ΝΑΙ! Ή έστω, φτάνουν στα όρια που στο τσακ γλυτώνουν το κλατάρισμα! Και αυτές εδώ τις μέρες φίλες μου, νιώθω πως εκεί βρίσκομαι. Στα όρια! Αυτό που στο άσχετο νιώθεις το αίμα να σου ανεβαίνει στο κεφάλι και να θες να φωνάξεις ή να βάλεις τα κλάματα, να αφήσεις τον εαυτό σου να σε λυπηθεί για λίγο ρε παιδί μου. Λίγο, γιατί δεν έχεις χρόνο, ούτε θα σε καταλάβει και κανείς κι αν σε δει και πάει να σε πείσει πως δεν έχεις λόγο να νιώθεις έτσι, θα… τον πλακώσεις στις σφαλιάρες!!!
Δεν μου συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από άλλες μέρες. Ασχολούμαι με τα μωρά μου, ένα νέο φιλανθρωπικό event που κάνουμε εδώ στη Ρόδο πολλές μαμάδες μαζί, τις κεραλοιφές μου, οι μέρες έχουν αρχίσει και ζεσταίνουν και σε λίγο θα αρχίσουμε τα μπανάκια, η μικρή βγάζει δόντια και γκρινιάζει, ο μικρός πάει τρεις φορές την εβδομάδα στον παιδικό και άλλες τρεις μένει σπίτι άρρωστος και μετά κολλάει και η μικρή, ο καλός μου έχει ξεσκιστεί στην δουλειά και έρχεται αργά, κλπ, κλπ! Όλο τον χρόνο αυτό βέβαια. Δεν είναι κάτι νέο… Απλά, δεν είμαι σούπερ μαμά, δεν είμαι, δεν θα γίνω ποτέ!
Έχω από επιλογή μείνει σπίτι να μεγαλώσω τα μικρά μου. Ναι το γνωρίζω οτι είναι επιλογή μου και δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω κάτι διαφορετικό. Στην σκέψη οτι κάποιος άλλος θα έβλεπε πολύ πιθανόν τα «πρώτα» τους, θα ήξερε καλύτερα τα χούγια τους ή θα τα μάθαινε πράγματα που θα ήθελα εγώ να τους μάθω, με τρελαίνει. Επέλεξα μαζί με τον σύζυγό μου να τα μεγαλώσω εγώ, τουλάχιστον μέχρι να πάνε σχολείο. Μετά βλέπουμε…
Επέλεξα επίσης να θηλάσω τα μικρά μου. Όσο πάει!
Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικά, απλά… Κάποιες φορές, οι επιλογές αυτές βαραίνουν τους ώμους μιας μαμάς. Το γεγονός οτι μπορεί να μην φύγω από το σπίτι για 1-2 εβδομάδες σερί (δηλαδή ούτε στο σούπερ μάρκετ, ετσι?), είναι κάτι που με έχει τσακίσει φέτος. Το γεγονός οτι έχω από τότε που γέννησα την Ναταλία (16 μηνών) να πάω με τον Μάκη μόνη μου κάπου, εκτός από την προηγούμενη επέτειο του γάμου μας (πέρσι τον Ιούνη), το γεγονός οτι ΜΟΝΟ εγώ μπορώ να κοιμίσω την μικρή το βράδυ και να την ξανακοιμίσω αν ξυπνήσει, ή ότι μόνο εγώ καταφέρνω να την ταΐσω, κλπ, κλπ, είναι βάρος ώρες ώρες. Όπως και το γεγονός ότι είμαι πάντα με ένα μικρό μαζί μου και αν κάποιος από τους δικούς μου πάρει ένα από τα δύο για να με ξεκουράσει, αυτό είναι το παιδί που θα με ξεκούραζε αν μέναμε οι δυο μας (ο Γιώργος μου με τον οποίο τα λέμε, γελάμε, κάνουμε παρέα αφού έχει μεγαλώσει πια). Η Ναταλία είναι σε δύσκολη φάση για να την κρατάει κάποιος άλλος…
27 Απριλίου είχα γενέθλια και ο πατέρας μου, μου έκανε την ευγενική χορηγία για ένα μασάζ. ΔΕΝ έχω βρει χρόνο να πάω να κάτσω να μου κάνουν το μασάζ!!! Και πόσο πολύ το χρειάζομαι!!! Δεν θα πω ότι εδώ και πόσο καιρό θέλω να πάω στον οδοντογιατρό, ότι δεν έχω καταφέρει να πάω στον γυναικολόγο από τότε που γέννησα, θα ήθελα να κάνω έναν καθαρισμού προσώπου και έχω αγοράσει κουπόνια για ένα πεντικιούρ από κάτι ειδικά ψαράκια, αλλά μαντέψτε… Δεν έχω χρόνο για μένα!
