Το σχολείο -πρέπει να- είναι ευχάριστο!

 

Τελειώνει και ο Αύγουστος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το σχολείο. Κοιτάμε για σχολικές τσάντες στο ίντερνετ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θα είναι τρόλευ ή πλάτης, κοιτάμε κασετίνες και σκεφτόμαστε τη νέα σχολική χρονιά (καθώς είμαστε με μαγιό στην ξαπλώστρα)!

 

Φέτος θα ξανά ‘χω πρωτάκι μιας και η Ναταλία μεγάλωσε. Ο Γιώργος θα πάει τετάρτη και οι δυο τους θα έχουν νέους δασκάλους/δασκάλες. Λαχείο! Σε όποιο σχολείο και να πας, η δασκάλα ή δάσκαλος, είναι απλά αυτό…λαχείο! Αν έχει όρεξη και μεράκι, αν είναι ήρεμος και έχει ενσυναίσθηση, τότε το παιδί (κι εμείς), θα περάσουμε καλά. Αν όχι, τότε θα προβληματιστούμε αρκετά!

 

Αλλά ίσως τελικά να μην είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να χαλαστούμε. Να αγχωθούμε και να αγχώσουμε το παιδί. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε και να χαλάσουμε τη σχέση μας με το παιδί, ενώ ξοδέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να την χτίσουμε! Και σας το λέω εγώ που τα τελευταία 3 χρόνια παραλίγο να γίνω η μαμά που δεν ήθελα! Και ξέρετε γιατί?

 

Γιατί φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα επίσης ότι στο σχολείο υπάρχουν οι τιμωρίες, τα προσβλητικά σχόλια στους μαθητές και πολλά άλλα που καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, ειδικά όταν οι γονείς σεκοντάρουν τους δασκάλους. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Γιώργο λανθασμένα. Από τη μία του έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί/αυτοκόλλητα/μπράβο. Ότι μας ενδιαφέρει η μάθηση και η χαρά που παίρνουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη, τον πίεζα να τελειώσει όλες τις εργασίες του (ακόμη κι αν τις θεωρούσα κάποιες φορές υπερβολικά πολλές), να γράψει ωραία γράμματα (κι ας του έπαιρνε διπλάσια ώρα), να μάθει την τρίτη προπαίδεια (κι ας δεν είχε μάθει καλά την πρώτη) κι αυτό γιατί? Γιατί δεν ήθελα να του βάλει η δασκάλα τιμωρία ή να τον προσβάλλει μέσα στην τάξη μπροστά στους φίλους του. Δεν ήθελα να στιγματιστεί ως ο κακός μαθητής της τάξης και να τον ακολουθήσει αυτό και στις υπόλοιπες τάξεις, δεν ήθελα το σχολείο να του δημιουργεί άγχος και απέχθεια, ούτε να τρέχει πίσω από έναν βαθμό. Ήθελα να αγαπάει την μάθηση! Οξύμωρο ε? Έκανα λοιπόν εγώ κάτι που δεν ήθελα, για να μην το κάνει κάποιος άλλος άτσαλα στο παιδί μου. Γιατί εγώ του ζητούσα κι ένα συγνώμη μετά που τον πίεσα. Συμφωνούσα μαζί του πως αυτά που πρέπει να κάνει είναι υπερβολικά, αλλά δυστυχώς πρέπει να τα κάνει… Να νιώθετε ΠΟΛΥ τυχεροί αν η δασκάλα του παιδιού σας δεν βάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στο παιδί για το σπίτι. Η ύλη για το σπίτι θα έπρεπε βάσει υπουργείου να είναι ελάχιστη 😉

 

Και έρχομαι τώρα τρία χρόνια μετά, να καταλάβω το λάθος μου. Τώρα που θα πάει και η Ναταλία πρώτη, τώρα που είμαι έτοιμη (ελπίζω) να στηρίξω και τους δύο όταν βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι too much για τα παιδιά!

 

Ας μην γράψουν και τα 5 ρήματα σε όλους τους χρόνους. Ας μην κάνουν και στα 5 χρονική αντικατάσταση, ας μην κάνουν και τις 7 διαιρέσεις. Ας μην γράψει το Αα 80 φορές, κι ας μην διαβάσει την ανάγνωση 3εις φορές. Αν βλέπεις ότι το παιδί έχει κατανοήσει αυτό που πρέπει, ας κάνει μέρος της άσκησης προφορικά ή καθόλου από ένα σημείο και μετά. Όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει αρχίσει να ζορίζεται, πονάει το δάχτυλό του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πια από την κούραση, ας μπουν τα τετράδια μέσα στην τσάντα. Το θέμα δεν είναι να γεμίσει το τετράδιο άλλωστε, αλλά να το μυαλουδάκι τους με τις γνώσεις! Ούτε περισσότερη εργασία το ΣαββατοΚυρίακο και στις διακοπές, επειδή υπάρχει χρόνος. Ούτε να μένει μέσα στο διάλειμμα (αναφέρετο δικαίωμα του παιδιού), για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε στο σπίτι! Τα παιδιά όπως κι εμείς χρειάζονται το παιχνίδι, χρόνο βαρεμάρας αλλά και δημιουργικότητας.

