Μητρότητα και ευαισθησία!

Λοιπόν έχω μια ερώτηση να σας κάνω, για να καταλάβω αν είμαι η μόνη στην οποία συμβαίνει αυτό… Πριν σας κάνω όμως την ερώτηση, ας τα πάρω από την αρχή.

Από μικρή είχα σχηματίσει την ιδέα ότι δεν είναι ωραίο να κλαις μπροστά σε άλλους και έτσι, όταν τα δάκρυα προσπαθούσαν να ξεπηδήσουν από τα μάτια μου, ή έφευγα ή σταματούσα την κουβέντα (πολλές φορές δίχως να βρω το δίκιο μου) δίχως να έχω εκφράσει αυτά που ένιωθα γιατί φοβόμουν ότι θα έβγαζα λυγμούς αντί λέξεις, είτε προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυά μου με όποιον τρόπο μπορούσα. Χαζό, το ξέρω, αλλά αυτό με ακολούθησε και στην ενηλικίωση. Ακόμα και κάποιο έργο αν βλέπω και πάνε να με πάρουν (ή με παίρνουν) τα ζουμιά, πολύ ντρέπομαι (και τον Μάκη, ΑΚΟΜΑ!).  Νιώθω περίεργα και όταν κλαίνε άλλοι μπροστά μου! Προσπάθησα πολύ για να μπορώ να τους χαϊδέψω λιγάκι και να τους πω κάτι τρυφερό (στα παιδιά μου βέβαια μου βγήκε τόσο μα τόσο φυσικά ευτυχώς).

Όταν έμεινα έγκυος και οι ορμόνες τα έπαιξαν τελείως, έκλαιγα με το παραμικρό (μεγάλη ντροπή αυτό για μένα, έτσι???)! Δηλαδή, απορούσα με τον εαυτό μου! Έβλεπα διαφημίσεις με μωρά και «ουαααααα» η Λυδία! Μετά, γέννησα! Λοχεία τρίτης μέρας κλάμααααααααααααα! Πολύ κλάμα όμως! Και για πολύ καιρό το κλάμα και η συγκίνηση ήταν στα φόρτε της! Πραγματικά δηλαδή λέτε και περίμεναν δάκρυα πολλών χρόνων να την κάνουν από μέσα μου και βρήκαν την ευκαιρία!

Πέρασε η λοχεία και μαντέψτε! Δεν μου πέρασε η ευ συγκινησία. Βλέπω κάτι στην τηλεόραση με μαμάδες, με θηλασμούς, με παιδιά και δεν μπορώ να μην συγκινηθώ (ευτυχώς δεν βάζω τα κλάματα πια)! Ακούω ένα τραγούδι, με πιάνει το συναίσθημα! Καλά να δω παιδί σε δύσκολη θέση ή να του κάνουν κάτι άσχημο? Εκεί τα παίρνω και στο κρανίο βέβαια, αλλά στα βαφτίσια για να καταλάβετε που κλαίει το μωρό και βλεπω την αγωνία στα μάτια της μαμάς που δεν μπορεί να πάει να το παρηγορήσει, μου έρχεται να βάλω κι εγώ τα κλάματα! Έργο με παιδί που να έχει πρόβλημα ή να είναι άρρωστο? Αρρωσταίνω κι εγώ. Μα τελείως όμως! Δηλαδή, ΕΛΕΟΣ!!! Τι θα γίνει με μένα?

Να μην μιλήσω για πράγματα που μπορεί να μου πει ο Γιώργος ή να σκεφτώ για τα παιδιά μου (ξέρετε, κάτι για τα δύο μαζί, για το μέλλον τους, κλπ) θα συγκινηθώ, έτσι από την φαντασία μου και μόνο!!! Ή εννοείται, πως όλα τα παιδιά του κόσμου τα βλέπω αλλιώς. Τα αισθάνομαι αλλιώς. Πως να το πω? Ποιο κοντά μου…

Και το ερώτημα: Η μητρότητα μας κάνει πιο ευαίσθητες? Μας μαλακώνει? Μας γλυκαίνει? Μας κάνει πιο συναισθηματικές? Εσέις καταλαβαίνετε τι περνάω ή μήπως μόνο εμένα η λοχεία δεν μου πέρασε ποτέ??? 😆

Για πείτε, για πείτε!!!

