Εσείς που θηλάσατε δηλαδή, είστε καλύτερες μάνες?

Και τότε ξέρεις πως ξεκινά μια συζήτηση ίδια με πολλές άλλες. Μια συζήτηση που για κάποιον λόγο φέρνει τις μαμάδες που θήλασαν ή θηλάζουν, αντιμέτωπες με αυτές που δεν θήλασαν! Πολύ πιθανόν να έχετε δει μια ωραιότατη τέτοια συζήτηση, που καταλήγει σε προσβολές ή άσχημα σχόλια και πολλές θυμωμένες μαμάδες! Γιατί?

Καμία μα καμία μαμά δεν θα δεχτεί να την μειώσει κάποιος. Όλες μα όλες οι μαμάδες θέλουν να πιστεύουν πως είναι και προσπαθούν πραγματικά να είναι, καλές μαμάδες. Αν όχι οι καλύτερες, αν όχι τέλειες (μιας και δυστυχώς δεν γίνεται), τουλάχιστον καλές μαμάδες. οπότε αν βρεθεί στο διάβα μας, μια μαμά που προσπαθεί να το μειώσει αυτό, γινόμαστε Τούρκοι!!! Αν μάλιστα μας υποδεικνύει πως πέσαμε θύματα σε λάθος συμβουλές παιδιάτρου, σίγουρα θα τα πάρουμε ακόμη πιο πολύ στο κρανίο! Ποια το λέει αυτό? Και τι νομίζει ότι είναι? Με περνάει για χαζή? Λογικό ε? Κι αν όντως έχει δίκιο?

Θα έχετε δει κάτι «τρελές» τριγύρω, κάτι Κασσιανές ίσως, κάτι Μαμαφρικιά, Κάτι Κλαίρες, κάτι Λυδίες και άλλες πολλές, να κάνουν ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις σε φόρουμ και ομάδες του Facebook. Γραφικές τις λένε. Καμιά φορά και πωρωμένες ή και φανατικές. Τις κατηγορούν ότι φέρνουν κάποιες μαμάδες σε δύσκολη θέση ή πάντα ρωτάνε αυτές τις άσχετες ερωτήσεις για τα μωρά και τις ίδιες. Αφού ρωτά η γυναίκα πως να αποθηλάσει, γιατί εσείς την ρωτάτε τον λόγο? Για να την μειώσετε? Γιατί αν δεν θηλάζει δεν θα είναι καλή μάνα? Πρέπει να θηλάζει δηλαδή μέχρι το παιδί να είναι νήπιο για να την αφήσετε ήσυχη? Κι αφού σου λέει ότι δεν είχε γάλα γιατί επιμένεις? Την βγάζεις ψεύτρα?

