Η υπόθεση homeschooling…

Λίγοι πρέπει να είναι αυτοί που ΔΕΝ έχουν διαβάσει τις τελευταίες μέρες, ένα άρθρο που τριγυρίζει το Ελληνικό ίντερνετ, για μια μαμά που αμφισβήτησε το Ελληνικό σύστημα Παιδείας και κάνει homeschooling στο παιδί της. Μετά την σύσταση που της έγινε και αφού πήρε την απόφαση να το πολεμήσει για όλους όσους θα ήθελαν αλλά δεν τολμούν μια τέτοια κίνηση, αντί να γίνει δίκη και να το πάει όσο πιο πάνω γίνεται, όπου και τελικά αναγκαστικά θα έβρισκε το δίκιο της, βγήκε απόφαση από τον εισαγγελέα, να της πάρουν το παιδί αν δεν το γράψει σε κάποιο σχολείο άμεσα!!! Και όλα αυτά ΧΩΡΙΣ να γίνει δίκη!!! Το άρθρο θα το διαβάσετε και εδώ!

Την μαμά αυτή, την είχα γνωρίσει πεταχτά σε μια ομιλία περί σχολείων στην Αθήνα. Στο Teacher Tom in Athens που είχα καταφέρει να πάω. Την είχα θαυμάσει για αυτό της το βήμα και είχα σκεφτεί πως θα πρέπει να την στηρίξουμε στον αγώνα της. Εγώ μπορεί να μην έκανα homeschooling. Μπορεί και να ‘κανα όμως. Δεν ξέρω. Αυτό που φαντάζομαι θα μου άρεσε να κάνω, αν ήταν ανοιχτή η νομοθεσία του homeschooling, όπως και είναι σε όλες τις χώρες τις ΕΕ, θα ήταν μια αρχή και αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο, παρέα με άλλους γονείς. Kάποιοι γονείς ίσως είχαν τις γνώσεις να διδάξουν κάποια μαθήματα, κάποιοι άλλοι, θα είχαν χώρο στον οποίο θα μπορούσαν να κάνουν μάθημα μια ομάδα παιδιών. Τα μαθήματα που δεν θα γινόταν να διδάξουμε εμείς, θα πληρώναμε μαζί δασκάλους να τα διδάξουν. Οι εκπαιδευτικοί, θα ακολουθούσαν μια ελευθεριακή και δημοκρατική βάση για να κάνουν μάθημα. Τα μαθήματα θα ήταν βιωματικά όσο γίνεται, και πολλές φορές έξω από τους τοίχους. Οι δάσκαλοι και οι μαθητές μεταξύ τους, θα μιλούσαν στον ενικό και θα είχαν φιλική σχέση, και τις αποφάσεις θα τις έπαιρναν όλοι μαζί σε συνελεύσεις όπου η ψήφος του ενός μετράει όσο και του άλλου. Θα μάθαιναν διασκεδαστικά και κανείς δεν θα φοβόταν το σχολείο! Αυτό το έχω ονειρευτεί πολλές πολλές φορές!

Και αυτή λοιπόν η μαμά, αφού ονειρεύτηκε κάτι διαφορετικό, αποφάσισε να μην κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά να το εφαρμόσει. Δεν δήλωσε διεύθυνση εξωτερικού όπως κάνουν πολλοί για να μην έχουν θέμα με το κράτος. Είπε από την αρχή την αλήθεια. Και δίδαξε το παιδί της καλά και όμορφα, μόνη της, βάζοντάς το σε εξωσχολικές δραστηριότητες για την κοινωνικοποίησή του με άλλα παιδιά και άλλους κανόνες. Και της ήρθε η σύσταση από το κράτος. Και συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε καλά. Και περίμενε την δίκη. Αν την έχανε, θα πήγαινε όσο πιο ψηλά μπορούσε να το πάει, ώστε βάσει ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να μην μπορούν να της αρνηθούν το δικαίωμα να επιλέγει για την μόρφωση του παιδιού της. Αλλά η δίκη δεν ήρθε. Ήρθε ο εκβιασμός! «Αν δεν κάνεις αυτό που σου λέμε, θα σου πάρουμε το παιδί!» Ύστατος εκβιασμός για μια μάνα! Και πάλι, δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει! Εδώ χειροκροτώ!!!

Αυτό βέβαια που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που λένε «και καλά της κάνουν!». Και θα ήθελα να ρωτήσω. Όταν ακούτε εσείς (που τα λέτε αυτά), ότι κάποιος γείτονας δίνει και καμιά σφαλιαρίτσα στο απέναντι διαμέρισμα, ή βλέπετε ένα χαστούκι στο δρόμο, κάνετε κάτι εκείνη την ώρα? Παίρνετε το 100 να έρθει να πάρει το παιδί από τους γονείς του και λέτε «καλά κάνουν!»? Γιατί κι εκείνοι τον νόμο, ξέρετε, καταπατούν! Όταν ακούτε μέσα από μια τάξη δημοτικού άγριες φωνές και προσβλητικές κουβέντες, τιμωρίες του προηγούμενου αιώνα, κλπ, έχει πάει κάποιος δάσκαλος να καλέσει τον σχολικό σύμβουλο για να σώσει τα παιδιά αυτής της τάξης?

Πως γίνεται πείτε μου, να «καλά της κάνουν»? Ένα παιδί να φύγει από την μητέρα του, απλά και μόνο επειδή κάνει κάτι για το οποίο δεν συμφωνείτε και δεν θα κάνατε εσείς? Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πάνω από το σύνταγμα? Και όταν το δικό της καταπατείται, απλά λέμε καλά της κάνουν? Το παιδί το σκέφτηκε κανείς? Η τιμωρία θα πέσει και σε αυτό! Και γιατί? Επειδή κάνει homeschooling? Κάτι που κάνουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο και που πολλά από αυτά πάνε μετά στα καλύτερα πανεπιστήμια γιατί τα γουστάρουν? Καλά της κάνουν γιατί? Επειδή δεν κρύφτηκε? Επειδή ήθελε να αναγκάσει το κράτος να δει κάτι δεν δέχεται αλλιώς να κοιτάξει και να ερευνήσει? Καλά της κάνουν γιατί? Επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει το σχολείο? Τους εκπαιδευτικούς? Το σύστημα? Δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι θεωρούμε πως όλα αυτά είναι ΟΚ?

Και μη μου αρχίσετε για την ελιτίστικη παιδεία, κλπ κλπ! Αυτό υπάρχει από την στιγμή που υπάρχουν και τα ιδιωτικά σχολεία! Κανείς δεν έκανε κάτι γι αυτό! Το homeschooling αναλόγως τον τρόπο, μπορεί να στοιχίζει από λίγα εως πολλά. Το ίδιο και τα φροντιστήρια, και τα ιδιωτικά (από το κατώτερο εως το καλύτερο). Αν κάποιος έχει το δικαίωμα να πάρει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, γιατί να μην έχει το δικαίωμα να μην του κάνει τα μαθήματα όπως αυτός θεωρεί πως είναι καλύτερο για τα παιδιά του? Είναι εντάξει να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο την μισή μέρα και μετά την άλλη μισή να διαβάζει σπίτι και να πηγαίνει φροντιστήρια ή να φέρνει στο σπίτι ιδιαίτερα, για να τα καταλάβει? Είναι βασικά, σαν να λέμε ότι το σχολείο στο σπίτι είναι το καλύτερο για τα παιδιά, αλλά δεν αφήνουμε να το κάνετε, γιατί δεν θα μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε σε τέτοιο. Οπότε το απαγορεύουμε! Ντόινγκ!!!

Μετά πιάνουμε το θέμα των νεοναζί, κλπ. Και άντε μετά ο καθένας θα κάνει σχολεία που θα μπορεί να διδάξει ότι θέλει στα παιδιά! Ισχύει αυτό. Αν δεν υπάρχει έλεγχος βέβαια! Μα εννοείται πως σε ένα κράτος όπου υπάρχει ο θεσμός του homeschooling, υπάρχει και κρατικός έλεγχος. Όπου τα παιδιά εξετάζονται για να εξακριβώσουν ότι το παιδί έχει μάθει αυτά που χρειάζεται σε κάθε σχολική χρονιά να μάθει! Τα υπόλοιπα, δεν χρειάζονται homeschooling για να τα μάθουν τα παιδιά. Η κόρη του αρχηγού του ναζιστικού/φασιστικού κόμματος Ελλάδος, δεν έμαθε αυτά που έμαθε επειδή πήγε σχολείο στο σπίτι της. Απλά επειδή είχε πατέρα αυτόν που έχει! Ξεκάθαρα πράγματα! Ότι και να λέει ο δάσκαλος στο σχολείο, το παιδί θα μάθει και θα πιστέψει αυτά που του λέει ο γονιός. Καλώς ή κακώς…

Και τέλος πιάνουμε την κοινωνικοποίηση των παιδιών! Τα παιδιά μας κοινωνικοποιούνται ΜΟΝΟ στο σχολείο? Δηλαδή, αν πηγαίνει εξωσχολικές δραστηριότητες με άλλα παιδιά, άλλους κανόνες και άλλους δασκάλους, δεν κοινωνικοποιείται? Στην παιδική χαρά, δεν κοινωνικοποιείται? Μα τι λέτε? Εκτός αν εννοούμε ότι δεν ιδρυματοποιείται. Να κάνει ότι του λένε, να δέχεται κανόνες που δεν του αρέσουν και δεν είναι σωστοί γι αυτό, επειδή θα τιμωρηθεί.  Να μην μπορεί να αρνηθεί και να συζητήσει, να πρέπει να είναι ένα στρατιωτάκι σε πολλές περιπτώσεις σχολείων. Κοινωνικοποίηση?

Δεν είδα να συζητιέται το θετικό στην υπόθεση homeschooling. Τα παιδιά, μαθαίνουν επειδή θέλουν να μάθουν. Την περίοδο που θέλουν να μάθουν, αυτό που θέλουν να μάθουν. Και τότε… Τότε το μαθαίνουν πολύ γρήγορα! Γιατί τα παιδιά από την φύση τους θέλουν την γνώση. Την τραβούν σαν σφουγγάρι, όταν είναι η ώρα τους να μάθουν και όταν τους έχει τραβήξει το ενδιαφέρον με κάποιον τρόπο αυτή η γνώση (εδώ σε θέλω δάσκαλε! Το μεγάλο στοίχημα!). Επίσης, δεν φοβούνται το σχολείο. Δεν φοβούνται την ώρα που θα κάνουν λάθος, το σχόλιο που θα ακούσουν από την δασκάλα ή την τιμωρία που θα τους βάλει επειδή για 4η ημέρα δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα το δεύτερο 2ωρο που κάθεται σε μια καρέκλα και βαριέται που ζει! Δεν μαθαίνει παπαγαλία. Μαθαίνει και θυμάται! Τα παιδιά με μαθησιακές και μη, μαθαίνουν (το καθένα) με τον δικό τους τρόπο και αν αυτό τους προσφέρει ένα σχολείο δεν μένουν πίσω, ούτε δυσκολεύονται. Πολλά τα θετικά. Έχει κι άλλα, σκεφτείτε τα! Μη γυρίζουμε το κεφάλι μόνο στα αρνητικά…

Δεν ξέρω τι ακριβώς θα έκανα αν ήταν νόμιμο το homeschooling στην Ελλάδα. Ιδέες υπάρχουν, αλλά το τι ακριβώς θα έκανα, δεν το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι η μισή Ελλάδα έμαθε για το homeschooling από την συγκεκριμένη μαμά. Ξέρω επίσης πως μπορεί να μην βρίσκεται το κράτος στην καταλληλότερη φάση για τέτοιες αλλαγές, αλλά πότε ακριβώς θα είναι αυτή η καταλληλότερη φάση για να ασχοληθούμε με αυτό το δικαίωμα? Επίσης, καταλαβαίνω πως αυτή η επίθεση, είναι άδικη. Ακόμη και να ήμουν κάθετη και αντίθετη στον θεσμό αυτό, δεν θα μπορούσα να μην είμαι δίπλα στην μαμά αυτή, γιατί αυτή τη στιγμή της αφαιρούν το δικαίωμα να δικαστεί! Στην δημοκρατική Ελλάδα, έπεσε βέτο, εκβιασμός, κι εμείς θα κάτσουμε να πούμε «καλά της έκαναν»? Όχι βέβαια! Εγώ είμαι μαζί της λοιπόν! #handsoffGreekmom!!!

Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Κουκουβάου-κουκουβάααα!!!

Πηγαίνοντας στην τάξη!

