Κάθε τόσο, μου έρχεται κάποια ενημέρωση στο email μου, για κάποιο σχόλιο ή like σε κάποιο από τα άρθρα μου εδώ, στο blog. Έρχομαι, το βλέπω, κάποιες φορές κάποιος άλλος το έχει απαντήσει, κάποιες το απαντώ εγώ ή απλά το αφήνω. Το mamalydia.gr δεν το χρησιμοποιώ πια παρά μόνο για μερικές εξαιρέσεις. Χαίρομαι όμως που μαμάδες ακόμη το βρίσκουν και διαβάζουν τις πληροφορίες που είχα αφιερώσει πολύ χρόνο για να προσθέσω εδώ μέσα.
Λίγο μετά που γέννησα το πρώτο μου παιδί, ξεκίνησα να γράφω εδώ πέρα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Αρχικά ξεκίνησα με πληροφορίες τις οποίες είχα χρειαστεί κι εγώ αλλά δεν υπήρχαν κάπου μαζεμένες στα Ελληνικά. Ήταν τότε, το πρώτο μαμαδοblog. Αργότερα, ξεκίνησα και έγραφα και για τις δικές μου εμπειρίες και συναισθήματα. Ψυχογράφημα… τόσο θεραπευτικό για μένα τότε. Βλέπω το πάθος μου τότε για τον θηλασμό, το babywearing, το attachment parenting, την αγάπη μου για τα παιδιά. Όλη μου η ζωή εκείνο τον καιρό ήταν μόνο αυτά. Και εκεί που πας να θυμηθείς και άλλα από αυτά που σε ενδιαφέρουν στη ζωή εκτός των παιδιών, των θηλασμών, της διατροφής τους με αγνά μόνο υλικά, κλπ κλπ, έρχεται και το δεύτερο. Εκεί σταμάτησα εγώ. Στο δεύτερο. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν. Ήμουν μια stay at home μαμά και τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τα παιδιά μου. Και έτσι πρέπει όταν έχεις μικρά παιδιά, αν και πρέπει να θυμάσαι ότι είναι σημαντικό να έχεις και κάτι που να σου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό. Και ο φροντιστής (εσύ δηλαδή) να δέχεσαι την πολύτιμη από άλλους φροντίδα.
Και καθώς περνάνε τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν. Σε χρειάζονται ακόμα και για πάντα δηλαδή, αλλά για λιγότερο χρόνο και για διαφορετικά πράγματα. Όταν είδα ότι κάποια πράγματα δεν ήθελαν να τα αναφέρω στο blog μου, άρχισε κι αυτό να μην έχει τόσο μεγάλο λόγο ύπαρξης. Και κάποια στιγμή, έμεινε απλά άγραφο… Ναι, αλλά δεν έμεινα κι εγώ άπραγη…
Συνέχισα να ασχολούμαι με την μητρότητα για αρκετά χρόνια. Βρέθηκα σε τοκετούς με την ιδιότητα της Doula (βοηθός μητρότητας) και αισθάνθηκα να θεραπεύεται μέσα μου το τραύμα των καισαρικών. Ασχολήθηκα και παιδάκια, με εργαστήρια καλλιτεχνικών και πλέον ξαναβρήκα την αγάπη μου για τη διακόσμηση. Ξεκίνησε από μια γωνιά του σπιτιού μου και έφτιαξα σιγά σιγά όλο το σπίτι όπως ακριβώς μου αρέσει, τώρα που τα παιδιά είναι μεγάλα και μπορούμε να το διατηρήσουμε. Καλά διάβασες. Τα παιδιά είναι μεγάλα. Ο Γιώργος είναι 14 και η Ναταλία 11. Μεγαλώνουν! Και μαζί τους κι εμείς! Εκεί που η μητρότητα ήταν ο μόνος μας τίτλος, αρχίζουμε και ξαναπαίρνουμε και τους υπόλοιπους πίσω και δημιουργούμε και νέους. Προσπαθώ τελευταία, να προσθέσω τον τίτλο του συγγραφέα, έχοντας γράψει ένα βιβλίο και ξεκινώντας και το δεύτερο. Προσπαθώ επίσης (και τα καταφέρνω), να έχω και τον τίτλο της διακοσμήτριας! Μέσα στην Πανδημία, ξεκίνησα μέσα από το FB και το instagram, την διαδυκτιακή διακόσμηση, όπου βοηθάω κόσμο να ανανεώσει τον χώρο του. Και όλα αυτά online! Πάει καλά και είμαι τόσο χαρούμενη, που ενώ μπορώ ακόμα να είμαι στήριγμα στα παιδιά, ταξί όταν χρειάζονται, μαγείρισσα, και όλα όσα ήξεραν μέχρι τώρα, ταυτόχρονα είμαι και διακοσμήτρια, ζωγραφίζω τους πίνακές μου και γράφω και βιβλίο!
Βλέπω γύρω μου μαμάδες να θηλάζουν και να φοράνε τα παιδιά τους, να μιλάνε για ενσυναίσθηση και για σωστή διατροφή, για φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική ή τοκετούς στο σπίτι και χαμογελώ. Χαμογελώ, γιατί όλα αυτά όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί δεν τα έβλεπες γύρω σου. Ήταν χαμένες εικόνες. Με έβλεπαν να φοράω τα παιδιά μου και τους φαινόταν τόσο μα τόσο παράξενο («που το έβαλες εκεί μέσα το παιδί?»). Με έβλεπαν περίεργα όταν θήλαζα και πραγματικά δεν είχα ούτε μια φίλη που να έχει θηλάσει. Δεν είχα δει καμία να θηλάζει! Και χαμογελώ λοιπόν, γιατί υπόσχεσή μου ήταν, μέχρι να έρθει η σειρά της Ναταλίας, όλα αυτά να έχουν αλλάξει. Και άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν και ξέρω πως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό!
Καθώς περνάνε τα χρόνια, αλλάζουμε. Αλλιώς θα ήταν όλα στάσιμα και βαρετά. Αν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι στην αρχή αυτού του ταξιδιού της μητρότητας, ευχαριστήσου το. Όταν δε, νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο, φρόντισε τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως όλα αυτά που ζεις, θα αλλάξουν. Θα μεγαλώσεις μέσα από αυτό το ταξίδι, θα πάρεις μονοπάτια που δεν είχες φανταστεί, μπορεί ακόμα και να χαθείς για λίγο μέσα σε αυτά, αλλά κάποια στιγμή θα βρεις πάλι τον εαυτό σου, αλλαγμένο και σοφότερο και θα είσαι έτοιμη να κάνεις τα πάντα!
Ευχαριστώ για όλη τη διαδρομή που κάναμε μαζί τότε ή που με εμπιστεύεσαι και με διαβάζεις τώρα ως φρέσκια μαμά ❤
Θέλεις να με βρεις στις νέες μου σελίδες? Πάτησε εδώ για τη σελίδα μου στο FB και εδώ για τη σελίδα μου στο Instagram.
Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».
Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!
Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!
Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.
Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.
Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!
Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.
Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…
Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…
Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.
Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.
Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…
Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!
Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!
Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.
Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.
Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉
Πριν μήνες λοιπόν με ρώτησε ο γιος μου καθώς πηγαίναμε κάπου με το αυτοκίνητο. Πολλές συζητήσεις κάνουμε στο δρόμο καθώς οδηγώ. Νομίζω είναι και ένα μέρος που δεν μπορείς να αποφύγεις ιδιαίτερα την συζήτηση, οπότε διάφορες ερωτήσεις γίνονται εκεί μέσα.
