Καλά Χριστούγεννα και Πολλές ευχές για το 2011!!!

 

Εύχομαι αυτές τις μέρες να περάσετε όλοι υπέροχα με τις οικογένειές σας, και να θυμηθούμε τι αξίζει πραγματικά στη ζωή! Το χαμόγελο στα προσωπάκια των παιδιών μας και η υγεία όλων μας!

 

Merry Christmas & A Happy New Year!!!

 

X’mas Cookie Mix Jars!

 

Μου έδωσε την ιδέα μια καλή μου φίλη, το δοκίμασα και το έκανα και δώρο στις δασκάλες του Γιώργου στον παιδικό σταθμό (έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγους μήνες, αλλά θα σας τα πω σε άλλο post), οι οποίες ξετρελάθηκαν!!!

Lydia’s X’mas Cookie Mix

Τα λεγόμενα Cookie Mix Jars, είναι μόδα στην Αμερική και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Τώρα τα ονόμασα Χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια, αλλά το Πάσχα τα λέμε Πασχαλινά, και σε οποιαδήποτε επίσκεψη, απλά… μπισκοτάκια 😉

Αγόρασα τα βαζάκια (λίτρου), από το Τζάμπο, πήρα υλικά συσκευασίας σε χρώματα Χριστουγεννιάτικα, έφτιαξα τα καρτελάκια και μέσα έγραψα σε ένα χαρτάκι, την συνταγή και την εκτέλεση:

 

Υλικά:

1 1/3 φλ. αλεύρι

1 κ.γ. Beiking Powder

1 κ.γ. σόδα

1/4 κ.γ. αλάτι

1 φλ. βρώμη (κουάκερ)

3/4 φλ.  m&ms (ή smarties)

3/4 φλ. σταγόνες σοκολάτας

1/2 φλ. μαύρη ζάχαρη

1/2 φλ. λευκή ζάχαρη

1/3-1/2 φλ. καρύδια (αν θέλουμε)

 

Εκτέλεση:

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά από το βαζάκι σε ένα μπολ.

Προσθέτουμε:

1 ελαφρώς χτυπημένο αβγο

1/2 φλ. βούτηρο λίιιιγο λιωμένο

βανίλια

Ανακατεύουμε καλά και πλάθουμε σε μπαλάκια 3,5 εκ.

Βάζουμε σε ταψί με λαδόκολλα και τα ψήνουμε για 10′ στους 180 βαθμούς.

Βγαίνουν 26-28 μπισκοτάκια! Μιαμ, μιαμ!!!

Λοιπόν,τι κάνουμε; Παίρνουμε τα βάζα μας, τα πλένουμε και τα στεγνώνουμε καλά.

Προσθέτουμε (εμένα με βοήθισε και ο Γιώργος κυρίως τρώγοντας τα m&ms) τα υλικά με την εξής σειρά:

αλέυρι με το Beikin Powder, αλάτι και σόδα

βρώμη

m&ms

σταγόνες σοκολάτας

μαύρη ζάχαρη

λευκή ζάχαρη

καρύδια

Βιδώνουμε καλά το βαζάκι, στολίζουμε και ΈΤΟΙΜΑ!!!

 

Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω τα δωράκια, να τα στολίζω και να τα χαρίζω! Μου αρέσει να βλέπω ότι και οι άλλοι χαίρονται γνωρίζοντας ότι αφιέρωσα χρόνο και αγάπη για να τους τα φτιάξω, και τέλος μου αρέσει όταν μου λένε πόσο νόστιμα ήταν και πόσο τους άρεσε σαν ιδέα και πόσο τη χάρηκαν! Και επειδή είναι ένα δώρο που μπορείτε να το φτιάξετε με τα μικρά σας, σας το βάζω για να εμπνευστείτε και να φτιάξετε κι εσείς. Δείτε και τα δικά μου που έφτιαξα χτες να πάρετε μια ιδέα!

Έχε το νου σου στο παιδί!

Σε όλα τα παιδιά του κόσμου! Ένα τραγούδι που με αφήνει πάντα βουρκωμένη…

Μουσική: Μ. Θεοδωράκης, Στίχοι: Λ. Παπαδόπουλος, Τραγούδι:Γ.  Κότσιρας

Ζήλια ψώρα!!!