Δεν μπορώ να κρατηθώ από  την χαρά και την περηφάνια μου!!! Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να «κουκουβαγίσω» κι εγώ λίγο για τον Γιώργο μου, ε? Θα προσπαθήσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου και να μην ξεφύγω (πολύ)…

Ο Γιώργος όπως ίσως κάποιες γνωρίζετε, πάει προ-νήπιο. Σε δημόσιο νηπιαγωγείο δηλαδή. Εκεί που θα πηγαίνει και  του χρόνου. Έχει μια θαυμάσια δασκάλα, το σχολείο είναι καταπληκτικό και από αρχιτεκτονικής πλευράς (κτήριο, αυλή, κλπ) και από πλευράς δραστηριοτήτων και νηπιαγωγών! Είμαστε πολύ τυχεροί 🙂

Προχτές που λέτε, ο φίλος και συμμαθητής του, εκεί που έπαιζαν, πήγε και τον δάγκωσε στην πλάτη! Ο Γιώργος δεν έχει μάθει να χτυπάει (αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλο ποστ). Ακόμα κι αν τον χτυπήσουν, δεν έχει μάθει να χτυπάει, ειδικά εφόσον γίνεται με κάποιον με τον οποίο προηγουμένως έπαιζε. «Δεν θέλω να δείρω κάποιον φίλο μου!» λέει… Έτσι, έκλαψε πολύ (πόνεσε κιόλας αφού του άφησε σημάδι να  φανταστείτε), στεναχωρήθηκε ακόμη παραπάνω γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο θα μπορούσε να του το κάνει αυτό ο φίλος του. Δεν ήξερε όμως και πως θα έπρεπε να νιώσει που ο φίλος του, όλο το υπόλοιπο διάλειμμα το πέρασε στην τιμωρία στεναχωρημένος… Είπε μάλιστα και στην δασκάλα ότι «εντάξει, ο Ιωάννης είναι φίλος μου και δεν θα μου το ξανακάνει!» (αυτό μου το είπε σήμερα η δασκάλα), κάτι που θεώρησε ότι ήταν πολύ ώριμο από την πλευρά του Γιώργου.

Σήμερα που πήγα να τον πάρω από το σχολείο, μου είπε (η δασκάλα του) ότι έκαναν ανάγνωση βιβλίου και «συναισθηματική αγωγή». Τους έκανε ερωτήσεις και έβλεπε πως σκέφτονται. Το παραμύθι αν κατάλαβα καλά είχε να κάνει με ένα λιβάδι με λευκές μαργαρίτες στο οποίο ξεφύτρωσε μια ολοκόκκινη παπαρούνα. Οι μαργαρίτες δεν την ήθελαν ανάμεσά τους. Ήταν άλλο χρώμα, φαινόταν να έχει μαύρα αγκάθια, κλπ. Δεν ήταν όμορφη και το κυριότερο? Ήταν διαφορετική από τις μαργαρίτες! «Να φύγει από το λιβάδι λοιπόν?» Τους ρώτησε η δασκάλα. Και όλα πήραν το μέρος των πολλών λευκών λουλουδιών. Είχαν δίκιο οι μαργαρίτες. Η παπαρούνα ήταν όντως μπιαχ! Όλα τα παιδιά είχαν την ίδια άποψη! Όλα εκτός του Γιώργου ΜΟΥ!

«Κυρία Άννα, όχι! Εγώ θέλω να μείνει η παπαρούνα στο λιβάδι με τις μαργαρίτες!»

«Γιατί Γιώργο?»

«Γιατί έτσι το κοπάδι (μάλλον το είδε σαν κοπάδι) θα μεγαλώσει και θα γίνει πιο όμορφο επειδή θα έχει κι άλλα χρώματα!»

Δεν ξέρω πως συνεχίστηκε η συζήτηση, αλλά η δασκάλα μου είπε πως «ο Γιώργος είναι πάαααρα (έτσι το είπε δεν πρόσθεσα εγώ τόσα πολλά αααα) πολύ ώριμος συναισθηματικά. Ο τρόπος που σκέφτεται και το γεγονός ότι μπαίνει τόσο πολύ στην θέση του άλλου, δείχνει ότι είναι ανεπτυγμένος συναισθηματικα!

Και βέβαια το άλλο που το πάτε? Τόλμησε να πει την γνώμη του μπροστά σε όλη την τάξη, ακόμη κι αν αυτή ήταν διαφορετική από των άλλων και μάλιστα αντίθετη! Αυτό εγώ το λέω θάρρος 🙂 Θάρρος που κι εμείς οι μεγάλοι πολλές φορές δεν διαθέτουμε (πρώτη εγώ πολύ συχνά)…

Και σας ερωτώ τώρα. Εγώ φταίω που έχω φουσκώσει σαν παγώνι, γύφτικο σκεπάρνι και όλα τα συναφή και που κουκουβάου-κουκουβά από εκείνη την ώρα σαν μια καλή και όμορφη κουκουβάγια? Εγώ φταίω που είμαι συγκινημένη από εκείνη την στιγμή?

Κάποιοι μπορεί να πουν, είναι που είναι πρώτο παιδί, που είναι Υδροχόος στο ζώδιο, γονίδιο, είναι τυχαίο, δεν ξέρω. Θέλω να πιστεύω πως ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι πάντα του λέμε και το πως μπορεί να αισθάνεται και ο άλλος όταν συμβαίνει κάτι, το γεγονός οτι μιλάμε για τα συναισθήματά μας, ότι τον αφήνουμε να εκφέρει την άποψη του, τα επιχειρήματά του τα οποία ουκ ολίγες φορές μας έχουν αλλάξει γνώμη για κάτι ή ίσως και το γεγονός ότι έχουμε επιλέξει το attachment parenting (γονεϊκή στενών δεσμών) σαν την φιλοσοφία και τρόπο μεγαλώματος για τα παιδιά μας. Και οι παρατηρήσεις για τα παιδιά που ανατράφηκαν με αυτή την μέθοδο αναφέρονται σ’αυτό το άρθρο αν θέλετε να το διαβάσετε. Κάποιες από αυτές είναι:

– ευσπλαχνικά παιδιά

– παιδιά με αυτοπεποίθηση

– παιδιά που νοιάζονται

– κλπ…

Μπορεί να ακούγεται «κάπως» αυτό το τελευταίο κομμάτι που λέω, αλλά είναι από τις πρώτες φορές που ένιωσα πως ίσως και να βοηθήσαμε εμείς τον Γιώργο σ’αυτόν τον τομέα. Ότι ίσως να κάναμε και κάτι σωστό! Και όταν το νιώθεις αυτό, είναι πολύ όμορφο. Το παιδί που φοβόντουσαν ότι δεν θα ξεκολλάει από την μαμά του, ότι θα θηλάζει μέχρι να πάει φαντάρος, ότι θα κοιμάται μαζί μας και πάλι μέχρι να πάει φαντάρος, που θα γίνει κακομαθημένος επειδή δεν τρώει ξύλο ή δεν μπαίνει συχνά (εως ποτέ) τιμωρία, σήμερα με έκανε περήφανη. Και με όλο τον φόβο του να ακουστώ υπεροπτική, δεν κρατήθηκα! Να με συγχωράτε, αλλά είμαι κι εγώ μαμά και όπως όλες οι μαμάδες, βρίσκουν απερίγραπτη χαρά με το να λένε τα κατορθώματα των σπλάχνων τους, έτσι κάνω κι εγώ (ευτυχώς λίγες φορές τον χρόνο μέσα από το blog)!!! 😉

Να χαιρόμαστε όλες οι μαμάδες τα κατορθώματα των μικρών μας!!! Κουκουβάου-κουκουβά, έλαβε τέλος (για σήμερα)! 😆

Οι πιθανοί κίνδυνοι του να αφήνεις το μωρό σου να κλαίει

 

By Margaret Chuong-Kim
(Cry It Out: The Potential Dangers of Leaving Your Baby to Cry)

Πηγή: http://www.drbenkim.com/articles-attachment-parenting.html
 

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

 

 

 

Η μόνιμη συζήτηση τον τελευταίο καιρό ανάμεσα στους γονείς με μωρά είναι, ποιά είναι η σωστή ανταπόκριση σε ένα μωρό που κλαίει. Απ’ τη μια μεριά υπάρχουν οι υποστηρικτές της μεθόδου  Cry it out – CIO – (Άσ’ το να κλάψει μέχρι να ξεθυμάνει), όπου το μωρό αφήνεται μόνο του να κλάψει με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει επιτέλους να κλαίει. Απ’ την άλλη είναι οι “γονείς των στενών δεσμών” (Attachment Parenting – ΑΡ)που ανταποκρίνονται αμέσως στα μωρά τους όταν κλαίνε και κάνουν ό,τι μπορούν να τα καλμάρουν κάνοντας χρήση διαφόρων μεθόδων ανάμεσα στις οποίες είναι και τα χάδια, τα “χεράκια” και οι αγκαλίτσες. Ενώ η μέθοδος CIO (Ασ’ το να κλάψει – ΑΝΚ) ήταν της μόδας σε προηγούμενα χρόνια, σήμερα η “Ανατροφή Στενών Δεσμών” (ΑΡ) καθιερώνεται όλο και περισσότερο ανάμεσα στους νέους γονείς. Συμπεράσματα μελετών στην Ψυχολογία είναι δηλωτικά του ότι η προσέγγιση της Ανατροφής Στενών Δεσμών (ΑΡ) στο κλάμα προσφέρει τις περισσότερες πιθανότητες να μας προκύψει ένα συναισθηματικά και σωματικά υγιές παιδί.

 

Η θεωρία των Στενών Δεσμών (ΑΡ) ξεκίνησε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ο ψυχολόγος John Bowlby διατύπωσε το αξίωμα ότι μια ζεστή και στενή σχέση μεταξύ προσώπου φροντίδας και μωρού είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να υπάρξει η καλύτερη δυνατή υγεία και οι σωστές συνθήκες για βασική επιβίωση. Ακριβώς για το σκοπό αυτό το κάθε άτομο γεννιέται πλήρως εξοπλισμένο με ανακλαστικά και ένστικτα για τη σωστή αλληλεπίδραση με το βασικό πρόσωπο φροντίδας, το οποίο στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι η μητέρα. Για παράδειγμα, τα μωρά γρήγορα μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αλλά και να προτιμούν τόσο τη φωνή όσο και τη μυρωδιά της μαμάς τους. Καθώς τα μωρά αναπτύσσουν την ικανότητα ελέγχου των κινήσεών τους, φανερώνουν την προτίμησή τους και την επιθυμία τους να βρίσκονται κοντά στα πρόσωπα που τα φροντίζουν κάνοντας κινήσεις (ή τείνοντας) προς τη μαμά και τον μπαμπά τους για να τα πάρουν πάνω τους ή μπουσουλώντας προς την κατεύθυνσή τους. Απ’ την εξελικτική θεώρηση, οι συμπεριφορές αυτές έχουν σημασία και αξία όταν τις δούμε στα πλαίσια του αγώνα για επιβίωση. Μωρά που στερούνται την τάση για προσκόλληση μπορεί να απομακρυνθούν απ’ τα πρόσωπα φροντίδας και έχουν έτσι αυξημένες πιθανότητες να χαθούν, να δεχθούν επίθεση ή να πάθουν κακό. Η έννοια και η σκοπιμότητα του κλάματος ενός μωρού είναι ακριβώς η αύξηση των προοπτικών επιβίωσης, δεδομένου ότι το ένστικτο μιας μητέρας κατά κανόνα τη σπρώχνει να πάει στο παιδί της μόλις πάρει σήμα πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

 

Ζούμε σε μια εποχή που – ελέω τεχνολογίας – είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν το μωρό που βρίσκεται σε ένα άλλο δωμάτιο είναι ασφαλές, άσχετα απ’ το πόσο δυνατό ή αδύνατο είναι το κλάμα του. Σημαίνει όμως αυτό πως θα πρέπει να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε μόνα τους; [Τα μωρά έχουν πλήρη άγνοια της παρουσίας τεχνολογικών εφαρμογών στο χώρο τους, έτσι τα ανακλαστικά τους συνεχίζουν να λειτουργούν … φυσικά]. Οι υποστηρικτές της μεθόδου CIO συχνά διατυπώνουν την άποψη πως τα μωρά που αφήνονται να κλάψουν μόνα τους, κάποια στιγμή θα σταματήσουν το κλάμα – μάλιστα η διάρκεια του κλαψίματός τους σταδιακά θα διαρκεί ολοένα και πιο λίγο.

