Έχει 2 μέρες τώρα που γύρισα από ένα ταξίδι που πήγα μόνη μου. Έλειψα τρεις φουλ μέρες και μέσα σ’αυτές είχα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είμαι σίγουρη πως δεν θα καταφέρω να σας δώσω να καταλάβετε γιατί έχω τόσο ενθουσιαστεί, τόσο ώστε να γράψω ένα ποστ σ’αυτό εδώ το μπλογκ, αλλά τις εμπειρίες μου και τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί με άλλα εδώ μέσα. Κι αυτό λοιπόν θα κάνω και τώρα.
Την Παρασκευή ξημερώματα, χτύπησε στις 5 το ξυπνητήρι μου για να προλάβω το αεροπλάνο. Το πρώτο πρωινό από Ρόδο για Αθήνα. Το μεγάλο μου άγχος όλο το βράδυ και ο λόγος που δεν κοιμήθηκα τόσο καλά όσα θα χρειαζόταν, μιας και είχα και ένα απαίσιο κρύωμα, ήταν μήπως ξυπνήσει η Ναταλία και βάζει τα κλάματα καθώς θα φεύγω. Τίποτα δεν συνέβει τελικά. Ετοιμάστηκα, μπήκα στο αεροπλάνο και βρέθηκα στην Αθήνα. Από κει, εύκολα έφτασα στον χώρο όπου θα ξανασυναντούσα φίλες που είχα γνωρίσει την προηγούμενη φορά και νέες που θα ερχόντουσαν στο σεμινάριο πρώτη φορά.
Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στον χώρο, ένιωσα την ίδια ζεστασιά που είχα νιώσει και την πρώτη φορά και θυμήθηκα γιατί μου είχε αρέσει και τότε. Τον Νοέμβρη είχα πάει για το πρώτο σεμινάριο που πρέπει να παρακολουθήσει μια γυναίκα που θέλει να γίνει πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας. Τώρα, ήμουν εκεί για το δεύτερο, το μεγαλύτερο και τελευταίο από τα απαραίτητα για την πιστοποίηση. Τρεις φουλ μέρες, θα μοιραζόμασταν και θα μαθαίναμε.
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όσο κι αν ήθελα να πάρω αγκαλιά τα τρία μικρά μωράκια που βρισκόντουσαν με τις μαμάδες τους εκεί, αλλά κρατούσα απόσταση ασφαλείας λόγω του κρυώματος, όλα πήγαν όπως τα θυμόμουν, όπως τα φανταζόμουν και ακόμη καλύτερα!
Συζητούσαμε, γελούσαμε, παίζαμε, μαθαίναμε όλες οι γυναίκες μαζί, το πως και το τι χρειάζεται για να είσαι μια γυναίκα βοηθός μητρότητας. Πως θα μεταφέρεις τις γνώσεις σου, την ηρεμία σου, την αγάπη σου, σε όποια έγκυο μαμά σε χρειάζεται για να μπορεί κι αυτή να ζήσει με τη σειρά της, έναν ήρεμο τοκετό. Πως θα μπορέσουμε να την βοηθήσουμε να αντεπεξέλθει μετά στον νέο της ρόλο, και πως θα την ακούσουμε και θα την καταλάβουμε, δίχως να την κρίνουμε, δίχως να την φοβίσουμε, δίχως να την βαρύνουμε, δίχως να την πιέσουμε με τα δικά μας πιστεύω.
Κάναμε ασκήσεις, μασάζ, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, κλάψαμε! Άλλες ξαπλωμένες, άλλες καθιστές σε μαξιλάρια, σε μπάλες, σε στρωματάκια, ανάσκελα, μπρούμυτα, οκλαδόν, θηλάζοντας! Όπως η κάθε μια ένιωθε άνετα. Όλες καταλαβαίναμε η μία την άλλη, αν και διαφορετικές, είμασταν μια ομάδα. Η μια έβλεπε τα θετικά της άλλης και αναρωτιόμασταν αν μπορεί να εννοεί τα αρνητικά της και αν πράγματι καταλαβαίνει τα υπέροχα θετικά της. Η κάθε μια δυναμική αλλά και ευάλωτη στα δικά της θέματα. Η κάθε μια με τις δικές τις τύψεις, με τις δικές τις πληγές, αλλά πραγματικά εγώ ένιωθα πως ήμουν σε ένα κοπάδι από λέαινες. Η μία να φροντίζει την άλλη, να προστατεύει την άλλη, να κάνει παρέα με την άλλη, και να χαϊδεύει η μία την άλλη, να την κρατά αγκαλιά, να γελάει και να παίζει η κάθε μια με την άλλη. Ένας κύκλος στοργής υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο και αν αυτό κάτι μου έδειξε, είναι το πόσο δυνατές μπορούν να είναι οι γυναίκες όταν είναι ενωμένες με αποδοχή και αγάπη η μία για την άλλη.
Αυτό που είδα, ήταν μια ομάδα γυναικών, γεμάτες ελπίδες, θετική σκέψη, και δύναμη για να αλλάξουν την Ελλάδα στο θέμα της μητρότητας. Μητρότητα, ξεκινώντας από την πρώτη της στιγμή. Την γέννα! Έτοιμες να βοηθήσουν όποια μητέρα το ζητήσει, και έτοιμες να βοηθήσουν η μία την άλλη για να το καταφέρουμε αυτό όλες μαζί!
Μπορεί να είμαστε λίγες, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον χρόνο και τις γυναίκες όταν θέλουν κάτι! Και η χαρά μου είναι πελώρια! Είμαι μια βοηθός μητρότητας υπό πιστοποίηση. Είμαι μόνη μου στη Ρόδο, αλλά καθόλου μόνη μου δεν νιώθω! Έχω να δώσω, έχω πολλά να δώσω! Έχω να πάρω ακόμη περισσότερα και δεν είμαι μόνη μου. Είμαι σε ένα κοπάδι από γυναίκες που με αγαπούν και τις αγαπώ. Που γίναμε για λίγο ένα πριν να χωριστούμε η κάθε μια με την «αποστολή» της, έτσι όπως μόνο οι γυναίκες μπορούν! Έζησα ένα τριήμερο που όση κούραση κι αν είχαμε, οι ώρες πέρασαν γρήγορα και άλλο τόσο να είχαμε, πάλι λίγο θα μας φαινόταν!
Πεθύμησα τα παιδιά μου, με πεθύμησαν κι αυτά! Γύρισα πίσω και γέμισε πάλι η αγκαλιά μου χαρούμενες φατσούλες και γέλια! Ήταν μια εμπειρία ζωής. Μια πραγματικά όμορφη εμπειρία! Είμαι ευγνώμων 🙂
Το Blog μιας Μαμας 