Πριν 20 χρόνια!

Ήταν το 1995. Είκοσι ακριβώς χρόνια πριν… Είχα βρεθεί να σπουδάζω στην Αγγλία, 18 χρονών κοριτσάκι και εκεί σε γνώρισα. Σε είδα από μακριά και ήσουν αυτό ακριβώς που ήθελα. Δεν ήξερα αν ήσουν Ελληνας, δεν ήξερα τίποτα γι σένα. Ήσουνα όμως δικός μου! Και αν λοιπόν με ρωτήσει κάποιος, αν πιστεύω στον έρωτα από την πρώτη ματιά, δεν μπορώ να πω όχι! Πως άλλωστε?

Ενάμισι μήνα μετά, 16 Νοεβρίου 1995, δώσαμε το πρώτο μας φιλί! Από τότε πολλά ακόμη! Από τότε ζήσαμε κι άλλα. Όχι μόνο φιλιά, όχι μόνο ρομαντζάδες και όχι όλα όμορφα και ρόδινα! Περάσαμε μαζί περιπέτειες, άγχοι, αποτυχίες, καυγάδες, κλάματα, περάσαμε μαζί όμως και επιτυχίες, νέες ανακαλύψεις, χαρές, συμφιλιώσεις, κλάματα ευτυχίας. Ζήσαμε μαζί… και μόνο που το σκέφτομαι, περνάνε μπροστά μου τόσες στιγμές. Τότε που σε καλούσα για τραπέζι και σου έφτιαχνα τονοσαλάτα και φρυγανισμένο ψωμί με μανιταρόσουπα από κονσέρβα! Τότε που αποφάσισες να μείνουμε μόνο φίλοι και το επόμενο βράδυ που τα «φτιάξαμε». Τότε που μας έδινες μόνο 6 μήνες σχέσης κι αυτό γιατί φαινόμουν σοβαρή! Το πρώτο κινέζικο που πήγαμε μαζί και προσπαθούσαμε να φάμε σούπα με τα chop sticks. Αλλά μου έρχεται στο μυαλό και τότε που καθόμασταν 2 μερόνυχτα να τελειώσεις την εργασία σου και νυστάζαμε τόσο πολύ που κάναμε τζόγκινγκ έξω στο ψοφόκρυο! Και τις πρώτες μας διακοπές μαζί στην Ερέτρια, και άλλη φορά στη Σύμη και στο Παρίσι. Και μετά θυμάμαι να τελειώνουμε τις σπουδές, και να αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε εμείς οι δύο… Και μου έρχεται η στιγμή που μου έκανες πρόταση γάμου και εγώ δέχτηκα, αλλά και εκείνο το βράδυ καιρό μετά, που είπαμε να χωρίσουμε. Πως δεν πάει άλλο… αλλά μετά αποφασίσαμε να παντρευτούμε! Θυμάμαι τη μέρα του γάμου μας. Τι όμορφη μέρα! Το γαμήλιο ταξίδι, που συνέπεσε με το Euro 2004 και τα ποδόσφαιρα που παρακολουθούσα μαζί σου! Τις αγκαλιές και τα ουρλιαχτά για την φούστα του τσολιά που είναι βαριά πριν το πάρουμε, όταν το πήραμε και μετά στο Καλλιμάρμαρο! Το πρώτο θετικό τέστ και το πρώτο μας παιδί που μας έκανε γονείς. Και το ήξερα πως θα είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου! Και τότε έγινες για μένα ακόμη πιο σημαντικός! Θυμάμαι το δεύτερο θετικό τεστ, που τελικά δεν μας έφερε μωράκι και μετά από καιρό το τρίτο θετικό τεστ που μας έφερε τη Ναταλία μετά από κλάματα στον πηγαιμό του χειρουργείου! Και είμαστε από τότε γονείς δύο παιδιών! Και πάντα εσύ θυμάμαι, αλλά ακόμη και τώρα, να με βγάζεις από τις δύσκολες φάσεις, θυμίζοντας μου ό,τι ξεχνάω πάνω στον πανικό μου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά μας και πόσες ακόμη στιγμές να θυμηθώ? Από τις χαρές μας μαζί τους. Από την ρουτίνα μας, που κάποιες φορές μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό θα είναι πια η ζωή μας. Θυμάμαι όμως και  τις όμορφες διασκεδαστικές μέρες που διαψεύδουν την κάθε μας χαζή σκέψη. Και πόσες ακόμη στιγμές!!!

20 χρόνια! Μαζί σου έχω ζήσει πιο πολλά χρόνια από ότι δίχως εσένα! Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου (όπως λέει και το άσμα)! Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν το βλέμμα μου δεν είχε πέσει πάνω σου… τότε! Είμαι σίγουρη για ένα πράγμα όμως και θα στο πω! Με όλα όσα έχουμε περάσει, με όλα όσα γνωρίζω για σενα και τη ζωή μας, αν πήγαινα πίσω στο χρόνο με αυτή τη γνώση και έπρεπε να διαλέξω, με το χέρι στην καρδιά, πάλι θα σε έβλεπα και θα έλεγα… «αυτός είναι δικός μου!!!»

Χρόνια μας πολλά!!! ❤ ❤

Αφιερωμένο! Τότε το ακούγαμε και το τραγουδάγαμε με μια κασέτα στην εστία. Νομίζαμε πως καταλαβαίναμε. Νομίζαμε πως το ροζ ήταν κακό χρώμα. 😉

Υ.Γ. πολλά μέλια, αλλά μέρα που είναι, μου το επιτρέπετε, έτσι?

Τα καλύτερα είναι εδώ!

 

The best is yet to come, λένε. Τα καλύτερα θα ρθούν, τραγουδάει η φίλη μας η Αλεξίου. Και ονειρευόμαστε τη μέρα που θα είναι όλα καλύτερα. Περιμένουμε το μέλλον. Τότε που θα έχουμε χάσει τα κιλά που θέλουμε. Τότε που θα έχουμε λεφτά. Τότε που θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά. Τότε που θα πάρουμε την άδεια ή την σύνταξη. Τότε που… Και περνάνε οι μέρες και η απόλυτη ευτυχία δεν έρχεται ποτέ. Ούτε τα απολύτως καλύτερα, ούτε τα καλυτερότερα… Μα γιατί άραγε? Μας μούτζωσαν? Είμαστε γκαντέμηδες? Τι στο καλό συμβαίνει?

 

Χτες πήγαμε μια ολοήμερη εκδρομή με τα παιδιά. Τελευταία Κυριακή πριν αρχίσει το σχολείο και τα μαθήματα. Από αυτές που γυρίζοντας με το αυτοκίνητο τα παιδιά δεν αντέχουν και φτάνουν στο σπίτι κοιμισμένα. Από αυτές τις μέρες που τα βάζεις στο κρεβάτι με τα ρούχα και συνεχίζουν τον ύπνο τους. Από αυτές που γυρίζεις κάποια στιγμή και κοιτάς στα πίσω καθίσματα και βλέπεις τα παιδιά σου έτσι:

 

 

Τα βλέπεις έτσι και ξέρεις ότι γράψανε λαμπερές, χρυσαφί, χαρούμενες αναμνήσεις στα μυαλουδάκια τους (όσοι έχετε δει το έργο «τα μυαλά που κουβαλάς» βλέπετε τώρα εκείνες τις στρογγυλές μπαλίτσες αναμνήσεων ε?). Και χαμογελάς, γιατί ξέρεις ότι βοήθησες κι εσύ σ’αυτό 🙂

Και μετά γυρίσαμε στο σπίτι και έβαλα να δω τις φωτογραφίες που βγάλαμε όλοι μαζί! Και ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι (γιατί άλλωστε το έβλεπα μπροστά μου)!

 

 

 

Δεν είναι μόνο στα δικά τους μυαλουδάκια αυτές οι όμορφες ευτυχισμένες στιγμές που γίνονται αναμνήσεις μόλις περάσουν λίγες ώρες! Είναι και στα δικά μας ενήλικα μυαλά! Κι εγώ πέρασα καλά με τα παιδιά μου! Κάναμε τρέλες στην παραλία. Είμασταν και οι τέσσερις μαζί, όλοι με μάσκες και δείχναμε ο ένας στον άλλον τα διάφορα είδη ψαριών που βλέπαμε στα βραχάκια, κάνοντας νοήματα και βγάζοντας ήχους μέσα από τους αναπνευστήρες!