Το καλοκαίρι τον άκουσα που συζητούσε με έναν φίλο του που του έλεγε πως δεν υπάρχει ο Αϊ Βασίλης και πως η μαμά μας και ο μπαμπάς μας αγοράζουν τα δώρα. Βέβαια, αυτό το είχα πει στα παιδιά. Εννοείται πως ο Άγιος με την κόκκινη στολή έφερνε δώρα σε ΟΛΑ τα παιδιά και όχι μόνο στα «καλά» παιδιά, μιας και όλα είναι καλά! Και για να μην περιμένουν δώρα που δεν μπορούμε να τους πάρουμε αλλά και για να χαίρεται ο καθένας με το δώρο που τους πήρε, η δική μας ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: Αγοράζει η μαμά και ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία, θείος κλπ τα δώρα. Μετά, τα αφήνουμε σε ένα ήσυχο μέρος όπου περνάνε τα ξωτικά του Αϊ Βασίλη και τα παίρνουν, τα γεμίζουν μαγικές αόρατες χρυσόσκονες, τα τυλίγουν με χαρτιά της χαράς και τα φέρνουν πίσω τα Χριστούγεννα! Μια χαρά ήταν τα παιδιά με αυτό το παραμύθι. Του άρεσε, χαιρόντουσαν με το γάλα και κουλουράκια/μελομακάρονα/ κουραμπιέ που αφήναμε. Μαζί με αυτά του έγραφαν και ένα μικρό γράμμα να τον ευχαριστήσουν και πάντα μα πάντα, τους απαντούσε!
«Μαμάααα, υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης?»
Κι εκεί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπρεπε να αποφασίσω τι θα πω. Η Ναταλία δίπλα, ο Γιώργος με κοιτάει με ένα ερωτηματικό στα μάτια…
Εσύ τι πιστεύεις? Απάντησα…
Εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω. Άλλοι λένε πως ναι, άλλοι λένε πως είστε εσείς που τα κάνετε όλα αυτά, αλλά πως τον βγάλαμε πέρσι φωτογραφία? (τους είχα κάνει στο photoshop το εξής κόλπο αν θέλετε να το κάνετε κι εσείς). Αλλά δεν ξέρω… Μπορεί να το είχες φτιάξει κι εσύ. Αλλά πως? Γι αυτό σε ρωτάω… Ξέρω ότι στην Ελλάδα παλιά υπήρχε ένας Άγιος Βασίλης πολύ πλούσιος που βοηθούσε τον κόσμο. Αυτό μας το είπαν στο σχολείο. Αυτός όμως με τα κόκκινα που μας φέρνει τα δώρα, υπάρχει? Γιατί μας είπαν πως αυτόν τον Άγιο Βασίλη τον έφτιαξε η κόκα κόλα για διαφήμιση πριν χρόνια και πως μόνο ο άλλος ο πλούσιος υπήρξε πραγματικά. Τελικά τι είναι αλήθεια?
Και τότε συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πω την αλήθεια. Γιατί για να το συνεχίσω, θα σήμαινε πως έπρεπε να γεμίσω την συζήτησή μας με ψέματα. Και ούτως ή άλλως, λίγος ήταν ο καιρός που θα το πίστευε ακόμη. Λυπήθηκα μόνο τη Ναταλία, που σαν δεύτερο παιδί, όλα θα τα μαθαίνει λίγο νωρίτερα. Ήθελαν όμως και οι δύο εκείνη τη στιγμή την απάντησή. Οπότε τους είπα την αλήθεια…
Λοιπόν παιδάκια, άρχισα να τους λέω! Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή του χρόνου γεμάτη χαρά! Και γεμάτη ιδέες μαγικές και όμορφες. Όταν μεγαλώνεις, αυτό όλο σου περνάει. Βαριέσαι καλά καλά και να στολίσεις το σπίτι! Όμως, όταν κάνεις παιδιά, θες να ζήσουν τα Χριστούγεννα σαν μια μαγική γιορτή κι αυτά. Θες να πιστέψουν στο παραμύθι και την μαγεία των Χριστουγέννων και θες να το θυμούνται όταν μεγαλώσουν. Και ίσως κι αυτά να το κάνουν στα παιδιά τους αργότερα. Για να συμβεί όμως αυτό, μπορεί να πεις και κάποια ψεματάκια. Από αυτά που αρέσουν στα παιδιά και που μόνο χαρά φέρνουν. Όπως για παράδειγμα, πως ο Άγιος Βασίλης και τα ξωτικά του φέρνουν τα δώρα, ενώ δεν τα παίρνει κανείς και τα έχουν κρυμμένα όλα σε μια ντουλάπα η μαμά και ο μπαμπάς και μόλις κοιμηθείτε το βράδυ πριν τα Χριστούγεννα, τα στολίζουμε κάτω από το δέντρο με μεγάλη μεγάλη χαρά! Σας είπαμε αυτό το ψέμα μόνο για να χαίρεστε και δεν σας εκβιάσαμε ποτέ με τον Άγιο Βασίλη για να είστε καλά παιδιά όλο τον χρόνο όπως λένε άλλοι. Απλά μοιραστήκαμε μαζί σας τη χαρά του να πιστεύεις σε κάτι μαγικό! Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει η μαγεία αυτή των Χριστουγέννων επειδή την πιστεύετε εσείς. Και κατά μία έννοια λοιπόν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης γιατί θέλαμε να τον πιστεύουμε και τον πιστεύαμε. Και όταν γίνετε κι εσείς μαμά και μπαμπάς, ίσως υπάρχει πάλι ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα, γιατί θα είστε εσείς αυτός, για τα παιδιά σας. Καταλάβατε? 🙂
Χαμογέλασαν και μετά έκαναν και λίγο τα θυμωμένα!
Δηλαδή και το κουδουνάκι που μόνο εμείς ακούμε? Ρώτησε ο Γιώργος.
Το ακούμε κι εμείς Τζώρτζη μου ❤
Και το γάλα και το γλυκό ποιος το τρώει? Ρώτησε πάλι…
Ο μπαμπάς αγάπη μου…
Και η νεραϊδα των δοντιών? Ρώτησε η Ναταλία.
Τι πιστεύεις εσύ? Την ρώτησα.
Πως μας βάζεις ΕΣΥ το λεφτάκι!
Μάλλον έτσι θα είναι λοιπόν. Τους είπα… Όμως θέλω να σας πω κάτι.
ΔΕΝ σας έχω πει ποτέ ξανά κάποιο ψέμα! ΠΟΤΕ! Όμως αυτό ήταν κάτι που σας προκαλούσε χαρά, και είναι κάτι σαν έθιμο να το κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Γι αυτό το κάναμε κι εμείς! Θέλω να είστε σίγουροι γι αυτό! Κούνησαν το κεφάλι τους… Θα θέλετε να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση? Να βάζουμε το γάλα και τα κουλουράκια, το νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, κλπ κλπ?
ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!
Εμένα δε με νοιάζει κιόλας μαμά! Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω μέχρι για όσο θέλω! Μου είπε το μικράκι μου η Ναταλία!
Μπράβο Ναταλία, αυτό θέλει πολύ μαγεία για να το καταφέρνεις! Άρα μήπως υπάρχει όντως μαγεία μέσα στις καρδούλες σας?