 

Ποιές είναι οι συναισθηματικές συνέπειες του κλάματος για ένα μωρό, αν αφεθεί χωρίς ανταπόκριση και συμπαράσταση; Ο Bowlby μαζί με τους συναδέλφους του ξεκίνησαν μια σειρά ερευνών που αφορούσαν σε παιδιά ηλικίας ενός μέχρι δύο χρόνων και τα οποία απολάμβαναν καλές σχέσεις με τη μητέρα τους. Τα παιδιά αυτά τοποθετούνταν σε κάποιο απόμακρο σημείο χωριστά απ’ τη μητέρα τους και αφήνονταν να κλάψουν χωρίς κάποια παρέμβαση. Τα αποτελέσματα εμφάνισαν μια προβλέψιμη αλληλουχία αντιδράσεων: Η πρώτη φάση, με τίτλο “διαμαρτυρία”, χαρακτηρίζεται από δυνατό κλάμα και έντονη νευρικότητα. Η δεύτερη φάση, με τίτλο “απόγνωση”, χαρακτηρίζεται από μονότονο κλάμα, αδράνεια, σταθερή τάση αποξένωσης (αποκοπής απ’ το κοινωνικό περιβάλλον, τάση προς εσωστρέφεια) και εγκατάλειψη των προσπαθειών επικοινωνίας. Η τρίτη φάση, με τίτλο “αποσύνδεση – αποστασιοποίηση”, χαρακτηρίζεται από ανανέωση του ενδιαφέροντος στον περιβάλλοντα χώρο, έστω και αν αυτό το ενδιαφέρον φαντάζει απόμακρο, χαλαρό και επιφανειακό. Έτσι, είναι προφανές πως ενώ απ’ τη μια μεριά φαίνεται πως αφήνοντας ένα μωρό να κλαίει μονάχο του μπορεί να οδηγήσει στην εξανέμιση, στην υποχώρηση του κλάματος, ταυτόχρονα όμως φαίνεται πως αυτό συμβαίνει για το λόγο ότι αυτή η εγκατάλειψη προκαλεί μια σταδιακή απάθεια στο παιδί. Το παιδί δηλαδή σταματάει να κλαίει επειδή παίρνει το μάθημα ότι δεν πρέπει πλέον να ελπίζει πως το πρόσωπο φροντίδας θα παρέμβει να απαλύνει το πρόβλημά του, και όχι επειδή η κατάσταση κινδύνου έχει περάσει και έχει τακτοποιηθεί.

 

Αληθεύει άραγε πως τα μωρά κλαίνε περισσότερο όταν τα προσέχουμε περισσότερο; Τα συμπεράσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε το 1986 έδειξαν ακριβώς το αντίθετο: όσο περισσότερο μια μητέρα κρατάει και παίρνει πάνω της το μωρό της, τόσο λιγότερο το κλάμα του και η γκρίνια του. Εξάλλου, δια-πολιτισμικές μελέτες αναδεικνύουν το γεγονός ότι οι γονείς στις μη-Δυτικές κοινωνίες ανταποκρίνονται γρηγορότερα απ’ ότι οι γονείς στις Δυτικές κοινωνίες όταν τα μωρά τους κλαίνε – καθώς και ότι το κλάμα των μωρών στις μή-Δυτικές κοινωνίες έχει μικρότερη διάρκεια. Στο 78% των πολιτισμών του πλανήτη μας τα άτομα φροντίδας δείχνουν γρήγορη ανταπόκριση στο κλάμα ενός μωρού. Για παράδειγμα, τα άτομα φροντίδας της φυλής Efe στην Αφρική ανταποκρίνονται στα κλάματα του μωρού μέσα σε 10 δευτερόλεπτα στο 85% των περιπτώσεων όταν το μωρό είναι μεταξύ τριών μέχρι εφτά εβδομάδων και στο 75% των περιπτώσεων όταν το μωρό είναι δεκα-εφτά εβδομάδων. Τα αντίστοιχα ποσοστά για τη φυλή !Kung είναι 10 δευτερόλεπτα στο 90% των περιπτώσεων για μωρά μέχρι τριών μηνών και 80% των περιπτώσεων για μωρά μέχρι ενός χρόνου. Αντίθετα, οι Αμερικανοί και οι Ολλανδοί που ασχολούνται με τη φροντίδα μωρών είναι διαπιστωμένο πως επίτηδες καθυστερούν να αναταποκριθούν στα κλάματα του μωρού σχεδόν στο 50% των περιπτώσεων προκειμένου για μωρά μέχρι 3 μηνών. Είναι διαπιστωμένο πως τόσο στις μη-Δυτικές όσο και στις Δυτικές κοινωνίες τα μωρά γκρινιάζουν, όμως στις μη-Δυτικές κοινωνίες και χάρη στην άμεση ανταπόκριση των ατόμων φροντίδας, η συνολική συσσωρευτική διάρκεια του κλάματος είναι μικρότερη απ’ αυτή που έχουμε στις Δυτικές κοινωνίες.

 

Σύμφωνα με τη θεωρία των στενών δεσμών (ΑΡ), πολλά μωρά γεννιούνται χωρίς την ικανότητα αυτορύθμισης συναισθημάτων. Δηλαδή, βρίσκουν τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν γεμάτο μπερδεμένες καταστάσεις και αποδιοργανωμένο, δεν διαθέτουν όμως τις ικανότητες που είναι απαραίτητες να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα και να βρουν ανακούφιση. Γι’ αυτό, όταν τα βρίσκουν δύσκολα, καταφεύγουν στα άτομα φροντίδας μια και αυτά βρίσκονται σωματικά-υλικά κοντά τους και είναι αυτά που βοηθούν τα μωρά να ανακουφιστούν και να ξαναβρούν τη χαμένη ισορροπία. Όταν τό πρόσωπο φροντίδας με συνέπεια δείχνει ανταπόκριση και ευαισθησία, το παιδί προοδευτικά μαθαίνει και πιστεύει πως άξίζει να του δείχνουν αγάπη και πως υπάρχουν άτομα που μπορεί να εμπιστεύεται και τα οποία έχουν τη διάθεση να του παρέχουν αυτή την αγάπη. Μαθαίνει πως το πρόσωπο φροντίδας αποτελεί ασφαλή βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί για να εξερευνήσει τον κόσμο – και αν αντιμετωπίσει κάποια δύσκολη κατάσταση μπορεί κάλιστα να επιστρέψει στη βάση του για υποστήριξη και ανακούφιση. Η εμπιστοσύνη αυτή στο πρόσωπο φροντίδας οδηγεί σ’ αυτό που ονομάζουμε ασφαλές άτομο. Παιδιά που δεν διαθέτουν πρόσωπα φροντίδας που με συνέπεια και σταθερότητα να δείχνουν ανταπόκριση και ευαισθησία, συχνά εξελίσσονται σε ανασφαλή άτομα που τα χαρακτηρίζει το άγχος, ο φόβος της ανεπάρκειας που τα καθηλώνει σε ατολμία και αναποφασιστικότητα, και η διφορούμενη στάση στις σχέσεις τους και τις συνεργασίες τους. Μακρόχρονες έρευνες έχουν δείξει πως τα ασφαλή άτομα, σε αντίθεση με τα ανασφαλή, έχουν τις καλύτερες προοπτικές να εξελιχθούν σε άτομα που είναι εξωστρεφή, αγαπητά, ευπροσάρμοστα, ευσπλαχνικά και αλτρουιστικά. Σαν ενήλικες τα ασφαλή άτομα κατά βάση αισθάνονται άνετα να βασιστούν σε άλλους, είναι πρόθυμα να συνάψουν στενές σχέσεις και δείχνουν εμπιστοσύνη στους συντρόφους τους. Αντίθετα, τα ανασφαλή άτομα τείνουν να κρατούν τις σχέσεις τους σε διαρκή ρευστότητα, να παρουσιάζουν συμπτώματα άγχους (που εκδηλώνεται ως κτητικότητα, ζήλεια, εξάρτηση) ή αποφυγής-υπεκφυγής  (που εκδηλώνεται ως καχυποψία και απροθυμία να βασιστούν σε άλλους). Οι Βόρειο-Αμερικανικές μέθοδοι ανατροφής, ανάμεσα τους και το γνωστό CIO, συχνά τροφοδοτούνται από φόβους πως τα παιδιά μπορεί να καταλήξουν στην υπερ-εξάρτηση. Όμως, μια πληθώρα από μελέτες δείχνουν πως η τακτική σωματική επαφή, ο καθησυχασμός και άμεση ανταπόκριση στις κλήσεις για βοήθεια τόσο στη νηπιακή όσο και πρώιμη παιδική ηλικία οδηγεί σε ασφαλή και γεμάτα αυτοπεποίθηση ενήλικα άτομα που είναι ιδιάιτερα ικανά για σωστές και λειτουργικές σχέσεις.

 

Στο παρελθόν κάποιοι είχαν ισχυριστεί ότι η πρακτική του CIO αποτελεί σωστή επιλογή για τη σωματική ανάπτυξη του παιδιού, κυρίως των πνευμόνων. Μια πρόσφατη μελέτη που επικέντρωσε το ενδιαφέρον της στις άμεσες αλλά και τις μακροχρόνιες συνέπειες του νηπιακού κλάματος υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο. Έχουν κλινικά αποδειχθεί οι παρακάτω αλλαγές που προκαλούνται αμέσα απ’ το νηπιακό κλάμα: αυξημένοι καρδιακοί παλμοί, αύξηση της αρτηριακής πίεσης, μειωμένα επίπεδα οξυγόνου, ανεβασμένη εγκεφαλική πίεση, εξάντληση αποθεμάτων ενέργειας και οξυγόνου, διακοπή συνεργασίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ μητέρας και μωρού, εγκεφαλική βλάβη, καρδιακή δυσλειτουργία. Η εισήγηση-πρόταση των ερευνητών που πήραν μέρος στη μελέτη αυτή ήταν να ανταποκρίνονται τα πρόσωπα φροντίδας στο βρεφικό κλάμα με ταχύτητα, συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Οι εισηγήσεις των ερευνητών γενικά είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις αρχές της ανατροφής των στενών δεσμών (ΑΡ).

 

Οι υποστηρικτές της θεωρίας του CIO προτιμούν να θεωρούν τα μωρουδιακά κλάματα σαν απόπειρες να μανουβράρουν, να χειραγωγήσουν, να εξαναγκάσουν τα πρόσωπα φροντίδας να τους προσφέρουν μεγαλύτερη προσοχή. Και μόνο η αποδοχή αυτής της άποψης είναι αρκετή να βλάψει την υγεία του μωρού, τόσο την άμεση όσο και τη μακροπρόθεσμη. Στον τομέα της γνωστικής ψυχολογίας αναγνωρίζεται σαν αξίωμα ότι οι σκέψεις μας και οι πεποιθήσεις μας αποτελούν το υπόστρωμα της συμπεριφοράς μας. Έτσι, αν οι σκέψεις/απόψεις μας για ένα άτομο είναι θετικές, τότε και η όλη μας συμπεριφορά απέναντί του θα είναι επίσης θετική. Αντίστροφα, αν οι σκέψεις/απόψεις μας για ένα άτομο είναι αρνητικές, τότε και η συμπεριφορά μας θα είναι ανάλογη. Φέρτε στο μυαλό σας κάποιους ανθρώπους του περιβάλλοντός σας που  έχετε κατατάξει στην κατηγορία των “χειραγωγών” (κοινώς: καταφερτζήδες, καπάτσοι, μαλαγάνες), αυτών δηλαδή που μανουβράρουν με παραπειστικά επιχειρήματα τους άλλους. Αυτή η άποψή σας γι αυτούς, πώς πιστεύετε ότι επηρεάζει τη συμπεριφορά σας απέναντί τους; Είναι μάλλον απίθανο η ερμηνεία της χειραγωγικής προσωπικότητας να σας οδηγήσει να προσφέρετε προς ένα τέτοιο άτομο τρυφερή φροντίδα, ευσπλαχνία, κατανόηση και συμμερισμό συναισθημάτων. Τα μωρά, εντελώς απροστάτευτα χωρίς τη βοήθεια των προσώπων που τα φροντίζουν, είναι πιθανό να ζημιωθούν συναισθηματικά και σωματικά από άτομα φροντίδας που τα βλέπουν με τέτοιο μάτι (δηλ. σαν χειραγωγικά).