Σας έχω πει οτι δεν έχω ζωγραφίσει από τότε που γέννησα τον Γιώργο? Πως να αφήσω όλα τα πράγματα για μισό λεπτάκι και να μην γίνει χαμός? Πως να κάτσω να ασχολήθω για 3-4 ώρες χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από το έργο μου?
Να διαβάσω βιβλίο? Το έχω ξεχάσει το άθλημα!!! Η πλάκα είναι οτι συνεχίζω να αγοράζω, με την ελπίδα πως…
Για ποιον λόγο είμαι η ΜΟΝΗ που μπορώ να τα βγάλω πέρα και με τα δύο παιδιά? Πάω για δουλειά (part time διακοσμήτρια γαρ), και αν αργήσω, αρχίζουν τα τηλέφωνα! Κανονίζω τα ραντεβού μου αναλόγως με την ώρα που κοιμίζω την μικρή και σχεδόν τις περισσότερες φορές η ζουζούνα -λές και το ξέρει- δεν κοιμάται στην ώρα της!
Και αφού τελικά πήρα χαμπάρι οτι δεν είμαι και πολύ καλή νοικοκυρά, αποφάσισα να έχω και το σπίτι συμμαζεμένο, την στιγμή που τα παιδιά είναι παιδιά και για να είναι τζιτζί το σπίτι, πρέπει απλούστατα να κάνω την Παναγιωταρά! Κι όμως, γιατί ακόμη δεν νιώθω καλή σύζυγος?
Η μητέρα μου είναι άρρωστη δυο εβδομάδες τώρα. Μόνο ένα φαϊ μπορώ να της πάρω όταν έχω κάτι που θέλει να φάει, αλλιώς… και σαν κόρη βαίνω στην αποτυχία…
Η φωνή μου σαν να έχει ανεβάσει ντεσιμπέλ. Με ακούω αυτές τις μέρες και θέλω να μου βάλω τις φωνές. Να μην είμαι αυστηρή στον Γιώργο! Πόσες φορές το έχω πει? Αλλά, εκείιιι! Να το πάλι το αίμα που ανεβαίνει στο κεφάλι και αν δεν είχα ορκιστεί να μην δώσω ούτε σφαλιάρα στα παιδιά μου, το χέρι θα έφευγε σίγουρα, έστω και για μια «απαλή» στον ποπό του!!! Και γιατί το σκέφτομαι καν? Και το άλλο? Αφού κοιμίσω την μικρή το μεσημέρι και παίξω λίγο με τον Γιώργο, κάθομαι στο κομπιούτερ με ένα φλυτζάνι καφέ που επιτέλους θα πιώ ολόκληρο. Και ο Γιώργος? Κάθεται κι αυτός στο κομπιούτερ του ή βλέπει βίντεο! Ορίστε! Ούτε το καλή μαμά δεν έχω για να παρηγοριέμαι!
Υποσχέθηκα να μην κάθομαι στο κομπιούτερ παρά το πρωί να τσεκάρω μέηλ και το βράδυ αφού κοιμηθούν τα παιδιά. Τα κομπιούτερ θα φύγουν από το σαλόνι ή από το τραπεζάκι και την εύκολη πρόσβαση! Αν με βλέπει έτσι το παιδί, εννοείται πως θα κάθεται κι αυτός και θα κολλάει! Τέλος, κι ας με χαλαρώνει!!!
Σήμερα, έλεγε η μητέρα μου στον Γιώργο πως όταν γίνει καλά επιτέλους, θα τον πάρει μια ολόκληρη μέρα να κάνουν βόλτες, να τα πούνε, να φάνε μαζί, να παίξουν στην θάλασσα. Και δεν χαιρόμουν! Ζήλευαααα! Ζήλευαααα! Έσκαγα από τη ζήλια μου βασικά, γιατί εμένα πότε θα μου πει κάποιος να μου κρατήσει λίγο την Ναταλία να πάρω τον γιο μου μόνη μου με τις ώρες και να μην ανησυχώ για τίποτα? Πότε θα μου πει κάποιος οτι θα τα κρατήσει και τα ΔΥΟ (ναι γιατί? εγώ πως το κάνω?) για να πάω να κάνω ψώνια? Για να πάω να πιω καφέ με την κολλητή μου? Δίχως να μου πουν σε 2 ώρες να είμαι πίσω!