Έκανε νόημα ναι με το κεφάλι της χαμογελαστή. Εγώ βούρκωσα και ανοιγόκλεισα τα μάτια να συνεχίσω να οδηγάω και λίγο μετά φτάσαμε στον προορισμό μας. Φέτος τα Χριστούγεννα θα ξέρουμε όλοι. Θα κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον και η χαρά μας θα είναι αυτή. Ότι ξέρουμε όλοι και όμως συνεχίζουμε, γιατί απλά… έτσι μας αρέσει 🙂
Καταλαβαίνω πως αρκετοί που με διαβάζουν, δεν έχουν ακόμη παιδιά ή μόλις έκαναν ή απλά τα παιδιά τους είναι ακόμη μικρούλια. Επίσης συζητάω με πολλούς φρέσκους γονείς ή έγκυες μαμάδες και θέλουν να μάθουν πολλά και διάφορα. Και πολλά από αυτά, είναι για το μέλλον, ώστε να κανονίσουν από την αρχή πως θα μάθουν τα παιδιά τους.
Δεν ντρέπομαι να πω πως τα παιδιά μας κοιμόντουσαν μαζί μας για πολύ καιρό. Κάποια φάση και οι τέσσερις μαζί στην στρωματσάδα μας. Δεν ντρέπομαι να πω πως η μικρή μας σπάνια ΔΕΝ θα καταλήξει στο κρεβάτι μας μέχρι το πρωί και καμιά φορά και ο γιος μου επίσης! Και πάντα στο μυαλό μου με χαμόγελο το σκέφτομαι η αλήθεια.
Δεν ντρέπομαι να πω πως τα παιδιά μου όπως κάποιες φορές μπορεί να τους φωνάξω, έτσι θα μου φωνάξουν κι αυτά ξεκαθαρίζοντας και απαιτώντας κάποιο δικαίωμα τους. Δεν ντρέπομαι να πω ότι τα παιδιά μου τα μεγαλώνω να αντιδρούν στην άδικη εξουσία κι ας αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνω αντιεξουσιαστές!
Κι όταν αντιδρούν όντως, αυτό μου δείχνει πως δεν φοβούνται. Δεν φοβούνται ότι θα τα πούμε μωρά, ότι θα τα βάλω τιμωρία επειδή συμπεριφέρθηκαν με τρόπο «ανάρμοστο». Ότι δεν φοβούνται να μου πουν «μαμάαα, σταμάτα! Με έπρηξες!» γιατί αυτό ακριβώς έχει συμβεί. Ούτε φοβούνται να μου πουν πως έχουν διαφορετική άποψη από μένα. Γιατί να ντραπώ λοιπόν?
Όταν κλαίνε, δεν τους λέω να μην κλαίνε. Ότι είναι μεγάλα για κλάματα. Όταν λένε ότι φοβούνται, δεν τα κοροϊδεύω. Όταν ντρέπονται, τα αφήνω να βρουν καταφύγιο σε μένα. Όταν έχουν ένα πρόβλημα, το συζητάμε. Όταν θέλουν ακόμη την μαμά και τον μπαμπά, τους έχουν. Όμως ακούνε. Βλέπουν, αισθάνονται και καταλαβαίνουν ότι τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσους με μας. Ίσους σε δικαιώματα, και γνωρίζουν πως στις γνώσεις όχι ακόμη. Αυτό όμως δεν τα κάνει κατώτερα από μας. Τους δίνουμε την επιλογή όταν τα αφορά κάτι. Τους συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που θα άρεσε να μας συμπεριφέρονται κι εμάς οι άλλοι. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να υποστείς πείσματα, φωνές, κλάματα (για τον μπαμπά του σπιτιού μιλάω 😆 ) και άγχος. Πρέπει να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, να μάθουμε να ζητάμε συγνώμη, να παμε κόντρα με το κατεστημένο και να θυμόμαστε ότι αυτό που μας νοιάζει βασικά, δεν είναι το τι νομίζουν οι άλλοι για μας, αλλά το ίδιο μας το παιδί!
Πολλοί γονείς λοιπόν σε συναντήσεις και συζητήσεις, αναρωτιούνται πως θα μάθουν τα παιδιά τους από μωρά να κοιμούνται πχ μόνα τους (ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να δοκιμάσουν την μέθοδο CIO ). Πως δεν θα κάνουν παιδιά που να τους να αντιμιλούν και άρα δεν θα είναι τόσο «χαλαροί» θεωρητικά. Πως θα τα μάθουν να πίνουν με πρόγραμμα το γάλα τους και αργότερα το φαϊ τους και θα τα πηγαίνουν για ύπνο συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα, ακόμη κι ας δε νυστάζουν για να μην κάνουν ότι θέλουν αυτά, πως θα πρέπει να τα βάζουν και καμιά τιμωρία αλλιώς θα γίνουν ανεξέλεγκτα, κλπ κλπ…
Δύο πράγματα θα πω (νομίζω δηλαδή, στη συνέχεια μπορεί να βγουν κι άλλα).
Γινόμαστε γονείς και αλλάζει όλος ο κόσμος μας. Η ρουτίνα μας, ο ύπνος μας, η κούρασή μας, οι αντοχές μας, η υπομονή μας, η αγάπη που είχαμε μέσα μας. Μην το πολεμάτε. Αγκαλιάστε το. Είναι μέρος των παιδιών μας κι αυτό. Να μας αλλάξουν τα πάντα, να τα δούμε όλα αλλιώς, να μάθουμε, να γίνουμε ο καλύτερός μας εαυτός.
Δεν τα κάνω όλα αυτά τυχαία. Η αυστηρή μέθοδος δοκιμάστηκε χρόνια. Βλέπουμε την κοινωνία… και δυστυχώς καταλαβαίνουμε… δεν πέτυχε… Δοκιμάζω κι εγώ και άλλοι πολλοί, μια «νέα» μέθοδο. Που μεγαλώνει ανθρώπους με ενσυναίσθηση, αγάπη για τους γύρω και το περιβάλλον. Αγάπη και για τον εαυτό τους, τόση ώστε να μπορούν να αγαπούν και το δίκιο του άλλου και να είναι πρόθυμοι να το διεκδικήσουν. Και το δικό τους και του άλλου. Ανθρώπους ελεύθερους συναισθηματικά. Και έτσι σιγά σιγά πραγματικά πιστεύω θα αλλάξει ο κόσμος. Μόνο έτσι. Αλλιώς δεν γίνεται. Διαβάστε κι εσείς. Μην κάνετε αυτό που σας λέω, αλλά διαβάστε πριν κάνετε αυτό που σας έμαθαν οι γονείς σας.
Σκεφτείτε κι αυτό για να καταλάβετε τι σχέση θα θέλατε με το παιδί σας. Αν κάποια μέρα το παιδί σας κάνει κάτι λάθος (γιατί για τα όμορφα είναι εύκολο), κάτι άσχημο (που δεν το εύχομαι) θα τρέξει να το κρύψει από σας, ή θα τρέξει να σας το πει? Δίχως να φοβάται ότι θα φάει απόρριψη? Δίχως να φοβάται ότι θα χάσετε τον θαυμασμό σας και την αγάπη σας γι αυτόν/ή? Εύχομαι το δεύτερο! Και άρα θα έχετε μεγαλώσει ένα παιδί που ήξερε πως πάντα το δέχεστε και το αποδέχεστε γι αυτό που είναι και η αγάπη σας δεν έχει σχέση με τα κατορθώματα του, ότι το θεωρείτε ίσο, σπουδαίο και άξιο, δίχως να προβάλλετε πάνω του τα δικά σας θέλω. Δίχως αυταρχισμό. Γίνεται αυτό με τιμωρίες? Με την υποτίμηση του εαυτού τους σε κάτι κατώτερο από εσάς? Με το να τους δείχνουμε πως η συμπεριφορά τους δεν μας αρέσει και μόνο αν αλλάξουν τα δεχόμαστε?
Και να που τελικά ήταν τέσσερα πράγματα!