Όταν είσαστε μπροστά σε ένα μωρό που κλαίει, ίσως είναι φρόνιμο να κάνετε στον εαυτό σας τις παρακάτω ερωτήσεις: Γιατί επιλέγω τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση-τακτική; Επιθυμώ το μωρό μου να σταματήσει το κλάμα γιατί αισθάνεται ανακουφισμένο και ασφαλές ή μήπως θέλω να σταματήσει το κλάμα απλά για να πάψει να κλαίει (γιατί “μου τη δίνει”); Με την ανταπόκριση που επιλέγω στο κλάμα του μωρού μου, τί του διδάσκω για μένα προσωπικά και για τον κόσμο γενικά; Αν ήμουν μωρό και ήμουν πονεμένο, αναστατωμένο και στενοχωρημένο, τί είδους ανταπόκριση θα επιθυμούσα να μου δείξουν τα πρόσωπα φροντίδας;

Ναι, θα κοιμόμαστε μαζί για πάντα!

 

Να και ένα σκιτσάκι πολύ πετυχημένο! Γελούσα μόνη μου όταν το είδα και μοιάζει τόοοοοσο πολύ με την απάντηση που δίνω και έδινα όταν με ρωτούσαν για πόσο ακόμα θα κοιμάμαι με τον γιο μου ή την κόρη μου και αν θα συνεχίσω για πολύ ακόμα να θηλάζω (τώρα πια μόνο την κόρη μου βέβαια)! Έλεγα ότι αν μέχρι τότε δεν αφήνουν τις μαμάδες μαζί, αναγκαστικά θα πρέπει να αποθηλάσει και αρχίσει να κοιμάται μόνος του, όταν με το καλό θα πάει φαντάρος! Χαχαχαχα! 😆 Για τις σπουδές βέβαια, δεν ισχύει κάτι τέτοιο! 😆

 

Μετάφραση: "Γεια χαρά! Από δώ η μαμά μου. Θα μένει μαζί μας αυτό το εξάμηνο, μιας και ακόμα κοιμάμαι μαζί της!"

Ηθική και Τρόποι

8 Τρόποι να μεγαλώσετε το παιδί σας με Ήθος και Τρόπους

Πηγή: http://askdrsears.com/html/6/t120100.asp

 

Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

Ανατρέφω ήθικό παιδί σημαίνει διδάσκω το παιδί μου πώς να ζει με βάση τον Χρυσό Κανόνα. Αλλά για να μπορέσει το παιδί σου «να κάνει στους άλλους αυτά που θέλει οι άλλοι να κάνουν σ’ αυτό», θα πρέπει πρώτα να μάθει να αισθάνεται συμπόνια για τους άλλους και να μπορεί να σκέφτεται τις συνέπειες μιας πράξης πριν την εκτελέσει και να εκτιμά τα αποτελέσματα που θα έχει η ενέργειά του στον ίδιο και στους άλλους. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία του να είναι κανείς ηθικό άτομο.

1. Αναθρέψτε παιδιά που νoιάζονται

Η ανατροφή των στενών δεσμών (attachment parenting) απο μόνη της είναι το πρώτο μάθημα ηθικής για το παιδί σας. Οι γονείς είναι οι πρώτοι ηθικοδιδάσκαλοι του παιδιού. Οι δικές μας παρατηρήσεις καθώς και μεγάλος αριθμός μελετών οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα μωρά που ανατράφηκαν με στενούς δεσμούς έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να γίνουν παιδιά και ενήλικες με σωστό κώδικα ηθικών αξιών. To ιδιαίτερο εκείνο ποιοτικό στοιχείο που ξεχωρίζει τα παιδιά αυτά  απ’ τα υπόλοιπα που μεγάλωσαν με άλλες πιο κλασσικές μεθόδους ανατροφής είναι η ευαισθησία τους. Θεωρούμε την ευαισθησία ως μια θεμελιώδους σπουδαιότητας αρετή. Φυτέψτε την στη ζωή του παιδιού σας και παρακολουθήστε πώς απ’ αυτήν βλαστάνουν άλλες αρετές, όπως αυτο-κυριαρχία, ευσπλαχνία, συμπόνια, τιμιότητα. Ιδού και ο τρόπος να μεγαλώσετε (και να καμαρώσετε) ένα παιδί με ευαισθησίες (σ.τ.μ., ένα παιδί που δεν θα το χαρακτηρίζει η αναισθησία). Όταν ένα παιδί περνάει τα πρώτα χρόνια της ζωής του με ένα πρόσωπο φροντίδας που τον/την χαρακτηρίζει η ευαισθησία, τότε το νήπιο αυτό αναπτύσσει μια εσωτερική αίσθηση του ορθού και του καλώς έχειν, δηλαδή της ευημερίας. Με λίγα λόγια, αισθάνεται όμορφα. Καθώς βρίσκεται συνεχώς στο ρόλο του αποδέκτη μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον φροντίδας και ευαίσθητης ανταπόκρισης, στην καρδιά του νηπίου φυτρώνει και ριζώνει η αίσθηση εμπιστοσύνης και, σταδιακά, της ευαισθησίας. Κάνει δηλαδή τις αρετές αυτές δικές του, μέρος της ψυχοσύνθεσής του. Δεν είναι κάποια πράγματα που το νήπιο έχει ή διαθέτει, αλλά κάτι που το παιδί είναι – ένα παιδί που μπορεί και δείχνει ευαισθησία, ένα παιδί που μπορεί και εμπιστεύεται. ´Εχει μάθει πως είναι καλό να βοηθάς και να βαστάς ένα άτομο που βρίσκεται στη θέση του αδύνατου. Διαθέτει την ικανότητα να προσφέρει φροντίδα και μπορεί να αισθάνεται αυτό που αισθάνεται ο άλλος. Και σίγουρα θα είναι σε θέση να σκέφτεται τί αντίκτυπο θά έχουν οι δικές του ενέργειες στον άλλο ή στους άλλους.
Ο εσωτερικός αυτός κώδικας συμπεριφοράς ριζώνει βαθειά στο είναι των παιδιών που μεγαλώνουν με την ανατροφή των στενών δεσμών. Σαν αποτέλεσμα, αναπτύσσουν μια σωστή και υγιή αίσθηση της ενοχής και μπορούν έτσι να αισθάνονται το λάθος που διέπραξαν – σε σωστή και πραγματική αντιστοιχία με την πράξη τους. Για ένα παιδί μεγαλωμένο με υγιείς και στενούς δεσμούς το ψέμα αποτελεί παραβίαση της σχέσης εμπιστοσύνης. ´Οταν διαπράξει ολίσθημα/σφάλμα υπάρχει διατάραξη στην εσωτερική του ευημερίας, γι’ αυτό κάνει προσπάθεια να διατηρήσει και να αποκαταστήσει την αίσθηση ηθικής ισορροπίας. Αυτό το παιδί μπορεί αληθινά να κάνει τα σωστά πράγματα  προς τους άλλους για τον απλούστατο λόγο ότι άλλοι έχουν κάνει τα σωστά πράγματα γι’ αυτό.
Το παιδί που έχει ανατραφεί χωρίς στενούς δεσμούς και υγιείς ευαισθησίες, γίνεται ένα παιδί που θα το χαρακτηρίζαμε «αναίσθητο». Δεν διαθέτει πλαίσιο αναφοράς για τον τρόπο που πρέπει να φέρεται. Μη διαθέτοντας εσωτερικό καθηδηγητικό σύστημα, αναπόφευκτα οι αξίες του αλλάζουν με βάση τα γούστα της στιγμής. Μια διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που νοιάζονται και εκείνα που δεν νοιάζονται είναι η ικανότητα να αισθάνονται μεταμέλεια, τα απασχολεί δηλαδή ο αντίκτυπος που έχουν οι ενέργειές τους πάνω στους άλλους. Οι εγκληματολόγοι έχουν εντοπίσει το σημαντικότερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τόσο τα παιδιά που έχουν ανατραφεί χωρίς στενούς δεσμούς όσο και τους ψυχοπαθητικούς ενήλικες, και αυτό είναι η αδυναμία τους απ’ τη μια να αισθανθούν τύψεις και μεταμέλεια και απ’ την άλλη να μπουν στη θέση του άλλου – που είναι οι δύο οψεις του ίδιου νομίσματος – με αποτέλεσμα να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και της συμπεριφοράς τους γενικότερα. Μια ομάδα παιδιών ηλικίας περίπου πέντε χρόνων παίζουν. Ξαφνικά ένα απ’ αυτά πέφτει, γδέρνεται λίγο στο γόνατο και βάζει τα κλάμματα. Ένα παιδάκι μεγαλωμένο με στενούς δεσμούς θα προσπαθήσει να το καθησυχάσει, θα του πει «λυπάμαι του πονάς» και θα δείξει την επιθυμία του να του συμπαρασταθεί. Ένα παιδάκι μεγαλωμένο χωρίς στενούς δεσμούς είναι πολύ πιθανό να του πει ένα «άντε βρε κλαψιάρη»!

2. Κάντε  ηθικούς συσχετισμούς

Το νήπιο των στενών δεσμών ξεκινάει την πορεία της ηθικής του ανάπτυξης με δυο ποιοτικά στοιχεία θεμελιώδους αξίας – την ευαισθησία και την εμπιστοσύνη. Αυτές οι «αφετηριακές αρετές» κάνουν το έργο των γονιών ευκολότερο καθόσον μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν σαν βάση και αφετηρία για να διδάξουν το παιδί της προσχολικής ηλικίας τα ναι και τα όχι της ζωής. Ο γονιός με ηθικές αξίες κατάλληλα εκθέτει στο παιδί τί είναι σωστό, τί είναι λάθος και πώς περιμένει απ’ αυτό να ενεργήσει. Το παιδί εμπιστεύεται το γονιό και δέχεται τις οδηγίες του σαν να είναι Ευαγγέλιο. Αν ο Μπαμπάς πει πως είναι κακό να χτυπάμε τους άλλους, είναι κακό, τελεία και παύλα! Αν η Μαμά πει πως το να παρηγορούμε ένα παιδάκι που πονάει είναι καλό, τότε είναι καλό, τελεία και παύλα. Οι γονείς είναι οι ηθικές αυθεντίες στις οποίες έχει απόλυτη εμπιστοσύνη.  Τα πρώτα έξη χρόνια αποτελούν ιδανικό παράθυρο ευκαιριών με το παιδί να δέχεται ασυζητητί τις αξίες και τις αρετές που ζούν στην πράξη και παρουσιάζουν με λόγια οι γονείς του. Σκεφτείτε τί γίνεται όταν το παιδί μέσα στα πρώτα χρόνια της ζωής του παίρνει σε καθημερινή βάση και από ένα «μάθημα ηθικής». Για παράδειγμα, η Λίτσα πονάει το δαχτυλάκι της. «Έλα να τη βοηθήσουμε να νοιώσει καλύτερα». Ο γιός σας παίρνει τη μπάλα του φίλου του. «O Νίκος αισθάνεται άσχημα που του πήρες την αγαπημένη του μπάλα». Ή, «Πώς θα ένοιωθες αν ο Νίκος σου έπαιρνε τη μπάλα σου;» Αρχικά το παιδί πιστεύει ότι μια συμπεριφορά είναι καλή ή κακή απλά και μόνο επειδή του το λέτε εσείς ή ίσως και επειδή σκέφτεται τις συνέπειες. Γύρω στα πέντε όμως το παιδί σας αρχίζει να εσωτερικεύει τις αξίες σας: ό,τι είναι σωστό για σας, γίνεται σωστό και για το ίδιο. Οι αξίες σας, είτε ενάρετες είτε όχι, γίνονται κομμάτι του παιδιού σας, μέρος του εαυτού του. Από τα επτά μέχρι τα δέκα το παιδί σταδιακά μπαίνει στην ηλικία της ηθικής σκέψης. Εδώ το παιδί αρχίζει να ενεργεί σωστά επειδή αυτό είναι το σωστό. Στην ηλικία των επτά τα περισσότερα παιδιά έχουν αναπτύξει την αντίληψη του «τί είναι κανονικό ή συνηθισμένο». Και αν οι αρχές της ευαισθησίας, της φροντίδας, της ευγένειας και της συμπόνιας αποτελούσαν τρόπο ζωής και σταθερή οικογενειακή πρακτική, τότε αυτές γίνονται οι νόρμες, τα πρότυπα, βάσει των οποίων λειτουργεί το παιδί. Αυτά που οι γονείς παίρνουν στα σοβαρά, αυτά τα ίδια παίρνει στα σοβαρά και το παιδί. Μέχρις αυτό το σημείο θεωρεί τους γονείς του αλάθητους και έτσι μπαίνει στη μέση παιδική ηλικία με «ενσωματωμένες» τις αξίες τους. Ο δρόμος του όμως αναπόφευκτα διασταυρώνεται με παιδιά που έχουν διαφορετικές νόρμες, διαφορετικά πρότυπα ζωής. Παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτια με αναισθησία, που η βιαιότητα ήταν μια συχνή πραγματικότητα, που οι σχέσεις γονιών και παιδιών ήταν χαλαρές ή απόμακρες. Εδώ είναι που λάμπει το παιδί που μεγάλωσε με στενούς γονικούς και ηθικούς δεσμούς. Έχοντας ανατραφεί με έναν ηθικό κώδικα που έχει γίνει μέρος του εαυτού του, βλέπει τις εναλλακτικές αξίες που συναντά σαν κάτι το παράξενο. «Αναστατώνουν» την αίσθηση εσωτερικής ευημερίας που διαθέτει. Γίνεται επιλεκτικός σε θέματα ηθικής – επιλέγει τις αξίες εκείνες που συνεισφέρουν στην προσωπική αίσθηση ευημερίας και απορρίπτει τις υπόλοιπες.