Λοιπόν θα σας πω μια μικρή ιστορία. Την έχω ξαναπεί, αλλά θα την πω και πάλι. όταν λοιπόν γέννησα τον Γιώργο, ήθελα να θηλάσω. Δεν ήξερα πολλά, παρά μόνο το ότι ήθελα να θηλάσω και το γεγονός ότι πολλές φορές είναι δύσκολο. Είχα διαβάσει ότι μπορεί να πονάει στην αρχή και κάτι πολύ λίγα. Θα θήλαζα 6 μήνες και μετά θα σταματούσα. Όταν γύρισα σπίτι με πονεμένες θηλές, έψαχνα για λύση. Την βρήκα στο ίντερνετ και από μια μαμά που είχε θηλάσει κι αυτή τα παιδιά της. Όταν ο Γιώργος ήταν στο στήθος μου κολλημένος για ώρες του Θεού, τότε που πήρα την απόφαση ότι θα σταματήσω τον θηλασμό στους 3εις μήνες γιατί αλλιώς θα τρελαινόμουν και όταν η παιδίατρος, μου είπε να πάρω μια συγκεκριμένη φόρμουλα να έχω σπίτι σε περίπτωση που ξυπνήσω μια μέρα και δεν έχω γάλα, έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα πάλι μαμάδες που είχαν θηλάσει και μια Αγλαΐα που ποτέ δεν είχα ξαναδεί, οι οποίες με ρωτούσαν τι ακριβώς συμβαίνει, βρήκα την λύση. Τα ίδια είχαν περάσει κι αυτές! Και όταν τα κακά του Γιώργου είχαν πράσινο χρώμα και η παιδίατρος μου είπε να κόψω τα πράσινα λαχανικά, ή όταν είχε πονάκια ο Γιώργος, ή όταν έκλαιγε στο στήθος και θύμωνε κι εγώ πελαγωμένη ήθελα να βάλω τα κλάματα μαζί του, εκεί που αναρωτιόμουν αν έχω γάλα και αν χορταίνει το μωρό μου, το μονάκριβο αγοράκι μου και το πιο πολύτιμο πράγμα που είχα μέχρι τότε στην ζωή μου, ήξερα πως δεν θα ρωτούσα την παιδίατρο αλλά αυτές τις μαμάδες και την Αγλαΐα, γιατί προφανώς δεν ήξερε η παιδίατρος και επίσης δεν θα αποθήλαζα μέχρι να το ήθελα ΕΓΩ! Και όταν τους έλεγα ότι θα αποθηλάσω στους 6 μήνες, μιας και το γάλα από όσο ξέρω δεν έχει και τίποτα φοβερό από κει και πέρα, απλά μου έδωσαν κάποια λινκ να διαβάσω. Και τότε ακόμη, κουρασμένη από τα ξενύχτια, έλεγα ρε κορίτσια, δεν νομίζω να μπορέσω παραπάνω. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μου είπε καμία τίποτα. Μόνο  μια Αγλαΐα μου είπε, «όταν φτάσεις μέχρι τους 6 μήνες, θα δεις ότι δεν θα βρίσκεις λόγο να αποθηλάσεις ;-)» Έτσι με το wink από δίπλα. Το θυμάμαι σαν να μου το είπε χτες. Όταν λοιπόν έφτασα τους 6 μήνες, δεν υπήρχε κανείς λόγος να αποθηλάσω. Τον θηλασμό τον είχαμε για παιχνιδάκι με τον Γιώργο. Είχα μάθει άλλωστε τόσα πολλά για το μητρικό γάλα που πρόσφερα στον Γιώργο, είχα μάθει και όλα τα οφέλη του θηλασμού για την μαμά, είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ και έτσι ακολούθησα κι εγώ την σύσταση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (6 μήνες αποκλειστικός θηλασμός, 2 χρόνια μαζί με τροφές και όσο θέλεις από κει κι έπειτα). Και αποθήλασα στα 2 χρόνια και 2 μήνες (και μια εβδομάδα)! Και τώρα, 2 χρόνια και 8 μήνες, θηλάζω τη Ναταλία!

Είχα όμως ξεκινήσει ένα blog, αυτό εδώ το blog. Είχα νιώσει τόσο προδομένη από τους γιατρούς. Την παιδίατρο που δεν ήξερε τι της γινόταν ή που ήξερε αλλά προτιμούσε τις μίζες από τις μάρκες γάλακτος, τον γυναικολόγο που στις 40 μέρες τις επανεξέτασης με ρώτησε γιατί θηλάζω ακόμα και που γενικώς όλες μας αν δεν το έχουμε ψάξει  ή αν δεν το ψάξουμε όταν ο παιδίατρος μας πει πολύ εύκολα να δώσουμε ξένο γάλα, πέφτουμε θύματά τους. Γιατί άλλωστε θα έπρεπε να ΜΗΝ εμπιστεύομαι τον γιατρό μου. Και γιατί αυτός δεν κοιτάει το συμφέρον του παιδιού μου? Και από αυτό το blog λοιπόν, αποφάσισα να βοηθήσω όσες περισσότερες μαμάδες μπορούν και θέλουν να θηλάσουν! Έγινα κι εγώ λοιπόν μια από αυτές τις γραφικές που όταν μια μαμά με ρωτά πως να αποθηλάσει, την ρωτάω γιατί θέλει να αποθηλάσει. Και μπορεί να είναι λόγω αντιβίωσης που πρέπει να πάρει και ο γιατρός δεν γνωρίζει, οπότε της λέει να κόψει τον θηλασμό αντί να της βρει συμβατή με αυτόν. Ή επειδή έχει μαστίτιδα ή πληγωμένες θηλές, ή επειδή το μωρό δεν κοιμάται, ή επειδή δεν φτάνει στο μωρό το γάλα. Τα οποία δεν είναι λόγος αποθηλασμού βεβαίως! Ή όταν μου λέει μια μαμά πως δεν είχε γάλα, την ρωτάω τι ακριβώς έκανε, και τις λέω πια λάθη είχαν γίνει και πως όταν με το καλό θα θελήσει να θηλάσει επόμενο μωρό θα είμαι εδώ να την βοηθήσω! Και είμαι 😉