 

Μαζέψαμε μικρά και μεγάλα κοχύλια και θαυμάσαμε τα παιδιά μας πάνω στα βράχια. Είτε με άλλα παιδάκια να ψάχνουν καβούρια, αλλά και μόνα τους να ανεβαίνουν και να ποζάρουν για φωτογραφία.

 

 

 

Γελάσαμε, χαλαρώσαμε, αφήσαμε τα πάντα έξω από το μυαλό μας και το γεμίσαμε με αυτές τις στιγμές που ζούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Μέχρι που έπεσε σκιά. Και τότε βγάλαμε κι άλλες σέλφις όλοι μας μαζί αλλά και οι δυο μας μόνοι, γιατί θυμηθήκαμε πως αγαπιόμαστε και πως από αυτή μας την αγάπη βγήκαν τα δυο πλάσματα που θαυμάζαμε εκείνη τη στιγμή. Και τέλος, βγάλαμε φωτογραφία το τοπίο, λες και στο μυαλό μας δεν ήταν αρκετό για να μείνει.

 

 

Ε, λοιπόν, πραγματικά! Γιατί περιμένουμε τα καλύτερα να ρθούν? Γιατί? Προσπερνάμε μέσα στην καθημερινότητα μας τις μικρές και μεγάλες στιγμές ευτυχίας! Κάποιες φορές μαζεμένες σαν την χτεσινή μέρα και άλλες μία μία μόνη της, περνάνε μέσα στη μέρα και εμείς τις προσπερνάμε! Γιατί, the best is yet to come! Όχι φίλοι μου. Δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ αν δεν τις έχεις ζήσει ήδη. Αν δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου, οι καλύτερες στιγμές θα έρθουν και δεν θα τις πάρεις καν χαμπάρι. Tο the best to come, είναι αυτό που ζεις τώρα και γελάς μέχρι δακρύων με την κολλητή σου, τα παιδιά σου, τον άντρα σου. Είναι που είμαστε όλοι καλά και που μπορούμε να πηγαίνουμε ολοήμερες και που ακόμη και μετά από γκρίνια, βλέπεις τα ψάρια στον βυθό της θάλασσας και γουρλώνεις τα μάτια μέσα από την μάσκα και φωνάζεις «ουυυυ, ουυυυυ!» για να τα δουν και οι άλλοι! Είναι το χαμόγελο της κόρης σου όταν πας να την πάρεις από το σχολείο την πρώτη της μέρα. Είναι η μεγαλίστικη αγκαλιά του γιου σου καθώς περπατάς στο δρόμο και το χάδι του στην πλάτη σου (όπως του κάνεις συνήθως εσύ). Είναι που ακούει ο άντρας σου ένα τραγούδι που θέλει να μοιραστεί μαζί σου και το δυναμώνει, καθώς ρίχνει μια παράφωνη κορόνα στο κρεσέντο του! Είναι όλα αυτά! Αυτά που έρχονται και φεύγουν ΤΩΡΑ. Και αν δεν το καταλάβουμε, απλά θα χάσουμε τη ζωή μας στο περίμενε μιας τελειότητας που ποτέ δεν θα έρθει, γιατί δεν έχουμε μάθει να την βλέπουμε… Σ’ αυτό το μικρό κοχύλι πχ (η στο βλέμμα της)! 😉

 

 

 

Όταν κάνεις πως δεν βλέπεις…

Όλο το Facebook γέμισε με άρθρα και σοκαριστικά σχόλια για τον τραγικό θάνατο της μικρής Άννυ. Όλοι εύχονται βασανιστικό θάνατο στον πατέρα, άλλοι και στην μάνα (που θεωρούν πως ήξερε), όλοι ανατριχιάζουν, αναγουλιάζουν, τρέμουν! Και βέβαια δεν αντιλέγω. Πολύ τραγικό και σοκαριστικό και ασυγχώρητο, βάναυσο, άδικο και πολλά άλλα που έρχονται στο μυαλό του καθένα.

Μόλις γίνεις γονιός ζεις πια για το παιδί σου. Κάνεις τα πάντα για να είναι αυτό καλά, για να είναι ευτυχισμένο. Και αν το πειράξει ή πάει να το πειράξει κάποιος, γίνεσαι λιοντάρι, ορμάς να του βγάλεις τα μάτια. Γιατί το δικό σου παιδί είναι ό, τι πιο πολύτιμο έχεις! Και φρικάρεις και μόνο στην ιδέα κάποιος να του κάνει κακό! Φρικάρεις και με την ιδέα ότι όλοι οι γονείς δεν έχουν τα ίδια μυαλά με σένα και με μένα… Μα είναι ποτέ δυνατόν? ΣΟΚ! Όλη η Ελλάδα μέσα στο σοκ!

Αλλά κατά βάθος το ξέρεις πως είναι δυνατόν! Το έχεις δει σε πιο λαιτ μορφή στο πάρκο ίσως. Εκεί που η μαμά πιάνει από το μπράτσο το παιδί για να μην πέσει καθώς του δίνει με το άλλο της χέρι ένα δυνατό μπάτσο στον ποπό του! Όταν ένας μπαμπάς δίνει μια σφαλιάρα σε ένα παιδί που σκούζει για ένα γλιφιτζούρι ή επειδή χτύπησε ένα άλλο παιδί στον παιδότοπο και η κυρία που τα προσέχει το είπε στους γονείς (και τους έκανε ρεζίλι μπροστά στην παρέα)! Ναι, το έχεις δει και έκανες πως δεν βλέπεις. Θυμάσαι?

Και το ίδιο έκανες όταν άκουγες τις φωνές του παιδιού και τις ξυλιές στο πάνω διαμέρισμα. Και μετά τα κλάματα του παιδιού. Και κάποιες φορές κράτησες και την αναπνοή σου για να ακούσεις αν ακούγεται το μικρό αυτό παιδάκι μετά από τον μεγάλο εκείνο κρότο. Και όταν ξανάκουσες τα κλάματα ανάσανες από ανακούφιση! Για μια στιγμή σκέφτηκες να πάρεις τηλέφωνο κάπου να κάνουν κάτι, αλλά τελικά σκέφτηκες πως δεν θα βρεις στο τέλος τον μπελά σου επειδή κανείς άλλος δεν κάνει τίποτα! Και έτσι έκανες πως δεν ξέρεις τίποτα. Ακόμη και όταν την επόμενη είδες στο ασανσέρ, το παιδί με μια μελανιά στο πρόσωπο. Τότε που πάλι σκέφτηκες να το πάρεις αγκαλιά και να του πεις πως θα το βοηθήσεις και να μην φοβάται τίποτα! Όμως τελικά έκανες πως δεν βλέπεις!

Και τί έγινε τελικά? Τις περισσότερες φορές δεν πεθαίνουν βέβαια αυτά τα παιδιά. Μάλιστα κάποια, κάνουν μια χαρά οικογένεια. Κάποια απλά συνεχίζουν στα δικά τους παιδιά τα ίδια που έμαθαν από τους γονείς τους (άλλωστε κι αυτά που μεγάλωσαν έτσι, τι έπαθαν? Τίποτα!). Κάποια μεγαλώνουν και μπλέκουν σε άσχημες παρέες. Μπλέκουν με ναρκωτικά, κάνουν παιδιά ανάμεσα στην μαστούρα τους και αυτό τους χαλάει την ρουτίνα. Και του φωνάζουν, το χτυπάνε, ξεχνάνε να το ταϊσουν ή ξοδεύουν τα χρήματά τους στην δόση τους και το παιδί μεγαλώνει μόνο του. Κι εσύ τι κάνεις? Ακούς, το λυπάσαι, μπορεί να ρίχνεις και δάκρυα για αυτό το παιδί και σκέφτεσαι πόσο άδικη είναι η ζωή. Αλλά πήρες τηλέφωνο να έρθουν να το πάρουν αυτό το μικράκι? Θυμώνεις και λες θα πάρεις τηλέφωνο το πρωί! Αλλά δεν παίρνεις! Και την επόμενη φορά που ακούς τα κλάματα και τις φωνές, περιμένεις να ακούσεις την κατάληξη. Για μια στιγμή σου κόβεται η ανάσα γιατί δεν ακούς τίποτα! Μετά κλάμα και υπόσχεσαι την επόμενη φορά που θα το ακούσεις θα πας πάρεις τηλέφωνο το 100! Και την επόμενη φορά πάλι τα ίδια. Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν ακούς πια κλάμα!