 

 

 

Διάφορες αφορμές τον τελευταίο καιρό με οδήγησαν να γράψω κάτι γι αυτό το πράσινο μικρό και «κακό» ανθρωπάκι που λέγεται… ζήλια!

Μια φίλη μου γέννησε το δεύτερό της μωρό. Όταν γύρισε σπίτι, ο μεγάλος της γιος ήταν με πυρετό και μύξες. Από φόβο, τον έδωσε στη γιαγιά (την οποία υπεραγαπά), μέχρι να αναρρώσει. Αποτέλεσμα; Όταν γύρισε ο μεγάλος σπίτι, να έχει γίνει ένα αγρίμι, να δέρνει το μωρό και την μαμά του, να κλαίει με το παραμικρό, να κατουριέται πάνω του, να θέλει να κοιμηθεί στο δωμάτιο των γονιών του, να φωνάζει, να ξυπνά το μωρό και πολλά άλλα και όλα, την ίδια μέρα!!! Στο μυαλό του, η μαμά του δεν το ήθελα πια. Τον είχε παρατήσει στην γιαγιά γιατί τωρα πια, αγαπούσε περισσότερο το μωρό. Αυτό το μωρό και όλοι τους, θα το πλήρωναν αυτό! Η μαμά κατάλαβε το λάθος της, προσπαθεί ακόμα να διορθώσει αυτό το λάθος, αλλά θα πάρει καιρό…

Μια άλλη φίλη μου, για να μη ζηλέψει ο μεγάλος της γιος, «κακολογούσε» το μωρό. Που είναι χαζό και δεν καταλαβαίνει, που είναι άταχτο και κακούλα που τον «χτυπάει» (τα άγαρμπα χαδάκια των μωρών) και άλλα διάφορα. Όσο μεγάλωνε το μωρό και άρχισε να καταλαβαινει, αυτά τα σχόλια δεν σταμάτησαν οπότε άρχισε να τα πιστεύει κιόλας, να ζηλεύει τον μεγάλο της αδερφό και να τον χτυπά (αφού στο κάτω κάτω είμαι κακό κοριτσάκι, ας το δείξουμε!), να κάνει αταξίες και να ζητάει την αγκαλιά της μαμάς της, την οποία όταν λαμβάνει, την απολαμβάνει τόσο μα τόσο πολύ!

Ήμουν κι εγώ δεύτερο παιδί. Ο αδερφός μου, δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, δεν με ζήλεψε ποτέ, όπως μου λένε οι γονείς μου. Με έπαιζε και με έκανε να γελάω, δεν με έδερνε (ξύλο παίζαμε από το δημοτικό και μετά), και περνούσαμε πολλές δημιουργικές ώρες μαζί. Εγώ τον θαύμαζα και τον θεωρούσα ό,τι εξυπνότερο, ό,τι καλύτερο, ό,τι θα ήθελα να ήμουν κι εγώ! Και ζήλευα! Δεν ζήλευα τον αδερφό μου, ζήλευα όλα όσα πίστευαν οι γονείς μου για τον αδερφό μου, όσα έκαναν οι γονείς μου για τον αδερφό μου, και ένιωθα τύψεις! Για να τον ζηλεύω, δεν ήμουν καλό κορίτσι… Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσω στους γονείς μου, να τους παραπονεθώ, αλλά το γυρνούσαν στο αστείο και δεν δεχόντουσαν ότι έχω δίκιο. Ήμουν το ζηλιαρόγατο και έπρεπε να σταματήσω να είμαι! Δεν έπρεπε να ζηλεύω τον αδερφό μου, έπρεπε να τον αγαπώ… Βέβαια ίσως να μην θεωρούσαν πραγματικό το πρόβλημά μου. Να έβλεπαν ένα κοριτσάκι που κάθε λίγο και λιγάκι τους παραπονιόταν ότι ζηλεύει, και ηρεμούσε όταν αστειευόντουσαν μαζί της, μέχρι την επόμενη φορά…

Πόσο τελικά μπορεί η δική μας συμπεριφορά να χαρακτηρίσει ένα παιδί, να του δημιουργήσει κόμπλεξ, να του χαράξει μονοπάτια για την υπόλοιπη ζωή του; Είμαι σίγουρη (και οι ψυχαναλυτές με υποστηρίζουν από όσα βιβλία ψυχολογίας έχω διαβάσει) ότι τα παιδικά χρόνια είναι αυτά που μας καθορίζουν. Αυτά που δημιουργούν τον χαρακτήρα, τις φοβίες, τα γούστα μας πολύ πιθανόν. Πολλά, θα μου πείτε, είναι και στο DNA. Μπορεί. Πολλά όμως τα «ανάβουμε» και τα «σβήνουμε» εμείς όταν τα παιδιά μας είναι ακόμα πλαστελίνη στα χέρια μας.