Και το πέμπτο τελευταίο που θέλω να σας πω. Αυτά τα πράγματα που μπορεί να σας φαίνονται περίεργα, πρωτάκουστα, απαγορευτικά, κουραστικά, κλπ. Αυτά τα πράγματα λοιπόν, δεν τα κάναμε τυχαία, ούτε μετανιώνουμε για κάτι. Δεν μας βγήκαν καθόλου αυτόματα, γιατί αλλιώς είχαμε μάθει. Το ότι τα παιδιά μας έχουν την συμπεριφορά που έχουν και τις συνήθειες που έχουν, μπορεί να μας ξεβολεύει συχνά, μπορεί να μας φέρνει σε δύσκολη θέση (γιατί κάποιος άλλος θα δει ένα παιδί που αντιμιλά, εγώ θα δω ένα παιδί ελεύθερο να πει τη γνώμη του και που δεν με φοβάται και που είμαι τόσο περήφανη γι αυτό), αλλά είναι μέρος της συνειδητής μας προσπάθειας. Είναι απόδειξη πως ίσως κάτι κάνουμε σωστά. Και για να καταλήξω (επιτέλους), αυτά όλα λοιπόν είναι μια νίκη. Αυτά… τα κερδίσαμε! 😉
Πέρσι είχα δει κάποιες μαμάδες που είχαν δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο χαρτί το οποίο θα μπορούσαν να εκτυπώσουν οι μαμάδες ή οι δασκάλες για να το κολλήσουν στο σχολείο κάπου ή και στην τάξη. Κάτι που θα μπορούσαν να συζητήσουν, να αναλύσουν, κλπ…
Επειδή ήταν σε μπλε background (άρα θα φάει πολύ μελάνι) και όχι καλή ποιότητα, το άλλαξα λιγάκι και το έφτιαξα λίγο διαφορετικά, ώστε να μπορεί εύκολα να τυπωθεί σε μια Α4.
Σας το βάζω εδώ να το τυπώσετε αν θέλετε κι εσείς! Ξεκινάει το σχολείο, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε κι εμείς πάλι τα περι σχολείου!
Πριν χρόνια, είχε πέσει στην αντίληψή μου, ένα πολύ έξυπνο δώρο. Ήταν φτιαγμένο από μια μαμά για τον γιο της και μου είχε αρέσει πολύ. Είχα σκεφτεί ότι είναι το ωραιότερο αγορίστικο δώρο και ήθελα να θυμηθώ να το φτιάξω στον γιο μου, όταν θα φτάσει σε ηλικία να μπορεί να διαβάσει μόνος του. Και το θυμήθηκα!!! Τώρα βέβαια το συστήνω και σε κορίτσια! Είδα πόσο άρεσε στην κόρη μου καθώς το έφτιαχνα στον αδερφό της (ήταν φοβερή και το κράτησε μυστικό για πολλές μέρες), η οποία με έβαλε να της υποσχεθώ πως όταν ξέρει να διαβάζει κι αυτή, θα της φτιάξω ένα ίδιο!
Το ωραίο και περίεργο αλλά και πολύ ευχάριστο για τα παιδιά, είναι το γεγονός ότι ενώ τις περισσότερες φορές, τους λέμε να προσέχουν τα πράγματά τους και να μην τα χαλάνε με αυτό το δώρο, τους λες το ακριβώς αντίθετο! Τους δίνεις ένα ημερολόγιο και τους γράφεις μέσα πως θα το καταστρέψουν! Εδώ είναι και το αρχικό ποστ που είχα κάνει πριν χρόνια!
Αγόρασα λοιπόν ένα τελείως κλασικό μαύρο ημερολόγιο και άρχισα να γράφω μέσα διάφορους τρόπους που μπορεί να καταστρέψει ο γιος μου το ημερολόγιο που κρατάει στα χέρια του. Πράγματα όπως, να μουτζουρώσει με στυλό μέχρι να αρχίσουν να σκίζονται 5 σελίδες, ή να ρίξει σάλτσα από το φαγητό σε κάποια σελίδα, σαπούνι, λάδι, κλπ. Να πατήσει με το αυτοκίνητο μαζί με τον μπαμπά του όλοι το ημερολόγιο, να παίξει ποδόσφαιρο, να το δέσει στο ποδήλατο και να το κάνει βόλτες στο χωράφι καθώς αυτό σέρνεται στο χώμα, να το χρησιμοποιήσει για φτυάρι, να το ψαλιδίσει με ένα μεγάλο ψαλίδι, να φτύσει σε στόχους σε κάποιες σελίδες, να κάνει και δικές του ιδέες, να το δαγκώσει, να το πάρει και στο σχολείο να κάνει καταστροφές και με τους συμμαθητές του και πολλά άλλα, μέχρι να φτάσει στο τελευταίο όπου θα κάνει μπάνιο με το ημερολόγιο! χαχαχαχα 😆
Στην αρχή δεν το πίστευε ο γιος μου. Μετά πήγε να στεναχωρηθεί στην δεύτερη τρίτη αποστολή όταν άρχισε να χαλάει, αλλά μετά έπιασε το νόημα και άρχισε να το χαίρεται και να μην σταματά να παίζει!
«Μαμά, εσύ το έφτιαξες?» με ρώτησε. Όταν του είπα ναι, απάντησε «Είναι τέλειο!!! Είσαι φοβερή! Το ξέρεις???» Ε, μάλλον του άρεσε αρκετά, λέω 😉
Θυμάστε ένα προηγούμενο ποστ που είχα κάνει περί σχολείων και αλλαγής προς μια κατεύθυνση προς το καλύτερο για τα παιδιά μας? Ήταν και το έναυσμα της δημιουργίας ενός νέου γκρουπ στο FB, το οποίο αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να το βρείτε εδώ και ήταν και η αρχή του να με κάνει να σκεφτώ λίγο έξω από το κουτί! Με τόσες συζητήσεις που γίνονται εκεί, κάτι θα έπιανα! Το μόνο σίγουρο ήταν αυτό.
Είμαστε μακριά από μια αλλαγή μεγάλη στο σχολείο του γιου μου. Αυτό έπρεπε να το εμπεδώσω και να το χωνέψω μιας και στην αρχή ήμουν έτοιμη να πατήσω το γκάζι και να ξεκινήσω τις αλλαγές, αλλά αυτό τελικά είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει βήμα βήμα. Ξεκινάω σιγά σιγά λοιπόν, και ευελπιστώ το ταξίδι να μην είναι παρόμοιο με του Οδυσσέα για την Ιθάκη (ή να το εύχομαι που λέει και ο ποιητής?)!
Δευτέρα δημοτικού λοιπόν ο Γιώργος φέτος. Έρχεται την Τρίτη από το σχολείο με τις πρώτες εργασίες του για το σπίτι. Ε, για πρώτη φορά, μετά το καλοκαίρι, ακόμη κι εμένα μου φάνηκαν πολλές. Να γράψουν την ΑλφαΒήτα και δίπλα από το κάθε γράμμα και μία λέξη που να ξεκινά από το αντίστοιχο γράμμα, αντιγραφή 2 προτασούλες επί 2 φορές συν κάτι λέξεις από δίπλα, αυτό όλο ορθογραφία, κάτι άλλες λέξεις να τις βάλει σε σειρά και συλλαβιστά, ανάγνωση και στα μαθηματικά κάτι εύκολες βέβαια ασκήσεις! Τσίνησε ο Γιώργος, τσίνησα κι εγώ, κάναμε 3εις ώρες παρά κάτι να τελειώσουμε, ενδιάμεσα βέβαια είχαμε και κλάματα, ότι πονάει το δάχτυλό του, ότι τον πιέζω κι εγώ. Τελικά έκανε στροφές το μυαλό μου και του έδωσα την επιλογή να γράψει 1 φορά την αντιγραφή και να δούμε μαζί προφορικά την ορθογραφία. Μετά συζητήσαμε και του είπα πως στην περίπτωση που πάρει χειρότερο σχόλιο/βαθμό, είναι θέμα της δασκάλας και μπορεί να το κάνει, αλλά θα πρέπει να μην τον ενδιαφέρει την στιγμή που γνωρίζει το μάθημα και την στιγμή που ήταν επιλογή του. Το δέχτηκε. Συζητήσαμε επίσης και του είπα βέβαια ότι θα μιλήσω κι εγώ με την δασκάλα του την επόμενη όταν θα πάω να τον πάρω από το σχολείο, αλλά πως τιμωρία δεν έχει δικαίωμα να τον βάλει η δασκάλα του για κάτι τέτοιο (φοβόταν μήπως του πει να μην βγει στο διάλειμμα και να κάτσει μέσα να γράψει την υπόλοιπη αντιγραφή, όπως έκανε η δασκάλα της Α’ τάξης σε κάποια παιδιά).
