Βοηθός Μητρότητας! Τι στο καλό είναι?

 

Διανύουμε την παγκόσμια εβδομάδα Βοηθών Μητρότητας! Βασικά αύριο τελειώνει κιόλας, αλλά με άρρωστο παιδί στο σπίτι, τι να πρωτο-προλάβω?

 

Έχει λοιπόν αρκετό καιρό που θέλω να σας μιλήσω για αυτό το επάγγελμα/δραστηριότητα που κάποιοι το γνωρίζουν ως Βοηθός Μητρότητας και κάποιοι άλλοι ως Doula! Τι στο καλό κάνουν λοιπόν αυτές οι γυναίκες? Και γιατί επέλεξα κι εγώ να το κάνω?

 

Αρχικά να πω, ότι οι Βοηθοί Μητρότητας ΔΕΝ είναι μαίες! Ναι! Μπορεί να προετοιμάζουν ψυχολογικά και γνωστικά μια γυναίκα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της για την μέρα και τις ώρες του τοκετού, μπορεί να της κρατά το χέρι και να της λέει να αναπνέει κατά τη διάρκεια του τοκετού, μπορεί να ακούγεται λιγάκι πως κάνουν παρόμοια πράγματα, αλλά ΔΕΝ είναι μαία και κάνει διαφορετικά πράγματα! Σίγουρα δεν κάνει ιατρικές πράξεις, δεν διαβάζει καρδιοτοκογράφους, δεν εκφέρει γνώμη όσον άφορα στις εξετάσεις της εγκύου και γενικά προσπαθεί να μην συμβουλεύει αλλά να αφήνει το ζευγάρι να αποφασίζει.

 

Η Βοηθός μητρότητας λοιπόν, θα γνωρίσει την έγκυο. Πολύ πιθανόν μέσα από γνωστές ή από συναντήσεις για εγκύους. Θα μιλήσει με την έγκυο, θα την ακούσει, θα της δώσει πληροφορίες, βιβλία, links στα οποία θα βρει πληροφορίες, θα της υποδείξει ομάδες ώστε να δικτυωθεί. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας σ’ αυτή την φάση, είναι να ενδυναμώσει την μέλλουσα μαμά και το ζευγάρι. Να μάθουν, να διαβάσουν, να επιλέξουν βάσει των γνώσεών τους και όλων αυτών που έχουν ονειρευτεί για την ημέρα του τοκετού και να τους δείξει πως μπορούν και έχουν το δικαίωμα της επιλογής και του σεβασμού εκείνη την ώρα και βέβαια κατά τη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας, είναι να γνωριστεί με την έγκυο, να την κάνει να νιώσει άνετα μαζί της, να κάνουν κλικ, ώστε την ημέρα του τοκετού να μπορεί να της δώσει το κουράγιο που χρειάζεται, να την νιώθει και να καταλαβαίνει τι χρειάζεται, την κάθε στιγμή.

 

 

Μια βοηθός μητρότητας λοιπόν, προετοιμάζει την έγκυο γυναίκα! Ταυτόχρονα την ακούει! Πολλές φορές οι γυναίκες φοβούνται εκείνη την στιγμή. Την ακούει! Μπορεί να μην έχει όμορφες εμπειρίες στη ζωή της που έχουν σχέση με τον πόνο. Την ακούει. Της δείχνει κατανόηση. Ίσως και την καθησυχάζει. Μπορεί να φοβάται ο σύζυγός της. Είναι εκεί και γι αυτόν. Μπορεί να έχει ένα σορό ερωτήσεις! Της δίνει απαντήσεις. Της δίνει βιβλιογραφία. Της δείχνει το μέρος για να κοιτάξει ή της λέει ερωτήσεις που θα μπορούσε να κάνει στον γυναικολόγο της. Της μιλά για πλάνο τοκετού. Της εξηγεί τι είναι και ποια είναι τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματα του μωρού της.

 

Έχει πλάκα όταν με ρωτούν πολλές έγκυες γυναίκες αν θα καταλάβουν ότι γεννάνε! Κι όμως! Πολλές γυναίκες δεν έχουν ιδέα τι θα πει τοκετός!