Εσύ που κάνεις πως δεν βλέπεις! Εσύ που ποτέ σου δεν έκανες κάτι! Μην σοκάρεσαι! Το ξέρεις πως υπάρχουν και τέρατα! Τα έχεις δει. Άλλα πιο μικρά, άλλα πιο μεγάλα, άλλα άρρωστα που και γι αυτά ποτέ κανείς δεν έκανε κάτι. Όμως τα έχεις δει και όταν κάνεις πως δεν βλέπεις, ένα παιδί πεθαίνει! Είτε πραγματικά, είτε μόνο μέσα του!

Η παιδική κακοποίηση (και η σφαλιάρες κακοποίηση είναι παρεπιπτόντως), μόνο κακό μπορεί να κάνει σε ένα παιδί. Διώκεται από τον νόμο και πρέπει να μάθουμε όλοι να κινητοποιούμαστε όταν καταλαβαίνουμε πως συμβαίνει σε κάποιο σπίτι η όταν γίνεται μπροστά μας. Φοβόμαστε πως θα μας την πουν, πως δεν θα είμαστε αρεστοί και πολλά άλλα, αλλά είναι εμείς οι μεγάλοι που οφείλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά θα γίνουν γονείς και ο κύκλος θα συνεχίζεται. Όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, αλλά και αυτά που οι δικοί τους γονείς δεν το κάνουν. Αλλιώς φίλε μου φταις κι εσύ που κάνεις πως δεν βλέπεις… Φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ, φταίμε όλοι!

Το παιδί μου, θα με γηροκομήσει (not)!

 

Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω! Φέτος η χρονιά μου έχει αρκετό τρέξιμο είναι η αλήθεια, αλλά κάθε τόσο βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, και να το το ποστ μου!

 

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι για τις ενοχές. Μιας και είμαστε γονείς, ειδικά εμείς οι μαμάδες, τις ενοχές τις έχουμε στην τσεπούλα μας και έτσι διάβαζα για το πως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε αυτές τις ενοχές και να τις διώχνουμε από μέσα μας γιατί σε τίποτα στην ζωή μας δεν βοηθούν! Μεγάλο θέμα θα μου πείτε.

 

Πάμε όμως παρακάτω γιατί άλλο είναι το θέμα μου. Μιλούσε λοιπόν και για τις ενοχές που πολλοί μπορεί να έχουμε όσον αφορά στο κατά πόσο καλά παιδιά είμαστε για τους γονείς μας τώρα που μεγάλωσαν, πόσο τους νοιαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε, πόσα ζητάνε από μας και πόσα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας, ή αισθανόμαστε από τα σχόλια, το βλέμμα, κλπ των γονιών μας, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί! Ή και από μόνοι μας σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να τους αγαπούμε περισσότερο, να μην μας την σπάει που πρέπει να τους τρέξουμε κάπου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας και τι νιώθουμε? Ενοχές!

 

Ειδικά εμείς στην Ελλάδα που τις περισσότερες φορές ζούμε αρκετά κοντά στους γονείς μας, που αν δεν πάμε μια Κυριακή στην μαμά που έφτιαξε φαΐ για όλη την οικογένεια, θα μας το χτυπάει, που η μαμά μας και ο μπαμπάς μας, μας προίκισαν και μας σπούδασαν και πρέπει να το ξεπληρώσουμε κάπως όλο αυτό. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι θα μένουμε όλοι μαζί γιατί μας έδωσαν το σπίτι τους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μετά από λίγο δεν θα τους αντέχουμε και θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να την κάνουμε από το σπίτι… Και τι μας κάνει εμάς αυτό όλο? Τέρατα! Παιδιά τέρατα, γιατί πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ εκτιμούμε όλο αυτό που μας δωρίστηκε και να βαρυγκωμάμε για τους ίδιους μας τους γονείς? Ενοχές λέμε ρε παιδί μου!

 

Και τι έλεγε το βιβλίο? ‘Εδωσε μια πολύ απλή εξήγηση. Δεν θα την αναλύσω όμως πολύ… Έλεγε λοιπόν, ότι τα παιδιά δεν είναι πλασμένα να αγαπούν τόσο τους γονείς τους. Οι γονείς είναι πλασμένοι να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά είναι πλασμένα να αγαπούν επίσης κι αυτά, τα δικά τους παιδιά! Πως τα πάντα προχωρούν μπροστά και δεν επιστρέφονται! Πως ένας γονιός ανταμείφθηκε ήδη και δεν περιμένει να ανταμειφθεί από σένα. Ειδικά οι μαμάδες που κάνουν τόσα και τόσα για τα παιδιά τους αλλά και οι πατεράδες που πλέον είναι πιο συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους. Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος με μένα, χαιρόταν γι αυτό, όταν με γέννησε, ένιωσε ολοκλήρωση, αργότερα, το κάθε τι που έκανε για μένα, της προκαλούσε περηφάνια, ευχαρίστηση, χαρά. Το ότι ο πατέρας μου έπαιζε με μας, του προκαλούσε επίσης ολοκλήρωση, χαρά, του έδινε νέο νόημα στην ζωή του. Όταν πλήρωνε για τις σπουδές μου και για πόσα άλλα, το έκανε γιατί θεωρούσε πως αυτό είναι το χρέος του και το έκανε με ευχαρίστηση. Λοιπόν, η ανταμοιβή γινόταν συγχρόνως με το όταν γινόντουσαν! Δεν υπάρχει κάποιο χρέος… Αυτά όλα τα έκαναν και για τους ίδιους. Τους ευχαριστώ για όλα αυτά, τους ευχαριστώ γιατί έκαναν πολλά περισσότερα ίσως από άλλους γονείς, αλλά αυτό θεωρούσαν ότι έπρεπε να κάνουν και το έκαναν.

 

Και συνεχίζει λοιπόν το βιβλίο και λέει ότι αυτό που χρειάζονται οι γονείς μας, είναι να τους νοιαζόμαστε και να τους σεβόμαστε για όλο αυτό. Να τους αγαπήσουμε το ίδιο πολύ και να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν οι ίδιοι για μας, το να βάλουμε ίσως και τη ζωή μας στην άκρη για να τους φροντίσουμε, δεν είναι χρέος μας. Εμείς αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγάπησαν οι γονείς μας εμάς (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο), τα δικά μας παιδιά και ο τροχός συνεχίζεται και για όλα τα παραπάνω!

 

Και φτάνω στο δια ταύτα! Τι ακριβώς θα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν? Να μας γηροκομήσουν, να μας βλέπουν κάθε Κυριακή ακόμη κι αν αυτό για τα ίδια θα σημαίνει να θυσιάσουν ίσως την μοναδική ελεύθερη μέρα τους με τα δικά τους παιδιά? Θα ζητάμε όλο και περισσότερα? θα τα κάνουμε κι αυτά να αισθάνονται τύψεις?

 

Και τι ζητάμε τώρα από τα παιδιά μας? Το ίδιο? Να μας αγαπούν όσο τα αγαπάμε εμείς? Να μας καταλαβαίνουν όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς? Ε, δεν γίνεται! Είναι τεράστιο βάρος αυτό για ένα παιδί! Εγώ ελπίζω όπως όλοι ίσως οι γονείς, πως οι δεσμοί που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά μας να είναι καλά ριζωμένοι και να υπάρχει μια όμορφη σχέση μέχρι τα γεράματα μας. Θα δείξει, θα μου πείτε, τι θα γράφω στα 70 μου! χαχα!

 

Πόσες φορές ακούγαμε αυτό το κλασσικό πια,»όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!» Και τελικά ισχύει! Ισχύει όμως one way. Το πως νιώθουμε εμείς για τα παιδιά μας! Που τα αγαπάμε τόσο ώστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για την υγεία και την ευτυχία τους! Αλλά, μέχρι εκεί! Μόλις κάνουμε ότι κάνουμε, ας χαρούμε με αυτό, ας νιώσουμε περήφανες, ας νιώσουμε όμορφα. Είναι η ανταμοιβή μας! Αυτή είναι, όχι κάτι μετά! Άντε, και το να βλέπεις το παιδί σου (αργότερα) να νιώθει την ίδια χαρά με τα δικά του παιδιά. Με την δική του οικογένεια! Και δίχως να το πιέζεις για την αγάπη και την φροντίδα που σου «χρωστά», δίχως να του προκαλείς ενοχές επειδή ζει πια την δική του ζωή τώρα που είναι η σειρά του, δίχως να του πετάς το πόσο σε έχει παραμελήσει, θα σου δείχνει απλόχερα πως όλα όσα έκανες, τα εκτιμά, τα σέβεται και του αρέσει να βρίσκεται κοντά σου.