Είναι καλό να μην περιμένουμε από τα παιδιά μας τα ίδια πράγματα. Είναι ορθό ορθότατο να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και να βλέπουμε τα ατού του ενός και του άλλου παιδιού δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρέπει όμως να αφουγκραζόμαστε και το κατά πόσο κάποιο παιδί θέλει να νιώσει «άξιο» και σε κάτι που μπορεί να είναι κατώτερο από το αδερφάκι του. Κατά πόσο θα ήθελε να μοιάσει στον μεγάλο ή μικρό αδερφό του σε κάτι που εμείς το έχουμε «ξεγράψει». Πρέπει να δίνουμε την πρωτιά και στο δεύτερο ή τρίτο (ή τέταρτο και βάλε) παιδί γιατί το έχει ανάγκη. Πρέπει να δείχνουμε στο πρώτο πως δεν έχει να φοβάται τίποτα με τον ερχομό των επόμενων παιδιών, πρέπει να κρατάμε ισορροπίες. Πρέπει να αφήνουμε το παιδί να ζηλεύει αν αυτό νιώθει. Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και πρέπει να το δεχτούμε. Το παιδί δεν σημαίνει ότι είναι κακό επειδή αισθάνεται ζήλια. Πρέπει να του το πούμε αυτό ξεκάθαρα. Έχει δικαίωμα να ζηλεύει, και μάλιστα αν συμβαίνει αυτό πολύ πιθανόν να φταίει κάτι που εμείς κάναμε λάθος. Αν αισθάνεται ζήλια, υποφέρει. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε εμείς χειρότερα με το να του λέμε οτι δεν θα έπρεπε να ζηλεύει γιατί εμείς τα κάνουμε όλα καλά! Θα κάνουμε λάθη, είναι σίγουρο αυτό. Μακάρι τα λάθη μας όμως να μην χαράξουν μονοπάτια που βγάζουν σε κακοτοπιές…

Ο γιόκας μου, τον τελευταίο καιρό, συμπεριφέρεται λίγο άγαρμπα στην μικρή μας. Της ζουλάει τα μαγουλάκια ή την κρατάει πιο σφιχτά αγκαλιά, την φιλάει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει, και η μικρή τσινάει. Γκρινιάζει και δε θέλει πολλές φορές. Προσπαθώ να μην του λέω κάτι εκτός κι  αν η μικρή πραγματικά είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Προσπαθώ να δείξω άλλο τρόπο στο Γιώργο να εκφράζει την αγάπη του προς αυτή και αφού το κάνει του δίνω αυτοκόλλητο. Του λέω διάφορα και συζητάω μαζί του και προσπαθώ να τον «ψαρέψω» για να καταλάβω τι τον πειράζει με τη Ναταλία. Πραγματικά, δεν τη ζηλεύει σε πολλά πράγματα, της δίνει ό,τι δικό του παιχνίδι θέλει η μικρή, της μιλάει γλυκά, την αγαπάει πολύ και φαίνεται με τον τρόπο που την κοιτάει, αλλά χτες μου ήρθε! Προσπαθεί να την κάνει να τον θέλει παραπάνω από οποιονδήποτε άλλον. Να την κάνει να γελάει παραπάνω από ότι με τους άλλους. Μέχρι στιγμής, η μικρή θέλει εμένα, τον μπαμπά της, τον παππού και την γιαγιά, να την πάρουν αγκαλιά και να την πάνε εκεί που δείχνει το μικρό της χεράκι. Ο Γιώργος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν αν έχει κέφια και τί της αρέσει τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά ο Γιώργος μου δεν το έχει καταλάβει αυτό ακόμα, έτσι η Ναταλία πολλές φορές απλά δεν τον θέλει, κι αυτός προσπαθεί άγαρμπα. Θέλει να γίνει ο «Θεός» της, όπως του λέγαμε πως θα είναι, βλέπει πως δεν είναι, και προσπαθεί ακόμα περισσότερο… Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή αυτό θα γίνει πραγματικότητα και όλα θα είναι καλύτερα, αλλά ο καημένος τώρα στεναχωριέται. Όποτε καταφέρει να την κάνει να γελάσει, είναι τόσο χαρούμενος κι αυτός και η μικρή!  Σήμερα τον ρώτησα αν είναι όντως αυτό το πρόβλημα, και αμέσως είπε πως ΝΑΙ, αυτό είναι! Του είπα ότι θα τα καταφέρει σύντομα να είναι ο πρώτος και καλύτερος για τη Ναταλία. Ότι θα βρει τον τρόπο σιγά σιγά. Τώρα, ελπίζω να ηρεμήσει λιγάκι μαζί της κι εμείς θα τον βοηθήσουμε σ’ αυτό!

