Φυσιολογικός ή φυσικός τοκετός?

 

Αλήθεια, γνωρίζετε πως ο φυσιολογικός τοκετός έχει διαφορές από τον φυσικό τοκετό? Έτσι όπως πλέον γεννιέται ένα μωρό στο μαιευτήριο, ο φυσιολογικός τοκετός είναι πολύ διαφορετικός από έναν φυσικό τοκετό. Όπως γεννούσαν παλιά οι γυναίκες. Γνωρίζετε τις διαφορές τους?

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είσαι έγκυος στις 40 εβδομάδες. Ένας φυσιολογικός τοκετός λοιπόν, μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα ή αργότερα από τις 40 εβδομάδες. Συνήθως λοιπόν τα τελευταία χρόνια, αν κλείσεις τις 40 εβδομάδες και δεν έχει ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του, κλείνεις ραντεβού με τον γιατρό και σου χορηγεί τεχνητή ωκυτοκίνη για να ξεκινήσουν οι πόνοι και ο τοκετός. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό (γύρω στο 70%), μετά από πολλές ώρες τεχνητών ωδίνων, να μην προχωράει ο τοκετός, οπότε και να καταλήξεις σε καισαρική τομή.

 

Σενάριο 1: Ας πάρουμε την περίπτωση που ξεκίνησαν τα πονάκια μόνα τους. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, ο γιατρός συνήθως σε συμβουλεύει να πας στο μαιευτήριο όταν οι πόνοι έχουν φτάσει στο 10λεπτο (δηλαδή η κάθε σύσπαση έρχεται ανα 10 λεπτά). Πολλές γυναίκες έχουν άγχος και πάνε νωρίτερα, άλλες πάνε λίγο αργότερα. Μέχρι στιγμής οι πόνοι είναι ανεκτοί, η μαμά κάνει και χιούμορ και περιμένει πως και πως να δει το μωρό της, που πλέον γνωρίζει πως είναι καθ’ οδόν!

 

Φτάνει στο μαιευτήριο και εκεί την εξετάζουν για να δουν την διαστολή της. Η κάθε κολπική εξέταση (που γίνεται αρκετά συχνά), προβάλλει και ένα ρίσκο μόλυνσης της μήτρας. Από τη στιγμή που της «σπάσουν» -τεχνητά και πάλι- τα νερά, ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο. Είναι ακόμη νωρίς για μεγάλη διαστολή, οπότε έχει δρόμο μπροστά της. Μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο 2, μπορεί και στο 3! Σε κάποιες (λίγες) περιπτώσεις, την αφήνουν ακόμη στο δωμάτιο της για λίγο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ξεκινά η συνηθισμένη διαδικασία. Κλύσμα, ξύρισμα της ηβικής χώρας, ορό στο χέρι και τεχνητή ωκυτοκίνη, «σπάσιμο» των νερών και μόνιμο καρδιοτοκογράφο. Σ’ αυτή την περίπτωση, η έγκυος πλέον δεν έχει ελευθερία κινήσεων, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι ανάσκελα ή στο πλάι και ενώ οι πόνοι μέχρι στιγμής ήταν ανεκτοί, πλέον έχουν αρχίσει να πυκνώνουν και είναι πιο δυνατοί και η διάρκειά τους στο λεπτό. Μοιάζουν σαν να είναι πόνοι λίγο πριν την γέννηση του μωρού, αλλά η διαστολή ακολουθεί αργά. Μπορεί να είναι ακόμη στα 2 εκατοστά και η μαμά ίσως να χρειαστεί ώρες μέχρι να γεννήσει.

