σας ευχαριστώ πολύ γι αυτό!

Μέσα σ’αυτά τα 4 χρόνια, έμαθα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω! Είμαι εδώ και θα συνεχίσω να είμαι (τώρα που πήρα το κολάι) και θα χαίρομαι να περνάτε από το blogaκι μου να τα λέμε και να γνωριζόμαστε! 4 χρόνια blogging και συνεχίζουμε δυναμικά! Στα 10 θα το κάψουμε χαχα 😆

Ευχαριστώ για την παρέα και αναμείνατε στο ακουστικό σας! Ακολουθούν διαγωνισμοί και δωράκια. Στα γενέθλια πάντα δεν έχουμε δωράκια??? 😉

Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται (my way)!

Βλέποντας (από τα στατιστικά του blog) ότι πολλές μαμάδες καθημερινά βλέπουν ένα πόστ  μου του 2008 το οποίο είναι γραμμένο από μια φίλη μου η οποία τότε μου το είχε στείλει γιατί παραπονιόμουν για την κούραση που είχα (ο Γιώργος ήταν ακόμη βρέφος), αποφάσισα να γράψω ένα άλλο γιατί με εκείνο δεν είμαι απολύτως σύμφωνη. Τότε μόλις είχα ξεκινήσει και δεν είχα κατασταλαγμένη άποψη σε πολλά στα οποία σήμερα έχω. Έτσι, γράφω κι εγώ την δική μου εμπειρία μιας και πολλές μας τρώει το θέμα του ύπνου τελικά!

Λοιπόν, να μπω στο ψητό. Πώς έμαθα τα παιδιά μου να κοιμούνται? Με κανέναν απολύτως τρόπο! Oh yes! Μπορεί να δοκίμασα μια φορά την παραπάνω μέθοδο και μια άλλη φορά την τακτική της Νταντάς πρώτων βοηθειών (που αφήνει το παιδί στο κρεβάτι και το πάει και το ξαναπάει στο κρεβάτι του μέχρι που το παίρνει και καλά απόφαση το παιδί και μένει εκεί… Τζώρτζη μου, συγνώμη αγόρι μου που έβαλα την δική μου ανάγκη πάνω από τη δική σου και σε έκανα πειραματόζωο έστω και μόνο γι αυτές τις δύο φορές! Βλέπεις όμως, μετά κατάλαβα ότι το κλάμα σου δεν ήταν ψεύτικο και πως πραγματικά είχες ανάγκη την μαμά για να κοιμάσαι. Και γιατί όχι δηλαδή? Κι εμένα η καλύτερή μου δεν είναι όταν κάποιος μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να κοιμηθώ? Δεν προτιμώ να κοιμάμαι με παρέα παρά μόνη μου? Εσύ για ποιον λόγο να προτιμάς κάτι διαφορετικό? Και όντως καλές μου φιλενάδες, έτσι είναι…

