Ζω 35 χρόνια!!!

Κάθε χρόνο γράφω στα γενέθλιά μου. Να λοιπόν και φέτος που έχω πάλι γενέθλια. Αναρωτιόμουν αν θα έκανα κάτι σπέσιαλ στα γενέθλιά μου, αλλά δεν είχα την ανάγκη νομίζω. Μάλιστα έλεγα να μην κάνω και τούρτα μιας και κάνω δίαιτα και μετά αυτή που θα μείνει κάπως θα πρέπει να φαγωθεί 😉 Τελικά όμως θα κάνουμε και τουρτίτσα και θα σβήσουμε και τα κεράκια από τρεις φορές και πάνω για να χαρούν και τα ζουζούνια του σπιτιού, να χαρώ κι εγώ που φέτος θα μου τραγουδάει και ο Τζώρτζης αλλά και η Ναταλία 🙂 Δεν είναι και λίγο να σου τραγουδάνε τα δυο σου παιδιά και να σου εύχονται να μεγαλώσεις και να κάνεις άσπρα μαλλιά! Κι εγώ αυτό θέλω άλλωστε. Να μεγαλώσω (τα άσπρα μαλλιά είναι άλλο θέμα που το ξεπερνάμε πολύ πολύ εύκολα βεβαίως βεβαίως)!

Υπάρχει άλλωστε κάτι καλύτερο? Ζω 35 χρόνια! Όχι απλά αναπνέω και υπάρχω, αλλά ζω! Τι σημαίνει αυτό? Ναι μεγαλώνω, ναι θα μεγαλώσω κι άλλο, θα φτάσω τα 40, τα 50, τα 60 (ελπίζω κι άλλο) και θα ασπρίσουν τα μαλλιά μου τελείως και θα είμαι περήφανη για την ηλικία μου και για τα γενέθλιά μου. Γιατί το να μεγαλώνω, σημαίνει οτι ζω και μπορώ να βλέπω και τους δικούς μου να μεγαλώνουν. Να παρακολουθώ την πορεία της ζωής τους κάποια στιγμή από μακριά. Αλλά είναι ευλογία να ζεις. Η εναλλακτική ποια είναι άλλωστε?

Άρα ζω 35 χρόνια! Είμαι μαμά 2 παιδιών που αγαπώ και για τα οποία είμαι περήφανη τόσο μα τόσο πολύ. Το αγόρι μου και το κορίτσι μου, που αγαπώ πιο πολύ κι από μένα, όπως και κάθε μαμά! Που καμιά φορά νιώθω να ξεχειλίζω και να σκάω από το τόσα πολλά όμορφα συναισθήματα τρέφω γι αυτά!  Είμαι σύζυγος του καλύτερού μου φίλου που αγαπώ από τα 18 μου και που ομορφαίνει (τις περισσότερες μέρες) την καθημερινότητά μου! Είμαι κόρη δυο γονιών που με μεγάλωσαν με πολλή αγάπη και αν και καμιά φορά νιώθουν τύψεις που δεν ακολούθησαν το στιλ διαπαιδαγώγησης που επέλεξα εγώ (τότε βλέπετε η μόδα ήταν σε πιο αυστηρά μέτρα), η αλήθεια είναι πως μέσω αυτής και της αγάπης τους έγινα η Λυδία που είμαι τώρα, σωστά? Είμαι αδερφή του 2 χρόνια μεγαλύτερου αδερφού μου, τον οποίο θαύμαζα και θαυμάζω από μικρή (και τον ζήλευα επίσης χιχι) και ο οποίος έχει πλέον κι αυτός την δική του οικογένεια, άρα είμαι και κουνιάδα και θεία. Είμαι νύφη και κουνιάδα, κουμπάρα και κολλητή (με την κουμπάρα). Είμαι blogger και βγάζω εδώ και πόσο καιρό τα σώψυχά μου σε κόσμο που μπορεί ποτέ να μην γνωρίσω, αλλά αυτό με κρατάει «χαλαρή» και δυνατή ώρες ώρες! Είμαι αυτό που είμαι για 35 χρόνια και μου αρέσει!