 

 

Οι στάσεις που κανονικά θα μπορούσε να πάρει η μαμά νιώθοντας το σώμα της, δεν είναι πλέον εφικτές και έτσι δεν βοηθά το μωρό να κατέβει και να προχωρήσει ο τοκετός. Η τεχνητή ωκυτοκίνη δημιουργεί δυνατές συσπάσεις στην μήτρα και η επίτοκος δεν αντέχει πια, οπότε ζητάει επισκληρίδιο. Η επισκληρίδιος αναισθησία, αν μπει πριν η έγκυος να έχει κάνει διαστολή γύρω στα 6 εκ. καθυστερεί πολύ τον τοκετό. Η έγκυος πλέον δεν πολυ-νιώθει τις συσπάσεις, μπορεί ακόμη και να διαβάζει περιοδικό, το μυαλό της μπορεί να είναι και αλλού και όχι συγκεντρωμένο στην διαδικασία του τοκετού, μπορεί άνετα πια να περιμένει ώρες, αρκεί να έχει την ίδια υπομονή και ο γιατρός. Κάθε τόσο, μια μαία, νοσηλεύτρια, γιατρός, εκπαιδευόμενος, κλπ, θα έρθει, θα σε ρωτήσει κάτι, θα σου κάνει κολπική εξέταση, το μυαλό της γυναίκας δεν είναι εκεί που θα έπρεπε. Ούτε το σώμα της…

 

Πολύ λίγες γυναίκες μπορούν να αντέξουν τους τεχνητούς πόνους δίχως επισκληρίδιο αναισθησία. Πολλοί γιατροί την συστήνουν άλλωστε. Γιατί να έχουν μια μαμά να κοιλοπονά και να φωνάζει, αν μπορούν με ένα φάρμακο να είναι όλοι χαλαροί? Κι όμως, η επισκληρίδιος είναι φάρμακο. Ένα φάρμακο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που πονά να μην αισθάνεται πια πόνο, αλλά την βγάζει και από την διαδικασία και την συγκέντρωση του τοκετού.  Μια γυναίκα για να γεννήσει, χρειάζεται χαμηλό φωτισμό, συγκέντρωση και να είναι παρούσα με όλο της το είναι σ’αυτό που της συμβαίνει.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν, ακόμη και με όσα συμβαίνουν γύρω από την επίτοκο, ο τοκετός συνεχίζεται ομαλά και κάποια στιγμή η μαμά έχει φτάσει την τέλεια διαστολή και η μαία την καθοδηγεί στο να σπρώξει και να γεννηθεί το μωρό.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, ο τοκετός συνεχίζει δίχως να γίνεται μεγάλη διαφορά και κάποια στιγμή ο καρδιοτοκογράφος, δείχνει χαμηλούς παλμούς το μωρού. Το μωρό, έχει κουραστεί. Καισαρική!

Άλλες φορές φορές, το μωρό κάνει κακά στην κοιλιά της μαμάς του. Ζορίστηκε… Καισαρική!

Τις περισσότερες φορές βέβαια, εφόσον ο τοκετός έχει όντως ξεκινήσει μόνος του, το μωρό γεννιέται κολπικά (δηλαδή, φυσιολογικός τοκετός). Ήταν έτοιμο να γεννηθεί και παρ΄όλες τις παρεμβάσεις, κατάφερε να γεννηθεί!

 

Στις προγραμματισμένες προκλήσεις, τότε δηλαδή που το μωρό δεν έχει ακόμη αποφασίσει να ξεκινήσει τον τοκετό οι περιπτώσεις της καισαρικης, είναι ακόμη πιο συχνές. Το μωρό, δεν ήταν ακόμη έτοιμο να έρθει στον κόσμο, ο τράχηλος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τοκετό, οπότε πολλές περιπτώσεις πρόκλησης, καταλήγουν δυστυχώς σε καισαρική…

 

Σενάριο 2: Και ερχόμαστε τώρα στον φυσικό τοκετό…

 

Πολλοί γυναικολόγοι δεν έχουν δει ποτέ τους φυσικό τοκετό. Τους είναι άγνωστος και αν προσπαθήσεις να τον συζητήσεις μαζί τους, τους φαίνεται απίθανο να μπορεί να συμβεί. Ίσως και επικίνδυνο! Πολλοί θα συμφωνήσουν με την έγκυο γυναίκα για κάποια πράγματα τα οποία ζητάει, κάποιοι θα τα ξεχάσουν την ώρα του τοκετού, κάποιοι θα σου κάνουν το χατίρι σε λίγα από αυτά.