Εγώ το πήρα απόφαση που λέτε και δεν ξαναδοκίμασα προγράμματα, συμβουλές και θαυματουργά «ματζούνια» ύπνου. Από τη στιγμή που έγινα μαμά, είμαι μαμά και την μέρα και την νύχτα. Κι αν αυτό σημαίνει πως για να κοιμηθούν τα μικρά πρέπει να ξοδεύω κάποιον χρόνο παραπάνω, ας είναι! Η μικρή θηλάζει ακόμη. Την θηλάζω ξαπλωτά και μόλις κοιμηθεί, την αφήνω στο κρεβάτι της (αυτό το κολλητά στο δικό μας εννοώ). Αν θέλει και ο Γιώργος να κοιμηθεί την ίδια ώρα, με παίρνει αγκαλιά από πίσω καθώς εγώ είμαι γυρισμένη προς την Ναταλία. Η συμφωνία είναι μόλις κοιμηθεί η Ναταλία, να γυρίσω να του κάνω αγκαλιά, χαδάκι και φιλάκι και όποτε το κάνω και ο Γιώργος ήδη κοιμάται, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο προσωπάκι του. Αν δεν έχει κοιμηθεί ακόμη, του χαϊδεύω λιγάκι τα μαλλιά του, τα φρυδάκια του και γλαρώνει μέσα σε δευτερόλεπτα! Άλλες φορές βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έχει κοιμηθεί βέβαια και με παππούδες, κλπ. Δεν είμαστε μόνο εμείς που μπορούμε να τον κοιμίσουμε. Γιατί να το κόψουμε αυτό, ερωτώ? Και η μόνη δυσκολία που έχω βρει μέχρι στιγμής, που κάποιες φορές μου την σπάει, δεν είναι άλλη από αυτή που θέλω να βγω και πρέπει να έχω γυρίσει μέχρι την ώρα που είναι να τα κοιμίσουμε ή να τα κοιμίσουμε και να βγούμε (κάτι που είναι και πάλι πρόβλημα γιατί η Ναταλία ακόμη ξυπνάει καμιά φορά και θέλει να θηλάσει για να ξανακοιμηθεί). Ναι είναι σπαστικό αυτό, το γνωρίζω, ΑΛΛΑ όπως είπα. Μαμά είμαι! Γονείς είμαστε! Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα βολικά και όλα όπως πριν… και επίσης, όλα αυτά δεν θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη. Ο Γιώργος δεν θέλει τόσες πολλές αγκαλιές μέσα στη μέρα. Κάποτε αναρωτιόμουν αν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω μου και το έκανε. Κάποια στιγμή θα θέλω να τον αγκαλιάσω και δεν θα με αφήνει, κάποια στιγμή θα πεθυμούμε τον καιρό που ξαπλώναμε όλοι μαζί αγκαλιά και κοιμόμασταν παρέα, αλλά δεν θα συγκινείται και κανείς άλλος εκτός από μας. Το ίδιο και η Ναταλία και οποιοδήποτε παιδί δηλαδή (όχι μόνο τα δικά μου παιδιά)…

Τί θέλω να πω? Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τα παιδιά μας για να κάνουν κάτι αντίθετο από αυτό που έχουν ανάγκη, ειδικά εφόσον κάποια στιγμή θα το μάθουν από μόνα τους. Κανένα παιδί δεν έμεινε να κοιμάται με τους γονείς του για πάντα, ούτε και να χρειάζεται κάποιον να τον κοιμίζει για πάντα. Αργά ή γρήγορα γίνονται όλα. Αυτό που φοβόμαστε βέβαια όλοι, είναι ότι πολύ πιθανόν να γίνει η πρώτη εναλλακτική. Δηλαδή, αργά. Και εμείς βιαζόμαστε για όλα πια. Απλά το φιλοσόφησα και αφήνω τα πράγματα να πάρουν την πορεία τους, δίχως να βιάζω κάτι. Εφόσον κοιμόμαστε όλοι καλά και το ευχαριστιόμαστε όλοι, ποιος ο λόγος να αναγκαστώ να περάσω μέρες κλαίγοντας επειδή κάνω ο μωρό μου να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί, με νεύρα λόγο της κούρασης, μιας και ο μωρό θα είναι μέσα στα νεύρα και εν τέλει να του δημιουργήσω άγχος το οποίο μπορεί να του μείνει για δεν ξέρω κι εγώ για πόσο?

Έτσι, με λίγα λόγια… Πως να μάθουμε να παιδιά μας να κοιμούνται? Ποιος ήταν και είναι ο δικός μου τρόπος? Δεν τα μαθαίνω! Με μαθαίνουν αυτά 😉

Υ.Γ. Με το να κοιμίζω τα μικρά μου στο κρεβάτι μας, με το να θηλάζω για να τα κοιμίσω και μετά να τα αφήνω να παραμείνουν μαζί μας στο κρεβάτι μας, ή να μένω μαζί τους με αγκαλιές και χάδια μέχρι να τα πάρει ο ύπνος, με βοήθησε να κοιμάμαι πολλές παραπάνω ώρες από ότι αν τα είχα σε ξεχωριστό κρεβάτι ή να πηγαινοέρχομαι μέσα στο βράδυ για να τα ηρεμήσω ή/και να τα πάρω στο δικό τους δωμάτιο για να μην συνηθίσουν και κακομάθουν στο δικό μας.