Χτες, έβαψα τα μαλλιά μου και ένιωσα όπως νιώθουμε άλλωστε όλες όταν κάνουμε μια αλλαγή έστω και μικρή! Και αυτό μου φτάνει! Νιώθω ευγνωμοσύνη επειδή ζω 35 χρόνια! Και την ώρα που θα σβήσω τα κεράκια ξέρω ποια θα είναι η ευχή μου. Αυτή που κάνω κάθε χρόνο από τότε που κατάλαβα τι είναι σημαντικό. Και θα σας την πω, γιατί δεν πιστεύω πως δεν θα πιάσει. Θα ευχηθώ να γεράσω πλάι στον Μάκη και να βλέπουμε με περηφάνια τα παιδιά μας στη δική τους οικογένεια να ευτυχούν!

Ζω 35 όμορφα χρόνια! Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για να νιώθω τυχερή. Φανταστείτε πως νιώθω λοιπόν που έχω τοοοοοοσα παραπάνω!!! 🙂

Περι θηλασμού… σκέψεις…

Όλες λίγο ή πολύ, γνωρίζουμε πλέον τα οφέλη, ή μάλλον τα τεράστια και ατελείωτα οφέλη του θηλασμού. Στα οποία κάθε τόσο μάλιστα προσθέτουν και νέα! Και πάντα χαίρομαι όταν τα διαβάζω. Δεν χορταίνω βασικά να τα διαβάζω, γιατί ο δρόμος -του θηλασμού- που επέλεξα και επιλέγουν όλο και περισσότερες μαμάδες και στην χώρα μας πια, μπορεί να είναι πολύ ζεστός, γεμάτος γλυκιές στιγμές, ξέχειλος από ουσίες ζωντανές και φτιαγμένες μόνο για το παιδί μου, και πιστέψτε με μπορώ να συνεχίσω με τις ώρες να γράφω, είναι ταυτόχρονα και ένας δρόμος που όσον αφορά εμένα, δεν είναι και ο πιο εύκολος…

Μπορεί να είναι άπειρες φορές πρακτικότερος σε πολλά σημεία από αυτόν του μπιμπερό και του υποκατάστατου του μητρικού γάλακτος, όπως πχ το βράδυ που αντί να σηκωθείς να φτιάξεις γάλα, απλά δίνεις το δικό σου ξαπλωμένη δίπλα στο μωρό σου και ξανακοιμάσαι κι εσύ και το μωρό όμορφα και ωραία, ή που δεν έχεις τον μπελά της αποστείρωσης, το έξοδο του γάλακτος, ή που αποφασίζεις να μείνεις τελικά πιο πολλές ώρες από ότι υπολόγιζες αλλά δεν σκέφτεσαι αν έχεις γάλα μαζί σου να δώσεις στο μωρό αν πεινάσει, κλπ κλπ… Είναι όμως ταυτόχρονα πιο κουραστικός έστω, γιατί ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να δώσει γάλα στο μωρό, είσαι εσύ!

Και όχι μόνο αυτό. Το μωρό και έπειτα μικράκι σου, μαθαίνει να κοιμάται στις περισσότερες περιπτώσεις, μόνο με σένα (ειδικά εφόσον επιλέξεις να μην αφήνεις το μωρό να κλαίει για να κοιμηθεί), όταν αισθάνεται περίεργα ή είναι αρρωστούλικα, παρηγοριά βρίσκει μόνο σε σένα και το σούπερ γάλα σου, μπορεί ανά πάσα στιγμή να θέλει γάλα και πρέπει να βρίσκεσαι εκεί να του το προσφέρεις, όπερ ο θηλασμός είναι και λίγο κάτι σαν… -δεν βρίσκω καλύτερη λέξη να πάρει μην την πάρετε στραβά- σκλαβιά! Δεν μπορείς να πεις ότι είσαι πτώμα και να πεις σε κάποιον άλλον να του δώσει γάλα, ούτε άρρωστη δεν μπορείς να είσαι βασικά! Δεν μπορείς να πεις ότι χρειάζεσαι μια βόλτα μόνη σου κάπου για να ξεδώσεις με τις ώρες, δεν μπορείς να κάνεις αρκετά πράγματα που ίσως θα ήθελες να κάνεις… Βέβαια, είναι σκλαβιά επιλογής. Γλυκιά σκλαβιά, αλλά μαμάδες που έχετε θηλάσει τα μωρά σας, πείτε μου οτι το έχετε νιώσει κι εσείς αυτό κατά καιρούς και πως δεν είμαι η μόνη που το σκέφτεται έτσι!

