Σήμερα το πρωί, είδα μια φωτογραφία στο facebook και ένιωσα… μμμ… δεν ξέρω πως ακριβώς! Ήταν μια φρεσκομαμά, με ένα μωράκι κοιμισμένο μέσα στο σλινγκ της. Ένα τόσο δα κεφαλάκι χωμένο και κρυμμένο στο στήθος της, γυμνά ποδαράκια τοσοδούλικα ξεπρόβαλαν από το σλινγκ, και η μαμά περήφανη στη φωτογραφία. Μια όμορφη εικόνα ομολογώ. Νομίζω πως πήγα να ζηλέψω (αν δεν ζήλεψα στιγμιαία) λίγο, γιατί σκέφτηκα πως πολύ πιθανόν δεν θα ξαναζήσω αυτή την περίοδο.
Ο Γιώργος έχει γίνει ένα αγοράκι σχεδόν 6μιση χρονών. Πλέον του ζητάω την άδεια για να τον φιλήσω κι αυτός με αφήνει «αλλά μόνο στα μαλλιά, εντάξει?»! Ευτυχώς είναι κάποιες ώρες λιγάκι αγκαλίτσας ακόμη. Έχει ψηλώσει, έχει αρχίσει να διαβάζει από μόνος του, ενδιαφέρεται για επιστημονικά πράγματα και μας ρωτά, έχει αρχίσει να παίζει και να ζητάει να χρόνο πιο πολύ με τον μπαμπά του παρά εμένα. Θέλει να κάνει το δικό του και επιμένει γι αυτό, κάνει όλο και πιο πολλά επικίνδυνα πράγματα, αλλά συνεχίζει να είναι ένα ευαίσθητο παιδί που σκέφτεται πολύ τους άλλους! Φτάνει η αρχή του καλοκαιριού και μετά από το καλοκαιράκι, θα γίνει ένα πρωτάκι στο δημοτικό. Μεγάλωσε!
Η Ναταλία, είναι ένα κοριτσάκι σχεδόν 3μιση χρονών. Ξέρει πολύ καλά τι της αρέσει και τι όχι. Κάθε πρωί επιλέγει τα ρούχα της, και κάθε μεσημέρι, και απόγευμα και βράδυ! Όταν της την πεις για κάτι λίγο απότομα την πιάνει το παράπονο γιατί δεν έπρεπε να της το πεις με τέτοιον τρόπο. Την έθιξες! Μας έχει μάθει κατά κάποιον τρόπο να μιλάμε με ευγένεια για τα πάντα, ακόμη κι αν η ίδια νομίζει πως είναι η βασίλισσα Ελισάβετ ώρες ώρες και ξεχνάει τις πολλές ευγένειες και αρχίζει τις… διαταγές! Είναι πραγματικό θηλυκό αυτό το κορίτσι! Με τις πόζες της, της κινήσεις της. Παλεύει με τον παρορμητισμό της τελευταία. Όταν θυμώσει, κρατιέται να μην χτυπήσει, κάτι που έκανε συχνά όταν ήταν μικρότερη. Έχει μάθει να μοιράζεται και όταν της συμβεί μια «αδικία» ξεσπάει με πολύ συναίσθημα δίχως να χάνει την λογική της! Της αρέσουν τα χάδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές, όταν όμως η ίδια έχει όρεξη!
Οπότε, όταν είδα αυτή την φωτογραφία σήμερα, σκέφτηκα πόσα πράγματα δεν θα ξαναζήσω! Την πρώτη στιγμή που τα αντικρίζεις και που μυστικά τους δίνεις την υπόσχεση πως θα τα αγαπάς πάντα, ότι και να συμβεί! Τα μικρά τοσοδούλικα πατουσάκια που χώνεις στο χέρι σου στην αρχή και μετά από λίγους μήνες, βρίσκουν εύκολα τον δρόμο προς το κεφάλι σου (συχνά και το στόμα σου) την ώρα που θηλάζεις μικρά πλασματάκια! Πλασματάκια που τοποθετείς μέσα στο σλινγκ και κάνεις ότι θες ακούγοντας την αναπνοή τους, βλέποντας τα ματάκια τους γλαρωμένα και μετά κοιμισμένα μέσα στην αγκαλιά σου και θαυμάζεις τις πελώριες βλεφαρίδες τους και την σαλιωμένη σου μπλούζα μόλις ξυπνήσουν από τον όμορφο υπνάκο τους! Τα πρώτα τους λογάκια, βηματάκια, και το άδειο σπίτι γιατί έχεις βάλει όλα τα μπιμπελό και έπιπλα στην άκρη για να έχουν άπλα να εξερευνήσουν δίχως να φοβάσαι ότι θα χτυπήσουν! Ακόμη και την περίοδο που είναι κολλημένα πάνω σου, όταν δεν νιώθουν ασφάλεια να είναι μακριά σου ή επειδή βγάζουν δοντάκια (ναι, ακόμη κι ας δεν έχει περάσει παρά κανένας χρόνος μόνο που ένιωθα να πνίγομαι ώρες ώρες από αυτό)! Ακόμη και την εγκυμοσύνη θυμάμαι ευχάριστα αν και με τόσους εμετούς και ζαλάδες που είχα και στις δύο, τα άγρυπνα βράδια που δεν μπορούσα να βολευτώ και που πονούσα τόσο την μέση μου, είχα πείσει τους άλλους να μου τα θυμίσουν σε περίπτωση που σκεφτόμουν και για τρίτο παιδί κάποια στιγμή! Όχι δεν έχω αλλάξει γνώμη! Είμαι γεμάτη με δύο παιδιά, δεν θα προσπαθούσα για τρίτο σε καμία περίπτωση πιστεύω!