Υ.Γ. 2 Για να προλάβω κάποιους που συνήθως ρωτάνε το ίδιο, να πω πως με τον άντρα μου, δεν είναι απαραίτητο να βρεθούμε στο δικό μας κρεβάτι. Υπάρχουν κι άλλα μέρη στο σπίτι για να βρεθεί ένα ζευγάρι. Εννοείται πως η σχέση συνεχίζεται, δεν παύουμε να είμαστε γυναίκες επειδή γίναμε και μαμάδες και έχουμε τον προσωπικό μας χρόνο μιας και όταν κοιμίζουμε τα παιδιά,  δεν  παραμένουμε στο κρεβάτι κι εμείς (εκτός αν θέλουμε να κοιμηθούμε δηλαδή). Τα παιδιά συνήθως κοιμούνται στις 9, κι εμείς στις 1-2. Αν θες, όλα γίνονται 😉

Υ.Γ.3 Το να βλέπεις τα παιδιά σου να κοιμούνται μέσα στη νύχτα, το να ακούς την αναπνοή τους και να νιώθεις αφάνταστη ασφάλεια (ακόμα και όταν είναι άρρωστα). Το να ξυπνάς μαζί τους και να χουχουλιάζουν και να γελάνε πρωί πρωί… Πόσο μεγαλύτερη αξία έχει, και πόσες περισσότερες όμορφες αναμνήσεις θα έχουμε κι εμείς κι αυτά, από το να είχα απλά την ευκολία του ύπνου!!!

Καλή μας χρονία!!! 2012!!!

 

Η αλλαγή του χρόνου φέτος με βρήκε με χαρτομάντιλα από το ένα χέρι και το οτριβίν από το άλλο! Τη Ναταλία στην ανάρρωση από πυρετούλη μιας μέρας και αλλεργικά (μάλλον στα μάλλινα χαλιά της πεθεράς μου) σπυράκια τριγύρω στο σώμα της (αρχικά φοβηθήκαμε και για οστρακιά μιας και είχε περάσει και ο Γιώργος πρόσφατα). Παρ’ όλα αυτά, ανοίξαμε τα δώρα μας, είδαμε βεγγαλικά στον ουρανό, γελάσαμε, φάγαμε (μέτρο δεν έχουμε να πάρει με το φαϊ?), ήπιαμε, καπνίσαμε (αχ, την έχω πατήσει!), κοιμηθήκαμε αργαααααα, και την επόμενη μέρα, πρώτο μηνιά κι αρχη χρονιά, συνεχίσαμε να περνάμε καλά!

Το βραδάκι είπαμε να αφήσουμε στην γιαγιά και τον παππού τα μικρά και να πάμε για καφεδάκι στην Παραλία της Χαλκίδας και αφού κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε τραπέζι και κάτσαμε να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα, χτύπησε το τηλέφωνο και τα μαζέψαμε να φύγουμε γιατί η μικρή μας έκλαιγε απαρηγόρητα. Τουλάχιστον το μισό μου μοκατσίνο το είχα τελειώσει! Δεν πειράζει… Περάσαμε ωραία και όταν γυρίσαμε. Παίξαμε παντομίμα όλοι μαζί, ξανά γέλια, χορός και λίγο μετά, τα χαρτομάντιλα και το οτριβίν πήγαν στα χέρια του Μάκη και ο Γιώργος ζεστός, αρνιόταν πεισματικά να βάλει θερμόμετρο γιατί έτσι θα ήταν πια ολοφάνερο πως είχε αρρωστήσει κι αυτός με τη σειρά του!!! Τέλεια!!!

