Σκέψεις για μια κούκλα!

Περνώντας από τον διάδρομο με τα παιχνίδια σε μεγάλο πολυκατάστημα, η μικρή μου Ναταλία (14 μηνών) άρχισε να τραβάει και να φωνάζει. Την φορούσα στην πλάτη μου σε ένα Mei Tai και έτσι τα έβλεπε όλα κανονικότατα. Γύρισα και τι να δω; Το μικρό της επίμονο, τεντωμένο δαχτυλάκι μου έδειχνε τις κούκλες!!! Από τώρα; Κοριτσάκι μου γλυκό, από μωρό θες να παίζεις την μαμά σε μια κούκλα; Και δεν μου αρέσουν κιόλας να πάρει! Το μόνο που κατάφερα να κάνω, ήταν να της στρέψω την προσοχή στην μία κάπως πιο χαριτωμένη. Πραγματικά όμως, έχει πώρωση με τις κούκλες όποτε τις βλέπει!

Μέχρι εκείνη την στιγμή, διαλέγαμε εμείς παιχνίδια γι αυτήν ή της παίρναμε ένα δυο μπροστά της να δούμε πού θα δείξει μεγαλύτερο  ενδιαφέρον. Καλά, έχει και από τον Γιώργο και δεν έχουμε πάρει και πολλά εδώ που τα λέμε. Έτσι, το  πρώτο πράγμα που μας ζήτησε… εεεεε… που απαίτησε από μας με την δυνατή της φωνούλα,το μικρό δαχτυλάκι που όλο δείχνει και το τρελό και τρις χαριτωμένο της χαμόγελο όταν την φέραμε κοντά της, αποφασίσαμε να της το πάρουμε!!!

Ξετρελάθηκε με την νέα της κούκλα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, γιατί είναι μικρή για τέτοιου είδους παιχνίδι! Την παίρνει αγκαλιά και την κουνάει για να κοιμηθεί, της δίνει φαΐ όταν τρώει κι αυτή κρατώντας ένα κουταλάκι και  την πιάνει από το χέρι και την κουβαλάει μέσα στο σπίτι. Κάποια στιγμή θα «παίζει» την μαμά της όπως κάναμε όλες μας με τις κούκλες όταν είμασταν μικρές. Και εδώ μπήκα σε σκέψεις (καλά δεν πέρασε και πολύ ώρα)….

Οι εικόνες της μητρότητας, ξεκινάνε από μας της μαμάδες. Το όνειρο το ζουν μετά με τις κούκλες τους τεστάροντας αυτά που έχουν μάθει/παρατηρήσει/ζήσει, αυτά που ίσως τους έχουν δείξει ή πει. Δεν είναι γνωστή η εικόνα του μικρού κοριτσιού που ταΐζει την κούκλα της με το μπιμπερό; Γιατί αυτήν την πρόβα λοιπόν, η μικρή μου Ναταλία να την κάνει με ένα μπιμπερό; Αφού αυτό που θα ήθελα να της περάσω, είναι το να θηλάσει τα παιδιά της. Πήρα το  μπιμπερό από το κουτί της κούκλας της και αν και μπορεί να με πείτε υπερβολική… το πέταξα! «Και δηλαδή όταν θα θέλει να ταΐσει το μωρό, θα κάνει ότι το θηλάζει; Δεν είναι λίγο περίεργο;» με ρώτησε η μητέρα μου! Φαίνεται λίγο περίεργο; Γιατί όμως; Όσο μικρή είναι να θηλάσει ένα μωρό, άλλο τόσο μικρή είναι να το ταΐσει με το μπιμπερό παριστάνοντας την μαμά της! Η μόνη διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση κάνει πολύ φυσικό, ενώ στην δεύτερη… αυτό που έμαθαν οι μαμάδες και τα κοριτσάκια να κάνουν τα τελευταία 40 χρόνια. Και αφού από μικρά τα μαθαίνουμε πως σε ένα μωρό δίνουμε μπιμπερό, αυτή η εικόνα είναι και αυτή που τους μένει όταν ξαφνικά, χρόνια μετά, έχουν ένα πραγματικό μωρό στην αγκαλιά τους και νιώθουν μια ασφάλεια όταν στα χέρια τους κρατούν και ένα μπιμπερό!

Το πέταξα το μπιμπερό! Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου πριν το κάνω, πριν πάρω την κούκλα. Δεν είχα σκεφτεί γιατί απλά δεν μου είχε έρθει ποτέ στο μυαλό κάτι τέτοιο. Είδα όμως μέσα στο κουτί ένα μικρό μπιμπερό και κάτι έκανε «ντιν ντιν» στο μυαλό μου. Η φυσική κίνηση, ας ξεκινήσει από μικρή. Όταν ένα μωρό πεινά, η μαμά το βάζει στο στήθος. Όταν είσαι μικρή, το μωρό είναι κούκλα, όταν μεγαλώνεις, το μωρό είναι… το μωρό σου! Και λοιπόν, τώρα η κόρη μου ξέρει. Και όταν θέλει η κούκλα της να πιει γάλα… μου την φέρνει να την θηλάσω!!! 😆

Τι πρέπει να περιμένουμε από ένα φυσιολογικό τελειόμηνο νεογέννητο;

 

Διάβασα το παρακάτω άρθρο και συγκινήθηκα με την απλότητα της ίδιας της ζωής και ταυτόχρονα με τους θαυματουργούς της τρόπους.  Πως τελικά έχουν πλαστεί όλα σωστά, και αν αφήσουμε την φύση και το  ένστικτό μας, θα γίνουν όλα όπως ακριβώς έχουν σχεδιαστεί να γίνουν, απλά, φυσιολογικά και όμορφα!

 

Πηγή:  http://www.perithilasmou.gr/articles/breastfeeding-experts/396-fisiologiko-teleiomino-neogenito.html

 

Καταρχήν, ένα φυσιολογικό μωρό θα πρέπει να γεννιέται φυσιολογικά, δηλαδή κολπικά. Ναι, ξέρω ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αλλά εδώ μιλάμε για το φυσιολογικό. Θα πρέπει να γεννιόμαστε κολπικά γιατί χρειαζόμαστε τα καλά βακτηρίδια. Τα μωρά μας γεννιούνται αποστειρωμένα, χωρίς βακτηρίδια. Δεν είναι τυχαίο που ερχόμαστε στον κόσμο από την περιοχή κοντά στον πρωκτό, μια περιοχή που φιλοξενεί πολλά βακτηρίδια, τα περισσότερα από τα οποία είναι καλά και απαραίτητα για την υγεία του εντέρου και την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος. Και τα βακτηρίδια που βρίσκονται εκεί είναι τα βακτηρίδια της μητέρας, για τα οποία η ίδια έχει αναπτύξει αντισώματα αν αυτά τα βακτηρίδια δεν είναι τελικά και τόσο καλά.

Μετά, το μωρό γεννιέται και θα πρέπει να ακουμπήσει πάνω στο στήθος της μητέρας του. Το στήθος και συγκεκριμένα το σημείο ανάμεσα στα στήθη, είναι το φυσικό μέρος για το νεογέννητο μωρό (το αίμα που κυκλοφορεί στον οργανισμό μας κάθε λεπτό, διανέμεται στα πιο σημαντικά σημεία του σώματός μας. Αρκετό πηγαίνει στο συκώτι μας κάθε λεπτό, περίπου 10%, και 20% πηγαίνει στον εγκέφαλό μας. Στην νέα μαμά, 23% πηγαίνει στο στήθος της, περισσότερο απ’ ότι στον εγκέφαλό της. Το σώμα μας ξέρει ότι αυτό το σημείο είναι σημαντικό!)

Η περιοχή του στήθους είναι ζεστή. Επί αιώνες τα μωρά χρησιμοποιούσαν το σώμα της μητέρας για να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία τους. Γιατί να σταματήσουν να το κάνουν τώρα; Με όλη αυτή την κυκλοφορία του αίματος στην περιοχή, θα είναι πιο ζεστά. Το μωρό μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μητέρα του για ζεσταθεί. Τώρα λοιπόν έχουμε ένα νεογέννητο μωρό στα ζεστά. Το μωρό δεν πεινάει. Δεν έρχεται στο κόσμο πεινασμένο.