 

Και μην αφήσετε το παιδί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μιλήστε εσείς με την δασκάλα/δάσκαλο και πείτε τους ότι αυτό θεωρείται καλύτερο για το παιδί σας (γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι παράλληλα παιδί και παιδί πρέπει να μείνει). Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ευχαριστιούνται, όχι με το ζόρι! Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η χαρά της μάθησης. Πάντα! Και παρ’ όλο που πολλοί πιστεύουν πως στο σχολείο κάνουν άλλοι κουμάντο στα παιδιά μας, αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει! Είμαστε οι γονείς τους και έχουμε την ευθύνη της ψυχικής τους προστασίας, μέχρι να είναι έτοιμα να κατανοούν και να διεκδικούν από μόνα τους. Αυτό δεν σταματά στα 6 τους επειδή πήγαν σχολείο.

 

Όχι, δεν λέω να πάμε κόντρα στον δάσκαλο. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που θα ακούσουν και θα συνεργαστούν με τον γονιό. Κάποιοι άλλοι ίσως όχι. Όπως και να χει, ο γονιός είναι το στήριγμα του παιδιού και το ενδυναμώνει, το βοηθά και του δείχνει τις εναλλακτικές. «Το να μην κάνεις και τις 2 φωτοτυπίες, μπορεί να έχει επίπτωση στον βαθμό. Αν εσύ έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι καλά, σε ενδιαφέρει ο βαθμός? Αν ναι, τότε πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις, αν σε ενδιαφέρει απλά το να έχεις μάθει αυτά που πρέπει, τότε ο βαθμός δεν είναι κάτι που καθρεφτίζει τις γνώσεις σου και ίσως να μην πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ;-)»

 

Όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που βάζουμε. Ακόμη θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο. Δεν έκανε ποτέ τις ασκήσεις των μαθηματικών στο σπίτι. Αυτό εκνεύριζε πολύ την καθηγήτριά μας αλλά ποτέ δεν κατάφερε να του βάλει κάτι λιγότερο από 19, γιατί απλούστατα, ότι και να τον ρωτούσε, το ήξερε. Ότι άσκηση και να του έβαζε στον πίνακα (ακόμη και κάποιες που εμείς δεν καταλαβαίναμε), την έλυνε δίχως πρόβλημα!

 

Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, όχι απλά επιστήμονες, γιατρούς και δικηγόρους. Επιστήμονες μπορεί να γίνουν, και μάστορες και ζωγράφοι και τα πάντα κι ας έχουν γράψει το Αα και το Εε, 20 φορές αντί 96 (και ο αριθμός δεν είναι τυχαιος)!

 

Χαλαρά λοιπόν! «Να ‘χεις το νου σου, στο παιδί» που λέει και το τραγούδι. Αυτό έχει σημασία. Το σχολείο, ΠΡΕΠΕΙ να είναι ευχάριστο, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι!!!

 

 

 

Μιλήστε με τη δασκάλα του παιδιού σας!

 

Θυμάστε ένα προηγούμενο ποστ που είχα κάνει περί σχολείων και αλλαγής προς μια κατεύθυνση προς το καλύτερο για τα παιδιά μας? Ήταν και το έναυσμα της δημιουργίας ενός νέου γκρουπ στο FB, το οποίο αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να το βρείτε εδώ και ήταν και η αρχή του να με κάνει να σκεφτώ λίγο έξω από το κουτί! Με τόσες συζητήσεις που γίνονται εκεί, κάτι θα έπιανα! Το μόνο σίγουρο ήταν αυτό.

 

Είμαστε μακριά από μια αλλαγή μεγάλη στο σχολείο του γιου μου. Αυτό έπρεπε να το εμπεδώσω και να το χωνέψω μιας και στην αρχή ήμουν έτοιμη να πατήσω το γκάζι και να ξεκινήσω τις αλλαγές, αλλά αυτό τελικά είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει βήμα βήμα. Ξεκινάω σιγά σιγά λοιπόν, και ευελπιστώ το ταξίδι να μην είναι παρόμοιο με του Οδυσσέα για την Ιθάκη (ή να το εύχομαι που λέει και ο ποιητής?)!