 

Μια γυναίκα λοιπόν που θέλει έναν φυσικό τοκετό, θα περιμένει να ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του. Είτε στις 38, είτε στις 39, 40, 41 εβδομάδες. Μπορεί και στις 42! Θα μείνει στο σπίτι της για τις περισσότερες ωδίνες. Κάποιες μόνες τους, κάποιες με μαία που γνωρίζει από φυσικούς τοκετούς, κάποιες με μια βοηθό μητρότητας. Επιλογές για να νιώθει η ίδια ασφάλεια.

 

Οι ωκυτοκίνη που ρέει στο σώμα της, η ορμόνη που ξεκίνησε τον τοκετό, αυτή που μόνο το σώμα της παράγει, δεν εστιάζει μόνο σε συσπάσεις στην μήτρα. Η φυσική ωκυτοκίνη, είναι μια ορμόνη που εκκρίνει το σώμα μας κατά την διάρκεια ακόμη και της σεξουαλικής πράξης. Είναι μια ορμόνη συνυφασμένη με όμορφα και χαρούμενα συναισθήματα. Ευφορία, χαρά και συσπάσεις ταυτόχρονα είναι εκεί κατά την διάρκεια του φυσικού τοκετού. Ο εγκέφαλός της επιτόκου, στέλνει μήνυμα στο σώμα να εκκρίνει και ενδορφίνες. Φυσικό παυσίπονο 😉 Έξυπνη η φύση ε?

 

Η γυναίκα μπορεί να περπατάει μέσα στο σπίτι της, να φάει και να πιει για να έχει δυνάμεις. Να ξαπλώσει, να κουνηθεί, να πάρει ότι στάση της λέει το σώμα της ώστε να ανακουφιστεί. Και με αυτές τις στάσεις, το μωρό κατεβαίνει πιο εύκολα. Η μαμά μπορεί να μείνει λίγο μόνη της ή με την παρέα της επιλογής της, συγκεντρωμένη στο τι συμβαίνει και η ώρα θα περνάει.

 

 

Κάποιες γυναίκες επιλέγουν τον τοκετό στο σπίτι. Οι περισσότερες με μαία και βοηθό μητρότητας. Ίσως και γυναικολόγο. Εκεί η διαδικασία συνεχίζεται ομαλά, μέχρι που η μητέρα πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει. Τότε πια έρχεται και το μωρό. Το οποίο μπαίνει στο στήθος της μαμάς του αμέσως (κάτι που βοηθά στο να γεννηθεί και ο πλακούντας γρήγορα) και ξεκινά ένα ταξίδι όμορφα και φυσικά!

 

Πολλές πάλι, επιλέγουν να πάνε την τελευταία στιγμή στο μαιευτήριο, όπου πια ούτε κλύσμα χρειάζεται τις περισσότερες φορές ούτε τεχνητή ωκυτοκίνη (αν και πολλές φορές βάζουν τον ορό με το φάρμακο, έτσι από συνήθεια). Η γυναίκα δεν θα χρειαστεί πλέον ούτε επισκληρίδιο. Μπαίνει ο καρδιοτοκογράφος, αλλά η επίτοκος είναι πια στο τελευταίο στάδιο και η γέννηση του μωρού της είναι πολύ κοντά. Μητέρα και βρέφος έχουν καταφέρει τις λιγότερες παρεμβάσεις! Κάποιοι γυναικολόγοι θα αφήσουν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του για αρκετή ώρα πριν το πάρουν για να το εξετάσουν και συνήθως αυτές οι μαμάδες θα απαιτήσουν να τους φέρουν το μωρό σύντομα μετά τον τοκετό για να το ζεστάνουν skin to skin αντί στην θερμοκοιτίδα. Εκεί που το μωρό ζεσταίνεται και έρχεται στην σωστή θερμοκρασία πολύ πιο γρήγορα από ότι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα.