Κάθε είδος του ζωικού βασιλείου έχει ενστικτώδεις συμπεριφορές οι οποίες επιτρέπουν στα μικρά του να μεγαλώσουν και να διαιωνίσουν το είδος. Τα μωρά μας έρχονται στον κόσμο έχοντας ανάγκη από προστασία. Προστασία από ασθένειες κι από εχθρούς. Ναι, εχθρούς. Τα μωρά μας δεν ξέρουν αν έρχονται στον κόσμο μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια του 21^ου αιώνα. Αυτό που ξέρουν είναι το ίδιο με το αν γεννιόταν στον 2^ο αιώνα μέσα σε μια σπηλιά, περιτριγυρισμένα από τίγρεις. Η ενστικτώδης συμπεριφορά μας θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να προστατευτούμε. Τα μωρά βρίσκουν προστασία και από τις ασθένειες και από τις «τίγρεις», στο στήθος της μητέρας τους.

Τελικά, δίνουμε στο μωρό μερικά καλά βακτηρίδια όταν γεννιούνται κολπικά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την προστασία από τις ασθένειες. Το επόμενο βήμα είναι το πρωτόγαλα.

Ένα νεογέννητο μωρό που βρίσκεται πάνω στο στήθος της μητέρας του θα σηκώσει λίγο το κεφάλι του, θα γλείψει τα χέρια του και θ’ αρχίσει να γλιστράει προς τη θηλή. Τα μωρά δείχνουν προτίμηση στις χρωματικές αντιθέσεις (άσπρο-μαύρο) και στους κύκλους περισσότερο από τα άλλα σχήματα. Σκεφτείτε το…υπάρχει ένας σκούρος κύκλος πολύ κοντά του.

Ο ιδρώτας της μαμάς μυρίζει όπως το αμνιακό υγρό, κι αυτή η μυρωδιά βρίσκεται ακόμη πάνω στο μωρό (αφού δεν του έχουν κάνει μπάνιο ακόμα!) και το μωρό ακολουθεί αυτή τη μυρωδιά. Οι εκκρίσεις από τους αδένες της θηλαίας άλω μυρίζουν παρόμοια και βοηθούν το μωρό να πάει προς το στήθος και να πάρει το πρωτόγαλα, το οποίο θα θρέψει τα καλά βακτηρίδια και θα το προστατέψει από τις αρρώστιες. Και το πρωτόγαλα δεν είναι πολύ γιατί το μωρό δεν έρχεται στον κόσμο πεινασμένο και γιατί το μητρικό γάλα δεν είναι φαγητό!

Μιλάμε για τα φυσιολογικά μωρά. Ο θηλασμός είναι το φυσιολογικό. Είναι αυτό που θα πρέπει να κάνουν τα μωρά. Είτε βρισκόμαστε στο 209 είτε στο 2009, τα μωρά κάνουν το ίδιο πράγμα: προσπαθούν να βρουν το στήθος. Ο θηλασμός δεν είναι το μαγικό φίλτρο. Δεν είναι το «καλύτερο». Είναι το φυσιολογικό. Απλώς φυσιολογικό. Σχεδιασμένο για τις ανάγκες του αδύναμου μωρού του ανθρώπου. Και τίποτα άλλο που σχεδιάζεται για να το αντικαταστήσει, δεν είναι φυσιολογικό.

Το πρωτόγαλα επίσης ενεργοποιεί κάποια στοιχεία στο έντερο του μωρού, τα οποία κάνουν το θύμο αδένα να μεγαλώσει. Ο αδένας αυτός είναι μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος. Η ανάπτυξή του είναι πολύ σημαντική. Μητρικό γάλα = μεγάλος θύμος αδένας, ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Το πρωτόγαλα επίσης έχει μεγάλες ποσότητες από κάτι που λέγεται Εκκριτική Ανοσοσφαιρίνη Α (SIgA). Αυτή παράγεται τις πρώτες μέρες της ζωής του μωρού και προσφέρει προστασία ειδικά για την μαμά. Κάποια κύτταρα στο έντερο της μητέρας «παρακολουθούν» τι μπαίνει μέσα στον οργανισμό της και αν υπάρχει κάποιο μολυσμένο κύτταρο, ένα ειδικό στοιχείο του εντέρου της μητέρας κατευθύνεται προς το στήθος της και το βοηθάει να παράγει SIgA για να προστατευτεί το μωρό. Εάν η μαμά και το μωρό είναι μαζί, τότε και το μωρό προστατεύεται απ’ αυτό που  θα μπορούσε να βλάψει και τους δυο.

Και οι «τίγρεις»; Τι γίνεται μ’ αυτές; Ορίστε την «τίγρη» όπως θέλετε εσείς. Αλλά εάν ήσασταν μωρά χωρίς καμία ικανότητα να προστατευτείτε, το να μείνετε κοντά στη μητέρα σας είναι το λογικό. Τα μωρά αναγνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα νεροχύτη και στο στήθος της μητέρας τους. Όταν τα μωρά αποχωρίζονται τις μητέρες τους, αναπτύσσουν τη συμπεριφορά της απελπισίας – απόσυρσης. Η απελπισία έρχεται όταν είναι μόνα τους, αποχωρισμένα. Τα μωρά μόνο φωνητικά μπορούν να εκφράσουν την απελπισία τους και το φόβο τους να μην γίνουν φαγητό για τις τίγρεις. Όταν τα παίρνουμε αγκαλιά, σταματάνε να κλαίνε. Είναι προστατευμένα, ζεστά και ασφαλή. Αν αυτό το απελπισμένο κλάμα δεν βρει ανταπόκριση, αποσύρονται. Κρυώνουν, απελευθερώνονται τεράστιες ποσότητες από ορμόνες του στρες, πέφτουν οι ρυθμοί της καρδιάς τους και ησυχάζουν. Αυτό δεν είναι ένα καλό μωρό. Αυτό είναι ένα μωρό που έχει φτάσει πέρα από την απελπισία. Τα φυσιολογικά μωρά θέλουν να βρίσκονται στην αγκαλιά συνέχεια.

Και πότε κυνηγάνε οι τίγρεις; Τη νύχτα. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα για τα μωρά μας το να κοιμούνται τη νύχτα. Μπορεί να φαγωθούν. Θα πρέπει να ξυπνούν και να βεβαιώνονται ότι ο φύλακά τους είναι εκεί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος. Κοιμούνται καλύτερα τη μέρα. (Σκεφτείτε τη δική μας αντίδραση στις δικές μας «τίγρεις» – τα προβλήματα ύπνου είναι ένα μεγάλο μέρος του στρες, της κατάθλιψης, του άγχους).

Όλοι κοιμούνται κάποτε με τα μωρά τους, από επιλογή ή όχι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Όλοι το κάνουμε. Μερικές φορές λόγω των συγκυριών, άλλες φορές επειδή το θέλουμε. Μερικές φορές τα μωρά γκρινιάζουν, εμείς είμαστε πολύ κουρασμένοι και αυτό μοιάζει να είναι φυσιολογικό. Άρα, τα φυσιολογικά μωρά θηλάζουν, μένουν στο στήθος, θέλουν αγκαλιά και κοιμούνται καλύτερα όταν είναι με τους γονείς τους. Εμένα μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό αυτό. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα μωρό που είναι φυσιολογικό και σε ένα που δεν είναι. Ασφαλής ύπνος σημαίνει ότι οι γονείς είναι νηφάλιοι, κοιμούνται στο κρεβάτι κι όχι σε καναπέ ή σε πολυθρόνα, δεν καπνίζουν, θηλάζουν, είναι φυσιολογικοί. Αν οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές, τότε ο ύπνος με το μωρό δεν είναι ασφαλής.