 

Ναι ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά σκεφτείτε το! Το παιδί μου ΔΕΝ θα με γηροκομήσει? ;OXI! Θα βρεθεί σίγουρα κάποια άλλη λύση. Υπάρχουν! Δύσκολο να το σκέφτεσαι? Κι όμως! Και μη νομίζετε ότι εγώ είμαι καμιά ξεχωριστή μάνα, έτσι? Από την μέρα που ήμουν έγκυος στα παιδιά μου αλλά και μετά, το τραγούδι που τους τραγουδούσα, ήταν το παρακάτω. Το χουμε οι μαμάδες! Το παιδί ΜΑΣ, πάντα μαζί 😉

 

Ευχαριστώ!

Όχι, δεν έχω πάρει κάποιο όσκαρ, αλλά σήμερα εκεί που καθόμουν και χαλάρωνα λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία, λίγες μέρες πριν φύγει το καλοκαίρι, μου ήρθε στο νου να πω ευχαριστώ για όλα όσα αισθάνομαι ότι χρειάζεται να πω ευχαριστώ. Και μαντέψτε! Ήταν και είναι πολλά! Πάρα πολλά! Είμαι ενθουσιασμένη! Το συστήνω και σε σας. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις πόσα πράγματα υπάρχουν στην ζωή σου για τα οποία θα πρέπει να είσαι ευγνώμων 😉

Λοιπόν, ξεκινάω! 

 

 

Ευχαριστώ για τη ζωή

γιατί δίχως αυτή, δεν θα ήμουν τώρα εδώ.

Ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές

γιατί μέσα σ’αυτές τα είδα όλα πιο όμορφα και λαμπερά

Ευχαριστώ για τις λύπες

γιατί μέσα σ’αυτές θυμήθηκα όλα όσα για τα οποία είμαι ευγνώμων

Ευχαριστώ τα παιδιά μου

γιατί μεγαλώνοντάς τα, μεγάλωσα και κατάλαβα και αγάπησα πιο πολύ. Και γιατί αυτό που βλέπω στα μάτια τους ότι είμαι, αυτό προσπαθώ να γίνω.

Ευχαριστώ τον άντρα μου

γιατί ο σεβασμός, η αποδοχή, η ασφάλεια και η αγάπη είναι πολύ μεγάλο πράγμα όταν τα νιώθεις ταυτόχρονα

Ευχαριστώ τους γονείς μου

γιατί αυτοί με έκαναν αυτό που είμαι. Αυτό που αγαπώ και αυτό που προσπαθώ να αλλάξω.

Ευχαριστώ τον αδερφό μου

γιατί πάντα θα έχω κάποιον να με βλέπει με τα μάτια του μεγάλου αδερφού

Ευχαριστώ την κολλητή μου

γιατί μου μαθαίνει, με αγαπά, με αποδέχεται και όταν γελάμε… γελάμε όπως τότε

Ευχαριστώ την φύση

γιατί όποτε βρίσκομαι κοντά της

αισθάνομαι πως είμαι κι εγώ μέρος της

Ευχαριστώ την αδικία

γιατί έτσι βλέπω πως όλοι χρειαζόμαστε κι άλλη «δουλειά»

Ευχαριστώ για όσες φορές πληγώθηκα

γιατί είχα την ευκαιρία να κλάψω λυτρωτικά

Ευχαριστώ για όσες φορές θύμωσα

γιατί μου θυμίζει πως δεν είμαι όσο τέλεια και ήρεμη όσο θα ήθελα 

Ευχαριστώ που είμαι υγιής

γιατί έτσι μπορώ να χαρώ την ζωή στο έπακρο

Ευχαριστώ για την ακριβώς πιο πάνω δήλωση

γιατί κατάλαβα πως δεν το κάνω

Ευχαριστώ για την υγεία όλων στην οικογένεια μου

γιατί δίχως αυτή και πάλι δεν θα μπορούσα να χαρώ την δική μου

Ευχαριστώ για την αυτοπεποίθηση

γιατί μέσα από αυτή μπορώ να πω και να κάνω αυτά που θέλω

Ευχαριστώ για την έλλειψη δύναμης κάποιες φορές

γιατί έτσι στρέφω το κεφάλι μου ψηλά

Ευχαριστώ τα νέα μονοπάτια που διαβαίνω

γιατί βρίσκομαι σε νέα τοπία

Ευχαριστώ το αεράκι που με φυσά αυτή τη στιγμή

γιατί δίχως αυτό δεν θα είχα ξεκινήσει αυτές τις ευχαριστίες

Ευχαριστώ τα τραγούδια

γιατί μέσα από αυτά μπορώ να βγάλω συναισθήματα καλά κλειδωμένα

Ευχαριστώ για τον κοινό ύπνο

γιατί εκεί έχουν δοθεί οι καλύτερε αγκαλιές, τα καλύτερα χάδια και έχω ζήσει τα ωραιότερα ξυπνήματα

Ευχαριστώ τα άσχημα αλλά και τα όμορφα μαθήματα

γιατί δίχως αυτά θα έμενα στην ίδια τάξη

Ευχαριστώ τους καλούς δασκάλους

γιατί αυτοί θα πάνε τα παιδιά μας ακόμη πιο μπροστά

Ευχαριστώ την κρίση

γιατί μάθαμε πως χρειαζόμαστε λιγότερα από όσα νομίζαμε

Ευχαριστώ την θετική ενέργεια

γιατί έμαθα πως υπάρχει μέσα μου

Ευχαριστώ για τα πάντα

γιατί μέσα σ’αυτά μου δίνεται η ευκαιρία να υπάρχω, να ζω, να προσπαθώ, να επιλέγω, να χαίρομαι, να λυπάμαι, να αλλάζω, να παραμένω, να μεγαλώνω, να σκοντάφτω και να ξανασηκώνομαι.

Ευχαριστώ την ζωή και πάλι

γιατί έχω τόσα πολλά για να ζητήσω ευχαριστώ και αν απλά δεν βάλω τελεία, η λίστα αυτή μπορεί να μην τελειώσει ποτέ!

 

 

Βόλτα στην παιδική χαρά… πού πήγε η χαρά;

Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉

Γράφει η:  Filiw Katsarou

May 28, 2014

Πηγή: www.diekdikw.gr

Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί,  να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;»  Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…

Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.

Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της.   Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.

Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.

Ο τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί!

 

Από το 2007 είμαι μαμά! Από το 2007, ψάχνω, διαβάζω, μελετάω, αναρωτιέμαι, στεναχωριέμαι, χαίρομαι, περηφανεύομαι, και τελικά αποφασίζω! Ποιος είναι ο τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί? Θα σας πω! Μμμμμ… Όχι από την αρχή του ποστ βρε παιδιά! Να εξηγήσω πρώτα!

 

Λοιπόν, πριν το Facebook, Υπήρχαν τα διάφορα μαμαδοφόρουμ (πριν από αυτά ήταν οι παιδικές χαρές, η γειτονιά, κλπ), διάφορα άρθρα από sites και τώρα έχει έρθει πια και το FB. Μαμάδες που μιλάνε για τα τέλεια παιδιά τους, τον τρόπο που τα μεγαλώνουν, τα συγκρίνεις με τα δικά σου, συγκρίνεις και τις μαμάδες αυτές με σένα. Άλλες φορές βγαίνεις εσύ καλύτερη, άλλες φορές χειρότερη, άλλες φορές αναρωτιέσαι πόσο πίσω είσαι! Πως στο καλό κάποιες είναι τόσο σούπερ και τι στο καλό κάνεις λάθος? Και έχοντας μπει και διαβάσει και έχοντας συμμετάσχει σε πολλά και διάφορα, τελικά έβγαλα ένα συμπέρασμα! Ή πολλά, θα δείξει πως θα πάει το ποστ! Καθώς γράφω μου έρχονται άλλωστε!…

 

Υπάρχουν κάποια πράγματα που σίγουρα, δίχως αμφιβολία, είναι σωστά. Ο θηλασμός πχ, είναι ό,τι καλύτερο. Το να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει για να μάθει να κοιμάται, είναι μέγα λάθος. Το να το χτυπάς, επίσης! Ο φυσιολογικός τοκετός καλύτερος από μια καισαρική. Η καλή διατροφή του παιδιού, δώρο για το σώμα του. Και από κει και πέρα, αρχίζουν τα δύσκολα!