 

Μια βοηθός μητρότητας, θα της κάνει μασάζ στα πόδια, στην πλάτη, στην λεκάνη! Η εγκυμοσύνη μας κάνει να χρειαζόμαστε ΠΟΛΥ μασάζ! 🙂

 

Θα της δείξει στάσεις που μπορεί να ανακουφιστεί, αλλά και στάσεις που θα την ανακουφίζουν κατά την διάρκεια των συσπάσεων. Θα δείξει και στον σύντροφό της τι βοήθεια μπορεί να της προσφέρει, ώστε να μην νιώθει πως δεν μπορεί να προσφέρει σε κάτι!

 

Μια βοηθός μητρότητας θα έχει το τηλέφωνό της ανοιχτό και η έγκυος θα μπορεί να την παίρνει να την ρωτά. Θα συναντιούνται και τις τελευταίες εβδομάδες η Βοηθός Μητρότητας, θα είναι κλεισμένη πριν αλλά και μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού και θα περιμένει το τηλεφώνημα που θα την πάρει στο σπίτι της εγκύου ή στο μαιευτήριο (όπου θέλει η επίτοκος).

 

Η ίδια η γυναίκα θα αποφασίσει πότε και πως θα γίνεται το κάθε τι. Έχει τη δύναμη να αποφασίσει, και η βοηθός μητρότητας είναι εκεί για να την σεβαστεί και να την βοηθήσει να καταφέρει αυτό που θέλει (εφόσον όλα πάνε ομαλά)!

 

Θα είναι δίπλα της στον τοκετό, σιωπηλή, δίχως να παίρνει το ρόλο του συντρόφου, θα βοηθά ψυχολογικά με την παρουσία της και τις κουβέντες της, θα βοηθά με μασάζ, με κινήσεις, με μεθόδους χαλάρωσης και άλλες μη φαρμακευτικές μεθόδους, να ανταπεξέλθει η μαμά, στους πόνους της γέννας.

 

Ταυτόχρονα θα προσπαθεί να χαλαρώσει και τον σύντροφο και την οικογένεια που μπορεί να βρίσκεται εκεί. Δεν θα φεύγει από το πλάι της επιτόκου, κάτι που ξεκουράζει τον σύντροφο, τον γιατρό και την μαία. Είναι εκεί, δίχως αλλαγής βάρδιας, από την αρχή του τοκετού, μέχρι η μαμά να πάρει στα χέρια της το μωρό και να το θηλάσει.

 

 

Υπήρχαν και παλιότερα οι Ντούλες! Ήταν η μάνα, η θεία με τα πολλά παιδιά, η αδερφή, η ξαδέρφη, η φίλη! Η γέννα, ήταν ανέκαθεν γυναικεία υπόθεση. Υπήρχε η μαμή και δίπλα της η γυναίκα είχε και άλλες γυναίκες. Οι οποίες εκείνη την ώρα, βρίσκονταν εκεί απλά για να την υπηρετήσουν στην μεγάλη αυτή στιγμή (εξού και ο όρος doula)! Να της σκουπίζουν τον ιδρώτα, να της πιάνουν τα μαλλιά, να της τα χαϊδεύουν, να της λένε πόσο καλά τα καταφέρνει και να θυμάται να αναπνέει, να της τρίβουν τα χέρια, τους ώμους, την λεκάνη και την πλάτη. Να της φέρουν νέα αλλαξιά γιατί λερώθηκε, να της δίνουν νερό. Γιατί απλά γνώριζαν τι θέλει. Δίχως καμιά φορά να γνωρίζει η ίδια. Δίχως καν να τα ζητήσει! Αυτές λοιπόν οι γυναίκες, που σήμερα δεν υπάρχουν συνήθως στον τοκετό μας πια, αυτές λοιπόν, είναι οι Βοηθοί μητρότητας! Που μετά θα της δείξουν πως να βάλει το μωρό στο στήθος, πως να πιάσει σωστά το μωρό την θηλή για να ξεκινήσει να πίνει γάλα. Να την βοηθήσουν να κάνει μαλάξεις στο στήθος όταν έχει πρηστεί και πονά, να της δείξουν να κάνει μπάνιο το μωρό γιατί φοβάται, να την αφήσει να κλάψει από την κούραση, την αϋπνία και τις ορμόνες που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Και μετά, να την αφήσει να είναι πια μάνα, που ξέρει τι πρέπει να κάνει, όπως ήξερε το σώμα της να γεννήσει!