Δοκίμασα με τον άντρα μου να βγω 2 φορές έξω αφού κοίμισα την μικρή, και στην ώρα σχεδόν είμασταν πίσω γιατί (ενώ δεν ξυπνάει συνήθως τόσο νωρίς), ξύπνησε και έκλαιγε απαρηγόρητα που δεν πήγα εγώ να την δω και να την θηλάσω για να ξανακοιμηθεί! Τα ραντεβού μου όταν προσπάθησα να κάνω μια δουλειά διακόσμησης, τα κανόνιζα βάση των θηλασμών μου που όμως τελικά δεν έπεφταν πάντα όπως τους είχα σχεδιάσει. Μόνη για ψώνια, τώρα που η Ναταλία είναι 2 χρονών ξεκίνησα να κάνω δίχως να φοβάμαι πως θα θέλει να κοιμηθεί και δεν θα μπορεί δίχως εμένα. Και καμιά φορά που συζητάμε αν θα ήθελα να κάνουμε τρίτο παιδί, τώρα που αρχίζω να νιώθω πάλι ότι αρχίζω να έχω λίγη παραπάνω ελευθερία, λέω ΟΧΙ! Σαν να μην έχω κουράγιο για άλλον ένα γύρο…

Δεν θέλω με καμία κυβέρνηση να αποτρέψω κάποια μαμά από το να θηλάσει. Το blog αυτό άλλωστε ξεκίνησε με αυτήν ακριβώς τη λογική. Να βοηθήσω μαμάδες να θηλάσουν! Είναι όμως ταυτόχρονα, ένα blog στο οποίο εκφράζω τις σκέψεις μου παράλληλα με οτιδήποτε άλλο και αυτές είναι οι σκέψεις που είχα αυτές τις μέρες στο μυαλό μου. Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα αν θα έπρεπε να τις γράψω, αλλά αποφάσισα να το κάνω, γιατί πιστεύω πως υπάρχουν και άλλες θηλάζουσες μαμάδες που σκέφτονται το ίδιο και ίσως νιώθουν και τύψεις που σκέφτονται έτσι (όπως άλλωστε νιώθω κι εγώ ακόμη και τώρα που τις γράφω).

Ένας ακόμη λόγος, ήταν επειδή ακούω πολλές φορές μαμάδες να λένε πως ο συνεχιζόμενος θηλασμός, είναι επειδή η μαμά βαριέται να μπει στην διαδικασία αποθηλασμού για να μην δυσκολευτεί (το ίδιο βέβαια και για το γεγονός του ότι κοιμάμαι ακόμη με τα παιδιά μου). Όχι λοιπόν, δεν είμαι μια τεμπέλα μαμά! Αυτό που κάνω, το έχω επιλέξει μετά από αρκετή έρευνα. Το κάνω ακόμη κι αν φορές μου στοιχίζει από προσωπικό χρόνο δικό μου αλλά και με τον άντρα μου, ακόμη και όταν ξυπνάω πιασμένη επειδή η μικρή ήθελε όλο το βράδυ να θηλάζει και δεν μπορούσα παρά να κοιμάμαι στο πλάι. Μπορεί κάποιες φορές να αισθάνομαι ότι το παιδί μου (ειδικά όταν ήταν μωρό) με έβλεπε απλά σαν την παροχή τροφής του, ένα γιγάντιο στήθος (ή δύο εν πάσι περιπτώσει). Μπορεί κάθε φορά που θα κάτσω στο κομπιούτερ να χαλαρώσω λίγο, να έρχεται κι αυτή η ζουζούνα να ζητάει γάλα γιατί το έχει βρει παιχνίδι τελευταία, ή μπορεί τελευταία να αναρωτιέμαι αν υπάρχει περίπτωση να αποθηλάσει ποτέ, αλλά συνεχίζω! Συνεχίζω γιατί γνωρίζω πως αυτό το δώρο που κάνω στο παιδί μου, είναι ανεκτίμητο!