Τί γίνεται με το παιδί χωρίς υγιείς βάσεις; Το παιδί που ανατράφηκε σε σπίτι όπου οι αρετές δεν συζητούνται ούτε διδάσκονται, μπαίνει στη μέση παιδική ηλικία σαν ένα πλοίο χωρίς πηδάλιο ή άγκυρα. Παραδέρνει λοιπόν σε μια θάλασσα αβεβαιότητας, εύκολο θύμα στις κάθε είδους επιδράσεις που θα βρεθούν στο δρόμο του. Μη έχοντας σύστημα αναφοράς να το χρησιμοποιήσει σαν πρότυπο και βάση σύγκρισης, υιοθετεί τις αξίες των άλλων ή μετατοπίζεται και αλλάζει συνέχεια με βάση του τί κρίνει βολικό κατά περίπτωση στην προσπάθειά του να λύσει τα προβλήματα της στιγμής. Το παιδί αυτό παρασύρεται προς ένα ηθικό σχετικισμό, σύμφωνα με τον οποίο για λίγα πράγματα ισχύει το άσπρο-μαύρο ή το σωστό-λάθος και οι περισσότερες λύσεις θα πρέπει να αναζητούνται στις διάφορες αποχρώσεις του γκρίζου. Το παιδί συνεπώς επιλέγει το δρόμο της ελάχιστης αντίστασης ή αυτόν που εκφράζεται απ’ την πιο μεγάλη λαϊκή προτίμηση. Το παιδί αυτό βρίσκεται σε επικίνδυνη περιοχή για το λόγο ότι στερείται στενών οικογενειακών δεσμών – στερείται γονιών που να διαθέτουν υγιή ηθικά θεμέλια και βάσεις.

… Συνεχίζεται …

Στενοί Δεσμοί και Πατρική Φροντίδα

 

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Πηγή: http://http://www.askdrsears.com/html/10/T131600.asp

 

Η δημιουργία στενών δεσμών δεν είναι κάτι που συμβαίνει τυχαία. Αντίθετα, είναι κάτι που έρχεται σαν αποτέλεσμα των δικών σας συνειδητών προσπαθειών. Σας δίνουμε στη συνέχεια εφτά εργαλεία που σφυρηλατούν στενούς δεσμούς καθώς και οδηγίες και ιδέες για το πώς ο μπαμπάς μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα εργαλεία για να συμβάλει και αυτός  στη δημιουργία κλίματος στενών δεσμών μεταξύ γονιών και παιδιών.

 

• Στενοί Δεσμοί κατά τον τοκετό. Όπως οι μαμάδες, έτσι και οι μπαμπάδες διαθέτουν την ικανότητα και το φυσικό ταλέντο της ανατροφής των παιδιών. Όσο πιο νωρίς μπουν στο χορό, τόσο πιο ικανοί και άνετοι θα είναι. Μπες και σύ μαζί με τη γυναίκα σου στο παιχνίδι του δεσίματος. Χάιδευε το μωράκι σας, μίλα του, κοίταζέ το στο πρόσωπο. Αν κάποια ιατρική επιπλοκή απαιτεί η μαμά και το μωρό να είναι για λίγο χωριστά, εσύ μείνε με το μωρό και χάρισέ του την πατρική επαφή κατά τις πρώτες ώρες της ζωής του.

 

• Θηλασμός: Ανατροφή δεν είναι μόνο ο θηλασμός, είναι και δημιουργία συνθηκών άνεσης. Ο πατέρας μπορεί να φροντίζει το μωρό του και να το κάνει να νοιώθει άνετα και ευχάριστα χρησιμοποιώντας άλλες τεχνικές. Μπορεί επίσης να προσφέρει βοήθειες στη μαμά ώστε να μπορεί να κάνει πιο άνετα το θήλασμα. Προετοίμασε ένα υγιεινό κολατσιό για τη μαμά. Έτσι θα έχει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά που στη συνέχεια θα μεταφέρει στο μωρό σας.

 

• «Φόρα» το Μωρό: Ο μάρσιπος αγκαλιάς βοηθάει στη δημιουργία δεσμών ανάμεσα στον πατέρα και το μωρό και το συνηθίζει να νοιώθει φυσικά και άνετα στην παρουσία του και τη συντροφιά του. «Φορώντας» το μωρό σου αποκτάς τη νοοτροπία πως και αυτό κινείται όπου κινείσαι και εσύ, ο κόσμος του και ο κόσμος σου είναι κοινός. Όταν γυρίζεις σπίτι απ’ τη δουλειά, βάλτο το στο μάρσιπο και πάτε μια βόλτα. Θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις και θα δώσεις έτσι την ευκαιρία στη μαμά να έχει και αυτή το διαλειμματάκι της.

 

• Κοιμήσου δίπλα στο μωρό: Στήριξε τη γυναίκα σου στην επιλογή αυτού του τρόπου ανατροφής. Αν το βρίσκεις λειτουργικό και χρήσιμο, συνεργάσου μαζί της και μην την πιέζεις να απογαλακτίσει γρήγορα το μωρό ή να το βάζει να κοιμάται σε δικό του χωριστό κρεβάτι.

 

• Μάθε να ερμηνεύεις σωστά το κάθε του κλάμα: Ανταποκρίσου ανάλογα. Απαλλάξου απ’ τη νοοτροπία που λέει «μην το χαλάσεις». Δεν «χαλάς» το μωρό όταν απαντάς στα καλέσματά του. Μάθε τρόπους να το ανακουφίζεις και να το παρηγορείς. Ανάμεσα στους πολλούς τρόπους που μπορείς να το κρατάς είναι οι εξής δύο:

 

Α. Βάλε το κεφαλάκι του στο λαιμό σου έτσι που ο λαιμός σου και το σαγόνι σου να «αγκαλιάζουν» το κεφαλάκι του και η ζεστή σου αναπνοή να πέφτει πάνω του σαν χάδι . Θα ανακαλύψεις πως λίγες θέσεις το ανακουφίζουν και το ηρεμούν όσο αυτή η θέση.

 

Β. Υπάρχει και μια ιδιαίτερα ανδρική θέση κουρνιάσματος. Βάζεις το αυτί του μωρού στην καρδιά σου – πετσί με πετσί. Οι χτύποι της καρδιάς σου σε συνδυασμό με τις ρυθμικές κινήσεις του στήθους σου, η αίσθηση των αναπνευστικών δονήσεων της κοιλιάς σου και ο βηματισμός σου, όλα αυτά αποτελούν για το μωρό μύηση στη μοναδική εμπειρία του στενού συνδέσμου του με τον μπαμπά.

 

• Ισορροπίες και Όρια: Οι πατρικοί δεσμοί στοργής διευκολύνουν τους μητρικούς δεσμούς στοργής. Έχε υπόψη σου ότι το έργο της μαμάς είναι φοβερά κουραστικό και απαιτεί θυσίες. Γι αυτό χρειάζεται το σύντροφό της δίπλα της στην κοινή προσπάθεια που κάνουν. Σπάνια συναντούμε μαμάδες που «μένουν από καύσιμα» ή που «κλατάρουν» σε οικογένειες όπου ο πατέρας συμμετέχει ενεργά στη γονική φροντίδα και δείχνει ευαισθησία στη νέα μητέρα. Όταν τα καθήκοντα που αφορούν στο μωρό είναι κατανεμημένα σωστά και στους δύο γονείς, τότε οι μαμάδες απολαμβάνουν πολύ περισσότερο αυτό που κάνουν. Και οι δύο γονείς είναι «στα χάι τους» – το ίδιο και γάμος τους.

 

• Μακριά απ’ τους καλοθελητές: Προστάτεψε τη γυναίκα σου απ’ τους κάθε φύσεως ειδικούς γιατί αυτό που καταφέρνουν τελικά είναι να υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη που έχει στον εαυτό της σαν μητέρα. Οι πιο πολλές νέες μαμάδες βασανίζονται από αμφιβολίες για το κατά πόσο τα καταφέρνουν με τη φροντίδα του μωρού τους. Κατά συνέπεια, κάθε ενίσχυση των αμφιβολιών αυτών με αμφιλεγόμενες συμβουλές μόνο ζημιά μπορεί να κάνει. Ο δικός σου στόχος πρέπει να είναι να εμπιστεύεσαι και να υποστηρίζεις τα μητρικά της αισθητήρια και ένστικτα.

 

Μην κάνεις το λάθος να νομίζεις πως η φυσική ανατροφή, η ανατροφή δηλαδή που βασίζεται στη δημιουργία στενών δεσμών, είναι υπόθεση των μαμάδων μόνο. Όσοι μπαμπάδες σκέφτονται έτσι, χάνουν μια απ’ τις πιο σημαντικές εμπειρίες που προσφέρει η ζωή, μια εμπειρία που δίνει την ευκαιρία στους μπαμπάδες να εξελιχθούν, να ωριμάσουν και να δώσουν ουσία και πρακτικό περιεχόμενο στην αγάπη τους.

Η Ανταμοιβή: Οι 6 παρατηρήσεις μας για το πώς «βγαίνουν» τα παιδιά που ανατράφηκαν με τη μέθοδο Attachment Parenting

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Πηγή: http://www.askdrsears.com/html/10/T130600.asp

 

Παρατήρηση: Οι γονείς δεν θα πρέπει ούτε να οικοιοποιηθούν όλη την τιμή αλλά και ούτε να χρεωθούν όλη την ευθύνη για αυτό που τελικά θα καταλήξουν να είναι τα παιδιά τους μεγαλώνοντας. Ο κάθε γονιός κάνει το καλύτερο που μπορεί στο θέμα της ανατροφής των παιδιών του χρησιμοποιώντας ό,τι εφόδια και μέσα έχει διαθέσιμα. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του ίδιου του παιδιού. Παρόλον ότι δεν υπάρχει τρόπος να γίνει ασφαλής και ολοκληρωμένος συσχετισμός ανάμεσα στην τακτική των γονιών κατά τα πρώτα χρόνια της ανατροφής των παιδιών απ’ τη μια και στην κατάληξη των παιδιών τους απ’ την άλλη, εντούτοις οι διαπιστώσεις μου μέσα απ’ την τριαντάχρονη παιδιατρική θητεία μου αναφορικά με τα παιδιά που ανατράφηκαν με τη μέθοδο του Attachment Parenting οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:

 

1. Είναι παιδιά που νοιάζονται. Τα παιδιά του ΑΡ (Attachment Parenting) συμπάσχουν και ενδιαφέρονται. Τα παιδιά αυτά απ’ τη γέννησή τους απολάμβαναν φροντίδα και περιποίηση. Κάποιος πάντα τα φρόντιζε. Τα βασικά στοιχεία της οικογενειακής ζωής ήταν φροντίδα, προσφορά, προσοχή και ικανοποίηση των αναγκών. Σταδιακά όλα αυτά έγιναν στοιχεία της προσωπικότητας του ίδιου του παιδιού. Το παιδί από αποδέκτης έγινε δότης. Όταν οι φίλοι τους έχουν πρόβλημα, τα παιδιά αυτά τρέχουν να προσφέρουν βοήθεια. Είναι ευσπλαχνικά παιδιά που πονάνε μ’ αυτούς που πονάνε.