Και όχι δεν είμαι καλύτερη μαμά από αυτές. Είμαι μια μαμά που δεν δέχεται μια απάντηση όταν δεν μου κάνει ή όταν δεν μου αρέσει, ακόμη κι αν είναι από γιατρό, οπότε και το ψάχνω. Δεν έχουν όλες τον χρόνο ή δεν το κάνουν όλες αυτό. Και δεν θα έπρεπε στο κάτω κάτω να είναι αναγκασμένες να το κάνουν! Δεν είναι χειρότερες μαμάδες από μένα, απλά τις θεωρώ θύματα των γιατρών και του συστήματος και προσπαθώ να το πω σε όσες περισσότερες μπορούν για να το ξέρουν όσες πρόκειται να γίνουν μαμάδες ή όσες πρόκειται να ξαναγίνουν μαμάδες ή όσες είναι στην αρχή του θηλασμού ή προς το τέλος ή θέλουν να κάνουν επαναγαλακτισμό (γιατί γίνεται κι αυτό αν τελικά με τις λάθος συμβουλές μειωθεί ή κοπεί το γάλα). Όταν μου στέλνουν μήνυμα πως τα κατάφεραν τελικά, είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενη!

Όχι δεν είμαστε καλύτερες μάνες! Είμαστε μάνες όμως που γνωρίζουν για τον θηλασμό και το πόσο δεν αρέσει σε πολλούς. Είμαστε μάνες που ξοδεύουμε αρκετό χρόνο για να μάθουμε και άλλες μάνες να θηλάζουν, έτσι ώστε κάποια στιγμή να γίνουμε τόσες πολλές που οι κόρες μας θα τον θεωρούν πια δεδομένο τον θηλασμό. Κι αν κάνουμε τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις, είναι γιατί τα λάθη και οι λανθασμένες οδηγίες θηλασμού είναι τόσο μα τόσο γνωστές πια. Είναι ένα γνωστό ποιηματάκι, τόσο θλιβερό και τόσο πονηρό. Ούτε χειρότερες βέβαια μάνες είμαστε. Όχι δεν βαριόμαστε να αποθηλάσουμε, ούτε θηλάζουμε επειδή δεν μπορούμε να κόψουμε τον λώρο, ούτε προσπαθούμε να κάνουμε μαμούχαλα παιδιά, ούτε είναι ωραίο να σκέφτεσαι πριν να πεις ότι θηλάζεις ακόμη το παιδί σου γιατί τα σαγόνια πέφτουν μέχρι το πάτωμα. Ακόμη κι εγώ, δεν κάθομαι να το διαλαλώ, γιατί ενώ μια μαμά δεν θα ρωτήσει μια άλλη που δεν θηλάζει, γιατί δίνει ακόμη γάλα στο παιδί της, εμένα θα με ρωτήσει! Άρα αν υπάρχει πίεση, πολλές φορές την νιώθουμε κι εμείς, επειδή θηλάζουμε ΑΚΟΜΑ, ίσως και μέχρι να πάει το παιδί φαντάρος ή να παντρευτεί (κλασικές ερωτήσεις), ή μας βάζουν στην θέση την απολογητική, γιατί δεν σταματάμε να ηρεμήσουμε πια, ότι ήπιε ήπιε το παιδί και ώχου μωρέ, κι εσύ απ’ αυτές είσαι? Εγώ αυτό το θεωρώ ακραίο και άλλα ωραία τα οποία δεν πρέπει να τα εκλάβουμε ως προσβολές αλλά ως απλή συζήτηση…

Δεν είμαστε γραφικές, είμαστε η κάθε μια μας τόσο διαφορετική. Άλλες δουλεύουν, άλλες όχι, άλλες είναι σοβαρές, άλλες οξύθυμες, άλλες πιο χαβαλετζούδες και άλλες πιο ήρεμες. Έχουμε ένα μοναδικό κοινό. Την αγάπη μας στον θηλασμό και τα νεύρα μας για την καταπάτηση του. Όχι δεν είμαστε καλύτερες μάνες. Τον θηλασμό προσπαθούμε να διαδώσουμε, γιατί μόνο από μάνα σε μάνα μπορεί να γίνει τελικά αυτό,  όπως άλλωστε γινόταν και παλιότερα. ‘Οποια θέλει να θηλάσει, θα θηλάσει, όποια δεν θέλει ή δεν αντέχει, δικαίωμα της! Το να θέλει και να μην ξέρει είναι αυτό που προσπαθούμε να αφανίσουμε! Καμία όρεξη για κόντρα, καμία όρεξη για ανταγωνισμό. Μόνο όρεξη για θηλασμό 😉