Αυτή η επαφή στο στήθος βοηθάει επίσης την ανάπτυξη του εγκεφάλου. Τα μωρά μας έχουν τόσα εγκεφαλικά κύτταρα όσα θα έχουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, στην 28^η εβδομάδα της κύησης. Είναι μια ζούγκλα κυττάρων που περιμένουν να ενωθούν. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι παράγουμε πολλά και μετά ξεφορτωνόμαστε αυτά που δεν χρησιμοποιούμε. Έχουμε περίπου 8 θηλές, μια ουρά και τρίχες στα χέρια όταν βρισκόμαστε ακόμα στη μήτρα. Αν όλα πάνε καλά, δεν τα έχουμε όλα αυτά όταν γεννιόμαστε. Έτσι, καθώς κουρνιάζετε δίπλα στο μωρό σας, αυτό δημιουργεί εγκεφαλικές συνδέσεις ευτυχισμένο και ξεφορτώνεται όλα εκείνα τα κύτταρα που δεν του χρειάζονται. Ο θηλασμός είναι συνάψεις εγκεφαλικών κυττάρων. Όχι φαγητό.

Γιατί επιμένω μ’ αυτό; Γιατί οι περισσότερες γυναίκες δεν πιστεύουν ότι το σώμα τους, που δημιούργησε αυτό το υπέροχο μωρό, είναι ικανό να θρέψει αυτό το ίδιο μωρό και δίνουν συμπλήρωμα όλο και περισσότερο με ξένο γάλα που σχεδιάστηκε για να είναι «τροφή». Γιατί δεν εμπιστευόμαστε το σώμα μας μετά τον τοκετό; Δεν ξέρω. Αλλά ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι γυναίκες δίνουν ξένο γάλα «επειδή δεν του φτάνει το δικό μου». Φυσικά και του φτάνει. Τα μωρά δεν χρειάζονται φαγητό συνέχεια, χρειάζονται να είναι μαζί σου συνέχεια, αυτή είναι η απόλυτη ικανοποίηση για ένα μωρό.

Το μωρό στο στήθος αναπτύσσει το ανοσοποιητικό του σύστημα, ενεργοποιεί τον θύμο αδένα, είναι ζεστό, αισθάνεται ασφαλές, κοιμάται καλύτερα, δημιουργεί εγκεφαλικές συνάψεις και επί τη ευκαιρία, τρώει κιόλας. Τα μωρά δεν «πεινάνε» όλη την ώρα – απλώς ακολουθούν τα ένστικτά τους. Τα ένστικτα που μας επιτρέπουν να επιβιώσουμε και να διαιωνίσουμε το είδος μας.

 

Πηγή:  Jenny Peelen Thomas, MD, IBCLC, FAAP, FABM –http://www.drjen4kids.com/soap%20box/normal_%20newborn.htm

Μετάφραση: Βίκυ Φαρδογιάννη

mamalydia η τέλεια? Όχι βέβαια!

 

Σήμερα γράφτηκε ένα σχόλιο στο blog μου και με έβαλε σε σκέψεις… Ήταν από μια, φαντάζομαι αρκετά κουρασμένη, μαμά διδύμων η οποία ισχυριζόταν ότι με τα άρθρα μου και τον τρόπο που διατυμπανίζω το γεγονός ότι είμαι μια τέλεια μαμά, γεμίζω τύψεις και κακοχαρακτηρίζω τις μαμάδες που δεν ακολουθούν την ίδια τακτική με μένα, γεγονός που τις κάνει… μη τέλειες ή ακόμη και «κακές» μαμάδες!

Μμμμ… Στην αρχή στεναχωρήθηκα λίγο, αλλά σκέφτηκα ότι αν αυτή η μαμά περνούσε μια από αυτές τις άσχημες μέρες που περνάμε όλες οι μαμάδες κατά καιρούς, και μάλιστα εις διπλούν μιας και έχει δίδυμα, τότε και λίγα μπορεί να είπε προσπαθώντας να βγάλει από πάνω της τα νεύρα και την ένταση!

Εντάξει, η αλήθεια είναι οτι σε ένα blog (τουλάχιστον στο δικό μου που δεν έχει την μορφή ημερολογίου), δεν κάθεσαι να γράφεις όλα όσα σου πάνε στραβά. Συνήθως μένουν τα όμορφα, και γι αυτά γράφεις ίσως γιατί αυτά θες να τα θυμάσαι και να τα διαβάζεις τις μέρες που δεν τα θυμάσαι με ευκολία ( 😉 ), αλλά εκεί που δεν αντέχω άλλο, τα γράφω! Ζητάω λύτρωση μέσα από ένα ποστ στο οποίο πάντα έρχεστε και σχολιάζετε για  να μου δώσετε θάρρος… Έτσι λοιπόν, ίσως στους έξω να φαίνεται οτι η ζωή μου είναι γλυκιά σαν το μελι, δίχως δυσκολίες, δίχως προβλήματα, καβγάδες, με τις καλύτερες οικονομικές αποδοχές (μιας και δεν δουλεύω), τα καλύτερα παιδιά, κ.ο.κ.

Όχι φιλενάδες μου! Εννοείται πως δεν έχω την τέλεια ζωή (ποιός την έχει άλλωστε?), ούτε τον τέλειο άντρα, παιδιά (εννοείται πως είναι πολύ κοντά στην τελειότητα αλλά δεν την έχουν αγγιξει ακόμη! χαχα), ούτε τα οικονομικά μας είναι φοβερά, με πιάνουν τα διαόλια μου κι εμένα κάποιες μέρες, και νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω οτι ΔΕΝ είμαι τελεια!!! Ούτε θα ήθελα βέβαια και νομίζω πως δεν έχω διατυμπανίσει ποτέ κάτι τέτοιο.

Έχω επιλέξει συγκεκριμένο τρόπο ζωής, συγκεκριμένη φιλοσοφία μεγαλώματος των παιδιών μου και πιστεύω πως είναι η πιο σωστή. ΑΝ δεν το πίστευα, δεν θα την είχα επιλέξει. Λογικό δεν είναι; Όλοι μας ζούμε με τον τρόπο που ζούμε γιατί πιστεύουμε πως κάνουμε το σωστό.  Δεν άφησα τα πράγματα στην τύχη ακούγοντας τις συμβουλές του οποιοδήποτε, μελέτησα πριν ακόμα μείνω έγκυος και πολύ περισσότερο μετά την εγκυμοσύνη και ακόμη μελετώ για αυτά που θα έρθουν στο μέλλον για να ξέρω πώς να αντιδράσω, πώς να συμπεριφερθώ, κλπ. Και επειδή έβλεπα ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος που θα ήθελε να μάθει αυτές τις πληροφορίες, άρχισα να τις κάνω αναρτήσεις σ’ αυτό εδώ το blog. Δεν το κάνω για να μου χαϊδεύουν τα αυτιά κάποιοι για το πόσο καλή μαμά είμαι. Ναι! Χαίρομαι όταν μου το λένε, αλλά δεν νομίζω κανείς να σκέφτηκε ότι είμαι τέλεια!

Υπάρχουν μέρες που το βράδυ ξαπλωμένη πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ότι δεν έπαιξα σχεδόν καθόλου με τον Γιώργο, πως απλά του φώναζα να σταματήσει να τσιμπάει τη Ναταλία ή να ηρεμήσει λιγάκι, πως δεν κάναμε βόλτα, δεν του διάβασα βιβλίο, δεν κάναμε καμιά χειροτεχνία, πως τον «πάρκαρα» στο dvd γιατί είχα δουλειά ή ήμουν κουρασμένη ή η Ναταλία με ήθελε όλη την ώρα κλπ. Έχει μέρες που λέω «μα γιατί να μην τα αφήνω να κλαίνε μπας και κάνω ένα μπάνιο σαν άνθρωπος κι εγώ?» ή «γιατί επέλεξα να μην τους λέω ψέματα μιας και θα ήταν τόσο εύκολο κάποιες φορές?». Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου τόσες και τόσες φορές να μην βάζω καμιά τιμωρία στον Γιώργο. Απλά να τα συζητάμε όλα. Να κάνω τον Κινέζο όταν κάνει κάτι άσχημο στη Ναταλία, αλλά και πάλι κάτι θα πω (έστω ένα «επ Γιώργο!»), θα τον απειλήσω με τιμωρία… Θα μου βγει να πάρει, δεν θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Και μετά παραγγέλνω το επόμενο βιβλίο (που αν βγει καλό θα σας το προτείνω), για να δω πρακτικές συμβουλές για το τι κάνουμε σε τέτοια περιστατικά. Δεν έχω πάντα το κουράγιο, ούτε τις γνώσεις σε όλα. Δεν είμαι τέλεια!