 

Δευτέρα δημοτικού λοιπόν ο Γιώργος φέτος. Έρχεται την Τρίτη από το σχολείο με τις πρώτες εργασίες του για το σπίτι. Ε, για πρώτη φορά, μετά το καλοκαίρι, ακόμη κι εμένα μου φάνηκαν πολλές. Να γράψουν την ΑλφαΒήτα και δίπλα από το κάθε γράμμα και μία λέξη που να ξεκινά από το αντίστοιχο γράμμα, αντιγραφή 2 προτασούλες επί 2 φορές συν κάτι λέξεις από δίπλα, αυτό όλο ορθογραφία, κάτι άλλες λέξεις να τις βάλει σε σειρά και συλλαβιστά, ανάγνωση και στα μαθηματικά κάτι εύκολες βέβαια ασκήσεις! Τσίνησε ο Γιώργος, τσίνησα κι εγώ, κάναμε 3εις ώρες παρά κάτι να τελειώσουμε, ενδιάμεσα βέβαια είχαμε και κλάματα, ότι πονάει το δάχτυλό του, ότι τον πιέζω κι εγώ. Τελικά έκανε στροφές το μυαλό μου και του έδωσα την επιλογή να γράψει 1 φορά την αντιγραφή και να δούμε μαζί προφορικά την ορθογραφία. Μετά συζητήσαμε και του είπα πως στην περίπτωση που πάρει χειρότερο σχόλιο/βαθμό, είναι θέμα της δασκάλας και μπορεί να το κάνει, αλλά θα πρέπει να μην τον ενδιαφέρει την στιγμή που γνωρίζει το μάθημα και την στιγμή που ήταν επιλογή του. Το δέχτηκε. Συζητήσαμε επίσης και του είπα βέβαια ότι θα μιλήσω κι εγώ με την δασκάλα του την επόμενη όταν θα πάω να τον πάρω από το σχολείο, αλλά πως τιμωρία δεν έχει δικαίωμα να τον βάλει η δασκάλα του για κάτι τέτοιο (φοβόταν μήπως του πει να μην βγει στο διάλειμμα και να κάτσει μέσα να γράψει την υπόλοιπη αντιγραφή, όπως έκανε η δασκάλα της Α’ τάξης σε κάποια παιδιά).

 

Του έδωσα να καταλάβει πως το να μην κάνει κάτι από τις ασκήσεις που τους έχει βάλει η δασκάλα, ή ακόμη και όλες, δεν σημαίνει πως δεν θα έχει μάθει τα ζητούμενα, απλά εμείς θα έχουμε βρει έναν άλλον τρόπο να τα μάθουμε, αν ο συγκεκριμένος του φαίνεται βαρετός. Πως με αυτόν τον τρόπο, θα δείξουμε και στην ίδια την δασκάλα πως όχι μόνο δεν τεμπελιάζει στο σπίτι αλλά πως οι φωτοτυπίες και οι ασκήσεις αυτές δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μάθει. Πως μπορεί παρ’ όλα αυτά να μην παίρνει τον έπαινο που θα ήθελε ή θα του άρεσε στο τετράδιο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει, γιατί αυτό που θέλουμε στο κάτω κάτω, είναι να αγαπάμε να μαθαίνουμε και όχι να αγαπάμε το μπράβο και το αυτοκόλλητο! Συμφώνησε και κατάλαβε. Μου τόνισε και ο ίδιος ότι δεν φοβάται την δασκάλα και πως κι αυτή ένας άνθρωπος είναι, σαν κι αυτόν. Είναι ίσοι! Μπράβο Γιώργο! Έχεις δίπλα σου τους γονείς σου, αμέσως ξεφοβήθηκες αγόρι μου! 😉

 