Του έδωσα να καταλάβει πως το να μην κάνει κάτι από τις ασκήσεις που τους έχει βάλει η δασκάλα, ή ακόμη και όλες, δεν σημαίνει πως δεν θα έχει μάθει τα ζητούμενα, απλά εμείς θα έχουμε βρει έναν άλλον τρόπο να τα μάθουμε, αν ο συγκεκριμένος του φαίνεται βαρετός. Πως με αυτόν τον τρόπο, θα δείξουμε και στην ίδια την δασκάλα πως όχι μόνο δεν τεμπελιάζει στο σπίτι αλλά πως οι φωτοτυπίες και οι ασκήσεις αυτές δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μάθει. Πως μπορεί παρ’ όλα αυτά να μην παίρνει τον έπαινο που θα ήθελε ή θα του άρεσε στο τετράδιο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει, γιατί αυτό που θέλουμε στο κάτω κάτω, είναι να αγαπάμε να μαθαίνουμε και όχι να αγαπάμε το μπράβο και το αυτοκόλλητο! Συμφώνησε και κατάλαβε. Μου τόνισε και ο ίδιος ότι δεν φοβάται την δασκάλα και πως κι αυτή ένας άνθρωπος είναι, σαν κι αυτόν. Είναι ίσοι! Μπράβο Γιώργο! Έχεις δίπλα σου τους γονείς σου, αμέσως ξεφοβήθηκες αγόρι μου! 😉
Την άλλη μέρα πήγα στην δασκάλα του πιο φοβισμένη από τον Γιώργο. Φοβόμουν μην προσβληθεί από κάτι που θα πω, μήπως με αντιπαθήσει και το κατά πόσο κάτι τέτοιο θα επηρέαζε την σχέση της με τον Γιώργο. Της ζήτησα να μιλήσουμε λιγάκι και με ευχαρίστηση το έκανε. Ξεκίνησα με το «σήμερα ο Γιώργος όπως είδατε, δεν είχε γράψει την αντιγραφή του 2 φορές…» (αργότερα στο σπίτι είδα ότι του είχε γράψει από κάτω «Γιώργο μου, αυτό το είχαμε 2 φορές» εκτίμησα τον τρόπο της και το γεγονός ότι δεν τον πρόσβαλε). Και έτσι ξεκίνησα να της λέω τα παραπάνω. Πως εφόσον ζορίζεται το παιδί, θα ήθελα να συνεργαστούμε ώστε να γνωρίζει στην ουσία ότι δεν είναι από αδιαφορία που μπορεί να μην κάνει κάτι, αλλά από ενδιαφέρον, γιατί πραγματικά του αρέσει να μαθαίνει και δεν θέλω να το χάσει αυτό. Ότι τα ζητούμενα της φωτοτυπίας θα του τα δείχνω εγώ με όποιον τρόπο καταλάβω πως του φαίνεται διασκεδαστικός, όταν επιλέξει να μην τα κάνει με τον τρόπο που επέλεξε η δασκάλα του και πως σε λίγο θα δει και η ίδια πως είναι φιλότιμος, πως δεν θα το κάνει από βαρεμάρα και πως θα ήθελα να γνωρίζω ότι είναι ΟΚ με όλο αυτό και να γνωρίζει και τους λόγους από μένα την ίδια! Τόνισα επίσης πως δεν θα ήθελα να υπάρχουν επιτιμητικά σχόλια στο παιδί, επειδή δεν τα έχει κάνει, αλλά κατά τα άλλα το τί είδους αυτοκόλλητο και σχόλιο θα βάλει (Μπράβο/Άριστα/Πολύ καλά/κ.ο.κ), είναι στην κρίση της και πως έχουμε συζητήσει και γι αυτό με τον Γιώργο και είναι επιλογή του να το χάνει κάποιες φορές!
Η απάντηση της δασκάλας του με εξέπληξε θετικά και την ευχαριστώ γι αυτό! Μου είπε ότι βεβαίως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, και πως εγώ είμαι αυτή που θα αποφασίσει τι θα κάνει το παιδί και αν αυτά που βάζει η ίδια δεν νομίζω πως θα το βοηθήσουν ή θα το βαρύνουν, είμαι ελεύθερη να διαλέξω κάτι άλλο. «Εσείς αποφασίζετε για το παιδί σας! Αυτά που βάζω εγώ, είναι αυτά που πιστεύω πως είναι καλά να κάνει στο παιδί στο σπίτι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά. Εσείς μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με το παιδί σας!» μου είπε! Μπορεί να μου πέταξε το μπαλάκι, αλλά το προτιμούσα αυτό το μπαλάκι είναι η αλήθεια 😉
Για μένα αυτό ήταν μια μικρή νίκη! Ένα μεγάαααλο βάρος έφυγε από τους ώμους μου και είμαι ελεύθερη να δουλέψω με τον Γιώργο όπως θα επιλέξουμε όταν το επιλέγει και ο ίδιος! Μέχρι στιγμής, τις ασκήσεις που έδωσε η δασκάλα τις κάνει και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, η δασκάλα μέχρι στιγμής δεν έδωσε ξανά τόση δουλειά για το σπίτι 😉
Γιατί σας τα γράφω αυτά? Για έναν πολύ απλό λόγο! Επειδή, μέχρι να καταφέρουμε να αλλάξουμε πραγματικά τον τρόπο που διδάσκονται τα παιδιά, όσο έχουμε εμείς το βάρος να τα διδάξουμε εκτός από τα μαθήματα αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους μάθησης και αγάπης της μάθησης, μπορούμε να τους μάθουμε επίσης, ότι είμαστε δίπλα τους στις επιλογές τους, να τους δείξουμε επίσης πως υπάρχουν κι άλλες επιλογές και να μιλήσουμε με την δασκάλα/ δάσκαλο του παιδιού μας! Γιατί και με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά γίνεται αλλαγή. Αφού εμείς ως γονείς έχουμε το δικαίωμα να δουλέψουμε διαφορετικά με τα παιδιά μας στο σπίτι, μια εγώ, μια εσύ σε ένα άλλο σχολείο, μια εσύ στο παρ’ άλλο, σιγά σιγά θα γίνουμε δυο και τρεις και τέσσερις στην ίδια τάξη και κάποια στιγμή θα το πιάσουν το νόημα, θα κάνουν και μια δοκιμή από το ίδιο το σχολείο κάτι να αλλάξουν! Λίγο λίγο, κάτι θα αλλάξει! Και μη μου πείτε όχι! 😉
Προς το παρών πάντως, μαμά και γιος συνεχίζουμε χαλαροί και ήρεμοι 🙂
Το ξέρω πως ακόμη δεν έφτασε ο Αύγουστος, αλλά εμένα μου φαίνεται πως ο Σεπτέμβρης πλησιάζει γρήγορα! Και Σεπτέμβρης σημαίνει, κεφάλια μέσα και αρχή νέου σχολικού έτους. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η δευτέρα δημοτικού που θα πάει φέτος ο Γιώργος θα είναι πιο εύκολη, όπως λένε όλοι και το εύχομαι.