Πάω με το ένστικτό μου. Διάβασα και αποφάσισα να πάω με το ένστικτο της μάνας και με τις αποδείξεις που μου δίνουν επιστήμονες (να’ ναι καλά και ο άντρας μου που με εμπιστεύτηκε σε όλα). Δεν φταίω εγώ αν υπάρχουν αποδείξεις για το ότι ο θηλασμός είναι το καλύτερο που υπάρχει για το μωρό, ότι σπάνια συμβαίνει η μαμά να μην έχει γάλα πραγματικά, αλλά φταίει το σύστημα, για το ότι το να αφήσεις το μωρό σου να κλαίει δημιουργεί βλάβες στο ίδιο το μωρό και στον δεσμό του με την μαμά, για το ότι το babywearing βοηθά το μωρό να μάθει περισσότερα και να είναι πιο ήρεμο και για το ότι το co-sleeping (συνκοίμισμα ή κοινός ύπνος) είναι σε πολλά καλύτερος από τον ξεχωριστό (εφόσον τηρούνται οι κανόνες).  Εγώ απλά τα γράφω στο blog μου γιατί βάσει αυτών των γνώσεων προχωρώ. Είναι σαν να γράφω πως  το να μην καπνίζεις είναι καλύτερο, ότι το να καπνίζεις σου δημιουργεί βλάβες, και κάποιος επειδή καπνίζει, να θιχτεί! Αν προσπαθούσε τόσο καιρό να αγνοήσει όλα όσα λέγονται για το τσιγάρο, δεν είναι δικό μου θέμα. Ούτε το να τα γράφω σημαίνει οτι είμαι καλύτερη. Είναι πιστεύω επιλογές. Επιλέγω να διαβάζω για το attachment parenting γραμμένο από έναν παιδίατρο και πατέρα 8 παιδιών, ο οποίος μου λέει να ακολουθώ την φύση μου. Δεν επιλέγω Dr Spock ο οποίος βγήκε πριν χρόνια και ζήτησε συγνώμη για τις πρακτικές που ξεκίνησε (cry-it-out) και του οποίου το παιδί είχε πολλά προβλήματα. Δεν επιλέγω την Gina Ford που ξεκίνησε την νέα μόδα του controlled crying (λες και το μωρό γνωρίζει αν κλαίει για μια ώρα ή για μισή), μιας και δεν έχει παιδιά και είναι μια απλή μαία που γνωρίζει από παιδιά μόνο από τις λίγες μέρες που μένουν στο μαιευτήριο! Επιλογή μου… Δεν θέλω να κρίνω καμία μαμά, δεν θέλω να το παίξω καλύτερη. Μπορεί κατά καιρούς να κατακρίνω τακτικές, όχι όμως τις ίδιες τις μαμάδες!

Όλες οι μαμάδες αγαπάμε τα παιδιά μας. Με όλη μας την ψυχή! Όλες προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο. Αυτό που πιστεύουμε εμείς καλύτερο. Κάποιες μέρες τα καταφέρνουμε, κάποιες άλλες πάλι… όχι! Νομίζω πως το κυριότερο είναι να είμαστε εμείς με καθαρή συνείδηση στο ότι προσπαθούμε για το καλύτερο. Μόνο αυτό μας κρατάει σώες εκείνες τις δύσκολες μέρες που μας έρχεταινα μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να φύγουμε! Να πάμε σε ένα σπα, να χαλαρώσουμε, να δουν όλοι τι εστί μαμά… Δεν το κάνουμε ποτέ γιατί αυτές οι μέρες φεύγουν τσακ μπάμ και έρχεται το παιδί μας και μας παίρνει αγκαλιά και μας λέει με τα πιο γλυκά μάτια να μας κοιτάζουν «μαμάαααα, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, ΚΑΙ η πιο όμορφη ΚΑΙ η πιο τέλεια!!!» και ναι, εκείνη την ώρα μόνο, βεβαίως, είμαι η καλύτερη, η ομορφότερη και η πιο τέλεια!

Με τα μάτια του μωρού!

 

Είδα στο blog της Στέλλας, η οποία δημιουργεί εδώ και χρόνια υπέροχους μάρσιπους αγκαλιάς τους οποίους μπορείτε να βρείτε εδώ, ένα υπέροχο video (δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα, αλλά δεν είναι ανάγκη)! Σας το παραθέτω να το δείτε κι εσείς μιας και αξίζει τόσο τον κόπο. Θα δείτε μέσα από τα μάτια ενός μωρού (κάμερα που έχει τοποθετηθεί πάνω στο μωρό), το τι βλέπει όταν βρίσκεται μέσα σε ένα καροτσάκι, και αντίστοιχα, τι βλέπει καθισμένο σε έναν μάρσιπο στην πλάτη της μαμάς του. Εσείς θα αποφασίσετε τι είναι πιο ενδιαφέρον, και από ποια θέση μαθαίνει και εξερευνά τον κόσμο καλύτερα. Τα σχόλια είναι περιττά 😉

 

Η πολλή καθαριότητα βλάπτει

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=301010&dt=24/11/2009

 

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Την επόμενη φορά που ο γιος ή η κόρη σας «κυλιστούν» στο χώμα παίζοντας, μην τους βάλετε τις φωνές: όπως αναφέρουν αμερικανοί ερευνητές, μπορεί τα μικρά σας να γυρίζουν στο σπίτι μέσα στη βρωμιά, ωστόσο με αυτόν τον τρόπο ενισχύουν τις άμυνες του δέρματός τους.

Ειδικοί από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας ανακάλυψαν ότι τα τραύματα των παιδιών που λερώνονται όταν παίζουν επουλώνονται ταχύτερα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το «βρώμικο» παιχνίδι ενισχύει την ύπαρξη βακτηρίων στην επιφάνεια του δέρματος τα οποία λειτουργούν ως «ασπίδα» ενάντια στις φλεγμονές.

Στον αντίποδα η υπερβολική καθαριότητα μπορεί να είναι μισή αρχοντιά αλλά την ίδια στιγμή διαταράσσει την ισορροπία της «αποικίας» των βακτηρίων του δέρματος, με αποτέλεσμα να επιβραδύνεται η διαδικασία επούλωσης των τραυμάτων.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν συγκεκριμένα ότι ένα κοινό είδος βακτηρίου που εντοπίζεται στην επιφάνεια του δέρματος, ο σταφυλόκοκκος, μειώνει την υπερβολική ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού η οποία προκαλεί φλεγμονή στις πληγές. Οι αμερικανοί επιστήμονες τονίζουν στην επιθεώρηση «Νature Μedicine» ότι η εμμονή πολλών γονέων με την υπερβολική καθαριότητα ίσως αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες για την «επιδημία» των αλλεργιών στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Τα νέα ευρήματα ελπίζεται ότι θα οδηγήσουν σε νέους θεραπευτικούς δρόμους σε ό,τι αφορά τις φλεγμονώδεις δερματικές παθήσεις.