Την άλλη μέρα πήγα στην δασκάλα του πιο φοβισμένη από τον Γιώργο. Φοβόμουν μην προσβληθεί από κάτι που θα πω, μήπως με αντιπαθήσει και το κατά πόσο κάτι τέτοιο θα επηρέαζε την σχέση της με τον Γιώργο. Της ζήτησα να μιλήσουμε λιγάκι και με ευχαρίστηση το έκανε. Ξεκίνησα με το «σήμερα ο Γιώργος όπως είδατε, δεν είχε γράψει την αντιγραφή του 2 φορές…» (αργότερα στο σπίτι είδα ότι του είχε γράψει από κάτω «Γιώργο μου, αυτό το είχαμε 2 φορές» εκτίμησα τον τρόπο της και το γεγονός ότι δεν τον πρόσβαλε). Και έτσι ξεκίνησα να της λέω τα παραπάνω. Πως εφόσον ζορίζεται το παιδί, θα ήθελα να συνεργαστούμε ώστε να γνωρίζει στην ουσία ότι δεν είναι από αδιαφορία που μπορεί να μην κάνει κάτι, αλλά από ενδιαφέρον, γιατί πραγματικά του αρέσει να μαθαίνει και δεν θέλω να το χάσει αυτό. Ότι τα ζητούμενα της φωτοτυπίας θα του τα δείχνω εγώ με όποιον τρόπο καταλάβω πως του φαίνεται διασκεδαστικός, όταν επιλέξει να μην τα κάνει με τον τρόπο που επέλεξε η δασκάλα του και πως σε λίγο θα δει και η ίδια πως είναι φιλότιμος, πως δεν θα το κάνει από βαρεμάρα και πως θα ήθελα να γνωρίζω ότι είναι ΟΚ με όλο αυτό και να γνωρίζει και τους λόγους από μένα την ίδια! Τόνισα επίσης πως δεν θα ήθελα να υπάρχουν επιτιμητικά σχόλια στο παιδί, επειδή δεν τα έχει κάνει, αλλά κατά τα άλλα το τί είδους αυτοκόλλητο και σχόλιο θα βάλει (Μπράβο/Άριστα/Πολύ καλά/κ.ο.κ), είναι στην κρίση της και πως έχουμε συζητήσει και γι αυτό με τον Γιώργο και είναι επιλογή του να το χάνει κάποιες φορές!

 

Η απάντηση της δασκάλας του με εξέπληξε θετικά και την ευχαριστώ γι αυτό! Μου είπε ότι βεβαίως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, και πως εγώ είμαι αυτή που θα αποφασίσει τι θα κάνει το παιδί και αν αυτά που βάζει η ίδια δεν νομίζω πως θα το βοηθήσουν ή θα το βαρύνουν, είμαι ελεύθερη να διαλέξω κάτι άλλο. «Εσείς αποφασίζετε για το παιδί σας! Αυτά που βάζω εγώ, είναι αυτά που πιστεύω πως είναι καλά να κάνει στο παιδί στο σπίτι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά. Εσείς μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με το παιδί σας!» μου είπε! Μπορεί να μου πέταξε το μπαλάκι, αλλά το προτιμούσα αυτό το μπαλάκι είναι η αλήθεια 😉

 

Για μένα αυτό ήταν μια μικρή νίκη! Ένα μεγάαααλο βάρος έφυγε από τους ώμους μου και είμαι ελεύθερη να δουλέψω με τον Γιώργο όπως θα επιλέξουμε όταν το επιλέγει και ο ίδιος! Μέχρι στιγμής, τις ασκήσεις που έδωσε η δασκάλα τις κάνει και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, η δασκάλα μέχρι στιγμής δεν έδωσε ξανά τόση δουλειά για το σπίτι 😉

 

Γιατί σας τα γράφω αυτά? Για έναν πολύ απλό λόγο! Επειδή, μέχρι να καταφέρουμε να αλλάξουμε πραγματικά τον τρόπο που διδάσκονται τα παιδιά, όσο έχουμε εμείς το βάρος να τα διδάξουμε εκτός από τα μαθήματα αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους μάθησης και αγάπης της μάθησης, μπορούμε να τους μάθουμε επίσης, ότι είμαστε δίπλα τους στις επιλογές τους, να τους δείξουμε επίσης πως υπάρχουν κι άλλες επιλογές και να μιλήσουμε με την δασκάλα/ δάσκαλο του παιδιού μας! Γιατί και με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά γίνεται αλλαγή. Αφού εμείς ως γονείς έχουμε το δικαίωμα να δουλέψουμε διαφορετικά με τα παιδιά μας στο σπίτι, μια εγώ, μια εσύ σε ένα άλλο σχολείο, μια εσύ στο παρ’ άλλο, σιγά σιγά θα γίνουμε δυο και τρεις και τέσσερις στην ίδια τάξη και κάποια στιγμή θα το πιάσουν το νόημα, θα κάνουν και μια δοκιμή από το ίδιο το σχολείο κάτι να αλλάξουν! Λίγο λίγο, κάτι θα αλλάξει! Και μη μου πείτε όχι! 😉

 

Προς το παρών πάντως, μαμά και γιος συνεχίζουμε χαλαροί και ήρεμοι 🙂

Σχολείο…

Για μια δίκαιη επιλογή, όλοι θα πρέπει να κάνετε το ίδιο τεστ: Παρακαλώ σκαρφαλώστε στο δέντρο!