Έχε το νου σου στο παιδί!

Σε όλα τα παιδιά του κόσμου! Ένα τραγούδι που με αφήνει πάντα βουρκωμένη…

Μουσική: Μ. Θεοδωράκης, Στίχοι: Λ. Παπαδόπουλος, Τραγούδι:Γ.  Κότσιρας

Αποθηλάσαμε!!!

Εδώ και πέντε μέρες αποθηλάσαμε τελείως! Ακόμα δεν το έχω πιστέψει και κάθε βράδι αναρρωτιέμαι αν ο Γιώργος θα μου ξαναζητήσει γάλα στην πολυθρόνα της μαμάς (την οποία και αποφεύγω). Κάθε βράδι όμως πάμε στο κρεβάτι μου, ξαπλώνουμε δίπλα δίπλα, ο Γιώργος μου χαϊδεύει την κοιλιά μου και τελικά βάζει πάνω της και το κεφαλάκι του και κοιμάται. Έτσι! Χωρίς κλάματα, χωρίς γάλα μαμάς.

Το είχα στο νου μου οτι γύρω στις 27 Απριλίου (μετά τα γενέθλιά μου) θα ξεκινούσα να τον αποθηλάσω. Του το έλεγα κιόλας κάθε τόσο. «Αγαπούλα μου, σε λίγο καιρό θα σταματήσουμε να πίνουμε γαλατάκι μαμάς και θα είσαι πια ένα μεγάλο αγοράκι. Εντάξει;» Δεν έδειχνε να νοιάζεται και ιδιαίτερα γι αυτά που του έλεγα!

Έχουμε κόψει τον μεσημεριανό θηλασμό εδώ και καιρό. Μας είχε μείνει ο πιο δύσκολος. Ο βραδινός. Τον μεσημεριανό θηλασμό τον κόψαμε σχετικά εύκολα. Του είχα πει αν θέλει να δοκιμάσει να κοιμηθεί σαν μεγάλο παιδάκι δίχως να πιει γάλα και είχε δεχτεί. Τη δεύτερη μέρα ζήτησε γάλα, άλλαξα συζήτηση και πάλι κοιμηθήκαμε στο κρεβάτι μου δίχως γάλα. Την τρίτη μέρα πάλι καθώς πηγαίναμε στο κρεβάτι είπε κάτι για γάλα, αλλά μετά όταν ξαπλώσαμε δεν το (ξανα)ζήτησε. Και έτσι είχαμε αποθηλάσει το μεσημέρι. Το βράδυ τον θήλαζα στην πολυθρόνα στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση και μετά τον έπαιρνα στο κρεβάτι του. Κάπου στα μέσα της νύχτας ξυπνούσε και ερχόταν στο δικό μας όπου και έμενε μέχρι το πρωί.

Πριν μια εβδομάδα περίπου άρπαξα ένα γερό κρυολόγημα. Είχα τέτοιες μα τέτοιες κομμάρες! Και πριν πέντε μέρες ανέβασα πυρετό το βράδυ και την ώρα του θηλασμού του Γιώργου σκεφτόμουν οτι θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να πάω να κοιμηθώ κι εγώ μαζί του νωρίς νωρίς (νωρίς, δηλαδή 11 το βράδυ, γιατί εγώ συνήθως κοιμάμαι 2 με 3 το πρωί). Πήγαμε στο κρεβάτι μου και εκεί που πήγα να ανεβάσω την μπλούζα μου για να θηλάσει, αυτός άρχισε να ζητάει την κοιλιά μου!!! Έχει συνδιάσει πια το κρεβάτι με ύπνο δίχως θηλασμό αλλά με χαδάκια στην κοιλιά μου. Έτσι χάλια που ήμουν εγώ σκέφτηκα, «ΟΚ, ας δούμε τί θα γίνει τώρα…» Τον άφησα να χαιδεύει την κοιλιά μου και κοιμήθηκε μια χαρά! Λέω, «πρωταπριλιάτικο αστείο είναι αυτό;» (καθ’ οτι ήταν πράγματι πρωταπριλιά εκείνη την μέρα). Και έτσι, απλά και ανώδυνα, έχουν περάσει πέντε βράδια που ο Γιώργος δεν θηλάζει για να κοιμηθεί, απλά χαιδεύει την κοιλιά της μαμάς του με τα απαλά του χεράκια. Κοιμάται, μετά η μαμά τον παίρνει στο κρεβατάκι του και κάποια στιγμή το πρωί βρίσκεται και πάλι στο δικό μας, μέσα στην αγκαλιά μας…