Aναχρονιστικές φυλακές μεσαιωνικών μαιευτηρίων

 

Ο κύριος λόγος που η επιλογή μου ήταν να ΜΗΝ γεννήσω σε ιδιωτική κλινική, ήταν το γεγονός οτι μόνο σε δημόσιο μαιευτήριο μπορούσα να έχω το μωρό δίπλα μου όλη την ώρα. Σε ιδιωτικό μαιευτήριο (με εξαίρεση το ΙΑΣΩ που έχει αρχίσει να δίνει την επιλογή του rooming in και εκτός μονόκλινου δωματίου), μπορείς να έχεις το μωρό σου στο ίδιο δωμάτιο αν πάρεις μονόκλινο. Αυτό στοιχίζει βέβαια πάρα πολλά, και ήταν μια πολυτέλεια την οποία δεν είχα. Ήμουν σίγουρη για 2 όμως πράγματα:

1. Ήθελα το μωρό δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και για όλες τις ώρες και λεπτά

2. Ήθελα μονόκλινο έτσι ώστε ο άντρας μου να μπορεί να κοιμάται εκεί το βράδυ και να συνηθίζουμε μαζί το ωράριο και τα βραδινά «χούγια» του μωρού. Να συνηθίζουμε το ίδιο το μωρό μας μαζί!

Και τα δύο αυτά, οικονομικά μας έβγαιναν μόνο σε δημόσιο μαιευτήριο. Κάτι λιγότερο δεν το δεχόμουν, ειδικά όσον αφορούσε το rooming-in. Τα χρωματιστά δωμάτια, το χαμογελαστό προσωπικό, το πιο νόστιμο ίσως φαγητό, κλπ, δεν μου έλεγαν τίποτα. Όλα αυτά ήταν φτιαγμένα για την δική μου αναπαυτικότερη διαμονή, όμως εγώ δεν ενδιαφερόμουν τόσο  γι αυτήν. Όπως και να έχει, είναι 3-4 μέρες που περνάνε. Για το μωρό μου όμως, είναι οι πρώτες του ώρες στη ζωή. Οι πρώτες εμπειρίες του σ’αυτόν τον «τρομακτικό» κόσμο. Μετά από την ασφάλεια της κοιλιάς μου, εκεί που με νιώθει και με ακούει συνεχώς, βγαίνει σε έναν κόσμο με πολύ κουραστικό φως, που νιώθει να πεινάει, να κρυώνει, να πονά, εκεί που με χρειάζεται παραπάνω επειδή δεν καταλαβαίνει τι μπορεί να συμβαίνει, εκεί είπα κι εγώ, θα είμαι κοντά του, να με νιώθει εκεί και να αισθάνεται την ασφάλεια της μαμάς.

Και να που τελικά είχα δίκιο. Που μετά από καιρό, όλα όσα σκεφτόμουν, τα λένε και αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα από μένα. Εύχομαι σύντομα να υπάρχουν στην Ελλάδα περισσότερα μαιευτήρια φιλικά προς τα βρέφη. Ο σεβασμός μας να υπάρχει όχι μόνο στους μεγάλους που έχουν φωνή, αλλά και στα βρέφη που μπορεί να μην μιλούν, είναι όμως πολύ περισσότερο  σημαντικά από οποιονδήποτε μεγάλο και «τρανό»!

 

Πηγή:  http://www.childit.gr/v2/index.php/childitnews/387-anaxronistikes-fylakes-meseonikon-maieutirion

 

Ο θάλαμος νεογέννητων συνιστά μια αναχρονιστική φυλακή, ένα απαίσιο μέρος που θα έπρεπε να μην υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Ένα δωμάτιο για στοίβαγμα ευαίσθητων ανθρώπινων ψυχών.

Ένα από τα πιο λυπηρά, καταθλιπτικά, απάνθρωπα μέρη του κόσμου είναι η φυλακή για νεογέννητα σε μεσαιωνικά μαιευτήρια. Ένας θάλαμος γεμάτος μωρά στοιβαγμένα στα κρεβατάκια τους το ένα δίπλα στο άλλο σαν από αόρατο αυτιστικό χέρι, απόλυτα μόνα, ξεκομμένα ξαφνικά από το άλλο τους μισό – τη μαμά τους. Να κλαίνε ομαδικά από άγχος και απόγνωση, να πιπιλίζουν με το ζόρι μπιμπερό που έχουν τους έχει στερεωθεί καταναγκαστικά στο στόμα τους, να κοιμούνται αποξενωμένα από τον κόσμο και παραιτημένα.

Ας παραμερίσουμε τα ωραία ρουχαλάκια με τα αρκουδάκια που ευχαριστούν τους συγγενείς και απομονώνουν το κακόμοιρο μικρό. Ας εξετάσουμε βαθύτερα αυτήν την μεσαιωνική πρακτική, που συνεχίζει κραταιά στα νοσοκομεία της χώρας μας.

Τα μωρά γεννιούνται. Κάποια δεν οσμίζονται καν τη μάνα τους για ώρες ή μέρες από την στιγμή της γέννησης. Μπαίνουν πλυμένα, ντυμένα και τυλιγμένα με κουβέρτα στο κουνάκι τους. Κάποιες φορές και δύο μαζί στο ίδιο κρεβατάκι, «προς εξοικονόμηση χώρου». Θα περάσουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος των πρώτων κρίσιμων ημερών της ζωής τους.

Θα κλαίνε για ώρα, με τη μαία να έρχεται καθυστερημένα ή καθόλου για να τα παρηγορήσει. Θα κλαίνε ομαδικά, γεμάτα άγχος το ένα από το κλάμα του άλλου. Θα είναι στερημένα από τις βασικές τους αισθήσεις για την ηλικία τους: χωρίς μπούσουλα από τις μυρωδιές της μαμάς, τις μόνες οικείες, από τη φωνή της. Θα είναι περιορισμένα σαν έναν μεγάλο άνθρωπο που του έκλεισαν τα μάτια. Θα τους λείπει το συνεχές άγγιγμα, το χάδι, η σωματική επαφή, οι χτύποι της καρδιάς της μάνας τους. Θα κλαίνε πεινασμένα περιμένοντας μάταια άμεση ανταπόκριση από το περιβάλλον τους, γιατί δεν έφτασε ακόμα η ώρα για τα τρίωρα ταΐσματα. Θα μαθαίνουν πώς να συνηθίζουν σε υποκατάστατα του αυθεντικού: πιπίλα και μπιμπερό αντί για θηλή της μαμάς. Σαν τον έφηβο που δε βρίσκει επαφή με την πραγματικότητα και καταφεύγει σε υποκατάστατά της ναρκωτικά. Κάποιες μαίες θα τα βάζουν πλαγιαστά και θα στερεώνουν ένα μπουκάλι στο στόμα τους, για να πιπιλίζουν αενάως τη δυστυχία τους, για να μουδιάζουν και να μη μπορούν να κλάψουν. Όλα θα ταΐζονται ταυτόχρονα, προς ευκολία της νοσοκόμας. Εκείνη ξέρει, η μαμά όχι. Το προσωπικό του μαιευτηρίου έχει την ευθύνη των πρώτων ημερών της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι η οικογένεια.

Σε μαιευτήρια του εξωτερικού τέτοια δωμάτια έχουν καταργηθεί προ πολλού. Όλα τα νεογέννητα απολαμβάνουν το αυτονόητο, την συνδιαμονή με τη μητέρα τους (rooming in). Από την πρώτη στιγμή η μητέρα μαθαίνει να αφουγκράζεται την ανάσα του παιδιού της. Το νιώθει πλάι της, διστακτική αρχικά στις κινήσεις της, έπειτα, με την ενθάρρυνση του προσωπικού, πιο σίγουρη για την αγκαλιά της. Μαθαίνει να διαβάζει τα σημάδια, τη γλώσσα του δικού της παιδιού. Χτίζει τον ισχυρό σύνδεσμο που θα διαρκέσει μια ζωή. Το rooming in εφαρμόζεται ως απαραίτητο κομμάτι μιας Φιλικής προς τα Βρέφη πολιτικής και ως μέτρο για την προάσπιση του μητρικού θηλασμού, σύμφωνα με τα Δέκα Βήματα της UNICEF για Φιλικά προς τα Βρέφη νοσοκομεία.