…και αναρωτιέμαι λοιπόν η μάνα! Ακούω για τις αλλαγές που θέλουν να κάνουν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Να είναι το μίνιμουμ των παιδιών στην τάξη, 25 παιδιά (αντί του μάξιμουμ που είναι τώρα), να μειωθούν τα τμήματα, τα σχολεία, οι δάσκαλοι. Και αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί ο Γιώργος του χρόνου θα πάει δημοτικό. Και από πριν αναρωτιόμουν βέβαια, αλλά ακούω και αυτές τις αλλαγές που θέλουν να κάνουν από το Υπουργείο Παιδείας και πραγματικά αναρωτιέμαι!

Βλέπω τον γιο μου. Είναι πανέξυπνος (κουκουβά!), από μικρός ενδιαφέρεται να μάθει πως λειτουργούν τα πράγματα. Στην παιδική χαρά, την πρώτη φορά που πήγε στο γύρω-γύρω-όλοι, έπεσε στα τέσσερα και έσκυψε να δει από κάτω για να καταλάβει τον μηχανισμό του. Και έτσι συνεχίζει μέχρι τώρα. Είναι καλός στα μαθηματικά και από μόνος του ξεκίνησε να κάνει πράξεις μέσα στο μυαλό του και τώρα που είναι στο νήπιο ακόμη, ξεκίνησε να προσπαθεί να κάνει απλές πράξεις πολλαπλασιασμού και διαίρεσης. Η γλώσσα δεν τον ενδιέφερε μέχρι πρότινος. Τώρα ξεκίνησε να μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει λέξεις από το μυαλό του. Χτες έγραψε την λέξη «ΧΑΙΔΕΜΑΤΑ» χωρίς να μας ρωτήσει κάτι! ΑΛΛΑ, δεν είναι καλός στην παπαγαλία! Δεν μπορεί να μάθει κάτι απ’ έξω αν δεν το έχει καταλάβει. Δεν είναι ακουστικός τύπος, αλλά πρακτικός! Και από την μία τον χαίρομαι που τα καταφέρνει τόσο καλά σ’αυτά που κάνει, αλλά από την άλλη τον λυπάμαι!

Γιατί τον λυπάμαι? Γιατί πήγα κι εγώ σχολείο! Ούτε κι εγώ μπορούσα να μάθω κάτι παπαγαλία αν δεν το είχα καταλάβει! Θυμάμαι συμμαθήτριές μου που μάθαιναν ιστορία και όταν ερχόταν η ώρα να τις εξετάσει ο δάσκαλος ή η δασκάλα, χρειαζόντουσαν καμιά φορά να τους πουν την πρώτη λέξη και μετά φρρρρρρρρρρρ, σαν ποταμάκι έλεγαν όλο το μάθημα! Και προσπαθούσα, προσπαθούσα να τα μάθω κι εγω έτσι, αλλά μέχρι την επόμενη μέρα, τα είχα ξεχάσει όλα! Και ένιωθα βλάκας. Σε όλο το σχολείο! Να προσπαθώ, να βάζω τα δυνατά μου, και να μην τα καταφέρνω, επειδή έτσι είναι φτιαγμένο το σχολείο!

Και πήγα στο λύκειο και αποφάσισα να πάω σε τεχνικό, στον κλάδο των διακοσμητών. Κι εκεί είχαμε χρωματολογίες, ελεύθερα σχέδια,  γραμμικά, διακόσμηση, φωτογραφία, ιστορία της τέχνης, και πολλά άλλα τα οποία τα καταλάβαινα και μάλιστα μου άρεσαν. Και ήμουν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης, και πήρα τα πάνω μου. Δεν ήμουν βλάκας! Και άρχισα και στα άλλα μαθήματα να τα πηγαίνω καλύτερα, γιατί δεν φοβόμουν να ρωτήσω. Δεν θα αποδείκνυα την βλακεία μου με το να ρωτούσα, οπότε ήρθε μια μέρα και η μαθηματικός και μου είπε -ακούσατε ακούσατε- πως έχω μαθηματικό μυαλό και πως καταλαβαίνω τα μαθηματικά και οι ερωτήσεις που κάνω, είναι ερωτήσεις πανεπιστημιακού επιπέδου! Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Εγώ????

Και έχω και την Ναταλία, η οποία είναι ακουστικός τύπος! Από μικράκι ακούει και τα θυμάται! Μίλησε πιο γρήγορα, έμαθε τα τραγουδάκια και τους στοίχους τους αμέσως, μόλις ακούει τον αδερφό της να λέει κάτι, το επαναλαμβάνει (με το ίδιο ύφος και χροιά σαν να κάνει copy-paste) και έτσι το μαθαίνει! Μπορεί, να απασχοληθεί ώρα μόνη της και να ζωγραφίσει, να γράφει μικρά ορνιθοσκαλίσματα ίδιου μεγέθους που τα λέει γράμματα!