Υ.Γ. Όταν είχα ξεκινήσει αυτό εδώ το blog, εκτός από κάποια forums στα οποία είχα βρει κι εγώ λύσεις και πολλά σαιτ του εξωτερικού, λίγες ήταν οι πληροφορίες και η βοήθεια που μπορούσες να βρεις εύκολα. Είμαι τρισευτυχισμένη λοιπόν, γιατί βλέπω πως μέσα σε λίγα χρόνια, όλες αυτές οι μαμάδες που αγαπούν τον θηλασμό, έχουν κάνει πολλή δουλειά, τόση που ακόμη και οι μαμάδες που δεν θέλουν να θηλάσουν τελικά, μπορούν να δώσουν βασικές συμβουλές σε μαμάδες που θέλουν και μάλιστα να είναι και  σωστές συμβουλές! Κι εγώ αυτό το θεωρώ μεγάλη νίκη για όλες μα όλες τις μαμάδες 😉

Γιατί τα μωρά ΔΕΝ πρέπει να κλαίνε… ότι και να λένε!

Μέσα σε δύο μέρες ίδια εφημερίδα είχε άρθρο για τον λόγο που πρέπει να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε το ένα και το άλλο απλά μας επιτρέπει να αφήσουμε (λιγο) το μωρό να κλαίει! Και βεβαίως όλα αυτά από μια έρευνα που διεξήχθη στην Μελβούρνη και τα συμπεράσματά της ήταν ακριβώς αυτά! Παρατηρήστε παρακαλώ τις φωτογραφίες που έχουν αυτά τα άρθρα (μωρό που κοιμάται πάνω στην μαμά του γαλήνιο, και μπαμπάς δίπλα από ένα γαληνεμένο κοιμισμένο μωρό (πολύ πιθανόν στο γονεϊκό κρεβάτι μιας και δεν βλέπω κάγκελα κούνιας). Τυχαίο? Δε νομίζω…)!

Και εννοείται ότι θα έγραφα κάτι για αυτήν την έρευνα, μιας και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πόσο εναντίον είμαι στο να αφήνεις τα παιδιά να κοιμούνται κλαίγοντας! Όταν ακούω για κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν μπορώ να κρατήσω στο στόμα μου κλειστό… 🙂

Και ενώ έχω ψάξει τριγύρω για αυτήν την έρευνα στα Αγγλικά, δεν βρίσκω κάτι περισσότερο από κάτι κείμενα σαν αυτό στο οποίο βέβαια αν δείτε, τα λεπτά που περιμένεις να γυρίσεις στο παιδί, ξεκινούν από 10 την πρώτη μέρα, 20 την επόμενη κ.ο.κ. και όχι στα 2λεπτα που γράφουν τα Ελληνικά. Οπότε, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως ακριβώς έγινε αυτή η έρευνα. Ήταν άραγε μια καταγραφή? Έμαθαν στις μαμάδες αυτών των 365 παιδιών το σύστημα αυτό του κοιμίσματος, το κατέγραψαν μαζί με τις αντιδράσεις των μωρών και μετά κάθε τόσο κατέγραφαν μέσω ερωτήσεων προς την μητέρα πως πάνε? Και στα 6 τους, τους κάναν τι είδους έρευνα (στα παιδιά και τους γονείς αυτή τη φορά). Τους ρώτησαν τι σχέση έχουν με τα παιδιά τους? Πόσο κοινωνικά είναι στο σχολείο και κατά πόσο έκλαιγαν κατά την προσαρμογή?