 

Η Βοηθός μητρότητας μπορεί να είχε ή να μην είχε την τέλεια γέννα που επιθυμούσε. Μπορεί να είναι Βοηθός Μητρότητας επειδή θέλει κι άλλες γυναίκες να έχουν την γλυκιά εμπειρία που είχε η ίδια ή να αποτρέψει άλλες γυναίκες να την «πατήσουν» όπως την πάτησε η ίδια. Μπορεί να μην έχει καν παιδιά, αλλά να σέβεται και αγαπά την γυναίκα ειδικά την ώρα που γεννά και να θέλει να της προσφέρει τις γνώσεις της για να πετύχει όλα τα παραπάνω. Είναι μια γυναίκα που έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό!

 

Το σίγουρο είναι ότι η βοηθός μητρότητας, θα σεβαστεί τις αποφάσεις της κάθε εγκύου. Δεν θα την κρίνει γι αυτές και θα μείνει κοντά της βοηθώντας την να τα καταφέρει. Θα προσπαθεί η ανάμνηση του τοκετού για την μητέρα και το μωρό να είναι μια όμορφη ανάμνηση! Και κάθε μα κάθε φορά, θα συγκινηθεί με το θαύμα της ζωής!

 

Δεν συνηθίζεται αυτό σας λέω! Η πρώτη ανάσα που θα πάρει το μωρό και θα πάρει το πραγματικό του χρώμα. Και μετά, γυρνάς και βλέπεις το βλέμμα της μαμάς! Μετά, του μπαμπά! Και για μια στιγμή, τα βλέπεις όλα λίγο θολά από την συγκίνηση! Και λες… «να σας ζήσειιιιι!» και σου λένε δακρυσμένοι ακόμη… «ευχαριστωωωω!!!!»! Αγκαλιάζεστε και λες και το εννοείς «ΕΓΩ ευχαριστώ!» Αυτό είναι η Βοηθός Μητρότητας!

 

Περισσότερες πληροφορίες για τις Βοηθούς Μητρότητας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Συλλόγου μας:

www.mitrotita.org

Διαφορετικότητα και ρατσισμός!

Σήμερα είχε λιακάδα στη Ρόδο. Πήραμε το αυτοκίνητο νωρίς μεσημεράκι και πριν λίγο (βράδυ πια) γυρίσαμε σπίτι με δυο παιδιά κοιμισμένα στο αυτοκίνητο. Πως μου αρέσουν αυτές οι μέρες. Αυτές οι εκδρομές! Ειδικά αυτές που πάμε με το αυτοκίνητο και συζητάμε για διάφορα, βρίσκουμε νέα μέρη εξερεύνησης, βγάζουμε φωτογραφίες και λέμε για τα όμορφα και σημαντικά της ζωής, ελπίζοντας να μείνουν μέσα τους ρίζες και αξίες καθώς θα μεγαλώνουν!

Όταν κάτσαμε στην ταβέρνα να φάμε, τα παιδιά πήγαν έξω να παίξουν σε μια μικρή παιδική χαρά μέχρι να έρθει το φαΐ, τσέκαρα λοιπόν κι εγώ λίγο στο FB (θέλω να την κόψω αυτή τη συνήθεια, αλλά ας μη μιλήσω και γι αυτό τώρα). Δεν θα πω ψέμματα. Δεν είχα ασχοληθεί με την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Είχα κοιτάξει μερικές φορές το πρόσωπό του, όπως κάνω για κάθε εξαφανισμένο (ποιος ξέρει ποιόν μπορεί να δεις?), αλλά 20 χρονών παλικάρι ήταν, μπορεί να είχε επιλέξει στο κάτω κάτω της γραφής να φύγει για τους λόγους του! Τελευταία δεν πολύ ανοίγω την τηλεόραση, ούτε διαβάζω νέα που πιστεύω πως θα μου ρίξουν άδικα την ψυχολογία. Ζω στον κόσμο μου θα μου πείτε! Μπορεί!