Α-ΝΕ-ΚΤΙ-ΜΗ-ΤΟ!!! 

Και ναι, γνωρίζω πως αυτά τα χρόνια περνάνε γρήγορα και πως μάλιστα κάποια μέρα θα το σκέφτομαι με νοσταλγία. Μπορεί να χρησιμοποίησα την λέξη σκλαβιά, αλλά πείτε μου την αλήθεια. Η μητρότητα δεν είναι αρκετές φορές δύσκολη? Δεν μας καίει συχνά τις μπαταρίες μας? Δεν μας φτάνει στα όριά μας πολύ συχνά? Κι όμως, δεν θα επιλέγαμε ούτε μια στιγμή κάτι διαφορετικό! Σωστά? Έτσι λοιπόν, όσο κι αν θα ήθελα να μπορούσαν και οι μπαμπάδες να θηλάζουν τα μωρά μας (έστω που και που), δεν θα άλλαζα τίποτα όσον αφορά τον δρόμο που επέλεξα. Θα θήλαζα και πάλι τα παιδιά μου και θα ήμουν -όπως και είμαι- περήφανη για αυτό μου το κατόρθωμα.

Μαμάδες που θηλάζετε ή θηλάσατε, όλες σας θαυμάζω! Βλέπω μαμά που θηλάζει κάπου έξω, και νιώθω κάτι όμορφο πάντα γι αυτές! Είμαστε δεμένες από κάποιο στοίχημα ένα πράμα! Αυτό να μην τα βάλουμε κάτω ότι δυσκολία και να βρούμε μπροστά μας! Και αυτό με κάνει να συνεχίζω 😉 Όσες αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να θηλάσουν, ΝΑΙ!!! Αν δεν άξιζε, δεν θα το συνέχιζα για τόσον καιρό άλλωστε! Απλά γκρινιάζω.  Είναι στη φύση μου μάλλον 😆

Εκτοξευστήρας πομ-πομ σε 2 λεπτά!

Και εκεί που έψαχνα για κήπους και παιχνίδια για παιδιά που μπορώ να φτιάξω μόνη μου, λέμε τώρα (θα σας δείξω σε άλλο post τι βρήκα), έπεσα πάνω σε ένα παιχνιδάκι που φτιάχνεις μέσα σε 2 λεπτάκια και που άρεσε πολύ στον Γιώργο. Η Ναταλία δεν μπορούσε και πολύ να παίξει, αλλά από 3 χρονών και πάνω, νομίζω πως τα μικρά το κατά ευχαριστιούνται!

 

Τον εκτοξευστήρα πομ-πομ. Ξέρετε αυτά τα μικρά μαλλιαρά μπαλάκια που τα βρίσκεις στα ράφια με τα υλικά χειροτεχνίας. Και είχα βεβαίως βεβαίως, όπως επίσης και πλαστικά ποτηράκια και μπαλόνια. Πάνω κάτω νομίζω πως όλες οι μαμάδες έχουμε αυτά τα τρία υλικά, σωστά?