Και για την κορτιζόλη (ορμόνη που εκκρίνει ο οργανισμός όταν στρεσάρεται) που έχουν ανεβασμένη τα μωρά κατά την διάρκεια αυτής της μεθόδου τι λέει αυτή η έρευνα? Και για το γεγονός ότι αυτή η ορμόνη παραμένει σταθερά ανεβασμένη ακόμα και όταν αυτά έχουν σταματήσει να κλαίνε μετά από μέρες?  (pediatros-thes.gr)

Ή για το γεγονός ότι εγκεφαλικές βλάβες που δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνουν αργότερα συμβαίνουν πάλι κατά την διάρκεια του κλάματος ενός μωρού που αφήνεται να κλαίει για να «μάθει» να κοιμάται μόνο του? (http://news.bbc.co.uk, http://www.biologicalpsychiatryjournal.com, http://phy.ucsf.edu/~houde/coleman/chugani.pdf)?

Και εντάξει, ας πούμε ότι δεχόμαστε το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνοντας δεν έπαθαν και τίποτα σοβαρό… Ας υποθέσουμε ότι όλα πήγαν καλά και οι όποιες πληγές επουλώθηκαν μέχρι αυτά να γίνουν 6. Θέλετε πραγματικά να πιστέψω πως δεν έχουν σημασία όταν αυτές δημιουργήθηκαν επειδή τελικά το παιδί τις ξεπέρασε? Δηλαδή με τι κριτήρια μετράμε την ζωή τελικά? Την ζωή και την ψυχολογία ενός μωρού? Το οποίο για 2, 5, 10, 20 λεπτά και βάλε, ένιωθε πως έχει εγκαταλειφθεί από την μαμά του? Οι παλμοί του και η αρτηριακή πίεση είχε φτάσει στο ζενίθ και κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το κλάμα του δεν έχει σημασία? Επειδή ΊΣΩΣ κάποια στιγμή το ξεπεράσει, είμαστε ΟΚ? Sorry αλλά δεν θα με πείσετε! Μπορεί κάποια πράγματα το παιδί να μην τα θυμάται, γιατί ως γνωστό από τα 3 και μετά αποκτούμε πραγματικές αναμνήσεις, μπορεί ως ενήλικας να μην μπορούμε ποτέ να καταλάβουμε τους λόγους που κάποια πράγματα μας προβληματίζουν, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει πως δεν συνέβη και τίποτα. (Διαβάστε κι αυτό το ωραίο αρθράκι αν τα Αγγλικά σας είναι καλά: http://www.the-mule.com/2011/12/crying-it-out-damage-we-can-measure.html).

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι όταν κάνουμε παιδιά, θα κουραστούμε να τα μεγαλώσουμε, θα μείνουμε ξάγρυπνοι, για κάποιον καιρό μπορεί και να μην έχουμε τον πολύτιμο χρόνο μόνο για μας? Μα πάνω απ’ όλα, πότε θα καταλάβουμε πως τα μωρά μας είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, που όταν κλαίμε θέλουμε ένα χάδι, μια παρηγοριά και κάποιον δίπλα μας, ακόμη κι αν ΕΜΕΙΣ (σε αντίθεση με τα μωρά) είμαστε ικανοί να καταλάβουμε πως αν κάποιος τελικά δεν έρθει, δεν σημαίνει πως μείναμε μόνοι μας για πάντα! Ε? Πότε?

Καλή σχολική χρονια!!!!

 

Σήμερα ξυπνήσαμε πιο πρωί από όλες τις προηγούμενες καλοκαιρινές μας μέρες, ετοιμαστήκαμε οικογενειακώς και πήγαμε στο νηπιαγωγείο του Γιώργου για δεύτερη συνεχή χρονιά (πέρσι ήταν προνήπιο δεν έμεινε στην ίδια τάξη!!!). Φορέσαμε τα όμορφα ρουχαλάκια μας, η Ναταλία πήρε και την τσάντα της μαζί και κατάφερε να μην βγάλει τα παπούτσια της καθ’ όλη την διάρκεια (είμαστε του ξυπόλυτου τάγματος βλέπετε), ο Γιώργος έκανε και καρφάκια τα μαλλιά του γεμάτος ανυπομονησία, και πήγαμε.

 

Εκεί έψαξε τους περσινούς συμμαθητές του, αγκάλιασε με χαρά την χαμογελαστή δασκάλα του, έπαιξε στην αυλή και μετά ήρθε η ώρα του αγιασμού όπου όλα τα παλιά φιλαράκια προσπαθούσαν να μην κάνουν πολύ θόρυβο καθώς έβλεπαν ο ένας τον άλλο. Όλο «σσσ» και «σσσ» ακουγόταν από τους γονείς μέχρι να τελειώσει το «μαρτύριο» των μικρών και να έρθει η ώρα που θα μπαίναν και πάλι στην τάξη τους να νιώσουν σχεδόν σαν στο σπίτι τους!