Όμως σήμερα, όλη μέρα έβλεπα νέα για τον Βαγγέλη. Βρέθηκε νεκρός… Κανείς δεν ξέρει αν δολοφονήθηκε ή αν αυτοκτόνησε. Μετά από τόσες μέρες εξαφάνισης! Και διάβασα… Και τι να πω? Μα είναι ποτέ δυνατόν? Το έτος 2015 να υπάρχουν bullies πανεπιστημίου? Επειδή ίσως να ήταν ομοφυλόφιλος ή έστω διαφορετικός κατά τα μάτια κάποιον???? Μα πάμε καλά? Και ένα νεαρό παιδί βασανίζεται καθημερινά από κάποιους και κανένας δεν παίρνει χαμπάρι? Ή κανένας δεν μιλά? Ούτε το ίδιο το παιδί? Στους δικούς του? Κάπου??? Δεν ξέρω τι ισχύει και τι όχι! Το μόνο σίγουρο, είναι πως κάποιοι τώρα είναι μετανιωμένοι, κάποιοι πονούν, κάποιοι δεν ξέρουν που να κρυφτούν και κάποιος έχει πεθάνει… Δεν θα ασχοληθώ τώρα με το τι πραγματικά έγινε στον Βαγγέλη. Ίσως μάθουμε, ίσως όχι!

Θα ασχοληθώ με την διαφορετικότητα και τον ρατσισμό και το κατά πόσο μεγαλώνουμε μικρούς bullies/νταήδες ή παιδιά που αν τυχών συναντήσουν κάποιον τέτοιον στη ζωή τους, θα αντιδράσουν και με ποιόν τρόπο!

Να τα πάρουμε όμως και από την αρχή τα πράγματα. Πρώτα, πρέπει να σιγουρευτούμε πως δεν είμαστε εμείς οι νταήδες που θα πρωτογνωρίσουν τα παιδιά μας! Είμαστε εμείς οι δυνατοί και αυτά τα αδύναμα πλάσματα πάνω στα οποία ασκούμε την δύναμή μας («επειδή εγώ είμαι η μαμά σου και στο λέω! Να γιατί!»)? Τους λέμε τι να κάνουν και δεν τα ακούμε («Όχι δεν θα ζωγραφίσεις τώρα! Θα μαζέψεις γρήγορα τις μπογιές σου και μην ακούσω κουβέντα!»)? Τα κρίνουμε («καλά, πας καλά? τι σημαίνει πως δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου τα μαθήματά σου?»)? Τα κοροϊδεύουμε («Καλά δεν το ξέρεις αυτό που ρωτάς? Τι είσαι? Μωρό?»)? Τα κάνουμε από νωρίς «ανεξάρτητα» ξεκόβοντας τον κοινό ύπνο, τις πολλές αγκαλιές και φιλιά? Τα συγκρίνουμε συνεχώς με άλλους («ορίστε! Κοίτα αυτό το παιδί! Δεν κλαίει και κάθεται ήσυχο!»)? Και εντάξει! Κάποιες φορές μπορεί να μας φύγει μια κουβέντα. Είμαστε όμως βασικά αυτά τα παραπάνω για το παιδί μας? Μόνο εμείς γνωρίζουμε πραγματικά 😉

Τι παραδείγματα έχουν από μας? Μας βλέπουμε να κοροϊδεύουμε την χοντρή στο σούπερ μάρκετ ή τον ομοφυλόφιλο τουρίστα? Να μιλάμε άσχημα στον άνθρωπο στα φανάρια? Να κακολογούμε το «Αλβανάκι» συμμαθητή του ή τον Πακιστανό επειδή δεν ξέρει καλά Ελληνικά και να πάει από κει που ‘ρθε? Να παρκάρουμε στο πάρκινγκ με σήμανση για ΑΜΕΑ? Πάνω στις ράμπες πεζοδρομίων?

