Πόσο?

 

 

 

Ένα παιδί γεννιέται! Και την στιγμή που γεννιέται, είναι αυτό που λένε tabula rasa. Λευκό πανί! Άγραφο. Αγνό. Δεν γνωρίζει τίποτα παρά μόνο την ασφάλεια που νιώθει κοντά στο σώμα της μητέρας του και τον φόβο μακριά της. Μπορεί να έχει και κρυμμένη στα κύτταρά του όλη τη σοφία του κόσμου, αυτό δεν το γνωρίζω… Πάντως από  τη γέννησή του και μετά, αρχίζει και παρατηρεί, κουνιέται, μαθαίνει να πιάνει, να σπρώχνει κάτι για να κουνηθεί. Κλωτσάει την κούνια του και το μόμπιλο από πάνω του αρχίζει και χορεύει… Μαθαίνει, μόνο του! Αν κάτσεις και παρατηρήσεις ένα μωρό, μόνο θαυμασμό μπορείς να νιώσεις. Προσπαθεί και ξαναπροσπαθεί ατελείωτες ώρες για να καταφέρει κάτι, και όταν τα καταφέρει μια φορά, δεν σταματά, δεν θέλει ούτε να κοιμηθεί, για να το κάνει και να το ξανακάνει, μέχρι να μπορεί να το επαναλάβει τέλεια, ΚΑΘΕ φορά!

Μετά, αρχίζουμε να του δείχνουμε κι  εμείς διάφορα. Του λέμε την ονομασία του κάθε αντικείμενου, του λέμε διάφορα. Πόσα όμως είναι αρκετά; Πόσα λίγα; Πόσα πολλά; Όταν το βλέπουμε να προσπαθεί να μάθει κάτι ή για παράδειγμα να σκαρφαλώσει, το βοηθάμε? Αρκεί το να είμαστε απλά από πίσω του σε περίπτωση που πέσει να πέσει στα χέρια μας; Του κρατάμε σταθερό το χεράκι για να καταφέρει να βάλει το κυβάκι μέσα από την τρυπίτσα; Αλλιώς τι; Θα το καταφέρει μετά από  3εις μέρες; Πολύ πιο αργά από όσο μας λέει το βιβλίο με τους πίνακες κατορθωμάτων των παιδιών;

Όταν αρχίσει τα πρώτα λογάκια; Του διορθώνουμε τον τρόπο που τα λέει; Όχι; Μέχρι πότε όχι; Ποτέ;

Όταν αρχίσει να γράφει; Του λέμε πως να γράψει πιο μικρά όμορφα γράμματα; Του λέμε ότι η γραμμούλα του Γ είναι προς τα δεξιά ή το αφήνουμε να το γράφει και προς τα αριστερά. Θα το μάθει, δε θα το μάθει κάποτε;

Όταν διακοσμεί μια τούρτα, του λέμε να βάλει και στην άλλη μεριά καραμελάκια ή το αφήνουμε να τα στιβάσει όλα σε μια γωνίτσα; Και ΟΚ, αυτά δεν είναι και τόσο σοβαρά…

Όταν αρχίσει να σπρώχνει το μικρό αδερφάκι του ή να το  ψιλοτσιμπά, λέμε κάτι ή κάνουμε τον Κινέζο;

Όταν μαλώνουν; Μπαίνουμε στη μέση ή πρέπει να τα βρούν μόνα τους; Αν πουν μια κακία, πώς τους λέμε οτι ήταν κακία; Ή τα αφήνουμε να φάνε απόρριψη γιατί ετσι θα μάθουν πώς μπορούν να συμπεριφέρονται στους άλλους για να είναι αρρεστοί; Και γιατί να είναι αρεστοί; Και αν δεν είναι ο εαυτός τους αρεστός; Πρέπει να τα μάθουμε να συμπεριφέρονται «κάπως» για να τα πάνε καλά με όλους;

Όταν ανεβαίνει στον πάγκο της κουζίνας και χορεύει; Γελάμε γιατί είναι αστείο ή λέμε «Αααααααα! Κατέβα κάτω γιατί θα πέσεις! Άσε που σε βλέπει και το αδερφάκι/ξαδερφάκι σου και θα θέλει να κάνει το ίδιο!!!»

Πως τα αποτρέπουμε από επικύνδυνες πράξεις; Με μικρές ή μεγάλες φοβέρες; (πχ, θα χτυπήσεις, θα πάμε στο νοσοκομείο, θα σκοτωθείς!).