Γιατί, παρά τον καταιγισμό επιστημονικών δεδομένων που μιλούν για έκδηλη ζημιά, πολλά ελληνικά μαιευτήρια δεν αλλάζουν πολιτική; Ως ένα βαθμό γιατί οι επαγγελματίες υγείας δε γνωρίζουν τα καινούργια δεδομένα, πράγμα βέβαια δύσκολο αλλά όμως αληθινό! Κάποιοι έχουν μείνει σε μια παλιά ιατρική που βασίζεται στην παράδοση, όπως έκαναν μάγοι της φυλής στους προιστορικούς χρόνους. «Έτσι κάνουμε γιατί έτσι μάθαμε!». Αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή και δεν έχουν μάθει να λειτουργούν με βάση τις επιταγές των νεότερων επιστημονικών αποδείξεων. Από την άλλη μεριά, κάθε αλλαγή είναι δύσκολη. Οι διοικήσεις των μαιευτηρίων πρέπει να σχεδιάσουν καινούργιες πολιτικές, να βεβαιώσουν την εφαρμογή τους, να εκπαιδεύουν τακτικά το προσωπικό τους στα καινούργια δεδομένα. Ο θάλαμος νεογεννήτων συνιστά ευκολία για ένα ιδιωτικό μαιευτήριο. Απαιτεί λιγότερο προσωπικό και σχετικά ανεκπαίδευτο. Αντίθετα, χρειάζονται περισσότερες και έμπειρες μαίες ώστε να καθοδηγούν τη μητέρα που έχει το μωρό δίπλα της και προσπαθεί να το φροντίσει, να το θηλάσει για πρώτη φορά. Οι διοικήσεις των ιδιωτικών μαιευτηρίων θα κάνουν διστακτικά τέτοιες αλλαγές εάν δεν αναγκαστούν από την Πολιτεία.

Όσο λοιπόν εμείς πασχίζουμε να πετύχουμε το στοιχειώδες, να φέρουμε τα φυσιολογικά μωρά πίσω στη μητέρα τους, οι οικογένειες χωρών του δυτικού κόσμου απολαμβάνουν περιγεννητική φροντίδα που έχει προχωρήσει σε επίπεδο επόμενο από εκείνο του απλού rooming-in. Η επιστήμη σήμερα μάς δείχνει ότι το μωρό δεν πρέπει να βρίσκεται δίπλα στη μαμά του, ντυμένο στο κρεβατάκι του, αλλά γυμνό επάνω στη μαμά του – και στο μπαμπά του κάποιες στιγμές, αγκαλιά όσο γίνεται, από τη γέννηση. Αντί να περιορίζεται μέσα στην κούνια-κλουβί, το μωρό από τα πρώτα λεπτά οφελείται τα μέγιστα σε κάθε τομέα εάν βρεθεί σε συνεχή και άμεση σωματική επαφή, δέρμα με δέρμα με τους δικούς του. Επιπρόσθετα, οι περιορισμοί στην επαφή με τους γονείς σε χώρο και χρόνο είναι ακόμα περισσότερο επιζήμιοι σε άρρωστα μωρά και σε γεννήσεις με προβλήματα. Αν στη χώρα μας η παραμικρή παρεκτροπή από το φυσιολογικό για ένα νεογέννητο σημαίνει συχνά νομοτελειακά απομάκρυνση από τη μητέρα του και τοποθέτηση σε θερμοκοιτίδα, με τη μαμά να μην επιτρέπεται να το χαϊδέψει ούτε για μια στιγμή επί ημέρες, στο εξωτερικό και σε παρόμοια περιστατικά γιατροί και μαίες πασχίζουν να φέρουν το άρρωστο μωρό σε ακόμα πιο στενή επαφή με τη μητέρα του. Κάθε ιατρική παρέμβαση εκεί σε νεογέννητο δεν επιτρέπεται να απομονώνει το παιδί μακριά από τη μάνα του για περισσότερο από μία ώρα.

Προς το παρόν το –μερικό κι αυτό- rooming in αποτελεί προνόμιο ελάχιστων Ελληνίδων που πληρώνουν περισσότερα χρήματα ώστε να βρεθούν στο μαιευτήριο σε μονόκλινο δωμάτιο. Με αυτόν τον τρόπο η υγεία, κάτι που αφορά όλα τα παιδιά, εκφυλίζεται μέσα από κοινωνικοοικονομικές διακρίσεις και η σύγχρονη τάση να αποτελεί ο θηλασμός προνόμιο των ανώτερων τάξεων ενισχύεται. Η ψυχική υγεία ενός μωρού δε μπορεί να είναι προνόμιο πολυτελείας για οικογένειες που έχουν να πληρώσουν.

Το μωρό ανήκει στη μητέρα του. Έχει δικαίωμα να βρίσκεται κοντά – ακόμα καλύτερα, πάνω, αγκαλιά – στη μητέρα του. Ας το αφήσουμε γυμνό, σκεπασμένο μόνο από πάνω με μια κουβερτούλα, κοιλιά με κοιλιά στη μαμά του και ας δώσουμε την ευκαιρία στη φύση να κάνει τα υπόλοιπα.

Το κείμενο αυτό συνιστάται να διαβαστεί μετά την ανάγνωση των άρθρων «Η ψυχική υγεία των βρεφών» και «Η απόγνωση ενός μωρού»

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC

http://www.pediatros-thes.gr

Η συμβολή του πατέρα στο θηλασμό

Αν δεν ήταν ο άντρας μου, είμαι σίγουρη πως δεν θα είχα θηλάσει τα παιδιά μου τόσο όσο τα θήλασα/θηλάζω! Το λέω και το πιστεύω! Ο ρόλος του ήταν απέραντα σπουδαίος. Το βλέμμα του τόσο υποστηρικτικό εκείνες τις δύσκολες μέρες και αν και πρακτικά ίσως να μπορούσε να με βοηθήσει περισσότερο, αλλά δεν το έκανε (επειδή δεν ήξερε τι να κάνει κι εγώ δεν ζητούσα γιατί δεν ήξερα τι θα μπορούσε να κάνει για να με βοηθήσει), ο τρόπος που τον άκουγα να μιλάει σε άλλους για τον ρόλο μου, για τον θηλασμό, ο τρόπος που με κοιτούσε με περηφάνια που μεγαλώνω τα παιδιά του με το καλύτερο γάλα του κόσμου όλου, το γεγονός ότι απολαμβάνει τον ύπνο με τα παιδιά στο κρεβάτι μας (κάτι που βολεύει πολύ στους βραδινούς θηλασμούς), το ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε την επιλογή μου για αποκλειστικό θηλασμό και ίσα ίσα κατάλαβε και διάβασε κι αυτός για τον θηλασμό και τα λάθη που γίνονται στην Ελλάδα, και το γεγονός οτι ποτέ δεν παραπονέθηκε όσες φορές και να γύρισε σπίτι και να μην υπήρχε φαΐ να φάει, με δυνάμωνε. Μου έδινε το θάρρος που χρειαζόταν για να συνεχίσω και να μην ακούω τίποτα! Οι μπαμπάδες συμβάλουν απερίγραπτα στο θηλασμό των παιδιών μας! Για αυτό ακριβώς το θέμα, θα είναι η επόμενη ομιλία στο πανέμορφο κατάστημα Περι… Θηλασμού!

 

«Η συμβολή του πατέρα στο θηλασμό» είναι το θέμα της επόμενη συνάντησης-ομιλίας που θα πραγματοποιηθεί στο κατάστημά Περι… θηλασμού , Λεωφ. Νίκης 9Β (Κομνηνών), τηνΔευτέρα 14 Μαρτίου, ώρα 18:00 – 20:00. Την ομιλία θα κάνει ο κος Στέλιος Παπαβέντησης, Παιδίατρος, Σύμβουλος μητρικού θηλασμού IBCLC.

Όπως πάντα, θα μπορείτε να λύσετε οποιαδήποτε απορίας σας σχετικά με το θηλασμό.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Μαμάδες στη Ρόδο!