Ζήλια! Το μικρό πράσινο ανθρωπάκι που όλοι ξέρουμε πόσο άσχημα μας κάνει να αισθανόμαστε! Όταν όμως κάποιος μας πει ότι έχουμε το δικαίωμα κάποιες φορές, να αισθανόμαστε έτσι, τότε το πράσινο ανθρωπάκι γίνεται λίιιιιγο πιο μικρό… Λίιιιιγο πιο άκακο…. Σαν να ανοίγει το χρώμα του λιγάκι! Καλά, αν τα γράφεις κιόλας σε ένα μπλογκ, το πράσινο μικρό ανθρωπάκι, γίνεται σχεδόν άσπρο! 😉

Εσείς, ζηλεύετε; Ζηλεύατε; Τα παιδιά σας, έχουν ζηλέψει; Τι κάνετε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Δοκιμάζοντας μάρσιπους αγκαλιάς!

Το πρώτο μου pouch!

Πρέπει να ήταν εκεί γύρω, Δεκέμβρης 2006 που έψαχνα στο ίντερνετ για ring sling και pouch και προσπαθούσα να αποφασίσω ποιό από τα δύο θα ζητήσω για Χριστουγεννιάτικο δώρο. Μετά από κανέναν μήνα θα γεννούσα τον Τζώρτζη. Το πρώτο μου παιδάκι το οποίο είχα αποφασίσει μετά από κάμποσο διάβασμα πως δεν θα άφηνα ποτέ να κλαίει μόνο του και θα τον είχα αγκαλιά όσο το είχε ανάγκη. Ένα τέτοιο πράγμα (όπως αυτοί οι μάρσιποι), είχα σκεφτεί, θα με βοηθούσε στο να υλοποιηθεί αυτή η σκέψη. Μου άρεσε κιόλας στην όψη. Έμοιαζε λίγο μποέμ, χίπικο και ψαγμένο, κι εγώ είμαι λίγο χιπούλα να λέμε και την αλήθεια. Το γεγονός οτι ορθοπεδικά είναι ό,τι καλύτερο για το μωρό, καθώς και το επίσης τέλειο χαρακτηριστικό οτι μπορείς να το έχεις καθιστό να βλέπει μπροστά, στο πλάι αλλά και ξαπλωτό, με έπεισε! Δεν μου ήταν εύκολο να αποφασίσω πιο θα πάρω, είτε γιατί έπρεπε να το παραγγείλω από Αμερική (μιας και δεν είχα βρει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα) είτε γιατί κάποιοι δεν έστελναν είτε γιατί  ήταν ακριβά, κ.ο.κ..

Το χιλιοφορεμένο μου pouch με τον Γιώργο 11 μηνων!

Λίγο πριν γεννήσω παρέλαβα το πρώτο μου pouch. Δεν το δοκίμασα στο Γιώργο αμέσως μετά που γεννήθηκε. Αυτό το μωρό μου φαινόταν τόσο μικρό και εύθραυστο (γεννήθηκε βέβαια 3.850 και 54εκ.)! Πως στο καλό θα το έβαζα εκεί μέσα χωρίς να το ζουλήξω και να το στραμπουλήξω; Βέβαια, δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά παρ’ όλα αυτά εγώ φοβόμουν. Πολύ γρήγορα τον συνήθισα και αφού είδα και ξαναείδα σε βιντεο όλους τους τρόπους που μπορούσα να «φορέσω» το μωρό μου, άρχισα να δοκιμάζω. Στην αρχή δυσανασχετούσε, αλλά ξεκινούσα το περπάτημα καθώς τον βόλευα εκεί μέσα και έτσι δεν άργησε να βολεύεται και αυτός και να είναι ένα χαρούμενο μωρό εκεί μέσα που άλλες φορές καθόταν και παρακολουθούσε τον κόσμο από το δικό μου σχεδόν ύψος ή έριχνε ύπνους ξεγυρισμένους. Έβλεπε το pouch και χαμογελούσε όλο του το πρόσωπο! 🙂