 

Αύριο όμως (σήμερα βασικά τέτοια ώρα που τα γράφω), θα είναι η κανονική πρώτη μέρα του σχολείου. Κοιμήθηκαν και τα δύο νωρίς, διαλέξαμε τα ρούχα του Γιώργου για την αυριανή μέρα, φτιάξαμε cup cakes σε σχολικές θήκες, βρήκαμε τα παπούτσια που θα φορέσει, καλτσούλες σε περίπτωση που τον χτυπήσουν μετά από τις σαγιονάρες όλου του καλοκαιριού, βάλαμε το παγουράκι με το νερό του στο ψυγείο να είναι κρύο και του έβαλα στο κουτάκι του κολατσιού ένα cup cake, λίγα brazilian nuts και μια καλοκαιρινή χαρτοπετσέτα.

 

Το πρωί θα ξυπνήσουμε και πάλι νωρίς, θα ετοιμάσω τον Τζώρτζη μου και μετά θα πάμε με τη Ναταλία να τον ξεπροβοδίσουμε αυτόν και τον μπαμπά που τον πηγαίνει σχολείο πριν να πάει δουλειά. Θα βγάλουμε φωτογραφίες που αργότερα θα ποστάρουμε στο facebook για να δουν και οι υπόλοιποι συγγενείς και να χαρούν και όταν μπει πια στο αυτοκίνητο θα αρχίσουμε να τους λέμε «γειαααα σααααας! Σας αγαπάμεεεεε!» μέχρι που το αυτοκίνητο θα φύγει και ελπίζω η Ναταλία να μην το πάρει πολύ βαριά φέτος, γιατί όλο λέει πως θέλει να πάει κι αυτή μαζί με τον Τζώρτζη της (βέβαια κι εγώ μαζί!)…

 

Κατά τις 11 (μέρα προσαρμογής) μαμά με Ναταλία θα πάμε να φέρουμε τον Γιώργο σπίτι. Θα αγκαλιαστούμε και θα φύγουμε για το σπίτι όπου στην διαδρομή θα μας λέει ο Γιώργος (συνοπτικά όπως συνήθως) πως πέρασε και τι  έκαναν. Αν είδε όλους τους φίλους του, πως ήταν τα μικρά της τάξης και όλες τις λεπτομέρειες που θα θυμηθεί.

 

Όταν γυρίσουμε σπίτι η γιαγιά και ο παππούς θα ρωτάνε ένα από τα ίδια και το βραδάκι που θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο με την άλλη γιαγιά και παππού πάλι με την ίδια χαρά θα τον ρωτάνε, και πάλι θα απαντά ο Γιώργος γεμάτος περηφάνια που πάει μια τάξη πιο κοντά στο δημοτικό και η Ναταλία θα λέει τα δικά της γλυκά και χαριτωμένα από δίπλα!

 

Το βράδυ θα διαλέξουμε πάλι τα ρουχαλάκια του, θα του φτιάξω το κολατσιό για το σχολείο, θα χαιρετηθούμε και σιγά σιγά αυτό θα γίνει η καθημερινότητά μας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι 🙂

 

Σας ακούγονται παντελώς γνωστά όλα όσα σας γράφω? Μήπως ίδια ή σχεδόν ίδια διαδικασία είχατε κι εσείς? Όσοι βέβαια δεν έχουν παιδιά ακόμη μπορεί να χαμογελούν φαντάζοντας τον εαυτό τους μετά από κάποια χρόνια και άλλοι να αναρωτιούνται «μα καλά, με τι χαίρονται οι άνθρωποι και γράφουν και post στο μπλογκ τους?» Όσοι έχουν παιδιά όμως, ξέρουν ε? Αυτές είναι μεγάλες στιγμές! Μεγάλες στιγμές για ένα 5χρονο και την αδερφή του, μα μεγάλες στιγμές και για την μαμά του, τον μπαμπά του και όλη του την οικογένεια!!! Βασικά, όχι μεγάλες… ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ!!!