Η περσινή χρονιά, αν και ο Γιώργος τα πήγε μια χαρά, είχε τις δυσκολίες της. Και ο λόγος των δυσκολιών αυτών ήταν το άγριο σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του κόσμου. Ένα σύστημα που δεν σέβεται τον μαθητή, αλλά τον πιέζει να μάθει με τρόπο που αποδεδειγμένα δεν είναι ο τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά. Με έναν τρόπο που βάζει την σκέψη σε κουτάκια. Αλλά, αν και δεν δουλεύει, συνεχίζει και συνεχίζει και που θα πάει δεν γνωρίζω.
Κρέμεσαι από τον κάθε δάσκαλο και την τύχη να σου πέσει ένας καλός και ορεξάτος, ώστε το παιδί σου να αγαπήσει την μάθηση. Ζηλεύω τα παιδιά στον Φουρφουρά και τα παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία της Φύσης και των Χρωμάτων τα οποία ίσως και να μην γνωρίζουν πόσο τυχερά είναι! Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να γυρίσω τα μυαλά του διευθυντή του σχολείου του γιου μου να κάνει μια αλλαγή έστω μικρή προς αυτή την κατεύθυνσή. Υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω.
Δεν θέλω να προσβάλω όλες τις λαμπρές εξαιρέσεις των δασκάλων που λειτουργούν με ενσυναίσθηση και σεβασμό προς τους μαθητές τους, που σκοτώνονται στη δουλειά για να μπορέσουν να κάνουν το μάθημά τους ενδιαφέρον και να κινήσουν την περιέργεια των παιδιών για μάθηση! Είμαι σίγουρη πως υπάρχετε εκεί έξω, οπότε μην με βομβαρδίσετε με σχόλια για το πόσο δύσκολη είναι η δουλειά των δασκάλων. Είμαι σίγουρη γι αυτό! Και γνωρίζω πως δεν πληρώνεται αρκετά, όπως πολλά άλλα επαγγέλματα. Όμως το επιλέξατε για κάποιον λόγο, σωστά? Δεν θέλω να προσβάλω γενικά με το σημερινό μου άρθρο. Έκκληση κάνω. Σε γονείς και δασκάλους! Εσείς δάσκαλοι, που δεν είστε ευχαριστημένοι με το σύστημα, αυτό που θα μπορούσατε να κάνετε, είναι να δείτε αν μπορείτε να αλλάξετε σιγά σιγά τα μυαλά των συναδέλφων σαν ώστε η Ελλάδα να αλλάξει το σύστημα των σχολείων της και να γίνουν σχολεία σαν αυτά στον Φουρφουρά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, που έχουν ξεκινήσει να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Εσείς γονείς (κι εγώ μαζί), πρέπει να απαιτήσετε αυτή την αλλαγή και να βοηθήσετε να γίνει! Για τα παιδιά μας πρόκειται άλλωστε!
Ποιος ο λόγος? Ξέρετε κάτι? Όταν το παιδί μου πήγε δημοτικό την περσινή χρονιά, δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Ήμουν σίγουρη πως θα διαφωνούσα με πολλά και είπα πως παρ’όλα αυτά, εγώ θα διατηρήσω τον σεβασμό του Γιώργου προς την δασκάλα του. Θα βρίσκω τρόπους να την δικαιολογώ χωρίς να συμφωνώ απόλυτα μαζί της και θα μείνω χαλαρή στο τι, πως και πόσο ο Γιώργος θα ασχολείται με τις εργασίες του για το σπίτι. Δεν μας ενδιαφέρουν τα αυτοκόλλητα του είπα. Η προσπάθεια μας ενδιαφέρει. Όλα καλά μέχρι εδώ? Ε λοιπόν, έχω να σας πω κάτι! Αυτό δεν λειτουργεί τελικά!
Και τώρα θα σας πω και τον λόγο δίνοντας μερικά παραδείγματα μέσα από την τάξη, όχι απαραίτητα από την δική μας τάξη, αλλά και άλλα παραδείγματα, από διαφορετικές τάξεις, από διαφορετικά σχολεία!
Ξέρετε γιατί δεν λειτουργεί η δική μου προσπάθεια να κάνω ένα παιδί που θα είναι πιο χαλαρό και δεν θα νιώθει φόβο? Γιατί όταν μια δασκάλα βάζει αυτοκόλλητο σε μια φωτοτυπία, που άλλες φορές είναι σούπερ αυτοκόλλητο, άλλες όχι τόσο σούπερ, άλλες φορές γράφει μπράβο, άλλες πολύ καλά, άλλες φορές βάζει θαυμαστικά, άλλες ερωτηματικό και άλλες στεναχωρημένη φατσούλα σε σφραγίδα, είναι βαθμολογία! Στο πρωτάκι??? Όταν στην πρώτη φωτοτυπία του χρόνου δεν παίρνουν όλα το ίδιο αυτοκόλλητο, είναι τρομοκρατία για το παιδί! Και όταν η φωτοτυπία του κάθε μαθητή περνάει μπροστά από όλους τους μαθητές για να δουν όλοι πόσο καλά ή χάλια έκανες την φωτοτυπία σου, είναι απλά έλλειψη σεβασμού!
Όταν από την πρώτη εβδομάδα που πάνε σχολείο τα παιδιά, μαθημένα σε ένα νηπιαγωγείο, όπου έπαιζαν και βόλταραν και μιλούσαν μέσα στην τάξη, μπαίνουν τιμωρία στον πίνακα όρθια για να μάθουν να μην το ξανακάνουν, είναι στην καλύτερη, μια κακή αρχή! Όταν από τις τάξεις της πρώτης δημοτικού, ακούγονται αγριοφωνάρες και απειλές, είναι λεκτική κακοποίηση! Όταν δασκάλα σπάει το μολύβι του μαθητή της παραδειγματικά μέσα στην τάξη, είναι κακοποίηση επίσης. Και όταν μετά η δασκάλα αυτή τους κάνει χίλια δυο όμορφα πράγματα στην τάξη με πλαστελίνες, με βίντεο, τραγούδια κλπ αφού τα παιδιά έχουν υποστεί όλα τα παραπάνω, τότε είναι σχιζοφρένεια! Πώς θα αισθανόταν η ίδια η δασκάλα σε ένα συνέδριο για εκπαιδευτικούς αν όταν μίλησε στον διπλανό της ή έγραφε ένα sms στο κινητό της, ο ομιλητής της άρπαζε το κινητό, το έσπαγε και την έβαζε να κάτσει όρθια μπροστά σε όλους τους άλλους εκπαιδευτικούς? Ή αν σχολίαζε τον τρόπο με τον οποίο διαβάζει, αργό και χαζό? Ή άμα ο ομιλητής πάντα, τους έβαζε να κρατούν σημειώσεις, μετά τις κοιτούσε, τις σχολίαζε και τις βαθμολογούσε και τις έδειχνε σε όλους τους εκπαιδευτικούς της αίθουσας? Μμμμμ… Δεν ακούγεται πολύ καλό συνέδριο έτσι? Δεν νομίζω να ξανά πατούσατε σε κάτι τέτοιο? Αν από την άλλη, έκανε παιχνίδια, σας έβαζε να συζητάτε μεταξύ σας και να μάθετε πράγματα ο ένας από τον άλλον, αν διασκεδάζατε σ’αυτό το συνέδριο μαθαίνοντας πολλά και διάφορα που αφορούν την δουλειά σας?