 

 

Με λίγα λόγια: Ο φυσιολογικός τοκετός, είναι μεν κολπικός τοκετός, αλλά πλέον οι παρεμβάσεις είναι πολλές και αυτό σημαίνει τουλάχιστον μια εμπειρία γεμάτη αχρείαστες τεχνικές, οι οποίες έχουν κόστος ψυχολογικό (ίσως και σωματικό) για την μαμά και το μωρό. Το γεγονός βέβαια ότι η μητέρα έχει το μωρό της αγκαλιά, τα διώχνει όλα αυτά από το μυαλό, αλλά έχουν συμβεί. Η επίτοκος αισθάνεται αδύναμη, δεν έχει γνώμη, και πιστεύει πως είναι μια ασθενής που οι άλλοι θα της ξεγεννήσουν το μωρό. Και όντως της το δίνουν και γι αυτήν, από εκείνη την στιγμή και πέρα ξεκινάει το ταξίδι της μητρότητας. Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα της επιλογής. Έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο που θα γεννήσει, ώστε η εμπειρία ΟΛΟΥ του τοκετού, από την στιγμή έναρξης μέχρι που θα πάρει το μωρό της αγκαλιά, να είναι αξέχαστος και όμορφος. Το γεγονός ότι γέννησε ένα υγιές μωρό, δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Είναι το πιο σημαντικό, αλλά και η όλη διαδικασία έχει αξία. Και για την μητέρα, αλλά και για το μωρό.

 

Ο φυσικός τοκετός, είναι ο τοκετός όπως τον ορίζει η φύση. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ένας τοκετός και μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει ανάγκη, να υπάρχουν ιατρικές παρεμβάσεις. Είναι ένας τοκετός όπου η ανάμνησή του σου φέρνει χαρά, περηφάνια και δύναμη στο νου. Είναι μια εμπειρία που σε κάνει να νιώθεις δυνατή, γιατί κατάφερες αυτό που είσαι φτιαγμένη να καταφέρεις. Με σεβασμό για την γέννα, με σεβασμό για το μωρό που γεννιέται, με σεβασμό στην γυναίκα που γεννά, με σεβασμό στη φύση. Γιατί αν τα κατάφερες σε αυτό το δύσκολο κομμάτι, τι δεν μπορείς να καταφέρεις?

 

Έχω μια αισιοδοξία και μια χαρά, γιατί βλέπω ότι σιγά σιγά θα αλλάξουν τα δεδομένα. Οι γυναίκες θα το κάνουν αυτό. Διαβάζουν πολύ περισσότερο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους και γνωρίζουν περισσότερα πράγματα, οπότε συζητάνε με τον γιατρό τους. Οι πληροφορίες στο ίντερνετ είναι πολλές και βρίσκουν την άκρη. Δεν φοβούνται μάλιστα να αλλάξουν γιατρό όταν καταλάβουν πως ο γιατρός δεν θα σεβαστεί τις επιθυμίες τους. Και κάποια μαιευτήρια, αρχίζουν να παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δίνουν την αίσθηση ενός τοκετού στον χώρο τους, με την ασφάλεια του ιατρικού εξοπλισμού σε παραδίπλα χώρο.  Γυναικολόγοι υπέρ του τοκετού ακόμη και στο σπίτι ή έστω στο μαιευτήριο αλλά με συνθήκες ενός φυσικού τοκετού. Δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξη! Αλλάζουν τα πράγματα ανά τον κόσμο, αλλάζουν σιγά σιγά και στην χώρα μας! Χαίρομαι! 🙂

 

 

Ένας υπέροχος φυσικός τοκετός!

 

Το Πάσχα, όπως τα περισσότερα από τότε που ήρθαμε Ρόδο, πηγαίνουμε στην Χαλκίδα να τα περάσουμε! Γιορτάζουμε οικογενειακά με την οικογένεια του άντρα μου και σιγά σιγά αυτή η οικογένεια έχει μεγαλώσει, μιας και όλα τα αδέρφια έχουν παντρευτεί και αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται γονείς. Φέτος, είχαμε ένα νέο ανηψούδι στην παρέα (την Άρτεμις) και ένα στον δρόμο. Το περιμέναμε να έρθει στις 10 Μαΐου όπου κι εγώ θα είχα έτοιμο βαλιτσάκι για να ανέβω Αθήνα να παρευρεθώ στον τοκετό τους ως βοηθός μητρότητας. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν γυναικολόγο και να πάνε σε μια γυναικολόγο στην Αθήνα, γνωστή για τους φυσικούς τοκετούς που βοηθά τους γονείς να κάνουν! Είχαμε κι ένα άγχος μήπως δεν προλάβω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ! 🙂