Η μόνη ώρα μόνη μου, είναι όταν γυρίζω σπίτι με το αυτοκίνητο αφού έχω πάρει τον Γιώργο στον παιδικό ή πηγαίνοντας να τον πάρω (όταν το κάνω αυτό μόνη μου γιατί μερικές μέρες το κάνω μαζί με την μικρή)! Βάζω στο φουλ την μουσική και τραγουδάω μόνη μου. Βγάζω πολύ ένταση, αλλά τι να σου κάνει ένα 15λεπτο?
Πραγματικά, νομίζω πως ο πιο όμορφος ρόλος που είχα ποτέ στη ζωή μου, είναι αυτός της μαμάς! Αλήθεια! Το πιο όμορφο πράγμα είναι να βλέπω τα παιδιά μου και να τα αγκαλιάζω και μην αρχίσω να λέω τώρα γι αυτά γιατί δεν θα τελειώσει αυτό το πόστ ποτέ. Απλά, μια δυο φορές τον χρόνο, ανάβει το φωτάκι της βενζίνης μου! Και όλα υπολειτουργούν και νιώθω ότι δεν θα φτάσω στο βενζινάδικο πριν σβήσει το αυτοκίνητο! Και φωνάζω για βοήθεια, αλλά σαν να μην φωνάζω και πολύ δυνατά… Είναι εκεί που με φαντάζομαι να μαζεύω μερικά ρουχαλάκια και να πηγαίνω να μείνω σε ένα μέρος άλλο χωρίς να πω σε κανέναν τίποτα! Φλαααααπ!!! Αυτο-χαστούκι γιατί τι μάνα είμαι να θέλω να αφήσω τα παιδιά μου και να εξαφανιστώ??? Και μετά, βρίσκω τους εσωτερικούς μηχανισμούς και επανέρχομαι. Δεν ξέρω αν με παίρνει κανείς στα σοβαρά ή αν λένε από μέσα τους «ΟΚ, άρχισε πάλι… Υπομονή, λίγες μέρες τουμπεκί και θα της περάσει!». Πρέπει όμως να αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά (είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι μόνη, σωστά?)! Δεν είμαστε σούπερ μαμάδες! Μπορεί να μοιάζουμε πολλές φορές, αλλά δεν είμαστε! Χρειαζόμαστε βοήθεια και ηθική συμπαράσταση! Χρειαζόμαστε να νιώθουμε ότι είμαστε ακόμη ο εαυτός μας και να κάνουμε πράγματα και για μας που και που! Προσοχήηηη! Κλατάρουν ΚΑΙ οι μαμάδες, ορέ! Και αν κλατάρει μια μαμά τελείως, εκεί θα πείτε την μαμά… μαμάκα!!!
Έχετε δεί ποτέ αυτά τα καλλιστεία? Δείτε μερικές φωτογραφίες και θα καταλάβετε! Μικρά κοριτσάκια από 2 χρονών ξεκινούν να χάνουν την αθωότητα τους και αποκτούν μια ψεύτικη σεξουαλικότητα, μια ανώμαλη εικόνα. Πρόσωπο μεγάλης σχεδόν γυναίκας σε σώμα μωρού. Σέξυ κίνηση, μαλλιά με τεράστειο όγκο, ψεύτικο χρώμα, extentions, μπούκλες και μεγαλίστικα χτενίσματα, περιβάλλουν προσωπάκια τα οποία δεν έχουν σχέση με τα πρόσωπα των μικρών κοριτσιών. Ψεύτικες βλεφαρίδες, μεικ απ, μασελάκια με ψεύτικα δόντια για να καλύπτουν τα χαριτωμένα φαφούτικα χαμόγελα, βάψιμο βαρύ, τουαλέτες και ρούχα πανάκριβα γεμάτα φουφούλες και στρας! Ψεύτικα χαμόγελα, μικρομέγαλα πλάσματα σε μια σκηνή να κουνιούνται πέρα δώθε και να παίρνουν βαθμό «ομορφιάς». Κοριτσάκια που βιώνουν την απογοήτευση και την αρνητική βαθμολογία για την εμφάνισή τους, για το αν συμπεριφέρθηκαν σαν γυναίκες ή σαν παιδιά της ηλικίας τους, που βιώνουν την άρνηση, τον αρνητικό σχολιασμό ακόμη και της μητέρας τους, οι οποίες τις διορθώνουν με ένα ακόμη botox, με περισσότερη δουλειά έτσι ώστε να θυμούνται την χορογραφία τους ακόμα καλύτερα την επόμενη φορά!!!
Το Blog μιας Μαμας 