Είναι δύο διαφορετικοί μαθησιακοί τύποι τα δυο μου παιδιά! Είναι έξυπνα και τα δύο, το ίδιο έξυπνα! Αλλά αναρωτιέμαι η μάνα… Είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα φτιαγμένο για έναν μόνο μαθησιακό τύπο? Και αν ναι, δεν είναι αυτό, πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ άδικο???

Και αν το σύστημα αυτό δεν μπορούσε να βοηθήσει παιδιά που θέλουν να καταλάβουν τα πράγματα που τους διδάσκει πριν το μάθει, επειδή δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για το κάθε παιδί (δάσκαλος έλεγε ότι ο χρόνος που έχει βγάλει για το κάθε παιδί, είναι 1μιση λεπτό!), πως θα μπορέσει να τα βοηθήσει αν τα παιδιά γίνουν πιο πολλά σε κάθε τάξη?

Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούν? Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουν μερικά πράγματα? Και αν τα οικονομικά του τόπου μας δεν φτάνουν για να γίνεται μια σωστή δουλειά στα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που τα μεγαλώνουμε να έχουν μια αυτοπεποίθηση, αξίες, γνώσεις και μετά πάνε στο σχολείο και αναρωτιέσαι αν ή πότε θα τα χάσουν όλα αυτά! Τότε ας αφήσουν και ανοιχτό το ενδεχόμενο ο κάθε γονιός να κανονίσει -αν το θέλει- μόνος του την πορεία του παιδιού του. Πως? Στο εξωτερικό υπάρχει το γνωστό homeschooling. Το παιδί και ο γονιός μαθαίνουν την ύλη που ορίζει το Υπουργείο, από το ΣΠΙΤΙ! Και κάθε χρόνο, δίνει το παιδί εξετάσεις για να δουν αν προχωράει σωστά! Και το homeschooling δεν είναι απαραίτητα μόνο με τον γονιό και μόνο του στην κουζίνα του σπιτιού δίχως συμμαθητές. Μπορεί να είναι μια τάξη μέσα στο σπίτι, με οπτικό, ακουστικό υλικό, παιχνίδια εκπαιδευτικά κλπ και με άλλα 4-5 παιδάκια όπου οι γονείς αναλαμβάνουν κάποια μαθήματα ή ακόμη θα μπορούσαν φαντάζομαι να πληρώνουν ομαδικά έναν καθηγητή να τους κάνει μάθημα εκεί που δεν μπορούν οι ίδιοι! Δίνουν τον χρόνο στο κάθε παιδί να καταλάβει, να μάθει. Να μάθει πραγματικά, δίχως να το ξεχάσει την επόμενη μέρα. Λύσεις υπάρχουν! Αρκεί να μας δώσουν το ΟΚ!

Δεν μπορείτε να διδάξετε επαρκώς τα παιδιά μας, δώστε μας την δυνατότητα να τα διδάξουμε εμείς! Αναρωτιέμαι λοιπόν η μάνα. Του χρόνου, που θα πάει ο γιος μου στην πρώτη δημοτικού και αργότερα στην δευτέρα, στην τρίτη, θα νιώσει ποτέ του βλάκας? Επειδή ο δάσκαλος δεν έχει το περιθώριο να του εξηγήσει για να καταλάβει? Θα νιώσει βλάκας επειδή θα επιβραβεύεται ο διπλανός του που έμαθε στην ιστορία ακόμη και που είναι το κόμμα στην κάθε πρόταση, ενώ αυτός δεν μπορούσε?

Αναρωτιέμαι είπα! Δεν είμαι σίγουρη… Μπορεί να τα βγάλει πέρα μια χαρά! Αλλά αναρωτιέμαι! Γιατί υπάρχουν τόσοι τύποι παιδιών! Το κάθε ένα μαθαίνει διαφορετικά, αλλά τα στέλνουμε όλα σε ένα σχολείο που διδάσκει βάσει τον έναν τύπο. Και όλα τα άλλα τα σταμπάρουμε! Και να σου τα φροντιστήρια δημοτικού, ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια. Να διαβάσουν τα παιδιά μας. Να τους μάθουν πως να πλησιάσουν λιγάκι στον μαθησιακό τύπο που ζητάει το σχολείο! Ο Αϊνστάιν είπε το εξής: «Όλοι είναι ιδιοφυΐες  Αλλά όταν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει ένα δέντρο, τότε πάντα θα πιστεύει πως είναι βλάκας!»! Ρε παιδιά… Μήπως είχε δίκιο ο άνθρωπος? Αναρωτιέμαι…

Καλή σχολική χρονια!!!!