Έτσι απλά! Δίχως να τον θηλάσω για τελευταία φορά και να του πω όμορφα λογάκια όπως το είχα φανταστεί. Δίχως να συγκινηθώ με τη σκέψη οτι τον θηλάζω για τελευταία φορά μετά από δύο χρόνια και δύο μήνες. Δύο χρόνια και δύο μήνες του έδωσα γάλα από το στήθος μου με όλη την αγάπη μου. Στα δύσκολα, στους πόνους απο τα δοντάκια και στις αρρώστιες τις δικές μου και τις δικές του, ήξερα οτι θα του δώσω αυτό που πάντα δέχεται με ευχαρίστηση. Αυτό που θα τον προστατέψει από το να κολλήσει από μένα, αυτό το γλυκό γαλατάκι με τα τόσα καλά. Δύο χρόνια και δύο μήνες. Μια συνήθεια πολύ γλυκειά που όταν την ξεκινούσα ποτέ δεν φαντάστηκα οτι θα την κρατούσα για τόσο πολύ! Είμαι περήφανη που του έκανα αυτό το δώρο. Είμαι περήφανη που το δέχτηκε τόσο όμορφα και που δέχτηκε τόσο εύκολα να το αφήσει να γίνει μια γλυκειά ανάμνηση. Πήρα πολλά από αυτή μας την διαδρομή. Κάθε βράδυ τα κλειστά του βλέφαρα που κοιτούσα μέσα στην αγκαλιά μου ήταν το ωραιότερο επιστέγασμα της μέρας! Τώρα οι αγκαλιές και τα χαδάκια, το φιλάκι την ώρα που τον βάζω στο κρεβάτι του, θα δηλώνουν με το δικό τους τρόπο ένα επίσης υπέροχο τέλος της μέρας!

Η αγαπούλα  μου μεγάλωσε! Η μαμά του νιώθει μια ελευθερία οτι αν χρειαστεί μπορεί να τον κοιμίσει και κάποιος άλλος. Όλοι έχουν κοιλιές άλλωστε 🙂 Μεγαλωωωνουμεεεεεεε!!! Γίναμε άντρες! χαχα! Ο θηλασμός πήγε για μένα πολύ καλά και ο αποθηλασμός επίσης! Ούτε ένα κλάμα! Είμαι τόσο χαρούμενη! Απλά, χαρούμενα και γεμάτα περηφάνια! Χτες βράδυ μου είπε και ο άντρας μου πόσο περήφανος είναι για μένα για όλη αυτή την πορεία. Είναι τόσο όμορφο να το ακούς απο τον πατέρα του παιδιού σου!

Θυμάμαι μια γυναικολόγο που έλεγε στην μητέρα μου να με ενημερώσει πως πρέπει να κόψω τον θηλασμό (γύρω στον πρώτο χρόνο του Γιώργου) επειδή λέει μετά θα είναι τρομερά δύσκολο να τον κόψω. Και ο άντρας της είναι παιδίατρος, είπε, ήξερε και τα έλεγε! Τί θα του εξηγούσα τότε του Γιώργου; Τί θα καταλάβαινε? Θα έκλαιγε και δεν θα ήξερε γιατί η μαμά δεν του προσφέρει το στήθος της! Τώρα δίχως πολλά πολλά τα καταφέραμε μια χαρά. Και το στήθος αν και κλείσαμε πέντε μέρες άνευ θηλασμού είναι άδειο. Ούτε χαπάκια, ούτε τίποτα! Τι καλύτερο;

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου μια πανέμορφη αρχή στον θηλασμό, μια εξαίσια διαδρομή και ένα υπέροχο τέλος στον θηλασμό σε όσες το επιθυμούν!