 

Λοιπόν, τι θα χρειαστούμε:

– πλαστικά ποτηράκια (όσα και τα παιδάκια που θα παίξουν + 1 για τον μπαμπά που θα θέλει κι αυτός)

– μπαλόνια (όσα και τα ποτηράκια)

– πομ-πομ

– ψαλίδι

 

Κόβουμε το ποτήρι μας γύρω γύρω στη μέση και κρατάμε το μισό ΔΙΧΩΣ την βάση. Στην ουσία έχουμε έτσι έναν κύλινδρο. Κόβουμε και το μπαλόνι μας κάπου εκεί που είναι το πιο παχύ του σημείο. Ανοίγουμε τα μπαλόνι στο χοντρό του σημείο και το φοράμε σαν «καλτσα» στο στόμιο του ποτηριού. Μετά, δένουμε κόμπο την άκρη του μπαλονιού, όπως θα κάναμε αν ήταν φουσκωμένο. Και έτοιμο! Βάζουμε ένα πομ-πομ στο κέντρο του ποτηριού και τραβάμε από την έξω μεριά τον κόμπο του μπαλονιού. Απελευθερώνουμε τον κόμπο και τινγκ, εκτοξεύεται το πομ-πομ μας! Αν βάλετε και κάποιον στόχο, τότε είναι που οι μπαμπάδες μπαίνουν στάνταρ στο παιχνίδι! 😆

 

*Σημείωση: Η Ναταλία (2 χρονών) δεν μπορούσε να παίξει καλά όπως σας είπα, γιατί τα παιδιά πρέπει να κρατάνε το ποτήρι γύρω από το στόμιο μιας και το υπόλοιπο ποτήρι είναι πιο μαλακό και μόλις τραβούσε το μπαλόνι, τσαλάκωνε το ποτήρι…

Πασχαλινά αβγά με κηρομπογιές!

Φέτος, μιας και θα κάτσουμε σπίτι μας το Πάσχα, είπα να βάψουμε τα Πασχαλινά μας αβγά με μια νέα τεχνική που μου έμαθε η κολλητή μου και που τα είχε κάνει πέρσι και η ίδια και βγήκαν φανταστικά! Πήρα λοιπόν 24 αβγουλάκια και είπα στα μικρά μου να κάτσουμε να να βάψουμε!

 

Λοιπόν, από τα 24, άφησα τα 2 στην άκρη για να κάνω κανένα κέικ και «έβρασα» τα υπόλοιπα στον φούρνο με τον εξής τρόπο. Βάζουμε λαδόχαρτο στην βάση του φούρνου έτσι ώστε σε περίπτωση που μας σπάσει κανένα να μην έχουμε να καθαρίζουμε ολόκληρο φούρνο. Μετά, τοποθετούμε τα αβγά απευθείας πάνω στην σχάρα του φούρνου (έτσι ώστε να μην κυλάνε), και τα αφήνουμε να ψηθούν για 30 λεπτά στους 160 βαθμούς (δεν χρειάζεται να προθερμάνουμε). Aπό τα 22 αβγά, μου έμειναν τα 20 (τα 2 ράγισαν)… Μετά, βγάζοντάς τα από τον φούρνο, τα βάζουμε σε ένα μεγάλο μπολ με κρύο νερό και τα αφήνουμε να κρυώσουν.

 

 

Μετά ξεκινάμε το ωραίο μέρος της διαδικασίας. Παίρνουμε κηρομπογιές και λέμε στα μικρά μας να ζωγραφίσουν πάνω ότι θέλουν! Ο γιος μου δεν τρελαίνεται για ζωγραφική, οπότε έκανε απλά γραμμές και μουτζούρες (μιας και δεν τον έφτανε ο χώρος για χάρτη και τέρατα που συνήθως ζωγραφίζει), και η Ναταλία έκανε κι αυτή γραμμούλες και μουτζουρίτσες! Απο τα 20 αβγά που μας είχαν μείνει, έσπασαν άλλα 4 στην διαδικασία κι εγώ αναρωτιόμουν αν θα μείνουν μέχρι το τέλος καθόλου αβγά 🙂

 

 

Όταν τελειώσουν την ζωγραφική, βάζεις σε μπολάκια αρκετά μεγάλα, τις βαφές. Εγώ είχα κόκκινη, κίτρινη και μπλέ. Βυθίζεις τα αβγά στα μπολ και γενικά ακολουθείς την διαδικασία που αναγράφεται πάνω στη συσκευασία.