 

Καλή σχολική χρονιά λοιπόν στον Τζώρτζη μου και σε όλα τα παιδάκια που πάνε πρώτη φορά σχολείο, δεύτερη, τρίτη, ή και τελευταία «τάξη» του πανεπιστημίου, και μαμάδες… να τα χαιρόμαστε! 🙂

«Δεν θα σ’αγαπάω!!!»

Λοιπόν, ήμουν στην παραλία τις προάλλες και κάναμε ένα από τα τελευταία μας μπανάκια στη θάλασσα και κάποια στιγμή πρόσεξα έναν μπαμπά που φώναζε στο παιδί του να βγει έξω. Το παιδί -κλασσικά- δεν άκουγε και δεν έλεγε να βγει έξω. Χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα πως τα ίδια περνάνε κι άλλοι γονείς και όχι μόνο εμείς. Και τότε ήρθε η ατάκα που μεταμόρφωσε το χαμόγελό μου σε… νεύρα!

«Αν δεν βγεις τώρα να φύγουμε, δεν θα σε αγαπάει ο μπαμπάς!!!»

Γιατί καλέ μου άνθρωπε δεν θα αγαπάς το παιδί σου επειδή δεν βγαίνει από την θάλασσα? Μήπως θα το δώσεις και για υιοθεσία? Μήπως να μην του μιλάς εφ’ όρου ζωής? Δηλαδή, έτσι απλά δεν θα αγαπάς το παιδί σου? Για πες, για πες!

Και πριν λίγες μέρες μου έλεγε για ένα άλλο περιστατικό η μητέρα μου. Βρισκόταν σε ένα τραπέζι με μια παρέα όπου οι γονείς έλεγαν σε όλους τους άλλους πως ενώ ο γιος τους πάντα έγραφε στις εξετάσεις και στο φροντιστήριο από 18 και πάνω, στις Πανελλήνιες έγραψε 14 άκουσον άκουσον και το τι δεν του έσυραν. Πως τους κάνει να ντρέπονται που είναι άχρηστος και που τώρα τι θα καταφέρει στη ζωή του και από δίπλα σεκοντάριζε βεβαίως και ο μπαμπάς! Σκεφτείτε ψυχολογία το παιδί τώρα!!! Δεν φτάνει η απογοήτευση που παρ’ όλες τις προσπάθειες του δεν τα πήγε καλά, του δίνουν και μια από πάνω οι γονείς του έτσι για να πάει να κρεμαστεί!

Και βέβαια είμαι σίγουρη πως έχετε ακούσει κι εσείς αρκετές μαμάδες που απειλούν τα παιδιά τους και τους λένε πως «η μαμά δεν θα σε αγαπάει» ή «δεν σε αγαπάει όταν το κάνεις αυτό και το άλλο»!

Τις έχουμε ακούσει τόσες φορές αυτές τις εκφράσεις, που ίσως μας φαίνονται τόσο φυσιολογικές να τις ξεστομίσουμε, γιατί, έλα μωρέ… έτσι μόνο ακούει! Για σκεφτείτε όμως… (και τώρα ξεκινάω τις σκέψεις μου) Τι ακριβώς συμβαίνει όταν μιλάμε με αυτόν τον τρόπο στα παιδιά μας… Πραγματικά δεν τα αγαπάμε όταν κάνουν κάτι λάθος? Και αν ναι, γιατί? Αγαπάμε τα παιδιά μας μόνο όταν είναι καλά (κατά την δική μας άποψη)? Όταν είναι υπάκουα, ή όταν γράφουν 20 στις εξετάσεις και μπορούμε να το λέμε περήφανα στους φίλους μας? Τα αγαπάμε όταν μας έχουν πρήξει και μας έχουν βγάλει το λάδι, όταν αντί για γιατροί που τα προορίζαμε, τελικά θέλουν να μην πάνε για σπουδές και να δουλέψουν μηχανικοί αυτοκινήτων? Όταν δέρνει το αδερφάκι του, όταν μας δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος, όταν μας λέει πως δεν μας αγαπά? Πότε τα αγαπάμε? Και αν δεν τα αγαπάμε ΠΑΝΤΑ, τα αγαπάμε πραγματικά, ή αγαπάμε μόνο την εικόνα που θέλουμε να έχουμε εμείς και οι άλλοι για τα παιδιά μας?