 

Από το Μ. Σάββατο ξεκίνησαν κάποιες ενδείξεις ότι μπορεί και να έρθει πιο νωρίς το μωρό. Την Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του κουνιάδου και της συννυφάδας (Τίμος & Μαρία) η οποία είχε πλέον πονάκια. Τα γράφαμε σε ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έγινε δύο χαρτάκια και στο τρίτο πήραμε την γυναικολόγο να δούμε πότε θα πάμε προς Αθήνα. Άλλοι μέσα στην αγωνία, άλλοι μέσα στην τρελή χαρά (μέσα σ’αυτούς κι εγώ που δεν πίστευα την τύχη μου!), άλλοι σε φυσιολογική χαρά-αγωνία, και η Μαρία στους πόνους αλλά χαλαρή και χαρούμενη αν και δεν πίστευε ότι θα γεννήσει!

 

Στις 5 είμασταν στην εθνική και πηγαίναμε Αθήνα. Εκεί, σε ένα όμορφο, χαρούμενο και γεμάτο χρώματα σαλόνι ιατρείου, ανάμεσα σε μπάλες τοκετού, μαξιλάρια, χαλιά, στρωματάκια και μουσική, ξεκίνησε το ομορφότερο ταξίδι τοκετού. Είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας ακόμη, αλλά η γυναικολόγος, άνοιξε το ιατρείο της κι εμείς μείναμε εκεί για να περάσουμε το υπόλοιπο Πάσχα γεννώντας! Κάπου εκεί γύρω νομίζω άρχισε και η Μαρία να πιστεύει πως θα γεννήσει πια!

 

 

Εδώ να σας εξηγήσω ένα πράγμα… Τα παιδιά, είχαν μέχρι λίγο καιρό πριν άλλο γιατρό. Εγώ τους μιλούσα για τον φυσιολογικό τοκετό, τον φυσικό/δίχως παρεμβάσεις τοκετό, τον θηλασμό μετά κλπ. Άκουγαν, συμφωνούσαν, προσπάθησαν να μιλήσουν και με τον γιατρό τους ο οποίος συμφωνούσε μαζί τους σε θεωρητικό επίπεδο. Μέχρι εκεί. Σε κάτι μαθήματα ενημερωτικά, η Μαρία έπεσε σε μια μαία υπέρμαχο του φυσικού τοκετού. Ήταν μου είπε, σαν να άκουγε εμένα! Και μετά είδαν και την εκπομπή του Θεοδωράκη (Πρωταγωνιστές) για τις καισαρικές στην Ελλάδα και πια πείστηκαν πως είναι σκούρα τα πράγματα για φυσικό τοκετό με τον γιατρό τους. Έτσι επέλεξαν την γυναικολόγο τους, όπου την γνώριζα από κοπέλες που έχουν κάνει μαζί της φυσικό (τελείως όμως) τοκετό! Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δεν το γνώριζαν ακριβώς, ούτε κι εγώ βέβαια πρακτικά. Μόνο σε όσα είχα διαβάσει. Πάμε λοιπόν παρακάτω…

 

 