 

Φωνάζεις στα παιδιά σου όταν σου έχουν σπάσει πια τα νεύρα? Τους βάζεις τιμωρία? Τα αφήνεις να παίζουν μόνα τους δίχως ποτέ να τους πεις να μην κάνουν κάτι, ακόμη κι αν φοβάσαι ότι θα πέσουν και θα σπάσουν το κεφάλι τους? Τους λες ΌΧΙ ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κάτι ΠΟΛΥ επικίνδυνο? Όταν κλαίνε τα πιάνεις αγκαλιά? Πως? Μπορούν να σε βλέπουν καθώς κλαίνε ή είναι το κεφαλάκι τους στον ώμο σου και άρα δεν σε κοιτάνε? Τους μιλάς με χαϊδευτικά ή με παρατσούκλια? Έχεις για τα παιδιά πολλά παιχνίδια ή όχι? Έχεις και μπάρμπι? Τα αφήνεις να βλέπουν και τηλεόραση? Τα βάζεις να μαζέψουν τα παιχνίδια τους? Τι τους δίνεις να φάνε? Πολλά κρέατα? Λίγα? Όταν μαλώνουν τα παιδιά σου, μιλάς? Τα αφήνεις να τα βρουν μόνα τους ακόμη κι αν θεωρείς ότι το ένα συνεχώς αδικείται? Και τι λες? Πως το λες? Βάζεις όρια? Τι όρια? Πως τα βάζεις? Και η λίστα συνεχίζετε! Και όσο μαθαίνεις, τόσα περισσότερα διαβάζεις. Και όσα περισσότερα διαβάζεις, τόσα περισσότερα συνειδητοποιείς πως δεν γνωρίζεις και πως κάνεις λάθος!

 

Και τελικά βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι και καταλαβαίνεις πως πρέπει να μια απόφαση και να διαλέξεις τον ένα από τους δύο δρόμους. Γιατί αλλιώς θα τρελαθείς!

 

Ή θα συνεχίσεις να διαβάζεις και να είσαι με ένα ερωτηματικό και ένα βιβλίο στο χέρι. Μια συνεχής απορία για το τι πρέπει να κάνεις. Πως να αντιδράσεις για το κάθε τι μικρό. Και όσο το κάνεις συνειδητοποιείς πως δεν ξέρεις για πόσα πράγματα και για ποια πρέπει να ψάξεις να βρεις την λύση. Είσαι χαμένη και δεν νιώθεις πια σίγουρη για το πόσο καλή μαμά είσαι. Πριν να διαβάσεις τόσα πολλά, είχες αυτό το ένστικτο. Αυτό το μητρικό ένστικτο, αλλά τώρα βλέπεις πως δεν ήταν αρκετό. Δεν είσαι πια ο εαυτός σου, πρέπει να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο στα παιδιά και αυτό σου προκαλεί νεύρα, αλλά από την άλλη, είναι για το καλό των παιδιών. Αν τα καταφέρεις να είσαι τέλεια, θα είναι και το παιδί σου τέλειο. Και όσο και να προσπαθείς, έχεις νεύρα ρε παιδί μου! Πολλά νεύρα! Γιατί πόσο να προσπαθείς να είσαι κάτι που δεν είσαι? Και τα παιδιά? Γιατί δεν είναι τέλεια και όχι όπως θα έπρεπε να είναι βάσει του βιβλίου? Γιατί το ένα δεν σε ακούει? Το άλλο φωνάζει και επιμένει και μεταξύ τους υπάρχουν φορές που αναρωτιέσαι τι στο καλό έχεις κάνει και δεν τα πάνε καλά! Να συνεχίσεις τον δρόμο αυτό? Να συνεχίσεις για να μάθεις κι άλλα και να τα καταφέρεις κάποια στιγμή?

 

Ή να πας από το άλλο δρομάκι? Να διαβάζεις νέα βιβλία, να μαθαίνεις τριγύρω διάφορα και μετά να τα περνάς από το δικό σου ολόδικό σου φίλτρο? Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και αυτό το μητρικό ένστικτο που είναι το πιο δυνατό από οποιοδήποτε άλλο? Να καταλάβεις ότι δεν πρόκειται να τα κάνεις ΠΟΤΕ όλα τέλεια, να καταλάβεις πως δεν υπάρχει τέλειο παιδί, όσο κι αν θα το ήθελες για το παιδί σου? Να αποδεχθείς ότι θα κάνεις πολλά λάθη! Πολλά! Πως κάποια μέρα τα παιδιά σου θα στην πουν, θα σου φωνάξουν ίσως γι αυτά ή θα στα τρίψουν και στην μούρη δείχνοντάς σου ότι τα δικά τους παιδιά τα μεγαλώνουν αλλιώς. Όπως δηλαδή πρέπει κιόλας 😉 Να αποφασίσεις πως είσαι αυτή που είσαι? Πως θα προσπαθείς συνεχώς για το καλύτερο και πως θα το κάνεις με τον δικό σου τρόπο, γιατί αλλιώς δεν είσαι ο εαυτός σου και αυτόν θέλεις να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά σου?

 

Λοιπόν τι διαλέγεις? Εγώ επέλεξα! Και δεν έχω πια τύψεις! Πριν διαβάσω όλα όσα διάβασα και έμαθα, είχα καταλάβει κάτι. Πως η αγάπη μου για τα παιδιά, αλλά και τα ίδια μου τα παιδιά μου έδειχναν πάντα τον σωστό τρόπο. Και το ξέχασα φαίνεται στον δρόμο! Ξέχασα ότι είμαι η μαμά τους! Η Λυδία! Η Μαμά Λυδία που η Ναταλία όταν γράφει το όνομά μου γράφει απλά «μαμά»! Και αυτά είναι τα παιδιά μου! Αυτά που ώρες ώρες μπορεί να μου σπάσουν τα νεύρα και να τους βάλω και τις φωνές. Αυτά που το βράδυ θα τους ζητήσω συγνώμη και θα με πάρουν αγκαλιά και θα μου πουν πόσο με αγαπούν! Που τα αγκαλιάζω και το ξέρουν ότι τα αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Που έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και τα χαίρομαι ακόμη πιο πολύ. Που έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και τα πράγματα άλλες φορές είναι πιο εύκολα τα πράγματα και άλλες πιο δύσκολα! Και μετά τα βλέπεις να κοιμούνται αγκαλιά και σου θυμίζουν πως όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι!

 

 

Ποιόν τρόπο διάλεξα? Χρειάζεται να σας πω?  Μα τον ΔΙΚΟ ΜΟΥ τέλειο τρόπο να μεγαλώσεις ένα παιδί φυσικά! Αυτόν που βγαίνει από την καρδιά μου! Όχι της τέλειας μαμάς! Όχι του τέλειου παιδιού! Αλλά της τέλειας και ολοκληρωτικής αγάπης! Εκεί εκπτώσεις, αμφιβολίες και αλλαγές δεν κάνω! Δεν το δέχομαι!

 

Υπάρχει το τέλειο παιδί? Η τέλεια μαμά? Ο τέλειος τρόπος μεγαλώματος? Είναι ένας και μοναδικός? Υπάρχει manual? Και δεν παίρνει αλλαγές? ΟΚ, δεν λέω να είμαστε «όσα παίρνει ο άνεμος!» αλλά από κάποιο σημείο και μετά, δεν πρέπει να είμαστε λίγο χαλαροί? Ο εαυτός μας? Ο καλύτερος εαυτός μας, έστω?

36 + 1 πράγματα που έμαθα μέχρι να γίνω 37 χρόνων!