Ερώτηση λοιπόν: γιατί υπάρχουν οι φωτοτυπίες για το σπίτι την στιγμή που απαγορεύονται? Φωτοτυπία μαθηματικών, φωτοτυπία γλώσσας, αντιγραφή στο τετράδιο και για τα δύο μαθήματα. Όχι 2 σειρές! 10 σειρές! Ο Γιώργος την πρώτη φορά που είδε τι είχε να γράψει, με κοιτούσε με βουρκωμένα τα μάτια! Δεν το πίστευε! Το δαχτυλάκι του πονούσε από την δεύτερη μέρα σχολείου, κι εγώ κοιτούσα τον κάλλο που έχω στο δικό μου δάχτυλο και η μητέρα μου του έδειχνε τον δικό της! Τι άλλαξε δηλαδή τόσες γενιές μετά? Ότι δεν τρώνε ξύλο τα παιδιά μας??? Χαίρω πολύ!
Ακόμη και άρρωστος να ήταν ο Γιώργος, πήγαινα στο σχολείο του να πάρω τις φωτοτυπίες και αρρωστούλης όπως ήταν, κάναμε τα μαθήματά του, γιατί πότε ακριβώς θα κατάφερνε να κάνει 2-3 φωτοτυπίες γλώσσας μαζεμένες, άλλες 2-3 φωτοτυπίες μαθηματικών και αντιγραφή και όλα τα άλλα? Γιατί να πρέπει να τον πείσω πως οι δασκάλες είναι καλές, αλλά έχουν κι αυτές τα προβλήματά τους και τις αντοχές τους και ξεσπάνε στα παιδιά καμιά φορά? Οι δασκάλες γνωρίζουν ότι ένα παιδί έχει κι αυτό τα δικά του θέματα όπως και οι ίδιες? Όταν ξεσπάει λοιπόν αυτό το παιδί, γιατί μπαίνει τιμωρία ενώ η δασκάλα όχι? Και γιατί να του λέω εγώ πως ακόμη κι αν οι δασκάλες λένε στα παιδιά πως αν δεν προσπαθήσουν αρκετά, θα πρέπει να ξανακάνουν την πρώτη, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και απλά τους το λέει για να προσπαθούν πιο πολύ? Πότε ο φόβος ισούται με αγάπη για μάθηση και σεβασμό σ’ αυτόν που σε μαθαίνει? Και το ερώτημά μου συνεχίζει. ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ???
Στα σχολεία μας έχουμε ΠΟΛΥ ύλη (και όλο λένε να την αυξήσουν! Αν είναι δυνατόν δηλαδή τα παιδιά στο γυμνάσιο να κάνουν αρχαία! Δύο γλώσσες και 5-6 φροντιστήρια!). Φεύγουμε από τα σχολεία μας περήφανοι γιατί μαθαίνουμε πράγματα που μαθαίνουν άλλοι στο πανεπιστήμιο! Με ποιο κόστος και γιατί? Να νιώθεις βλάκας μέσα στην τάξη επειδή μαθαίνεις λίγο διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, μιας και δεν έτυχε να μαθαίνεις παπαγαλία, να τρως τον χειμώνα σου σαν παιδί διαβάζοντας από την πρώτη 2 ώρες την ημέρα γιατί σου βάζουν από τόσο μικρό να κάνεις μαθήματα στο σπίτι αντί να χαλαρώσεις (τι θα γινόταν αν τα παιδιά δεν είχαν καθόλου εργασίες στο σπίτι?). Να φοβάσαι τον δάσκαλο και την δασκάλα σου, ακόμη κι αν σε θεωρεί καλό παιδί και καλό μαθητή, γιατί βλέπεις τι συμβαίνει στους άλλους και τρέμεις την ώρα που θα συμβεί και σε σένα αν κάνεις λάθος. Να έχεις και την μαμά σου στο σπίτι να σε πιέζει, γιατί όσο χαλαρή κι αν είναι, προσπαθεί να σε προστατεύσει από το σύστημα και την ντροπή σου αν δεν τα κάνεις σωστά και σε μαλώσει η δασκάλα ή σου βάλει άσχημο αυτοκόλλητο, γιατί το σύστημα σε κάνει να ντρέπεσαι! Να μην αγαπάς το σχολείο, παρά μόνο τα διαλείμματα και τις εκδρομές και αργότερα τις κοπάνες! Και στο κρεσέντο τις παιδείας οι πανΕλλήνιες. Ο εφιάλτης κάθε παιδιού! Και τέλος, να φτάνεις σε μια ηλικία που δεν θυμάσαι ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά τα μαθήματα που είχες κάνει στο σχολείο, ακόμη κι αν ήσουν αριστούχος μαθητής!
Δηλαδή σκέφτομαι λιγάκι. Μόνο λιγάκι… Πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν το γράμμα Αα τα παιδιά το ζωγράφιζαν πάνω σε ένα αβγό πχ. Αν έβγαιναν μετά στην αυλή να ψάξουν να βρουν πράγματα που ξεκινάνε από το Αα, και μετά με τα αβγουλάκια τους σχεδίαζαν το γράμμα στο προαύλιο του σχολείου και η δασκάλα να τους διάβαζε το μάθημα κάτω από το δέντρο, καθώς αυτά το τρώνε? Ή αν το 10, το μάθαιναν μαζεύοντας το κάθε παιδί και από 10 αντικείμενα μέσα ή έξω από την τάξη και μετά με μολύβια ή με ότι αντικείμενο, το σχεδίαζαν κιόλας ? Και αν στο μάθημα έβγαιναν στον λαχανόκηπο του σχολείου να φυτέψουν 10 σποράκια και στο μάθημα για το περιβάλλον, τα φρόντιζαν? Ή αν με τουβλάκια lego μάθαιναν τις μονάδες τις δεκάδες κλπ? Κι ας έκανε και κάποιο παιδί ένα διαστημόπλοιο την ώρα του μαθήματος! Δεν πειράζει! Πόσα τουβλάκια άραγε χρησιμοποίησε για να το φτιάξει? Θυμάται? Πάνω από 10, κάτω από 10? Με μαλακές μπαλίτσες τα παιδιά να προσπαθούν να ρίξουν το τενεκεδάκι με το γράμμα που θα φωνάξει η δασκάλα, ή την λέξη που θα φωνάξει η δασκάλα! Να στύβουν τον χυμό από πορτοκάλι και να καθαρίζουν μετά καθώς ευχαριστιούνται τον χυμό που μόλις έφτιαξαν, μιλώντας για τις βιταμίνες, και άλλα πολλά! 😉
Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα με το παιχνίδι! Το παιχνίδι!!! Ότι μας είχαν μάθει κάποιοι καθηγητές μου τότε με παιχνίδι, με χιουμορ, ακόμη το θυμάμαι! Μόνο αυτά όμως! Το κλασσικό ΜΕΘυσμένος ΑΙΘίοπας ΠΡΟΠονείται ΒΟΥΤώντας, ακόμη το θυμάμαι πχ. Όπως και το ότι η Μεθανόλη μυρίζει σαν κλανιά (γιατί είναι το ίδιο με την κλανιά). Θυμάμαι την Ιφιγένεια εν Αυλίδι, γιατί η καθηγήτρια μας την έλεγε με τόσο πάθος που θέλαμε να συνεχίσει και παρακάτω! Δεν θυμάμαι τους νομούς της Ελλάδας, κι ας τους είχα μάθει νερό. Δεν θυμάμαι ολοκληρώματα, δεν θυμάμαι ιστορία της Ελλάδας. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα! Και τα περισσότερα από αυτά δεν μου χρειάστηκαν η αλήθεια στις σπουδές μου αργότερα, αν και τώρα θα ήθελα να γνωρίζω ειδικά την πρόσφατη ιστορία μας, αν και αυτήν δεν την είχαμε καλύψει καν, μιας και δεν ήταν SOSαρα!