 

Σήμερα ξυπνήσαμε πιο πρωί από όλες τις προηγούμενες καλοκαιρινές μας μέρες, ετοιμαστήκαμε οικογενειακώς και πήγαμε στο νηπιαγωγείο του Γιώργου για δεύτερη συνεχή χρονιά (πέρσι ήταν προνήπιο δεν έμεινε στην ίδια τάξη!!!). Φορέσαμε τα όμορφα ρουχαλάκια μας, η Ναταλία πήρε και την τσάντα της μαζί και κατάφερε να μην βγάλει τα παπούτσια της καθ’ όλη την διάρκεια (είμαστε του ξυπόλυτου τάγματος βλέπετε), ο Γιώργος έκανε και καρφάκια τα μαλλιά του γεμάτος ανυπομονησία, και πήγαμε.

 

Εκεί έψαξε τους περσινούς συμμαθητές του, αγκάλιασε με χαρά την χαμογελαστή δασκάλα του, έπαιξε στην αυλή και μετά ήρθε η ώρα του αγιασμού όπου όλα τα παλιά φιλαράκια προσπαθούσαν να μην κάνουν πολύ θόρυβο καθώς έβλεπαν ο ένας τον άλλο. Όλο «σσσ» και «σσσ» ακουγόταν από τους γονείς μέχρι να τελειώσει το «μαρτύριο» των μικρών και να έρθει η ώρα που θα μπαίναν και πάλι στην τάξη τους να νιώσουν σχεδόν σαν στο σπίτι τους!

 

Αύριο όμως (σήμερα βασικά τέτοια ώρα που τα γράφω), θα είναι η κανονική πρώτη μέρα του σχολείου. Κοιμήθηκαν και τα δύο νωρίς, διαλέξαμε τα ρούχα του Γιώργου για την αυριανή μέρα, φτιάξαμε cup cakes σε σχολικές θήκες, βρήκαμε τα παπούτσια που θα φορέσει, καλτσούλες σε περίπτωση που τον χτυπήσουν μετά από τις σαγιονάρες όλου του καλοκαιριού, βάλαμε το παγουράκι με το νερό του στο ψυγείο να είναι κρύο και του έβαλα στο κουτάκι του κολατσιού ένα cup cake, λίγα brazilian nuts και μια καλοκαιρινή χαρτοπετσέτα.

 

Το πρωί θα ξυπνήσουμε και πάλι νωρίς, θα ετοιμάσω τον Τζώρτζη μου και μετά θα πάμε με τη Ναταλία να τον ξεπροβοδίσουμε αυτόν και τον μπαμπά που τον πηγαίνει σχολείο πριν να πάει δουλειά. Θα βγάλουμε φωτογραφίες που αργότερα θα ποστάρουμε στο facebook για να δουν και οι υπόλοιποι συγγενείς και να χαρούν και όταν μπει πια στο αυτοκίνητο θα αρχίσουμε να τους λέμε «γειαααα σααααας! Σας αγαπάμεεεεε!» μέχρι που το αυτοκίνητο θα φύγει και ελπίζω η Ναταλία να μην το πάρει πολύ βαριά φέτος, γιατί όλο λέει πως θέλει να πάει κι αυτή μαζί με τον Τζώρτζη της (βέβαια κι εγώ μαζί!)…

 

Κατά τις 11 (μέρα προσαρμογής) μαμά με Ναταλία θα πάμε να φέρουμε τον Γιώργο σπίτι. Θα αγκαλιαστούμε και θα φύγουμε για το σπίτι όπου στην διαδρομή θα μας λέει ο Γιώργος (συνοπτικά όπως συνήθως) πως πέρασε και τι  έκαναν. Αν είδε όλους τους φίλους του, πως ήταν τα μικρά της τάξης και όλες τις λεπτομέρειες που θα θυμηθεί.

 

Όταν γυρίσουμε σπίτι η γιαγιά και ο παππούς θα ρωτάνε ένα από τα ίδια και το βραδάκι που θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο με την άλλη γιαγιά και παππού πάλι με την ίδια χαρά θα τον ρωτάνε, και πάλι θα απαντά ο Γιώργος γεμάτος περηφάνια που πάει μια τάξη πιο κοντά στο δημοτικό και η Ναταλία θα λέει τα δικά της γλυκά και χαριτωμένα από δίπλα!