Μελέτες για προβληματικούς έφηβους και ψυχοπαθείς έχουν καταδείξει πως υπάρχει μια ανωμαλία κοινή σε όλους αυτούς: απουσία ενδιαφέροντος για τους άλλους. Δεν αισθάνονται τύψεις γι’ αυτό που κάνουν. Ενεργούν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις συνέπειες που έχει η συμπεριφορά τους στους άλλους. Όλα αυτά δεν ισχύουν στην περίπτωση των παιδιών που ανατράφηκαν με το ΑΡ. Τα παιδιά αυτά σκέφτονται τα αισθήματα των άλλων πριν ενεργήσουν. Νοιάζονται για τις συνέπειες που έχουν οι ενέργειές τους στους άλλους. Διαθέτουν υγιή αίσθηση ενοχής, που σημαίνει ότι αισθάνονται άσχημα όταν ενεργούν άσχημα και αισθάνονται όμορφα όταν πρέπει. Όντως, τα παιδιά που έχουν μάθει την αξία των οικογενειακών δεσμών (και όχι μόνο) νοιάζονται. 

 

2. Είναι ευσπλαχνικά παιδιά. Το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά είναι στο ρόλο του αποδέκτη στα πλαίσια τρυφερής γονικής φροντίδας, τα κάνει να δείχνουν ευαισθησία απέναντι στους άλλους. Μεγαλώνουν με έντονη αίσθηση του σωστού. Έτσι, όταν η έννοια του σωστού παραβιάζεται με κάποιον τρόπο γύρω τους, το διαισθάνονται απόλυτα και προχωρούν στις ενέργειες εκείνες που θα αποκαστήσουν τη διαταραγμένη ισορροπία.

Παρατηρώ τα παιδιά αυτά στα ομαδικά παιχνίδια. Βλέπω πως αυτά τα παιδιά που χόρτασαν να παίρνουν στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τώρα είναι γεμάτα καλή διάθεση να δώσουν. Είναι πολύ πρόθυμα να μοιραστούν πράγματα – κάτι πολύ δύσκολο για πολλά παιδιά. Στα ομαδικά παιχνίδια τα βλέπουμε να ενδιαφέρονται για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των άλλων, μια και με τέτοια φιλοσοφία και τέτοια πρότυπα έζησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Τα παιδιά αυτά δείχνουν μεγαλύτερη ευαισθησία προς τους φίλους τους και τους γονείς τους. Δείχνουν υπερευαισθησία στα δικά σας συναισθήματα. Όταν είσαστε στρεσσαρισμένοι, αντιδρούν και εκείνα στρεσσαρισμένα. Τελικά, αυτή η υπερευαισθησία καταλήγει να γίνει προτέρημα, έτσι που όταν αισθάνεσαι άσχημα εκείνα θα κάνουν το παν να σε βοηθήσουν να νοιώσεις καλύτερα. Έχω δει τα δικά μου παιδιά αλλά και παιδιά άλλων να προσπαθούν να παρηγορήσουν τους στενοχωρημένους γονείς τους: «Μην κλαις, μαμάκα, θα σε βοηθήσω εγώ» ή «Μην ανησυχείς, μπαμπάκα, εγώ σ’ αγαπώ». Το να βλέπεις ένα παιδάκι τριών χρόνων να παρηγορεί τον ενήλικα που αγαπάει αποτελεί μια απ’ τις πιο όμορφες ανταμοιβές που θα μπορούσες να περιμένεις. Κανένας επαγγελματίας θεραπευτής δεν θα μπορούσε να πει λόγια τέτοια που να συγκριθούν σε δύναμη με τα λόγια που πηγάζουν φυσικά και αβίαστα απ’ την καρδιά ενός ευαίσθητου παιδιού.

 

3. Είναι παιδιά που μπορούν και διατηρούν δεσμούς. Τα παιδιά το ΑΡ αναπτύσσουν την ιδιαίτερα ζηλευτή ιδιότητα να δημιουργούν στενές σχέσεις και δεσμούς. Έχουν την ικανότητα να αισθανθούν κοντά σε κάποια άλλο άτομο για τον απλούστατο λόγο πως πέρασαν τους πρώτους μήνες της ζωής τους, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, σε αγκαλιές και στο στήθος. Τα παιδιά αυτά έχουν μάθει να δένονται με ανθρώπους και όχι με πράγματα. Έχουν γίνει άτομα «υψηλού επιπέδου αγγίγματος» (high-touch) ακόμη και στον σημερινό κόσμο της υψηλής τεχνολογίας (high-tech). [Υπάρχει λογοπαίγνιο εδώ που δυστυχώς «χάνεται» στη μετάφραση. Το νόημα του high-touch εδώ είναι «απλόχερο και απεριόριστο άγγιγμα», όπως η αγκαλιά, το χάδι και κάθε άλλη έκφραση τρυφερότητας].

Οι θεραπευτές των οποίων τα γραφεία είναι γεμάτα από πρώην παιδιά αυξημένων αναγκών που στερήθηκαν το είδος της ανατροφής που δίνει έμφαση στην άμεση ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού, μας λένε ότι ένα μεγάλο μέρος των προσπαθειών τους στοχεύει στο να βοηθήσουν τέτοια άτομα να δημιουργήσουν κάποια στενή σχέση. Τέτοιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πρόβλημα σχέσεων. Τους λείπει η ικανότητα να «πλησιάσουν» άλλους σε οποιοδήποτε είδος σχέσης. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα παιδιά «υψηλών αναγκών» (high-need) που είχαν το προνόμιο να πέσουν σε γονείς «υψηλής (διάθεσης για) προσφορά» (high-giving). Αυτά τα παιδιά τα πάνε θαυμάσια στον τομέα των διαπροσωπικών σχέσεων. Οι διατήρηση δεσμών είναι κανόνας γι’ αυτά. Το μωρό του ΑΡ  είναι σχεδόν σίγουρο πως θα γίνει το παιδί που διατηρεί στενές φιλίες με συνομηλίκους του και ο ενήλικας που απολαμβάνει στενή οικειότητα με τον/την σύντροφο του/της. Είναι παιδιά με βάθος, ικανά για σχέσεις μέ βάθος (= ένταση και διάρκεια). Η στενή σχέση τους με τους γονείς τους και τα όποια άτομα τα φρόντιζαν τους ανέπτυξε την ικανότητα να δημιουργούν και να καλλιεργούν στενές σχέσεις. Τα παιδιά αυτά είναι πλασμένα για σχέσεις στοργής, έχοντας μάθει να δίνουν και να παίρνουν αγάπη.     

 

4. Είναι προσεχτικά παιδιά. Τα παιδιά που έχουν ανατραφεί με στενούς δεσμούς έχουν μειωμένη τάση για ατυχήματα. Συνηθισμένα στην ασφάλεια του δεσίματος με τους γονείς έχουν καλύτερη επίγνωση των δυνατοτήτων τους. Έτσι έχουν λιγότερες πιθανότητες να κάνουν ανοησίες. Μεγαλώνοντας με το Attachment Parenting αποκτούν μια οργανωτικότητα που τους βοηθάει να ελέγχουν την παρορμητικότητα (ή αυθορμητισμό) τους που τους σπρώχνει σε επικίνδυνες ενέργειες. Αλλά ακόμη και παιδιά με υπερβολικό αυθορμητισμό μπαίνουν σε μπελάδες συγκριτικά λιγότερο αν είναι δεμένα και ασφαλή με το άτομο που τα φροντίζει σε μόνιμη βάση (μητέρα ή κάποιο άλλο άτομο). Το παιδί που ενεργεί με εσωτερική αίσθηση οργανωτικότητας και επαρκή αίσθηση του τί είναι σωστό, διαθέτει αρκετή σύνεση που το αποτρέπει απ’ το να ορμάει σε ανόητες ενέργειες. Σκέφτονται πριν δράσουν. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι τα παιδιά που έχουν ισχυρούς δεσμούς δεν έχουν συσσωρευμένη οργή μέσα τους. Η οργή προσθέτει το στοιχείο του κινδύνου στον αυθορμητισμό και κάνει το παιδί να παραγκωνίζει τη λίγη λογική που διαθέτει και να ξεχύνεται εμπρός και … όπου το βγάλει.

 

5. Είναι παιδιά με αυτοπεποίθηση. Παιδιά με υψηλό επίπεδο αναγκών και με γονείς που πλουσιοπάροχα και γενναιόδωρα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τους, μεγαλώνουν με μεγάλη αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς και το μάθημα που αποκομίζουν είναι πως είναι ασφαλές να εμπιστεύονται τους άλλους, πως ο κόσμος στον οποίο ζουν είναι γεμάτος ζεστασιά και ανταπόκριση, πως οι ανάγκες τους γίνονται γνωστές και ικανοποιούνται με συνέπεια. Η εμπιστοσύνη που έχουν στα άτομα που τους φροντίζουν μεταφράζεται και σε εμπιστοσύνη στον ίδιο τους τον εαυτό.

Είχα την αίσθηση πως ο γιος μου ποτέ δεν θα ήθελε να φύγει απ’ την αγκαλιά μου. Όμως, όταν έγινε δυο χρονών, συχνά έλεγε, «Εγώ κάνω» ή κάτι παρεμφερές. Ξέρω πως πολλές μαμάδες τρομάζουν στο άκουσμα αυτής της φράσης, γιατί ένα παιδάκι θέλει τουλάχιστον πέντε φορές περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει κάτι, έστω μικρό και ασήμαντο. Για μια μαμά ενός «προσκολλημένου» παιδιού, όμως, μια τέτοια φράση φέρνει μεγάλη χαρά. Τώρα που ο Ιωνάθαν μου είναι απορροφημένος δοκιμάζοντας να κάνει πράγματα από μόνος του, γοργά εγκαταλείπει πολλές απ’ τις μωρουδιακές του συνήθειες, όπως π.χ. να απαιτεί να τον πάω εδώ και εκεί καθώς και να μη θέλει να φύγει απ’ τα γόνατά μου. Πρέπει να παραδεχτώ πως μερικές φορές μου κακοφαίνεται που έχασα την αποκλειστικότητα! Όταν τέτοιες σκέψεις έρχονται, το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να τον σφίξω στην αγκαλιά μου. Τότε αυτός αφήνει αυτό που κάνει εκείνη τη στιγμή και έρχεται κοντά μου. Κατά κανόνα, θα ‘λεγα πως είμαι περήφανος βλέποντας τον να μεγαλώνει και να γίνεται ένα ευτυχισμένο και γεμάτο αγάπη και αυτοπεποίθηση αγοράκι.

 

6. Γονείς με αυτοπεποίθηση. Οι γονείς που εφαρμόζουν τη μέθοδο του Attachment Parenting είχαν αυτοπεποίθηση από πριν. Χρησιμοποίησαν τα βασικά εργαλεία του ΑΡ, αλλά ένοιωθαν αρκετά σίγουροι με τον εαυτό τους και αρκετά ελεύθεροι να ξανοιχτούν και να διαμορφώσουν το δικό τους στυλ – αυτό που ταίριαζε στις τις δικές τους ιδιαιτερότητες και το δικό τους τρόπο ζωής. Όταν ερχόντουσαν στο ιατρείο μου για τους τακτικούς παιδιατρικούς ελέγχους, τους ρωτούσα πώς πάνε τα πράγματα. Τους πρότεινα πάντα να κάνουν τακτικές αξιολογήσεις και να διακρίνουν από μόνοι τους τί φέρνει καλά αποτελέσματα και τί όχι και να προβαίνουν στις σχετικές διορθώσεις και προσαρμογές. Πολλά πράγματα «παίζουν». Υπάρχει διαφορά αποτελεσματικότητας επίσης από περίοδο σε περίοδο. Για παράδειγμα, μερικά μωρά αρχικά κοιμόντουσαν καλύτερα όταν ήταν με τους γονείς τους, αργότερα όμως ήταν ανήσυχα. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να γίνουν κάποιες διαφορετικές ρυθμίσεις στον τομέα αυτόν. Άλλα παιδιά αρχικά κοιμόντουσαν καλύτερα μόνα τους, αλλά κάποιους μήνες αργότερα ήθελαν να κοιμούνται με τους γονείς τους. Οι γονείς αυτοί χρησιμοποιούσαν σαν βαρόμετρο τους εαυτούς τους και το μωρό τους και όχι τις συνήθειες και τις προτιμήσεις της γειτονιάς.

12 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ

 

Συνοπτική απόδοση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Πηγή (στα Αγγλικά): http://askdrsears.com/html/6/T061500.asp

Έχετε υπόψη σας τα εξής σημαντικά:

* Η αυτοεκτίμηση είναι το διαβατήριο του παιδιού σου για μια ζωή με καλή ψυχική υγεία και κοινωνική ευημερία.

* Η εικόνα που έχει για τον εαυτό του είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα στον κόσμο. Μια κακή εικόνα για τον εαυτό του συχνά οδηγεί σε προβληματικές και ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

* Το να διαθέτει κάποιος υγιή και θετική εκτίμηση της (όποιας) προσωπικής του αξίας δεν αποτελεί στοιχείο ναρκισσισμού και αλαζονείας. Αντίθετα, σημαίνει πως έχει ρεαλιστική εικόνα των θετικών και αρνητικών πλευρών της προσωπικότητάς του.