 

 

Τα βγάζεις και τα αφήνεις να στεγνώσουν. Αρχίζεις να παίρνεις μια ιδέα για το πως θα φαίνονται τα αβγά, αλλά το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται μετά το γυαλισμα. Με βαμβάκι λοιπόν και λάδι, αρχίζεις να τρίβεις τα αβγά και τότε αρχίζει και φεύγει η κηρομπογιά αφήνοντας το χρώμα του αβγού να φαίνεται και τριγύρω η βαφή κανονικά!

 

 

Μπορεί το αποτέλεσμα στα δικά μας αβγά να μην είναι τόσο εντυπωσιακό, αλλά η διαδικασία είχε πολύ πλάκα και τα παιδιά χάρηκαν που δημιούργησαν τα δικά τους αβγουλάκια. Το ίδιο και η μαμά!

Καλό Πάσχα!!!! 🙂

Μυστικά στο Σακί (άσκηση Μοντεσσόρι για νήπια και προσχολικές ηλικίες)!

Σας έχω νέο παιχνιδάκι! Εγώ το έπαιξα και με τον Γιώργο, το δοκίμασα και στη Ναταλία και ενώ νόμιζα πως δεν θα τα κατάφερνε, τα έβγαλε πέρα μιαααα χαρά! 🙂

Θα χρειαστούμε:

– Ένα πάνινο σακουλάκι που να κλείνει με λουρί από πάνω. Εναλλακτικά, μια μικρή σχετικά μαξιλαροθήκη.

– Διάφορα αντικείμενα που θα μαζέψετε τριγύρω από το σπίτι και τα οποία γνωρίζει το παιδί.

Στο σακί του Γιώργου έβαλα όσα βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.

Στο σακί για την Ναταλία, έβαλα λιγότερα αντικείμενα και ήταν τα παρακάτω.

Λοιπόν, πως παίζεται:

Δίνεις στο παιδί το σακούλι και του λες να μην κοιτάει και να αρπάζει από το σακί ένα αντικείμενο με το χέρι του. Να το πιάσει, να το πασπατέψει και να μην το βγάλει από το σακί μέχρι να μαντέψει τι είναι αυτό που κρατάει. Μόλις μαντέψει και σας το πει, τότε το τραβάει έξω από το σακούλι για να δει αν ήταν σωστή η μαντεψιά.

Έχει πολύ πλάκα το ύφος τους όταν καταλάβουν τι κρατάνε στα χέρια τους και την ώρα που σου λένε τι πιστεύουν πως κρατάνε στα χέρια τους!

Η δυσκολία στα νήπια στην ηλικία της Ναταλίας, είναι να τα πείσεις να σου πουν τι αντικείμενο κρατάνε, πριν το τραβήξουν έξω. Εκεί λοιπόν, κρατούσα με τα χέρια μου το «στόμιο» του σακουλιού και δεν άφηνα το μικρό αυθόρμητο χεράκι να πεταχτεί έξω!

Πραγματικά αξίζει να παίξετε με τα μικρά σας αυτό το παιχνίδι. Εκτός από το γεγονός ότι βοηθά πολύ στο να επικεντρωθούν μόνο στην αφή τους και στο να κάνουν εικόνα στο μυαλό τους αυτό που αγγίζουν, εκτός από το γεγονός επίσης ότι τους αρέσει και αισθάνονται τόσο όμορφα όταν μαντέψουν σωστά, αξίζει γιατί θα εντυπωσιαστείτε με τα παιδιά σας για το πόσο καλά θα τα πάνε στο παιχνίδι αυτό. Η Ναταλία πχ που έχει ένα κόλλημα με τα μικρά της ανθρωπάκια, δεν βρήκε μόνο το ότι της έβαλα ανθρωπάκι μέσα στο σακί, αλλά πως ήταν ο Bob! Ο Γιώργος βρήκε την οδοντογλυφίδα κάτι που δεν περίμενα γιατί δεν την χρησιμοποιεί και ποτέ… Τους άρεσε τόσο που μετά έψαχνα για αντικείμενα για δεύτερο γύρο 😉