Με όσους εκπαιδευτικούς κι αν έχω μιλήσει, συμφωνούν πως το σύστημα είναι σκάρτο! Γιατί δεν ενώνουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας να κάνουμε κάτι διαφορετικό? Η αρχή έγινε! Με τα σχολεία της Φύσης και των Χρωμάτων, αποδεικνύεται πως όλο αυτό μπορεί να γίνει και στα δημόσια σχολεία! Τι περιμένουμε? Εγώ είμαι πρόθυμη να βοηθήσω! Count me in ένα πράμα! Μόνη μου δεν μπορώ! Αποκλείεται όλοι οι γονείς να συμφωνούν με όλο αυτό που συμβαίνει στα παιδιά τους! Τον φόβο, την κούραση! Δάσκαλοι, είμαστε μαζί σας για να κάνουμε την αλλαγή. Δεν μπορούν όλα να αλλάξουν αμέσως, αλλά βήμα βήμα, γίνεται! Τα παιδιά μας αξίζουν διαφορετικά σχολεία! Πάμε να τα φτιάξουμε???
Και επειδή δεν θέλω και πολύ, άνοιξα ένα γκρουπ το οποίο ελπίζω να γίνει πηγή έμπνευσης για όλους όσους θέλουν να αλλάξουν την παιδεία. Γονείς, εκπαιδευτικοί, όσοι μπορούν να κάνουν κάτι. Τοπικές ομάδες, πανελλαδικές δράσεις. Πολλά θα γίνουν σιγά σιγά! Όποιος θέλει, ας μπει ΕΔΩ να ξεκινήσουμε!
Δείτε το έργο αυτό που δείχνει την ιστορία ενός ελεύθερου σχολείου. Το Summerhill. Μπορεί να μην συμφωνώ με τα εσωτερικά σχολεία, αλλά γιατί να μην είναι έτσι ένα κανονικό σχολείο?
Η ομιλία του Άγγελου Πατσια στο TEDex Θεσσαλονίκης. Ο διευθυντής του σχολείου του Φουρφουρά.
Ορισμένα λινκ που μια φίλη είχε την καλοσύνη να κοινοποιήσει στο γκρούπ ενσυναίσθησηστο facebook
Διαβάζουμε κατά καιρούς, πόσο σημαντικό είναι να αφιερώνεις χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Είναι σημαντικό για το παιδί να έχει την αμέριστη προσοχή του γονιού τους, δίχως να μπαίνει στη μέση το άλλο ή τα άλλα αδερφάκια. Μέσα στο σπίτι, αυτό δεν μπορεί να γίνει συχνά, ειδικά τώρα το καλοκαίρι που κανένα τους δεν βρίσκεται στο σχολείο.
Μια ωραία ιδέα λοιπόν, είναι να κανονίσετε ραντεβού και να πάτε έξω βόλτα με το ένα παιδί. Τι θα κάνει το άλλο? Θα πάει ραντεβού με τον μπαμπά! Έτσι λοιπόν έκανα κι εγώ.
Ένα Σάββατο, πήγε ο μπαμπάς βόλτα με τον Γιώργο μόνοι τους κι εγώ πήγα με τη Ναταλία.
Την πήρα για window shopping, αγοράσαμε κάτι ρουχαλάκια και οι δυο μας, μετά πήγαμε και σε ένα μέρος με μπιζού και πήραμε κι από κει κάτι και μετά πήγαμε για καφέ. Παράγγειλε φυσικό χυμό πορτοκαλάδας και πήρα κι εγώ το ίδιο. Μιλήσαμε, είδαμε τα ψώνια μας και βγάλαμε φωτογραφίες. Λέγαμε διάφορα και το μυαλό μας ήταν εκεί. Μόνο εκεί! Γελάσαμε, περάσαμε όμορφα και κάθε τόσο μου έλεγε πόσο με αγαπάει! Προσπαθούσε να κάτσει κι αυτή σταυροπόδι και χαιρόταν που κάναμε πράγματα που κάνουν και οι μεγάλοι και που είμασταν μόνες μας!
Τα αγόρια πήγαν σε ένα μαγαζί πρώτα, μετά πήγαν βόλτα στην Παλιά Πόλη όπου και τελικά βρεθήκαμε όλοι μαζί χαρούμενοι και ανανεωμένοι να πούμε τα νέα μας σε ένα εστιατόριο τρώγοντας και μετά τελειώσαμε την μέρα σε παιδική χαρά με τα παιδιά να παίζουν κι εμείς να πίνουμε καφέ στο παγκάκι και να τα λέμε!
Ένα άλλο Σάββατο πριν καμιά εβδομάδα, κάναμε το αντίστροφο. Πήρε ο Μάκης την Ναταλία κι εγώ τον Γιώργο. Θέλανε και τα δύο να πάνε στο ενυδρείο, οπότε κανονίσαμε το πρόγραμμα για να μην πάμε την ίδια ώρα. Πήγε πρώτα ο Μάκης με τη Ναταλία και μετά πήγαν για καφέ σε ένα παραλιακό όμορφο μέρος και μετά βολτούλα. Τα είπανε κι αυτοί, τα είπα κι εγώ με τον Γιώργο, που πρώτα πήγαμε σε ένα κατάστημα να πάρω ένα βιβλίο και να δούμε και κανένα βιβλιαράκι για τα παιδιά και μετά πήγαμε σε διπλανή καφετέρια να πιούμε κάτι παίζοντας τάβλι. Ο Γιώργος μου είπε και κάποια παραπονάκια του, μιλήσαμε αρκετά, γελάσαμε επίσης αρκετά και φύγαμε για το ενυδρείο. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, είδαμε τα ψάρια, διαβάσαμε γι αυτά και μετά βρεθήκαμε όλοι μαζί και πήγαμε σε παιδική χαρά, όπου πάλι εμείς πίναμε το καφεδάκι μας και συζητούσαμε την μέρα και τα μικρά έπαιξαν και κάθε τόσο ερχόντουσαν για κανένα κουλουράκι που είχαμε πάρει από τον απέναντι φούρνο!
Πραγματικά, ήμουν έκπληκτη με το πόσο πιο εύκολα κάνεις κάτι με το ένα μόνο παιδί. Πόσο ευχάριστα και χαλαρά περνάει η ώρα και πόσο τον χαίρονται τα παιδιά τον χρόνο που αφιερώνεις ΜΟΝΟ σε εκείνα. Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση που βρέθηκα και πέρασα χρόνο με τον έναν και τον άλλον ξεχωριστά, αλλά και που ο μπαμπάς τους εκείνη την ώρα έκανε το ίδιο επίσης.
Δοκιμάστε το! Ακόμη και με ένα παιδί, πάρτε το για καφέ μαζί σας, για κάτι που θα κάνετε μαζί που συνήθως κάνουν οι μεγάλοι ή ρωτήστε το που θα θέλατε να πάτε και θα σας πει αυτό. Και την άλλη φορά, ας πάει με τον άλλον γονιό 😉 Κι αν έχετε περισσότερα από δύο παιδιά, πάλι θα βρείτε τον τρόπο. Είμαι σίγουρη! Με λίγη καλή θέληση, όλα γίνονται! Τα παιδιά θα υπερεκτιμήσουν τον χρόνο σας. Να είστε σίγουροι 😉
Το Blog μιας Μαμας 