 

Μαμάδες στη Ρόδο υπάρχουν εδώ που με διαβάζουν? Ναι? Γνωρίζετε το ωραίο γκρουπάκι και την ομάδα μας στο Facebook? Έχει εδώ και λίγο  καιρό που ξεκίνησα αυτές τις ομάδες. Είμαι εδώ και τρία χρόνια σχεδόν στην Ρόδο, και έχω καταλάβει οτι δεν κατάφερα να δικτυωθώ όσο θα ήθελα. Οτι δεν έχω γνωρίσει αρκετές μαμάδες και οτι δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά πράγματα που θα μου άρεσε να υπάρχουν στην Ρόδο.  Μέρη και events που θα μπορούσα να πάρω τα παιδιά μου. Έτσι, είπα, καιρός να γνωριστούμε όλες οι Μαμάδες στη Ρόδο, να μαθαίνουμε η μια από την άλλη και – γιατί όχι; – να δημιουργήσουμε όλα όσα θα θέλαμε να έχουμε στην πόλη μας. Όταν είμαστε μια ομάδα, είμαστε δύναμη και μπορούμε να απαιτήσουμε, να κάνουμε πολλά μαζί, και βέβαια να βρισκόμαστε και να περνάμε καλά 😉

Και κατά την διάρκεια όλων αυτών, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως θα κάνουμε και διαγωνισμούς για να χαιρόμαστε αναπάντεχα και να έχουμε να περιμένουμε και κάτι!

Μέχρι στιγμής, η Μαρία μας δώρισε ένα χειροποίητο βραχιόλι και μπορείτε να δείτε όλη της την δουλειά εδώ και εδώ!

 

Χειροποίητο βραχιόλι απο τη Μαρία Μπασινά!

 

Και τώρα τρέχει ο δεύτερος διαγωνισμός μας. Το δωράκι μας το προσφέρει η Σοφία από το ntanta.gr η οποία επίσης φτιάχνει με τα χεράκια της πανέμορφους μάρσιπους αγκαλιάς και προωθεί το babywearing στην Ελλάδα. Μας έφτιαξε ένα απίθανο Mei Tai που όποια μαμά το κερδίσει, θα μπορεί να το χρησιμοποιεί από την πρώτη μέρα της γέννησης του μωρού της μέχρι και τα τρία του χρόνια. Εμένα πάντως τα ΜΤ μου πολύ με έχουν βολέψει, ειδικά όταν τα φοράω στην πλάτη και τα χέρια μου μένουν ελεύθερα για τον «μεγάλο» μου γιοκα (4 χρονών)!

 

Mei Tai από ntanta.gr

 

Αν λοιπόν είστε Μαμά στη Ρόδο, ελάτε και γραφτείτε στο γκρουπάκι και στη σελίδα μας, και πατήστε και εδώ, για να πάρετε μέρος στον διαγωνισμό μας! 🙂

Χρόνια μας πολλά γυναίκες και μαμάδες όλου του κόσμου!!!!

Πόσα χρόνια έχει που έχει γραφτεί αυτό το τραγούδι; Έχουν αλλάξει πολλά; Μια γυναίκα τελικά είναι μια Μαίρη Παναγιωταρά με πολύ μικρές διαφορές και πολύυυυυυυ λίγες εξαιρέσεις!!!! 🙂

 

Χρόνια μας πολλά! 😆  😆 😆 😆

 

Καλά, το ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα για όλες, αλλά κάποιες μέρες σίγουρα μοιάζουν σαν αυτή 😉

 

 

Η απόγνωση ενός μωρού!

 

Ένα κείμενο που χαίρομαι τόσο που έχει γραφτεί! Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα στα παιδικά μαιευτήρια και οι μαμάδες να το θυμούνται όταν τις συμβουλεύουν να αφήσουν το μωρό τους να κλαίει για να μάθει… Έχω κάνει και στα δύο παιδιά (παρά τις προσπάθειες μου για φυσιολογικό τοκετό ΚΑΙ στα δυο) καισαρική με ολική αναισθησία. Μέχρι να συνέλθω και να μου φέρουν τα μωρά δίπλα μου, γνωρίζω οτι μπορεί να έχουν περάσει αυτή την άσχημη εμπειρία και η σκέψη αυτή πολλές φορές με κάνει κομμάτια. Από τη στιγμή που μου τα φέρουν δίπλα μου όμως, και για όσο καιρό/χρόνια χρειαστεί, τα παιδιά δεν κλαίνε μόνα τους αβοήθητα και όσο χρειάζονται αγκαλιά και «χεράκια», βρίσκονται ακριβώς εκεί. Ελπίζω λοιπόν κατά κάποιον τρόπο, να έχω καλύψει λίγο αυτό το κενό από τις πρώτες ώρες της ζωής τους… Διαβάστε!

Πηγή:  http://www.childit.gr/v2/index.php/childitnews/376-2011-03-03-03-45-05

 

Ας φανταστούμε ένα φυσιολογικό νεογέννητο που μόλις βγήκε από την κοιλιά της μάνας του και την αποχωρίζεται μεταξύ άλλων για να ζυγιστεί, να πλυθεί κάτω από τη βρύση και να ντυθεί. Η επιστήμη πλέον γνωρίζει τι συμβαίνει στη νέα αυτή ύπαρξη κατά τις κρίσιμες πρώτες της στιγμές.

Σε πρώτη φάση το μωρό που κρατιέται μακριά από τη μητέρα του διαμαρτύρεται και κλαίει. Όσοι έχουν γνώση αυτών των στιγμών θα σας πουν ότι στην πραγματικότητα τσιρίζει.
Τι συμβαίνει στο σώμα του;
Το συμπαθητικό νευρικό του σύστημα ανάβει κόκκινο συναγερμό. Ξαφνικά η αρτηριακή του πίεση ανεβαίνει στα ύψη, η αναπνοή του γίνεται άρρυθμη, συσπάται ολόκληρο και βρίσκεται σε αναταραχή. Έχει ταχυκαρδία, υπερβολική εγρήγορση, σύσπαση των μυών του και οξύ κλάμα.
Ο οργανισμός του κατακλύζεται από τις ορμόνες του στρες. Αυτές χύνονται σε δεκαπλάσια ποσότητα στο αίμα του, με κίνδυνο μεταβολικών διαταραχών, υποθερμίας και μειωμένης γλυκόζης του αίματος. Μία από αυτές τις ορμόνες, η κορτιζόλη, μπορεί σε επίμονα υψηλά επίπεδα να μειώσει τα αντισώματά του, την άμυνά του γενικότερα απέναντι σε μικρόβια και να προκαλέσει ευαισθησία σε σωματικές και ψυχικές αρρώστιες.

Υγιείς μηχανισμοί που προάγουν την σωστή αύξηση, την ανάπτυξη, την ωρίμανση των οργάνων του κλείνουν. Η κατεξοχήν ορμόνη της γέννας, η ωκυτοκίνη ή και ορμόνη της αγάπης, εξαφανίζεται. Έντονο στρες διαταράσσει το μεταβολισμό του ασβεστίου, έναν κρίσιμο μηχανισμό ενάντια στο θάνατο των κυττάρων.

Έχει επίσης ως συνέπεια μόνιμες αλλαγές σε υποδοχείς του νευρικού συστήματος, αυξάνοντας την πιθανότητα για διαταραχές ύπνου, συμπεριφοράς, υπερκινητικότητα, κατάθλιψη και άλλες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Πως θα μπορούσε να αισθάνεται ένα νεογέννητο που στερείται τη μάνα του; Δυστυχώς είναι δύσκολο να μας το επιβεβαιώσει το ίδιο. Ωστόσο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ερευνητών, όταν ένα μωρό αφεθεί μακριά από τη γνώριμη ανθρώπινη επαφή, από τη μόνη μυρωδιά που έχει έως τώρα γνωρίσει, βιώνει ίσως εμπειρίες που το ίδιο θα μπορούσε με λόγια να περιγράψει ως:

«Σπάω σε χίλια κομμάτια..»

«Πέφτω στο κενό για πάντα..»

«Βρίσκομαι στο χείλος του θανάτου..»

«Νιώθω ανύπαρκτος..»

«Χάνω κάθε ελπίδα πως θα βρω ξανά ό,τι έχασα..»

Το μικρό στη ουσία αναγκάζεται να συμπεράνει ότι δεν είναι άξιο για αγάπη. Αν σταματήσει τελικά το κλάμα είναι γιατί έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για βοήθεια.