Θέλεις να αποκτήσει το παιδί σου τη σωστή αυτοπεποίθηση; Τότε,

1. Εφάρμοσε τη μέθοδο ανατροφής Attachment Parenting, η οποία ενθαρρύνει την αλληλο-προσκόληση γονιών και βρεφών ή πολύ μικρών παιδιών. Κύρια έκφραση αυτής της προσκόλλησης είναι ο μάρσιπος που δίνει τη δυνατότητα στο γονιό να «φοράει» το παιδί του και να είναι έτσι άμεσα διαθέσιμος, πράγμα που προσφέρει στο παιδί την απόλυτη αίσθηση ασφάλειας.

2. Βελτίωσε τη δική σου αυτοπεποίθηση. Ενας γονιός που στερείται αυτοπεποίθηση σαν άτομο είναι πολύ δύσκολο να καλλιεργήσει αυτοπεποίθηση στο παιδί. Απ’ την άλλη, η παροχή γονικής φροντίδας έχει θεραπευτικό χαρακτήρα – βοηθάει το γονιό να αποκτήσει ο ίδιος αυτοπεποίθηση.

3. Γίνε ένας θετικός καθρέφτης. Η εικόνα του παιδιού για τον εαυτό του διαμορφώνεται κυρίως απ’ αυτό που διαισθάνεται πως οι άλλοι – πρώτιστα οι γονείς του – πιστεύουν γι’ αυτό. Τί βλέπει το παιδί σου στον «καθρέφτη» των αντιδράσεων σου; Θετική ή αρνητική εικόνα; Αν βλέπει θετική εικόνα, τότε θα δέχεται με προθυμία τις εισηγήσεις σου για διόρθωση των αρνητικών σημείων του.

4. Να παίζεις με το παιδί σου. Πολλά θα μάθεις για σένα και για το παιδί σου μέσα απ’ το παιχνίδι. Με το να του αφιερώνεις χρόνο για παιχνίδι τού περνάς το μήνυμα πως αξίζει να του αφιερώσεις χρόνο, πως το θεωρείς πολύτιμο.

5. Να απευθύνεσαι στο παιδί σου με το όνομά του. Το όνομά του είναι ταυτισμένο με τον εαυτό του και την προσωπικότητά του. Εξάλλου, ο τρόπος που αναφέρεις το όνομά του σε συζητήσεις με τρίτους, του στέλνει μηνύματα για το τί νοιώθεις γι’ αυτό και πόση αξία έχει για σένα.

6. Εφάρμοσε την αρχή της «μεταφοράς» επιδόσεων από κάτι το απλό σε κάτι πιο περίπλοκο. Τί σημαίνει αυτό; Όταν επαινείς το παιδάκι σου για το πόσο καλά τα καταφέρνει σε μικρολεπτομέρειες (π.χ. τακτοποίηση παιχνιδιών, «βοήθεια» να στρώσετε «μαζί» το κρεβατάκι του, κλπ.), αυτό θα το ενθαρρύνει να δοκιμάσει και να πετύχει καλές επιδόσεις σε μεγαλύτερα πράγματα μεγαλώνοντας.

7. Προετοίμασε το παιδί σου για επιτυχίες. Βοήθησέ το να αναπτύξει ταλέντα και δεξιότητες. Ενθάρρυνέ το να κάνει πράγματα, να δοκιμάσει ξανά και ξανά για κάτι που βλέπεις πως έχει τις δυνατότητες και τα «φόντα» να πετύχει και να διακριθεί. Λίγη πειθαρχία δεν βλάφτει. Βρές τη χρυσή τομή ανάμεσα στην ενθάρρυνση και το – σωστό και θετικό – «σπρώξιμο». Και τα δυο χρειάζονται σε σωστές δόσεις και αναλογίες. Προσοχή όμως: Δόστου να καταλάβει πως η αγάπη σου γι’ αυτό είναι αδιαπράγμάτευτη και δεν επηρεάζεται ούτε απ’ τις επιδόσεις του σε κάτι που δοκιμάζει, ούτε απ’ τα λάθη του, ούτε ακόμα και απ’ τις αποτυχίες του.

8. Βοήθησε το παιδί σου να αποκτήσει γνώση και σύνεση στο σπίτι του πριν βγει «έξω» και έρθει αντιμέτωπο με τη γνώση «του δρόμου» και του «πεζοδρομίου». Πολλοί θεωρούν «πολιτικά όρθό» να μη διδάξουν τις δικές τους αρχές και αξίες στο παιδί, προτιμώντας να το αφήσουν να τα μάθει «μόνο του» όταν θα είναι σε θέση. Δυστυχώς, στις περιπτώσεις αυτές αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται τελικά είναι να αφήνεται το παιδί έρμαιο των όποιων επιδράσεων τύχει να συναντήσει στο δρόμο του. Είναι δυνατόν να «ρίξεις» ένα πλοίο στη θάλασσα χωρίς πηδάλιο και πυξίδα και να περιμένεις να φτάσει σε κάποιο προορισμό; Δηλαδή, με κάποιο τρόπο κάπου θα φτάσει – μα σε ξέρα, μα σε υπήνεμο λιμάνι με τη βοήθεια του «Λιμενικού», μα στα χέρια πειρατών, μα στο βυθό, μα…! Αν οι γονείς δεν καθοδηγήσουν το παιδί τους, τότε ποιός είναι ο ρόλος τους; Όλοι οι ποικιλώνυμοι «απέξω» είναι με το παραπάνω πρόθυμοι να γίνουν οι καθοδηγητές του χωρίς καμιά «πολιτικά ορθή» διάθεση να παραχωρήσουν στους «άλλους» την ευκαιρία να στρατολογήσουν στις δικές τους τάξεις ένα έρμαιο των ρευμάτων.

Οι ενημερωμένοι γονείς καθοδηγούν το παιδί τους ενώ παράλληλα έχουν το σπίτι ανοιχτό στα άλλα παιδιά. Κρατούν την κατάσταση υπό τον έλεγχό τους και με διακριτικότητα «φιλτράρουν» τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα. Σταδιακά, αυτό το «φιλτράρισμα» θα μπορέσει να το κάνει το ίδιο το παιδί με τα δικά του φίλτρα και κριτήρια.

9. Ξεχάστε τις ετικέτες. Οι γονείς έχουν την τάση να κολλούν ετικέττες στα παιδιά τους. «Το παιδί μου είναι κακοφάγανο», «ιδιότροπο», «φιλάσθενο», το παιδί μου «πάντα» κάνει αυτό ή εκείνο, κ.ο.κ. Πέρα απ’ τη δόση υπερβολής που κατά κανόνα συνοδεύει τον χαρακτηρισμό-ετικέττα, το μεγάλο πρόβλημα είναι το ότι το παιδί είναι το πρώτο που αποδέχεται την ετικέττα και παίζει με επιτυχία το ρόλο που του έχουν «αναθέσει» οι γονείς του – και τον παίζει με τη συνεργασία όλης της οικογένειας. Ψάχνει για ταυτότητα και οι γονείς τού κάνουν τη μεγάλη χάρη! Τί κρίμα! Η ψυχολογική ζημιά που γίνεται στο παιδί είναι μεγάλη και συχνά το συνοδεύει για όλη του τη ζωή. Συμβουλή: Αν πρέπει οπωσδήποτε να κολλήσεις στο παιδί σου ετικέττες, τότε δόστου τουλάχιστον καλύτερες, θετικές ετικέττες να φορέσει, τέτοιες που να εκφράζουν σωστά την προσωπικότητα του, δηλαδή ενθαρρυντικά σχόλια για κάθε τί καλό που προσπαθεί να δημιουργήσει.

10. Παρακολουθήστε τις σχολικές επιδράσεις πάνω στο παιδί σας. Τα σχολεία μπορούν να αποβούν πολύ βλαπτικά για την ψυχική υγεία του παιδιού. Παιδιά και δάσκαλοι από κάθε καρυδιάς καρύδι κάνουν το σχολείο ένα πραγματικό χωνευτήρι θετικών και αρνητικών επιδράσεων. Οι αρχές και οι αξίες που του έδωσε/δίνει το σπίτι δοκιμάζονται σκληρά στην αρένα του σχολείου. Αυτό ταρακουνάει το παιδί και του δημιουργεί σύγχυση. Γι’ αυτό, χρειάζεται στενή παρακολούθηση απ’ τους γονείς, καλή επικοινωνία με τους δασκάλους απ’ τη μια και με το παιδί απ’ την άλλη. Είναι σ’ αυτή την ηλικία που το παιδί σας διαμορφώνει, σε μεγάλο βαθμό, τη συνείδησή του. Σας χρειάζεται πολύ και πρέπει να είσαστε δίπλα του.

11. Ανάθεσε αρμοδιότητες στο παιδί σου. Τα παιδιά χρειάζονται να κάνουν διάφορες δουλειές, γιατί με το να προσφέρουν βοήθεια μέσα στο σπίτι αποκτούν αυτοπεποίθηση και αφομοιώνουν αξίες. Τα κάνει να αισθάνονται χρήσιμα και σημαντικά, ενώ ταυτόχρονα τα βοηθάει να διοχετεύουν την ενέργειά τους σε αποδεκτές συμπεριφορές – και βέβαια αποκτούν δεξιότητες που θα αποδειχτούν πολύτιμες στο μέλλον.

12. Ενθάρρυνε το παιδί σου να εκφράζει τα συναισθήματά του, όχι να τα συσσωρεύει. Η συσσώρευση συναισθημάτων δεν βοηθάει κανέναν, ούτε το ίδιο και ούτε τους γονείς. Άνετη έκφραση συναισθημάτων δεν σημαίνει ελευθερία για εκρήξεις και συγκρούσεις. Βοήθησε το παιδί σου να συνηθίσει σε μια ελεγχόμενη έκφρασή τους. Σιγά σιγά θα φτάσει να διακρίνει από μόνο του πότε και πώς θα πρέπει να τα εξωτερικεύει και πότε να τα ελέγχει – όχι όμως και να τα «θάβει». Σε όλα αυτά, βέβαια, το δικό σου καλό παράδειγμα θα βοηθήσει πολύ.

 

Attachment Parenting κι Εγω…

Εντάξει, καλά τα άρθρα περί attachment parenting και περί τίνoς πρόκειται, αλλά ίσως βοηθήσει περισσότερο αν πω την δική μου εμπειρία και τον τρόπο που εγώ βίωσα αυτή την φιλοσοφία. Ίσως έτσι καταλάβουν πολλοί πόσο κοντά στον δικό τους τρόπο είναι αυτή η φιλοσοφία με το ξένο όνομα.

 

Στο μαιευτήριο δεν είχα την τύχη ενός φυσιολογικού τοκετού, αν και είχα επιλέξει το ΕΛΕΝΑ γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Είχα επίσης επιλέξει να μην βάλω επισκληρίδιο για να μπορέσω να νιώσω όλη την διαδικασία και να ζήσω την εμπειρία αυτή σε όλο της το μεγαλείο. Δεν ήξερα βέβαια ότι το να πάω σε πρόκληση (ακόμα και 2 μέρες με το που μπήκα στον δέκατο μήνα), δεν βοηθούσε και πολύ την κατάσταση. Αυτά όμως σε άλλη ανάρτηση (ποστ). Το θέμα είναι οτι βρέθηκα να κάνω ολική νάρκωση και καισαρική μετά απο 6 ώρες απανωτούς πόνους. Έτσι δεν είδα το μωράκι μου με το που βγήκε, δεν μου το έδωσαν να το πάρω αγκαλιά, δεν το θήλασα εντός του μισάωρου (σύμφωνα στις αρχές του attachment parenting). Μου το έφεραν στο δωμάτιό μου, ούτε καν θυμάμαι μέσα στην ζάλη μου τί ώρα, και μετά από λίγο ήρθε μια μαία και μέσα σε 5 λεπτά μου έδειξε πώς να το θηλάσω, κάτι που μου φάνηκε πολύ δύσκολο, και ο Γιώργος, με τη μια ευτυχώς, έπιασε σωστά το στήθος, και άρχισε να θηλάζει.

 

Με τον θηλασμό επέμεινα αρκετά. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να μην του δώσω γάλα σε σκόνη και τα κατάφερα! Τον θήλασα αποκλειστικά για 5μιση μήνες, οπότε και ξεκινήσαμε στερεές τροφές, και 14 μήνες μετά ακόμα τον θηλάζω.