Η ώρα περνούσε και οι πόνοι και η διαστολή, παρέμεναν στα ίδια επίπεδα. Δεν προχωρούσε το θέμα. Η Μαρία κουραζόταν και νομίζω είχε αρχίσει να αναρωτιέται πώς στο καλό είχε μπλέξει σε μια τέτοια ιστορία και δεν είχε πάει για επισκληρίδιο να ηρεμήσει. Το έβλεπα στο βλέμμα της! Με τον Τίμο και την γιατρό, προσπαθούσαμε με διάφορα να την κάνουμε να νιώσει λίγο καλύτερα. Τελικά πήγαμε μια βόλτα στα περίχωρα. Κάτσαμε έξω, μιλήσαμε, πέρασε λίγη ώρα. Δοκιμάσαμε πολλά και διάφορα. Πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχαν ξανακούσει τα παιδιά, πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχα ξανακάνει εγώ σε κάποια έγκυο κατά την διάρκεια του τοκετού της. Κοιμήθηκαν λίγο, η Μαρία όσο μπορούσε, και τότε μέσα στην κούραση και τους πόνους, ξεκίνησαν οι δυνατοί πόνοι. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως η Μαρία σταμάτησε να τους φοβάται. Τότε που παραδόθηκε πια στον τοκετό και αφέθηκε στην όλη διαδικασία. Ήταν τότε που άρχισε να εμπιστεύεται τον εαυτό της ακόμη κι αν δεν το είχε καταλάβει ακόμη και η ίδια. Δεν ζήτησε να φύγουμε στο μαιευτήριο, ακόμη κι ας μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή για να ζητήσει τελικά επισκληρίδιο. Παρέμεινε εκεί να πονά και να της δίνουμε κουράγιο εμείς οι τρεις!

 

 

Στις 3.00 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο μαιευτήριο γιατί το μωρό είχε γυρίσει σωστά και ερχόταν! Στο μαιευτήριο ήμουν κι εγώ μέσα στην αίθουσα τοκετού, ο Τίμος και η γυναικολόγος. Μετά ήρθε και μαία και μέσα σε μια ώρα το μωρό ήταν πολύ κοντά. Ο φωτισμός παρέμενε χαμηλός. Ούτε ωκυτοκίνη χρειάστηκε, ούτε επισκληρίδιος. Πείσμα χρειάστηκε, μεγάλη δύναμη και χάδια, βλέμματα αγάπης, κι άλλο πείσμα, κι άλλη δύναμη και τότε, 4.55 π.μ. ένα μωρό βρέθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και μας γέμισε δάκρυα στα μάτια! Ένα δωμάτιο γέμισε χαρά και φυσική ωκυτοκίνη! Το χαμόγελο ήταν μόνιμα κολλημένο στα πρόσωπα μας. Μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, μια μαμά και ένας μπαμπάς!

 

Ο λώρος παρέμεινε ενωμένος με το μωρό μέχρι που ξεκίνησαν οι συσπάσεις για να βγει κι αυτός, με το μωρό στην αγκαλιά της μαμάς του να ψάχνει το στήθος της! Όλοι καλά! Όλοι χαρούμενοι!

 

Έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Ναταλία, αλλά αυτός ο τοκετός ήταν ο πρώτος που έζησα. Σαν βοηθός μητρότητας, σαν κουνιάδα, σαν συννυφάδα, σαν φίλη που πλέον μας ενώνει και κάτι τόσο μεγάλο! Θες η κούραση, οι ορμόνες, η ωκυτοκίνη που και σε μας ήταν πια ανεβασμένη, όλη μέρα δάκρυα συγκίνησης ανέβαιναν στα μάτια μου!

 

 