 

 

Αν δεν λέγαμε τίποτα στα παιδιά, τί ηθική θα είχαν; Πόσα θα μάθαιναν; Πόσο αγνά θα έμεναν; Πόσο παραπάνω ο εαυτός τους; Μήπως τα βάζουμε σε καλούπια; Μήπως δεν γίνεται κι αλλιώς; Πραγματικά, δεν έχω βρεί απάντηση…

Πόσο κηδεμόνες πρέπει να είμαστε; Ποιός είναι ο ρόλος μας; Πόσο να τα καθοδηγούμε; Μήπως να τα αφήνουμε να μας καθοδηγούν κι αυτά; Πόσο να τα μαλώνουμε επειδή είναι παιδιά και πράττουν με αυτόν τον τρόπο; Πόσο να τα παρατηρούμε απλά; Πόσο να επαναλαμβανόμαστε και πόσο η δουλειά μας θα έπρεπε να είναι να τα αφήνουμε να μαθαίνουν ότι μπορούν μόνα τους, να τα βρίσκουν μόνα τους και να καταλαβαίνουν την ζωή μόνα τους; Σίγουρα κάποιος είναι ο ρόλος μας ως γονείς, αλλά πόσο; Μας παρατηρούν κι αυτά και μαθαίνουν ΚΑΙ από αυτό, ακόμα κι αν αυτά που τους λέμε είναι αντίθετα καμιά φορά από τις πράξεις μας.

Ναι, να τα προστατεύουμε. Αλλά πόσο; Να τους δείχνουμε, αλλά πόσο; Πώς θα ανακαλύψουν αν τους τα έχουμε δείξει και πει όλα; Πώς, πώς, πώς;  Και γιατί ο δικός μας τρόπος είναι καλύτερος στο κάτω κάτω; Και πόσα έχουν μάθει σωστά από αυτά που τους έχουμε πει εμείς, οι οποίοι μπορεί να είμαστε λάθος; Πείτε μου ότι τα σκέφτεστε κι εσείς αυτά και πως έχετε βρει και μια απάντηση να μου πείτε!!!

Και ακόμη λίγο αργότερα; Τους κλειδώνεις το ίντερνετ για να μην τους βρει κάποιος με άλλες ιδέες στο μυαλό τους ή για να μην δουν πράγματα που δεν πρέπει; Αφήνεις απλά το κομπιούτερ στο σαλόνι; Τους απαγορεύεις να βγουν έξω με φίλους που δεν εγκρίνεις; Δεν έχεις εμπιστοσύνη στο παιδί που μεγάλωσες; Ουφ! Απαντήσειιιιιιις!!!! Ξέρει κανείς; Και Πόσο δίκιο έχει;

Ο σύζυγός μου μου είχε πει ότι το να παρατηρείς ένα παιδί, ένα μωρό, είναι τόσο όμορφο. Όποιος δεν το κάνει, έχει χάσει τόσα πολλά! Μαθαίνεις παρατηρώντας τα, νιώθεις τόοοοσο περήφανος γι αυτά! Και έχει τόσο δίκιο!

Πόσο τελικά αφήνουμε τα παιδιά μας να αυτοδημιουργηθούν; Και κατά πόσο θα έπρεπε; Γίνεται; Και τέλος, πόσο με καταλαβαίνετε και πόσο έχω αρχίσει τις μεγάλες αμπελοφιλοσοφίες;

Τρόποι Να Μιλήσεις Στο Παιδί Σου Και να Σ’Ακούσει

Πηγή: http://askdrsears.com/html/6/T061000.asp?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_content=articlelink&utm_campaign=article1

 

 Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

 

Μια σημαντική πτυχή  της διαπαιδαγώγησης είναι να μάθουμε πώς να μιλάμε στα παιδιά μας. Ο τρόπος που μιλάς στο παιδί σου του διδάσκει πώς θα πρέπει να μιλάει στους άλλους. Σας δίνουμε μερικές συμβουλές προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι τα συμπεράσματα, ή καλύτερα, αυτά που μάθαμε στην προσπάθειά μας να μεγαλώσουμε σωστά τα δικά μας παιδιά.