 

Στριφογυρίζοντας στο ιντερνετ όσο ήμουν ακόμη έγκυος,  πέτυχα ένα site με μάρσιππους αγκαλιάς (pouches και slings) και μου φάνηκαν πολύ γουστόζικοι. Μου άρεσαν σαν στιλ, μετά διάβασα και τα πλεονεκτήματα του babywearing και αποφάσισα να παραγγείλω έναν από Αμερικη. Ακόμα δεν είχα διαβάσει τίποτα για attachment parenting, αλλά ταίριαζε στο στιλ μου και έτσι δεν δίστασα. Αφού γέννησα και ένιωσα λίγο πιο άνετη με το μωρό (να το κρατήσω σωστά, να μην φοβάμαι οτι θα σπάσει αν το κουνήσω λίγο παραπάνω, κλπ), το δοκίμασα. Στην αρχή δεν του άρεσε, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα οτι αν τον έβαζα μέσα και μετά περπατούσα και δεν έμενα σε ένα σημείο, το συνήθιζε. Λίγο αργότερα, έμαθα να τον βάζω και να τον βγάζω πολύ πιο εύκολα, βρήκα και μια κοπέλλα που τα έφτιαχε μόνη της και της παράγγειλα ένα ακριβώς στα μέτρα μου. Τελικά με βόλεψε όσο τίποτα. Εκεί μέσα ο Γιώργος, κοιμόταν στο άψε σβήσε, ειδικά αν άναβα και τον αποροφητήρα ο μονότονος θόρυβος του οποίου φαίνεται πως τον ηρεμούσε. Τον κοίμησα άπειρες φορές όταν δεν ήξερα πώς αλλιώς θα τα κατάφερνα, στις βόλτες τον έβαζα εκεί μέσα, στα ταξίδια με το αεροπλάνο και με μπλούζα θηλασμού, θήλαζε δίχως να βλέπει κανένας! Τώρα που έχει πάει 12 κιλά, ακόμα το χρησιμοποιώ όταν δεν θέλω να πάρω καροτσάκι ή δεν βολεύει, απλά δεν τον έχω σε ξαπλωτή στάση, αλλά καθιστό. Έχει τύχει να έχει πολλή υπερένταση και μόνο μέσα στο pouch να χαλαρώσει και να κοιμηθεί. Μετά, τσούπ τον έβγαζα, τον θήλαζα ξαπλωμένη λίγο ακόμα και συνέχιζε τον ύπνο του.

 

Η κοπέλα αυτή που μου έφτιαξε το pouch, μου μίλησε και για το attachment parenting και μου έδωσε το site του Dr. Sears το οποίο επισκέφτηκα και είδα ότι συμφωνούσε με όλα μου τα πιστεύω όσον αφορά στο μεγάλωμα του μωρού μου. Έτσι τον εμπιστεύτηκα και για πολλά άλλα θέματα (διατροφή, ανάπτυξη, συμπεριφορά, κλπ).

 

Τον Γιώργο δεν τον έχω αφήσει ποτέ του να κλάψει για περισσότερο απο όση ώρα χρειάζεται μέχρι να φτάσω κοντά του και να τον πάρω αγκαλιά να τον παρηγορήσω. Αν και πολλοί φοβούνται οτι αυτό θα δημιουργήσει ένα κλαψιάρικο μωρό, η φιλοσοφία του attachment parenting λέει ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή με το να δίνεις σημασία στο κλάμα του μωρού ΚΑΘΕ φορά, δίνεις σημασία στό μοναδικό τρόπο που έχει το μωρό να επικοινωνήσει μαζί σου. Αυτό του μαθαίνει ότι οι γονείς του θα είναι εκεί όποτε χρειαστεί, και έτσι δεν νιώθει την ανάγκη να κλαίει συχνά. Και όντως ο Γιώργος δεν κλαίει εκτός αν πονάει, και τώρα τελευταια όταν του χαλάσω το χατήρι με κάποιο παιχνίδι, αλλά και πάλι εύκολα του αποσπώ την προσοχή με κάτι άλλο και ξεχνιέται αμέσως.

 

Τον είχα αγκαλιά όποτε το ζητούσε, αλλά και μέσα στο pouch ακόμα και όταν ήταν ήρεμος. Αυτό δεν τον έκανε μαμάκια, όπως πολλοί φοβούνται. Ίσα ίσα που δεν έχουμε ζήσει καμιά ιδιαίτερη κρίση κλάματος με ξένους. Λίγη διστακτικότητα μόνο για λίγα λεπτά και μετά σαν να τους ήξερε χρόνια.  Είναι αρκετά θαραλέος και παίζει άνετα με όποιον του το ζητήσει (εφόσον έχουν περάσει αυτά τα λίγα πρώτα λεπτά).

 

Δεν προσπάθησα να τον βάλω σε πρόγραμμα (ούτε φαγητού, ούτε ύπνου). Όποτε ήθελε να θηλάσει, θήλαζε για όση ώρα ήθελε, όποτε ήθελε να κοιμηθεί το έκανε, και πάλι για όση ώρα ήθελε. Μετά από κάποιον καιρό, είχε πλέον το πρόγραμμα του που, μισή ώρα πάνω, μισή ώρα κάτω, ήταν και είναι το ίδιο. Το βράδυ ακόμα ξυπνάει και θηλάζει και όταν βγάζει δόντια ακόμα περισσότερο, αλλά αυτό τελικά ίσως είναι και λόγω θηλασμού και, ακόμα περισσότερο, λόγω παιδιού. Το επόμενο ελπίζω και προσεύχομαι να μου βγει λίγο παραπάνω «κοιμισμένο»!

Διάβαζα κάποια στιγμή οτι τα παιδιά που μεγαλώνουν με το on demand σύστημα (βάσει απαιτήσεων, που σημαίνει, κάθε φορά που το παιδί ζητάει κάτι το παίρνει), μαθαίνουν να τα καταφέρνουν καλύτερα σε αντίξοες συνθήκες στην ζωή τους, ενώ αυτά που μεγαλώνουν με το on schedule σύστημα (βάσει προγράμματος), εξελίσσονται σε πιο οργανωμένα άτομα. Όλα έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Το κύριο κατά του on schedule για μένα ήταν ότι μου ήταν πολύ δύσκολο να το τηρήσω, κυρίως επειδή το θηλάζω. Μπορεί δηλαδή να κλαίει το μωρό επειδή πεινάει κι εγώ να του δώσω λίγο νερό ή τσάι για να το κοροιδέψω. Δεν μου «καθόταν» καλά. Σε κάποιον άλλον μπορεί να «κάθεται» μια χαρά, οπότε με γειά του με χαρά του, σωστά;

 

Αν και 14 μηνών, κοιμάται μαζί μας (co-bedding, δείτε και σε προηγούμενο ποστ γι αυτό). Αρχικά κοιμόταν σε λίκνο, αλλά γρήγορα κατάλαβα οτι μου ήταν πιο βολικό να τον κοιμίζω δίπλα μου στο ίδιο κρεβάτι. Βόλευε πολύ τους πολλούς βραδινούς θηλασμούς του, και μας έδινε την ευκαιρία παραπάνω ύπνου. Τώρα, έχουμε το στρώμα μας κάτω (γιατί από τότε που άρχισε να μπουσουλάει, φοβόμουν μήπως πέσει από το κρεβάτι), κολλητά από την δική μου μεριά ένα μικρό στρωματάκι κούνιας το οποίο απο την άλλη του μεριά είναι κολλήμένο στον τοίχο και κοιμόμαστε όλοι μαζί στρωματσάδα! Βάση του Παγκόσμιου οργανισμού υγείας, ένα μωρό πρέπει να κοιμάται στον ίδιο χώρο με τους γονείς του (στο ίδιο δωμάτιο), μέχρι να κλείσει τουλάχιστον τους πρώτους κρίσημους μήνες της ζωής του (κρίσημους γιατί από τους 6 μήνες και μετά, μειώνονται κατά πολύ τα περιστατικά του μωρουδιακού αιφνίδιου θανάτου). Κατά την φιλοσοφία του attachment parenting ενα παιδί μπορεί να μείνει στο κρεβάτι των γονιών του όσο θέλει ή οσο θέλουν και οι γονείς, και δεν πρόκειται να επιρεάσει αρνητικά την ανεξαρτησία, δυναμισμό και αυτοεκτίμηση του. Ίσα ίσα θα βοηθίσει σε όλα αυτά. Έτσι ζουν στην Κίνα και θεωρούν τελείως φυσιολογικό η μητέρα να κοιμάται με το μωρό της. Όλα τα θηλαστικά πάνω στην γή, εκτός από τους ανθρώπους, δεν αφήνουν τα μωρά τους να κοιμηθούν μόνα τους, όσο αυτά δεν μπορούν να γυρίσουν μόνα τους στους γονείς τους, αν τους χρειαστούν. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να ζήσω κι εγώ αυτήν την όμορφη εμπειρία και ακόμα την χαίρομαι. ‘Οταν μάθει να κοιμάται περισσότερες ώρες συνεχόμενα και όταν θα έχω αποθηλάσει, θα αρχίσω σιγά σιγά να τον απομακρύνω από το κρεβάτι μας, αν και θα είναι ελεύθερος να επιστρέφει σ’αυτό όποτε θέλει. Κι εγώ, ακόμα θυμάμαι τις φορές που ξυπνούσα το βράδυ, πήγαινα στο κρεβάτι των γονιών μου, και κούρνιαζα στην δική τους φωλιά. Γιατί να μην το θυμάται και το δικό μου παιδί;

 

Και τέλος, όσον αφορά την σχέση μου με τον άντρα μου, του το είχα πει πριν γεννήσω, του το λέω και τώρα που έχουμε τον Γιώργο μας, οτι αυτός είναι πρώτος στην ζωή μου. Αγαπάμε όσο τίποτα αυτό το πλασματάκι που φέραμε μαζί στον κόσμο, και καλά κάνουμε και το αγαπάμε, αλλά θα μεγαλώσει και θα φύγει μια μέρα και θα μείνουμε πάλι οι δυο μας. Εμείς οι δυο θα παλέψουμε μαζί για την οικογένεια μας, απο μας θα μάθουν τα παιδιά μας πώς να δημιουργούν σχέσεις, πώς είναι ένας μπαμπάς και μια μαμά, από μας θα δουν την αγάπη μεταξύ των δύο φύλων, άρα εμείς πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και να μην αφήνουμε την σχέση μας στην άκρη λόγω των παιδιών. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα. Τελικά ισορρόπησε και πάλι η σχέση μας με τα καινούργια δεδομένα και, παρόλο ότι υπάρχουν μέρες πιο κουραστικές από άλλες, μέρες με μεγαλύτερη ένταση και μικροκαυγαδάκια, η σχέση μας έχει φτάσει σε καλύτερο και οριμότερο σημείο. Είμαστε φίλοι και σύζυγοι όπως παλιά, με την όμορφη διαφορά οτι πλέον είμαστε και γονείς.

 

Αυτός είναι πάνω κάτω ο τρόπος που βίωσα εγώ το attachemnt parenting. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, θα συνειδητοποιήσουμε πως ουσιαστικά δεν διαφέρει και πολύ απο τον τρόπο που οι γιαγιάδες μας μεγάλωναν τους γονείς μας! Έστω και αγράμματοι, το ένστικτο τους οδηγούσε σωστά στο να τα θηλάζουν, στο να τα κοιμίζουν μαζί τους (όλη η οικογένεια συχνά μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο), να τα «φοράνε» στην πλάτη και να τα παίρνουν στο χωράφι μαζί τους, κ.ο.κ. Δεν είναι κάτι πολύ ξένο τελικά, ε; Έκαναν βέβαια και πολλά λάθη. Αν είχαν τις δικές μας γνώσεις και τις δικές μας οικονομικές δυνατότητες, σίγουρα θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα. Εμείς τώρα γνωρίζουμε τα όποια λάθη τους και τα βάζουμε στην άκρη. Όλα όμως τα καλά τα κρατάμε. Και όλο αυτό έχει όνομα, attachment parenting. Και επειδή έτσι φανταζόμουν την οικογένεια μου και τον τρόπο που θα προσπαθήσω να τη δημιουργήσω, μου άρεσε που βρήκα κάποιον που το έχει ψάξει, το έχει μελετήσει και είναι σε θέση να δίνει χειροπιαστές συμβουλές, αλλά και μου δίνει κουράγιο για το ότι κάτι κάνω καλά και με πολλή υπομονή, να το συνεχίσω και να μην ακούω τον κανέναν να μου λέει ότι τα κάνω λάθος!

www.askdrsears.com