 

Όπως κάθε 27 του Απρίλη, έτσι και φέτος έχω γενέθλια. Φέτος γίνομαι 37 χρονών και όπως κάθε χρόνο, χαίρομαι σαν παιδί για τα κεράκια που θα σβήσω και τον ένα χρόνο πάνω που θα λέω ότι είμαι! Εννοείται ότι για μένα τα χρόνια της ηλικίας, δεν είναι ένας αριθμός που πρέπει να αρχίσω να κόβω, αλλά ένας αριθμός που είμαι τυχερή που μπορώ να γιορτάσω. Είναι τα χρόνια που είχα την τιμή να ζήσω, μιας και πολλοί σε όλον τον κόσμο, δεν την έχουν. Ζω 37 χρόνια και είπα να γράψω κι εγώ αυτά που έμαθα μέχρι να φτάσω εδώ. Δεν είναι πολλά, ούτε σοφά, αλλά πάντα ήθελα να γράψω ένα τέτοιο ποστ κι εγώ, οπότε να το! Τα 36 + 1 πράγματα που έμαθα, μέχρι να γίνω 37 χρονών (γαϊδούρα χαχα)!

 

1. Όταν φυσάς τα κεράκια στα γενέθλια, δεν φουσκώνεις τα μάγουλα. Αυτό φαίνεται ωραίο μόνο στις παιδικές φωτογραφίες!

2. Άμα φας πολύ καρπούζι για βραδινό, θα το μετανιώσεις το βράδυ γιατί θα κατουριέσαι…

3. Η βλακεία δεν είναι τόσο το να καπνίζεις, αλλά το να το ξεκινάς!

4. Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά!

5. Μπορείς να αγαπάς τον ίδιο άντρα, το ίδιο πολύ, από τα 18 σου!

6. Οι αλλαγές των εποχών είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

7. Όχι όμως και η αλλαγή της ντουλάπας.

8. Όσο κι αν μεγαλώνεις, παραμένεις ίδιος σε πολλά, αλλά αλλάζεις ευτυχώς και σε πολλά άλλα.

9. Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα!

10. Δεν μπορείς να είσαι ούτε τέλεια μαμά, ούτε τέλεια σύζυγος, ούτε τέλεια γενικά!

11. Αν θες να χάσεις κιλά, πρέπει να πεινάσεις. Αν θες να χάσεις πολλά κιλά, πρέπει να πεινάσεις ΠΟΛΥ!

12. Μπορείς να έχεις μία κολλητή. Άντε δύο το πολύ αν είσαι τυχερή!

13. Ο μεγαλύτερος ρόλος μιας γυναίκας και ο πιο σημαντικός, είναι αυτός της μαμάς!

14. Είναι πολύ όμορφο να σε αγαπούν και να αγαπάς, αλλά είναι πολύ όμορφο να αγαπάς και τον εαυτό σου… πολύ!

15. Πρέπει όπωσδήποτε να έχεις δίπλωμα οδήγησης.

16. Οι κάρτες των παιδιών σου, είναι πάντα οι ομορφότερες!

17. Ο θηλασμός, είναι το ομορφότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο μωρό σου αλλά και σε σενα…

18. Η ζάχαρη δεν κάνει καλό, αλλά…

19. Και οι υδατάνθρακες το ίδιο…

20. Οι γυναικοπαρέες κάθε τόσο, επιβάλλονται!

21. Ένα χάδι από τον άντρα σου, πάντα σε κάνει να νιώθεις όμορφη!

22. Είσαι πάντα το παιδί των γονιών σου!

23. Πολλοί φίλοι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή σου. Πάντα κάτι έχουν να σου προσφέρουν. Για κάποιον λόγο έρχονται, για κάποιον λόγο φεύγουν.

24. Ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις αυτό που σου αρέσει!

25. Η υγεία, είναι όντως πολύ σπουδαίο δώρο!

26. Είναι καλό να κλαις, όταν αυτό χρειάζεται να κάνεις…

27. Το γέλιο είναι κολλητικό!

28. Όλες οι μαμάδες κάποια στιγμή κάνουμε μπαμ!!!

29. Και όλες οι μαμάδες ανησυχούμε μην πάθει κάτι το παιδί μας!

30. Όταν είσαι σίγουρη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, σπάνια δεν πάνε 😉

31. Όταν φτάνεις κοντά στα 40, αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε να κάνεις κι άλλο παιδί…

32. Η καλή η μέρα, από το πρωί φαίνεται…!

33. Μπορείς να δώσεις τα πάντα για να είναι καλά τα παιδιά σου!

34. Η σόδα τελικά, κάνει για τα πάντα!(?)

35. Το ίντερνετ είναι γνώσεις και αν ξέρεις να το χρησιμοποιείς, βρίσκεις θησαυρούς αλλά και πολύτιμους ανθρώπους εκεί μέσα!

36. Κάθε εμπόδιο για καλό! Αλήθεια!

 

36 + 1 = 37. Αν η ζωή σου δώσει λεμόνια, έχεις δύο επιλογές. Ή να ξινίσεις, ή να φτιάξεις λεμονάδα!

Μετά κοίτα να δεις τον λόγο που σου έφερε λεμόνια και άρπαξε το χέρι σου να πιάσεις φράουλες, αν αυτό ήταν που ήθελες πραγματικά! 😉

 

Τελικά αυτό το 36+1 είναι πολύ λίγο! Είχα να γράψω κι άλλα! Είμαι τελικά σοφή? χαχαχαχα! Πολλές ευχές σε όλους σας! Σας ευχαριστώ όλους 🙂

Δύο παιδιά ή ένα?

 

Πριν κάνω παιδιά, έλεγα πάντα πως θα ήθελα να κάνω τρία! Πριν κάνω παιδιά έλεγα πολλά και διάφορα διαφορετικά από αυτά που λέω τώρα βέβαια! Ο άντρας μου μεγάλωσε με άλλα τρία αδέρφια κι εγώ με έναν αδερφό μεγαλύτερό μου (2 χρόνια). Το να κάνουμε τρία παιδιά φαινόταν μια πολλή καλή ιδέα για μένα.

 

Και μετά έγινα μαμά! Του Γιώργου μου. Άλλαξε όλος ο κόσμος μου. Όλα όσα είχα φανταστεί, γι αυτό το παιδί, τα άλλαζα. Για να φανταστείτε, είχα βρει μια δουλειά και τους είχα πει ότι είμαι έγκυος και ότι θα μπορώ να ξεκινήσω 2 με 3εις εβδομάδες μετά που θα γεννούσα. Θα το κρατούσε η πεθερά μου είχα σκεφτεί, μέχρι να είναι σε ηλικία να πάει παιδικό! Το σκέφτομαι και γελάω, πραγματικά!

 

Όταν λοιπόν γέννησα, ένα ήταν ξεκάθαρο! Ότι θα το μεγάλωνα εγώ, θα το θήλαζα, θα το είχα κοντά μου μέρα νύχτα και ότι βλέψεις επαγγελματικές είχα εγώ αλλά και οι γονείς μου (που πλήρωσαν πτυχία και μεταπτυχιακά), θα περίμεναν όσο χρειαζόταν, γιατί είχα γίνει πια μαμά. Είχα ένα παιδί και ήμουν υπεύθυνη εγώ και ο άντρας μου για να το μεγαλώσουμε όπως θα θέλαμε. Συνειδητά, αποφασίσαμε να κάνουμε ότι χρειαστεί ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύω εγώ. Τα πτυχία μπήκαν στο ντουλάπι και αποδέχτηκα τον όρο full time mom, με μεγάλη μου χαρά!

 

Και το ένα παιδί, ήταν παιδί που δεν καθόταν ποτέ από βρέφος, ούτε σε ρηλάξ, ούτε σε πάρκο, ούτε σε τίποτα. Ήθελε αγκαλιά, περπάτημα, σκαρφαλώματα, πολλούς θηλασμούς, προσοχή, φροντίδα και αγάπη! Και όταν πλησίαζε τα 3 (λίγες μέρες πριν δηλαδή), ήρθε και η αδερφή του! Η Ναταλία μας 🙂

 

Κάποια στιγμή θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει πως τα δύο παιδιά, δεν διπλασιάζουν τον χρόνο και τις δουλειές που πρέπει να αφιερώνεις γι αυτά, αλλά τον πολλαπλασιάζουν. Και είχε δίκιο! Αλλά ήμουν σίγουρη πως ήθελα και ένα δεύτερο παιδί. Αρχικά για να μεγαλώνει ο Γιώργος με ένα ακόμη αδερφάκι. Για να μην τον «κακομάθουμε» όπως καμιά φορά συμβαίνει με τα μοναχοπαίδια (αν και τελικά αυτό έχει να κάνει με τους γονείς και μόνο με αυτούς), αλλά βασικά γιατί ήθελα στη ζωή του να έχει έναν συνοδοιπόρο, έναν άνθρωπο με τον οποίο έχει μεγαλώσει και μοιραστεί παρόμοιες εμπειρίες. Έναν άνθρωπο με τον οποίο θα ξέρει πάντα πως θα μπορεί να είναι ο εαυτός του, με τον οποίο θα τους δένει μια αγάπη και στον οποίο θα μπορεί να στηριχτεί, να θυμάται, να γελάει, όταν πια εμείς θα έχουμε φύγει….  Αργότερα και για μας κατάλαβα!

 

Η Ναταλία ήταν κι αυτή ένα μωρό που ζητούσε να θηλάσει σχεδόν όλη την ώρα, καθόταν βέβαια και λίγο περισσότερο στο λίκνο και μάλιστα κοιμήθηκε μία ή δύο φορές μόνη της καθώς έπαιζα με τον Γιώργο! Μετά ήταν κι αυτή μια ζουζούνα όπως ο αδερφός της, αλλά ακόμη πιο πεισματάρα.

 

Είχαμε ζήλιες, όχι κάτι φοβερό αλλά τις είχαμε. Ένιωθα τρομερές τύψεις, γιατί σήμαινε πως δεν κάνω καλά την δουλειά μου σαν μαμά.

 

Είχαμε και έχουμε τσακωμούς. Ξεσπάσματα του στιλ, μόνο τη Ναταλία δεν θυμώνετε ποτέ (ακόμη κι ας το κάνουμε και μάλιστα επιδεικτικά καμιά φορά για να το δει και ο Γιώργος) αλλά ο Γιώργος είναι 7 και η Ναταλία 4. Πως δίνεις σε ένα εφτάχρονο παιδί να καταλάβει πως άλλα περιμένεις από αυτό και άλλα από ένα παιδί 3 χρόνια μικρότερο? Στα μάτια τους, η αδικία είναι μεγάλη!

 

Θυμάμαι στην αρχή, όταν ακόμα ήταν μωρό η Ναταλία, που λογάκια αγάπης πολλά και τρυφερά δεν της έλεγα μπροστά στον Γιώργο. Τον έπιανα με το μάτι μου να με κοιτά με παράπονο. Κι ας του έλεγα κι αυτού μετά, του είχε μείνει το γεγονός ότι η μαμά αγαπάει πιο πολύ την μικρή! Περίμενα τα βραδινά ξυπνήματά της για να την λούσω με τρυφερά λογάκια και χάδια. Την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν!

 

Αλλά δεν γίνεται τελικά. Όσο και να έχεις χωριστεί στην μέση, όσο κι αν προσπαθείς να μην είσαι διαιτητής, κάποιες φορές θα γίνεις, ότι και να λένε τα βιβλία. Και τότε θα είσαι άδικος με το ένα παιδί στα δικά του μάτια. Μπορεί και στα δικά σου όταν το σκεφτείς μετά. Όσο κι αν προσπαθήσεις, θα τα παίξεις. Θα φωνάξεις! Θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω, θα κουραστείς και θα ψάχνεις ώρες ώρες να δεις που στο καλό έκανες λάθος κι αν θα ήταν καλύτερα απλά να είχες μια καριέρα και να τα έβλεπες λίγο το μεσημέρι και λίγο το βράδυ πριν κοιμηθούν! Θα φτάσεις σε σημείο να αναρωτιέσαι τι στο καλό κόμπλεξ μπορεί να τους έχεις δημιουργήσει και τι θα λένε στον ψυχαναλυτή τους 20 χρόνια από τώρα! Ξαφνικά, όσο κι αν το πίστευες πριν. Απλούστατα, δεν είσαι τέλεια!

 

Και μετά αρχίζουν και μεγαλώνουν. Και τα βλέπεις που όλο και περισσότερη ώρα παίζουν όμορφα δίχως καβγάδες. Που αγκαλιάζονται και γελάνε και που στα καλά τους θα σου πουν πόσο αγαπάνε ο ένας τον άλλον! Που αρχίζεις κι εσύ να βρίσκεις και τον εαυτό σου, αυτόν που είχες πριν τον ρόλο της μαμάς, έστω και για λίγη ώρα την ημέρα. Που μπορείς ακόμη και βιβλίο να διαβάσεις καθώς αυτά απασχολούνται το ένα με το άλλο (μέχρι να μαλώσουν πάλι)!

 

Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι καλά τα πας. Ότι αξίζει τον κόπο. Ότι ο ένας είναι όντως θησαυρός για τον άλλον, αλλά βασικά και τα δύο, ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου για σενα. Και σκέφτεσαι τελικά πως ΑΞΙΖΕΙ! Αξίζει πραγματικά, όσο δύσκολα και να τα βρίσκεις ώρες ώρες, όσο κι αν νιώθεις τύψεις πολύ συχνά, όσο κι αν για κάποιον καιρό υπάρχεις σχεδόν μόνο ως μαμά!

 

Δύσκολη η δουλειά της μαμάς ενός παιδιού! Ακόμη πιο δύσκολη η δουλειά της με δύο παιδιά! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολη με τρία ή με περισσότερα παιδιά. Το δικό μου όριο είναι πια τα δύο! Ο θησαυρός μου είναι αυτά τα δύο παιδιά! Είμαι τόσο μα τόσο περήφανη γι αυτά και χαίρομαι που έχω την δυνατότητα να τα μεγαλώνω εγώ.

 

Πολλοί με ρωτάνε αν θα πρέπει να κάνουν κι άλλο παιδί ή να μείνουν στο ένα. Δεν μπορώ να απαντήσω αυτή την ερώτηση παρά μόνο για μένα. Και είναι σίγουρο για μένα, πως δίχως τη Ναταλία και τον Γιώργο, η οικογένειά μας δεν θα ήταν ολοκληρωμένη! Τα δύο αυτά παιδιά μου δίδαξαν πολλά πράγματα. Το πιο σημαντικό, ήταν ότι στο ένα ήμουν σίγουρη πως είμαι καλή μαμά. Στο δεύτερο άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να με δουλεύω ακόμη περισσότερο, μέχρι να φτάσω πάλι στο σημείο να πω ότι ναι, είμαι καλή μαμά! Δεν είμαι τέλεια! Δεν θα μπορούσα άλλωστε, όσο κι αν το έχω προσπαθήσει στο παρελθόν. Δεν θα φτάσω ποτέ στο τέλειο κι ας νόμιζα ότι μπορούσα, ΑΛΛΑ αυτό που είμαι τώρα, είναι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μου! Κι αυτό που είμαι τώρα, τους το προσφέρω απλόχερα, δίχως τσιγκουνιές αλλά με πολύ αγάπη!

 

Δύο παιδιά ή ένα λοιπόν? Για μένα, σίγουρα ΔΥΟ! Και πιο συγκεκριμένα, ο Γιώργος και η Ναταλία 🙂

Το ελεύθερο παιδί!

Μητέρα είναι αυτός που έχει μεγάλα όνειρα για σένα, αλλά μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο ❤

 

Υπάρχει ένα τριπάκι (βασικά διάφορα υπάρχουν) στο οποίο μπορεί να πέσει κάποιος, και ίσως κατά καιρούς έχω πέσει κι εγώ. Όταν ένας γονιός μεγαλώνει (ή προσπαθεί να μεγαλώσει) το παιδί του με μια ήπια διαπαιδαγώγηση, βασικά προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά με τον δικό τους χαρακτήρα και όχι με αυτόν που θα άρεσε στους γονείς τους να έχουν, προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά ελεύθερα, παιδιά που δεν φοβούνται τους γονείς τους, παιδιά που δεν κάνουν το σωστό επειδή φοβούνται την τιμωρία, αλλά κάνουν κάποια στιγμή το σωστό αλλά επειδή θέλουν να κάνουν το σωστό,αυτός ο γονιός ακούει πολλά και διάφορα.

 

Ακούει το πόσο κακομαθαίνει τα παιδιά του. Το ότι τα αφήνει κολλημένα πάνω του, πως δεν θα ανεξαρτητοποιηθούν, πως τους κάνει κακό, πως δεν θα γνωρίζουν πως να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, πως δεν θα είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά, θα είναι μαμάκηδες, πως τα δικά τους θα τα μεγαλώσουν αλλιώς, ή τα μεγάλωσαν αλλιώς και βγήκαν σούπερ και πολλά άλλα τέτοια! Και επειδή οι περισσότεροι από μας τους γονείς, η αλήθεια είναι, μεγαλώσαμε με τον τρόπο που όλοι μάς λένε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, έχουμε και ένα μικρό ερωτηματικό ώρες ώρες στο πίσω μέρος του μυαλού μας (ειδικά στις κάποιες δυσκολίες), έχουμε την ανάγκη να δούμε τα παιδιά μας να διαψεύδουν τους φόβους των τριγύρω. Και εκεί τσουπ, σκοντάφτουμε και πέφτουμε στο τριπάκι που σας έλεγα. Και τα κάνουμε θάλασσα, γιατί ενώ γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, κάνουμε άλλα! Αυτά που μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να κάνουμε, ή κάτι στο ενδιάμεσο, ή κάτι άσχετο! Σαλάτα με λίγα λόγια!

 

Φαινομενικά λοιπόν, τα ελεύθερα παιδιά, δεν «κολλάνε»! Όταν θέλουν κάτι, θα επιμένουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους και με το δικό τους μυαλό, θα θεωρούν πως έχεις άδικο! Η επιμονή αυτή, το πείσμα και ο τσαμπουκάς τους, θα θεωρηθεί αγένεια, θα θεωρηθεί κακομάθημα του παιδιού, θα θεωρηθεί κακή διαπαιδαγώγηση. Σαν γονιός, θα ντραπείς, θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις το παιδί, θα παίξει και κανένα σχόλιο του στιλ, «λίγος χρόνος έχει μείνει μέχρι να βάλετε τις βάσεις για υπάκουα παιδιά!» και θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν κάτι περισσότερο πρέπει να κάνεις, θα μιλήσεις για τιμωρία στο παιδί, θα βάλεις τις φωνές. Γιατί κατά βάθος, θες να δουν και οι άλλοι πως τα παιδιά σου σε σέβονται! Αχ! Σε σέβονται! Γιατί άραγε μας λείπει και αποζητάμε τόσο τον σεβασμό? Και αλήθεια, νομίζουμε πως το υπάκουο παιδί αυτό κάνει? Σέβεται? Ή φοβάται? Κι εμείς μετά χαιρόμαστε μέσα στον εγωισμό μας, γιατί αν και γνωρίζουμε πως δεν είναι σεβασμός αλλά φόβος, οι άλλοι το θεωρούν σεβασμό? Τι καλά! Έχω τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!

Και μετά έρχεται και η ανεξαρτησία. Το άλλο μεγάλο θέμα για κάποιον που δεν προσπαθεί να σπρώξει το παιδί του στην ανεξαρτησία (όσο αυτό ακόμα χρειάζεται την ασφάλεια) με κάθε κόστος! Και αφήνεις το παιδί σου κολλημένο πάνω σου, για μήνες, για χρόνια. Το κοιμίζεις κοντά σου, το κουβαλάς πάνω σου σε μάρσιπο και ακούς και πάλι σχόλια. «Μα έτσι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω σου» και «λογικό είναι να μην θέλει κανέναν άλλον εκτός από εσένα, αφού έτσι το έμαθες!» και «πως θα πάει σχολείο χωρίς κλάματα?» Και τελικά έρχεται ο καιρός που το παιδί θα πάει σχολείο και το αποδεικνύει πως δεν έχει πρόβλημα, είναι κοινωνικό, τα καταφέρνει! Και παίρνεις βαθιά ανάσα γιατί το απέδειξες! Χα! Γιατί έτσι θα σταματήσουν τα σχόλια. Αλλά έρχεται το δεύτερο και ενώ ξεκινά καλά το σχολείο, ξαφνικά δείχνει να σε χρειάζεται! Να κολλάει και πάλι πάνω σου και να μην θέλει κανέναν! Και εκεί αρχίζεις και νιώθεις περίεργα! Κλωνίζεσαι! Γιατί αλήθεια? Κουράστηκες? Χρειάζεται να αποδείξεις κάτι? Τι?

 

Το παιδί μου κοντεύει 4! Το άλλο, το «μεγάλο» κοντεύει 7! Δύο υπέροχα παιδιά! Πανέξυπνα, ταλαντούχα, καλά, κοινωνικά, ανεξάρτητα, ελεύθερα! Ελεύθερα να νιώσουν όπως θέλουν, να εκφραστούν όπως νιώθουν, μέχρι να μάθουν να διαχειρίζονται και τις αντιδράσεις τους! Ανεξάρτητα όταν αισθάνονται καλά, κολλημένα πάνω στην μαμά τους και τον μπαμπά τους όταν νιώθουν πιεσμένα! Αυτό δεν ήθελα? Να νιώθουν πως η μαμά και μπαμπάς είναι και θα είναι για πάντα, το λιμάνι τους? Εκεί που όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, μπορούν να βρουν την γαλήνη και την συμπαράσταση? Αυτό δεν είναι το θέμα? Να μπορούν να αισθάνονται ελεύθερα για να διεκδικήσουν, να γελάσουν, να πετάξουν, να αποτύχουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να κολλήσουν μέσα στην αγκαλιά μας, δίχως να αισθάνονται κριτική, απογοήτευση και πως ο θαυμασμός μας έχει μειωθεί? Ακόμη και σε πισωγυρίσματα, σε αποτυχίες, σε άσχημες στιγμές! Αυτό θα πει σιγουριά!

 

Το ξαναλέω. Η κόρη μου κοντεύει 4! Ο γιος μου τα 7! Στα δύσκολα έρχονται κοντά μου. Ο Γιώργος πολλές φορές και στον μπαμπά του. Συζητάει, ακούει την γνώμη μας, μας λέει τις σκέψεις του. Τις όμορφες σκέψεις του, αυτές που τον κάνουν να ντρέπεται και λίγο. Αυτές που τον προβληματίζουν! Η Ναταλία, δυναμική, όταν θέλει κάτι, θα βρει τρόπο να τα καταφέρει. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σου σπάσει τα νεύρα και θα μαλλιάσει η γλώσσα της. Θυμάμαι πως έτσι ήμουν κι εγώ! Κάπου τον έχασα αυτόν τον δυναμισμό στην πορεία. Έχω ορκιστεί να προσπαθήσω να μην της τον χάσω κι αυτής! Αυτός ο δυναμισμός της, παράλληλα με το γεγονός ότι μιλάει πολύ σωστά, μάλλον μας έχει κάνει να περιμένουμε πολλά από αυτήν. Ίσως περισσότερα από όσα πρέπει. Ίσως ξεχάσαμε και τον Γιώργο στην ηλικία της. Και τώρα τελευταία, η Ναταλία μου θύμισε πως πρέπει να θυμάμαι πως είναι ακόμη μικρή! Είναι το μωρό μου. Με χρειάζεται! Νιώθει ανασφάλεια τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησα να την πείσω πως δεν αισθάνεται έτσι. ¨οοοοχιιιιιι, είσαι ανεξάρτητη εσύ! Σε μεγάλωσα σωστά! Γιατί να μην είσαι? Να δες το αδερφό σου!» Και τελικά κατάλαβα (νομίζω)… Είσαι το μικρό μου κοριτσάκι, σε μεγάλωσα με τον τρόπο που σε μεγάλωσα, για να νιώθεις ελεύθερη να βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου, κολλημένη όπως παλιά, μέχρι να νιώσεις αρκετά έτοιμη να αντιμετωπίσεις ότι καινούργιο συμβαίνει στην ζωή σου! Γιατί θέλω να γίνεις τόσο γρήγορα ανεξάρτητη? Γιατί να μην με χρειάζεσαι?

 

Γιώργο μου, Ναταλία μου, είμαι εδώ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εύχομαι να νιώθετε ελεύθεροι να έρχεστε κοντά μας και να νιώθετε την αγάπη και τον θαυμασμό μας. Γιατί τώρα αλλά και για πάντα, σας αγαπάμε, σας θαυμάζουμε και σκεφτόμαστε μόνο τα καλύτερα και για τους δυο σας! Αυτό δεν θα το αλλάξει τίποτα! Ποτέ! Η μεγάλη μας προσδοκία, είναι να είστε αυτό που θέλετε να είστε! Συγνώμη που καμιά φορά πέφτουμε μέσα στα «τριπάκια». Κι ευχαριστούμε που μας θυμίζετε να βγούμε από κει μέσα 🙂