Η πρώτη φορά που κατάφερα να βάλω τον Γιώργο στην πλάτη!

Λίγο μετά βρήκα και στην Ελλάδα μάρσιπους αγκαλιάς. Δεν άργησα να θέλω να τους δοκιμάσω όλους! Αγόρασα Mei Tai και wrap γιατί μου άρεσε το γεγονός οτι μπορείς να τα βάλεις και στην πλατη, κάτι που ποτέ δεν με βόλεψε με το pouch. Τελικά αποδείχτηκε οτι φοβόμουν να τον βάλω στην πλάτη ΚΑΙ με αυτά, γιατί ο Γιώργος δεν καθόταν φρόνιμος όπως έδειχναν τα βίντεο. Αυτός με το που τον έβαζα στην πλάτη, τεντωνόταν και γυρνούσε να κατέβει. Στην μπροστινή θέση μου φαινόταν οτι δεν υπήρχε σοβαρός λόγος να τα χρησιμοποιώ τη στιγμή που είχα βολευτεί τόσο το pouch μου! Όταν ήμουν σίγουρη πως θα πηγαίναμε βόλτα που ο Γιώργος θα έμενε ξύπνιος, τον έβαλα αρκετές φορές στο Mei Tai και άλλες τόσες στο wrap το οποίο βολευόμουν μόνο τον χειμώνα (το καλοκαίρι με ζέσταινε πολύ και ίδρωνα απερίγραπτα). Κατάφερα ΜΙΑ και μοναδική φορά να δέσω τον Γιώργο στην πλάτη με το wrap και αρκετές με το Mei Tai αφού πρώτα βρήκα οδηγίες σε βίντεο για το πώς να δέσεις στην πλάτη το μωρό σου ξεκινώντας από το κρεβάτι. Βέβαια, αυτό σήμαινε οτι το χρησιμοποιούσα μόνο σε περιπάτους που ξεκινούσαν από το σπίτι και τελείωναν πάλι πίσω στο κρεβάτι όπου τον έβγαζα.

Ύπνοι μέσα σε wrap μετά από ψώνια σε σ/μ

Κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω και ένα sling. Ο Γιώργος είχε μεγαλώσει αρκετά και το pouch μας είχε γίνει δεύτερο δέρμα μας… Ότι και να μας έδιναν σ’ αυτή τη φάση δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με το pouch το οποίο και μόνο που το έβλεπε ηρεμούσε!

Λίγο πριν γεννήσω τη Ναταλία, παράγγειλα ένα μάλλινο sling. Λίγο μετά που την έφερα σπίτι, άρχισα να την φοράω για να έχω ελεύθερα τα χερια μου για τον Γιώργο. Η μικρούλα μου κοιμόταν τόσο εύκολα εκεί μέσα, θήλαζε, ηρεμούσε και μάθαινε τον κόσμο ακούγοντας τον χτύπο της καρδιάς μου. Όταν δοκίμασα κάποια στιγμή να τη βάλω στο πολυφορεμένο μου παλιό pouch δεν μπορούσα να καταλάβω πώς με είχε βολέψει τόσο πολύ. Μου φαινόταν ότι το χέρι στο οποίο το φορούσα αχρηστευόταν. Το ύφασμα κατέβαινε πολύ πιο κάτω από τον ώμο (λίγο πιο πάνω από τον αγκώνα) και έτσι δεν μπορούσα να το σηκώσω σχεδόν καθόλου. Εγώ χρειαζόμουν και τα δυο μου χέρια με τον Γιώργο από δίπλα! Επίσης, το sling το ρυθμίζεις όπως ακριβώς θες. Συμφωνώ, ένα μικρό ρύθμισμα το κάνεις και στο pouch διπλώνοντας το ύφασμα στον ώμο, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα sling. Το τελευταίο σε αφήνει να σφίξεις το μωρό πάνω στο σώμα σου και να το νιώθεις κολλημένο πάνω σου, αλλά μπορείς επίσης να το χαλαρώσεις και τελείως για να το αφήσεις στο κρεβάτι όταν κοιμηθεί (wearing down). Το χειμώνα τον βγάλαμε με ένα sling παντού και το καλοκαίρι με ένα άλλο με πιο δροσερό ύφασμα.