 

Το βράδυ θα διαλέξουμε πάλι τα ρουχαλάκια του, θα του φτιάξω το κολατσιό για το σχολείο, θα χαιρετηθούμε και σιγά σιγά αυτό θα γίνει η καθημερινότητά μας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι 🙂

 

Σας ακούγονται παντελώς γνωστά όλα όσα σας γράφω? Μήπως ίδια ή σχεδόν ίδια διαδικασία είχατε κι εσείς? Όσοι βέβαια δεν έχουν παιδιά ακόμη μπορεί να χαμογελούν φαντάζοντας τον εαυτό τους μετά από κάποια χρόνια και άλλοι να αναρωτιούνται «μα καλά, με τι χαίρονται οι άνθρωποι και γράφουν και post στο μπλογκ τους?» Όσοι έχουν παιδιά όμως, ξέρουν ε? Αυτές είναι μεγάλες στιγμές! Μεγάλες στιγμές για ένα 5χρονο και την αδερφή του, μα μεγάλες στιγμές και για την μαμά του, τον μπαμπά του και όλη του την οικογένεια!!! Βασικά, όχι μεγάλες… ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ!!!

 

Καλή σχολική χρονιά λοιπόν στον Τζώρτζη μου και σε όλα τα παιδάκια που πάνε πρώτη φορά σχολείο, δεύτερη, τρίτη, ή και τελευταία «τάξη» του πανεπιστημίου, και μαμάδες… να τα χαιρόμαστε! 🙂

Καλή σχολική χρονιάααα!!!!

Σήμερα πήγαμε για Αγιασμό στο νηπιαγωγείο. Ο Γιώργος φέτος θα πάει προνήπιο βέβαια, αλλά όλα τα παιδιά φοιτούν μαζί. Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο εκτός από τον προκαθορισμένο Αγιασμό. Απλά μπήκαμε στις τάξεις, τις είδαμε, γνωρίσαμε την δασκάλα, παίξαμε λίγο ( Ο Γιώργος ήθελε να ξεκινήσει κανονικά και με το ζόρι τον πείσαμε να φύγει!) και φύγαμε. Περιμένω πως και πως την αυριανή μέρα που θα τον πάρει ο μπαμπάς του στο σχολείο και που θα πάω να τον φέρω εγώ. Θα σας τα γράψω όλα άυριο 😉

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια και ειδικότερα στα δικά μας!!!

Καλή Αρχήηηηη!!!!!

 

Θέλω να ευχηθώ σε όλες τις μανούλες που με διαβάζουν, καλή αρχή στα παιδάκια τους! Καλή αρχή στη νέα σχολική χρονιά! Καλή αρχή στο σχολείο (προνήπιο, νήπιο ή δημοτικό). Η συγκίνησή σας είναι σίγουρα μεγάλη και η περηφάνια σας ακόμα μεγαλύτερη!!! 🙂 Καλή αρχή στα μεγαλύτερα παιδιά που ξεκίνησαν σε άλλη τάξη φέτος και θα μάθουν τόσα όμορφα καινούργια πράγματα! Καλή αρχή στις μανούλες που αρχίζουν και φέτος το τρέξιμο με τον ερχομό των νέων δραστηριοτήτων των παιδιών τους αλλά και με τα διαβάσματα!!! ΚΑΛΗ ΑΡΧΗΗΗΗΗ!!!!!!

Ο Γιώργος ξεκίνησε φέτος πρώτη φορά δραστηριότητα εκτός σπιτιού. Προνήπιο θα παει του χρόνου, οπότε τον έγραψα στον στίβο και ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν θα πάει και κάπου αλλού φέτος. Πήγαμε λοιπόν την Δευτέρα το απόγευμα μαζί με τον μπαμπά του. Είχε δύο ακόμα παιδάκια στο γκρουπάκι του (το ένα 4,5 και το άλλο 6,5. Η Νεφέλη και ο Σταύρος, αντίστοιχα). Τον βλέπαμε από μακριά να κάνει όλα όσα τους έλεγε η δασκάλα και να τα καταφέρνει για μια ολόκληρη ώρα. Κουράστηκε αλλά τα έκανε όλα σωστά, άκουγε, συνεργαζόταν, προσπαθούσε! Ήθελα να φωνάζω  ΜΠΡΑΑΑΑΒΟΟΟΟΟ, όλη την ώρα, αλλά αρκεστηκα να χασκογελάω και να του χαμογελώ κάνοντας την χειραψία «μπράβο» με τον αντίχειρα πάνω, όποτε κοιτούσε (σπάνια), προς το μέρος μας! Όποιος μας έβλεπε εκείνη την ώρα ήταν σίγουρο οτι θα έβλεπε πόσο περήφανοι και χαρούμενοι ήμασταν! Καλά όταν πάει πρώτη μέρα σχολείο, τι ακριβώς θα πάθουμε???

  Καλή σας αρχή μικρούλια μας!!!! 🙂