 

Συνδέσου πριν παραγγείλεις. Προτού δώσεις παραγγελίες στο παιδί σου χαμήλωσε ώστε τα μάτια σας να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Δημιούργησε οπτική επαφή μαζί του για να έχεις την προσοχή του.  Δίδαξέ του  τον τρόπο να εστιάζεται: «Μαίρη, θέλω να με βλέπεις στα μάτια». «Γιάννη, τέντωσε τα’ αυτιά σου». Φρόντισε όμως ώστε όταν το παιδί σου προσπαθεί να σου μιλήσει, η «γλώσσα» του δικού σου σώματος να είναι ανάλογη με αυτή που περιμένεις απ’ αυτό όταν του μιλάς εσύ. Σιγουρέψου πως η οπτική επαφή δεν είναι τόσο έντονη ώστε να δίνει στο παιδί την εντύπωση ότι επιδιώκεις να το ελέγξεις και όχι να επικοινωνήσεις μαζί του.

Απευθύνσου στο παιδί. Διατύπωσε το αίτημά σου ξεκινώντας την πρόταση με το όνομα του παιδιού: «Βαγγέλη, θέλω να σε παρακαλέσω …»

Να είσαι σύντομη: Η δική μας αρχή είναι να διατυπώνουμε το αίτημά μας με μια μονάχα πρόταση.  Όσο πιο πολλά λες  τόσο περισσότερες και οι πιθανότητες να γίνει το παιδί σου «κουφίζει» όταν του μιλάς. Τα πολλά λόγια είναι το πιο κοινό λάθος σε κάθε περίπτωση διαλόγου. Δίνουν στο παιδί την αίσθηση πως δεν είσαι και τόσο σίγουρη για αυτό που προσπαθείς να πεις. Όσο το παιδί σε έχει να μιλάς γι άλλα κι άλλα τόσο πιο εύκολο είναι να ξεφύγεις απ’ την ουσία!

Μίλα απλά. Με μικρές προτάσεις και μονοσύλλαβες λέξεις. Άκου πώς συνεννοούνται τα παιδιά μεταξύ τους και πάρε μαθήματα. Όταν βλέπεις στο πρόσωπο του παιδιού σου εκείνο το παγωμένο και αδιάφορο βλέμμα, τα πράγματα μιλούν από μόνα τους: Δεν γίνεσαι κατανοητή.

Ζήτα απ’ το παιδί σου να επαναλάβει αυτό που του ζητάς. Αν δεν μπορεί, αυτό σημαίνει ή ότι το διατύπωσες με πολλά λόγια ή ότι δεν ήσουν σαφής.

Κάνε μια προσφορά που είναι αδύνατο να σου αρνηθεί. Είναι σχετικά εύκολο να πείσεις ένα παιδί 2 ή 3 χρόνων και να αποφύγεις έτσι τα «παιχνίδια εξουσίας» (αν δηλαδή θα γίνει το δικό σου ή το δικό του!). «Ντύσου να πάμε έξω να παίξουμε». Εξήγησέ του πως η απαίτησή σου είναι για το συμφέρον του. Αυτό θα κάνει δύσκολη την άρνησή του. Το πείσμα θα παραμεριστεί και θα γίνει αυτό που πρέπει (ή έστω αυτό που θέλεις εσύ!).

Να είσαι θετική. Αντί του «δεν επιτρέπεται να τρέχεις», προτιμητέο το «Μέσα στο σπίτι περπατάμε, έξω τρέχουμε».

Οι παραγγελίες να αρχίζουν με τη λέξη «θέλω». Αντί να πεις «κάτσε κάτω», πες «θέλω να κάτσεις κάτω». Αντί του «άσε να παίξει η Λίτσα τώρα», πες «θέλω τώρα να αφήσεις να παίξει η Λίτσα». Αυτό έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα με παιδιά που χαίρονται να προσφέρουν ευχαρίστηση αλλά δεν τους αρέσει  να παίρνουν εντολές. Με το να πεις το «θέλω» τους δίνεις λόγο για συμμόρφωση αντί για μια σκέτη εντολή.

«Όταν … τότε …» «Όταν βουρτσίσεις τα δόντια σου, τότε θα πούμε την ιστορία». «Όταν τελειώσεις τη δουλειά σου, τότε μπορείς να δεις τηλεόραση». Το «όταν» είναι όρος και προϋποθέτει συμμόρφωση, ενώ το «αν» αφήνει να εννοηθεί πως έχει περιθώρια επιλογής (εσύ στην ουσία, βέβαια, δεν το εννοείς έτσι, αλλά έτσι βγαίνει).

Προηγούνται τα πόδια, ακολουθεί το στόμα. Αντί να φωνάξεις, «Κλείσε την τηλεόραση, είναι ώρα για φαγητό», πήγαινε η ίδια στο δωμάτιο που το παιδί σου βλέπει τηλεόραση, κάνε του παρέα για λίγα λεπτά και μόλις αρχίσει το διαφημιστικό διάλειμμα πες στο παιδί σου να κλείσει την τηλεόραση. Με το να πας εσύ στο παιδί του δείχνεις πως βλέπεις την απαίτησή σου στα σοβαρά. Διαφορετικά τα παιδιά το ερμηνεύουν απλά σαν έκφραση προτίμησης.

Δώσε περιθώρια επιλογών. «Τί θέλεις να κάνεις πρώτα, να φορέσεις τις πυτζάμες σου ή να βουρτσίσεις τα δόντια σου;» «Προτιμάς κόκκινη μπλούζα ή μπλε;»

Να μιλάς «αναπτυξιακά» ορθά. Όσο πιο μικρό είναι το παιδί, τόσο πιο απλές και σύντομες θα πρέπει να είναι οι παραγγελίες σου. Δεν πρέπει να ξεχνάς το επίπεδο αντίληψης του παιδιού σου. Για παράδειγμα, ένα συνηθισμένο λάθος των γονιών είναι να ρωτούν ένα παιδάκι τριών χρόνων, «Γιατί το έκανες αυτό;» Η πλειοψηφία των ενηλίκων δεν είναι σε θέση να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση σχετικά με τη δική τους συμπεριφορά. Ποιο σωστό θα ήταν να πεις, ‘Ας μιλήσουμε γι αυτό που έκανες».

Να μιλάς κοινωνικά ορθά. Ακόμη και ένα παιδάκι δυο χρόνων μπορεί να μάθει να πει «παρακαλώ». Θα πρέπει να περιμένεις απ’ το παιδί σου να δείχνει ευγένεια. Δεν θα πρέπει να του περάσεις  το μήνυμα πως η ευγένεια είναι προαιρετκή. Μίλα στα παιδιά σου με τον τρόπο που θα ‘θελες και αυτά να μιλάνε.

Να μιλάς ψυχολογικά ορθά. Το μόνο που θα πετύχεις αρχίζοντας την πρότασή σου με απειλές και αρνητικές κριτικές είναι να τα κάνεις να πάρουν αμυντική στάση. Αντί για «Το καλό που σε θέλω…» ή «Πρέπει να…», προτιμότερο είναι το «Χαίρομαι πολύ όταν…» ή «Θα ήθελα…» Αντί να πεις «Πρέπει να καθαρίσεις το τραπέζι», προτίμησεν το «Σε χρειάζομαι να καθαρίσεις το τραπέζι».  Όταν δεν υπάρχει επιλογή για άρνηση, μη λες «Μπορείς, σε παρακαλώ, να βάλεις το μπουφάν σου στη θέση του;» Απλά πες, «Σε παρακαλώ βάλε το μπουφάν σου στη θέση του».

 Γράψτο. Οι υπενθυμίσεις εύκολα μπορούν να μετεξελιχθούν σε γκρίνια. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για παιδιά της προεφηβικής ηλικίας τα οποία θεωρούν πως λέγοντάς τους να κάνουν πράγματα τους κατατάσσεις στην κατηγορία των σκλάβων. Μπορείς να τους περάσεις μηνύματα χωρίς να χρειαστεί να πεις έστω και μια λέξη. Μίλα τους με ένα μπλοκάκι και ένα μολύβι. Άφηνε σε διάφορα σημεία αστεία και χαριτωμένα (αυτοκόλλητα) σημειώματα για το παιδί σου. Μετά κάτσε κάπου αναπαυτικά και παρακολούθα πώς γίνεται αυτό που ζητάς.

Ηρέμησέ το με τον τρόπο που μιλάς. Όσο πιο δυνατά μιλάει το παιδί, τόσο πιο σιγά και απαλά μίλα του εσύ. Άσε το παιδί να ξεθυμάνει – εσύ απλά πέτα του φρασούλες όπως «Καταλαβαίνω» ή «Μπορώ να σε βοηθήσω;» Μερικές φορές ένας καλός ακροατής αρκεί να καλμάρει μια παιδική έκρηξη. Αν όμως εσύ απαντήσεις στην έκρηξή του με μια ανάλογη έκρηξη, τότε έχεις να χειριστείς δύο εκρήξεις, πράγμα πολύ πιο δύσκολο. Όχι! Φέρσου σαν ενήλικος!

Αν δεν ηρεμήσει, δεν θα σ’ ακούσει. Πριν δώσεις την παραγγελία πρέπει να αποκατασταθεί η συναισθηματική ισορροπία, διαφορετικά άδικα ξοδεύεις το χρόνο σου.  Τίποτε δεν «κολλάει» όσο το παιδί σου είναι ψυχικό ράκος.

«Ξαναπαίξε» το μήνυμα σου. Τα νήπια χρειάζεται ν’ ακούσουν την οδηγία χίλιες φορές. Τα κάτω των δύο χρόνων δυσκολεύονται να αφομοιώσουν τις οδηγίες που τους δίνεις. Από τριών χρόνων αρχίζουν να κατανοούν και να αποθηκεύουν οδηγίες. Όσο το παιδί μεγαλώνει, αντίστοιχα πρέπει να μειώνονται και οι επαναλήψεις. Για παιδιά της προεφηβικής ηλικίας η επανάληψη θεωρείται μουρμούρα και γκρίνια.

 

Άσε το παιδί σου να ολοκληρώσει τη σκέψη. Μη λες, «Μην αφήνεις τα πράγματά σου πεταμένα σε μια γωνιά». Πες καλύτερα: «Νίκο, σκέψου πού θέλεις να βάζεις τα ποδοσφαιρικά σου». Όταν αφήνεις το παιδί να σκέφτεται και να παίρνει τις αποφάσεις του, το βοηθάει να μαθαίνει και να είναι πιο τακτικό και συνεπές.

 

Χρησιμοποίησε κανόνες με ομοιακαταληξία. Π.χ. «Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει». Βάλε το παιδί σου να τους επαναλαμβάνει.

 

Πρότεινε αποδεκτές εναλλακτικές λύσεις. «Δεν γίνεται να πάμε στην παιδική χαρά, αλλά μπορείς να παίξεις στην αυλή του γείτονα».

 

Ενημέρωσε έγκαιρα για τις επόμενες κινήσεις. «Πρέπει να φύγουμε σε λίγο. Πες αντίο στα παιχνίδια και στα άλλα παιδάκια…» 

Πώς να κάνεις ένα κλειστό παιδάκι να μιλήσει. Φράσεις προσεκτικά επιλεγμένες μπορούν να κάνουν κλειστά μυαλουδάκια και σφραγισμένα στοματάκια να ανοίξουν. Χρησιμοποίησε θέματα που ξέρεις ότι ενθουσιάζουν το παιδί σου. Απόφυγε ερωτήσεις που απαντούνται με ένα ναι ή ένα όχι. Να είσαι συγκεκριμένη. Όχι, «Πέρασες όμορφα στο σχολείο σήμερα;», αλλά, «Ποιο ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα που έκανες σήμερα;» 

Κλείσε τη συζήτηση. Όταν η συζήτηση για κάποιο θέμα οκλοκληρωθεί, πες το. «Λυπάμαι, αλλά η άποψή μου γι’ αυτό το θέμα παραμένει η ίδια». Συμφέρει και σε σένα και στο παιδί σου να είναι ξεκάθαρες οι θέσεις σου. Το «Έγινα σαφής;» θα πρέπει να λέγεται με τον κατάλληλο τόνο – αλλά μόνο εφόσον είσαι σίγουρη και αποφασισμένη γι’ αυτό που δηλώνεις.

Πώς να Προετοιμαστείς να γίνεις Γονιός

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Πηγή: http://www.joke-zone.co.uk/jokes/14/14037

 

Η προετοιμασία να γίνεις γονιός δεν περιορίζεται στο να διαβάσεις βιβλία και να στολίσεις το παιδικό δωμάτιο. Στη συνέχεια παραθέτουμε μερικά τεστ με τα οποία οι υποψήφιοι γονείς θα προετοιμαστούν γι’ αυτή καθαυτή την εμπειρία της πατρότητας και της μητρότητας.

 

1.  Γυναίκες :  για να προετοιμαστείς για τη μητρότητα, φόρα ένα φόρεμα και δέσε μια σακούλα με φασόλια πάνω στην κοιλιά. Άφησέ την εκεί για 9 μήνες. Μετά τους 9 μήνες αφαίρεσε το 10% των φασολιών.

 

     Άνδρες :  για να προετοιμαστείς για την πατρότητα, πήγαινε στο φαρμακείο της γειτονιάς σου, άδειασε το περιεχόμενο του πορτοφολιού σου στο ταμείο και πες στον φαρμακοποιό να πάρει όσα θέλει. Μετά πήγαινε στο σουπερμάρκετ και κανόνισε να κατατίθεται ο μισθός σου απευθείας στα κεντρικά του σουπερμάρκετ. Τέλος, πήγαινε σπίτι, πάρε την εφημερίδα και διάβασέ την για τελευταία φορά.

 

2.  Πριν πάρετε την τελική απόφαση να αποκτήσετε παιδιά, βρείτε ένα ζευγάρι που να έχει ήδη αποκτήσει παιδιά και επιπλήξτε τους για τον τρόπο που ανατρέφουν τα παιδιά τους, για την έλλειψη υπομονής, για τα απίστευτα χαμηλά όρια ανοχής που διαθέτουν και για το πόσο φοβερά άτακτα είναι τα παιδιά τους. Κάντε τους προτάσεις για το πώς να βελτιώσουν το πρόγραμμα ύπνου του (τελευταίου) παιδιού τους, πώς να το μάθουν να χρησιμοποιεί την τουαλέτα, πώς να το διδάξουν τρόπους για την ώρα του οικογενειακού φαγητού και πώς να το συμμορφώσουν γενικά. Προσπαθήστε να το απολαύσετε μια και θα είναι η τελευταία φορά που θα τα ξέρετε όλα και θα έχετε έτοιμες απαντήσεις για το κάθε τι.

 

3. (Γυναίκες) Για να πάρεις μια γεύση πώς θα είναι οι νύχτες σου, κάνε βόλτες στο σαλόνι απ’ τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ κουβαλώντας μια σακούλα βάρους περίπου 5-7 κιλών. Στις 10 άφησε τη σακούλα, βάλε ξυπνητήρι για τα μεσάνυχτα και πήγαινε για ύπνο. Σήκω στις 12 τα μεσάνυχτα, κόψε βόλτες στο σαλόνι, με τη σακούλα εννοείται, μέχρι τη 1. Βάλε ξυπνητήρι για τις 3. Μια και δεν σε παίρνει ο ύπνος, σήκω στις 2 και φτιάξε κάτι να πιείς. Πήγαινε για ύπνο στις 2:45. Σήκω πάλι στις 3 που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πες τραγουδάκια στο σκοτάδι μέχρι τις 4. Βάλε ξυπνητήρι για τις 5 το πρωί. Σήκω και ετοίμασε πρωινό. Κράτα αυτό το πρόγραμμα για 5 χρόνια. Και βέβαια, δείχνε χαρούμενη.  

 

4.  Μπορείτε να αντέξετε την ακαταστασία που δημιουργούν τα παιδιά; Για να το διαπιστώσετε, αλείψτε φυστικοβούτυρο στον καναπέ και μαρμελάδα στις κουρτίνες. Κρύψτε ένα κομμάτι τηγανητό ψάρι πίσω απ’ το στερεοφωνικό και αφήστε το εκεί για ολόκληρο το καλοκαίρι. Χώστε τα δάχτυλά σας στις γλάστρες και κατόπιν τρίψτε τα στους καθαρούς τοίχους. Σκεπάστε τα σημάδια με κραγιόνια. Πώς σας φαίνεται;

 

5.  Το ντύσιμο των παιδιών δεν είναι τόσο εύκολο όσο δείχνει. Δοκιμάστε να βάλετε το χταπόδι που μόλις αγοράσατε μέσα σε μια σακούλα-διχτάκι. Δεν πρέπει να κρέμεται απ’ έξω κανένα απ’ τα πόδια. Σας δίνουμε ένα ολόκληρο πρωινό να τα καταφέρετε.

 

6.  Πάρτε μια άδεια θήκη συκευασίας αυγών του σουπερμάρκετ. Με ένα ψαλίδι και ένα κουτί μπογιά φτάξτε ένα κροκόδειλο. Τώρα πάρτε ένα παλιό σωλήνα αποχέτευσης, κολλητική ταινία και λίγο αλουμινόχαρτο και φτιάξτε ένα Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Τέλος, πάρτε ένα άδειο κουτί από γάλα, μια μπάλλα του πινγκ-πονγκ και ένα κουτί δημητριακών προγεύματος και κατασκευάστε ένα ακριβές αντίγραφο του Πύργου του Άιφφελ.