Κι όμως! Τι να μας νοιάξει? Κάνουμε αγκαλιά με τον Μάκη και τρέχουν κι αυτά να γίνουν ένα μέσα στην αγκαλιά μας! Κάνουν χαρούλες μεταξύ τους και παίζουν χαρούμενα με τα νέα τους παιχνίδια. Φοράνε πυτζαμούλες με Αγιους Βασίληδες και μοιράζουν τα δώρα με σκουφάκια Χριστουγεννιάτικα. Υπάρχουν στην ζωή μας και όσο κι αν είναι ώρες ώρες κολλημένα πάνω μας (βγάζουν δόντια, έχουν συνάχι, θέλουν ΜΟΝΟ την μαμά ακόμη κι όταν προσπαθεί να φάει, ξυπνάνε τον μπαμπά για να παίξουν μόλις πάει για ύπνο, κλπ κλπ), δίνουν νόημα σε μια πρωτοχρονιά που φαινομενικά δεν έχει «βγει» και πολύ καλά. Στις διακοπές που βρεθήκαμε να είμαστε όλη μέρα κλεισμένοι σε ένα σπίτι (εκτός της μιας ώρας που προσπαθήσαμε να βγούμε μόνοι μας)!

Και γι αυτά τα παιδάκια το επόμενο έτος θέλω λοιπόν:

-να μην φωνάζω στον Γιώργο όσο κάνω πολλές φορές όταν είμαι κουρασμένη

-να κόψω το τσιγάρο (που εδώ και μερικούς μήνες από ένα στην πλάκα έγινε μισό πακέτο την μέρα)

-να χάσω ΠΟΛΛΑ κιλά ώστε να μπορώ να χαίρομαι πολλά παραπάνω πράγματα με τα μικρά χωρίς να σκέφτομαι το πως σκέφτομαι το πως φαίνομαι

-να παίζω παραπάνω με τα μικρά

-να διαβάζω παραπάνω βιβλία

-να χρησιμοποιώ πολύ λιγότερο το κομπιούτερ τις ώρες που είναι ξύπνια τα μικρά

-να συνεχίσω capoeira (και να μην νιώθω τύψεις ότι αφήνω μόνη την Ναταλία στους δικούς μου)

-να μην ξεσπάω στον Μάκη (που δίχως αυτόν θα τα είχα παίξει)

Η λίστα αν κάτσω και σκεφτώ θα μεγαλώσει πολύ, αλλά νομίζω πως τα πιο σημαντικά είναι αυτά. Πόσα να κάνω σε έναν χρόνο ρε παιδιά?

Το σίγουρο όμως είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα στη ζωή μου, μου αρέσουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είναι! Δεν είμαι σίγουρη τι να ευχηθώ εκτός από τα κλασσικά μα απολύτως απαραίτητα για την ευτυχία μας. Υγεία, πολλή αγάπη και χρόνο με τα παιδιά μας. Η κάθε μια μας εύχομαι να είναι χαρούμενη ότι και να της συμβαίνει, ακόμα κι όταν τα σχέδια μας αλλάζουν και νομίζουμε πως χαλάνε. Πότε άλλωστε από τότε που κάναμε παιδιά, πάνε ακριβώς όπως τα προγραμματίσαμε.

Σε μια συζήτηση που είχα, δεν μπορούσε να καταλάβει ένας ελεύθερος φίλος μου το πως γίνεται να σου αρέσει (όντως) να μην μπορείς να κάνεις όλα όσα σου άρεσαν πριν, να μην μπορείς να φας με ησυχία, να ακούσεις ήρεμα μουσική και να διαβάσεις ένα βιβλίο χωρίς να έχεις το μυαλό σου ΚΑΙ στα παιδιά, πως μπορείς να αντέχεις την φασαρία, πως στις διακοπές δεν μπορείς να φανταστείς να πας μόνος σου αλλά θέλεις να πας με τα παιδιά σου (άρα η σχέση με τον άντρα σου δεν τα πάει πια καλά). Δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο ένας άνθρωπος με ενδιαφέροντα θα ήθελε να έχει παιδιά! Και όσο και να του εξηγούσα κάποια στιγμή, κατάλαβα… Αν δεν έχεις δικά σου παιδιά, απλά όντως… δεν μπορείς να καταλάβεις!!! Και όταν το καταλάβεις, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αξία!

Εύχομαι λοιπόν το 2012 να θυμόμαστε τι έχει αξία! Καλή σας χρονία 🙂