Δοκίμασα τη μικρή στην πλάτη με το Mei Tai το οποίο της αρέσει και βολεύει εδώ τριγύρω στον κήπο όταν είμαι με τον Γιώργο. Βασική προϋπόθεση, τα μαλλιά μου να είναι πλεξούδα, αλλιώς η μικρή θα μου τα μαδήσει! 😆

Αν και σκουληκάκι ανήσυχο κι αυτή, πήρα το θάρρος να δοκιμάσω να τη βάλω στην πλάτη και στο wrap. Βολεύει, δε λέω, αλλά για να το κάνεις αυτό μόνη σου εκτός σπιτιού, θα πρέπει να σύρω όλο το ύφασμα στο δρόμο, να φωνάζω στο Γιώργο να γυρίσει πίσω αφού θα βαριέται να με περιμένει να τη δέσω, δεν θα μπορώ να την βλέπω, να την περιποιούμαι και να τη φιλάω, ούτε να την κοιμίσω ξαπλωτά και πιο ξεκούραστα.

Το νέο sling για τη Ναταλία!

Με λίγα λόγια, αν και υπάρχουν τρόποι να λύσεις όλα τα παραπάνω που αναφέρω, εγώ δεν βρίσκω ίσως τον λόγο να επιμείνω σε κάτι διαφορετικό τη στιγμή που με έχει καλύψει το sling μου τόσο μα τόσο πολύ!!! Το sling μου το αγαπώ τόσο μα τόσο πολύ. Αν φύγω από το σπίτι δίχως αυτό, νιώθω όπως όταν έχουμε ξεχάσει το κινητό μας, μόνο που εκεί το παίρνεις απόφαση, ενώ με το sling βρίζεις από μέσα σου όση ώρα κρατάς το μωρό στα χέρια…

Το σίγουρο είναι πως οι παράγοντες που επηρεάζουν τη σωστή επιλογή του μάρσιπου είναι πολλοί και έχουν να κάνουν με την ηλικία/βάρος του μωρού, με τον τρόπο ζωής και τις προτιμήσεις των γονιών αλλά και με τη χρήση για την οποία κυρίως προορίζεται ο μάρσιπος.

Πείτε μας λοιπόν κι εσείς την δική σας εμπειρία με τους μάρσιπους. Έχετε δοκιμάσει μάρσιπο αγκαλιάς; Σας βόλεψε; Ποιος απ’ όλους; Μέχρι ποια ηλικία του μωρού σας το χρησιμοποιήσατε;

Συνάντηση στο Περι… Θηλασμού!

Μένετε στη Θεσσαλονίκη ή στα περίχωρά της? Αν ναι, είστε πολύ τυχερές γιατί έχετε κοντά σας το πανέμορφο μαγαζί, Περί… Θηλασμού! Κάποια στιγμή θα μιλήσω λίγο παραπάνω γι αυτό το μαγαζί που τόσο έχω ζηλέψει που δεν μπορώ να το επισκέπτομαι κάθε λίγο και λιγάκι!

Λοιπόν, τα κορίτσια που το έχουν, διοργανώνουν αρκετές συναντήσεις κάθε μήνα. Η επόμενη:

6 Δεκεμβρίου- Ώρα: 18.00

Προβλήματα θηλών

Ομιλήτρια είναι η πολυαγαπημένη παιδίατρος και Σύμβουλος μητρικού θηλασμού IBCLC – Άννα Πατσούρου

Το κατάστημα βρίσκεται:
Λεωφόρος Νίκης 9Β (Κομνηνών)
Θεσσαλονίκη
54624

Για να μάθετε περισσότερα, πάτε στον γεμάτο πληροφορίες και όμορφα προϊόντα ιστότοπό τους: