Το πρώτο του ποίημα!!!

Όπως όλες οι μαμάδες, έτσι κι εγώ, θέλουμε που και που να κοκορευόμαστε για τα παιδάκια μας! Να λέμε τα κατορθώματά τους, το πόσο τέλεια είναι, κλπ, κλπ… Λοιπόν, εδώ θα κοκορευτώ κι εγώ για το πρώτο ποίημα του γιόκα μου! Ο Γιώργος είναι σχεδόν 4,5 χρονών (oh yes, μεγάλωσε!!!) και του αρέσει να πηγαίνει για εξευρενήσεις με τον μπαμπά του ή και όλοι μας μαζί. Διαλέγουμε μια διαδρομή, ένα μέρος που δεν έχουμε ξαναπάει, και βλέπουμε που θα μας βγάλει! Έχουμε βρεί έτσι πολύ όμορφα μέρη τα οποία ονομάζουμε πάντα με ένα δικό μας όνομα. Έτσι, βρήκαν με τον μπαμπά του ένα καρνάγιο στη Χαλκίδα και είπαν να του βγάλουν ένα όνομα, αλλά προϋπόθεση να υπάρχει και η λέξη «καράβι/α» μέσα στην ονομασία αυτή… Άρχισε λοιπόν ο Γιώργος να λέει, και ο Μάκης με ανοιχτό το στόμα κατέγραψε το -κατ εμάς- πρώτο του ποίημα! Και εγώ σας το γράφω εδώ, επειδή -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; – έχω φουσκώσει από περηφάνια!!! 🙂

Το καρνάγιο στην Χαλκίδα

«Θάλασσα σιωπηλή

Καράβια απλωμένα σε μια κούπα

και τα πράγματα μαύρα…»

Before I was a Mom

Before I was a Mom,
I never tripped over toys
or forgot words to a lullaby.
I didn’t worry whether or not
my plants were poisonous.
I never thought about immunizations.

Before I was a Mom,
I had never been puked on.
Pooped on.
Chewed on.
Peed on.
I had complete control of my mind
and my thoughts.
I slept all night.

Before I was a Mom,
I never held down a screaming child
so doctors could do tests.
Or give shots.
I never looked into teary eyes and cried.
I never got gloriously happy over a simple grin.
I never sat up late hours at night
watching a baby sleep.

Before I was a Mom,
I never held a sleeping baby just because
I didn’t want to put her down.
I never felt my heart break into a million pieces
when I couldn’t stop the hurt.!
I never knew that something so small
could affect my life so much.
I never knew that I could love someone so much.
I never knew I would love being a Mom.

Before I was a Mom,
I didn’t know the feeling of
having my heart outside my body..
I didn’t know how special it could feel
to feed a hungry baby.
I didn’t know that bond
between a mother and her child.
I didn’t know that something so small
could make me feel so important and happy.

Before I was a Mom,
I had never gotten up in the middle of the night
every 10 minutes to make sure all was okay.
I had never known the warmth,
the joy,
the love,
the heartache,
the wonderment
or the satisfaction of being a Mom.
I didn’t know I was capable of feeling so much,
before I was a Mom .

Ποίημα…

I Took His Hand and Followed
Mrs. Roy L. Peifer

My dishes went unwashed today,

I didn’t make the bed,

I took his hand and followed

Where his eager footsteps led.

 

Oh yes, we went adventuring,

My little son and I…

Exploring all the great outdoors

Beneath the summer sky

 

We waded in a crystal stream,

We wandered through a wood…

My kitchen wasn’t swept today

But life was gay and good.

 

We found a cool, sun-dappled glade

And now my small son knows

How Mother Bunny hides her nest,

Where jack-in-the-pulpit grows.

 

We watched a robin feed her young,

We climbed a sunlit hill…

Saw cloud-sheep scamper through the sky,

We plucked a daffodil.

 

That my house was neglected,

That I didn’t brush the stairs,

In twenty years, no one on earth

Will know, or even care.

 

But that I’ve helped my little boy

To noble manhood grow,

In twenty years, the whole wide world

May look and see and know.

Οτι φταίνε οι ορμόνες τις εγκυμοσύνης είναι σίγουρο. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός οτι συγκινούμαι κάθε φορά που το διαβάζω…

Θα με συγχωρήσετε που είναι στα Αγγλικά, αλλά το να το μεταφράσω δεν έχει νόημα.

Γραμμένο για το… Δικό Μου Παιδί!

 

 

Αγέννητο παιδί

που κλώτσησες τα σπλάχνα μου

και μύρισα τα όνειρα μου.

Θαυματουργό παιδί

που βύζαξες τα στήθη μου

και τους έδωσες νόημα.

Αγνό παιδί

που κοίταξες μεσ’ τα μάτια μου

και είδα τον Θεό.

Δικό μου παιδί

που έπιασες το χέρι μου

και μ’ έκανες μάνα…

(19/05/2009)

Ξεφυλλίζοντας το σημειωματάριο μου…

Βρήκα ένα ποίημα που είχα γράψει όσο ήμουν ακόμα έγκυος με τον Γιώργο μου (2/12/2006). Από τότε δεν έχω γράψει κανένα άλλο ποίημα. Μου φαίνεται πως αν γράψω, θα είναι πολύ λίγο μπροστά στα αληθινά συναισθήματα που τρέφω για αυτό το μικρό ανθρωπάκι που μας κάνει άνω κάτω το σπίτι και μας τρελαίνει με τα γέλια του…

 

Εσύ που έρχεσαι                 

 

Δεν σ’ έχω δει, δε σ’ έντυσα, δεν σ’ έχω χαϊδέψει.

Κι όμως σε νιώθω, σου μιλώ, προσεύχομαι για σένα.

 

 

Σ’ ένα λεπτό, τον γάμο μας θα κάνεις οικογένεια.

Σ’ ένα λεπτό, θα μας βαφτίσεις μάνα και πατέρα.

 

 

Θα σ’ αγαπώ, θα σε φιλώ και θα σε νανουρίζω.

Θα σου μαθαίνω πράματα και θα σε προστατεύω.

 

 

Τα όνειρά σου θα τα δω, δικά μου πια θα γίνουν.

Λύσεις θα πρέπει να σου βρω, να σε καθοδηγήσω.

 

 

Θα πλέκω πούπουλα λευκά, φτερά για να ανοίξεις,

να μάθεις την ζωή κι εσύ, με τα δικά σου μάτια.