Κι όμως, καταλαβαίνω τώρα, πως όλα αυτά πέρασαν! Τα μωρούλικά μου, δεν είναι πια μωρούλικα. Είναι παιδάκια! Όλα αυτά που έζησα μαζί τους όσο ήταν ακόμη μωρά και μετά μικροσκοπικά πλασματάκια, πάει, πέρασαν! Και τα αναπολώ και όταν βλέπω μια μαμά που βρίσκεται σ’αυτή την περίοδο κοιτάζω με χαμόγελο! Σκέφτομαι πόσο όμορφα πράγματα έχει να ζήσει μπροστά της. Και πόσο καμιά φορά δεν θα το καταλαβαίνει, γιατί υπάρχει και η κούραση στην μέση…
Δεν ζηλεύω που τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει! Θέλω να πιστεύω πως τα πήγαμε καλά σε όλες τις στιγμές που πέρασαν. Και τα πάμε καλά και τώρα! Δεν μπορεί κανείς να εκφράσει πραγματικά την αγάπη αυτή που νιώθει για τα παιδιά του, τον θαυμασμό και την περηφάνια, την συγκίνηση…! Σήμερα ο Γιώργος μου έφερε το ποίημα που θα πει στην γιορτή του σχολείου. Το διαβάζαμε στο αυτοκίνητο και βούρκωνα, και ουφ ουφ! «Πλάκα κάνεις μαμά?» με ρώτησε! «Εγώ δεν συγκινήθηκα όταν μας το διάβασε η δασκάλα!». Ναι αλλά εγώ συγκινήθηκα! Η Ναταλία τον αγκάλιασε λες και καταλάβαινε! Μεγαλώνουν!
Και θα έλεγα the best is yet to come, αλλά δεν θα το πω! Γιατί the best is now! Ναι και μετά, και πιο μετά και πολύ μετά, αλλά και ΤΩΡΑ! Γιατί σήμερα έγραφα σε χαρτάκι μηνυματάκι στον Γιώργο να το δει μόλις ξυπνήσει και να το διαβάσει σιγά σιγά περήφανος που μπορεί να διαβάσει λίγο! Σήμερα πήγα και τον πήρα από το σχολείο και συνειδητοποίησα πως μεγάλωσε κι άλλο! Και η Ναταλία σήμερα χάρηκε που στο ραδιόφωνο έβαλε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια (το «μία η άνοιξη») που τώρα έχει γίνει και δικό της, και έτρεξε χαρούμενη στο σαλόνι να το χορέψουμε μαζί! Σήμερα με γαργαλούσαν και τα δύο και πηδούσαν πάνω μου για να με κάνουν πίτα! Σήμερα μου κάναν αστεία για να γελάσω γιατί χαίρονται κι αυτά όταν τα καταφέρνουν να με κάνουν να γελάω όσο χαίρομαι κι εγώ να τα κάνω να γελάνε!
Ναιιιι, περιμένω και φαντάζομαι τι όμορφα που θα είναι όταν θα μεγαλώσουν! Να συζητάμε και να επιχειρηματολογούμε για διάφορα θέματα. Να διαφωνούμε και να μας αλλάζουν μυαλά αναγνωρίζοντας το δίκιο τους! Να μας εκπλήσσουν με την εξυπνάδα τους, το ταλέντο τους, την ευρηματικότητά και την προσωπικότητά τους! Περιμένω να δω τι άντρας και τι γυναίκα θα γίνουν, με μεγάλη ανυπομονησία, δεν το κρύβω! ΑΛΛΑ, κι αυτό εδώ το ΣΗΜΕΡΑ, δεν… παίζεται!!!! 🙂
Το Blog μιας Μαμας 