Αν τα παραπάνω ισχύουν, δεν ξέρω πως να σας μιλήσω, αλλά κάποιος πρέπει να σας πει πως το παιδί σας είτε θα γίνει κι αυτός ένας νταής και μην χαίρεστε και πολύ, γιατί οι νταήδες είναι δυστυχισμένοι που αποζητούν την αποδοχή από τους άλλους. Είναι άνθρωποι που οι άλλοι φοβούνται και δεν αγαπούν και που οι ίδιοι δεν αγαπούν τον εαυτό τους και δεν έχουν νιώσει πραγματική αγάπη! Μπορεί όμως να γίνει και θύμα ενός νταή. Το κακό όμως είναι, πως θα φοβάται να σας το πει, γιατί απλά το έχει συνηθίσει. Πιστεύει πως το αξίζει, γιατί άλλωστε… κι εσύ νταής του είσαι! Και τότε, εύχομαι μια μέρα να βρει το κουράγιο απλά να φύγει. Όχι από τη ζωή όπως ο Βαγγέλης, αλλά από την ζωή όπου υπάρχετε κι εσείς μέσα! Απλά να εξαφανιστεί!

Αχ! Σας παρακαλώ πολύ… μιλάτε στα παιδιά σας! Διδάξτε τα να αγαπούν το διαφορετικό και να το δέχονται. Αν καταλάβετε ότι κάποιος φίλος τους κοροϊδεύει κάποιον άλλον στην τάξη, βρείτε την ευκαιρία να μιλήσετε γι αυτό και πείτε του πόσο σημαντικό είναι να προτρέπει τους φίλους του να μην κάνουν κάτι τέτοιο και να στηρίζει αυτόν που βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση του «θύματος»! Πείτε το ότι πρέπει να μιλάει σε κάποιον μεγαλύτερο και πάντα να μπαίνει στην θέση του άλλου για να καταλάβει πως μπορεί να νιώθει! Να μιλάει σε σας έστω!

Το σημαντικότερο όλων όμως! Δείξτε τους, πείτε τους και πιστέψτε το κι εσείς! Τα αγαπάτε για αυτό ακριβώς που είναι! Όχι γι αυτό που θα θέλατε να είναι ή να γίνουν ή να νομίζει ο κόσμος ότι είναι! Τα αγαπάτε πάντα! Δίχως όρους, δίχως κριτική! Μπορούν πάντα να σας μιλήσουν και ακόμη κι αν αυτό που θα σας πει, σας στεναχωρεί, η αγάπη είναι δεδομένη και η αποδοχή επίσης! Το μεγαλύτερο στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου! Τα παιδιά μου να νιώθουν αποδοχή!

Να πορευτούν στη ζωή τους και να μιλούν όταν βλέπουν την αδικία και να αντιστέκονται σ’ αυτήν όταν τους συμβαίνει, η διαφορετικότητα να είναι γι αυτούς άνευ σημασίας, να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους και να αλλάξουν τον κόσμο… προς το καλύτερο! Όχι μόνο τα δικά μου παιδιά, αλλά και τα δικά σου! Γιατί δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό που συνέβηκε πριν μέρες και που σήμερα αναδύθηκε μέσα από βάλτους!  Δεν γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο κι εμείς, γονείς, να κάνουμε ότι δεν ξέρουμε το λόγο ή να νομίζουμε πως γίνεται μόνο σε άλλους… Απλά, δεν γίνεται! Κι όμως… έγινε να πάρει! Έγινε! Και μπορεί να ξαναγίνει. Αν δεν θέλουμε όμως να γίνει και στο δικό μας παιδί, ή στου γείτονα ή σε ένα παιδί που ποτέ δεν γνωρίσαμε από κοντά, είναι στο δικό μας χέρι, ΤΩΡΑ!