Ο εξωτερικός παρατηρητής διαπιστώνει ότι το νεογέννητο σιγά – σιγά σταματάει να κλαίει. Κάπου-κάπου κάνει κάποιες έντονες ανάσες λυγμών. Μπορεί να έχει ανοιχτά τα ματάκια του και στυλωμένα στο κενό. Τι να συμβαίνει τώρα μέσα του;

Όταν ένα μωρό κουραστεί από το χωρίς αποτέλεσμα κλάμα περνάει στην επόμενη φάση. Παραιτείται, αποσύρεται, αποσυνδέεται από την πραγματικότητα. Υιοθετεί μια παθητική κατάσταση απόγνωσης, απάθειας. Κλείνει τα παράθυρα και μαζεύεται στον ατελώς καθοριζόμενο εαυτό του. ‘Πεθαίνει’ λίγο με σκοπό να επιβιώσει. Στο σώμα του ο μεταβολισμός του μειώνεται δραματικά, η θερμοκρασία του πέφτει, οι χτύποι της καρδιάς γίνονται αργοί.

Το ενεργοποιημένο παρασυμπαθητικό του σύστημα κατεβάζει την πίεσή του και έρχεται ως σωτήρας. Ενδογενή οπιοειδή – ορμόνες του εγκεφάλου με αναλγητική δράση – ανεβαίνουν στα ύψη στο αίμα του για να το μουδιάσουν. Δημιουργούνται χαοτικές βιοχημικές αλλαγές. Μια τοξική νευροχημεία για τον ευαίσθητο, αναπτυσσόμενο εγκέφαλό του.

Άνθρωποι που εκφράζουν μια ανικανότητα να αγαπήσουν τον εαυτό τους ή τους άλλους και άλλοι με παρανοϊκές προσωπικότητες έχουν μελετηθεί στην σύγχρονη ψυχιατρική. Σχεδόν πάντα ανιχνεύονται παράγοντες κινδύνου γύρω από τη στιγμή της γέννησής τους ή κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους. Σε άλλες μελέτες ανακαλύπτεται ότι νέοι ενήλικες με βίαιη, εγκληματική συμπεριφορά συχνά είχαν επιπλοκές στον τοκετό με πρόωρη απομάκρυνση από τη μητέρα τους.

Ένα μωράκι, γεννημένο πριν μια ώρα, τυλιγμένο σε κουβέρτα, στο κρεβατάκι του, στο θάλαμο νεογέννητων, μακριά από τη μητέρα του. Είναι ‘ήσυχο’, με μάτια ανοιχτά χωρίς να κοιτάζουν πουθενά, ακίνητο. Οι περισσότεροι – συγγενείς, μπαμπάς – κοιτάζουν το μωράκι και λένε από μέσα τους με αγαλλίαση: «Τι όμορφο και ήρεμο που είναι!». Την επόμενη φορά που θα δείτε ένα μωράκι σαν κι αυτό, μην σκεφτείτε τι γλυκό που είναι. Αναλογιστείτε όσα πέρασε, πόση ώρα έκλαψε αναζητώντας μάταια τη μαμά του, για να οδηγηθεί τελικά στην καταστροφικά ήρεμη απόγνωση που εσείς τώρα παρατηρείτε. Βάλτε στο μυαλό σας την εικόνα του λίγες στιγμές πριν, όταν η έκφραση του προσώπου του είχε αλλοιωθεί από το απεγνωσμένο κλάμα και θυμηθείτε τι προκάλεσε το άγχος στο σώμα του. Το μωρό αντέδρασε στην απομάκρυνση από ό,τι γνώριμο σε αυτό με μια τυπική αντίδραση δύο σταδίων, διαμαρτυρίας – απελπισίας. Η πρώτη του εμπειρία από τη ζωή ήταν ένα τεράστιο αναίτιο στρες, όταν θα μπορούσε να είναι μόνο αγάπη..

Πόσο μάλλον που η επιστήμη σήμερα γνωρίζει τι πρέπει να γίνει: Το νεογέννητο κλαίει για δύο δευτερόλεπτα. Τυλίγεται σε πετσέτα, σκουπίζεται γρήγορα. Με μια στεγνή πετσέτα στην πλάτη του ξαπλώνει μπρούμυτα στο στήθος της μάνας του. Αμέσως ηρεμεί. Ζεσταίνεται από τη ζέστη της, θυμάται τη μυρωδιά της, την ίδια που οσφριζόταν και μέσα στην κοιλιά της. Ψάχνει τη θηλή, έρπει προς αυτήν. Την πιπιλίζει. Μένει εκεί για μία με δύο ώρες χωρίς καμία παρεμβολή. Έπειτα κοιμάται, όχι τον ύπνο που κάνει κανείς εξαντλημένος μετά από ένα ατύχημα αλλά εκείνον τον γλυκό, λίγο μετά από πολύ ευτυχισμένες στιγμές. Και όταν ξυπνήσει, θα έχει πάλι το γνωστό χάδι..

Στις λίγες περιπτώσεις που η εμπειρία του τοκετού ήταν πραγματικά τραυματική, το μωρό γεννήθηκε με ιατρικά προβλήματα και επιβάλλεται να μείνει μακριά από τη μάνα του, μητέρα και προσωπικό υγείας πρέπει να εργαστούν ακόμα πιο σκληρά κατά τις πρώτες κρίσιμες ώρες και ημέρες, ώστε να φτιάξουν ξανά ένα περιβάλλον όσο το δυνατόν γεμάτο ωκυτοκίνη και προλακτίνη, προσφέροντας στη δυάδα την ευκαιρία να νιώσει την αγάπη που θα διαρκέσει για μια ζωή, να «συνδεθεί» για πάντα. Σε καμία άλλη περίπτωση δεν είναι πιο σημαντική η συνεχής επαφή του νεογέννητου με τη μητέρα του και ο θηλασμός από την περίπτωση της γέννας με επιπλοκές.

Κρίσιμες δεν είναι μόνο οι πρώτες στιγμές της ζωής αλλά και όλος ο πρώτος χρόνος του βρέφους σας.
Θέλετε να το ‘μάθετε’ να κοιμάται μόνο του; Κουραστήκατε από τις κραυγές του στη μέση της νύχτας για τάισμα ή αγκαλιά; Πασχίζετε να αποκτήσετε ένα ήσυχο μωρό όπως εκείνο της αδερφής σας; Θέλετε να το μάθετε να παρηγορείται από μόνο του; Σκέφτεστε να το αφήνετε να κλαίει για να μην το «κακομάθετε» ή για να δυναμώσουν (!) τα πνευμόνια του; Μπορείτε πράγματι να το ‘εκπαιδεύσετε’ στο μοναχικό ύπνο, στην απομόνωση και στην απόγνωση. Θα είναι όμως μια βραχυπρόθεσμη ανταμοιβή. Το μωρό σας απλά εξαντλήθηκε από το μάταιο κάλεσμά του για φροντίδα. Θα περάσετε ίσως πιο «ήσυχο» πρώτο χρόνο μαζί του. Ωστόσο, δεκαπέντε χρόνια αργότερα είναι πιθανό να έχετε δυνατό πονοκέφαλο και να αναρωτιέστε τι πήγε στραβά και το παιδί σας σάς έχει αποκλείσει από τον κόσμο του.

Κάθε φορά που το μικρούλι σας αποζητάει την αγκαλιά σας, την παρουσία σας, το στήθος σας κι εσείς νιώθετε να μη μπορείτε άλλο από την κούραση και την προσπάθεια, παρηγορηθείτε με την εξής σκέψη: θα ανταμειφθείτε με πολλές ήσυχες νύχτες ως αποτέλεσμα των υπερπολύτιμων προσπαθειών σας κατά τον πρώτο του χρόνο. Θα υπάρξει απτή ανταπόδοση για κάθε έξτρα προσπάθεια που καταβάλλετε τώρα για το μωρό σας.

Στέλιος Παπαβέντσης

Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC

http://www.pediatros-thes.gr