Ένα είναι το σίγουρο! Άλλο τα μάτια του λαγού κι άλλο της κουκουβάγιας! Αν η Μαρία είχε συνεχίσει στον προηγούμενο γιατρό της, θα είχε μπει για καισαρική ώρες πριν! Το μωρό κοιτούσε προς τον αφαλό της Μαρίας και όχι προς την σπονδυλική της στήλη. Είχαν σπάσει τα νερά πολύ πιθανόν από την προηγούμενη μέρα και ώρες μετά από πονάκια, δεν είχε κάνει διαστολή. Θα της έλεγε ένα «ο τοκετός δεν προχωρά» θα της είχε βάλει ορό και ωκυτοκίνη από την αρχή και οι πόνοι δεν θα ήταν ανεκτοί οπότε θα είχε ζητήσει επισκληρίδιο. Επισκληρίδιος πριν να φτάσει σε διαστολή στα 5-6 εκατοστά, είναι σίγουρο ότι σχεδόν σταματάει τον τοκετό. Οι κινήσεις της Μαρίας εννοείται πως δεν θα ήταν άνετες. Θα ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με τον καρδιοτοκογράφο συνεχώς δεμένο στην κοιλιά της, τον ορό στο χέρι και έτσι ούτε το μωρό θα άλλαζε θέση. Όλα θα ήταν διαφορετικά! Όπως είχε γίνει και στην δική μου περίπτωση όπου κατέληξε σε καισαρική με λίγα λόγια! Κι όμως, ο φυσικός τοκετός δίχως παρεμβάσεις, έσωσε την κατάσταση. Ελεύθερες κινήσεις, φυσικοί πόνοι, χαμηλός φωτισμός, λίγος ύπνος, αλλαγές θέσης, μασάζ, ντους, και άλλα πολλά, πολύ υπομονή και όλα ήρθαν όπως έπρεπε, όπως γίνονταν χιλιάδες χρόνια πριν και οι γυναίκες γεννούσαν τα παιδιά τους. Παρέα με άλλες γυναίκες, μαμάδες, γιαγιάδες και μαμές, με μαντζούνια ίσως, αλλά γεννούσαν. Ναι, το να έχεις και τον γυναικολόγο δίπλα σου, βοηθά. Νιώθεις σιγουριά, αλλά έναν γυναικολόγο όπως αυτήν την γυναικολόγο. Που σε αφήνει να γεννήσεις και έχει τον ρόλο της μαμής βασικά (με γνώσεις γυναικολόγου), που δείχνει εμπιστοσύνη στην γυναίκα και στο σώμα που είναι έτοιμο να γεννήσει. Που αφήνει την φύση να προχωρήσει και κάνει πίσω για να να δει το θαύμα της γέννησης.

 

 

Στον γυρισμό για το σπίτι με ρώτησε ο Μάκης τι θα ‘δινα να είχα κι εγώ έναν τέτοιο τοκετό! Η απάντηση: Πολλά!

Δεν ήξερα, και δεν τα κατάφερα! Αλλά καθόλου δεν ζήλεψα! Το έζησα μαζί τους! Μου έκαναν την τιμή να είμαι κοντά τους και να το ζήσω όλο αυτό, μου έκαναν την τιμή να με εμπιστευτούν και τα καταφέραμε όλοι να ζήσουν τον τοκετό που ήθελαν. Η Μαρία, γενναία και δυνατή μου έδειξε πως μπορεί να γεννήσει μια γυναίκα, ο Τίμος πως μπορεί κάποιος έξω από το μαιευτήριο να είναι πραγματικά εκεί για την γυναίκα του (γιατί μέσα στο μαιευτήριο ο σύζυγος δεν έχει χώρο να κάνει πολλά), και η γυναικολόγος, πως ένας γιατρός μπορεί να είναι σαν μάνα στον τοκετό, πως μπορεί να σέβεται την γέννα, το μωρό και όλους όσους είναι γύρω, πως μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, και μου χάρισαν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.

 

«Ευτυχώς που ήσουν κι εσύ εκεί, γιατί δεν θα την είχα βγάλει καθαρή!» μου είπε ο Τίμος!

«Ευχαριστούμε για όλα» μου είπε η Μαρία!

«Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σου» μου είπε η γυναικολόγος!

Εγώ ευχαριστώ! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! 🙂

Birth Choices!

Μια πολύ όμορφη και αξιέπαινη προσπάθεια πληροφόρησης για τις επιλογές και τα δικαιώματα της εγκύου στον τοκετό.  Οι συντελεστές της είναι υπέρμαχοι του φυσικού τοκετού και του σεβασμού στην έγκυο γυναίκα τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια του τοκετού!

Αν θέλετε να ενημερωθείτε δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους ή ακόμη καλύτερα την εκδήλωση που διοργανώνουν και που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 9  Μαϊου στην Θεσσαλονίκη.

Πολύ θα ήθελα να βρίσκομαι κι εγώ εκεί…

birthchoices