Και αν τα αγαπάμε πραγματικά, τι θέλουμε να καταφέρουμε με το να τους λέμε πως δεν τα αγαπάμε ή δεν θα τα αγαπάμε ή πως δεν είμαστε περήφανοι γι αυτά τα ανάξια παιδιά? Το να τους δείχνουμε πως η αγάπη μας υπάρχει μόνο όταν υπάρχει και συμμόρφωση? Πως η αγάπη μας υπάρχει γι αυτά όταν είναι όπως ακριβώς τα θέλουμε να είναι? Και τότε, σ’αυτή την περίπτωση, δεν τους γεμίζουμε ανασφάλεια? Δεν τους στερούμε επιλογές, ή ακόμη και την έκφραση του ίδιου τους του εαυτού?

Ναι, συμφωνώ πως μπορεί με αυτή την «νουθεσία» τα παιδιά, από τον φόβο τους να μην χάσουν την αγάπη των πιο σπουδαίων ατόμων στη ζωή τους, να συμμορφώνονται, αλλά η ψυχή τους γνωρίζει πολύ καλά πως το να είναι ελέυθερα να εκφραστούν και να είναι αυτό που θέλουν τα ίδια, στοιχίζει πολύ ακριβά. Αποκλείεται κάποιος γονιός να θέλει κάτι τέτοιο!

«Είσαι κακό παιδί!», «καθόλου δεν αρέσει στην μαμά αυτό που κάνεις» (το έχω πει κι εγώ), «η μαμά θα κλαίει αν συνεχίσεις», «θέλεις να στεναχωρήσεις την μαμά και τον μπαμπά?»

Μπορεί να είναι φαινομενικά πιο αθώες εκφράσεις, σίγουρα! Αλλά έμμεσα και όχι άμεσα δεν τα βάζουμε στο τρυπάκι να είναι αυτό που θέλουμε εμείς επειδή αλλιώς είναι κακά, ή μας κάνουν λυπημένους ή ακόμα και να κλαίμε?

Όχι δεν είναι κακό παιδί, αυτά που κάνει τα κάνει επειδή είναι απλά άταχτο ή απλά… παιδί!

Δεν θα έπρεπε να παίρνει αποφάσεις βάσει του τι αρέσει στην μαμά ή τον μπαμπά, αλλά βάσει του τι είναι σωστό ή λάθος! Όμορφο και άσχημο. Επιτρεπτό ή μη επιτρεπτό!

Οι τύψεις πως θα κάνει την μαμά να κλαίει, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Αν κλαις επειδή συνεχίζει να πηδάει στο κρεβάτι ή και επειδή δεν διαβάζει τα μαθήματά του και δεν θα είναι καλός μαθητής, είναι λιγάκι δικό σου θέμα…

Τα παιδιά μας, θέλουν πολύ να μας ευχαριστούν. Το αν το καταφέρνουν πάντα, είναι άλλο θέμα. Πάντως όλα αυτό θέλουν κατά βάθος. Θέλουν να μας κάνουν περήφανους και να τα αγαπάμε όσο τίποτα στον κόσμο. Ότι και να κάνουν, ότι και να μην κάνουν. Αυτό θέλουν. Απλά είναι δύσκολο να εκτελούν πάντα τις διαταγές μας, και τους κανόνες μας. Θέλουν να κάνουν κι αυτά το δικό τους, να μας αποδείξουν πως έχουν κι αυτά δύναμη. Να δουν και να ανακαλύψουν πόσο δυνατά είναι, τι μπορούν να καταφέρουν και πως. Τα πρώτα πειραματόζωα είμαστε εμείς. Μπορεί να το κάνουν με λάθος τρόπο, να μας εκνευρίζουν, να μας αγανακτούν, αλλά την αγάπη μας, τον θαυμασμό μας, την αποδοχή μας τα θέλουν και τα χρειάζονται να είναι παρόντα πάντα! Θέλουν όρια, θέλουν κανόνες, καθοδήγηση! Αυτό δεν το συζητάμε! Ακόμη κι αν δεν αποδεχόμαστε, θαυμάζουμε ή αγαπάμε την συμπεριφορά, τα λάθη ή τις επιλογές τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτά τα ίδια, πάντα τα αποδεχόμαστε, τα θαυμάζουμε και τα αγαπάμε απλά και μόνο επειδή είναι παιδιά μας και δεν ζητάμε κανένα αντάλλαγμα γι αυτό. Απλά να είναι αυτό που είναι…!